Handjevol kanshebbers voor Gouden leeuw
Matt Damon en zijn vrouw op een bootje in Venetië.
Nu de laatste van de 25 films in het competitieluik gezien is, kan de
zevenkoppige jury van het Internationale filmfestival van Venetië zich
opmaken om morgen de winnaars van de 66ste editie van 's werelds oudste
filmfestival bekend te maken. Afgaande op de kritieken blijkt Venetië
2009 van een zeer behoorlijk niveau te zijn geweest, wat meteen inhoudt
dat een handjevol films naar voren worden geschoven. Mogelijk wordt de
traditie - op het Lido worden enkel ernstige en 'moeilijke' films
bekroond - doorbroken.
Zwarte komedie
Niet
één, maar zelfs twee komische prenten wordt een kans op de Leone d'Oro
toegedicht. Het gaat om 'Soul Kitchen' van de Duitse Turk Fatih Akin en
'Life during Wartime' van indie-meester Todd Solondz.
Solondz' films zijn steeds humoristisch, tenminste voor liefhebbers van zwarte komedie bovenop een wrange maatschappijvisie.
De
oorlogstijd waarvan sprake is die tussen de geslachten, bij uitbreiding
tussen alle mensen. Voor Akin, maker van bejubelde maar diepernstige
films als 'Gegen die Wand' en 'Auf der anderen Seite', is zijn ode aan
'heimat' Hamburg een uitzonderlijk luchtig gebeuren.
Druk
Ook
de oude meester Werner Herzog worden winstkansen toegeschreven, al is
het maar omdat de visionaire Duitser ('Aguirre', 'Fitzcarraldo') met
twee films aanwezig was: de neo-filmnoir 'Bad lieutenant: Port of Call
New Orleans', een remake van Abel Ferrara's 'Bad Lieutenant' waarvan
Herzog ontkent dat het een remake is, en het postmoderne Griekse drama
'My son, my son, what have ye done?', dat naar verluidt té zwaar weegt
om op een prijs te kunnen hopen. En de jury zou wel eens kunnen
afknappen op de 'druk' die festivaldirecteur Marco Müller heeft
uitgeoefend door 1 cineast tweemaal een forum te geven.
Politiek getint
Venetië
is vaak gecharmeerd door politiek getinte films. Als dat anno 2009 weer
het geval is, staat 'Levanon' (Libanon) van de Israëlische debutant
Samuel Maoz met stip bovenaan. De film over de Israëlische inval in
Libanon van 2006, het geweld gezien vanuit de ogen van de jonge
bemanning van een tank, wordt geloofd als een evenknie van het
verbluffende 'Waltz with Bashir'.
Michael Moore
Ook
documentairemaker Michael Moore ('Capitalism: A love story') wordt
genoemd -al bewandelt de mollige Amerikaan zelden vernieuwende
filmische wegen. Wordt het filmische nog verder naar de achtergrond
gebracht ten voordele van het uitdragen van 'een boodschap', dan is ook
de Iraanse prent 'Women without Men' van de kunstenares Shirin Neshat
niet kansloos: de film gaat namelijk over vrouwen (onderdrukt) in
Teheran (onderdrukkend).
Baaria
Evenmin
uitgesloten is een andere, minder welriekende vorm van politieke keuze.
Italiaanse kranten sluiten niet uit dat de epische openingsfilm van het
festival, 'Baaria' van Giuseppe Tornatore, naar een bekroning snakt.
'Baaria' blijkt niet echt een Tornatore op zijn best te zijn, maar de
prent kostte 35 miljoen euro en is geproduceerd door Mediaset, de
maatschappij van premier Silvio 'Casanova' Berlusconi. Sua Emittenza
zou wat graag hebben dat Venetië nog eens gewonnen wordt door een
product van eigen bodem.
Lourdes
Niet
politiek van inhoud, maar vaak vermeld als kanshebber is het naar
verluidt indrukwekkende 'Lourdes' van de Oostenrijkse Jessica Hausner,
waarin de bedevaart-business naar het Maria-oord in de franse Pyreneeën
uit de doeken wordt gedaan.
Op Belgisch gejuich hoeft niet echt
gerekend te worden. Jaco van Dormaels dure, Engelstalige futuristische
meditatie 'Mr Nobody' kon wel bekoren maar niet impressioneren, onder
meer wegens te lang en niet echt origineel. Maar 'Lourdes' bewijst dat
mirakels altijd mogelijk zijn.
|
