Op zaterdag heb ik echt een heleboel bezigheden en de uren vliegen zo voorbij. Dat is wel een voordeel als het buiten grijs en miezerig weer is, dan zie ik dat niet. Eerst is er de verjaardag van het jongste lid van de 2e generatie in de familie, 42 jaar. Om te vieren, zijn man en vrouw even naar de Eifel gegaan: lekker Duits eten, daarna een goede wandeling en een nachtje met hun beiden is een Gästehaus. En daarna is er weer de realiteit met de vier kinderen. Volgende bezigheid is de dikke krant doorsnuffelen met een extra blad van puzzelplezier. Want gisteren, vrijdag, waren er door een technisch mankement de puzzels van donderdag terug in de krant verschenen. Vandaag hebben ze dat euvel rechtgezet en de puzzelpleziertjes van vrijdag ook afgedrukt. Ik vind het ook altijd plezant de Vlaamse woorden, die op het internet in de kijker gezet worden, eens goed te bekijken. Vandaag een schelp die in Vlaanderen regelmatig gebruikt wordt met een andere betekenis dan 'zeedier': de mossel. Staat in België niet alleen voor een lekkere maaltijd maar soms ook om over een slappeling te spreken, een lamzak, of om een domme handeling. Een paar voorbeelden om te illustreren: "gij se mossel, moet ge da nu laten vallen?", "gij se mossel, dat is geen spaghettisaus die ge ontvroren hebt maar tomatensoep!", "de vriendin van Gerda van de Jean, wat voor nen mossel is dat!, zijt daar mee getrouwd!". En omdat de kampioenschappen veldrijden bezig zijn, ook eentje over een renner: "Dat is toch gene coureur! Dat is ne mossel, zie die ne keer op zijne fiets zitten, seffens valt em eraf!". Dan is het mijn eeuwig durende kalender op 3 februari zetten en lezen dat 'Bartolomeu Dias'(1450-1500) een Portugese zeevaarder, die in 1488 als eerste Europeaan, Kaap de Goede Hoop rondde en voet aan wal zette in Zuid-Afrika. Mijn weetjes van voorgaande jaren, in mijn blog beschreven, ook eens terug bekijken en lezen. En dan beste mensen heb ik nog niks uit mijn krant gelezen. Daar maal ik niet om, ze moet tenslotte 2 volle dagen meegaan. Ik heb wel rap eens naar de tv-programma's gekeken voor vanavond. Een vastelling: oude koeien worden uit de gracht gehaald wegens het vroegere succes. Het verbaast me weer eens, dat een 'oude presentator' (64 j) terug op de Bühne mag verschijnen naast een 'jong' dingske van 23 en dat de coryfeeën van weleer niet meer aanwezig zijn. Het kan natuurlijk zijn dat ze niet meer op de nationale omroep willen verschijnen. Tot slot, niettegenstaande ik de muziek van Felix Mendelssohn (1809-1847) zeer graag hoor en heel erg hoog inschat, luister ik vandaag eens liever naar het repertoire van Kris De Bruyne (1950-2021). Ik geniet nog altijd van zijn "Lieve Jacoba" of "Vilvoorde City". Tot morgen
Gisteren was het prachtig weer en dan denkt een mens al vlug dat de koudere tijden achter de rug zijn. Deze morgen op stap zonder sjaal, muts en handschoenen. Dat was te doen tot ik op de dijk kwam en de koude zeelucht me de adem benam. Dat is het dus, één zwaluw maakt nog de lente niet! Maar met de jas wat steviger om me gewikkeld, de kap opgezet en de handen in de zakken kon ik toch de werkzaamheden op het strand aanschouwen. Niet alle tractors zijn op weg naar Brussel, Hasselt, de grensstreek of Oostduinkerke, er zijn er nog genoeg over om het strand te prepareren voor de vakantiegangers tijdens de krokusvakantie. De wind heeft lelijk huis gehouden en hier en daar voor wat kliffen op het strand gezorgd. Alles moet weer eens schoon gladjes gestreken worden, voor zolang het natuurlijk zo blijft liggen. Er wordt toch wat felle wind voorspeld, en zó lang zal het er toch niet plat uitzien. Ondertussen geniet ik toch maar van het alleen zijn, wat ik toch altijd wel prettig vind; een zee, een strand, een dijk dat er precies voor mij alleen bestaat. Dan maar spoorslags naar de kapper en daarna met de haren in de wind terug naar mijn hondje toe. Ondanks het spreekwoord dat iedere vrouw op deze dag haar pannenke warm maakt, ga ik toch geen pannenkoeken bakken. Ik heb er vandaaag geen zin in. Dat is dan voor een andere keer, ik hou dat mezelf wel tegoed. Meer bedenkingen heb ik niet vandaag en in de krant was het weer een herkauwen van het nieuws over de boeren, en de oorlogen her en der. Tot morgen
De eerste maand van het nieuwe jaar is voorbij. De laatste wintermaand begint. De lauwmaand wordt vervangen door de sprokkelmaand, een korte maand maar toch nog altijd 29 dagen in dit schrikkeljaar. Sprokkelmaand is er niet alleen voor de vogeltjes, die ik in mijn tuin al zie rondvliegen met kleine takjes in hun bek om, naar een hoog in de bomen gekozen plekje, te brengen en te verzamelen om later er hun nestje mee te bouwen. Voor de mensen is het ook sprokkelmaand. De restanten van het opgeslagen voedsel in weckpotten, diepvries en kelder worden aangesproken zodat er, hopelijk, weer plaats is om verse groenten, fruit en vlees kan ingeslagen kan worden. Dat valt natuurlijk af te wachten of de landbouwers tevreden gaan zijn met een deelse inwilliging van hun eisen. Té veel paperassen en regelgevingen zorgen ervoor dat de boeren al een administratieve bediende moeten aanwerven om dat in orde te brengen en zo een extra uitgave hebben van hun niet àl te rijkelijk jaarlijkse inkomen voor hun harde werken (gemiddemd 25.000€). En dan is er dat fameus stikstofdecreet dat binnenkort in voege treed. De stikstofuitstoot moet verminderen en de landbouwsector zou daar voor 78% voor verantwoordelijk zijn. Minder varkens, minder koeien geiten schapen en kiekens, minder dit, minder dat, zodat alles kan ingevoerd worden via de lucht, per schip of camions waar men van de stikstofuitstoot niet wil horen. Dat men respect voor het milieu wil en een gezond milieu wil creeëren, dat geloof ik best. Maar dat men dan nog eens de landbouwgronden wil omzetten in bossen en weiden en parken, omwille van een zogenaamd zeldzaam plantje, bloemeke, vlinder of vogeltje, gaat soms mijn verstand te boven. Vooral als dan blijkt dat het, altijd in stilte en zonder ruchtbaarheid te geven, verkavelingsgronden zullen worden na verloop van tijd en het grote geld weer investeringen wil doen in wolkenkrabbers of golfcourts for the happy few. Momenteel hoor ik niemand van Greenpeace of Gaia of andere dierenrechtenorganisaties protesteren of opkomen voor de 16.000 dieren die opgesloten zitten in een cargoboot bij 40°C, door een terreuractie in het gebied rond de Rode Zee en de Golf van Aden. Komen ze van China, waar onze premier is gaan pleiten voor meer import van onze varkens? Feit is dat de beesten naar Australië verscheept worden. Ik denk niet dat ze er zullen aankomen en dat de krengen en kadavers in de zee zullen gekieperd worden en dat zal dan niet als vervuiling bestempeld worden. Genoeg ergernis beschreven voor vandaag. Ik wil nog wat op mijn bank in het zonnetje gaan zitten en nog wat lezen. Niet het werk van Mary Shelley (Wollstonecaft Godwin, 1797-1851). Zij schreef de roman "Frankenstein" tijdens een 'jaar zonder zomer', om zich niet te vervelen, nl in 1816. Men kan haar beschouwen als de grondlegster van de horror- en sciencefictionliteratuur. Bij deze blauwe lucht ga ik zoeken naar een romantisch verhaal.Tot morgen
Zo simpel als ik gisteren het voorstelde is dat 'stiftdichten' of 'schrap ma', niet. Ik denk dat ik eerst een titeltje moet zoeken vooraleer ik er woorden aan kan voegen die er betekenis aan geven, geschrapt uit een volledige tekst. Dan moet ik me natuurlijk in de houding van een dichter plaatsen, en eerst heel diep nadenken genre, "Le Penseur" van Auguste Rodin (1840-1917). De lichaamshouding van het zware gepeins, diep in gedachten verzonken, niet vergeten: rechterhand ondersteunt het hoofd, linkerhand rust op de knie en het ene been over het andere geslagen. Rodin heeft waarschijnlijk zijn inspiratie voor dit beeldhowwerk gevonden in de vele beelden en schilderijen in de kerken, die er gemaakt zijn van "Christus op de koude steen", zijn leven overpeinzend vóór zijn executie. Enfin, ik wil hiermee maar zeggen dat het niet zo eenvoudig is als ik dacht dat het zou zijn. Een gedichtje van lange adem, vooraleer ik het aan de goegemeente zal voorleggen ter keuring. Gisterenavond heb ik met zappen weer op een luchtige manier afscheid genomen van de dag. Ik keek naar 'de familie Goris' in Japan en heb me goed geamuseerd met het sappige taaltje van 'de Sam'. Nog wat verder gezapt tot ik "Drag SOS" tegenkwam op Out-tv, dat soms met verrassende programma's voor de dag komt. Hilarisch, soms triestig, maar geen uitlacht-tv of tranendal. Een viertal dragqueens die in stadjes een week stoppen en wie iets te vertellen had maar daar een beetje te stil, bescheiden, verlegen enz voor waren, de kans te geven door middel van die bizarre verkleedpartij, uit hun schelp te komen. Als laatste programma was er "DIW" van Leyers en co. Een geluk dat ik gekeken heb of ik had het nieuwe woord voor 'huisvrouw', de vroegere thuiswerkende, thuisblijvende vrouw, gemist. Blijkbaar is het tradionele gezin weer in opmars waar er één partner thuisblijft voor huishouden en kroost. Meestal is het een vrouw en noemt dat tegenwoordig: trad wife = traditionele vrouw aan de haard. Niet de "Urban Trad", want dat is de Belgische folkgroep die ooit deelnam aan het Eurovisiesongfestival in 2003. Een van de zangeressen, Soetkin Collier leerden we beter kennen door het programma van Annemie Struyf, "Het Hoge Noorden". Vandaag luister ik dan nog maar naar dat speciale liedje van toen, dat toch op de 3e plaats eindigde, "Sanomi". Tot morgen
In tegenstelling tot voorgaande jaren ben ik sinds de herfst een langslaper geworden. Niet alleen door de winter en het winteruur zijn mijn dagen fors ingekort maar ook door een paar uurtjes meer in dromenland te vertoeven en dus in bed te blijven liggen. Ik ben daar eigenlijk wel verbaasd over, na jarenlang vroeg uit de veren te komen, zelfs als het nog donker was. Vandaag brak ik dus alle records door pas mijn ogen te openen na 9u. Gelukkig heb ik een brave hond die het levensritme van zijn baasje volgt en pas zijn nest verlaat als ik dat ook doe. Post ophalen, de hond alles geven wat hij nodig heeft na een lange nacht en dan was het dik 10u vooraleer ik mijn koffie kon slurpen en de zandkorreltjes van het zandmannetje uit mijn ogen te wrijven en wakker te worden. Na alle noodzkelijke controles van post, nieuws en mails, was het inmiddels de moeite niet meer om te ontbijten en maakte ik maar een 'brunch' = samenvoeging van breakfast en lunch, klaar: een paardenoog van een eiken, een boke met kaas, een met paardenfilet en dan eentje met chocolade van mijn favoriete merk. De krant gelezen, gezien wat er dezen avond op de buis is, nog even met de hond buiten en dan pas, na enen al ondertussen, klaar om een paar uur als schrijvend door te brengen. Ik heb voldoende energie opgeslagen om zonder grote onderbreking het tot aan het avondeten te kunnen redden. Citaat van de dag: 'wanneer uit tranen plots een lach ontstaat, opent zich de hemel'. Schrijver onbekend maar het sprak me aan en wilde er alleen 'tranen van het lachen van maken'. Af en toe heb ik eens nood aan een bulderlach en die moet ik dan zelf zoeken in een of ander lied, gezegde of een voorvalletje. Ik begon met te kijken naar de mopjes van de dag en vond toch eentje dat goed gevonden was: "Wanneer schiep God het wasgoed? In den beginne! Want in de bijbel staat; God schiep de zee, de lucht én het was-goed!!!". Waar heb nog een lach en een traan voor over? Voor de teksten en liedjes van Hugo Matthysen, gitarist, columnist, schrijver, acteur en gediplomeerd filosoof (vriend van Jan Leyers, Bart Peeters en nog vele anderen), inspirator van vele sketches en liedjes. Zing maar eens de tekst van "Blankenberge". Waarschijnlijk zal Jacky Lafon daar niet zo om kunnen lachen want dat is de stad waar ze met haar optredens en haar moppen haar centen verdient. Hugo was ook de gangmaker van het inmiddels opgedoekte CPeX , Clement Peerens Explotion, met hun lied "Dikke Lu". Hij schreef teksten voor "Kulderzipken", Leugenpaleis, Peulengaleis enz. Ik heb wel niet het talent van Hugo, maar t'is gedichtenweek en ik moet toch mijn best eens doen om een versje te schrijven. Ik ga een 'stiftgedicht' proberen maken. Twee jaar geleden schreef ik over deze alternatieve dichtvorm: een gedicht puren uit een bestaande tekst door woorden te schrappen. Hopelijk lukt het. Tot morgen
Vandaag heb ik een uurwerk aan mijn rechterpols gedaan. Een uurwerk dragen, is sinds mijn pensionering heel uitzonderlijk, vandaar dat ik het ook vermeld. Maar ik heb een afspraak vandaag. Geen date met een persoon met het vooruitzicht op een romance zoals in het tv-programma 'Hotel Romantiek', simpelweg een afspraak op de 'dienst voor autokeuring'. Dat je bij hen moet wachten moeten ik erbij nemen, maar zij op mij wachten is ongezien en ben ik mijn afspraak kwijt en moet een nieuwe datum prikken en betalen voor het niet aanwezig zijn. Dus loop ik deze dag met een uurwerk rond om zeker te zijn dat ik op tijd in Oostende zal zijn. Om mezelf dan te belonen voor mijn stiptheid, ga ik daarna toch eens naar de kledingsolden kijken of er geen koopjes zijn waardoor ik deze vervelende dag toch een aangenaam tintje kan geven. Ik ben vooral geïnteresserd in 'fleece' spullen. Waar ik vroeger niks anders wilde dragen dan zuivere wollen kledij in de winter en katoen in de zomer, ben ik stilletjesaan het voordeel van deze nieuwerwetse synthetische samenstelling van weefsel en draad gaan inzien: licht, warm en gemakkelijk in onderhoud. Het is ook gekomen door mijn levensstijl, ik loop een ganse dag binnen en buiten en heb een hekel om telkens een jas, vest of debardeur aan te doen. Met een fleece hoodie, pull of vest die ik van 's morgens kan aandoen, heb ik voldoende bescherming en isolatie voor de warmte of friste van buiten en binnen. In de winter hoef ik dan alleen maar eens een sjaal rond mijn teer keeltje te draperen en ben direct klaar om met de hond bezig te zijn. Ik moet zeggen dat ik weinig langer dan 2u binnen blijf. Veel bewegen, op en af lopen, wat buiten zitten, een beetje prullen in de tuin en terug binnen. Zo ziet mijn dag er soms uit en dan is het handig kledij te hebben, die me overal een goede temperatuur geeft. Daar ga ik nog eens naar kijken bij de winkel die alle outdoorkledij hangen heeft en sponsor is van veel buitenprogramma's zoals in 'Expeditie Groenland'. Ziezo, klaar om te vertrekken, maar eerst met hondje nog een balleke gooien, want die mag niet mee. Tot morgen
"Stenen uit de grond vriezen" is de Vlaamse uitdrukking van de dag! En werkelijk, alles zag wit deze morgen, het had stevig gevroren en nu om 12u is het nog altijd maar 5°C., ondanks de straffe zon. Gisteren dan de uitreiking van de tien "Kastaars" en ook tien bedankingsrituelen die vertellen dat ze dat allemaal niet zelf verdienen maar dank zij ouders, technici, coaches, redactie... and so on, and so on. Na de eerste bedanking heb ik afgehaakt en op Canvas gekeken naar de nieuwe thriller. Bij Laat Avond, hoorde ik wel wie gewonnen had en ik kan me wel in de namen en titels van programma's vinden. Maar 'Kastaar' is zoveel meer dan de naam van een beeldje voor geleverde prestaties in het volledige media-landschap en sector. In het Vlaams zeggen we nogal eens 'dat is nen kastard', als we een forse uit de kluiten gewassen vent bedoelen, maar kan ook gezegd worden van een vlegel of belhamel van een jonk, die weer eens of ander kattekwaad heeft uitgestoken. Ferme kerels worden over de taalgrens ook wel eens 'costaud' genoemd, dat we als Vlamingen en zeker Brusselaars ook durven gebruiken. Maar hetgeen ik niet wist was dat 'kastaar' ook een zoetig licht bodemaas is, gemengd met kleine maden, voor in vijvers of ondiepe waters te vissen op bv brasem. Zo leert een mens ook weeral bij via de showbizz. En van die entertainment industrie gesproken, vandaag herdenkt men in de Amsterdamse 'Jordaan', de koningin van het levenslied: Tante Leen, maatje van Johnny Jordaan (Johannes Hendricus van Musscher, 1924-1989) voor wie ze haar grootste hit schreef en zong: "Oh Johnny". Met een naam als Helena Kok- Polder (1912-1992) kon je onmogelijk je boterham verdienen als zangeres en met een 'tante' en naamafkorting 'Leen', werd iedereen familie en familiair en was succes gegarandeerd.
Menigeen zal de ontploffing en uiteenspatting van de Shuttle 'Challenger'voor ogen krijgen als ik de naam 'Christa McAuliffe' (1948-1986) vernoem. Na de lancering op Cape Canaveral verbleef het ruimtetuig amper 73 sec. in beeld, vooraleer met man en muis te verdwijnen in de oceaan. De capsule werd ongeveer een maand na de ramp teruggevonden en zo konden de 7 astronauten een waardige begrafenis krijgen. Christa was een burger en een lerares. De bedoeling was dat ze les zou geven vanuit de capsule in de ruimte. De televisietoestellen in de scholen waren aangeschakeld en de jongeren zaten in spanning te wachten op de eerste woorden van de ruimtelerares, toen het noodlot toesloeg. Een menselijke fout lag aan de oorsprong en zette het shuttleruimteprogramma voor jaren on hold.
'Internationale Dag van de Privacy' en dat moet ik wel vermelden. Meer en meer kan men zeggen dat 'alleen onze gedachten' nog privé zijn. Iedereen en dan vooral voor de overheid, heeft ons leven geen enkel geheim meer. Werd er vroeger op het internaat al schande gesproken dat men de correspondentie las, nu is alles in de ether te vinden, zijn er hackings van bestanden, mails...Eigenlijk is het nu vechten voor een beetje privacy. Zelfs Google vertelt me iedere maand waar ik geweest ben!. Tot morgen
In het oosten kwam er een stralende volle zon op, in het westen verdween de volle maan. Die laatste kreeg bezoek van (hoe kon het zo lang duren?) de Japanse Maanlander. We kennen de Japanse toeristen, burgers, geleerden, als immer fotograferende mensen, met een camera rond hun nek en in de hand. Alleen zullen er van deze vlucht veel mislukte foto's zijn van die 'high tech' toerist. De 'maanlander' landde op zijn zijde en de zonnepanelen zullen niet genoeg energie kunnen recuperen van de zon om perfecte foto's door te sturen. Het was toch een huzarenstukje te noemen want de capsule kwam op 55m afstand van het beoogde doel. Jammer genoeg is er geen mens meegereisd die het vehikel recht kan of kon zetten.Toch niet slecht gedaan. Daarmee is Japan het 5e land (na USA, Rusland, China, India) dat, nog niet meteen met mensen, die nachtplaneet bezoeken. De ruimtevaart gaat in sneltempo vooruit maar kost eigenlijk ontzettend veel geld. De vraag is, of zoveel miljarden verantwoord blijven voor dergelijke missies uit te voeren in het oneindige heelal. Spijtig dat we als burgers van onze planeet nog niet eens met het blote oog of desnoods een verrekijker, die verwezenlijkingen kunnen zien waar al dat geld aan gespendeerd wordt. Ik hou me dus maar bezig met kijken naar die andere vliegende wezens. Het is weer 'vogeltelweekend'in de tuin. Daar moet ik dan wel een 15 tal minuten voor in mijn tuin gaan zitten en tellen wat er allemaal voor mijn ogen komt vliegen en hoeveel. Hoe ik kan zien welke mus er al gepasserd is en daar heb ik het raden naar. Maar ik zie voor mijn raam wel een heel gamma voorbij vliegen: mussen, duiven, meeuwen, kauwen, eksters, roodborstjes, kwikstaartjes...Hoeveel het er zijn tel ik niet, ze zijn veel vlugger dan mijn ogen ze kunnen waarnemen. Dat is een activiteit die we ook in 'den home' kunnen doen. Zeg nu zelf, als senioren kunnen we er toch niks meer op tegen hebben om naar een rusthuis te verhuizen. Een 10 tal 'laatste verblijf huizen' hebben een Gault & Millau cijfer gekregen. Die vermelding in de boeken komt er pas als er minstens 16/20 gescoord is voor de kwaliteit, versheid, bereiding en afwisseling in de voeding. Binnenkort verschijnen er nog Michelin-sterren voor de 'homes'. Misschien zal het er op culinair vlak een beetje beter zijn dan hetgeen ik hier thuis voor mezelf bereid, al maak ik geen haute cuisine. Maar het is 'mijn goesting' van de dag dat ik klaarmaak en die vrijheid is ook niet te versmaden. Eigenlijk is het wel goed dat er lekker eten geserveerd wordt want voor de rest is men toch dikwijls in zijn vrijheid beperkt en dan is zoiets toch wel een goede compensatie.
'Internationale Dag voor de Holocaustherdenking'. De gruwel die vele mensen hebben doorstaan in de vernietigingskampen mag men nooit vergeten. Genocide, marteling, ontvoering, is nooit goed te praten en alle oorlogvoerende partijen, landen, groepen zouden er beter vanuit gaan, dat dergelijke pijn, onmenselijkheid en ook de ontmenselijking, geen enkel mens verdient. Tot morgen
De wolken zijn uitgeregend en maken plaats voor een alles overheersende zon en daardoor is er ook een hemelsblauwe lucht te zien. Dat is mooier dan de stralend diepblauwe ogen van de filmacteur Paul Newman (1925-2008), ook regisseur, filmproducent, autocoureur en vooral filantroop door zijn stichtingen speciaal voor terminaal zieke kinderen en voor projecten rond genezing van drugverslaafden. Ironisch genoeg waren die schone blauwe ogen 'kleurenblind'. Tot zover deze terugblik op die mooie man van het Witte Doek. Het is droog weer maar de wind is nog niet uitgeraasd. Die heeft nog té veel energie om stilletjes te gaan liggen (70km/u). In Oostende zal al het bekend volk voor het Filmfest, dat vandaag begint, elkaar moeten ondersteunen om niet op het strand gewaaid te worden. Zoals gewoonlijk begint het officiële gedeelte met sterrenlegging op de Dijk, in de Koningin der Badsteden, ter hoogte van de gestutte en gesteunde oude Koninklijke Gaanderijen. Geconstrueerd ten tijde van de geliefde koning die ons land van veel gigantische bouwerken en veel geld, voorzag. Nu staat dat allemaal in steigers te verloederen en moeten zelfs de steigers hernieuwd worden. Zó lang duren al de reparaties aan die gigantische projecten van begin 20e eeuw. Maar ik wilde over de zoveelste 'ster' schrijven die al die kaduke dijkstenen kunnen vervangen. Binnenkort kan ik wandelen en zet ik mijn edele voeten op de naam van de vele Vips die ons land rijk is, van aan het casino tot de Venetiaanse Gaanderijen. Iedereen die ooit op een aftiteling van serie of film kwam in België, krijgt zo'n ster à la Hollywood Boulevard 'Walk of Fame'. Ik kan dus echt wel letterlijk trappen op bekend Vlaanderen. Op dat overdekte wandelpad aan het strand zullen ook wel een paar gedichten te lezen zijn. Waarschijnlijk hangen er wel een paar tussen van Stijn De Paepe (1979-2022) of van Loftojoe, die kleine fijne gedichtjes zet op 'Instagram'. Zoals mijn maat van jaren (Marc sinds 1969) ook ten berde bracht, in de humaniora waren er nog lessen dictie en voordragen. Dat laatste was dan bestemd om vooraan in de klas, op het verhoog, met gebaren en intonatie aan te geven aan de leraar en klasgenoten, dat men verstond wat de schrijver met afgekorte en onbekende woorden, moeilijke zinnen, anders opgebouwde zinnen die men in de lessen spraakkunst kreeg, aantonen dat we de woorden en de zinnen van de poeet begrepen. Zoals stukken van buiten leren, opzeggen en voordragen van "Mei" van Herman Gorter (1864-1927) of "Krinkelende Winklende Waterding" van Guido Gezelle (1830-1899), en van nog ontelbare andere woordvirtuozen die poëzie schreven. Ik vind gedichten schrijven en lezen een vrij moeilijke discipline in ons taalgebied. Nu nog eventjes naar de songs van Melanie (1947-2024) luisteren: "Beautiful People" en "Lay Down" dat ik straks ga doen na mijn lunch. Tot morgen
Een poetsdag voelt nooit als mijn beste dag aan. Ondanks de hulp en de babbel die ik dan krijg, is het een noodzakelijk kwaad en activiteit, opdat ik gezond en hygiënisch zou kunnen leven en wonen. En spijtig dat er juist op deze dag, het bericht kwam dat er weer een icoon uit mijn jeugd verdwijnt: Zonnestraal, Zonneland, Zonnekind en Doremi. De drukkerij van Averbode was overgenomen door Plantijn en dan kan men binnen de kortste keren veranderingen, zowel wat personeelsbezetting als wekelijkse uitgaven, verwachten. De andere educatieve uitgaven van de 'Abdij van Averbode' blijven wel behouden, gedrukt en verspreid voornamelijk via internet in het Katholieke Onderwijs. Goed nieuws viel er ook te horen. De 'Poëzie-week' is van start gegaan en overal in het Vlaamse land zijn er verzen allerhande te lezen op de vensters van winkels of particuliere huizen. Gaan wandelen is nu op zoek gaan naar de beste gedichtjes in de steden, gemeenten en dorpen. Natuurlijk kan ik rijmen en dichten zonder mijn ... op te lichten! Maar dat zijn dan meestal sjiekenbakkenversjes, die toch een glimlach of een lach kunnen teweegbrengen en zeker nodig zijn op een motregendag. Het thema dit jaar is 'thuis/huis', en waar is dat? Home is where you can scheetjes laten whenever you maar want!!! Het is ook een plek waar 'Blaffend sprong mijn hond heen en weer in het rond. Ik sprong lekker mee, met een lach op mijn mond. Maar ik kwam niet goed op de grond, ik voelde dat ik niet stevig stond. De hond sprong tegen me op, en ik viel op mijn kont!'. Een realiteitje voor mij geschreven door Nanda Roep. Vandaag is het de naamdag van de apostel Paulus († 33 of 36 n C), die schreef vele brieven over zijn reizen, veelal per boot. Een 14 van zijn geschriften zijn in het Nieuwe Testament opgenomen. Speciaal voor hem dit versje 'Ik was op reis, ik zat op een boot. Een dag en nog een dag, en toen was ik er pas. Ik zat in de zon en las in een boek. Wat las ik? Dat ik op reis was met een boot en dat ik in de zon zat en een boek las!!'. deze Paulus heeft ook nog een weerspreuk meegekregen: Is er op Sint Paulus sneeuw of regen, een mager jaar komt ons tegen. Dat zijn genoeg rijmelarijen voor vandaag. Op wandel ga ik niet langs het strand want dat is verboden gebied richting Nieuwpoort aangezien 'onze' militairen hun oefeningen houden met losse flodders. Het zal lezen zijn en ondertussen eens luisteren naar Demis Roussos (1946-2015) in het biezonder het duet met Zucchero: Va pensiero, het slavenkoor uit Nabucco, van Verdi. De twee tegengestelde stemmen blijven wondermooi om naar te luisteren. Tot morgen
'Aantal dodelijke ongevallen met vrachtwagens, daalt niet', staat er op de frontpagina van de krant. Dode hoek, noemt men deze ongevallen meestal en het zijn de zwakke weggebruikers die er het slachtoffer van worden; voetgangers, fietsers. Al die trucks zijn rijdende magazijnen geworden, die een pakketje komen afleveren bij een bedrijf dat een onderdeel nodig heeft om iets te herstellen. Grote mastodonten die langs de kleine straatjes manoeuvreren en naar niets of niemand kijken om de gestelde doelen te halen. Ik noem het rijdende winkels, die alles voorradig hebben dat niet meer in bv garages aanwezig is. Op die manier bespaart de winkel enorm op voorraden en stocks van onderdelen, laten die enkel leveren als er vraag naar is. Zoals bij mij, je zou denken dat een lampje in de buitenspiegel zomaar vervangen kan worden, dat het in het magazijn van de garage zomaar voor het grijpen ligt, omdat ik denk dat zoiets standaard is voor alle modellen. Niets is minder waar, waarschijnlijk moest dat nog gemaakt worden bij de lampenfabrikant want ik moest er 14 dagen op wachten. Al die ritten en verspilling voor een voorwerpje van ocharme een 2cm groot. Ik, 2x 40 km doen, er wordt een extra uur werk aangerekend op de factuur, een camion die het misschien in Zweden is moeten gaan halen want het model van mijn auto is 12 jaar geleden op de markt gekomen. Voorstel: op een centrale parking de pakketjes overhevelen in gewone auto's of camionettes zodat die mastodonten niet meer de straten van dorpen en steden moeten doorrijden. Misschien ook al die kleine dingen per spoor laten brengen en aan het station gaan afhalen, of andere mogelijkheden zoeken die ik niet zie. Eens gerepareerd kunnen mijn achterliggers weer volop zien aan de buitenspiegel dat ik rechts ga afslagen, want dat lampke was stuk. Een andere hoofdstuk is gewijd aan het aantal abortussen dat in dit land nog gebeurd bij de vrouwen. Ongeveer bij 20%, dat is één op 5 vrouwen heeft een zwangerschapsonderbreking laten uitvoeren. Tot 12 weken is dat hier probleemloos uit te voeren, eens dat de zwangerschap verder is, moeten de vrouwen naar het buitenland gaan. Men pleit nu om ook hier tot 20 weken een abortus te mogen uitvoeren. Eerlijk waar, ik ben daar echt van verschoten. Zo'n hoog cijfer had ik niet verwacht. In een tijd dat alles voorhanden is om een zwangerschap onmogelijk te maken, vind ik dit een verbazend cijfer en doet me versteld staan. Er is de 'morning after pil', de gewone dagdagelijkse pil, spiraaltje, knoop in de eileiders, abortus tot 12 weken en waarschijnlijk veel meer waar ik ook niet meer van op de hoogte ben omdat het een probleem is voor een periode in het leven die al heel ver achter me ligt. Ongewenste zwangerschappen is wel van alle tijden en engeltjesmakers ook, toch dacht ik met het onderwijs en de voorlichting die aan jongens en meisjes gegeven wordt, dat het niet meer nodig zou zijn om een aanslag op leven te doen. Ik begin zo stilaan naast de realiteit te leven en dat mag niet gebeuren. Tot morgen
Als ik deze morgen door het raam keek zag ik echt wel iets wondermoois aan de hemel: roze schapenwolkjes!. Een zon die opkomt en kleur geeft aan de dag. Het is natuurlijk wel de voorbode van regen, maar daarom is het niet minder schoon. Ondertussen is er geen kleur meer aanwezig, tenzij je grijs als kleur gaat beschouwen. Na het gebruikelijke gestoei met de hond is er het begin van mijn dag met een 'godendrank'. Voor velen is dat champagne, prosecco of cava, voor mij is dat eerst de geur van gemalen koffie daarna nippen aan het aftreksel daarvan. Die eerste tas smaakt ongeloofelijk goed en is direct een opkikker om de dag te beginnen. Natuurlijk moet ik na het vullen met water van het reservoir en de filterzak met koffie, ook niet vergeten de aan/uit knop aan te zetten om dat technisch vernuft in werking te zetten. Het valt niet alleen bij mij voor dat de machine niet ingeschakeld geraakt, ook bij de vrienden is dat een weerkomend vergeetmoment. En zo start dan mijn dag met eens te denken aan mijn mama die vandaag, bij leven, 101 kaarsjes zou uitgeblazen hebben. Waarschijnlijk zou er maar één op de taart gestaan hebben om haar niet te beroven van adem, die ze ondertussen toch al kwijt is, om bij de realiteit te blijven. Het is toch altijd een moment van reflectie op de tijd dat ze nog lijfelijk aanwezig was. Op deze 'Internationale Dag van het Handschrift' zeker. Ze was fier op haar geschrift, en ze schreef graag. Zoals de wekelijkse brieven die ik kreeg toen ik op internaat zat, of de verjaardagskaartjes die iedereen in de familie kreeg, of de nieuwjaarskaartjes die bij alle kennissen en vrienden in de brievenbussen vielen met de allerbeste wensen erop geschreven. Het was pijnlijk om zien hoe haar geschrift de laatste jaren van haar leven, stuntelig en vol fouten stonden. Nu wordt er niet meer zo veel aandacht aan het schrijven en schrift besteed. De toetsen op het klavier nemen die taak over, zodat alle teksten klaar en duidelijk voor iedereen te lezen zijn. Door 'comic sans mc' als lettertype te kiezen wil ik toch een beetje schwung in dat machineschrift brengen. Maar kaartjes schrijven doe ik toch nog het liefst met vulpen of stylo. Ook Neil Diamond die vandaag 83 wordt, is in hetzelfde bedje, als mijn moeder zaliger, ziek. Maar hij heeft ontzettend veel prachtige songs en liedjes gezongen, gecomponeerd en geschreven: Beautiful Noise, Sweet Caroline, Crackling Rosie, Song Sung Blue....Ik zal vandaag eens een CD opzetten en luisteren. Tot morgen
Eén ding weet ik zeker: volgende nacht ga ik goed slapen!. De lamellen van mijn neergelaten persiennen hebben, gans de nacht muziek gemaakt. Het is altijd moeilijk om te besluiten wat ik ga doen bij aangekondigde hevige en grote windsnelheden. De rolluiken opgerold laten om geen lawaai te hebben maar de kans dat de ramen beschadigd worden, of naar beneden doen en het getik van die plastieken latjes op elkaar te horen. Ik koos voor het laatste en dat was niet echt een goed gedacht. Constant terug wakker worden want het waren windstoten en geen constante wind. Enfin, geen schade, geen slaap. De wind bracht wel wat betere temperaturen en verdreef de resterende wolken van de 'storing' richting binnenland en Duitsland en bracht in de plaats de zon en een temperatuur met positieve waarde en twee cijfers. Iedereen weeral tevreden. Alleen ons Delphine is niet echt content. De titel 'prinses', zus en schoonzus van ons koningspaar, brachten haar geen grotere verkoop van haar kunstwerken. Daar had ze toch op gehoopt evenals een dotatie à la Laurent of Astrid. Nougatbollen dus en haar kunstwerken blijven onverkocht in exclusieve galeries hangen. Een paar experts bestempelden haar werken als 'decoratieve' kunst en daar was ze flink van in haar derrière gebeten, al moet ik wellicht 'bum' of 'bottom' zeggen want ze verstaat noch Frans noch Nederlands. Zelf zegt ze over haar drukwerk, stoffen en haar papier-maché dat ze vol zitten met statements, emoties en over de mensheid gaan! Haar schilderijen, beeldhouwwerken en installatiekunst behandelen haar identiteit en persoonlijke ervaringen, en is niet zó maar decoratie van een muur in een ruimte. Ik ga daar niet over redetwisten, ik ben geen 'kunstpauzin' die over kunstwerken en echte Kunst, een zinnig woord kan zeggen. Ik kijk ernaar en denk: past dit in mijn kleurenpalet, mijn leefwereld, zegt het me iets, brengt het ontroering teweeg, heeft het diepgang. Ik ken haar werken enkel door ze te zien verschijnen in de krant of het internet, en vind haren kleuren plezant en levendig. Maar staat dat gelijk met 'Kunst'?. Experts hebben meestal een objectieve kijk, kunnen de marktwaarde inschatten en bepalen, het kunstgehalte en dat heb ik absoluut niet. Maar Delphineke denkt van zichzelf dat ze een grote kunstenares is, die op dit moment totaal miskend wordt. De tijd zal het uitwijzen en hopelijk komt de erkenning van kunstenares waar ze van droomt, niet na haar dood. Hier laat ik het bij, voor vandaag. Tot morgen
Het is zondag en dus rustdag. Maar als schrijver heb je nooit rust. De inspiratie borrelt op.Tot alles wat ik bedenk geschreven is, is het bezig zijn. Een verslaving? Ik denk het wel, maar een zeer gezonde die mijn hersenen aan het werk zet. Mijn woordenschat zo veel als mogelijk op peil houden is het hoofddoel en daarom doe ik, samen met de taaloefeningen van de 'Beter...' testjes, ook de 'woordle 5 en 6' oefeningen die vandaag weer op niks trokken. Ik vond de woorden 'hamer' en 'ronder' niet na 6 pogingen. Enfin, morgen weeral beter en met ander 'weer' ook. Het is een geluk dat ik het 'weer' zelf niet moet kiezen maar het gewoon over mij heen moet laten komen. Van noord naar zuid is het in ons land ± 200km en van west → oost kan men stellen een 350km en toch geeft dat een compleet ander weerbeeld. Zelfs op 5 km hier vandaan is er al een andere temperatuur, sneeuw, regen of droog. Maar de IJzermonding ligt hier vlakbij, de schaduw van Engeland en de zandbank Testerep zorgen voor een ander gegeven in Nieuwpoort en Westende. Voor de komende uren verwachten ze in Groot-Brittannië storm Isha en daar zullen we de komende dagen ook weer hinder van ondervinden: regen en wind komt er aan. De weermannen noemen het de retour van de herfst, voor mij is dat een voorjaarsstorm. Erger is het dan weer gesteld in Catalonië waar ze al aan waterrantsoenering moeten doen omwille van de jarenlange droogte. Als het van mij en menig ander zou afhangen was er een constante temperatuur van 20°C en zon overdag en regen 's nachts. Maar dan zouden we wat anders vinden om over de weersgesteldheid te zeuren en te zagen, want dat is het geliefkoosde onderwerp voor gesprek van de Belgen. Maar zo'n halve Belg, vertelde waarom we zo graag ' de zon' zien. Hij had een grote hit met een Duitse tekst op de noten van het "Slavenkoor" uit de opera "Nabucco" van Verdi (1813-1901): Freddie Breck (1942-2008) en zijn tekst "Überall auf der Welt scheint die Sonne, und das Leben erwacht von iheren Strahlen, überall suchen Menschen die Liebe, und sie glauben und hoffen für sich und für die Welt". Mijn geest heeft voor vandaag, op deze rustdag gewerkt en gaat nu wat rusten. Tot morgen
Waarlijk een echte vriesnacht meegemaakt. Alles zag wit deze morgen, niet van de sneeuw maar het vocht op de daken, gras en bomen was bevroren en zorgde voor een witte omgeving. Even dacht ik dat het mooie dag zou worden maar het is een waterzonnetje dat door de wolken priemt. Het is nog altijd koud, -2°C en dat ben ik hier niet echt gewoon. Maar het is vandaag de naamdag van Sint Sebastiaan (†288 n C) en die heeft ook zijn weerspreuk: als het vriest op Sint Sebastiaan is het op 2 februari gedaan!. Dat zijn goede vooruitzichten en ondertussen hou ik me wel warm met te dansen op het lied gedraaid op alle feesten en fuiven: "Paradise by the dashboard light" van Meat Loaf oftewel Marvin Lee Aday (1947-2022). Nog een andere song van hem die ook iedereen op party's hoort: I'd do anything for love (but), I won't do that!. Waarbij dan telkens de vraag gesteld wordt 'wat hij niet zou doen...'. Liedjes om op deze dag mijn lichaam van een goede temperatuur te voorzien als ik meebrul en mee rock op het ritme van dit opzwepende lange lied. Het is niet altijd de verwarming die een graadje hoger moet gezet worden om het warm te krijgen. Ik heb geen idee of ons Mathilleke op haar 51e verjaardag ook zo'n dansje zal ten beste geven. Ik zie haar niet uit de bol gaan en wat zotte danspasjes placeren terwijl ze haar kaarsjes uitblaast. Ik weet zelfs niet of ze van haar verjaardagstaart zal smullen, gezien haar oplettendheid om niet té veel suikers te verorberen. Enfin, ik wens haar in ieder geval een gelukkige verjaardag, een goede gezondheid zodat ze een lang leven als moederkloek zowel voor haar echtgenoot, kroost en haar onderdanen kan zorgen. Veel meer opzienbarend nieuws stond er in de gazet niet te lezen en was er op de radio niet te horen. Tot morgen
"...wat voorbij is voorbij..."zoals Karin Bloemen zong of "...ik neem mee, ik neem mee wat is geweest, maar wat geweest is, is geweest..." zingt Boudewijn De Groot jaren eerder. Dat zijn liedjes die me soms te binnen schieten als in ik bed lig en vooraleer mijn ogen te sluiten en soms begin te piekeren. Ik zeg dan ook tegen mezelf: wat voorbij is voorbij, goed of slecht, spijtig of goed, het komt nooit meer terug!. Meestal helpt het me toch van dat getob af te geraken en rustig in slaap te vallen. Iedereen zoekt zo wat truukjes om op een natuurlijke manier de slaap te vinden. De dag eens overlopen en content zijn met het dak boven mijn hoofd, eten en drinken en in deze barre tijden, verwarming hebben. In slaap vallen doe ik best met een heleboel beschermingsmateriaal rondom mij, gaande van lalens, dekens en donsdekens en een pyjama van Damart. Eerlijk gezegd, niemand vind me terug onder al die lappen. Er is alleen mijn hond die me terugvind. Maar ik heb goed geslapen, ben uitgerust, naar de kapper geweest, de hond komen halen, een wandeling naar de glasbol gemaakt met leeggoed en daarna het strand eens afgelopen in het zonneke. Het was een beetje frisjes maar een stralende dag. Terug thuis was het tijd voor de krant. Er zijn weer nieuwe woorden op til, vanuit de universteitssteden in Nederland. Een speciale taal, wordt er door de studenten gebruikt: afko = afkorting. Studentikoze taal die al eeuwen oud is maar nu weer eens op een nieuwe leest geschoeit wordt. Ieder generatie moet een beetje anders zijn dan de vorige bollebozen. Deze taal met zelfs een woordenboek, afkowobo, noemt men 'mariclairisatie'. De naam 'Marie-Claire' staat in Nederland, toch in de Randstad van de grote universiteitssteden, gelijk met een hogere sociaal economische status. Vandaar. Het is een afkortingstaal die moet voldoen aan vogende criteria: 1) Als woorden te lang zijn geworden, worden ze afgekort, en eindigen steevast op a-o-u-i, toe: situatie is dan 'situ', . 2) combineer delen van woorden zoals hacli = haarclip. 3) Soms voegt men 'ie', heerlijk is dan 'heerlie'. 4) soms de eerste letters van een woordengroep, mdm = met de meiden, kladiladi = klap die laptop dicht. Zoals je leest, als je dergelijke taal wil kennen en spreken is er heel wat studie nodig maar daarom geen universitaire. Het kan natuurlijk een plezant spelletje worden om elkaar te amuseren en te zoeken naar de zin of gezegde. Men vraagt de medewerking van iedereen die een leuke suggestie heeft voor nieuwe afkortingen. Die kan mailen naar: sug@afkowobo.nl. En nu schalt het lied van Dolly Parton in mijn oren, "Nine to Five". Mijn werkdag zit er dus bijna op. Tot morgen
Hallo maatjes allemaal, niet de jonge haringskes of de lengte- en breedtematen van iedereen, maar ik begroet wel de makkers, kameraden en vrienden van seniorennet en mijn andere kompanen in Belgenland. Het was toch goed kijken deze morgen want de sneeuwwolken waren hier gepasseerd. Ik zag precies een beetje dubbel als ik buitenging. Toch vriendelijk naast elkaar staand, de kristallijne sneeuwvlokjes op de grassprietjes en de sneeuwklokjes. De vlokjes zijn verdwenen, de klokjes zijn gebleven. Ik kan hier niet spreken van een wondermooi wintertapijt, dat is er niet gekomen. Dat zal voor een volgende keer zijn. De winterprik is kort van duur geweest en is weeral eventjes voorbij. Dan maar tot de normale gang van zaken van de dag. Het nieuws dat Engeland beheerst momenteel: de helft van de 'werkende' royals ligt in het ziekenhuis met gekende en ongekende kwaaltjes. The King met een vergrootte prostaat die absoluut moet verkleinen en The Princess of Wales met een ongekende en ernstige buikoperatie en aldus maanden buiten strijd. Charles wil absoluut dat er gecommuniceerd wordt over deze 'klier' omdat de kwaaltjes meestal goed te genezen zijn en de bevolking wil aanmanen regelmatig een screening te laten doen om erger te voorkomen. Wat voor buikkramp Catherine heeft, daar wordt in alle talen over gezwegen, alleen is het geen kanker en behoord tot de privé-sfeer, wat dat ook moge betekenen. Ook een verslag van de werkzaamheden van ons vorstenpaar in Davos. Dat bestond dus niet uitsluitend om anderen het Belgisch bier te leren kennen, tappen en degusteren. Daar waren de miniconferences met enkele geleerden, Ceo's van bedrijven en overheidsbedrijven. Er was nog meer koninklijk en prinselijk volk aanwezig om hun land in de kijker te zetten, zoals die van Nederland en Monaco. Daar zal weer wat afgesjouweld worden. Voor de rest blijft de impasse van de hedendaagse oorlogen bestaan, niemand die een duimbreed wil afwijken van zijn eisen en standpunten. Liever vernietigen, moorden, kapotmaken dan een oplossing tot vrede te zoeken. Bon, ik ga mijn namiddagkoffie drinken en een stukje van het 'Vlaamse woord van de dag' erbij opeten: ijsstronk of een ijsbuche. Het is wel fris weer en die crème glace is koud, maar de kerstbuches waren in reklame. En aangezien ik een fervente aanhanger ben van ijskreem, kon ik die koude taarten niet in de vrieskasten laten liggen als ik boodschappen ga doen en al zeker niet aan verminderde prijs. Tot morgen
'Geeft Sint Sulpicius schoon ijs, dan is de lente goed en wijs'. In Diest zullen ze zeker en vast deze heilige kennen want er staat een gothische kerk die zijn naam draagt. Beter gekend zal de 'Heilige Antonius met het varken'(291-356) zijn en die komt uit Egypte. Die heeft wel veel weerspreuken op zijn naam staan zoals: Sint Antoon en Sint Sebastiaan (20/1) komen met het hardste van de winter aan. En dat is tot hiertoe niet gelogen. De voorspellingen zijn winters te noemen maar buiten een paar witte daken heb ik nog geen sneeuwvlokje gezien. Het heiligenbeeldje van Antonius zal ook menig huishouden sieren want om verloren voorwerpen te vinden draait men het beeldje om en zegt: St Antonius beste vriend, zorg dat ik ......weer vind. Als het voorwerp terug in ons bezit komt moet men wel een 'dank u wel' uitspreken en het beeldje terug gewoon zetten zoals het hoort. Ik heb ook een Antoniusbeeldje staan, een erfenis van mijn vader die rotsvast geloofde in de mirakels van deze heilige om zoekgeraakte spullen terug te vinden. Ik heb dat vertrouwen in dat beeldje overgenomen. De Antonius van vandaag is trouwens een andere dan de Antonius van Padua (1195-1231), een theoloog en kerkvorst, die op 13/6 gevierd wordt en geen weerspreuk heeft.
Het WEF, World Economic Forum is ook van start gegaan in Davos. Een onooglijk dorpje in Oost Zwitserland, met een bevolking van ± 12.000 inwoners, dat voor enkele dagen een 2.500 CEO's, presidenten, koningen en koningen, premiers en nog veel ander belangrijk volk ontvangt om te debatteren over allerlei belangerijke onderwerpen en probeert oplossingen voor te stellen. Zo zijn er op deze bijeenkomsten uit het verleden al doorbraken en mijlpalen geweest op vlak van gezondheid, milieu, klimaat, corruptie, hongerbestrijding, samenbrengen van jongere en oudere generaties, vrijheid van meningsuiting...Veel elitefeestjes met gewichtige gesprekken en onderonsjes over grensoverschrijdende problemen, zoals hierboven vermeld. Ook in het 'Belgisch Huis' zijn er samenkomsten en dan voornamelijk om Bill Gates te leren een Belgisch pintje te tappen. Niemand zal ontkennen dat zoiets kunst is en dat zelfs de rijkste man moet leren wat en hoe een 'kol op bier' zetten inhoud. In het kielzog van die belangrijke mensen, VIP's, komt een hele hoop personeel mee of wordt ter plaatse aangeworven zoals butlers, koks, kleedsters, fitness-personeel enz. Ter ontspanning zijn er natuurlijk de skipistes, want al dat chique volk weten wel hoe ze de latten onder hun voeten moeten plaatsen. Als daar maar geen ongelukken van komen. Hou het ook hier overal veilig, vooral de fietsers en wandelaars in het verre Limburg. Tot morgen
Klaag, klaag, klaag, dat doen al die deelnemers aan die extreme teevee programma's: Kamp Waes, Big Brother, Expeditie Groenland, Blind getrouwd. Ik kan nog een eindje doorgaan met reeksen op te noemen die mensen activiteiten laten doen enkel en alleen voor de 'kijkcijfers' om zich alzo te verzekeren van voldoende inkomsten uit reklame en sponsering. Ik heb dus ook gezapt, geswitcht en gekeken naar die programma's omdat er dikwijls op mijn vertrouwde zenders niet veel te zien of te horen is, wat mijn interesse kan opwekken. Daarbij, ik ben 's avonds soms te moe om debatten en gesprekken te volgen die er in praatprogramma's aan bod komen of is het programma te luidruchtig door gelach en vrolijkheid van presentatoren en deelnemers om me een rustige avond te verzekeren. Dat is dan bij manier van spreken ook al een halve klacht. Voor iedereen goed doen is toch onbegonnen werk en als het me tegensteekt of enerveert om naar een scherm te kijken, ga ik dikwijls nog eens buiten met de hond. Die klaagt nooit en kwipelt met zijn staart voor elke activiteit op gelijk welk uur van de dag, dat ik voorstel. Spelen of wandelen heeft geen belang, als het maar met baasje is. Dat is het voor vandaag want ik moet mijn gespreksstof een beetje bewaren want de buurvrouw komt een sjatteke koffie drinken en een koekske eten. Tot morgen
Deze maandag is gekend als 'Blue Monday', omschreven als de meest depressieve dag van het jaar. Omdat het vandaag putteke winter is (we zitten in de helft van dat seizoen), en de goede voornemens, geuit op nieuwjaarsdag, al lang weer vergeten zijn wegens niet haalbaar of om andere redenen. Het is dan ook de eerste dag van een nieuwe werkweek, week 3 ondertussen al. En daarbovenop zijn de recepties en nieuwjaarsfeesten allemaal gedaan. Ziedaar een recept voor deze deprimerende dag. Niet bij mij, ondanks de gure wind en de kilte. Als de zon schijnt kan ik niet neerslachtig zijn, tenzij ik naar de prijzen van de voedingsproducten kijk. Die blijven maar stijgen. Dat merkte ik deze morgen toen ik mijn rekening betaalde van mijn aankopen. Ik wil daar niet te veel over zeuren, dat brengt toch niet op. Gisteren heb ik dan gekeken naar de troonswissel in Denemarken. Een land dat al koningen en koninginnen heeft sinds het jaar 776, zelfs al langer dan de vorsten van Groot-Brittannië. Simpel, eenvoudig, een handtekening en Frederik X was geïnstalleerd als nieuwe koning van Denemarken, Groenland en de Faroër. Met een stoïcijnse blik verliet Margaretha het schouwtoneel, na de papieren van abdicatie te hebben getekend. Geen blik gunde ze haar opvolger. Alleen had ze haar wandelstok nodig vooraleer op pensioen te vertrekken. Op 83 jarige leeftijd en na 52 jaar op de troon is dat haar ook gegund. Een massa volk was, ondanks de koude, opgedaagd om deze wissel van macht te volgen. Het was geen pompeus gedoe à la Charles III. Daarbij dien ik wel te vermelden dat hij bij zijn kroning tegelijkertijd geïnstallerd werd als opperhoofd van de Anglicaanse Kerk. Bij de andere religies is er eerst een stemming en verkiezong in een conclaaf, vervolgens met eeuwenoude tradities geïnstalleerd op een troon. In Engeland ging dat in één moeite door. Zo verdwijnt de ene na de andere oude garde van het machtstoneel. Nog 2 mannen op leeftijd blijven over: Harald in Noorwegen (86) en Carl Gustaf van Zweden (77). Zelf heb ik later ook wel even gekeken naar "Club Tijdloos". Het was niet zo slecht als ik dacht met Michel, vooral omdat Sammy goeie vragen stelde. Op naar de volgende senior, volgende zondag. Natuurlijk mag ik onze vrouwelijke sporters niet vergeten te vermelden met unieke prestaties vooral van onze schaats-queens Loena en Nina. Goud en brons en van mij een dikke proficiat. Tot morgen
