.

Boudewijn de Groot werd geboren in 1944 in Nederlands-Indië, in een Japans concentratiekamp bij Batavia (het huidige Jakarta), waar zijn moeder overleed in 1945. In 1946 keerde de familie De Groot terug naar Nederland. De vader van Boudewijn moest echter terug naar Indië, dus kwam hij te wonen bij zijn tante in Haarlem. In 1951 kwam zijn vader weer terug en in 1952 verhuisden ze, met een pas aangetrouwde stiefmoeder, naar Heemstede. Boudewijn woonde in Heemstede in dezelfde straat als zijn latere tekstschrijver Lennaert Nijgh, die bevriend was met Boudewijns stiefbroertje.

In 1965 scoorde Boudewijn zijn eerste hit met Een meisje van 16 (een bewerking van een chanson van Charles Aznavour). Al snel kreeg hij succes met onder meer maatschappelijk geëngageerde liederen.

Veel van de teksten van nummers waarmee Boudewijn succes had, werden geschreven door Lennaert Nijgh, die ook een goede vriend van Boudewijn was. Nijgh overleed op 28 november 2002. Nijgh en De Groot schreven ook veel hits voor andere (veelal Nederlandse) muzikanten, zoals Rob de Nijs, Liesbeth List en Adèle Bloemendaal. In Groot-Brittannië mislukte een poging tot doorbreken onder de naam 'Baldwin'.

In 2004 was Boudewijn als acteur te zien in het zesde seizoen van de Vlaamse politiereeks Flikken als Robert Nieuwman, een Nederlandse profiler, die het team bijstaat in haar zoektocht naar een seriemoordenaar.

Datzelfde jaar eindigde hij op nr. 82 in de verkiezing voor De grootste Nederlander.

Een jaar daarna, in 2005, belandde Avond van De Groot eenmalig op de nummer 1-positie in de Radio 2 Top 2000. In alle voorgaande edities van de lijst bezette Bohemian Rhapsody van Queen die plaats. In 2006 neemt Queen de nummer 1-positie weer over. Naar aanleiding van de plotselinge populariteit van De Groot, werden het laatste album Eiland In De Verte en de single Avond opnieuw uitgebracht, onder de naam De Avonden. Net als in 1997, bij de eerste uitgave, bleef de single in de tipparade steken. In 2006 en 2007 stond Avond op nummer twee in de oudejaarslijst van Radio 2.

Boudewijn de Groot is getrouwd met Anja Bak. Hij heeft drie kinderen Marcel, Caya en Jim uit eerdere huwelijken.

Op 19 januari 2007 bracht hij het nieuwe album Lage Landen uit. Het album is bijna geheel door hemzelf geschreven op een paar teksten van Lennaert Nijgh en Freek de Jonge na. Het album werd in Nashville gemixt. Op 3 februari kwam het op nummer 1 de hitlijsten binnen, voor het eerst sinds hij ruim 30 jaar geleden nummer 1 stond met de elpee Hoe sterk is de eenzame fietser uit 1973. Op 19 januari werd ook de gelijknamige single uitgebracht. Op 27 oktober 2007 zond de TROS een registratie uit van de concerttoernee van mei van dat jaar uit.

Op woensdag 3 oktober 2007 kondigde De Groot in het NRC Handelsblad aan een sabbaticalbreak te nemen omdat hij, naar eigen zeggen, de afgelopen 12 jaar veel heeft opgetreden in Nederland en België. Wel voegde hij daar aan toe bezig te gaan met het schrijven van nieuwe liedteksten.

.

Reginald Kenneth Dwight (Pinner, Middlesex, 25 maart 1947) meer bekend als Sir Elton Hercules John is een Engelse popzanger en pianist.

In 1970 brak hij door met het nummer Your Song. Voor de film The Lion King componeerde en zong hij de titelsong Can You Feel the Love Tonight. Op de begrafenis van Prinses Diana zong Elton het nummer Candle in the Wind, dat wereldwijd een grote hit werd.

De naam Elton John is geen artiestennaam, maar werd in de jaren zestig officieel geregistreerd als Eltons naam. Het is een combinatie van de namen Elton Dean en Long John Baldry, twee collega's uit zijn tijd bij de band Bluesology. Omdat hij zich na verloop van tijd bij deze band te veel beperkt voelde in zijn muzikale mogelijkheden, ging hij op zoek naar andere mogelijkheden. Hij solliciteerde bijvoorbeeld bij King Crimson en Gentle Giant.

Via een advertentie kwam hij in contact met Bernie Taupin, wiens teksten hij op muziek ging zetten. De twee werken nog altijd samen. Elton John is met zijn openlijke homoseksualiteit een rolmodel voor veel homoseksuelen die daar nog niet voor uit durven te komen.

Elton John wordt gezien als een van de grootste zangtalenten ooit, zijn nummers worden veel vertolkt door andere artiesten en zijn vaak te horen op radiostations. John Lennon zei over Elton John; "Het eerste wat mij interesseerde nadat The Beatles uit elkaar gingen, was Elton." Toen Elton enkele weken later arriveerde per vliegtuig knielde Lennon zelfs voor hem.

Naast zijn carrière in de muziek is Elton John zich tevens gaan toeleggen op film. Zo produceerde hij in 2006 zijn eerste bioscoopfilm, de Britse comedy It's a Boy Girl Thing.

.

Hij werd geboren als Helmut Lotigiers, oudste zoon van Rita Lagrou en Luc Lotigiers. Zijn grootvader is directeur van de Gentse Opera.

Van hem erft hij de liefde voor muziek. Helmut is amper vijf, een kleuter nog, als hij in de ban raakt van de grote crooners. Zijn idool is Elvis Presley, wiens liedjes hij leert bij een oude pickup in de huiskamer.

In 1988 duikt Helmut als Kevin Leach op in het regionale soundmix circuit. De trend van de zangwedstrijden waait over uit Nederland waar Henny Huisman met ‘De Soundmixshow’ een televisietopper heeft bedacht die ook door Vlamingen wordt bekeken. Een jaar later neemt Helmut deel aan het programma en behaalt hij een tweede plaats in de grote finale.

Zijn eerste drie singles – Kom Nu, Bij Jou Alleen en Waarom Ik klimmen hoog in de Vlaamse hitlijsten, goed voor een (eerste) Gouden Oog als populairste zanger, de meest prestigieuze prijs in Vlaanderen.

Al zijn albums halen minstens goud, inclusief Just For You, gevuld met teksten en muziek van eigen hand.

Op 8 maart 1994 debuteert The Golden Symphonic Orchestra onder leiding van André Walschaerts. Helmut is een van de muzikale gasten en brengt vijf nummers die symfonisch gearrangeerd werden. Vier maanden later staat Helmut in het Casino van Knokke voor een geheel eigen concert met The Golden Symphonic Orchestra.

Na het concert in Knokke organiseren drie zakelijke muziekliefhebbers op 8 december een feest voor hun klanten. Locatie: het Turfschip te Breda. Muzikale uitsmijter: een concert met Helmut Lotti en de Golden Symphonic Orchestra. Na afloop schuift manager Piet Roelen hem een idee toe: achttien populaire, klassieke liedjes in één programma. Mooi decor, groots en live met The Golden Symphonic Orchestra en arrangementen van Wim Bohets. Het optreden, in de Antwerpse Koningin Elisabethzaal, is gelijk uitverkocht. De bijhorende cd – Helmut Lotti goes Classic - wordt de meest en snelst verkochte plaat in België en behaalt twaalf keer platina.

Met enige vertraging ontdekt ook Nederland Lotti. 'Kuifje in Operaland' juicht de Haagse Post en zo doorbreekt de jonge zanger de dijken tussen ons land en de Noorderburen. ’Helmut Lotti goes Classic II’ verschijnt en vliegt met duizenden tegelijk de deur uit. De cd is nog warm als de eerste platina exemplaren al aan Helmuts muur hangen.

Zuid-Afrika lonkt en verwelkomt de zanger al na enkele weken met goud voor zijn eerste cd. Intussen heeft men er ook de andere Classic-albums ontdekt. Ook hier stapelt het platina zich op. Muziek overstijgt de communautaire grenzen. Wallonië gaat finaal door de knieën voor Lotti en zijn Classic-trein.

In het voorjaar van 1997 wordt Helmut Lotti – amper 28 - gelauwerd als best verkopende artiest in de Benelux tijdens het World Music Awards - Gala.

Succes volgt in Montréal en Québec, op tachtig Amerikaanse tv-stations van de PBS wordt de tv-special van de tweede klassieke cd uitgezonden. De enthousiaste reacties motiveren PBS om de special ook in de decemberprogrammatie van haar overige 130 stations te laten opnemen.

Het derde Classic-concert wordt opgenomen in de tuin van kasteel Cleydael in Aartselaar. De cd krijgt de bijnaam kasteelalbum en klinkt lichter en feeërieker dan de vorige twee. Aanleiding voor een uitnodiging van het Duitse tv-programma ‘Der Goldene Löwe’, waardoor Lotti Duitsland binnen stapt. Het éérste concert in Duitsland (Keulen, 18 november 1997) is in enkele uren tijd uitverkocht.

Naast diverse Classic-concerten in België en Nederland is Helmut Lotti wereldwijd op tv te zien in de special ‘Christmas in Vienna’ (december). Hij deelt er het podium met Placido Domingo, Sarah Brightman en Riccardo Cocciante.

In 1998 ontvangt hij zijn tweede Gouden Oog in de categorie ‘populairste zanger'. Lotti slaat internationaal zijn vleugels verder uit: in Zuid-Afrika bestijgt hij acht keer het concertpodium. Zesmaal in Pretoria, tweemaal in Midrand. Tussen de Europese optredens door strijkt het Lotti-gezelschap weer neer in Canada voor zes concerten en wordt hij opnieuw in de VS verwacht voor een promotrip.

Op 5 juli van datzelfde jaar ontvangt Eros Ramazzotti zijn 'friends' Joe Cocker, Tina Turner en Helmut Lotti met wie hij het lange ‘Musica è’ zingt. Op 27 augustus staat Lotti in de Sporting Club Monaco voor een speciaal FIFA-UEFA-concert. In Amerika prijkt hij dan op de tweede plaats in de 'USA Classic Crossover Charts'. Hij breekt door in Scandinavië, Oostenrijk en Frankrijk.

Met het album 'Out Of Africa' (1999), opgenomen in het cultureel dorp Basotho in de Golden Gate, Zuid-Afrika, levert Helmut Lotti volgens kenners een zwarte diamant af. Zelfs de Afrikaanse Ambassadeurs in België zijn erg onder de indruk. Will Tura – in België ook wel eens de koning van de Vlaamse muziek genoemd – levert een indrukwekkende bijdrage.

Andere bijzondere projecten volgen: "Latino Classics" (2000), "Latino Love Songs" (2001), "My Tribute To The King" (2002), "Pop Classics in Symphony" (2003) en "From Russia With Love" (2004).

Helmut Lotti ontvangt de ECHO prijs in de categorie ‘Cross Over Classique’. Deze prijs wordt toegekend door de leden van de fonografische industrie van Duitsland en is wereldwijd bekend als de tweede belangrijkste in de muziekindustrie. In Oostenrijk krijgt hij de ‘Amadeus Austrian Music Award 2001’, in Duitsland de ‘Goldene Stimmgabel’, de prestigieuze prijs voor de de beste interpretator van klassieke muziek.

Helmut Lotti is sinds 2001 ook Ambassadeur voor Unicef, een opdracht die hem in contact brengt met de Belgische kroonprins Filip en zijn vrouw, prinses Mathilde. Als Ambassadeur van Unicef wijst hij het echtpaar op de problemen en dringende nood van kinderen overal ter wereld. Ook Minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel is een aandachtig toehoorder.

Begin februari 2003 wordt Helmut Lotti in Berlijn, Duitsland door Prins Filip van België gelauwerd als beste ‘Classic Pop’-vertolker. Hij ontvangt er de ‘Golden Camera’ voor. Enkele weken later reist hij als Unicef-Ambassadeur, samen met Unesco-Goodwill Ambassadrice Goedele Liekens, naar Namibië. Ze bezoeken er verschillende projecten die draaien rond HIV/Aidspreventie. Eenmaal terug vraagt Lotti in de Vlaamse pers uitgebreid aandacht voor de schrijnende problemen.

Helmut Lotti is ook één van de blikvangers in het Gala Concert in Toronto ter gelegenheid van 25 jaar Paus Johannes Paulus II. De organisatoren hadden het intronummer van Lotti's kasteelalbum gekozen als ouverture van dit concert.

In december geeft Helmut Lotti in Duitsland 20 concerten. Aan het einde van jaar 2003 verkocht hij zijn 12.000.000e cd.

Na "From Russia With Love" last de zanger een sabbatjaar in. In stilte werkt hij aan een nieuw project dat in september 2006 wordt voorgesteld: Helmut Lotti - The Crooners, een dubbelalbum dat zowel 12 van de grootste crooners verzamelt maar ook 12 eigen nummers bevat, volledig in dezelfde sfeer en stijl. De bijhorende dvd wordt opgenomen in Hamburg.

.

Geboren op 3 februari 1945, groeit Willeke op in het naoorlogse Amsterdam. Reeds op elfjarige leeftijd maakte ze haar TV debuut in de musical "Duel om Barbara". In mei 1958 maakt ze haar eerste plaatje; een duet met haar vader Willy Alberti. De eerste solo singles volgen snel: Norman, Sei Rimasta sola en dan in 1963, Spiegelbeeld. Het nummer haalt de eerst plaats op de hitparade en levert Willeke haar eerste gouden plaat op. Ook 1964 is een topjaar; samen met onder meer Trea Dobbs wint Willeke het Knokke -Festival en op plaat gebied scoort ze met De winter was lang en Mijn dagboek; een tweede gouden plaat. Willeke's eerste LP wordt in 1965 beloond met de Edison. Van 1964 tot 1968 brengen vader en dochter Alberti voor de AVRO TV hun befaamde Zaterdagavondshows, terwijl Willeke solo op de hitlijsten te vinden blijft met nummers als Morgen ben ik de bruid en Vanavond om kwart over zes ben ik vrij. Naar aanleiding van de TV special Willeke International wordt Willeke door Willy van Hemert benaderd voor de hoofdrol in een grote nieuwe dramaserie. De Kleine Waarheid gaat in première op kerstavond 1970 en levert Willeke meteen de Televizier ring op. De kroon op haar acteerwerk is echter wel de titelrol in de speelfilm Rooie Sien, onder regie van Frans Weisz.

Datzelfde jaar vervolgt Willeke haar succesvolle tour van 108 concerten langs vele theaters in Nederland en België. 1998 staat in het teken van haar boek "Verliefd op het leven", een rol in de TV serie Combat en haar nieuwe CD Zeilen op de wind.

Willeke is met haar fantastisch orkest te zien geweest in de theaters vanaf september 1999 tot april 2000 met haar tour, 'Voor Altijd', onder regie van Ruut Weissman. Tevens is er van dit theaterprogramma een CD uitgekomen en een nieuwe CD met de titel 'Liedjes voor Altijd' met o.a. Acda & De Munnik, Ramses Shaffy, Paul de Leeuw, Herman van Veen, Karin Bloemen en vele anderen. Alle medewerkende artiesten staan hun volledige artiestenroyalty af aan het Koningin Wilhelmina Fonds. Verder is zij ambassadrice voor Welzijn van de Sponsorloterij sinds 1999.

In februari 2001 richt Willeke een stichting op, de Willeke Alberti Foundation, wat mede door de Stichting Doen (Sponsorloterij) mogelijk is gemaakt.
De Stichting heeft tot doel om structureel, door het organiseren van uiteenlopende culturele activiteiten, het welzijn en de levenskwaliteit van senioren, kinderen en zieken in verpleeginstellingen en verzorgingshuizen te verbeteren. De Stichting heeft dit jaar subsidie gekregen van Stichting Doen om een dertigtal optredens te verzorgen voor verpleeginstellingen en verzorgingshuizen.
Vanaf de start van Willeke's carrière heeft zij vaak de mogelijkheid gekregen uiteenlopende organisaties (Witte bedjes, KWF, Aidsfonds, Rode Kruis, Ronald McDonald, Unicef en Foster Parents) belangeloos te mogen ondersteunen bij het realiseren van hun doelstellingen. Met het tot stand brengen van de Stichting Willeke Alberti Foundation is echter een lang gekoesterde wens verwezenlijkt.

Willeke was onder andere samen met Jenny Arean te zien in ‘t prachtige theaterstuk: “KLARENBEEK EN VERBRUGGE” en tevens heeft zij de hoofdrol vertolkt in de musical “HELLO DOLLY”, waar zij samen met Jos Brink en Jamai, van september 2004 tot/met april 2005 regelmatig voor uitverkochte zalen optraden.

.

Het is 16 augustus 1977. Radio- en televisieprogramma's worden onderbroken. Elvis Presley is op 42-jarige leeftijd overleden. Het nieuws veroorzaakt een wereldwijde schok. De 'King of Rock & Roll' is dood.
Elvis Aaron Presley wordt op 8 januari 1935 geboren in een arm arbeidersgezin. Zijn tweelingbroer Jesse Garon komt levenloos ter wereld. In 1948 verhuist het gezin Presley van Tupelo, Mississippi naar Memphis Tennesee.
Zijn muzikale invloeden krijgt hij van de pop- en country muziek van die tijd, van de gospelmuziek en van de zwarte R&B. In 1954 neemt hij bij het legendarisch Sunlabel zijn eerste single 'That's allright mama' op. Dit wordt een regionale hit. Zijn optredens in die tijd zijn zeer controversieel. Door zijn schokkende bewegingen en zijn swingende heupen krijgt hij al gauw de bijnaam: "Elvis the Pelvis". De jeugd draagt hem op handen, de oudere generatie heeft er niet veel begrip voor.

Wie het wel goed begrijpt is manager Colonel Tom Parker. Deze neemt Elvis onder zijn hoede en brengt hem onder bij het grote RCA-label. Daar begint het succes pas echt. Elvis groeit snel uit tot een internationale superster. Wereldwijd worden er vele miljoenen albums verkocht. Elvis is nog steeds een van de, zo niet dè, meest verkochte popartiest aller tijden. In 1967 trouwt Elvis met Priscilla en een jaar later krijgen ze een dochter: Lisa Marie.

Het sterrendom heeft ook z'n schaduwkanten. De continue tournees gevolgd door studio opnamen drukken zwaar op zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. Zijn huwelijk loopt op de klippen en Elvis raakt verslaafd aan drugs. Tevens heeft hij te kampen met overgewicht. Als hij op 42-jarige leeftijd komt te overlijden is dat voor sommige insiders dan ook niet echt een verrassing. Echter, zijn miljoenen fans zijn in shock.

In 2002 stond de Nederlandse DJ/producer Junkie XL hoog in de Dance-Charts met een remix van het Elvis-nummer 'A little less conversation'. In Engeland bereikte het nummer zelfs de nummer 1 positie, waarmee Elvis postuum de Beatles voorbijstreefde.
Jaarlijks bezoeken nog vele tienduizenden mensen 'Graceland', het huis van Elvis, dat nu een museum is. Elvis ligt hier ook begraven. De muziek van Elvis Presley leeft voort in de harten van miljoenen fans wereldwijd.

.

Neyman werd geboren in Limburg. Begin jaren zeventig volgde hij een opleiding aan de Kleinkunst Academie in Amsterdam. Neyman brak in de tweede helft van de jaren zeventig langzaam door, zijn eerste succes kwam pas in 1980 met het nummer Ik weet niet hoe. In 1985 scoorde Neyman zijn grootste hit met Waarom fluister ik je naam nog (nummer 1-positie in de Nederlandse hitparades). In de Radio 2's Top 2000 editie 2007 neemt het de 384e positie in wat tot dan toe zijn hoogste klassering is in het bestaan van de oudejaarslijst.^[1] Vanaf de tweede helft van de jaren tachtig had Neyman geen grote hits meer. Wel bracht hij nog een groot aantal goed verkopende albums uit en had hij een aantal succesvolle theatertournees. Neyman ontving in 1996 een Gouden Harp.

.

FLIP KOWLIER

Rapper van de West-Vlaamse hiphopformatie 't Hof van Commerce die op een gegeven dag een gitaar in handen kreeg en van alteratie een soort singer-songwriter werd, naar eigen zeggen een muzikale kruising tussen "Urbanus en Ween".

De MC in kwestie was Filip Cauwelier, aka Flip Kowlier (of "Levrancier"). Deze had ook al na het eerste album van de de West-Vlaamse hiphoppers getoond dat hij nog iets meer in zijn mars had, door bas te gaan spelen bij My Velma (de groep die Jan Leyers oprichtte na het heengaan van Leyers, Michiels & Soulsister).

Ook na het tweede Hof van Commerce album had hij (en de rest van de groep - bvb. 4T4's "Atomic") zin in iets anders, en meer bepaald in een solo-avontuur. "Omdat ik nogal lui ben van nature, sleepte één en ander nogal aan. Op een bepaalde dag ben ik naar de muziekwinkel gereden, heb ik me een microfoonstatief en een 4-trackrecorder aangeschaft en ben ik nummers beginnen schrijven. Die lagen nogal in de lijn van 't Hof: veel rap, veel beats. Die songs heb ik thuis op een schap liggen, daar kan ik altijd nog wel iets mee doen. De echte vonk voor deze plaat kwam er toen ik op één van de laatste optredens van 't Hof een akoestische gitaar van een meisje kreeg ... Het was gewoon een tof meisje dat toevallig wat gitaren thuis had staan waar ze toch niet meer op speelde. Ik wilde die gitaar aanvankelijk overkopen, maar ze vond het al goed als ik haar 's meenam naar een optreden van 't Hof. Oké, zei ik: deal. Op die gitaar ben ik popsongs beginnen schrijven.". Het nummer "Gele Stylo" op de tweede hof Van Commerce-cd ".herman" kreeg dus een vervolg.

Een groep werd samengesteld, met als drummer Joost van den Broeck (die ooit nog met Flip Kowlier speelde in de West-Vlaamse crossover groep "The Prophets of Finance", en verder speelde bij De Mens, My Velma, Riguelle & Hautekiet of de Laatste Show-band), bassist Pieter van Buyten (zie ook Marianne Debaene, de 2000-incarnatie van The Kids, en de country-groep Chitlin' Fooks) en toetsenist Peter Lesage (Moiano, Krewcial, Magik Ballet Ensemble, Atomic ...). Met een paar demo's onder de arm werden producer Wouter van Belle (zie bvb. Axelle Red, Dead Man Ray, Gorki ...) en Dead Man Ray drummer Karel de Backer ook bij het project betrokken. Naam van de groep bleef uiteindelijk "Flip Kowlier", nadat even gedacht werd aan "De Barabassen" en "Bernard & Edwyn".

Plan was een full-cd uit te brengen in september 2000, maar allerlei beslommeringen leidden ertoe dat het duurde tot in september van het jaar nadien. Een eerste keer stelde Flip Kowlier zich voor aan het publiek middels een optreden in de Ancienne Belgique als opener voor Laïs (voorjaar 2001), en door via het internet een MP3 te verspreiden van het verlegen-verliefde nummer "Kwestie van Organisatie" (met onder andere de fijne zinsnede "wist je da in bad zitt'n schreien een vorme van besparing is"). Net voor de zomer kwam er een eerste single uit, het boze "Welgemeende". Vooral dit tweede nummer zorgde - ondanks de uitermate onverstaanbare tekst - voor een bescheiden doorbraak door de boosheid en energie die er van deze "welgemeende fuck you" uitging ("de west-vlaamse Nirvana" is er ooit gezegd).

In september 2001 volgde dan eindelijk de CD, onder de zelfrelativerende titel "Ocharme Ik", met een reeks melancholische popnummers, en enkele steviger uithalen. "Ik wist vrij goed welke sfeer de plaat moest uitstralen toen we aan de opnames begonnen. Het moest klinken zoals een optreden in een klein caféetje, als er ergens een versterker begint te kraken of te piepen is dat niet erg. De cd moet je het gevoel geven alsof wij naast jou staan te spelen." Zoals Peter van Dyck het in Knack schreef : "Voor sommigen, die Kowlier enkel als de rapper Levrancier kennen, zals de folky popsingle Kwestie van Organisatie een complete verrassing zijn geweest. De mengeling van folkrock, bossanova, punk, country, zigeunermuziek, reggae en Tom Waits op de full-cd Ocharme Ik zal hen dan wellicht nog meer verbazen. De jonge muzikant toont welke rasmuzikant er altijd al in hem schuilging". Goed om weten is ook dat er een tekstvel bij de CD zit, zodat ook niet-West-Vlamingen de teksten kunnen begrijpen.

Michael Zager Band

Als je dan tóch eendagsvlieg moet zijn, kun je maar beter een héél grote hit scoren. Michael Zager deed dat met 'Let's All Chant', z'n enige hit die hem in 1978 een Nederlandse top 10-hit opleverde. Daarna was hij ook heel snel weer uit het zicht verdwenen, zodat 'Let's All Chant' nog altijd de enige hit is die op zijn erelijstje staat.

Michael werd in 1943 geboren en was vanaf de jaren '60 bezig als producer en schrijver van allerlei bands en artiesten. In 1970 was hij toetsenist van de Amerikaanse jazz-band Ten Wheel Drive, waarmee hij zowaar een hit scoorde: 'Morning Much Better' stond in 1970 in de Nederlandse hitlijsten genoteerd. Niet lang daarna ging 'Ten Wheel Drive' uit elkaar, waarna Michael zich weer ging toeleggen op het produceren van platen.
 
De opkomst van de disco rond 1975 gaf mensen als Michael eindelijk de kans om door te breken. Je hoefde niet meer een podiumbeest te zijn om een hit te scoren; veel dj's en producers konden veilig vanachter hun mengpaneel toekijken hoe hun eigen creaties - al dan niet in beeld gebracht door een paar aantrekkelijke meiden - de dansvloer in beweging zetten. Michael deed dat ook, en bedacht de naam Love Childs Afro Cuban Blues Band voor zijn gedachtenspinsels. Dat leverde hem een paar hitjes op in de dancelijsten van Billboard, maar een grote doorbraak naar het "gewone" publiek zat er nog niet in.
 
Dat veranderde in 1978, toen hij voor een film het nummet 'Let's All Chant' opnam. Een niemendalletje, gaf Michael toe, met amper 20 woorden tekst, maar het was wel een erg aanstekelijk nummer. De single dook dan ook meteen de top 10 in toen hij in 1978 in ons land werd uitgebracht. Michael noemde zich op deze plaat The Michael Zager Band, hoewel er van een echte "band" geen sprake was. Een paar anonieme zangeressen playbackten het liedje in de clip, maar de echte Michael was nergens te zien. Wie de clip zag, begreep waarom juist die meiden zo nadrukkelijk te zien waren: de kleren die ze aanhadden waren al net zulke niemendalletjes als 'Let's All Chant' zelf.
 
In 1980 stond Zager aan de wieg van de hits van de Detroit Spinners, 'Working My Way Back To You' en 'Cupid/ I've Loved You For A Long Time'. Daarna was de discorage voorbij en daarmee ook de carrière van Michael. De inmiddels 63-jarige producer is alweer een paar jaar met pensioen, met als drukste werkzaamheden het tellen van het geld dat 'ie nog altijd verdient aan 'Let's All Chant'...

.

In 2003 deed Udo mee aan de eerste editie van Idool, maar in zijn halve finale moest hij de duimen leggen tegen Chris D. Morton en Tom Olaerts die beiden naar de finale doorstootten. In 2005 waagde hij zijn kans in X-Factor. Dit betekende voor hem de doorbraak. Hij won dit programma op overtuigende wijze in december 2005.

Sindsdien bracht hij het album "U-turn" uit (dat enkele weken op #1 stond in de Album-charts), en scoorde hij een nummer #1 hit met zijn debuutsingle "Isn't it time". Zijn eerste gouden plaat (meer dan 20.000 verkochte exemplaren van 'U-Turn') mocht Udo in ontvangst nemen tijdens het programma Tien om te zien (4 juli 2007).

Van het album U-turn volgden nog de singles "Winter In July", "Back Against The Wall" en "Eyes Of A Stranger".

2006 leverde Udo verder nog een TMF Award voor "Beste Nieuwkomer" en de Radio 2 trofee voor "Doorbraak van het Jaar" op!

Op 30 maart 2007 won hij het liedjesprogramma 'Zo is er maar één' op de Vlaamse tv-zender één. Hij won dit programma met het liedje 'Ik mis je zo' van Will Tura. De trofee die hij hiermee behaalde was een kunstwerk van 50 cm hoog, met een hart van brons en ontworpen door de Antwerpse kunstenares Hélène Jacubowitz. Het nummer 'Ik mis je zo' bracht Udo op single uit op 19 april 2007, met als b-kant het nummer 'Tu me manques à mourir', de Franstalige versie van Ik mis je zo. Hiervoor ontving hij een gouden plaat tijdens Tien om te Zien (uitzending van 5/09/2007).

Als eerbetoon aan Clouseau nam hij het liedje "Heb ik ooit gezegd" opnieuw op. Dit lied staat op de tribute cd "Braveau Clouseau".

Een eerste "Udo Live!" (met 6 bandleden) had plaats op 28 maart 2007 in De Zuiderkroon in Antwerpen. De live-band bestaat uit : David Demeyere (drums), Jan Samyn (keys), Roberto Mercurio (bas), Chris Van Nauw (gitaar), Marva Nielsen en Dany Caen (backing vocals).

Met de zangeres Sofie zong Udo het duet "Love will keep us alive" een paar keer tijdens haar concerten. Doordat het publiek het zo beviel, is deze versie als B-kant terug te vinden op haar single "Ordinary People", die eind 2007 werd uitgebracht.

In februari 2008 wordt Udo's tweede album verwacht. 2008 wordt ook het jaar van een eerste theatertournee, in samenwerking met de Zuiderkroon. De première van deze Soul Sessions on Tour is op 19 februari in de Zuiderkroon in Antwerpen. Deze tournee staat meer dan ooit in het teken van feel good music waaronder soul en funk. Udo zal zich tijdens de theatertour laten omringen door minstens veertien topmuzikanten, onder leiding van Hervé Martens.

.

LaBelle was de naam van het vocale trio bestaande uit de zangeressen Patti Labelle (pseudoniem van Patricia Holt), Nona Hendryx en Sarah Dash, gedurende de periode 1970-1976. De groep was daarvoor actief als Patti LaBelle & the BlueBelles. Onder hun nieuwe manager Vicki Wickham wijzigden ze in 1970 hun naam in LaBelle en veranderden van stijl: in plaats van popdeuntjes kozen ze voor een mengeling van soul, funk, (proto-)disco en rock. Bij hun optredens gingen ze zich kleden in bizarre, extravagante kostuums met veel glitter en veren, die deden denken aan de glamrock.

Nona Hendryx ontpopte zich in de periode die volgde als een getalenteerde songschrijfster. De meeste nummers op de LP Pressure Cookin' uit 1973 waren van haar hand. In 1974 namen ze in New Orleans de LP Nightbirds op met de befaamde producent Allen Toussaint. De single Lady Marmalade met het Franse refrein "voulez-vous coucher avec moi ce soir?" ging naar de eerste plaats van onder andere de Amerikaanse hitparade, een succes dat ze later niet meer konden herhalen.

De volgende LP's, Phoenix (1975) en Chameleon (1976) waren commercieel niet erg succesvol. Op het einde van 1976 werd de groep ontbonden en begonnen de leden aan een solocarrière, die voor Patti LaBelle zelf en Nona Hendryx meer succesvol zou verlopen dan voor Sarah Dash.

.

Dean Martin (Steubenville (Ohio), 7 juni 1917 – Beverly Hills (Californië), 25 december 1995) was een Amerikaans filmacteur en zanger.

Dino Paul Crocetti werd geboren in een Italiaans-Amerikaanse familie in Steubenville (Ohio). Hij verliet de school op 16-jarige leeftijd en had verschillende baantjes voordat hij zijn naam veranderde en succes kreeg als zanger in de clubs van New York.

De eerste keer dat hij met Jerry Lewis samenwerkte was op 25 juli 1946 in Club 500 in Atlantic City en samen ontwikkelden ze een succesvolle komedieroutine. Het duo maakte hun eerste film My Friend Irma in 1949 en in 1951 speelden ze een rol in de filmhit At War with the Army. De dertien films die ze daarna maakten waren op de formule van deze film gebaseerd.

Hun gezamenlijk televisiedebuut was in 1950 in The Colgate Comedy Hour, een gevarieerde show die zij tussen 1950 en 1955 ook af en toe zouden presenteren.

De samenwerking met Lewis werd op 24 juli 1956 afgebroken en tot veler verrassing had Dean Martin hierna een succesvolle solocarrière.

In de jaren '60 was hij lid van de Rat Pack, een beroemde/beruchte vriendenclub met wie hij een aantal populaire films maakte.

Hij speelde geheim agent Matt Helm in vier films (1966-1969) en tussen 1965 en 1974 presenteerde hij zijn eigen wekelijkse televisieprogramma, The Dean Martin Show op NBC.

Zijn teruglopende gezondheid en populariteit zorgden ervoor dat hij vanaf de jaren '70 alleen nog veel theaterwerk deed. In 1988 trok hij zich compleet terug uit de showbusiness nadat hij tijdens een tour met andere Rat Pack-leden Frank Sinatra en Sammy Davis, Jr. ziek werd. Uiteindelijk heeft hij in 51 films een rol gespeeld.

Hij was drie keer getrouwd en had acht kinderen waarvan één geadopteerd. Zijn zoon Dean Paul Martin Jr. kwam om het leven in een vliegtuigongeluk op 21 maart 1987. Dit was opnieuw een zware aanslag op zijn gezondheid.

Will Tura scoorde zijn eerste hit in 1963 met Eenzaam zonder jou. Vele hits volgden, van kleinkunst en chanson tot vrolijke Nederlandse pop van "Sinatra-achtige dingen" tot gospel, rock-'n-roll en country en zelfs een streepje rap.

In 1984, maakte hij een tribuutalbum aan Elvis Presley en in 1992 maakte hij het West-Vlaams rapnummer "Moa vent toch". Hetzelfde jaar bracht hij zijn eerste Tura in Symfonie waar hij zong met een symfonieorkest.

In 1990 brachten verschillende Vlaamse rockartiesten het album Turalura uit, met allemaal covers van Tura-songs.

In 1993 zong Will Tura het lied "Hoop doet leven" op de begrafenis van Koning Boudewijn. In 2001 werd hij door Koning Albert II geridderd.

Wil Tura bleef componeren en albums uitbrengen. Zijn concerten trokken na al die jaren nog steeds volle zalen. In 2002 maakte Tura zijn "mooiste droom" waar, hij nam in Londen een album op met de London Philharmonic Orchestra. Alle nummers waren door Tura zelf gecomponeerd.

In 2005 vierden de Vlaamse media uitgebreid de 65ste verjaardag van Will Tura, onder andere met de cd Viva Tura.

In 2007 viert Tura zijn vijftigjarige carrière. Hij doet dat met twee symfonische concerten met het Vlaams Radio Orkest in Vorst Nationaal. In 2006 was het album "Dank U, Vlaanderen" al verschenen, waarop hij een aantal van zijn bekende nummers en andere Vlaamse klassiekers opnieuw opneemt met het VRO.

Medio 2007 raakte bekend dat Will Tura de gouden erepenning van het Vlaams Parlement voor het genre lichte Vlaamse muziek krijgt toegewezen.

• Will Tura heeft een cameo in het Suske en Wiskealbum "De Krimson-crisis" waarin hij een van de Bekende Vlamingen is die meevecht tegen Krimson.

• In 2005 werd hij genomineerd voor de titel De Grootste Belg, maar eindigde op nr. 46 buiten de officiële nominatielijst.

• Zijn nummer "Ik mis je zo" won in 2007 de wedstrijd Zo is er maar één op één. Het lied werd gebracht door Udo.

Met harde hand aangespoord door vader en manager Murry Wilson, zelf een weinig succesvolle liedjesschrijver, maakten de jongens muziek in de stijl van The Four Freshmen, waarbij harmonieuze zang de hoofdrol speelde. De single Surfin' uit 1961 werd een hit en was typerend voor de richting die de band de eerstvolgende jaren zou volgen: een combinatie van surfmuziek, een stijl die tot dan toe vooral instrumentaal was geweest, en teksten over surfen, auto's en meisjes. In hoog tempo werden singles en albums uitgebracht. Al Jardine zegt hierover: "The Beach Boys zelf waren onze grootste concurrenten".

Aangemoedigd door dit succes vatte Brian het plan op voor een album dat Pet Sounds in alle opzichten zou overtreffen. Samen met tekstschrijver Van Dyke Parks en een keur aan sessiemuzikanten werkte Brian in de studio aan dit album, Smile geheten, terwijl de band op tournee was. Uren aan muziek werden opgenomen maar slechts weinig nummers werden echt afgemaakt. De negatieve reacties van de andere Beach Boys op de teksten van Van Dyke Parks en de ongekend complexe muziek maakten dat Brian de zin in het project verloor. Wanneer in 1967 The Beatles hun album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uitbrachten, nota bene geïnspireerd door Pet Sounds, betekende dit de definitieve nekslag. Smile werd officieel afgelast en Brian raakte in een zware depressie.

Als surrogaat voor Smile verscheen Smiley Smile, dat een aantal Smile-nummers bevatte. De opvolger Wild Honey heeft een heel afwijkend, ongepolijst geluid doordat Brian zich als producer terugtrok en bevat zelfs een aantal pure soulnummers. Vanaf Friends uit 1968 traden de andere leden van de band meer op de voorgrond en bleken, met uitzondering van Mike Love, allen goede songschrijvers te zijn. Hoewel het niveau van Pet Sounds nooit meer gehaald werd wist de band ook met een minimale betrokkenheid van Brian Wilson nog goede albums te maken, weliswaar mede door het afmaken van nummers van Smile. 20/20 is een verzameling singles en overgebleven nummers, waaronder Cabinessence, dat bedoeld was als een van de hoekstenen van Smile. Ook bevat dit album het nummer Never Learn Not to Love waaraan Dennis Wilson zijn naam verbond maar dat in werkelijkheid geschreven was door zijn vriend Charles Manson.

De band maakte een kortstondige artistieke heropleving door nadat ex-journalist Jack Rieley manager van de band werd. Sunflower uit 1970 profiteerde van sterke composities van alle leden, maar werd desondanks het slechts verkopende album sinds de oprichting van de band. Het album Surf's Up uit 1971 wordt tegenwoordig als een hoogtepunt in het oeuvre van The Beach Boys beschouwd, niet alleen vanwege het voor Smile bedoelde titelnummer maar zeker ook door nummers als Long Promised Road, geschreven door Carl Wilson, en Disney Girls van Bruce Johnston. Het door Rieley aangemeten nieuwe imago werpt zijn vruchten af en de band is weer "hip" in de Verenigde Staten.

Bruce Johnston verlaat de band in 1972 uit onvrede over de rol van Rieley. Ten tijde van de albums Carl and the Passions, So Tough (1972) en Holland (1973) maakten twee zwarte Zuid-Afrikanen, Ricky Fataar en Blondie Chaplin, deel uit van de band, die daardoor aan dynamiek won. Deze bezetting maakte vooral tijdens optredens grote indruk. Het grote commerciële succes van het compilatiealbum Endless Summer zou in 1974 echter de artistieke teloorgang van de band inluiden. Manager Jack Rieley werd ontslagen en vervangen door Mike Loves broer, Steve, die een terugkeer naar de surfsound voortstond. Fataar en Chaplin verlieten de band; Fataar dook later op als lid van The Rutles, een persiflage op The Beatles.

Vanaf 1976 ging het met de band verder bergafwaarts, ondanks of misschien juist dankzij de terugkeer van Brian, die kortstondig onder therapeutische begeleiding stond van Eugene Landy. Met veel bombarie, de 'Brian's Back' campagne, werd Brians terugkeer in de band aangekondigd. Brian kon de hoge verwachtingen echter niet waarmaken. Echt goede albums werden er daarna niet meer gemaakt, en het enige artistieke hoogtepunt uit deze periode is Dennis Wilsons soloalbum Pacific Ocean Blue. Dennis Wilson verdronk in 1983, voordat zijn tweede album Bamboo af was. Brian Wilson raakte in de ban van de omstreden psychiater Eugene Landy, die in 1982 opnieuw werd benaderd om Brian te helpen. Landy zou echter diens hele leven gaan beheersen. In 1988 verscheen Brian Wilsons eerste solo-album, waar Landy als medesongschrijver aan mee zou hebben gewerkt. Een dieptepunt was verder de rechtszaak die Mike Love aanspande tegen Brian Wilson over achterstallige auteursrechtenvergoedingen.

Het allerlaatste Beach Boys-album zou Stars and Stripes, Vol. 1 uit 1996 worden, waarop oude successen werden gezongen door beroemde countryzangers en de Beach Boys alleen de achtergrondvocalen verzorgden. Carl Wilsons overlijden aan kanker in 1998 betekende het definitieve einde voor de groep. Mike Love (met de in 1979 terugggekeerde Bruce Johnston) en Al Jardine touren tegenwoordig elk met een eigen band waarmee ze vooral oude successen ten gehore blijven brengen. Brian Wilson werkt sinds 1988 solo. Gesteund door zijn begeleidingsband, met daarin onder andere de leden van de Wondermints, werd Smile alsnog afgemaakt. Tijdens een succesvolle Europese tournee in 2004 werd Smile integraal live opgevoerd. Eind dat jaar verscheen het album ook op cd.

Dionne Warwick, geboren als Marie Dionne Warrick (East Orange (New Jersey), 12 december 1940) is een Amerikaans zangeres. Ze is vooral bekend door haar werk met de songwriters en producers Burt Bacharach en Hal David.

Dionne Warwick werd in 1940 geboren in East Orange (New Jersey). Ze komt uit een muzikale familie. Haar vader is Mansel Warrick, die gospelplaten promootte voor Chess Records, en haar moeder is Lee Drinkard, die manager was van het gospelgroepje van haar broers en zus, de Drinkard Singers. Die zus, Dionnes tante, is Emily Drinkard, beter bekend als Cissy Houston, de moeder van Whitney Houston. Samen met haar tante en haar zusje Dee Dee Warwick begon ze een zanggroepje, the Gospelaires genaamd.

Toen the Gospelaires meewerkten aan de opnames voor een nummer van the Drifters, kwam de songwriter van het nummer, Burt Bacharach, luisteren. Hier ontdekte hij Dionne en nodigde haar uit om enkele demo's in te zingen. Haar eerste single, "Don't make me over", kwam uit in 1962 op het label Scepter Records. Op deze single stond haar naam verkeerd gespeld, "Warwick" in plaats van "Warrick". Ze besloot deze naam aan te houden. Ook haar zusje Dee Dee zou later de nieuwe spelling gaan gebruiken. Deze single was in Amerika een groot succes. Omdat haar nummers meteen werden gecoverd door artiesten als Cilla Black en Dusty Springfield, lukte het haar niet om de Britse markt te veroveren. Dit lukte haar pas met "Anyone who had a heart" uit 1964, gevolgd door "Walk on by". Later dat jaar brak de Britse invasie uit. Warwick was één van de weinige artiesten die de Britse invasie goed had doorstaan en nog steeds succesvol singles en lp's wist uit te brengen.

In 1967 kwam "(Theme From) Valley of the Dolls" uit, de eerste single die niet was geschreven door David en Bacharach. De B-kant, "I Say a Little Prayer", was wel van hun hand. De single en de daaropvolgende lp waren een groot succes in meerdere hitlijsten. Ook de daaropvolgende singles, als "Do You Know the Way to San José", "This Girl's in Love With You" en "I'll Never Fall in Love Again", waren grote successen. Ze kreeg zowel in 1968 als in 1970 een Grammy.

Van 1971 tot 1975 bracht ze platen uit onder de naam Dionne Warwicke en vertrok ze naar Warner Bros. Pictures. In 1973 gingen David en Bacharach uit elkaar, waardoor Dionne zonder haar tekstschrijvers zat en haar carrière een dip opliep.

In 1979 tekende ze bij Arista Records en bracht weer een succesvolle single uit, "I'll Never Love This Way Again", geschreven door Barry Manilow. Het bijbehorende album, Dionne, was haar eerste platina album. Voor het album kreeg ze haar derde Grammy. In 1982 werkte ze samen met the Bee Gees voor het album "Heartbreaker". De titeltrack werd een wereldwijde hit, evenals "All the love in the world".

In 1985 verzamelde ze Bacharach, Elton John, Stevie Wonder en Gladys Knight om de single "That's What Friends Are For" uit te brengen. De opbrengsten van deze single zijn gegaan naar aidsonderzoek. Ook dit nummer werd een wereldwijde hit en bereikte in een aantal landen, waaronder Amerika, de nummer-één-positie.

De daaropvolgende jaren bracht ze slechts enkele middelmatig verkopende albums uit, en geen hitsingles.

.

The Animals was de naam van een Engelse groep, die deel uitmaakte van de Britse beat-explosie van begin jaren zestig.

The Animals beschouwden zichzelf als rhythm and bluesgroep. Hun eerste single, Baby let me take you home, kwam op 16 april 1964 uit, maar geraakte in Engeland niet verder dan de 21ste plaats. Twee maanden later volgde hun bewerking van de traditional House of the rising sun en daarmee stootten ze direct door naar de eerste plaats, ook in de Verenigde Staten. Het nummer viel op door het karakteristieke gitaarintro en door het feit dat het nummer maar liefst zes minuten duurde. De opvolgers I'm crying, het Nina Simone-nummer Don't let me be misunderstood en Sam Cookes Bring it on home to me deden het iets minder goed, maar de groep uit Newcastle had wel haar naam definitief gevestigd.

De blikvanger van The Animals was Eric Burdon, een klein mannetje met een gigantische stem, maar het muzikale genie achter de groep was onmiskenbaar Alan Price. Price vormde in 1961 samen met bassist Chas Chandler, drummer John Steel en gitarist Hilton Valentine The Alan Price Rhythm and Blues Combo. Toen een jaar later Eric Burdon er als zanger bijkwam, veranderde men de naam in The Animals. De uitzonderlijke stem van Burdon plaatste hem al snel op de voorgrond en mede daarom verliet Price in de zomer van 1965 de groep. Met zijn nieuwe formatie, 'The Alan Price Set', scoorde hij grote hits als I Put A Spell on You (1966), het Randy Newman-nummer Simon Smith & His Amazing Dancing Bear (1967) en Don't Stop The Carnival (1968).

Menigeen dacht dat met het vertrek van Price een einde zou aan komen de successen van The Animals, maar ook met de vervanger Dave Rowberry bleven de hits komen: We've gotta get out of this place en It's my life stonden wekenlang in de top tien. In 1966 werd drummer John Steel vervangen door Barry Jenkins, maar belangrijker is dat de groep verhuisde naar de Verenigde Staten. Met name Eric Burdon was in dit land zo populair dat hij spoedig besloot zichzelf meer op de voorgrond te plaatsen. In juni 1966 brachten The Animals nog Don't bring me down uit, maar daarna ging alleen Burdon verder, eerst als Eric Burdon and the Animals, in 1968 als the New Animals en twee jaar later als Eric Burdon and War. Zijn When I was young (juni 1967) was een wereldhit en ook de opvolgers Good Times, San Franciscan nights en Ring of fire haalden de charts, maar echte knallers kwamen er nooit meer voor Burdon. Hij was onmiskenbaar een fenomenale zanger, maar in zijn eentje miste hij blijkbaar dat "iets" wat hem met The Animals wel in het centrum van de aandacht bracht. Van de uiteengevallen groep is bassist Chas Chandler nog het vermelden waard. Hij is de man die de in Amerika genegeerde Jimi Hendrix naar Engeland haalde en van hem een wereldster maakte. Producer/manager Chas Chandler bracht later nog groepen als Soft Machine en Slade. Chandler overleed in 1996.

Herman's Hermits was een Britse popgroep, opgericht in 1963 in Manchester. De groep speelde simpele maar aanstekelijke muziek waarmee veel succes werd geoogst. Een van de bekendste nummers van de groep was No milk today.

In een notendop zegt het gemak waarmee iedereen de melodieën oppikt, heel veel over Herman's Hermits. Desondanks voerden zij een eeuwige strijd om ook bij muziekkenners respect te genieten. Achteraf gezien was dit misschien wel dé commerciële muziek van de zo hippe jaren zestig.

.

The Hollies is een Britse band uit de jaren zestig. Ze behoorden tot de succesvolste bands uit de "Britse invasie"-periode. De band wordt vaak geassocieerd met Manchester, omdat enkele leden van de band uit (de omgeving van) deze stad komen. De band zou vernoemd zijn naar Buddy Holly. Bassist Eric Haydock en zanger Allan Clarke hebben echter in interviews met BBC-radio aangegeven dat zij hun band hadden vernoemd naar de hulst (Engels: holly). De hulst werd gebruikt als kerstversiering in de kleedkamer van de club The Oasis, waar de band in december 1962 hun eerste optreden gaf. The Hollies werd ter plaatse bedacht om te kunnen worden aangekondigd. Het feit dat de groep in de jaren '80 om contractuele verplichtingen een lp uitbracht met louter Buddy Holly-covers versterkt het idee dat er een relatie zou zijn tussen Buddy en The Hollies.

The Hollies is te herkennen aan de meerstemmige, harmonieuze zang. De groep was hierin duidelijk geïnspireerd door The Everly Brothers. Veel liedjes uit de begintijd zijn covers van rock-'n-rollhits, maar in de loop der jaren schreven ze vaker hun eigen teksten of werden tekstschrijvers van buitenaf (vooral Graham Gouldman, bekend van 10CC) aangetrokken.

In 1962 werd de groep opgericht door zanger Allan Clarke en gitarist Graham Nash. Andere belangrijke leden uit de beginperiode van de band zijn onder andere Tony Hicks (gitaar), Eric Haydock (basgitaar) en Bobby Elliott (drums). Elliott wordt beschouwd als één van de beste Britse drummers. In 1966 werd Haydock vervangen door Bernie Calvert.

In het midden van de jaren zestig scoorde de band een hele reeks aan hits, waaronder "I'm Alive", "Look Through Any Window", "I can't let go", "Bus Stop", "Stop Stop Stop", "Dear Eloise" en "Carrie Anne".

In 1968 verliet Graham Nash de groep om samen met David Crosby (uit the Byrds) en Stephen Stills (uit Buffalo Springfield) Crosby, Stills & Nash op te richten. Nash werd vervangen door Terry Sylvester (ex-Swinging Blue Jeans) en The Hollies scoorde met de nieuwe line-up een grote hit met "Sorry Suzanne".

Na een album gevuld met Bob Dylan-covers bracht the Hollies "He Ain't Heavy... He's my Brother" uit, één van de grootste internationale hits van de groep. In 1971 verliet Clarke tijdelijk de groep. Hij werd vervangen door de Zweedse zanger Mikael Rickfors afkomstig uit de Zweedse groep Bamboo, met wie de groep het album Romany en onder andere de hit "The Baby" opnam.

In 1972 keerde Clarke weer terug met "Long Cool Woman (In a Black Dress)", een Creedence Clearwater Revivalachtig rocknummer, waarin nu juist het handelsmerk van de groep, de driestemmige samenzang, ontbreekt. In 1973 kwamen de laatste twee grote hits van de groep uit, "The Day that Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee" (nummer één in Nederland) en "The Air That I Breathe".

The Hollies brengt sindsdien sporadisch een album uit en geeft nog steeds concerten, met twee leden uit de originele bezetting: gitarist Tony Hicks en drummer Bobby Elliott (tevens elkaars zwager). In 1983 keerde Graham Nash voor één album terug. Allan Clarke stopte in 2000 met zingen, waarna zijn plaats werd overgenomen door Carl Wayne, leadzanger van The Move. In 2004 overleed Wayne echter aan kanker.

Nadat in 2005 vanwege zijn succes voor een BBC-tv-productie ook gitarist/high harmonyvocalist Alan Coates de groep verlaat (1983-2005) treden twee nieuwelingen tot de groep toe: Steve Lauri (gitaar/vocals) en Peter Howarth (vocals/gitaar). Laatstgenoemde was voor die tijd een bekend musicalzanger.

Bob Dylan, geboren als Robert Allen Zimmerman (Hebreeuws: Shabtai Zisel ben Avraham) (Duluth (Minnesota), 24 mei 1941) is een Joods-Amerikaanse popmusicus. Hij wordt beschouwd als een van de grootste liedjesschrijvers van Amerika. Hij heeft een oeuvre bij elkaar gespeeld dat vergelijkbaar is met dat van Neil Young, dat op één lijn wordt gesteld met dat van Stephen Foster, Irving Berlin, Woody Guthrie en Hank Williams, die deel uitmaken van het Amerikaanse culturele erfgoed.

Dylans carrière begon in het midden van de jaren vijftig, nog in zijn middelbare schooltijd. Zijn muzikale en literaire faam zijn sindsdien uitgegroeid tot een welhaast filmisch en opstandig, maar ook onwillig boegbeeld van de onrust in de Amerikaanse samenleving. De beweging voor de burgerrechten kende geen beter volkslied dan zijn song Blowin' in the Wind. Miljoenen jongeren omarmden The Times They Are A-Changin'.

Vaak wordt aan Bob Dylan de verdienste toegekend het normale recept van simpele teksten in de popmuziek te hebben verheven naar het niveau van politiek-sociaal commentaar, en naar een complexe weergave van een actueel levensgevoel. Hiertoe introduceerde hij beeldspraak, 'stream of consciousness' (bewustzijnsstroom, een literaire techniek), losse gedachten en invallen, soms op absurdistisch-komische wijze. Dylans teksten onttrekken zich aldus vaak aan een eenvoudige omschrijving of uitleg. Polyinterpretabele teksten (teksten die op meerdere manieren geïnterpreteerd kunnen worden) waren tot dan in de popmuziek onbekend. Dylans songteksten en zeer eigen muziekopvatting hebben grote invloed gehad op de ontluiking van de popmuziek in de jaren zestig.

De tekstuele vernieuwing was te danken aan Dylans brede belangstelling voor de rijke tradities van het Amerikaanse lied, van folk en country/blues tot rock'n'roll en rockabilly, tot aan Keltische balladen, zelfs jazz, swing en Broadway.

John Denver werd geboren in Roswell, New Mexico. Het grootste deel van zijn leven woonde hij in Aspen, Colorado. In de jaren '60 begon hij zijn zangcarrière bij The Mitchell Trio, een folkgroep die zich vooral richtte op politieke en sociale satire. Na een wijziging in de samenstelling ging de groep nog korte tijd door het leven als Denver, Boise & Johnson. In 1969 begon John Denver zijn solocarrière. Zijn nummer Leaving, on a Jetplane werd een no. 1 hit voor Peter, Paul and Mary. Enkele jaren later kwam voor John Denver zelf de grote doorbraak, eerst met Take Me Home, Country Roads en een jaar later met Rocky Mountain High.

In 1985 verscheen hij op een hoorzitting van de Amerikaanse Senaat, die werd gehouden op aandringen van het Parents Music Resource Center (PMRC). Deze actiegroep, mede opgericht door Tipper Gore, wilde met wetgeving de vermeende verderfelijke invloed van popmuziek op Amerikaanse jongeren terugdringen. Evenals Dee Snider en Frank Zappa verklaarde John Denver zich tegen deze plannen.

Op 12 oktober 1997 stierf Denver voor de kust van Monterey (Californië) toen het vliegtuig dat hij bestuurde, een Rutan Long-EZ die hij kort daarvoor had gekocht, neerstortte. Naar men vermoedt was onervarenheid met het toestel de oorzaak van het ongeval. Anderen denken zelfs dat het om zelfmoord ging.

In 2007 nam de Nederlandse zanger Jan Smit postuum een duet met Denver op. De vocalen van Smit werden in het nummer Calypso verwerkt en werd voor Denver alsnog zijn eerste nummer 1-hit in Nederland.

Als acteur speelde John Denver onder meer in de film Oh, God! uit 1977 met George Burns. Na een gastoptreden in de Muppet Show speelde hij tweemaal met de Muppets in een speciale televisie show: John Denver and the Muppets: A Christmas Together (1979) en John Denver and the Muppets: Rocky Mountain Holiday (1982). In 1987 nam hij in Salzburg (Oostenrijk) een Kerstspecial op met Julie Andrews en Placido Domingo. Een speciaal project waarbij hij bekende klassieke muziek zingt. Vaak in duet met Placido of Andrew

John Denver zette zich gedurende zijn leven veelvuldig in voor het goede doel. Hij bezocht enkele malen Afrika om bij te dragen aan het bestrijden van de hongersnood. Daarnaast werkte hij voor het natuurbehoud, onder meer in Alaska.

.

De groep werd in 1974 in Londen opgericht onder de naam Tiger Lily door John Foxx (echte naam Dennis Leigh), Chris Cross, Billy Currie, Steve Shears en Warren Cann. Al snel werd de naam veranderd in Ultravox! (het uitroepteken zou later verdwijnen). In 1977 kwam het titelloze debuutalbum van Ultravox! uit. In datzelfde jaar kwam ook het tweede album uit, maar toen de verkoop daarvan tegenviel verliet Steve Shears de groep en werd vervangen door Robin Simon.

Ook het derde album werd geen commercieel succes. Robin Simon en John Foxx verlieten daarom Ultravox (inmiddels zonder uitroepteken) in 1978. In hun plaats kwam Midge Ure, op dat moment al een bekende musicus (ex-Slik en ex-Rich Kids), bij de groep.

In 1980 kwam Ultravox met het album Vienna. De titelsong haalde in het Verenigd Koninkrijk de tweede positie in de hitparade, in Nederland zelfs de eerste plaats.

In 1981 waren Midge Ure en Billy Currie betrokken bij de platen die Steve Strange met de groep Visage uitbracht. Zij scoorden een bescheiden hit met het nummer Fade to Grey.

In de eerste helft van de jaren '80 bracht Ultravox nog enkele albums uit. Op 13 juli 1985 trad de groep in Londen op Live Aid op. Vanwege de solocarrière van Midge Ure ging de groep in 1986 uit elkaar. Billy Currie bracht in 1993 een nieuwe bezetting bijeen en bracht het album Revelation uit. In 1996 deed hij dit opnieuw met het album Ingenuity.

Het Summer Sonic Festival in Japan heeft ruim 1,5 miljoen euro neergeteld om de Britse band Coldplay tot één van de hoofdacts te mogen rekenen.

De groep werd in 1978 in Birmingham opgericht door Nick Rhodes en John Taylor. Na een korte periode met enkele bezettingswisselingen (met onder andere Stephen Duffy op zang), bestaat de uiteindelijke band uit Simon Le Bon (zang), Nick Rhodes (keyboards), Roger Taylor (drums), Andy Taylor (gitaar) en John Taylor(basgitaar), geen van allen familie. Hun debuutalbum Duran Duran uit 1981 bevat een succesvolle mix van disco, new wave en op David Bowie geënte pop. Hiermee breekt de groep, mede dankzij sterke singles als Planet Earth en Girls On film, direct door in Engeland.

In 1982 verschijnt het album Rio, waarna ook de rest van de wereld volgt. De van dit album afkomstige single Hungry Like The Wolf betekent hun doorbraak in de VS en de aanstekerballade Save A Prayer wordt een wereldhit. De leden van Duran Duran zijn vanaf die tijd supersterren. Naast de muziek vallen de videoclips op (die veelvuldig door het opkomende MTV worden gedraaid), evenals de tot in de puntjes verzorgde kleding. Met name vrouwelijke tieners staan vooraan bij hun concerten en de Duranmania grenst soms aan hysterie. In 1983 volgen de single Is There Something I Should Know en het artistiek matige album Seven and the Ragged Tiger, met daarop de jaren '80-klassieker The Reflex. De groep gaat op wereldtournee, die wordt vastgelegd op de DVD Sing Blue Silver en de muziekfilm (met bijbehorend live-album) Arena. In 1984 scoort de groep wederom een grote hit met het nummer The Wild Boys, waarna de groep een korte rustpauze neemt. John en Andy Taylor vormen in 1985 samen met Robert Palmer en Chic-drummer Tony Thompson de rockgroep The Power Station (hit: Some Like It Hot) en LeBon en Rhodes stichten de groep Arcadia (hit: Election Day), waarvan ook drummer Roger Taylor deel uitmaakt en waarbij voor een artistiekere aanpak gekozen wordt. Tussendoor heeft Duran Duran met de James Bond-titelsong A View To A Kill een hit en treden ze op op het grootschalige Live Aid-concert in Philadelphia. Eind 1985 wordt duidelijk dat Roger Taylor genoeg heeft van het sterrendom, waarna hij de groep verlaat. Even later vertrekt ook gitarist Andy Taylor om een matig succesvolle solocarrière te beginnen (album: Thunder).

In 1986 nemen de drie overgebleven bandleden samen met producer Nile Rodgers het comebackalbum Notorious op, waarvan de titelsong een grote hit wordt. De piek van hun succes lijkt echter bereikt. In 1988 verschijnt het album Big Thing, dat nog maar een matige respons oproept, en het in 1990 verschenen zielloze Liberty wordt door nagenoeg iedereen geheel genegeerd. De hysterische fans zijn verdwenen en Duran Duran mist aansluiting bij de populaire muzikale trends van begin jaren 1990. In 1993 lijkt het tij te keren; ex-Missing Persons-gitarist Warren Cuccurullo is dan toegetreden als vast bandlid. Met het sterke soft-rockalbum Duran Duran (ook bekend als The Wedding Album) en bijbehorende singles Ordinary World en Come Undone laat de groep zien nog steeds niet uitgerangeerd te zijn. Het succes is echter van korte duur. Het coveralbum Thank You (1995) wordt door critici de grond in geboord. Daarna wordt het kwakkelen. John Taylor verlaat de groep tijdens de opnames van het album Medazzaland (1997), dat door EMI enkel in de VS wordt uitgebracht, waarna het label de groep helemaal laat vallen. Het album met de weinig hoopgevende titel Pop Trash (2000) flopt genadeloos, en de band lijkt veroordeeld tot de casino's van Las Vegas.

Rhodes en LeBon, als enige originele bandleden, besluiten in 2001 de drie Taylors te polsen voor een reünie van de fab five, die hier wel wat in zien. Cuccurullo wordt aan de kant gezet en in 2003 gaat de band in de originele bezetting weer op tournee. De fans van weleer zijn ouder geworden, maar komen en masse naar de reünieoptredens die, bij gebrek aan nieuw materiaal bijna louter uit greatest hits bestaan. In 2004 verschijnt het album Astronaut, dat door pers en publiek goed ontvangen wordt. De single (Reach Up For The) Sunrise wordt zelfs een bescheiden radiohit. In 2005 doet de groep in het kader van de Astronaut-tour ook Nederland aan. Dat de groep moeite blijft houden met het vasthouden van het momentum blijkt uit een teleurstellend optreden op Live 8 in juli 2005. Eind 2005 bezorgt DJ Ferry Corsten de groep een hit met het nummer Fire, dat een sample bevat van het nummer Serious uit 1990. Het nummer Nice van Astronaut verschijnt als download-only single. Ook verschijnt een live-dvd opgenomen in het Wembley-stadium in Londen tijdens de reünietournee. De band is eind 2006 op tournee in Oost-Europa wanneer het bericht naar buiten wordt gebracht dat Andy Taylor de groep wederom heeft verlaten. Naar verluidt kon hij zich niet vinden in de muzikale koers die de groep samen met o.a. producer Timbaland, Nate Hills en Justin Timberlake ingeslagen is. Het eerste product van die samenwerking, de single Falling Down, verschijnt 29 oktober 2007, gevolgd door het nieuwe album getiteld "Red Carpet Massacre" welke in Nederland op 9 november verkrijgbaar zal zijn. Ter promotie van de release van het nieuwe album zal de band in 2 weken, tussen 1 en 12 november, 9 shows houden op Broadway, in het "Barrymore Theatre". Tijdens deze shows zal het album "Red Carpet Massacre"in zijn geheel live gespeeld worden. Verwacht wordt een december tournee in Engeland, gevolgd door een wereldtournee in 2008.

T.C. Matic is een Belgische rockgroep, in 1980 voortgekomen uit het duo Tjens Couter, afgeleid van oprichters Arno Hintjens (zang) en Paul Decoutere (gitaar). Laatstgenoemde werd kort na de oprichting vervangen door gitarist Jean-Marie Aerts, die samen met Arno Hintjens de meeste composities voor zijn rekening nam.

De initialen T.C. in de nieuwe groepsnaam verwijzen naar de samentrekking 'Tjens Couter', het tweede deel refereert aan de Servische surrealistische dichter Dušan Matić.

T.C. Matic mengde diverse stijlen: new wave, blues, funk, hardrock, avant-garde en zelfs Frans chanson. Het resultaat was zenuwachtige grotestadsrock met, ondanks de Amerikaanse invloeden, een Europees karakter. Het geluid van T.C. Matic was begin jaren tachtig uniek te noemen en had een grote invloed op muzikale tijdgenoten, met name in de Benelux.

De vier albums die de groep maakte ('T.C. Matic', 'l'Apache', 'Choco', 'Yé Yé') kregen uitstekende kritieken.

Met 'Oh La La La!' had de groep in 1981 een Belgische hit te pakken die het zelfs vijfentwintig jaar later nog goed doet in discotheken. 'Putain Putain', afkomstig van 'Choco', groeide onder fans uit tot een soort alternatief Europees volkslied.

De groep werd echter vooral geroemd om zijn live-optredens, met de intense voordrachten van Hintjens als middelpunt. T.C. Matic trad in heel Europa op maar een echte internationale doorbraak bleef uit. In 1986 hield de groep, na een teleurstellend verlopen tournee in het voorprogramma van The Simple Minds, op te bestaan.

Arno Hintjens begon een solo-loopbaan als Arno, die wel veel buitenlandse bijval oogstte. Hij werkte nog geruime tijd samen met Jean-Marie Aerts, die vooral als producer de kost verdient (onder andere voor Jo Lemaire, The Scabs, De Kreuners en de Urban Dance Squad), en ook met twee andere ex-T.C. Matic-leden, drummer Rudy Cloet en toetsenist Serge Feys. De Nederlandse bassist Michael Peet vervangt in 1984 Ferre Baelen.

Cameron Diaz (San Diego, 30 augustus 1972) is een Amerikaans actrice.

Cameron groeide op in Californië (ze zat op de zelfde school als Snoop Dogg) en werd op haar 15e al ontdekt door een fotograaf die zorgde voor een contract bij het modellenbureau Elite. Vanaf haar 16e begon ze de wereld rond te reizen dankzij haar contract bij het modellenbureau.

Naar haar carrière als model ging ze acteren. Haar eerste film was 'The Mask', met als tegenspeler Jim Carrey. Deze film zorgde al voor een wereldwijde bekendheid, maar Cameron ging het daar niet bij laten. Zo speelde ze in 1995 in 'The Last Supper' en in 1996 in 'Head Above Water'. Dit was de zekere doorslag naar een carrière in Hollywood. In 1997 mocht Cameron in 'My Best Friend's Wedding' deelnemen. En zo nam haar succes almaar toe. Ze kreeg een relatie met Jared Leto, Matt Dillon en Justin Timberlake met wie ze recentelijk uit elkaar is gegaan.

Kim Wilde (Chiswick, West-Londen, 18 november 1960) is een Brits zangeres en tuinier. Ze werd geboren als eerste kind van Marty Wilde, bekend rock 'n' roll-zanger in de jaren '50 en Joyce Baker, die deel uitmaakte van de Vernons Girls.

Ze verhuisde met haar familie naar de provincie Hertfordshire toen ze negen jaar oud was, en ging naar Presdales School, Ware, waarna ze naar de kunstacademie in St. Albans ging. Ze tekende een contract bij Mickie Most's RAK Records in 1980 nadat ze was ontdekt als zangeres en popster tijdens het zingen van achtergrondvocalen bij een opname van haar broer. Haar eerste single, "Kids in America", werd uitgebracht in januari 1981. Het was meteen een groot succes, nummer 2 in de Engelse singleshitparade en top 5 in heel Europa. In Amerika bereikte de single een jaar later nummer 25 in de Billboard Hot 100, en aan het eind van het jaar stond het op nummer 85 in de year-end Hot 100 chart voor 1982.

Het debuut-album Kim Wilde werd later in 1981 uitgebracht en bracht nog twee hits voort: Chequered Love en Water On Glass. Kim nam nog twee albums op voor RAK Records, waarna ze bijtekende bij MCA Records in de zomer van 1984. Tot dan toe was het merendeel van haar songs geschreven door haar vader Marty en haar broer Ricki Wilde, maar Kim begon nu ook zelf te schrijven en componeren.

De zes albums voor MCA bevatten hits zoals Another Step (Closer To You) (een duet met Junior), You came, Never Trust A Stranger, Four Letter Word, If I Can't Have You (een cover van het Bee Gees-nummer uit de film Saturday Night Fever) en een cover van de Supremes classic You Keep Me Hangin' On - Kims eerste Amerikaanse nummer 1-hit, in 1987. In totaal verkocht Kim wereldwijd meer dan 7 miljoen singles en meer dan 12 miljoen albums, waardoor ze nog altijd Engelands best verkopende solozangeres aller tijden is.

Wilde won in 1983 de Best Female Vocalist Award tijdens de jaarlijkse uitreiking van de British Phonographic Industry Awards en grote hoeveelheden zilveren, gouden en platina albums over de hele wereld. Wilde heeft vijf solotournees gedaan en heeft als 'special guest' van Michael Jackson (1988) en David Bowie (1990) opgetreden.

Wilde sloeg een nieuwe weg in toen ze van februari 1996 tot februari 1997 optrad als Mrs. Walker in de London West End musical-productie van Tommy. Hier ontmoette ze co-star Hal Fowler, met wie ze trouwde op 1 september 1996. Op 3 januari 1998 werd hun eerste zoon Harry Tristan geboren. Twee jaar later, op 13 januari 2000, volgde dochter Rose Elisabeth.

Tijdens haar eerste zwangerschap realiseerde Wilde zich dat ze voor haar kinderen een gezonde leefomgeving wilde creëren. Ze volgde colleges aan het prestigieuze Capel Manor college om tuinbouw te studeren. Toen het Britse TV-station Channel 4 op zoek ging naar talent om een tuinprogramma te presenteren, kwamen ze uit bij Capel Manor, en bij Wilde. Ze werd aangetrokken als designer voor het programma Better Gardens. Een jaar later stapte ze over naar de BBC, waar ze twee seizoenen van Garden Invaders opnam. In 2005 deed zij voor het eerst mee aan de Royal Horticultural Society Chelsea Flower Show, en won een gouden medaille en de titel 'best in show' in de categorie Courtyard Gardens. Ze brengt tevens haar eerste boek uit: 'Gardening with children' (Collins, 2005).

Maar de muziek zat haar intussen nog altijd in het bloed. Op 13 januari 2001 trad ze voor het eerst in vier jaar weer op, als gast in een lokaal liefdadigheidsconcert verzorgd door de ABBA tribute band Fabba. Als gevolg hiervan trad ze aan het eind van 2001 op in de Here & Now Tour, een concertserie rondom de muziek van de jaren '80, samen met artiesten als Paul Young, The Human League en Howard Jones. Dit was zo'n succes dat ze dit de drie jaren daarna herhaalde. Nieuwe muziek was er ook; in 2001 nam ze een nieuwe track op (Loved) voor een compilatie-album, en die track werd onverwacht een hit in België. In 2003 had ze in heel Europa succes met Anyplace, anywhere, anytime, een duet met een ander '80er jaren-icoon: de Duitse zangeres Nena.

In maart 2006 kwam haar eerste boek uit in Nederland: 'Tuinieren met kinderen', een vertaling van 'Gardening with children', dat in 2005 in Engeland uitgekomen was.

Op 8 september 2006 werd een nieuw album uitgebracht door EMI. Het nieuwe album heet "Never say never". De eerste single verscheen in Nederland op dezelfde datum: een nieuwe versie van het nummer You came. In 2007 ging ze voor het eerst sinds 1994 weer op tournee, waarbij ze ook enkele malen Nederland aandeed.

.

Wim Sonneveld werd geboren in Utrecht als zoon van Gerrit Sonneveld en Geertruida van den Berg. In 1922 verloor hij op zeer jonge leeftijd zijn moeder. Na een schooltijd waarin hij steeds de pias uithing had hij een aantal baantjes waarin hij niet goed voldeed.

In 1932 ging hij zingen bij de amateurzanggroep de Keep Smiling Singers, waarna hij in 1934 met Fons Goossens een duo vormde en optrad bij jubilerende verenigingen en instellingen. Later dat jaar ontmoette hij de recensent Huub Janssen met wie hij, na een reis door Frankrijk in 1936, in Amsterdam ging samenwonen, eerst op de Westermarkt, later op de Prinsengracht. In datzelfde jaar werd hij secretaris-administrateur bij Louis Davids, bij wie hij overdag secretaris was en 's avonds kleine rolletjes mocht spelen en chansons kon zingen. In diezelfde periode trad hij op met zijn eigen gezelschap De Rarekiek, waar zijn vriend Huub aan meewerkte. Sonneveld zong in het Frankrijk van 1937 in cabarets van Suzy Solidor en Agnes Capri.

Na de oorlogsverklaring van 1939 keerde hij naar Nederland terug, waar hij toneelrollen had en in de revue van Loekie Bouwmeester speelde. In 1940 trad hij op bij het Theater der Prominenten en speelde bij De Sprookjesspelers van Abraham van der Vies. Hier ontmoette hij o.a. Conny Stuart. In 1943 vormde hij zijn eigen gezelschap, waarvan onder andere Stuart, Lia Dorana, Albert Mol, Joop Doderer, Hetty Blok en Emmy Arbous deel uitmaakten.

De groep werd zeer sterk beïnvloed door het kenmerkende geluid van de Sun Records artiesten uit de jaren vijftig, met name Bill Haley. De Stray Cats hadden aanvankelijk nauwelijks succes in eigen land. In Groot-Brittannië en Europa was echter een ware rockabilly-revival aan de gang, en hun singles scoorden daar dus wel.

Persoonlijke conflicten zorgden ervoor dat de band in 1984 uiteenviel. Phantom trouwde met actrice Britt Ekland en Setzer besteedde veel tijd aan samenwerkingsverbanden met andere musici als Stevie Nicks, Bob Dylan en Robert Plant.

Rocker en Phantom vormden samen met Earl Slick (de gitarist van David Bowie het trio Phantom, Rocker & Slick, en Setzer richtte The Brian Setzer Orchestra op.

De Stray Cats kwamen echter nog diverse keren samen. Dat was al in 1986 het geval, toen de band een CD met covers opnam (Rock Therapy). Deze CD kende slechte verkoopcijfers. In 1989 kwamen ze opnieuw bijeen en namen het album Blast Off op, waarna ze met Stevie Ray Vaughan op tournee gingen. Het contract met EMI was inmiddels beëindigd, en ze gingen met Nile Rodgers de studio in voor hun volgende album Let's Go Faster. Na nog twee albums (Choo Choo Hot Fish en Original Cool) hield de band het weer voor gezien en gingen ze opnieuw uiteen.

Madness is een Britse band die ska met pop vermengt. Hun succesperiode ligt in de jaren tachtig. Sinds 1979 heeft de band ruim 30 singles en 8 albums uitgebracht en is nog steeds actief.

Madness en UB40 hebben beiden exact 214 weken in de Engelse top 40 doorgebracht, en delen hierdoor het record voor het doorbrengen van de meeste weken in de top 40 in het verenigd koninkrijk in de jaren 80. Madness deed dit echter in een kortere periode (1980-1986)

.

The Jackson 5 (also spelled The Jackson Five or The Jackson 5ive, abbreviated as J5, and later known as The Jacksons) was an American popular music quintet (and briefly a sextet and quartet) from Gary, Indiana. The group, fully active from 1966 to 1990, regularly played from a repertoire of R&B, soul, funk, and later disco. Considered "one of the biggest phenomenons in pop music"^[1] during the early 1970s, the Jackson 5 are also notable for launching the careers of their lead singers Jermaine and Michael. Joseph Jackson formed the early incarnation of the band in 1964 and served as its manager, with Jackie, Tito, Jermaine and unrelated youths Reynaud Jones and Milford Hite comprising its original lineup. Within a year, however, Michael and Marlon joined the band forming the principal lineup of the group.

Signed to the Motown label from 1968 to 1975, and to Epic/CBS Records (as "The Jacksons") from 1975 until their disbanding in 1990, the Jackson 5 were one of the most popular groups of the era and became the first recording act to have their first four major label singles ("I Want You Back", "ABC", "The Love You Save", and "I'll Be There") reach the top of the American charts. Several future singles, among them "Mama's Pearl", "Never Can Say Goodbye" and "Dancing Machine", were Top 5 pop hits and number-one hits on the R&B singles chart. Most of the early hits were written and produced by a specialized songwriting team known as The Corporation™; later Jackson 5 hits were crafted chiefly by Hal Davis.

Significantly, they were the first black teen idols to appeal equally to white audiences. Upon their departure from Motown for CBS in 1975, the Jacksons were forced to change their name and replace Jermaine (who remained at Motown) with younger brother Randy. The group took control of their songwriting, production, and image, and their success continued into the 1980s with hits such as "Shake Your Body (Down to the Ground)" and "State of Shock", and the highly successful Victory Tour. The Jacksons officially disbanded in 1990, after the commercial underperformance of their 1989 album 2300 Jackson Street, recorded mostly without Michael and Marlon.

De Kreuners is een Belgische muziekgroep die ontstond in 1978 en Vlaamse rock speelt.

Ze vielen op op de Humo's Rock Rally, maar ze kregen geen platencontract. Dus gingen ze naar Londen om hun eerste single 'Nummer een' op te nemen. Deze werd meteen een groot succes. Later kwamen nog vele andere grote hits, zoals o.a. 'Wat komen moet dat komt', 'Cous Cous Kreten', 'Meisje, meisje' en 'Ik wil je'. Hierna hebben De Kreuners succes na succes, tot in Frankrijk toe, ondanks hun Nederlands repertoire.

.

Tot 1985 zat Paul Michiels bij de Brits-Belgische rockband Octopus, waarna hij enkele solosingles had uitgebracht. Na een optreden in Heist-op-den-Berg, de geboorteplaats van Michiels, stelde Jan Leyers zich aan hem voor. Dit leidde maanden later tot het opnemen van enkele singles. Guy Brulez van platenfirma EMI Group beluisterde de demo en liet, op voorwaarde dat beide mannen meer aan hun imago gingen werken, het nummer You Get To Me op single uitbrengen. Dit was in 1986 het debuut van Michiels en Leyers, onder de naam The Soul Sisters.

Hierop volgden de zelfgeschreven songs Talk About It en Like A Mountain. De hit The Way To Your Heart uit 1988 was de grote doorbraak voor The Soulsisters. Om verwarring te vermijden was de naam reeds veranderd in Soulsister. In diverse Europese landen werd het nummer een superhit en klom in de Billboard Hot 100 tot de 41ste plaats. In hetzelfde jaar kwam hun eerste album uit, It Takes Two. Wereldwijd werden er ruim 700.000 verkocht en ze tourden door heel Europa en de Verenigde Staten (oktober 1989).

In 1990 volgde het tweede album genaamd Heat, waarvan er in België al meer dan 100.000 werden verkocht. Meer dan een jaar stond het album in de Top 50. In 1992 volgde het album Simple Rule, in samenwerking met David Werner en Jules Shear geschreven. Na dit album volgden nog diverse hits, waaronder Changes dat later door Tom Jones werd opgenomen.

In 1993 nam Sting Soulsister op in het voorprogramma van zijn Europese tournee Ten summoner's tales. Een jaar later nam Soulsister het laatste album Swinging Like Big Dogs op. Hierna volgde nog een Duitse tournee, maar Soulsister had door dat het voorbij was. In 1995 werd voor een laatste keer opgetreden in Beringen.

In 1997 werd met de uitgave van de compilatie-cd The Way To Your Heart aangekondigd dat dit het laatste album van Soulsister was. In 1999 kwam de tweede compilatie-cd uit, Try Not To Cry - The Singles Collection met als titelsong een niet eerder uitgebracht nummer en nieuwe hit.

Hierna scheidden de wegen van Paul Michiels en Jan Leyers zich. Michiels ging verder met zijn solocarrière en had nog enkele hits. Jan Leyers werkte na de scheiding nog aan enkele muziekprojecten, waarna hij de televisiewereld in ging.

In 2006 had Leyers Michiels te gast in zijn tv-programma Zomer op één. Na de show speelden ze samen nog wat oude nummers. Beiden hadden het gevoel dat het goed zat. Dit heeft tot gevolg dat er op 1, 7 en 8 maart 2008 een concert in het Sportpaleis (Antwerpen) is gegeven.

.

Sophie Ellis-Bextor (Londen, 10 april 1979) is een Britse zangeres. Ze was frontvrouw van de inmiddels opgeheven band theaudience. Haar muziek is een mengeling van eighties-discopop en hedendaagse dancegrooves. Ze dweept met Blondie, Madonna of Fiona Apple.

In 2000 werkt ze samen met DJ Spiller voor het project "Groovejet (If This Ain't Love)".

In 2001 komt Ellis-Bextor met haar eerste eigen nummer, 'Take me home'. De Britse pers vergelijkt de posh Sophie in eerste instantie nog met Victoria Beckham alias 'Posh Spice'. Maar die vergelijking gaat al snel mank. Waar Beckham met haar eerste cd volledig de mist ingaat schiet Ellis-Bextor met haar debuut-cd 'Read my lips' meteen naar de bovenste regionen van de hitlijsten.

Vervolgens zorgt Ellis-Bextor voor een van de grootste popmomenten uit 2002. Haar hitsingle 'Murder on the dancefloor' piekt wekenlang in nagenoeg alle hitlijsten. In 2002 is de song het meest gedraaide nummer in Europa. Met dit resultaat verslaat Ellis-Bextor gerenommeerde artiesten als Westlife, Kylie Minogue en Sugababes.

De single is afkomstig van haar debuutalbum 'Read My Lips', waarvan alleen al in Engeland meer dan een miljoen exemplaren worden verkocht. Er volgen nog twee hits van dit album: Get Over You (2002), en Music Gets The Best Of Me (2002).

In 2003 wint Ellis-Bextor een Edison in de categorie Best Dance. De opvolger van haar debuut volgt eind 2003, getiteld 'Shoot From The Hip'. De cd stelt de critici teleur, er komen nog wel wat singles vanaf: Mixed Up World (2003), I Won't Change You (2003).

In 2004 wordt Ellis-Bextor moeder van een zoontje, Sonny genaamd. De vader is Richard Jones, haar basgitarist tijdens één van haar tours.

In juli 2005 stappen ze in het geheim in het huwelijk. Ze geven hun jawoord in een intieme ceremonie in het Italiaanse Umbrië. Ze huren een landhuis voor de plechtigheid en vertrekken daarna naar het zuiden voor de huwelijksreis.

In het voorjaar van 2007 maakt Ellis-Bextor haar muzikale comeback met de single Catch You. Het refrein van dit liedje gaat: "Run to where you want, run to where you want, I am gonna find you." Ellis-Bextor rent zich door heel Venetië de hakken onder het lijf vandaan in een rode jurk, op zoek naar haar lief. De single wordt op de voet gevolgd door haar derde studioalbum, Trip The Light Fantastic.

Catch You levert geen succes op in de Nederlandse hitlijsten en in Engeland heeft ze al een tweede single klaar: Me and my imagination. Een nummer in de typische Sophie Ellis-Bextor stijl, 29 juni 2007 is de release.

Ellis-Bextor stond op 26 juni 2007 in het voorprogramma van het '25 Live'-concert van George Michael in de Amsterdam ArenA.

In september 2007 werd aangekondigd dat Ellis-Bextor haar eigen tour door het Verenigd Koninkrijk heeft uitgesteld om te gaan touren met Take That, als special guest. Tijdens 34 van hun shows zal Ellis-Bexotr Take That vergezellen. In maart 2008 werd de tournee opnieuw uitgesteld, omdat ook haar Greatest Hits album later uit zou komen.

.

Voor het platenkopende publiek waren The Blue Diamonds het vokale duo Ruud en Riem de Wolff, maar tijdens live optredens in de periode 1960-1963 was altijd hun drummer Dick Messchaert aanwezig en deden ze beroep op diverse bassisten en gitaristen ter ondersteuning. Vanaf eind 1963 was The Blue Diamonds weer een quartet. Ze waren verplicht hun hits te spelen, maar tijdens de soundcheck en ter opvulling van hun show speelden ze wel eens instrumentals. Je kon dan horen dat ze het tegen elke gitaargroep konden opnemen. De solopartij van Riem knalde werkelijk met veel echo effect via hun Echocord door de zaal. Met name op de solosingle uit 1962 van Riem de Wolff (Riem 'Guitar' Diamond) is een staaltje van zijn kunnen te horen op Ajoen Ajoen.

De uit Suriname afkomstge studio gitarist Lex Vervuurt zorgde overigens voor het prachtige gitaarwerk in met name Ramona en Little Ship.

De familie De Wolff kwam in 1949 vanuit Depok, Indonesië naar Nederland en vestigde zich in Driebergen. Ruud was op school vooral geïnteresseerd in athletiek, terwijl Riem en zijn gitaar onafscheidelijk waren. In 1957 begonnen Ruud en Riem de Wolff mee te spelen in het schoolbandje The String Extase Boys. Er werd eerst hawaiian- ,skiffle- en dixieland muziek gespeeld. De bezetting was sterk wisselend, maar in 1958 nam de groep toen ze rock-'n-roll gingen spelen een vaste vorm aan onder de naam The Cool Cats met Chris van der Plaats op bas en Dick Messchaert op drums.

In 1959 werden ze ontdekt door hun plaatsgenoot Richard Bamsch(†), de bekende organisator van grote Indische show avonden in zijn Riched Club in Utrecht en Rotterdam.  Hij kwam met de naam The Blue Diamonds op de proppen. Richard Bamsch was ook de man achter The Hurricane Rollers. Tijdens de platensessie in oktober 1959 van de legendarische Indo-rock instrumental Once, verzorgde de band ook de begeleiding voor enkele covers (Til' I Kissed You, Bye Bye Love enz.) van de Everly Brothers door The Blue Diamonds. Zo speelden ze zich in de kijker bij Jan de Winter, de label manager van Decca en Fontana bij Phonogram en kregen een platencontract aangeboden. Overigens werden de opnamen die ze samen met de Hurricane Rollers maakten helaas niet uitgebracht, maar opnieuw opgenomen.

Chris v.d. Plaats zag het coveren van hits van The Everly Brothers en andere artiesten niet zitten en haakte af. De eerste singles in 1959 werden door het trio The Blue Diamonds gemaakt.

Na hun militaire diensttijd (eind 1963) sloot Chris van der Plaats zich weer bij The Blue Diamonds aan en tot medio 1965 was de oude bezetting van The Cool Cats weer compleet. In die periode maakte ze met name twee succesvolle tournees door Indonesië

In de periode 1965-1966 verliet Ruud de Wolff zelfs tijdelijk The Blue Diamonds. Hij verbleef toen in Mexico bij zijn vrouw. Charlie Kunz kwam op bas bij de groep en Chris van der Plaats nam de plaats van Ruud in als zanger/gitarist. Jan Ypema was ondertussen als vervanger van drummer Dick Messchaert bij de Blue Diamonds gekomen.

Deep Purple is een Britse hardrockband. De groepsnaam is afgeleid van de jazzklassieker Deep Purple, het favoriete nummer van de moeder (of de grootmoeder, naargelang de bron) van gitarist Ritchie Blackmore .

Jon Lord startte in 1968 met een band onder de naam "Roundabout" met gitarist Ritchie Blackmore, maar veel succes had hij niet en al snel vertrokken de drummer en de bassist. Via twee mensen die manager van de groep wilden worden kreeg hij Nick Simper als bassist en Ian Paice als drummer. Rod Evans sloot zich bij de groep aan als zanger.

De groep wijzigde haar naam in Deep Purple, en nam een eerste single op: "Hush". Dit was gelijk de eerste hit. De single werd gevolgd door een cover van "Kentucky Woman" van Neil Diamond, waarna de eerste LP volgde: Shades Of Deep Purple. De plaat was matig succesvol. De band besloot daarom zo snel mogelijk de volgende plaat, The Book of Taliesyn, uit te brengen. Deze LP had wel succes, en de weg voor Deep Purple lag open. De samenstelling van de groep was Ritchie Blackmore op gitaar, Rod Evans zang, Jon Lord op de keyboards, Ian Paice op de drum en Nick Simper op bas. In deze samenstelling werd een titelloos album uitgebracht, waarop Deep Purple voor het eerst samenwerkt met een orkest in April. In hetzelfde jaar schrijft Jon Lord Concerto For Group and Orchestra, waarop de band samenwerkt met de Royal Philarmonic Orchestra o.l.v. Malcolm Arnold. Op het album zijn Gillan en Glover voor het eerst te beluisteren.

Met het overkomen van Roger Glover en Ian Gillan van Episode Six naar Deep Purple slaat de groep een andere weg in. Het succes komt met het album Deep Purple in Rock. Deep Purple zette haar naam als Hard Rock groep. Samen met groepen als Led Zeppelin en Black Sabbath hebben zij deze stijl ontwikkeld. In het begin van de jaren '70 stond de band bekend als "progressief" of als "underground". Black Night wordt een hit in Nederland, maar komt niet op het album te staan. Na In Rock volgt Fireball, waarvan de verkoopcijfers enigszins tegenvallen. In de VS komt de klassieker Strange Kind of Woman op het album te staan in plaats van Demon's Eye. Het titelnummer Fireball wordt een bescheiden hit in ons land. Groter succes komt er als Child In Time (verdeeld over twee singlekanten) op single verschijnt in de Benelux. Het nummer zou later 7 jaar op nummer 1 staan in Veronica's Top 100 aller tijden. Machine Head wordt zowel artistiek als commercieel een groot succes. In de VS is de groep een mega-act geworden en Smoke on the Water is vaker op de Amerikaanse radio te horen dan het volkslied. Veel tracks van dit album komen in hetzelfde jaar op het dubbellivealbum Made in Japan. De samenstelling van de groep op deze albums was Ritchie Blackmore, Ian Gillan, Roger Glover, Jon Lord en Ian Paice (MK2). In 1973 verschijnt voorlopig het laatste album in deze bezetting op Who Do We Think We Are. Woman From Tokyo wordt wereldwijd op single gezet. Japan(!) kiest verrassend voor een liveversie van Black Night als A-kant.

Nadien werden Ian Gillan en Roger Glover vervangen door David Coverdale en bassist Glenn Hughes die om de lead-vocals streden. Burn is een sterk album met klassiekers als Burn en Mistreated. De songs evolueerden weg van de Heavy Rock en invloeden uit de Blues en de Soul vonden hun weg. Uiteindelijk verliet Ritchie Blackmore met slaande deuren de band en Amerikaanse wonderboy Tommy Bolin nam zijn plaats in. Na enkele live-miskleunen en een knappe Bolin-gesigneerde LP Come taste the Band legde Purple er tijdelijk de bijl bij neer. Bolin maakte, na het sublieme Teaser, nog een tweede LP met zijn eigen Bolin band en overleed kort daarna aan een overdosis drugs op het moment dat hij met zijn eigen band het voorprogramma ging verzorgen voor Jeff Beck.

Van de originele leden, Nick Simper en Rod Evans, bracht alleen Simper op een Duits label nog een collector's item album (Slipstreamer) uit, gevolgd door een veel te snel opgenomen miskleun. Alle andere Purple leden bouwden een vrij populaire carrière uit, maar het succes van Deep Purple wist niemand te evenaren. Mr Universe Ian Gillan, Rainbow Ritchie Blackmore, Mr. Hammond Jon Lord, Love is all Roger Glover en Whitesnake David Coverdale waren de voorbeelden van de huidige rockhelden.

In 1980 vormde Rod Evans met enkele andere muzikanten een nieuwe line-up van Deep Purple. Bij hun optredens speelden ze voornamelijk songs van de Mark-2 bezetting. Ritchie Blackmore ging toen naar de rechter die bepaalde dat de naam Deep Purple slechts gevoerd kon worden door een band met tenminste 2 leden uit de Mark-II bezetting. Bovendien verloor Evans al zijn rechten op royalties.

In de jaren '80 volgde een MkII reüniealbum: Perfect Strangers, waarmee de groep er weer stevig tegenaan ging. Maar ook hier liep het weer uit op onderlinge problemen, met Gillan en Blackmore die de band verlieten en vervolgens Gillan die weer terugkeerde. Op Slaves and Masters is Joe Lynn Turner (ex-Rainbow) te horen. Tijdens de toernee van The Battle Rages On stapt Blackmore op en wordt Joe Satriani tijdelijk zijn opvolger.

De laatsten die de groep versterkten waren Don Airey en Steve Morse. Het eerste album met Morse: Purpendicular wordt goed ontvangen. In 1999 wordt na 30 jaar weer opgetreden met een orkest. Met de London Symphony Orchestra o.l.v. Paul Mann wordt het Concerto uit 1969 opnieuw gespeeld. Op het album en dvd die verschijnen zijn vele gasten te horen zoals Ronnie James Dio en Sam Brown.

De huidige samenstelling (2006) is Airey / Gillan / Glover / Morse / Paice, en in deze samenstelling treden ze nog steeds op. In januari 2006 is Deep Purple begonnen aan de ca. 2 jaar durende Rapture of the deep-worldtour. Op 18 april 2006 wordt de nieuwe Ian Gillan cd/dvd Gillan's Inn uitgebracht. Op 9 juni 2006 speelden ze voor de tweede keer op het Arrow Rock Festival te Lichtenvoorde. Tijdens de uitvoering van het nummer "Smoke on the Water" speelt de gitarist Neil Schon van Journey ook mee.

De grootste hit van de band is "Child in Time". Dit nummer staat in elke Tijdloze 100 in de bovenste regionen geklasseerd. Hetzelfde geldt voor "Smoke on the water".

Deep Purple zou op 27 juli 2006 een concert geven in Libanon. Het concert werd afgelast vanwege de oorlog met Israël. Op 13 november 2006 gaf Deep Purple een eenmalig concert in muziektempel Nikaïa in Nice in zuid-Frankrijk. Voorlopig is Deep Purple aan hun 3 jaar durende Rapture Of The Deep Tour. Hierbij zijn ze in de Lotto Arena in Antwerpen geweest. Deep Purple is in 2003 uit geroepen tot beste live-band en trekt sindsdien overal ter wereld weer volle zalen en stadions. Ze doen op dit moment zo'n 150 concerten per jaar en zijn daarmee 1 van de drukste bands ter wereld. Gitarist Steve Morse(sinds eind 1993) is een waardige opvolger van Ritchie Blackmore en heeft ook echt nieuw leven in de band geblazen. Hij is in America ook 5 jaar lang uitgeroepen als beste gitarist en hangt ook in "The Hall of fame". Hij speelt ook nog steeds in zijn eigen band "The Steve Morse band" en in de "Dixie Dreggs". Deep Purple was op 15 juli 2006 ook de afsluiter van het Montreux Jazz Festival, die dat jaar 40 jaar bestond. Deep Purple deed daar voor de derde keer mee. Ook vanwege hun speciale band met Montreux door het nummer "Smoke on the water". Deep Purple heeft ook zijn eigen monument aan de boulevard in Montreux. Volgens de laatste berichten komt er in 2008 weer een nieuwe CD uit.

Françoise Hardy tekende haar eerste contract met het platenlabel Vogue in november 1961. In april 1962, kort nadat ze eindexamen had gedaan, verscheen haar eerste album Oh oh Chéri, met het titelliedje geschreven door Johnny Hallyday's schrijfduo. Het nummer "Tous les garçons et les filles" werd een groot succes en er werden er 2 miljoen van verkocht. Ze had lang haar en droeg meestal jeans met een leren jasje en begeleidde zichzelf op de gitaar.

Hardy zong soms in het Engels, Italiaans, Spaans, en Duits. In 1963 vertegenwoordigde ze Monaco bij het Eurovisie Songfestival met L'amour s'en va en bereikte de vijfde plaats. In 1968 ontving ze de Grand Prix du Disque Académie Charles Gros.

In 1981 trouwde ze met haar oude viend en collega Jacques Dutronc, met wie ze al een zoon had, Thomas Dutronc (1973). In mei 2000 had ze een comeback met het album Clair Obscur. Haar zoon speelde gitaar en haar man zong het duet "Puisque vous partez en voyage." Iggy Pop en Étienne Daho deden ook mee. Ze woont tegenwoordig in de buurt van Parijs.

Toen Adamo 4 jaar oud was verhuisde hij met zijn familie naar het Belgische Bergen, waar zijn vader in de mijnen ging werken. Adamo leerde Frans. Gedurende zijn schooljaren zong hij in het kerkkoor en leerde hij gitaar spelen. In 1962 bracht hij zijn eerste plaat uit, nadat hij daarvoor in Frankrijk een muziekwedstrijd had gewonnen. Tot 1966 droeg een vierde deel van alle schlagerplaten die in Frankrijk verkocht werden zijn naam. Een jaar later toerde hij ook door Duitsland.

In mei 1984 kreeg hij een lichte hartaanval.

In 2001 werd hij geridderd door Koning Albert II.

In 2002 kreeg hij het ereburgerschap van de stad Bergen.

Na een jaar pauze te hebben genomen zijn in mei 2005 zijn eerste concerten in België en Frankrijk gepland. Onlangs ontving de ridder een verzoek van Prins Filip om voor Mathilde, de Hertogin van Brabant, ook een lied te componeren. Eerder bezong Adamo al Paola, als Prinses van Luik.