Dag 63 van dit nieuwe jaar is een zondag, al is er weinig zon te bespeuren. Hoe zou dat zo maar kunnen gebeuren? Het zijn de regenwolken die maar blijven hangen en af en toe hun water verliezen zoals babies en bejaarden. De wolken zijn al oud, in weertermen uitgedrukt, al màààààààààànden blijven ze rond onze gewesten hangen en hebben niet de neiging om naar andere oorden te verkassen. Af en toe eens een droog dagje vooraleer de volgende depressie met regen en wind, haar plaats inneemt. Het zeepeil kan daardoor weer stijgen en dus gebeurt dat niet alleen door klimaatverandering, stijging van de temperatuur en smelten van het ijs op de polen. Geen nood, er is al een kustplan in de maak. 't Is te zeggen, er is een rondje info en bevraging bezig om de voorstellen voor verbreding van strand en het terugdringen van de zee, aan de bevolking voor te stellen. Als er een goedkeuring zou komen is het plan er tegen het jaar 2060. Dat ligt een beetje moeilijk voor mij om dan het resultaat te zien. Ik zou mijn fiat moeten geven aan werkzaamheden waarvan ik nooit het resultaat kan beoordelen of het echt effectief werkt of een zoveelste flop van de overheid is. Ik zal maar hopen dat mijn bejaarde kinderen en profijt van hebben. Feel good nieuws was er bij "De Droomfabriek" te vinden. Gelukkig is er op zaterdagavond zo'n programma. De unieke carpool-karaoke-versie van "Vergeet Barbara" met de 4 hoofdrolspelers James, Gert, Jonas en Jelle van de musical met dezelfde titel, bezorgde ditmaal Jacqueline geen hartinfarct maar een hartverwarmende kappersbeurt. De safari-reis naar de Beekse Bergen voor de uitbaters van een druk bezochte kinderboerderij. De familie had sinds 15 jaar geen gezamelijke vakantie gehad. Maaike en Bart, met veel hulp waarschijnlijk, vervingen hen tijdelijk op de boerderij zodat ouders en kinderen eens van een heerlijke 'gezinsvakantie' konden genieten. Maar de 'lift' van Greet zoals in "Dirty Dancing" op het lied "Time of my life" door een would-be Patrick Swayze (1952-2009), was ook niet te versmaden. Dan verder de oproep om 'curlingers' te vinden die in eerste instantie volgende week meedoen aan een Belgisch Kampioenschap en vervolgens in Italië tijdens de Olympische Winterspelen in 2026. En niet te vergeten de zangers van het koor "Koorniegoed". Ik ben nieuwsgierig naar hun optredens. Een goede gezellige avond na een emotionele dag kwam goed van pas.
Ik mag vandaag zeker niet vergeten de verjaardag van Yasmine/Hilde (1972-2009) te vermelden. In Japan vieren ze 'Hinamutsuri' een Japanse feestdag voor meisjes. En welk liedje past dan beter om te horen dan "Alle Meisjes aan de Macht". Maar op de 'Dag van de Muziekvrijheid' denk ik aan het speciale en ooit verboden song van Serge Gainsbourg(1928-1991) in duet met Brigitte Bardot/Jane Birkin, "Je t'aime, moi non plus". Een byzonder weetje hangt eraan vast. Serge kreeg de inspiratie toen hij een negatie hoorde van Salvador Dali (1904-1989) in een interview: "Picasso (1881-1973) was een schilder, ik ook. Picasso was Spaans, ik ook. Picasso was een communist, moi non plus.". Tot morgen
Eerst even rechtzetten dat ik gisteren de 'p' vergeten was bij 'opslorpte' en 'opslorpt'. Dat voor de goede gang van zaken en om niet té veel fouten aangewreven te krijgen.
Na een heel drukke week van op bezoek gaan, bezoek krijgen, telefoons en andere babbels, was deze morgen een tijd voor bezinning ingelast. Niet zomaar, maar een uitnodiging om een kerkdienst bij te wonen om afscheid te nemen van de bijna 100 jarige moeder van mijn vriendin. De tram zette me mooi af aan de Bernarduskerk in Nieuwpoort-Bad waar de rouwmis zou plaatsvinden. Het kerkje werd 3/4 gevuld door de nazaten van Denise. Zij had 4 kinderen, allen gehuwd en op hun beurt allemaal ouders geworden van 4 kinderen. De meeste van die kleinkinderen hadden ook al gezorgd voor een nageslacht, zodat er in dat kleine mooie, gezelige kerkje al bijna 70 leden van haar nageslacht zaten. Dan kwamen natuurlijk nog de aanverwanten van haar en haar man dus nog een hoop broers en schoonbroers, zussen en schoonzusters. De kerk was amper groot genoeg voor de familie alleen. Het was een viering van het overlijden van deze moeder die in het teken van 'de zee' stond. De laatste paar jaren woonde ze afwisselend dan bij de ene en dan bij een ander kind omdat alleen wonen in Nieuwpoort-Bad niet meer mogelijk was. Maar iedere avond wees ze met haar vinger het westen aan waar de zee lag, die ze ontzettend miste. Haar kinderen waren uitgezwermd naar Genk, Antwerpen, Leuven en Mechelen, maar haar afscheid, naar haar wens, moest plaatsvinden in het kerkje waar ze tientallen jaren naar de eucharistieviering op zondag ging en dat uitkijkt op de Noordzee. Heel toepasselijk was het intredelied: "Terug naar de kust" van Mama's Jasje. Alle liedjes hadden de woorden en de toon van de Noordzee, ook Marva kwam aan bod en nog een paar anderen. Niettegenstaande het een katholieke eredienst was, werden alle liederen een hymne aan zon, zee, strand en zand. Iedereen wist van haar heimwee en verlangen en hebben dat duidelijk gemaakt met kustliederen in de kerk te laten horen. De kinderen hebben haar liefde voor de zee, in de rouwmis gestopt en dat was zeer aangrijpend en ontroerend. Haar laatste reis was naar haar roots en hier zal ook haar laatste rustplaats zijn. Dan was het een beetje gelouterd en rustig, de tram opstappen richting mijn hondje. Tot morgen
Even meegeven dat ik niet ziek ben, maar dat bezoek mijn ganse dag opslorte en nog opslort. Tot zover mijn blog vandaag. Voor de goede orde, jullie hebben nog recht op het antwoord van de doordenker: de stilte. En daar zal ik dan straks ook van profiteren.Tot morgen
Schrikkeldag, niet om van te schrikken maar om het 24u stelsel van de dagen te kunnen handhaven. Een extra dag die niks extra te geven heeft. Zelfs geen extra zonnestraaltje geeft deze dag. Maar de vogeltjes die denken dat de lente er is en proberen elkaar de loef af te steken voor het beste plaatsje te zoeken om hun nestje te bouwen. Eksters, merels, kauwen, duiven, mussen en zelfs meeuwen, vliegen hier af en aan. Roepen en fladderen om vooral de kauwen weg te krijgen uit de bomen en de hagen. De vogels houden geen rekening met de data of hetgeen de meteorologen te zeggen hebben over het begin van de lente, die weten dat zo. De dagen lengen en dat is van belang, zowel voor de planten om hun bloei te hebben als begin van hun vruchten, als voor de vogels om hun ei te leggen. Verder zal er wel duchtig gefeest en gevierd worden vandaag, bij de 7200 Belgen die om de vier jaar eens een dagje verouderen. Misschien worden ze ook goed getracteerd op wat lekkers door allerhande vakmensen zoals bakkers en patissiers, die misschien toch wel gevolg geven aan de oproep van de 'droomfabriek' om deze mensen eens een extraatje te bezorgen en met zoetigheid wat te verwennen. Veel ander nieuws heb ik niet vandaag. Alleen nog de oplossing van het denkertje van gisteren: in een woordenboek. Nadenken vandaag over de volgende kwestie: wanneer je mijn naam luidop zegt ben ik verdwenen, wat ben ik? Tot morgen
Een schrikkeldag is in aantocht. Dus rijst de vraag bij mij: is het vandaag de laatste dag van de winter of is dat toch 29 februari? Of is het dit jaar morgen de 1e dag van de meteorologische lente en niet op 1 maart? Ik vind dat in ieder geval een vraag waard. Wat het ook is, de hond is vandaag een beetje ziekjes, landerig en hangerig. Zijn ochtendsnoepjes blijven liggen en hij wil op mijn schoot zitten of echt in mijn nabijheid zijn. Zelfs voor zijn balspelletje had hij geen interesse. Een beestje kan juist zoals zijn baasje al eens een mindere dag hebben. Hopelijk is de onpasselijkheid rap voorbij en moet ik me verder geen zorgen maken. Als single zijnde, heb ik graag 's avonds wat beeld en gesproken taal rondom mij. Ik was fan van de nieuwsprogramma's op VRT 1 en Canvas, maar sinds een jaar of 2, kijk ik eerst welke gasten er komen of uitgenodigd worden, vooraleer gewoontegetrouw zo maar naar die uitzendingen te kijken. Geweld, ziektes, oorlogen, verkiezingen in de USA, dictators enz, zijn iedere dag het recept van de uitzendingen met af en toe ertussenin gesmeten info over een boek of muziek of filmopname. Dus wat doe ik? 's Avonds kijken naar de opgenomen oude detectieves van in de namiddag, want tegenwoordig zijn de thriller-en misdaadreeksen uit Zweden, Noorwegen en Denemarken ook al onderhevig aan geweldadig geweld. En zo begin ik dan maar naar alle zenders te switchen, eventjes te bekijken en kom dan uit bij programma's die ik vroeger verafschuwde zoals blind getrouwd, my kitchen rules, masterchef hier, masterchef daar, big brother, ik vertrek, escape to the country... allemaal programma's met veel reklameblokken. En vaststellen dat elke showbizz-familie een soap maakt om hun goede en dure leven te bekostigen: Gooris, Pfaff's, Planckaerts, Verhulstjes en nu laatst ene Reggie die zijn huwelijk in Zuid-Afrika laat sponseren door een commerciële televisiezender. Ik kijk er niet naar maar zie het allemaal passeren tijdens het zappen. Echte info-programma's zonder geweld of miserie of ziektes zijn met een vergrootglas te zoeken. Soms lees ik 's avonds, maar ik ondervind dat ik het moeilijker heb om mijn concentratie te behouden na een vermoeiende dag. Er zijn ook wel heruitzendingen maar die zijn dan op een ontiegelijk uur voor mij en twee keer naar een droomfabriek kijken is nu ook weer niet zo plezant. Ik heb de keuze uit 100 televisiezenders en dan zit ik nog te reklameren dat er niks op tv is!!! Als men wil 'geamuseerd' worden zonder zelf een inspanning te doen, is men niet rap tevreden en is er veel gesteggel voor niks. Dermee heb ik alles gezegd veur vandaag. Nog een antwoord op het denkertje van gisteren: grote handen. Nu het denkertje: morgen komt na vandaag, waar is dat niet zo? Tot morgen
Met een zon die volop schijnt begin ik aan mijn dagelijkse dosis peptalk. Dat is een ander woord voor 'gezonde klap'. Veel 'pep' zal ik niet op mijn machine moeten typen om jullie goed, wel en blij te doen voelen. Daar zorgt vandaag een droge zonnige dag wel voor. Er is wel een zwak noordoosten windje dat de temperatuur niet zo hoog doet oplopen, maar beschut en beschermd zal het aangenaam buiten zitten zijn. Omdat waarschijnlijk de meeste lezers daarom pas in de namiddag vitamine D zullen opdoen, heb ik tijd zat om een klapke te doen in stilte. Ik heb gisteren genoeg luidop gesproken, mijn keel is genoeg gesmeerd om vandaag content te zijn met spreken met geschreven woorden. 'Kookkloof' is het nieuwe woord van de dag. Gisteren zijn de Michelinsterren uitgereikt aan de vele restaurants die ons land rijk is. Het zijn er bijna 150!! En toch zal ik in geen van die etablissementen zó goed eten hebben gekregen als bij mijn schoonzus: echte verse kippenragout (een vol-au-vent is als de kip in een bladerdeegmandje wordt geserveerd) met echte puree en echte winterworteltjes. Dat was om duimen en vingers af te likken. Ik geniet er nog van, want dergelijke maaltijden maak je als single nooit vers klaar. Het was genieten en nagenieten. Eigenlijk is de betekenis van het nieuwe woord: creatief zijn hoeft geen dure producten te hebben en geen ingewikkelde bereidingen. En daar is die 'vlucht-in-de-wind een goed voorbeeld van. Wat staat er nog wat het vermelden waard is in de krant? De zoveelste 'woke' farce. Deze keer is het over de Disneyfilm, "Mary Poppins". Een film voor kinderen, die ieder ouder aan zijn kinderen laat zien in de cinema of DVD of op tv, en dàt zonder er bij nadenken. Zet je kinderen voor het scherm en doe ondertussen je 'eigen' ding is verkeerd bij deze film. Ouders moeten erbij gaan zitten om uitleg te geven bij het woord 'hottentot'. Dat zou een rascistische verwijzing zijn naar de 'Khoikoi' de naam van de eerste bewoners uit Zuid-Afrika. Zeg nu eens!!!! hoelang blijft die onzin nog duren van de woke people, die ieder woord en gezegd uitspitten en naar dingen en betekenissen te zoeken die de makers nooit zo bedoelden. Ik ben het gaan opzoeken op wikipedia en het is inderdaad de oorspronkelijke bevolking van dat gebied die zo genoemd werden omwille van hun manier van spreken en het geluid van hun dansen. Waarom heb ik dat nooit zo ervaren? Ik denk bij 'hottentot' alleen aan het plezante liedje van Urbanus. Maar die was slim genoeg om er "Hittentit hier, hittentit daar" van te maken. Zo, dat was mijn 'talk of the day'. Nu het antwoord op mijn denkertje van gisteren: schildersezel. Doordenkertje vandaag: als je 3 appels en 4 appelsienen in de ene hand hebt en 4 appels en 3 appelsienen in de andere hand, wat heb je dan? Tot morgen
Het is al laat op de dag en toch wil 'pijltje' jullie niet langer laten wachten op wat nieuws van mijnentwege. Mijn kleine broertje lief (4jaar jonger) en zijn vrouwtje-lief (5jaar jonger) zijn verhuisd van 'echt op den buiten' naar een appartement net buiten een stadscentum. De tuin is nu een groot terras geworden, gemakkelijk in onderhoud: geen gras meer afrijen, geen onkruid meer wieden, haag niet meer snoeien en geen gras meer afrijden. Al heel lang over gepalaverd of ze haar geboortedorp zou verlaten maar de gezondheid gaf de doorslag. Mijn schoonzus is 2 jaar geleden van de ladder gevallen terwijl ze peren wilde trekken en zit met een ijzeren plaat in haar bil. Mijn broer zit met een hernia en een cyste op de ruggengraat en wordt volgende week onder het mes gelegd. Goede redenen om trappen te vermijden en 'plat' te gaan wonen. Dat moest ik toch wel even gaan controleren, nietwaar? Het was bijna 3jaar geleden dat ik nog een uitstap met de auto heb gedaan van méér dan 100 km. Daarbij, op de slechts mogelijke dag van de afgelopen dagen. Maar ja, afspraken zijn afspraken en meteen een controle of ik geen schrik had om de baan op te gaan in regenweer met al die camions onderweg. Het is goed gegaan en de hond was ook mee. Dan voel ik me rustiger en beter, en hij kent de familie goed. Enfin, nu maar duimen dat zijn ingreep goed lukt en dat hij dan weer kan springen en huppelen als de 'oude'. Zo is dat toch als er wat jaren op de teller staan, het hoofd zegt 'ik ben 18' de carrosserie laat de werkelijke leeftijd af en toe eens voelen. Zolang alles gerepareerd kan worden met een operatie of een pilleke hoeven we niet in paniek te schieten. Bon, ik ga mijn teevee eens aanzetten maar eerst hebben jullie nog de oplossing tegoed van het doordenkertje van gisteren: vangrails. Nieuw werk voor de hersens: welke ezel heeft 3 poten? Oplossing tomorrow, à demain. Tot morgen
De Belgen stonden gisteren wel op het podium maar moesten de eer, de pluimen en de lauwerkrans overlaten aan een Sloveen en bij de dames aan een onverwoestbare Nederlandse renster. Niet getreurd, vandaag kunnen onze coureurs revanche nemen in de wedstrijd Kuurne-Brussel-Kuurne (197 km), tenminste als ze nog de panache in hulder benen hebben. Het is gelukkig een grijze zondag dan moet ik me niet schuldig voelen als ik voor een tweede dag op rij, in de namiddag voor de beeldbuis zit. Er is wat koude wind te voelen en 6°C is echt niet te warm. Dan heb ik toch minder goesting om een wandeling te doen. In de tuin ga ik wel dikwijls met mijn hondje, maar die staat momenteel ook niet te kwispelen om spelletjes te doen en deze morgen heeft hij alles al gedaan wat een hond zoal buiten moet doen. Ik heb bij manier van spreken, de dag aan mezelf. Aangezien ik al de spelletjes die de krant publiceert al gemaakt heb, doe ik maar de woordles 5 en 6, die me elke dag van nieuwe uitdagingen voorzien. Ik heb ze beide gevonden. Straks doe ik nog een legpuzzel op mijn p.c.. Een puzzelke van ± 210 stukjes, waarvan er geeneen op de grond kan vallen of verloren gaat. Straks, bij de lunch, een 'sjiekee' woord voor een boterham met kaas, moet ik nog wat lezen over kunstenaar 'Da Vinci'(1452-1519). Volgens de schrijver van het artikel, André Grosemans, was hij behalve uitvinder, ook anatoom, ingenieur, architect, schilder en zelfs gastronoom. Vandaar dat men Leonardo als een 'genie' kan bestempelen. Maar over dat woord 'sjiekee' gesproken en geschreven, dat is 'geen' correct Nederlands, zoals jullie wel kunnen vermoeden. Het is 'chic' of 'chique' en bedoelt als toppunt van verfijning en elegantie, wat dus een leugen zou zijn als ik spreek over een boterham met kaas. Nu gebruikt men het woord 'sjiek', en dan is het juist, als men het over kauwgom heeft. Een snoepje dat bedoelt is om op te kauwen en niet om in te slikken. Eigenlijk komt 'sjiek' van het gebruik van 'pruimtabak'. Men stak wat 'tabak' in de mond, en begon erop te kauwen, uren en uren aan een stuk. Dan werd het uitgespuwd net zoals men nu met kauwgommen doet en waar dan de wandelaar in trapt en dat het aan zijn schoenen blijft kleven of dat een snoodaard het onderaan een bank, kast of stoel plakt en het aan de kledij blijft kleven bij een onschuldige passant. De afgeleide en vergrotende trappen zoals sjieker, sjiekere, sjiekste, chiquest en chiqueste zijn woorden die mijn dialect me ingeven en taalkundig fout zijn, waar ik me dus geen lap van aantrek omdat ik geen literaire tekst schrijf of in het onderwijs les geef. Veel plezier met de koers vandaag. En oh ja, het antwoord op de denkoefening van gisteren: slaap je? Een nieuw denkertje: op welke rail rijden geen treinen?. Tot morgen
't Is zover! De koers is in het land!. Sinds 2008 heeft die wedstrijd de naam van mijn gazet gekregen "Omloop Het Nieuwsblad", al bestaat die 'Omloop' al sinds 1945. Vandaag valt er veel te lezen in de sportkatern van mijn dagblad. Het parcours, de start en finish worden beschreven, de deelnemers en hun ploeg zowel van vrouwen als van mannen, nog wat bedenkingen links en rechts erbij en ik kan seffens weer luisteren naar de commentaren van José en andere leden van Sporza. Gedaan met naar voetbal te kijken, naar darts, snooker of basketbal. Ik heb liever de sporten van grote fysieke inzet en van man/vrouw tegen man/vrouw. De reportages van het wielrennen laten méér dan alleen de atleten op hun dure fietsen zien. Het landschap van ons platte land met zijn heuveltjes wordt ook getoond. Daar zing ik geen Franstalig lied bij van "le plat pays qui est le mien" van Jacques. Wel kweel ik al eens "Vlaanderen Boven" van Raymond of nog plezanter is "Mijne Velo" van Willem. Ondanks we dikwijls zeggen 'het trekt hier op niks meer' zijn er toch mooie natuurgebieden te bekijken als de reporters op den brommer het landschap doorklieven en met hakkelende en bibberende stem verslaggeving doen van onderweg op de kasseistenen. De VRT brengt de coureurs in volle actie dan eens goed in beeld. Het is ook moeilijk te voorspellen wie deze editie zal winnen, al hoop ik altijd op Wout of Lotte, maar uiteindelijk is het altijd degene die eerst over de meet komt. Gelijk wie dat wordt, zeg ik al 'proficiat' het is tenslotte altijd een hele prestatie om 202 km in een paar uur af te leggen met een snelheid van 40 per uur. Ik bekijk met plezier die inspanningen van die mannen of vrouwen terwijl ik me rustig in de zetel vlij en bekijk hun huzarenstukjes en soms mijn oogjes eens dichtknijp. Ik zet het geluid van de tv bijna op nul en dan rust mijn kopke ondertussen bij het geroezemoes van de presentatoren. En zoals Willem zingt, ik ben weer op tijd wakker voor "den arrivee op tv".
Ik heb iets gehoord deze week bij het avondprogramma "de dag van vandaag": doordenkertjes. Vandaag krijg je het eerste en morgen het antwoord: op welke vraag kun je nooit 'ja' antwoorden? Tot morgen
Tussen twee windstoten en regenvlagen door, heb ik mijn boodschappenlijst afgewerkt en ik was niet de enige in het magazijn. Louis geeft zich zo maar niet gewonnen. Hij is vertrekkensklaar maar zijn aftocht gaat met dikke regendruppels en felle windstoten gepaard. Met zijn laatste stuiptrekkingen kan hij ons nog behoorlijk plagen. Al bij al hebben mijn paasbloemen zijn passage redelijk goed overleefd en is er maar 1 bloempot omver geblazen. Ik zag wel iets moois langs de velden en weiden die ik passeerde op weg naar de supermarkt: een reiger. Is dat een uitgeput en verdwaald exemplaar of is het de voorbode van de lente? Het was in ieder geval een slank beest op hoge poten, een wit vederdek en een lange snavel. Die eet natuurlijk geen 'boekskes' met crème patissière ertussen, die ik niet kon weerstaan toen ik ze in de bakkerij-afdeling zag liggen. Waarschijnlijk was hij in de beek op zoek naar wat puiten die stilaan ook tevoorschijn komen en aan de paddentrek beginnen. Ieder zijne meug als het op lekkernijen aankomt. Kikkerbilletjes zal je mij wel niet zien eten op een 'melbatoast' eerder 'de pêche melba' crème glace. Deze beide gerechten die op een menukaart te vinden zijn, hebben hun naam te danken aan Nellie Melba (1861-1931) een Australische sopraan voor wie sterrenkok Auguste Escoffier (1846-1935) deze bereidingen haar naam gaf. Dat was een regelrechte 'diva' zoals de twee dames die deze week ook dat predikaat meekregen. Het koppel vrouwen is zodanig gewoon van in luxe te leven en op hun wenken bediend te worden, dat alles en iedereen naar hun pijpen moeten dansen zonder pardon. De kranten staan er al een paar dagen vol van dat ze mensen met hun zogenaamd 'sociaal programma' méér dan goed is, te schofferen. Enfin, het is afgevoerd van de programmatie na amper één uitzending: exit Astrid en Nathalia. Voor het programma "The Voice" mag ze nog even meewerken. Anders was het met Paul Ricour alias Policarpus Tack die dit personage vertolkte in verschillende tv-reeksen zoals Merlina, Postbus X...., jeugdreeksen. Mijn generatiegenoten zullen hem wel kennen want onze kinderen keken naar die fantastische series van eigen bodem. Hoe kom ik daar nu weer bij? Dat is niet moeilijk als ge iedere dag naar de heiligen van de dag kijkt. Vandaag gingen mijn gedachten en fantasie die kant op, toen ik zag wiens feest er allemaal in de 'kerk' gevierd worden: Erotes, Piala, Thea, Dositheus, Boisel en Polycarpus. Bij die namen slaagt mijn hoofd op hol en ik heb er dus maar de minst shokerende uitgenomen om er eens een paar zinnen aan te wijden. Hetgeen ik daarover vertel en vermeld staat natuurlijk niet in het heiligenboek vermeld. Dat is het voor vandaag, ik ga mijn pateeke opeten. Tot morgen
"Er was geen vuiltje aan de lucht. Geen tegenwind, geen bries, geen zucht. Een hele poos al rimpelloos en zonder elk verdacht gerucht./ En dan ineens. Een bliksemschicht. Van alles open, naar potdicht. Benard. Verward. En alles zwart. Hou vol. Hou stand. Het wordt weer licht". Stijn De Paepe (1979-2022) Dit gedichtje dient als inleiding voor Louis, geen prince of roi met een nummer, maar een storm die zich aankondigt met deze naam. Nog enige uren te gaan vooraleer hij met een snelheid van meer dan 100 km/u over onze gewesten zal vliegen. En wel te verstaan met de nodige nattigheid. Dat het geen licht windje zal zijn maak ik op uit de 2 mails die ik al kreeg van BE.Alert en een verwittiging van de Gouverneur van West-Vlaanderen. Ik moet op mijn hoede zijn en hopelijk duurt het niet lang want 'de nacht van Sint Pieters'stoel, duidt aan hoe veertig dagen 't weer zal staan'. Als ik dan dit moet geloven als gelovig mens kan ik maar beter zorgen dat mijn jas wind en waterdicht zijn want een paraplu heeft met dergelijk weer geen enkele zin. Ik hoop maar een ding: dat mijn paasbloemen stand houden want hun frêle stengels zijn, vrees ik, niet bestand tegen bruut natuurgeweld. Maar er was in de droomfabriek ook een klein Louiske aanwezig dat droomde om de job van zijn overleden vader eens te mogen uitvoeren. Bouwen, maar het liefst nog afbreken met een sloopkogel en zo geschiedde. Een hartewens van een kind vervuld, dat stralende en blinkende oogje kreeg en een fijne glimlach. Dan de mevrouw die wilde gewekt worden met de doedelzakspelers en zich een dag voelen als Queen Elisabeth II. Her Majesty werd iedere dag gewekt met deze muziek, onder haar raam gespeeld door muzikanten van The Scots Gard, in plaats van het geluid van een saaie wekker of het kloppen op de deur van het kamermeisje en m'am tehoren roepen zoals in 'ham'. Het mooiste aan die wens was, dat als spektakelstuk Aaron Blommaert samen met de doedelzakspelers het lied van de band Queen "I want to break free" zongen en speelden. Het was prachtig!. Enfin gisteren was er de heruitzending en daar heb ik dan nog maar eens naar gekeken. Ook naar de 'ganzenwens' maar ik heb dat spektakelstuk vroeger al eens gezien met Dieter Coppens. Enfin, een rustige avond. Nu ga ik nog eens met een arendsoog rond mijn huis stappen om te zien of alles vast zit wat moet vast zitten en dat er geen bloempotten staan die weg kunnen waaien. In afwachting van Louis, wens ik jullie toch allemaal een rustig avond. Tot morgen
Hallo lieverdjes allemaal! Wat is het buiten een grijze bedoening, en daar krijgt niemand een glimlach van op zijn snoet. Daarom moet het maar gebeuren met woordjes die ik voor jullie neer ga typen, want een dag zonder lach is een verloren triestige dag. Wat heb ik zoal in petto om jullie mondhoeken naar boven te doen krullen? Na al die uren vandaag, heb ik nog niks gevonden om mijn en jullie lippen naar boven te doen gaan. Ik heb het internet afgestruind om alle moppen te lezen die ik tegenkwam maar buiten de klassiekers over de domme blondjes, de boeren en Sinte Pieter heb ik alleen eens moeten glimlachen bij een paar kindermoppen: Wat voor kleren draagt een clown? een lolbroek en een grapjas!, Wat zit vol gaten en toch vol water? een spons!. Hopelijk heeft er toch iemand gegeremeld. t'Is surreworrig nog altijd nen droge botterham, alleen met boter gebreed en ik heb er zo geirnen een schalukke koas of een nis eike bij. Ik ben nog geen commissies gaan doen en 'k zien schjeil van den onger. Maar ik keik es buiten en 'k heb geen goeste om zekende nat te worren. Ik keik ies naar de lucht en dur is wa op komst! De regen begint tegen de ruiten te kletsen. 't Regent van omoog en 't zal drei dagen duren. Mijnen hond is genen mutten, da's een slim beest en blijft schoon biinnenliggen. Ik moet wel eens efkes buiten gaan om de vogeltjes te voeieren, dan zijn die ook weeral content. Mijne kleinzoon was ook blij de voorbije week, 'k heb hem mijn paar sloefen gegeven want die slokten een beetje veel, omdat ze een maat te groot had gekocht.Tot daar mijn moedertaal, het Sinnekloases. Ieder jaar vermeld ik dat toch even, op de 'Dag van de Moedertaal'. Mijn dialect, dat ik bijna tegen niemand meer kan spreken. Af en toe kijk ik eens het Sint Niklase woordenboek in, om de echte dialectwoorden en zinsbouw niet te vergeten. Ik mag mijn afkomst niet verloochenen en al zeker niet mijn 'moedertaal'. In de krant is er me weinig opgevallen. Wat al langer verwacht was, in Knokke missen ze de ijzeren hand van graaf Lippens (1941-2021). Onvrede, ruzies en wisselende samenstellingen van het gemeentebestuur zijn het gevolg alsook de invloed van het 'nieuwe geld' in de besluitvormingen van de woningbouw. Verder een artikel over het 'Silt', het casinogebouw van Middelkerke. Dat moet klaar zijn omdat Jean-Marie graag de honneurs zou waarnemen en de pluim voor de creatie van de 'fondant patat' op het strand, op zijn hoed wil steken. Zo zou zijn naam eeuwig verankerd zou zitten bij deze kustgemeente. Was er nog iets te lezen in de gazet: commentaar op het programma van Astrid en Nathalia. Ik heb niet gekeken maar de éénouder gezinnen voelen zich een beetje geschoffeerd. Er verandert niks aan hun situatie, integendeel. Hun vooruitzichten zijn niet die van de 2 VIP's, die dat eens een maand willen beleven en dan weer alle faciliteiten en rijkdom ter beschikking hebben. Tot morgen
"Vliegt de mug in februaar, dan huivert men het ganse jaar" en eerlijk, ze zijn 's avonds massaal aanwezig en ik heb al een paar beten gehad. Maar als ik de krant goed heb gelezen ben ik niet de enige die er last van heeft. Het pulleke zal nog niet te rap in de kast moeten blijven, als het spreekwoord juist is. Eén bakstenen raamomlijsting is perfect uitgevoerd. De voegen zijn in dezelfde kleur, en de afstand tussen de stenen is even groot als de rest van het huis. Zeker nog één venster moet op deze manier behandeld worden maar er hangt wel een serieus prijskaartje aan als ik echte vakwerkers wil hebben. Deze namiddag komt de verzekeringsman eens kijken naar de herstellingen en of er voor de schade, veroorzaakt door de stellingen, kan tussengekomen worden. De eigenaars en stellingbouwers zijn toch rijk genoeg, dat etaleren ze graag in tv-programma's. Maar fouten rechtzetten en betalen is natuurlijk weer wat anders dan aan eigen luxe uitgeven. Wait and see, zal ik maar zeggen tegen mijn hondje. Afhankelijk van wanneer de assurance geweest is, moet ik toch wel wat boorschappen doen. Mijn gasten van vorige week hebben alle voorraad aan drank leeggedronken en alle voorraad aan eten en lekkernijen naar binnen gewerkt. Ik kan alleen nog droog brood eten. Niet dat me dat ongelukkig maakt, maar ik heb toch graag wat beleg. Aan taarten bakken kom ik niet meer toe. Ik heb wel alle ingrediënten nog in huis, maar het is toch een heel gedoe en ik moet ze zelf ook nog helemaal opeten. En dat is niet gezond voor mijn gewrichten doordat ik dan toch wel een kilootje meer op de weegschaal zie staan. Allé, t' is te zeggen, ik heb geen weegschaal in huis ik moet daarvoor eens bij de apotheker binnenstappen. Niettegenstaande ik dus geen vlaaien meer klaarmaak kijk ik toch heel graag naar de bak-en kookprogramma's. Eind januari is het 11e seizoen van "Heel Holland bakt" van start gegaan en daar kijk ik wel graag naar. Janny en Robèrt presenteren dat samen, in eerste instantie met Martine Bijl (1948-2019) tot ze een hersenbloeding kreeg in 2015 en er nooit meer helemaal van herstelde. Maar de jarige van vandaag neemt al sinds 2016 op schitterende wijze met een beetje ironie, haar plaats in en neemt de presentatie voor zijn rekening, André Van Duin. Gekend als komiek van vele programma's, sketches, liedjes. In deze periode schalt weer zijn lied, "'k heb hele grote bloemkolen" door de luidsprekers bij vele carnavalsfeesten. En later dit jaar is er dan de originele versie te zien "The Great Britisch Bake Off" met de presentatoren Paul, Prue en Noel. Dat is kortweg, smakelijke tv om naar te kijken, evenals de 'Dagelijkse Kost' van Jeroen. Ik heb gezegd vandaag. Nog één zin meegeven: een groot voordeel van de ouderdom, is dat bijna elke fout, aan de leeftijd wordt toegewezen!. Is dat niet gerustellend op onze leeftijd? Tot morgen
Geweld, geweld, geweld, op straat, in steden, in landen en ik lees erover in de kranten, hoor er over op de radio, zie het op teevee. Dan komen er de analisten, ervaringsdeskundigen, commentatoren, mannen met oplossingen, maar ondanks dat alles escaleert het allemaal meer en meer. Achter hun bureauke weten ze allemaal hoe ze de conflicten moeten oplossen maar niks geraakt opgelost. Ik hoop wel dat mijn metsers en voegers betere fixers zijn en de gevel kunnen repareren waarvan nu blijkt, dat de voegen zijn losgekomen door het plaatsen van de stellingen voor mijn nieuw dak en dat de stellingbouwers de tractie die ze veroorzaakten op de gevel niet goed herstelt hebben. Een lange zin om te zeggen dat ik weer de verzekeringen heb moeten contacteren om uit te maken wie de schuldige is en wie eventueel een deel van de kosten moet betalen. Hopelijk maar. Ik lees ook de blogs en zie dat ik niet de enige ben met perikelen aan het huis en dat het geduldig wachten is op de herstellers. In ieder geval zijn de voegers en metsers hun beloften nagekomen, al dacht ik eerst dat het weer eens loze beloften waren van dag en uur. Uiteindelijk moet je altijd maar zeggen; het zij zo, amen. Het is weer aanpassen geblazen nu iedereen weer zijn eigen huis heeft opgezocht, of zijn 'kot' want er zijn al 2 kotstudenten bij. Zeker de hond is nog aan het bekomen en ziet met lede ogen de vreemde mannen die zijn slaapplaats en rust wegnemen. Maar ik moet zeggen, ze hebben geen nood aan luidruchtige muziek van radio Nostalgie. Ze hebben zelfs geen bouwvakkersradio bij. Het blijft stil in mijn huizeke, alleen wat getater van die mannen 'en français' weliswaar. Veel zal er voor de rest van de dag niet gedaan worden. Het is ongemakkelijk lopen en zitten in mijn eigen huis met vreemde vogels rondom mij. Ik ga mijn gazetteke lezen, wat spellekes doen, een puzzelke maken, mijn e-reader openslaan, een koffieke drinken en af en toe eens loeren hoever ze al zijn en welke oplossingen ze bedenken om alles oké te maken. Tot morgen
Ik ben mijn laatste vakantieganger aan het Oostendse station gaan afzetten. Ondertussen heb ik nog eens goed gekeken naar de strooien en houten buste van Ensor, gemaakt door Maxime Van Besien. Het is gelijkend, voor zover ik dat kan uitmaken, want de echte seigneur, baron en schilder James Ensor, heb ik natuurlijk nooit gekend. Het is mooi. Voilà, einde van de krokusvakantie en meteen hangen de gele frêle bloemekes van het plantje ook slap. Zoals Bram vertelde en Jacotte gisteren bevestigde was het deze morgen een gordijn van natte druppels. Zoals de weermann/vrouw het zegden, kon de lunch vandaag onmogelijk in openlucht genuttigd worden. We moesten overdekte oorden opzoeken. We zijn avontuurlijk aangelegd en daarom kozen we gisteren eens een andere lokatie dan gewente om deze Belgische Noordzee-lekkernij, de garnalenkroket, te verorberen.Op de buienradar zag ik evenwel dat het rond de middag, het uur waarop we een tafel hadden gereserveerd, zou stoppen met regenen en dat deed het inderdaad. We kwamen droog in het restaurant toe. Daarna konden we nog een heerlijke dijkwandeling maken en de gezonde zeelucht opsnuiven. Vooral van belang voor mijn logé die weer de stadslucht moet inademen. Waren het betere kroketten dan op onze gewone plek? Moeilijk te zeggen, ik had het lastig met de muziek in het restaurant. Goed voor deze keer, niet voor een volgende lunch. De week en de zogenaamde rustdag zit erop, en ik voel wel dat ik veel bezigheden heb gehad die anders zijn dan een gewone week. Veel logés, veel bezoek (de vrienden met extra lectuur), veel eters, veel gebabbel, veel op stap, veel lawaai buiten van de andere vakantiegangers. Ook de hond is er moe van, die is al in zijn nest gekropen. Straks ga ik ook even rusten. Morgen zal terug een drukke dag zijn met metsers die een stukje van de gevel komen opvoegen. Daarna pas kan ik bekomen en met plezier terugdenken aan al mijn bezoekers tot de volgende invasie tijdens het paasverlof. Tot morgen
'Klaar weer op Sint Silvijn, het kan nog 2 maanden winter zijn'. Ik hoop dat deze weerspreuk eens niet klopt, tenandere deze heilige is echt van het jaar stillekes en overleed in 717. Maar het is een prachtige dag ideaal om een 'burger' te verorberen. Daar gaat heel wat voorbereiding en besprekingen aan vooraf om deze lekkernij te kunnen degusteren. Eerst heb ik gisterenavond het weerbericht beluisterd van Bram. Welke dag zou het beste zijn om dat stuk vlees in een pistolet te verorberen: zaterdag of zondag. Want let wel, een hamburger kan je zelf niet klaarmaken en een hamburger kan je niet binnen verorberen, dat gebeurt in de natuur op een bank buiten. Aangezien er voor zondag regen voorspeld wordt, was het rap een uitgemaakte zaak, tussen mijn petekind en mezelf, dat we op de zonnige droge zaterdag onze vettige snack zouden eten. Dan is er de kwestie: waar gaan we die aanschaffen. Er zijn verschillende zaken waar je aan een toog deze lekkernij kan bestellen. Is het daar waar er vele soorten hamburgers op het bord staan en annex een cremerie is of bij één van de 3 frietpaleizen waar er nog een bakske frites kan bijgenomen worden?. Moeilijke keuze! Zoals je ziet, beste mensen, vergt zoiets toch wat voorbereidingen en discussies. Eens dat we dat bakske in ons bezit hebben is er nog de keuze van de bank op de zeedijk. De bank moet natuurlijk gelegen zijn niet té ver van het frietkot, op een zonnige plek en met het mooiste zeezicht. Als aan al die voorwaarden is voldaan dan belet niks ons nog om van dit culinair feest te genieten. Dat is voor straks, want eerst moet hij nog een taak voor school afwerken en dan gaan we volop genieten van ons eerste dagje van het weekend samen. Tot morgen
Hallo maatjes allemaal, hier ben ik weer om mijn verhaaltjes richting het cijfer 2000 te sturen. In principe zal dàt nog meer dan 18 maanden duren. Maar ik heb nog alle tijd en jullie ook. Gisteren heb ik nog onverwachts bezoek gekregen van mijn 6-koppige familie. Al jaar en dag zitten er in dat gezin een tweetal leden geplaagd door een notenallergie en indien ik weet dat ze komen voorzie ik ook allerlei waar 'geen sporen van noten' in te vinden zijn. Natuurlijk was mijn voorraad koekjes niet voorzien op hun komst en het enige wat aanvaardbaar was voor hen waren de zure gommekes, die gelukkig niet gelust werden door de vorige familie. Ook de pickles chips vielen in de smaak. Al die snoeperderijen haal ik in huis tijdens de vakantieperiodes. Want oma staat zo'n beetje garant voor lekkernijen die thuis verboden zijn voor groot en klein. Ik zorg dan gewoon dat iedereen eens kan toegeven aan verdrongen goestingskes en sneukelpartijen. Deze avond arriveert nog een kleinzoon voor een paar dagen. Dan is het weer eten van verboden lekkere vruchten, bicky burgers en garnaalkroketten. Zo is iedere vakantie een feest van ongezonde doch ontegensprekelijke lekkere zonden. Als drank is dat voor de grote mannen een trappist inschenken, een koffie of thee, voor de vrouwen een alcoholvrij aperitief aangelengd met een lekkere bittere tonic en voor de kids is dat een keuze uit fristi, cecemel, fruitsap, cola, water. Wat leven we, ondanks ons gezaag en geklaag, in een weeldrige tijd. Eens de kinderen weg en eens zij thuis zijn, is alles weer normaal en alles met mate. Vanaf maandag is het bekomen van deze vakantie en uitkijken naar de volgende. Ondertussen draait de wereld verder 'rond en rond' met nog immer dezelfde problemen waar geen oplossing voor blijkt te vinden zijn, Oekraïne, Palestina, Israël, Afrika, Zuid-Amerika. Niet alleen de politieke leiders vergaderen en proberen beslissingen allerhande voor de vrede te nemen maar ook de 'bonzen' van het Belgisch voetbal willen de de 'zeg' van de kleintjes ontnemen en de competitie naar hun hand zetten zodat ze altijd gegarandeerd zeker zijn van de miljoenen van de Europese en wereldcompetities. De voetbalbond was niet uitgenodigd op hun bijeenkomst in het kasteel van Bart in Bever. Wel de andere rijke bazen van de belangrijkste clubs, de Paul, de Marc, de Wouter, de Sven en misschien nog een paar andere. Ik kan maar niet snappen waarom dat trappen tegen een bal wereldwijd zo'n belangrijke sport is en blijft. Ik heb gisteren gekeken naar de doucumentaire "Marieke, Addicted To Life". Wielemie Vervoort (1979-2019) dat was een "Vlaamse Reus" en die prijs en naam heeft ze meer dan verdient, een sportief persoon waar je naar kunt opkijken en een voorbeeld aan nemen. Met de hulp van familie, vrienden en zeker met de knuffelende honden Zen en Mazzel, kampen tegen pijn en toch lichtpuntjes laten schijnen in haar leven en vechten voor een menswaardig bestaan. Tot morgen
Ik zit hier zo fier als een pauw, al heb ik niet zo'n mooie pluimen als dat beest, op mijn bureaustoel (=gewone stoel met een dik moussen kussen om mijn bips zacht op neer te vleien) om mijn 1500e verhaaltje te schrijven en de ether of het universum (ik zie het nogal weids en groots) in te sturen. Aan dat cijfer had ik nooit gedacht toen ik op 06/01/2020 aarzelend begon te schrijven. Ondertussen doe ik dat, na al die jaren, met veel bravoure en zonder schroom. Ik ben trots dat ik zo laat in mijn leven zo'n plezante en fantastische hobby heb gevonden en vooral omdat ik daarbij mijn taal en woordenschat kan gebruiken en zelfs vergroten. Behalve dat ik wist dat het vandaag zo'n belangrijk getal was, is het zoals gewoonlijk een raadsel over wat ik ga schrijven. Ik laat me leiden door de toevalligheden van de dag en wat er voor mijn geestesoog komt te liggen. De onderwerpen zijn weer van een divers pluimage, om in de stijl van een vogel te blijven. Vandaag 2 speciale dagen, waarvan "Wereldkinderkankerdag" de meest belangrijke is om aandacht te krijgen. Zoals velen heb ik naar "Kinderziekenhuis 24/7" gekeken en met verbijstering vastgesteld hoe de zieke kinderen met hun verblijf in het ziekenhuis en hun ziekte omgaan. De positiviteit en de zin naar de kleine dingen van het leven, die daar naar voren kwam, was hartverwarmend. In de serie werd Mano gevolgd, een tiener met een hersentumor. De levenslust en blijheid straalde gewoon van hem af. Hij was zelfs de steun van zijn vader, moeder en zus. Helaas is Mano in januari overleden, amper 17 jaar. Op deze dag denk ik ook nog eens aan die tragikomische reeks, uitgezonden op VRT 1, "Gevoel voor tumor". Een zeer mooie serie, die probeerde met een lach en een traan een moeilijk thema, op de buis te brengen. Vandaag is er nog een speciale dag te vermelden. Alle goede dingen bestaan uit 3, zoals men weet. Op 13 februari is het feest voor de minaars en minaressen, op 14 februari is het feest voor de echte liefde en vandaag, 15 februari is het een feest voor de 'gekochte' liefde oftewel, 'Dag van de Professionele Sekswerkers'. Officieel weinig gewaardeerde mannen en vrouwen, maar zeer noodzakelijk in de maatschappij en dat al sinds mensenheugenis als men de verhalen in de bijbel en evangeliën mag geloven. Aangezien ik mezelf christelijk kan noemen, geloof ik dus dat dit speciale beroep al eeuwen en eeuwen nodig is. Dat deze mensen ook een gelukkig leven hebben leid ik af uit het boek van Xaviera Hollander "The Happy Hooker". De Nederlandse Vera De Vries was een 'voormalige prostituée' en 'madam' die de hort op ging met Xaviera's 69 tips on "how to become a better lover". Het is een boek waarvan niemand het gelezen heeft maar er zijn meer dan 20 miljoen exemplaren verkocht!!!. Voilà, ik heb ook gevonden waarom ik het de laatste tijd zo moeilijk heb met uit bed te komen: opstaan is een kunst en ik ben niet zo artistiek aangelegd. Tot morgen
Ik ben niet verliefd, verloofd noch getrouwd en toch zal ik dat altijd een belangrijke dag blijven vinden al was het maar omdat mijn buurvrouw me een hartje heeft toegestuurd. Natuurlijk zijn er ook jarigen op deze dag, bekenden van mij en onbekende VIP's zoals Raymond van het Groenewoud en Piet Paaltjens (1835-1894) een synoniem van de Nederlandse predikant en dichter François HaverSchmidt. Ik heb natuurlijk wat van zijn gedichten uit "Snikken en Grimlachen", op het internet te vinden, gelezen. Maar ze passen geen van allen in het thema van de dag: verliefdheid. Hij leerde me wel een nieuw woord: CamelCase. Woorden die normaliter met een spatie geschreven zouden worden, in één woord te schrijven zoals hij ook toepaste voor zijn familienaam. Maar voor als ik ooit eens terug een lief zou vinden heb ik een gedichtje gevonden dat toepasselijk is voor de tijd en ruimte waar ik me heden ten dage bevind. Geen auteur gevonden, dus ik schrijf het, alsof het uit mijn koker komt: "Liefje neem me mee, en kus me in de zee, kus me op het strand. Neem me bij de hand en lig naast mij, waar het helmgras groeit, waar de duindoorn bloeit. En kus mij, kus mij, tot ik besef dat jij me werkelijk hebt gekust aan de kust". Het mooie en straffe aan die paar regeltjes is dat het ooit werkelijk is gebeurd en dat ik daar de beste herinneringen aan heb, vooral als ik dan de song van Louis Neefs (1937-1980) zing "Aan het strand van Oostende". Eigenlijk moet je aan bekenden, je partner of halven trouwboek geen geschenk geven want het is niets meer of minder dan de dag voor de 'anonieme liefde'. Rijmpjes- en gedichtendag die op kaartjes geschreven worden die men steels en heimelijk naar iemand stuurt waar men zogenaamd een oogje op heeft/had. Althans, dat was 'in' toen ik een puber was. Nergens je naam op vermelden en de beoogde laten raden door middel van dat gedichtje en wat hints, wie er verliefd was op hem. Natuurlijk met de stille hoop dat hij wist dat ik het was. Het liedje van de dag zal wel Queen zijn met "Love of my Life". Het blijft een mooi lied met het gemurmel op het laatst 'I love you'. Enfin, liefde blijft mooi in een mensenleven, zelfs bij alle levende wezens. En deze 14e februari wordt al eeuwen en eeuwen gevierd, zelfs vóór het Christendom deze dag opeiste. De Angelsaksiche en Noord-Europese volkeren vierden op deze dag hun vruchtbaarheidsfeest omdat op de 14e februari de vliegende vrienden voor het eerst zouden paren in het jaar. Dat zal mijn werk zijn vandaag: door het raam kijken of ik inderdaad de duiven, merels, mussen, kouwen enz zie huppelen, mekaar het hof maken en hun paringsdans uitvoeren. Dat is een interessante bezigheid op deze regendag: aan het raam de verliefde vogeltjes gadeslaan. Tot morgen
De eerste groep gasten is richting binnenland vertrokken. Culinair heb ik mijn goesting gekregen; bodding gemaakt door mijnen schonen zoon en garnaalkroketten gemaakt door Marie Joseph. Alles heeft goed gesmaakt. Vrijdag en in het weekend komt een eenmansploeg bij de oma voor de vette snack te degusteren en hopelijk is het dan droog en goed weer, want dat nuttigen we graag op een bank op de dijk met zicht op zee. De hond ligt nu in zijn mandje te bekomen van het bezoek en ik heb plaats genomen aan mijn desk, zó geplaatst dat ik alles kan zien wat er zich op straat aan het afspelen is. Niet al té veel blijkt, er is ook niet veel volk aan zee voor de krokusvakantie. Misschien dat het de volgende 2 weken een beetje drukker zal zijn als de Walen en Brusselaars aan hun veertiendaagse vakantie beginnen. Soit, ik zal maar over een ander onderwerp mijnen parler doen. Een onderwerp dat nogal vermeden wordt omdat er toch een zweem van 'in het duister' en 'het mag-en hoort niet' hangt. De dag vóór het zo geroemde en soms verplicht gevierde Valentijnsfeest omgeven met de notoire geschenken zoals parfum, rode lingerie, hartjespralines en rode rozen, is het minaressen/minaren dag. Deze dag kunnen ze even nog even genieten van hun teerbeminde vooraleer dat de wettige of legitieme partner beslag legt op hun 'amour' en dat ze daar dan niet kunnen tegen protesteren. Maar waarschijnlijk krijgen ze dezelfde geschenkjes of zelf nog duurdere en meer, dan dat er morgen aan de ander/e gegeven wordt. Mistress Day noemt men deze dag, en als je eens goed naar het woord kijkt, weet je waarom dat geniepige niet altijd even plezant is maar tegelijkertijd ook de uitdaging om de liefde te bedrijven: Mi Stress, de tweede en verborgen partner die stress bezorgt maar die toch "zo'n apart gevoel kan geven van binnen", volgens het levensliedje van Corry Konings en die men graag "Küsse unterm die Regenbogen" zou geven want dat "bringt Glück" als men de Duitse Manuela (1943-2001) mag geloven. Doorheen de geschiedenis is de tweede (meestal) dame van belang geweest, voor alle standen van de bevolking. De laatst bekende is natuurlijk de dame die het tot Queen geschopt heeft en nu haar King moet verzorgen met al de liefde die ze voor die man in zich heeft. Tot zover over deze, voor sommigen, toch wel speciale dag. Noch vandaag, noch morgen moet ik geschenkjes verwachten. Noch een briefje of gedichtje. Maar waar ik heel zeker van ben is een poot van mijn hondje en de onbaatzuchtige liefde die ik van hem krijg voor mijn aanwezigheid, wat brokken en water. Tot morgen
