Werchter: Fleet Foxes spelen bloedmooi op veilig
Klik op de foto om ' He Doesn't Know Why ' te beluisteren
Een hard toeslaande economische crisis, betogende jongeren in de
straten en rellen met de ordediensten: het Spanje van 2011 lijkt
momenteel zijn vroege jaren '70 te beleven. Op stadsfestival Primavera
Sound valt van het tumult vreemd genoeg weinig te merken, al brengt de
Amerikaanse band Fleet Foxes op zijn manier de sixties en seventies mee
naar Barcelona.
Je kan je afvragen hoe relevant 'alternatieve rock' is als een deel van
Barcelona met een biertje in de hand naar een festival trekt terwijl
veel afwezigen de straten inpalmen om meer democratie en economische
hervormingen te eisen. Op Primavera Sound zie je op het occasionele
spandoek na nagenoeg niks van het straatprotest dat de stad in de ban
houdt. Jarvis Cocker van het herenigde Pulp was een van de weinige
grote namen die de woede van de straten naar het podium vertaalde: hij
verklaarde zich 'indignado' ('kwaad') en solidair met de activisten,
waarop hij 'Common People' aan hen opdroeg.
Wie
van Fleet Foxes - die in sound schatplichtig zijn aan grote
protestnamen van de sixties als The Byrds, Bob Dylan en Neil Young -
hetzelfde engagement verwachtte, kwam bedrogen uit. Het Amerikaanse
zestal trakteerde de fans wél op een muzikaal loepzuiver concert, zowat
het handelsmerk van de band.
Fleet Foxes nemen hun concerten
bloedserieus. In Barcelona maakten ze zich ervan af met een grapje ('En
als we de nummers van onze plaat nu eens live speelden voor de mensen
hier?'), maar ze onderschatten het belang van touren niet. Zo stelden
ze de release van hun tweede volwaardige cd, 'Helplessness Blues',
voorzien voor 2009, tot dit voorjaar uit omdat ze een reeks concerten
wilden afwerken. Dat er hier een groep op het podium stond die perfect
op elkaar was ingespeeld, mocht dan ook niet verbazen.
"We hebben
veel te spelen en weinig tijd", kondigde frontman Robin Pecknold aan,
alluderend op de CL-finale die een uurtje later begon. Meteen een reden
om gloeiend heet uit de startblokken te schieten met een potig 'Grown
Ocean'. Feedback gooide soms roet in het meerstemmige eten, maar zowel
zang als muziek klonken verder zo vlekkeloos als de studioversies.
Onder
een zachte ondergaande zon werd de perfecte setting gecreëerd voor de
feërieke luisterliedjes van Fleet Foxes. Dat bleek onder meer bij
'Mykonos', 'Sim Sala Bim', 'He Doesn't Know Why' en 'White Winter
Hymnal', die de luisteraar als vanouds bij de hand namen voor weidse,
poëtische tochten langs bergen en oceanen. De pauzes tussen de songs
moest je erbij nemen, want de gitaren dienden geregeld gestemd te
worden: muzikaal meesterschap komt niet vanzelf tot stand.
De
songs werden door het publiek ingehaald als oude vrienden, en de liefde
bleek volledig wederzijds te zijn: we raakten de tel kwijt van het
aantal keren dat Pecknold 'dankuwel' of 'we zijn vereerd dat we hier
mogen staan' aan de concertgangers richtte. Fleet Foxes namen afscheid
met 'Helplessness Blues', waarna iedereen de wedstrijd Barcelona -
Manchester United mocht gaan volgen.
Het concert krijgt
onderscheiding voor muzikale perfectie, maar Fleet Foxes misten in de
context van het Spaanse straatrumoer de kans om ook inhoudelijk een
vuist te maken. Op de protestpleintjes buiten klonk intussen nog steeds
'Blowin' in the Wind' van Dylan, iemand die artistieke klasse wel aan
maatschappelijke relevantie koppelde.(br.hln)
|
