Ik denk niet dat ik de enige ben die een andere kleur wil zien dan het 'eentonige grijs'. Grijs is geen kleur en spreidt niks levendigs ten toon. Integendeel, de kilte en koude worden er nog door benadrukt. Ik moet weer zelf wat warmte en kleur toevoegen aan mijn dag. Een warm welkom krijg ik iedere morgen van het hondje als ik de trap afkom. Hij heeft me zo vele uren moeten missen en dan is het een likske hier en een likske daar om me tonen hoe blij dat hij is dat ik er weeral ben. Natuurlijk is daar een beetje opportunisme bij. Hij kan dan buiten, krijgt drinken, eten en een hondensnoepje en zijn dag kan niet meer stuk want aandacht en eten is weer verzekerd. Voor mezelf probeer ik alles op te vrolijken door het onvermijdelijke blauw dat ik draag, met rode accenten te versieren zoals een rode sjaal en muts. Als de kleur niet van buiten komt moet je wel zelf kleur en vrolijkheid toevoegen aan de dag. Stil in een hoekske met een boekske zitten en je even van de wereld afsluiten, is ook een mogelijkheid. Dat is altijd een goed alternatief om de tristesse van buiten niet binnen te laten komen. Muziek hoef ik op een dag als vandaag niet. Het is heel eigenaardig dat ik bij zo'n weersgesteldheid ook gemakkelijk neig wat triestige of melancholische liedjes te beluisteren en dat swing, rock of pop me niet kunnen bekoren. Dus, stilte in huis en dat kan ook een zaligheid zijn. Als er deze namiddag nog geen kleur aan het firmament te bespeuren valt, zal het wel kijken zijn naar een dvd met blauwe luchten. Straks nog even buiten met de hond en ondertussen kijken naar het gevecht van de mussen en mezen om als eerste te smullen van de nieuwe voederbollen. En voor wie het interesseert, kip Carmen blijft op haar vertrouwde terrein naar pieren en andere insecten zoeken en paradeert nog altijd parmantig door de straatjes. Die zoekt geen andere 'Familie' op dan mezelf en mijn buren. Tot morgen
Het is niet omdat iemand niet meer lijfelijk aanwezig is dat ik een verjaardag mag vergeten. En al zeker niet als het een eeuwelinge betreft: mijn moeder Maria. Zelfs in de heiligen kalender wordt ze genoemd vandaag: Maria's Verloving. En dat zou zo maar eens waar kunnen zijn voor mijn moeder. Dat op deze dag ook haar verloving was, want ze huwde als 23 jarige op 2 juli met mijn vader. Ik moet zeggen, ondanks haar verwarde laatste jaren bleef '23' een magisch getal voor haar. Dàt was het getal van haar verjaardag en geboortejaar en een gelukkige leeftijd. Uit nieuwsgierigheid ben ik zo eens in de tijd terug gegaan om te weten hoe haar geboortedag eruit zag. Er was niks speciaals te melden buiten haar geboorte. Het was op een dinsdag, het had licht gevrozen -1°C. Een beetje regen die dag, 0,2ml, maar de zon heeft ook geschenen zelfs iets meer dan 5u. Van het weer kan gezegd worden dat het een beetje was zoals vandaag. Anders is het gesteld met de prijzen van de voeding in 1923. Niet in franken uitgedrukt maar in de euro's van vandaag: aardappelen, 0,03€/kg, een brood 0,09, kaas 0,77€/kg, melk 0,07/l, suiker 0,31€/kg, roomboter 0,29€/kg. Duizeling wekkende prijzen waar wij alleen maar van zouden willen dromen, een kar volledig vol geladen voor 5€.
Ik heb gisteren eens gekeken naar "Het Verhaal van Vlaanderen". Ik ben niet echt gecharmeerd van re-enactment of het naspelen en uitbeelden van historische gebeurtenissen. Met veel bombari is deze dure en kostelijke tv-serie aangekondigd en brengt bij mij een tweestrijd teweeg: moet ik dat nu goed vinden, moet ik naar dat geweld kijken, is er info bij die van kapitaal belang is en wetenswaardig, of kijk ik naar "heel Holland bakt" dat wat rustiger is? Enfin, ik heb toch maar gekeken en ben echt wel blij met de kennis die ik nu heb van Pieter De Coninck (1250?-1332) : een wever, een klein, gebocheld welsprekend manneke die de ambachtslieden kon overtuigen milities te vormen om te vechten tegen de patriciërs en de Franse ridders, de Leliaards. Natuurlijk was er langs de kant van de opstandelingen ook een edelman present om de leiding van het verzet en de gevechten op zich te nemen: Willem Van Gulik (1275-1304) die zijn graafschap Vlaanderen wilde beschermen. Eerlijk gezegd, er is niets nieuws onder de zon bij deze serie, gespreid over verschillende afleveringen omdat men wil beginnen bij 10.000 den jaren voor onze tijdrekening. Maar er zijn in ons land verschillende evocaties van historische feiten en personen, zoals "de slag van Waterloo", of legendes zoals "het Ros Beiaard" of de vele processies die heiligenlevens uitbeelden. Er is wel een wezenlijk verschil: de tv-reeks doet de mensen binnen zitten, de andere uitbeeldingen brengen de mensen 'en masse' naar buiten. Ik heb gezegd en....Tot morgen
Zomaar een zondag! Eentje dat me deze morgen meer goesting gaf om warm en knus in bed te blijven liggen in plaats van op te staan. Maar op dat vlak heb ik nooit keus, het hondje moet buiten en tot nader order kan hij de rolluik voor de deur nog niet omhoog krijgen en de klink van de deur niet bewegen. Al of niet gezwind, opstaan moet ik altijd. Weinig wind en veel grijs, zo zal het wel de ganse dag blijven. Vandaag zal ik een puzzeltje op de pc maken, dat vind ik ook plezant om te doen. Voor ik dit spelletje ontdekte, kocht ik kartonnen puzzels, grote, tot 5000 stukjes en meestal schilderijen. Dan waande ik me een grootse schilder die zo'n prachtig paneel kon tekenen en inkleuren. Nu een bezigheid op de laptop. Ik doe nu puzzeltjes van 200-300 stukjes met een ongezien aanbod aan tekeningen, foto's, landschappen, gebouwen enz..Voordeel; nooit een stukje kwijt. Daarna moet ik nog eens bekijken waar ik me de rest van de dag mee kan bezighouden. Veel zin in een winterse wandeling heb ik niet. Deze periode van het jaar is het wel moeilijk. Ik ben de koude beu, de dagen zijn nog kort en in de natuur zit nog geen leven, op die paar sneeuwklokjes na. Het is de tijd van wachten tot alles weer wakker wordt en alles van kleuren voorziet. Ik zou eigenlijk een voorbeeld moeten nemen aan woeffie: content in alle seizoenen, als baasje maar wat aandacht aan hem geeft. Maar ik heb geen zin om voor mezelf een 'baasje' te gaan zoeken. Ik ben al zo lang gewoon om voor mijn eigen amusement te zorgen dat ik vandaag ook wel weer wat zal vinden om de uren van deze winterzondag op een aangename manier door te komen. Tot morgen
Nog geen winters vlokje gezien, wel al de winterse kou gevoeld. Het is weer dik inpakken geblazen als ik buiten kom. Mijn krulletjes hond heeft er geen last van, altijd paraat om voor een balletje te springen. Nat of droog weer, warm of koud, één tekentje van mijn hand en hij staat weeral klaar om zijn jumps te doen. Hij wordt iets ouder en hij is nu al tevreden met 10 minuten springen per keer. Voor mij zijn het telkens buk- en strekoefeningen van mijn rug en gooi bewegingen met mijn armen. Op die manier verzorg ik ook mijn conditie, want ik heb trappen te doen vooraleer ik aan zijn patattenveld ben. Dat was vroeger een prachtig gazon. In ieder geval is het nu een speelterrein voor de hond geworden en ik zie dat er tenminste 1 iemand is die heel veel deugd heeft van wat vierkante meters zand. Het groen zal wel ooit eens terugkomen als hij ook met stramme spieren en gewrichten zit. Veel nieuws is er op deze uiterst zonnige zaterdag niet te rapen. Ik heb dan maar eens de verjaardagskalender van de beroemdheden nagekeken en ben toch wat beruchte personen tegengekomen die me deze morgen nog wat extra deden lezen behalve de krant. Degene die van zeer grote invloed geweest is in het begin van 1900 is zonder twijfel Grigori Raspoetin (1869-1916). Hij wordt dikwijls mee verantwoordelijk geacht voor de val het Rijk der Romanov's in Rusland. Ik heb 2 nieuwe woorden geleerd bij z'n biografie: 'starets' een geestelijke leider in wording in een Russische Orthodox klooster. En ook een 'strannik', een rondreizende pelgrim. Hij werd ook nog een 'gebedsgenezer' genoemd. Door die laatste functie verwierf hij veel invloed bij de tsarina. Af en toe slaagde hij erin de tsarevitsj van zijn helse pijnen bij zijn hemophilie-ziekte te verlossen. Met argusogen zag de hoge adel en de militairen zijn zienswijze op de Europese politiek, groeien bij de tsaar. Hij werd uiteindelijk vermoord na verschillende aanslagen. Wereldberoemd werd hij door de song van de Duitse pop-en discogroep 'Boney M', "Rasputin". Het liedje verteld beknopt zijn geschiedenis. Ik heb er weer eens naar geluisterd en het blijft nog altijd een swingend nummer en best hoorbaar al is het in 1978 opgenomen. Ik heb ook gemijmerd toen ik de naam van Jacky Morel (1932-2020) tegenkwam. Huismeester-verantwoordelijke voor het verdiep van de "Collega's"-gangwachter-manusje van niets en alles: Hilaire Baconfoy. Dat was een prachtige reeks. Nu nog wat van het winterzonneke genieten en wat vitaminekes opscharrelen. Tot morgen
Als ik buiten kom, hoor ik een zee die kwaad is omdat de wind uit het noord-westen komt en de koude meebrengt. Indachtig het spreekwoord van vandaag zal ik me er maar bij neerleggen want; Als het vriest op Sint Sebastiaan, dan is het op 2 februari met de vorst gedaan!. De winterspreuk van de dag. En met de 'vorst' is hier de vriestemperatuur bedoeld, niet de koning. Want de belangrijkste man van het land zal wel een feestje op touw gezet hebben voor zijn lieve gade. Voor mij is het al een tijdje geleden (25j) maar onze vorstin krijgt op haar verjaardag ook een nieuwe voordeur en zal 50 kaarsjes op haar taart mogen uitblazen. Ik kan maar één ding zeggen, ons Matilleke is een pracht van een koningin, een byzonder uithangbord van onze monarchie en koninkrijk, een surplus voor ons koningshuis en dan nog wel van 'eigen' bodem. Laat ons zeggen, een waardige vertegenwoordigster van ons land, waar geen schandalen rond hangen en die de Belgische economie, kunst en cultuur zeer genegen is en dat ook uitstraald in haar Belgisch koopgedrag. Bewonderenswaardig vond ik de voorbereiding naar deze verjaardag: de vele fiets-en wandeltochten die ze met de gewone Belg ondernam in de 10 provincies. In ieder geval wens ik haar nog vele gelukkige en gezonde jaren met haar gezin en haar geliefde man. Enfin, genoeg lofzang gedaan, maar één keer per jaar mag dat wel eens en een verjaardag is daar de beste gelegenheid voor. En natuurlijk moet er een liedje zijn op haar verjaardag. Dan kies ik, "Waltzing Matilda". Geschreven door Banjo Paterson (1864-1941). Hij had Schotse roots en gebruikte een melodie van een Schots volksliedje om zijn gedicht op te enten. Algemeen wordt dit lied als het onofficiële volkslied van Australië beschouwd. De twee versies die ik het liefste hoor zijn gezongen door Amerikanen en alletwee even leuk en swingend om naar te luisteren: Walzing Matilda van Harry Belafonte, The King of Calypso en de versie van Johnny Cash (1932-2003). Veel luisterplezier. Tot morgen
En blogster Ani behoort ook weer tot de vaste schrijfsters. We zijn allemaal senioren en dan is er bij de een eens een kink in de kabel en dan weer bij de andere. Maar we komen er altijd bovenop. Het citaat dat ik nu schrijf heeft ook een grond van waarheid en vergeet niet: men wordt pas oud, als spijt de plaats heeft ingenomen van de droom!. Geschreven door John Barrymore (1882-1942) acteur en de opa van actrice Drew Barrymore. Hier is het spreekwoord van toepassing: de appel valt niet ver van de boom. Ik ben niet oud en heb dus ook geen spijt dat ik nooit met een 'Harley Davidson' gereden heb. Vandaag wordt dat iconisch monster op de weg en droom van alle van mannen en vrouwen in een midlifecrisis, 120 jaar!!. Leren pak, stoer op de weg, samen zijn met fans van deze machine, rondrijden in groep met veel lawaai. En om dan niet te willen weten dat ze overjaarse pubers zijn, verwoorden ze hun 'stijl' als een 'passie' voor een brommer die ze al 20- 30- 40 jaar koesterden. Ik geloof het maar, ieder zijn plezierke bij het ouder worden als men de jeugdige trekken ziet verdwijnen. Nog één keer alles uit de kas halen om bij de tieners, twens, en thirty or something, te horen. Maar, fervente motards, geluk is niet alleen de vrijheid van onbezonnen over de Vlaamse wegen te schuren, onze John van hierboven, liet ook het volgende optekenen: geluk sluipt naar binnen, langs een deur waarvan je niet wist dat je ze opengelaten had!!. Zie zo, zo zie, vandaag was het poets-en wasdag. Ik ben een beetje vermoeid en stop bij 277 woordjes. Tot morgen
Gisteren in de late namiddag, toen het tijd werd om binnen te blijven begon mijn 'zaptijd'. Ik had geen zin om te lezen, maar had ook geen enkel opgenomen film of documentaire die ik wilde bekijken. Ik kan zeggen dat mijn geest wat lui was om naar iets te zien waar ik klaar wakker voor moest zijn, alert en bij manier van spreken bij de pinken. Dan is het enige dat nuttig kan zijn, eens zien wat er op de vele zenders allemaal aangeboden wordt als tijdverdrijf. Eerste vaststelling, oneindig veel oude sitcoms met als beste "Zeg ns AA" dat nog altijd te pruimen is, wat wil zeggen, tijdloos. "Allo Allo" blijft ook nog zo'n oude comedyserie die een glimlach doet opborrelen. Dan kwamen de nieuwe gedrochten aan de beurt: Big Brother, Married at First Sight, Masterchef USA, Chateau Meiland. De uitdrukking die ik het meeste gehoord heb, conversaties waren er nauwelijks te noemen in die programma's, "what the fuck". Ook ontelbare crimi-series uit de oude doos die bijna permanent onderbroken worden door reklame en me dus mateloos ergerden. Ik heb 's avonds naar het "Hoge Noorden " gekeken wat toch een betere inhoud heeft dan het Nederlandse "Ik vertrek". De Hollanders, meestal bureaucraten, kopen krotten in Frankrijk of Spanje om, om te bouwen tot luxueuze 'gite's', B & B, glampings en campings. Altijd met de nodige tegenspoed zowel wat de financiën betreft als de administratie in het nieuwe land, en de nodige sores met de verkoper en aannemers. "De dag vandaag" is niet slecht maar een beetje te luidruchtig gepresenteerd door Fien en Bart. Ik zet er dan maar de teletekst onder en het geluid af. Enfin, zoveel boeiends is er niet altijd te vinden op de buis, het is gisteren wat men noemt: lui amusement geweest. Hopelijk vandaag wat beter. Tot morgen
Het is nog nooit anders geweest en het zal ook nooit anders worden: na regen komt zonneschijn!. Ook vandaag is er na de zondvloed van de laatste dagen weer de kleur van hoop en goed weer. Ik kan weer buiten zonder regenjas, zonder paraplu die binnenste buiten keert en binnenkomen met een droog hondje. Op die manier heeft het water rustig de tijd om diep in de grond te dringen en niet weg te spoelen langs de riolen. Eén dag per maand is het wel nodig om wat administratie te doen. Gisterenavond in bed besliste ik dat het vandaag mijn eerste taak zou zijn, me daar eens mee bezig te houden. Zelfs vóór de krant te lezen. Het is een saai en duur werkje (rekeningen betalen) maar soms ook plezant omdat ik dan mijn mails beantwoord, de toegezonden filmpjes bekijk, de jokes lees. Het is dan ook de dag dat ik naar de brievenbus stap om de post met postzegels in de rode bus te steken. Het is fijn met dit zonnige weer buiten te zijn. Weinig volk, droog weer, zelfs de wind is gaan liggen. Maar eerst eens mijmeren bij het overlijden van een van de drie grote sekssymbolen van de jaren vijftig van vorige eeuw. Gina Lollobrigida, La Lollo (1927-2023). Ik heb haar cinematografie eens bekeken en heb van haar geen enkele film gezien. Ze was wel tot op zeer hoge leeftijd, wat men noemt, 'een schoon madam'. Na haar filmcarrière legde ze zich toe op de fotografie en werd een erkende waarde in dit kunstgenre. De laatste jaren kwam ze vooral in het nieuws door de keuze van alsmaar jongere echtgenoten en amants. De andere sekssymbolen van vorige eeuw verkeren nog in goede gezondheid. Sofia Loren, La Loren, kan men nog af en toe eens bewonderen in films. Verschillende films heb ik gezien van haar zoals "El Cid", "A Countess from Hong Kong" en het wondermooie "Una Giornata Particolare". De films zijn nog altijd genietbaar om te zien. De derde is natuurlijk BB, Brigitte Bardot. Nu voornamelijk gekend als dierenrechtenactiviste maar ook voor, de jongste jaren, haar uitspraken over racisme en discriminatie. Maar ze introduceerde, in 1953 op het strand van Cannes het ontwerp van Louis Réard (1897-1984), de 'bikini'. Revolutionair was dat kledingstuk toen te noemen. Haar bekendste film is wellicht "Et Dieu Créa la Femme" en haar vele romances met filmsterren en zangers. Ze verkeerd nog in goede gezondheid en gaat vrij naturel door het leven dus zonder botox of plastische chirurgie, wat van de vorige diva's niet kan gezegd worden. Tot morgen
Ik werd wakker van de regen en de wind. Ik ben dan maar opgestaan om zeker te zijn dat ik de krantenman tegenkwam en zo met een droge gazet binnen kwam. Bij een overvalste koude en kille regendag is de krant uiterst belangrijk als tijdverdrijf en zal van A → Z, uitgevlooid en gelezen worden. Geen enkel verhaaltje noch woordje zal aan mijn lodderig oog ontsnappen. Het is zelfs zo erg buiten, dat de hond amper een poot wil uitsteken om zijn noodzakelijke behoeften te doen. In ieder geval zal de watervoorraad weer aangevuld worden om de droge zomerperiode probleemloos door te komen. En geloof het of niet, deze verregende dag heeft per toeval de naam 'Blue Monday' gekregen. Grauwe grijze januariluchten, die dan ook nog eens nattigheid brengen, dat zou van deze 3e maandag van 2023, de meest depressieve dag van het nieuwe jaar maken. De feestjes en recepties zijn achter de rug en van de goede voornemens, bij de jaarwissel, is men al afgestapt. Natuurlijk is dat een commerciële uitvinding, om de mensen aan te zetten en te motiveren, nog een reisje naar het warme zuiden te boeken. Het is geen aangename periode maar al heel mijn leven, leef ik met de 4 seizoenen omdat ik in België woon. Iedere tijd heeft wel zijn charme en zijn specifieke bezigheid. Mijn gemoedsgesteldheid ondervind daar geen hinder van, want we schuiven toch stilletjesaan richting lente en ik heb al sneeuwklokjes in de tuin. En Van Dale is ook weer productief geworden met woorden die waarschijnlijk nooit bij de drukker belanden: keerpuntpaus, spiekvest, Hollands Gloriegen, medifoor, gerontofascisme. Plezanter zijn dan de woorden die in Vlaanderen gebruikt worden en in Nederland niet of nauwelijks gekend zijn en ons uniek maakt: chemie, werkaanbieding, benedenverdiep, groot of klein onderhoud, ingenottreding, gemachtigd opzichter, ingemaakte kast, lastigaard. En nu 'ben ik van zin' af te sluiten met het zingen van het liedje "Broeder Jacob, broeder Jacob, slaapt gij nog, slaapt gij nog.....dat zingen onze Noorderburen ook met andere woorden. Geniet van regen en wind!!! Tot morgen
Hoe moet ik de wind van vandaag noemen? Gure wind, stormwind, hevige wind, windstoten....Ik ben dan maar eens in de gekende encyclopedie gaan zoeken of er geen naam van toepassing was op dit weertype bij ons hier te lande. Overal ter wereld hebben ze een naam voor een wind die in hun land of streek raast: bora, buram, chamsin, chinook, föhn, ghibli, harmattan, levanter, mistral, el pompero, samoen, sirocco, terral en nog vele andere. Bij ons is het doodgewoon wind zolang die niet van een 'storm met naam' komt. Wat er ook van zij, sjaal, muts en handschoenen zijn geen overbodige luxe vandaag en 'en plus', stevig in de schoenen staan. Ik heb gisteren geen film gekeken in de namiddag, maar een klapke met de vrienden gedaan. Die kwamen onverwachts binnen gevaren met een lekker taartje. Mijn keel werd weer geolied door de leuke babbels. Ik kreeg ook weer de naam van een schrijver en een paar titels van zijn boeken die misschien interessant waren om te lezen: David Foekinos met de boeken "Het geheime leven van Henri Pick." en "De Jongen die nét niet Harry Potter werd". Ik geloof hen op hun woord dat het goede boeken zijn. En 's avonds heb ik dan genoten van de liedjeswedstrijd. Gans de week heb ik de voorstelling gevolgd van de artiesten die telkens twee liedjes mochten kwelen of zingen. Ik vond dat ze eigenlijk allemaal wel iets hadden dat het speciaal maakte. Uiteindelijk ging 'Gustaph', de ouderdomsdeken van de bende zangers en zangeressen, met de eer en het ticket naar Liverpool lopen en wel met een swingend nummer. Nu is het weer uitkijken naar die grootse show en hopen dat ons land nog eens kan winnen. Ondertussen las ik weer een citaat dat me een riem onder het hart steekt. Uit het boekje "Zei mijnen Bompa": "Zo lang je weet dat je vergeet, ben je in de fleur van je sleet". Tot morgen
Wat doet een mens zoal op een natte dag in het weekend? Eerst en vooral een deel van de weekendkrant lezen, wat puzzeltjes oplossen en dan kijken waarmee ik me de rest van de dag kan bezighouden. Ik heb nog wat boeken te lezen maar ik wil zo liever een beetje onderuit gezakt in de zetel me laten amuseren. Dat wil zeggen, zelf geen inspanning moeten leveren voor wat amusement en tijdverdrijf. De tv is altijd gesneden koek en zelden een nieuwigheid te zien op een namiddag. Dat wil zeggen dat ik eens in mijn kast moet snuisteren om een goede namiddagfilm te vinden. Bij mijn lijstjes zag ik direct een naam staan die me een gemakkelijke keuze bood welke film ik moest nemen. Humphrey Bogart (1899-1957), een afstammeling van Nederlandse en Britse migranten, filmster van een paar klassiekers, zoals "Casablanca". Hij was de man van de gangsterrollen, uitgerust met hoed, regenjas en onvermijdelijke sigaret. Maar in de film die ik ga bekijken, is hij een notoire dronkaard en een ruwe monteur, die, samen met een seutje van een weldoenster, gespeeld door Katharine Hepburn (1907-2003) het opnemen tegen de Duitse oorlogsmachine in Afrika. Dat doen ze met zijn bootje "The African Queen". In 1994 is deze film geselecteerd voor conservering in het National Film Registry van de USA en in de Library of Congres. Reden; de film is cultureel, historisch en esthetisch belangrijk. Ik ben een enorme fan van Katharine Hepburn. Ze word de 'First Lady of American Cinema' genoemd. Ze heeft de meeste Oscars verzameld als Beste Actrice, en vele nominaties. Prachtige films zijn dus "African Queen" (1959), "Suddenly, Last Summer" (1959), "Quess Who's Coming to Dinner"(1967), "On Golden Pond" (1981). Ze schreef een boek over het bootje: The African Queen-The making over the African Queen - or- How I went to Africa with Bogart, Bacall (vrouw van Bogart) and Huston (regisseur) and Almost Lost My Mind. Haar biografie heeft ze ook geschreven met de korte titel, "Me". Ze was de dochter van een 'liberale dokter en een suffragette'. Dat vertaalde ze door afstand te nemen van de Hollywoodnormen: geen make-up, droeg altijd een broek, weigerde met de pers mee te werken. Veel relaties gehad maar nooit gehuwd en zelden te vinden in de roddelblaadjes. Ik heb mijn amusement voor deze namiddag gevonden en ik hoop voor iedereen dat die het zijne vindt op deze regenachtige en winderige dag. Tot morgen
"Geeft Sint Hilarius zonneschijn, weldra zal het kouder zijn". De spreuk wordt bevestigd door de weermannen van dienst. Vandaag nog een ferm zonnestraaltje meepikken vooraleer de regen en de koude weer in het land komen. Maar blijkbaar is de 2e vrijdag van de maand januari, een dag dat de goede voornemens van nieuwjaarsdag, gedoemd zijn om geruisloos te verdwijnen. Per toeval is dat nu op een vrijdag de 13e, waarbij het volksgeloof toch wel een impact heeft. Is het een geluksdag of brengt hij ongeluk? Ik zal maar rekenen op 'geluk' want ik moet boodschappen gaan doen. Maar de hoop om te volharden in al die beloften en hoop om zich aan de goede voornemens te houden, gaat zo maar niet. Daar is wilskracht voor nodig en daar kan je niet voor trainen. Beter is het om de gewoontes te veranderen zoals bv niet met een lege maag te gaan shoppen in een voedingswinkel om van de zoetigheden te kunnen afblijven, of de pas gekochte kleren aandoen als men op stap gaat om zo de verleiding te weerstaan weer wat nieuws aan te schaffen.Tja, en sigaretten dan? Er is maar één effectieve remedie: gewoon stoppen. Zelfcontrole is zo moeilijk en vraagt enorme inspanningen. Mij lukt het min of meer door een vast ritme aan te houden en er zo min mogelijk, enkel met goede redenen, van af te wijken. Zoals op tijd in bed: geen film of interessant programma na 22u bekijken, liever een sitcom of iets luchtigs. Opstaan op een gezegend uur, niet in bed blijven liggen enz. Een levend wezen in huis hebben, helpt daarbij. Dat beestje moet 's morgens buiten en moet op tijd zijn eten hebben. Met nieuwjaar spreek ik geen 'goede voornemens' voor mezelf, meer uit. Of toch wel, niet te veel zagen en klagen, die brengen toch geen zoden aan de dijk. Ik ben tevreden met wat mijn leven is en wat het me te bieden heeft. Vrijdag de 13e zal een geluksdag worden. In ieder geval is het vandaag mijn 1100e blogje dat ik schrijf en daar ben ik best wel fier over. Het is een plezante manier om mijn leven te overzien, met de pijn en de verdrietjes maar vooral de vele blije momenten terug beleven. De gebeurtenissen van 3 jaar eens overlopen, weten wat de wereld ons bracht en hoe vlug ik dat allemaal vergeten ben. En nu ga ik me schrap zetten want ik moet een stevig windje trotseren om mijn commissies te gaan doen. Tot morgen
Ik kan geen ander woord bedenken dan 'guur' voor het weer vandaag: felle regenbuien, felle wind. Één positief element is de temperatuur, 11°C. Het is een dag om het binnenshuis warm en gezellig te maken, want het zal binnenblijven zijn. Af en toe de hond eens buiten laten, maar aangezien het hondenweer is, is die ook rap terug binnen. En ik zou dan tijd genoeg moeten hebben om rustig en goed mijn krant te doorploegen, helaas door een onvoorzichtigheid van de krantenbezorger heb ik een nat vodje gekregen. Eerst een beetje laten drogen om tenminste de tv-programma's voor deze avond te kunnen raadplegen. Gelukkig is er, bij manier van spreken, een min of meer vast stramien. Wat me aangenaam verrast zijn de geselecteerde zangers en zangeressen die in eurosong proberen de gunst van de kijkers te krijgen. Er zitten een paar verrassingen en zeer goede songs tussen. Ik denk dat het heel moeilijk kiezen zal zijn. Nog twee avonden luisteren en dan benieuwd zijn naar de keuze van de kijker.
Vandaag kan ik niet anders dan ook weer eens Agatha Christie oftewel Mary Westmacott (1890-1976) vernoemen. De boeken van deze auteur hebben me uren leesplezier bezorgd en de verfilmingen en de tv-series veel kijkplezier. Af en toe pak ik nog eens een dvd uit mijn kast om het verhaal nog eens te beleven gespeeld door David Suchet als Poirot of Joan Hickson (1906-1998) als Miss Marple. Regelmatig verschijnen er nog boeken over het raadsel van haar verdwijning in 1926. Een spoorloos zijn gedurende 11 dagen in een hotel in Harrogate, ingecheckt met de achternaam van de minnares van haar man Archie Christie. Zo verscheen er eind vorig jaar, 46 jaar na haar overlijden, een nieuw boek "De Affaire Christie" van Nina de Gramont. Een boek dat meer is dan de titel doet vermoeden, een boek dat een tijdsbeeld wil scheppen van de, soms mensonterende, leefomstandigheden van alleenstaande zwangere vrouwen, gescheiden, zelfs voor getrouwde vrouwen. Ze gebruikt de verdwijning van Agatha als portemanteau om de situaties en problematiek te beschrijven en weer te geven. Bij haar scheiding van Archie, stond ze erop zijn achternaam te mogen behouden omdat ze als schrijfster met die naam al enige bekendheid had verworven. Ik denk dat zangeres Tina Turner de mosterd bij haar heeft gehaald. Ook zij vroeg tijdens haar scheiding enkel de naam te mogen behouden, die haar 'lieve' echtgenoot haar gegeven had, om op te treden. Beiden konden op deze manier professioneel direct van start gaan en beiden werden zéér succesvol. Hier past als afsluiter voor vandaag een citaat van Agatha Christie: "Ik hou van het leven. Ik voel me wel eens enorm en wanhopig ellendig en gekweld door verdriet, maar door dit alles weet ik nog steeds heel zeker, dat het iets groots is om te leven". Tot morgen
Na de regendag van gisteren is het vandaag volop zon en dat is goed nieuws voor de buurman. Vandaag zal hij 73 kaarsjes kunnen uitblazen op zijn taart, tenminste als zijn vrouw een efforke gedaan heeft om een gigantische taart te bakken. Ik hoor later wel of hij genoeg asem had om ze allemaal uit te blazen. Veel nieuws valt er niet te rapen, dat hoeft ook niet altijd zo te zijn. Het is vooral koninklijk en prinselijk nieuws dat met de aandacht gaat lopen. Er is natuurlijk het overlijden van de ex-koning van Griekenland en die is al 'ex' sinds 60 jaar. De vraag is dan natuurlijk 'verdient die nog het predikaat 'koning' als hij gedurende amper 9 jaar leider was van de Grieken? Dat zal wel, dat is zoals bij de presidenten, die krijgen ook levenslang dat predikaat of bij ministers, die blijven ook de rest van hun dagen 'excellenties'. Maar bij royalty is men nogal verslaafd aan die titels, gezien hun aantal sterk afneemt. Door zijn overlijden wordt ook weer eens duidelijk hoe die koninklijke en prinselijke hoven met elkaar verweven zijn. Constantijn is de broer van de koningin van Spanje en dus oom van koning Felipe van Spanje. Hij is de nonkel van kroonprins Frederik van Denemarken want zijn vrouw, ex-koningin Anne Marie, is de jongste zus van de koningin van Denemarken. Natuurlijk was hij de peter van onnoemelijk veel spruiten in prinselijke en koninklijke middens en overal welkom als gast. De andere hoogheid die al dagen de nieuwsbladen en roddelbladjes beheerst is ene Harry, hertog van Sussex. Die doet me altijd denken aan het schilderij van Hendrik de Achtste (1491-1547) dat Hans Holbein de Jonge (1497-1543) van hem maakte. Enfin, "The Spare" staat weer volop in de belangstelling met zijn boek " De Reserve" en de vele interviews die hij geeft op de Amerikaanse tv-zenders. Familieruzies zijn in alle lagen van de maatschappij te vinden maar smeuïg zijn ze pas als ze over de koninklijke spruiten en andere adellijke familieleden gaan. Maar dit boek interesseert me nu werkelijk niet. Hij heeft zelf gekozen voor een ander dan een koninklijk en prinselijk leven, vèr van de égards en het geld dat daarmee gepaard gaat. Nu moest hij wel een andere bron aanboren om inkomsten te genereren. Gewoon werk zit er voor 'deze jongen' niet in en dus is het ponden en dollars verdienen met 'modder gooien'. De nest bevuilen, noem ik dat. Maar in ruil voor miljoenen, is geen enkel menselijk wezen opgewassen en wil men al eens een en ander zeggen en vergeet men schone schijn en opvoeding.Tot morgen
Ik maak eens graag gebruik van de titel van het gedicht dat 'Loftoejoe' gisteren schreef, "Lichtpuntje". Ewel, vandaag kwam er ondanks de sterke wind en de felle regen een lichtpuntje voor mij: een regenpijp die hersteld werd na een jaar van kommer en kwel. Het begin dat alles in orde komt? Ik durf het te hopen. Is er veel ander nieuws? Wel, we gaan voorlopig aan een redelijke prijs elentriek blijven hebben. De kerncentrales blijven open, de windturbines draaien, en de zonnepanelen zijn goed voor energie te leveren tijdens de lente en de zomer. Toch heel wat politici zijn wat van hun pluimen verloren. Jarenlang bekvechten en verkiezingswinst halen uit een standpunt dat niet levensvatbaar was. We hebben geen alternatief voor de productie van electriciteit, dan gebruik te maken van kernenergie. We hebben wat wind, we hebben wat zon, maar geen natuurlijke fossiele bronnen om ons licht en warmte te geven. We zijn daarvoor echter aangewezen op de goodwill van de landen die daar wel over beschikken en ons dat willen verkopen. Kernenergie kunnen we zelf opwekken met als nadeel dat de reactoren in Franse handen zijn. Enfin, een volmaakte wereld bestaat nog niet, het is telkens tevreden zijn met de kruimels die anderen ons gunnen en waarvoor we een flinke geldsom moeten neertellen. En gaan we nu naar een deflatie? Gaan de prijzen van onze boodschappenkarren naar beneden gaan? Daar twijfel ik sterk aan. Er is te veel gejammer geweest en een onverhoopte toelating voor opslag gaat de bakker, de beenhouwer of de grootwarenhuizen niet zomaar wegwerken. En al die electrische wagens die zo gepromoot worden! Ze kunnen weer met een gerust hart uitrijden en onze wegen bevolken. Vandaag las ik iets moois, waarom er een auto nodig blijft: de moeilijkheid is dat volwassenen geen recht hebben op een auto, maar dat je je kinderen het recht niet kan ontzeggen een ouder met een auto te hebben!.
Vanmorgen stapte ik nogal slapjes uit mijn bed, maar toch mijn eerste turnoefeningen gedaan vooraleer rond te lopen en dan eens goed in de spiegel gekeken. En ik zag een 'wit pijlken'. En toen dacht ik, 'accentueer vandaag wat je mooi vindt aan jezelf en camoufleer de rest'. Ik heb mijn ogen dan maar extra in de verf gezet en de rest in een trainingspak gestoken. Tot morgen
De puzzeltjes in de krant zijn opgelost, de wordle/wordle 6 zijn allebei gevonden en de taalvraagjes zijn voor deze namiddag. Een gebruik uit de Provincie Antwerpen en de stad Doornik, dat ik hier nog niet ben tegengekomen is de 'Verloren Maandag'. Een koekenbroodje dat stamt uit de Middeleeuwen, toen op de eerste maandag na Driekoningen, de ambtenaren werden ingezworen. Dat werd uitgebreid gevierd en er werd die dag niet meer gewerkt. Dat was dus een 'verloren maandag'. Over de oorsprong van dit gebruik doen veel legendes, verhalen en ook historische waarheden de ronde. Feit is dat het een eerste keer vermeld werd in een 'Lorreinse Akte' uit 1231. Daarna zijn er gegevens gevonden in Antwerpen in een 'kerkrekening' van 1431 en een 'stadsrekening' uit 1513. Om de kosten van de viering binnen de perken te houden, liet de Stad de bakkers worstenbrood en appelbollen bakken voor de traktatie. De bakkers maken in de Provincie Antwerpen en in Doornik, plaatsen waar het gebruik is blijven bestaan, op "Verloren Maandag" nog altijd worstenbrood en appelbollen. In sommige cafés krijgen de klanten dat gratis aangeboden bij hun 'bolleke'. Natuurlijk neemt ook hier weer de fantasie de bovenhand en is er variatie troef, zeker bij de worstenbroodjes. Nu zijn er al in dat bladerdeeg, niet alleen worsten te vinden, maar soms worden ze vergezeld van ajuin, spek, witloof, krieken of een bolognaise. De laatste nieuwigheid is een 'kreeftworstenbroodje': gehakt van gevogelte + kreeftenvlees + Thaise specerijen + kruiden. Of deze combinatie succesvol zal zijn weten we volgend jaar: is het zeer lekker en veel verkocht dan zien we de combinatie terug bij de bakkers, zoniet was het een duur probeersel en een flop. Ik zal straks even rondkijken bij de bakkers of die lekkernijen hier te vinden zijn terwijl ik wacht tijdens het jaarlijkse nazicht van de auto. Eens rondlopen in Veurne is altijd plezant. Tot morgen
Het is de betere dag van het weekend, zegt Frank, en ik geloof hem op zijn woord. Er is wat wind, het is 6°C, wat wolkjes hier en daar met veel blauw tussendoor en een gele bol aan het firmament. Het is ook leuk om zien dat de mezenbollen niet alleen voedsel zijn voor de mezen maar dat er een variatie aan kleine vogeltjes de zaadjes komen pikken. Een rustige start van 2023. Geen grote nieuwskoppen te horen of te lezen. Dat is ook te zien bij Van Dale. Het jaar is té nieuw denk ik om een 'inspanning te leveren' om den 'dikken' nog wat aan te dikken. Op het wereldtoneel is niks interessants gebeurd tenzij die 15 stembeurten voor een 'speaker' in het 'Huis van Afgevaardigden' buiten beschouwing gelaten. Men vindt geen woord dat hier in de Lage Landen daarvoor bruikbaar zou zijn. 'On speaking terms again' is hier al ingeburgerd, daar moet de redactie niet mee voor de pinnen komen. Ik heb dan maar eens gekeken wat de 'heiligheid' me te bieden had. Een verbazing van formaat bij de Heilige van onze hoofdstad. Dat is Goule-Gudule, beter gekend als Sint Goedele van Brussel. Eigenlijk was ze al heilig bij haar conceptie, om het zo vriendelijk te zeggen. Haar vader was Sint Witger, haar moeder was Sint Amelberga, haar zus was Reinhildis van Kontich en haar broer Emebertus van Cambrai. Ze werd grootgebracht in het klooster van haar tante, Sint Geertuida van Nijvel, als kluizenares. Dit alles geschiedde in de 7e-8e eeuw in Ham bij Aalst of Hamme in Brabant. Nu zou er gebeld worden naar de 'hulplijn voor huiselijk geweld, misbruik en kindermishandeling' of 'Kind en Gezin' erop afsturen (als ze al grondig zouden willen controleren want er schort wat aan die organisatie) of 'Slachtofferhulp' contacteren. Genoeg ernst voor een zondagmorgen. Muziek brengt vrolijkheid en goedgezindheid zeker op een verjaardag van 3 muzikale grootheden. Elvis Presley (1935-1977) en dit keer kies ik eens voor zijn kerst-ep uit 1957, met tradionele Christmas Carols en Gospelsongs: "Peace in the Valley", "Take my Hand, Precious Lord", "Santa Claus is back in Town". David Bowie (1947-2016) heeft ook een kerstplaat in zijn repertoire opgenomen, "Peace on Earth/Little Drummer Boy". Maar het liefst van al hoor ik zijn duetten met Mick Jagger,"Dancing in the Street" of met Tina Turner "Tonight" maar zeker en vast met Queen, "Under Pressure". Als laatste levende legende, zangeres van verschillende titelsongs van de Bond-films: Shirley Bassey. "Goldfinger", "Diamonds are Forever", "Moonraker". Andere hits zijn "Big Spender", "This is My Life". Voldoende muziek voor een zondagmorgen. Eventjes tijd voor de 'betere' zin, zoals Stephen Hawking (1942-2017), natuurkundige, wiskindige, kosmoloog er een paar liet optekenen: "We zijn nu allemaal verbonden via het internet, zoals neuronen in een reusachtig brein." en ook "Ik ben gewoon een kind dat nooit ouder geworden is. Ik blijf nog steeds die 'hoe' en 'waarom' vragen stellen. Af en toe vind ik een antwoord". Als laatste citaat: "ok ben niet bang voor de dood, maar heb geen haast op te sterven". Tot morgen
Een druilerige, winderige zaterdag. En als ik dan buiten kom hoor ik de bomen zingen of is het kreunen onder de sterke windstoten? Kort gezegd, nog geen lenteweer. Maar de sneeuwklokjes staan volop in bloei, de krokussen steken al boven de grond en ook de narcissen komen weer tevoorschijn. Het is natuurlijk niet zo koud voor putje winter, 10°C. De dagen lengen, maar het is meestal 's avonds dat het wat langer licht blijft. De voorjaarsbloeiers profiteren het meest van die kleine minuutjes meer daglicht. Van mij mag de winter op deze manier verder blijven kabbelen en mij richting lente voeren. Week I van dit veelbelovende nieuwe jaar, loopt al op zijn einde. Wat is mijn balans van deze eerste 7 dagen? week? Negatief, omdat ik een paar dagen in de lappenmand heb gelegen. Positief, omdat ik echte hulp heb gekregen om alle moeilijkheden met een 'lastigaard', te kunnen trotseren. Dat is heel veel waard. Daarom heb ik ook weer kunnen zoeken naar een item dat enkele dagen kan meegaan in mijn blog. Het is natuurlijk nog altijd de maand van de bezoeken afleggen, recepties, eerste vergaderingen of bijeenkomsten van het jaar en dan zijn er de onvermijdelijke gesprekken en te zoeken onderwerpen om een gesprek gaande te houden. Ik heb een 100-tal vragen gevonden, die met een ja-nee te beantwoorden zijn als je geen zin in een verder gesprek hebt, maar je kan er uiteraard ook een hele discussie rond breien. Iedere dag een paar vraagjes. 1) is wereldvrede mogelijk? 2) ben je bang in het donker? 3) ben je blij met je naam? 4) ben je een avondmens? 5) ben je een optimist? Genoeg voor vandaag, morgen andere en betere misschien. Maar omdat muziek ook belangrijk is in het leven ben ik eens op zoek gegaan naar Vlaamse bijna vergeten zangers/zangeressen. Overal zijn er weeral lijstjes te horen van de meest succesvolle liedjes van de 'eighties over the nineties to the nillies' zowel op radio als tv. Mijn keuze viel in eerste instantie op de folkgroep "Ishtar". Zij vertegenwoordigden ons land in 2008 op het Eurovisiesongfestival met een lied in een verzonnen taal: "O Julissi". De zangeres van de band, Soetkin Baptist, staat weer in de belangstelling door het programma van Annemie Struijf, "Het Hoge Noorden" met name Noorwegen. De zangeres woont er al een aantal jaren en geeft nu zanglessen in scholen, conservatoria en is ook dirigente bij zangkoren. En dan kwam ik bij Dirk Blanchart terecht, een Vlaamse rockzanger en gitarist, die het mooie "No Regrets" in 1990 de wereld instuurde. Het is een van mijn favoriete nummers en staat dan ook op mijn playlist. En omdat er zoveel wind is vandaag, vergeet ik Vanessa Chinitor niet. Zij zong voor ons land in The Eurovisoncontest van 1999, "Like The Wind". Ik vind dat geen slecht nummer al werd ze maar 12e en ex æquo met the Uk en 38 punten. Tot morgen
Ik begin aan de vierde jaargang van mijn blog, "een meisje van 1948", dat tekent met 'pijltje'. Dat zal vandaag voor de 1093e keer gebeuren. Ik ben wel een beetje fier op die schrijfsels die ik iedere dag weer produceer. Soms zitten er goede verhaaltjes bij, soms trekken ze op niets en is het een woordspielerei te noemen maar doorgaans zijn ze perfect leesbaar. De beginzin is ditmaal het vertrek van mijn gasten richting binnenland. Binnen 6 weken zijn ze hier terug. Op die manier zal het nieuwe jaar ook weer vlug een 'oudjaar' worden. De kinderen bezoeken me in de verlofperiodes van de kids en zo gebeurt het dat ik niet per dag tel maar met weken. Een goede babbel, lekker eten, commentaar geven op het nieuws allerhande en op hetgeen er op de buis te zien was. En dear Jan Peumans, die 72 kaarsjes op zijn taart krijgt, zal Sven op sterk water zetten om volgend jaar weer present te zijn in de Chalet in Vielsalm. De beste voorzitter van de alom geprezen jury, die beslissen welke verdienstelijke medeburger een belangrijke award van "Vrede op Aarde" krijgt. En vandaag is het Driekoningen. Her en der lopen en bellen verklede kinderen met een gekleurde ster, aan de deuren om een snoepje of een cent te krijgen. De zogenaamde mini Melchiors, Balthazars of Caspars. Om zeker te zijn van een goede gift als ze bellemannnetje spelen, draaien ze vrolijk met hun ster en zingen daarbij de 'Driekoningsliedjes' zoals : 1) Driekoningen, Driekoningen, geef mij nen nieuwen hoed, mijnen ouwe is versleten, mijn moeder mag het niet weten, ons vader heeft het geld al op de toonbank gelegd. 2) Wij komen van het Oosten, wij komen van ver, a la beline postiljon, wij hebben gezongen voor dit huis, a la beline postiljon, van cher ami tot in de knie, wij zijn drie koningskinderen, sa pater trok naar Vendelo ma chère amie!!. Dat zijn zowat de enige liedjes die ik me nog herinner. Er zijn er een heleboel meer, afhankelijk van de streek, dorp of gemeente waar je woont. Stilaan zal ook dit folkloristisch gezang verdwijnen voor andere plezante bezigheden die instaan voor het amusement van kleine en grote kinderen: de kleine om te krijgen, de grote om te geven. Ik ga niet zingen vandaag, mijn stembanden hebben rust nodig na het getater van de laatste dagen. Nog een beetje opruimen, nagenieten van het bezoek en me bezondigen aan de overgebleven zoetigheden. De hond is al aan zijn grote rustperiode begonnen en ik ga zijn voorbeeld volgen. Tot morgen
De griepspuit heeft me gisteren enkele uren buiten strijd gehouden. Merci, op dat vlak gaat het goed, en nu maar hopen dat, na al de voorzieningen die ik genomen heb, corona, griep en andere ongewenste bezoekers, mijn huisje voorbij zullen gaan. Maar een ander herstel is ook nodig geworden en dat lukt ook niet meer zonder hulp van een goede dokter en een pilletje. Zo is het inderdaad, als oudere, als vrouw en als alleenstaande ben ik niet vrijgesteld van zorgen. Pensioen is ook niet het synoniem van een onbezorgd, onbekommerd eeuwigdurend verlof. Nee, de vrijheid is er wel, maar het ouder worden brengt ook allerlei kwaaltjes die nooit meer verdwijnen en soms best wel hinderlijk kunnen zijn. En 'op rust' zijn mag ook niet te letterlijk genomen worden, er moet nog altijd 'geleefd' worden. Het vraagt veel inspanningen om dat zinvol te doen en dat zinvol is voor eenieder een andere invulling. Maar een dipje, een beetje depri komt niet zomaar opduiken. Het stak af en toe in mijn leven de kop op, maar telkens vond ik terug mijn evenwicht, zij het dikwijls met compromissen sluiten en een percentje minder mezelf zijn als resultaat. En nu dat ik mijn 'ik' bijna volledig had opzij gezet en bijna opgebruikt was, was er maar een klein triggertje nodig om geconfronteerd te worden met een depressie, een burn on, nog net geen burn out. Het was ploeteren, voortdoen en alle 'niet noodzakelijke' activiteiten wegwuiven. Het was een vervreemden van mezelf. Tot ik besefte dat, 4 dagen rondlopen in nachtkledij zonder ziek te zijn, geen gezond leven etaleerde maar dat er iets grondigs fout was met mij. Gelukkig kan ik hulp vinden om me weer op de been te helpen, een goed gesprek, wat chemisch stuff gedurende een paar maanden en ik kan weer de hort op. En ook de babbels met dichte familie doen deugd. Iedere dag weer beter. Tot morgen
