Met een mooie gestreepte ochtend hemel (rode, blauwe, grijze lijntjes) begin ik de laatste dag van het gezegende jaar Onzes Heeren, 2021. Ik ben er niet rouwig om. De eerste 6 maanden hebben veel energie gevraagd om er door te komen, met de stellingen rond mijn huis, de vernieuwing van het dak, de coronadreiging, de prikken. De tweede helft van het jaar waren er gelukkig de vele bezoeken en in september het goede weer om met vernieuwde energie, de herfst en de winter aan te vatten. En nu? Een weerspreuk geeft geen al te beste vooruitzichten want 'waait met Sylvesternacht de wind, maakt dat je 't komend jaar hopeloos vindt'. Maar de laatste spreuk die werd vastgesteld op het schilderij uit 1559, "De Verkeerde Wereld" van Brueghel, geeft een waarschuwing die we ter harte moeten nemen: zorg dat er geen zwarte hond tussen komt = pas op dat het niet misgaat!. Een verwittigd man/vrouw/en onzijdige, is er twee waard. En hiermee heb ik al de, tot nu toe vastgestelde, spreuken of gezegdes in zijn schilderij, opgesomd. Het was plezant om iedere dag een spreuk weer te geven. Ik apprecieer het werk van deze talentvolle kunstenaar, niet alleen omwille van de schildertechniek maar ook om al die gezegdes op te zoeken, te noteren en dan weer te geven met een penseel of borstelstreep. Ik was ook verbaasd hoe lang de uitdrukkingen al in ons taalgebied bestaan en dat toen al gemeengoed waren. Ik kan me dus opmaken voor een nieuwe uitdaging voor mijn blog in 2022.
Ik ben blij dat 'mijn' goegemeente is geweest. Een lekker samenzijn, een babbel, en iedereen weer een gelukkig leven kunnen wensen voor het nieuwe jaar. En toen zongen ze "Take me home, country roads" van John Denver (1943-1997). En dan zijn we weer met ons tweetjes, en daar kunnen we ook van genieten. Ik zal mijn huisgenoot eens extra verwennen want St Sylvester is de patroonheilige van de dieren, en tot nader order is mijn hond nog altijd een beestje. Een mooi rijmpje om mijn laatste blog van 2021 af te sluiten: Sint Sylvester is 't vandaag; dat God uw vee behoede graag, geen vos een kip verschalkt, je man niet achter rokken zwalkt!. Tot in het nieuwe jaar, dus tot morgen
'Vetzak' is het Vlaamse woord van de dag. Dat wordt dikwijls gezegd over iemand die vuile dingen doet of ranzige taal gebruikt of platvloerse woorden zegt. Hier zegt men dat soms al eens lachend tegen kinderen, 'het is een klein vetzakske'. Dan wordt echt liefkozend en met een tedere intonatie gebruikt en gezegd. Ik ga het niet schrijven al zou ik wel kunnen zeggen dat hier de voorbije uren wel duchtig 'geschranst' is door mijn familie. Met 10, opgedeeld in klein grut, die de ballekes in tomatensaus naar binnen werkten en het grote volk dat goesting had in hesp met witloof en kaassaus, gegratineerd in de oven. Beide gerechten vergezeld van aardappel-wortelpuree. Als toetje was er de keuze uit de vele koekjes en schuimpjes met koekje onderaan en met chocolade overgoten. Nu is iedereen een stevige wandeling gaan doen om de overtollige caloriën weg te krijgen en van de gezonde zeelucht te genieten. Het zijn zachte temperaturen en een stevig windje zal er wel voor zorgen dat het aangenaam is en iedereen eens uitgewaaid. Al is het een tijdje geleden dat ik zo'n menu op tafel moest zetten, ik ben heel tevreden over mezelf dat ik dat weer voor elkaar gekregen heb. Ik heb daar een mooi citaat voor gevonden, geschreven door Charlotte Whitton (1896-1975), de eerste vrouwelijke burgemeester van een grote Canadese stad (Ottawa): Wat vrouwen ook doen, ze moeten het tweemaal zo goed doen als een man, om half zo goed beschouwd te worden. Gelukkig is dat niet moeilijk!!!. Ondertussen kan ik voor hondjelief het spreekwoord nr 125 van Brueghel gebruiken: zo mak als een lammetje = heel gedwee. Het kan ook niet anders, want deze morgen is hij ook mee op uitstap mogen gaan. Hij ligt nu naast mij te bekomen van de aandacht en een dutje te doen, wat ik seffens ook wel zal doen. Zachtjes zal ik dan de liedjes van Zjef Vanuytsel (1945-2015) laten spelen, te beginnen met, "De Zotte Morgen", vervolgens "Houten Kop" die ik heb opgelopen van de ambiance hier in huis. En als laatste laat ik dan "Ik Weet Wel Mijn Lief" draaien, want dat zijn ze toch allemaal wel, mijn liefste familie. Tot morgen
Nr 124 van Brueghel: zijn pijlen verschieten = te snel handelen of beslissen. Dat is hetgeen dat ik nu ga doen. Beslissen dat muziek een belangrijk thema is van deze blog, zonder na te denken hoe erover te beginnen en bovenal, proberen een geheel te maken van mijn artikel. Dat zal wel moeilijk zijn maar dat is een goede oefening voor mijn logisch denken. Het kwam doordat ik op verschillende historische feiten stootte waar er een liedje over geschreven is. Zoals op 29 december in 1890 het bloedbad in Wounded Knee, een veldslag tussen de blanke kolonisten en de indianen. Is bezongen in een song van Redbone. Een funk-rock groep waarvan sommige leden een indiaanse afkomst hebben. Nog altijd is hun lied "We are all wounded in Wounded Knee" actueel in de Amerikaanse Staten met een Indiaanse achtergrond. Daarna stootte ik op het overlijden van Raspoetin (1869- 17 of 29 of 30 dec 1916), die de laatste tsarina van de Romanovs in zijn ban had. Boney M, een Duitse disco-groep maakte over deze pope een disco-dansnummer: Rasputin, lover of the Russian Queen.... Dan zong Peter Koelewijn "Kom van dat dak af" en bedoelde daarmee "Lucy Jordan" die bezongen werd in de ballade van Marianne Faithfull in "The Ballad of Lucy Jordan" waarna ze ook nog eens, "As tears go by" zong. Enfin, mooie liedjes die meer dan een eeuw omvatten. En dan zag ik Mackintosh staan en kon enkel denken aan de 14 soorten karamellen van "Quality Street". En tot mijn verbazing is het verhaal van die snoepjes ook merkwaardig. Toen de firma de lekkernijen op de markt bracht, speelden ze juist het toneelstuk van James Barrie (1860-1937) " Quality Street" en meteen had de confisseriefabriek een originele naam voor zijn assortiment lekkernijen gevonden. Deze, een beetje een vergeten auteur, schreef ook de boeken over Peter Pan, het jongetje dat niet wilde volwassen worden. Maar dat was niet de Mackintosh die bedoeld werd, maar wel Charles (1766-1843) die in 1823 een patent aanvroeg voor zijn rubberoplosbare textielverf waarmee hij katoenen stoffen impregneerde en zo waterafstotend maakte. Nog altijd zijn deze traditionele trenchcoats te verkrijgen in exclieve winkels en derhalve zeer prijzig. Wel blijf je gegarandeerd droog met zo'n regenjas en geen overbodige luxe als je de laatse regenmaanden bekijkt. Volledigheidshalve meld ik ook nog het bestaan van de Mackintosh pc van Apple, kortweg de Mac genoemd. Natuurlijk komen dergelijke eerder genoemde jassen, zonder noemenswaardige snit en kleur, niet voor in de collectie die Pierre Cardin (1922-2020) tekende in 1964. De zogenaamde 'futuristische -cosmocorps collectie' werd zijn handelsmerk. En zo kom ik aan het einde van mijn blog vandaag met een citaat van een oud-koningin van Roemenië, Elisabeth zu Wied (1843-1916), beter gekend als Carmen Sylva: optimisme is het leven gezien door een zonnestraal. Een citaat van haar dat ik ook al eens gebruikte noteer ik nog maar eens omdat het mooi is: witte haren zijn de vlokken die de zee bedekken na een storm. Tot morgen
"Het weer dat Kinderdag wil, komt terug ook in april", de weerspreuk van 28 december. Het gezegde van Brueghel, nr 123: zijn licht laten schijnen op iets = iets begrijpelijkers maken = zeggen wat men ervan vindt. Wel, het is een feestdag, gekend als de dag voor 'de Onnozele Kinderen'. Dat dient men te vertalen naar 'Onschuldige kleine mensjes'. Wat gebeurt er zoal sinds jaar en dag, vandaag? Kinderen mogen eens baas spelen en bepalen wat er die dag gaat gebeuren. De kinderburgemeesters en kinderparlementairen hebben een serieuze inbreng in het gebeuren van de dag. Op familieformaat mogen de kids, voor mij is dat zowel groot als klein, bepalen wat er op tafel zal komen. Ook de dagindeling zal aan bod komen, en dat zal over mijn hoofd bedisseld worden. Ik zal me er met plezier aan aanpassen. Dat 'baas spelen' zijn zal hier wat langer dan vandaag duren, omdat ze een tijdje op logies komen. Ik schik me de komende dagen naar hun wensen. Wat wil zeggen 'veel werk'. Maar kom, ik ben uitgeslapen en paraat om alle bevelen op te volgen en aan de kinderwensen te voldoen. Raymond van het Groenewoud vertolkte deze morgen goed mijn gevoelens met de titel van zijn lied: Je moest eens weten hoe gelukkig ik ben...Mijn kort berichtje eindig ik met een mooie quote van Epicurus (341vC-270vC): Het mooiste van alles wat wijsheid ons biedt om het leven prachtig te maken, is zonder twijfel 'vriendschap'. Tot morgen
"Don't go", een dierbaar familielid dat begraven wordt, ontlokt vaak deze woorden uitgesproken door de nabestaanden. Vandaag zal dat zijn, bij de familie van mijn schoondochter. Ik las het grafschrift dat gebeiteld werd op de gedenksteen van Johannes Kepler (1571-1630): "De hemel heb ik bemeten, nu meet ik de schaduw der aarde. Mijn geest verkeerde in de hemel, het lichaamlijk omhulsel ligt hier". Geschreven door deze astronoom, astroloog, wis-en natuurkundige die in zijn "wetten van Kapler" o.a. de baan en bewegingen van hemellichamen om een ander lichaam beschrijft zoals bv de maan om de aarde. "Don't go" is een titel van een prachtig lied gezongen door de Ierse rockgroep, Hothouse Flowers (what's in a name).
Ik wist dat mijn slaap foutu zou zijn, als ik naar de docu over Queen/Freddie Mercury zou kijken. Dat werd gisterenavond/nacht uitgezonden op een Nederlandse zender. Het was de moeite van het kijken waard met veel nieuwe en onbekende interviews en andere fragmenten. Maar bovenal de resumé van "Freddie Mercury Tribute Concert" dat enkele maanden na zijn overlijden plaatsvond, was overweldigend. De opbrengst van het concert en de latere video's en dvd's, gingen en gaan nog altijd, integraal naar goede doelen die gerelateerd zijn met hiv/aids-virus. Vooral het, als laatste te zien in het portret van de zanger, optreden van Georges Michael (1963-2016). Zijn ongeloofelijke weergave en het geloof dat hij uitstraalde in de kracht van de song, "Somebody to Love", bezorgde me kippenvel, was adembenemend en bezorgde me de adrenaline die me uit mijn slaap hield. Ik ga hier nu eens spreuk nr 118 van Brueghel toepassen op mezelf omdat ik de uitvoering van Georges even mooi vond/vind als van Freddie: zij hangt haar man de blauwe huik om = zij bedriegt haar man = ik bedrieg mijn geliefde Freddie door het even mooi vinden van de uitvoering door Georges!!!. Ik heb deze morgen nog eens naar de uitvoering geluisterd en ook naar vele andere die ik gisteren niet te horen kreeg. Ik was bijvoorbeeld nieuwsgierig naar de interpretatie van Zucchero die een totaal andere stemtimbre heeft dan de frontman van de rockband. Hij bracht tijdens de Tribute, "Las Palabras de Amor". Om kort te gaan, ik heb er van genoten en ben nu doodmoe. Dat zal met een siësta opgelost worden.
Vandaag zal ik, ondanks het feit dat ik boodschappen moet gaan doen om de dorstigen te laven en de hongerigen te spijzen (ik heb morgen logés voor een paar dagen) zal ik nr 120 van Brueghel niet toepassen: zijn geld in het water gooien = zijn geld verkwisten. Tot morgen
Het is vandaag, net zoals alle tweede kerstdagen, wakker worden en weten dat het een belangrijke dag is: de verjaardag van mijn oudste kind!!! Een dochter, toen een hompje van 2,920 kg en 49 cm lang. Ze kwam zowaar 2 dagen later dan we dachten. Het was met spanning dat we wachtten op onze eerste baby en nieuwsgierig naar het geslacht. Toen waren al die technische middelen nog niet voorhanden om het geslacht vóór de geboorte vast te stellen. Ik was wel overtuigd dat het een dochter zou zijn, gezien langs haar vaders kant er een meisje de oudste was en ikzelf ook de oudste was. En we hadden dus alleen een meisjesnaam voorzien. Om 6u30 voltrok zich dan het wonder van een nieuwe mens op aarde. Dat is ondertussen weeral 49 jaar geleden.
Sindsdien is er veel veranderd, zowel qua techniek, de wereld en ook mezelf. Dan gebruik ik nu spreekwoord nr 119 van Brueghel, wat de verandering bij mezelf heeft teweeggebracht: zijn gat aan de poort vegen = zich nergens druk om maken. De jaren hebben me geleerd dat ikzelf het slachtoffer ben, als ik me erger aan omstandigheden waar ik geen vat op heb. Het is aanvaarden, althans proberen , van de mensen en dingen, van de voorvallen en omstandigheden, om mijn eigen ziel en zaligheid te beschermen van ongelukkig te voelen, stress te hebben, slapeloze nachten. Laat me zeggen dat ik die houding, na al die jaren, voor 75% onder de knie heb gekregen. Want spreekwoord nr 122 zegt: ieder zijn last dragen = ieder heeft zijn eigen problemen.
Paul Simon zong nog eens zijn "Graceland" en dan verwacht ik telkens nieuws uit Zuid-Afrika. Met triestig nieuws ditmaal: Bisschop Desmond Tutu (1931-2021) is overleden. Samen met Nelson Mandela (1918-2013) en F.W. de Klerk (1936-2021) zorgde hij voor een vreedzame revolutie dat het Apartheidssysteem ontmantelde. Een uitspraak van hem vatte de geschiedenis van zijn vaderland goed samen: "Toen de missionarissen naar Afrika kwamen hadden 'zij' de Bijbel en 'wij' het Land. Zij zeiden: Laat ons bidden. Wij sloten de ogen. Toen we ze openden hadden 'wij' de Bijbel en 'zij' het Land". Het was bij manier van spreken een 'Triumviraat', die ieder op zijn manier en toch tesamen, een politiek leiderschap en samenwerking etaleerden. Zo hebben deze mannen, bloedbaden en stammenoorlogen vermeden. Hun ernst, gematigdheid, rechtvaardigheidsgevoel en integriteit werd door iedere burger van hun land geaccepteerd. Nog eens duidelijk gezegd in een citaat van Desmond Tutu: Goedheid is sterker dan slechtheid, liefde is sterker dan haat, licht is sterker dan duister, leven is sterker dan dood. Hoopvol zijn wij sinds Hij ons liefhad. Tot morgen
Voor alle lezers een vreugdevolle, gelukkige en gezonde kerstperiode gewenst. Het is goed om deze dag met wat rustige achtergrondmuziek te beginnen en te luisteren naar enkele mooie liedjes, die de serene sfeer van deze dag kunnen oproepen. The Marble Sounds met "Leave a light on', The Pretenders met "2000 miles", Elbow met "One Day like this" en vooral Jona Lewie met "Stop the Cavalry". Daarin hoor ik de engeltjes op hun schalmei spelen. Maar het lied brengt me ook in herinnering wat in 1989 op deze dag gebeurde in Roemenië. De revolutie en opstand tegen de autocraat en zijn vrouwelijke medestander (echtgenote) loeide volop. VTM- Nieuws was ter plaatse om verslag uit te brengen van deze uitzonderlijke gebeurtenis in een communistisch land. Journalist Dany Huwé (1943-1989) kreeg een kogel in het hoofd en stierf in Boekarest. Hij is tot nu toe de enige in ons land die een verslaggeving met de dood heeft moeten bekopen. Dezelfde dag werd het dictatorskoppel voor het vuurpeloton gezet en geëxecuteerd. Hun namen verdienen geen plaats in mijn blog. In 1991 was deze dag ook het einde van de Sovjet Unie. Nochtans had Michael Gorbatsjov, bij zijn aantreden als Secretaris-Generaal van de Communistische Partij, gehoopt om de malaise binnen het regime en het morren van de burgers, alsnog te kunnen keren door zijn Perestrojka en Glasnostpolitiek. RIP USSR. Dan terug naar de muziek. Op deze dag gebruik ik wel 'schalmei' want alle engeltjes blazen op een instrument dat er een beetje op gelijkt, een bazuin. Dat brengt in herinnering wat ik als kind aan 'muzische' opvoeding kreeg: blokfluit spelen!. Nu worden in dat lesuur alle aspecten aan de kinderen voorgesteld: beweging, drama, muziek, beeld en media. Het kan niet missen dat ik nog zoveel in te halen heb aan kunde en weetjes. Moest ik vroeger weten hoe ik een onderbroek moest breien dan leren de kinderen nu met de pc werken, hun vingers voor handigheidjes op gsm en hun ogen voor een scherm te gebruiken. Natuurlijk zal ik wel in het voordeel blijven als er geen electriciteit, geen olie of gas meer is voor bv verwarming. Ik leerde een stoof aansteken en met kolen te vullen, eten op een gaspitteke bereiden, mijn truien en sokken te breien, en bovenal leren schrijven en lezen om alles terug te vinden in de boeken en encyclopediën. Het moet een dag van vreugde, van een glimlach zijn. Dat vond ik in een kwiske over kerstmis, met keuzemogelijkheid van antwoorden. Vb van een vraag: Maria kreeg bezoek van Gabriël, wie was hij? Een engel/ buurman/ man/ verloofde. Volgende vraag: wat vertelt hij: de H Geest bestaat niet/er is iets ergs met Jozef/Koning David is teruggekomen/ge krijgt een kind van God. Al het vorige schreef ik om het citaat van de dag te doen kloppen: De eerste plicht van een onbekend schrijver is interessant te zijn. Vervelend zijn mogen alleen beroemde schrijvers. Aldus E. Borr, waar ik verder niets over teruggevonden heb.
Nr 116: wie weet waarom de ganzen blootvoets gaan? = alles heeft zo zijn redenen. Nr 117: wilde beeren die syn bij den ander gheren = soort zoekt soort. Tot morgen
Godvermiljaardenondeju! Dat was de vloek die ik uit mijn keel perste toen de hond om middernacht niet wilde binnen komen. Een kleine inspectie was op dat uur nodig, nadat ik een vreemd geluid hoorde. En ondanks zijn diepe slaap, staat hij vliegensvlug klaar om te profiteren en nog wat buiten te lopen. Dat zijn de momenten dat ik weet dat ik geen 'jong' meisje meer ben, als ik op jacht moet gaan naar een jonge hond om hem bij zijnen schabbernakkel te pakken te krijgen. Eind goed, al goed, het was loos alarm en ik heb mijn hondje veilig binnen gekregen. Als baasje van een hond denk ik soms dat ik een beroep uit lang vervlogen tijden in ere herstel: strontrapers achter de trein! Achter elk transportmiddel dat werd voort getrokken door paarden (paardentram), en later de trein, moest er telkens een ruimer van dienst zijn. Dat het nog altijd een eerzaam beroep is weten ze maar al te goed in Lier. Na de Gummarusfeesten kuisen vrijwilligers, de uitwerpselen van de paarden en de schapen die in de stoet meelopen, op. Aan hen wordt de 'FiereLier' uitgereikt onder de vorm van een geschenkbon. Maar in Noord Brabant (Nederland) is dat zelfs de bijnaam voor mensen uit Lieshout (niet ver van Turnhout). Die scheldnaam kwam er na een politieverordening uit 1647 waarbij gemeld werd: het is verboden om op de Lankelaar en de Luytelaar mest en stront te rapen op straffe van een boete van 7 stuivers!!. Er zijn een 4300-tal Lieshoutenaren die met fierheid 'strontraper' genoemd worden en er zelfs een bronzen beeldje voor veil hadden: De Raoper (1958). De pers krijgt het soms ook te horen. Het beroep 'journalist' is niet minderwaardig en toch noemde President Theodore Roosevelt (1858-1919) hen 'muckrakers' toen ze hun neus staken in kwalijk riekende politieke potjes. Roosevelt noemde hen ook vaak "onmisbaar voor het welzijn van de samenleving, alleen moeten ze weten wanneer te stoppen met harken in de modder". De mestharkers van heden zijn de politieke journalisten, de onderzoeksjournalisten, de waakhonden, de riooljournalisten, ook de 'klokkeluiders' horen erbij. Soms wordt het nog eens in een vraag gesteld bij lomp en vunzig woordgebruik: Wat studeer je eigenlijk, dat je er zo'n boertig taaltje op nahoudt? Strontraper? Einde van de beschouwingen van mijn dagelijkse bezigheden als baasje. En als je het zo bekijkt zijn er nog veel mensen met het 'adjectief' strontraper!!
Nr 115 van Brueghel: wat heb je aan een mooi bord als het leeg is? = lichaamlijke behoeften gaan voor de zintuigelijke. Iedereen kent het antwoord. Daarom ga ik meteen over naar hét lied van de dag, en waar het dezer dagen om gaat, het bekendste en één van de mooiste kerstliederen: Stille Nacht, Heilige Nacht! In 1818 werd dit Duitse lied voor het eerst gezongen in de St Nikolauskerk in Oberndorf. De melodie is van Franz Gruber (1787-1863) en de tekst is van Joseph Mohr (1792-1848). Sindsdien in oneinidig veel talen gezongen in een protestantse versie of katholieke of Nederlandse, zelfs een Vlaamse versie. Tot morgen
Soms is het vermoeiend om een dag te beginnen. Daarom heb ik me nog eens lekker omgedraaid bij het wakker worden en me terug in de dekens gewikkeld. Wat kan een bed toch een fijn gevoel geven. Maar voor ik het weet, ben ik een paar uur later en kan ik dat slaperig gevoel niet wegkrijgen als ik opsta. Ik controleerde mijn blog van 2020 op deze dag en zag dat ik me toen ook langer in bed bevond dan gewoonlijk. Dat is toch wel een eigenaardige vaststelling, dat ik toen, 23 december, ook een vermoeiende dag vond om te beginnen. Ik zou nochtans blij moeten zijn want ik heb weeral 8 seconden meer licht dan een paar dagen geleden. Helaas, zal de zon ze niet benutten om me meer blauw in mijn ogen te geven. Het blauw dat in mijn ogen zal schijnen, moet van mijn pupillen komen. Ondertussen hebben mijn gezel en ik onze plaats ingenomen om aan onze lees- en schrijftaak te beginnen. Ik, op mijn geïmproviseerde bureaustoel en hondje-lief op een stoel naast mij. Daar houdt hij alle handelingen van baasje goed in de gaten. Ondertussen kijkt hij ook, af en toe, door het raam om mogelijks de buren eens te zien. En zo gaan we richting spreuken van Brueghel. Meerdere zelfs vandaag. Ik wil op 31/12/21 alle spreuken afgehaspeld hebben en daarom moet ik er af en toe wat meerdere noteren deze laatste dagen. Dat is goed als ik weinig inspiratie heb of als er te weinig faits divers op mijn weg komen. Zoals vandaag, op de dag dat Vincent Van Gogh (1853-1890) zijn oor een knip gaf om niet te zeggen zichzelf serieus molesteerde. Het enige dat er weer spraakmakend aan de dag is: corona, voorzichtigheid met anderen, kernenergie. Zelfs de 'Warmste Week' kan me weinig begeesteren, al behoor ik tot de doelgroep waar ze een vlammetje voor doen branden: de ouderen, de gepensioneerden, de 3e leeftijd, de jaggers. Ik ben eindelijk op de leeftijd gekomen, de laatste kans zogezegd, om te zijn wie ik ben en dat benut ik, zonder vlam, ook wel. Dat allemaal onder de noemer dus van de 'kleine verschillende weetjes', waarover ik geen goesting heb om verder uit te wijden. Dus hier is spreuk 113: voor wint ist goet seylen = voor de wnd is het goed zeilen = onder gunstige omstandigheden is het gemakkelijk succes te hebben. Daar is iedereen het wel mee eens, denk ik. Nr 114: waar aas is, vliegen kraaien = als er iets te halen valt, staat iedereen vooraan. Ook heel duidelijk. Dan spring ik even vooruit naar gezegde 121: zijn huik naar de wind hangen = zijn mening aan de omstandigheden aanpassen; dat is voor velen ook geen onbekend spreekwoord. Maken we ons daar niet allemaal af en toe schuldig aan? Tot morgen
Eerlijk waar, ik was vergeten hoe koud 'koud' aanvoelt. Het was deze morgen bibberen als ik buitenging om de krant te halen. Zelfs mijn hondje, nochtans goed voorzien van een pelsje, nam zijn slaapdekentje mee naar buiten om zich te beschermen tegen de vrieskou. Anderzijds is dat ook wel mooi, al dat vocht dat aangevrozen is en een wit tapijt van kristallen geeft op de daken, de velden en het gras. Ik heb wel mijn strooizout klaargezet, want nog eens uitschuiven wil ik ten allen tijde vermijden. Twee schuivers in mijn leven is genoeg geweest en meer spier-en peesscheuren moet ik niet hebben. Maar goed nieuws ondanks dit vorstweer: er komen al twee seconden daglicht bij, zegt Frank. We zijn weeral op weg naar een nieuwe lente en hopelijk ook naar een nieuw geluid. De plaat van corona is werkelijk afgezaagd en mag eindelijk eens verdwijnen. Zoals de burgemeester bij de verkiezingen riep: zet die ploat af!!! Fucking Idioot!!! Sam Sparro zal niet blij geweest zijn met de manier waarop zijn song "Happiness" van de draaitafel geveegd werd met het gebruik van die lelijke woorden. Zo lieve mensen, niet meer protesteren voor een prik of die plaat blijft ten eeuwige dagen draaien, capito? Ik gebruik dat Italiaanse woord eens voor 'begrepen' omdat er toch wel zeker een heilige Capito op de heiligenkalender staat vandaag!. Hij komt van Kherson, een havenstad aan de Zwarte Zee in Oekraïne. Zoals vroeger al meegedeeld, ik blijf thuis en ga toch op reis en kom de wonderlijkste plaatsen tegen die nooit toeristisch zijn. Ik haal hier een citaat van Godfried Bomans (1913-1971) aan, de schtijver van "Erik of het kleine insectenboek": de kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is!. Voilà, nu hoort ge het ook eens van een ander.
Nog even mijn spreuk 112 van Brueghel typen: veel geschreeuw, weinig wol =veel drukte maar weinig resultaat. Daar hoeft niet veel uitleg bij, iedereen gebruikt deze spreuk wel eens. Tot morgen
De zon, le soleil, the sun, die Sonne, ze schijnt weer aan het firmament. Samen met haar komt ook die mooie azuurblauwe lucht, die zo nodig is om wakker te worden, alert te zijn en bij de pinken te blijven. Ik heb in mijn hoofd geen samenhangend verhaal klaar en kan het spreekwoord nr 111 van Brueghel weer eens toepassen op mezelf: van den os op de ezel springen = slechte zaken doen (toen 16e E) = (nu) van de hak op de tak springen = steeds van onderwerp veranderen. Als je de 1e uitleg bekijkt, geef ik er een klein woordspelingsken bij over onze koning die slechte zaken doet: vorst aan de grond. Of nachtvorst, dan is hij overdag niet te bespeuren. Een tongbreker heb ik ook klaar: wie weet wat Willy Wevers' wijf weeft? Willy Wevers' wijf weeft witte warme wollen wanten!!. En die zijn nu nodig na een koude nacht met lichte vriestemperaturen. Maar van de os en de ezel gesproken, die zijn ook te vinden in het befaamde kerststalletje dat overal te lande kan bewonderd worden met plaasteren beelden of echte figuranten. Naast Maria, Jozef, de herders, 3 koningen, de kribbe met het kindje Jezus, de zingende cherubijntjes en sommige engeltjes met trompetjes als varianten op corona, zien we daar ook een 'os' en een 'ezel' staan. Nochthans staat er in het evangelie nergens iets geschreven over de aanwezigheid van deze dieren bij de geboorte van de Zoon van God. In de Bijbel zijn deze dieren al beschreven meer bepaald in het boek van de profeet Jesaja. Maar bij de kristenen staan ze symbool voor het nieuwe geloof in het jaar '0' van onze tijdrekening. Het reine dier 'de os', staat voor de Joden, die samen, met de 'onreine ezel' de 'Heidenen', de nieuwe Messias, de Nieuwe Koning omarmen en verwarmen om samen 'het Woord' te verkondigen en te belijden. Mooier kan de uitleg niet zijn. De nieuwe religie die ontstaan is met respect voor gelovigen en ongelovigen, en vrede wil brengen voor alle mensen. Niet iedereen is ervan overtuigd dat religie 'vrede' kan brengen. De speciale dag vandaag beweert dat het ook op een andere manier kan gebeuren. "Wereldorgasmedag" ziet peis en vree komen als we allemaal samen 'in een ultieme en simultane staat van extase' proberen te komen. Want na afloop zijn alle beoefenaars byzonder relaxed, zijn ze nergens meer boos over en hebben geen puf meer om ruzie te maken. Een speciale inkijk om de Wereldvrede af te dwingen bij de bewoners op onze wereldbol. En dan, om deze prachtige kortste dag en het voouitzicht van de langste nacht, bedank ik jullie allemaal om mijn exposé te lezen met het lied van Eurosongfestivalwinnaar, Udo Jürgens (1934-2014): Merci Chérie. Om dat te plaatsen, dat was in mijn 18e jaar, herinner ik me dat "Als de Dag van Toen" gezongen door Reinhard Mey.Tot morgen
Gisteren en vandaag. Voor de verandering is het 'lichtgrijs' weer buiten. Want zelfs grijs heeft ook zijn nuances. Zie maar naar het boek: "Fifty Shades of Grey" van E.L. James. Zelfs nog 4 vervolgboeken heeft ze er over geschreven: "Vijftig Tinten Donkerder", "Vijftig Tinten Vrij (Freed)", "Grijs" en "Donkerder". Het zijn geen 'meteorologische' boeken, ze zijn gecatalogiseerd in het genre 'erotica fictie'. Beste mensen, zo eentonig en saai is die kleur ook weer niet en hoeven we er ons ook niet dik over te maken. Laat er ons maar plezier aan beleven. En dus, lieve lezers, om mijn gedachten weer op het rechte pad te krijgen, heb ik zondagavond maar geluisterd en gekeken naar het "Eenzame Hartenbureau" van Ewin Ysebaert op Ment TV, alwaar Herder Professor Emeritus Rik Torfs (ex-rector KuL, ex- politicus) zijn zondagse preek ten gehore bracht. Altijd interessant om de week af te sluiten met reine en propere gedachten, zeker om de kerstweek te beginnen. Want de commerciemolen en de nieuwsitems over 'eenzamen' draait ook weeral op volle toeren. Ik zou me 'ongelukkig' moeten voelen omdat ik geen kleurrijke kerstboom in huis heb gehaald, geen pakjes heb om daaronder te leggen, en alleen ben om een feestmaal te verorberen. Wel, niets is minder waar. Sinds de motor van die familiefeesten in 2012 overleden is, prijs ik mezelf gelukkig om niet meer in die tredmolen van gedwongen 'fijne' familiebijeenkomsten te moeten treden. Ik heb liever ongedwongen en spontane feestjes met al mijn dierbaren, die zich het hele jaar onverwachts kunnen aanbieden, dan die overgecommercialiseerde en overgeconsumeerde 'kerst-en eindejaarsfeesten'. Voor mij mag er echt eens gestopt worden met de 'alleenstaanden' als zielige wezens af te schilderen die door onbekenden uitgenodigd moeten worden om eens een gevulde kalkoen, appelmoes en kroketten te eten en daarna een calorierijke 'buch' te verorberen. Ik blijf het liefst bij mijn 'eerlijke' kameraad, die me trouw zijn gezelschap zonder meer geeft, woeffie, doggy, blaffie, maar bovenal mijn hondje. Ik denk dat Brueghel daarvoor het spreekwoord 110 schilderde: uit hetzelfde gat schijten = onafscheidelijke kameraden. Maar het spreekwoord nr 109 ben ik jullie ook nog verschuldigd: uit het raam gooien = niets geheim kunnen houden. Dat is natuurlijk wel waar als ik al mijn bedenkingen op het internet gooi. Ik moet niet zeggen dat ik een dieet volg om mijn overtollige kilo's kwijt te geraken als ik een stonde nadien schrijf dat ik koekjes, pateekes, en crème glace meebreng uit het grootwarenhuis en groenten, voedzame etenswaren vergeet in mijn mandje te leggen. Zo, nu ga ik nog luisteren naar Gigliola Cinquetti met haar songfestivalsong uit 1964: Non ho l'eta per amarit, per uscire sola con te. Als jong meisje van 1948 geef ik jullie maar de vertaling mee waarom ik dat zo graag zing = ik ben niet oud genoeg om van je te houden, ik ben te jong om met je uit te gaan...Goed dat ik dat nog kan kwelen. Tot morgen
Een onverwacht bericht brengt me een beetje van slag. Droefenis in het gezin van mijn jongste zoon door het overlijden van 'moeke', grootmoeder van mijn schoondochter, in erg ongewone omstandigheden. Alleen, in het ziekenhuis. Zij die iedereen verzorgde van groot tot klein, heeft de laatste dagen van haar leven, door een medische ingreep en corona, niemand gehad die even haar hand kon vasthouden of wat woordjes van liefde tegen haar konden zeggen. Dus mensen, aub, laat jullie inenten, want dergelijke toestanden bezorgen de nabestaanden ontroostbaar verdriet. Dat is het voor vandaag. Tot morgen
Het weekend is weer in gang gezet met evenveel grijs, een gevoel van nattigheid en kilte als de voorbije dagen. Naar het weerbericht luister ik al niet meer. "Toen ik kind was bestond er ook al een meteokanaal", vertelde iemand me, "toen noemde men dat het venster". Ik zal dat vandaag ook raadplegen, dat is nog altijd beter dan 100 keren dezelfde woorden te horen dat "er laaghangende bewolking is die niet verdwijnt, ondanks het feit dat er een gigantisch hoge-druk-gebied boven ons hoofd hangt, maar al dagenlang niet bougeert". Het weekend zal van buitenaf geen weekend gevoel geven, ik zal er weer zelf voor moeten zorgen dat de zon schijnt in mijn huis en in mijn hart. "Et maintenant, que vais-je faire..." zong Gilbert Becaud (1927-2001) en ik stel me dezelfde vraag. Gelukkig biedt Vrt NWS soelaas in de vorm van een dag die ze in het leven riepen enkele jaren geleden. Natuurlijk in het Engels, zelfs bij de Vlaamse officiële zender: Bake Cookies Day. Omdat meteen in het artikel de foto's van mislukte baksels verscheen, ga ik me er niet aan wagen want zo'n grote pâtissière ben ik ook niet. Ik zal me beperken tot het afbakken van boterkoekjes en croissants die ik in de diepvries heb zitten. Dat geeft direct een heerlijke geur in huis. En die verse koffiekoeken geven ook direct een zondags gevoel, al is het vandaag nog niet de zevende dag van de week.
Nr 108: twee 'zotten' onder één kaproen = een gek is niet graag alleen. Als je één woordje anders weergeeft, is er een volkomen andere betekenis: twee 'hoofden' onder één kaproen = ze werken samen, ze verstaan elkaar volkomen. Dan is natuurlijk de vraag of de 'koppen' die Brueghel schilderde, de hoofden van gekken zijn en hoe is dat dan op te merken? Door een gelaatsuitdrukking, door een blik, een houding? In de beginperiode van de chaperon, werd die door de begoede burger gedragen, zoals te zien op de schilderijen van Van Eyck (1390-1441). En net zoals toen wordt dat heden ten dage gebruikt door een elite onder de bevolking: advokaten en rechters. Hen kan men toch moeilijk als 'minder wijs'. Moet men voor hen dan 'zot' of 'hoofd' gebruiken als ze de 'chaperon' dragen als men het spreekwoord wil gebruiken?. Nog een klein weetje: in de Middeleeuwen waren er ook al een soort opzichters om de goede orde te bewaren en erop toe te zien dat alles peis en vree was. Ieder stad had zo zijn eigen kleur van 'kap' om ze te onderscheiden van de rest van de bewoners. In Gent waren het de 'Witte Kaproenen', in Brugge de'Rode' en in Ieper de 'Blauwe'. Op de schilderijen van Van Eyck zie je vooral de mannen die dit hoofddeksel dragen. De vrouwen volgden pas enkele tientallen jaren, later deze mode. Zoals nu nog is, de mannen dicteren de mode aan de vrouwen. En nu ben ik de pist uit, want ik moet mijn kaartjes posten. Tot morgen
Ik kan niet anders dan de titel 'slaven' bedenken als ik lees wat er nu in Noord Korea verordonneerd wordt. Naar aanleiding van de herdenking van het tienjarig overlijden van 'de geliefde leider' Kim Jong-il (1942?-2011) is er het bevel gekomen van die levende 'grote leider', een 10-daagse nationale rouwperiode in te voeren. Met dien verstande dat er vandaag niets mag gedaan worden en al zeker geen boodschappen. De volgende 9 dagen mag er niet gelachen en niet gedronken (alcohol) worden, ook zijn alle vrijetijdsbestedingen uit den boze. Wie hier tegen zondigt of er niet droevig en triestig genoeg uitziet, krijgt het etiket 'ideologische crimineel' als beschuldiging, wordt opgepakt om vervolgens in het grote 'niks' te verdwijnen. Het is toch wel een heel bijzonder land, dat door economische crisissen gaat en hongersnoden kent door tegenvallende oogsten. Bij hoog en bij laag beweert de leider alles onder controle te hebben en te kunnen oplossen. Zelfs voor de 'honger' heeft Kim Jong-un een oplossing uitgedokterd: zwarte zwanen fokkerijen". Hij beweert dat het vlees van deze zeer grote vogels, medicinale eigenschappen hebben. Ze zitten vol proteïne, hebben immunoglobine, linolzuur en stoffen met anti-kankereigenschappen. Met al die positiviteit is het een goede en gezonde hongerstiller die, om een of andere reden, onbekend is in het Westen en de rest van de wereld. Maar ook hier, kan muziek de pijn voor al de gewone Noord Koreanen verzachten . Ze ondergaan alles lijdzaam, zwijgzaam en gedwongen. Er is maar één compositie die in aanmerking komt om hen te eren en een hart onder de riem te steken: Het Slavenkoor uit de opera "Nabucco" van Guiseppe Verdi (1813-1901). Er is natuurlijk de klassieke uitvoering in het operagebouw, de speciale uitvoeringen zoals bv van Pavarotti en Zucchero " Va pensiero". Ik vond zelfs een carnavaleske uitvoering door het Nijmeegse Dweilorkest 't Assekruus. Zij presenteerden met veel bombarie en zonder tekst dit "Slavenkoor". Er zijn ook de charme- en schlagerzangers die er mee op de hitlijsten kwamen. Zoals Freddy Breck (1942-2008): Überall auf der Welt. Maar deze zanger had ook nog een andere mooie meezinger: Rote Rosen. Mijn hond was niet gediend van de uitvoering die ik ten gehore bracht en jankte mee, terwijl hij ondertussen meelijwekkend naar mij zat te kijken. Maar ja, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, nietwaar?
Nr 107: twee vliegen in één klap slaan = twee zaken die men in één moeite kan afdoen. Dat dacht ik vandaag te doen. Ik las dat de laatste C130's hun 'zwanenzang' oftewel hun 'Farewell Flight' in formatie van 3, zouden vliegen boven Oostende, Lombardsiijde en Koksijde om vervolgens weer vaste grond in Melsbroek op te zoeken. Ik moest postzegels halen, kaartjes posten en de werken aan het strand opvolgen terwijl ik die laatste sierlijke groteske vogels zou zien overvliegen. Door het mistige weer is van het vliegend spektakel niks in huis gekomen en moest ik gewoon maar de boodschappen doen zoals ik al beschreven heb. Spijtig, ik denk dat ik iets ontroerends gemist heb! Tot morgen
Hotel Paradiso, zong Luk Vankessel deze morgen, hier voel ik me vrij...hier voel ik me fijn...hier voel ik me thuis....Mijn huis is zo wel te omschrijven. Het is een hotel, een B&B, een restaurant, een brasserie en soms ook een patisserie. Met dien verstande dat de bewoner alles zelf moet klaarmaken, klaarzetten, verzorgen en alle materialen in huis moet halen. Ik kan natuurlijk wel mijn benen onder tafel schuiven maar ik moet eerst wel alles zelf prepareren en exposeren. En als ik dat allemmaal buiten beschouwing laat heb ik inderdaad een Hotel Paradiso. Maar de vakantie is weeral in zicht en dan zal het wel een echt hotel en een echte B&B worden voor alle gastjes groot en klein. Het zal wel een onwennig en een dubbel gevoel geven want ik denk dat niet iedereen zijn prik al gekregen heeft. En wat moet ik dan als 'mama en oma' doen? De kat nog wat uit den boom kijken, want ik heb mijn 3e al gekregen waar ik nog altijd niet goed van ben met een grote ontsteking op mijn arm en spierpijnen.
Nr 106: twee honden en eene beene, si draghen selden wel overeen = verbitterd om iets vechten, twee die hetzelfde willen bezitten en met elkander strijden. Ik heb gekeken met de loupe naar het schilderij en daar staan maar 2 honden en is de derde, van een ander meer gebruikelijk spreekwoord niet te zien. Het is dus niet: daer 2 honden vechten om een schinckel te kluyven, gaet een derde gemenelijk me hene schuyven = als twee honden vechten om een been loopt een derde ermee heen.
Voor de rest heb ik vandaag niet veel te vertellen, het was kuisdag en dan ben ik nogal kort van stof. Ik heb dan ook 'mijnen parler' al kunnen doen. Maar ik ga gewoon eens naar Dimitri van Toren (1940-2015) luisteren, naar zijn "Lied voor de Kinderen". Ook al is het mistig en grijs weer toch moet ik naar buiten, ik zal zijn ander lied zingen dat een grote hit was in 1973: "Hé, kom aan, blijf niet staan en loop me achterna, door de straat, over 't plein met je tingeltamboerijn, diediediedamdamdamdiedeldiedeldamdam (x15). Tot morgen
Ik stam nog uit de tijd dat er minstens 3 voornamen aan een kind werden gegeven. Allen met een biezondere betekenis en om veel mensen te plezieren of discussies te vermijden. Tevens was het belangrijk om een onderscheid te maken tussen mensen met dezelfde voornaam en familienaam. De afkortingen van de 2e,3e enz voornaam konden uitsluitsel geven voor wie bv een brief of bericht was. Nu heeft dat nog weinig belang. De briefwisseling per e-mail komt meestal bij de juiste persoon. Mijn 2e naam is er gekomen als herinnering aan de tweelingzus van mijn vader. Mijn moeder weigerde me zo te noemen maar mijn vader stond op zijn strepen, vandaar het compromis. Naar zijn zeggen, ging er geen dag voorbij dat hij niet aan haar dacht sinds ze plots op 7 jarige leeftijd overleed. En vandaag vier ik dus mezelf en ook een dierbare nicht die wel die voornaam kreeg. Het is de feestdag van de H. Irenæus (ca 258) en 'Irene' is het feestvarken vandaag. Gelukkig ben ik gespaard gebleven van Romanie, die Romme werd genoemd en Pitsjen, die eigenlijk Petrus noemde maar Pierre werd als mijn 3e naam.
Omdat er maar geen kleur komt aan de hemel, is het een dag die me het spreekwoord nr 105 doet toepassen op mezelf: tussen twee stoelen in de as zitten = helemaal niets uitvoeren. De vraag rijst zelfs: ga ik er een pyjamadag van maken of toch maar kiezen voor gekleurde vrijetijdskledij? Zeker en vast geen joggingpak want ik ben niets zinnens enige overbodige beweging te maken vandaag. Aankleden en douchen of lichtjes met een washandje over mijn gezichtje wrijven is al een activiteit en een bezigheid. Ik moet ook sowieso de hond al amuseren en entertainen. Dat zijn al 2 zware lichaamlijke activiteiten. Ik sta, of liever ik zit, nog in dubio wat ik ga doen. Ter verontschuldiging, alhoewel ik dat aan niemand verplicht ben of ook geen uitleg hoef te geven over mijn luiheid vandaag, is dat mijn spieren nog altijd stram en stijf zijn van de boosterprik. Ik hou me aan de minder vermoeiende 'lees' bezigheden . Ik vind daar altijd mijn plezier bij en dat is nu eens geen inspanning. Zo kwam ik te weten dat 61 jaar geleden Boudewijn I (1930-1993) huwde met gravin de Mora y Aragòn, die had wel 5 voornamen maar werd kortweg 'Fabiola' (1928-2014) genoemd. Op deze dag werd ook 'Nero' geboren. Niet het hondje van Carmen maar de vreselijke keizer van het Romeinse Rijk. Hij werd niet zo oud (37-68) maar kon ondanks het feit dat hij zelf de dolk door zijn keel stak, vooraleer de geest te geven nog prevelen: welk een kunstenaar sterft er met mij....Het is maar hoe je zijn leven bekijk. Op deze dag stierf wel een beroemde kunstschilder, Johannes Vermeer (1632-1675). De titels van zijn werken zijn een beetje een weergave van een wereld waar ik zou kunnen van dromen: Meisje met de Parel, Schrijvende Vrouw met Dienstbode, Dame met twee Heren, Slapend Meisje....Tot morgen
08u00, pikkedonker buiten. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik electriciteit en gas heb om te kunnen zien en me te verwarmen. Groene energie moet er zijn, maar dan mogen er natuurlijk niet té veel dagen zonder zon en/of wind zijn. Dan is het weer importeren geblazen uit andere landen om hun overschotten van electriciteit (opgewekt door hun door ons verfoeide kern- gas en kolencentrales) aan te kopen. En als het echt slecht zou uitdraaien met onze energievoorziening, dan is het ook ribbedebie 'schone auto', dan is alles te voet of per velo te doen want 'Openbaar Vervoer' zal het ook laten afweten. Natuurlijk heeft iedereen Hiroshima en Nagasaki (1945), Tsjernobyl (1986) en Fukushima (2011) voor ogen bij de beslissing om de kerncentrales te sluiten. Alleen, nog niemand heeft een degelijk alternatief gevonden die de moderne mens hetzelfde comfort kan bieden. De vooropgestelde oplossingen (zonnepanelen, windenergie) zijn geen standvastigheden. Hoe zal de 95% import van onze primaire energie (aardolie, aardgas) opgevangen worden? Er is nog altijd geen degelijk antwoord gekomen van al de bestuurslui die met dit belangrijk hoofdstuk bezig zijn. Ik pas voor hen nr 104 toe: tussen hemel en aarde hangen = ze bevinden zich in een lastig parket om een keuze te maken. Geen nood, tot nu toe heb ik nog licht en verwarming en daar maak ik handig gebruik van op deze mistige grijze dag.
Nu woorden!! Het is vandaag de Internationale Dag van de Aap. Het dier(tje) heeft het moeilijk om te overleven door de 'boomkap' en 'industrialissering' van zijn leefwereld. Regelmatig moeten we deze diersoort eens onder de aandacht brengen en ons bekommeren over een ver familielid. Dom zijn deze beesten in geen geval, verschillende proeven die de mensen op hen doen hebben dat al voldoende bewezen. Het onderscheid tussen zij en wij? Onze grijze cellen, de taal, het ABC, de klinkers en de medeklinkers, de spraak. Ik moet zeggen, soms zijn ze slimmer dan de mens, wij verstaan hun taal niet maar zij wel de onze. En eerlijk gezegd, de taal van de jeugd is even vreemd als de geluiden van onze dierbare verre verwanten. Neem nu de nieuwe woorden die dit jaar gekozen zijn door de kinderen: Ma stobbe. Er is een uitleg bij nodig om het te begrijpen dat het zoveel betekent als 'stop' maar dan hedendaagser (!), cooler uitgesproken. Het tienerwoord van dit jaar is 'Bestie' en eigenlijk wel een mooi woord om 'beste vriend' te zeggen. Ik ben de jeugdige nieuwe woorden van de laatste jaren eens gaan bekijken. Er zijn er toch een paar die het al jaren overleefd hebben: yolo = you only live once, OMG = Oh my God. Natuurlijk komt ook dit jaar weer Engels aan bod zoals 'lol' = laughing out loud, of 'bas' = bitches/boys ain't shit. Die hebben kans om ooit in 'den dikke' opgenomen te worden. De andere zijn uit het geheugen verdwenen zoals: ewa ja, beire, dab. Maar Van Dale heeft vandaag weer zijn nieuw 'corona' woord gespuit: priktwijfelaar = iemand die twijfelt over het nut van al die vaccinaties. Tot morgen
Juffra Toertjes.....een uitdrukking die me naar lang vervlogen tijden terugbrengt. Ik wenste dat ik die uitdrukking nog eens kon horen uitspreken door mijn moeder (mama-bomma) en grootmoeder (bobonne). Al plagend werd me die benaming gegeven als ik een aanmerking of berisping kreeg omwille van gezaag voor snoep, of een handeling die geen goedkeuring had in hun ogen. Een gekende uitdrukking in het Waasland. Nu zijn het vooral benamingen voor bakkerijen of confisseriën of receptenboekjes voor gebakjes. Ik denk dat vele meisjes die uitdrukking wel kennen en verlangen naar liefdevolle terechtwijzingen die in het begin van het leven werden gegeven met plezante troetelnaampjes. Juffra Toertjes, ik krijg direct goesting om een toertje te gaan halen. Het zou me niet verbazen moest ik straks een pateeke meebrengen na het boodschappen doen.
Jennifer Jennings opende deze morgen de debatten op de radio. Niet de echte Engelse dame met de gelijknamige naam, maar de titel van het Songfestivallied van Louis Neefs (1937-1980) uit 1969. Ik vind het wel niet zijn beste nummer, maar zijn mooie stem 's morgens eens horen, zet de dag goed in. Het is een speciale dag vandaag, want iedereen heeft de 'langste nacht van het jaar' achter de rug. Vandaag is het immers Sint Lucia (± 286-304), de heilige van het licht. In Zweden wordt dat uitbundig gevierd met lichtkronen, lichtkransen en kaarsjes. We vieren dat niet meer, er zijn immers al té veel heilige feesten in december. Dat wil daarom niet zeggen dat ze doodgezwegen moet worden. Er zijn ook hier heel veel spreuken en gedichtjes die over deze lichtgevende Sint gaan.Een gezegde: als Sint Lucie komt, lengen de dagen met een vlooiensprong. En een ander weetje in dichtvorm: Lucia maakt de langste nacht, Sint Vitus (15 juni) maakt de langste dag, half maart en half september vrank, maken dag en nacht even lank!.
Het spreekwoord nr 103: tot de tanden bewapend zijn = zwaar bewapend zijn. Vroeger letterlijk te nemen met harnas, kuras en masker omwille van de vele oorlogen die met speren, pijlen, goedendags en zwaarden beklonken werden. Nu nog in figuurlijke zin gebruikt: goed voorbereid ergens aan beginnen. Zoals in debatten, alle elementen kennen om iedereen een goed antwoord te kunnen geven. Of zoals ik met mijn blog doe, eerst alles eens opzoeken om zware fouten te vermijden.
"Mijn leven is mooier dan ik het me in mijn wildste dromen kon voorstellen". Een uitspraak van Anthony Hopkins, (83jaar) na een zoveelste prijs en eerbetoon. Voor mij is dat 10 jaar om nog fantastische dingen te beleven en aan mijn leven toe te voegen, en dan dezelfde zin gebruiken als deze veel gehuldigde fenomenale acteur. Tot morgen
Ik heb gisterenavond geluisterd en gekeken naar spraakwaterval Stephen Fry. Er werd al meer dan een jaar naar zijn komst uitgekeken, want een internationale ster in je praatprogramma is goed voor het ego en de zender. Ik betreur dat voor hem werd afgeweken van het tijdsbestek. Het werd aangepast om al zijn gekozen filmfragmenten te bekijken. Ik begrijp wel dat men zo'n bekendheid wil fêteren, maar ten opzichte van onze eigen speciale gasten, is het niet fraai dergelijk onderscheid te maken. Al de sprekers die de revue gepasseerd zijn, zijn ook beroemdheden en autoriteiten op hun vakgebied, net zoals Mr Fry dat is op zijn gebied: entertainment, en dat bedoel ik niet denigrerend. Hij heeft zijn sporen verdiend niet alleen in komisch amusement maar ook bijdragen geleverd voor het bespreekbaar maken van bv bi-polaire stoornis, homoseksualiteit. Maar bon, het is weer afscheid nemen voor een jaar van een zeer goed en hoogstaand praatprogramma, met een voortreffelijke gastheer. En het leven gaat weer verder, met het spreekwoord: decemberregen is geen zegen. Zoals in een vorig bericht gemeld (blog 04/12), heeft een mens nood aan een blauwe lucht om wakker te worden en alert te blijven. Als ik naar buiten kijk en het weerbericht van Frank goed beluisterd heb, is dat voor vandaag een utopie. Ik zal zelf voor blauw moeten zorgen. In eerste instantie door mijn blauwe kledij, al is er geen item bij, dat de kleur 'azuur' heeft. Ik zal dan maar kijken naar mijn passe-partout film voor grijze dagen: Under the Tuscan Sun, van Audrey Wells uit 2003. Kijken naar verhalen opgenomen in zonovergoten landen helpt nog altijd meer dan er over te lezen.
Spreuk nr 102: tegen de stroom is het kwaad roeien/zwemmen = tegen algemene opvattingen kan men zich moeilijk verzetten. Iedereen zal in zijn leven wel eens een periode meegemaakt hebben waar de gevonden oplossingen voor moeilijkheden allerhande, strijdig waren met de gangbare geplogenheden. Dat zijn soms harde tijden. Het sterkt de mens wel, omdat hij eerlijk blijft tegenover zichelf in doen en laten, al staat dat soms dwars op de algemene gang van zaken. Ik kan dat spreekwoord en mijn moeilijke periode muzikaal omlijsten met een lied dat iedereen kan meezingen: I did it my way. "Comme d'Habitude" werd gecomponeerd door Jacques Revaux in 1967 voor Claude François (1939-1978) en werd een grote hit. In het Engels vertaald en ook gezongen door Paula Anka. Maar als lied pas wereldberoemd geworden door de vertolking van de grootste 'crooner' aller tijden : Frank Sinatra (1915-1998).
Men spreekt over de natuur, het milieu, het klimaat en wat we allemaal gedaan hebben en nog moeten doen als mens, om het op onze aarde leefbaar te houden met respect voor alles wat de globe te bieden heeft, zowel boven- als ondergronds. Als je kijkt naar het schilderij van Edvard Munch (1863-1944), "De Schreeuw" zeg dan niet 'het zijn wij die schreeuwen' maar zeg 'het is de natuur'. Tot morgen
