Jan Van Looveren verontschuldigt zich bij Marc Herremans: "Als het maar weer goed komt met z'n rug"

Gisteren trok Jan Van Looveren in zijn programma 'Op weg met Jan' door de Peruviaanse bergen met triatleet Marc Herremans. Aan de beelden te zien een heel plezante reis, maar er is iets waar Jan nog steeds spijt van heeft. "Hopelijk komt het weer goed met Marc zijn rug", klinkt het in Dag Allemaal.

Tijdens een van de lange ritten door het land reed Van Looveren in een diepe put op de weg. Door het schemerduister merkte hij het gat te laat op. De schok was enorm: zowel Jan als Marc vlogen tegen het dak van de auto. Zo'n klap kan al gevaarlijk zijn voor mensen als Jan, maar voor Marc Herremans betekende het voorval heel wat meer. Aangezien hij sinds zijn fietsongeluk vijftien jaar geleden geen buikspieren meer heeft, werd de slag volledig opgevangen door z'n ingewanden. De kans op inwendige bloedingen was dan ook zeer reëel. "Dat is altijd even afwachten", verzuchtte die. Gelukkig leek er niets aan de hand de dag erna.

Nu, bijna een jaar na de opnames, bleek die klap toch veel meer gevolgen te hebben dan gedacht. "Ik heb van hem vernomen dat hij nog altijd last heeft. Misschien was het niet echt verantwoord om samen zó'n avontuurlijke tocht te ondernemen. Die minuten daarna... Dat was paniek. Ik dacht echt dat we de opnamen moesten stopzetten, om ons naar 't dichtstbijzijnde ziekenhuis te reppen. Marc kan immers een inwendige bloeding krijgen van zo'n slag, vertelde hij mij. Maar door z'n verlamming zou hij dat zelf niet voelen. Probeer je dat maar eens in te beelden."

Shit happens
"Ik vrees dat hij in naam van 't avontuur enkele lichamelijke grenzen heeft overschreden. Marc heeft, kennelijk, twee weken lang met koorts gekampt. Die is gelukkig weggeëbd. De problemen met zijn rug daarentegen... Al sinds onze reis zit er iets niet goed in z'n rug. Alsof er een stukje uitsteekt. Een uitstulping... Vooral als hij in z'n rolstoel zit, heeft Marc daar last van. Al weten we niet zeker of dat van de reis komt."

Marc zelf neemt Jan echter niets kwalijk. "Uiteindelijk: iederéén was moe die bewuste dag. We hadden er een rit van zo'n dertien uur op zitten. We hadden die put allebéi niet zien aankomen. En op zich is dat geen drama, hé, in zo'n put rijden. Enfin, ik wil niet te fel zeuren over 't feit dat ik geen buikspieren meer heb of mijn verlamming. Er zijn ergere dingen in 't leven."