Elke Clijsters één jaar na haar scheiding van Jelle: "Ik mag best fier zijn op mezelf"

Elke Clijsters (32) heeft iets gedaan wat Bekende Vlamingen zelden doen: een boek schrijven over haar echtscheiding zoals die is. Geen zeemzoete uitleg over 'opnieuw eigen paden bewandelen', maar een oprecht relaas over de breuk met Jelle Van Damme, en dat het pijn deed. "Met mijn verhaal wil ik andere mensen helpen", aldus Elke, die na één jaar sterker staat dan ooit. "Ik heb lang in andermans schaduw geleefd", beseft de jongste van de Clijsters-clan. "Maar door deze scheiding heb ik mezelf gevonden."

Ze heeft even getwijfeld, natuurlijk, over dat boek, dat 'Dancing Solo' heet. Weliswaar is het vooral een praktisch boek rond emoties en hoe je jezelf versterkt - geen 'tell all' over haar huwelijk - maar er zitten wel eerlijke anekdotes in, en dat staat een beetje haaks op wat gewoonte is in de BV-wereld: luchtig melden dat je 'elkaar in volle vriendschap weer de vrijheid gunt'. Elke Clijsters daarentegen beschrijft hoe ze huilend in bed lag. Geeft toe dat ze Jelle Van Damme, die nu in Amerika voetbalt bij LA Galaxy, nog graag zag na de scheiding. En dat ze ook op zoek moest naar zichzelf: ze is de dochter van Lei Clijsters, zus van Kim Clijsters en tenniste ook zelf, maar wie is Elke?

Jullie scheiding dateert van een jaar geleden. Is er één moment geweest waarop je haarscherp besefte: nu is het voorbij?
"Neen, dat is in stappen gegaan, bij mij. Dat heeft toch wel twee jaar geduurd. Je denkt: ik ga scheiden. Dan twijfel je. Je gaat heen en weer. 'Kunnen we toch niet harder proberen, voor de kinderen?' Dan denk je: neen, het is voorbij. Maar er is niet ineens geroepen van: het is gedáán."

Wat is het moeilijkste aan scheiden, Elke?
"Het loslaten. En je moet zovéél loslaten. Niet alleen de persoon van wie je hield, maar ook het leven dat je samen had. Die droom van samen oud te worden. Die droom van een hecht gezin. Vrienden die je samen had. Ook financieel is het voor mij veranderd. Als je met twee bent en je zorgt samen voor een inkomen... Dit huis staat nu te koop, het is ook gewoon te groot. Ik moet daar slim in zijn: ik ga verhuizen naar de stad en dat vind ik niet eens zo erg - ik denk dat de drukte me deugd zal doen. Er verandert dus veel en je kan alleen maar proberen het om te buigen naar iets nieuws, dat óók goed is - bijvoorbeeld door een andere band met je ex-partner op te bouwen."

Heb je alles goed kunnen ombuigen, vind je?
"Als ik zie wie ik nu ben, vergeleken met een jaar geleden, dan mag ik heel fier zijn. Dat is echt een groot verschil. Ik wil niet arrogant klinken, maar ja, ik denk dat ik met de situatie ben kunnen omgaan. Zoiets heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat ik al dingen had meegemaakt voor deze breuk. Het verlies van mijn papa. Mijn beste vriendin die overleden is toen ik jonger was. Nu voel ik: als ik iets moet verwerken, dan kan ik dat plaatsen, hoewel ik natuurlijk wel heel erg verdrietig ben. Ik kan daar het positieve uit halen. Ik denk dat maar één ding mij echt totaal onderuit zou kunnen halen: als er iets heel ergs zou gebeuren met de kinderen. Daar heb ik oneindig veel respect voor, voor mensen die na zòiets toch nog altijd verder kunnen met hun leven."