WOELMUIZEN

Wij hebben nogal last van woelmuizen in de tuin, deze beesten maken ontzettend lange gangenstelsel en zorgen voor behoorlijke verzakkingen onder gras en borders. Wat is nu een goede manier om deze beesten uit de tuin te verdrijven ? We hebben de tuinslang al eens in een tunnel gestopt maar dat had geen effect, en we gebruiken liever geen gif.

31-01-2007 om 18:27 geschreven door mailgroep

Afleren van ongewenst blaffen van uw hond

Er zijn zoveel burenruzies over het blaffen van honden. Blaffende honden kunnen hun eigenaren gek maken en voor veel overlast in de buurt zorgen. Dat blaffen vervelend is weten we allemaal, maar waarom blaffen honden eigenlijk? En wat is er aan te doen?

Honden gebruiken in plaats van taal, allerlei andere vocale manieren om te communiceren. Blaffen is daar een voorbeeld van; het is voor een hond voornamelijk een manier om te waarschuwen. Honden blaffen over het algemeen om de volgende redenen:

• Ze willen de andere leden van de roedel alarmeren voor gevaar
• Ze willen hun behoeftes uiten;
  
• Ze willen een reactie van de mensen om hun heen;
  
• Ze zijn hun terrein aan het verkennen.

Dàt uw hond af en toe blaft, is dus vrij normaal. Uw hond moet echter wel aangemoedigd worden om te blaffen op het juiste moment en op het juiste tijdstip, bijvoorbeeld om inbrekers bang te maken. Overlast veroorzaken met blaffen is totaal iets anders dan blaffen zoals een hond normaal gesproken doet.

Er zijn meestal verschillende redenen waarom storend blaffen voorkomt. Als uw hond gevangen zit achter een obstakel, zoals een hek, waardoor hij u niet kan zien en hij wordt geprikkeld door iets of iemand die hij kan ruiken of horen, dan kan hij ongepast gaan blaffen. Gelijk aan de frustratie van een obstakel zal uw hond ook willen blaffen als hij van achter het raam naar mensen kijkt die voorbij komen lopen. Isolatie en verlatingsangst zijn waarschijnlijk de belangrijkste redenen waarom honden ongepast blaffen. Ze krijgen angstaanvallen doordat ze alleen gelaten worden

De meeste honden die op ongepaste tijden blaffen zijn beloond voor hun buitensporige geblaf, door:

• Hem te aaien of hem vast te houden, zodat hij kalmeert;
  
• Schreeuwen of terugblaffen naar de hond;
  
• Hem iets geven wat hij wil, zoals vrijheid of koekjes.

Om het overmatig blaffen te stoppen is het dus erg belangrijk dit gedrag in ieder geval nooit te belonen. Maar wat moet u dan wel doen?

Terechtwijzen: Uw hond moet weten dat zijn gedrag niet gewenst is. U kunt korte commando's gebruiken, zoals ¨Foei¨,¨Stil¨ of ¨Stop¨ voor uw probleemblaffer. Zorg ervoor dat u de aandacht van uw hond heeft voor u het commando gebruikt. Het is ook belangrijk dat hij ophoudt met blaffen wanneer u het commando zegt, zodat u hem weg kunt slepen van wat zijn blaffen veroorzaakt terwijl u het commando herhaalt.

Rekening houden met de omgeving van uw hond , aangezien dingen als luide actie films hem naar de rand drijven en dan wordt elk excuus om te blaffen aangegrepen. Kalmerende omgevingen helpen uw hond tot rust te komen en zorgen ervoor dat hij niet bij het minste of geringste gaat blaffen.

Negeren: Als een jonge hond aan het blaffen is vanwege verlatingsangst negeer hem dan tot hij ophoudt met blaffen. Ga naar hem toe als hij stil is en geef hem een compliment. Dit zorgt ervoor dat hij leert dat hij niet zou moeten blaffen. Als u naar hem toegaat terwijl hij blaft dan legt hij de link tussen het blaffen met uw aanwezigheid. Hem laten stoppen met blaffen wordt dan erg lastig.

4 stappen anti-blafmethode: Dit programma kan erg effectief zijn, maar het vraagt wel een hoge mate van consistentie en toepassing door alle familieleden, wil het ook echt werken.

Het programma bestaat uit de volgende vier stappen:

1. Zorg dat alles wat het blaffen van uw hond kan veroorzaken niet meer in de buurt is. Dit kan lastig zijn, maar u kunt bijvoorbeeld zijn toegang tot familieleden beperken of hem alleen maar bij één tegelijk in de buurt laten.
   
   
2. Zorg ervoor dat wanneer hij begint met blaffen dat IEDEREEN hem negeert. Ga hem NIET aaien, tegen hem praten, belonen, etc. Naast blaffen moet u er ook voor zorgen dat u niet reageert op wat voor geluiden (zoals huilen, grommen, etc.) hij ook maakt. Als u weinig succes heeft met deze methode na twee weken tijd, gebruik dan stap 4.
   
   
3. Zorg dat goed en stil gedrag u opvalt en beloon dit ook. Complimenteer en aai hem wanneer hij stil is bij de kinderen. Geef hem alleen dit soort aandacht als hij er niet om vraagt.
   
   
4. Betrap hem terwijl hij blaft. Zodra hij begint, spuit hem dan nat met een waterpistool en zeg: ¨Foei¨.

Als u meer oplossingen wilt voor andere veelvoorkomende hondenproblemen of als u informatie wilt over training en opvoeding, kijk dan op www.hondtraining.com

Hondtraining.com
DN 26/01/2007

31-01-2007 om 18:22 geschreven door mailgroep

New Forest Pony

bron: Stutteri Elmholt (DK) - Pedro NFH 104
 
De New Forest pony dankt zijn naam aan 'het nieuwe bos' een natuurreservaat in zuid-west Engeland, 'the New Forest'. Een gebied gelegen tussen Southhampton en Bournemouth.
De pony's werden van oudsher hier min of meer wild gehouden en ook nu nog zijn er kuddes in deze gebieden te vinden. Het natuurgebied bestaat uit heide, bebossing en moerassen.
De New Forest pony werd voornamelijk gebruikt als trekkracht in de landbouw en aangespannen voor het vervoer van mensen. De voordelen van pony's in het algemeen werd bijzonder gewaardeerd; ze gaan lang mee, zijn niet al te groot en sterk en vast ter been. Eigenschappen die de New Forester wel bekend zijn. Doch zoals het met alle paard- achtigen verging, raakte het werk verloren door de toenemende mechanisering. De New Forest pony werd steeds vaker als rij- en sportpony ingezet en door zijn geweldige karakter en veelzijdigheid niet zonder succes.
In 1957 werden de eerste New Forest pony's in Nederland geïmporteerd.  Ze moesten vooral aan de vraag van geschikte kinderrijpony voldoen want tot dan werd er voor kinderen slechts de 'vaak te kleine' Shetlander gebruikt.  De New Forest beschikte over een goede maat en een betrouwbaar karakter. In datzelfde jaar werd ook het Stamboek opgericht. Door een ongelooflijk enthousiaste inzet en het op bijzonder korte termijn geven van prachtige demonstraties werd de New Forest pony in Nederland reuze populair. De vereniging maakte dan ook een sterke groei.
 

bron: Stutteri Elmholt (DK) - Pedro NFH 104
 

 

Rasstandaard

Het lichaam staat in het rechthoekstype, hetgeen wil zeggen:  van de zijkant gezien vormen de lijnen langs boeg, rug, billen en de bodem een rechthoek. Het totaalbeeld moet een sterk gebouwde pony geven.
Het beenwerk is stevig en mag niet te fijn zijn.
Het hoofd is niet te groot, met pony-uitstraling, een breed voorhoofd en vriendelijke ogen.
De hals is rond, over het algemeen iets kort maar hij mag niet te zwaar zijn.
Een New Forest pony is van nature sober en kan (mits hij dat gewend is) het hele jaar door buiten blijven. Daar de pony veel in de sport wordt gebruikt is het begrijpelijk, dat er qua voedsel en onderdak andere regels gelden.   
Bij de schofthoogte maakt men onderscheid in twee types, al moet men dat type niet letterlijk nemen. Volwassen pony's met een stokmaat onder 1.37 m vallen in de kleine maat, pony's van 1.37 tot en met 1.48 m vallen in de grote maat.
Alle kleuren, behalve bont, zijn toegestaan.
 

bron: Stutteri Elmholt (DK) - Parks Tambour NFH 99

Het gebruik

De New Forest pony is door zijn betrouwbare karakter enorm geschikt als kinderrijpony. Doch de veelzijdigheid die dit ras kent is bijzonder groot. Op hoog niveau draait de pony goed mee in zowel dressuur, springen, samengesteld als wel het aangespannen rijden op recreatief en wedstrijdniveau. Een top sportpony van alle tijden! New Foresters worden zelfs, niet zonder succes, gebruikt in de western sport, polo wedstrijden en in de gehandicapten sport.
 

bron: Stutteri Stegstedgård (DK)
Malibu II NFH 100

bron: The New Forest Pony & Cattle Society (UK)
'Rodlease Fantasia' tijdens de cross country
 

bron: The New Forest Pony & Cattle Society (UK)
'Newholme Lucinda' & 'Clayhill Stans Folly'
in Tandem aanspanning
 

bron: The New Forest Pony & Cattle Society (UK)
'Silverlea Jack Flash' tijdens een Polo wedstrijd

Fokkerij

De fokkerij van New Forest pony's is een serieuze aangelegenheid. Het Nederlandse stamboek is een gesloten stamboek, een hulpstamboek kent men niet. Het stamboek organiseert jaarlijks 6 regionale en 1 centrale merrie keuring. Daarnaast is er een jonge hengsten keuring en een centrale hengstenkeuring.
De volgende predikaten worden uitgegeven:
Ster: op basis van exterieur, type en beweging (merries, ruinen en jonge hengsten (alleen tijdens de voorkeuring hengsten).
Kroon: stermerries op basis van kwaliteit, eigen verrichting en de kwaliteit van een geregistreerd 100% New Forest veulen.
Preferent: door kinderen bezorgd, indien zij op de keuringen tot goede resultaten komen. 
Voor goede sportresultaten bestaan de predikaten prestatiepony, prestatie dekhengst, prestatie fokmerrie en  fokhengst.
Pony's die niet volledig New Forest gefokt zijn, kunnen bij het Nederlandse New Forest Pony Stamboek wel worden geregistreerd. Alle veulens met minimaal 25% New Forest bloed kunnen in het wedstrijdregister worden opgenomen.

Pony's die zijn opgenomen in het wedstrijdregister kunnen  aan alle evenementen van het stamboek deelnemen. Merries en ruinen kunnen zelfs worden aangeboden voor stamboek opname, waarbij ze dan niet in een ander boek worden overgeschreven maar wel net als de volledige New Forest pony's worden gekeurd. Voor deze pony's kan een certificaat van de stamboekopname worden aangevraagd. Een pony kan echter maar bij één stamboek worden ingeschreven. Dubbele registratie in bijvoorbeeld NRPS hulpstamboek én New Forest wedstrijdregister is niet mogelijk. Overschrijven kan wel.

bron: Stutteri Elmholt (DK)
Elmholt's Femineth NF 1518
 
 
Veel dank gaat uit naar het New Forest Pony Stamboek Nederland voor de uitgebreide informatie!

http://www.ponynet.nl/kk_300014.html

31-01-2007 om 14:38 geschreven door mailgroep

Medisch: Ontsteking van de uitwendige gehoorgang Door Dr. Kaat de Ridder van dierenartsenpraktijk Nieuwe Dijk

Verschillende rassen zijn zeer gevoelig aan oorontstekingen, zoals basset, cockers, retrievers, Duitse herders, dogo argentino, … . Het zijn vnl. de honden met lange oren die vaak problemen hebben. Ook honden die regelmatig gaan zwemmen en kopje onder gaan zijn gevoeliger.

Er zijn verschillende redenen waarom een hond begint te krabben aan zijn oren.

Het kan zijn dat er een grashalmpje inzit. Je huisdier gaat dan plots heel veel jeuk hebben aan zijn oor. Hij schuift met zijn kopje over het gras, over de tapijten of schuurt tegen de zetel. Het beste kan je dan naar de dierenarts gaan. Met de otoscoop, het toestelletje om in de oortjes te zien, kan de dierenarts het grashalmpje zien zitten. Je hond wordt dan lichtjes verdoofd. Met een speciaal tangetje wordt het grashalmpje uit het oor verwijderd, heel voorzichtig dat het trommelvlies niet beschadigd wordt.

Eén van de meest voorkomende oorzaken van een oorontsteking  zijn allergieën. Een hond kan net zoals de mens allergisch zijn voor allerlei dingen, zoals voeding, huisstofmijt, vlooien, mensen, vogels, katten,…. De oorzaak vinden is niet altijd even gemakkelijk. Tengevolge van de jeuk ontstaan er dan wondjes waarin bacteriën en gisten gaan woekeren. Dit geeft nog meer jeuk. Je bevindt je dan in een vicieuze cirkel.

Bij jonge hondjes wordt een oorontsteking vaak veroorzaakt door oormijten.

Het voortdurend vochtig houden van de gehoorgang veroorzaakt ook sneller een ontsteking. Vandaar dat honden die dagelijks gaan zwemmen ook gevoeliger zijn.

Er zijn verschillende producten om de oren te reinigen. Om de hoeveel tijd dat je de oren moet reinigen , kan je best aan je dierenarts vragen. Dit advies is voor elke hond wat verschillend. Bij ernstige gevallen moeten de oren soms onder verdoving gespoeld worden met een oorspoelapparaat.

Als de oren ontstoken zijn, kan je ook best naar je dierenarts gaan. Je arts kan dan een staaltje nemen van het oorsmeer. Dit wordt dan bekeken onder de microscoop of eventueel doorgestuurd naar een labo. Afhankelijk van de resultaten wordt dan een therapie ingesteld. Belangrijk is om zeker niet vroeger te stoppen met de behandeling dan aangegeven door de dierenarts. Ook zeker zorgen dat de medicatie goed in de oren is aangebracht en heel goed is ingemasseerd.

Als het probleem terugkeert, moet verder gezocht worden naar de mogelijke oorzaken. Deze zoektocht vraagt soms veel geduld.

 

30-01-2007 om 21:00 geschreven door mailgroep

De hondenogen:  Wat zegt mijn hond met zijn ogen? Door Rudi  hondenmagazine

Het knipperen voegt een vredelievend gebaar toe aan het dreigende staren en verlaagt het niveau van confrontatie zonder al te veel gezichtsverlies.

Laatst zei iemand me zelfs dat uit onderzoek  is gebleken  dat mensen die regelmatig met hun ogen knipperen veel sympatieker overkomen.

Zit die persoon  die je net hebt aangekeken  nog steeds in de buurt?   Begin maar te knipperen...

30-01-2007 om 18:21 geschreven door mailgroep

1.            Koorts of niet?

2.            Een droge neus?

3.            Wormen of niet?

4.            Moet een teefje of kattin 1 keer jongen voor haar gezondheid?

5.            Wat is de correcte straf voor een hond?

6.            Wat is de correcte straf voor een kat?

7.            Vlooien in de winter?

Koorts of niet?

Temperatuurstijging is een goede 'maatstaf' om meteen dierenartshulp in te roepen ja en dan neen, wanneer het huisdier zich anders gedraagt dan normaal.
Alleen moet je als eigenaar wel weten hoe je temperatuur moet nemen en wat de normale lichaamstemperatuur is.
De normale temperatuur van hond en kat ligt hoger dan bij de mens en kent een grotere variatie: elke temperatuur tussen de 38° en de 39° is normaal.
De temperatuur moet steeds anaal genomen worden. Men kan dat met een normale thermometer doen, maar er bestaan ook fijne thermometertjes die makkelijker verdragen worden door dieren. Voor het inbrengen kan men best de thermometer wat glad maken met wat zeep. Neem steeds de temperatuur met 2 mensen.
Bij de hond moet de helper de buik van het dier ondersteunen, zodat het dier niet kan gaan zitten wanneer er getemperatuurd wordt. Dit is immers een normale reactie van het dier wanneer ie irritatie voelt aan de aars.
Bij de poes is een helper zeker nodig, want over het algemeen vindt poes temperaturen niet leuk. Poes wordt op de zijkant gelegd en gefixeerd door de helper (ev. handschoenen aandoen), terwijl de temperatuurnemer z'n 2 handen vrij heeft voor de handeling).
De thermometer moet lang genoeg in de aars gehouden worden, zodat de exacte temperatuur verkregen wordt. Een te lage temperatuur (indien correct en lang genoeg genomen) is zeer ernstig en kan wijzen op shock. Een te hoge temperatuur wordt veroorzaakt door een infectie of pijn.


2) Een droge neus?

Veel eigenaars denken meteen dat een droge neus bij hond of poes wijst op koorts en ziek zijn. Dit is niet helemaal correct.
Bij koorts zal meestal, maar niet altijd, de neus droog zijn. Maar ook een perfect gezonde hond/poes heeft soms een droge neus, bijv. wanneer ze lekker geslapen heeft dicht bij een warmtebron, of gewoon wanneer de lucht in huis droog is. De neus is dus geen betrouwbare graadmeter ivm de gezondheid van het dier.


3) Wormen of niet?

Wanneer hond/poes met de aars over de grond schuurt - het zogenaamde "sleetje-rijden" - denkt de eigenaar vaak dat het dier wormen heeft. Dit is slechts gedeeltelijk waar.
De gewone spoelworm (de meest voorkomende worm bij hond of kat) veroorzaakt geen jeuk aan de aars en zal de schuur-reflex niet uitlokken. Er is een type worm, nl. de dypillidium-lintworm (die wordt overgezet via de vlo) die wel jeuk kan veroorzaken, omdat de segmentjes aan en rond de aars blijven kleven. Deze worm is niet te verdelgen met de alle op de markt zijnde ontwormingsmiddelen: vraag info bij uw dierenarts.
Een meer frequent voorkomende reden van het "sleetje-rijden" is een ontsteking of een overvuld zijn van de anaalklieren. Deze 2 kliertjes bevinden zich aan weerszijden van de aars en produceren een vloeistof die normaal bij het uitwerpselen maken geëvacueerd worden. Indien dit mechanisme spaak loopt, worden de klieren voller en voller wat tot irritatie of ontsteking kan leiden.
Poes of hond reageert hierop door hardnekkig aan de staartbasis te knabbelen en/of sleetje te rijden. Bij de mannelijke hond met dat soort symptomen moet men ook denken aan de mogelijkheid van prostaatproblemen. Dit gaat meestal wel gepaard met andere symptomen die de eigenaar sneller zullen alarmeren dan het sleetje- rijden (oa pijn bij het uitwerpselen maken, bloed in de urine of moeilijk plassen).


4) Moet een teefje of kattin 1 keer jongen voor haar gezondheid?

Het antwoord is kort en bondig: neen!
Men ziet net zoveel baarmoeder- of melkklierproblemen bij dieren die in hun jeugd een nestje hebben gehad als bij dieren die nooit hebben gejongd.
Bij de hond is de verklaring simpel: hormonaal gezien kent een normale loopsheid zonder dracht of een loopsheid wel gevolgd door een dracht, bijna dezelfde fluctuaties : dus geen voor- of nadelen ivm hebben van een nest.
Ook bij katten ziet met statistisch geen verschil in gezondheid tussen dieren die gejongd hebben of niet. Bij katten is het iets moeilijker na te gaan omdat de meeste kattinnen gewoonweg gesteriliseerd (gecastreerd) worden op jonge leeftijd. Men ziet wel dat er relatief weinig borstkanker gezien wordt bij kattinnen die op jonge leeftijd zijn gecastreerd (na de eerste krolsheid) in vergelijking met kattinnen die niet gecastreerd zijn. Een tendens die ook bij teven gezien wordt.
Het hebben van een nestje is dus echt een overweging voor de eigenaar zelf: het huisdier wordt er niet gezonder of ongezonder van.


5) Wat is de correcte straf voor een hond?

De straf moet steeds snel op het gewenste gedrag volgen - binnen de seconde. Anders beseft het dier niet waarvoor ie gestraft wordt. Een plas dat daar al een uur ligt of een kapot gebeten slof dat na thuiskomst gevonden wordt, zijn zaken die niet meer kunnen bestraft worden.
De straf moet ook consequent zijn: niet de éne keer dat bepaalde gedrag straffen en de andere keer niet.
De straf moet duidelijk en verstaanbaar zijn voor de hond: de hond moet dus op zijn "honds" gestraft worden. Wanneer je honden in een roedel bestudeert, zie je dat de tophond de andere straft door grommen en/of bijten in de nek. Het grommen vervangt het baasje door met een luide zware stem een strafcommando te roepen (kies een kort krachtig woord en gebruik telkens hetzelfde woord). Het bijten in de nek wordt vervangen door de hond krachtig in het nekvel te grijpen en over en 't weer schudden.


6) Wat is de correcte straf voor de kat?

Ook bij de kat moet de straf onmiddellijk op het ongewenste gedrag volgen, anders is de straf zinloos.
Straffen van een kat moet op z'n "kats" gebeuren. Bij het observeren van een groep katten, zal de éne kat de andere straffen door blazen en krijsen en/of door krachtig met de poot (de klauwen uit) te slaan, bij voorkeur op de kop van de te straffen kat.
Het blazen en krijsen vervangt de eigenaar weerom door een luid geroepen strafcommando. De tik met de klauw vervangt het baasje door een tik te geven met de vinger op de neus van de kat. Deze "lijfelijke" straf mag enkel gegeven worden wanneer de kat u als eigenaar aanvalt (dwz krabben, blazen, onwillig zijn bij manipulatie, heus aanvallen etc). Voor andere zaken zoals aan meubels krabben, aan planten knabbelen etc, mag u niet 'zelf' straffen, maar wel een schrikeffect veroorzaken terwijl de kat het doet. Immers, wanneer de poes de straf met u associeert, zal ze zich voorbeeldig gedragen wanneer u erbij bent, maar vrolijk verder krabben of knabbelen wanneer u weg bent.
Hoe een schrikeffect bij uw kat teweeg brengen: bv met een plantenspuit een straaltje water op de kat richten, tijdelijk schuurpapier aan de meubels aanbrengen waaraan poes zit te krabben, gaas in de plantenbakken aanbrengen wanneer poes de aarde eruit spit etc.


7) Vlooien in de winter?

Veel eigenaars denken dat vlooien enkel een zomerplaag zijn en niet in de winter voorkomen. Helaas kunnen vlooien ook in de winterperiode de huisdieren (en hun baasjes) teisteren. Het is wel zo dat de vlo door de winterse kou niet in de buitenwereld zal overleven, maar wel binnenshuis waar het lekker warm is.
Wanneer vlooien opgedaan in de zomer niet afdoende behandeld worden (door zowel het dier als het woonhuis te behandelen), gaan de vlooien nestjes maken in huis op warme, stoffige plaatsjes. Deze vlooien overleven dankzij de verwarming in huis en zodoende kan het huisdier ook in de winterperiode last hebben van vlooien. Om van het probleem af te geraken moet dus niet alleen het dier behandeld worden door middel van een spray, een vlooienband, vlooiendruppels of -tabletten (afhankelijk van de diersoort, leeftijd, gewicht en huidconditie), maar ook het woonhuis moet van de nestjes ontdaan worden.
Dit door middel van een spray of verneveling, die enkel geschikt zijn voor dode materie (dus nooit op dieren te gebruiken). Deze middelen vlekken niet en kunnen dus op tapijten en stof gebruikt worden. Het komt erop aan vooral de plaatsen te sprayen waar je met de stofzuiger moeilijk bij kan: onder en achter kasten, naden van zetels, achter de koelkast of het fornuis, onder een laag bed, etc.
Elke kamer in huis moet onder handen genomen worden, ook degene waar het dier niet komt. Immers een opgezogen vlo blijft netjes in de stofzuiger zitten, maar kan er weer uitkruipen om in een andere kamer verder te woekeren. Handig is ook bij het verversen van de stofzuigzak even met een vlo-dodende spray in de nieuwe zak te spuiten vooraleer deze in de stofzuiger te steken.

< In samenwerking met dierenartsen en klinieken.>

                                                                 

29-01-2007 om 14:06 geschreven door mailgroep

29-01-2007 om 14:00 geschreven door mailgroep

Ringworm (soms ten onrechte genoemd ringschurft) is geen worm en geen mijt.
Het is een aandoening die veroorzaakt wordt door schimmels, meestal van het geslacht Microsporum of Trichophyton. De aandoening wordt ook wel tinea corporis genoemd (op de romp) of tinea capitis (als het op het hoofd is gelocaliseerd).

Veel dieren, maar ook mensen, zijn symptoomloos drager van de schimmelsporen die ringworm kunnen veroorzaken. Zij kunnen de schimmel overdragen op anderen zonder dat ze zelf verschijnselen vertonen. De infectie kan van dier naar mens overgedragen worden, maar ook van mens naar mens of van mens naar dier.
De schimmelsporen kunnen vooral goed doordringen in een natte, enigszins verweekte of beschadigde huid. Dit kan ook via de omgeving.
Bijvoorbeeld via paardendekens, zadels, borstels, de hondenmand, of kleding.
Nadat de schimmel de huid is binnen gedrongen, duurt het gemiddeld 2 tot 3 weken voordat er symptomen waargenomen worden.

De schimmel dringt de bovenste lagen van de huid binnen, begint daar te groeien en sporen te vormen. De schimmel vermenigvuldigt zich met deze sporen en kan zich zo verspreiden naar andere mensen en dieren.

De typische ringworm-plekken zijn rood en rond en worden steeds groter. De ringen zijn scherp begrensd, met een regelmatige uitbreiding aan de randen. Het randgebied is iets verheven, vertoont roodheid, kan gaan schilferen en heeft soms kleine pukkeltjes. Na verloop van tijd wordt de plek in het midden wat lichter gekleurd en treedt daar genezing op. Meestal doet de plek geen pijn maar er kan wel jeuk optreden.
Door zijn typische vorm wordt dit ook wel eens katrienewiel genoemd.
De plekken kunnen overal op het lichaam voorkomen, ook op de behaarde hoofdhuid. De plekken gaan vaak vanzelf weer weg maar dat kan lang duren.
Bij mensen met een verminderde afweer kan een ander beeld ontstaan. Daar kan de schimmel vaak dieper in de huid doordringen en daar een ernstige en pijnlijke huidontstekingen geven.
Jonge kinderen met intensief contact met hond of kat kunnen gemakkelijk besmet raken. Verder wordt schimmelinfectie veel gezien bij landbouwers en veeartsen. Ongeveer 50 procent van hen zegt wel één of meerdere keren een schimmelplek gehad te hebben.

Bij dieren kunnen de ringworm-plekken er uiterst variabel uit zien. De typische ringworm-plekken zijn rood en rond en scherp begrensd. Vaak zijn er ook grauwe schubjes of korsten en treedt er haaruitval op op de aangetaste plaatsen.
Bij runderen en paarden is er meestal geen jeuk, bij honden en katten wel. Vooral jonge dieren hebben er last van. Veel dieren kunnen schimmel bij zich hebben zonder symptomen te vertonen.

Hygiënemaatregelen zijn belangrijk om schimmelinfectie te voorkomen. Dat betekent handen wassen na het aanraken van een dier, ook als aan de buitenkant niet te zien is dat het dier met schimmel besmet is. Verder is het nodig ervoor te zorgen dat de schimmel niet andere dieren in huis of op stal kan besmetten. Aangetaste dieren zouden geïsoleerd moeten worden en materialen zoals borstels moeten niet met meerdere dieren gedeeld worden. Door dieren en mensen direct te behandelen, voorkomt men dat er dragers overblijven en dat anderen besmet worden.

Salmonellose

Salmonellose wordt veroorzaakt door een bacterie, Salmonella. Van deze bacteriesoort bestaan heel veel typen. De belangrijkste in Nederland voorkomende typen zijn: S. typhimurium en S. enteritidis. Er zijn enkele Salmonella-typen die alleen bij de mens voorkomen (S. typhi en S. paratyphi), maar het grootste deel kan bij mensen én bij dieren voorkomen.

Salmonellabacteriën komen bij vrijwel alle diersoorten voor: wilde en tamme dieren, vogels en reptielen. Mest van geïnfecteerde dieren besmet de omgeving. Vogels, insecten en knaagdieren verspreiden de bacterie. Besmetting bij de mens treedt voornamelijk op door het eten van besmet vlees en eieren of producten, die door vlees of eieren zijn besmet (kruisbesmetting). Direct contact met besmette dieren veroorzaakt slechts 5 tot 10 % van alle gevallen van salmonellose. Dit kan bijvoorbeeld optreden door intensief contact met een besmette huisschildpad. Er zijn relatief veel bacteriën nodig om ziekteverschijnselen te veroorzaken.
Rechtstreekse overdracht van mens naar mens is uitzonderlijk, maar bijvoorbeeld in ziekenhuizen moet men toch rekening houden met deze mogelijkheid.
Uitbraken van salmonellose onder veel mensen worden met enige regelmaat gerapporteerd wanneer bij een bijeenkomst besmette voeding is geserveerd. Aangezien Salmonella zich goed kan vermeerderen in voedsel, zeker bij kamertemperatuur of iets hoger, moet voedsel dat bereid is met risicoproducten (vlees, eieren) altijd gekoeld bewaard worden. Een zelfgemaakte mayonaise kan op het moment van bereiden enkele salmonellabacteriën (uit een besmet ei) bevatten die niet schadelijk hoeven te zijn, als de mayonaise echter is verwerkt in een salade die enkele uren op een buffet bij kamertemperatuur heeft gestaan, kan het inmiddels een ware ‘bacteriebom’ geworden zijn. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld een bavarois of een broodje filet américain.

Ongeveer 1 à 2 dagen (kan zelfs binnen 6 uur) na infectie ontstaat een acute darmontsteking, die gepaard gaat met koorts, heftige diarree en buikkrampen. Later wordt de diarree minder waterig maar er kan bloedbijmenging optreden. Bij heftige diarree moet men op uitdroging bedacht zijn. De verschijnselen duren ongeveer één week. In 3 tot 5 % van de gevallen kunnen complicaties ontstaan, zoals longontstekingen, gewrichtsontstekingen, abcessen in allerlei organen, nierfalen, sepsis (bloedvergiftiging) en shock. De diagnose wordt gesteld door het aantonen van de bacterie in de ontlasting. Een besmet persoon scheidt de bacteriën niet continu uit. Daarom moet de ontlasting van drie achtereenvolgende dagen verzameld worden om de bacterie uit te kunnen kweken. Ondanks de heftige symptomen, is meestal geen behandeling nodig, zolang er maar geen uitdrogingsverschijnselen optreden. In geval van complicaties wordt er wel behandeld met antibiotica. Een nadeel van behandeling met antibiotica is dat mensen na genezing langer bacteriën uit blijven scheiden.

Dieren zijn vaak symptoomloos drager: dat betekent dat ze wel de bacterie bij zich dragen (en ook met de mest uitscheiden), maar dat ze er niet ziek van worden. Wanneer dieren wel ziek worden vertonen zij min of meer dezelfde verschijnselen als de mens: heftige diarree met bloedbijmenging, koorts en eventueel complicaties. Drachtige dieren kunnen door de hoge koorts aborteren.

Zorg voor een goede keukenhygiëne: handen wassen, groenten en fruit wassen, voedsel goed gaar opdienen, schone hand- en vaatdoeken. Voorkom kruisbesmetting: breng rauw vlees niet met reeds verhit voedsel of bijvoorbeeld salades in contact. Eet geen producten waar rauwe eieren in verwerkt zijn. Eet geen rauw vlees (filet américain, carpaccio). Drink geen rauwe melk.
Zorg voor een goede hygiëne in de omgang met dieren: handen wassen na het aaien van dieren, handen wassen na het verschonen van stallen, hokken en kooien.
Zet (huis)dieren met diarree apart en zorg ervoor dat zij geen andere dieren of mensen kunnen besmetten. Let ook hier op een goede hygiëne.

Schurft, scabiës

Mijten (Acarina) veroorzaken schurft. Er bestaan verschillende soorten mijten.
De Sarcoptes scabiei (schurftmijt) veroorzaakt scabiës. De verschillende ondersoorten van deze mijt leven op verschillende diersoorten en zijn vrij specifiek voor deze diersoorten. Cheyletiellamijten komen voor bij hond, kat en konijn.
De vogelmijt (Dermanyssus gallinae, ook wel bloedluis of kippenbloedmijt genoemd) leeft in de directe nabijheid van vogels en voedt zich met hun bloed.
Mensen kunnen last hebben van vogelmijten als de mijten talrijk zijn en de vogels hun nest verlaten hebben. Men treft vogelmijten rond het huis aan in vogelnesten onder dakpannen, in vogelkooien of in volières. De mijten kunnen de woning binnenkomen via dakbeschot, ventilatieroosters of airconditioning.
Trixacarus caviae is een mijt die specifiek bij cavia’s voorkomt.

Overdracht van de mijt van dier naar mens gaat via intensief contact met het dier, maar ook kunnen mijten vanuit de verblijfsplaatsen van de dieren (mand, nest, broedplaats) of via textiel op de mens kruipen.
Cheyletiella laat zich zelfs vervoeren door vlooien of luizen.

De door dieren overgedragen mijten zorgen in het algemeen alleen voor jeuk en hooguit wat huiduitslag. De ontstekingen zijn zelflimiterend : na verloop van tijd (maximaal drie weken) gaat het vanzelf over.
Voor de vogelmijt geldt dat deze lichtschuw is. Huiduitslag is vooral zichtbaar op door kleding bedekte huiddelen. Alleen als er een allergische reactie ontstaat, ziet men een wat ernstiger beeld (blaartjes, eczeemachtige uitslag).
De diagnose is niet eenvoudig te stellen, want de mijten zijn vrijwel niet met het blote oog te zien of zijn al weer verdwenen.
Voor sarcoptesschurft (scabiës) geldt vaak dat de patiënt eerst met zijn hond naar de dierenarts is geweest en dus vaak zelf al met de optie schurft komt.

Scabiës komt bij de hond voor bij alle leeftijden. Meestal begint het op de buik, waarna het zich over het hele lichaam kan verspreiden. Er ontstaan jeuk en rode bultjes. Door het krabben ontstaan vaak grote korsten en kale plekken.
Bij de kat komt scabiës ook voor, maar het is zeldzaam en komt voornamelijk op de kop voor (kopschurft).
Bij het varken veroorzaakt scabiës vooral heel veel jeuk, vooral als het dier vaker geïnfecteerd wordt en daardoor een overgevoeligheid voor de mijt ontwikkelt.
Het meest opvallend bij een infectie met Cheyletiella, is de vacht die heel stoffig lijkt. Dit komt door de overmatige schilfering van de huid. Hierbij heeft het dier wisselend last van jeuk, soms heel heftig en soms helemaal geen jeuk. Soms veroorzaakt ook Cheyletiella rode bultjes en bij het konijn zien we vooral korsten op de rug, de borst en de flanken.
Vogelmijten veroorzaken niet veel last bij vogels, behalve als het er echt heel veel zijn en als de vogel ernstig verwaarloosd is of al een andere ziekte onder de leden heeft. Dan zal het dier vooral lusteloos zijn, doordat de vogelmijt leeft van het bloed van de vogel.

Besmetting is niet altijd te voorkomen, net zo min bij de mens als bij het dier.
Regelmatig schoonmaken van de omgeving van het dier, inclusief de hondenmand en kattenbak wordt aanbevolen. Het is verstandig het huisdier te laten behandelen bij de dierenarts.
Meestal scheert die het dier dan kaal en wast het vervolgens met een mijten dodend middel.

In samenwerking met dierenartsen en klinieken

29-01-2007 om 13:52 geschreven door mailgroep

MOLLEN

Leefwijze

Een mol leeft alleen, buiten de periode dat er jongen zijn. De mannetjes verlaten vroeg in het voorjaar hun territorium op zoek naar een vrouwtje. De paring vindt plaats in maart-april. Na een dracht van 4 -5 weken worden 4 - 5 jongen geboren . In 3 weken zijn ze tot bijna volwassen lengte gegroeid en is de vacht ontwikkeld. De jongen worden 4 -5 weken gezoogd en blijven daarna nog 2 -3 weken bij elkaar in het gangenstelsel van de moeder. Eind juni gaan de jongen op zoek naar een eigen territorium .

Territorium

De oppervlakte van een territorium is ca. 400 m². en heeft oppervlakkige en diepe gangen. Bij de oppervlakkige gangen wordt de grond meestal wat omhoog gedrukt, bij de diepere gangen wordt de grond naar boven gewerkt en ontstaan hopen. Per uur kan een mol een gang graven van 15 meter lengte. Het eigen territorium wordt fel verdedigd tegen andere voedselzoekende mollen. Als er een territorium vrijkomt wordt het snel ingepikt door een nieuwe mol.

Voedsel

in volgorde van voorkeur: (Fieldbook of Natural History by Palmer (Cornell U.) and Fowler (Penn. State U.)

MOLLEN BESTRIJDEN

Hoe bestrijd ik de mollen in mijn tuin?

Vangen

Verjagen

Voorkomen

29-01-2007 om 13:47 geschreven door mailgroep

Cryptosporidiose

Cryptosporidiose wordt veroorzaakt door een eencellige parasiet (protozo) : Cryptosporidium.
Deze protozoa kunnen zich in de darm vermeerderen, hierbij vormen ze oöcysten, een soort eitjes. De oöcysten worden uitgescheiden in de mest/ontlasting en komen zo in de omgeving terecht. Vervolgens ondergaan de oöcysten een paar veranderingen waardoor ze besmettelijk worden en dus tot ziekte kunnen leiden bij opname door andere dieren/mensen via de mond.

Landbouwhuisdieren, met name herkauwers, en de mens zelf vormen een belangrijke bron van besmetting met Cryptosporidium. Sommige Cryptosporidium soorten besmetten alleen dieren, sommige soorten besmetten alleen mensen en sommige soorten kunnen zowel dier als mens besmetten. Vooral jonge dieren, met diarree, scheiden oöcysten uit. De oöcysten van Cryptosporidium zijn zeer resistent tegen allerhande weersinvloeden en ontsmettingsmiddelen zoals bijvoorbeeld chloor. Daardoor kan iemand op vele manieren besmet raken. Wanneer mest/ontlasting van besmette dieren of mensen in zwemwater terecht komt, dan kan iemand een besmetting oplopen als diegene dat water binnen krijgt. Maar ook als sla in de moestuin met besmet water besproeid wordt, kan de oöcyst lang genoeg overleven om voor een besmette salade te zorgen. Alle manieren waardoor een mens in aanraking komt met besmette mest/ontlasting kunnen leiden tot een infectie, ook al is een spoortje mest vaak niet zichtbaar.
Nadat men besmet is, duurt het twee tot vijf dagen voor de oöcysten in de ontlasting verschijnen. Deze oöcysten blijven gemiddeld acht tot veertien dagen aanwezig in de ontlasting. Mensen die helemaal geen ziekteverschijnselen vertonen na infectie, kunnen wel een klein aantal eitjes uitscheiden en zo een bron van infectie voor anderen vormen.
Waarschijnlijk komen Cryptosporidium infecties veel voor onder de bevolking (met name onder kinderen), terwijl er geen contact gezocht wordt met de huisarts omdat de verschijnselen mild zijn. Ook als de huisarts wel geraadpleegd wordt zal er niet altijd naar Cryptosporidium gezocht worden.

Gemiddeld verloopt er een week tussen de besmetting en het optreden van ziekteverschijnselen (dit kan variëren van 2 tot 12 dagen). Het uiteindelijke ziektebeeld bij de mens varieert van geen enkel verschijnsel tot ernstige symptomen. Kinderen jonger dan vijf jaar en mensen met een verminderde afweer vormen een extra gevoelige groep en vertonen een ernstiger beeld van de ziekte.
Belangrijke ziekteverschijnselen zijn hevige buikkrampen en een (waterdunne) diarree. Daarnaast behoren ook misselijkheid, braken, algehele zwakte en lichte koorts tot de mogelijke klachten.
Bij mensen met een goede afweer gaat de ziekte na twee tot vier weken vanzelf weer over. Aidspatiënten kunnen een langdurige en (heel zelden) dodelijke diarree ontwikkelen.

Cryptosporidium infecties leiden alleen bij jonge dieren tot problemen. Kalveren worden ziek op een leeftijd van 5 tot 14 dagen: een hevige, geelgroene of waterige diarree ontstaat en de dieren verliezen gewicht. Het kan voorkomen dat de diarree niet continu aanwezig is, maar met tussenpozen optreedt. Hoe ouder de kalveren zijn, des te minder symptomen ze vertonen. Lammeren vertonen een soortgelijk ziektebeeld.

Om infectie te voorkomen, is een goede persoonlijke hygiëne van belang. Dit houdt in: handen wassen na een bezoek aan de wc, het verwisselen van een luier, tuinieren, omgang met jonge en zieke dieren, na contact met ontlasting van mens of dier. En uiteraard ook handen wassen vóór het eten.

In samenwerking met dierenartsen en klinieken

Kattenkrabziekte

Kattenkrabziekte wordt veroorzaakt door een bacterie: Bartonella henselae.

Katten zijn drager van de Bartonella henselae-bacterie en kunnen hoge aantallen levende bacteriën in het bloed hebben zonder zichtbare ziekteverschijnselen. Uit onderzoek is gebleken dat 22% van de katten de bacterie in het bloed heeft en dat ongeveer de helft van de onderzochte katten antistoffen heeft tegen Bartonella henselae. Dit betekent dat ze de bacterie een keer in hun leven in het bloed gehad hebben.
Besmette katten kunnen de bacterie twee tot twaalf maanden nadat ze zelf besmet zijn, nog steeds verspreiden. Katten kunnen elkaar onderling via vlooien besmetten. Het is niet duidelijk of de mens ook via een vlo besmet kan worden. Wel is zeker dat de mens besmet wordt met Bartonella henselae via een krab of een beet of contact met speeksel van een kat.
De mate van besmettelijkheid is niet precies bekend. Contact met een kat met vlooien zorgt wel voor een verhoogde kans om de ziekte op te lopen. Vooral vrouwtjeskatten jonger dan 2 jaar kunnen de bacterie bij zich dragen. Kattenkrabziekte kan niet tussen mensen worden overgedragen.
Ook teken dragen veelal de bacterie bij zich, maar er is niet bekend of er mensen besmet geraakt zijn via tekenbeten.

Kattenkrabziekte bij mensen met een goede weerstand is vaak een onschuldige, soms met koorts gepaard gaande ziekte, die meestal vanzelf overgaat. Het begint vaak met één of meerdere knobbeltjes (2-3 mm) op de huid in de buurt van de krab of beet. Dit worden al snel blaasjes met na enkele dagen een korstje erop. Hierna verdwijnen de plekjes weer. Soms heeft men dit niet eens gemerkt.
Na ongeveer twee weken kunnen de lymfeklieren groot en pijnlijk worden (lymfeklierontsteking of lymfadenitis) Er kan zich in de lymfeklier een abces vormen. Wanneer men echter contact met speeksel of de beet of krab in het oog heeft opgelopen, kan er een fikse ontsteking van de slijmvliezen rond het oog optreden. Soms leidt dit tevens tot een ontsteking van de lymfeklier bij het oog, waardoor een abces kan ontstaan. Deze lymfeklierontsteking kan weken tot maanden aanhouden (gemiddeld 6 weken), maar verdwijnt uiteindelijk in het geheel spontaan.
Bij 1/3 van de patiënten gaat de ziekte in de eerste dagen tot weken gepaard met koorts, hoofdpijn en algemeen ziek-zijn.
Bij 2 % van de patiënten kan de ziekte leiden tot een hersenvliesontsteking, waarbij men een verlaagd bewustzijn of zelfs coma en stuipen kan krijgen.
Bij mensen met een verminderde weerstand verloopt de ziekte vaak ernstiger. Hierbij vindt men in eerste instantie vaak knobbeltjes en bloedingen in de huid, lever en milt. Deze kunnen met koorts en algemeen ziek zijn gepaard gaan en soms zelfs tot de dood leiden.

Katten zijn in het algemeen symptoomloze dragers, dat betekent dat ze wel de bacterie bij zich dragen (en ook kunnen overbrengen), maar dat ze er zelf niet ziek van worden.

Hygiëne na een beet of krab (wassen van de huid, wonddesinfectie en wondverzorging) is belangrijk. Verder is het goed om vlooien bij katten te bestrijden. Mensen met een verminderde weerstand kunnen beter niet met (jonge, speelse) katten omgaan.

  In samenwerking met dierenartsen en klinieken

 

27-01-2007 om 17:42 geschreven door mailgroep

27-01-2007 om 17:34 geschreven door mailgroep

27-01-2007 om 17:26 geschreven door mailgroep

Dag iedereen,

Met de koudere temperaturen denkt men meer aan de diertjes in de vrije natuur en zorgt men voor voedsel voor hen, doch sommige zal u wel te zien krijgen in uw tuin maar komen
  die ook smullen.........


Het Winterkoninkje (Troglodytes  troglodytes)


Als je een klein, roodachtig-bruin, parmantig vogeltje links en rechts doorheen het lage struikgewas ziet flitsen, dan mag je al vermoedens beginnen koesteren. Als je datzelfde kleine ding daarna ziet zitten met zijn kort staartje recht opgericht en je hoort een klaterende, prachtige en krachtige zang met veel trillers en rollers, dan mag je zeker zijn dat je te doen hebt met een Winterkoninkje.

Het is het tweedekleinste vogeltje in ons land (het Goudhaantje is het kleinste), maar niettegenstaande zijn geringe gestalte geeft het ongelooflijk van zijn paretten. Heel zijn lichaampje trilt en hij draait voortdurend met zijn kopje naar links en rechts om te zien of er ergens een wijfje opduikt dat hij kan verleiden.

Om contact te houden met zijn soortgenoten laat hij af en toe een soort geratel horen. Met dat geratel babbelt hij ook geregeld met zijn buren om de laatste nieuwtjes uit te wisselen.

Niettegenstaande zijn kleine gestalte en onopvallende kleuren is hij toch een echte Don Juan. Hij is een echte krak in de kunst van het verleiden.

Hij bouwt een aantal bolvormige nesten van dorre bladeren, mos, varens en grassen. De opening ligt opzij bovenaan. Liefst bouwt hij zijn verblijfplaatsen op een donker plaatsje tussen planten, oude takken op de grond, in boomstronken of ergens laag tegen de grond tussen wat rommel in de tuin. Als je een tuin hebt die netjes en zuiver is, zonder een beetje rommel, hoef je geen Winterkoninkje te verwachten. Zijn voorliefde voor donkere, verborgen plaatsen heeft hem ook zijn wetenschappelijke naam opgeleverd: Troglodytes. Dit betekent "holbewoner". Hij werkt de nesten niet volledig af, maar bouwt er wel verschillende binnen zijn territorium. Meestal vier tot zes, maar men heeft ook al waargenomen dat hij er een tiental bouwt. En dan maar zingen .

zingende Winterkoning

Als er een vrouwtje komt kijken wie dat wel is die daar zo prachtig kan zingen, dan neemt hij haar fier mee langs de verschillende appartementen, zodat ze haar keuze kan maken. Het wijfje kiest er één uit en begint dan met de verdere afwerking. De binnenbekleding wordt aangebracht en ze maakt alles warm en zacht met kleine veertjes, pluisjes en haartjes.
Het legsel bestaat gewoonlijk uit 5 tot 8 eieren met een witte ondergrond en met aan het stompe uiteinde rode tot bruinrode spikkels. Het wijfje begint met broeden nadat het 3de ei is gelegd. Meestal zijn de eieren na 16 tot 18 dagen uitgebroed. De jongen vliegen uit na 2 weken, maar als het voortdurend slecht weer is duurt het soms bijna 3 weken.

Maar, meneer lief is ondertussen al druk bezig met het versieren van een ander vriendinnetje. Als de eieren zijn gelegd, laat hij weerom zijn prachtig lied horen, verleidt hij een ander vrouwtje en installeert haar in een van de andere nesten. Het lukt hem dikwijls zijn harem, voor het eerste legsel, uit te breiden tot een drietal dames. Bovendien is het dan weer zo dat na het eerste broedsel er dikwijls nog een tweede en soms zelfs een derde volgt. Deze volgende broedsels zijn echter niet verwekt bij het wijfje van het eerste legsel, want die is ondertussen ingetrokken bij een buurman om daar een volgende legsel te beginnen!
Vader Winterkoning voert echter wel de jongen die in al zijn nesten zijn uitgekomen. Dat hij daar een behoorlijke klus aan heeft hoeft geen betoog. Ondertussen blijft hij maar zingen! Als hij gezorgd heeft voor het laatste nageslacht van het seizoen brengt hij als geluid dan ook nog slechts een vermoeid "rrrrrrrrrrrrrrrrrrr" voort.

De nesten waarin niet wordt gebroed, zijn de "speelnesten ", waarin papa de nacht doorbrengt als mama broedt. Later, als de jongen zijn uitgevlogen, overnachten de kinderen ook mee in deze nesten. Men heeft ook al vastgesteld dat een Winterkoning een nest "afbrak" en het materiaal gebruikte om op een andere plaats een nieuw nest te bouwen.   Dat er zo stevig wordt gewerkt aan het nageslacht is noodzakelijk om de soort in stand te houden.

Warmte is noodzakelijk voor onze Winterkoningen. Zij houden echt niet van lage temperaturen, want na een koude nacht zingen zij 's morgens bijna niet. Ze moeten eerst voldoende zijn opgewarmd voor ze hun concert beginnen.
Bij strenge winters komen ze met duizenden om.
Om de verliezen een beetje in te dijken, zoeken ze 's avonds elkaars gezelschap op en kruipen ze 's nachts dicht tegen elkaar.
Men heeft ooit een bol Winterkoninkjes waargenomen, zo groot als een voetbal. Nadat kopjes en staartjes geteld waren kwam men tot 61 vogeltjes.

Het fiere Winterkoninkje werd door onze voorouders beschouwd als een geluksbrenger . Wie zo'n geluksvogeltje slecht behandelde werd gestraft: de nestenrover die zijn eieren durfde stelen zou het slachtoffer worden van heksen en duivels. Wie een Winterkoninkje vermoordde zou zijn hand, waarmee hij het diertje doodde, nooit meer kunnen stilhouden: ze zou altijd blijven trillen. Bovendien zouden zijn koeien in het vervolg slechts bloederige melk geven. De Engelsen zeggen: "Cursed is the man who kills a robin or a wren." (Vervloekt is de man die een Roodborst of een Winterkoning doodt.)

Niettegenstaande dit spreekwoord, bestond in het begin van de 20ste eeuw, in sommige delen van Frankrijk en Engeland, de gewoonte om op tweede kerstdag een Winterkoninkje te vangen en te doden volgens een bepaald ritueel. Het werd vervolgens aan een lange stok gebonden en men ging er mee van huis tot huis. Men was overtuigd dat elk huis iets zou krijgen van de heilige krachten van het vogeltje. Na deze processie werden alle pluimpjes uitgetrokken, want ze werden beschouwd als een wondermiddel tegen onheil en ze beschermden zeevaarders tegen schipbreuk.
Nadien werd het kadavertje plechtig begraven op het kerkhof.

Eeuwenlang hebben de mensen gedacht dat het Winterkoninkje beschikte over magische krachten . Het werd zelfs de "druïde-vogel" genoemd.
De katholieke missionarissen wilden dit bijgeloof in de kersteningstijd grondig aanpakken en maakten er een traditie van om op christelijke feesten een vogeltje in het openbaar met veel ceremonieel te slachtofferen.
Het was een symbolische uitroeiing van het heidendom.

Maar, hoeveel vogeltjes ze ook geofferd hebben, de volksmensen bleven het parmantige Winterkoninkje in hun hart dragen.

Bert Meynen    ( http://www.noorderkempen.be/vogels/   )

 

27-01-2007 om 17:22 geschreven door mailgroep

26-01-2007 om 13:20 geschreven door mailgroep

deel 1

Er zijn veel infectieziekten die mensen op elkaar kunnen overbrengen.
Ook  dieren kunnen  infectieziekten  op elkaar overbrengen. Een klein deel van de infectieziekten van dieren is besmettelijk voor de mens. Dat zijn de zoönosen.

Campylobacteriose wordt veroorzaakt door een bacterie: Campylobacter. Er zijn een aantal soorten, waarvan de meest voorkomende Campylobacter jejuni en Campylobacter coli zijn.

Campylobacter komt voor bij heel veel diersoorten. Kippen zijn berucht, maar ook veel andere boerderijdieren en huisdieren als hond, kat en fret kunnen geïnfecteerd worden.
Dieren met diarree kunnen de bacterie in grote hoeveelheden met de ontlasting uitscheiden, alhoewel dieren de bacterie ook bij zich kunnen hebben en uitscheiden zonder zelf ziek te zijn. Infectie bij mens en dier vindt plaats door opname van bacteriën via de mond. Daarbij is slechts een hele kleine hoeveelheid bacteriën al voldoende om iemand ziek te maken.
De bacteriën zijn op vele verschillende manieren over te dragen.
De belangrijkste besmettingsbron is onvoldoende verhit voedsel en dan vooral kippenvlees.
Doordat het vlees onvoldoende verhit is óf doordat bij de voedselbereiding kruiscontaminatie optreedt. Een druppeltje vocht uit besmet kippenvlees is voldoende om bijvoorbeeld een salade te besmetten, als de ingrediënten daarvoor op dezelfde snijplank gesneden worden als het besmette vlees.
Ook via contact (aaien) met dieren kan de bacterie overgedragen worden. Aangezien er een piek van Campylobacter-infecties gezien wordt in de zomer, denkt men dat ook vliegen de bacterie over kunnen dragen als zij over besmette ontlasting kruipen kan de bacterie aan de pootjes blijven kleven en kunnen ze daarna gemakkelijk ons voedsel besmetten.

Na 2 tot 7 dagen treedt een acute waterige, eventueel bloederige, diarree op soms gepaard gaand met hevige buikkrampen en/of koorts.
In zeldzame gevallen kunnen complicaties ontstaan : reactieve arthritis (Syndroom van Reiter) of het Guillain-Barré syndroom, beide auto-immuunziektes.

Campylobacter is een normale darmbewoner van vele diersoorten. Volwassen dieren worden hier meestal niet ziek van. Bij jonge dieren komt vaak diarree voor, eventueel gepaard gaande met koorts. Schapen kunnen aborteren van een infectie met Campylobacter jejuni.

Over Campylobacter bij de hond vind je hieronder:

  Campylobacter : een gevaar voor dier én mens

Campylobacteriose is de verzamelnaam voor ziektebeelden veroorzaakt door gramnegatieve bacteriën van het genus Campylobacter. De naam Campylobacter komt uit het Grieks en is samengesteld uit het woord ‘campylo’, dat gebogen betekent, en ‘bacter’ dat staaf betekent.
Nadat in de zeventiger jaren selectieve kweekmedia werden ontwikkeld voor de isolatie van Campylobacter spp. werd duidelijk dat Campylobacter tot de meest frequente bacteriële verwekkers van diarree behoort. De incidentie van infecties door Campylobacter ligt in  Belgie hoger dan van Salmonella en Shigella samen.

2.1 Verwekker

Campylobacters zijn beweeglijke, kommavormige, gramnegatieve staafjes. In 1886 zag Escherich al gekromde staafjes in bloederige ontlasting van een kind. In 1913 werd voor het eerst een Campylobacter geïsoleerd uit geaborteerde schapenfoetussen.

Door de specifieke vereisten voor de isolatie werd Campylobacter pas in de zeventiger jaren frequent uit de
ontlasting geïsoleerd en herkend als vaak voorkomende verwekker van enteritis.
De meeste ziektegevallen bij  het dier worden veroorzaakt door de C. jejuni, die ook bij een de mens voorkomt, gevolgd door C. coli (varkens en kippen). Andere pathogene Campylobacter-soorten zijn C. lari (watervogels en schelpdieren) en C. upsaliensis (honden).
Infectie met C. fetus (runderen en schapen) leidt vaak tot bacteriëmie en reageert minder goed op antibiotische therapie.

2.2  Hoe ontstaat de ziekte

Na orale inname moeten de Campylobacter-bacteriën overleven tijdens de maagpassage. Vervolgens penetreren de bacteriën de mucuslaag van de darm, hierbij geholpen door hun flagel, en adhereren ze aan het darmepitheel. Daarna worden ze door middel van een actief proces geïnternaliseerd en wordt de darmmucosa geïnvadeerd.
Bij ernstige ziekte wordt macroscopisch een diffuse, bloederige, oedemateuze, exsudatieve enteritis gezien.
De incubatieperiode is één tot zeven dagen, gemiddeld drie dagen.

2.3 Ziekteverschijnselen

Een groot gedeelte van de infecties met Campylobacter spp. leidt niet tot klinische verschijnselen. Indien ziekteverschijnselen optreden zijn deze het gevolg van ontsteking in het jejunum, ileum en colon. Infecties met Campylobacter spp. veroorzaken een gastroenteritis die relatief frequent gepaard gaat met buikpijn en bloed bij de ontlasting. Buikkrampen, diarree en misselijkheid met braken beginnen gemiddeld drie dagen na inname van Campylobacter.

Therapie bij gastro-enteritis veroorzaakt door Campylobacter bestaat uit het bestrijden van vocht- en mineralenverlies. Bij tevoren gezonde patiënten zijn antibiotica niet aangewezen, omdat er nauwelijks invloed is op de duur van de symptomen. Antibiotica zijn geïndiceerd bij de volgende groepen:
• ernstig gedehydreerde patiënten;
• patiënten met infecties van de bloedbaan;
• patiënten met hoge koorts en bloederige diarree;
• patiënten met meer dan één week gastro-intestinale klachten;

De behandeling bestaat erin zowel op hygienisch als op medicamenteus vlak te gaan werken.
Wij gebruiken metronidazole aan 25 mg per kg 2 maal daags gedurende 20 dagen.

Ter preventie van campylobacteriose is vooral een goede keukenhygiëne van belang. Dat betekent goed handen wassen bij de bereiding van voedsel en regelmatig verschonen van hand- en vaatdoeken (liefst iedere dag).
Voedsel (vooral vlees) moet door en door worden verhit. Bij de bereiding van vlees is het vooral van belang om kruisbesmetting te voorkómen.
Al verhit vlees en rauw te eten voedsel mogen niet in contact komen met rauw vlees.

 

26-01-2007 om 13:10 geschreven door mailgroep

26-01-2007 om 12:53 geschreven door mailgroep

 

25-01-2007 om 16:04 geschreven door mailgroep

A: Om te voorkomen dat de katten je borders als kattenbak gaan gebruiken, leg je stekelig snoeisel tussen de planten. Daar gaan katten niet graag tussen zitten. In het vroege voorjaar snoei je bv. je rozen, de stekelige takken knip je in handzame stukken en daar bedek je dan de op dat moment nog kale grond mee. Ziet er mischien niet zo fraai uit, maar de (/mijn) ervaring leert dat je de ongewenste (poep)kat(ten) zo wegkrijgt. Naarmate het seizoen vordert wordt de bodem vanzelf weer bedekt door levend groen. Je zal dan even moeten uitproberen of je het snoeisel dan weer (plaatselijk) kan verwijderen. (Marjolein)

A: Ik heb vroeger eens, op aanraden van mijn oma, een busje peper leeg gestrooid op de plaats waar ik de katten zag poepen. Heb daarna nooit meer last van ze gehad! (Willem)

A: Wij gebruiken hiervoor Hertshoornolie, gekocht bij een drogisterij. (Als die het niet heeft kan die het bestellen) Een aantal takjes dopen in deze olie, hier en daar in de grond steken en de katten blijven weg. Pas wel op met dit goedje want het stinkt enorm en als je er wat van op je handen krijgt, komt er de eerste weken geen mens meer bij je in de buurt. (Janna)

A: Boerenwormkruid planten (langs wegen te vinden). Dit in het wild groeiend onkruid stinkt en katten houden er ook niet van. Een ander alternatief is het deponeren van je koffieprut in de tuin. (Jeroen en Michiel)

A: Er bestaat een apparaat dat heet "reigerschrik" oid. Het is bedoeld om reigers en katten weg te houden van een vijver. Je sluit het aan op de kraan en alles wat op de vijverrand gaat zitten (katten, reigers, buurkinderen, etc.) worden door een gerichte waterstraal natgespoten. Het ding heeft een bereik van 10m en werkt met een sensor. Te koop bij vijverzaken. (Berbera)

A: Er zijn allerlei middeltjes op de markt om katten te weren maar die werken niet zo goed en na een regenbui al helemaal niet meer. Het enige wat ik je kan aanraden is: WATER. Als je ze kan betrappen een flinke beker water erover of de tuinslang erop/tuinsproeier aanzetten. Dier- en milieuvriendelijk en zeer doeltreffend, maar je moet wel even geduld hebben. (Sheila)

A: Wij hebben jaren schrikdraad gebruikt om onze katten IN de tuin te houden. Er zijn speciale kastjes voor huisdieren, met name katten. Wij betaalden circa 5 jaar geleden ongeveer 350 gulden. De kosten die erbij kwamen voor het draad zelf en de ophangbeugels vallen daarbij in het niet (totaal ca. 25 gulden). Je kunt het gemakkelijk zelf aanleggen, zorg wel voor een goede aarde. Bedenk dat het schrikdraad vrij moet liggen, dus zorg dat er geen takken e.d. tegenaan komen. Het best gaat het bij een ommuurde tuin, zoals wij die in ons vorige huis hadden. De apparaten kun je kopen bij de zgn. landbouwzaken. Bij ons in Brabant is dat de Boerenbont. (Loes)

Mijn poes  mest in de tuin. is dit goed voor de planten?

Wat doe ik tegen katten die gewoon gaan liggen OP mijn mooiste planten?

A: Ik heb Nepeta en tarwe (zgn kattengras) staan in de hoek van de tuin die het verst van mijn moestuin ligt. Mijn katten hangen meestal daar rond en schijnen de rest van de tuin vergeten te zijn. (Demmery)

Van Cis-ka

25-01-2007 om 15:59 geschreven door mailgroep

24-01-2007 om 17:17 geschreven door mailgroep

• De hond heeft net zoals de mens een melkgebit en een blijvend gebit.
  
• Het melkgebit bevat meestal 28 tanden: 14 in de bovenkaak en 14 in de onderkaak.
  
• Het blijvend gebit meestal 42: 20 bovenin en 22 tanden onderin (onderin is er premolaar of onechte kies extra).
  
• De tanden in het gebit hebben een verschillende vorm en functie en worden dan ook ingedeeld in snijtanden (de kleine tanden vooraan), de hoektanden (slagtanden), de onechte kiezen en de echte kiezen.
  
• De echte kiezen zitten niet in het melkgebit: ze verschijnen pas tijdens het wisselen in hun eerste en defintieve vorm.
  
• Een drietal weken na de geboorte verschijnen de eerste melktandjes: ze zijn erg dun en scherp. Vaak breekt zo’n tandje tijdens het bijten op een speeltje. Erg is dat niet, daar deze tandjes toch nog uitvallen.
  
• Het wisselen begint op 3 ½ à 4 maanden leeftijd. Als eerste wisselen de middelste snijtandjes boven. Op ongeveer 6 maanden moeten alle melktanden gewisseld zijn. De hoektanden wisselen als laatsten.
  
• De blijvende tanden zijn duidelijk breder, groter en sterker dan de melktandjes.
  
• De melktandjes vallen uit door het feit dat de nieuwe blijvende tanden ze omhoog en los duwen, en omdat een jonge hond op alles kauwt en kluift. Het is ten zeerste aan te raden de hond tijdens de wisselperiode veel harde speeltjes te geven om op te knabbelen zodat de losse tandjes snel uitvallen.
  
• Ik schreef in het begin van mijn betoog dat het gebit meestal 28 of 42 tanden bevat. Sommige rassen hebben immers meer of minder tanden. Bij de kortschedelige rassen, zoals bijv. de pekingees, de franse bulldog, de engelse bulldog etc. is er meestal een kies (molaar) minder. Bij langsnuitige honden zoals de meeste windhonven, kunnen er extra premolaren (onechte kiezen) zijn. En het is een veelvoorkomend iets dat bij sommige honden (ras of rasloos) bij volwassenheid de 1ste en/of de 2de premolaar (onechte kies) ontbreken.
  
• Aan de tanden kan men ook ruwweg de leeftijd bepalen van een hond, al is dit niet erg nauwkeurig en sterk afhankelijk van de toestand van het gebit.
  
• Een sterk afgesleten gebit (door bijv. veel op harde voorwerpen te bijten) kan geen betrouwbare info geven over de leeftijd. Bij de leeftijd van 1 ½ jaar, zijn de middelste snijtanden van de onderkaak afgesleten. Bij 2 ½ jaar zijn ook de 2de snijtanden van de onderkaak afgesleten. De middelste snijtanden van de bovenkaak zijn gesleten op 3 ½ jarige leeftijd. Een jaar later zijn ook de 2 snijtanden bovenaan versleten. Op 5 jaar gaan de hoektanden onderaan licht slijten. Vanaf 7 jaar is het vaststellen van de leeftijd aan de hand van de tanden volledig onbetrouwbaar geworden.
  

1. Bij sommige rassen (bijv. boxer, poedel , yorkshire, etc.) komen (vaak erfelijke) afwijkingen voor in de lengte van de boven- of onderkaak. Een te korte bovenkaak wordt onderbijter of varkensbek genoemd. Een te lange bovenkaak wordt overbijter of snoeksbek genoemd. Dit kan moeilijkheden geven bij het oppakken van voedsel en geeft tandproblemen omdat de tanden niet mooi op mekaar passen. Het gebit van zulke dieren moet extra in de gaten gehouden worden. Vanzelfsprekend zou met zulke dieren niet mogen gefokt worden.
   
2. Bij kleine rassen (yorkshire, poedel, etc.) durft er vaak bij de wisseling van de tanden wat fout gaan. De melktanden blijven namelijk zitten naast de blijvende tanden: persisterende melktanden dus. Meestal ziet men dit bij de hoektanden, maar ook bij de andere tanden kan dit fenomeen optreden: een echt "dubbel" gebit dus.
   De melktanden beschadigen op deze manier de blijvende tanden en doen hun stand afwijken. Zijn de melktandjes op een leeftijd van 7 à 8 maanden niet weg, moeten ze chirurgisch verwijderd worden teneinde het blijvende gebit te beschermen.
   
3. Dieren die op jonge leeftijd een erge infectieziekte hebben doorgemaakt (bijv. hondeziekte) kunnen problemen hebben met de blijvende tanden. Deze vertonen dan vlekken en strepen. Deze zaken zijn het gevolg van een gestoorde vorming van tandglazuur tijdens de aanleg van de blijvende tand, dit door de infectieziekte. Zulke tanden met glazuurdefecten zijn uiteraard veel gevoeliger voor bederf. Zo’n tanden moeten dan ook goed onderhouden worden. Zijn de tanden erg lelijk, kan men ze met een kunsthars (kunstglazuur laag) laten bedekken.
   
4. Dieren die behandeld zijn met bepaalde antibiotica (bijv.tetracyclines) op jonge leeftijd, vooraleer ze gewisseld hebben, kunnen verkleurde blijvende tanden krijgen. De tanden zelf zijn gezond, enkel verkleurd.
   
5. Tanden slijten met vorderende leeftijd, dit is normaal. Maar ze kunnen erg slijten wanneer er veel met stokken en stenen wordt gespeeld. Op vrij jonge leeftijd blijven dan alleen nog stompjes van de tanden over, en zo’n afgesleten tanden zijn veel gevoeliger voor bederf. Vermijd dus dat de hond te veel op stokken/stenen kauwt.
   
6. Tanden kunnen afbreken. Bij melktandjes is dit niet zo erg; ze worden toch nog vervangen. Anders is dit bij volwassen tanden. Bij het afbreken van een tand moet u dit steeds door de dierenarts laten controleren. Wanneer het zenuwkanaal open ligt (de pulpaholte) moet de tand gevuld worden, en ev. ontzenuwen, om bederf te vermijden.
   
7. Het echte tandbederf "cariës" (gaatjes in de tanden) komt erg weinig voor bij de hond. Indien toch kan de tand gevuld worden, of -indien de cariës te erg is- getrokken.
   
8. Wat vrij vaak voorkomt is ontsteking van de kieswortel (molaren of premolaren). Er vormt zich een abces onder de wortel en de etter tracht zich een weg te banen naar de buitenwereld. Meestal ziet men dan een bobbel ontstaan onder het oog. Die bobbel kan openbarsten en dan krijgt men een slecht genezend wondje waaruit af en toe etter komt. De enige remedie is het verwijderen van de desbetreffende kies.
   
9. Tandsteen zal zich vroeg of laat altijd ontwikkelen. Dit is een bruin neerslag van voedselresten, kalkzouten, bacteriën en speeksel op de tanden. Het kan al heel vroeg beginnen, op de leeftijd van 2 à 3 jaar, met een dun bruin laagje op de hoektand. Dit evolueert naar echte brokken tandsteen op alle tanden.
   
   Dieren wiens tanden niet verzorgd worden door de eigenaar en daarbovenop een zachte voeding te eten krijgen, zullen veel sneller tandsteen ontwikkelen. Dieren die goed moeten kauwen op hard voedsel (brokken) en harde speeltjes, schuren als het ware het tandsteen tijdelijk af.
   
   Het tandsteen drukt het tandvlees weg, zodat de tandwortels bloot komen te liggen, wat pijnlijk is voor het dier. Het tandsteen zorgt ook voor tandvleesontstekingen die verantwoordelijk zijn voor een vieze muilgeur en voor het feit dat tanden los gaan zitten en/of uitvallen.
   
   Het allemaal voorkomen kan u niet, doch u kan wel het proces vertragen. Reinig 2 à 3 maal per week de tanden met een aangepaste tandgel. De gel brengt u aan op de vinger en u masseert tand en -vlees met de gel. De muil moet niet gespoeld worden, de hond mag de gel rustig inslikken. Verder moet het dier minstens 1 voeding per dag krijgen waarop ie echt moet kauwen en harde speeltjes krijgen.
   
   Echt tandsteen moet verwijderd worden door de dierenarts: detartratie. Dit wordt onder lichte verdoving gedaan en met een ultrasonapparaat wordt het tandplak verwijderd. Daarna worden de tanden gepolijst. Eventueel los zittende tanden worden getrokken en bij infecties wordt er een poosje antibiotica gegeven -en dit liefst al een paar dagen- vooraleer de detartratie wordt uitgevoerd.
   

1. Het melkgebit van de kat bestaat uit 26 tanden: 14 tanden in de bovenkaak en 12 tanden in de onderkaak. Het blijvend gebit telt 30 tanden: 16 in de bovenkaak en 14 in de onderkaak. Variaties in de hoeveelheid tanden ziet men zelden.
   
2. Het wisselen gebeurt iets vroeger dan bij de hond: nl. op de leeftijd van 3 maanden begint de kat met wisselen, maar het duurt toch ook tot de leeftijd van 5 à 6 maanden.
   
3. De leeftijd bepalen van de kat aan de hand van de tanden is absoluut onbetrouwbaar.
   

1. Ook bij katten komen onder- of overbijters voor. Vooral onderbijters, en dit dan meestal bij de Perzische kat. Let hier goed op bij de aankoop van een perzisch kitten, want de afwijking kan bij het volwassen worden zo erg worden dat het dier haast niet meer kan eten en een (dure) kaakoperatie is het gevolg. Uiteraard zou er met over/onderbijters niet mogen gefokt worden.
   
2. Correct wisselen van de tanden gebeurt in 99 % van de gevallen, hoogst zelden blijven er melktandjes staan.
   
3. Defecten in het tandglazuur tengevolge van infectieziekten ziet men haast nooit bij de kat. Evenmin als verkleuringen door antibioticuminname.
   
4. Het slijten geeft zelden problemen.
   
5. Afbreken van tanden gebeurt vaak, vooral van de hoektanden. De hoektand laten behandelen is een must (ontzenuwen en vullen) om infectie van het zenuwkanaal tegen te gaan.
   
6. Poes heeft zelden last van cariës, evenmin van ontstekingen van de kieswortels.
   
7. De poes is enorm gevoelig voor het ontwikkelen van tandsteen. Tandverzorging door de eigenaar is zeer moeilijk, zodat poes meer dan eens in haar leven de detartratie zal moeten ondergaan.
   
8. Typisch voor poes is het feit dat ze op vrij jonge leeftijd tanden verliest, vooral de snijtanden (kleine tandjes vooraan). Daar is helaas weinig aan te doen om het te voorkomen.
   
9. Ook typisch voor poes zijn de "tandhalslaesies". Het lijkt wat op cariës, maar het is wel degelijk iets anders. Vooral op de kiezen, maar ook op de hoektanden "vallen" gaatjes op de tandhals (net boven de wortel). Tandsteen zet zich makkelijk vast op zulke gaatjes. Bij het detartreren vallen de gaatjes dan ook op. Indien de tand te erg aangetast is, moet ie verwijderd worden. Preventief kan u helaas niets doen.
   

• controleer de stand van de tanden bij het melkgebit en later bij het blijvend gebit.
  
• controleer of het wisselen correct gebeurt (vooral blijvende melktanden opsporen)
  
• controleer het gebit van de hond of kat min 1 keer per maand op:
  
  • tandsteen
    
  • afgebroken tanden
    
  • cariës (gaatjes) of tandhalslaesies bij de kat
    
  • losse tanden
    
  • vieze muilgeur (ontstoken tandvlees)
    
  • gezwellen van het tandvlees
    
  • zorg steeds dat de hond/kat minstens 1 maaltijd per dag harde voeding krijgt (brokken)
    

 

24-01-2007 om 16:54 geschreven door mailgroep