Manfred Mann was een Britse ("blanke") Rhythm & Blues (R&B) band uit de zestiger jaren genoemd naar de keyboardspeler die als werkelijke naam Manfred "Mike" Lubowitz had (geboren in Zuid-Afrika, 21 oktober 1940)..

Manfred vormde zijn eerste band in 1962 samen met Mike Hugg, The Mann Hugg Blues Brothers, maar beiden bleven op de achtergrond tijdens optredens. Hun manager weet een contract los te peuteren bij Decca; echter na een week liet Decca het afweten; ze zagen er geen brood in. Daarna werd het geprobeerd bij EMI en daar hadden ze meer succes. Eerst moest echter nog een zanger gevonden worden; de zanger en ster van de band in de vroege jaren werd/was Paul Jones, later een succesvol acteur.

De groep begon haar carrière met optredens in de Studio 51 in de Great Newport Street in Londen, in dezelfde periode als ook de Rolling Stones -nog steeds zonder platencontract- aldaar covers van Chuck Berry en Bo Diddley kwamen spelen.

Driemaal is scheepsrecht, en ook voor Manfred Mann: hun derde single 5-4-3-2-1 betekende voor de groep de doorbraak. Het bewuste liedje werd zelfs een tijd het kenwijsje van Ready Steady Go, een zéér populair Brits TV programma gewijd aan rock- en popmuziek.

De groep had -ondanks de suprematie van de Beatles- een aantal nummer-1-hits in het Verenigd Koninkrijk, waaronder een coverversie van Do Wah Diddy Diddy van The Exciters en met het lied Pretty Flamingo.

Toen Jones de band in 1966 verliet, op het hoogtepunt van hun roem, werd Mike D'Abo de nieuwe zanger. Met hem bleef de band aan de top en hadden ze opnieuw een aantal grote hits waaronder Bob Dylans lied Mighty Quinn (1968). In het jaar daarop gingen ze uit elkaar.

Na het uiteenvallen van de groep is Mann reclamejingles gaan schrijven en vormde hij samen met Mike Hugg een nieuwe band, Manfred Mann's Chapter Three, die na twee albums in 1970 alweer werd opgeheven.

Hierna formeerde hij, met meer succes, Manfred Mann's Earth Band, dat onder meer een grote internationale hit had met Bruce Springsteens Blinded by the light.