Marjan, vrouw van Wouter Deprez: "Ik ben niet bang meer voor de dood"

Wouter Deprez tourt momenteel door Vlaanderen met zijn nieuwe theatershow 'Bloemen, bijen en borstbollen', waarin hij ook vertelt over de borstkanker van zijn vrouw Marjan. "Ik vertrok al lachend naar het ziekenhuis: 'wie weet kom ik terug met kanker'", vertelt ze zelf in HUMO.

Op 21 maart, de eerste dag van de lente, kreeg Marjan te horen dat ze borstkanker had. "Een jaar geleden zei de gynaecologe dat ze een bolletje voelde in mijn borst", vertelt ze in HUMO. "Ik schonk er geen aandacht aan, ook omdat zij zei: 'Het zal wel niks zijn'. Dit jaar zei ze precies hetzelfde, maar achter haar bureau bedacht ze zich plotseling: 'Ik zou voor alle zekerheid toch een echografie laten nemen'. Ik heb er nog weken overheen latengaan, was er totaal niet mee bezig. De ochtend toen ik voor de echo naar het ziekenhuis vertrok, zei ik al lachend tegen Wouter: 'Wie weet kom ik met kanker terug'."

In het ziekenhuis merkte ze meteen dat het niet goed zat. "Ik zag aan de radioloog dat er wat scheelde: hij fronste wel erg diep. Hij stelde voor ook een mammografie te laten maken en een biopsie te laten nemen. Het resultaat kwam later via mijn gynaecoloog. Ik ben rustig gebleven, heb Wouter gebeld en ben in de bibliotheek informatie over borstkanker gaan opzoeken."

Kalm blijven
Later werd het haar wel even te veel. "Ik dacht dat een operatie en bestraling zouden volstaan. Maar toen bleek ik ook chemo te moeten ondergaan. Dat was een klap, maar ik heb geprobeerd me er niet in te verliezen." Marjan blijft er allemaal vrij kalm onder. "Ik kan flippen over kleine dingen, maar hoe groter de gebeurtenis, hoe rustiger ik word. Omdat ik weet: je hebt er geen grip op. Dus ik blijf kalm en ik geloof dat het goedkomt."

Goede cijfers
Marjan heeft 95 procent kans dat de kanker niet terugkeert. Optimistische cijfers, maar ze benadrukt dat alles nooit meer hetzelfde zal zijn. "Ik kan de draad niet meer oppakken omdat ik zoveel heb meegemaakt. Ik ben vaker bezig met een eindig leven dan vroeger. De dood was tot voor kort iets vies, ik durfde daar niet naar kijken. Nu heb ik dat wel moeten doen."

Ze heeft haar lot ook aanvaard. "Door de dood in de ogen te kijken, gaat de angst weg. Ik ben er niet meer bang voor, ik heb het aanvaard. Het moeilijkste is, dat ik kinderen heb." Die begrijpen niet altijd even goed wat kanker betekent. "Joshua (8) weet nu wat kanker en chemo is, maar Otis (5) nog niet. Ik moet hem telkens opnieuw uitleggen dat ik ziek ben. 'Ze is helemaal niet ziek, ze moet toch niet hoesten', zei hij laatst. Voor hem is kanker iets dat ons leven bepaalt, niet zozeer een dodelijke ziekte. En ik moet zeggen: ik zie het inmiddels ook zo."