"Raindrops keep fallin' on my head..." het liedje dat BJ Thomas in de film "Butch Cassidy and the Sundance Kid" zingt, zegt alles over het weer vandaag. Het systeem van één mooie dag, afgewisseld met 3 grijze en natte dagen blijft voorlopig gehandhaafd. Het is terug laveren tussen de vlagen door als ik met de hond buiten moet. Er is ook nog een stevige wind, die mijn permanent serieus in de war stuurt. Vandaag komen ook mijn bestelde fleece-truien toe en dat is geen overbodige luxe want de lente in nog ver te zoeken, op zijn minst nog 4 dagen. Gans de wereld zit ook de gezondheidsbulletins van Paus Franciscus te volgen. De goede nachtrusten volgen op berichten van lichaamlijke mankementen die alsmaar groter worden. Ik denk dat de rest van zijn leven in het Gemelli-ziekenhuis zal afspelen en niet meer in het Vaticaan, meer bepaald in de Casa Santa Martha. Is er veel nieuws te melden of te becommentariëren? Eigenlijk niet, behalve natuurlijk de treinstaking die roet in het eten gooit voor de duizenden forenzen. Op stakingen geef ik niet vlug commentaar, zeker niet over werk/arbeid waar ik geen flauw benul van heb, hoe moeilijk of zwaar dat is voor degenen die er werken. Het gevolg is wel dat er heel veel zijn die niet op hun werk geraken of hun opleidingen missen. En 9 dagen is wel heel lang om duidelijk te maken dat ze met nog niet vaststaande beslissingen van Arizona, oneens zijn. Dan nu naar de dubbele leidraad van mijn blog voor dit jaar. Dames eerst zal ik maar zeggen. Klara stelt vandaag Elisabeth Kuyper (1877-1953) voor. Componiste, pianiste en vooral dirigente die er prat op ging een volledig vrouwelijk orkest, zangers en muzikanten, voor te stellen die haar "Festival Cantate" ten gehore brachten. Van haar werk is door een brand, veel verloren gegaan. Filosoof, journalist, schrijver Albert Camus (1913-1960), kreeg de Nobelprijs Literatuur in 1957. Vooral "La Peste" is een gekend boek van de schrijver. Het citaat komt uit zijn essay, "Terugkeer naar Tipasa" en leest als volgt: "Midden in de winter moest ik tenslotte begrijpen dat er in mij een onoverwinnelijke zomer bestond". Tot morgen
Ik heb al een uurtje genoten van de zonnestralen. Met blote handen, onderarmen en het gezicht naar de zon gewend met gesloten ogen, heb ik al Vit.D proberen op te slaan. Kwam daarbij een zalig briesje dat voor mijn brein de nodige zuurstof aanbracht om optimaal te functioneren. Met andere woorden, ik zit hier gezond met een lichte blos en zo fris als een hoentje aan mijn schrijftafel. Dat het niet goed gaat met onze Kerkvader Franciscus, is het minste wat men kan zeggen. Gaat het nog goed komen? Een vraag die op ieders lippen ligt, zeker in de katholieke wereld. Mijn Burgervader stelt het intussen wat beter, na wat overbruggingen en dagen in I.C;, intensieve care. Waarschijnlijk zal hem ook de raad gegeven worden om er een andere levenswijze op na te houden want zijn benen en hart hebben het dus moeilijk om zijn imposant figuur te blijven dragen. Misschien biedt Ozempic een uitweg, om redelijk snel van zijn overtollige kilo's kwijt te raken. Natuurlijk had Jean Marie de overbruggingen liever aan de vaart oftewel het Kanaal Plassendale- Nieuwpoort, gehad dan in zijn lijf, maar hij heeft het dus toch niet altijd voor het zeggen. De filosofie vandaag is gebracht door Renate Dorrestein (1954-2018) : "Net zoals de klant van de prostituee, is de lezer in de ban, van een romantische illusie". En in die trant ga ik dus verder. In mijn schooltijd en bij de lessen over de Romantiek, leerde ik 3 belangrijke Engelse dichters met hun intrigerend leven, kennen; Percy Shelley (1792-1822), Lord Byron (1788-1824) en last but not least, John Keats (1795-1821). Tweehonderd en vier jaar geleden stierf deze poeet in Rome. Hij is vooral gekend van zijn dichtregels: "A thing of beauty is a joy forever, Its loveliness increases, it will never pass into nothingness". Zelden worden deze verzen vertaald, iedereen begrijpt dit soort Engels. In mijn kalender kwam ik ook Stan Laurel (1890-1965) tegen, de 'dunne' uit het komische duo 'De Dikke en de Dunne'. Iemand had voor zijn begrafenis een lijkrede voorzien, maar er werd een papierke gevonden met zijn laatste woorden: "if anyone at my funeral has a long face, I'll never speak to him again". Iedereen schaterde bij het voorlezen!. Nog een lekkernij kwam vandaag ook tot leven: pêche melba. Genoemd naar de de Australische sopraan Nellie Melba (1861-1931) voor wie chefkok Escoffier (1846-1935) dit lekkere dessert klaarmaakte. Als laatste sla ik vandaag het bladje van Klara om. Voor de verandering weer een jazzzangeres, en oef, ik ken ze wel: Billie Holliday (1915-1959). Haar nummer "Strange Fruit" en het voor mij bekende "Summertime". Tot morgen
Ik vond geen gepast gedicht van Stijn De Paepe (1979-2022) om deze natte dag toch nog een poëtisch tintje te geven. Ik zing dan maar Rob de Nijs zijn song "Ritme van de regen". Vooral de eerste zin laat me niet meer los: "Zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam, 't ritme van de eenzaamheid...". Voor de goede orde, ik voel me niet eenzaam of alleen, maar aan de woorden van een tekst, lied of gedicht, mag men niet tornen. Maar nat zal de dag wel zijn en bovenal, zegt de weerspreuk: de nacht van Sint Pieters'stoel, duidt aan hoe veertig dagen het weer zal zijn!. Nat dus. Dat er een speciale dag voor een 'stoel' in de Kerk wordt voorzien, mag in deze niet verwonderen. Door overlevering zegt men dat Sinte Pieter of Sint Petrus op 22 februari is toegekomen in Rome, enkel jaren na de dood van Jezus en de pausentroon daar heeft bestegen, al werd dat toen zo niet benoemd. Deze troon, nog altijd te bekijken in de Sint Pietersbasiliek in Rome, zal wel niet het eerste exemplaar geweest zijn want door de C14 methode zou het gebruikte hout, dateren van ± 800 jaar nC. Natuurlijk is dat al een respectabele leeftijd. Wel wordt er aangenomen dat deze troon de zetel is waarin Karel de Kale in 875 tot keizer van het Heilige Roomse Rijk werd gezegend en gezalfd en dat deze Karel, uit dankbaarheid zijn 'Stoel' aan de Kerk gaf. De bijnamen heerste toen nog volop, zijn grootvader was Karel de Grote, zijn vader was Lodewijk de Vrome, zijn zoon Lodewijk de Stamelaar en kleinzoon was Karel de Eenvoudige. Dat zijn maar een paar van de Frankische Vorsten die graag uitpakten met lichaamelijke mankementen, zoals ook nog de 'dikke', 'blinde', 'Duitser', de 'jonge'. Dat zijn zowat de gedachten bij regenweer. Bij Klara is er aandacht voor Marcelle Mercenier (1920-1996) een Belgische pianiste en docente. Zij was indertijd gekend voor haar prachtige interpretaties van de concerten van o.a. Frédéric Chopin (1810-1849) die op deze dag precies 215 jaar geleden geboren werd. Toeval nietwaar? De filosofie is voor morgen. Nog voor iedereen een heel gezellig weekend, en probeer het droog te houden. Tot morgen
Met dit aangename weer, ben ik eerst op stap gegaan. Het is zo'n dag dat je alles moet opzij zetten om van die eerste lentetemperaturen en lentebries te genieten. Het is 16u ondertussen en mijn inwendige mens heeft verbrandingsspul nodig. Bestaat toeval? Vandaag denk ik van wel. Gisterenavond las ik op VrtNWS online, het overlijden van Koreaanse Gil-Won ok (1928-2025), een 'troostmeisje'. Dat is een titel dat noopte om er meer over te weten, want was een 'troostmeisje'? Eerlijk gezegd een benaming waar ik nog nooit van gehoord had maar een horrorverhaal in zich draagt. Vermoedelijk en hopelijk weten weinigen welke gruwelen zich in oorlogsgebieden en bezette gebieden zich afspelen, omdat we het al 90 jaar in West Europa, in peis en vree kunnen leven. Wereldoorlog II speelde niet enkel in West Europa maar ook in het Verre Oosten waar JapanKorea, Vietnam, Filipijnen, Indonesie, China terroriseerde. En net zoals in Duitsland kampen opzettevoor gevangenen. Maar de soldaten vroegen niet alleen voedsel ook meisjes en vrouwen. In het zeer arme Korea werden meisjes gelokt om geld te verdienen in de fabrieken maar werden naar zgn verzorgingsstations gevoerd waar ze de leden van het Keizerlijke Leger moesten 'troosten', en dag en nacht ter beschikking staan van de soldaten. Gil-Won ok, kwam zo in een jappenkamp terecht tot het einde van de oorlog, van haar 13 tot 18e jaar. Ze kreeg syfilis, kreeg een hysterectomie, en was voor haar leven begon, zwaar toegetakeld. Ze kon in 1945 niet terug naar haar dorp, want Noord Korea was er gekomen en sloot de grenzen. Ze heeft haar familie of dorp nooit teruggezien. Men schat dat er zo ongeveer een 200.000 'troostmeisjes' naar de kampen zijn gebracht. Door schaamte is het lot van die duizenden meisjes onbesproken gebleven, tot 1992. Ze werd activiste en deed mee aan "The Wednesday Demonstrations" vóór de Japanse ambassade, om excuses te krijgen en verantwoording af te leggen voor dit oorlogsgeweld. Er is enkele jaren geleden een schadevergoeding gegeven aan de nog levende slachtoffers of hun familieleden. Er is ook "Our Peaceful House" opgericht waar slachtoffers naar toe kunnen en zich veilig kunnen voelen. Dit hoofdstuk van de Japanse geschiedenis is internationaal onder de aandacht gekomen door het boek van Kim Soom: "One Left" uit 2016. Een citaat uit het boek: "have you ever wished for a soldier to become an angel?" Door het overlijden van Gil-Won ok, zijn er nog 7 troostmeisjes 'van toen' in leven. In 2017 is er een album uitgebracht met liedjes die ze beluisterde en waarin ze troost vond. Ik heb de titel niet gevonden. Klara stelt Dorothy Ashby (1932-1986) voor, een jazzharpiste zonder troostliederen. En het toeval uit de eerste regels? De filosoof stelt de Japanse dichteres Yosano Akiko (1878-1942) voor met het citaat: "talloze treden leiden naar mijn hart". Haar zoon was tijdens de WO II in dienst bij de Japanse Keizerlijke Marine. Heeft hij van de militaire leiding een 'troostmeisje' gehad? Tot morgen
Naast mijn verschillende sneeuwklokjes, die al een maand bloeien, is er nu ook een geel krokusje verschenen. Ik heb wat kleur gekregen door de licht verhoogde buitentemperatuur: 11°C. Natuurlijk is het nog geen lente, want dat maakt 1 zwaluw ook niet, maar de doodse periode van het jaar is weg aan het deemsteren. Ik kan weer 'oef' zeggen, want ik heb de winter overleefd. Ik mag natuurlijk niet té vroeg victorie kraaien, maar een zo'n fris, klein bloemeke doet me toch van méér dromen. Ik heb zelfs al eens uitgekeken naar shorts om terug met blote benen te kunnen rondlopen en vooral ook de kousen in de schuif te kunnen laten. Het zal allemaal wel een beetje voorbarig zijn, maar dromen doet leven. Ik ben wat later beginnen schrijven, want na de poetsbeurt deze morgen is er toch wat tijd nodig om te relaxen. Zelfs de hond verlangt dan naar zijn halfuurtje 'repos'. Het goede nieuws kwam vandaag vanuit de klassieke muziekwereld: 2 belgen zijn geselecteerd om mee te doen aan de KEW. Dat is niet de Engelse buitenwijk met zijn prachtige botanische tuinen, maar de Koningin Elisabeth Wedstrijd en dit jaar is die muziek olympiade voorzien voor piano. Een Leuvenaar en een Waal uit March-en-Famenne moeten het opnemen tegen de toppianisten uit Zuid-Korea, China en Japan. De Russen, die vroeger de hoge noot speelden zijn een beetje op het achterplan verdreven. Maar ik zal eens een keuze moeten maken waar ik naar toe wil. Met het vliegtuig ben ik op 1u10 minuten in de Kew-gardens in Kew-London en dat is exact de tijd die ik nodig heb om in het Palais des Beaux Art in Brussel te geraken om een namiddag van de KEW bij te wonen. Bij Klara heeft men aandacht voor het vriendinnetje van J.W von Goethe (1749-1832), Corona Schröter (1751-1802). Ze speelde in Goethes amateurgezelschap dikwijls de hoofdrol in zijn toneelstukken. Op zijn verzoek werd ze 'hof-en kamerzangeres' in Weimar, ze componeerde liederen van de teksten van Goethe en als sopraan bracht ze die dan te gehore. Ze tekende, schilderde, een veelzijdige vrouw dus. Nog even een bladje omslaan in de filosofiekalender. "We geven de natuur veel liever de schuld van wat we niet leuk vinden aan onszelf, dan dat we haar crediteren voor wat we wel leuk vinden aan onzelf." Een wijsheid uit het boek "De aap in ons - waarom we zijn wie we zijn." geschreven door Frans de Waal (1948-2024). Hij was een bioloog gespecialiseerd in de ethologie (gedragsbiologie) en primatologie of de wetenschap van de primaten waaronder ook de homo sapiens behoort. Kort gezegd, hij keek veel naar de apen zowel in de vrije natuur als in de zoo, maar ook naar de mensen. Tot morgen
Zeer koude, door merg en been gaande, zuidoosten wind. Nog altijd maar 2°C, het zal een koude dag blijven. Gisteren was ik de filosofen en de zangeressen vergeten. Ik zal dat goedmaken en vooreerst de filosoof van gisteren aan het woord laten. "Vissen zien geen water, mannen zien geen patriarchaat en witte filosofen zien geen suprematie". Dat schreef de Jamaïcaanse politieke filosoof Charles W. Mills (1951-2021) over de 'witte moraalfilosofen' zoals Kant (1724-1804), Rousseau (1712-1778)...omdat ze volgens hem onvoldoende bewust waren van de structuren van de witte overheersing, racisme en kolonialisme, die hun filosofiën beïnvloedden. Vandaag is er dan het woord van een andere wijsgeer.De Duitse Hildegard von Bingen (1098-1179), een benedictijnernon, die op 8 jarige leeftijd aan de Kerk was geschonken door haar ouders. Zij was het 10e kind van het godvruchtige koppel. Zij werd later abdis van haar kloostergemeenschap en spendeerde haar tijd aan religie, filosofie, kosmologie, wetenschap, biologie, medicijnen, plantkunde, taalkunde, poëzie, compositie en muziekbeoefening. Ze had veel visioenen en noteerde die vlijtig in haar boeken. Zij was een mystica en als zodanig door de Kerk erkend. In 2012 werd zij, door Paus Benedictus XVI (1929-2022), tot 'Kerklerares' uitgeroepen. Haar wijsheid is het volgende "Elk element heeft zijn geluid", met als begeleidende tekst: "de mens moet echter wel de oren hebben om dit te horen, anders verneemt hij alleen duivelse dissonanten". Bij koud weer moet een mens toch binnenblijven, en dan vind ik het plezant, dat er iets op mijn weg komt waar ik weinig of niets van afweet en er een zoekertje van kan maken op wikipedia. Ik ben dan zoals een spons, alles opnemen er veel van vergeten, maar er blijft toch een flard in mijn brein hangen. Zowel voor gisteren en vandaag zijn de Klara muzikanten totale onbekenden voor mij. Gisteren werd Mary Halvorson voorgesteld, die verzot is op electrische gitaar, en liefhebster is van avant-garde jazz. Door een typfoutje, kwam ik bij ene Mary Holvarson (1876-1918) terecht, een overlevende van de Titanic-scheepsramp. Natuurlijk heb ik dat vrij korte levensverhaal ook gelezen. En vandaag spreekt Klara over Maria Antonia Walpurgis, keurvorstin van Saksen met als extra kwaliteiten: mecenas, componiste, operazangeres, schilderes en moeder van 9 kinderen. Ze schreef, componeerde en zong de titelrol in haar eigen opera, "Talestri", een werk en muziekstuk over een koninkrijk gerund door vrouwen. Enige jaren voordien heeft ze dat ook gedaan als regentes van haar minderjarige zoon. Dat zal haar inspiratie wel geweest zijn. Klara stelt dan wel veel muzikale vrouwen voor, maar velen totaal onbekend voor mij. Vandaag is er de herdenking van Charles Trenet (1915-2001) en dan luister ik maar liever eens naar zijn mooie lied, door velen nagezongen in allerlei talen en versies, maar nooit zo mooi als de eerste zanger van "La Mer". Tot morgen
De vriezeman is nog niet uit het land. Enfin ja, hij heeft nog tijd tot maart om uit het land te verdwijnen. Alhoewel de zon al uren aan het schijnen is, geeft de thermometer nog altijd maar 0°C weer. Bibberweer. Maar het is al iets vroeger licht en ik dus ook iets vroeger wakker want ik leef op het ritme van dag en nacht, licht en donker. Ik heb wel een wekker staan naast mijn bed, maar dat is als indicatie, zodat ik kan zien of het tijd is om op te staan en de hond buiten te laten. Het leven van mijn pensioenentijd is er een dat gebaseerd is op licht en donker en de seizoenen, en daar ben ik best gelukkig mee. Een uurwerk rond mijn pols heb ik al eeuwen geleden afgezworen en probeer aan de hand van de omgevingsgeluiden, zoals het vertrekken en aankomen van de buren, en de stand van de zon, als ze schijnt, het uur van de dag te weten. Zit ik er naast, so what?. Ik heb nog zelden een belangrijke afspraak in mijn leven en probeer volgens het ritme van de natuur te leven. Wakker als de bloemekes open gaan, en oogjes dicht als Mijnheer den Uil zijn verhaaltje heeft voorgelezen en zijn boekje sluit. Voor de Paus zijn er andere uren aangekomen. Hij is een zwaar zieke man geworden, met polymicrobiële infectie. Dat wil zeggen dat er bacteriën, virussen en schimmels in zijn lichaam rondzwerven. Het ziekenhuisbulletin geeft als positieve info dat er geen koorts mee gepaard gaat. Voor een 88 jarige man is dat toch een verdict dat niet gunstig is. Ik denk dat het afwachten is voor de katholieke wereld, hoe lang het lichaam van deze zeer godvrezende man, het gevecht tegen al dat 'micro'geweld, en de man met de zeis, kan volhouden. Velen zullen misschien, op deze geboortedag van Bernadette Soubirous (1844-1879), een kaarsje gaan aansteken in de Grot van Lourdes of de Grot Massabielle of de echte naam 'La Tute aux cochons' waar varkenshoedster Bernadette naar toe ging met haar zus en vriendinnetje. En niet te vergeten een flesje bronwater uit de Gave halen en drinken. Was het leven van Paus Franciscus maar de enige zorg in deze wereld. Overal is er onheil en zelfs het Wilde Westen bevindt zich niet meer in Amerika maar in Antwerpen en Brussel. Waar die mannen met bommen en zwaar geschut plots allemaal vandaan komen is een vraag die op ieders lippen ligt. Criminele bendes, die momenteel zich heer en meester wanen in onze hoofdstad maar ook in de grootsteden. Niets wijst er op dat hier conflicten gaande zijn tussen onze gemeenschappen onderling of dat er een taalstrijd zou woeden zoals er in het verleden gebeurde. En zelfs als dat zo zou zijn, dan voeren de Belgen een gevecht met woorden, nooit met kalasjnikovs. Dus waarom en wie is hier met oorlogsgeweld de burgers den daver op het lijf, aan het jagen? Tot morgen
Ik heb fantastisch geslapen terwijl het buiten fantastisch aan het vriezen was, tot -4°C. Nu is het buiten nog een ijsbad nemen, straks zal dat, beschut, een zonnebad zijn. Er is voorspeld dat het een ganse week zonnedagen zullen zijn en vanaf donderdag ook mildere temperaturen. Laat me hopen, want ik kijk er echt naar uit. Door die koude golf heb ik me toch nog maar wat fleece hoodies bestelt, bij de vergruisde Chinese webshop. Iedereen mag er dan wel tegen zijn, maar de prijzen in de fysieke winkels rijzen soms ook de pan uit voor de producten 'made in China, Vietnam, Korea, Laos, India...'. Omdat het einde van "Taboe" vrij vroeg op de avond was, heb ik zomaar wat rondgekeken wat er op andere zenders nog te zien was. Zitten de BV's niet in een jury van liedjeswedstrijden allerhande, of kookwedstrijden, of kwissen, dan zijn ze wel de actoren in fysieke progromma's met een groot uitslovingsgehalte. Met een modale Vlaming die programma's maken, worden geen kijkcijferkanonnen gemaakt.Al die programma's kosten een bom geld, die moeten dus renderen. Mensen die normaliter zich alleen maar verplaatsen met de auto, zijn plots allemaal de supersportiefste landgenoten geworden. Die doen tochten op de ijsvlakten van Groenland, beulen zich in het zand af onder tropische hitte van de Namibische woestijn, gaan op ontdekkingstocht naar Australië, beklimmen de hoogste berg van het Afrikaanse continent; "You name it, I'll do it". Dat is buurtje leen gespeeld van de Zweedse rockgroep 'Chips' uit de jaren '80. Al bij al ben ik gelukkig geen bekende Vlaming en hoef ik me niet af te beulen in de verzengende hitte of verkleumen bij de inspanningen op het ijs. Daarbij moet men dan ook nog de beste karaktertrek beschikken, psychologische opvang kunnen voorzien van de mede reizigers, EHBO kunnen bieden, en ten alle tijde goedgezind, vriendelijk, behulpzaam en sportief de beste zijn. In ruil krijgen ze natuurlijk wel een fantastische reis aangeboden waar normale stervelingen niet kunnen aan beginnen wegens te gecompliceerd om er te geraken en te duur van uitrusting en begeleiding. Daarna was het tijd om onder de wol te kruipen, nog wat sudoku's te doen om het blauw van de tv uit mijn ogen te bannen vooraleer ze te sluiten om naar dromenland te vertrekken. Spijtig genoeg is het moeilijk geworden om in bed nog te lezen, maar ik doe dat zoals de filosoof vandaag zegt: "zorg ervoor dat je altijd aan het lezen bent, zelfs als je fysiek niet aan het lezen bent". alzo sprak de Schotse schrijfster Ali Smith. Dat is dan een schietgebedje 'lezen', dat al wie op een katholieke school onderwijs kreeg, wel kent. Nu hebben jullie nog het zangtalent van Klara tegoed: Catherine Lamb. De componiste en altvioliste laat ik zelf haar werk omschrijven: "de interactie van toon, optellingen van vormen en schaduwen, fenomenologische uitbreidingen, de architectuur van de liminale en de lange introductievorm". Ik zou haar muziek niet beter kunnen uitleggen want ik versta er geen 'jota' van. Tot morgen
Toen ik deze morgen buiten ging werden de hond en ik getrakteerd op een krakendwitte maagdelijke wereld. Althans dat stuk van de wereld waar ik woon, de Belgische Kust. Het blijft toch altijd een mooi zicht in een witte wereld te vertoeven. Lang zal dat niet duren, want de zon schijnt al volop en zal het bovenste laagje waterkristallen rap doen smelten. Zo'n winterlandschap zien is echt een postkaartplaatje en gebeurt niet elk jaar. In ieder geval zie ik liever het groene gras met bloemekes en sprietjes dan de witte wereld van sneeuw. En dat om veiligheidsreden. Ik wil geen tuimelperte doen op een verloren liggend stuk ijs. Het is een mooie wereld voor diegene die graag op de latten staan. Maar ik begrijp het liedje van Martine Bijl (1948-2019) heel goed, "Wat zou ik op die latten doen in Tirol?", zin uit haar liedje "Hoe zou't met Rosa zijn?". In ieder geval hoor ik Martine liever zingen dan de voorgestelde zangeres van Klara, Elisabeth Shimana, die zich vooral toelegt op electro-akoestische en experimentele muziek. Zoals jullie ondertussen wel al weten is dat mijnen dada niet. In de filosofische kalender wordt er een eigenaardige quote uit Confusius (551vC- 479vC) zijn context gehaald: "In ons dorp dekken zonen hun vaders". In de betekenis dat zonen hun vader nooit zullen aangeven bij criminele misgrijpen, integendeel, zij moeten hun vaders dekken!!. Het is niet in de zin van de stier dekt de koe!!!. Voor de verandering komt het paneel van "De Rechtvaardige Rechters" weer eens ter sprake. Ditmaal een artikel van de tipgever voor de zoektocht eind vorig jaar naar het schilderij. Ze noemen het in de krant "Het Gentse monster van Loch Ness". Al de theorieën ten spijt en alle nagetrokken tips, is het nog altijd zoeken naar deze beschilderde eikenhouten plank van 1,5 m op 0,5 m. De laatste zoektocht ging uit van de woorden van de Nazi's in 1942 uitgesproken (toen was het al 8 jaar spoorloos): Die Kirche hat es. Het resultaat van deze zoektocht zijn de woorden van de speurneus: één goed ding, het is in goede staat en niet verdwenen!!!. Zeg me nu een keer, om dergelijke uitspraak te doen moet de detectieve 1) ofwel het tableau gezien hebben 2) het uit zijn duim zuigen. Nog jaren zoekplezier zal er zijn voor dit beroemde deel van het "Lam Gods" van de Gebroeders van Eyck. Zo, het is 2°C en de zon doet de sneeuw nu rap smelten. Het nooie plaatje verdwijnt letterlijk als sneeuw voor de zon. Tot morgen
Ik ben deze morgen verschillende keren, in die helse kou, buitengelopen. Niet alleen om de hond in de tuin te laten lopen of om te genieten van de ijskristallen overal aanwezig en een feeëriek uitzicht geven, wel om telkens de brievenbus te inspecteren of de krant nog niet was toegekomen. Tot 10u heb ik moeten wachten om mijn lectuur in handen te krijgen. Maar ze is toegekomen en dat is het voornaamste. De omschakeling van Bpost naar een privé-verdeler van de gazet, gebeurt met horten en stoten. Volgens mij zal het een koude kille dag blijven. Er is wel een zonnetje, maar eentje zoals een waterijsje, waterachtig en geen echte crème glace te noemen. Wat ik wil zeggen, geen zon die alles zal opwarmen. En zo zijn we weeral in de helft van de maand februari gekomen en glijden we zoetjes naar de lente. Ik denk dat iedereen er naar snakt en dat het echt eens een goede lente mag zijn, met aangename temperaturen en zonder grijs. Vandaag in Klara, the queen of soul, gospel en R&B, Aretha Franklin (19942-2018). Gekend en bekend van "I say a little prayer" en " A natural woman" maar zeer zeker ook van haar optreden tijdens de inauguratie ceremonie van Barak Obama in januari 2009 met het lied "My Country, This of Thee". Ik ga het vandaag bij deze woorden laten. Ik ga nu mijn krant lezen en de spellekes doen. De filosofie is voor morgen. Tot morgen
Hallo verliefde luitjes allemaal, een goede morgen en neem plaats op 1 tegel, om dè slow der slowen te dansen, "Du " van Peter Maffay. Ik zeg natuurlijk ook 'een goede dag' aan al diegenen die niet verliefd, verloofd of getrouwd zijn. Ondanks ik deze morgen 'brrrrrrrrr'zegde, ziet het er met de stralende zon toch een perfecte dag uit om de 'dag der geliefden' te vieren. Ik ben in ieder geval naar de kapper geweest, mijn grijze pluimen laten inkorten en in model brengen, en misschien kom ik mijn Valentijn wel tegen. De wonderen zijn de wereld niet uit, dat heeft familie-actrice Annie Geeraerts op haar 97e wel voor gezorgd.
Gisteren was er dan de betoging tegen de besparings-intenties van de nieuwbakken regering. Vooraleer verder te schrijven, geef ik aan de politieke wereld in dit land en dan vnl de beleidsmensen, het citaat dat vandaag in de kalender der filosofie staat: "het ontbreken van passende concepten houd maatschappelijke problemen in stand". Dat schreef filosoof Charles W Mills (1951-2021), een Caribisch-Amerikaans burger. Een zeer juiste kijk op de problematiek in ons land. Natuurlijk is het bekijken, en het herverdelen van de pensioenen en bepaling van de leeftijd om van dat vervangingsinkomen te kunnen genieten, toch wel een doorn in het oog van de werkende bevolking. Er werden wat korte interviews afgenomen van de protestanten en daar is me bij één interview toch iets opgevallen. Waarom staakt een vrouwelijke militair? Die mag potdorie op 56 jaar op pensioen gaan!!!. Ik weet niet of er bij het leger zo'n zware arbeid te verrichten valt, ik kan natuurlijk mis zijn. Maar op 56 jaar op rust gaan is toch wel heel vroeg om op de lauweren te rusten. Misschien kunnen die een herscholing bij de VDAB krijgen om in de scholen en ziekenhuizen enz nog heel wat nuttig werk te verrichten. Dat is maar een ideetje dat ik voelde opborrelen, om aan al die tekorten in die bedrijven een oplossing te bieden.
Eindelijk bij Klara een bekende zangeres. Een R&B legende, pop, gospelsinger Gladys Knight. Zij zong, vóór de versie van Marvin Gaye (1939-1984), "I heard it through the grapevine". Zij kreeg verschillende Grammy's onder andere voor de hierboven aangehaalde titel maar ook voor "That's what friends are for". En friends zijn er voor af en toe eens samen te luisteren naar muziek maar ook naar de verhalen; Tot morgen
Tot hiertoe heb ik nog niet veel gemerkt van de nationale stakingsdag. De krant zat in de brievenbus, ik zie de tram passeren en de poetshulp is geweest. Zo op het eerste zicht is alles bij het oude gebleven. Dat er veel ongenoegen is, mag duidelijk zijn en in alle lagen van de bevolking. Hopelijk luistert de regering eens naar het ongenoegen van de burgers en probeert ze naar de verzuchtingen van de stakers te luisteren. Iedereen heeft wel wat om te reclameren, van jong naar oud en ze hopen dat deze verse regering daar wat kan aan doen: prijzenstop om de duurte van het leven tegen te gaan, voldoende leerkrachten om de leerlingen te verzekeren van deugdelijk onderwijs, voldoende zorg voor de ouderen en de zieken, en ga zo maar door. Corona heeft niet alleen veel zieken en overlijdens gebracht, maar ook onrust op de markten allerhande. Enkelen die er financieel fors van profiteerden, die willen dat zo houden en dat blijft maar gevolgen hebben. Tot daar het economische nieuws. Waarschijnlijk 'stunt'nieuws was er met de mededeling dat de 'duolingo' mascotte, ik zal het maar 'mijnheer den uil' noemen, ter ziele is gegaan. Een vreselijk irritant tekeningske, eenmaal je had ingeschreven om een taalcursus te volgen. Iedere dag kreeg je berichten dat je de lessen moest volgen, dwingend, provocerend, meedogenloos. Ik heb het uiteindelijk gedaan gekregen dat deze 'app' me niet meer commandeerde en verdween uit mijn mailbox. Al jaar en dag doe ik iedere dag taaloefeningen van "Beter Engels, Nederlands, Frans en Duits" en die bevallen me uitstekend. Daar steek ik werkelijk ook wat van op. Ik wil wel slim zijn en worden, maar op een rustige manier en op mijn tempo en niet dat van een ander. Klara: in het orkest van Duke Ellington (1899-1974), werd de lead zangeres bijna even beroemd als de orkestleider: Ivie Anderson (1905-1949). Uiteindelijk moest ze na 11 jaar zang in het orkest, stoppen met optreden. Astma noopte haar daartoe en de ziekte was ook fataal voor deze singer. Haar stem is te horen op verschillende opnames van Duke, zoals "Stormy Weather", "I got it bad and that ain't good". Dan nog wat filosofie vandaag: "Een vrouw loopt rechtop, net als een man." Citaat van Anna Maria van Schurman (1607-1678). Gekend als de eerste Nederlandse vrouw, capabel en erudiet genoeg om in de Universiteit van Utrecht te worden ingeschreven om lessen te mogen volgen. Dat was weliswaar achter een gordijntje want haar medestudenten mochten geenszins afgeleid worden door vrouwelijke aanwezigheid. Zij was, wat men noemt, belezen met een uitgebreide kennis en een goede smaak bezittend en dat was niet van eten. Voilà, lieve lezers, dat was het voor vandaag. Tot morgen
Er zijn dagen die absoluut niet neigen naar inspiratie om te schrijven, en schrijven wil ik iedere dag doen. Dagen zonder nieuwswaarde, behalve de aankondiging van een langdurige staking van het openbaar vervoer, maar voor de rest niets van noemenswaardig belang om er dieper op in te gaan. Wel, dacht ik, dat is nú de gelegenheid om aan ChatGTP hulp te vragen. Zeker nu er in Parijs een studiedag of congres aan de gang is dat de focus legt op AI, en we meer en meer zullen te maken krijgen met dit technologisch gegeven, zowel bij dokters, scholen, arbeidsmarkt, overheid...Wel, dacht ik, ChatGTP geef me eens een andere blik op 'grijs'. Een seconde later had ik een heel essay over die 'non'kleur, die me toch met andere ogen naar het grijze weer buiten deed kijken. En ik geef het opstel van de technologiereus in mijn eigen woorden weer en in verkorte versie. "Het is een kleur die veelal voor saaiheid staat, middelmatigheid, ouderdom, melancholie. Geen kleur van subtiliteit, nuance of complexiteit. Nochtans is het een kleur die het gebied tussen de extremen, zwart en wit, vertegenwoordigt, en is het een kleur van overgang, evenwicht en reflectie. Grijs biedt rust en schreeuwt niet om aandacht zoals rood en geel, maar nodigt uit tot verdieping en beschouwing. Grijs wordt ook vaak geassocieerd met wijsheid, ervaring, kennis. Grijs wordt ook in de natuur waargenomen zoals de grijze wolken, grijze steentjes op het strand of in de groeven, het grijze vederdek van de vogels als camouflage. Ook in de mode en design is grijs een graag geziene tint en gaande van lichtgrijs naar antraciet. Het is een stijlvolle kleur die gemakkelijke met andere tinten kan gecombineerd worden. Grijs dwingt je om verder te kijken dan de oppervlakte, het vraagt geduld en open geest, want wie alleen maar zwart-wit denkt mist de rijkdom van de tussentonen. Misschien is 'grijs' wel de kleur van het leven zelf, vol nuances, vol betekenis en altijd ergens tussenin". Ik ga nog wel de quote van J.W. von Goethe (1749-1832) weergeven, maar geen commentaar meer geven: Wil je, je in je waarde verheugen, dan moet jij de wereld waarde verlenen!. Nog wat van Klara en mijn schrijftaak zit er op voor vandaag. Anne La Berge, een componiste, improvisatie musicus en fluitiste, vooral dan op de dwarsfluit. Het is andere muziek dan die van Berdien Stenberg, die de klassieke dwarsfluitmuziek populariseerde. Tot morgen
Een foutje van het KMI: verkeerde interpretatie van de weerkaarten, en bijgevolg veel sneeuwellende onderweg. Een verontschuldiging die het Koninklijke Instituut gaf is geen troost voor de duizende automobilisten die de gevaarlijk gladde wegen moesten trotseren om zonder ongelukken op hun werkplaats aan te komen. Hier heb ik gisterenavond welgeteld, 1 wit vlokje zien vallen. De rest waren harde regendruppels die naar beneden kwamen. Nu is het doodgewone regen en dus eentonig grijs boven mijn hoofd. De juiste krant stak gelukkig in de bus. Waarschijnlijk zijn er verschillende chauffeurs die de krant bezorgen en ik zit nogal in een speciaal hoekje van een straatje met 4 huizen. Enfin, ik zeur niet vandaag, ik ben content met mijn lectuur. Ik heb de begleidende brief van de verandering van bezorgende firma nog eens gelezen en heb de krant dan ook maar op mijn gsm en pc geïnstalleerd. Nochtans lees ik niet graag de gazet in het klein, zeker als ik geen geritsel van papier kan horen. Maar zoals ik nu ondervond, nood breekt soms wet. Dat is hopelijk nu voorgoed geregeld. De filosofische kalender heeft een wat andere persoon dan gewoon voorzien, dat waarschijnlijk uniek zal zijn voor dit jaar: Virginie Dispentes en haar citaat: "vrouwen zijn veroordeeld tot een onmogelijke spagaat tussen twee onverenigbare opties". Op deze 'Internationale Dag van Vrouwen in de Wetenschap', moest het wel een quote van een vrouw zijn, maar men heeft er toch een specialeke uitgekozen. Geen studies die tot de verbeelding spreken maar wel een leven dat 'werkelijk in het leven staan' kan genoemd worden: huisbediende, prostituee in massagesalons en peepshows, verkoopster, freelance rockjournaliste, recensente van pornofilms, schrijfster, filmmaker. Ze heeft zelf minstens 2 van haar boeken geregisseert. Het minste wat men kan zeggen is dat het geen doorsnee dame is en die me wel aan Xaviera Hollander doet denken met haar "Happy Hooker". Alleen al het lezen van zoveel vrouwelijke kundigheid bezorgde me een glimlach en waren de "50 shades of grey" (E.L.James) uit de hemel verdwenen en was er maar 1 tint grijs meer. Het citaat komt uit haar feministisch manifest over genderongelijkheid, stereotypen, verkrachting, porno en postitutie. Volgens Viriginie verwachten mannen twee tegenstrijdige dingen van vrouwen. Enerzijds dat ze kuis, liefelijk en onderdanig is, anderzijds dat ze sexy, sensueel en bazig is. Aan mijn mannelijke lezers de vraag: heeft ze gelijk over deze 'spagaat' dat hier 'niet bedoelt is als turnoefening maar als een positie met tegenstrijdige belangen? Dan duik ik maar weer in de muziekwerreld voorgesteld door Klara: Meredith Monk, componiste, pianiste, choreograaf. Ze is ook een vocaliste en gebruikt haar stem als muziekinstrument. Zo, genoeg voor vandaag. Tot morgen
Is er nu iets triestiger op maandagmorgen dan de verkeerde krant in de brievenbus te krijgen? Wel, dat is mij vandaag te beurt gevallen. Dat is zelfs nog erger dan een koude grijze regendag. En dan nog wel een krant waar ik geen greintje voeling mee heb. Waarschijnlijk heeft de onverlaat gedacht: er staat 'Nieuws' in de titel en een gazet is een gazet. Niets is dus minder waar dan die gedachte. Al sinds mensenheugenis komt 'Het Nieuwsblad' in de brievenbus, zelfs al bij mijn vader! Al wat ik aan nieuwsgaring ken en weet komt van die krant, de sport, de spelletjes, de strips en niet vergeten de laatste jaren 'Marec'. Het was weer alle hens aan dek om de juiste lectuur op mijn ontbijttafel te krijgen. Pas na 10u mocht ik naar een exemplaar gaan zoeken, want misschien kwam de bezorger zijn fout nog rechtzetten en me het juiste papier bezorgen. Maar daarna was het weer een uitstap voor de hond en voor de auto. Allebei mochten ze zich eens verplaatsen met mezelf als chauffeuse van het vehikel en de hond als passagier op de achterbank. Hopelijk zit morgen weer de juiste krant in de brievenbus. Vele nieuwigheden waren er trouwens niet te bespeuren in de krant, eigenlijk was het nieuws van 2 dagen oud en dat was niets bijzonders. Tenzij men de uitval van Jambon (ik wil altijd hesp zeggen) als nieuwswaarde wil aannemen. De boosheid op zijn gezicht omwille van een blaadje papier dat boven tafel kwam te liggen en eigenlijk in de bovenste schuif van een pupitre had moeten blijven liggen. In alle toonaarden werd het geschrevene ontkent. Bart was van slag en Jan moest de hete kolen uit het vuur halen. Voor de rest was er nog niet té veel opschudding tussen de regeringspartijen. Over naar Klara. De muzikale klassieke zender zou in zijn kalender alleen de vrouwelijke musici in the picture plaatsen, dus zomaar eventjes 365 vrouwelijke muzikale genieën voorstellen. Dat doen ze ook, zelfs als ze daarvoor een hofpianiste van onder het stof moeten halen, die aan het hof van onze eerste koningin haar muzikaal vermaakte: Guilhelmine Sabatier (1819-1869). Zij speelde pianorecitals voor Koningin Marie Louise (1812-1850). Voor de rest is er geen enkele opname van haar beschikbaar. Enkele partituren zouden opgenomen geweest zijn in het tijdschrift "La Belgique Musicale", een weekblad dat bestond van 1841-1859 en daarna opgeslorpt werd 'Le Guide Musical' dat ook geen al te lang leven beschoren was. Bij de wijsbegeerte, oftewel, de begeerte om wijs te zijn, vinden we vandaag een citaat van Gottfried Leibniz(1646-1716). Men noemt hem soms de laatste van de 'universele' geleerden. Hij hield zich werkelijk met alles bezig, filosofie, wiskunde, natuurkunde, waterbouw, architectuur, theologie en voor de rest over alles wat 'logie' als laatste woorddeel kreeg. Hij pleitte voor het samenvoegen en een combinatie van Oosterse en Westerse vaardigheden. Vandaar dit citaat: "Laten we onze verworvenheden samenvoegen en licht aan licht ontsteken". Tot morgen
Het is het feest van Sinte Appolonia († 249), patrones van de de tandartsen en tandtechnici en voor wie men een kaarsje gaat branden als men tandpijn heeft. Dat zou best wel eens kunnen zijn want in mijn brievenbus stak het weer vol zoete baksels van mijn buurvrouw. Ik ben altijd blij als ze bezoek heeft want dan schiet er voor mij altijd een zoete kruimel over, te vinden in een doosje in de brievenbus. Dit keer dan nog eens samen met de 'Zondagskrant'. Ben ik geen verwent meisje van 1948? Er is ook een spreuk op deze dag: 't is voor de oogst byzonder goed, als't op Sinte Appolonia waaien doet!!. Dat is niet het geval, wel zeike de nat, maar windstil. Ik denk bij die spreuken wel altijd 'ik ga die bevindingen van vroeger eens controleren', maar ik vergeet dat zo rap als ik het gedacht heb dwz, straks. Gisteren was de televisie-avond niks waard. Tout le beau monde van showbizz-land was op het appèl bij de uitreiking van de "Kastaars". En maar prijzen die werden uitgereikt, veelal aan mensen en programma's waar ik nooit heb naar gekeken. Simpel gezegd, alle programma's die onderbroken worden door reklame bekijk ik niet, ik neem ze ook niet op. Uiteindelijk is er dan één programma dat een prijs kreeg en ik kende: Chantal 2. Ik luister ook niet naar podcasts, want dan moet je microfoontjes in je oren steken en ik wil mijn oren niet belasten met gezever en wedervaren van bekend Vlaanderen. Gisteren heb ik dus eigenlijk naar niks gekeken en veel opgenomen om later eens te bekijken, zoals "Calender Girls", dat ik nog altijd een steengoed film vind. maar vandaag is vandaag, en jullie hebben op zondag een beetje spiritueel voedsel nodig en niet alleen suiker. Aan het woord is de Japanse zenleraar, Dõgen Zenji (1200-1253): "De wijze maakt bergen en rivieren tot zijn lichaam" of "bergen houden van bergen en bergen houden van wijzen". Hij bedoelt hiermee, dat natuur en de mens elkaar kunnen versterken. De wijze mens ziet natuurlijk in dat hij zonder de natuur niet op zichzelf kan bestaan, maar dat alles, mens en natuur onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Ik mag niet oneerbiedig zijn bij dit citaat, maar het is een waarheid als een koe. En wat moet ik weer over Klara vertellen? In the picture staat deze keer een IJslandse componiste. Om een of andere reden klinkt haar naam niet onbekend in mijn oren, maar ik zou niet weten waar ik de onuitspreekbare naam van de muzikante ken: Anna Þorvaltsdótttir. De 'Þ' wordt ook wel als 'ph' geschreven. Om het simpel te houden vandaag, luister ik maar naar Gérard Lenorman, die verjaart vandaag en viert zijn 80e verjaardag. Ik zal naar 2 liedjes luisteren. Het inspirerende "Si j'étais Président" maar zeker en vast "La ballade des gens heureux". Tot morgen
Ik heb mijn tijd zitten verdoen met....wachten op een krant die niet kwam. Tot 10u kan ze in de brievenbus vallen en nadien mocht ik pas de toegestuurde vouchez voor vandaag gebruiken. Ik had geen goesting om te voet mijn weekendkrant te gaan ophalen, omdat ik de hond dan moet laten buitenstaan. Dàt omdat er snoepgoed verkocht wordt, de hond er passeert en er eventueel aan zou kunnen ruiken. Het zijn straffere regels dan in gelijk welke andere winkel of restaurant. Omdat ik hem weer niet alleen wilde laten, besliste ik een toertje met de auto te doen, met hem als passagier. Hij is verzot op een ritje met de auto en ik gunde hem dat ook. Ik wilde per slot van rekening ook nog eens mijn zesde versnelling gebruiken. Een ommetje om de krant te gaan halen, was toch wel 40km. Ik mag me wel eens een uitspatting met de auto permiteren, want vorig jaar heb ik amper 1000km gereden, omgerekend is dat iets meer dan een volle bak benzine. Maar van een krant gelezen te hebben of een spelleke gedaan, is nog geen sprake geweest. Dus begin ik maar aan mijn tekst om jullie wat weekend lectuur te bezorgen. Zonder weerbericht kan je tegenwoordig niks meer beginnen en na wat ijzige regen is er nu toch een waterzonnetje aan het komen. De noordoostenwind is geluwd en het is al bij al niet slecht. Goed weer voor de veldrijders die naar Middelkerke afzakken om de laatste manche van de 'superprestige' te rijden in de Noordzeecross. Ik ga niet kijken, nochtans is het hier niet ver vandaan. Maar dan had ik tickets moeten aankopen en daar zag ik een beetje tegenop. Door het veranderde parkeerbeleid sinds een paar jaar is mijn straat enkel nog voor bewonersparkeren. Daardoor is het bij de evenementen in deze kuststad, rustig geworden in de straat: geen toeterende auto's meer, geen boze automobilisten meer. De rust is er en blijft er nu het ganse jaar door.
De tweedaagse filosofische bedenking is voor morgen. Nu alleen wat muziek van Klara, die wederom niet ken en nu ook niet ga beluisteren want er zijn geen recente opnames van deze componiste, Amy Woodforde-Finden (1860-1919). Haar belangrijkste werk, "Four Indian Love Lyrics", omschrijft ze zelf als 'het overbruggen van culturen met muziek en woorden. Voor de rest ziet het er een saaie zaterdag uit, maar dat kan natuurlijk nog veranderen, het is nog maar kort na de noen. Tot morgen
Na de check up van de hond, daarna van mezelf was het nu de beurt om de auto die te laten nakijken door een verplicht neutrale organisatie: de autokeuring. Maar goed dat ik daarvoor eens de autostrade moest oprijden, want ik was al vergeten dat mijn auto zes versnellingen + een neutrale stand voor stationair draaien en een achteruit had. Na enkele km besefte ik pas dat er een nr 6 was en een versnelling hoger kon rijden. Dat is maar bijkomend nieuws natuurlijk. Het grote nieuws was dat de regering, na meer dan 40 uren debateren, de kamerleden hun goedkeuring gaven aan de beleidsnota. Ja Meneer Bartje, nu heb je te luisteren naar de volkvertegenwoordigers die niet op Hertoginnedal of de Militaire School aanwezig waren. Die willen allemaal hun zegje doen om hun achterban te laten merken dat ze toch bij de pinken zijn, de teksten van het beleid goed hadden gelezen, en op hun opmerkingen een serieus antwoord wilden hebben van de Eerste Ministers en alle andere Ministers. En die belangrijke beleidsmensen maar klagen en zagen dat dergelijke debatten niet meer van deze tijd zijn enz. Deze excellenties vergeten maar eventjes dat ze zich zelve schuldig maakten aan maandenlange palavers zowel in de week, in't weekend en dag en nacht. Dus de parlementsleden wilden eindelijk ook de puntjes op de 'ï' zetten vooraleer hun goedkeuring te geven aan een tekst waar ze zo lang van in het ongewisse waren gebleven. Eind goed al goed, iedereen kan terug met een gerust gemoed in zijn eigen bed gaan slapen en een ontspannen weekend tegemoet gaan. Daarna is het alle hens aan dek om de kalasjnikov-oorlog in Brussel een halt toe te roepen. Dat zal niet van een leien dakje lopen met al die zwaar bewapende mannen, maar die moeten wel uit ons straatbeeld verdwijnen, evenals al die criminele drugbendes. The war on drugs, moet niet uitgevochten worden door de rivaliserende bendes, maar door politie en andere gezagsdragers die hen uit het straatbeeld moeten verwijderen en achter muren en tralies zetten. Voilà, tijd voor een streepje muziek van Klara, met Diamanda Galás, een Amerikaanse, pianiste muzikante, schrijfster, filosofe met Griekse roots. Een zangeres met dikwijls negatieve inhoud van haar liedjes. Wel een enorme presence en een stembereik dat net zoals Freddie Mercury, 4 octaven aankan. De filosoof vandaag is een schrijver en redacteur uit Amerika, Dave Eggers (geen familie van Sien). Een heel bizar citaat uit zijn boek "The Every" in het Nederlands verschenen als "Het Alles": "Alles wat God bood-antwoorden, helderheid, wonderen, babynamen- doet het internet beter". En voor Ani, zolang ik echt verliefd ben op woorden en zinnen, kan ik er op mijn blog niet toe komen iets anders dan tekst te zetten. Ik heb natuurlijk wel mijn zoetigheid meegebracht en die ga ik nu oppeuzelen en er een lekker jatteke koffie bij drinken. Tot morgen
Een doodnormale donderdag in het winterseizoen. Door het kille en grijze weer is er ook gevaar dat er deze periode een winterdipje kan ontstaan. De zomerreservers van de vitamines zijn bijna opgebruikt, bezoekers komen niet meer af want alle nieuwjaarswensen zijn uitgedeeld, en voor het volksfeest van carnaval is het nog wat te vroeg. Die kleine depressiekes zoals in het weerbeeld, komen ook bij de mensen op bezoek. De kunst is dan zich ertegen te wapenen en dat is bij iedereen wel verschillend. Als ik werkelijk in een depri-bui zit, kan ik tranen met tuiten gieten en heb ontzettend veel verdriet en compassie met mezelf. Waarom, geen idee, maar jezelf zo eens beklagen over al de miserie van de wereld die passeert, kan soms best een opluchting zijn. Dat mag natuurlijk niet te lang duren en dat beëindig ik dan met naar de bakker een paar lekkere taartjes te gaan halen. Zoet is natuurlijk altijd 'confortfood' of vettigheid zoals een bickyburger verorberen, help ook. Het belangrijkste daarbij is dat ik dan 'buiten' moet gaan, de wind voel die alle dwaze en onnozele gedachten wegwaait en de golven van de zee die alles meeneemt naar onbekende oorden en te verdwijnen uit mijn gemoed. Spijtig dat er voor de weerdepressies zo geen toveroplossingen zijn, dat die gewoon moeten verdwijnen, al het hun belieft, en een stap opzij te zetten voor een hogedrukgebied. We leven hier met 4 seizoenen, met ieder zijn eigenheid en als mens kunnen we daar niet veel tegen inbrengen., en alleen maar zeggen, 'amen', 'het zij zo'. Ik kijk dan maar uit naar een nieuw seizoen van het vrouwenepos: The Kardashians. Zes vrouwen, die zonder mannelijke inbreng het tot miljardair geschopt hebben met hun snoetje, toetje, lijf en leden en daarbij een enorm zakelijk instinct hebben. Je kan tegen die lichaamscultuur zijn die ze etaleren, maar het zijn verdomd goeie zakenvrouwen, daarvoor alleen verdienen ze toch al een woord in mijn blog. Het zijn influencers ten top, die heel hun leven met het internet delen. Van het WWW was er voor Rebecca Clarke (1886-1979) violiste, altvioliste, componiste nog geen sprake. In de kalender stelt men "Piano trio I mederato ma appassionato" voor. Haar werken zijn na haar overlijden wel op CD opgenomen. En op naar de filosofische gedachte van de dag. Die komt van Louis-Ferdinand Céline (1894-1961), arts en schrijver. Zijn belangrijkste roman was "De reis naar het einde van de nacht" waar volgende zin is gechreven: "de waarheid van deze wereld, dat is de dood". Een lugubere maar ware gedachte. Voilà, ik ga mijn slechte gedachten laten wegwaaien, de bickyburger en taartjes zijn voor morgen. Tot morgen
Het zag er in eerste instantie een triestige dag uit met mist en nevel, maar de zonnestralen zijn al straf genoeg om dat waterige in de lucht te verdrijven. Spijtig was het natuurlijk gisterenavond door de bewolking die er was, dat ik geen maan noch planeten heb kunnen waarnemen. Misschien dat er deze avond een wolkenloze hemel is, die al die lichtjes in de duisternis zichtbaar laat schijnen. Met de nodige strubbelingen is de Arizona-regering van start gegaan, maar de eensgezindheid is nog ver te zoeken en al wat verkeerd loopt de eerste uren is 'op z'n Trumps' te wijten aan de beslissingen van de vorige legislatuur. Calimero is nog niet direct verdwenen uit de rangen van de leiders, want die hebben de waarheid in pacht, zoals we al zo dikwijls gehoord hebben. In ieder geval heeft De Wever Franse les gevolgd, en hopelijk de andere Vlaamse ministers ook, want ze moeten verstaanbaar zijn voor alle Belgen, waar de tweede taal Frans zou moeten zijn en waar de derde taal, Duits, gemakshalve over het hoofd gezien wordt. Tja, zoveel polyglotten zitten er nu ook niet in deze regering. Ik denk dat sommigen nog liever de Engelse taal zouden invoeren als officiële landstaal om het verstaanbaar voor iedereen te houden. Niets kan me nog verbazen in dit land als zelfs de rijkste ondernemers, net zoals in de USA Elon Musk, zich gaan bemoeien met de regeerakkoorden, als die niet naar hun zin zijn. Op alle zenders was weer ons Markske te zien en te horen, zogenaamd als spreekbuis voor de belangrijkste, rijkste en Engelsprekende ondernemers van ons land. En daar moeten de ministers naar luisteren!. Niet naar het geweeklaag van het voetvolk dat alleen maar belangrijk is om de kas van de elite te spijzen alsook van de partijen. Hun toelage gaat niet verminderd worden. Het zou al te spijtig zijn moesten die wat minder inkomsten hebben om brieven, mails, tweets, reklame, hun goed betaalde personeel enz de wereld in te sturen. Enfin, de filosofie zegt waar het over gaat bij monde van psychiater en filosoof, William James (18442-1910). Een citaat uit zijn boek "Pragmatism": "Gewoonlijk nemen we een nieuw feit tot ons in een voorgekookte vorm, als we dit zo mogen zeggen; we zien het als een nieuw ingrediënt in een oud recept voor stamppot." Ik zal maar rap overschakelen op een Deense saxofoniste, die ik van haar noch pluim ken: Lotte Anker. Na piano en fluit begint ze zich toe te leggen op de saxofoon. Bij haar œuvre, dat voorgesteld wordt kan men van alles voorstellen: "Magic Carpet". De sax is een instrument dat ik niet zo graag hoor al is het een Belg die er voor zorgde dat dit instrument een leven kreeg: Adolphe Sax (1814-1894).
Mijn vriend is aan zijn therapie bezig, die moet er voor zorgen dat hij rap weer richting het 'zeetje' kan komen. Tot morgen
