cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
24-07-2013
Woensdag - 24/07/2013 - Hopelijk hebben we gisteren de
warmste dag van het jaar gehad. Dit was genoeg voor mij. Nu het
weer wat heeft geregend gaat het gras weer groeien en krijgen we weer last van
het lawaai van grasmaaiers. Het weekend begon voor mij op vrijdagmorgen.
Mijn zus Magda kwam mij oppikken voor onze zussendag (dat was zeker 2 à 3 jaar
geleden). Wij proberen jaarlijks 1 dag samen door te brengen. 3
jaar geleden was dat een dagje shoppen op de Meir in Antwerpen. Het
vestje dat ik toen kocht, draag ik nog altijd. Dat was een goede
investering. Deze keer kozen we voor de zoo van Planckendael. Met
dit warme weer zou het daar in de voormiddag zalig moeten zijn (en dat was het
ook !). Voor mijn verjaardag (volgende week maandag) deed ze mij een
abonnement cadeau. Mindervaliden krijgen daar gelukkig een serieuze
korting. De grote verrassing kwam echter maandag : mijn vaste begeleider
krijgt een gratis abonnement ! Daarvoor moest Marcel zelf eens gaan met
zijn paspoort. Nu zijn wij officieel abonnees van de zoo van Antwerpen en
Planckendael ! De parking voor mindervaliden is een paradijs voor
rolstoelgebruikers (veel schaduw en ruim plaats tussen de auto's zodat je
gemakkelijk in en uit de auto kan om plaats te nemen in de rolstoel) Daar
hebben we wel 7 voor over ! Zodoende is mijn weekend begonnen en
geëindigd in Planckendael ! Marcel had maandag toevallig een vrije dag
(omdat onze nationale feestdag op een zondag viel). We hebben niet veel
gezien van de kroning van onze nieuwe koning maar we hebben wel genoten van het
dierenpark. Zaterdag werd een buurvrouw, Hilde, begraven (61 jaar,
longkanker). Toen ik haar vorig jaar sprak, zei ze nog : "We hebben
allebei een slecht lotje getrokken". In vergelijking valt het mijne
dan nog mee.
Ik heb vroeger nog toneel gespeeld met haar man, Herman, als tegenspeler (de
ingebeelde zieke van Molière). Hij speelde mijn zangleraar. Ik was
de dochter van de ingebeelde zieke. Dat was mijn eerste toneelervaring
(mijn ouders hadden de leiding : moeder regie, vader decor, licht en geluid in het kader van het
toneeltornooi van KWB). Ik heb Marcel er toen bij gevraagd om te helpen
met de belichting. Qua kennismaking met mijn ouders kon dat tellen (hoewel we toen nog geen koppel waren).
We wonnen dat tornooi en mochten nog een voorstelling geven in de
stadsschouwburg van Leuven. Ik kreeg van de jury een pluim voor mijn stil
spel (in een hoekje zitten pruilen omdat ik van mijn vader moest trouwen met
iemand die mij niet aanstond, ik was namelijk verliefd op de muziekleraar
natuurlijk, maar dat wist mijn vader niet). De kostumering was prachtig !
Mijn moeder maakte die zelf. Ik heb er nog een mooie foto van (mèt
schmink en pijpenkrullen !). Marcel bewaart die, als een relikwie
bijna. Ik was toen 21 en pas afgestudeerd. Mijn toneelcarrière was
kort (2 seizoenen). Daarna zijn wij getrouwd en kwamen er kinderen en die
gingen voor natuurlijk ! Ik herinner mij nog flarden van de tekst die ik
toen moest zingen (zangles met de zangleraar natuurlijk) :"O, Daifilo, één
grote zorg heeft mij bevangen, door 't dreigend huwelijk dat men mij bereid."
Dat was meteen ook mijn enige solo-zangoptreden. Hij noemde mij Dorilea
(we moesten echt wel toneel spelen voor mijn vader) dat de tekst niet op papier
stond, viel hem gelukkig niet op. Hij zag mij liever trouwen met een
dokter, die had hij graag in de familie om zijn ingebeelde ziektes te
behandelen.
Toen de vrouw van Herman een dik jaar geleden, ze was net met
pensioen, te horen kreeg dat ze longkanker had, was iedereen
stomverbaasd. Ze heeft nooit gerookt, leefde gezond, fietste altijd naar haar
werk (net zoals ik eigenlijk). Hij heeft daarop ook zijn pensioen
aangevraagd om haar bij te kunnen staan. Ook zij zijn een Chirokoppel van
Chiro Blauwput, net zoals wij. Zij wonen hier net om de hoek. We
zagen hen af en toe op straat of in de supermarkt, hier vlakbij en praatten dan
wel eens. Ik kende haar niet zo goed. Marcel kent Herman
beter. Hij heeft hem nog als leider gehad in de Chiro. De kerk van
Vlierbeek was overvol, veel volk van Blauwput uiteraard (hun kinderen gingen
daar ook naar de Chiro, zoals de onze). Er waren stoelen tekort, gelukkig
was daar veel staanplaats en kon iedereen toch binnen. Na de stemmige
uitvaart waarin Herman persoonlijk afscheid nam van zijn 'toffe madam'
(blijkbaar hield Hilde van tango en Fadomuziek, dat was nog eens een verrassing
!) gingen wij naar huis. Ze ligt nu begraven op het nieuwe kerkhof van
Kessel-Lo (niet vlak naast de kerk). Daar gaan wij 's avonds al eens
wandelen. Het is ingericht als een park met mooie wandelpaden met goede
klinkers. Veel aangenamer met de rolstoel dan de uitgesleten paden in
Heuvelhof, het gemeentelijke park, hier vlakbij. Daar zagen we
gisteravond dat ze in het zelfde perk ligt als onze buurman Piet, die vorig
jaar overleed, na een gevecht van 5 jaar tegen darmkanker. Nu het graf
van mijn zus er niet meer zal zijn, weten we waar naartoe met
Allerheiligen. Marcel was goed bevriend met Piet (elektronica en klussen
waren hun raakpunten). Toen ik pas thuis was uit Pellenberg, kwam hij
vaak aanbellen om ons uit te nodigen voor een pintje en een babbel. Daar
gingen we dan graag op in. Hij drong ook altijd aan dat ik mee
kwam. Dat plezier gunde ik hem graag ook al moest ik bij hem de trap op
(hij woonde in hetzelfde type huis als wij). Zo ondervond ik dat trappen
geen onoverkomelijk probleem zijn en ging mijn zelfvertrouwen weer wat
omhoog. Dank u, Piet. Dat is een mooi souvenir ! Zijn
kleinzoon studeerde voor piloot. Ook in de luchtvaart vonden ze elkaar
(de vergelijking met mijn vader, gewezen vliegtuigtechnieker in het leger, ligt
voor de hand).
Voor de Beleuvenissen trokken we vrijdagavond weer naar Leuven (goed op tijd
deze keer) we vonden vlot een parkeerplaats (met een gehandicaptenkaart parkeer
je gratis in Leuven) en een plaatsje in een sushibar in de Tiensestraat.
We bestelden een sushimenu voor 2 en kregen het niet op. De rest konden
we meenemen, maar met het warme weer en omdat we nog wat naar de optredens wilden
gaan kijken, deden we dat liever niet. Weer miste ik verhoogde plaatsen
voor rolstoelgebruikers. Daarom bleven we niet te lang in de stad
rondhangen en gingen moe maar voldaan naar huis. Wat een weekend vol
uitersten ! Zondag was er rommelmarkt in Blauwput. We trokken, in
de koelte van de morgen, op verkenning. Daarbij kwamen we langs de
Chirolokalen. Toevallig vertrok die dag de eerste groep (de meisjes) op
kamp. Voor de laatste keer apart, vanaf volgend jaar gaan de groepen
(jongens en meisjes) samen. Bij gebrek aan leiding worden de 2 groepen
samengevoegd en wordt Chiro Blauwput gemengd (zoals de meeste groepen
tegenwoordig). Een mijlpaal in de geschiedenis van Blauwput ! Hun
lokalen liggen nu nog op aparte locaties. Hoe het daarmee verder moet,
zien we nog wel. Op 1 ervan stonden vroeger klaslokalen van de vroegere
meisjesschool. Die lokalen zijn enige tijd geleden afgebroken en verkocht
(dat was prefab uit de jaren 60). Ze hebben ruim 30 jaar dienst gedaan.
Op de rommelmarkt zagen we op een affiche dat Kloezo kwam optreden. Dat
is een groepje Chirojongens die de echte Clouseau nadoen. Ze doen dat
heel goed. Wij kennen ze van op een Chirofeest van dik 10 jaar
geleden. Toen we hoorden dat ze 's avonds om 20u30 optraden, was ons
avondprogramma snel ingevuld. Lekker chillen (letterlijk dan) na een
warme zomerdag. Er was niet erg veel volk en Marcel vond al gauw een
stoel zodat hij naast mij kon zitten. Zo was ons weekend weer goed gevuld
en kunnen we er weer tegen voor een week.
Donderdag - 18/07/2013 - Ik heb net 2 kinestudentes van de KULeuven op bezoek gehad. Ze kwamen testen afnemen in het kader van een doctoraatsstudie. Daarmee testen ze of er nog leven in mijn linkerarm zit. Dat er iets inzit, weet ik al lang, van bij kinesiste Anouk, dat dat niet veel is (6 % tov mijn rechterarm weet ik nu pas). Het hoopvolle is dat die 6 % er is en verder kan ontwikkeld worden. Omdat de studie ook electrostimulatie inhoudt, mag de kandidaat geen metaal in het lichaam hebben. Nu is het, spijtig genoeg, zo dat ik in 1996 een kaakcorrectie heb gehad waarbij vijzen in titanium werden gebruikt. Daardoor val ik af als kandidaat proefpersoon omdat dit de resultaten zou verstoren. Ik kom eventueel nog in aanmerking voor andere testen waarvoor ze me eventueel later nog zullen contacteren. Helaas, maar niks aan te doen. Toen ze mijn handpedalo zagen staan waren ze direct opgetogen omdat ze daaruit afleiden dat ik gemotiveerd ben om te oefenen. Bij de proeven zouden ze 3 dagen langs komen om telkens 90 minuten oefeningen te doen om de arm te versterken wat mij zeker zou helpen om het functioneren van die arm te verbeteren. Ik zal dus verder moeten zoals ik bezig was. Gisteren vroeg ik nog aan Anouk wat ik zou moeten doen om ooit mijn linkerhand weer omhoog te kunnen steken. Dat wordt zwaar gewichtheffen om die spieren weer te ontwikkelen zodat ze het gewicht van die arm en/of hand kunnen dragen. Door dagelijks met die handpedalo te werken, ben ik al goed bezig. Wat daar extra nog bij komt, zou mooi meegenomen zijn. Dat zal dus niet gebeuren of toch niet zo intensief. Heel spijtig. Dat hadden ze beter vooraf gevraagd voor ze ook maar de moeite namen om langs te komen en mij blij maakten om een dode mus. Maar, niet getreurd. We doen gewoon verder en we zien wel waar we uitkomen. Misschien komen ze toch nog terug voor de training, zonder electrostimulatie, die mogelijkheid bestaat, zeiden ze. Ik hoop dus nog van hen te horen. De testen waren op zich al interessant om zien. Met elektroden op mijn arm maten ze de aanwezige spierkracht en moest ik proberen genoeg spanning in mijn armspieren te ontwikkelen om een bepaald doel te halen. Dat lukte vrij goed. Ze waren alleszins enthousiast over het resultaat. Maar die titanium gooit roet in het eten. Het gaat dus voorlopig niet door. Toen ik indertijd last kreeg van mijn onderkaak (problemen bij het kauwen) ben ik in behandeling gegaan bij een orthodontist. Zij stelde vast dat mijn onderkaak niet volledig uitgegroeid was waardoor mijn tanden van boven- en onderkaak niet goed correspondeerden. Om dit te verhelpen was een operatie nodig. Bij kinderen (onder de 14 jaar) kunnen ze die groei nog stimuleren (vraag maar aan onze Wim), bij volwassenen niet, vandaar die operatie. Daarbij hebben ze mijn onderkaak verlengd en vastgezet met vijzen in titanium. Die spelen mij nu dus parten. De behandeling werd dan afgerond met het recht zetten van mijn tanden (met blokjes). Daardoor ben ik verlost van een chronische gevoeligheid van 2 snijtanden. Die stonden niet netjes in de rij, door plaatsgebrek, waardoor ik daar steeds tandpijn aan kreeg. In mijn kindertijd stond de orthodontie nog nergens en heeft mijn tandarts zijn best gedaan om mij te helpen, zonder resultaat. Desalniettemin ben ik heel blij dat ik die kaakoperatie destijds gehad heb en dat ik nu een mooie tandpasta-smile heb (zoals ze dat in het koor noemden). Als ik blijf werken met die arm zal er ook wel wat verbeteren. We zien wel waar we uitkomen. Gisteren zat er een doodsbrief in onze brievenbus. Een buurvrouw (61 jaar) is overleden aan longkanker. Zij heeft nooit gerookt, fietste altijd naar haar werk en was net met pensioen toen ze die diagnose te horen kreeg. Met chemo hebben ze haar leven nog wat kunnen rekken, tot vorige maandag... Ik ben al blij dat ik niet ongeneeslijk ziek ben. Het mijne is ook niet min, maar ik leef nog en ik heb nog vooruitzichten. Wij leven erg met dat gezin mee.
Maandag - 15/07/2013 - Spijtig dat het vrijdag nog wat frisjes was. De Franse chansons op de Beleuvenissen misten wat warmte. De gereserveerde plaatsen voor rolstoelen waren ook niet denderend : helemaal vooraan, vlak voor het podium, amai mijne nek ! Dat ze een voorbeeld nemen aan de grote festivals. Die voorzien een klein verhoogd podium tegenover of achteraan het terrein. Zo zie je en hoor je alles (mits oordoppen) veel beter. Als ze dat op de grote markt voorzien, tegen de muur van de Sint-Pieterskerk aan, dan heeft niemand daar last van. Kan iemand dit doorseinen aan de bevoegde instantie zodat het de volgende keer in orde is ? Waarvoor nu reeds mijn oprechte dank !!! We zijn vrijdag niet al te lang blijven hangen in de stad. Door een late bezoeker waren we niet tijdig weg geraakt; we vonden niet direct een geschikte parkeerplaats (de lift van de ondergrondse parking onder het Ladeuzeplein werkte niet, gelukkig moesten we niet betalen, na het nodige gefoeter tegen de arme parkingbewaker). Zodoende parkeerden we uiteindelijk op een in extremis nog gevonden onverhoopte gehandicaptenplaats (ik zeg niet waar om ze de volgende keer nog vrij te vinden !). Zaterdag gingen we naar Tienen om een vriendin te bezoeken die daar in het ziekenhuis is opgenomen. Zij heeft last van bloeddrukvallen waardoor ze minder stevig te been is. Zo gauw de medicatie op punt staat, kan ze weer naar huis. Daarna gingen we nog langs bij een nicht van Marcel in Budingen. Zij heeft enkele weiden met wat paarden achter haar huis. Hele mooie dieren ! Haar dochter is nu niet meer zo fel bezig met paardrijden (jumping) zodat ze nu nog wel de mooie dieren hebben waar ze voor moeten zorgen. Met haar hogere studies (orthopedagogie in Hasselt) heeft ze ook al genoeg te doen, zodat ik wel kan begrijpen dat ze niet veel tijd meer heeft voor de paarden. Gelukkig hebben zij daar thuis de ruimte voor om ze zelf te houden. Op weg naar huis gingen we dan nog iets eten bij Pallieter in Bekkevoort. Een gezellig restaurant dat gekend is voor zijn verse frieten (geen diepvries). Er was tamelijk wat volk maar de bediening vlotte nogal, op het eerste zicht, zodat we nog niet direct in de gaten hadden dat er iets niet klopte. Toen we, na een uur, nog steeds geen eten hadden gekregen en 2 andere tafels, die later bezet waren dan de onze, wel, hebben we het personeel toch maar eens aan de mouw getrokken. Blijkbaar hadden wij hetzelfde besteld als de volgende klant en hadden ze die, per vergissing, eerst bediend. Binnen de 5 minuten werd ons eten opgediend en het was gelukkig heel lekker, maar het lange wachten eiste zijn tol, mijn rechterflank liet zich weer voelen, zodat het geen gezellig tafelen meer was. We hoefden gelukkig niet lang te wachten om af te rekenen zodat we snel verder konden. Moe maar voldaan plofte ik die avond in mijn zetel en konden we even later van een welverdiende nachtrust genieten (had ik gehoopt) want, wie was er om 24u30 al weer wakker ? Ik natuurlijk. Gelukkig heb ik tegen de morgen nog een paar uur geslapen zodat ik zondagmorgen toch nog tamelijk fris was. Gisteren was het zo'n prachtig weer dat we het niet konden laten om nog een fietstochtje te gaan maken. Marcel zocht op de fietskaart de beste fietsknooppunten uit om in de brasserie 'Gempemolen' te geraken. Daarvoor rij je haast langs het kasteel van Horst maar daar zijn we onlangs nog geweest zodat we toch liever naar de Gempemolen doorreden. Onze tandem had daar weer veel bekijks, zoals gewoonlijk... Na een lekker, alcoholarm pintje op het aangename terras, konden we weer verder. Mattias en Robbe waren ondertussen thuis gekomen zodat we samen konden eten (die hadden we van heel het weekend nog niet veel gezien en niet alleen omdat we zelf veel op stap waren). Ze waren allebei een verjaardag gaan vieren (de ene van zijn lief, de andere van zijn neef). Deze week belooft ook weer interessant te worden : donderdag komen de kinestudenten mijn arm en hand testen in het kader van een doctoraatsstudie (ik ben heel benieuwd wat ze gaan doen) en vrijdag ga ik met mijn zus een half dagje op stap naar de zoo van Plankendaal. We proberen jaarlijks toch één dag er samen op uit te trekken. Dit zal de eerste keer zijn NA mijn CVA ! Ook daar kijk ik naar uit. De zomer vliegt weer voorbij. Gelukkig dat het mooie weer wat aanhoudt zodat we er volop van kunnen genieten, zelfs in een rolstoel ! De 2000ste lezer van deze blog was mijn oudste zoon ! Bedankt Wim, voor het melden.
Woensdag - 10/07/2013 - Gisteren bij kine Jozefien vroeg ik wanneer de doctoraatsstudie over de hand- en armfunctie zou beginnen. Nog geen kwartier later werd ik gebeld door een studente van de universiteit om een afspraak te maken voor de eerste test ! Volgende week donderdag komen ze daarvoor langs. We moesten er allebei om lachen : "Ze hebben ons daar gehoord !" Dat wordt weer een interessante week ! Vorige week vrijdagavond zijn we naar de Beleuvenissen geweest. In Leuven zijn er sinds enkele jaren elke vrijdagavond van de maand juli gratis muziekoptredens in een bepaald thema, verspreid over een 6-tal pleinen in de stad. Vorige week was het folkmuziek. Gezien het mooie weer trokken we daar naartoe. Dat was 2 jaar geleden. Vorig jaar had ik nog teveel hoofdpijn om daarvan te kunnen genieten. We waren vroeg vertrokken om een goede plaats te zoeken voor de auto en een terrasje om iets te eten voor de optredens begonnen. Dat eerste was niet simpel omdat vele straten dan afgesloten zijn voor het verkeer. Na wat rondjes zoeken, vonden we toch iets in de buurt waar we eens gingen kijken of we daar nog een plaatsje vonden om iets te eten. Op het grote plein achter de St. Pieterskerk leek het al goed vol te zitten. Na wat rondkijken in de buurt vonden we aan de overkant van dat plein achter de tent met de technische installatie toch nog plaats om te eten. Even later kwam de groep die daar nog aan het soundchecken was daar ook eten. We waren dus goed op tijd en zouden de start zeker niet missen. We zaten daar blijkbaar heel strategisch want iedereen die dat plein overstak, konden we zien langs komen. Op deze manier zagen we een enkele bekenden van het koor en van Join2Bike langskomen. Het werd een leuk weerzien. In de zomer zijn er geen activiteiten van beide dus is het leuk om zo eens iemand tegen komen die ook tijd heeft voor een praatje en/of een drankje. Na die groep liepen we nog even over de Grote Markt. We hadden gehoord dat daar nog iemand van Join2Bike zat. We zagen hem al gauw zitten en zijn bij hem aangeschoven om nog wat na te praten over ons exploot in Oostenrijk. Hij vertelde mij dat het veel mensen in de groep was opgevallen dat ik er dit jaar veel beter uitzag en dat ik vaak lachte. Dat hadden ze me vorig jaar bijna niet zien doen. Zij wisten blijkbaar niet dat ik toen zoveel hoofdpijn had dat het lachen mij verging. Gelukkig ben ik daar nu van verlost en kan ik weer een beetje genieten. Die vrijdagavonden in Leuven zijn altijd heel gezellig, als het droog weer is, zodat we gewoonlijk pas in augustus op verlof gaan. De volgende weken staan er nog Franse chanson, gezongen door Vlaamse artiesten, Special (ook Vlaamse artiesten die hun nieuwste albums komen voorstellen) en The Best of (nog geen idee wat dat inhoudt). In tegenstelling tot Marktrock (3 dagen na mekaar in de helft van augustus) dat uit zijn voegen barstte tot ze daar voor een paar jaar ook overschakelden op Belgisch en gratis werd èn op meerdere podia op verschillende pleinen. Naast Rock Werchter, dat het seizoen opent einde juni, is er heel wat te doen in de Vlaamse steden. We mogen niet klagen !
Maandag - 08/07/2013 - De zon, een nieuwe laptop (even wennen nog), de zomer is in het land. Het kan niet meer stuk. Uiteraard hebben we gisteren onze tandem uit de garage gehaald en zijn we gaan fietsen. Via het fietsknooppuntennetwerk reden we langs rustige wegen naar Leefdaal. Daar was het dorpsfeest van de 'Jefkes'. Een jaarlijks evenement dat heel het dorp op stelten zet (een beetje zoals de jaartallen in Leuven). Alle mannen van een zekere leeftijd zijn dan 'Jefke' en worden op een praalwagen (deze keer was het een bus) door het dorp gereden onder begeleiding van een fanfare. Het eindpunt is de taverne van het nichtje van Marcel. Daar is dan een grote BBQ en een feestelijk einde van de dag. Een 4-tal jaar geleden zat ik daar nog mee aan de kassa. Nu zijn we de familie Nolmans gaan begroeten (zij waren bijna voltallig, meestal als er te feesten valt). We waren deze keer zonder fietskledij vertrokken (niet ver, geen bergen) maar dat hebben we toch gevoeld ! Een fietsbroek is toch veel comfortabeler voor een klein uurtje fietsen door bos en veld. De dagelijkse routine herneemt zich. Nu Marcel en de jongens weer aan het werk zijn, de kine weer aan de orde is, kunnen we ons weer koesteren in de herinneringen van ons avontuur in Oostenrijk. We krijgen bijna dagelijks foto's in onze mailbox van reisgenoten. Via de kine werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan een doctoraatsonderzoek over het functioneren van de hand na een CVA. Dat houdt een paar testen in en daarna een experiment met elektrische impulsen op de hersenen bij het uitvoeren van enkele opdrachtjes. Tot nu toe werd dat getest op gezonde mensen. Nu is de doelgroep (mensen met een CVA) aan de beurt. Wie weet wat dat geeft ! Baat het niet dan schaadt het niet en als ik er iets mee win, is dat mooi meegenomen. Het is een Chinese studente die Nederlands spreekt ! Waar gaan we dat schrijven ? Ik verwachtte me aan gebroken Engels, maar Nederlands (met Exotisch accent uiteraard) hoe gaat dat klinken ? Naar het schijnt, is het even wennen maar dan gaat het vlot. Ik ben benieuwd wanneer ze me gaat bellen. Vanaf september ga ik ook naar de conditietraining voor revalidanten in het Sportkot. De kinestudenten geven daar oefeningen op maat aan revalidanten. Een lotgenote, die hier in de buurt woont, is daar voor de zomer al naartoe geweest en is daar zeer tevreden over. Zelfs het vervoer (met rolstoel) heeft zij al voor mekaar. Op deze manier zou Marcel één avond per week vrijgesteld zijn van de kine, tenzij hij mee wil om te gaan fitnessen, daar vlakbij in de fitnesszaal. Dan zijn we toch weer samen op gang maar hoeft hij mij niet te begeleiden en heeft zo ook eens een uurtje voor zichzelf. We zien nog wel wat het gaat geven. Nu eerst genieten van het mooie weer en hopen dat het nog lang blijft zomeren. Gisteravond hebben we nog genoten van een avondwandeling (met rolstoel) in het park hier vlakbij. Daar kikker je echt wel van op na de warmte van de namiddag op de fiets.
Woensdag - 03/07/2013 - Wir haben es geschafft ! Ons spitsengevoel is
aangescherpt. Vrijdag vetrokken we met Join2Bike naar Oostenrijk. Na
een halve dag rijden door de regen in Duitsland, vanaf de Oostenrijkse
grens werd het droger kwamen we zonder problemen aan in ons hotel
WeisSeespitze****. Prachtig hotel in het kleine Platz, aan de ingang
van het Kaunertal. Via deze link : http://www.kaunertal.com/at/guide/146861sy,en,SCH1/objectId,RGN505359at,selectedEntry,home/home.html?season=at2&_site=kaunertal
kom je er alles over te weten. De voorwacht, enkele groepsleden
die al eerder ter plaatse waren, had onze groep al ingecheckt en stond
ons met de kamersleutels op te wachten. Zo konden we snel aan tafel en
naar boven. Na een goede nachtrust (mijn beste van deze vijfdaagse)
stond iedereen de volgende morgen te popelen om te kunnen gaan fietsen.
De groepsleiding had wijselijk besloten om die eerste dag maar een
gedeelte van de tocht te doen. Ergens halverwege kom je langs een
stuwmeer. Dat was ons doel voor die zaterdag. Niet te ver en niet te
hoog. Goed om erin te komen. Na 3 uurtjes klimmen, dat begon al van
zodra we op de hoofdweg kwamen, bereikten we het stuwmeer, in een
druilerig weer, tamelijk fris, maar niet te koud : 16 °. We hadden ons
voorzien op wintertoestanden, gezien de weersverwachtingen, dus van de
kou hadden wij geen last. Mijn linkerarm durft daar nogal spastisch van
te worden maar met mijn winterse fietsjas, gevoerde wanten en een warme
joggingbroek over mijn fietsbroek kon ik er tegen en hield mijn arm
zich rustig. Na die pittige klim deed een warme choco in de bar van het
Seepanorama ons fameus deugd. We hoefden de afdaling niet per fiets te
doen dus konden we die namiddag rustig doorbrengen in het hotel. Met
een smakelijke Croque (die benaming kennen ze niet in Oostenrijk, daar
noemen ze dat Käse und Schinken Toasti) met gemüsegarnitur
(groentengarnituur) en wat cake en koffie kwamen we weer op krachten en
kon ik gaan genieten van mijn siësta. De kamers zijn er mooi en
gerieflijk en, voor rolstoelgebruikers, ruim. Dat viel goed mee, zo kon
ik 's nachts met de rolstoel van mijn bed naar het toilet en hoefde
Marcel niet op te staan om mij te helpen. De tweede nacht werd ik al om
4 u 's ochtends wakker. Met de vermoeiende dagactiviteiten kon ik 's
avonds geen pap meer zeggen en ging dan maar vroeg naar bed. Mijn Duits
is niet zo slecht dus kon ik het nieuws op de ORF (Oostenrijkse
Rundfunk, denk ik) tamelijk goed volgen. Net als vorig jaar hadden we
een kleine cameraploeg bij. Dit jaar volgden zij, Peter en Anita,
enkele deelnemers in functie van een promofilmpje over Join2Bike (meen
ik begrepen te hebben). Wij en Theo, een nieuwe, al wat oudere
revalidant, waren de gelukkigen om uitgebreid gefilmd en geïnterviewd te
worden. Ze hebben geduld moeten hebben want ik was pas de laatste dag
(een rustdag) in staat om dat interview te doen. Het is wel raar om zo
de hele tijd, dat je op de fiets zit, een cameraploeg in de buurt te
hebben, maar dat went gauw. Gelukkig moesten we niet constant lachen
naar de camera. Ze hebben ons ook pas echt op de hielen gezeten tijdens
de tweede klim van het stuwmeer naar de top (2 750 m). Het Kaunertal
is adembenemend mooi. Dat hebben we pas echt gezien vanuit de auto
(mooie mobilhome) op de rustdag. Als je op de fiets zit, kan je niet
echt rondkijken. Dat tweede deel heeft 29 haarspeldbochten (Kehre
noemen ze dat daar) en ze worden netjes aangeduid met een bord zodat je
zelf niet hoeft te tellen. Gelukkig was het ook niet constant steil
omhoog, er waren ook een paar 'vlakkere' stukken zodat we even op adem
konden komen. We werden, zoals vorig jaar op de Galibier, constant
begeleid door enkele mensen van Join2Bike. Zij helpen je met raad en
daad (fiets vasthouden als je even wilt stoppen, helpen op- en afstappen
bij het halt houden, bevoorrading met eten en drinken). Daar hebben we
dankbaar gebruik van gemaakt. We kwamen af en toe langs een
skistation. Mochten die open geweest zijn, zou het voor de vrouwen wat
handiger geweest zijn om een plaspauze te houden. Op zo'n kale
bergflank vind je geen beschut plekje om je discreet terug te trekken.
Deze keer was ik zo slim geweest om vooraf niet teveel te drinken
daardoor had ik geen probleem om het op te houden tot we boven waren.
Die les heb ik op de Galibier geleerd. Daar waren slechts 2 plaatsen
met een toilet en op 1 daarvan vroegen ze nog geld om het te mogen
gebruiken. Je moet het maar durven om dat te vragen aan gehandicapte
vrouwen ! Vorige week heb ik de reportage gezien over de beklimming van
de Stelvio door een groep diabetespatiënten en zanger Sergio als BV.
Die sukkelaar was geeneens goed voorbereid en werd aan zijn lot
overgelaten. Hij heeft er 6 uur over gedaan en dan stonden ze hem boven
smalend op te wachten. (Zou hij nog komen? Heeft hij niet opgegeven
?) Ik had er veel compassie mee. Zo werkt Join2Bike niet. Iedereen
wordt begeleid en naar boven geholpen. Aan Kehre 4 kreeg Marcel serieus
last van zijn knieën. Zijn hartslag was ook te hoog en zakte niet
genoeg tijdens de laatste rustpauzes zodat we het veiliger vonden om hem
te laten aflossen door andere ervaren tandembestuurders. Jan had
eerder ervaring met een andere tandem maar Luc Derden kwam hem al gauw
aflossen, hoewel hij net zelf de hele klim gedaan had met Freddy
achterop. Met een duwtje in de rug van Anita en Niko's moeder en Marcel
zelf. Vóór Kehre 1 ging het al weer beter met Marcel zodat hij het
stuur terug kon overnemen. Zo klopt de fotofinish tenminste. We
hebben de top gehaald ! De fiere blik in de ogen van mijn 3 zonen was
de kers op mijn taart. Ik was zielsgelukkig dat ze er alle drie bij
waren. Vorig jaar had ik een fanclub van het koor die ons met de
koorvlag kwamen aanmoedigen en een duwtje gaven toen onze batterij leeg
was. We hoopten het deze keer beter aan te pakken met voldoende
rustpauzes, maar ook nu bleek eens te meer dat elektrische fietsen niet
gemaakt zijn om bergen mee te beklimmen. Die verkopers zouden daar
beter zelf eens mee in de bergen gaan rijden zodat ze hun klanten
gerichter en juister kunnen adviseren en het gepaste materiaal
aanbieden. Onze tandem weegt 36 kg, droog aan de haak, dat gewicht moet
je ook mee naar boven duwen ! Dat hij stevig moet zijn, spreekt voor
zich. Ik vraag mij af of we niet beter af zijn zonder batterij (die is
ook tamelijk zwaar, maar vooral de motor is het zwaarst, volgens
Marcel) We hebben er echter wel veel aan bij het starten op een
helling. Je kan er alleen niet op rekenen om de top te halen met
ondersteuning. In de pers werd er smalend over gedaan dat die klimmers
op de Selvio elektrische fietsen hadden. Ze kennen er niks van, hoewel
daar in die reportage niet over gesproken werd. Niemand kloeg over een
platte batterij. Wij weten wel beter ! De volgende nacht was mijn
slechtste. Een adrenalinestoot op grote hoogte heeft blijkbaar geen
goed effect op je nachtrust. Daardoor had ik veel tijd om na te denken
en kreeg ik een lumineus idee voor een gelegenheidsliedje. Dat heb ik
na het laatste ontbijt in het hotel aangeleerd. Er was een jarige en
toen ze uitgezongen waren, zette ik mij recht en leerde de aanwezigen
het liedje aan. De tekst gaat als volgt : Op de WeissSeespitze xxx
(3 maal klappen in de handen), kwam Join2Bike met hééééél veel volk, op
tandems en trikes. Bij de herhaling eindigen we met : tandems en
bikes. De nacht en mijn inspiratie was daarmee om en op zodat ik het
daarbij gelaten heb. Iedereen deed goed mee en was zo enthousiast dat
het bleef hangen. Op de terugreis naar huis werd het nog vele malen
gezongen in de auto. Met een zeer enthousiaste Els en onze zonen
erbij was Chiro Blauwput goed vertegenwoordigd. Marcel en ik zijn een
chirokoppel. Waarom komen mijn goede ideeën altijd zo laat ? Mijn
timing is nooit veel waard geweest. Met het koor gaan we eind augustus
altijd op koorweekend en dan is er altijd een free podium. Voor
Join2Bike is dat waarschijnlijk geen goed idee. In het koor zijn er
mensen die tijdens het werkjaar daar veel tijd in steken om dat voor te
bereiden en die brengen dan een juweeltje van een nummer (dikwijls met
veel muziek, zang en soms dans). Vorig jaar hadden ze zelfs filmpjes
gemaakt om enkele dingen naar voor te brengen. Wij zien mekaar dan ook
wekelijks en kunnen tijdens de pauze en achteraf goed afspreken en
plannen. Vermits Join2Bike een fietsclub is, kunnen we zoiets niet doen
op onze meerdaagse fietsreis. Hoewel, zingen is topsport, zeggen onze
zangcoaches. Ik heb dat ondervonden : na 10 maanden onderbreking was ik
mijn hoge sopraanstem kwijt. Een hele oktaaf (8 tonen) was ze gezakt
! Na een jaar zingen, is ze gelukkig al weer 5 tonen gestegen. Daarom
zing ik nu met de alten mee (veel moeilijker omdat die meestal
begeleiden en zelden een melodie zingen). Maar het is de enige manier
om te kunnen blijven zingen en mee te kunnen doen en het is zo'n toffe,
plezante groep. Op zo'n koorweekend zijn er 7 repetities, wat ook vrij
vermoeiend is. Maar om het plezant te maken, is zo'n free podium
natuurlijk ideaal. Ik moet zeggen, de 'Tirolerinnen' waren goed bezig
!!! Ze hebben ons kostelijk geamuseerd. De kostuums waren prachtig.
De improvisaties goed gevonden. Top !!! Ik hengel dus geenszins naar de
functie van animator. Laat mij maar zingen, want :"Zingen, zingen en
zwoegen, zwoegen in groep, is plezant !" Vervang het zingen door
fietsen en je komt op hetzelfde uit, maar dan anders. Bedankt Join2Bike
voor alles. Ik was er weer heel graag bij. Dit jaar waren er heel wat
nieuwe gezichten, stuk voor stuk fijne mensen. Onze vriendenkring is
weer ruimer geworden. De terugreis verliep vlot en aangenamer mede met het mooie weer en de vrolijke stemming in de auto's. We misten ook enkele mensen die we vorig jaar op
de Galibier hebben leren kennen. Ze hebben iets gemist. De
WeissSeespitze is niet van de poes. De Galibier is daar klein bier
tegen. Maar ieder kiest voor zichzelf wat hem/haar het best past.
Hopelijk zien we ze nog eens bij een andere gelegenheid. Noteer alvast
de volgende 'benefiets' in Pellenberg op 8 september. Hopelijk tot dan !
Dinsdag - 25/6/2013 - Ik ben te
optimistisch geweest over mijn laptop. Ik vrees dat hij met een zware
'burnout' zit. Gisterenmorgen deed hij het weer niet meer. Weer
dezelfde historie met de R. Ik ben weer heel blij dat ik nog kan
terugvallen op die goede oude, lawaaierige mastodont van een PC die het al zo
lang volhoudt, zonder kuren ! De garantie van de laptop is natuurlijk net
verlopen. Dat gaf Marcel de vrijheid om hem een technisch onderhoud te
geven (= toetsenbord uitblazen). Het resultaat was 1 dag respijt.
Nu blijkt dat de kwaal niet verholpen is, belet niets ons nog om drastisch in
te grijpen, maar eerst gaan we naar Oostenrijk. Daarna lossen we alles op
wat nu blijft liggen. Naar het schijnt is het daar nog fameus koud op de
top van de Gletsjerstrasse. We zijn nu volle bak warme kledij aan het
inpakken voor het geval ik toch de top zou bereiken. Straks train ik nog
een laatste maal op de hometrainer en dan ben ik beter voorbereid dan vorig
jaar op de col du Galibier. Toen had ik in april nog in het ziekenhuis
gelegen met bloedklonters in de longen : weg alle conditie. Marcel ziet
het nu veel beter zitten omdat hij voelt dat er vanachter goed wordt meegetrapt
op de pedalen. Met een warme joggingbroek over de fietsbroek,
handschoenen en een dikke winterjas zal ik niet veel voelen van de kou.
Ik ben er klaar voor !
Zaterdag - 22/06/2013 - Mijn laptop doet het weer !!!
Na de online aangifte van onze belastingen, vorige zaterdag, vertoonde hij een paar eigenaardigheden : de r
kwam er niet als ik er op drukte en rolde er even later eindeloos en ongevraagd
uit. Ik hoop dat hij OK blijft. Ik kon me nog redden met onze oude
pc om mijn mailbox en blog bij te houden maar voor dat grote scherm moest ik
super rechtop zitten en om te kunnen lezen (mijn brilglazen zijn multifocaal)
moest ik door de onderste helft ervan kijken. Dat gaat prima op de laptop
maar op het grote scherm moest ik dan ook nog eens mijn hoofd wat naar achter
kantelen om scherp te kunnen zien. Daardoor kreeg ik verschrikkelijke
nekpijn en stramme schouders. Iemand in het koor suggereerde om hoger te
gaan zitten. Toen ik dat probeerde, werd het nog erger met mijn schouders
omdat de armleuningen van de rolstoel dan weer te laag waren. Gelukkig
kon ik 's avonds naar Jozefien, de kinesiste, zij werkte dan alles weer los
zodat ik weer verder kon. Hopelijk had mijn laptop gewoon wat rust
nodig. Ik gebruik die nu gemakkelijk 2 à 3 uur per dag. We hadden
al bijna een nieuwe gekocht. Gelukkig gaat Marcel nooit overhaast te
werk. Hij heeft hem helemaal binnenstebuiten gekeerd en niks gevonden.
En vanmorgen kondigde hij glorieus aan : "Hij doet het weer!"
Het resultaat lezen jullie nu : niks meer aan de hand en alle rren op de juiste
plaats. Ik zal maar weer een kaars branden dat hij die kuren niet opnieuw
krijgt.Dat schijnt hier nogal te
helpen.Geen fietstraining dit
weekend.Morgen zingt het koor en 's
avonds is er een etentje met het koor om het werkjaar af te sluiten.Ik moet dus vandaag nog wat fietsen op de
hometrainer om mijn conditie wat op peil te houden. Volgende vrijdag vertrekken we dan eindelijk naar Oostenrijk. Het lijkt nog niet zo lang geleden dat we de col du Galibier gedaan hebben. Dat was vorig jaar, ook in het laatste weekend van juni. Bij de voorstelling in het Provinciehuis, afgelopen dinsdag, hebben we daar nog beelden van gezien. Onze cameramensen van toen fietsen nu zelf ook mee. Of we van dit exploot nog zo'n mooie beelden gaan krijgen, is nog de vraag. Het was zo'n mooi filmpje...
Woensdag - 19/06/2013 - Gisteravond was Join2Bike te gast in het
Provinciehuis waar we ons sportief project van dit jaar mochten
voorstellen : Kaunertal - Gletsjerstrasse. Marieke Vervoort, de
Belgische revelatie op de Paralympics in Londen vorig jaar kwam ons een
hart onder de riem steken. Zij draagt ons sportief integratieproject
een warm hart toe. Als ex-patiënte van Pellenberg, onderste ledematen
verlamd na een ongeval, weet zij wat het is om in een rolstoel te
belanden. Zij behaalde gouden medailles in rolstoelsprint. Ik ben fan van haar en wou haar voorbeeld volgen, maar zij is 20 jaar jonger en sportte voor haar ongeval ook al. Ik vrees dat mijn paralympische droom een droom zal blijven. Eerst de Gletsjerstrasse en dan zien we wel verder. In de Paralympics zijn de tandems voorbehouden voor de slechtzienden. Ik heb dus om te beginnen een andere fiets nodig en of het dan nog haalbaar is, weet ik niet. Daar moet ik het binnen Join2Bike nog eens over hebben.
Maandag - 17/06/2013 - Het weekend was weer druk maar ook heel erg sportief, deze keer. Normaal zouden we zaterdag een grote fietstocht maken met Join2Bike. De weerman was echter lovender over zondag, dus werden de plannen omgegooid en gingen we zondag op fietstocht : 75 km (eigenlijk waren het 78 km, hoorden we achteraf) door het glooiende Hageland. Tussen Holsbeek (Horst was ons vertrekpunt), Aarschot, Diest-Molenstede, langs Scherpenheuvel, Averbode, Herselt. Voor wie de details wil weten, volg deze link : http://www.wtcmolenstede.be en je vind er alles over. Niets zo zalig op een zonnige zondag dan een fietstocht (ondanks de zadelpijn). We bleven gelukkig gespaard van pech (op een paar geblokkeerde kettingen en 1 platte band na). In groep is dat allemaal snel verholpen en kan je gauw weer verder. Het beloofde gedruppel heeft slechts onze babbel achteraf wat ingekort maar de pret onderweg hebben we gehad ! De ontnuchtering kwam achteraf : mijn laptop laat het een beetje afweten. De R blokkeert en overschrijft ongevraagd het één en ander. Gelukkig hebben we onze oude pc nog bij de hand. Anders had ik dit nu niet kunnen schrijven en bleef iedereen (vooral ik) op zijn/mijn honger zitten. Nu kost het mij een stijve nek en wat extra moeite om dit uit te tikken en op het grote scherm alles na te lezen. Nu kan ik ook mijn partituren niet meer inzetten in Sibelius om een gepersonaliseerde versie uit te printen (wat voor mij veel handiger is tijdens de repetities). Gelukkig gebeurt dit nu vlak voor de zomervakantie, dan zijn er niet veel repetities. Tegen volgende maand zullen we dit probleem wel opgelost krijgen en loopt alles weer gesmeerd.
Donderdag - 13/06/2013 - Loon naar werken. Bij de laatste kinesessies met Anouk stelde zij vast dat de spieren in mijn arm sterker worden en dat ik er meer controle over heb. Hoe lang die nog spasmen gaat vertonen, kan ze niet zeggen. Zij is altijd heel voorzichtig met prognoses, maar ze is hoopvol en enthousiast en dat slaat uiteraard over ! Vorige week vrijdag zei ze dat ze merkt dat ik nu dagelijks oefen met de pedalo. Mijn arm wordt sterker. Gisteren stelden we vast dat ik hem bij een bepaalde oefening ook beter kan aansturen. Ze legt mijn onderarm op de tafel en draait mijn handpalm naar onder en naar boven. Ik moet de beweging volgen en proberen actief mee te bewegen. Gewoonlijk lukte dat maar in 1 richting, van onder naar boven, maar gisteren lukte omgekeerd ook, voor de eerste keer ! Zou dat komen door het vele stimuleren elke voormiddag ? Dat moet ik haar vrijdag beslist eens vragen. Ik voel me weer top !!! In het koor lukte het zingen gisteravond ook weer beter. Daar moet ik de volgende weken ook wat meer mee bezig zijn. De laatste dagen heb ik weer wat meer gezongen en dat helpt overduidelijk en niet alleen voor het humeur ! Op de regionale televisie kwam Join 2 Bike ter sprake. Beelden van vorig jaar en de plannen voor dit jaar. Eind deze maand, 28/6, vertrekken we naar Oostenrijk. Het mooie Kaunertal met zijn Gletsjerstrasse wacht op ons. Zaterdag gaan we nog een lange tocht maken in en rond Aarschot en dan zijn we er min of meer klaar voor. Marcel merkt dat ik deze winter meer op de hometrainer heb gezeten. "In de bergop lijkt het alsof er nog een hulpmotor op onze tandem zit", zegt hij. Mooi compliment. Ik doe mijn best en trap wat harder mee dan vorig jaar. Mijn conditie is duidelijk stukken beter en dat doet deugd. Ik fiets nu nog liever dan vroeger ! Er staan weer veel uitroeptekens in dit verslag maar er staat geen ééntje te veel !!! Ik kreeg nog bericht uit Menton, dat deze stad wel degelijk een middeleeuwse ontstaansgeschiedenis heeft. Er stond vroeger een burcht (van de kruisridders zoals op Malta, veronderstel ik). De prinsen van Monaco hebben die als buitenverblijf gebruikt en de tuin is nu één van de vele parken van Menton.
Maandag - 10/06/2013 - Het weekend was rijkelijk
gevuld en vermoeiend maar we hebben ervan genoten ! Het begon
zaterdagmorgen met een lezing over NAH (Niet Aangeboren Hersenletsels).
Deze lezing was al eens uitgesteld wegens ziekte van de spreker en ging dan nu,
2 maanden later toch door in het revalidatiecentrum Pellenberg. De
organisatie ging uit van Verder-Leven vzw. Deze vereniging richt zich tot
mensen met een niet aangeboren hersenletsel (zoals ik en nog een 5-tal andere
aanwezigen). Wij reden er met de tandem naartoe omwille van het mooie
weer zodat we nadien nog een ritje konden maken. De nieuwe spreker vatte
de bijeenkomst op als een gespreksronde en stelde zichzelf voor als
moderator. Dat verraste mij wat want ik ben helemaal niet gewoon om over
mijn toestand te spreken, maar onder lotgenoten viel dat reuze mee. Er
was ook nog iemand die ik al kende van tijdens mijn verblijf in Pellenberg,
Sandra heette ze. Ik had met haar eens spelletjes gespeeld omdat zij haar
spraak wat wou oefenen. Het viel mij op dat ik weer de enige was met een
zware verlamming. Er waren nog wel mensen die verlamd geweest waren maar
die hadden daar niet meer zoveel last van als ik.
Ik had nog pasfoto's nodig voor mijn nieuwe identiteitskaart dus reden we
nadien om langs het station van Leuven. Daar hebben ze zo'n fotoautomaat
staan in de tunnel onder de perrons waar we ook gemakkelijk onze fiets konden
stallen en waar we gemakkelijk bij konden om de foto's te maken. Mijn
ultrakort kapsel vraagt nog niet veel aandacht, dus was dat gauw gefikst.
We hebben nog wat genoten van het mooie weer en troffen dan onze tweede zoon,
Mattias, thuis. Die had voor Vaderdag al een cadeautje gekocht en maakte
wat tijd voor een babbel. Zo konden we eindelijk eens bijpraten.
Hij is onlangs van functie veranderd op zijn werk en daar heeft hij het nu nog
erg druk mee zodat we hem 's avonds nog niet veel zien. Onze jongste,
Robbe, heeft onderhand goed zijn draai gevonden in zijn nieuwe job. Hij
had al een pluim gekregen van zijn diensthoofd voor zijn vlijt en
stiptheid. Dat maakt ons weer tot fiere ouders. De oudste, Wim,
liet dan weer weten dat hij een jobaanbieding gezien had waar hij zijn kans
voor wil wagen. Hij werkt sinds kort voor een Japans bedrijf in Brussel,
dat motoronderdelen maakt en verkoopt. Zijn Japans heeft hij daar heel
hard nodig dus zijn taalstudies kan hij daar maar al te goed verzilveren, maar
de technische kant ligt hem wat minder. De nieuwe jobaanbieding zoekt een
Belg die goed op de hoogte is van het Belgisch bieraanbod om bier in te voeren
in Japan. Als rechtgeaarde Leuvenaar is dat maar een woord. Daar
kent hij wat van !!! Wie niet waagt, niet wint. Ik zal maar weer
een bougie aansteken voor succes. Nu hij nog geen vast contract heeft, is
hij nog snel vrij om van werk te veranderen. De kans dat hij daarvoor een
tijdje in Japan moet gaan wonen is heel reëel, maar dat schrikt hem en ons niet
af. Zijn vriendin heeft een Japans paspoort en moet, om dat te behouden,
geregeld in Japan verblijven, zij doet dat meestal door haar moeders' familie
daar te bezoeken. Dus, op zich, is dat ook geen probleem. Alleen moet
ze dan haar studieplannen herbekijken. Ze zou volgend academiejaar aan
een doctoraat beginnen in Louvain-La-Neuve. Misschien kan ze in Japan nog
iets gaan studeren, als ze dat zou willen. We zien nog wel als het zover
is. Wij vinden dit geen probleem. Onze reis naar Japan is in 2011
in het water gevallen door mijn CVA. We wilden die later alleszins nog
gaan doen. Dus wat zou er ons nog tegenhouden als Wim en Noëlle daar zouden
verblijven ? Niets toch! Dan gaan we zeker !In de late namiddag zijn we dan nog kort gaan
shoppen want ik had iets nieuws nodig voor het verjaardagsfeestje van mijn
meter. Zij is vorige week 90 jaar geworden en haar zoon nodigde ons en
mijn moeder uit voor een etentje. Zij nodigden ons uit in hun favoriete
restaurant in Zaventem. De keuken is Joegoslavisch. Heel lekker,
met vooral grote porties vlees of gevogelte. Wij hadden in de voormiddag
nog een fietstraining met Join 2 Bike waardoor we, mede door wegenwerken pas
tegen 13u30 ter plaatse waren. Het restaurant is op zondag altijd goed bezet
(zonder reservatie lukt het soms niet) en dat was nu ook het geval. Het
viel ons direct op dat het er tamelijk rumoerig was. Er waren enkele
luidruchtige families, waarvan eentje een 93ste verjaardag te vieren had (wij
kenden de dochter van die krasse man, anders hadden we dat niet geweten).
Wel heel toevallig dat zij daar ook waren ! Onze jarige kreeg nog een
heuse verjaardagstaart, met gelukkig maar 4 kaarsjes op, anders had ze
misschien haar laatste adem nodig gehad om die allemaal uit te blazen. Zij
vertelde dat haar nicht 99 jaar oud is. Het lijkt alsof zij dat ook nog
wil halen ook ziet ze niet goed meer en is de laatste tijd niet meer zo kwiek.
Ik lijk wel een beetje op haar, misschien wel meer dan ik denk (zo'n doorzetter
! ) Daardoor werd het 17u eer we klaar waren. Omwille van Vaderdag
hadden we nog met onze oudste zoon afgesproken. Hij had gevraagd wanneer
we thuis zouden zijn. Omdat we daar, gezien het etentje, geen uur konden
op plakken, hadden we aangeboden hem te komen opzoeken nadien. Door het
late uur is dat een kort bezoekje geworden. Ik was bekaf. Ik had
mijn siësta nog niet gehad en was dringend aan rust toe. Het valt mij, door
mijn verlamming, nog steeds heel zwaar om een hele dag op te blijven.
Mijn romp valt tegen de middag zwaar om dragen. Op de fiets merk ik dat
minder omdat daar een armsteun op staat waardoor ik mijn romp gemakkelijk
overeind kan houden. Die heb ik gemist aan tafel. Na enkele uren
voel ik de vermoeidheid in de spieren van mijn goede kant doorwegen en moet ik
wel gaan liggen om geen kramp te krijgen. In de rolstoel heb ik dat
minder omdat ik dan kan steunen op de armleuningen maar in op restaurant is dat
niet altijd zo praktisch (trappen, smalle doorgangen) en ik stap toch te goed
om dat niet te doen, dus deden we het zonder. We hebben mijn meter en
haar zoon nog een lift gegeven naar huis en zijn dan doorgereden. Daarmee
was het 18u door voor ik kon gaan liggen. Gelukkig was er geen file op de
snelweg of het was nog later geworden. Door het overvloedige middagmaal
konden we het avondeten overslaan wegens geen honger of zin in eten. Dank
u tante Denise en Robert !
Maandag - 03/06/2013 - We zijn zaterdagnamiddag terug thuis
gekomen van de Côte d'azur. We zijn daar, in Menton, gaan kennismaken met
de ouders van Noëlle, de vriendin van onze oudste zoon. Zij hebben 3
dochters, wij 3 zonen. De parallel is gauw te trekken. Noëlle lijkt
sprekend op haar moeder hoewel ze er minder uitgesproken Japans uitziet.
zij is dan ook maar half Japans. Haar vader is Fransman. Deze
combinatie maakt van hun dochters 'Frangipannekes' (grapje waar ze gelukkig
zelf goed om konden lachen). Menton is een klein kuststadje dat gelegen
is tussen Monaco en de grens met Italië. Het is gebouwd in de 18de eeuw
door de beau monde van Engelsen en Fransen die het aangename klimaat
waardeerden en het inrichten als kuuroord. Spijtig genoeg is de lucht
daar veel te vochtig en dus niet geschikt voor longaandoeningen met als gevolg
dat er veel buitenlanders begraven liggen op het kerkhof. De alpen lopen
daar uit in de zee waardoor de wolken tegen de bergen blijven hangen en de
lucht dus beduidend vochtiger is. Het stadje raakte na een tijd zijn
goede naam van kuuroord kwijt en de grote hotels kwamen leeg te staan.
Deze werden geleidelijk heringericht tot appartementen en zo weer verkocht aan particulieren. Het klimaat is echter uitermate geschikt voor het kweken van
citrusvruchten. Er wonen dus ook heel wat arbeiders die daarmee hun kost
verdienen. Nu komen er vooral gepensioneerden en ouderen op vakantie
omwille van het aangename klimaat. Vorige week was het er 18 à 20° C en
dat vinden ze daar 'fris'. We hebben daar een heerlijke week gehad.
Slechts 1 dag stond er veel wind en 1 avond heeft het geregend. De
weerberichten voor deze week geven voor hier hetzelfde weer. Wij zijn dus
al geacclimatiseerd en zijn blij dat we niet weer onze warme spullen moeten
aandoen. We hebben de lange reis (1 200 km) met de auto gedaan, in 2 dagen. Dat was ineens ook een test om te zien of zulke verplaatsingen haalbaar zijn. Wel, de test is geslaagd ! Marcel hield om het uur een pauze om even onze benen te strekken, iets te eten of te drinken. Daardoor zijn we wel telkens 7 uur onderweg geweest maar hebben we ondervonden dat onze Renault Kangoo zeer goede zetels heeft en echt wel geschikt is voor lange ritten. Met de Cruisecontrol, ofte Regelaar, heeft Marcel nu ook goed leren werken. Dat maakte het voor hem minder inspannend omdat hij zijn voet niet constant op het gaspedaal moest houden. Vroeger nam ik af en toe het stuur over maar nu moet ik eerst een nieuw rijbewijs halen en onze auto laten aanpassen zodat ik hem met 1 hand kan besturen voor ik ermee kan/mag rijden. Noëlles' ouders hebben ons zeer goed ontvangen. Zij wonen in zo'n appartement in een voormalig hotel. De gevel en de traphal zijn imposant mooi. De exotische tuin is mooi onderhouden door een tuinman die bijgestaan wordt door de bewoners. Overal zie je daar palmbomen staan en citrusboomgaarden. Verspreid in de stad zijn er mooie tuinen te bezoeken. In ons hotel was er de tweede avond een diaporama (diavoorstelling) waarbij deze tuinen getoond en besproken werden en de geschiedenis van de stad verteld werd. Daar hebben we veel van opgestoken. Noëlles' moeder, Takako, heeft ons vergezeld op een rondrit door de stad met een toeristisch treintje. Dat zou onder ons moeilijk geweest zijn met de rolstoel. Voor haar was het jaren geleden, van toen haar kinderen nog klein waren, zodoende kwam ze graag met ons mee. Wij waren erin geslaagd om de vertrekplaats steeds te mislopen door altijd ons hotel te verlaten langs de voordeur. Die gaf uit op een gezellige winkelwandelstraat. Dat treintje vertrok op de promenade (zeedijk die zich achter de tuin van het hotel doorloopt) en daar liepen wij altijd in de andere richting waardoor wij de borden niet konden zien. De ontmoeting tussen Noëlles' ouders en die van onze kinderen vertoont veel toevallige overeenkomsten. Haar vader (klassieke humaniorastudent) had voor zijn burgerdienst een post gevraagd in een bibliotheek in het buitenland. Hij dacht daarbij aan Noord-Afrika maar, tot zijn verbazing werd hem Japan voorgesteld. Daar werd zijn hulp gevraagd voor een Japanse studente, Noëlles' moeder. Zij heeft een jaar in Brussel gestudeerd en heeft daar Frans geleerd. Zijn verbazing was dus groot toen hij haar Belgisch accent hoorde. Van het één kwam het ander en ondertussen wonen zij al geruime tijd in Frankrijk. In onze oren klinkt zij nu al behoorlijk Frans. Toen ze van hun dochter hoorden dat zij een Belg had leren kennen die ook klassieke humaniora had gedaan en bovendien Japans sprak, waren zij gauw voor hem gewonnen. Nu we hen ontmoet hebben, zijn wij heel blij met de keuze van onze kinderen en weten wij dat onze zoon in een goede, hartelijke familie terecht gekomen is waar wij heel blij om zijn. Wij hopen hen beiden gauw op tegenbezoek te krijgen en hun te mogen rondleiden in Leuven. We hebben ons deze keer beperkt tot Menton zelf om veel tijd te hebben voor Noelles' familie. Een volgende maal hopen we meer tijd te hebben om de omgeving te verkennen. Monaco en Cannes zijn zeker de moeite van een bezoek waard. Op de terugweg (we overnachten telkens in Macon) zijn we door Solutré gereden waar we destijds op huwelijksreis geweest waren. Het was er even koud als toen, hoewel het nu een maand later was. We hebben het hotelletje van toen niet meer teruggevonden maar de streek is nog even mooi (wijngaarden van Beaujolais en Bourgogne).
Maandag - 20/05/2013 - Na wat op vrijdag nog een kleurloze week leek te zijn, kreeg ik bij de laatste kine een boost van Anouk. Ik had mijn handpedalo nog eens meegenomen om te laten checken of ik het wel goed doe. Ik kreeg onmiddellijk een pluim voor de vooruitgang. Ik ben dus goed bezig ! Ik oefen nu elke middag 5 à 10 minuutjes en ga dat geleidelijk opbouwen. We zitten weer in de lift ! Wat dit op termijn gaat betekenen voor mijn arm is nog af te wachten. In het beste geval krijg ik weer wat kracht in die arm en wordt hij op den duur nog functioneel, maar dat is nu nog koffiedik kijken en valt zeker niet te voorspellen. Maar als ik doe wat ik kan, vergroot ik mijn kansen en daar doe ik het allemaal voor : van muurbloempje tot vechtertje. Dat je daar zoiets voor moet overkomen om dat te ontdekken !? Ik heb de laatste jaren mezelf herontdekt en ben daar blij om. Mijn lot (verlamming) valt mij zwaar maar ik heb er veel voor in de plaats gekregen en mijn persoonlijkheid ontwikkeld op een manier die ik mezelf nooit had kunnen voorstellen als ik het niet zelf beleefd had. Weliswaar met heel veel steun van heel veel mensen, waarvoor ik heel dankbaar ben. Vorige week ontdekte ik via de blog van een lotgenote dat ik aan de Universiteit van Leuven conditietraining kan gaan doen op dinsdagen. Die wordt gegeven door leerling-kinesisten van de FAculteit BEwegings- en Revalidatiewetenschappen (kortweg FABER) Je wordt daar persoonlijk begeleidt en krijgt een aangepast trainingsprogramma waardoor je vooral sterker wordt. Als aanvulling op de kine zal dat kunnen tellen ! Het werkjaar loopt van september tot mei, volgens het academiejaar van de studenten. Ik zal dus tot september moeten wachten om eraan te beginnen. Ik ben vooral benieuwd om weer in contact te komen met lotgenoten. Na 6 maanden revalidatiecentrum begin ik dat toch weer wat te missen. Thuis zie je alleen je eigen evolutie maar mis je toch het klankbord van lotgenoten. Om je eigen situatie correct te kunnen inschatten, heb je dat toch nodig. Voor de mensen in je normale, directe omgeving is dit zo confronterend en ver van hun bed, dat ze soms vreemd reageren. Dat is raar in het begin maar dat went al gauw. Ik hoop via die training weer nieuwe mensen te leren kennen die het klappen van de zweep kennen en waarmee we weer wat verder vooruit kunnen. Op deze manier leren die studenten ook wat meer over de neurologische kant van de kinesitherapie. Dat is een specialisatie die minder goed gekend is en pas in hun laatste jaar aan bod komt. Toen ik nog in Pellenberg, het revalidatiecentrum, was, ging ik daar wekelijks zwemmen onder begeleiding van zulke studenten. Dat was een aangename aanvulling op de kine. Ik hoop dat dat nu weer zo zal zijn. Dan vervang ik één sessie kine door die conditietraining. Zo wordt mijn programma niet zwaarder maar hopelijk wel interessanter. Ik kijk er alweer naar uit ! Het Pinksterweekend (zonder fietstocht voor mij maar niet voor Marcel en Robbe) hebben we zondag beëindigd met een Communiefeest. De oudste dochter van Marcel zijn nichtje deed haar Plechtige Communie. Een groot deel van de familie Nolmans kwam zo nog eens samen. Dat was geleden van onze 30ste huwelijksverjaardag, die we 2 jaar geleden in het ziekenhuis moesten vieren. Het was er druk, uiteraard, maar gezellig. Zondagmorgen hebben we met koor nog gezongen in de Pinksterviering in de kerk van Blauwput. Daardoor was het een lange, drukke dag. Gelukkig heb ik deze nacht goed geslapen en is het weer iets om met plezier aan terug te denken. De volgende generatie Nolmanskes ziet er veelbelovend uit !!!
Woensdag - 15/05/2013 - Mijn jongens hebben hun best gedaan voor Moederdag dit jaar. Bloemen, pralines, tijd voor een babbel. Ik heb het allemaal gehad en deugd dat dat deed !!! De ijsheiligen hebben dan wel mijn fietstraining verknald maar de warmte die mijn jongens meebrachten heeft mijn zondag ruimschoots goed gemaakt. Volgens de kalender zijn de ijsheiligen nu voorbij, het zou stilaan warmer moeten gaan worden. Voor het weekend wordt nog regen voorspeld, dat belooft dus niet veel goeds voor onze fietstocht in de Ardennen. Ik heb nog steeds maar 1 paar schoenen, die kan ik dus maar beter droog houden. Ik kan altijd nog meerijden met de volgwagen voor de gezelligheid. Dat is ook goed gezelschap. Mijn trainingsschema thuis heb ik nog verder uitgebreid met oefenen op de handpedalo. Marcel heeft hem zodanig geïnstalleerd dat ik hem zelfstandig kan gebruiken. Dat doe ik nu elke middag. In de voormiddag oefen ik in mijn rolstoel, terwijl ik een spelletje speel op internet (ik moet telkens even wachten eer ik verder kan spelen). Die tijd gebruik ik om alle stramme spieren, die zich laten voelen, te bewegen : rekken, strekken, buigen, draaien en keren tot het weer snor zit. Op die manier ben ik toch telkens een paar minuten bezig. Een uur spelen = ook een half uurtje bewegen en dat is geen verloren tijd. Dat moet binnenkort merkbaar zijn in de kine, maak ik me sterk. Als ik mezelf zo vooruit kan helpen, kan ik dat weer niet laten liggen. Het idee alleen al, geeft me al energie en zin om door te zetten.
Zondag - 12/05/2013 - De wekelijkse fietstraining kan voor mij vandaag weer niet doorgaan omwille van overvloedig bloedverlies. Ik zit weer maar eens met mijn maandstonden op het verkeerde moment. En maandverband in een fietsbroek, dat rijmt niet. Maar beter nu dan volgend weekend want dan gaan we met Join 2 Bike op
klimstage in de Ardennen en die heb ik vorig jaar gemist om dezelfde
reden. We waren toen helemaal niet goed getraind voor de Galibier. Dat
zou dit jaar anders moeten zijn. Komt die menopauze ooit nog ? Hoe lang ga ik hiermee nog geplaagd worden ? Ik word 55 dit jaar. Ik ken vrouwen die 10 jaar jonger waren toen ze er vanaf waren. In dat geval had ik nooit 'de pil' hoeven nemen voor onze reis naar Japan in 2011 en was dat 'medisch ongeval' niet gebeurd en zat ik hier nu niet zo in de puree. Maar het is nu zo en ik moet ermee verder en met de steun van Marcel kan ik blijkbaar heel veel aan (dat had ik anders niet geweten van mezelf en daar voel ik me nu wel weer goed bij). Leuk is iets anders uiteraard. Daarmee ben ik straks fris als de kinderen langs komen voor moederdag. Gewoonlijk was daar niet veel van te merken maar nu ze afgestudeerd zijn, hebben ze er wel tijd voor. Op cadeau's zit ik niet te wachten, met een beetje aandacht ben ik al blij en dat weten ze. De oudste belde gisteren om te horen hoe laat hij best langs kwam. De tweede moest gisteren onverwacht bijspringen in de keuken van het hotel waar hij werkt en moet de volgende nacht aan de receptie zitten, dat is nog eens multifunctioneel zijn ! Zijn koksdiploma komt toch nog van pas. Hem zal ik dus maar even zien vandaag maar ik heb er gisteren al een gesprekje mee gehad, hij is ook het meest beschikbaar en behulpzaam van de drie. Dat ligt in zijn aard : "een aardje naar zijn vaartje", zeggen wij dan in't Vlaams. Bij hem is dat nog letterlijk ook (hij is een wittekop zoals zijne pa). De jongste zie ik vanavond pas. Hij is nu nog op weekend met zijn vriendin die net terug is van een maand stage in het buitenland, het is hun gegund. Ze zullen het wel niet te laat maken, denk ik, want morgen moeten ze weer vroeg op. Ik kijk er al naar uit ! Wordt gezellig ! Als het morgen droog weer is, gaan we in de namiddag nog wat met de tandem rijden als Marcel thuis komt van zijn werk. Mijn derde kinesiste, Lieve, neemt nog een dagje extra verlof, dus zijn we vrij en kunnen we nog wat inhalen. De rest van de week loopt dan weer normaal : 2 maal kine met Jozefien en 2 maal met Anouk. Altijd leuk en gezellig met deze goedlachse jonge vrouwen. Het is wel werken geblazen maar dat is nodig en geeft me het gevoel dat ik er iets aan kan doen en dat ik vooruit ga, dus doe ik het graag.
Donderdag - 09/05/203 - Dinsdagmorgen werd ik wakker na een
waanzinnig mooie droom. Het duurde een tijdje eer ik begreep dat ik het
gedroomd had.
Ik zat op mijn werk in het bureau dat ik 6 jaar deelde met de hoofdboekhouder.
Dat was de laatste jaren te klein geworden door de uitbreiding van onze ploeg
met enkele bijkomende krachten omwille van de groei van het bedrijf. De
laatste jaren zaten we met 6 in een groter lokaal. In dat kleinere lokaal
zaten we met ons drieën - boekhouders - even later fietste ik naar huis,
zoals ik toen gewoonlijk deed, en 's avonds ging ik slapen. Het
eigenaardige was dat ik dat allemaal zelfstandig deed. Niets ongewoons
aan, zal je denken, maar de afgelopen 2 jaar kan ik dat niet meer zonder hulp
van manlief Marcel, mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding.
Ik vond het vreemd dat hij er niet was. Toen even later zijn wekker
afliep, was ik in de war. Hier klopte iets niet, hoe was ik alleen thuis
geraakt en hoe was ik alleen in mijn bed geraakt ? Dan begon ik het
stilaan te begrijpen : het was een droom. Heel af en toe droom ik dat ik
weer ben zoals vroeger, voor mijn 'medisch ongeval'. Spijtig dat dat niet
méér voorvalt want het voelt zo heerlijk licht aan als al je spieren werken.
Zolang ik slaap, voel ik daar niets van maar zodra ik probeer op te staan, voel
ik weer hoe zwaar en lomp die lamme kant is. Ik weeg nu 65 kg. Dat
is dus 32,5 kg die ik met de helft van mijn spieren moet meedragen. Dat
is dus allemaal extra ballast voor mijn rechterkant. Ik wordt altijd heel
blij van zo'n droom. Dat wil zeggen dat ik nog niet vergeten ben hoe het
was al lijkt dat nu al zo lang geleden. Ik blijf die droom dan nastreven
en ga er de volgende dag weer volop tegenaan met oefenen. Op de fiets
voel ik mij ook vrij en licht. Door de armsteun zit ik goed rechtop en
hoef ik die 32 kg niet te dragen. Dan lijkt het ook alsof alles weer in
orde is, tot ik moet afstappen. Dat is dan weer een heel gedoe eer ik met
beide voeten (wankel) op de grond sta. Het fietsen is dus puur
genieten. Het gezelschap van Join 2 Bike, een nieuwe vriendengroep, die
ons met hun zorgen omringen en mij zo motiveren om te blijven volhouden.
Na de Vlaamse Ardennen van vorige zondag, gaan we in het Pinksterweekend, op
zaterdag, trainen in de echte Ardennen. Vorig jaar was dat een heel leuke
dag dus daar kijken we al naar uit. Daarna duurt het niet lang meer voor
we naar het mooie Kaunertal trekken in Oostenrijk. Hopelijk zijn de
weergoden ons goedgezind en krijgen we heerlijk fietsweer (droog en niet
te warm). Mijn 'dikke bougie' zal weer van pas komen !
Maandag - 06/05/2013 - Gisteren, zondag, 5 mei (verjaardag van zoon Mattias, nu 27 lentes jong) gingen we met Join 2 Bike deelnemen aan de Mon Ventoux-tour van Sporta. 60 km fietsen in het glooiende landschap in en rond Tervuren, Huldenberg, Overijse, Neerijse. Een serieuze inspanning maar dankzij het schitterende lenteweer een onvergetelijke dag in opperbest gezelschap. Deze keer waren er 3 tandems van de partij : de onze, Freddy (60 jaar maar jong van hart) en Lorenzo (een blinde nieuwkomer die we later hopelijk wat beter leren kennen). Ik hoorde zijn bijrijder, Jan over ons vertellen dat wij het met 3 benen moesten doen omwille van mijn verlamming, terwijl zij er 4 hadden. "Hola Jan !" dacht ik, "dat lamme been is nog niet helemaal afgeschreven hoor ! Dat draait niet zomaar mee met de pedalen." Marcel zei zaterdag nog dat hij goed voelt dat ik meer heb getraind dan vorig jaar. We waren toen naar het kasteel van Horst gefietst. Het terras daar was niet open omwille van een huwelijk. We zijn dan maar onmiddellijk terug gekeerd naar het Bed van Napoleon in Linden. De Horstroute loopt eigenlijk langs daar hebben we nu gezien en is veel aangenamer en leuker dan de Hauwaartse baan met zijn betonnen macadam. Daarmee hadden we er reeds een deftige klim opzitten en waren we goed voorbereid op de rit van zondag. We hebben zo 2 dagen van het mooie lentezonnetje genoten. Onze batterijen zijn weer opgeladen en we hebben de smaak van het buiten fietsen weer goed te pakken. Oostenrijk en zijn Gletsjerstrasse, here we come! Onze zonen doen het goed in hun nieuwe jobs. Het begint al wat te wennen, al die noeste werkers rond mij. Het Japans van Wim en het Frans van Robbe gaan erop vooruit ! De vooruitgang in mijn zelfredzaamheid is ook leuk. Ik voel mij een stuk beter nu ik 's morgens weer alleen opsta. We bereiden ons nu voor op onze reis naar Menton in het zuiden van Frankrijk. Ik ben benieuwd hoe ik de lange autorit met onze nieuwe auto ga verteren. Die is net terug hersteld. Na een lichte aanrijding door een onoplettendheid van de tegenpartij was de deur aan de bestuurderskant ingedeukt waardoor dat raam niet meer open kon. Daarmee staat er nu een nieuwe deur in en is de kras die er al in zat ook weg. Vorig jaar zijn we bijna even ver naar het zuiden gereden voor de beklimming van de col du Galibier in Valloir. Toen zaten we in een lichte vrachtwagen, hoog en luchtig. Die rit viel heel goed mee. We hopen dat dit nu weer zo zal zijn. We logeren daar in een hotel vlakbij het strand aan de Côte d'Azur. Niet mis voor onze eerste keer sinds mijn 'medisch ongeval' (hersenbloeding klinkt al wat te dramatisch, vind ik nu). Deze week beloofd weer rustig te zijn, met de feestdag van Hemelvaart vallen er 2 kinebeurten weg. Dan kunnen we zelf eens aan de slag met de handpedalo. Die nemen we woensdag nog eens mee naar kinesiste Anouk zodat we nog eens samen kunnen oefenen voor we daar thuis mee gaan oefenen. Marcel heeft de linkerhandsteun geperfectioneerd waardoor die hand er goed op blijft zitten en dan komt het er op aan dat ik mijn linkerarm actief gebruik. Marcel moet dit controleren dat ik niet alles met de rechterarm doe. Dan is de essentie van de oefening weg en ben ik niet goed bezig !
Maandag - 29/04/2013 - We zijn zaterdag naar de Revabeurs
geweest in Flanders Expo in Gent. Dat is een 2-jaarlijkse beurs voor
gehandicapten en revalidanten waar uitsluitend materiaal wordt aangeboden voor
deze doelgroep. Marcel had ze 2 jaar geleden alleen bezocht. Ik was
toen nog niet lang in Pellenberg aan het revalideren. Hij was er toen zo
van onder de indruk dat ik het nu ook wel wou zien. We hebben daar veel
gehandicapten gezien, uiteraard, zoveel miserie onder de mensen, daar wordt je
wel even stil van ! Maar ook dankbaar
dat het mijne nog niet zo heel erg is, in vergelijking. We hebben er een
nieuw soort handspalk gezien waarmee ik zelfstandig zou kunnen oefenen, als
Anouk, mijn kinesiste, het goed vindt. Ik zie haar vrijdag pas omdat 1
mei op woensdag valt. Nog even afwachten dus. Zij kan dan best even
contact opnemen met dat bedrijf. Ik ga haar vragen om een demonstratie
aan te vragen en nadien zien we dan wel wat ze ervan denkt. Zondag hebben we
eindelijk tijd gevonden om onze 32ste huwelijksverjaardag te vieren met een
etentje in een restaurantje in Wespelaar. Dat was eigenlijk donderdag, de
25ste, al maar toen kwam het er niet van. We werden aangenaam verrast
door het aanbod en het lekkere eten. Het 'beekveld' in Wespelaar is een
aanrader. Niet groot met ruime parking en een heerlijke keuken !
Deze week belooft rustig te zijn met 1 mei op woensdag (geen kine). Op
donderdag ook geen kine omwille van Jozefien, mijn tweede kinesiste, die dan
een opleiding gaat volgen. Dat geeft mij wat meer tijd en ruimte om thuis
nog wat te fietsen op de hometrainer. Zondag was het 's morgens zo koud
dat ik niet mee ben gegaan met de tandem. Marcel heeft mijn pr weer
schitterend vervuld bij Join 2 Bike, onze fietsclub. Hij had het zo koud
gehad dat hij in de namiddag er niet aan dacht om nog te gaan fietsen met de
tandem. We zijn dan met de auto naar mijn zus gereden in Tildonk.
Zij zat buiten in de zon omdat de koperblazers van de fanfare met haar man
kwamen oefenen voor hun volgend concert. Mooie muziek en lekker
zonnetje. We hadden er spijt van dat we niet met de tandem gegaan
waren. Hopelijk is het volgende zondag iets warmer 's morgens. Dan
staat er een fietstocht in Tervuren op het programma van Join 2 Bike. Daar
zouden we graag aan meedoen. Ik hoop dat de koude nachten mij niet nog
langer gijzelen. De zondagen zijn zoveel leuker op de fiets !
Dinsdag - 23/04/2013 - Ik kreeg gisteren een link
doorgestuurd van een filmpje op Youtube over 2 waaghalzen die de fietstocht
deden die wij deze zomer gaan doen in Oostenrijk. Zij doen niet alleen de
beklimming maar ook de afdaling per fiets (soms aan 85 km/uur). Wij gaan
al blij zijn als we boven geraken. Die afdaling doen we wel met de
volgwagen. Via deze link kan je het filmpje bekijken : http://www.youtube.com/watch?v=NT3SwaaE-JA
