Zoon Wendy Van Wanten: "Ik smeekte om niet naar Laurent te gaan op mijn verjaardag"

Vijf jaar lang spraken Wendy Van Wanten en haar zoon niet tegen elkaar. Via Dag Allemaal wil Dylan daar hier en nu een eind aan maken. Met een emotionele brief die barst van de liefde voor zijn moeder, een liefde die jarenlang een pijnlijk verwrongen vorm had. Zijn intenties zijn zuiver en van de beste soort: "Laat ons praten, discussiëren, ruziemaken desnoods. Maar laat ons nooit meer zwijgen, lieve mama. Als je stopt met praten, stopt alles."

"Ik ben het, je oudste zoon, Dylan. Degene die niet meer met je spreekt, en jij niet met hem, zo'n vijf jaar lang al. Dat is lang, lieve moeder, dat is heel lang. Dat is vijf jaar momenten weggooien die herinneringen hadden kunnen zijn, vijf jaar lang geen nieuws met Oudjaar - een dronken sms'je van mezelf niet te na gesproken, vijf jaar de verjaardagskaartjes die je me stuurt schijnbaar achteloos weggooien. Vijf jaar opkroppen en woedend zijn. Tot het dan gebeurt. Een of andere actrice die een koninklijke moeder speelt en die een andere moeder een hoer noemt omdat ze haar te min vindt voor haar prinselijke zoon. De woede wordt verdriet."

Elf jaar
"Ik was elf op de dag dat je Laurent voor het eerst ontmoette. Dat was op die modeshow in Parijs, er werd zelfs een foto van jullie genomen, de enige foto die de pers van jullie in handen heeft. Je was gescheiden van mijn natuurlijke vader en samen met Danny, onze rots in de branding. Tot op het einde bleef Danny- vechtend tegen een uitzichtloze ziekte- van jouw geluk z'n allergrootste prioriteit maken. Ik sliep jarenlang tussen jullie in, badend in liefde. Tot jij naar die modeshow ging. Dat was de laatste keer dat ik zorgeloos tussen jou en Danny indommelde."

Krijsend en tierend
"Veel van wat je deed kon ik maar moeilijk plaatsen. Hoe je uitgerekend op mijn verjaardag naar Tervuren reed. Want Laurent had gebeld, Laurent had je nodig. Krijsend en tierend hing ik letterlijk aan je been om je thuis te houden. Maar je ging toch. Je ging en kwam pas dagen later terug. Danny ving mij op. Meer en meer zat je in Tervuren. Smoorverliefd was je op hem. Je hield van hem. Het werd Danny te veel. Hij vertrok. We bleven met z'n tweeën alleen achter in dat grote huis. Danny kwam terug. Met dat grote goede hart van hem kwam hij weer bij mij wonen. Bij mij schrijf ik, want ik denk dat ik de reden ben dat hij al die tijd is gebleven. Danny werd ziek. Ik deed wat ik moest doen: me vermannen."
 
Strijdbijl begraven
"Het is tijd. Tijd om de strijdbijl te begraven. Tijd om achter ons te laten wie Het Grote Gelijk heeft. Laat ons daarover praten, discussiëren en desnoods ruziemaken. Maar laat ons nooit meer zwijgen. Als je stopt met praten, stopt alles. Ik heb jou mijn kant van het verhaal gedaan, deze manier was de enige die me restte. Ik hoop dat ik je binnenkort snel zie, zodat ik jouw kant kan horen."