Gert Verhulst: “Ik ben in soort depressie gesukkeld na scheiding”

Gert Verhulst was deze ochtend te gast in het Radio 2-programma ‘De Rotonde’, waarin hij openhartig vertelde over zijn leven. Van afscheid nemen, over zijn drukke job, tot zijn scheiding: de altijd goedlachse Gert ging geen onderwerp uit de weg. 

In het gesprek vertelt de Studio 100-baas dat zijn scheiding in 2003 hem behoorlijk dwars heeft gezeten. ”Mijn kinderen zijn geboren rond de periode dat ik bij Studio 100 begon. Dat was enorm hectisch dus. (Na de scheiding kozen Verhulst en zijn ex voor co-ouderschap, red.) Ik ben mijn kinderen eigenlijk pas beginnen zien na de scheiding.”

Schuldgevoelens

Gert bleef met enorme schuldgevoelens achter. “Omdat ik was weggegaan en mijn kinderen de ene week wel zag, de andere week niet. Ze gingen naar school in Kapellen en ik woonde in Antwerpen. Ik stond er op om ze zelf elke dag naar school te brengen. Antwerpen naar Kapellen in de spits, en daarna naar Schelle voor Studio 100. Elke dag opnieuw. Dat zorgde voor veel stress. De combinatie met mijn job was moordend. Je wilt goed doen, niet tekort schieten. Je wil een goeie vader zijn.”

De moeilijke periode is de band met zijn kinderen wel ten goede komen, zegt Gert. “Maar het was voor mij wel heel stressvol. Daardoor ben ik toch wel in een soort depressie gesukkeld. Daar kwam dan nog bij dat de relatie met Karen (Damen, red.) in die periode ook op de klippen is gelopen. Dat is allemaal niet bevorderlijk voor de levenskwaliteit.”

“Mama is altijd bij mij”

Ook het afscheid van Gerts moeder drie jaar geleden kwam aan bod. Hoewel ze getroffen werd door ziekte, kwam het overlijden als een donderslag bij heldere hemel. ”Afscheid hebben we dus niet kunnen nemen”, aldus Verhulst. ”Maar ze was wel net een week bij me aan zee geweest. Alsof het zo had moeten zijn”

De begrafenis werd geregeld en de familie Verhulst besloot om haar te cremeren en daarna uit te strooien. Tot het zover was, vertelt Gert. “Ik zag dat plots niet meer zitten. Mijn moeder die uitgestrooid zou worden. Toen heb ik gezegd: stop! Ik ga haar assen mee naar huis nemen.” De moeder van Gert staat nu in een urne ten huize Gert Verhulst, “op den dressoir”. “Ze had gezegd dat ze hier nooit meer weg ging. Ze had gelijk.”