"Wij waren beter dan The Stones, ik zweer het u"

Little Jimmy, alias Don Croissant, speelde in 1966 met zijn band Little Jimmy and the Sharks ("drie Indonesiërs, een Surinamer en ik") in het voorprogramma van The Rolling Stones toen die optraden in het sportpaleis van Schaarbeek. Zeven jaar later, in 1973, bood Keith Richards de Gentenaar dé carrièrekans van zijn leven. Maar Jimmy, die inmiddels van Brussel zijn nieuwe thuishaven maakte, koos voor zijn gezin. "Velen hebben me verweten dat ik die kans niet heb gegrepen. Dat ik stom was. Bullshit. Heb ik iets verkeerds gedaan door voor mijn vrouw en kinderen te kiezen? Ach, misschien had ik de plek kunnen innemen waar Ron Wood nu staat, maar dat is fantasie". Daarbij: "Wij waren beter dan zij".

Marcel Claeys staat op zijn identiteitskaart, maar iedereen noemt hem Jimmy. Of Don. Levensgenieter, bluesfanaat, non-conformist, anarchist.

Jukeboxen in cafés
Geboren in de volkse Gentse deelgemeente Ledeberg, waar hij als kind Sam Cooke, Chuck Berry, John Lee Hooker, Fats Domino en Little Richard ontdekte op de jukeboxen in de cafés die hij met zijn ouders bezocht. Zijn oom leerde hem mondharmonica spelen, Jimmy was nog geen veertien toen hij lid werd van Harmonie Sint-Cecilia. En toen ontdekte hij de gitaar en richtte hij zijn eerste bandjes op.

Begin 1966 speelde hij met Little Jimmy and The Robots, toen hij in Blankenberge een rock-'n-rollensemble bezig zag: The Sharks, drie Indonesiërs en een Surinamer. Het klikte en in maart 1966 speelden ze elke zondagnamiddag in Brussel.

Zelfde invloeden
"Van drie tot zes uur in de namiddag speelden we zes maanden lang in Club des Aigles, één van de kelderclubs op het Martelarenplein waar nu de Vlaamse Gemeenschap huist. Op een zondag kwam iemand van de organisatie van het concert van The Rolling Stones op me af. Pierre Rock and Roll noemde iedereen hem. 'Als je wil, kan je het voorprogramma van The Stones spelen'. Dat was direct in orde".

"Of ik toen een fan was van The Stones? Sowieso. De muziek die ik speelde en waar ik zot van was en nog ben, dat waren ook de invloeden van de Stones in die tijd: Chuck Berry, Bo Diddley, Jimmy Reed. Ik ben nog meer fan van oude bluesmuzikanten als John Lee Hooker, Muddy Waters en Little Walter, en ook daar kenden The Stones alles van. Pas op, ook zij speelden toen nog overwegend covers. Alle beatgroepen hadden in die tijd dezelfde invloeden: blues en rhythm and blues. Een Beatlesfan ben ik nooit geweest, hoe goed ze ook waren. Zij hadden minder die invloeden."

"Ons optreden begon om drie uur in de namiddag, en ik moest die avond nog in Gent gaan spelen. Ik heb toen niet met The Stones gesproken, nee, ze hadden toen al elk twee bodyguards. Dat waren taferelen als bij de Beatlemania, hé. Na ons optreden heb ik ze vanuit de coulissen een paar nummers zien spelen. 'The Last Time', 'Tell Me' en ik denk '19th Nervous Breakdown'. Wij waren beter dan zij, ik zweer het u, en ik ben geen dikke nek. Die zaal zat ook niet vol, enkel het middenplein was gevuld, op de tribunes zat niemand. Ik denk dat er zo'n 5.000 man was".