Luc De Vos en zijn zachte artistieke hand

Een handdruk vertelt veel. Die van Luc De Vos was zacht. Het zal niemand verbazen. De hand, een belangrijk instrument in zijn artistieke leven. Gitaarspelen, schrijven. Maar ook een kleine blijk van warme genegenheid voor wie hij niet eens deftig kende.

Meer nog dan 'Mia' stonden voor ons 'Anja' en 'Bartje' centraal. Het is nog altijd wachten op een straffere formulering dan: "De laatste dans die moet je mij nog schenken". Helder, heerlijk, eerlijk. We zouden zo het podium van Kneistival opgestormd zijn, toen in 1993 op het Heldenplein. Alleen maar voor die openstaande dans met de teddybeer achter de microfoon.

En Bartje dus, uit het schitterende nummer 'Lieve Kleine Piranha'. We zien met de ogen toe het ventje zo door de raam turen en mijmeren over Mia en het leven. Vergeten we ook De Vos' eigen onovertroffen muzikale versie van Mike Nichols' 'The Graduate' niet. In 'Soms Vraagt Een Mens Zich Af': "Ik werd haar slaaf, haar kleine loeder". En verder ook iets met een achterbank van een nieuwe wagen...

Respect van drie generaties
Luc De Vos leek niet altijd te beseffen hoe fantastisch hij was. We noemden hem maanden geleden op een stevig benevelde nacht de "Urbanus van de Belgische muziekscene". Uit oeverloos respect, omdat hij met zijn knappe liedjes drie generaties overspande. We hadden net de iPod van onze kleine spruit laten kennismaken met Gorki/Gorky. Vader, zoon en kleinzoon die naar dezelfde, nog erg jonge, artiest luisteren. Welke muzikant kan dat zeggen? Hij glimlachte gewoon even, zoals hij vaak glimlachte.

Schrijven was wezenlijk voor Luc De Vos. Zijn mooie muziek kan niet losgekoppeld worden van die ogenschijnlijk eenvoudige maar diepmenselijke teksten. Hij liet de constant in hem opborrelende woordenvloed ook naar zijn columns en boeken stromen. Op de Boekenbeurs vertelde hij ons laatst nog over zijn discipline om dagelijks te schrijven. "Want anders lukt het niet, hoor". Helder, heerlijk, eerlijk. Talent is geen talent als het niet ontplooid wordt. Hij gaf een onbenul graag lieve, ongedwongen, subtiele raad om er zelf ook voor te gaan. En toen ging hij een sigaretje roken en was hij weg. Voor altijd.

Luc De Vos verwachtte veel van zijn nieuwe roman 'Paddenkoppenland'. Hij zou ermee in de voetsporen treden van dat ander Oost-Vlaams literair wereldtalent. En wie zou hem dat niet gunnen? Zelfs postuum, al was dat verdorie echt wel niet de bedoeling.