Dit zou de deprimerendste dag van het jaar moeten zijn. Althans volgens een Brits psycholoog, Cliff Amall. Van dien mens heb ik nergens iets teruggevonden, maar hij zou dat in 2005 berekend en beweerd hebben. En wel om volgende redenen: mislukking van goede voornemens, vakanties zijn nog ver weg, donkere dagen, eerste dag van de werkweek. Over een 'blue mind' heb ik al eens geschreven op 21/10/2020. Maar vandaag moeten we ons niet down, depri, somber, weemoedig of treurig voelen. Ik heb genoeg redenen om een lach te hebben. Want zoals Phil Bosmans (1922-2012) zegde: het is een verloren dag waarop je niet gelachen hebt. Mijn blijgezind zijn komt van een mooie zonnige maandag met weerom rode kleuren in de vroege uurtjes. Goedgemutst word ik van de dagen die lengen, weliswaar met secondjes, maar 'wie het kleine niet apprecieert is het grote niet weerd'. Ik word blij van de sneeuwklokjes die stilaan hun bloemekes vertonen, de krokussen die uit de grond komen en de gele primula's van vorige lente die terug bloeien. De voornemens van dieet zijn terug gesneuveld en dus eet ik, zonder me zorgen te maken weer een lekkere tompoes. Verder is er de lange termijn weersvoorspelling die zegt dat het een milde winter zal worden. Dat is goed nieuws voor de portemonnee nu de energieprijzen zo de pan uitswingen. Dat uitgespaarde geld op verwarming en licht kan ik gebruiken om te gaan shoppen. Alle winkels zijn open en een grote slobbertrui heb ik nodig: die is heel aangenaam om dragen en stopt alles weg wat niet mag gezien worden. Tja, en morgen is er weer een gewone dinsdag met niks aan de hand. Maar bovenal is dit de aanvang van een 30 daagse periode die het 'anti-zagen en anti-klagen' inluid. Zoals iedereen weet is klagen dikwijls een roep naar aandacht of om gehoord te worden. Voor de klager kan men dan als enkeling 'luisteren' zonder dat ik bijvoorbeeld, direct oplossingen moet aanbieden. Meeleven en non verbale commmunicatie gebruiken voor de zager is ook een positieve manier voor benadering van de medemens. Een beetje zwijgen. Toch soms ook wat vragen stellen waaruit de interesse blijkt en aanzetten tot acties van de klager. Tussenin al eens een grapje maken over iets anders, maar tegelijkertijd ook eens vragen wat de 'klager' van het luisterende oor verlangd. Evenzeer mag ik uitleggen, als ik dat durf, wat de impact is van het geklaag op mijn gemoed. Moeilijker is natuurlijk mijn grens aangeven van de luisterbereidheid. En om me in een extra goede mood te brengen en zo de algemene stelling van 'blue monday' te ontkrachten, luister ik naar een plaatje dat ik van mijn eerste vriendje kreeg op mijn 16e verjaardag: Monday, Monday. The Mamas & The Papas zongen het in 1966. Tot morgen
Oef, oef, recht is geschied!. Geld, bekendheid, naam en faam hebben eens geen overwicht gehad bij een vonnis van een Australische rechtbank. Iedereen gelijk voor de wet en zo hoort het ook te zijn. Vooral op gezondheidsvlak, daar zijn geen uitzonderingen toegelaten. Een schatrijke tennisser moet eens uit zijn ivoren toren komen en de realiteit van elke dag tegemoet treden. Het virus heeft al ontzettend veel verdriet bezorgd aan vele families. Een prikje is een klein maar oh zo'n groot hulpmiddel om de pandemie onder controle te krijgen. Deze Servische ster 'Nova', die plots helder kan schijnen, neemt na verloop van tijd weer zijn normale helderheid en grootte aan.
Het was gisteren een televisie-avond met een diversiteit aan films en series. Het was een doolhof om de juiste zender te vinden voor een paar ontspannen uurtjes. Het viel me op dat er van bepaalde boeken ontzettend veel 'remakes' zijn. Ik denk bijvoorbeeld aan het boek "Murder on the Oriënt Express" van Agatha Christie (1890-1976). Verfilmd zowel voor tv als voor de cinema in 1955-1974-2001-2010-2017. En meteen ook 5 verschillende Hercules Poirot's die in een wagon plaatsnemen. Het decor en het thrillergehalte van de trein, de weersomstandigheden, zijn blijkbaar enorm groot om iedere generatie een andere speurneus voor te schotelen met dezelfde zoektocht. En wel naar een moordenaar onder de reizigers op een chique trein. De 'nieuwe' detectieve wil er steevast hetzelfde uitzien: snor, lakschoentjes, perfect kostuum en veel kleine maniertjes. Gisteren was Kenneth Branagh aan de beurt, gekend van zijn vertolking van Wallander, een andere speurder. Maar David Suchet is en blijft mijn favoriet. Hij is gewoon dé Belgische speurder en bij manier van spreken zijn 'alter ego'. De film heb ik opgenomen want er diende zich een onvervalste interessante film aan, die een kennismaking bevatte met Stephen Hawking (1942-2018). De kosmoloog, natuurkundige, wiskundige, die aantoonde dat een fysieke beperking niet het einde moet zijn van een 'genie'. Zo mag ik hem wel noemen. De film "The theory of everything" uit 2014, is een biografie van deze door 'ALS'(tast de zenuwcellen aan tot het lichaam volledig verlamd is, maar het brein blijft onaangetast) geplaagde wetenschapper. Zijn onderzoeksdomeinen waren de 'Zwarte Gaten' en de 'Tijd'. Zijn onderzoek is beschreven in zijn boek "A Brief History of Time". Zijn onderzoek naar 'Tijd' vanuit wetenschappelijk, natuurkundig en kosmologisch standpunt bekeken. Ik moest denken aan het filosofische werk van een omstreden denker omwille van zijn oorlogsverleden, Martin Heidegger (1889-1976) met zijn werk "Zijn en Tijd". Dat zou een spannend debat geweest zijn over Tijd!!. Maar ik heb van de wiskundige toch een paar leuke citaten gevonden. Zoals: Wat was God aan het doen vóór de goddelijke Schepping? of "Niemand kan een kreupel genie weerstaan" ook "ik heb meer boeken over fysica verkocht dan Madonna over seks". En natuurlijk. afhankelijk als hij was van de verzorging door verpleegsters kon volgende zin niet ontbreken: "Vrouwen! Ze zijn een compleet mysterie". Nu luister ik eens naar Conny Vandenbos (1937-2002) met "Weet je wat we doen? We doen geen klap vandaag......"Tot morgen
Zo rap gaat het vooruit, de eerste maand is reeds halfweg gevorderd. En het is een zeer grijze en mistige 3e zaterdag van het nieuwe jaar. Door het vocht dat rondom ons/mij hangt is het bovendien killig en koud te noemen. De perikelen rond de hoge energieprijzen blijven duren en een oplossing is blijkbaar nog niet direct voorhanden om de stijgingen te temperen. Een extra pulleke en de thermometer van de verwarming een graadje of twee lager zetten is het enige advies dat de ministers kunnen geven. Er mag natuurlijk niet geraakt worden aan de vergoedingen die de intercommunales uitkeren aan al de politici die er een bij-jobke hebben en zitpenningen opstrijken die soms de spuigaten uitlopen. Het is godgeklaagd dat er, in een van de rijkste landen op de aardbol, uiteindelijk de individuen failliet geraken door de luxe van electriciteit en verwarming te hebben. Dàt op een moment dat de inwoners voor alles, meer en meer elentriek nodig hebben. Ik heb een pc nodig voor online bankieren, afspraken te maken met officiële instanties, dokters enz, facturen binnen te krijgen, maar ook voor mijn blog en nieuwsgaring. En die heeft natuurlijk energie nodig. Ik vernoem dan nog niet de verplaatsingen, want alle bevoorradingswinkels zijn uit het centrum van de gemeenten geweerd. Ik heb verwarming nodig gezien ik tussen de Kreeftskeerkring en de Noordpool woon, maar dichter bij die koude zone. Hout voor de verwarming mag niet meer verbruikt worden om de ontbossing tegen te gaan, steenkool is uit den boze want dat is veel te polluerend, de olievoorraad slinkt ook geweldig en is zeer vervuilend en CO2 opwekkend, kernenergie zit met afval dat niet kan verwerkt worden en geeft gevaar voor grote ontploffingen, zonne-energie is niet altijd beschikbaar evenmin windenergie. Die laatste twee zijn vandaag trouwens niet aanwezig. Binnenkort zal ik een 'zweetberoep' moeten uitvoeren om me comfortabel en warm te voelen. Maar ik heb geen idee welk beroep in mijn leeftijdscategorie nog voldoende 'zweet' oplevert om het constant aangenaam en zeer warm te hebben. Ik kan alleen maar 'poetsen' bedenken en daar heb ik wel een broertje aan dood om dat van 's morgens tot 's avonds te doen. En van denken en lezen, mijn belangrijkste bezigheden, krijg ik het niet warm want dan zit ik té stil. Rest alleen de wandelingen en de spelletjes met de hond, maar daar mijn dag mee vullen om het knus en gezellig warm te hebben is iets teveel van het goede. Bijgevolg, een extra hemdje en bovenop de pull een debardeurke, dat kan er nog bij. Vandaag is het de viering van Sint Pauwel(228-342). Ik heb niet kunnen achterhalen waarom hij de eerste is van 'de drie harde koppen' (Sint Antoon, 17/1 en Sint Sebastiaan, 20/1). Ik heb dan wel alles eens gelezen en bekeken van het dorp waar mijn vader geboren werd en in zijn jonge jaren woonde: Sint Pauwels. Ik mag mijn roots niet vergeten. Tot morgen
Het KMI zal weer een massa foto's toegestuurd krijgen van de rode zonsopgang. Het moet gezegd, het is altijd een prachtig spektakel, zo'n vuurrode hemel in het oosten. Mijn voorspelling voor het weer heden ten dage, gebeurt door eens door het venster te kijken, dat was vroeger ook de enige manier om te weten wat het weer die dag zou brengen. Men hield toen ook veel meer rekening met de volkswijsheden en spreuken; heeft januari koude en droge dagen dan zal in februari sneeuw u plagen. Nu zie ik een azuurblauwe hemel zonder één wolkje. Het zal een aangename dag worden, binnen of buiten. Met een blij gemoed kan ik weer van start gaan en schrijven. Dat is nu het plezante aan bloggen; iedere dag opnieuw beginnen. De fouten, slechte vertelsels, mindere herinneringen zijn met het omslaan van een bladzijde weeral vergeten. Iedere dag is een onbeschreven blad en naar best vermogen weeral in te vullen. Want zei een onbekende schrijver: Hoe langer ik leef hoe minder toekomst ik heb om me zorgen over te maken. Het zou toch ook wel zo moeten zijn dat we al de resterende dagen van ons leven, onbekommerd kunnen slijten. Dat hebben we allemaal verdiend. Ook 'ons leven' leven zoals we zijn. Dan kijk ik eens naar Koningin Margaretha van Denemarken. Vandaag zit ze 50jaar op haar stoel, al is dat wel een comfortabele troon. Ze rookt gelijk een Turk, ongegeneerd, ze houdt van een lekkere Franse wijn uit haar geërfd Frans wijndomein, ze is een illustratrice van boeken, maakt decors, ontwerpt eigen kleding met de onmogelijkste materialen. Kortom een vrouw van 81 die er nog best mag wezen en zich niet anders voordoet dan ze is. Ze is één van die drie langst regerende vorsten. Aan Elisabeth kan ze niet tippen maar ze verslaat in jaren haar neef die in Zweden ± de scepter zwaait. Ik wens haar nog vele jaren plezier en inventiviteit toe op/in haar gemakkelijke zetel. Ik kan dat allemaal kort weergeven, ook hetgeen de officiële instanties willen mededelen zijn in korte zinnen gevat.en maken weinig indruk. Niet zo een paar eeuwen geleden. Ik stootte op de aankondiging toen de 'vrijmetselaars' actief werden in Noord Holland, 1772: De Grootmeester Nationaal van d' aloude en zeer Eerwaarde Maatschappij der Vrije en Aengenomen Metzelaers, in de Republieq der Verenigde Nederlanden, ressort van de Generaliteit en onderhorige Volksplantingenverleent de loge L'Union Provinciale, gevestigd in Groningen (stad) haar constitutiebrief.!!!. Meteen is hiermee het bewijs geleverd dat mijn blog geen werk aan de 'lopende band' is. Dat werksysteem werd in 1914 geïntroduceerd door autobouwer Henry Ford (1863-1947). Die poneerde ook het volgende citaat: het doel van het leven is opdoen van bevindingen...Dit allemaal gezegd en geschreven zijnde....Tot morgen
Het regent niet, het stormt niet en toch is alles kloddernat buiten. Het was geen gewone 'mist' deze morgen, het was bijna 'snert' te noemen of erwtensoep. Dat zijn dan dé momenten dat ik echt wel tevreden ben, dat ik me daar niet meer in moet begeven, als ik niet wil. De zon begint daar wat door te priemen en dan valt al dat vocht naar beneden. De hond die dan met natte poten en een vochtige pels binnenkomt toont weer maar eens, waarom een wekelijkse poetsbeurt nodig is met dit wisselvallige Belgische weer. Maar alle weerfenomenen hebben wel hun charmes, als ze niet te lang aan een stuk duren. Want het is niet hilarisch te noemen, maar echt waar, op de naamdag van de Heilige Hilarius (315-368) zegt de Franse spreuk: Soleil au jour de Saint-Hilaire, rentre du bois pour ton hiver. Er staat ons nog wat kou te wachten volgens deze Franse volkswijsheid. Meteen las ik ook dat het vandaag de naamdag is van de 'Martelaren van Reningelst', een gemeente niet zover van Poperinge en Ieper. Dat gebeurde in 1568 toen er door de 'Geuzen' volgende katholieken met wondermooie namen de marteldood stierven: Judocus Hughesoone (pastoor), Robertus Rijspoort (kapelaan) en Jacobus Panneel (koster). Ik kon het niet nalaten die speciale namen eens te schrijven. Spijtig dat zij hun geloof met de dood moesten bekopen maar daardoor kennen we nog hun namen na al die eeuwen.
De krant meld onze veranderende voedingspatronen. Dat weet ik allang. Vroeger was 'aardappel' en 'brood' de basis van onze maaltijden. Met het reizen en het openstellen van de grenzen zijn allerhande wijzen van koken, klaarmaken van gerechten, groenten, fruit, vis en vlees ook aan verandering onderhevig geworden. Pasta's allerhande, cornflakes, kruiden, alle wereldvoedsel leren de jongeren eten vandaag. Oude-nieuwe groenten zijn ook weer terug, zoals pastinaak, ramenas, speciale paddenstoelen en ook aubergines en courgettes, ijsbergsla, en nog vele, vele andere. Dat alles ten koste van de oeroude, lekkere en veelzijdige 'witloofstronk', de kropsla en de aparte, losse tomaten. Ik ben te oud waarschijnlijk om aan al die nieuwigheden mee te doen. Ik zweer bij mijn 'witloof' dat ik op zovele manieren kan klaarmaken, per stuk te kopen is, en dus een 'must' voor een alleenstaande die geen overschotjes wil hebben. Hetzelfde geldt voor de tomaten. Zo zijn er wel meer veranderingen in de maatschappij te noteren waar ik me met mondjesmaat aan begeef omdat het bijna niet anders meer kan. Zoals bankieren op pc en vandaag voor de eerste maal, een aankoop via het internet. Dat maakt me enorm nerveus of ik de geplaatste en betaalde bestelling wel in mijn handen ga krijgen. Afwachten maar. Mijn bedenking vandaag van een anonieme auteur: Tast een hondenbaasje met een schepje, de gezagsverhouding tussen mens en dier aan? Tot morgen
Het is niet te achterhalen wie Nottelaer is, die volgende zinnen schreef: "Lachen is lichaam maar glimlachen ziel. Lachen is hebben en glimlachen is zijn. Lachen is ontlading, glimlachen sereniteit. Lachen is vuurwerk, glimlachen blijvend licht". Het is een mooi gedichtje om een doordeweekse zonnige dag mee te beginnen en de lachoefening heb ik meteen toegepast. Een beetje gegrinnikt heb ik gedaan toen ik op Radio 1 "Searching for my love" van Robert Plant en Allison Krauss hoorde kwelen. Ik was toen juist het artikel over 'palingen' aan het lezen. Met de grote vraag: waar bedrijven ze de liefde en hoe en waar zorgen ze voor een nageslacht? Iedereen van Egyptenaren over Aristoteles over Darwin tot Freud, heeft zich gebogen over de vraag waar in godsnaam hun voortplantingsorganen zich bevinden in hun gespierde lijf en waar komen diie bevruchte eitjes vandaan?. Nog nooit heeft enig menselijk wezen de voortplanting van de 'alen' in het wild, kunnen waarnemen. Vastgesteld is in ieder geval dat de oudste palingen (ze kunnen 5-20j oude worden) elk jaar de Zoete Wateren (niet die van Heverlee) van Europa opzoeken en in het najaar terug het ruime zoute sop kiezen richting de Sargassozee (niet 'Saragossa' dat Jimmy Frey bezong). Daar bevinden zich de 'paaigronden'. Die zee is gelegen nabij de Bermuda-eilanden in de Atlantische Oceaan, zo'n 7000 km verder dan Sint Amandsberg waar ze gevangen worden en opgediend als 'paling in't groen. Tot onze Vlaamse onderzoekers een zendertje ontwikkelden, een kleine tracker die aan de staartvin van de senioren geplaatst werd en alle gegevens die ze wilden, kon vastleggen. Eens de zendertjes terug bezorgd, konden ze veilig ontleed worden in de labo's van het Instituut van Natuur- en Bosonderzoek. Die dataloggers moesten wel ergens aanspoelen en door eerlijke vinders bezorgd worden aan de Vlamingen voor de lezing van de gegevens. Zo kon al hun route vastgelegd worden, hun overlijden en het terechtkomen als voedsel in de maag van de walvissen en andere hongerige grote vissen. Tot zover mijn educatieve gedeelte, waar nog wel eens een vervolg aan gebreid zal worden. Meteen ook het einde van mijn artikel vandaag. Ik moet met de hond gaan spelen, die draait altijd maar rondom mij. Kort gezegd, hij verveeld zich een beetje als ik schrijf. Tot morgen
Na een koude maar zonnige voormiddag, komt nu de nevel en mist opzetten samen met de laaghangende bewolking. Die bedekken de aarde weer in grijstinten en maken het weer fris buiten. Niet erg want deze voormiddag heb ik al de geplande afspraken en uitstappen afgewerkt. Ik ben ook niet van de baan gegleden toen ik naar de autokeuring reed. Er waren geen gladde plekken te bespeuren. De afspraak was om 8u50 en een vriendelijke meneer zette me om 8u45 al uit mijn wagen om de keuring aan te vatten. Alles stipt op tijd!!. Mijn autootje is pico bello in orde en ik kan de volgende 12 maanden weer met een gerust hartje van A → B tuffen, met soms een omweg om boodschappen te doen. De koelkast moest weer gevuld worden want ik had alles wat er aan eetbaars in opgeborgen was, naar mijn lichaam getransporteerd. Dat is dan het zuinige meisje in mij dat af en toe zegt: geen eten weggooien, eerst alles opeten en pas dan een nieuwe voorraad voedsel halen. Maar ik ben een winkel binnen gestapt waar niet alles te vinden was wat ik nodig heb. Later op de week zal ik dus nog eens mijn geklede schoenen, mooie lange broek, warme jas enz moeten aantrekken om de amandelpoeder, vanillestokjes en kruimeldeeg te gaan halen. Want ik wil terug taarten bakken. Mijn favoriete baksel is 'de citroentaart'. Behalve de schil (ik gebruik maar een beetje zeste) en de pitten, gebruik ik alles van 4 grote citroenen want die vruchten bevatten veel vitaminen. Daarnaast natuurlijk ook wat suiker, bloem, eieren, en de lekkere hoeveboter. Want een taart kan geen taart genoemd worden zonder die ingrediënten. De hond heeft ook nog wat lekkers nodig want zijn winkel had vandaag zijn sluitingsdag. Ik moest hem echt teleurstellen als ik thuiskwam. Hij vond niks in de zakken dat voor hem was. Ik heb hem dan maar een gewoon hondenbrokje gegeven en eens goed over zijn bolleke gewreven.
Het nieuwe woord dat Van Dale weer uitgespuwd heeft is een huwelijk tussen de deltavariant van corona en het omikronvirus, ook van corona. Het kindje noemt : deltakrom. Dat weten we dan ook weeral en ik heb iets nieuws geleerd. Voor de rest vond ik alleen maar een herkauwing van oud nieuws.Tot morgen
Zalig gedroomd vannacht en geslapen als een roosje. Als een herboren mens kwam ik vlot vanonder mijn veren vandaan deze morgen. Bijna huppelend, zoals een jong veulen dat kan doen, en daarna mijn overmoed bekopen met een pijnlijke spier. Het is zoals gisteren ook in "Taboe" werd gezegd: tussen mijn oren blijf ik 18 jaar. Soms handel ik daar nog naar, met alle gevolgen vandien. Het programma van Geubbels legde enkele eikele punten bloot die in de wereld van de gepensioneerden schering en inslag zijn. Vooral dan de behandeling van de senioren en degenen die in rusthuizen afhankelijk zijn van de good-will van anderen. Een stevige beknotting van het zelfstandige denken en leven. Iedereen heeft begrip dat er een organisatie nodig is op een plaats waar veel mensen samenwonen en hulp nodig hebben om te leven. Maar ziek of gezond, ouderen zijn geen babies: ze hebben een voornaam en een waardigheid die gerespecteerd moet worden. Nog al te dikwijls wordt er over de hoofden van de derde leeftijd heen gepraat alsof we afwezige personen zijn die niet meer kunnen meedenken over de hedendaagse problematiek. Zelden zijn we nog evenwaardige gesprekspartners bij de min-65 plussers. Zelden worden we nog betrokken in discussies over kinderen, maatschappij, sociale leven. We zijn een soort buitenbeentje geworden in ons eigen leven. Maar één ding kan nooit afgenomen worden: onze dromen, onze fantasie, onze humor. En dat is een eigenschap die zowel jong als oud heeft en ook gebruikt. En nu ga ik wel eens lachen met de fantasie van onze zeer geleerde, geëerde medemens die zelden het woord richt of een discussie wil aangaan met een gewone sterveling, die het vertikt om met de eenvoudigen en simpelen van geest eens te praten. Een maand geleden zagen ze op een foto van de maan een 'hutje' staan. Onderzoek werd er alom gedaan of er nu toch maanmannetjes of aliens bestaan die een onderkomen zochten voor de koude en frisse nachten op ons janneke. Gisteren kwam het verlossend woord, na wekenlang onderzoek en passage van een ruimtesonde aan de achterkant van dit wonderlijke hemellichaam: het was een bijna vierkante rotsblok!!. Nog was hun fantasie niet gestild. De beschrijving van die steenmassa is zelfs buitensporig te noemen voor mijn verbeeldingskracht: het ziet eruit als een gehurkt konijntje dat een wortel aan het eten is!!!!. Eventjes inwendig gniffelen voor zoveel wijsheid en inzicht.
Al wordt er nog weinig gesproken over Coco Chanel (1883-1971), toch is deze dame van ontzettend groot belang geweest voor de ontvoogding van de vrouw en haar kledij. Weg corsetten, lange rokken, ellenlange haren. Ze bedacht en introduceerde de 'garçonnestijl', een practische en sportieve look voor de beginnende uit-huiswerkende vrouw. De korte haarsnit of bebob, de deux-pieces, truien, plooirokken, little black dresses, een handtas met schouderriem. Geen '4711' meer als geurtje maar, na vijf probeersels kwam haar 'Chanel N° 5' op de markt. En wel, om haar woorden aan te halen: een vrouw moet ruiken als een vrouw, niet als een roos. Tot morgen
VERMOEIEND. Dat is het woord dat me te binnen schiet deze morgen. Ik heb een vermoeiende nacht achter de rug. Het moet jullie dan ook niet verbazen dat ik er als een zombie bij loop. Niet zoals de 'ondoden' in de films, maar veel kleur heb ik ook niet, en ik loop nog met mijn nachtvodden aan mijn lijf. Met andere woorden: ik zal vandaag leven op automatische piloot. Op zo'n momenten ben ik blij dat ik tenminste heb gezorgd, om alles ordentelijk te zetten in mijn huis. Met veel ruimte tussen de objecten. Ik heb ook geen vloertapijten gelegd, waar ik over zou kunnen struikelen. Gisteren heb ik ook, gelukkig, voor 2 dagen gekookt. Dat scheelt ook al een slok op een borrel. Soms kan een zekere vooruitziendheid al eens van pas komen in het leven. Ik zou niet durven beweren dat er vannacht een orkaan is geweest, waar de wind hevig te keer ging en waarin de Marie-Louise (de boot van Bart Käell) verzeild was geraakt. Maar door de regen en de wind, bezongen door Ingeborg (Sergeant), heb ik deze nacht een heel orkest horen spelen op mijn rolluiken. Ten einde raad en om van het lawaai verlost te zijn heb ik die dan maar allemaal terug in hun 'kas' gestoken. Het was me het nachtje wel en mijn dagje zal als gevolg daarvan niet veel beter zijn. Het zal alleen maar 'dag' genoemd worden omdat er licht is en de zon schijnt en niet omdat ik wakker ben!!!. Nu is het 5°, met een gevoelstemperatuur van 0° en dauwpunt 2°. De wind is wat gaan luwen en haalt nog een snelheid amper van 5 Beaufort. Waarom ze die snelheid 'beau' noemen bij zo'n 'fort' of kracht, is me een raadsel. Of eigenlijk niet, een of andere Engelse officier, Francis Beaufort (1774-1857) verleende zijn naam aan de snelheid van de wind op zee. Voilà, tot zover het weerbericht. Mijn enige troost is: de volgende nacht zal ik slapen als een roosje en alle uurtjes van de gemiste rust zal inhalen. Geloof het of niet, ik ben al moe van te schrijven en stop ermee. Tot morgen, weer zo fris als een hoentje.
Schrijven is een dagelijkse 'must' voor mij. Het is zoals eten en drinken en iedere dag nodig. Is er geen biezonder nieuws te melden? Met een beetje goede wil vind ik wel iets om te vertellen. Desnoods gebruik ik zinnen, titels, boeken om mijn verhaal van de dag te vertellen. Wat zit er zoal aan te komen op deze regenachtige dag? "Another Saturday night and I ain't got nobody......How I wish I had someone to talk to....Een song geschreven door Sam Cooke (1930-1964) terwijl hij alleen op een hotelkamer zat. Maar stel....als ik nu deze avond eens niet alleen zou zijn, dan zou ik jullie de vraag kunnen stellen: "Guess who's coming to dinner?" Hier zal in geen geval Sidney Poitier (1927-2022) binnenstappen want die stapte gisteren naar de eeuwigheid. Ook niet "The Love of my Life" zo mooi bezongen door Queen of iemand die "Always on my mind" is, bezongen door Elvis Presley (1935-1977). Nee, "Tonight" moet ik het stellen met het duet van David Bowie (1947-2016) en Tina Turner. "Under Pressure" zal ik dan luisteren naar de samenzang van David Bowie en Queen. En op aanraden van Bowie en zijn andere compagnon, Mick Jagger zal ik eens een "Dancing on the Street" doen. En lieve lezers, de ouderwetse film met Sydney en de fantastische Katharine Hepburn (1907-2003) alsook de opgesomde liedjes, zullen jullie in een goede 'mood' brengen' en het slechte weer doen vergeten. Wil je iets serieuzer lezen vandaag? Dat kan ook. Het geheugen eens opfrissen met de "Boma" avant la lettre, Paul Vanden Boeynants (1919-2001). Actief in de vleesindustrie, gekend in de politiek, gekend van de bouwwerf in Brussel (Manhattonplan), genoemd bij de complottheorie van de Roze Balletten, legendarisch is ook zijn ontvoering en vrijlating. Maar gemeengoed is zijn gevleugelde uitspraak geworden: trop is té veel, en ,té veel is trop. Zo blijft ook François Mitterand (1916-1996) gekend van zijn "Et alors? " en niet van zijn verdiensten als Franse president.
Wat ik weet over mijn hond en zijn manieren, is van nul en generlei waarde zolang het niet is vastgesteld door dure proeven aan de universiteiten of in labo's. Vervolgens worden de bevindingen neergschreven in een perfecte 'paper' en verschijnen ze in een gespecialiseerd tijdschrift zoals 'Neuroimago'. Dan pas is het 'fiat gegeven' aan de baasjes voor verkondiging van hun vaststellingen. Net zoals ik, is mijn hond een polyglot. Hij verstaat moeiteloos Nederlands, Vlaams en West-Vlaams, en begrijpt de commando's van mijn Franstalige buurvrouw. Nu is door Lauro V. Cuay, een onderzoekster aan de unief van Budapest, met een scanner vastgesteld dat het brein van een hond anders reageert op een andere taal dan die van zijn baasje. Eerst werd de hond getraind om stil te liggen in een peperdure scanmachine. Dan werden er verhaaltjes uit " De kleine Prins" van Antoine de Saint-Exupéry (1900-1944) in het Spaans en later Hongaars voorgelezen. Zo werden de verschillende reacties op huistaal en andere taal, in zijn hersenpan vastgesteld. Wat is een hond toch een slim beestje. Tot morgen
De eerste week is voorbij en nu kom ik met mijn goede voornemens voor 2022 op de proppen. Tot hiertoe had ik gedacht dat mijn leven zo puur, gezond en evenwichtig was dat ik het niet nodig vond nog wat extra's te moeten beloven om mijn leven te beteren. De krant van deze morgen bracht me op andere gedachten. Een wereldwijd ziektebeeld dat met de jaren alsmaar zal toenemen is dementie. Ik vertoef natuurlijk in de leeftijdscategorie waarbij zich dat kan manifesteren en het meeste voorkomt. Aangezien er nog geen medicijn is die de ziekte geneest of kan voorkomen, is het van belang een levenswijze te hanteren die mijn brein zo min mogelijk belast en kan aantasten. Dat is de enige preventie. Ik wil niet in een wereld van een andere dimensie belanden waar de taal en woorden, mensen, en gewone dagelijkse handelingen, uit verdwenen zijn, want dan zal het 'adieu la mer', zijn. Het kan zijn dat de ziekte genetisch bepaald is maar er zijn ook factoren die het ziektebeeld kunnen uitlokken, bevorderen en verergeren, aldus 'The Lancet', een zeer betrouwbaar medisch tijdschrift. Algemeen geweten is dat ouderdom een belangrijke factor is, maar daar is niet aan te ontkomen als men blijft ademen. Een ongezonde levenswijze kan een invloed hebben (roken). Ook obesidas en diabetes kan 'Alzheimer' bevorderen. Het magazine pleit ook voor een hogere scholingsgraad, waarin dan aandacht besteed wordt aan een betere lichaamsverzorging en hygiëne. Ondertussen hoorde ik Pink Floyd op de radio in koor zingen: we don't need no education, we don't need no tought control....Twee zinnen uit hun lied: Another brick in the Wall. Het kan als protestsong dienen bij de jeugd van tegenwoordig (al is de song van 1979), want naast de nieuwe restricties, beperkingen, de maskers, thuisonderwijs, nog een extra vak op school. En wat staat naast dat artikel over dementie? De 10 beste diëten van het moment!!!. Ik moet nog eens goed uitzoeken welk voedingsschema het beste bij mij past om toch die winter- en coronakilo's terug te dringen. De beste remedie is natuurlijk niets van zoetigheden uit de winkel mee te brengen en de bakker met al zijn taarten en gebakjes, zonder te kijken voorbij te lopen. Op papier lijkt dat allemaal te lukken, maar de realiteit is geen papier. Verder is het blijven oefenen van het brein, en minstens één nieuw woord, handeling of wat dan, ook per dag te leren. De hersenen nooit laten rusten maar ze actief houden. Alleen 's nachts mag er de stekker eens uitgetrokken worden.
Omdat er niks te vieren of te gedenken valt vandaag, geen speciale dag, ook geen enkel thema, beslisten de Noordenburen er zelf maar een dagje van te maken en de mensen met 'Rare Loopjes' ook eens aandacht te geven. Het loopje van Charlie, zal ik maar zeggen. Veel plezier om dat te oefenen. Geen paraplu nodig, het is droog weer maar ook veel te winderig.Tot morgen
Vandaag een verjaardagsfeest!!. De jarige is mijn 'blog'. Sinds twee jaar vertrouw ik mijn doen en laten, en een beetje van mijn leven en gedachten, toe aan het internet. Dat resulteerde in 727 tekstjes die ik schreef met een gemiddelde van 500 woorden. Het beste is dat ik een trouw publiek heb dat nieuwsgierig is naar mijn belevenissen en die van de hond en wat me zoal bezig houd. Het is zoveel als 10 babbels per dag, weliswaar virtueel. En het stemt me gelukkig. Ik deed wel hetzelfde als 2 jaar geleden: met de auto naar de garage. Ik moet zeggen dat het telkens een aangename verpozing is daar te wachten tot mijn vehikel is nagekeken en ik weer voor een jaar gerust verder kan tuffen. Mijn hond en ik zitten daar nooit alleen, wel enkel met mannelijk gezelschap. Een garage is nu immers geen plaats voor een vrouw. Ik heb mijn klap gehad deze morgen en en surplus, mijn Frans nog wat kunnen oefenen, want het was een Fransman 'de Dunkerque' die naast mij op de grote sofa zat. En vandaag kan ik het niet anders hebben dan over Balthasar, Melchior en Caspar die wierook, mirre en goud brachten naar de Nieuwe Koning die geboren was en in een schapenstal lag te kirren, te eten en te slapen. Veel spreuken vandaag in vele talen. 'De Drie Koningen doen de dagen lengen en de nachten strengen' zegt men in het Vlaams. Bij de Fransen is het: Beau jour aux rois, blé jusqu'au toit. Bij Duitssprekenden begint men de dag met een gezegend krijt de letters BMC (niet de al-terrein-fietsen) boven de deur te schrijven. Ook niet de afkorting van de koningen maar de beginletters van 'Christus Benedicat Mansionem', moge Christus dit huis zegenen. De Duitse spreuk is: Heiligenkönig sonnig und still, der Winter bis Ostern nicht weichen will. Tot zover mijn taaloefening vandaag. Er zijn nog andere verjaardagen te vieren en wat hebben die met elkaar gemeen? Zonder woorden 'komische' figuren te zijn. Ik vernoem dan in het biezonder Jan Peumans die ons verblijde met zijn voorzitterschap, mimiek en optreden in het programma "Vrede Op Aarde" en de alom zwijgzame en mimespeler Rowan Atkinson als "Mr Bean". Een mooi speciaal kunstwerk heb ik niet bezocht omdat ik het niet wist noch kende: het graf van balletdanser Rudolph Nurejev (1938-193). Hij werd begraven in Sainte-Geneviève-des-Bois, regio Île-de-France. Het graf wordt gevormd door een stenen kist waarover een Kazachs' kelimtapijt is gedrappeerd, gemaakt uit duizenden stukjes mozaïek in de kleuren rood, blauw en goud. Hij is bekend geworden door zijn vlucht naar het Westen, op de loop voor de gevreesde KGB. Maar bovenal door de prachtige balletopvoeringen met zijn even legendarische danspartner Margot Fonteyn (1919-1991). De belangrijkste herdenking is voorbehouden voor Louis Braille (1809-1852). Hij bedacht en ontwikkelde een 'voel-lees punten' voor de blinden: een zespuntensysteem waar behalve letters en hoofdletters ook leestekens, cijfers, tweeklanken en nog veel meer kon onderscheiden worden. Tot morgen
Het zal vandaag een dag van weinig woorden worden, gesproken of geschreven. Het weer zit er voor iets tussen, de wind heeft mijn inspiratie een beetje weggewaaid. Bovendien is er weinig nieuwswaarde te horen op de radio of te lezen in de krant. Commentaar en bedenkingen wil ik ook niet meer kwijt op de herkauwde thema's van de laatse jaren. Er is ook geen goed 'nieuw' woord van de dag, geen citaat dat me in de wolken brengt, geen inspirerende spreuk tenzij "de eerste dagen altegaar, bepalen de rest van het jaar". En dat is nog niet veel soeps geweest, alleen maar gekerm om een muggenzwerm. Ik laat me dan maar inspireren door de wonderlijke namen van de sinten en heiligen die blijkbaar de oorsprong zijn van vele woorden die we nu gebruiken. Al zal een latinist en hellenist wel beweren dat alles zijn oorsprong vind in het latijn of grieks. In ieder geval zijn het de enige woorden die me een beetje aan het denken zetten en mijn fantasie wat doet werken. Ik begin bij Telesphorus. Van oorsprong een Keltische god die in Griekenland verzeild geraakte en er succesvol aanbeden werd vooraleer hij naar Rome verhuisde om er dan een naam van een paus (±138) te worden. Ik vernoem hem, omdat ik aan een telefoon moest denken. Dan is er de zogenaamde synthese van al die wonderlijke heiligenverhalen die 'Amma Syncletica' (±350), 'de woestijnmoeder', mij bezorgd. Dat terwijl 'Sint Convoïon' (±868), het konvooi in dat zandgebied begeleid. Ondertussen zijn dorst lessend en genietend van een 'Apollinaris'(±470). Zelfs mijn ouders ontbreken niet in het lijstje vandaag: 'Rogerus'(±1236) en recent is er een 'Maria' aan toegevoegd nl in 1890. Tot zover de mededelingen vandaag. Deze middag moet ik zeker en vast op den dijk zijn om naar het 'stormtij' te kijken. Tenminste, als ik op die wandelallee geraak want die straatjes naar de zee zijn soms echte tochtgaten en windtunnels. De wind komt pal uit zee, ik zal een stoere en stevige zeebonkeres moeten zijn om me rechtstaand te handhaven. Zolang de hond met zijn 13kg niet wegwaait, ben ik al tevreden. Tot morgen
Ik heb wat foto's op mijn blog gekregen met heel veel 'beste' wensen. Niet alleen voor 2022 maar ook om deze 4e januari goed door te komen. Het moet gezegd, deze eerste dinsdag is de moeilijkste dag van de 1e werkweek of van elke week tout court. De smeuïge verhalen van een glansrijk weekend zijn al verteld, ook al de plezante feesten zijn al eens over de lippen gegaan, over eten, drinken, cadeautjes en nieuwjaarsbrieven moet ook niet meer gesproken worden. Deze dinsdag is terug 'bussiness as usual'. Een ander woord voor deze dag is 'saai'. Nog vier volle dagen te gaan vooraleer ontspanning kan komen. Althans, deze beschrijving is realiteit voor de 'min vijfenzestigers'. Eens 'surplus', is het gewoon een dag zoals de zes andere dagen van de week. Gelijk welke dag het is, ik kan met evenveel animo de beschrijving geven van welk evenement dan ook aan eenieder of degene die met een bereidwillig oor wil luisteren naar mijn escapades van de voorbije dagen.
Gisteren vergat ik één domein van mijn interesses te vermelden, Kunst. Ik heb het dan over schilderkunst, beeldende kunsten en alle andere kunstbelevingen die met mensenhanden gevormd is. Ik heb dat bewust gedaan omdat ik in het geheel geen kunstkenner ben. Ik kan niet uitmaken wat 'kunst' met grote 'K' uitmaakt of wat gewoon geklieder of geknoei is. De evaluatie is voor mij simpel: past dat kunstwerk bij mij? Zou dat passen in mijn leefwereld? Zitten de kleuren in mijn kleurenpalet? Zijn de vormen herkenbaar? Voor mij is niet de penseelstreep, het canvas, het marmer, houtsoort, ijzer, staal, of de beitel, zaag, hamer van belang. En van die houding, gruwt de kenner. Vandaar dat ik weinig schilders, beeldhouwers, tentoonstellingen enz vernoem. Ik maak dat eens goed door Constant Permeke (1886-1952) te vernoemen. Zeelieden, vissers en hun vrouwen, schilderde hij het liefst maar wel in donkere tinten om hun harde leven en bestaan weer te geven. Hij voelde zich ook een 'zeemens' vooral dan Oostendenaar. Een citaat van hem is een omschrijving van zijn werk: Ik schilder niet zoals ik zie, maar zoals ik meen gezien te hebben!!. Vandaag kan ik ook echt het voorbeeld geven van mijn gebrek aan interesse voor de exacte wetenschappen : Isaac Newton (1643-1727) en zijn wetten. Zoals deze mens was, maken ze niet meer. Wat staat er achter zijn naam? Natuurkundige, wiskundige, astronoom, natuurfilosoof, alchemist, officiële muntmeester, theoloog. Bovenal 'een briljant experimentator'. Die titel kreeg hij toebedeeld bij zijn idee van de 'zwaartekracht'. Die inval kwam er toen hij een appel op zijn hoofd kreeg tijdens zijn dromerige sessie onder de appelboom op het erf van zijn moeder. Hoe en wat de inhoud van zijn 'wetten' en 'ontdekkingen' zijn, is lectuur voor de geïnteresserde lezer. Alle beschrijvingen zijn te vinden in de encyclopediën van Anthony Winkler Prins (1817-1909) of Pierre Larousse (1817-1875), voor degenen die nog een papieren versie in hun bezit hebben. Anders gewoon wikipedia raadplegen en wat tikken en kloppen op de toetsen van het keyboard. Tot morgen
Ik had zin om eens het werkwoord 'werken' te gebruiken. "Werk" betekent meer betrokkenheid bij de samenleving, maatschappij, het sociale leven. Dan lees ik de financiële pagina's van de krant, de items over loononderhandelingen, opslag, staking, protesten, bazen, CEO, stijging en daling van de aandelen, winst en verlies van banken en ondernemingen. Maar ik heb tijd tekort om me daar in te verdiepen. Ik zeur zoals alle gepensioneerden: tijd vliegt, ik moet andere dingen doen, mijn agenda staat bol van de verplichtingen en afspraken. Soms zeg ik dan weleens, 'bezig zijn met prullen'. Dat moet ook gebeuren. Papieren nakijken, sorteren, inschrijven, contact opnemen, een nieuw jaar wil zeggen, terug van nul beginnen met vele zaken. Maar deze morgen loop ik vervelend rond omdat ik de eerste 2 afleveringen gemankeerd heb van de nieuwe 'Sisi' reeks. Ik ben al naarstig aan het zoeken om die te kunnen bekijken via pc. Dat is me nog niet gelukt. Ik begin dan maar aan mijn blogje, dat is ontspanning, mijn favoriete hobby en bezigheid (lezen en opzoekwerk). Ik begin bij Van Dale, die telkens weer corona- gerelateerde woorden moet uitspuwen. Er komt griep in het land en is het woord: flurona. Dat maakt kans om een blijver te worden. Griep zal er wel ieder jaar zijn en corona zal ook niet meer verdwijnen. In één moeite twee ziekteverschijnselen benoemen is handig. Gisteren vond 'Den Dikke' het woord 'façadesamenleving' uit. Dit om aan te geven dat ogenschijnlijk alles op wieltjes loopt in de maatschappij maar dat er toch veel onderhuidse spanningen en onenigheden zijn. Soms hoor, zie, of lees ik iets, dat er blijkbaar nieuw uitziet. En toch weet ik onbewust, dat ik dat in mijn lange verleden al ben tegengekomen maar niet meer kan reproduceren, wanneer en in welke context. Ik heb dat precies uit mijn hoofd gewist of ik had er in mijn jonge jaren geen interesse voor. Want dat is wel een feit, interesses kunnen veranderen na verloop van tijd en jaren. Mijn désinteresse van toen voor fysica, chemie, wiskunde in de klas, daar heb ik geen spijt van. De belangrijkste namen van onderzoekers en ontdekkers zitten in mijn paraat geheugen en hun wetten moet ik niet persé meer kennen. Meer spijt heb ik van mijn onoplettendheid bij literatuur, woordenschat, spelling bij alle talen die ik leerde (Fr, Eng, Du), geschiedenis, aardrijkskunde, actualiteit. Ik krijg de kans om mijn geheugen op te frissen. Dag na dag doe ik dat met veel ijver en een groot plezier. Zoals toen ik de naam J.R.R.Tolkien (1892-1973) zag staan. Zijn boeken waren de 'must to read' in de jaren zeventig: "The Hobbit", "De Ban Van De Ring". Fantasy boeken die ik wel probeerde te lezen maar direct weer aan kant schoof. Evenals de boeken van C.S.Lewis (1898-1963) met zijn "Narnia" en J.K. Rowling met "Harry Potter" die tot hetzelfde genre behoren. Uit de Hobbit: Meestal vindt je wel iets als je kijkt, maar het is niet altijd dat waar je naar op zoek was!. Tot morgen
Stormy weather on the road! Het is niet erg om binnen te blijven vandaag. Ik heb gisteren en de vorige dagen, zoveel uitzendingen opgenomen dat ik vandaag geen tijd zal hebben om het slechte weer te zien. Af en toe zal ik het wel moeten voelen als ik met de hond buiten ga. Momenteel ligt hij nog 'plat' en ziet het er niet naar uit dat hij veel activiteiten vraagt of nodig heeft. Het waren niet alleen drukke dagen voor mij, maar ook voor hem. Het 'nieuwe' van het jaar is er ook weeral af, want alles gaat weer door waar het op 31 december gestopt is. Alle nieuws is weer hetzelfde als het begin en einde van vorig jaar. Alleen is de Brexit uit beeld verdwenen als nieuwsitem. Corona blijft wel prominent aanwezig al is de nieuwe variant milder dan de eerste trompetters of vuvuzela's. Ook ik handhaaf zo een beetje hetzelfde principe om mijn blog te schrijven: zoektochten door het web, de krant en nieuwsuitzendingen om net als vorig jaar mijn bedenkingen, opmerkingen, besprekingen en opmerkelijke faits divers aan bod te laten komen. Een oud principe is daarom niet persé slecht te noemen. En daarbij, voor mij werkt deze werkwijze enorm goed; iets lezen, opzoeken en dan mijn mening erover vormen en becommentariëren, mijn inwendige stem een geluid geven door te schrijven. Wie niet akkoord gaat met mijn blik op de actualiteit, visie op geschiedenis, liedjeskeuze of wat dan ook dat ik vernoem, moet het me maar laten weten. Indachtig het principe dat je iedere dag wel iets nieuws moet leren, is de dikke Van Dale hèt middel om dat toe te passen. Vandaag stellen ze "mombrain" voor. Zelfs Van Dale schuwt het gebruik van Engelse woorden niet. Vertaald is het : moederbrein. Dit om er op te wijzen en te benoemen, dat er dikwijls tijdelijke mentale problemen zijn bij zwangere en/of pas bevallen vrouwen, zoals bv vergeetachtigheid. Bij ons Vlaamse woord van de dag komt de naam van een kapsel terug: bros, broske, stekelhaar. In feite zeer kort geknipt haar dat nu terug in de mode is. Alles komt terug, zegt men, en dat is ook wel zo, zeker op vlak van haarsnit en kledij. Wat nooit meer te horen is in de weerberichten, is de "straalstroom" (nu "jet" of jetstream" genoemd) van weerman Armand Pien (19200-2003). Die verklaarde alles door deze glijbaan hoog boven onze hoofden; als die wisselde van richting hadden we goed of slecht weer. Nu zijn het alleen de minder kleurrijke hoge en lage drukgebieden die vernoemd worden en nooit meer ingekleurd worden met lippenstift. De tweede dag begint nu pas, het is 9u, en ik ga eens luisteren naar "Concerto voor jou, Natasha" van Johan Stollz (1930-2018), een klassieke schlager mag ook eens in mijn blog komen. Tot morgen
Sinds 1576, is 1 januari de officiële start van het nieuwe jaar, in de Zuidelijke Nederlanden. Bij ons in Vlaanderen, dus. Dat gaat gepaard met aan iedereen het beste te wensen, versjes op te zeggen en kaartjes te sturen. Ik wijk niet af van de geplogenheden op deze dag . Ziehier mijn kleine briefje, overgeschreven van Geert De Kockere, die het uit zijn pen schudde: "Aan het begin van een nieuw jaar, word ik even -'t is echt waar!- een echte goochelaar. Eén dagje maar, een nieuwjaaarsgoochelaar. Dan zing ik, 'kwil kwens kwou' en goochelgiechelgauw, een jaar vol lachjes uit m'n mouw. En dat helemaal voor jou.....!!.Zulke briefjes zijn een héél Belgisch fenomeen en traditie, onlosmakelijk verbonden aan 1 januari. Net zoals de Straussconcerten van de Weense Philharmoniker en het Schansspringen in Garmisch-Partenkirchen in de Duitse deelstaat Beieren. Een 'peperkoeken hartje met fondants' horen er als lekkernij, ook bij. En zo ben ik het Nieuwe jaar weer hoopvol binnen gestapt met een ongeloofelijke nieuwsgierigheid wat het mij de volgende 364 dagen zal brengen. Zoals iedereen hoop ik op een goede gezondheid want dat maakt veel, zoniet alles, mogelijk. Dat wens ik voor iedereen, mijn familie, vrienden, kennissen en lezers.
Als echte dierenliefhebber kijk ik af en toe ook eens naar gezegdes, spreuken, citaten en quotes die over dieren gaan. De beste vond ik vandaag van Max Tailleur (1909-1990), een Nederlands humorist: Het toppunt van dierenliefde? Een stier die oude koeien uit de gracht haalt!!!. Tot morgen
Met een mooie gestreepte ochtend hemel (rode, blauwe, grijze lijntjes) begin ik de laatste dag van het gezegende jaar Onzes Heeren, 2021. Ik ben er niet rouwig om. De eerste 6 maanden hebben veel energie gevraagd om er door te komen, met de stellingen rond mijn huis, de vernieuwing van het dak, de coronadreiging, de prikken. De tweede helft van het jaar waren er gelukkig de vele bezoeken en in september het goede weer om met vernieuwde energie, de herfst en de winter aan te vatten. En nu? Een weerspreuk geeft geen al te beste vooruitzichten want 'waait met Sylvesternacht de wind, maakt dat je 't komend jaar hopeloos vindt'. Maar de laatste spreuk die werd vastgesteld op het schilderij uit 1559, "De Verkeerde Wereld" van Brueghel, geeft een waarschuwing die we ter harte moeten nemen: zorg dat er geen zwarte hond tussen komt = pas op dat het niet misgaat!. Een verwittigd man/vrouw/en onzijdige, is er twee waard. En hiermee heb ik al de, tot nu toe vastgestelde, spreuken of gezegdes in zijn schilderij, opgesomd. Het was plezant om iedere dag een spreuk weer te geven. Ik apprecieer het werk van deze talentvolle kunstenaar, niet alleen omwille van de schildertechniek maar ook om al die gezegdes op te zoeken, te noteren en dan weer te geven met een penseel of borstelstreep. Ik was ook verbaasd hoe lang de uitdrukkingen al in ons taalgebied bestaan en dat toen al gemeengoed waren. Ik kan me dus opmaken voor een nieuwe uitdaging voor mijn blog in 2022.
Ik ben blij dat 'mijn' goegemeente is geweest. Een lekker samenzijn, een babbel, en iedereen weer een gelukkig leven kunnen wensen voor het nieuwe jaar. En toen zongen ze "Take me home, country roads" van John Denver (1943-1997). En dan zijn we weer met ons tweetjes, en daar kunnen we ook van genieten. Ik zal mijn huisgenoot eens extra verwennen want St Sylvester is de patroonheilige van de dieren, en tot nader order is mijn hond nog altijd een beestje. Een mooi rijmpje om mijn laatste blog van 2021 af te sluiten: Sint Sylvester is 't vandaag; dat God uw vee behoede graag, geen vos een kip verschalkt, je man niet achter rokken zwalkt!. Tot in het nieuwe jaar, dus tot morgen
'Vetzak' is het Vlaamse woord van de dag. Dat wordt dikwijls gezegd over iemand die vuile dingen doet of ranzige taal gebruikt of platvloerse woorden zegt. Hier zegt men dat soms al eens lachend tegen kinderen, 'het is een klein vetzakske'. Dan wordt echt liefkozend en met een tedere intonatie gebruikt en gezegd. Ik ga het niet schrijven al zou ik wel kunnen zeggen dat hier de voorbije uren wel duchtig 'geschranst' is door mijn familie. Met 10, opgedeeld in klein grut, die de ballekes in tomatensaus naar binnen werkten en het grote volk dat goesting had in hesp met witloof en kaassaus, gegratineerd in de oven. Beide gerechten vergezeld van aardappel-wortelpuree. Als toetje was er de keuze uit de vele koekjes en schuimpjes met koekje onderaan en met chocolade overgoten. Nu is iedereen een stevige wandeling gaan doen om de overtollige caloriën weg te krijgen en van de gezonde zeelucht te genieten. Het zijn zachte temperaturen en een stevig windje zal er wel voor zorgen dat het aangenaam is en iedereen eens uitgewaaid. Al is het een tijdje geleden dat ik zo'n menu op tafel moest zetten, ik ben heel tevreden over mezelf dat ik dat weer voor elkaar gekregen heb. Ik heb daar een mooi citaat voor gevonden, geschreven door Charlotte Whitton (1896-1975), de eerste vrouwelijke burgemeester van een grote Canadese stad (Ottawa): Wat vrouwen ook doen, ze moeten het tweemaal zo goed doen als een man, om half zo goed beschouwd te worden. Gelukkig is dat niet moeilijk!!!. Ondertussen kan ik voor hondjelief het spreekwoord nr 125 van Brueghel gebruiken: zo mak als een lammetje = heel gedwee. Het kan ook niet anders, want deze morgen is hij ook mee op uitstap mogen gaan. Hij ligt nu naast mij te bekomen van de aandacht en een dutje te doen, wat ik seffens ook wel zal doen. Zachtjes zal ik dan de liedjes van Zjef Vanuytsel (1945-2015) laten spelen, te beginnen met, "De Zotte Morgen", vervolgens "Houten Kop" die ik heb opgelopen van de ambiance hier in huis. En als laatste laat ik dan "Ik Weet Wel Mijn Lief" draaien, want dat zijn ze toch allemaal wel, mijn liefste familie. Tot morgen
Nr 124 van Brueghel: zijn pijlen verschieten = te snel handelen of beslissen. Dat is hetgeen dat ik nu ga doen. Beslissen dat muziek een belangrijk thema is van deze blog, zonder na te denken hoe erover te beginnen en bovenal, proberen een geheel te maken van mijn artikel. Dat zal wel moeilijk zijn maar dat is een goede oefening voor mijn logisch denken. Het kwam doordat ik op verschillende historische feiten stootte waar er een liedje over geschreven is. Zoals op 29 december in 1890 het bloedbad in Wounded Knee, een veldslag tussen de blanke kolonisten en de indianen. Is bezongen in een song van Redbone. Een funk-rock groep waarvan sommige leden een indiaanse afkomst hebben. Nog altijd is hun lied "We are all wounded in Wounded Knee" actueel in de Amerikaanse Staten met een Indiaanse achtergrond. Daarna stootte ik op het overlijden van Raspoetin (1869- 17 of 29 of 30 dec 1916), die de laatste tsarina van de Romanovs in zijn ban had. Boney M, een Duitse disco-groep maakte over deze pope een disco-dansnummer: Rasputin, lover of the Russian Queen.... Dan zong Peter Koelewijn "Kom van dat dak af" en bedoelde daarmee "Lucy Jordan" die bezongen werd in de ballade van Marianne Faithfull in "The Ballad of Lucy Jordan" waarna ze ook nog eens, "As tears go by" zong. Enfin, mooie liedjes die meer dan een eeuw omvatten. En dan zag ik Mackintosh staan en kon enkel denken aan de 14 soorten karamellen van "Quality Street". En tot mijn verbazing is het verhaal van die snoepjes ook merkwaardig. Toen de firma de lekkernijen op de markt bracht, speelden ze juist het toneelstuk van James Barrie (1860-1937) " Quality Street" en meteen had de confisseriefabriek een originele naam voor zijn assortiment lekkernijen gevonden. Deze, een beetje een vergeten auteur, schreef ook de boeken over Peter Pan, het jongetje dat niet wilde volwassen worden. Maar dat was niet de Mackintosh die bedoeld werd, maar wel Charles (1766-1843) die in 1823 een patent aanvroeg voor zijn rubberoplosbare textielverf waarmee hij katoenen stoffen impregneerde en zo waterafstotend maakte. Nog altijd zijn deze traditionele trenchcoats te verkrijgen in exclieve winkels en derhalve zeer prijzig. Wel blijf je gegarandeerd droog met zo'n regenjas en geen overbodige luxe als je de laatse regenmaanden bekijkt. Volledigheidshalve meld ik ook nog het bestaan van de Mackintosh pc van Apple, kortweg de Mac genoemd. Natuurlijk komen dergelijke eerder genoemde jassen, zonder noemenswaardige snit en kleur, niet voor in de collectie die Pierre Cardin (1922-2020) tekende in 1964. De zogenaamde 'futuristische -cosmocorps collectie' werd zijn handelsmerk. En zo kom ik aan het einde van mijn blog vandaag met een citaat van een oud-koningin van Roemenië, Elisabeth zu Wied (1843-1916), beter gekend als Carmen Sylva: optimisme is het leven gezien door een zonnestraal. Een citaat van haar dat ik ook al eens gebruikte noteer ik nog maar eens omdat het mooi is: witte haren zijn de vlokken die de zee bedekken na een storm. Tot morgen
