Willie Nelson op 24 juni in de AB
Klik op de foto om 'Blue Eyes Crying In The Rain' te beluisteren
Vlaanderen houdt niet van country, ook al drukken we nu collectief Bobbejaan Schoepen tegen de borst. Laat ons dat met Willie Nelson wat eerder doen. Daar zijn goede redenen voor.
Van de doden niets dan goeds, kijk maar naar Johnny Cash, maar de Vlaamse muziekliefhebber haalt doorgaans de neus op voor al wat naar country ruikt. Tenzij de smaakpolitie groen licht geeft, zoals bij de reeks 'American Recordings' die Cash in zijn laatste jaren zo populair maakten.
Zo was het ook in 1992, toen Willie Nelson met zijn maten Waylon Jennings, Kris Kristofferson en Johnny Cash als de country-supergroep The Highwaymen in Vorst Nationaal zouden spelen. Het concert werd afgelast omdat er ocharme vierhonderd kaartjes werden verkocht. Enkele weken eerder was ik er getuige van hoe Britse fans het kot, in casu Wembley Arena, afbraken tijdens het concert van deze levende legendes. Mis deze keer de kans niet om de 77-jarige sympathieke outlaw aan het werk te zien.
Wat heeft Willie Nelson gemeen met Bobbejaan Schoepen, behalve dat de jongere generatie hem wellicht pas na zijn dood écht zal beginnen waarderen? Willie maakt net als Bobbejaan, muziek voor en over de kleine man. Ze hebben beiden ook wat grootheidswaan. Willie kocht een stad, al heette die niet Lichtaart en bleek hij een minder geslaagde zakenman dan Bobbejaan. Hij moest zijn stad verkopen om de belastingsgieren van zijn dorpel te houden. Willie kocht ook een pretpark. Hoewel, dat was eigenlijk een golfterrein, maar dankzij Tiger Woods weten we dat ook dat pretparken zijn.
Willie mag ook graag een frietzak opsteken en zetelt in de adviescommissie die het gebruik van wiet wil legaliseren. Ten tijde van Jimmy Carter blowde hij op het dak van het Witte Huis, in 2006 werd op zijn tourbus een voorraadje van honderd gram magic mushrooms en 700 gram wiet aangetroffen. Ook groen: Willie richtte een bedrijf op dat biodiesel verkoopt, BioWillie, gemaakt van soja-olie. En als er ergens in de VS boeren in nood verkeren, richt hij nog eens Farm Aid in, waar hij dan op zijn tractor tot voor het podium rijdt.
Nu we de aandacht van de jonkies hebben: de muziek! Vergeet 'To All The Girls I Loved Before', de stinker die hij met Julio Iglesias opnam. 'They All Went To Mexico' belandde in onze contreien ook in de hitlijsten, maar kan evenmin als zijn beste werk omschreven worden.
Zijn eerste successen schreef Willie voor anderen: Billy Walker kon een eigen dorp kopen met de opbrengsten van 'Funny How Time Slips Away', Faron Young zong 'Hello Walls' in de hitlijsten, Roy Orbison moest "merci, Willie" zeggen voor 'Pretty Paper' en Patsy Cline had haar grootste hit 'Crazy' ook aan Willie te danken.
Zijn nummer 'Night Life', best bekend in de versie van Ray Price, is de meest gecoverde countrysong ooit. Begeleid door Calexico leverde hij met 'Señor (Tales of Yankee Power)' een van de beste bijdragen aan de Dylan-biopic 'I'm Not There'. Maar we houden toch het meest van zijn oudere werk, zoals 'Touch Me' en 'Hello Walls'.
Onlangs bracht hij op het Blue Note-label het album 'American Classic' uit, met Norah Jones en Diana Krall. Maar laat dat laatste u niet afschrikken. Kom vooral luisteren op 24 juni in de Ancienne Belgique. (br.hln)
|
