19-06-2013 om 10:45 geschreven door lieveblog2013

17-06-2013 om 11:57 geschreven door lieveblog2013

13-06-2013 om 09:47 geschreven door lieveblog2013

Maandag - 10/06/2013 -  Het weekend was rijkelijk gevuld en vermoeiend maar we hebben ervan genoten !  Het begon zaterdagmorgen met een lezing over NAH (Niet Aangeboren Hersenletsels).  Deze lezing was al eens uitgesteld wegens ziekte van de spreker en ging dan nu, 2 maanden later toch door in het revalidatiecentrum Pellenberg.  De organisatie ging uit van Verder-Leven vzw.  Deze vereniging richt zich tot mensen met een niet aangeboren hersenletsel (zoals ik en nog een 5-tal andere aanwezigen).  Wij reden er met de tandem naartoe omwille van het mooie weer zodat we nadien nog een ritje konden maken.  De nieuwe spreker vatte de bijeenkomst op als een gespreksronde en stelde zichzelf voor als moderator.  Dat verraste mij wat want ik ben helemaal niet gewoon om over mijn toestand te spreken, maar onder lotgenoten viel dat reuze mee.  Er was ook nog iemand die ik al kende van tijdens mijn verblijf in Pellenberg, Sandra heette ze.  Ik had met haar eens spelletjes gespeeld omdat zij haar spraak wat wou oefenen.  Het viel mij op dat ik weer de enige was met een zware verlamming.  Er waren nog wel mensen die verlamd geweest waren maar die hadden daar niet meer zoveel last van als ik.
Ik had nog pasfoto's nodig voor mijn nieuwe identiteitskaart dus reden we nadien om langs het station van Leuven.  Daar hebben ze zo'n fotoautomaat staan in de tunnel onder de perrons waar we ook gemakkelijk onze fiets konden stallen en waar we gemakkelijk bij konden om de foto's te maken.  Mijn ultrakort kapsel vraagt nog niet veel aandacht, dus was dat gauw gefikst.  We hebben nog wat genoten van het mooie weer en troffen dan onze tweede zoon, Mattias, thuis.  Die had voor Vaderdag al een cadeautje gekocht en maakte wat tijd voor een babbel.  Zo konden we eindelijk eens bijpraten.  Hij is onlangs van functie veranderd op zijn werk en daar heeft hij het nu nog erg druk mee zodat we hem 's avonds nog niet veel zien.  Onze jongste, Robbe, heeft onderhand goed zijn draai gevonden in zijn nieuwe job.  Hij had al een pluim gekregen van zijn diensthoofd voor zijn vlijt en stiptheid.  Dat maakt ons weer tot fiere ouders.  De oudste, Wim, liet dan weer weten dat hij een jobaanbieding gezien had waar hij zijn kans voor wil wagen.  Hij werkt sinds kort voor een Japans bedrijf in Brussel, dat motoronderdelen maakt en verkoopt.  Zijn Japans heeft hij daar heel hard nodig dus zijn taalstudies kan hij daar maar al te goed verzilveren, maar de technische kant ligt hem wat minder.  De nieuwe jobaanbieding zoekt een Belg die goed op de hoogte is van het Belgisch bieraanbod om bier in te voeren in Japan.  Als rechtgeaarde Leuvenaar is dat maar een woord.  Daar kent hij wat van !!!  Wie niet waagt, niet wint.  Ik zal maar weer een bougie aansteken voor succes.  Nu hij nog geen vast contract heeft, is hij nog snel vrij om van werk te veranderen.  De kans dat hij daarvoor een tijdje in Japan moet gaan wonen is heel reëel, maar dat schrikt hem en ons niet af.  Zijn vriendin heeft een Japans paspoort en moet, om dat te behouden, geregeld in Japan verblijven, zij doet dat meestal door haar moeders' familie daar te bezoeken.  Dus, op zich, is dat ook geen probleem.  Alleen moet ze dan haar studieplannen herbekijken.  Ze zou volgend academiejaar aan een doctoraat beginnen in Louvain-La-Neuve.  Misschien kan ze in Japan nog iets gaan studeren, als ze dat zou willen.  We zien nog wel als het zover is.  Wij vinden dit geen probleem.  Onze reis naar Japan is in 2011 in het water gevallen door mijn CVA.  We wilden die later alleszins nog gaan doen.  Dus wat zou er ons nog tegenhouden als Wim en Noëlle daar zouden verblijven ?  Niets toch!  Dan gaan we zeker !  In de late namiddag zijn we dan nog kort gaan shoppen want ik had iets nieuws nodig voor het verjaardagsfeestje van mijn meter.  Zij is vorige week 90 jaar geworden en haar zoon nodigde ons en mijn moeder uit voor een etentje.  Zij nodigden ons uit in hun favoriete restaurant in Zaventem.  De keuken is Joegoslavisch.  Heel lekker, met vooral grote porties vlees of gevogelte.  Wij hadden in de voormiddag nog een fietstraining met Join 2 Bike waardoor we, mede door wegenwerken pas tegen 13u30 ter plaatse waren.  Het restaurant is op zondag altijd goed bezet (zonder reservatie lukt het soms niet) en dat was nu ook het geval.  Het viel ons direct op dat het er tamelijk rumoerig was.  Er waren enkele luidruchtige families, waarvan eentje een 93ste verjaardag te vieren had (wij kenden de dochter van die krasse man, anders hadden we dat niet geweten).  Wel heel toevallig dat zij daar ook waren !  Onze jarige kreeg nog een heuse verjaardagstaart, met gelukkig maar 4 kaarsjes op, anders had ze misschien haar laatste adem nodig gehad om die allemaal uit te blazen.  Zij vertelde dat haar nicht 99 jaar oud is.  Het lijkt alsof zij dat ook nog wil halen ook ziet ze niet goed meer en is de laatste tijd niet meer zo kwiek.  Ik lijk wel een beetje op haar, misschien wel meer dan ik denk (zo'n doorzetter ! )  Daardoor werd het 17u eer we klaar waren.  Omwille van Vaderdag hadden we nog met onze oudste zoon afgesproken.  Hij had gevraagd wanneer we thuis zouden zijn.  Omdat we daar, gezien het etentje, geen uur konden op plakken, hadden we aangeboden hem te komen opzoeken nadien.  Door het late uur is dat een kort bezoekje geworden.  Ik was bekaf.  Ik had mijn siësta nog niet gehad en was dringend aan rust toe.  Het valt mij, door mijn verlamming, nog steeds heel zwaar om een hele dag op te blijven.  Mijn romp valt tegen de middag zwaar om dragen.  Op de fiets merk ik dat minder omdat daar een armsteun op staat waardoor ik mijn romp gemakkelijk overeind kan houden.  Die heb ik gemist aan tafel.  Na enkele uren voel ik de vermoeidheid in de spieren van mijn goede kant doorwegen en moet ik wel gaan liggen om geen kramp te krijgen.  In de rolstoel heb ik dat minder omdat ik dan kan steunen op de armleuningen maar in op restaurant is dat niet altijd zo praktisch (trappen, smalle doorgangen) en ik stap toch te goed om dat niet te doen, dus deden we het zonder.  We hebben mijn meter en haar zoon nog een lift gegeven naar huis en zijn dan doorgereden.  Daarmee was het 18u door voor ik kon gaan liggen.  Gelukkig was er geen file op de snelweg of het was nog later geworden.  Door het overvloedige middagmaal konden we het avondeten overslaan wegens geen honger of zin in eten.  Dank u tante Denise en Robert !

10-06-2013 om 10:51 geschreven door lieveblog2013

Maandag - 03/06/2013 - We zijn zaterdagnamiddag terug thuis gekomen van de Côte d'azur.  We zijn daar, in Menton, gaan kennismaken met de ouders van Noëlle, de vriendin van onze oudste zoon.  Zij hebben 3 dochters, wij 3 zonen.  De parallel is gauw te trekken.  Noëlle lijkt sprekend op haar moeder hoewel ze er minder uitgesproken Japans uitziet.  zij is dan ook maar half Japans.  Haar vader is Fransman.  Deze combinatie maakt van hun dochters 'Frangipannekes' (grapje waar ze gelukkig zelf goed om konden lachen).  Menton is een klein kuststadje dat gelegen is tussen Monaco en de grens met Italië.  Het is gebouwd in de 18de eeuw door de beau monde van Engelsen en Fransen die het aangename klimaat waardeerden en het inrichten als kuuroord.  Spijtig genoeg is de lucht daar veel te vochtig en dus niet geschikt voor longaandoeningen met als gevolg dat er veel buitenlanders begraven liggen op het kerkhof.  De alpen lopen daar uit in de zee waardoor de wolken tegen de bergen blijven hangen en de lucht dus beduidend vochtiger is.  Het stadje raakte na een tijd zijn goede naam van kuuroord kwijt en de grote hotels kwamen leeg te staan.  Deze werden geleidelijk heringericht tot appartementen en zo weer verkocht aan particulieren.  Het klimaat is echter uitermate geschikt voor het kweken van citrusvruchten.  Er wonen dus ook heel wat arbeiders die daarmee hun kost verdienen.  Nu komen er vooral gepensioneerden en ouderen op vakantie omwille van het aangename klimaat.  Vorige week was het er 18 à 20° C en dat vinden ze daar 'fris'.  We hebben daar een heerlijke week gehad.  Slechts 1 dag stond er veel wind en 1 avond heeft het geregend.  De weerberichten voor deze week geven voor hier hetzelfde weer.  Wij zijn dus al geacclimatiseerd en zijn blij dat we niet weer onze warme spullen moeten aandoen.  We hebben de lange reis (1 200 km) met de auto gedaan, in 2 dagen.  Dat was ineens ook een test om te zien of zulke verplaatsingen haalbaar zijn.  Wel, de test is geslaagd !  Marcel hield om het uur een pauze om even onze benen te strekken, iets te eten of te drinken.  Daardoor zijn we wel telkens 7 uur onderweg geweest maar hebben we ondervonden dat onze Renault Kangoo zeer goede zetels heeft en echt wel geschikt is voor lange ritten.  Met de Cruisecontrol, ofte Regelaar, heeft Marcel nu ook goed leren werken.  Dat maakte het voor hem minder inspannend omdat hij zijn voet niet constant op het gaspedaal moest houden.  Vroeger nam ik af en toe het stuur over maar nu moet ik eerst een nieuw rijbewijs halen en onze auto laten aanpassen zodat ik hem met 1 hand kan besturen voor ik ermee kan/mag rijden.  Noëlles' ouders hebben ons zeer goed ontvangen.  Zij wonen in zo'n appartement in een voormalig hotel.  De gevel en de traphal zijn imposant mooi.  De exotische tuin is mooi onderhouden door een tuinman die bijgestaan wordt door de bewoners.  Overal zie je daar palmbomen staan en citrusboomgaarden.  Verspreid in de stad zijn er mooie tuinen te bezoeken.  In ons hotel was er de tweede avond een diaporama (diavoorstelling) waarbij deze tuinen getoond en besproken werden en de geschiedenis van de stad verteld werd.  Daar hebben we veel van opgestoken.  Noëlles' moeder, Takako, heeft ons vergezeld op een rondrit door de stad met een toeristisch treintje.  Dat zou onder ons moeilijk geweest zijn met de rolstoel.  Voor haar was het jaren geleden, van toen haar kinderen nog klein waren, zodoende kwam ze graag met ons mee.  Wij waren erin geslaagd om de vertrekplaats steeds te mislopen door altijd ons hotel te verlaten langs de voordeur.  Die gaf uit op een gezellige winkelwandelstraat.  Dat treintje vertrok op de promenade (zeedijk die zich achter de tuin van het hotel doorloopt) en daar liepen wij altijd in de andere richting waardoor wij de borden niet konden zien.  De ontmoeting tussen Noëlles' ouders en die van onze kinderen vertoont veel toevallige overeenkomsten.  Haar vader (klassieke humaniorastudent) had voor zijn burgerdienst een post gevraagd in een bibliotheek in het buitenland.  Hij dacht daarbij aan Noord-Afrika maar, tot zijn verbazing werd hem Japan voorgesteld.  Daar werd zijn hulp gevraagd voor een Japanse studente, Noëlles' moeder.  Zij heeft een jaar in Brussel gestudeerd en heeft daar Frans geleerd.  Zijn verbazing was dus groot toen hij haar Belgisch accent hoorde.  Van het één kwam het ander en ondertussen wonen zij al geruime tijd in Frankrijk.  In onze oren klinkt zij nu al behoorlijk Frans.  Toen ze van hun dochter hoorden dat zij een Belg had leren kennen die ook klassieke humaniora had gedaan en bovendien Japans sprak, waren zij gauw voor hem gewonnen.  Nu we hen ontmoet hebben, zijn wij heel blij met de keuze van onze kinderen en weten wij dat onze zoon in een goede, hartelijke familie terecht gekomen is waar wij heel blij om zijn.  Wij hopen hen beiden gauw op tegenbezoek te krijgen en hun te mogen rondleiden in Leuven.  We hebben ons deze keer beperkt tot Menton zelf om veel tijd te hebben voor Noelles' familie.  Een volgende maal hopen we meer tijd te hebben om de omgeving te verkennen.  Monaco en Cannes zijn zeker de moeite van een bezoek waard.  Op de terugweg (we overnachten telkens in Macon) zijn we door Solutré gereden waar we destijds op huwelijksreis geweest waren.  Het was er even koud als toen, hoewel het nu een maand later was.  We hebben het hotelletje van toen niet meer teruggevonden maar de streek is nog even mooi (wijngaarden van Beaujolais en Bourgogne). 

03-06-2013 om 12:08 geschreven door lieveblog2013

20-05-2013 om 11:41 geschreven door lieveblog2013

15-05-2013 om 10:53 geschreven door lieveblog2013

12-05-2013 om 10:46 geschreven door lieveblog2013

Donderdag - 09/05/203 - Dinsdagmorgen werd ik wakker na een waanzinnig mooie droom.  Het duurde een tijdje eer ik begreep dat ik het gedroomd had.
Ik zat op mijn werk in het bureau dat ik 6 jaar deelde met de hoofdboekhouder.  Dat was de laatste jaren te klein geworden door de uitbreiding van onze ploeg met enkele bijkomende krachten omwille van de groei van het bedrijf.  De laatste jaren zaten we met 6 in een groter lokaal.  In dat kleinere lokaal zaten we met ons drieën - boekhouders - even later fietste ik naar huis, zoals  ik toen gewoonlijk deed, en 's avonds ging ik slapen.  Het eigenaardige was dat ik dat allemaal zelfstandig deed.  Niets ongewoons aan, zal je denken, maar de afgelopen 2 jaar kan ik dat niet meer zonder hulp van manlief Marcel, mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding.  Ik vond het vreemd dat hij er niet was.  Toen even later zijn wekker afliep, was ik in de war.  Hier klopte iets niet, hoe was ik alleen thuis geraakt en hoe was ik alleen in mijn bed geraakt ?  Dan begon ik het stilaan te begrijpen : het was een droom.  Heel af en toe droom ik dat ik weer ben zoals vroeger, voor mijn 'medisch ongeval'.  Spijtig dat dat niet méér voorvalt want het voelt zo heerlijk licht aan als al je spieren werken.  Zolang ik slaap, voel ik daar niets van maar zodra ik probeer op te staan, voel ik weer hoe zwaar en lomp die lamme kant is.  Ik weeg nu 65 kg.  Dat is dus 32,5 kg die ik met de helft van mijn spieren moet meedragen.  Dat is dus allemaal extra ballast voor mijn rechterkant.  Ik wordt altijd heel blij van zo'n droom.  Dat wil zeggen dat ik nog niet vergeten ben hoe het was al lijkt dat nu al zo lang geleden.  Ik blijf die droom dan nastreven en ga er de volgende dag weer volop tegenaan met oefenen.  Op de fiets voel ik mij ook vrij en licht.  Door de armsteun zit ik goed rechtop en hoef ik die 32 kg niet te dragen.  Dan lijkt het ook alsof alles weer in orde is, tot ik moet afstappen.  Dat is dan weer een heel gedoe eer ik met beide voeten (wankel) op de grond sta.  Het fietsen is dus puur genieten.  Het gezelschap van Join 2 Bike, een nieuwe vriendengroep, die ons met hun zorgen omringen en mij zo motiveren om te blijven volhouden.  Na de Vlaamse Ardennen van vorige zondag, gaan we in het Pinksterweekend, op zaterdag, trainen in de echte Ardennen.  Vorig jaar was dat een heel leuke dag dus daar kijken we al naar uit.  Daarna duurt het niet lang meer voor we naar het mooie Kaunertal trekken in Oostenrijk.  Hopelijk zijn de weergoden ons goedgezind en krijgen we heerlijk fietsweer (droog en niet te warm).  Mijn 'dikke bougie' zal weer van pas komen ! 

09-05-2013 om 11:31 geschreven door lieveblog2013

06-05-2013 om 11:29 geschreven door lieveblog2013

Maandag - 29/04/2013 - We zijn zaterdag naar de Revabeurs geweest in Flanders Expo in Gent.  Dat is een 2-jaarlijkse beurs voor gehandicapten en revalidanten waar uitsluitend materiaal wordt aangeboden voor deze doelgroep.  Marcel had ze 2 jaar geleden alleen bezocht.  Ik was toen nog niet lang in Pellenberg aan het revalideren.  Hij was er toen zo van onder de indruk dat ik het nu ook wel wou zien.  We hebben daar veel gehandicapten gezien, uiteraard, zoveel miserie onder de mensen, daar wordt je wel even stil van !  Maar ook dankbaar dat het mijne nog niet zo heel erg is, in vergelijking.  We hebben er een nieuw soort handspalk gezien waarmee ik zelfstandig zou kunnen oefenen, als Anouk, mijn kinesiste, het goed vindt.  Ik zie haar vrijdag pas omdat 1 mei op woensdag valt.  Nog even afwachten dus.  Zij kan dan best even contact opnemen met dat bedrijf.   Ik ga haar vragen om een demonstratie aan te vragen en nadien zien we dan wel wat ze ervan denkt. Zondag hebben we eindelijk tijd gevonden om onze 32ste huwelijksverjaardag te vieren met een etentje in een restaurantje in Wespelaar.  Dat was eigenlijk donderdag, de 25ste, al maar toen kwam het er niet van.  We werden aangenaam verrast door het aanbod en het lekkere eten.  Het 'beekveld' in Wespelaar is een aanrader.  Niet groot met ruime parking en een heerlijke keuken !  Deze week belooft rustig te zijn met 1 mei op woensdag (geen kine).  Op donderdag ook geen kine omwille van Jozefien, mijn tweede kinesiste, die dan een opleiding gaat volgen.  Dat geeft mij wat meer tijd en ruimte om thuis nog wat te fietsen op de hometrainer.  Zondag was het 's morgens zo koud dat ik niet mee ben gegaan met de tandem.  Marcel heeft mijn pr weer schitterend vervuld bij Join 2 Bike, onze fietsclub.  Hij had het zo koud gehad dat hij in de namiddag er niet aan dacht om nog te gaan fietsen met de tandem.  We zijn dan met de auto naar mijn zus gereden in Tildonk.  Zij zat buiten in de zon omdat de koperblazers van de fanfare met haar man kwamen oefenen voor hun volgend concert.  Mooie muziek en lekker zonnetje.  We hadden er spijt van dat we niet met de tandem gegaan waren.  Hopelijk is het volgende zondag iets warmer 's morgens.  Dan staat er een fietstocht in Tervuren op het programma van Join 2 Bike.  Daar zouden we graag aan meedoen.  Ik hoop dat de koude nachten mij niet nog langer gijzelen.  De zondagen zijn zoveel leuker op de fiets ! 

29-04-2013 om 10:35 geschreven door lieveblog2013

Dinsdag - 23/04/2013 -  Ik kreeg gisteren een link doorgestuurd van een filmpje op Youtube over 2 waaghalzen die de fietstocht deden die wij deze zomer gaan doen in Oostenrijk.  Zij doen niet alleen de beklimming maar ook de afdaling per fiets (soms aan 85 km/uur).  Wij gaan al blij zijn als we boven geraken.  Die afdaling doen we wel met de volgwagen.  Via deze link kan je het filmpje bekijken :
http://www.youtube.com/watch?v=NT3SwaaE-JA

23-04-2013 om 10:30 geschreven door lieveblog2013

Maandag - 22/04/2013 -  Het weekend was wel droog en zonnig maar die koude wind was er teveel aan.  Geen fietstocht op de tandem voor mij dus.  Deze week geven ze ook weer droog en zonnig maar tegen het weekend weer frisser.  Hopelijk is er dan niet teveel wind, of liever, warme wind zodat ik nog eens buiten kan fietsen.  Woensdag profiteer ik er alvast van om met de scooter naar de kine te gaan. De eerste werkweek van Wim zit erop.  Hij krijgt nu bijscholing in motoren.  Zijn bedrijf verkoopt namelijk filters voor motoren.  Marcel zijn droom wordt werkelijkheid : technische babbels met zijn jongens.  Plezant om horen !  Dat is eens wat anders dan 'kokeneten' ofte keukenpraat.  Daar krijg je alleen maar honger van en nu ons winters vetlaagje er weer af mag/moet, kunnen we dat missen.  Robbe werd een zware werkweek beloofd.  Zijn mentor (klinkt dat niet wat schools of bedoelt hij diensthoofd ?) is terug uit het buitenland, zijn bijscholing is voltooid dus het echte werk kan beginnen.  Ik ben al benieuwd naar zijn eerste indrukken.  Toch boeiend zo'n begin van een nieuwe loopbaan.  Dat schuift mijn eigen problemen wat naar de achtergrond en daar mogen ze voorlopig ook wel blijven.  Ik heb afgelopen weekend wat blogs van andere, jongere lotgenotes gelezen.  Niet slecht voor het juiste perspectief.  Zij hebben nog jonge kinderen.  Toen ik in de 'klein' mannen zat, had ik serieus last van mijn rug maar dat was maar klein bier in vergelijking met wat zij aan de hand hebben.  Toen was er ook nog geen internet of zo.  De dag dat mijn jongste geboren werd, hadden we pas kabeltelevisie.  Veel afleiding was er toen nog niet.  Dat heeft mijn creativiteit wel aangescherpt.  Hoe vul je je dag als je veel moet rusten ?  Ik deed dat met borduurwerk en kruiswoordraadsels.  Omwille van de baby in huis kwam er gezinshulp.  Die poetste, deed de was en zorgde voor de 2 oudste kinderen.  Alleen was ze wat eigenzinnig; toen ik vroeg om met de baby te gaan wandelen omdat het zo'n mooi weer was, werkte ze liever de strijk af.  Ik had toen nog niet genoeg haar op mijn tanden om aan te dringen en dus werd er gestreken.  Ik heb dan achteraf om vervanging gevraagd en met de volgende hulp klikte het beter.  Gelukkig heb ik niet constant met die rug gesukkeld zodat ik meestal toch wel te been was en kon gaan fietsen met de kinderen.  Vooral als Marcel 'de nacht' had en overdag moest kunnen slapen.  Later werd ik slimmer en liet ik het poetswerk aan hem over.  Van toen af ging het veel beter met mijn rug.  Hij had het ook liever zo.  Op deze manier kon ik het huishouden doen en moest hij voor de rest niet al te veel bijspringen.  We hadden het niet breed want ik was huisvrouw maar we hadden tijd en de konden de kinderen altijd zelf opvangen.  Dat was onze rijkdom !  Als ik nu die verhalen van die jonge vrouwen lees met de moeite die ze hebben om hun kinderen en zichzelf zinvol bezig te houden, heb ik toch met ze te doen.  Ik was beperkt maar ik kon nog mijn plan trekken.  Nu besef ik wat dat waard is.  Toen had ik vooral kopzorgen met : hoe ontzie ik mijn rug, want dat deed serieus veel pijn als ik in de 'patatten' lag.  Ondertussen krijgen onze vakantieplannen stilaan vorm.  Eind mei gaan we naar het zuiden van Frankrijk.  Daar gaan we de ouders van onze Wim zijn vriendin bezoeken.  Zij zijn nu bijna 2 jaar samen en wonen in Brussel, dus wordt het wel eens tijd dat we gaan kennis maken.  Ik bewonder haar wel voor haar moed om zo te gaan studeren in het buitenland als je de taal van je vriend niet spreekt.  Dat ligt niet voor de hand.  Ze kan haar studies gelukkig in het Frans doen dus dat valt toch al mee en in Brussel val je niet op als Franstalige.
Eind juni gaan we dan fietsen met Join 2 Bike in Oostenrijk.  Daarvoor zit ik wat op hete kolen omdat het weer me nog niet erg mee zit.  Er zijn in het voorjaar nog wat trainingsritten gepland in de Ardennen maar als die in het water vallen, ben ik weer niet goed voorbereid zoals vorig jaar en ik wil Marcel dit jaar toch wel wat meer steun geven op de tandem.  Het Kaunertal ligt op grotere hoogte dan Valloir en de fietstocht is veel langer dan die op de Galibier, dus we zullen het nodig hebben.  Ik zal het dus met mijn hometrainer moeten doen !  Voor de zomer plannen we weer een fietsvakantie met vrienden en het koorweekend als afsluiter van de zomer.  We gaan half december weer concerteren met het koor er is dus weer veel werk aan de winkel !  Maar  : "Zingen, zingen en zwoegen, zwoegen in groep is plezant !"  Dus, we gaan ervoor !

22-04-2013 om 10:49 geschreven door lieveblog2013

16-04-2013 om 11:51 geschreven door lieveblog2013

Zaterdag - 13/04/2013 - Ik heb vorige week een experiment gedaan met de medicatie tegen spierspasmen, de spierontspanner, dus.  Woensdagmorgen zat ik zonder en het was avond eer Marcel nieuwe kon gaan halen.  Die dag heb ik daar weinig of niets van gemerkt.  Dus probeerde ik op donderdag om het nogmaals met 1 inname per dag te doen ipv 2.  Toen merkte ik 's avonds wel dat mijn linkerarm en -been meer spasmen vertoonden.  Dat was dus duidelijk te weinig.  Ik zal mijn drang om medicatie af te bouwen wat moeten intomen.  Volgende week kan ik dat nog eens bespreken met mijn huisarts als hij op huisbezoek komt.  Hij komt 1 maal per maand langs voor de opvolging van de medicatie, bloeddruk en algemene conditie.  Ik ben benieuwd of hij al nieuws heeft over de aanpassing van de bloedverdunner.  Nu neem ik dat nog in de vorm van spuitjes maar dat zou binnenkort kunnen omgeschakeld worden naar pillen.  Zolang mijn been verlammingsverschijnselen heeft, moet ik die blijven nemen.  Dat wil zeggen voor de rest van mijn leven want als mijn been ooit weer normaal functioneert, ben ik al zo oud dat het omwille van mijn leeftijd (60+) nodig blijft om ze te blijven nemen om een beroerte te voorkomen.  Dat beloofd ! 

Ik heb deze week nog niet veel kunnen fietsen.  Met de kine elke avond en het bezoek van de thuisbegeleidster op woensdagnamiddag is dat er niet van gekomen.  Dat kan ik de volgende weekends goed maken.  Nu de lente er eindelijk zit aan te komen, kunnen we in het weekend weer buiten gaan fietsen met de tandem.  Volgende week zaterdag staat er een wandeling met het koor op het programma en zondag een grote fietstocht met Join 2 Bike om de lange winterstop op te vangen.  Hopelijk blijft het 2 weekends na mekaar lekker droog fietsweer.  Die koorwandeling wordt wat moeilijk voor mij want ze gaan naar het natuurreservaat 'De Doode Bemde' in Neerijse. 

http://users.skynet.be/fa456560/bemde.htm

Dat heeft mijn broer Jan indertijd, meer dan 30 jaar geleden, mee opgericht met de natuurvereniging 'Vrienden van Heverleebos en Meerdaalwoud'.  Wij hebben dat gelukkig samen met hem eens bezocht enkele jaren geleden.  Bij goed weer gaan we daar in de buurt wat fietsen en bij slecht weer gaan we met het koor mee een glas drinken na de wandeling.    Dat wordt sowieso een druk weekend want zaterdagvoormiddag is er nog een lezing over 'Niet Aangeboren Hersenletsels' in Pellenberg.  Daar willen we ook nog naartoe.  Altijd interessant om in contact te komen met lotgenoten en te horen of er iets nieuws te leren valt.  De evolutie van de moderne geneeskunde interesseert ons nu ook veel meer. 

Vrijdag, na de kine, zijn we nog een traptoestel gaan kopen om mijn arm mee te activeren.  Dat is een soort pedalotoestand waarmee je, op tafel, met de handen de pedalen in beweging brengt.  Als ik mijn linkerhand daaraan kan vast maken, kan ik zo mijn linkerarm wat meer activeren.  Nu die tintelingen er zijn, is dat misschien ook een goede manier om de revalidatie ervan een zetje te geven.  Dan kan ik, in overleg met de kinesiste, iets meer zelf doen thuis dan alleen maar masseren en knijpen ter stimulatie van de hersenen.  Zo heb ik vrijdag bij de kine ook een oefening in stand gedaan waarbij de herinnering aan het normale gangpatroon gepoogd werd na te doen (met een knie die buigt ipv met een passief been dat alleen maar naar voor zwaait) en waarbij je de spieren alleen gebruikt om niet door de knie te gaan zakken.  Dat was interessant om te voelen.  Je denkt dat je het goed doet omdat je je staande weet te houden en stapt maar de echte gangbeweging is er nog niet helemaal.  Het afrollen van de voet al helemaal niet, maar dat komt nog wel misschien, als we goed blijven oefenen.

Ondertussen brei ik ook nog, met wat dunnere naalden nu.  Dat geeft een minder los breiwerk en ik heb het nog in de vingers om mooi en regelmatig te breien.  nu ik mijn arm ook op een andere manier kan activeren, is dat breien niet meer alleen 'heilzaam' en kan ik ook met dunnere naalden breien (nog nr 15 hoor !). Een bezige bij ben ik altijd geweest en 'werkloos' tv kijken, begint weer te vervelen.  Wie weet brei ik volgend jaar weer truien en ander fraais ! 

13-04-2013 om 00:00 geschreven door lieveblog2013

Zaterdag - 06/04/2013 - alleen maar goed nieuws deze week !
1) Robbe, mijn jongste zoon, is aan zijn eerste (droom)job (onderzoekslaborant bij Exxon) begonnen : eerst opleiding volgen, dan pas het echte werk (daar baalt hij nu nog even van).
2) Wim, mijn oudste zoon, heeft zijn eerste echte  job (geen interim) gevonden; nog een weekje verlof en dan begint hij eraan.  Ook de job waar hij van droomde : voor een Japans bedrijf (Yamachin) in Brussel.  Hij moet daarvoor vlot Japans kunnen spreken.  Dat 'vlot' is er nu nog niet helemaal maar dat zal er wel gauw zijn als hij het vaak moet gaan gebruiken.  Nu is dat nog beperkt tot het 'huis-, tuin- en keuken' -Japans dat hij met zijn vriendin en haar moeder spreekt, maar, hem kennende, zal hij daar wel werk van maken om zijn niveau snel serieus op te krikken, zijn Japanse karatetrainer kan hem daar ook nog bij helpen. 
3)Sedert enkele dagen voel ik tintelingen in mijn lamme arm als ik hem masseer of er stevig over wrijf.  Dat is zeer heuglijk nieuws, zegt mijn kinesiste.  Vermits ik dat gemakkelijk zelf kan, ben ik daar nu ook veel mee bezig.  Ik durfde eerst niet goed te geloven dat dat echt een goed teken was, daarom heb ik gewacht op de bevestiging van de kinesiste, die meestal met mijn hand en arm werkt, voor ik hier begin te jubelen.  Door de hersenbeschadiging is de connectie tussen mijn hersenen en de linkerkant van mijn lichaam verbroken.  Hoe meer stimulans, hoe sneller de verbinding zich herstelt. 
4) Ik heb deze week ook de manier gevonden om 's morgens bij het opstaan wat meer zelfredzaam te zijn bij het aankleden.  Tot nu toe beperkte zich dat tot kousen en schoenen, in opdracht van de kinesisten, maar nu doe ik ook mijn broek helemaal alleen aan en zorg ik dat ik daarmee klaar ben als de thuisverpleging aankomt.  Zij helpen mij dan verder naar beneden en bij het ochtendtoilet.  Zo hoef ik 's morgens niet meer zolang te liggen wachten voor ik mijn bed uit kan.  Vroeger vond ik van mezelf, en anderen met mij, dat ik veel geduld had maar als het wachten op hulp betreft, is dat toch wel weer wat anders.  Iets willen, èn dat uitgelegd krijgen…  Dan leer je pas wat echt geduld is !

Mijn juridisch dossier tegen 'de pil' Nora is volledig en ingediend bij de dienst ongevallen van de CM.  Vandaag kreeg ik ook eindelijk reactie van de FAGG ( Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen en Gezondheidszorg) waar ik ook melding maakte van het 'ongeval' met Nora.  Die melding deed ik een maand geleden al.  Zij noemen dit een 'ernstige bijwerking' omdat er een blijvende invaliditeit is.  Mijn invaliditeit is hopelijk niet blijvend maar zal wel langdurig zijn en is ernstig. Nu is het afwachten of CM hier een zaak van wil/kan maken.  Wéér geduld !!! 

Vrijdag - 22/03/2013 - We hebben een vrij drukke week gehad.  Dinsdag verjaarde Marcel (55 jaar reeds) en dat moest gevierd worden natuurlijk.  We zijn met de inwonende zonen gaan ontbijten in de Lunchgarden van Carrefour.  Mattias, onze tweede zoon, had ook wat te vieren : hij is door zijn collega's uitgeroepen tot 'employee of the mid year juli - december 2012' met diploma met mooie foto, champagne, bon voor gratis overnachting met ontbijt en bloemen van de directie.  Mattias werkt daar nog maar sinds juli vorig jaar en hij valt al in de prijzen.  Hij gaat er dan ook voor !  Dat heeft hij verdiend.  Zij, vader en zoon, hebben dan nog samen wafels gebakken om mee te trakteren op hun werk.  Dat was een gezellige bedoening in onze keuken.  We hebben gelukkig 2 wafelijzers (eentje van 32 jaar oud, dat stond op onze huwelijkslijst bij onze trouw, en eentje van enkele jaren jong : zo'n combi grill/croque/wafelijzer).  Het oudste is nog steeds het beste omdat je daarmee continu kunt bakken.  Het nieuwe heeft een thermostaat die rap afslaat waardoor je telkens moet wachten tot het weer op temperatuur is voor je de volgende wafels kan bakken.

Ik ben sinds deze week mijn medicatie tegen migraine aan het afbouwen.  Nu mijn hersenen in een stabiele omgeving zitten en ik nog steeds geen hoofdpijn heb, is dat ook niet meer nodig.  Nu ik de Emconcor (tegen hoge bloeddruk) als eerste mag laten, merk ik dat mijn hartslag weer versnelt bij het fietsen.  Vreemde gewaarwording als dat een jaar geleden is.  Nu voel ik ook weer wanneer ik nerveus ben, dat was geleden van eind april 2012.  Mijn huisarts had nog gezegd dat ik nu beter inspanningen zou aankunnen.  ik ben benieuwd wat er nu nog zal volgen ! 

Ik heb ben met de mutualiteit begonnen aan een juridisch dossier tegen 'de pil' Nora, die ik nam toen ik die hersenbloeding kreeg.  In onze buurlanden worden processen gevoerd omwille van dodelijke slachtoffers door pilgebruik.  Vermits ik niet dood ben, wil ik dit zelf opstarten.  Daar ben ik deze week druk mee bezig geweest.  Een dossier samenstellen met uitgebreide vragenlijst, medische verslagen bijeen zoeken en kopiëren.  Nu nog beeldmateriaal opvragen bij de neurochirurg (daar moet ik volgende dinsdag bij op controle) en dan is mijn dossier volledig en kan ik het indienen.  De mutualiteit zorgt voor juridische bijstand en dan zien we wel wat ervan komt. 

22-03-2013 om 11:01 geschreven door lieveblog2013

Dinsdag - 12/03/2013 - Opnieuw winter, na enkele lentedagen.  Ik keek al uit naar fietsen in open lucht, maar dat viel zwaar tegen afgelopen weekend.  Gelukkig heb ik mijn hometrainer nog.  Die was blij dat hij toch nog uit zijn hoekje mocht.  Ik iets minder maar mijn haar is toch nog te kort om de wind erdoor te voelen waaien.  Dus, uitgesteld maar niet verloren, dat halen we binnenkort nog wel in en heb ik nu nog wat uitstel voor het serieuze werk op de tandem.  Nu mijn hoofd pijnloos is geworden, heb ik mijn huisarts gevraagd of de medicatie tegen migraine niet kan afgebouwd worden.  Hij komt binnenkort nog eens langs, hopelijk heeft hij dan goed nieuws voor mij.  Al die pillen elke dag, als daar iets van overbodig wordt, mag dat zo snel mogelijk geschrapt worden.  Hij zal dat waarschijnlijk eerst bevragen bij de neurologen voor hij langs komt want hij heeft nog niet gereageerd op mijn mail waarin ik dat vroeg.  Daarna de antidepressiva nog en dan is alles weer wat normaler.  Ondertussen heb ik mijn draai gevonden in mijn nieuwe, vooral rustiger leven, en heb ik voldoende bezigheden om mijn dagen te vullen.  Dankzij het internet en mijn vriendenkring voel ik mij niet geïsoleerd en bereik meer mensen dan vroeger.  De teller van deze nieuwe blog staat na 3 maanden al bijna op 400 bezoekers !  Morgen en vrijdag geen kine : mijn kinesiste neemt een weekje verlof en wordt niet vervangen, aangezien ik één van de meer mobiele patiënten ben (wat een compliment).  Vorige week was er wel vervanging omdat ze toen met 2 op cursus gingen.  Toen heb ik me weer laten vangen aan 30 minuten stapoefeningen, hoewel mijn linker grote teen dat nog steeds niet verdraagt.  Die nagel is nog niet volledig uitgegroeid.  Die is losgekomen toen ik vorig jaar bij warm weer mijn sportschoenen, waar ik in Pellenberg op leerde gaan, uit de kast liet halen om die warme bottines niet te moeten aandoen bij temperaturen boven de 20 °C.  De hakken van die sportschoenen waren echter hoger dan die van mijn bottines waardoor die teennagel de hele dag onder druk stond en los kwam van het nagelbed.  Nu schiet er van die oude nagel nog een halve centimeter over.  De nieuwe is er onderdoor gegroeid.  De pedicure heeft die oude afgevijld zodat ik nog in mijn schoen kan.  Zolang dat stukje oude nagel er nog bij aan zit, verdraag ik nog geen druk of belasting van die teen.  Ik hoop dat ze dat stukje nagel er binnenkort helemaal afhaalt zodat ik ook van dat ongemak verlost ben.  Dat duurt nu bijna een jaar en hangt serieus 'mijn voeten' uit.  Naast al de rest dat niet meer gaat, is dat wel zo'n beetje de druppel...  Maar zolang ik nog min of meer uit de voeten kan, mag ik nog niet klagen.  Ook dat zal wel passeren en dan ben ik ervan af.  Vandaag wordt rustig.  Mijn afspraak met de thuisbegeleiding is verplaatst naar donderdag, dus hou ik het kalm deze voormiddag.  Het beste nieuws van al kwam vorige vrijdag : Robbe, mijn jongste zoon, heeft al werk gevonden.  Hij studeerde af in januari en begint volgende maand als analytisch laborant bij Exxon in Diegem.  Hij had die job zo graag dat hij hier bijna danste van plezier en opluchting.  De week ervoor slaagde hij in zijn praktisch rijexamen.  Ik benoemde hem meteen tot mijn nieuwe chauffeur, wat hij zonder meer aanvaarde, waarvoor dank zoonlief, maar met die sneeuw zal er deze week nog niet veel gereden worden.  Het is trouwens ook weer veel te koud.  Dan verstijft mijn lamme kant helemaal en kan ik bijna niet gaan.  Volgend jaar, neemt Marcel zich voor, neemt hij verlof in de winter zodat we naar het zuiden kunnen als het hier zo koud is.  Ik ben al benieuwd wat dat wordt !!!  Vorig jaar had ik gemakkelijk last van hoofdpijn door die mislukte schedelreconstructie met eigen bot en kwam er steeds weer nieuwe medicatie bij.  Nu dat opgelost is, mag de afbouw beginnen.  Hoe rapper, hoe liever.

12-03-2013 om 11:18 geschreven door lieveblog2013