Met harde hand aangespoord door vader en manager Murry Wilson, zelf een weinig succesvolle liedjesschrijver, maakten de jongens muziek in de stijl van The Four Freshmen, waarbij harmonieuze zang de hoofdrol speelde. De single Surfin' uit 1961 werd een hit en was typerend voor de richting die de band de eerstvolgende jaren zou volgen: een combinatie van surfmuziek, een stijl die tot dan toe vooral instrumentaal was geweest, en teksten over surfen, auto's en meisjes. In hoog tempo werden singles en albums uitgebracht. Al Jardine zegt hierover: "The Beach Boys zelf waren onze grootste concurrenten".

Aangemoedigd door dit succes vatte Brian het plan op voor een album dat Pet Sounds in alle opzichten zou overtreffen. Samen met tekstschrijver Van Dyke Parks en een keur aan sessiemuzikanten werkte Brian in de studio aan dit album, Smile geheten, terwijl de band op tournee was. Uren aan muziek werden opgenomen maar slechts weinig nummers werden echt afgemaakt. De negatieve reacties van de andere Beach Boys op de teksten van Van Dyke Parks en de ongekend complexe muziek maakten dat Brian de zin in het project verloor. Wanneer in 1967 The Beatles hun album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uitbrachten, nota bene geïnspireerd door Pet Sounds, betekende dit de definitieve nekslag. Smile werd officieel afgelast en Brian raakte in een zware depressie.

Als surrogaat voor Smile verscheen Smiley Smile, dat een aantal Smile-nummers bevatte. De opvolger Wild Honey heeft een heel afwijkend, ongepolijst geluid doordat Brian zich als producer terugtrok en bevat zelfs een aantal pure soulnummers. Vanaf Friends uit 1968 traden de andere leden van de band meer op de voorgrond en bleken, met uitzondering van Mike Love, allen goede songschrijvers te zijn. Hoewel het niveau van Pet Sounds nooit meer gehaald werd wist de band ook met een minimale betrokkenheid van Brian Wilson nog goede albums te maken, weliswaar mede door het afmaken van nummers van Smile. 20/20 is een verzameling singles en overgebleven nummers, waaronder Cabinessence, dat bedoeld was als een van de hoekstenen van Smile. Ook bevat dit album het nummer Never Learn Not to Love waaraan Dennis Wilson zijn naam verbond maar dat in werkelijkheid geschreven was door zijn vriend Charles Manson.

De band maakte een kortstondige artistieke heropleving door nadat ex-journalist Jack Rieley manager van de band werd. Sunflower uit 1970 profiteerde van sterke composities van alle leden, maar werd desondanks het slechts verkopende album sinds de oprichting van de band. Het album Surf's Up uit 1971 wordt tegenwoordig als een hoogtepunt in het oeuvre van The Beach Boys beschouwd, niet alleen vanwege het voor Smile bedoelde titelnummer maar zeker ook door nummers als Long Promised Road, geschreven door Carl Wilson, en Disney Girls van Bruce Johnston. Het door Rieley aangemeten nieuwe imago werpt zijn vruchten af en de band is weer "hip" in de Verenigde Staten.

Bruce Johnston verlaat de band in 1972 uit onvrede over de rol van Rieley. Ten tijde van de albums Carl and the Passions, So Tough (1972) en Holland (1973) maakten twee zwarte Zuid-Afrikanen, Ricky Fataar en Blondie Chaplin, deel uit van de band, die daardoor aan dynamiek won. Deze bezetting maakte vooral tijdens optredens grote indruk. Het grote commerciële succes van het compilatiealbum Endless Summer zou in 1974 echter de artistieke teloorgang van de band inluiden. Manager Jack Rieley werd ontslagen en vervangen door Mike Loves broer, Steve, die een terugkeer naar de surfsound voortstond. Fataar en Chaplin verlieten de band; Fataar dook later op als lid van The Rutles, een persiflage op The Beatles.

Vanaf 1976 ging het met de band verder bergafwaarts, ondanks of misschien juist dankzij de terugkeer van Brian, die kortstondig onder therapeutische begeleiding stond van Eugene Landy. Met veel bombarie, de 'Brian's Back' campagne, werd Brians terugkeer in de band aangekondigd. Brian kon de hoge verwachtingen echter niet waarmaken. Echt goede albums werden er daarna niet meer gemaakt, en het enige artistieke hoogtepunt uit deze periode is Dennis Wilsons soloalbum Pacific Ocean Blue. Dennis Wilson verdronk in 1983, voordat zijn tweede album Bamboo af was. Brian Wilson raakte in de ban van de omstreden psychiater Eugene Landy, die in 1982 opnieuw werd benaderd om Brian te helpen. Landy zou echter diens hele leven gaan beheersen. In 1988 verscheen Brian Wilsons eerste solo-album, waar Landy als medesongschrijver aan mee zou hebben gewerkt. Een dieptepunt was verder de rechtszaak die Mike Love aanspande tegen Brian Wilson over achterstallige auteursrechtenvergoedingen.

Het allerlaatste Beach Boys-album zou Stars and Stripes, Vol. 1 uit 1996 worden, waarop oude successen werden gezongen door beroemde countryzangers en de Beach Boys alleen de achtergrondvocalen verzorgden. Carl Wilsons overlijden aan kanker in 1998 betekende het definitieve einde voor de groep. Mike Love (met de in 1979 terugggekeerde Bruce Johnston) en Al Jardine touren tegenwoordig elk met een eigen band waarmee ze vooral oude successen ten gehore blijven brengen. Brian Wilson werkt sinds 1988 solo. Gesteund door zijn begeleidingsband, met daarin onder andere de leden van de Wondermints, werd Smile alsnog afgemaakt. Tijdens een succesvolle Europese tournee in 2004 werd Smile integraal live opgevoerd. Eind dat jaar verscheen het album ook op cd.

Dionne Warwick, geboren als Marie Dionne Warrick (East Orange (New Jersey), 12 december 1940) is een Amerikaans zangeres. Ze is vooral bekend door haar werk met de songwriters en producers Burt Bacharach en Hal David.

Dionne Warwick werd in 1940 geboren in East Orange (New Jersey). Ze komt uit een muzikale familie. Haar vader is Mansel Warrick, die gospelplaten promootte voor Chess Records, en haar moeder is Lee Drinkard, die manager was van het gospelgroepje van haar broers en zus, de Drinkard Singers. Die zus, Dionnes tante, is Emily Drinkard, beter bekend als Cissy Houston, de moeder van Whitney Houston. Samen met haar tante en haar zusje Dee Dee Warwick begon ze een zanggroepje, the Gospelaires genaamd.

Toen the Gospelaires meewerkten aan de opnames voor een nummer van the Drifters, kwam de songwriter van het nummer, Burt Bacharach, luisteren. Hier ontdekte hij Dionne en nodigde haar uit om enkele demo's in te zingen. Haar eerste single, "Don't make me over", kwam uit in 1962 op het label Scepter Records. Op deze single stond haar naam verkeerd gespeld, "Warwick" in plaats van "Warrick". Ze besloot deze naam aan te houden. Ook haar zusje Dee Dee zou later de nieuwe spelling gaan gebruiken. Deze single was in Amerika een groot succes. Omdat haar nummers meteen werden gecoverd door artiesten als Cilla Black en Dusty Springfield, lukte het haar niet om de Britse markt te veroveren. Dit lukte haar pas met "Anyone who had a heart" uit 1964, gevolgd door "Walk on by". Later dat jaar brak de Britse invasie uit. Warwick was één van de weinige artiesten die de Britse invasie goed had doorstaan en nog steeds succesvol singles en lp's wist uit te brengen.

In 1967 kwam "(Theme From) Valley of the Dolls" uit, de eerste single die niet was geschreven door David en Bacharach. De B-kant, "I Say a Little Prayer", was wel van hun hand. De single en de daaropvolgende lp waren een groot succes in meerdere hitlijsten. Ook de daaropvolgende singles, als "Do You Know the Way to San José", "This Girl's in Love With You" en "I'll Never Fall in Love Again", waren grote successen. Ze kreeg zowel in 1968 als in 1970 een Grammy.

Van 1971 tot 1975 bracht ze platen uit onder de naam Dionne Warwicke en vertrok ze naar Warner Bros. Pictures. In 1973 gingen David en Bacharach uit elkaar, waardoor Dionne zonder haar tekstschrijvers zat en haar carrière een dip opliep.

In 1979 tekende ze bij Arista Records en bracht weer een succesvolle single uit, "I'll Never Love This Way Again", geschreven door Barry Manilow. Het bijbehorende album, Dionne, was haar eerste platina album. Voor het album kreeg ze haar derde Grammy. In 1982 werkte ze samen met the Bee Gees voor het album "Heartbreaker". De titeltrack werd een wereldwijde hit, evenals "All the love in the world".

In 1985 verzamelde ze Bacharach, Elton John, Stevie Wonder en Gladys Knight om de single "That's What Friends Are For" uit te brengen. De opbrengsten van deze single zijn gegaan naar aidsonderzoek. Ook dit nummer werd een wereldwijde hit en bereikte in een aantal landen, waaronder Amerika, de nummer-één-positie.

De daaropvolgende jaren bracht ze slechts enkele middelmatig verkopende albums uit, en geen hitsingles.

.

The Animals was de naam van een Engelse groep, die deel uitmaakte van de Britse beat-explosie van begin jaren zestig.

The Animals beschouwden zichzelf als rhythm and bluesgroep. Hun eerste single, Baby let me take you home, kwam op 16 april 1964 uit, maar geraakte in Engeland niet verder dan de 21ste plaats. Twee maanden later volgde hun bewerking van de traditional House of the rising sun en daarmee stootten ze direct door naar de eerste plaats, ook in de Verenigde Staten. Het nummer viel op door het karakteristieke gitaarintro en door het feit dat het nummer maar liefst zes minuten duurde. De opvolgers I'm crying, het Nina Simone-nummer Don't let me be misunderstood en Sam Cookes Bring it on home to me deden het iets minder goed, maar de groep uit Newcastle had wel haar naam definitief gevestigd.

De blikvanger van The Animals was Eric Burdon, een klein mannetje met een gigantische stem, maar het muzikale genie achter de groep was onmiskenbaar Alan Price. Price vormde in 1961 samen met bassist Chas Chandler, drummer John Steel en gitarist Hilton Valentine The Alan Price Rhythm and Blues Combo. Toen een jaar later Eric Burdon er als zanger bijkwam, veranderde men de naam in The Animals. De uitzonderlijke stem van Burdon plaatste hem al snel op de voorgrond en mede daarom verliet Price in de zomer van 1965 de groep. Met zijn nieuwe formatie, 'The Alan Price Set', scoorde hij grote hits als I Put A Spell on You (1966), het Randy Newman-nummer Simon Smith & His Amazing Dancing Bear (1967) en Don't Stop The Carnival (1968).

Menigeen dacht dat met het vertrek van Price een einde zou aan komen de successen van The Animals, maar ook met de vervanger Dave Rowberry bleven de hits komen: We've gotta get out of this place en It's my life stonden wekenlang in de top tien. In 1966 werd drummer John Steel vervangen door Barry Jenkins, maar belangrijker is dat de groep verhuisde naar de Verenigde Staten. Met name Eric Burdon was in dit land zo populair dat hij spoedig besloot zichzelf meer op de voorgrond te plaatsen. In juni 1966 brachten The Animals nog Don't bring me down uit, maar daarna ging alleen Burdon verder, eerst als Eric Burdon and the Animals, in 1968 als the New Animals en twee jaar later als Eric Burdon and War. Zijn When I was young (juni 1967) was een wereldhit en ook de opvolgers Good Times, San Franciscan nights en Ring of fire haalden de charts, maar echte knallers kwamen er nooit meer voor Burdon. Hij was onmiskenbaar een fenomenale zanger, maar in zijn eentje miste hij blijkbaar dat "iets" wat hem met The Animals wel in het centrum van de aandacht bracht. Van de uiteengevallen groep is bassist Chas Chandler nog het vermelden waard. Hij is de man die de in Amerika genegeerde Jimi Hendrix naar Engeland haalde en van hem een wereldster maakte. Producer/manager Chas Chandler bracht later nog groepen als Soft Machine en Slade. Chandler overleed in 1996.

Herman's Hermits was een Britse popgroep, opgericht in 1963 in Manchester. De groep speelde simpele maar aanstekelijke muziek waarmee veel succes werd geoogst. Een van de bekendste nummers van de groep was No milk today.

In een notendop zegt het gemak waarmee iedereen de melodieën oppikt, heel veel over Herman's Hermits. Desondanks voerden zij een eeuwige strijd om ook bij muziekkenners respect te genieten. Achteraf gezien was dit misschien wel dé commerciële muziek van de zo hippe jaren zestig.

.

The Hollies is een Britse band uit de jaren zestig. Ze behoorden tot de succesvolste bands uit de "Britse invasie"-periode. De band wordt vaak geassocieerd met Manchester, omdat enkele leden van de band uit (de omgeving van) deze stad komen. De band zou vernoemd zijn naar Buddy Holly. Bassist Eric Haydock en zanger Allan Clarke hebben echter in interviews met BBC-radio aangegeven dat zij hun band hadden vernoemd naar de hulst (Engels: holly). De hulst werd gebruikt als kerstversiering in de kleedkamer van de club The Oasis, waar de band in december 1962 hun eerste optreden gaf. The Hollies werd ter plaatse bedacht om te kunnen worden aangekondigd. Het feit dat de groep in de jaren '80 om contractuele verplichtingen een lp uitbracht met louter Buddy Holly-covers versterkt het idee dat er een relatie zou zijn tussen Buddy en The Hollies.

The Hollies is te herkennen aan de meerstemmige, harmonieuze zang. De groep was hierin duidelijk geïnspireerd door The Everly Brothers. Veel liedjes uit de begintijd zijn covers van rock-'n-rollhits, maar in de loop der jaren schreven ze vaker hun eigen teksten of werden tekstschrijvers van buitenaf (vooral Graham Gouldman, bekend van 10CC) aangetrokken.

In 1962 werd de groep opgericht door zanger Allan Clarke en gitarist Graham Nash. Andere belangrijke leden uit de beginperiode van de band zijn onder andere Tony Hicks (gitaar), Eric Haydock (basgitaar) en Bobby Elliott (drums). Elliott wordt beschouwd als één van de beste Britse drummers. In 1966 werd Haydock vervangen door Bernie Calvert.

In het midden van de jaren zestig scoorde de band een hele reeks aan hits, waaronder "I'm Alive", "Look Through Any Window", "I can't let go", "Bus Stop", "Stop Stop Stop", "Dear Eloise" en "Carrie Anne".

In 1968 verliet Graham Nash de groep om samen met David Crosby (uit the Byrds) en Stephen Stills (uit Buffalo Springfield) Crosby, Stills & Nash op te richten. Nash werd vervangen door Terry Sylvester (ex-Swinging Blue Jeans) en The Hollies scoorde met de nieuwe line-up een grote hit met "Sorry Suzanne".

Na een album gevuld met Bob Dylan-covers bracht the Hollies "He Ain't Heavy... He's my Brother" uit, één van de grootste internationale hits van de groep. In 1971 verliet Clarke tijdelijk de groep. Hij werd vervangen door de Zweedse zanger Mikael Rickfors afkomstig uit de Zweedse groep Bamboo, met wie de groep het album Romany en onder andere de hit "The Baby" opnam.

In 1972 keerde Clarke weer terug met "Long Cool Woman (In a Black Dress)", een Creedence Clearwater Revivalachtig rocknummer, waarin nu juist het handelsmerk van de groep, de driestemmige samenzang, ontbreekt. In 1973 kwamen de laatste twee grote hits van de groep uit, "The Day that Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee" (nummer één in Nederland) en "The Air That I Breathe".

The Hollies brengt sindsdien sporadisch een album uit en geeft nog steeds concerten, met twee leden uit de originele bezetting: gitarist Tony Hicks en drummer Bobby Elliott (tevens elkaars zwager). In 1983 keerde Graham Nash voor één album terug. Allan Clarke stopte in 2000 met zingen, waarna zijn plaats werd overgenomen door Carl Wayne, leadzanger van The Move. In 2004 overleed Wayne echter aan kanker.

Nadat in 2005 vanwege zijn succes voor een BBC-tv-productie ook gitarist/high harmonyvocalist Alan Coates de groep verlaat (1983-2005) treden twee nieuwelingen tot de groep toe: Steve Lauri (gitaar/vocals) en Peter Howarth (vocals/gitaar). Laatstgenoemde was voor die tijd een bekend musicalzanger.