Gorillaz op Roskilde: de heer Albarn houdt een feest
Gorillaz was de eerste topact op het jarig Roskilde, en het was
meteen een schot in de roos: in tegenstelling tot Glastonbury, waar
Albarn & co moesten invallen voor U2, was het publiek in Denemarken
wél klaar voor het geesteskind van de Blur-zanger. Het draaide uit op
een groot feest, en aan het eind ging Damon Albarn zelfs met tranen in
de ogen op z'n knieën.
Gorillaz treedt niet veel op en was/is deze zomer slechts te zien op
drie festivals: Glastonbury, Roskilde en Benicassim. In het najaar is er
een reeks zaalconcerten, ondermeer in Amsterdam, die allemaal al
uitverkocht zijn. Voor Roskilde waren de verwachtingen bijzonder hoog
gespannen: in het voorjaar maakte programma-directrice Rikke Oxner
bekend dat Gorillaz een exclusieve set in elkaar zouden knutselen.
Albarn zou ook een enkele gasten meebrengen. Het werden er uiteindelijk
een veertigtal (!) met sleutelrollen voor Bobby Womack, Little Dragon,
Kano, Bashy, M.I.A., Bootie Brown, Hypnotic Brass Ensemble en het
National Orchestra of Arabic Music.
Het
eerste deel van de set - Orchestral Intro, Welcome to the World of the
Plastic Beach (met Snoop Dogg en Hypnotic Brass Ensemble), Last Living
Souls, O Green World en Kids With Guns - werd nog geplaagd door wat
technische mankementjes en slordigheden. Maar vanaf Stylo zaten Albarn
& co op kruissnelheid. Meteen ook het eerste hoogtepunt van de
avond, waar meteen een tot de essentie gestript On Melancholy Hill op
volgde. Rhinestone Eyes, Broken en Empire Ants waren voor de gelegheid
ook in een nieuw jasje gestoken. Dat gold ook voor een beklijvende,
zeven minuten durende versie van Empire Ants met Yukimi Nagano, die net
als Albarn zichtbaar aangedaan was van de ovatie die daarop volgde.
Wat Albarn daarna flikte, is één van de strafste
dingen die we hebben gezien op een festivalpodium: een uitgesponnen
White Flag, ingezet door een voor de gelegenheid uitgebreid National
Orchestra of Arabic Music, die een hypnotiserend duel aangingen met
rapper Kano en Bashy. Een heen-en-weer tussen twee ogenschijnlijk
onverzoenbare culturen, met Damon Albarn in het midden, symbolisch
zwaaiend met een witte vlag.
Het
eerste deel van het concert werd afgesloten met de zware beats van DARE
(met M.I.A. in plaats van Shaun Ryder) en Glitter Prize (zonder Mark E
Smith, die op Glastonbury erin slaagde de drie zinnetjes die hij moest
zingen te vergeten). Op de achtergrond zag je een fregat vergaan in een
storm, één van de al bij al weinige Jamie Hewlett-momenten. De
technische hoogstandjes, high tech video's en projecties die de eerste
optredens van de band karakteriseerden waren schaars tijdens het
optreden op Roskilde. De Gorillaz lijken definitief uit hun cartoonkooi
ontsnapt. Albarn heeft dan ook een echte band tegenwoordig, met Mick
Jones en Paul Simonon van The Clash, drie dames op strijkers, twee
drummers (Cass Browne en Gabriel Wallace), twee keyboardspelers (Mike
Smith en Jesse Hackett), vier backing vocalisten en gitarist Geoff
Wotton. Ze hadden er duidelijk allemaal leute in.
Het tweede deel van de set begon met
ingetogen Cloud of Unknowing (met een schitterende Bobby Womack). Dirty
Harry, Feel Good Inc. en Clint Eastwood veranderden de wei van Roskilde
in een kolkende, dansende massa. Waarna Albarn dus met tranen in de ogen
op zijn knieën zakte en stamelde "Roskilde, you have no idea how much
this means to me." (br.hln)
