Lou Reed brengt op 16 juli zijn album 'Berlin' integraal in het
Brusselse Paleis voor Schone Kunsten. Reed brengt de plaat, die nog
steeds als zijn hoogtepunt wordt beschouwd, met een zeskoppige
begeleidingsband.
Naast
Steve Hunter, die meespeelde op het originele album, wordt Reed
geruggesteund door Mike Rathke, Rupert Christie, Fernando Saunders, Rob
Wasserman en Tony Smith.
Lou Reed speelde 'Berlin' pas in
2006 voor het eerst in zijn geheel. Het album zorgde in 1973 voor heel
wat opschudding. Fans en critici hadden een opvolger voor het
toegankelijke 'Transformer' verwacht, maar kregen een donker
conceptalbum over drugs en depressies.
Toen Adamo 4 jaar oud was verhuisde hij met zijn familie naar het Belgische Bergen,
waar zijn vader in de mijnen ging werken. Adamo leerde Frans. Gedurende
zijn schooljaren zong hij in het kerkkoor en leerde hij gitaar spelen.
In 1962 bracht hij zijn eerste plaat uit, nadat hij daarvoor in Frankrijk een muziekwedstrijd had gewonnen. Tot 1966 droeg een vierde deel van alle schlagerplaten die in Frankrijk verkocht werden zijn naam. Een jaar later toerde hij ook door Duitsland.
In 2002 kreeg hij het ereburgerschap van de stad Bergen.
Na een jaar pauze te hebben genomen zijn in mei 2005
zijn eerste concerten in België en Frankrijk gepland. Onlangs ontving
de ridder een verzoek van Prins Filip om voor Mathilde, de Hertogin van
Brabant, ook een lied te componeren. Eerder bezong Adamo al Paola, als
Prinses van Luik.
Daniel Radcliffe, alias Harry Potter, wordt 24 uur op 24 bewaakt door
vier lijfwachten van de SAS, de Special Air Service van het Britse
leger. Aanleiding zijn een aantal doodsbedreigingen van een
dolgedraaide fan.
Overstappen geblazen Zaterdagavond
nog moest Radcliffe drie maal van wagen veranderen om naar en van de
set van zijn zevende en laatste Potter-film 'The Deathly Hallows'
gevoerd te worden. Zijn vaste chauffeur, die hem al zeven jaar aan een
stuk van hot naar her voert, werd intussen vakkundig aan de kant
geschoven. "De grote filmbonzen maken zich echt grote zorgen om het
welzijn van Daniel", weet een bron. "Ze zeggen niet wat er gebeurd is,
maar de veiligheidsmaatregelen zijn de laatste tijd serieus toegenomen."
William en Harry Radcliffe
zit momenteel op hetzelfde beschermingsniveau als prinsen William en
Harry. Dat betekent dat een tweede wagen op elk moment de filmster
volgt om eventueel te kunnen ingrijpen. "De lijfwachten zijn experts in
ontsnappingsmanoeuvres. Dat het hier echter niet enkel gaat om wat
paparazzi af te schudden, is wel duidelijk", aldus nog de bron.
Naakte stalkster Het
is niet de eerste keer dat Radcliffe met lastige klanten af te rekenen
krijgt. Vier jaar geleden kwam een Amerikaanse naakt, maar wel
gewikkeld in een badhanddoek, naar hem toe. Ze had een foto van de
acteur bij met de veelzeggende slogan 'Niets kan er tussen mij en Harry
Potter komen'. Ook Emma Watson, de tegenspeelster van Radcliffe, heeft
al bescherming nodig gehad nadat een iets te enthousiaste fan haar tot
op school volgde.
Amy Winehouse loopt de laatste dagen met een lelijke vlek rond op haar
gezicht. 'The Sun' heeft nu het diepere verhaal achter dit weinig
fraaie beeld ontdekt. De 'strekenzangeres' vond er naar verluidt niet
beter op dan in een vol Londens restaurant een sigaret te doven op haar
kaak.
"Zo high" Tot drie maal toe wees een
serveerster vorige week mevrouw Winehouse op het rookverbod in de zaak.
Amy keek de vrouw recht in de ogen aan en duwde het brandende uiteinde
vervolgens in haar eigen gezicht. "Ze gaf bijna geen kick omdat ze zo
high was. Iedereen keek haar met open mond aan", aldus een van de
gasten.
Mazelen Winehouse probeerde de
wonde te verdoezelen onder een laagje make-up, met als resultaat dat
haar kaak beginnen infecteren en zwellen is. Dit weekend maakte de
woordvoerder van Winehouse zich ervan af door te stellen dat ze aan
impetigo (een zeer besmettelijke huidziekte; nvdr) leed, Amy zelf
grapte dat ze last had van mazelen.
Tattoo Met
vriendje Blake Fielder-Civil gaat het intussen eveneens van kwaad naar
erger. Met een scheermesje verminkte de bajesklant dit weekend zijn
lichaam omdat Amy het vertikt had hem vrijdag te komen steunen op zijn
proces. Blake had het daarom ook vooral gemunt op zijn tattoo van
Winehouse. "Zo erg was zijn zelfvernietigingsdrang nog nooit. Hij
douchet zich niet meer en heeft nauwelijks contact met andere
gevangenen. Alleen de drugs en de scheermesjes interesseren hem nog",
weet een collega-gevangene.
Leonard Cohen werd geboren in een joodse middenklassefamilie in Montréal. Als tiener leerde hij gitaar spelen en formeerde een country/folkgroep genaamd the Buckskin Boys. Hij studeerde letteren aan de McGill-universiteit met als doel dichter te worden en debuteerde in 1956 met Let Us Compare Mythologies. Reeds in 1961 was hij in Canadese poëziekringen een bekende naam.
In 1967 verhuisde Cohen naar de Verenigde Staten, waar hij een reputatie als singer-songwriter vestigde met nummers als Suzanne, (ook in het Nederlands vertaald en vertolkt door Herman van Veen).
Andere bekende werken van Cohen zijn Everybody Knows, The Tower of
Song, First We Take Manhattan, en Road to Hell (vertolkt door Chris
Rea).
Advocaat Mark Geragos van Michael Jackson heeft een schadevergoeding
van 2,25 miljoen dollar gewonnen van de eigenaar van een private
luchtvaartmaatschappij die Jackson stiekem had gefilmd vlak voor hij
zich bij de autoriteiten aanbood in verband met de zaak van
kindermisbruik waarvan hij uiteindelijk is vrijgesproken.
Gefilmd in privéjet Toen
in november 2003 de zaak losbarstte, vlogen Jackson en meester Geragos
met een privéjet vanuit Las Vegas naar Santa Barbara, waar Michael
Jackson zich bij de politie meldde. In het vliegtuig werd de
zelfverklaarde King of Pop in het geniep gefilmd. Volgens Geragos was
het de bedoeling de film voor een som van zes cijfers te verkopen aan
de media.
Recht op privacy geschonden De rechtszaak tegen vliegtuigmaatschappij XtraJet draaide rond de schending van het recht op privacy van de popster.
De Amerikaanse Weinstein-filmstudio heeft de rechten gekocht van een
biografie geschreven door de weduwe van Bob Marley, met de bedoeling
een biopic over de Jamaicaanse reggaekoning in te blikken.
Weinstein
wil de film eind 2009 in de zalen brengen. Bob Marley overleed in 1981,
amper 36 jaar oud, aan een kwaadaardige hersentumor.
Barbra Streisand werd geboren als Barbara Joan Streisand in Brooklyn, New York. Tijdens haar jeugd werd ze al zangeres in een club. In 1962 tekende ze haar eerste platencontract en haar debuutalbumBarbra Streisand Album won twee Grammy's in 1963. In de jaren '60 zong ze ook in musicals, trad ze op in televisieshows en maakte ze haar eerste film.
Streisand is tussen 1963 en 1971 getrouwd geweest met Elliott Gould. Ze kregen een zoon Jason Gould (in 1991 speelde Jason de zoon van Barbra in de film Prince of Tides). In 1998 hertrouwde ze met James Brolin. Streisand is een fanatiek aanhangster van de Democratische Partij.
In 1980 scoorde ze een grote nummer-1 hit met Woman in love. Het nummer is afkomstig van haar album Guilty, uit 1980. Een album waarop ze samenwerkt met Barry Gibb. In 2005 werken ze wederom samen aan de opvolger, Guily Pleasures.
Als zangeres scoorde ze in 1998 nog een nummer 1-hit met het nummer Tell him, een duet met Céline Dion.
In totaal heeft Streisand meer dan zestig albums uitgebracht, waarvan zo'n vijftien soundtrack-albums
bij films. Ze is de vrouwelijke artiest met de meeste gouden, platina
en multi-platina albums. Tevens heeft ze in ieder decennium van haar
carrière een album in de top 10 gehad.
In 2000 nam ze afscheid van het live optreden met haar Timeless tour. Haar laatste concert was op 28 september 2000 in Madison Square Garden, New York. In 2006 heeft ze echter weer een tournee gedaan in Noord-Amerika en Canada, samen met Il Divo als haar gasten. Het eerste concert van deze tournee was op 4 oktober 2006 in Philadelphia, Pennsylvania en het laatste concert was op 20 november 2006 in Los Angeles, Californië.
De Amerikaanse popdiva Madonna (49) heeft samen met haar echtgenoot Guy
Ritchie (39) een café in Londen overgenomen. De pub 'The Punch Bowl'
behoorde ooit toe aan gangster Freddie Foreman.
De
pub was vroeger al een verzamelplaats voor bekende mensen. Zo kwamen Al
Pacino, Barbra Streisand en Robert De Niro er al over de vloer, bericht
de Britse zondagskrant News of the World.
Madonna en haar
man, die al een riante woning in Londen bezitten, zouden naar verluidt
een vet bedrag hebben neergeteld voor het nu al legendarische café.
De IJslandse zangeres Björk heeft de reputatie regelmatig iemand tegen
de schenen te schoppen. Ditmaal was China aan de beurt. De eigenzinnige
artieste sloot een optreden in Shanghai af met het nummer 'Declare
independance' en riep vervolgens om de onafhankelijkheid van Tibet.
China voelt zich geprovoceerd.
Tibet, raise your flag Volgens
fans sloot Björk gisteravond af met de bekende tekst van haar
protestsong 'Declare Independence' en zong ze aan het einde van het
nummer de naam van de Himalaya-regio, die sinds 1951 door China 'bezet'
wordt. Op de kreet "Tibet, Tibet" liet de IJslandse de woorden "Raise
your flag" ("Hijs je vlag") volgen.
Geen reactie bij fans De
Chinese autoriteiten interpreteren de actie van de excentrieke zangeres
als een provocatie. In het verleden werden buitenlanders die zich in
China openlijk uitlieten over de onafhankelijkheid van Tibet uit het
land gezet. De in de song ingebouwde boodschap wekte bij de 3.000
toeschouwers in het Shanghai International Gymnastics Center geen
enkele reactie los. Pas vandaag werd Björks optreden op internetfora en
in weblogs bediscussieerd.
Ook in Kosovo Het
is trouwens niet de eerste keer dat Björk de onafhankelijkheid van een
land uitroept. Zo was Kosovo eerder aan de beurt. Björk werd toen
prompt geschrapt van een festivalaffiche in Servië.
De band staat bekend om de muzikale veelzijdigheid, de gelaagde
arrangementen en harmonieën en de krachtige live-optredens. Het
optreden tijdens Live Aid in 1985 werd 20 jaar later verkozen tot het beste live optreden aller tijden[4].
Queen's grote doorbraak begon in 1974 met het nummer Killer Queen en het album A Night At The Opera een jaar later. Queen heeft in totaal vijftien studio-albums, zeven live-albums, twee EPs,
tien dvds, meerdere verzamelalbums en tientallen singles uitgebracht.
Daarnaast hebben alle bandleden solo-projecten ondernomen. Naar
schatting heeft de band wereldwijd meer dan 300 miljoen albums verkocht[5], waardoor ze bij de meest succesvolle bands ter wereld behoort.
Na Mercury's overlijden in 1991
heeft Deacon zich, op een enkel optreden na, teruggetrokken uit het
publieke leven. May en Taylor bleven wel samen werken, en doen dit
sinds 2005 met Paul Rodgers onder de naam Queen + Paul Rodgers.
De jaren '60
In 1968 besloten Brian May en Tim Staffell, beiden student op het Imperial College in Londen, een groep te vormen. Brian hing een advertentie op het collegeprikbord voor een type "Ginger Baker/Mitch Mitchell"-drummer.
Een tandheelkundig student, Roger Taylor genaamd, deed auditie en kreeg
de plaats achter de drums. Ze noemden de groep Smile. In 1969 tekenden ze een contract bij platenmaatschappij
Mercury Records. Hier deden ze hun eerste ervaring op in een
opnamestudio (Trident Studios). Tim Staffell was student aan het Ealing
College of Art waar ook Farrokh Bulsara
zijn studie volgde. Tim en Farrokh waren bevriend met elkaar. Tim
introduceerde Farrokh bij de band, waarop Farrokh al snel een fan van
de band werd.
De jaren '70
In 1970 besloot Smile er de brui aan te geven want er scheen niets te gebeuren voor de band. Tim vertrok en sloot zich aan bij een band Humpy Bong genaamd. Farrokh Bulsara vertrok bij zijn band Wreckage
en sloot zich aan bij Brian en Roger en het begin was daar. Via
audities werd ene Mike Grose de eerste basgitarist van Queen die een
maand bleef. Farrokh Bulsara veranderde zijn naam in Freddie Mercury en stelde voor de naam van de band te veranderen in Queen, mede omdat dit mooi paste bij de nummers White Queen en The March of the Black Queen waar May resp. Mercury mee bezig waren[6]. John Deacon
werd gevraagd om auditie te doen als bassist na vier tijdelijke
bassisten. In februari 1971 kwam Deacon als vierde bandlid bij Queen en
in deze bezetting bleef Queen bestaan tot aan de dood van Mercury in 1991. De band repeteerde onvermoeibaar en had verschillende kleine optredens in Imperial College, waar ze repeteerden voor goede vrienden.
Toen werd Queen aangeboden om een nieuwe opnamestudio te testen, genaamd De Lane Lea.
Hiervoor in ruil mocht de band gratis demotapes maken. Ze hadden een
opname-, uitgave- en managerscontract getekend in 1972 bij Trident en
gedurende dat jaar kregen ze 60 pond per week betaald. Queen kreeg de
zogenaamde down time van Trident Studios, waar ze begonnen te werken aan hun eerste album.
In 1973 werd door Trident en EMI een opnamecontract getekend voor Queen en in juli van dat jaar werd het eerste album "Queen" uitgebracht. De band kreeg een aanbod om in het voorprogramma van Mott The Hoople te spelen. Dat begon in november 1973 en veel mensen zeiden dat Queen tijdens die toer meer was dan alleen maar een supporting act.
De eerste hit voor Queen werd het nummer Killer Queen dat in 1974 werd uitgebracht. Hun grootste hit was het lied Bohemian Rhapsody, dat voor het eerst werd uitgebracht in 1975. Het nummer werd gepromoot met een van de eerste succesvolle videoclips, dit omdat zij de uitnodiging van het Britse muziekprogramma Top of the Pops
niet konden aanvaarden in verband met een tournee. Het nummer staat al
jaren nagenoeg onafgebroken bovenaan de prominente 'aller tijden
lijsten' in Nederland en België, zoals die van Radio 2 en Radio Donna.
Tijdens de jaren '70 hanteerde Queen een strikte geen-synthesizer-regel, zoals ook duidelijk wordt uit de opmerking No Synthesizers were used on this Album op de hoes van hun vroege lp's. Het eerste album waar wel een synthesizer op werd gebruikt was The Game.
Veel teksten die Queen in de jaren '70 op muziek zet, bevatten
verwijzingen naar geloof, religie en moraal en de afwijzing dan wel
ontkenning hiervan. Onder meer op het album "A Night At The Opera" zijn hier voorbeelden van te vinden, waaronder de reeds genoemde Bohemian Rhapsody en het nummer The Prophet Song.
De jaren '80
In 1980 werd de band gevraagd de filmmuziek te schrijven voor de film Flash Gordon. Dit resulteerde in het album Flash Gordon. De film was niet erg succesvol, maar de titelsong werd wel een hit die de 18de plaats in de Nederlandse Top 40 haalde.
Ze verloren veel fans met het album Hot Space, dat meer funk en dancemuziek bevatte dan glam of hardrock van de eerdere albums. Niettemin werd het lied Under Pressure, dat samen met David Bowie
werd geschreven, een grote hit. Queen tourde veel en was een van de
eerste bands die in een stadion optraden, zoals bijvoorbeeld in het LondonseWembley Stadium.
In 1984 werd het album The Works uitgebracht. Dit album bracht Queen weer in de schijnwerpers. Het succesvolle Radio Ga Ga haalde de nummer 1-positie in de hitlijsten. De opvolgende nummer één-hitsingle I Want To Break Free werd vergezeld van een bijzonder opvallende videoclip, waarin alle bandleden als vrouw verkleed te zien zijn.
Na geruchten dat de band uit elkaar zou gaan kregen de vier heren nieuwe energie nadat zij de show stalen op het Live Aid-concert in 1985. Na dit grote evenement begon het werk weer met een nieuw album (A kind of magic) en weer een Europese tournee (The Magic Tour). Het album A Kind Of Magic kreeg veel aandacht doordat het oorspronkelijk geschreven was voor de film "Highlander" met Christofer Lambert en Sean Connery. Tijdens de Magic-tour trad Queen als eerste westerse groep op in een stadion in het Oostblok, in Boedapest. De tour begon in Stockholm en eindigde in het Knebworth-park
in augustus 1986. Queen zou eigenlijk nog één extra concert geven in
Wembley Stadium, maar dit was helaas niet mogelijk, daardoor werd er
dus uitgeweken naar Knebworth-park. Van de Magic Tour zijn twee
live-albums, Live Magic en Live at Wembley '86, alsmede een live-dvd (Queen Live At Wembley Stadium) uitgebracht.
In 1987
ging de band het wat rustiger aan doen en er gingen veel geruchten rond
over de gezondheid van zanger Mercury. De heren gingen ieder hun eigen
weg gedurende de jaren 1987 en 1988. Mercury scoorde een hit in 1987
met The Great Pretender. Daarna werkte hij in 1988 met de Spaanse operazangeres Montserrat Caballé aan zijn laatste solo-album Barcelona. Roger Taylor richtte een nieuwe band, The Cross, op. In 1989 dook Queen de studio in om te werken aan hun volgende album (The Miracle). De clips "I want it all" en "Scandal"
waren ook een van de weinige clips die een live-achtig optreden gaven.
Daarna werden er meer rustige clips gemaakt. Vanaf dit album heeft
Queen niet meer live opgetreden met Freddie Mercury.
De jaren '90
In 1991 werd Innuendo
gelanceerd, het laatste album dat werd uitgebracht toen Mercury nog
leefde. Dit album verkocht beter dan de voorgangers. Toen er videoclips
verschenen van dit album, werden de geruchten over zijn gezondheid
steeds heviger. In veel videoclips werd namelijk geen nieuw
videomateriaal van de band gebruikt, maar animaties ("Innuendo") of oud
materiaal ("The show must go on"). En in de enige videoclip van het
album waarin Mercury werkelijk verscheen ("These are the days of our
lives"), zag hij er zeer vermagerd en ziek uit.
In een officieel persbericht dat op 23 november van dat jaar werd uitgebracht, verklaarde de zanger dat hij leed aan aids. Nog geen 24 uur later, op 24 november1991 rond 19.00 uur, overleed Mercury aan een longontsteking ten gevolge van aids.
Op de crematie speelde Brian May nog het door hem geschreven nummer "Dear Friends", dat op het album Sheer Heart Attack staat.
Na het concert werd er gewerkt aan hun allerlaatste album, dat
tijdens de laatste levensmaanden van Mercury nog werd opgenomen en
voltooid. Het werd in 1995 uitgebracht. Made in Heaven was een ode aan Mercury en bevat "A Winter's Tale" (het laatste lied dat Mercury nog heeft geschreven), Mother Love (het laatste wat Mercury nog ingezongen heeft vlak voor zijn dood) en vele andere hits.
John Deacon, de bassist, heeft zich na het optreden van Queen en
Elton John bij de première van een balletvoorstelling in 1997 uit het
openbare leven teruggetrokken en heeft sindsdien nog maar sporadisch
contact met Brian May, Roger Taylor en manager Jim Beach.
2000 en verder
Brian May en Roger Taylor
gaven sinds het begin van het nieuwe millennium steeds vaker acte de
présence als Queen op verschillende festiviteiten. Zo gaven ze op Koninginnedag (Queensday) in 2002 in Amsterdam een 45 minuten durend concert met Patti Russo (van Meat Loaf) als gastzangeres en tevens Trijntje Oosterhuis die twee nummers zong. Eric Singer (drummer van KISS)
was gastdrummer en er was ook een extra gitarist aanwezig. Er gingen
toen vele geruchten over een reünie die onder andere nieuwe nummers en
een nieuwe tour zouden betekenen. George Michael en Robbie Williams
zijn hierbij genoemd als nieuwe zangers. De leden van Queen voelden
echter niet veel voor een nieuwe tour, omdat een nieuwe zanger toch
altijd een minder goede imitatie van Freddie Mercury zou zijn. Wel
gingen de heren weer steeds meer de publiciteit opzoeken met
re-recordings van oude hits zoals met Five met "We Will Rock You" in 2000 en met Robbie Williams met "We Are The Champions" in 2001.
Brian May en Roger Taylor hebben samen met Robert de Niro een musical geproduceerd, We will rock you, die in het Dominion Theatre in Londen in première ging en die nu ook in Australië, Spanje, Rusland, Duitsland en de Verenigde Staten
wordt opgevoerd. Deze succesvolle musical brak op 17 augustus 2005
zelfs het record van langstlopende musical in het Dominion Theatre, wat
voorheen op naam stond van Grease. De musical werd geschreven door de Britse komiek/schrijver Ben Elton en draait om het behoud van de muziek. Er werken een 50-tal acteurs en een grote band aan mee.
Ter gelegenheid van het in 2003 gehouden 46664 Concert, mede georganiseerd door Nelson Mandela, schreven Brian May en Roger Taylor nieuwe Queen-nummers: The Call, Invincible Hope, Say It's Not True en Amandla (met David A. Stewart en Anastacia).
Queen + Paul Rodgers
In september 2004 trad Brian May op in Wembley op het Stratpack-concert, een concert om de 50ste verjaardag van de Fender Stratocaster-gitaar te vieren. Een van de hoogtepunten van dit concert was het nummer All Right Now waar Brian Free- en Bad Company-zanger Paul Rodgers bijstond op zijn eigen Red Special.
May stuurde een opname van het optreden naar z'n vriend Roger Taylor
die ook zeer onder de indruk was van de chemie tussen May en Rodgers.
In november was er de Music Hall of Fame, waarbij Queen tot beste band
uit de zeventiger jaren was verkozen. Het toeval wilde dat niet zowel
Queen als Rodgers daar die avond een optreden zou gaan verzorgen. Vlak
ervoor had May Rodgers aan de lijn en vroeg hem of hij wilde zingen bij
het optreden van Queen. Rodgers was enthousiast en wilde het doen op
voorwaarde dat zij hem zouden ondersteunen bij zijn optreden. Na We Will Rock You, We Are The Champions en All Right Now werden al bijna direct de eerste plannen besproken voor een eenmalig concert.
In december 2004 maakt Roger Taylor bekend dat er in het voorjaar van 2005 een "Queen + Paul Rodgers" toernee door Europa zou komen, onder de naam Return of the Champions. De toernee begon als finale-act op het tweede 46664 Concert. Deze keer dus met Paul Rodgers als de nieuwe frontman. De tour deed ook Nederland en België aan; er werd opgetreden in Rotterdamse Ahoy, het Gelredome en het Sportpaleis
in Antwerpen.Van de Europese tournee verscheen op 12 september een
live-cd van het op 9 mei in Sheffield gegeven concert. Op 30 oktober
werd hier tevens een dvd van uitgebracht, welke direct op 2 in de
dvd-verkoop top 30 binnenkwam. Zowel de cd als de dvd dragen de titel Return of the Champions.
Na de Europese toernee werd de rest van de wereld aangedaan. Voor
het eerst in 20 jaar gaf Queen weer concerten in Japan en voor het
eerst sinds 1982 stond de band met ruim 20 concerten weer in de
Verenigde Staten op het podium.
Na een jaar van geruchten werd tegen het einde van 2007 duidelijk dat
May, Taylor en Rodgers werken aan het eerste nieuwe Queen-album in 12
jaar zouden gaan leiden. Het album staat gepland voor medio 2008 met
een aansluitende Europese tour in de herfst van datzelfde jaar. Op 30
november 2007 bracht de band, het een aantal jaren eerder door Roger
Taylor geschreven Say It's Not True, als single uit ter gelegenheid van de Wereld Aidsdag
op 1 december als (gratis) download en op 31 december als CD-single..
Het nummer is de eerste nieuwe studiotrack die als single werd
uitgebracht sinds No-One But You (Only The Good Die Young).
De Amerikaanse acteur Jack Nicholson speelt de hoofdrol in een spotje
voor de Amerikaanse presidentskandidaat Hillary Clinton. In het
filmpje, dat zaterdag op internet werd geplaatst, komen fragmenten voor
uit beroemde films waarin de drievoudig Oscarwinnaar optrad.
Dat
meldt de Amerikaanse internetkrant The Huffington Post. "Who do you
trust?!'' roept The Joker uit de film Batman het publiek toe. "Things
could be a whole lot better'', verzucht Jack Torrance uit The Shining.
"There is nothing sexier than a woman that you have to salute in the
morning'', knipoogt Colonel Jessup uit A Few Good Man.
Aan het
slot van het filmpje komt de 70-jarige acteur ongeschminkt in beeld, om
te beklemtonen dat hij achter de boodschap van zijn karakters staat.
Om Roadhouse Blues te bekijken druk op onderstaande foto
De blinde Canadese zanger en gitarist Jeff Healy, die jazz, blues en
rock speelde, is zondag overleden aan kanker. Dat heeft zijn agent
gezegd in een mededeling. Healy, die speelde met zijn gitaar plat op
zijn schoot, werd 41.
Hij
overleed in een ziekenhuis in Toronto aan netvlieskanker, een zeldzame
kankervorm waar hij al sinds zijn geboorte aan leed en waardoor hij
blind werd. In de Verenigde Staten ging het album "See the light"
(1988) van The Jeff Healy Band meer dan een miljoen keer over de
toonbanken. Op het album stond onder meer het nummer "Angle Eyes".
Jeff
Healy heeft samen gespeeld met B.B. King, Stevie Ray Vaughan, George
Harrison, Mark Knopfler en Jimmy Rogers. Hij stond op alle grote
Europese popfestivals. Zijn laatste album, "Mess of Blues", een blues-
en rockplaat, komt in maart in Amerika uit en in april in Europa..
Ishtar en Sandrine hebben de tweede halve finale van Eurosong gewonnen.
De kijker gaf een dolgelukkig Ishtar goud, Sandrine kreeg zilver. De
verkouden Geena Lisa werd laatste, en ook voor Tabitha Cycon is het
Eurosong-avontuur afgelopen. Brahim kreeg van de jury nog een wildcard
voor de finale volgende week, waarin verder nog Paranoiacs en Nelson
zitten.
Straffe halve finale In de tweede
halve finale zaten straffere kandidaten dan in de eerste, waardoor de
jury en de kijkers het bijzonder moeilijk kregen een favoriet aan te
duiden. Deze aflevering bevatte alleszins de beste stemmen, maar die
hebben natuurlijk niet automatisch ook de beste nummers of de beste
acts. In de rest van Europa lijken ze zich van dat probleem alleszins
niet veel van aan te trekken, en hebben ze al een paar 'foertnummers'
gekozen in plaats van 'serieuze' inzendingen. Zo stuurt Ierland een
kalkoen, Letland stuurt piraten, en Finland stuurt een metalgroep met
een (niet al te denderend) nummer in het Fins.
Geena Lisa Geena
Lisa mocht als eerste dingen naar de stemmen van de kijker. Ze had haar
zwarte uniformpje ingeruild voor een rood exemplaar met een enorme
split vooraan, maar verder zat er niets nieuw in haar act. De vier
'kloontjes' waren weer van de partij, de 'draailier' ook... De zang was
echter veel minder toonvast dan in de voorrondes, maar dat lag aan de
verkoudheid van Geena.
Marcel Vanthilt had deze keer wél naar
het nummer geluisterd. Hij vond het beter dan de vorige keer en begon
het zelfs al mee te neuzelen. Hij vond het echter ook "wat veel
huisvlijt uit Vlaanderen, goed als eindwerk op een lokale
muziekacademie maar meer ook niet." Katrina herhaalde nog eens dat het
nummer typisch Eurosong is, en liet het aan de kijkers over om daar al
dan niet voor te kiezen. Het werd 'niet', want 'Wheel of Time' haalde
vandaag het minste stemmen. Kris Wauters vond de act één van de beste
uit Eurosong, maar vroeg zich ook af of het nummer zou opvallen tussen
de andere inzendingen op het Songfestival. Hij plaatste meteen ook een
kanttekening bij zijn opmerking."Ierland stuurt immers een kalkoen",
zei hij, waarna Vanthilt aanpikte met "dan kunnen wij een kip sturen!",
verwijzend naar Geena Lisa. Ja, er werd wat afgelachen in die studio.
Tabitha Cycon Tabitha
Cycon had haar blauwe pyjama deze keer gelukkig thuisgelaten, en had
hem ingeruild voor een stijlvolle zwarte creatie van Nicky Vankets -
'Vanklets' volgens Bart 'Jos Bosmans' Peeters. Haar kleinschalige
'Shiny Happy People'-act van vorige keer was helemaal omgetoverd tot
iets grootser en blitser, maar het opgewekte gevoel was gebleven. Twee
danseressen met zwarte leggings - heeft iemand een idee waarom die
dingen terug in de mode zijn? - zwierden wat met hun kont naast de
zangeres, terwijl drie achtergrondzangers in witte pakken achter haar
stonden mee te klappen. Zij werkten zich nog wat meer op de voorgrond
met een nieuwe gimmick, een amusant beatboxstukje op het einde van het
nummer. Verder zette Tabitha een serieuze 'kwek' open, misschien een
iets té grote, maar zingen kan ze natuurlijk wel. Het is natuurlijk
niet omdat je het kan, dat je het ook zo sterk moet laten horen. Iets
minder vocaal geweld had wellicht wat meer dynamiek in het nummer
gestopt.
De jury was bijzonder positief voor Tabitha. Katrina
was heel blij dat het advies van de jury over de act en de titel - het
nummer heet nu 'It's a beautiful day' - werd opgevolgd. Ze noemde
Tabitha "één van de beste stemmen" maar waarschuwde voor overdaad in
verband met de dansers. "Misschien sta je nu wel een beetje in de
schaduw van de dansers en de achtergrondzangers," dacht ze. Kris
Wauters: "De act sluit nu veel beter aan bij de song. Het een happy
song en de act straalt nu die sfeer uit." Marcel Vantilt zag wat meer
erotiek, en was daar natuurlijk heel blij mee. De danseressen hadden
van de oude bok ook wel iets schaarser gekleed mogen zijn, maar in de
studio zag hij de close-ups van de achterwerken in de leggings
misschien niet. Het nummer kon hem wel niet helemaal overtuigen. "Heel
goed geprobeerd, maar net geen sigaar," besloot hij.
Sandrine 'Soulpraline'
Sandrine - dixit Bart Peeters - had haar paarse jurk van in de
voorrondes omgeruild voor een goudgeel exemplaar, "omdat ik vind dat je
de mensen altijd iets extra moet geven." Ook haar kapsel was omgetoverd
tot een enorme krullenbol. Haar in het wit gestoken dansers - wit is
duidelijk de kleur van deze halve finale - hadden met een
matrozenhoedje iets meer 'Village People'-gehalte dan de vorige keer,
maar je moet natuurlijk al straffe toeren uithalen om op het podium op
te vallen naast Sandrine. Met haar uitstraling heeft ze eigenlijk ook
geen dansers rond haar nodig, en wat ons betreft mocht ze die
huppelende matroosjes dan ook gewoon thuislaten. Enfin, het hoort er
blijkbaar bij. 'I feel the same way' werd geweldig gezongen, maar van
het nummer zelf blijft eigenlijk bitter weinig hangen.
Ook
Sandrine mocht op veel lof rekenen bij de jury. "Je hebt veel 'star
quality' en je bent het middelpunt van heel die act," zag Kris Wauters.
Hij was "zeer benieuwd hoe je de act gaat aanpassen als de backing
vocals live moeten". "Dit nummer kunnen we nu al sturen," vond hij, en
hij wou het dan ook zeker terugzien in de finale. Hij begon dan opnieuw
over die kalkoen, waarna Marcel Vanthilt hem weer onderbrak en uitriep:
"Laten we een chocotoff sturen!". Katrina keek na die opmerking een
beetje verontwaardigd, maar dat sloeg meteen om toen ze haar met
superlatieven beladen commentaar mocht geven. Ze zag bij Sandrine
namelijk de beste choreografie die ze ooit had gezien. "Fantastisch,
geweldig en kippenvel," luidde het. Marcel Vanthilt had niet echt op de
dansers gelet, maar vond hun Jean-Paul Gaulthier-look wel geslaagd.
"Heel mooie pasjes," had hij gezien. Hij vroeg zich wel af "of het
nummer sterk genoeg is om internationaal potten te breken. Maar die
vraag is niet déze week aan de orde, maar wel volgende week. Tot
volgende week!", orakelde hij.
Ishtar Bij
Ishtar was helemaal niets veranderd aan de act, en dat was ook helemaal
niet nodig. Muzikanten met een instrument en een klassiek geschoolde
zangeres, meer moet dat niet zijn. De huppelende gitarist blijft
trouwens geweldig amusant om naar te kijken, de man begon er ocharme
helemaal van te zweten. Je bent blijkbaar wel ofwel sterk voor, ofwel
sterk tegen dit nummer in de fictieve taal. Het laat alleszins niemand
koud, en dat kunnen we niet van alle deelnemende nummers zeggen.
Ishtar
heeft volgens zangeres Soetkin trouwens kritiek gekregen uit de
klassieke hoek, waar sommige mensen het blijkbaar belachelijk vinden
dat 'serieuze' muzikanten meedoen aan zoiets commercieel als Eurosong.
Erg toch, dat die hokjesgeest aan volwassen mensen terug kinderachtige
manieren geeft. Je eigen (!) muziek spelen voor een groot publiek is
dan slecht, maar andermans muziek spelen voor een select gezelschap is
dan goed? En laat de subsidies maar komen? Alleszins, Ishtar heeft een
origineel en tof nummer waarmee ons land het Songfestival kan winnen,
en van ons mogen ze dat zeker proberen.
Kris Wauters werd nog
steeds blij van het nummer. "Buiten de taal is er niks fake aan wat
jullie doen, en dat voel je heel goed." Marcel Vanthilt zei dat zijn
bakker, zijn beenhouwer en zijn moeder 'O julisi na jalini' goed
vonden. "De enigen die het niet goed vinden zijn Sandra Kim en Lilliane
Saint-Pierre, maar die hebben nooit smaak gehad," vond Vanthilt, die
voor de rest zelf ook helemaal voor was. Hij besloot met "het zou
gewoon een schande zijn als jullie niet in de finale zitten," en zo is
dat. Ook Katrina werd vrolijk van het nummer. "Als het goed genoeg is
voor de beenhouwer van Marcel, dan is het goed voor mij", luidde het.
Brahim Brahim,
die volgens Bart Peeters "zwoeler is dan Betty als ze zat is", vloog er
meteen in met 'What I like about you'. Een beetje nasaal gezongen, een
beetje falsetstem, het kwam er allemaal supernaturel uit bij Brahim, en
hij werd daarbij prima ondersteund door twee achtergrondzangeressen en
een -zanger. De break in het nummer kon ons minder bekoren, en voor de
rest kabbelt het ook wel wat voort. Brahim heeft een hele goeie stem,
maar niet het beste nummer.
Katrina vond 'What I like about you'
nog beter dan vorige keer. "Jij bent zo ongelooflijk zelfzeker, je
staat daar van 'laat alles maar aan mij over'". Ook de choreografie
vond ze super, en heel professioneel gedaan. Marcel Vanthilt was het
daarmee eens, maar kon het refrein niet echt onthouden. "Eerder de
nummer twee," was zijn verdict. Kris Wauters zag ook dat het goed was:
"Zoveel stijl, zoveel klasse, zoveel uitstraling op het podium, niets
op aan te merken." Hij gaf ook nog een compliment voor de "schitterende
backings van topniveau", en kon dan eindelijk zijn grapje vertellen:
"Ik heb vernomen dat Ierland een kalkoen stuurt, en als we zo
doordenken moeten we eigenlijk Samson sturen," was dat. "Maar toch
liever Brahim", besloot hij.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
