Hallo bezoeker,
welkom op het blog van de Mailgroep Huisdieren, een hechte groep Dierenvrienden-SeniorenNetters, die er zijn voor, door en met elkaar.
Op dit blog kunnen jullie kennismaken met onze dieren, tips vinden over de verzorging en de gezondheid van de dieren, dierengedichten en dierenartikels lezen, werkjes in verband met dieren bekijken, enz.
Veel kijk- en leesplezier!
De onwankelbare en opvallend lenige sneeuwgeit voelt zich thuis op terrein waar zelfs doorgewinterde bergbeklimmers moeite mee hebben. Hij springt onbevreesd van richel naar ichel, op zoek naar de schaarse vegetatie die op de steile rotswanden van zijn Noord-Amerikaanse habitat groeit. Speciaal aangepaste hoeven functioneren als zuignappen, waardoor hij houvast heeft op steile, ruwe rotsen. Gedurende de paartijd die eind herfst en in de winter valt, strijden de bokken om de gunst van de vrouwtjes. Ze vechten agressief en rammen flanken en romp van hun tegenstander. Hun scherpen hoorns kunnen ernstige verwondingen veroorzaken. In deze tijd van het jaar zijn de bokken dominant en staan de vrouwtjes lager in rangorde, maar de rest van het jaar domineren juist de vrouwtjes de groep. Eind voorjaar of begin zomer zoekt het drachtige vrouwtje een afgezonderd plekje op een steile berghelling waar ze haar jongen ter wereld kan brengen. Ze werpt één tot drie jongen en zoogt deze drie tot vier maanden. Wanneer de moeder een jaar later opnieuw op het punt van werpen staat, jaagt ze de jongen weg. Sneeuwgeiten behoren tot de grazende herbivoren en leven strikt vegetarisch. Het menu is afhankelijk van wat het seizoen biedt en bestaat onder andere uit varens, bloemen, biessoorten, grassen en bladeren en takken van struiken. Tijdens de winter eten ze voornamelijk mossen en korstmossen. De dieren halen het nodige water uit plantensappen en uit de eeuwige sneeuw van hun ijzige leefgebied. Grazende dieren moeten grote hoeveelheden plantaardig materiaal eten om voldoende energie binnen te krijgen, en sneeuwgeiten doen tijdens hun actieve periode dan ook niets anders dan grazen. Ze grazen op relatief open vlakten en mijden plekken waar bomen het uitzicht belemmeren en mogelijke belagers verbergen. In de winter en het voorjaar leven de sneeuwgeiten in grote groepen, maar tijdens de zomer kiezen ze voor kleinere familiegroepjes of zwerven alleen rond. Ze beginnen hun dag bij zonsopgang, zijn tot de middag bezig met voedsel te zoeken en rusten dan tot zonsondergang. Tijdens de nacht slapen de sneeuwgeiten in een ondiepe kuil in de grond. Als het erg warm is, gebruiken ze hun bed ook als verkoelend stofbad. Wanneer het herfst wordt trekt de sneeuwgeit van de hoger gelegen voedsel- en werpgebieden naar het lager liggende winterkwartier, vaak via bestaande routes die bekend staan als treksporen. Het gaat bij die trektochten soms om afstanden van zeven tot zestien kilometer. De sneeuwgeit trekt in het voorjaar en de zomer ook naar zoutlikplaatsen (plekken in het wild waar natuurlijke zoutafzettingen voorkomen) voor de noodzakelijke spoorelementen die ontbreken in zijn normale voedsel. Hoewel deze diersoort niet echt bedreigd wordt en op vele plaatsen verordeningen van kracht zijn, kan de illegale jacht een probleem zijn. Mensen jagen vooral op de sneeuwgeiten als trofee om op te zetten en aan de muur te hangen, al is ook hun dichte vacht in trek.
De fretkat is het enige lid van zijn geslacht, Cryptoprocta. Met zijn stompe, hondachtige neus, puntige snijtanden, katachtige ogen en gedrongen lijf, lijkt de fretkat een vreemde kruising tussen en hond en een poema, die op zoek naar prooi onopvallend door de tropische wouden van Madagaskar sluipt. Met snelle, vloeiende bewegingen klimt en springt dit lenige dier door de bomen en als hij een prooi heeft gevangen, verscheurt hij die met zijn tanden en klauwen. Hoewel hij een indrukwekkende jager is, is de fretkat een vrij vreedzaam, solitair dier dat buiten de paartijd zelden agressief is. Komt hij een mens (zijn enige vijand) tegen, dan is zijn eerste reactie wet te rennen in plaats van aan te vallen. Dit ongrijpbare dier brengt de dag grotendeels slapend door op een schaduwrijke, beschutte plek, zoals een hol of bladerrijke tak. Hij waagt zich vooral tijdens de nacht of bij zonsopgang buiten om te jagen, al laat hij zich soms ook overdag zien. Ondanks zijn zware, gedrongen lijf voelt de fretkat zich zowel in de bomen als op de bosgrond thuis. Wanneer dit lenige dier zich met zijn krachtige ledematen door het bladerdak beweegt, zorgt zijn lange staart voor het evenwicht. De vleesetende fretkat lust vrijwel ieder levend wezen dat zijn pad kruist, zoals hagedissen, knaagdieren, insecten, kikkers en vogels. De helft van zijn voedsel bestaat echter uit maki's, vooral de grote sifaka. Hij is een specialist in het jagen op dieren die in bomen leven en drijft zijn prooi door de boomtoppen op, tot hij hem te pakken krijgt en met zijn scherpe tanden en gebogen klauwen in stukken scheurt. Hij kan ook goed op de grond jagen en struint de bosbodem af, op zoek naar smakelijke hagedissen en andere kleine dieren. Hoewel hij soms beschuldigd wordt van het doden van vee, zal dit schuwe dier zelden kippen, varkens of runderen aanvallen. Deze solitair levende dieren komen allen bij elkaar om te paren. De mannetjes verzamelen zich op de bosbodem, terwijl een vrouwtje hof houdt op een tak boven hen. De mannetjes wedijveren luid en agressief om de aandacht van het vrouwtje, waarbij ze naar haar roepen en elkaar bevechten. Na de paring vertrekt het vrouwtje en kan een ander wijfje haar plaats innemen. Zo'n drie maanden later werpt ze een nest met harige, blinde en tandenloze jongen in de veilige beschutting van haar hol in een grot of boom. De jongen verlaten het hol als ze vier en een halve maand oud zijn, maar blijven bij hun moeder tot ze vijftien tot twintig maanden oud zijn. De fretkat komt alleen op Madagaskar voor. Zijn leefgebied wordt helaas verwoest en opgedeeld door houtkap en door het effenen van het land voor de landbouw. Ook wordt er door veel boeren jacht op de fretkat gemaakt omdat zij het dier als een bedreiging voor hun vee beschouwen. Men schat dat er nog 2500 volwassen fretkatten over zijn en in het jaar 2000 kreeg de soort het predikaat bedreigd.
Het klein geaderd witje (Pieris napi ) is een dagvlinder uit de familie Pieridae , de witjes.
Het klein geaderd witje komt in grote delen van Europa . De vlinder vliegt van zeeniveau tot 2000 meter in berggebied. Het heeft geen specifice eisen aan zijn omgeving en kan daarom overal worden aangetroffen.
De vleugel heeft een lengte van 20 tot 24 millimeter en is sterk geaderd.
De vlinders komen in twee tot drie generaties voor. De vliegtijd is van april tot en met november . Ze overwinteren in het popstadium .
De kleine plevier of charadrius dubius Trekvogel, eind maart tot oktober. Waadvogel met het formaat van een vink. Verschilt van de vergelijkbare bontbekplevier door de zwarte (niet oranje-gele)snavel; de grijzige tot vleeskleurige (niet oranje) poten en de citroengele oogring. In de vlucht geen witte band zichtbaar zoals hij de bontbekplevier. Verder is de stem zeer kenmerkend. Jonge vogels en vogels in rustkleed hebben geen zwarte tekening op de kop. Holt zoals alle plevieren met snelle dribbelpasjes en stopt plotseling. Verspreiding en woongebied : broedvogel in het ganse Europese binnenland, niet langs de kust, behalve in het hoge Noorden. bij ons verspreid voorkomend, maar nergens talrijk. Heeft een voorkeur voor vegetatie-arme vlakten in de buurt van water. Is door waterregulering afgenomen. Broedt nu in grindgroeves, maar ook in boerderijen ver van de bebouwing en steenbergen, waardoor het bestand weer enigszins hersteld en zelfs uitgebreid is. Voortplanting : vlak nest op de grond, vaak met kiezels. De vier kiezelkleurige eieren zijn lichtgrijs met donkere punten en worden tussen april en juni gelegd. In de regels slechts één legsel per jaar. Beide ouders broeden 22-28 dagen. De jongen kunnen met 25-30 dagen vliegen. Voedsel : insecten en andere kleine diertjes, die van de grond gepikt worden.
Mopshond kleine gezelschapshond - eenvoudig vachtonderhoud - veel beweging nodig - goede waakhond
LAND VAN HERKOMST : Engeland
GESCHIEDENIS Deze koopmanshond kwam al tijden voor in China. Het is één van de oudste dwergrassen. Waarschijnlijk namen de Nederlandse zeelieden de hondjes mee naar Nederland. Vanuit Nederland kwamen zij vervolgens in Engeland en ontstond de onjuiste naam 'Hollandse Mopshond'. Zonder de waarschuwing van een kleine Mopshond ( of Pug, Carlin ) zou prins Willem van Oranje misschien door de Spanjaarden zijn omgebracht. Het alerte geblaf van de hond waarschuwde de prins van de op handen zijnde invasie en redde zijn leven. De Mopshond werd het officiële hofras en op de graftombe van prins Willem ontbreekt een Mopshond dan ook niet. Hij is een miniatuur van de Mastiff . De Engelse rasnaam Pug is afgeleid van 'pugnus' ( 'vuist' ), waarmee men het hoofd bedoelde. De naam 'Mops' komt dan weer uit Duitsland. Hoe dan ook, Mopshonden zijn lieve, zeer aanhankelijke gezelschapshonden, die enorm trouw zijn aan hun baas of vrouwtje.
IDEALE RASKENMERKEN Gewicht : reuen en teven tussen 6,5 en 8,5 kg en de schofthoogte bedraagt 25 tot 28 cm. Uiterlijk: compact, stoer lichaam; vrij, rollend gangwerk. Vacht : zacht, glad, kort en glanzend. Kleur : zwart, zilvergrijs, geel of abrikoos ( geel met een oranje gloed ); met zo zwart mogelijk masker, oren, moedervlekken op de wangen, duimafdruk op voorhoofd en aalstreep in lengte over de rug. Hoofd: grote, ronde schedel, korte, vierkante snuit; donkere, donker omrande, ronde ogen; kleine oren: rozenoor ( overdwars en in de lengte gevouwen ) of knopoor ( naar voren gevouwen ). Staart : stijf gekruld over de heup gedragen, liefst in een dubbele krul. VACHT : kort stokhaar; m.a.w. 3 à 6 cm lange, stevige haren met of zonder ondervacht. VERHARING : blokverharing. DAGELIJKSE BEHANDELING : met grove kam en borstel losse haren verwijderen. Verzorg ook nu en dan de gezichtsplooien met een daarvoor bestemde lotion. Wanneer het nodig is, druppelt u de ogen. GROTE BEHANDELING : wanneer de vacht verhaart, ziet men tegen de tijd dat de hond gaat verharen kleine pluisjes wol uitsteken. Dat is het teken dat de hond echt aan het verharen is. De loszittende ondervacht kan men met een herdersharkje verwijderen. Kijken of er vuil in de ogen zit en reinigen. Oren reinigen. Nagels knippen indien nodig. VOOR- EN NADELEN VAN DE VACHT : vergt weinig onderhoud, maar wel veel losse haren in huis. AARD : voor een klein hondje heeft de Mopshond toch zeer veel te bieden. Hij is gezonder en steviger dan de meeste andere kleine gezelschapshondjes, maar is en blijft een pracht van een gezelschapsdier. Vroeger werd wel eens geklaagd dat Mopshondjes snurken en dat ze veelvraten zijn, maar dit werd ferm overdreven. Hij is gemakkelijk, aanhankelijk, intelligent, maar ook lichtgeraakt en moedig. De kleine Mops kan zelfs de neiging hebben om de aanval te verkiezen boven de verdediging en gaat daarbij nogal roekeloos te werk. ACTIVITEIT : het is een energiek ras, dat veel van beweging houdt. Let op eventuele 'ademhalingsmoeilijkheden' en laat de hond zich niet teveel vermoeien. Let op bij warm weer ! Men mag de Mopshond zeker niet overvoeren, aangezien het ras neiging heeft om dik te worden. OPVOEDING : de Mopshond moet u met zachte hand opvoeden. Hij is gevoelig voor de intonatie van uw stem, waardoor harde strafmaatregelen in principe overbodig zijn. (dobrego)
Sybil is net als haar voorganger Humphrey zwart-wit.
Sybil, de machtigste kat
wo 12/09/07 - De machtigste kat van Groot-Brittannië heet Sybil. Zo'n tien jaar na de legendarische kat Humphrey van ex-premier John Major, woont er immers weer een poes op Downingstreet 10.
Het beestje is mee verhuisd met minister van Financiën Alistair Darling. Die betrekt sinds kort de flat boven Downingstreet 10, de woonplaats van premier Gordon Brown.
(Belga)
Sybil is een zwart-witte kat en dankt haar naam aan een personage uit de populaire Britse sitcom Fawlty Towers.
Hopelijk vergaat het Sybil beter dan haar voorganger Humphrey. Die was immers plots verdwenen, zes maanden nadat Tony Blair zijn intrek had genomen in Downingstreet.
Volgens kwaadsprekers zat Blairs vrouw Cherie achter de uitwijzing van Humphrey.
Sybil lijkt in elk geval meer geluk te hebben. "Zowel premier Brown als zijn vrouw Sarah hebben niets tegen de aanwezigheid van de kat", zegt een woordvoerder.
Met de komst van Sybil wordt een oude traditie voortgezet. Heel wat Britse premiers hadden immers een poes in huis ( VRT)
De eend bouwt een nest waarin ze haar eieren legt. Normaal doen ze dit in februari. De eenden maken meestal een nest op een heel rustige plaats, en als het kan dicht bij het water. Ze maken het met takjes en donsveertjes. De moedereend trekt deze veertjes uit haar borst met haar snavel.
Eieren leggen
Wanneer het nest dan klaar is, begint de eend eieren te leggen. Deze eieren moeten het goed warm hebben, dus gaat de eend er op zitten. Meestal legt ze ongeveer 10 eieren.
Broeden
28 dagen blijft moeder eend broeden op haar eieren. Dan komen de kleintjes er eindelijk uit. Dit doen ze door met hun snavel de schaal te breken.
Eten
De kleine eendjes eten de eerste weken vooral insecten. Later gaan ze ook kikkervisjes, grotere insecten, ... eten.
Vijand
De grootste vijand van de eend is de rat.
Wilde eend
Hoe de wilde eend eruit ziet. Het mannetje heeft een groene kop met een witte halsring, Een purpurbruine borst. Wat oranjeachtig snavel en een witachtig staartje. Het vrouwtje lijkt niet op het mannetje. Zij heeft ook een oranje snavel en een witte staartje. Het mannetje heeft veel meer kleuren Zo valt hij op voor het vrouwtje. Er is nog een ding dat hetzelfde is. De zijn zijn zwarte ogen met een witte punt erin.
Vlees en veren
De bruine veren van het vrouwtje die worden uitgezocht en in dozen gestopt en daarna worden de veren in kussens of bedden gestopt en die worden verkocht aan mensen die lekker willen slapen. En de sierveren worden gebruikt voor om dingen mooi te maken en op hoeden en petten te zetten. De rest van de veren wordt naar Engeland gebracht. En het vlees word naar de polier gebracht maar het wordt ook wel eens zelf opgegeten of aan vrienden gegeven
Klasse: Aves (vogels) Orde: Anseriformes (eendachtigen) Familie: Anatidae (eenden, ganzen en zwanen) Geslacht en soort: Anas Platyrhyncha (wilde eend)
Kenmerken
Watervogel met oranje poten, zwemvliezen, brede platte snavel en paarsblauwe spiegel. De woerd (mannetje) heeft een glanzend groene kop, een witte halsband, een kastanjebruine borst en gekrulde zwarte veren aan de staart. Het vrouwtje heeft een onopvallend bruine kleur en een oranje-bruine snavel. Tijdens de najaarsrui onderscheidt de woerd zich door zijn gele snavel van het vrouwtje. Veel exemplaren tonen opvallende kleurafwijkingen door vermenging met gekweekte vormen en zijn soms moeilijk te herkennen.
Biotoop
Leeft in en bij meren, rivieren, sloten en plassen.
Verspreidingsgebied
Europa, Azië en Noord-Amerika.
Maten
Ongeveer 60 cm lang en weegt 1,25 kg
Paartijd
De paartijd is in de herfst en de broedtijd in het voorjaar.
Aantal jongen
10 tot 12 lichtgroene eieren worden in 3 tot 4 weken uitgebroed door het wijfje. Na 9 tot 12 maanden zijn de kuikens volwassen. Meerdere legsels komen regelmatig voor.
Leefgewoonte
Zwemmen, duiken, poetsen en (`s nachts) voedsel zoeken . In het najaar trekken ze soms een stuk naar het zuiden.
Voedsel
Insekten, larven, wormen, jonge kikkers, padden en visjes, gras, waterplanten, zaden, zoals graankorrels, bessen en eikels.
Vrouwtjes laten het meest van zich horen Alleen vrouwtjes kunnen kwaken. Mannetjes fluiten of maken wat zachte geluiden. De Wilde eend behoort tot de grondeleenden, ook wel zwemeenden genoemd. Deze eenden staan vaak met hun kop onder water te zoeken naar voedsel (grondelen). In ons land broeden ongeveer 300.000 paar Wilde eenden. De meesten blijven hun hele leven in ons land. Veel Wilde eenden uit Noord-Europa brengen de winter in Nederland door. Dan bivakkeren hier regelmatig zo'n miljoen Wilde eenden.
Goede drijvers en snelle vliegers Tussen de donsveren wordt lucht vastgehouden om het drijfvermogen te verhogen. De eend zwemt als het ware met opgevouwen vleugels in een donzen "roeiboot". Het brede lichaam blijft bij wind en golfslag gemakkelijk in balans. Wilde eenden duiken niet gauw en meestal niet dieper dan een meter. Daarna worden de vleugels zorgvuldig druppelvrij gemaakt. Dankzij hun lange en spitse vleugels kunnen ze vrijwel loodrecht uit het water opstijgen. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de duikeenden die een lange aanloop nodig hebben om te kunnen opstijgen. Het zijn "slagvliegers"; ze kunnen niet zweven, maar behoren wel tot de snelste vliegers van het vogelrijk.
Huwelijk In de wintermaanden is het gedrag dat hoort bij "verliefd, verloofd en getrouwd" goed te volgen. Het begint met bijeenkomsten van mannetjeseenden, de woerden, op het water. Ze proberen indruk op elkaar te maken door allerlei dansjes op te voeren en door veelvuldig met hun snavel te wijzen naar hun fraai gekleurde spiegel. De vrouwtjes volgen dit pronken en stoer doen nauwlettend. Als een mannetje voor een bepaald vrouwtje valt, maakt hij zijn liefde duidelijk door onder meer regelmatig met zijn snavel druppels water in de richting van zijn uitverkoren vrouwtje te gooien. Wanneer ze eenmaal verkering hebben, wijst het vrouwtje met haar snavel de mannetjes aan die door haar geliefde weggejaagd moeten worden. Nadat het huwelijk is gesloten, wordt er dagelijks op het water gepaard. Zonder water is er ook geen paring. Na een paring zwemt het mannetje een rondje om z'n vrouwtje en vervolgens nemen ze een bad. In maart maken ze "verkenningsvluchten" om een geschikte woning te zoeken. De man beslist uiteindelijk waar de woning komt. De vrouw zorgt voor de inrichting van het nest en legt zo'n tien eieren. Deze eieren worden uitsluitend door het vrouwtje bebroed omdat zij in tegenstelling tot haar man goede schutkleuren heeft. Eerst blijft de woerd nog in de buurt van het nest. Vaak begeleidt hij zijn vrouwtje als ze het nest even verlaat voor haar ontbijt en avondmaal. Na een week houdt het mannetje het voor gezien en verlaat voorgoed zijn vrouwtje. Een woerd ziet dus nooit zijn eigen jonkies. Op het water is de eend voor roofdieren moeilijk te vangen. Maar om te broeden moet het wijfje het land op. Daar is ze kwetsbaar, al is ze uitstekend gecamoufleerd. Eendenkuikens moeten vaak aan land om te rusten. In sloten en vijvers met steile oevers verdrinken veel jonge eendjes: die kunnen de kant niet opkomen en raken uitgeput.
Dagindeling Wilde eenden eten in de wintermaanden voornamelijk gras. In het voorjaar worden Wilde eenden "vleeseters". Ze eten dan onder andere slakken en waterinsecten. 's Zomers en in de herfst gaan ze weer over op een vegetarisch dieet dat vooral bestaat uit zaden van grassen en granen. Eendenkuikens eten allerlei kleine diertjes, zoals muggen en waterslakjes.Wilde eenden zoeken vooral 's nachts naar voedsel. Omdat "eendjesvoeren" overdag gebeurt, denkt men vaak dat eenden overdag voedsel zoeken. Veel eenden verlaten tegen de avond echter het water en vliegen dikwijls voor hun maaltijd naar het boerenland. Tegen de ochtend keren ze huiswaarts en gaan dan slapen. 's Middags nemen ze uitgebreid een bad en wordt er druk gepoetst. Boven hun staart hebben ze een vetklier: een soort tube met vet. Daarmee smeren ze dagelijks met hun snavel de veren in, zo blijft het verenpak waterdicht.
Slobberen Als eenden grondelen zuigen zij met hun vlezige, gevoelige tong water op door de snavelspits en slaan dit met gesloten snavel via de randen weer naar buiten. Hierdoor ontstaat het bekende snaterende/slobberende geluid. Het voedsel is voornamelijk plantaardig. Zwemeenden gaan vooral 's nachts op zoek naar eten. Voedselvluchten vinden plaats over 10 km en meer.
Een andere jas Een vogelveer is een wonderlijk staaltje van vernuft. Het weegt bijna niks, is veerkrachtig, waterafstotend en isolerend. Het enige nadeel is dat een veer slijt. Daarom ruilen vogels minstens één keer per jaar hun oude "jas" in voor een nieuwe; dit wordt rui genoemd. Eenden verliezen in korte tijd alle grote veren vanuit hun vleugels en kunnen een maand lang niet vliegen. Mannetjes krijgen dan hetzelfde bruine onopvallende verenkleed als vrouwtjes, zodat ze in deze kwetsbare tijd niet opvallen. Ze zijn 's zomers dus wel aanwezig maar worden door hun bruine outfit niet herkend als mannetjes. Alleen aan de groengele kleur van de snavel kun je zien dat het een mannetje is, vrouwtjes hebben een bruinoranje snavel. Pas in september krijgen de mannetjes hun mooie prachtkleed terug.
Het wouwaapje of ixobrychus minutus Trekvogel (april tot oktober). Deze reiger met de afmetingen van een Vlaamse gaai, leeft in het riet. In de vlucht steekt bij alle kleden een groot, licht veld af tegen de donkere bovenkant, vooral markant bij de mannetjes. Het vrouwtje heeft eenzelfde kleed als de jonge vogels. Vliegt laag, met brede vleugels en hangende poten korte stukjes boven het riet. Bij gevaar staat de vogel als een paal met opgerichte kop. Verspreiding en woongebied : een broedvogel in gans Europa, behalve Engeland en Scandinavië. Is bijna overal met uitsterven bedreigd. In dicht riet- en wilgenland langs het water. De vogel overwintert voornamelijk ten zuiden van de Sahara. Voortplanting : een nest in dichte vegetatie. Legtijd : mei en juni - één tot twee legsels - vijf tot zes matwitte eieren. Beide ouders broeden 17-19 dagen. De jongen lopen met 8-10 dagen al rond en kunnen na een maand vliegen. Voedsel : kleine visjes, dikkopjes, kikkers, insecten, wormen en weekdieren.
Uilen doen, dankzij hun ronde uiterlijk en hun grote ogen, een beroep op onze positieve gevoelens. We ervaren ze als "lief." Oehoeboeroe van Paulus de boskabouter en mijnheer de Uil zijn goedmoedige, wijze personen met een vertrouwenwekkende bromstem. Toch bestaan ook de uitdrukkingen "Zo dronken als een uil; "Zo dom als een uil" en "Ieder meent zijn uil een valk te zijn." Daarnaast zijn uilen geduchte nachtrovers; de letterlijke doodsschrik van vele kleine en grotere dieren. Ook spelen ze, door hun nachtelijke leefwijze en soms lugubere schreeuw, een belangrijke rol in het bijgeloof. UILEN ALGEMEEN Systematisch gezien horen de uilen tot de vogelorde der Strigiformes, met 133 soorten verdeeld over twee families. Tot de familie der Tytonidae rekent men de negen soorten kerkuilen, die op grond van enkele lichamelijke verschillen worden onderscheiden van de "echte" uilen of Strigidae. Het zachte, bol staande verenkleed van de uilen zorgt voor een geruisloze, spookachtige vlucht door de nachtelijke stilte. Door die bedekking met veren lijkt de kop groot en de hals kort. De ogen staan onbeweeglijk voorin de kop. Hierdoor is het blikveld klein, maar het vermogen om afstand te schatten goed ontwikkeld. Dit is voor roofdieren essentieel, bij alle groepen ervan liggen de ogen naast elkaar. Om de onbeweeglijkheid van de ogen te compenseren, kunnen uilen de kop zeer ver ronddraaien; tot 270 graden rondom en 180 graden naar boven, hierdoor kan ze letterlijk "ondersteboven" gehouden worden. Om voldoende licht te kunnen opvangen in het halfdonker (in het pikkedonker zien zelfs uilen niets) zijn de ogen groot; de oogbol is soms even groot als die van de mens. Alleen pupil en iris zijn zichtbaar omdat het oog, in een plat gezicht, door een krans van veertjes, DE SLUIER, is omgeven. Om de gevoelige ogen overdag te kunnen beschermen, trekt er vanuit de ooghoek een derde ooglid, het knipvlies, overheen. De in alle vogelogen aanwezige beenring is bij de uilen tot een op het netvlies uitkomend kokertje uitgegroeid,waardoor echte teleskoopogen ontstaan. Van de lichtgevoelige cellen zijn vooral de staafjes, het "schemerzintuig", goed ontwikkeld; het kleurenzien d.m.v. de kegeltjes is echter ook aanwezig. Voor gespecialiseerde nachtjagers op kleine dieren zijn goede oren van belang. In de kop bevinden zich oorspleten, de randen van deze gehooropeningen zijn tot bevederde kleppen omgebouwd. Deze kunnen in de richting van het geluid gedraaid worden en de zeer gevoelige oren geheel bedekken. Deze oorkleppen zijn niet identiek aan de vederbosjes op de koppen van ooruilen, die dienen louter voor de versiering. Om de prooi te kunnen grijpen, doden en verscheuren beschikken uilen over sterke grijpvoeten en een haaksnavel. Kleine prooien worden wel in hun geheel ingeslikt, de uitgebraakte onverteerbare delen kennen we als uileballen. De voortplantingstijd ligt vroeg in het voorjaar, in het algemeen worden geen nesten gemaakt; de eieren zijn rond en bijna zuiver wit. De meest opvallende der Strigidae zijn de oehoe's of ooruilen, met elf soorten over de hele wereld verspreid. OEHOE Van "de" Oehoe (Bubo bubo) komen ca. 20 ondersoorten voor. Het is een enorme, tonvormige ooruil, 60 à 75 cm groot met een vleugelspanwijdte van 160 à 188 cm. De gezichtsschijf is vrij donker en de sluier niet sterk ontwikkeld. De ondersoort bubo heeft glanzende oranje ogen, bij andere ondersoorten gaan de ogen meer naar geel toe. Deze ogen en de brede, lichtgekleurde keel vallen sterk op; ze geven het dier zijn "vriendelijke" uiterlijk. De snavel is zwart. BIOTOOP Hoewel sommigen stellen dat de oehoe geen cultuurvluchter is, beschouwt men hem algemeen als bewoner van de laatste wildernissen, vrij van verstoring; voorkomend in alle gebieden en klimaatzones waar zo'n grote, niet gespecialiseerde predator nog voldoende voedsel en nestelgelegenheid kan vinden. Meestal is dat onherbergzaam terrein of gebieden die op andere wijze gevrijwaard zijn van menselijke verstoring. Met het verdwijnen van deze gebieden nam de populatie van de oehoe in de 19e eeuw af. Andere oorzaken van de achteruitgang waren het uithorsten van nesten en in de landbouw gebruikte gifstoffen. Na nestbescherming en uitzetprogramma's nam het aantal oehoe's in sommige landen weer toe. In alle populaties komen zwerfgevallen voor buiten het normale verspreidingsgebied. De centraaleuropese en noordeuropese ondersoort bubo (andere ondersoorten zijn bv. hispanus interpositus en ascalaphus) wordt wel aangetroffen in Schotland, het Witte Zeegebied en de toendrazone. VOEDSEL Het niet gespecialiseerd zijn van de oehoe blijkt o.a. uit de, vergeleken met andere uilen, kleine gehoorspleten. De oehoe jaagt vooral onmiddellijk na zonsondergang, in noordelijke gebieden, tijdens de lange zomerdagen, ook wel overdag. Hoewel soms in bossen wordt gejaagd, gaat de voorkeur uit naar spaarzaam bebost terrein. Hier wordt een uitkijkpost opgezocht, die ongeveer iedere vijf minuten wordt verwisseld voor een die 50 à 100 m verder is gelegen. De vlucht gaat vlak boven de grond of de boomtoppen, het verhaal gaat dat dan slapende prooien worden geslagen. Ook wordt verteld dat rotsholten op prooien worden afgezocht en dat eiders op het nest worden gegrepen. Kraaienesten en horsten van de buizerd, inclusief de volwassen vogels, worden in enkele nachten geplunderd. Op visarendenmanier worden vissen uit het water en zelfs uit visnetten omhooggehaald. Een oehoe kan een volwassen eider minstens 500 meter door de lucht dragen, men heeft er zelfs een waargenomen die een volwassen vos in de vlucht meevoerde. Bij het nest zijn prooien tot een gewicht van drie kilo aangetroffen. Op het menu staan allerlei zoogdieren zoals muskusratten, alle marterachtigen (tot jonge dassen toe), wilde katten, jonge varkens, reeën, honden schapen en zelfs runderen. Bij de vogelprooien trof men, naast een volwassen reiger en een andere oehoe, haviken, buizerds, valken en vele andere soorten aan. Ook reptielen, amfibieën, kevers en vele grote en kleine vissen worden niet versmaad. TERRITORIUM, VOORTPLANTING Oehoe's vormen een paar voor het leven. In gevangenschap kunnen ze meer dan zestig jaar oud worden, in het wild wordt deze leeftijd waarschijnlijk nooit gehaald. De oudste geringde vogel was minstens 21 jaar. Het territorium is ongeveer 10 à 20 km groot; de buitengrenzen zijn niet strikt, de territoria overlappen elkaar. Oehoe's tolereren zeker geen slechtvalken in het territorium, deze worden als eersten geëlimineerd. Een zo absolute toppredator in de voedselpyramide als de oehoe duldt geen concurrentie, op zijn menu staan naast elf soorten dagroofvogels niet minder dan acht soorten collega-uilen! De oehoe is niet echt schuw; wanneer hij zich op de roestplaats bevindt kan hij vrij gemakkelijk benaderd worden. Bij bedreiging leunt de vogel voorover, staart naar de bedreiger, zet de borstveren op, spreidt de staart uit, tilt de gekantelde vleugels op, sist en knapt met de snavel. Op zulke momenten kreeg zelfs Paulus het benauwd! In de broedtijd wordt echter geen verstoring verdragen; die kan leiden tot het onmiddellijk verlaten van nest en jongen. Het nest wordt gemaakt in het vroege voorjaar op de grond, bovenaan een steile helling, in een grot of onder een overhangend gedeelte; meestal in de buurt van enige begroeiing. Soms worden ook wel oude nesten van andere vogels gebruikt. Het mannetje schraapt de nestholte uit, waarin 2 à 6 eieren worden gelegd. Na een broedtijd van 34 - 36 dagen komen de jongen uit, ze blijven vijf maanden van de ouders afhankelijk. Bij voedselgebrek eten de oudere jongen, soms geholpen door de moeder, de later uitgekomen broertjes en zusjes op. Zoals alle roofvogels begint de oehoe al te broeden bij het eerste of tweede ei, bij een tekort aan prooidieren overleven alleen de eerstuitgekomen en/of sterkste jongen. Dit is een van de manieren waarop, in natuurlijke omstandigheden, de populatie in evenwicht blijft met zijn prooidieren.
De wintertaling of anas crecca Zwerf- en trekvogel, doortrekker en wintergast. De kleinste van de grondeleenden. Meestal in groepen langs lage, modderige oevers. Alleen de mannetjes in prachtkleed zijn probleemloos te herkennen. Verspreiding en woongebied : verbreide, in het binnenland verspreid voorkomende broedvogel. In de broedtijd verstopt langs meren en poelen, maar ook in het bos. Voortplanting : nest is verstopt in de grond, in de buurt van water. Legtijd : van april tot juni. Acht tot elf eieren, gelig-grijs tot lichtgroen. Het vrouwtje broedt zo'n 21-23 dagen. Voedsel : kleine diertjes en plantaardig afval.
De glanskop of parus palustris De glanskop lijkt als twee druppels water op de matkop. De gelijkenis is zo sterk, dat pas begin deze eeuw is ontdekt dat de 'zwartkopmees' bestond uit twee soorten met een totaal verschillende leefwijze. Alleen nauwkeurige waarnemers zien de verschillen. Glanskoppen houden van droge voeten en zijn vooral te vinden in de oudere loofbossen, terwijl de matkop juist de nattere wilgen- en berkenbossen verkiest. Kenmerken De glanskop verschilt van de zwarte mees door het ontbreken van de witte wangen en nekvlek. Lengte : 11,5 cm. Voedsel Glanskoppen eten vooral insecten en spinnen in het broedseizoen. Ze eten zaden, bessen en noten tijdens de rest van het jaar. Wintervoedering zaden en restjes Nest Glanskoppen nestelen in natuurlijke holtes laag boven de grond. Matkoppen hakken hun eigen nestholte uit in oud rottend hout. De bodem van het nest wordt gevoerd met mos. Broedgegevens Maanden april tot augustus - één legsel - zeven tot acht witte eieren met een paar bruine vlekjes - broedtijd : 13-15 dagen door het vrouwtje - vliegvlug : na 17-20 dagen; zelfstandig na 8-14 dagen.
De oeverloper of actitis hypoleucos Tekvogel, april tot oktober, doortrekker. Kleiner dan de merel. Zijkant van de borst is grijsbruin, het wit van de buik komt bij de zittende vogel bijna tot de vleugelbocht. In de lucht smalle witte vleugelbanden en smalle, gestreepte staartkanten. Vliegt stijfjes met trekkende vleugelslag, meestal vlak boven water en drijft korte stukken, waarbij de vleugels gebogen omlaag gehouden worden. Loopt snel en wankelt bij het staan. Zit graag iets hoger. Verspreiding en woongebied : broedvogel in bijna heel Europa, bij ons niet langs de kust. In het binnenland (door waterregulering) zeldzaam geworden. Spaarzaam begroeide oevers met kiezel en zand; soms ook in grindgroeves, maar minder in staat zich aan te passen dan de Kleine Plevier. Op doortrek langs oevers van allerlei aard, maar ook aan de kust. Nachttrekker. Voortplanting : in niet te dichte vegetatie een goed verstopt nest op de grond, bij het water. De vier relatief grote bruinige eieren zijn bezaaid met vele donkere stippen en vlekken. Beide partners broeden 21 tot 22 dagen. De jongen verlaten het nest, maar zijn pas na 28 dagen zelfstandig. Voedsel : op de grond gevangen insecten en andere kleine diertjes
mailgroep huisdieren
De fretkat is het enige lid van zijn geslacht, Cryptoprocta. Met zijn stompe, hondachtige neus, puntige snijtanden, katachtige ogen en gedrongen lijf, lijkt de fretkat een vreemde kruising tussen en hond en een poema, die op zoek naar prooi onopvallend door de tropische wouden van Madagaskar sluipt. Met snelle, vloeiende bewegingen klimt en springt dit lenige dier door de bomen en als hij een prooi heeft gevangen, verscheurt hij die met zijn tanden en klauwen.
Trekvogel, eind maart tot oktober. Waadvogel met het formaat van een vink. Verschilt van de vergelijkbare bontbekplevier door de zwarte (niet oranje-gele)snavel; de grijzige tot vleeskleurige (niet oranje) poten en de citroengele oogring. In de vlucht geen witte band zichtbaar zoals hij de bontbekplevier. Verder is de stem zeer kenmerkend. Jonge vogels en vogels in rustkleed hebben geen zwarte tekening op de kop. Holt zoals alle plevieren met snelle dribbelpasjes en stopt plotseling. Verspreiding en woongebied : broedvogel in het ganse Europese binnenland, niet langs de kust, behalve in het hoge Noorden. bij ons verspreid voorkomend, maar nergens talrijk. Heeft een voorkeur voor vegetatie-arme vlakten in de buurt van water. Is door waterregulering afgenomen. Broedt nu in grindgroeves, maar ook in boerderijen ver van de bebouwing en steenbergen, waardoor het bestand weer enigszins hersteld en zelfs uitgebreid is. Voortplanting : vlak nest op de grond, vaak met kiezels. De vier kiezelkleurige eieren zijn lichtgrijs met donkere punten en worden tussen april en juni gelegd. In de regels slechts één legsel per jaar. Beide ouders broeden 22-28 dagen. De jongen kunnen met 25-30 dagen vliegen. Voedsel : insecten en andere kleine diertjes, die van de grond gepikt worden.
Deze koopmanshond kwam al tijden voor in China. Het is één van de oudste dwergrassen. Waarschijnlijk namen de Nederlandse zeelieden de hondjes mee naar Nederland. Vanuit Nederland kwamen zij vervolgens in Engeland en ontstond de onjuiste naam 'Hollandse Mopshond'. Zonder de waarschuwing van een kleine Mopshond ( of Pug, Carlin ) zou prins Willem van Oranje misschien door de Spanjaarden zijn omgebracht. Het alerte geblaf van de hond waarschuwde de prins van de op handen zijnde invasie en redde zijn leven. De Mopshond werd het officiële hofras en op de graftombe van prins Willem ontbreekt een Mopshond dan ook niet. Hij is een miniatuur van 
Het wouwaapje of ixobrychus minutus
Uilen doen, dankzij hun ronde uiterlijk en hun grote ogen, een beroep op onze positieve gevoelens. We ervaren ze als "lief." Oehoeboeroe van Paulus de boskabouter en mijnheer de Uil zijn goedmoedige, wijze personen met een vertrouwenwekkende bromstem. Toch bestaan ook de uitdrukkingen "Zo dronken als een uil; "Zo dom als een uil" en "Ieder meent zijn uil een valk te zijn." Daarnaast zijn uilen geduchte nachtrovers; de letterlijke doodsschrik van vele kleine en grotere dieren. Ook spelen ze, door hun nachtelijke leefwijze en soms lugubere schreeuw, een belangrijke rol in het bijgeloof. 
De glanskop of parus palustris
Tekvogel, april tot oktober, doortrekker. Kleiner dan de merel. Zijkant van de borst is grijsbruin, het wit van de buik komt bij de zittende vogel bijna tot de vleugelbocht. In de lucht smalle witte vleugelbanden en smalle, gestreepte staartkanten. Vliegt stijfjes met trekkende vleugelslag, meestal vlak boven water en drijft korte stukken, waarbij de vleugels gebogen omlaag gehouden worden. Loopt snel en wankelt bij het staan. Zit graag iets hoger. Verspreiding en woongebied : broedvogel in bijna heel Europa, bij ons niet langs de kust. In het binnenland (door waterregulering) zeldzaam geworden. Spaarzaam begroeide oevers met kiezel en zand; soms ook in grindgroeves, maar minder in staat zich aan te passen dan de Kleine Plevier. Op doortrek langs oevers van allerlei aard, maar ook aan de kust. Nachttrekker.
