Op de luchthaven El Dorado wissel ik 100 euro.Ik ben meteen millionnair want ik krijg 275.000.00 pesos terug. Wel even eerst handtkekening en duim op een officieel papiertje drukken. De Colombianen laten de twee laatste nulletjes weg: hun geld werd gerevalueerd denken ze. Alleen amper een jaar geleden kreeg ik wel nog 300.000 pesos voor die 100 euro. Van inflatie gesproken. Maar wat koop ik nu voor die pesos ? De lijst op mijn kamer in het hotel zet me aan het rekenen. In oude belgische franken en in euro. En watertje of een agua mineral 1500 peso of 20 frank/=0,5 euro Een biertje of een cervesa 2500 peso of 40 frank of 1 euro Een pakje sigaretten 4500 peso of 60 frank of 1,5 euro Ik zie op tv een reportage over de marktprijzen van de groenten een krop sla kost 1500 pesos of 20 frank en het ziet er wel een kleintje uit. Dit is de eerste oefening. de uitgaven. Maar wat verdienen de mensen hier ? Een poetsvrouw verdient 25.000 pesos of 10 euro voor acht uur werk per dag. Een buschauffeur heeft 600.000 pesos of 250 euro per maand met ritten van 10 uur per dag. Een petroleumarbeider verdient 850.000 pesos of 370 euro per maand, maar hij heeft wel sociale zekerheid. Daar kunnen de verkoopsters die niet eens het minimumloon van 440.000 pesos per maand krijgen alleen van dromen. Ik vraag naar de grote posten in de gezinsuitgaven: huishuur 300.000 pesos per maand, voeding 300.000 pesos voor een gemiddeld gezin van vijf personen, gas electriciteit water 100.000 euro per maand. Het is duidelijk dat de meest families hier geen geld meer over hebben voor kledij, de tweedehandskledij wordt gretig verkocht. om maar te zwijgen over gezondheidskosten, vervoer, een kadootje voor de kinderen... Maar de mensen helpen elkaar: bij een verjaardig koopt een vriend of een kennis wel een kadootje voor de kinderen....
Even kort een nieuwsuitzending bekijken. De thema's liegen er niet om: Cundinamerca: een boer met een machete vreselijk verminkt, in Medellin is een vrachtwagen omgekanteld, van op een moto werden GSM's gejat: de jonge dader kreeg vier jaar cel, de twee GSM's werden teruggegeven, in Cordoblia werden veertig lijken,door de paraca's in cement gegoten, opgegraven, acht militairen die in de gevangenis vertoefden ontsnapten, 32 lijken van de mijnramp in Santander werden geborgen... niet echt prettig nieuws om je dag mee te starten. Maar een spiegel van de realiteit. Uribe liet een wet "justicia y paz" stemmen om de verzoening tussen parac's, guerilla's en burgers mogelijk te maken. Internationale instanties zeggen dat deze wet onder alle internationale normen ligt die een dergelijk vredesproces moeten begeleiden. De wet is dus eerder een instrument om amnestie te verlenen aan de paraca's. Hoe werkt dat in de praktijk: de leiders van de paraca's getuigen voor een commissie wie ze allemaal vermoord hebben en ze kunnen niet meer vervolgd worden voor die misdaden. Concreet: de bekend leider Mancuso gaf toe dat hij de bekende vakbonsleider Aury Sara vermoord had in Cathagena en dat is het dan. Maar misschien denk je: wellicht werkt het en gaat Colombia eindelijk de weg van de vrede en de verzoening op? Maar dan is er wel vertrouwen en eerlijkheid nodig. Hier fluistert iedereen dat regeringsleden en zelfs Uribe onder een hoedje spelen met de paramilitairen. Ondertussen zie je op televisie de tronies van paraca's verschijnen die gezocht worden. De mensen worden gevraagd te getuigen bij de rechtbank met concrete beschuldigingen. Zopas werd een juriste die de belangen van de slachtoffers verdedigd door de paraca's vermoord. Niet echt een signaal dat er een proces van vrede in Colombia begonnen is...
Momenteel valt de avond in Bogota. Vanuit het hotel del Parque Superior schrijf ik deze blog. Op de luchthaven werden we opgewacht door een chauffeur, een bewaker en Daniel en Pacho. Hartelijk weerzien. Een charla over de situatie. Meer daarover de komende dagen. Wij zijn hier om het nieuwe project met de USO, de Colombiaanse petroleumvakbond op punt te stellen. De grote lijnen liggen al vast: nu nog de activiteiten en de concrete invulling. Ze hebben het meteen begrepen en er komt een nieuw begrip op tafel: een chronogram. Dat is eigenlijk een moeilijk woord waarbij je gewoon vastlegt wanneer je wat gaat doen. Over het geld is er goed nieuws. Het huis van de Corparation is door zijn ligging in vier jaar tijd met 50% in waarde toegenomen. Een grote belegger is er wel op belust. Vooral omdat het huis geen verzamelplaats werd van wapens en guerillia's. In het huis zijn er gewone vakbondsactiviteiten, een prettig huis met goede buren. Het huis van de "syndicale "vrijheden zoals wij het noemen, kon dringend een laagje verf gebruiken. De USO heeft dit natuurlijk nu even uitgesteld, want zij houden het been stijf en zijn ondertussen wel een paar andere panden gaan bezoeken. We zullen zien zeggen ze in Colombia, maar onze partners zijn wel handige en lepe onderhandelaars. Tweede goede nieuws is dat door de vele contacten de afgelopen jaren, de Uso eindelijk begrepen heeft dat een project planning noodzakelijk is, los van de dagelijkse syndicale beslommeringen. Want veiligheidsproblemen en bedreigingen voor syndicalisten, onderhandelingen en problemen oplossen mogen niet langer een project vertragen. En als toetje: kunnen we echt geen uniform boekhoudingssyteem opstellen voor hen en alle andere projecten die we hebben. Niet nu, vandaag, maar toch tegen 2009 ? De twee uurtjes kennismaking met Pacho geven een goede tendens: deze week zullen we veel van hun goede intenties wel op papier krijgen....
