Ik zit hier zo fier als een pauw, al heb ik niet zo'n mooie pluimen als dat beest, op mijn bureaustoel (=gewone stoel met een dik moussen kussen om mijn bips zacht op neer te vleien) om mijn 1500e verhaaltje te schrijven en de ether of het universum (ik zie het nogal weids en groots) in te sturen. Aan dat cijfer had ik nooit gedacht toen ik op 06/01/2020 aarzelend begon te schrijven. Ondertussen doe ik dat, na al die jaren, met veel bravoure en zonder schroom. Ik ben trots dat ik zo laat in mijn leven zo'n plezante en fantastische hobby heb gevonden en vooral omdat ik daarbij mijn taal en woordenschat kan gebruiken en zelfs vergroten. Behalve dat ik wist dat het vandaag zo'n belangrijk getal was, is het zoals gewoonlijk een raadsel over wat ik ga schrijven. Ik laat me leiden door de toevalligheden van de dag en wat er voor mijn geestesoog komt te liggen. De onderwerpen zijn weer van een divers pluimage, om in de stijl van een vogel te blijven. Vandaag 2 speciale dagen, waarvan "Wereldkinderkankerdag" de meest belangrijke is om aandacht te krijgen. Zoals velen heb ik naar "Kinderziekenhuis 24/7" gekeken en met verbijstering vastgesteld hoe de zieke kinderen met hun verblijf in het ziekenhuis en hun ziekte omgaan. De positiviteit en de zin naar de kleine dingen van het leven, die daar naar voren kwam, was hartverwarmend. In de serie werd Mano gevolgd, een tiener met een hersentumor. De levenslust en blijheid straalde gewoon van hem af. Hij was zelfs de steun van zijn vader, moeder en zus. Helaas is Mano in januari overleden, amper 17 jaar. Op deze dag denk ik ook nog eens aan die tragikomische reeks, uitgezonden op VRT 1, "Gevoel voor tumor". Een zeer mooie serie, die probeerde met een lach en een traan een moeilijk thema, op de buis te brengen. Vandaag is er nog een speciale dag te vermelden. Alle goede dingen bestaan uit 3, zoals men weet. Op 13 februari is het feest voor de minaars en minaressen, op 14 februari is het feest voor de echte liefde en vandaag, 15 februari is het een feest voor de 'gekochte' liefde oftewel, 'Dag van de Professionele Sekswerkers'. Officieel weinig gewaardeerde mannen en vrouwen, maar zeer noodzakelijk in de maatschappij en dat al sinds mensenheugenis als men de verhalen in de bijbel en evangeliën mag geloven. Aangezien ik mezelf christelijk kan noemen, geloof ik dus dat dit speciale beroep al eeuwen en eeuwen nodig is. Dat deze mensen ook een gelukkig leven hebben leid ik af uit het boek van Xaviera Hollander "The Happy Hooker". De Nederlandse Vera De Vries was een 'voormalige prostituée' en 'madam' die de hort op ging met Xaviera's 69 tips on "how to become a better lover". Het is een boek waarvan niemand het gelezen heeft maar er zijn meer dan 20 miljoen exemplaren verkocht!!!. Voilà, ik heb ook gevonden waarom ik het de laatste tijd zo moeilijk heb met uit bed te komen: opstaan is een kunst en ik ben niet zo artistiek aangelegd. Tot morgen
Ik ben niet verliefd, verloofd noch getrouwd en toch zal ik dat altijd een belangrijke dag blijven vinden al was het maar omdat mijn buurvrouw me een hartje heeft toegestuurd. Natuurlijk zijn er ook jarigen op deze dag, bekenden van mij en onbekende VIP's zoals Raymond van het Groenewoud en Piet Paaltjens (1835-1894) een synoniem van de Nederlandse predikant en dichter François HaverSchmidt. Ik heb natuurlijk wat van zijn gedichten uit "Snikken en Grimlachen", op het internet te vinden, gelezen. Maar ze passen geen van allen in het thema van de dag: verliefdheid. Hij leerde me wel een nieuw woord: CamelCase. Woorden die normaliter met een spatie geschreven zouden worden, in één woord te schrijven zoals hij ook toepaste voor zijn familienaam. Maar voor als ik ooit eens terug een lief zou vinden heb ik een gedichtje gevonden dat toepasselijk is voor de tijd en ruimte waar ik me heden ten dage bevind. Geen auteur gevonden, dus ik schrijf het, alsof het uit mijn koker komt: "Liefje neem me mee, en kus me in de zee, kus me op het strand. Neem me bij de hand en lig naast mij, waar het helmgras groeit, waar de duindoorn bloeit. En kus mij, kus mij, tot ik besef dat jij me werkelijk hebt gekust aan de kust". Het mooie en straffe aan die paar regeltjes is dat het ooit werkelijk is gebeurd en dat ik daar de beste herinneringen aan heb, vooral als ik dan de song van Louis Neefs (1937-1980) zing "Aan het strand van Oostende". Eigenlijk moet je aan bekenden, je partner of halven trouwboek geen geschenk geven want het is niets meer of minder dan de dag voor de 'anonieme liefde'. Rijmpjes- en gedichtendag die op kaartjes geschreven worden die men steels en heimelijk naar iemand stuurt waar men zogenaamd een oogje op heeft/had. Althans, dat was 'in' toen ik een puber was. Nergens je naam op vermelden en de beoogde laten raden door middel van dat gedichtje en wat hints, wie er verliefd was op hem. Natuurlijk met de stille hoop dat hij wist dat ik het was. Het liedje van de dag zal wel Queen zijn met "Love of my Life". Het blijft een mooi lied met het gemurmel op het laatst 'I love you'. Enfin, liefde blijft mooi in een mensenleven, zelfs bij alle levende wezens. En deze 14e februari wordt al eeuwen en eeuwen gevierd, zelfs vóór het Christendom deze dag opeiste. De Angelsaksiche en Noord-Europese volkeren vierden op deze dag hun vruchtbaarheidsfeest omdat op de 14e februari de vliegende vrienden voor het eerst zouden paren in het jaar. Dat zal mijn werk zijn vandaag: door het raam kijken of ik inderdaad de duiven, merels, mussen, kouwen enz zie huppelen, mekaar het hof maken en hun paringsdans uitvoeren. Dat is een interessante bezigheid op deze regendag: aan het raam de verliefde vogeltjes gadeslaan. Tot morgen
De eerste groep gasten is richting binnenland vertrokken. Culinair heb ik mijn goesting gekregen; bodding gemaakt door mijnen schonen zoon en garnaalkroketten gemaakt door Marie Joseph. Alles heeft goed gesmaakt. Vrijdag en in het weekend komt een eenmansploeg bij de oma voor de vette snack te degusteren en hopelijk is het dan droog en goed weer, want dat nuttigen we graag op een bank op de dijk met zicht op zee. De hond ligt nu in zijn mandje te bekomen van het bezoek en ik heb plaats genomen aan mijn desk, zó geplaatst dat ik alles kan zien wat er zich op straat aan het afspelen is. Niet al té veel blijkt, er is ook niet veel volk aan zee voor de krokusvakantie. Misschien dat het de volgende 2 weken een beetje drukker zal zijn als de Walen en Brusselaars aan hun veertiendaagse vakantie beginnen. Soit, ik zal maar over een ander onderwerp mijnen parler doen. Een onderwerp dat nogal vermeden wordt omdat er toch een zweem van 'in het duister' en 'het mag-en hoort niet' hangt. De dag vóór het zo geroemde en soms verplicht gevierde Valentijnsfeest omgeven met de notoire geschenken zoals parfum, rode lingerie, hartjespralines en rode rozen, is het minaressen/minaren dag. Deze dag kunnen ze even nog even genieten van hun teerbeminde vooraleer dat de wettige of legitieme partner beslag legt op hun 'amour' en dat ze daar dan niet kunnen tegen protesteren. Maar waarschijnlijk krijgen ze dezelfde geschenkjes of zelf nog duurdere en meer, dan dat er morgen aan de ander/e gegeven wordt. Mistress Day noemt men deze dag, en als je eens goed naar het woord kijkt, weet je waarom dat geniepige niet altijd even plezant is maar tegelijkertijd ook de uitdaging om de liefde te bedrijven: Mi Stress, de tweede en verborgen partner die stress bezorgt maar die toch "zo'n apart gevoel kan geven van binnen", volgens het levensliedje van Corry Konings en die men graag "Küsse unterm die Regenbogen" zou geven want dat "bringt Glück" als men de Duitse Manuela (1943-2001) mag geloven. Doorheen de geschiedenis is de tweede (meestal) dame van belang geweest, voor alle standen van de bevolking. De laatst bekende is natuurlijk de dame die het tot Queen geschopt heeft en nu haar King moet verzorgen met al de liefde die ze voor die man in zich heeft. Tot zover over deze, voor sommigen, toch wel speciale dag. Noch vandaag, noch morgen moet ik geschenkjes verwachten. Noch een briefje of gedichtje. Maar waar ik heel zeker van ben is een poot van mijn hondje en de onbaatzuchtige liefde die ik van hem krijg voor mijn aanwezigheid, wat brokken en water. Tot morgen
Geen nieuws is goed nieuws, zegt men en vandaag is het zo'n nieuwsloze Rosenmontag. Zo wordt carnaval genoemd in de Oostkantons. De Duitse carnavalisten vieren feest, op de maandag vóór de vasten op woensdag begon. Een gebruik die een Middeleeuwse paus in gang zette door in Keulen op die dag een 'gouden roos' te wijdden. Maar carnaval vieren is nog nooit aan mij besteed geweest en zal er dus ook nooit komen. Wel is het vandaag een feestdag want een deel van mijn kroost is er en dan is het sowieso feest voor een paar dagen. Tot morgen
Ik reclameer niet dat er regen valt en gevallen is. De verplaaste hortensia's hadden dat nodig om zich direct thuis te voelen op hun nieuwe standplaats. Hemelwater is toch nog altijd gezonder voor plant, dier en mens dan het kalkrijke kraantjeswater. Nu komt er ook af en toe een streep zon bij, zo slecht is dat nog allemaal niet voor de maand februari. Vervelend is wel dat er door het vochtige en warme weer ook al muggen wakker geworden zijn. "februari muggendans, geeft maart een slechte kans" of "blazen de muggen in februari alarm, houd dan in maart de oven warm". Wat kan ik verder zeggen van deze morgen? Er was een gigantisch onderhoud van mijn darmen, dat mij noopte uitgebluste cola te drinken en met liefde gebruik te maken van het kleinste kamer in mijn huis en er enige tijd in te vertoeven. Gelukkig had ik cola in huis gehaald voor mijn bezoekers die dat soort drank lusten. Hun voorkeuren wisselen nogal eens, geen fristi of cecemel meer maar sprankelende drankjes. Gelukkig, anders moest ik van bij het krieken van de dag al rijst koken om mijn buik tot rust te brengen. Vandaag heb ik, ondanks dat het zondag is, toch nog wat werk in de tuin te doen. Het verhaksel van de takken van wilg of populier (ik twijfel altijd), de liguster, de taxus en van al de rest, moet ik nog verder verstooien in de tuin. Ieder jaar verdwijnen die houtsnippers als sneeuw voor de zon en ieder jaar, na de snoeipartij gebruik ik die restanten om rond bloemen en planten te leggen om de groei van het onkruid te minimaliseren en mezelf een heleboel werk te besparen. Daarna ga ik er een leesdag van maken. Die 'points de vue' liggen nog te wachten, en nog veel boeken op mijn e-reader. Tot morgen
Misschien is het raar om in putje winter te spreken van een prachtige tuin. Maar de tuinman is een paar uur, samen met zijn zonen, naarstig aan het werk geweest om daar eens grote kuis in te doen. Het was nodig om alle dode takken en planten eens weg te werken, te snoeien waar moest geknipt worden, verplant wat op een andere plaats moest komen en een paar tuintegels weer vastgelegd zodat ik zonder struikelen weer van het ene eind naar het andere kan gaan. De hond was natuurlijk niet blij dat hij bewegingsbeperking kreeg tijdens de werkzaamheden, maar hij is echt geen hulp in de tuin. Sinds de mannen weg zijn heeft hij dat al ruimschoots goed gemaakt door te crossen en te springen en nu ligt hij doodop aan mijn voeten zijn dutje te doen. De narcissen staan al meer dan 20cm boven de grond, de blauwe druifjes tonen hun groen, de krokussen piepen er ook al door en ik weet nu ook weer waar de hyacinten staan. Het is geen koud weer buiten, dus een voor een komen de voorjaarsbloeiers te voorschijn. Altijd een voorbode van de lente en kleur in het leven. Meer heb ik vandaag niet te schrijven. Ik heb nog geen nieuwsberichten gehoord, noch heb ik mijn krant gelezen. Ik ga nu een 'rustje' inbouwen, zoals mijn dierbare huisgezel het ook doet, wat plat liggen. Tot morgen
Het is zo'n weer waar ik een regenboog verwacht: zon, wolken, regen. De hemel is een mengeling van dat alles. Ik ben nochtans al veel buiten geweest en heb mijn ogen de kost gegeven om wat meer kleur dan blauw en grijs te zien. Met de hond een toertje gedaan, boodschappen en veel moeten rondrijden. Ik was vergeten dat het morgen de laatste cross is van het veldritseizoen en wel in Middelkerke. Niet getreurd, zo wat rondrijden is goed voor de auto en ook voor mij, dan passeer ik weer eens straatjes om te bekijken, die ik anders links laat liggen. Ik heb ook al wat voorraad in huis gehaald voor mijn bezoekers van volgende week. Het is krokusvakantie en dan zijn er weer velen die de zee en de oma willen zien. De kids worden allemaal wat groter en zelfstandiger en komen niet meer om zandkastelen te bouwen. Wel om wandelingen te doen, garnaalkroketten en bicky burgers te eten. Dat is een traktatie, want dergelijke maaltijden worden er thuis niet geserveerd of daar wordt niet voor buiten gegaan. Maar zo'n burger op de dijk naar binnen werken heb ik hen geleerd te appreciëren: een vettige snack op een bank buiten met zeezicht is niet te versmaden en dat is er in het binnenland niet. Alle troeven van een verblijf aan zee uitspelen. Spijtig dat de 'kermis' al gepasseerd is anders had ik hen met plezier nog eens op de mooie paardenmolen gezet, om op en neer te gaan en proberen een floche te bemachtigen. Zelfs die plastieken paarden ontsnappen niet aan het onnozel gedoe en commentaar van Dierenrechtenorganisatie en Natuurpunt. Dit keer eens niet Gaia maar de organistie PETA, People for the EthicalTreatment of Animals. Volgens de directie van deze groep zouden de plastieken kermisattracties, de dieren als vervoersmiddel normaliseren en daar is het jeugdige brein vatbaar voor. Nochtans zien onze kleuters ook wel dat ze met een op en neergaand paard van de kermis niet thuis of in Brussel zullen geraken. Het draaft maar rondjes op een plateau. Wees gerust dat die kleintjes dat wel merken. Het is spijkers op laag water zoeken en commentaar en oppositie voeren waar een normaal mens nooit aanstoot aan neemt of denkt dat we de kinderen een slecht voorbeeld stellen. Ze stellen tenandere voor om die paardjes te vervangen door vliegtuigen, auto's, brommers. Ze hebben waarschijnlijk nog nooit op een kermis geweest want op de draaimolens voor de allerkleinsten staan dergelijke vehikels ook te draaien, en op en neer te gaan zodat ze een gratis ritje te bekomen als ze de floch in hun kinderhandjes krijgen. Nochtans zou ik, als ik de geiten-wollen-sokken-madam wil spelen, veeleer dat kinderdraaimolentje wegnemen zodat onze kindjes niet meer gek zouden zijn van de vervuilende uitstootgassen uitspuwende, jets, SUV's en moto's. Voilà, ondertussen is er nog geen regenboog te bekennen. Verder is everything quiet on the western front.Tot morgen
De gevierde actrice, Lauren Bacall (1914-2014) zei ooit, "We hebben meer voedsel dan de rest van de wereld en méér diëten om te beletten dat we het opeten!". Dat citaat indachtig, ga ik vandaag geen voedsel aanschaffen. Bij dit voortdurende natte en triestig weer is het gevaar zéér groot dat ik een té veel aan comfortfood en zoetigheden zal meebrengen. De te grote verscheidenheid in de winkels tentoongesteld, doen me het water in de mond krijgen van de goesting voor alles en nog wat. Eens thuis zie ik dan dat het weeral veel te veel is dat ik meegebracht heb voor mijn eenmanshuishouden. Niet alles kan in de diepvries gestampt worden of binnen de kortste keren opgegeten worden. Ik heb al geleerd om mijn isolatietas thuis te laten en mezelf zo beletten ijsjes mee te brengen. Maar voeding op kamertemperatuur kan je zo maar meesleuren zonder beperking. Practisch zou dan zijn om naar de winkel te gaan met een beperkt bedrag aan contant geld. Maar dan is er eerst het vinden van een bancontact om liquide af te halen. Het beste is gewoon op een zonnestraaltje wachten om te foerageren en dat zal vandaag niet meer lukken. De ijskast eens leegmaken is het beste dat ik kan doen om te beletten dat ik morgen al in de 40 daagse vastenperiode zou terecht komen. Verder heb ik hier niks aan toe te voegen vandaag en omdat ik al vlijtig gewerkt en gekuist heb luister ik eens naar Ivan Heylen zijn "Wilde Boerendochter" of meer realistisch vandaag "De werkmens". Tot morgen
Het 'weer' zou beter de mensen eens een beetje volgen, en dan vooral de dames: eentonigheid uit de kledij weren. Waarom onze natuur zo verzot van die kleur 'grijs' is, versta ik niet goed. Na een douche doen we allemaal propere kledij aan, meestal in een ander kleurtje, maar dat schijnt de weersgesteldheid niet te kennen. De hemel blijft maar voor hetzelfde 'grijs' opteren, waar ik dan niet van snap of het dat van gisteren of eergisteren is, maar meestal is het wel vuile, smoezelige kledij. Spijtig, ik hou er niet van. Ander onderwerp, de wind is al gaan liggen waar ik dan wel tevreden mee ben. Natuurlijk kan ik niet anders dan over mijn leeftijdsgenoot schrijven, die de pech van zijn leven meemaakt, Charles III. Na 70 geduldige jaren wachten op de job van zijn leven, is er de ene na de andere kwaal die de kop opsteekt en die hem noopt binnen te blijven om een behandeling te ondergaan die verre van plezant is. Het ergste voor hem is natuurlijk dat zijn gezondheid hem dwingt niet van de adoratie van zijn onderdanen in volle glorie te kunnen genieten. Hij moet tweede rangsfiguren op pad sturen om van de égards en de bloemen te genieten. Het goede nieuws is natuurlijk dat het zwarte schaap van zijn gezin spoorslags huiswaarts keerde, zodat ze in elkaars armen konden vliegen. Althans, dat hoop ik. Ik wens hem het allerbeste toe, want ik zou het zelf ook niet graag meemaken. Maar vandaag was er ook een beetje bizar goed nieuws te lezen in de krant: 'Sneeuwwitje' heeft wel degelijk bestaan en is niet zó maar ontstaan in de breinen van de Gebroeders Grimm. Blijkbaar is het verhaal gebaseerd op het leven van de Hongaarse prinses Margaretha von Waldeck (1533-1554) die hofdame werd bij Maria van Hongarije, die niet in Hongarije resideerde maar in Brussel als landvoogdes van de Habsburgse Nederlanden. Waarschijnlijk kende Maria de familie von Waldeck van haar jaren dat ze koningin van Hongarije was. Evenals in de Disney-film gebaseerd, op de verhalen van Grimm, zou ze vergiftigd zijn geweest door ofwel een boze stiefmoeder waar haar vader mee hertrouwd was of op aansturen van de toenmalige paus (Paulus III of Julius III) die gekant was tegen haar voorgenomen huwelijk. De 7 dwergen zouden wijzen op de mijnbouwers (kinderen?) die in de ondergrond werkten en in té kleine en té krappe huisjes verbleven. Wat er ook van zij, na grondige studie van een Duitse historicus en verder gecontroleerd en beschreven door Kurt Deswert, is het best mogelijk dat ze in Brussel overleden is en begraven was in de crypte van het Franciscanenklooster op de Botermarkt, waar nu het Beursgebouw staat. Het is onmogelijk om nog stoffelijke overschotten van de freule te vinden, alle gevonden beenderen werden op een hoopje gegooid zonder aanwijzingen waar ze ooit gevonden werden. Maar lieve mensen, iedere keer als je "La Bourse" passeert, het ligt aan het "Beursplein", denk eens aan het prinsesje in de glazen kist. Tot morgen
En drukke voormiddag! Bezoek van mijn oude 'Leuvense maten' om samen met mij eens te lunchen. Was dat tot vorig jaar om de 14dagen, is het nu nog sporadisch dat ze eens langskomen. Allemaal wat ouder worden en ver uit elkaar wonen zorgen dat de bezoekjes niet meer zo frekwent zijn. Maar de babbels zijn beter dan aan de telefoon als je zo nog eens dicht bij elkaar zit. Ik krijg dan ook telkens een hoop 'Point de vue''s toegeschoven om mijn kennis van de adellijke bevolking van de wereld bij te schaven. Altijd nuttig om te weten wie met wie gaat trouwen of wie in welk kasteel gaat wonen.
Wauw, wauw, amai zeg!!! Iedereen weet meteen wiens woorden dat zijn. Inderdaad, het is ondertussen al 8 jaar geleden dat het fenomeen Eddy Wally ons ontviel. Edward van de Walle (1932-2016), onzen Eddy en zijn Mariette reden met een Solexke, een tweetakt motocyclette, naar de markten om hun sacochen te verkopen. Eens dat de voormalige wever genoeg centen had bijeengespaard, door zijn zangtalenten te etaleren en te zingen dat hij "Als marktkramer was geboren", was Ertvelde te klein geworden en kon hij zijn vleugels uitslaan naar andere 'geweldige' oorden. Maar ongeduldig als hij was, "sprong hij telkens uit het vliegmachien" vooraleer te landen in Shanghai, Las Vegas, Costa del Sol en Valencia. Wat hebben we een plezier beleefd aan de fratsen van deze entertainer in de verschillende humoristische programma's. Zijn grootste hit "Cherie" zong hij in alle talen want hij was een polyglot van nature, Vlaams, Frans, Engels, zelfs Chinees met "Baobei". Het was zo een man waar ik af en toe nog eens aan moet denken. En over denken en gedachten heb ik een mooi citaat gevonden. Ditmaal van Willem Loeb (1891-1950) een Nederlandse jurist: Gedachten zijn als muisjes: zij komen op de stilte af. Tot morgen
Mijn geest wilde gisterenavond niet in slaapmodus gaan! De vrienden waren onverwachts gekomen en dan komt er van alles ter sprake, eigenlijk soms de meest onverwachte onderwerpen. Ik dacht dat ik in mijn blog van 'vera icon' iets nieuws gelezen en geschreven had, blijkbaar was dat ook te vinden in de "Da Vinci Code " van Dan Brown. In ieder geval, zou ik dat boek terug moeten lezen want dat is ondertussen toch ook weeral een 20 jaar geleden geschreven en door mij gelezen. Volgend onderwerp dat ter sprake kwam; een schilderijtje/tegeltje met een 'camper'. Graag verzamelen de vrienden verhaaltjes die hun vrienden maken of hebben over een door hen aangeboden tafereeltje en bundelen die novellen/gedichtjes in een boekje met beperkte oplage. Maar een camper roept bij mij een intense periode op vooraleer ik een aangespoelde kustbewoner werd. De beginperiode waar het werk voor een baas niet meer aanwezig was en waar er geen zorg meer was voor een gezin. Tijd zat en in overvloed. De avonturier in mij was nog niet dood en ik zou met een mobielhome eens warmere oorden opzoeken en ondertussen aan sightseeing doen. Geen tijdsbeperking meer, maar gaan en staan waar ik wilde. Het vakantiesalon bracht soelaas om vele informatie in te winnen, een hoop brochures, kaarten, verhalen enz die er onderweg te zien waren. De voorbereidingen deed ik grondig. Route uitstippelen, en dan nog een paar weken naar het 'centrum voor levende talen' in Leuven voor wat noties Spaans te krijgen. Het was richting zuiden dat ik zou rijden langs de Atlantische kusten, tot in Gibraltar en dan langs de Costa's terug naar het binnenland van Frankrijk langs de Pyreneeën, richting Vlaanderen. Alle tijd van de wereld, eens alleen de wijde wereld verkennen en meteen een vlucht uit de werkelijkheid. Allemaal goed en wel tot ik de plannen voorlegde aan vriend en vijand. Dergelijke onderneming doe je niet in je eentje, de gevaren onderweg als alleenstaande vrouw, wat als...... Mijn uitgestippelde route, mijn brochures en plannen werden opgeborgen tot gisteren. Ik luisterde naar iedereen en werd een aangespoelde kustbewoner. Ik heb absoluut geen spijt van die beslissing. En zoals verwacht, bleef mijn niet meegemaakte avontuur in mijn hoofd hangen eens ik plat op mijn matras lag. Keuzes maken in het leven en nooit spijt hebben van een doordachte keuze, is de kunst van het leven.
In de krant vandaag: hoe maak je iets gewoons tot iets exclusiefs? De "Reserve" brengt niet genoeg op voor de investeerders. De sterrenchef kan niet elke dag koken wegens gebrek aan personeel en de opbrengsten van de geïnvesteerde gelden in het hotel/restaurant zijn wat magertjes. Wat nu gedaan? Speciaal ontworpen loketjes verhuren aan een beperkt aantal mensen om hun dure wijnen, op te slaan. Het zijn de kluisjes zoals in de bank, niet voor papieren en andere kostbarenheden op te bergen, maar voor een fles Chateau Lafitte, Rotschild of een Petrus op een geschikte temperatuur en vochtigheid te bewaren tot de consumptie bij een 5-gangenmenu. Tot morgen
Het gaat niet regenen vandaag, volgens het KMI.Toch hangen er dreigende donkere wolken boven de zee en is er een stevige wind te horen en te voelen. Net geen stormwind, maar zoals op deze dag in 2020 de reden om 'Vliegt de Blauwvoet Storm op Zee' te zingen. Toen heb ik deze zin uitgeplozen en in mijn blog over geschreven. Ik vind dat nog altijd een van mijn beste zoektochten en iedereen kan dat nog altijd lezen in mijn archief. Vandaag is er weer wat anders op het appèl en net zoals altijd speelt ook het toeval weer eens mee. Mijn blog hangt eigenlijk aaneen van de toevalligheden die op mijn weg komen en zo is er elke dag wel iets dat me verbaasd en waar ik dan wat meer wil van weten. De heiligenkalender kijk ik iedere dag in, omdat daar soms best wel spannende en wonderlijke verhalen te lezen vallen. Zowel van de eerste christenen als van de recente heiligen die dikwijls om een andere reden dan de eerste eeuwen van het christendom geroemd worden, aanbeden en herdacht worden. Vandaag het wonderlijke leven van Veronica, die ook in de Acta Sanctorum vermeld staat, een kritische uitgave over de heiligenlevens. Plots herinnerde ik me "het gelaat van Christus op het doek". Veronica, zou het met zweet en bloed doorlopen gezicht van Jezus proberen reinigen en als extra het "Gezicht van Christus" op doek hebben gekregen. Ik vroeg me af waar dat doek zou gebleven zijn. In Turijn kan me de "Lijkwade" bekijken, waar is die andere afbeelding van Christus? In een onooglijk dorpje in Italië, Monoppello in de Abruzzen. Het reliekschrijn, een doek van byssus of mosselzijde, 17,5cm/24cm, wordt er bewaard, in de tot basiliek gepromoveerde 'Kerk van Volto Santo'(2006 door Benedictus XVI). Eigenlijk is de naam 'Veronica' in de plaats gekomen van 'Berenice' zoals de vrouw haar echt naam was. Maar zij was de vrouw die de 'vera icon' bezat of de echte afbeelding, het gelaat van de waarheid, als het ware 'de foto' van Jezus. De afdruk van het gelaat op het doek laat een man zien, met open ogen, open mond, een neusbreuk, en andre verwondingen en bloed. Kortom een man die gemarteld was. Als men dan het doek met het gelaat op het gezicht van de lijkwade van Turijn legt, is het bijna identiek te noemen. Het is ook best mogelijk dat het doek, net zoals de lijkwade, op een overleden Jezus in het graf is gelegd. Ik was er niet bij en net zo min als vele anderen die de geschiedenis proberen te reconstrueren en als enige zekerheid de koolstofdatering hebben, geschriften en evangeliën. Maar er is toch een mooi liedje dat ik vermeld over onze heilige van de dag: "Veronica" van Cornelis Vreeswijk (1937-1987). Hij schreef ook het lied "De Nozem en de Non", ook plezant om er eens naar te luisteren. Tot morgen
Op zaterdag heb ik echt een heleboel bezigheden en de uren vliegen zo voorbij. Dat is wel een voordeel als het buiten grijs en miezerig weer is, dan zie ik dat niet. Eerst is er de verjaardag van het jongste lid van de 2e generatie in de familie, 42 jaar. Om te vieren, zijn man en vrouw even naar de Eifel gegaan: lekker Duits eten, daarna een goede wandeling en een nachtje met hun beiden is een Gästehaus. En daarna is er weer de realiteit met de vier kinderen. Volgende bezigheid is de dikke krant doorsnuffelen met een extra blad van puzzelplezier. Want gisteren, vrijdag, waren er door een technisch mankement de puzzels van donderdag terug in de krant verschenen. Vandaag hebben ze dat euvel rechtgezet en de puzzelpleziertjes van vrijdag ook afgedrukt. Ik vind het ook altijd plezant de Vlaamse woorden, die op het internet in de kijker gezet worden, eens goed te bekijken. Vandaag een schelp die in Vlaanderen regelmatig gebruikt wordt met een andere betekenis dan 'zeedier': de mossel. Staat in België niet alleen voor een lekkere maaltijd maar soms ook om over een slappeling te spreken, een lamzak, of om een domme handeling. Een paar voorbeelden om te illustreren: "gij se mossel, moet ge da nu laten vallen?", "gij se mossel, dat is geen spaghettisaus die ge ontvroren hebt maar tomatensoep!", "de vriendin van Gerda van de Jean, wat voor nen mossel is dat!, zijt daar mee getrouwd!". En omdat de kampioenschappen veldrijden bezig zijn, ook eentje over een renner: "Dat is toch gene coureur! Dat is ne mossel, zie die ne keer op zijne fiets zitten, seffens valt em eraf!". Dan is het mijn eeuwig durende kalender op 3 februari zetten en lezen dat 'Bartolomeu Dias'(1450-1500) een Portugese zeevaarder, die in 1488 als eerste Europeaan, Kaap de Goede Hoop rondde en voet aan wal zette in Zuid-Afrika. Mijn weetjes van voorgaande jaren, in mijn blog beschreven, ook eens terug bekijken en lezen. En dan beste mensen heb ik nog niks uit mijn krant gelezen. Daar maal ik niet om, ze moet tenslotte 2 volle dagen meegaan. Ik heb wel rap eens naar de tv-programma's gekeken voor vanavond. Een vastelling: oude koeien worden uit de gracht gehaald wegens het vroegere succes. Het verbaast me weer eens, dat een 'oude presentator' (64 j) terug op de Bühne mag verschijnen naast een 'jong' dingske van 23 en dat de coryfeeën van weleer niet meer aanwezig zijn. Het kan natuurlijk zijn dat ze niet meer op de nationale omroep willen verschijnen. Tot slot, niettegenstaande ik de muziek van Felix Mendelssohn (1809-1847) zeer graag hoor en heel erg hoog inschat, luister ik vandaag eens liever naar het repertoire van Kris De Bruyne (1950-2021). Ik geniet nog altijd van zijn "Lieve Jacoba" of "Vilvoorde City". Tot morgen
Gisteren was het prachtig weer en dan denkt een mens al vlug dat de koudere tijden achter de rug zijn. Deze morgen op stap zonder sjaal, muts en handschoenen. Dat was te doen tot ik op de dijk kwam en de koude zeelucht me de adem benam. Dat is het dus, één zwaluw maakt nog de lente niet! Maar met de jas wat steviger om me gewikkeld, de kap opgezet en de handen in de zakken kon ik toch de werkzaamheden op het strand aanschouwen. Niet alle tractors zijn op weg naar Brussel, Hasselt, de grensstreek of Oostduinkerke, er zijn er nog genoeg over om het strand te prepareren voor de vakantiegangers tijdens de krokusvakantie. De wind heeft lelijk huis gehouden en hier en daar voor wat kliffen op het strand gezorgd. Alles moet weer eens schoon gladjes gestreken worden, voor zolang het natuurlijk zo blijft liggen. Er wordt toch wat felle wind voorspeld, en zó lang zal het er toch niet plat uitzien. Ondertussen geniet ik toch maar van het alleen zijn, wat ik toch altijd wel prettig vind; een zee, een strand, een dijk dat er precies voor mij alleen bestaat. Dan maar spoorslags naar de kapper en daarna met de haren in de wind terug naar mijn hondje toe. Ondanks het spreekwoord dat iedere vrouw op deze dag haar pannenke warm maakt, ga ik toch geen pannenkoeken bakken. Ik heb er vandaaag geen zin in. Dat is dan voor een andere keer, ik hou dat mezelf wel tegoed. Meer bedenkingen heb ik niet vandaag en in de krant was het weer een herkauwen van het nieuws over de boeren, en de oorlogen her en der. Tot morgen
De eerste maand van het nieuwe jaar is voorbij. De laatste wintermaand begint. De lauwmaand wordt vervangen door de sprokkelmaand, een korte maand maar toch nog altijd 29 dagen in dit schrikkeljaar. Sprokkelmaand is er niet alleen voor de vogeltjes, die ik in mijn tuin al zie rondvliegen met kleine takjes in hun bek om, naar een hoog in de bomen gekozen plekje, te brengen en te verzamelen om later er hun nestje mee te bouwen. Voor de mensen is het ook sprokkelmaand. De restanten van het opgeslagen voedsel in weckpotten, diepvries en kelder worden aangesproken zodat er, hopelijk, weer plaats is om verse groenten, fruit en vlees kan ingeslagen kan worden. Dat valt natuurlijk af te wachten of de landbouwers tevreden gaan zijn met een deelse inwilliging van hun eisen. Té veel paperassen en regelgevingen zorgen ervoor dat de boeren al een administratieve bediende moeten aanwerven om dat in orde te brengen en zo een extra uitgave hebben van hun niet àl te rijkelijk jaarlijkse inkomen voor hun harde werken (gemiddemd 25.000€). En dan is er dat fameus stikstofdecreet dat binnenkort in voege treed. De stikstofuitstoot moet verminderen en de landbouwsector zou daar voor 78% voor verantwoordelijk zijn. Minder varkens, minder koeien geiten schapen en kiekens, minder dit, minder dat, zodat alles kan ingevoerd worden via de lucht, per schip of camions waar men van de stikstofuitstoot niet wil horen. Dat men respect voor het milieu wil en een gezond milieu wil creeëren, dat geloof ik best. Maar dat men dan nog eens de landbouwgronden wil omzetten in bossen en weiden en parken, omwille van een zogenaamd zeldzaam plantje, bloemeke, vlinder of vogeltje, gaat soms mijn verstand te boven. Vooral als dan blijkt dat het, altijd in stilte en zonder ruchtbaarheid te geven, verkavelingsgronden zullen worden na verloop van tijd en het grote geld weer investeringen wil doen in wolkenkrabbers of golfcourts for the happy few. Momenteel hoor ik niemand van Greenpeace of Gaia of andere dierenrechtenorganisaties protesteren of opkomen voor de 16.000 dieren die opgesloten zitten in een cargoboot bij 40°C, door een terreuractie in het gebied rond de Rode Zee en de Golf van Aden. Komen ze van China, waar onze premier is gaan pleiten voor meer import van onze varkens? Feit is dat de beesten naar Australië verscheept worden. Ik denk niet dat ze er zullen aankomen en dat de krengen en kadavers in de zee zullen gekieperd worden en dat zal dan niet als vervuiling bestempeld worden. Genoeg ergernis beschreven voor vandaag. Ik wil nog wat op mijn bank in het zonnetje gaan zitten en nog wat lezen. Niet het werk van Mary Shelley (Wollstonecaft Godwin, 1797-1851). Zij schreef de roman "Frankenstein" tijdens een 'jaar zonder zomer', om zich niet te vervelen, nl in 1816. Men kan haar beschouwen als de grondlegster van de horror- en sciencefictionliteratuur. Bij deze blauwe lucht ga ik zoeken naar een romantisch verhaal.Tot morgen
Zo simpel als ik gisteren het voorstelde is dat 'stiftdichten' of 'schrap ma', niet. Ik denk dat ik eerst een titeltje moet zoeken vooraleer ik er woorden aan kan voegen die er betekenis aan geven, geschrapt uit een volledige tekst. Dan moet ik me natuurlijk in de houding van een dichter plaatsen, en eerst heel diep nadenken genre, "Le Penseur" van Auguste Rodin (1840-1917). De lichaamshouding van het zware gepeins, diep in gedachten verzonken, niet vergeten: rechterhand ondersteunt het hoofd, linkerhand rust op de knie en het ene been over het andere geslagen. Rodin heeft waarschijnlijk zijn inspiratie voor dit beeldhowwerk gevonden in de vele beelden en schilderijen in de kerken, die er gemaakt zijn van "Christus op de koude steen", zijn leven overpeinzend vóór zijn executie. Enfin, ik wil hiermee maar zeggen dat het niet zo eenvoudig is als ik dacht dat het zou zijn. Een gedichtje van lange adem, vooraleer ik het aan de goegemeente zal voorleggen ter keuring. Gisterenavond heb ik met zappen weer op een luchtige manier afscheid genomen van de dag. Ik keek naar 'de familie Goris' in Japan en heb me goed geamuseerd met het sappige taaltje van 'de Sam'. Nog wat verder gezapt tot ik "Drag SOS" tegenkwam op Out-tv, dat soms met verrassende programma's voor de dag komt. Hilarisch, soms triestig, maar geen uitlacht-tv of tranendal. Een viertal dragqueens die in stadjes een week stoppen en wie iets te vertellen had maar daar een beetje te stil, bescheiden, verlegen enz voor waren, de kans te geven door middel van die bizarre verkleedpartij, uit hun schelp te komen. Als laatste programma was er "DIW" van Leyers en co. Een geluk dat ik gekeken heb of ik had het nieuwe woord voor 'huisvrouw', de vroegere thuiswerkende, thuisblijvende vrouw, gemist. Blijkbaar is het tradionele gezin weer in opmars waar er één partner thuisblijft voor huishouden en kroost. Meestal is het een vrouw en noemt dat tegenwoordig: trad wife = traditionele vrouw aan de haard. Niet de "Urban Trad", want dat is de Belgische folkgroep die ooit deelnam aan het Eurovisiesongfestival in 2003. Een van de zangeressen, Soetkin Collier leerden we beter kennen door het programma van Annemie Struyf, "Het Hoge Noorden". Vandaag luister ik dan nog maar naar dat speciale liedje van toen, dat toch op de 3e plaats eindigde, "Sanomi". Tot morgen
In tegenstelling tot voorgaande jaren ben ik sinds de herfst een langslaper geworden. Niet alleen door de winter en het winteruur zijn mijn dagen fors ingekort maar ook door een paar uurtjes meer in dromenland te vertoeven en dus in bed te blijven liggen. Ik ben daar eigenlijk wel verbaasd over, na jarenlang vroeg uit de veren te komen, zelfs als het nog donker was. Vandaag brak ik dus alle records door pas mijn ogen te openen na 9u. Gelukkig heb ik een brave hond die het levensritme van zijn baasje volgt en pas zijn nest verlaat als ik dat ook doe. Post ophalen, de hond alles geven wat hij nodig heeft na een lange nacht en dan was het dik 10u vooraleer ik mijn koffie kon slurpen en de zandkorreltjes van het zandmannetje uit mijn ogen te wrijven en wakker te worden. Na alle noodzkelijke controles van post, nieuws en mails, was het inmiddels de moeite niet meer om te ontbijten en maakte ik maar een 'brunch' = samenvoeging van breakfast en lunch, klaar: een paardenoog van een eiken, een boke met kaas, een met paardenfilet en dan eentje met chocolade van mijn favoriete merk. De krant gelezen, gezien wat er dezen avond op de buis is, nog even met de hond buiten en dan pas, na enen al ondertussen, klaar om een paar uur als schrijvend door te brengen. Ik heb voldoende energie opgeslagen om zonder grote onderbreking het tot aan het avondeten te kunnen redden. Citaat van de dag: 'wanneer uit tranen plots een lach ontstaat, opent zich de hemel'. Schrijver onbekend maar het sprak me aan en wilde er alleen 'tranen van het lachen van maken'. Af en toe heb ik eens nood aan een bulderlach en die moet ik dan zelf zoeken in een of ander lied, gezegde of een voorvalletje. Ik begon met te kijken naar de mopjes van de dag en vond toch eentje dat goed gevonden was: "Wanneer schiep God het wasgoed? In den beginne! Want in de bijbel staat; God schiep de zee, de lucht én het was-goed!!!". Waar heb nog een lach en een traan voor over? Voor de teksten en liedjes van Hugo Matthysen, gitarist, columnist, schrijver, acteur en gediplomeerd filosoof (vriend van Jan Leyers, Bart Peeters en nog vele anderen), inspirator van vele sketches en liedjes. Zing maar eens de tekst van "Blankenberge". Waarschijnlijk zal Jacky Lafon daar niet zo om kunnen lachen want dat is de stad waar ze met haar optredens en haar moppen haar centen verdient. Hugo was ook de gangmaker van het inmiddels opgedoekte CPeX , Clement Peerens Explotion, met hun lied "Dikke Lu". Hij schreef teksten voor "Kulderzipken", Leugenpaleis, Peulengaleis enz. Ik heb wel niet het talent van Hugo, maar t'is gedichtenweek en ik moet toch mijn best eens doen om een versje te schrijven. Ik ga een 'stiftgedicht' proberen maken. Twee jaar geleden schreef ik over deze alternatieve dichtvorm: een gedicht puren uit een bestaande tekst door woorden te schrappen. Hopelijk lukt het. Tot morgen
Vandaag heb ik een uurwerk aan mijn rechterpols gedaan. Een uurwerk dragen, is sinds mijn pensionering heel uitzonderlijk, vandaar dat ik het ook vermeld. Maar ik heb een afspraak vandaag. Geen date met een persoon met het vooruitzicht op een romance zoals in het tv-programma 'Hotel Romantiek', simpelweg een afspraak op de 'dienst voor autokeuring'. Dat je bij hen moet wachten moeten ik erbij nemen, maar zij op mij wachten is ongezien en ben ik mijn afspraak kwijt en moet een nieuwe datum prikken en betalen voor het niet aanwezig zijn. Dus loop ik deze dag met een uurwerk rond om zeker te zijn dat ik op tijd in Oostende zal zijn. Om mezelf dan te belonen voor mijn stiptheid, ga ik daarna toch eens naar de kledingsolden kijken of er geen koopjes zijn waardoor ik deze vervelende dag toch een aangenaam tintje kan geven. Ik ben vooral geïnteresserd in 'fleece' spullen. Waar ik vroeger niks anders wilde dragen dan zuivere wollen kledij in de winter en katoen in de zomer, ben ik stilletjesaan het voordeel van deze nieuwerwetse synthetische samenstelling van weefsel en draad gaan inzien: licht, warm en gemakkelijk in onderhoud. Het is ook gekomen door mijn levensstijl, ik loop een ganse dag binnen en buiten en heb een hekel om telkens een jas, vest of debardeur aan te doen. Met een fleece hoodie, pull of vest die ik van 's morgens kan aandoen, heb ik voldoende bescherming en isolatie voor de warmte of friste van buiten en binnen. In de winter hoef ik dan alleen maar eens een sjaal rond mijn teer keeltje te draperen en ben direct klaar om met de hond bezig te zijn. Ik moet zeggen dat ik weinig langer dan 2u binnen blijf. Veel bewegen, op en af lopen, wat buiten zitten, een beetje prullen in de tuin en terug binnen. Zo ziet mijn dag er soms uit en dan is het handig kledij te hebben, die me overal een goede temperatuur geeft. Daar ga ik nog eens naar kijken bij de winkel die alle outdoorkledij hangen heeft en sponsor is van veel buitenprogramma's zoals in 'Expeditie Groenland'. Ziezo, klaar om te vertrekken, maar eerst met hondje nog een balleke gooien, want die mag niet mee. Tot morgen
"Stenen uit de grond vriezen" is de Vlaamse uitdrukking van de dag! En werkelijk, alles zag wit deze morgen, het had stevig gevroren en nu om 12u is het nog altijd maar 5°C., ondanks de straffe zon. Gisteren dan de uitreiking van de tien "Kastaars" en ook tien bedankingsrituelen die vertellen dat ze dat allemaal niet zelf verdienen maar dank zij ouders, technici, coaches, redactie... and so on, and so on. Na de eerste bedanking heb ik afgehaakt en op Canvas gekeken naar de nieuwe thriller. Bij Laat Avond, hoorde ik wel wie gewonnen had en ik kan me wel in de namen en titels van programma's vinden. Maar 'Kastaar' is zoveel meer dan de naam van een beeldje voor geleverde prestaties in het volledige media-landschap en sector. In het Vlaams zeggen we nogal eens 'dat is nen kastard', als we een forse uit de kluiten gewassen vent bedoelen, maar kan ook gezegd worden van een vlegel of belhamel van een jonk, die weer eens of ander kattekwaad heeft uitgestoken. Ferme kerels worden over de taalgrens ook wel eens 'costaud' genoemd, dat we als Vlamingen en zeker Brusselaars ook durven gebruiken. Maar hetgeen ik niet wist was dat 'kastaar' ook een zoetig licht bodemaas is, gemengd met kleine maden, voor in vijvers of ondiepe waters te vissen op bv brasem. Zo leert een mens ook weeral bij via de showbizz. En van die entertainment industrie gesproken, vandaag herdenkt men in de Amsterdamse 'Jordaan', de koningin van het levenslied: Tante Leen, maatje van Johnny Jordaan (Johannes Hendricus van Musscher, 1924-1989) voor wie ze haar grootste hit schreef en zong: "Oh Johnny". Met een naam als Helena Kok- Polder (1912-1992) kon je onmogelijk je boterham verdienen als zangeres en met een 'tante' en naamafkorting 'Leen', werd iedereen familie en familiair en was succes gegarandeerd.
Menigeen zal de ontploffing en uiteenspatting van de Shuttle 'Challenger'voor ogen krijgen als ik de naam 'Christa McAuliffe' (1948-1986) vernoem. Na de lancering op Cape Canaveral verbleef het ruimtetuig amper 73 sec. in beeld, vooraleer met man en muis te verdwijnen in de oceaan. De capsule werd ongeveer een maand na de ramp teruggevonden en zo konden de 7 astronauten een waardige begrafenis krijgen. Christa was een burger en een lerares. De bedoeling was dat ze les zou geven vanuit de capsule in de ruimte. De televisietoestellen in de scholen waren aangeschakeld en de jongeren zaten in spanning te wachten op de eerste woorden van de ruimtelerares, toen het noodlot toesloeg. Een menselijke fout lag aan de oorsprong en zette het shuttleruimteprogramma voor jaren on hold.
'Internationale Dag van de Privacy' en dat moet ik wel vermelden. Meer en meer kan men zeggen dat 'alleen onze gedachten' nog privé zijn. Iedereen en dan vooral voor de overheid, heeft ons leven geen enkel geheim meer. Werd er vroeger op het internaat al schande gesproken dat men de correspondentie las, nu is alles in de ether te vinden, zijn er hackings van bestanden, mails...Eigenlijk is het nu vechten voor een beetje privacy. Zelfs Google vertelt me iedere maand waar ik geweest ben!. Tot morgen
In het oosten kwam er een stralende volle zon op, in het westen verdween de volle maan. Die laatste kreeg bezoek van (hoe kon het zo lang duren?) de Japanse Maanlander. We kennen de Japanse toeristen, burgers, geleerden, als immer fotograferende mensen, met een camera rond hun nek en in de hand. Alleen zullen er van deze vlucht veel mislukte foto's zijn van die 'high tech' toerist. De 'maanlander' landde op zijn zijde en de zonnepanelen zullen niet genoeg energie kunnen recuperen van de zon om perfecte foto's door te sturen. Het was toch een huzarenstukje te noemen want de capsule kwam op 55m afstand van het beoogde doel. Jammer genoeg is er geen mens meegereisd die het vehikel recht kan of kon zetten.Toch niet slecht gedaan. Daarmee is Japan het 5e land (na USA, Rusland, China, India) dat, nog niet meteen met mensen, die nachtplaneet bezoeken. De ruimtevaart gaat in sneltempo vooruit maar kost eigenlijk ontzettend veel geld. De vraag is, of zoveel miljarden verantwoord blijven voor dergelijke missies uit te voeren in het oneindige heelal. Spijtig dat we als burgers van onze planeet nog niet eens met het blote oog of desnoods een verrekijker, die verwezenlijkingen kunnen zien waar al dat geld aan gespendeerd wordt. Ik hou me dus maar bezig met kijken naar die andere vliegende wezens. Het is weer 'vogeltelweekend'in de tuin. Daar moet ik dan wel een 15 tal minuten voor in mijn tuin gaan zitten en tellen wat er allemaal voor mijn ogen komt vliegen en hoeveel. Hoe ik kan zien welke mus er al gepasserd is en daar heb ik het raden naar. Maar ik zie voor mijn raam wel een heel gamma voorbij vliegen: mussen, duiven, meeuwen, kauwen, eksters, roodborstjes, kwikstaartjes...Hoeveel het er zijn tel ik niet, ze zijn veel vlugger dan mijn ogen ze kunnen waarnemen. Dat is een activiteit die we ook in 'den home' kunnen doen. Zeg nu zelf, als senioren kunnen we er toch niks meer op tegen hebben om naar een rusthuis te verhuizen. Een 10 tal 'laatste verblijf huizen' hebben een Gault & Millau cijfer gekregen. Die vermelding in de boeken komt er pas als er minstens 16/20 gescoord is voor de kwaliteit, versheid, bereiding en afwisseling in de voeding. Binnenkort verschijnen er nog Michelin-sterren voor de 'homes'. Misschien zal het er op culinair vlak een beetje beter zijn dan hetgeen ik hier thuis voor mezelf bereid, al maak ik geen haute cuisine. Maar het is 'mijn goesting' van de dag dat ik klaarmaak en die vrijheid is ook niet te versmaden. Eigenlijk is het wel goed dat er lekker eten geserveerd wordt want voor de rest is men toch dikwijls in zijn vrijheid beperkt en dan is zoiets toch wel een goede compensatie.
'Internationale Dag voor de Holocaustherdenking'. De gruwel die vele mensen hebben doorstaan in de vernietigingskampen mag men nooit vergeten. Genocide, marteling, ontvoering, is nooit goed te praten en alle oorlogvoerende partijen, landen, groepen zouden er beter vanuit gaan, dat dergelijke pijn, onmenselijkheid en ook de ontmenselijking, geen enkel mens verdient. Tot morgen
