Woensdag - 24/07/2013 - Hopelijk hebben we gisteren de
warmste dag van het jaar gehad. Dit was genoeg voor mij. Nu het
weer wat heeft geregend gaat het gras weer groeien en krijgen we weer last van
het lawaai van grasmaaiers. Het weekend begon voor mij op vrijdagmorgen.
Mijn zus Magda kwam mij oppikken voor onze zussendag (dat was zeker 2 à 3 jaar
geleden). Wij proberen jaarlijks 1 dag samen door te brengen. 3
jaar geleden was dat een dagje shoppen op de Meir in Antwerpen. Het
vestje dat ik toen kocht, draag ik nog altijd. Dat was een goede
investering. Deze keer kozen we voor de zoo van Planckendael. Met
dit warme weer zou het daar in de voormiddag zalig moeten zijn (en dat was het
ook !). Voor mijn verjaardag (volgende week maandag) deed ze mij een
abonnement cadeau. Mindervaliden krijgen daar gelukkig een serieuze
korting. De grote verrassing kwam echter maandag : mijn vaste begeleider
krijgt een gratis abonnement ! Daarvoor moest Marcel zelf eens gaan met
zijn paspoort. Nu zijn wij officieel abonnees van de zoo van Antwerpen en
Planckendael ! De parking voor mindervaliden is een paradijs voor
rolstoelgebruikers (veel schaduw en ruim plaats tussen de auto's zodat je
gemakkelijk in en uit de auto kan om plaats te nemen in de rolstoel) Daar
hebben we wel 7 voor over ! Zodoende is mijn weekend begonnen en
geëindigd in Planckendael ! Marcel had maandag toevallig een vrije dag
(omdat onze nationale feestdag op een zondag viel). We hebben niet veel
gezien van de kroning van onze nieuwe koning maar we hebben wel genoten van het
dierenpark. Zaterdag werd een buurvrouw, Hilde, begraven (61 jaar,
longkanker). Toen ik haar vorig jaar sprak, zei ze nog : "We hebben
allebei een slecht lotje getrokken". In vergelijking valt het mijne
dan nog mee.
Ik heb vroeger nog toneel gespeeld met haar man, Herman, als tegenspeler (de
ingebeelde zieke van Molière). Hij speelde mijn zangleraar. Ik was
de dochter van de ingebeelde zieke. Dat was mijn eerste toneelervaring
(mijn ouders hadden de leiding : moeder regie, vader decor, licht en geluid in het kader van het
toneeltornooi van KWB). Ik heb Marcel er toen bij gevraagd om te helpen
met de belichting. Qua kennismaking met mijn ouders kon dat tellen (hoewel we toen nog geen koppel waren).
We wonnen dat tornooi en mochten nog een voorstelling geven in de
stadsschouwburg van Leuven. Ik kreeg van de jury een pluim voor mijn stil
spel (in een hoekje zitten pruilen omdat ik van mijn vader moest trouwen met
iemand die mij niet aanstond, ik was namelijk verliefd op de muziekleraar
natuurlijk, maar dat wist mijn vader niet). De kostumering was prachtig !
Mijn moeder maakte die zelf. Ik heb er nog een mooie foto van (mèt
schmink en pijpenkrullen !). Marcel bewaart die, als een relikwie
bijna. Ik was toen 21 en pas afgestudeerd. Mijn toneelcarrière was
kort (2 seizoenen). Daarna zijn wij getrouwd en kwamen er kinderen en die
gingen voor natuurlijk ! Ik herinner mij nog flarden van de tekst die ik
toen moest zingen (zangles met de zangleraar natuurlijk) :"O, Daifilo, één
grote zorg heeft mij bevangen, door 't dreigend huwelijk dat men mij bereid."
Dat was meteen ook mijn enige solo-zangoptreden. Hij noemde mij Dorilea
(we moesten echt wel toneel spelen voor mijn vader) dat de tekst niet op papier
stond, viel hem gelukkig niet op. Hij zag mij liever trouwen met een
dokter, die had hij graag in de familie om zijn ingebeelde ziektes te
behandelen.
Toen de vrouw van Herman een dik jaar geleden, ze was net met
pensioen, te horen kreeg dat ze longkanker had, was iedereen
stomverbaasd. Ze heeft nooit gerookt, leefde gezond, fietste altijd naar haar
werk (net zoals ik eigenlijk). Hij heeft daarop ook zijn pensioen
aangevraagd om haar bij te kunnen staan. Ook zij zijn een Chirokoppel van
Chiro Blauwput, net zoals wij. Zij wonen hier net om de hoek. We
zagen hen af en toe op straat of in de supermarkt, hier vlakbij en praatten dan
wel eens. Ik kende haar niet zo goed. Marcel kent Herman
beter. Hij heeft hem nog als leider gehad in de Chiro. De kerk van
Vlierbeek was overvol, veel volk van Blauwput uiteraard (hun kinderen gingen
daar ook naar de Chiro, zoals de onze). Er waren stoelen tekort, gelukkig
was daar veel staanplaats en kon iedereen toch binnen. Na de stemmige
uitvaart waarin Herman persoonlijk afscheid nam van zijn 'toffe madam'
(blijkbaar hield Hilde van tango en Fadomuziek, dat was nog eens een verrassing
!) gingen wij naar huis. Ze ligt nu begraven op het nieuwe kerkhof van
Kessel-Lo (niet vlak naast de kerk). Daar gaan wij 's avonds al eens
wandelen. Het is ingericht als een park met mooie wandelpaden met goede
klinkers. Veel aangenamer met de rolstoel dan de uitgesleten paden in
Heuvelhof, het gemeentelijke park, hier vlakbij. Daar zagen we
gisteravond dat ze in het zelfde perk ligt als onze buurman Piet, die vorig
jaar overleed, na een gevecht van 5 jaar tegen darmkanker. Nu het graf
van mijn zus er niet meer zal zijn, weten we waar naartoe met
Allerheiligen. Marcel was goed bevriend met Piet (elektronica en klussen
waren hun raakpunten). Toen ik pas thuis was uit Pellenberg, kwam hij
vaak aanbellen om ons uit te nodigen voor een pintje en een babbel. Daar
gingen we dan graag op in. Hij drong ook altijd aan dat ik mee
kwam. Dat plezier gunde ik hem graag ook al moest ik bij hem de trap op
(hij woonde in hetzelfde type huis als wij). Zo ondervond ik dat trappen
geen onoverkomelijk probleem zijn en ging mijn zelfvertrouwen weer wat
omhoog. Dank u, Piet. Dat is een mooi souvenir ! Zijn
kleinzoon studeerde voor piloot. Ook in de luchtvaart vonden ze elkaar
(de vergelijking met mijn vader, gewezen vliegtuigtechnieker in het leger, ligt
voor de hand).
Voor de Beleuvenissen trokken we vrijdagavond weer naar Leuven (goed op tijd
deze keer) we vonden vlot een parkeerplaats (met een gehandicaptenkaart parkeer
je gratis in Leuven) en een plaatsje in een sushibar in de Tiensestraat.
We bestelden een sushimenu voor 2 en kregen het niet op. De rest konden
we meenemen, maar met het warme weer en omdat we nog wat naar de optredens wilden
gaan kijken, deden we dat liever niet. Weer miste ik verhoogde plaatsen
voor rolstoelgebruikers. Daarom bleven we niet te lang in de stad
rondhangen en gingen moe maar voldaan naar huis. Wat een weekend vol
uitersten ! Zondag was er rommelmarkt in Blauwput. We trokken, in
de koelte van de morgen, op verkenning. Daarbij kwamen we langs de
Chirolokalen. Toevallig vertrok die dag de eerste groep (de meisjes) op
kamp. Voor de laatste keer apart, vanaf volgend jaar gaan de groepen
(jongens en meisjes) samen. Bij gebrek aan leiding worden de 2 groepen
samengevoegd en wordt Chiro Blauwput gemengd (zoals de meeste groepen
tegenwoordig). Een mijlpaal in de geschiedenis van Blauwput ! Hun
lokalen liggen nu nog op aparte locaties. Hoe het daarmee verder moet,
zien we nog wel. Op 1 ervan stonden vroeger klaslokalen van de vroegere
meisjesschool. Die lokalen zijn enige tijd geleden afgebroken en verkocht
(dat was prefab uit de jaren 60). Ze hebben ruim 30 jaar dienst gedaan.
Op de rommelmarkt zagen we op een affiche dat Kloezo kwam optreden. Dat
is een groepje Chirojongens die de echte Clouseau nadoen. Ze doen dat
heel goed. Wij kennen ze van op een Chirofeest van dik 10 jaar
geleden. Toen we hoorden dat ze 's avonds om 20u30 optraden, was ons
avondprogramma snel ingevuld. Lekker chillen (letterlijk dan) na een
warme zomerdag. Er was niet erg veel volk en Marcel vond al gauw een
stoel zodat hij naast mij kon zitten. Zo was ons weekend weer goed gevuld
en kunnen we er weer tegen voor een week.
|