Hoe dikwijls zeggen we 'een geluk dat ik een engelbewaarder heb'of 'amai, wat een chance dat mijn engelbewaarder er was'. Wel, vandaag is het de feestdag van die engel die we zo dikwijls vernoemen. Afgebeeld als gevleugelde persoon van onduidelijk geslacht. Nu moet je niet denken dat ik kinds of seniel ben geworden als ik een rijmpje opteken. Op schilderijtjes die de muren van vele kinderkamers sierden, stond geschreven (ik zal een efforke doen om het juist te noteren): "'s avonds als ik slapen ga, kijken 14 engeltjes mij na, 2 aan mijn rechterzij, 2 aan mijn linkerzij, 2 aan mijn hoofdeind, 2 aan mijn voeteneind, 2 die me dekken, 2 die me wekken, 2 die me wijzen naar het paradijs". Toch mooi om dat 's avonds eens te zeggen. Vooral nu ik er tijd voor heb omdat zoveel muggen me beletten in te slapen. Mijn tere velletje is versierd met het ene rode bultje na het andere en dat is vervelend. Jammer dat mijn nachtelijke bewaarder niet met een vliegenmepper rondgaat. Maar mijn geestelijk welzijn is belangrijker voor deze geest, dan de lichaamlijke ongemakken die die stekende beestjes mij bezorgen. Nochtans zegt Natuurpunt, deze massaal aanwezige Tipula Paludosa oftewel de slungels onder de vliegende insecten, de weidelangpootmug, steekt niet. Ik heb op mijn slaapkamer een gewone steekmug, en die ambeteert me mateloos tijdens mijn inslaapuren.
Men kan zeggen dat 2020 over het algemeen toch lichtjes anders is dan anders. De combinatie van een virus, hitte, stormen, regen, zetten veel 'on hold', zowel privé als publiek. Ik verheugde me op de wielerwedstrijden en om mijn koersklakske op te zetten maar er is constante verandering van traject en annulering. Zelfs de wegen die ze berijden zien er anders uit. Geen mooi geasfalteerde banen, maar macadam, modder en steenslag waarop met die dunne tubes moet gereden worden. Er is maar 1 iemand die glorieerd, de nieuwe prinses van België, hare koninklijke hoogheid Delphine. Na jaren te hebben beweerd, dat het enkel om erkenning van vaderschap te doen was, laat ze nu zien wat ze al die tijd wilde. Nieuwe naam, nieuwe titel (geen bastaard meer), nieuw inkomen. nieuwe broers en zus. Op hun oude dag moeten de drie eerste koningskinderen nog veel verwerken. Een erfenis die in 4 in plaats van 3 moet verdeeld worden. Dat zal in de portemonnee toch wel pijn doen. Zolang de belastingbetaler niet moet opdraaien voor een toelage, is het mij gelijk hoe onze ex-koning zijn financieel- en familieprobleem oplost. In ieder geval is het een zéér dure, oncomfortabele slipper geweest. De Coburgs waren berucht om hun maitresses. Maar de jongere generatie heeft zich van die reputatie gedistancieerd en proberen ontdoen.
Na 28 maanden hebben ik en de hond een modus vivendi gevonden waar we ons beiden goed in voelen. Ik met mijn mensenmanieren en hij met zijn hondenmanieren. Mijn hoop is nu dat de nieuwe regeringsleden geen 28 maanden nodig hebben om een modus vivendi te vinden. Aan Vlaamse kant kunnen de ministers en staatssecretarissen die ze voorstellen, behalve 1, mijn goedkeuring wegdragen. En die 'ene', ja, je kan niet iedereen in je hart dragen. Aan Waalse zijde moet ik de namen nog eens doornemen. Het is toch belangrijk de mensen te kennen die ons besturen. De vurige hoop is dat ze het lang genoeg met elkaar eens kunnen zijn, om ons veilig door deze woelige coronatijden te gidsen. De impasse heeft lang genoeg geduurd, de wachttijd is al lang overschreden. De Belgen moeten terug gelukkige mensen worden, die wat minder zagen en content zijn met het leven in ons land. Zó tevreden als de kwikstaartjes, mussen en mezen zijn in mijn tuin. Die kleine vogeltjes komen in grote getale hun kleine buikje volproppen met de vetbollen met graantjes, die ik in de bomen heb gehangen. Van een 'appetijt' gesproken, de ene na de andere mezenbol moet ik aan de takken hangen!! En ik geef ze geen 'ersatz' producten, alleen het allerbeste vogeleten. De storm heeft hun voedselvoorraad waarschijnlijk weggeblazen want ik heb nog nooit zo veel volk in mijn tuin zien vliegen, fladderen, neerstrijken en landen.
Jullie weten ondertussen dat ik mijn vaste bronnen van inspiratie op het internet heb gevonden. Niet alleen heiligen. Maar ook het citaat van de dag. Telkens een leerschool die ik iedere dag meekrijg. Vandaag een vertaling waar ik geen snars van begreep: het idee is, 'zo jong mogelijk sterven, zo laat mogelijk'. Ik las dan maar de oorspronkelijke zin: the idea is to die young, as late as possible. Was beter te begrijpen. Een quote van Ashley Montagu (1905-1999) antropoloog. Ik ontdekte weer veel over dit heerschap, zoals het feit dat het de enige man was die over vrouwen schreef tijdens de tweede feministische golf: The Natural Superiority of Women (1952). Zijn studiedomein was 'ras en geslacht'. Hij schreef en zegde: Mensen zijn allemaal gelijk, er is maar één soort mens. Alle mensen behoren tot één soort namelijk de 'homo sapiens'. Een van zijn minst belangrijke werken is wel zjn beroemdste geworden: The Elephant Man (1971) De biografie van een misvormde man uit de 19e eeuw, Joseph Merrick. Dit was de basis voor de gelauwerde film met dezelfde titel uit 1980.
Feestdag van Sint Bavo, patroonheilige van de goede oogst. met een Baafmis gevierd. Uiteindelijk is dat Bamis geworden. Maar op 1 oktober moest men dan ook pacht betalen, Bamispacht. Bamistijd: begin van de herfst. Bamisweer: regen afgewisseld met hevige windstoten. Bamismaan: eerste volle maan van de herfst (vandaag). Bamisfoor,feestmarkt ter ere van St Bavo (dit jaar niet). Maar wat zei Boer Naesten: er zijn 2 kwa getijen in het jaar, Pasen als men moet zeggen (biechten) en Bamesse als men moet leggen ( belasting betalen). Dat was het weer eens voor vandaag.
Gisterenavond, bijna volle maan, en telkens op tijd buiten met hondje-lief om het ISS te zien passeren. Zelfs tweemaal!. Het blijft me fascineren dat in zo'n kleine bewegende stip, aardse mensen leven en hun natuurlijke habitat alleen maar kunnen zien door kleine venstertjes op grote en verre afstand. Niet alleen dat, de snelheid waarmee ze rondjes draaien is dan ook nog eens ontzettend hoog. Iedere oogknip, is een toer rond de aarde, van West naar Oost. Eventjes zwaaien met het polleke en kijken naar de andere grote sterren. Bij een rustige, deels bewolkte hemel zie ik de Romeinse en Griekse goden blinken, Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunnus. Het moeten niet altijd heiligen zijn die ik vernoem. Maar dat zijn zo de zalige momentjes op het einde van de dag. Voor het slapengaan, met de hond buiten gaan en de hemel afspeuren. De nachtelijke uurtjes kunnen soms even mooi en poëtisch zijn als de zonnige dagen.
Ik moet iets rechtzetten dat ik gisteren geschreven heb. De nieuwe regering is er. Moet ik hoera, hoezee, bravo roepen voor Vivaldi? Na bijna 500 dagen bakeleien, vergaderen, bijeenkomen, woorden in overvloed, oneens zijn, besluit men uiteindelijk een regering te vormen die er al maanden geleden zat aan te komen (blog 21/02 en 16/03). Ik vraag me af, is er nu werkelijk nog een regering nodig? Ja!!! Er moet immers een coronacommissaris aangesteld worden. Wat een vergissing maakte ik daar. Dat kost natuurlijk een pak minder dan een 'staatssecretaris voor corona affaires'. Alleen vraag ik me af hoe die correct moet omschreven worden, want het zal een vrouw zijn. Een correct Nederlands woord is 'secretaresse' Maar 'staatssecretaresse' bestaat niet. Zoals ook het woord' commisaris' bestaat maar geen 'commisaresse'. Dat moet toch wel gemeld worden aan het centrum voor gelijke kansen, discriminatie, racisme enz "Unia" Er is wel gender gelijkheid maar een echte vrouw kan men onmogelijk aanspreken met een titel van een man. Daar zal men nog eens over moeten palaveren. Niet alleen over deze vrouw, maar over alle functies die nog ingevuld moeten worden. Hopelijk weer geen 500 dagen.
In mijn blog van 18 juni, vermelde ik Mister 100, niet Raymond Ceulemans (biljarter), maar de schrijver die meer dan 100 boeken schreef en een eeuweling was die dag. Wel, Lodewijk Paulina Van Den Bergh, heeft rustig en blijvend de ogen gesloten na "een vreedzaam oudemensenleven", zoals hij het zelf omschreef. Bekend was hij als Aster Berkhof, die het mooiste boek geschreven heeft dat ik als tiener las: Veel geluk Professor. Ik ga het citaat van Fritz Perls (1893-1970) psychiater voor zijn nagedachtenis noteren: "De kracht van een tekst is niet tijdgebonden. De woorden blijven eeuwig hun werk doen".
Nu ik een beetje bekomen ben van Odette, is het de gewone gang van zaken weeral met corona voorop in de gazet. Het houdt niet op, integendeel, ze speelt baas over mij en de hele goegemeente. Hoeveel ministers, specialisten, hebben het nu voor het zeggen over dit virus? Dat is gewoon niet meer bij te houden. Wat is nu het strafste van allemaal? Men vraagt een 'staatssecretaris voor corona-affaires' en dat kost een bom geld. Het verbaast me dus niet dat de minister-president 4,3 miljard euro meer nodig heeft voor een relanceplan om de Vlaamse Welvaart en Welzijn te versterken vóór, tijdens en na corona. Eerst moet er weer een heel nieuw kabinet gevormd worden bevolkt met kabinetards, liefst van een zelfde kleur en gezindte. Niet alleen personeel, maar werkingskosten, drukwerken, weer auto's erbij voor het wagenpark enz. Bekwaamheid is van ondergeschikt belang, de kennis zullen ze al doende verwerven zoals elk lid van de Belgische, Vlaamse, Waalse, Brusselse regeringen en de bevolking van deze gebieden. Ik denk dat de 11 milj Belgen ondertussen ook al expert geworden zijn door de veelheid van info die langs alle kanten over dit beest gespuid is. De onderliggende toon is natuurlijk dat al die andere ministers en staatssecretarissen geen eer, roem, naam en faam halen bij beslissingen over lockdowns, beperkingen en verplichtingen. Ze willen zo veel mogelijk de zwarte piet voor dit beleid doorgeven aan een nieuw slachtoffer, die alle shit kan opvangen. Zelfs Van Daele kan het niet laten om dag na dag, nieuwe woorden covid-gerelateerd, in de woordenschat van ons taalgebied te brengen. Virusschaamte is weer zoiets nieuws. Verlegen zijn dat je het virus opgeslagen hebt in je lichaam en schrik om het door te geven aan anderen. Zelfs sprookjes misbruikt Van Daele voor deze pandemie: doornroosjedeal! Een woord gebruikt bij levensvatbare ondernemingen die uitstel van betalingen krijgen gedurende een aantal maanden. Ze mogen op beide oren slapen, hen zal geen faillissement wachten. En corona is zo een liefelijke naam, een lichtkrans rond de maan na zonsverduistering. Zonder corona kunnen we niet leven want het is de kransslagader rond het hart. Het is ook de 'heiligenschijn' het doorzichtig kroontje dat we zien bij heiligenafbeeldingen zoals bij de aartsengels Gabriël, Michaël en Rafaël die dan ook nog eens vleugels op hun rug hebben. Deze 3 engelen worden expleciet genoemd in de bijbel, terwijl er 7 aartsengelen zijn die naast de troon van de Heer mochten plaatsnemen. De andere 4 namen zijn gekend uit 'buitenbijbelse bronnen' en bijna niet uit te spreken, daarom schrijf ik ze maar om mijn tong er niet over te laten struikelen: Uriël, Berachiël, Jehudiël, Shealtiël. Misschien een ideetje bij een zoektocht naar een zinvolle naam voor mens of dier. Een aartsengel past dan zeker in het rijtje. Af en toe eens ludiek zijn voor namen uit het heiligenboek kan geen kwaad.
Oef, de week begint met een iets rustiger weertype. Dat mag ook wel na het geweld van jewelste in het weekend. Alles en iedereen moet bekomen en herstellen. Er is nog altijd wel regen, maar dat is niet erg, de grond kan nog altijd water gebruiken. Het is ook triestig gesteld met bomen, planten, struiken en al zeker de bloemen. Het aanzicht alleen al is spookachtig. De kant die de volle laag van de wind en striemende regen kreeg, daarvan is blijkbaar al het sap van de bladeren en takken, uitgezwierd. Ze hangen nu verschrompeld aan struiken en bomen. Een triestig en eigenaardig zicht, de ene kant nog met groene blaadjes de andere kant met een pulverig vertoon. Nooit meegemaakt. De oude zeerotten zeggen dat het van 1969 geleden is dat deze oerkracht zich deed gelden. De natuur is mooi, geweldig en geweldadig tegelijkertijd. Ik kan nog niet veel doen, voor de herstellingen aan mijn huis ben ik afhankelijk van anderen. Dan maak ik maar een reis met de heiligen van de dag. Ze brengen me van Antiochië naar Sint Petersburg, van Salzburg naar Nagasaki, van Toulouse naar Wimborne. De heiligen zelf doen me ook weeral verhaaltjes lezen die ik bijna vergeten was. Zo is er St Exuperus die me naar Antoine de Saint-Exupéry (1900-1944) loodste. Schrijver van "Le Petit Prince". Een boek voor kinderen maar ook door volwassen veel gelezen. Het gaat over gebrek aan kinderlijke fantasie bij grote mensen. Zijn naam zal ook bekend blijven als piloot. Hij werd bij een verkenningsvlucht boven de Middellandse Zee, neergehaald in 1944. Zijn toestel is in 2004 teruggevonden op 60 meter diepte. De volgende heilige die interessant is, Heilige Faustus. Eerst bracht die mij bij J.W. von Goethe (1749-1832). Een man van vele intellectuele vaardigheden maar vooral gekend als schrijver van "Faust". Een dokter die zich laat verleiden door de duivel, met de mooie naam Mephistopheles, om rijkdom, kennis en de geneugten van het leven te verwerven. Een ander bekend werk is "Das Leiden des jungen Werthers", een briefroman. Maar "Faust" van Charles Gounod (1818-1893) kan ook de muziekliefhebber bekoren. Een opera in 4 bedrijven en een proloog over het verlies van waarden en de twijfel over de zin van het leven. Maar lezen en muziek kunnen niet zonder drankje en daar zorgt onze Heilige Bernardus voor. De abdijbieren van Sint Bernardus brouwerij in Watou zorgen voor een overvloedige keuze om in de hemel te geraken, juist zoals al de sinten en heiligen die ik vernoemde. Scholl, prosit, santé, gezondheid!
De trammelant van Odette, is nog niet uit het land. De natuur is wreed geweest voor mens en dier. Geen slachtoffers maar wel een paar dagen met de daver op het lijf doorgebracht. Deze morgen de laatste stuiptrekkingen van de storm met nog veel regen en al een ietsje minder wind. Maar kalm is anders, zelfs de hond is nog van slag en was met geen stokken buiten te krijgen. Met zachte hand heb ik hem toch gedwongen om zijn behoeften te gaan doen na een nachtje slaap. Spurtje buiten, gedaan wat moest gebeuren, spurtje binnen, recht naar zijn warme nest. Kermit de kikker moet ik nog gaan zoeken en kijken of hij niet in een emmertje water is terecht gekomen. Dan, with a little help from a friend, hem weer op het natte droge zetten. Maar de planten zijn ook gegeseld geweest door de storm. Afgeknakte takken, gelukkig niet ontworteld. De komende maanden kunnen ze rusten en herstellen. De herfst heeft zijn entree niet gemist, zelfs met groot vertoon gezegd: hier ben ik, ik zal het watertekort eens aanvullen en de vuiligheid van maanden eens stevig wegblazen. Dat is dan ook gebeurd.
Soms krijg ik verrassende mails toegestuurd. Altijd plezant als je de mailbox opent en er zit een niet alledaags schrijven in. Geschenkjes zijn altijd welkom, al zijn het maar woorden. Maar de ondertekenaar was toch wel vreemd. Ene Willem. Niet Willem de Veroveraar (1028-1087) die op zee en nabij Hastings slag leverde in 1066. Niet Ome Willem van de gelijknamige kinderreeks op de VARA te zien van 1974-1989. Ook niet een mail van de opleidingsploeg voetval Willem II uit Tilburg. Geen lieve woordjes van de Nederlandse koning Willem, er stond geen Alexander achter. Nee, woordjes van Willem de Landrot die een klein oud Zeevrouwtje moed toeschreef. Bemoedigende woordjes, bijna fluisterend, dat aan alle pech en miserie een eind komt, ook aan retteketet, haar gevolg en nasleep. Hij doet zijn naam alle eer aan. Van Germaanse oorsprong en in twee delen te verklaren. De 'wil', het willen, de wil, het streven. De '(h)elm', beschermer, bedekker. Samen geeft dat: Willem, een wil zo sterk als een helm. Maar een wil en een helm heb ik als zeevrouw nodig om op te tornen tegen de onstuimige en soms woeste weerelementen.
Zoals verwacht is Odette retteketet, blijven logeren. Gelukkig niet binnenshuis! Want wat een vervelend sujet is dat! Een ganse nacht lawaai maken, alles losrukken en er nog veel water over sproeien ook. Dan doen alsof er niets gebeurd is en er vanonder muizen. Stel je voor dat ik dat vrouwmens, dat 'être', binnen had laten overnachten, alles was hier kort en klein geslagen. Nu stuurt ze haar broer of zus omdat ze weet dat ze nooit meer welkom zal zijn aan de Belgische kust. Hopelijk zijn het geen geweldenaren en gaan ze wat zachter om met alles wat ze passeren. Einde van een zéér tumultueuze nacht, begin van een drukke opruimdag. Niet alleen dàt, ook veel mensen en diensten moet ik contacteren. Ik heb nog geen 'brokkelbrein' (het woord van Van Dale) dat veroorzaakt is door langdurig te scrollen en te swipen. Ik kan me nog altijd goed concentreren en gemakkelijk samenhangende gedachten produceren. Gelukkig maar, want bij slaaptekort is het anders moeilijk na te denken en juist te handelen. De grote moeilijkheid vandaag is mijn hond. Die snapt absoluut niet dat ik geen zin in spelletjes heb. Hij kan zelf amper op zijn poten blijven rechtstaan, maar balletje spelen is een noodzakelijk onderdeel van zijn dag. Vannacht bijna omver gewaaid, zijn oren bijna van zijn kop gerukt, maar een speelvogel laat zich niet van de wijs brengen door een rukwind. Er komen allerlei geuren zijn neus prikkelen. Niet weten waar die vandaan komen en naar toe gaan, maakt hem onrustig. Voilà, het weekend begint rumoerig, winderig, nat en met schade. Maar nu ga ik eerst doen wat het beste is voor mij: voor elk probleem dat ik tegenkom, drink ik een oploskoffie. Dat helpt!
Vandaag, meer bepaald deze namiddag, komt vriendin Odette op bezoek. Ze brengt van alles mee dat mijn tuin kan gebruiken, water is het belangrijkste geschenk. Maar met haar lawaai en veel gedruis ben ik niet gediend, die wind en de rukken die er soms bijhoren, zou ze beter op de Noordzee houden. Waarschijnlijk blijft ze ook nog eens logeren. Mijn nachtrust zal samen met de Blauwvoet (blog 04/02) wel gaan vliegen. Odette is geen veel voorkomende naam. Alhoewel Frank met enige trots en fierheid verkondigde dat het KMI de naam had mogen kiezen, vroeg ik me toch af wat er zo apart aan deze naam was. Misschien was er wel een goede reden dat die eens in het vizier kwam. Het was nu ieder geval de beurt aan een naam met een beginletter "o" en een vrouwennaam. Er valt wel het een en ander te vermelden bij deze niet alledaagse naam, die klassiek en tijdloos te noemen is. Een afgeleide van een Germaanse naam die met Ôd, Ode beginnen. Niet in de betekenis van lofzang maar in de betekenis van 'erfgoed', Otto, Odette, Odilla, Oda. Als men de Duitse herkomst wil bekijken, is het in de betekenis van 'rijk, strijdvaardig, bezit'. Als men het bij een Franse en Engelse oorsprong wil zoeken, zeggen ze dat het komt van 'aanbid God' en zijn ook verbasterd naar Idette, Edith. Geeft men de voorkeur aan de Bijbelse oorsprong dan staat het voor 'hersteller'. Niks wind of storm te zoeken in de naam 'Odette'. Ik blijf een beetje op mijn honger zitten en zoek verder naar quotes, gezegdes, spreuken over de angstaanjagende stormen die met veel regen en grote windsnelheden op me afkomen. Ik leg mezelf een beperking op: enkel rake zinnen en woorden van vrouwen komen in aanmerking. Ik vind al vlug een eerste gezegde dat niet om te lachen is. Het kwam van Mme de Tencin (1682-1749) een non die haar kap over de haag gooide, die haar kind op de trappen van de kerk Saint-Jean-le-Rond in Parijs, te vondeling legde (het kind werd een beroemd wiskundige en filosoof onder die naam), een Franse saloniste (nu 'socialite') schrijfster: het einde van het leven is triest, het begin is niets en daar tussenin is het bijna voortdurend storm!. Een tweede komt van Carmen Sylva, pseudoniem voor Elisabeth zu Wied, koningin van Roemenië (1843-1916). Schreef gedichten, vertellingen,sprookjes, romans, vertalingen. Haar aforismenbundel "Les Pensées d'une Reine" werd bekroond door de Académie Française in 1882. Daaruit het volgende: witte haren zijn de vlokken die de zee bedekken na een storm!. Maar eindigen doe ik met vrouwen van hier. Vanessa Chinitor zong op het Eurovisie Songfestival in 1999: Like the wind, be like the wind. Like the wind, run for ever free. En dan mogen we zeker Ingeborg niet vergeten, ook eurovisie maar in 1989: Door de wind, door de regen, dwars door alles heen. Door de storm, al zit alles me tegen, door jou, ben ik nooit alleen.
Ik heb ontdekt dat mijn nachtrust naar de vaantjes is als ik de laatste uren van de dag kijk naar tv die me ergert of een beat van hier tot ginder heeft. De cijfertjes 01.23 waren weer present en nog veel meer getallen heb ik zien voorbij flikkeren. De talkshows die ik beluister zijn die op canvas, Ter Zake en De Afspraak. De moderators nodigen mensen uit die in de belangstelling staan en geven de gasten ruimschoots de tijd om hun verhaal te doen. Ik ben geen fan van 'Vandaag'. De presentatrice is meer begaan met zichzelf, haar présence en haar enthousiaste houding dan met het fêteren van de genodigden. De gasten zijn ornamenten ter hare ere en glorie. Waarom ik dan keek? Ik wilde 2 gasten horen: Margriet Hermans en Jean Paul Van Bendegem. Maar het mankement van dit programma is ook de veelheid aan gasten binnen een te krappe tijd. De Nederlandse presentator van D.I.W. mocht zijn discours doen. Iets over corona moest er ook zijn. Een 'leraar' en 'leerling'. Een prof intensivist, kwam over het verantwoordelijke gedrag van zijn volwassen kinderen/studenten in coronatijden spreken. Een student die van uitgaan, feesten en drinken zijn studie maakt moet, om dat te betalen, in het weekend werken aan het andere eind van het land. Dus wat met covid-19 voor deze jongeman? Nagelbijtend en tandenknarsend zat ik maar te wachten op het gesprek met de twee seniors. Jean Paul mocht 5 zinnen zeggen, Margriet 1. Discriminatie ten top van ouderen, jaggers, gepensioneerden. Er was geen vertoog. Maar ons mevrouwtje had natuurlijk tijd nodig voor de showbizz side of live. Ik zal maar schrijven: wie oud is knort graag, wie jong is speelt graag. Afgehandeld en nooit meer kijken. Ik heb andere, betere en ontspannender avondamusement gevonden. Geen ergernis meer als ik eens naar RuPaul en zijn Dragqueens kijk. Hun schmink, hun kledij, het optreden zijn momenten van ontspanning, verwondering en veel glimlachjes. Met héél mooie namen, zoals de Belgische 'Sederginne'. Nooit meer hoofdpijn als ik daar naar gekeken heb!
'Comme d'habitude', om een liedje van Claude Clo-Clo François (1937-1978) eens te vernoemen, is er weer een sterfgeval te noteren. Juliette Gréco, geboren in 1927, heeft onze Pale Blue Dot (blog 01/02) ook verlaten om één van de vele stofjes te worden die ronddwalen in het oneindige universum. Zij was een actrice, zangeres van het betere Franse lied, bekend als chanson. La Grande Dame Noire, werd ze genoemd: ravenzwarte haren, donkere zwart omrande ogen, immer zwarte jurken. Met een ondeugende en licht erotische stem, bekoorde ze menig man. Zeker als ze dan zong, "Déshabilliez-moi" en daarna "Si tu t'imagine". Maar nu is er haar lied, "Il n'y a plus d'après".(duet met Guy Béart)
Voor mijn ziek familielid: hoeveel advokatenmopjes zijn er? Drie, de rest is echt gebeurd
De herfst is in het land gekomen. Gisteren nog een prachtige warme en aangename wandeldag gehad met een vriendin en een leuke burenbabbel. Dat noemt men dan voorbereiding van het lichaam en geest om meer binnenshuis, bezigheden te zoeken. Het was dus aangeraden eens na te gaan of ik nog voldoende ongelezen pagina's in boekvorm had om het najaar en de winter door te komen. Het zal lukken denk ik. Eens een boek in handen verdwijn ik in mijn cocon van 'niets horen of zien' van de buitenwereld. Boeken verdrijven alles wat negatief is rondom mij, doen mij nadenken en geven stof tot schrijven. Maar Charles Baudelaire (1821-1867) Frans dichter, schrijft: inspiratie is iedere dag werken. Maar hij was dan ook een verbitterd man. Hij schreef het pamflet "La Pauvre Belgique" als reactie op de weigering van een Brusselse uitgeverij om zijn werken uit te geven. Hij kreeg zijn zin niet, zoals onze politici en politieke partijen nu in Brussel ook hun zin niet krijgen. Maar die zijn dan bokkig en tegendraads te noemen. Die mannen hebben meer dan één lichtje nodig om inspiratie te krijgen en hun belachelijke ego's aan de kant te schuiven. Spijtig dat ik dat bedenk terwijl het wondermooie liedje van The Marbles Sounds "Leave a light on" weergalmt. In Rome kunnen ze ook méér dan 1 lichtje en kaarsje gebruiken. Wat ik lees is ook weeral een verhaal van mannen, hoogwaardigheidsbekleders, ego's, binnen het Instituut Kerk, die naast het leven, leven. Men wil verbieden de 'Laatste Sacramenten' te geven aan mensen die euthanasie vragen en krijgen. Hun uitleg: "Het is een misdaad tegen het menselijk leven en altijd een roep om hulp en liefde. De omgeving moet met steun en genegenheid erop reageren". Als dat de pijn en ontreddering zou wegnemen had iedereen dat allang gedaan voor zijn naaste. Waarschijnlijk hebben die eerbiedwaardige mannen, die echt in een cocon leven, nog nooit in hun omgeving zwaar zieke en terminale patiënten meegemaakt om dergelijke uitspraak te doen. De aangrijpende foto's van mensen die een vreselijke ziekte overwonnen én wat dat met hun lichaam deed, maken duidelijk dat ieder mens tot het uiterste gaat om te leven, te overleven, te genezen. Dus Kerk, denkt maar eens goed na vooraleer al die veroordelingen en weigeringen van sacramenten te geven, uit te spreken. Het is echt een dag met negatieve inslag. Een rubriek over de gruwelen van Breendonk en de repressailles erna, completeren dat slechte gevoel. Zelfs mijn mama, mijn papa, mijn vader, mijn moeder, worden als benaming van 'ouders' in een scheef licht gezet. Bij Van Dale ook een triestig woord van de dag: huidvrees, aanrakingsvrees, dat krijgt men van al die coronaperikelen. Ben eens curieus wat de regering en de Nationale Veiligheidsraad uit hun hoed gaan toveren om de maatschappij weer eens op stelten te zetten. Wat zal nu weer mogen? Wat zal nu weer verboden zijn? Antwoord binnen een paar uur.
.....want de dag begon doodgewoon als altijd, als dertien in een dozijn......Louis Neefs (1937-1980) zong dat lang geleden maar die zin is blijvend geldig. Ook vandaag valt er een overlijden te betreuren van een gekende medemens. De schrijver, Sam McBratney, van het mooie prentenboek, "Raad Eens Hoeveel Ik Van Je Hou" heeft ook vaarwel gezegd aan dit aardse bestaan. Liever vertoeft hij in de hogere regionen van de liefde. Zijn bekendste zin "ik hou van jou tot aan de maan ....en terug" zal hij zelf niet toepassen. Hij is naar het schimmenrijk vertrokken op 77 jarige leeftijd en.....komt niet meer terug. Ook vandaag komt de Maagd Maria ter sprake. Niet als heilige van de dag maar als onderwerp van een werkgroep die de Paus installeerde om de devotie van Maria uit de handen van de maffia te houden. Franciscus wil de banden met de maffia doorbreken. Een traject van lange adem om een machtig legioen van criminele organisaties buiten de Kerk te houden. Die steunen op 4 segmenten: criminele, culturele, politiek en economie. In Italië zijn er 4 organisties gekend: Cosa Nostra in Sicilië, de 'ndrangheta in Calabrië, de Camora in Napels, Sacra Corona Unita in Apulië. Het schandaal van de Banco Ambrosiani en het failliet ervan in 1982. De aanslag op de kerk, St Jan van Lateranen in de jaren 90, toen Johannes Paulus II een offensief lanceerde. Het Vaticaan weet welke tegenstander ze voor zich hebben. Voor de maffiosi, die gewoon zijn met geweren rond te lopen en dan werkloos worden: dringend overschakelen op het beroep van pistoolschilder. Daarmee heb ik het woord van de dag ook kunnen gebruiken. Ook vandaag heb ik weer wat bijgeleerd: aforist en aforisme. Waarschijnlijk had ik die les moeten krijgen in de humaniora. Het meest plausibele is dat ik dat allemaal vergeten was. Het citaat van de dag: in het land van de flatbewoners is éénhoog, koning. Opgetekend door de Nederlandse aforist Kadé Bruin, pseudoniem van K.C. de Bruijn (1915-1985). Over deze man, waarvan er 58 citaten zijn opgetekend, heb ik verder geen spoor kunnen vinden. Hij zegt wel de juiste dingen zegt zoals: "je bent hier altijd welkom, wel kom dan", "o, dieet haast niets","voor mij hoeft niets met dt". Maar daarmee was mijn les Nederlands nog niet afgerond. 1) aforismen: een korte bondige uitspraak, grappig, paradoxaal, soms absurd, soms met een boodschap van wijsheid. 2) boutade: historische stijlvorm, kritisch en schamper, zoals de uitspraak van Armand Pien,"mijn weerberichten kloppen altijd, alleen het weer houdt er zich niet aan". 3) gevelspreuken zijn meestal zegenspreuken : als het God behaagt, beter benijd dan beklaagd. 4) tegeltjeswijsheid, op wandtegels en meestal Delfts blauwe tegeltjes: mannen moeten zijn als koffie, goed, sterk en warm. 5) gevleugelde uitdrukkingen, overgeleverde wijsheden, komen uit alle culturen: al is de leugen nog zo snel, de waarheid achter haalt ze wel. 6) het spreekwoord is een korte krachtige uitspraak met een volkswijsheid: spreek wat waar is, drink wat klaar (helder) is, eet wat gaar is.
Voor mezelf: afwas, ik wou dat ik er van af was!. Voor een ziek familielid: advokaat, meester in de scheikunde. Proost!
Schone liedjes duren niet lang, maar toch lang genoeg om volop te kunnen genieten van de stem van Astrid Stockman. Deze 33 jarige Belgische sopraan heeft onwaarschijnlijk mooie liedjes ten gehore gebracht in de laatavond programma's van Karl Vannieuwkerke, Vive La Vie en Vive Le Velo. Ze is zelf een fervente wielertoeriste en dat zal er ook wel toe bijgedragen hebben dat ze met liefde en zorg al de liedjes uitzocht en zong, toepasselijk voor die dag. Altijd was er wel een Franse chanson bij maar afsluiten deed ze gisterenavond met 'It's all about Yellow' en als ik me niet vergis is dat van Coldplay. Met haar blik en haar ogen hypnotiseerde ze de kijkers, ze plakte gewoonweg op het scherm als ze zichzelf begeleidde op piano. Een ideaal uurtje met luistergenot en wat praatjes. Daarna rustig naar de bedstee en de nacht doorbrengen als de schone slaapster. Daar moest wel eens een einde aan komen aan die nachten van goede en diepe rust. Gisterenavond, eigenlijk bijna nacht, werd een registratie van het Hongaarse live optreden van Queen nog eens uitgezonden. Ik kon het niet laten om te kijken al wist ik donders goed wat dat betekende voor de nacht: 'was' plooien en de mooie cijfertjes van de wekker zien verspringen. Maar zowel de bovengenoemde zangeres als de frontman van die legendarische groep hebben een magisch effect op mij. Kijken, zien, luisteren en verbaasd blijven over die uitzonderlijke talenten. De ene die met haar stem alles rustig maakt, de andere stem die geen rust maar leven en beweging brengt. Van Freddie blijft zijn muziek, de beat, de songs in mijn oren hangen voor uren, het zijn oorwormen. De beelden van de show komen telkens weer op mijn netvlies, zelfs nu nog. Maar ja, een kermis is een geseling waard. Vandaag zal er buiten het boek gaan zoeken, gisteren beschreven, niet veel gebeuren. Mijn voeten zullen de dag doorbrengen in pantoffels, sportschoenen wel te verstaan, geen sletsen. Dat om gemakkelijk van A naar B te gaan, want ze voelen ook nog wat moe aan. Ik was echt nog niet goed wakker om de doordenker van de dag, direct te snappen: ga nooit slapen voordat je wakker bent! Ik maak me geen zorgen over trager van begrip, want 'zorgen moet je doen, niet maken'. Tot morgen
Zondag, rustdag, maar mijn hersenen nemen, gelukkig, nooit een rustig momentje als ik wakker ben. Ik ben bij de pinken vandaag, ik ben zeker dat mijn brein, goed geslapen heeft. Ik moest iets opzoeken op internet. Dat is vergif als je er mee begint, maar leutig om veel te vinden. Ik ontdek graag nieuwe weetjes, feiten en mensen. Maar alles begon met het laatste dat ik gisterenavond wilde weten. Ik heb een kikker, Kermit, in de tuin. Zie 12/09. Nieuwsgierig naar zijn eetgewoontes en waterbehoeften, moest ik wikipedia raadplegen want gisterenavond zat hij aan mijn voordeur te wachten tot ik buiten kwam. Mijn vraag: moet ik speciaal eten kopen voor een puit of vindt die zijn gading in mijn tuin? Moet ik een kikkerbadje plaatsen of heeft hij genoeg vocht aan de dauw die hier wel altijd aanwezig is? Levensbelangrijke vragen voor een kikkerleven. Antwoord: al wat de kikvors nodig heeft is in de tuin te vinden en anders zet hij het wel op een 'springen'. Oef, wat een geruststelling dat ik naast de hondenbrokken en de mezenbollen ook niet op zoek moet naar eten voor de vors. Eén antwoord gekregen, op zoek naar nog meer wetenswaardigheden. Woord van de dag, heilige van de dag, spreuk van de dag, wijsheid van de dag, bedenking van de dag, nieuws van de dag. Al die rubriekjes neem ik zo eens door, in de hoop weer wat slimmer te worden nu het nog kan. En dat was ook zo, bij het opiniestuk op de VRTnews site. Een titel waar ik alleen maar van kan beamen dat die juist gekozen is: Wijs, Grijs en Puber. Dat is de beste titel aller tijden die uit de pen van een eerbiedwaardige, emeritus, professor filosofie en wiskundige komt: Jean Paul Van Bendegem. Het boek zal binnenkort mijn huisbibliotheek wel versieren nadat ik het gelezen heb. Iemand oppert iets, en dan zijn er direct mensen die er een opportuniteit in zien om op de voorgrond te kunnen treden. Johan Leman, dominicaan, filosoof, theoloog, ex-directeur voor het Centrum van Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding (CGKR) wil direct van start gaan met een Ouderenrechtencommissariaat, dat complementair moet zijn met de Vlaamse Ouderenraad en nog vele andere instanties. Het is inderdaad wel zo, dat de coronacrisis veel mankementen in het ouderenbeleid en de ouderenzorg heeft blootgelegd. De zorg moet een sterk aandachtspunt blijven. Maar de leeftijd van 'ouder'voelen is verschoven. De strikte scheiding tussen pensioen en actieve bevolking zou best verdwijnen. De ouderen moeten meer participeren in de samenleving en moeten zelf ook assertiever zijn. Ook de burgerlijke partijstellingen moeten anders: je kan bijvoorbeeld als oudere geen rechtszaak beginnen, tegen dat ze voorkomt ben je overleden. De jeugd en de 'jeugdige ouderen' hebben samen, met en naast elkaar hun plaats in de maatschappij. Racisme en seksisme moeten we vermijden, er mag al zeker geen 'grijsisme' bijkomen. Geen seksist, geen racist maar ook geen grijsist. Morgen ga ik het boek over mijn wijze, grijze puberteit halen. Als ik het verslonden heb gaat de wijze grijze oudere het van commentaar voorzien in een volgende blog.
Niettegenstaande het vandaag het naamfeest is van de Heilige Januarius van Napels zijn we nog altijd in de maand september en aan de Belgische kust. Als ik zo eens terugblik op mijn woordenschat en woordgebruik is er toch in de loop der jaren veel veranderd. Veel Franse woorden waren nog aanwezig, vooral in gesprekken, zoals cendrier (asbak), casserole (kookpot), cannasiière (boekentas), cremeke (ijsroom) chance (geluk), en dat zijn maar een paar woorden met 'c' omdat het Vlaamse woord van de dag 'cellulite' is. Dé grote schrik van alle vrouwen om dat te moeten merken aan buik, borsten en billen. Geen selfies voor ons eens de huid verschrompelt naar een sinaasappelvelleke! Geen naakttoestanden voor ons, want als we alle vrouwenlichamen mooi genoeg vonden, zou nudisme de mode zijn. Maar ik ben een curieuzeneuzemosterdpot en ga dus op zoek naar een paar gezegdes die ons een hart onder de riem moeten steken. Ons goed voelen en content zijn met welk figuur en huid wat we hebben. Mijn troost en hulp zijn de zomermaanden, wandelen op den dijk en zien dat alle modellen van vrouwenlichamen in aanmerking komen om te paraderen, te flaneren en kledij te showen. In de 4 vakantiemaanden heb ik nooit geen complexen over mijn model en uitzicht. Zelfs in short en badpak waag ik me op de plage. Voor de rest van het jaar is dat bij warmte en zonneschijn enkel in de tuin. Iedereen moet weten dat vrouwen onmisbaar en belangrijk zijn, welk ook hun uitzicht is: zonder vrouw geen man, geen zoon. Zonder vrouwen gaat het niet, zelfs God wist dat!. Citaat van Eleonora Duse (1858-1924) een Italiaanse actrice. Het is de droom van elke vrouw, gewogen en te licht bevonden te worden, dixit Hans Sönker (1903-1981) ook een acteur. Die mensen weten alle lichaamsvormen te appreciëren als ze maar goed zijn in hun job en als tegenspeler. Ik heb ook een paar doordenkertjes gevonden. Een dunne vrouw is nog geen ranke vrouw, zei A. Proust. De A. is niet terug te vinden, in geen geval was het Marcel, die dergelijke zin declameerde. De beste quote en doordenker: de vrouwen die dik worden op bepaalde plaatsen, gaan daar best niet meer eten! En eens de zoektocht naar spreuken en gezegdes enz. begonnen is, zoek ik zinnetjes die voor mij van toepassing zijn en ik heb er een paar gevonden. Iedereen kan ze gebruiken als het te pas komt. Hier gaan we. Mijn leven is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Natuurlijk praat ik met mezelf, soms is er het advies van een expert nodig. En weet ook, theoretisch kan ik practisch alles, maar ik begin pas te werken als mijn koffie dat ook doet. Voilà, ik denk dat ik te veel denk! Einde van de bedenkingen.
Een titel bij een bericht zetten is soms moeilijker dan tekst schrijven. Al zegt het gezegde: de herinnering die je later wil hebben moet je nu maken. Dat zal voor 18/09/2020 geen vetpot zijn. Buiten corona, de regering, de files valt er niet echt groot nieuws te rapen vandaag. En als ik over koetjes en kalfjes wil praten, begin ik best met een vrolijke groet en vrolijke dag te zeggen. Dan hebben de mensen toch al opgemerkt dat ik in een blije en beleefde bui ben. De dag is ook al een eindje op dreef, de namiddag is zelfs al bijna gedaan. De zon schijnt met een uitdrogende bries uit het noordoosten (de woorden van Frank), alles is kurkendroog aan het worden. De planten krijgen 's morgens gelukkig vocht door wat nevel en dauw dat er tijdens de nacht ontstaat. Ik zal niet moeten rondgaan met mijn gieterke. Er zijn weerspreuken genoeg over dit weer maar jammer genoeg spreken ze ook elkaar tegen. 1) schijnt de herfstzon met zomerkracht, maakt veelal de winter zacht. 2) warm in september, koud in december! Voor believers en non-believers van de volkse wijsheden, de realiteit zal het zeggen in december. Maar volharding in het leven is nodig, ook bij het schrijven want iedere dag moet ik mijnen parlee gedaan hebben en zo zal ik woord voor woord wel mijn onderwerp van de dag vinden: de slak bereikte ook de ark door volharding!. In ieder geval is het zo dat ik door een overlijdensbericht te lezen, aan een (voor mij) wondermooie film dacht: Forrest Gump. Een film uit 1994, gebaseerd op het gelijknamige boek van Winston Groom uit 1986. De schrijver heeft het tijdelijke met het eeuwige verwisseld op woensdagnacht. Geboren in 1943, heeft hij de jonge leeftijd van 77 jaar bereikt. Maar Tom Hanks speelde met verve Forrest Gump, hij was Forrest. Een film met als rode draad een liefdesverhaal maar ook de historische gebeurtenissen waarin het hoofdpersonnage bij toeval verzeilde. De iconische woorden," Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get" komen nog regelmatig tevoorschijn in allerlei gesprekken en zijn toch echt wel juist. Nochtans is het niet de quote van de schrijver. Winston Groom schreef: being an idiot is no box of chocolates. Hij schreef 16 boeken,meestal met geschiedkundige achtergronden zoals de Amerikaanse Burgeroorlog en de Eerste Wereldoorlog.
Een nieuw woord heb ik, vandaag ook weeral geleerd. Bij Van Dale verschijnen die in trosjes en waar ze allemaal vandaan komen is voor mij soms een raadsel. Vandaag dus: appartathon. Een hele mond vol om een nieuw soort feestje te benoemen: op stap gaan met vrienden langs appartementen waar je ontvangen wordt door de bewoners om te socializen. Een woord met een heel aparte samenvoeging van bestaande woorden. Het Franse 'barthon' is al een portemanteau woord van 'bar' en 'marathon' en betekent zoveel als een 'kroegentocht'. Vertaald naar een drinkgelag in de appartementen is er 'appartathon' gekomen. Noem het maar zo als je familie, vrienden en kennissen bezoekt die op dergelijk stulpje wonen. Als jagger zijn we eeuwig jong en gebruiken hippe woorden!
Het is 's morgens al fris aan het worden. De wind komt uit noordoost en dat scheelt hem 'een slok op de borrel' volgens Frank. Ik voel dat ook als ik buiten ga. De kledij is al aangepast, het debardeurke is terug tevoorschijn gekomen en aangedaan. Ik mag in geen geval een fleuris opdoen. Mijn najaar zou direct naar de knoppen zijn. De aarde heeft wat meer tijd nodig om op te warmen nu de zon niet meer om zeven uur op het appel is. Zelfzorg is essentieel, ik heb immers alleen een hond die kan zien of alles in orde is met mij. Maar dat is geen betrouwbare getuige voor een hoestje, een kuchje van mij of een ander ziekteverschijnsel. Mijn huisgenoot zegt ook niet dat ik 'oud' ben. Dat heb ik zelf vastgesteld na het lezen van de bedenkingen van Nico Dijkstra in de krant. Zowat een halve eeuw geleden gingen mannen en vrouwen naar de coiffeur om hun hoofdhaar te laten verzorgen en goed in de plooi te laten leggen. Op een foto kon je dan meestal wel uitmaken of je bij een meesterkapper was geweest of bij iemand die alleen maar coupe à la jatte kon doen. Naar aanleiding van de commotie rond de selfie's van de B.V., de verontwaardiging die erdoor ontstond, had ik stomweg aangenomen dat ze zich in adamskostuum wilden laten bewonderen. Maar nee, nee, het was dus niet om hun macho lichaam te doen, hun six pack of hun gespierde lichaam te tonen. Het was hun louter om de 'coupe' van het schaamhaar te doen. Omdat niemand zag wie zichzelf zo mooi getrimd had moest er wel een tronie getoond worden ook. Met schaamrood op mijn wangen moest ik wel aan mezelf toegeven dat ik van een andere generatie ben. Dat zulke kapbeurt belangrijk was en moest getoond worden aan vrienden en kennissen, zou nooit vanzelf in mijn gedachten opkomen. Daar was iemand voor nodig om me te wijzen op veranderende verzorgingsgewoontes. Vroeger was het belangrijk dat de haartjes en de krulletjes niet buiten de pijpen van de onderbroeken (nu zijn het slips, tanga's...) te zien waren en al zeker niet als je in bikini of badpak ging zwemmen. Dat waren zowat de geplogenheden, niets meer of minder. Nu is er een ganse mode rond verweven. Ondanks ik toch mode-gevoelig ben en de trends goed bekijk en volg, was dit fenomeen me toch ontgaan. Daar schrijven ze natuurlijk niet over in de boekskes of tonen het niet in de programma's op tv waar ik naar kijk. En nog iets, blijkbaar spreekt men dan over 'trimmen'. Dat woord werd vroeger gebruikt om aan te geven dat een man 'zijn baard' van zijn gezicht verzorgde, nu dus voor een ander behaard lichaamsdeel. Ik gebruik 'trimmen' om aan te geven dat mijn hond naar de kapper gaat en van zijn krulletjes ontdaan en er vanaf geraakt. Wat zegt men dan? Tijden, gewoontes en woorden veranderen, inderdaad.
Deze morgen was er: een kopje gezelligheid, een lepeltje liefde, twee klontjes vriendschap, en een wolkje geluk! Mijn broer en schoonzus zijn komen babbelen aan het poortje. Meestal is het gezelligheid troef aan de tafel, nu een kletske buiten. Met een hond die eruitzag als een penneveireken, een egel: zijn haren rechtop want 'eventjes' gewenteld in de modder. Ik had precies een doos zwarte schoenblink door zijn krulletjes gedaan. Ik heb ook een oud-collega ontmoet. De gesprekken gaan dan over de werksfeer van vroeger en nu, de werkethiek en de oudgedienden die nog altijd het meeste werk verrichten. Ze omschreef het als volgt: mijn collega's komen precies uit een strip van Asterix en Obelisk, ik ben omringd door doenix, kannix, wilnix en weetnix! Ben ik blij dat ik al een jagger ben en niet meer op de werkvloer moet zijn!
Als mode geïnteresseerde vrouw was ik wel verplicht om gisteren naar de opening van het parlementaire jaar en de voorlezing van de miljoenennota door de koning, op de Nederlandse zenders te kijken. Mij valt het op dat het 'prinsjesdag' genoemd is. Blijkbaar heeft dat iets te maken met al de prinsjes die destijds mee kwamen luisteren naar hetgeen de vorst, hun vader of moeder, moest vertellen van de regering. In vol ornaat, wel te verstaan. Verder noemt men dit gewoonlijk ook 'hoedjesdag', omdat de genodigde vrouwen hun beste en meest exclusieve hoofddeksel moesten opzetten. Dit jaar heeft men omgevormd naar 'mondkapjesdag', een show van de meest exclusieve mondmaskers, zowel door dames als heren. In andere contreien wachten de notabelen, gewone edelen en gewone mensen niet om te showen wat ze aan moois op hun hoofd kunnen zetten. Hier in Waregem (België) en in Ascot (Engeland) is er een elegante hoedenshow tijdens de beruchte en beroemde paardenraces. Toch wat aangenamer dan in een muffe setting te moeten luisteren waar al het belastinggeld naar toe gaat. Hier gebeurt dat sec en droog in het parlement zonder show en veel poespas en is de modeshow voor den buiten.
Ik kan nog altijd over de nazomer schrijven, want die blijft gelukkig duren. Maar weeral gebruiken ze vrouwen om iets duidelijk te maken. Deze keer gelukkig in positieve zin. We beleven een 'oudewijvenzomer'. Dat is toch van alle tijden, alleen nu een beetje warmer. Blijkbaar is er een vrouwelijke watergeest met lange witte haren verantwoordelijk voor die naam en dat ben ik niet. Het kan ook zo genoemd zijn doordat spinnen bij rustig weer zeer lange draden spinnen. En spinnen, dat zijn dan weer de oude vrouwtjes die dat doen. Vandaar. Maar deze tijd van het jaar met warmte is in alle landen een naam gegeven. In Frankrijk, l'été de St Dénis. In Engeland, St Luke's little summer. In Zweden genoemd naar de H. Brigitta, Britt sommar. En in Duitsland zoals hier, Altweibensommer. Maar vanaf nu tot ongeveer half november komen we ook nog st michielszomer (29/09), kranenzomer (begin oktober), st gummaruszomer (11/10) en st maartenszomer 11/11 tegen. Hopelijk is de temperatuur dan nog even hoog en kunnen we nog veel genieten van de buitenlucht en vit.A en vit.D opslaan.
Nazomertje, Indian Summer, maar het liefst hoor ik 'L'Eté Indien' van Joe Dassin (1938-1980). Dat liedje staat in schril contrast met de song die ik deze morgen op de radio hoorde: 'Koud in mijn hart' (1991), van Frank Boeijen. Bij dit prachtige weer, moet ik zeggen: dinsdag wordt niet leuk, als je hem niet begint met een spreuk. Maar ik heb mezelf geamuseerd met verkeerde spreuken en aan jullie, de juiste te vinden. 1) t'is een goed jaar voor de tijd van het weer. 2) vanavond gaan we de bloempotjes buiten zetten. 3) we gaan er met verkrachte eenden tegenaan. 4) je moet geen wakkere honden slapend maken. 5) wilt u mij even executeren, want ik heb een gespierde scheur. 6) nu doe ik voort want het is weeral vroeg laat. 7) ik heb me wel lap gelachen met: niemand weet, niemand weet, dat ik tepelstreeltje heet! Zo, de dag is goed begonnen, net zoals het weer en nu gaan we weer over tot de orde van de dag. Ik las veel over het verkeer. Er zijn minder files voor de tijd van het jaar en de pendelaars hebben gemiddeld 41 min. nodig om de werkplaats te vinden. Minder verkeer, ik ben er niet meer bij, dat scheelt al een slok op de borrel. Ik rijd nog altijd met de benzine die ik op 01/01/2020 in de tank van mijn auto gedaan heb! Dat is toch wel het vermelden waard! De ideale tijd woon-werkverkeer is 16 minuten. Ik kom daar juist aan: van boven naar beneden komen, krant uit de brievenbus halen en met de hond spelen. Mijn werkdag kan dan beginnen, en ik moet al het werk zelf doen. Helemaal anders dus dan de voorzitters die Vivaldi spelen in de Wetstraat, wat slechter dan de muzikanten op een Brussels dak. Die politici hebben 'sherpa's, luitenants, helpers in dienst genomen om te schrijven, te schrappen, te schaven en opnieuw te beginnen. Heb ik spijt dat ik die woorden niet bedacht heb voor mijn s-dag van zondag!. Die zouden perfect in mijn plaatje en kraampje gepast hebben. Bij een volgend letterspelletje, nog meer attent zijn voor de woorden die ik kan gebruiken. Maar maak zeker en vast vandaag 'alles vast met geniet-jes'
In elke vrouw schuilt er een ondeugend meisje, behalve in mij, ik ben altijd braaf! Maar in elke vrouw schuilt er ook een ernstige vrouw. Ik heb mijn schriftjes om te schrijven: invallen noteren, feiten controleren, informatie zoeken over gebeurtenissen, veel lezen en nakijken of hetgeen ik denk, wel correct is. Weer was er eentje vol gekriebeld, een allegaartje waar niemand, ook ikzelf niet, de logica van inziet en er nog iets deftigs van kan lezen. Bij het begin van een nieuwe cahier is er altijd het voornemen om ordentelijk te werk te gaan zodat ik later nog eens terug kan grijpen naar een woord dat ik noteerde met bijkomende uitleg. Het eerste blad is een voorbeeld van efficiëntie en op blad 2 verval ik in mijn oude slechte gewoontes van alles door elkaar te schrijven, allerlei pijlen en tekens te tekenen waar ik achteraf zelfs de betekenis niet meer van weet of het opzet ervan me ontgaat. Zolang ik mijn gedachten in mijn hoofd nog logisch kan construeren en reconstrueren zijn mijn raadsels in het boekje geen probleem. Vandaag is wielrennen eerst aanbod. Een prachtprestatie van Van Aert. Het à bloc (woord van de dag) zitten van de concurentie, Team Ineos, kon gisteren niet beter zichtbaar gebracht worden. Maar ik geef deze ploeg een gratis suggestie tijdens deze rustdag: een kaars gaan branden voor de heilige van de dag, zijnde de H. Ennius van Nantes. Ze moeten daarvoor niet gans la Douce France doorrijden. Een kaarsje branden in gelijk welke kerk, kapel, heeft hetzelfde effect als ze er zijn naam maar bij vernoemen. Misschien is er dan wat beterschap voor Bernal, die ervoor zorgde dat Froome en Thomas thuis moesten blijven en nu zitten te niksen en te tandenknarsen.
Ik begon met mijn blog een 'epistel' te noemen. Je zou kunnen denken, ze mag dat woord niet gebruiken want dat is exclusief voorbehouden aan apostelen (12 man) en evangelisten (4 man), er zijn immers geen apostelessen en geen evanglistinnen. Niets is dus minder waar. Een 'epistel' kan iedereen schrijven want: is een schrijven gericht aan een persoon of een groep personen, vaak didactisch van aard en elegant geformuleerd. Laat dat nu toch wel de grote troeven van mijn blog zijn! Didactisch: ik geef de wijsheid, vaardigheden en kennis die ik onderweg bij mijn schrijven vergaar, graag door aan mijn lezers. In dat opzicht ben ik absoluut niet egoïstisch te noemen. Ik wil iedereen even slim maken als mezelf. Moest dat verwaand klinken, dan klinkt dat fout. Elegant geformuleerd. Ik ben geen olifant in een porseleinkast, ik dram niet zo maar door. Ik probeer eerder voorzichtig, schoon, juist en lief te schrijven. Ik hoop dat ik de woorden van Amos Bronson Alcott (1799-1888) een leraar-pedagoog, waar maak: een goede stijl zit goed als een goed pak. De wijsheden die ik af en toe spui, moeten tot iets dienen en positief zijn. Zoals vandaag, een nieuwe tijd in vervoeging van werkwoorden: leef in de tevreden tijd.
'Veel praten, weinig zeggen' is dat hetzelfde als 'veel letters, weinig woorden'? Geen idee, maar misschien geeft me iemand wel eens een antwoord op die vraag. Desalniettemin, antwoord of niet, ga ik me op deze zondag toch eens goed amuseren met letters en woorden. Het woord van de dag 'startensklaar' gaf de aanzet. Een onwaar verhaaltje schrijven met Vlaamse woorden beginnend met de letter 's'. De vraag is natuurlijk: kan ik een samenhangend essay= probeersel, ervan maken dat toch een beetje inhoud heeft en niet louter een opeenvolgen van typisch Vlaamse woorden is? Ik maak van alles het beste in mijn leven, dus hiervan ook. Ik ben echt wel een sjansaar, ik woon waar ik echt wilde wonen in een sjiek huis. Maar 's morgens begin ik zoals iedereen, in mijn slaapkleed en mijn sletsen. Beneden staat mijn kleine sloeber al te wachten om buiten te gaan. Mijn schuflet neem ik niet mee, hij luistert naar mijn stem. Mijn schup laat ik ook nog op haar plaats staan en al zeker mijn schaar want het is nog veel te vroeg om de haag te scheren. Terug naar binnen, waar de lucht al even goed is als buiten want ik smoor niet meer. Dat is veel geld in mijn sacoche gestoken. Tenandere, ik heb gevoelige sinussen, heb rap een sneuvering en een snotvalling, schone lucht is belangrijk. In de keuken, vooraleer mijn stute te eten, het stopsel van de fles fruitsap doen, met een soeplepel mijn yoghurt eten en dan wat om te sneukelen. De radio wat stiller zetten want ik heb alles gehoord wat ik moest weten. Mijn schatje kan het niet nalaten van te smossen, weeral opkuis! Soit, ik heb er tijd voor. Dan mijn huis wakker maken voor de dag: de stoors opzij schuiven. Ik heb de stof aan de lopende meter gekocht, ze zelf gemaakt met mijn stikmachien. Maar eerst liet ik de schrijnwerker de sjambrans nakijken vooraleer ik ze vastmaakte. Na dat alles is het tijd om me te soigneren. Met een sponshandoek me afdrogen, na een doucheke. Schminken doe ik niet, dat spaart tijd. Zeker en vast een soutien aandoen, want alles laten hangen heeft geen zicht meer. Ik moet me vandaag spoeien want seffens moet ik naar de schouwing. Dat zal weer een spannende dag worden. Gelukkig heeft mijn slee een servostuur, dat vergemakkelijkt het manoeuvreren. Ik ga geen spel maken als er een gatje in de kaart is. Een klein beetje schrik heb ik wel van die controleurs, ze hebben altijd gelijk zeker als ze zeggen dat mijn sarzebuize niet goed meer is. Dan maar op weg naar een staminee. Onderweg passeer ik een voetbalveld en daar zie ik al die sjotters staan met die dikke scheenlappen rond hun benen. Dat doet me aan mijn jongens denken toen ze nog klein waren. Ik heb dit alles eerst in het klad met een stylo geschreven want een scherper voor mijn potloden heb ik niet meer!
Is het een mooi verhaaltje en leesbaar? Dat was mijn zondagmorgen met letters en woorden met 's'.
