Bob Dylan, geboren als Robert Allen Zimmerman (Hebreeuws: Shabtai Zisel ben Avraham) (Duluth (Minnesota), 24 mei 1941) is een Joods-Amerikaanse popmusicus. Hij wordt beschouwd als een van de grootste liedjesschrijvers van Amerika. Hij heeft een oeuvre bij elkaar gespeeld dat vergelijkbaar is met dat van Neil Young, dat op één lijn wordt gesteld met dat van Stephen Foster, Irving Berlin, Woody Guthrie en Hank Williams, die deel uitmaken van het Amerikaanse culturele erfgoed.

Dylans carrière begon in het midden van de jaren vijftig, nog in zijn middelbare schooltijd. Zijn muzikale en literaire faam zijn sindsdien uitgegroeid tot een welhaast filmisch en opstandig, maar ook onwillig boegbeeld van de onrust in de Amerikaanse samenleving. De beweging voor de burgerrechten kende geen beter volkslied dan zijn song Blowin' in the Wind. Miljoenen jongeren omarmden The Times They Are A-Changin'.

Vaak wordt aan Bob Dylan de verdienste toegekend het normale recept van simpele teksten in de popmuziek te hebben verheven naar het niveau van politiek-sociaal commentaar, en naar een complexe weergave van een actueel levensgevoel. Hiertoe introduceerde hij beeldspraak, 'stream of consciousness' (bewustzijnsstroom, een literaire techniek), losse gedachten en invallen, soms op absurdistisch-komische wijze. Dylans teksten onttrekken zich aldus vaak aan een eenvoudige omschrijving of uitleg. Polyinterpretabele teksten (teksten die op meerdere manieren geïnterpreteerd kunnen worden) waren tot dan in de popmuziek onbekend. Dylans songteksten en zeer eigen muziekopvatting hebben grote invloed gehad op de ontluiking van de popmuziek in de jaren zestig.

De tekstuele vernieuwing was te danken aan Dylans brede belangstelling voor de rijke tradities van het Amerikaanse lied, van folk en country/blues tot rock'n'roll en rockabilly, tot aan Keltische balladen, zelfs jazz, swing en Broadway.

John Denver werd geboren in Roswell, New Mexico. Het grootste deel van zijn leven woonde hij in Aspen, Colorado. In de jaren '60 begon hij zijn zangcarrière bij The Mitchell Trio, een folkgroep die zich vooral richtte op politieke en sociale satire. Na een wijziging in de samenstelling ging de groep nog korte tijd door het leven als Denver, Boise & Johnson. In 1969 begon John Denver zijn solocarrière. Zijn nummer Leaving, on a Jetplane werd een no. 1 hit voor Peter, Paul and Mary. Enkele jaren later kwam voor John Denver zelf de grote doorbraak, eerst met Take Me Home, Country Roads en een jaar later met Rocky Mountain High.

In 1985 verscheen hij op een hoorzitting van de Amerikaanse Senaat, die werd gehouden op aandringen van het Parents Music Resource Center (PMRC). Deze actiegroep, mede opgericht door Tipper Gore, wilde met wetgeving de vermeende verderfelijke invloed van popmuziek op Amerikaanse jongeren terugdringen. Evenals Dee Snider en Frank Zappa verklaarde John Denver zich tegen deze plannen.

Op 12 oktober 1997 stierf Denver voor de kust van Monterey (Californië) toen het vliegtuig dat hij bestuurde, een Rutan Long-EZ die hij kort daarvoor had gekocht, neerstortte. Naar men vermoedt was onervarenheid met het toestel de oorzaak van het ongeval. Anderen denken zelfs dat het om zelfmoord ging.

In 2007 nam de Nederlandse zanger Jan Smit postuum een duet met Denver op. De vocalen van Smit werden in het nummer Calypso verwerkt en werd voor Denver alsnog zijn eerste nummer 1-hit in Nederland.

Als acteur speelde John Denver onder meer in de film Oh, God! uit 1977 met George Burns. Na een gastoptreden in de Muppet Show speelde hij tweemaal met de Muppets in een speciale televisie show: John Denver and the Muppets: A Christmas Together (1979) en John Denver and the Muppets: Rocky Mountain Holiday (1982). In 1987 nam hij in Salzburg (Oostenrijk) een Kerstspecial op met Julie Andrews en Placido Domingo. Een speciaal project waarbij hij bekende klassieke muziek zingt. Vaak in duet met Placido of Andrew

John Denver zette zich gedurende zijn leven veelvuldig in voor het goede doel. Hij bezocht enkele malen Afrika om bij te dragen aan het bestrijden van de hongersnood. Daarnaast werkte hij voor het natuurbehoud, onder meer in Alaska.

.

De groep werd in 1974 in Londen opgericht onder de naam Tiger Lily door John Foxx (echte naam Dennis Leigh), Chris Cross, Billy Currie, Steve Shears en Warren Cann. Al snel werd de naam veranderd in Ultravox! (het uitroepteken zou later verdwijnen). In 1977 kwam het titelloze debuutalbum van Ultravox! uit. In datzelfde jaar kwam ook het tweede album uit, maar toen de verkoop daarvan tegenviel verliet Steve Shears de groep en werd vervangen door Robin Simon.

Ook het derde album werd geen commercieel succes. Robin Simon en John Foxx verlieten daarom Ultravox (inmiddels zonder uitroepteken) in 1978. In hun plaats kwam Midge Ure, op dat moment al een bekende musicus (ex-Slik en ex-Rich Kids), bij de groep.

In 1980 kwam Ultravox met het album Vienna. De titelsong haalde in het Verenigd Koninkrijk de tweede positie in de hitparade, in Nederland zelfs de eerste plaats.

In 1981 waren Midge Ure en Billy Currie betrokken bij de platen die Steve Strange met de groep Visage uitbracht. Zij scoorden een bescheiden hit met het nummer Fade to Grey.

In de eerste helft van de jaren '80 bracht Ultravox nog enkele albums uit. Op 13 juli 1985 trad de groep in Londen op Live Aid op. Vanwege de solocarrière van Midge Ure ging de groep in 1986 uit elkaar. Billy Currie bracht in 1993 een nieuwe bezetting bijeen en bracht het album Revelation uit. In 1996 deed hij dit opnieuw met het album Ingenuity.

Het Summer Sonic Festival in Japan heeft ruim 1,5 miljoen euro neergeteld om de Britse band Coldplay tot één van de hoofdacts te mogen rekenen.

De groep werd in 1978 in Birmingham opgericht door Nick Rhodes en John Taylor. Na een korte periode met enkele bezettingswisselingen (met onder andere Stephen Duffy op zang), bestaat de uiteindelijke band uit Simon Le Bon (zang), Nick Rhodes (keyboards), Roger Taylor (drums), Andy Taylor (gitaar) en John Taylor(basgitaar), geen van allen familie. Hun debuutalbum Duran Duran uit 1981 bevat een succesvolle mix van disco, new wave en op David Bowie geënte pop. Hiermee breekt de groep, mede dankzij sterke singles als Planet Earth en Girls On film, direct door in Engeland.

In 1982 verschijnt het album Rio, waarna ook de rest van de wereld volgt. De van dit album afkomstige single Hungry Like The Wolf betekent hun doorbraak in de VS en de aanstekerballade Save A Prayer wordt een wereldhit. De leden van Duran Duran zijn vanaf die tijd supersterren. Naast de muziek vallen de videoclips op (die veelvuldig door het opkomende MTV worden gedraaid), evenals de tot in de puntjes verzorgde kleding. Met name vrouwelijke tieners staan vooraan bij hun concerten en de Duranmania grenst soms aan hysterie. In 1983 volgen de single Is There Something I Should Know en het artistiek matige album Seven and the Ragged Tiger, met daarop de jaren '80-klassieker The Reflex. De groep gaat op wereldtournee, die wordt vastgelegd op de DVD Sing Blue Silver en de muziekfilm (met bijbehorend live-album) Arena. In 1984 scoort de groep wederom een grote hit met het nummer The Wild Boys, waarna de groep een korte rustpauze neemt. John en Andy Taylor vormen in 1985 samen met Robert Palmer en Chic-drummer Tony Thompson de rockgroep The Power Station (hit: Some Like It Hot) en LeBon en Rhodes stichten de groep Arcadia (hit: Election Day), waarvan ook drummer Roger Taylor deel uitmaakt en waarbij voor een artistiekere aanpak gekozen wordt. Tussendoor heeft Duran Duran met de James Bond-titelsong A View To A Kill een hit en treden ze op op het grootschalige Live Aid-concert in Philadelphia. Eind 1985 wordt duidelijk dat Roger Taylor genoeg heeft van het sterrendom, waarna hij de groep verlaat. Even later vertrekt ook gitarist Andy Taylor om een matig succesvolle solocarrière te beginnen (album: Thunder).

In 1986 nemen de drie overgebleven bandleden samen met producer Nile Rodgers het comebackalbum Notorious op, waarvan de titelsong een grote hit wordt. De piek van hun succes lijkt echter bereikt. In 1988 verschijnt het album Big Thing, dat nog maar een matige respons oproept, en het in 1990 verschenen zielloze Liberty wordt door nagenoeg iedereen geheel genegeerd. De hysterische fans zijn verdwenen en Duran Duran mist aansluiting bij de populaire muzikale trends van begin jaren 1990. In 1993 lijkt het tij te keren; ex-Missing Persons-gitarist Warren Cuccurullo is dan toegetreden als vast bandlid. Met het sterke soft-rockalbum Duran Duran (ook bekend als The Wedding Album) en bijbehorende singles Ordinary World en Come Undone laat de groep zien nog steeds niet uitgerangeerd te zijn. Het succes is echter van korte duur. Het coveralbum Thank You (1995) wordt door critici de grond in geboord. Daarna wordt het kwakkelen. John Taylor verlaat de groep tijdens de opnames van het album Medazzaland (1997), dat door EMI enkel in de VS wordt uitgebracht, waarna het label de groep helemaal laat vallen. Het album met de weinig hoopgevende titel Pop Trash (2000) flopt genadeloos, en de band lijkt veroordeeld tot de casino's van Las Vegas.

Rhodes en LeBon, als enige originele bandleden, besluiten in 2001 de drie Taylors te polsen voor een reünie van de fab five, die hier wel wat in zien. Cuccurullo wordt aan de kant gezet en in 2003 gaat de band in de originele bezetting weer op tournee. De fans van weleer zijn ouder geworden, maar komen en masse naar de reünieoptredens die, bij gebrek aan nieuw materiaal bijna louter uit greatest hits bestaan. In 2004 verschijnt het album Astronaut, dat door pers en publiek goed ontvangen wordt. De single (Reach Up For The) Sunrise wordt zelfs een bescheiden radiohit. In 2005 doet de groep in het kader van de Astronaut-tour ook Nederland aan. Dat de groep moeite blijft houden met het vasthouden van het momentum blijkt uit een teleurstellend optreden op Live 8 in juli 2005. Eind 2005 bezorgt DJ Ferry Corsten de groep een hit met het nummer Fire, dat een sample bevat van het nummer Serious uit 1990. Het nummer Nice van Astronaut verschijnt als download-only single. Ook verschijnt een live-dvd opgenomen in het Wembley-stadium in Londen tijdens de reünietournee. De band is eind 2006 op tournee in Oost-Europa wanneer het bericht naar buiten wordt gebracht dat Andy Taylor de groep wederom heeft verlaten. Naar verluidt kon hij zich niet vinden in de muzikale koers die de groep samen met o.a. producer Timbaland, Nate Hills en Justin Timberlake ingeslagen is. Het eerste product van die samenwerking, de single Falling Down, verschijnt 29 oktober 2007, gevolgd door het nieuwe album getiteld "Red Carpet Massacre" welke in Nederland op 9 november verkrijgbaar zal zijn. Ter promotie van de release van het nieuwe album zal de band in 2 weken, tussen 1 en 12 november, 9 shows houden op Broadway, in het "Barrymore Theatre". Tijdens deze shows zal het album "Red Carpet Massacre"in zijn geheel live gespeeld worden. Verwacht wordt een december tournee in Engeland, gevolgd door een wereldtournee in 2008.

T.C. Matic is een Belgische rockgroep, in 1980 voortgekomen uit het duo Tjens Couter, afgeleid van oprichters Arno Hintjens (zang) en Paul Decoutere (gitaar). Laatstgenoemde werd kort na de oprichting vervangen door gitarist Jean-Marie Aerts, die samen met Arno Hintjens de meeste composities voor zijn rekening nam.

De initialen T.C. in de nieuwe groepsnaam verwijzen naar de samentrekking 'Tjens Couter', het tweede deel refereert aan de Servische surrealistische dichter Dušan Matić.

T.C. Matic mengde diverse stijlen: new wave, blues, funk, hardrock, avant-garde en zelfs Frans chanson. Het resultaat was zenuwachtige grotestadsrock met, ondanks de Amerikaanse invloeden, een Europees karakter. Het geluid van T.C. Matic was begin jaren tachtig uniek te noemen en had een grote invloed op muzikale tijdgenoten, met name in de Benelux.

De vier albums die de groep maakte ('T.C. Matic', 'l'Apache', 'Choco', 'Yé Yé') kregen uitstekende kritieken.

Met 'Oh La La La!' had de groep in 1981 een Belgische hit te pakken die het zelfs vijfentwintig jaar later nog goed doet in discotheken. 'Putain Putain', afkomstig van 'Choco', groeide onder fans uit tot een soort alternatief Europees volkslied.

De groep werd echter vooral geroemd om zijn live-optredens, met de intense voordrachten van Hintjens als middelpunt. T.C. Matic trad in heel Europa op maar een echte internationale doorbraak bleef uit. In 1986 hield de groep, na een teleurstellend verlopen tournee in het voorprogramma van The Simple Minds, op te bestaan.

Arno Hintjens begon een solo-loopbaan als Arno, die wel veel buitenlandse bijval oogstte. Hij werkte nog geruime tijd samen met Jean-Marie Aerts, die vooral als producer de kost verdient (onder andere voor Jo Lemaire, The Scabs, De Kreuners en de Urban Dance Squad), en ook met twee andere ex-T.C. Matic-leden, drummer Rudy Cloet en toetsenist Serge Feys. De Nederlandse bassist Michael Peet vervangt in 1984 Ferre Baelen.