Seppeke wordt vandaag voor de elfendertigste  keer ontslagen uit het ziekenhuis.

Vorige vrijdag, (de dag van de tandarts ) was Seppeke weer eens ziek en vroeg zoon 2 of hij naar ons mocht komen.

Volgens de huisarts had hij een flinke keel- en oorontsteking.  

Ik kon mijn afspraak bij de tandarts niet afzeggen en hij ging dus eerst even naar schoondochter 1, waar ik hem wat later ging ophalen.

Medicijnen onderdrukten de koorts en Seppe kwam me tijdens het spelen regelmatig eens knuffelen.

Verschillende keren zei hij : “mondje pijn nana” waarop ik hem een troostkusje gaf en eens over zijn bolleke streek.

Ik gaf hem een ijsje omdat dat zo wat het enige is dat je bij erge keelpijn kan slikken, maar na één  likje wou hij al niet meer en zei hij weer eens “mondje pijn”.  

Nana, die nooit eten weggooit, likte de rest van het ijsje dan maar op!

De woorden “mondje pijn” bleven echter knagen, zelfs in mijn bed lag ik er nog over te piekeren.

Tweejarigen kunnen meestal niet zo specifiek zeggen waar het pijn doet..  

Bij oorpijn grijpen ze naar hun oortjes, maar andere pijntjes wordt meestal omschreven als pijn of buikpijn.

Hij nam ook antibiotica en ik weet dat schoonma daar elke keer een ontstoken tong van krijgt en ik vroeg me af of dat bij hem ook zo was.

Ik belde de volgende ochtend zoon 2 op en vroeg of ze bij Seppe gekeken hadden of zijn tongetje  niet rood of ontstoken was.

Zoon 2 vertelde me dat het nog veel erger was, het tongetje was flink gezwollen en Seppe had de hele nacht gehuild van de pijn, ze gingen met hem naar de kinderarts.

Die zei dat het mond-en-klauwzeer was, er waren al twee heel grote aften te zien op de tong. 
Normaal zwelt de tong echter niet op, er was dus twijfel of het ook bij hem een allergische reactie zou kunnen zijn.

Er is geen behandeling tegen die ziekte – enkel pijnstillers, maar omdat het ventje zo vreselijk afzag en al drie dagen niets meer had kunnen eten,  werd hij eergisteren opgenomen in het ziekenhuis.

Daar kreeg hij via een infuus doorlopend medicatie tegen de pijn en konden hij en zijn papa toch één nachtje ononderbroken slapen.

Die opname in het ziekenhuis gooide natuurlijk de weekplanning van iedereen weer flink overhoop.  

Mond en klauwzeer schijnt ook zeer besmettelijk te zijn

Ik hoop van niet, want ik zou héél graag morgen naar onze maandelijkse blogmeeting gaan en zaterdag is’t groot feest omdat een goede vriend met pensioen gaat.

Maar dat verdomde ijsje hé ….

VERENIGING VAN OUDERS VAN NORMAALBEGAAFDE KINDEREN MET LEERPROBLEMEN

‘De Cluyse’
Kerkhofblommestraat 1
2170 Merksem

Toegang :

Leden: 2,5 euro op vertoon van lidkaart
niet leden: 5 euro
studenten: 1 euro

Info Tel.
03 289 38 17  03 645 76 39

www.sprankel.be

Woensdag avond lag ik (mijn dieet weer volledig negerend ) chips te knabbelen terwijl ik TV keek.  

Ik voelde plots iets heel hard op mijn tong tussen de chips die gemaald werden in mijn aangezichts orifice.

“Tiens tiens…een steentje tussen de chips, in Amerika kunt ge daar voor procederen”; dacht ik,  terwijl ik de boosdoener uit mijn mond viste.

Ik bekeek het steentje en dacht toen: “hèhè - gelukkig dat ik er niet op gebeten heb anders was er weer misschien een tand gesneuveld zoals vorig jaar”.

Plots viel mijne vierkante eurocent en ik liet mijn tong behoedzaam de veelgeplaagde kies achteraan rechts verkennen.

Shit!  Merde!  et Zut alors !  …. Het was verdomme geen steentje, het was de beruchte vulling die me een klein fortuin en onnoemelijk veel pijn heeft gekost.

Mijn tong deelde aan mijn hersenen mede dat er nu enkel nog de wortels van de kies in mijn tandvlees restte,  met daar rond een schelpje met bijzonder venijnige, scherpe kantjes:   de restanten van wat ooit een prachtige kies was.

Ik kan in mijn blog nakijken hoelang de reparatie is meegegaan en hoeveel het me gekost heeft, maar de kosten/baten analyse zal nihil zijn of nog erger : te vergelijken met aandelen van Fortis.

Met de moed in mijn Crockskes heb ik de volgende dag de tandarts opgebeld om een dringende afspraak. 

Donderdag was er niemand maar ik mocht  vrijdag voormiddag komen.

Niet zo vreselijk erg,  vermits de zenuw destijds met enorm veel moeite morsdood werd gemaakt, maar de vlijmscherpe randjes voelden wel aan alsof ik met een scheermesje in mijn mond rondliep.

“Dat wordt nu beslist trekken”, dacht ik bij mijn eigen zichzelve.
 “Al die verdomde moeite en pijn voor niets….”

Tot ik me plots herinnerde dat ons aller Pazke ook geplaagd zit met een dergelijk probleem en als oplossing voor een implantaat heeft geopteerd.

Ik werd zowaar wit rond mijn neus toen ik me de prijs van een dergelijke ingreep herinnerde.

Omdat ik ervan overtuigd was dat mijn tandarts me misschien ook richting tandchirurgie zou doorverwijzen,  belde ik Pazke op om te horen of ik toch geen nulleke teveel had gehoord.

Nee hoor, mijn lange termijn geheugen had me niet in de steek gelaten … zo’n implantaat tand kost wel degelijk een arm en een been.

Moest het vooraan mijn ‘charmante glimlach’ bezoedelen,  dan zou ik ervoor opteren, maar zoveel geld besteden om iets beter te kunnen kauwen zag ik toch niet zitten.

Nog altijd met de moed op een uitermate laag pitje – nu in mijn schoenen en niet in mijn Crockskes,  want het was koud buiten – vertrok ik vrijdag naar de tandarts, benieuwd hoe mijn hyperkinetische tandarts Juffrouw Hyperspraak, me deze keer zou folteren.

Ik moest gelukkig niet lang wachten, de deur ging open en een knappe man keek me lachend aan: “Kom maar binnen madammeke”…
Jawadde - mijn dag zal er al veel rooskleuriger uit.

“Zeg het eens”: zei hij, waarop ik hem het hele gruwelverhaal in geuren en kleuren vertelde,  ’t was tenslotte Halloween.

“Doe uw mond eens open en laat me eens kijken” zei Mr. KNAP en hij boog diep over me heen en keek naar de tand ruïne.   (Gelukkig had ik na het douchen eraan gedacht om mezelf met een wolkje parfum te besproeien! )

Bij een tandarts met een opengesperde mond vol zuigers, toeters en bellen liggen,  is naar mijn mening nog oneleganter dan een onderzoek bij een gynaecoloog.

Wanneer je probeert te antwoorden op vragen,  dan klinkt het alsof je een erge spraakafwijking hebt.

Hij verstond mijn gewauwel niet en viste alle attributen uit mijn mond en ik vroeg hem wat er nog kon gedaan/gered worden.

“Hmmm…..ik ga die scherpe randen gewoon afslijpen tot aan het tandvlees en ik laat het verder zo, met de tijd zal de wortel zich omhoog werken en dan zien we wel verder!” zei hij heel bedaard.

De tandartsassistente hoorde ik het woord : “ stifttand” tussen haar tanden sissen, maar  Mr. KNAP zei tot mijn grote verbazing : “Nee hoor – gewoon zo laten”.  

“Die heeft zijn geld zeker niet belegd in Fortis aandelen” dacht ik terloops.

“Heu … kan ik dan nog kauwen en als die wortel daar zo bloot ligt te liggen, kan dat dan geen ontstekingen in het tandvlees veroorzaken?” vroeg ik hem voorzichtig.

Nog altijd even zeker van zijn stuk zei hij dat een ontsteking heel onwaarschijnlijk was en dat ik nog probleemloos zou kunnen kauwen, desnoods met mijn andere bieterkes.

Ik werd voorzien van een kwijl bavetje (slabbetje Thea)- zuiger, spiegel, licht en vijl/boor machine gingen in mijn mond en ik bespaar u het vreselijk geluid van het afvijlen, maar het was deze keer wel pijnloos!

Ik wou al gezwind van de stoel springen toen hij zei dat hij nog even mijn gebit wou nakijken.

“Ahaaaaaa…..ik zie hier een klein gaatje van boven, wil ik dat ineens vullen?” vroeg hij.

Hij schrok van mijn luide, formele, heel duidelijk gearticuleerde “NEEJE BEGOT” en vroeg me perplex waarom niet.

“Omdat ik niet hetzelfde wil meemaken zoals met die vorige kies”:  antwoordde ik. 

“Dat is ook begonnen met een pieteklein gaatje en één jaar later zit ik met een afgevijlde wortel in mijn tandvlees. “

“Maar allez allez madammeke, ’t is een piepklein gaatje, ’t is direct geflikt, geen pijn, ik garandeer het u !”

Ik keek naar zijn geruststellende, knappe, betrouwbare ogen en liet me natuurlijk verleiden, wat had je gedacht!

“Bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz….. “ een kwartierke later vertrok ik, met één  afgevijlde, pijnloze kies-wortel en één gevuld pijnloos gaatje en mijne portemonnee weer maar eens vijftig euro lichter.

Toch was ik gelukkig,  want Mr. KNAP is naar verluidt geen vervanger, hij blijft !

Juffrouw Hyperspraak is niet langer in de praktijk  en mijn bieterkes worden van nu af aan door hem verzorgd.

Mijn tong is nu op zoek naar minuscule gaatjes ….

Waddenweek waddenweek… ik geraak gewoon niet meer achter mijn peeceeke om te schrijven, ‘k had amper tijd om blogjes te lezen.

Maar nu ( hèhè ….heimelijk lachje ) zit ik moederziel alleen in ons huizeke en er is niemand om me tegen te houden.

Ventje is net vertrokken naar zijn wekelijkse samenkomst met zijn ex-collega’s.
Zo te zien zijn er even geen zieke kleinkindjes – ik verwacht niemand – mijn telefoontjes zijn gedaan, ik kan dus eindelijk mijn dagboek bijschrijven.

Ik dacht het gisteren te doen,  maar ventje kwam me om de vijf minuten iets vragen en dan heb ik het uiteindelijk maar opgegeven.

Een goede huisvrouw – ikke niet dus  – zou nu van de gelegenheid gebruik maken om haar achterstallig huishoudwerk te doen, maar kom zeg - dat gaat toch niet lopen en de kuiskabouterkes hebben spijtig genoeg ons adres nog altijd niet gevonden.

Ik ben ervan overtuigd wanneer ik straks naar beneden ga, dat het werk er nog zal liggen.

Doemmedoemme – ik besef nu dat ik nog geen vlees uitgehaald heb voor vanavond, ‘k zal seffens toch nog snel even naar beneden moeten.   Sakkerdesakker….

Ventje moet strakjes wel kleindochter van school halen want haar mama heeft vergadering en haar papa heeft te veel werk. 
Ik heb Mr.Silver gevraagd om het deze keer bij een Lait Russe of twee ( koffie verkeerd Thea) te houden omdat hij daarna met de auto moet rijden. 
Hij beloofde het plechtig, maar het vlees is zoooo zwak hé, enfin dat van hem toch.

Gisteren is ons klein mamselleke  vier jaar oud geworden, maar het feest is pas zaterdag.

De andere grootouders zijn nog op reis en vermits zoon 2 en z’n vrouwtje nog bij de ouders van schoondochter inwonen omdat hun ander huis nog niet af is, hebben ze gevraagd of ze het feestje hier bij ons mogen doen. 

Begrijpt ge nu waarom ik me zit af te vragen of ik wel zou poetsen?  
Opruimen tot daar toe, maar ik moet de biscuits morgen nog bakken en dan later op de week met zoonlief het eten voorbereiden.
Nu grondig poetsen lijkt me dus onzinnig,  want er zal na het feestje met zoveel kleine kindjes toch terug moeten gepoetst worden.

Jullie voelen toch wel aan hoop ik,  dat ik mezelf hier voldoende redenen aan het geven ben om niet aan de slag te gaan hé?

Ik heb eindelijk een afspraak gemaakt met de dermatoloog om eens uit te zoeken waar ik allergisch aan ben.  
Het briefje van de huisdokter hangt al een jaar aan mijn prikbord.

Ik krab me bijwijlen bijna kapot van de jeuk en krijg op de meest onverwachte ogenblikken op de meest onverwachte plaatsen rode vlekken.

Gisteren jeukte mijn hoofd verschrikkelijk – even vreesde ik dat ik de ‘onuitsprekelijke beestjes’ had overgekregen van het dochtertje van mijn nichtje die hier vorige zaterdag was, en in wiens haar deze kriebelbeestjes bij nader controle, welig bleken te tieren. 

Ik spreek het woord niet uit omdat ik al ondervonden heb dat ik daarvan al jeuk krijg.

Gisteren liet ik Mr. Silver mijn hoofdhuid grondig inspecteren op ongewenste inwoners, maar hij zag niets bewegen.

De speciale L….kam ligt nog bij schoondochter 1 – want ook in de school van kleinzoontjes heerst er momenteel een plaag.

We moesten gisteren na de middag weg en geef toe dat het geen zicht is als je als een gek voortdurend in je haar ligt te krabben.   Da’s al bijna even erg als een man die voortdurend aan zijn kruis staat te krabben.  
( ‘k heb trouwens ooit met zo iemand gewerkt, maar ik heb hem nooit durven zeggen dat het niet bijster elegant was.)

Ik nam dus een anti allergie pilleke en na een tijdje was de jeuk gelukkig weg.  

Ventje en ik gingen nadien bij een andere bank dan de onze een rekening openen – kwestie van onze spaarcentjes wat te spreiden voor’t geval de één of andere bank het toch begeeft.

Nee hoor, we hadden al heel lang beslist om een zichtrekening te openen bij deze bepaalde bank omdat men daar geen bankkosten aanrekent  - enfin zo heeft men ons toch gezegd.

Normaal gezien zou ik voor eeuwig en altijd trouw gebleven zijn aan onze bank, maar de huidige crisis heeft me doen beseffen dat wij – de kleine consument – toch ook wat aan bank-shopping moeten doen. 

“Wie ’t kleine niet begeert is het grote nie weerd”, zei ons moeder altijd – en elke eurocent gewonnen is meegenomen in deze barre tijden.

Daarna gingen we de gewonnen centen maar snel terug uitgeven  - kwestie van de economie draaiende te houden – we moesten voor kleindochter nog een verjaardagsgeschenk kopen.

Ze heeft (of zal het nog krijgen) een groot poppenhuis en dat moet bemeubeld en bevolkt worden.  

Wij hebben voor wat meubeltjes, volk en attributen gezorgd.

Daarna gingen ventje en ik even uitrusten in ons parochiecentrum café – we moeten ervan profiteren,  want eind dit jaar sluit het de deuren bij gebrek aan drinkende parochianen (cfr meneer den bisschop).   
Dat hij een fortuin krijgt van een projectmakelaar voor dat enorm gebouw in een drukke winkelstraat wordt waarschijnlijk niet vermeld in Kerk en Leven.

Wat later ging ik thuis in de keuken creatief aan de slag met de wok – ‘ k ben wel een beetje te creatief geweest met de pili pili, want mijn ogen tranen nog en de stoom komt nog altijd uit mijn oren !

Seffens ga ik mijn boekhouding bijwerken.  

Ventje wou dat ik gisterenavond nog de online banking van onze nieuwe bank uittestte, maar ik heb er feestelijk voor bedankt.
(ik was mijn nieuwe bankkaart al kwijt en durfde het niet te zeggen).

Ik heb het natuurlijk vanmorgen teruggevonden, het zat tussen al de andere paperassen.

Toen Mr. Silver doorhad dat ik gisteren niet ging zwichten, ging hij naar beneden TV kijken.

Twee seconden later hoorde ik hem luid snurken vanop de zetel.
Hij noemt dat : zijn ogen even laten rusten!
Ik besloot dan maar om vanuit mijn bed,  lekker warm en knus ingeduffeld, TV te kijken.

Mijn oogleden wilden echter ook niet meer meewerken.  
Om de zoveel tijd werd ik met een schok wakker en was er een hele hap uit de film weg.  

Ik heb het toen ook maar opgegeven,  TV afgezet, lampje uitgedaan en ….. de rest herinner ik me niet meer.

Puf….puf ….Ik heb van donderdag namiddag tot daarnet een huis vol bezoekers gehad – iedereen is nu vertrokken en ik maak nu snel van de gelegenheid gebruik om mijn blogje wat bij te werken.

Ventje is gisteren bij zoon 1 gaan helpen om een plafond te steken en ik denk dat hij vandaag bij zoon 2 een badkamer helpt installeren.

Waar ik absoluut over wou schrijven is de ongelooflijke maar ontzettende documentaire die vorige week uitgezonden werd op Canvas,  een documentaire waar ik echt niet goed van was : ‘Deliver us from Evil”.

De rooms katholieke priester Oliver O'Grady (zie foto) met zijn zeemzachte stem en ‘betrouwbare’ voorkomen misbruikte en verkrachtte in Californië twintig jaar lang  baby’s, kinderen en hun moeders.

De documentairemaakster Amy Berg zocht de ex-pastoor op in Ierland, waar hij sinds 2000 na een gevangenisstraf weer als een vrij man rondloopt.

Ongehinderd en naar mijn mening vreselijk ‘nagenietend’ praat O’Grady over zijn verleden in deze verbijsterende film over een van de meest ontstellende pedofiliezaken binnen de katholieke kerk.
En dat is precies waar Deliver Us From Evil  over gaat.

Het enorme taboe dat rust op misbruik door een vertegenwoordiger van de kerk,

Amy Berg volgt in haar documentaire vier slachtoffers van pastoor O’Grady.

We leren hen en hun familie kennen en uiteindelijk besluiten enkelen om naar het Vaticaan af te reizen om serieus te worden genomen vermits ze in Amerika geen gehoor krijgen.

Op het einde van de documentaire zien we dat het Vaticaan hen niet wil ontvangen en zelfs hun brief weigert te aanvaarden. 

Schokkend!

O’Grady praat met pretoogjes  heel open over wat er allemaal is gebeurd.

Hij geeft openlijk toe dat hij zich seksueel voelt aangetrokken tot kinderen, hoe jonger hoe liever, maar dat hij daar sinds zijn arrestatie niets meer mee doet. (sic)

O’Grady, de minzame man met de zeemzoete stem en de glinstering in zijn pretogen, heeft naar schatting minstens honderd kinderen en volwassenen verkracht en misbruikt vanaf de leeftijd van negen maanden. (!)

Hoe kon deze misbruik blijven duren?

Wel, we zien in de documentaire dat de leidinggevenden van O’Grady hem na iedere aangifte gewoon van parochie naar parochie versasten, elke keer naar een dorp dat ongeveer tachtig KM verder lag en waar hij met een schone lei lekker weer opnieuw kon beginnen met zijn monsterlijke activiteiten.

Uiteindelijk wordt O’Grady toch veroordeeld tot een gevangenisstraf van veertien jaar, maar hij komt na zeven jaar weer vrij en  woont (bij de opname van de documentaire) terug  in Ierland.

Wanneer hij vijfenzestig wordt, ontvangt hij een maandelijkse bijdrage van zeshonderd euro van de katholieke kerk omdat hij vroegtijdig uit zijn ambt is gestapt.

Zwijggeld !

Wat me nog het ergste aangreep in de film is de getuigenis van de vader van één van de meisjes die op vijfjarige leeftijd verkracht werd: Bob Jyono.

Dat stukje van de documentaire zie je in de video die ik hieronder zet.

O’Grady vertelt in de documentaire dat hij bij zijn aankomst in California in 1976 reeds begonnen was met het aanranden van kinderen,  waar hij veel tijd doorbracht in het huis van zijn liefhebbende en bewonderende doch ‘onwetende’ parochianen, de familie Jyono, met hun vijf jaar oude dochtertje Ann.

In de video vertelt  de vader van Ann,  Bob Jyono,  hoe hij zich voelde wanneer zijn dochter hem slechts vele  jaren later vertelde dat zij ook vanaf haar vijf jaar door O’Grady werd misbruikt.

Hij voelt zich ontzettend schuldig omdat zijn dochter hem daarvoor nooit iets heeft durven vertellen omdat :

“hij altijd gezegd had dat hij de man zou doden die haar ooit zou durven aanranden”.  

Zijn dochtertje had van een vriendinnetje gehoord dat je voor moord naar de gevangenis moest en had daarom alles verzwegen uit liefde voor haar vader.   Zij was er van overtuigd dat hij O’Grady zou vermoorden en een levenslange gevangenisstraf zou krijgen.

Men staat er inderdaad niet bij stil wanneer men in de aanwezigheid van kinderen deze zin uitspreekt.

Veel vaders – en moeders- zeggen het zo,  ik weet het, ik spreek uit ondervinding, want mijn vader zei me ooit als klein meisje bijna letterlijk hetzelfde.

Net zoals Ann werd ik ook door een toenmalige vriend van vader sexueel benaderd toen ik acht jaar oud was,  en net om dezelfde reden als Ann heb ik dit nooit aan mijn ouders durven vertellen.

Ik kon niet leven met de gedachte dat mijn lieve vader naar de gevangenis zou moeten gaan en daarom zweeg ik als vermoord en ik heb het mijn hele leven meegedragen.

Nu mijn ouders allebei dood zijn durf ik er pas over schrijven.

Misschien is dit ook iets om toch even bij stil te staan.   

Eén ‘welgemeende’  zin maakt het je kinderen onmogelijk om je hun weerzinwekkende ervaringen te vertellen, gewoon omdat ze je jou zo liefhebben.

Ik zou ook iemand die mijn kinderen of kleinkindjes aanrandt of molesteert,  koelbloedig kunnen vermoorden, en er zelfs met plezier enkele jaren voor gaan zitten, maar ik besef nu dat we héél voorzichtig moeten zijn dat onze kinderen of kleinkinderen ons deze ene zin nooit horen uiten.

Die zin, die uitspraak,  heeft ertoe geleid  dat noch Ann Jyono – noch ikzelf – ooit tegen onze vaders of moeders de waarheid hebben durven vertellen, net omdat we hen zo liefhadden en vreselijk bang waren dat zij door onze schuld,  de rest van hun leven in de gevangenis zouden opgesloten worden.

De vraag is nu wel : hoe verwittig je wel best je kind dat er weerzinwekkende pedofielen op deze aardkloot rondlopen?

Nog een grote fout is, vind ik toch,  dat we meestal kinderen bang maken voor vreemden,  mensen die ze niet kennen! 

“Ga nooit mee met iemand die je niet kent” –  deze waarschuwing gebruiken we wellicht allemaal.

Nochtans worden de meeste zedenfeiten gepleegd door mensen in de onmiddellijke omgeving van het kind, mensen die de ouders én het kind wel vertrouwen.

Ook daar moeten we onze kinderen op attent maken!

Ik had na het zien van de documentaire ongelooflijk medelijden met Bob Jyono, de vader van Amy.

De arme man voelt zich zo ongelooflijk schuldig en ik zou willen dat ik hem kon troosten.

Toen hij, net zoals mijn vader, destijds  die bewuste zin uitsprak was het met de allerbeste, lievedevolle bedoeling.

Ik zou hem willen zeggen dat niet hij zich hoeft schuldig te voelen,  maar de ziekelijke pedofielen.

Toch is het misschien best om jonge ouders te verwittigen om de zin:

 “ik vermoord eigenhandig de pervert die ooit mijn dochter molesteert”   NOOIT  te gebruiken in het bijzijn van hun kinderen….

Lieve nana,

We hoorden dat je een beetje ziek was en mama stelde voor om een tekening te maken en die zachtjes in je brievenbus te steken om je te laten rusten.

Eigenlijk ben je dus zelf de dame op de tekening : in bed met bloemetjes om je heen, want daar word je beter van.

Dikke knuffel van

Het schooljaar is goed en wel gestart en het onvermijdelijke is al gebeurd  … twee kleinkindjes ziek, dat begint al goed!

Ik geraak gewoon niet meer achter mijn peeceeke of het zal ’s nachts moeten zijn.

Ventje zit nu beneden met kleindochter (hij kon ocharme niet naar zijn wekelijkse Duvel afspraak met zijn kameraden) en ik wacht hierboven tot Seppe wil inslapen.

Zo te horen zal het nog even duren – hoewel … hij is nu 2 ½ jaar oud  … het zou best kunnen dat hij zijn middagdutje begint over te slaan.

“Geld maakt niet gelukkig” zegt men, maar ‘t is verdorie toch gemakkelijk als je wat geld hebt.  

Het moet niet overdreven veel zijn, maar toch liefst voldoende om je rekeningen te kunnen betalen, genoeg overschot voor eventuele onverwachte rekeningen en liefst nog een beetje om je te laten genieten van je vrije tijd en als het kan je kinderen indien nodig uit de nood te helpen.

Weinig of geen geld brengt heel veel zorgen met zich mee, maar op dit ogenblik hebben mensen met veel geld precies evenveel zorgen.  

Hoe meer je hebt, hoe meer je kan verliezen.

Voor mensen met een hogere welstand is de val naar beneden veel groter en moeilijker te verwerken dan bij de doorsnee burger die zo’n welstand nooit gekend heeft en altijd de eindjes aan elkaar heeft moeten knopen.

Wanneer je op korte termijn je fortuin drastisch ziet verminderen,  dan kan ik me voorstellen dat het koud zweet je uitbreekt.

Om één of andere mysterieuze reden zijn de beelden van Wall street in de jaren dertig, toen failliete zakenlui uit het raam sprongen, in mijn geheugen opgeslagen.

Ik weet eigenlijk niet waarom, want thuis hadden we geen geld en het beetje dat we nu hebben bijeengespaard door zuinig te leven en hard werken,  dient om ervoor te zorgen dat we later onze kinderen niet tot last zullen zijn.

Maar of het nu over veel of weinig geld gaat, het beetje dat we hebben zou ik ook niet graag kwijtspelen!

Zelfs op Seniorennet gaat vandaag de Poll over de huidige financiële onrust.

’t Ja …wat moet je doen om je spaarpotje in zo’n kwakkel financieel klimaat veilig te stellen?   Ik zou het begot niet weten.

De grote crisis van de jaren dertig begon ook in Amerika op de aandelenbeurs toen de koersen in elkaar klapten.

Mensen gingen toen in paniek massaal hun spaarcenten van de banken afhalen,  met als gevolg dat de banken allemaal failliet gingen en veel andere mensen daardoor hun spaargeld verloren.

Het gevolg van al die faillissementen was dat de koopkracht van iedereen verminderde omdat men sterk moest bezuinigen.  

Dat had dan weer tot gevolg dat er firma’s failliet gingen, wat dan weer tot gevolg had dat heel veel arbeiders ontslagen werden.

De crisis bleef ook toen niet beperkt tot de VS.  Het werd daarna een internationale bank crisis. 

Amerikaanse banken begonnen de schulden van alle landen op te eisen wat de economie wereldwijd ineen deed storten met massale werkloosheid en armoede tot gevolg.

Iemand zonder spaargeld die veel geleend heeft kan zich nu misschien enigzins gerust voelen, maar als we naar de vorige crisis kijken,  dan zien we dat ook die mensen slachtoffer werden.  
Ze konden hun leningen niet meer afbetalen omdat ze werkloos werden.

Ook in de jaren dertig greep de president van de VS in en diende bij het Congres een noodwet in,  bedoeld om grote banken niet verder mee te sleuren in de faillissementen van de kleine banken. 

Toen werd dit voorstel onmiddellijk aanvaard, maar uiteindelijk herstelde de economie zich pas na een tweede wereldoorlog.

Het Amerikaanse Congres is deze keer niet zo happig om het voorstel van President Bush klakkeloos en snel te aanvaarden.

Vandaag lees ik dat er weer een heel grote spaarbank failliet is gegaan, WaMu (Washington Mutual). 
De genadeslag kwam naar het schijnt omdat spaarders hun geld massaal van hun spaarboekjes afhaalden.

Als we even de Poll van Seniorennet van vandaag bekijken :

Met het huidige onzekere klimaat rond de banksector. Doet u hier iets speciaals voor uw spaargeld? Of laat u alles zoals het was?
	Ik heb al m'n geld naar een andere bank gezet die minder in opspraak komt
	Ik heb een deel van m'n geld naar een bank gezt die minder in opspraak komt
	Ik verdeel m'n geld over verschillende banken
	Ik heb een deel van het geld afgehaald
	Ik heb met een deel van het geld anders belegd, bvb. goud of zilver voor aangekocht
	Ik doe niets speciaals, ik hou hoe het was

Dan  merk ik dat op dit ogenblik 845 stemmen hebben geantwoord :

Ik doe niets speciaals, ik hou hoe het was

79.6%

Ach, ik ben een fatalist … wat moet gebeuren zal gebeuren, erover piekeren lost de zaak toch niet op,  want onze toekomst ligt uiteindelijk zoals het altijd geweest is, in de handen van de grote Multinationals en rijke economen.

Maar…. als we even de tijd nemen om de geschiedenis van de vorige crash te bestuderen, dan merken we dat een massale geldafhaling bij de banken de zaak nog verergerd en bespoedigd heeft.

Het beetje dat we op de bank hebben zullen we dan maar laten staan zeker?  

Om op een leukere noot af te sluiten :

vanavond gaan ventje en ik lekker uit eten met onze kinderen om onze veertigste huwelijksverjaardag te vieren.

Dàt zullen ze ons dan toch niet meer kunnen afpakken.

Gisteren hoorde ik al op het nieuws dat de moordenaar van Joe Van Holsbeek geen moordenaar blijkt te zijn.   Hij liep wel rond met een mes, stak zeven keer dat mes in Joe,  per ongeluk want hij wilde niet doden ! !

Ik begin echt te denken dat ik op een ander planeet leef.

Mijn nichtje in Engeland overleefde gelukkig twee jaar geleden zeven messteken en bij haar werd de man wel veroordeeld als moordenaar – hij had volgens de jury de intentie om te doden en zijn vonnis was levenslange opsluiting.  
De intentie was er, zo werd geoordeeld,  omdat hij verdorie met een mes rondliep en die ook zeven keer in mijn nichtje stak.

Wetende dat de moordenaar nu voor heel lange tijd achter slot en grendel zit zal haar toch een beetje kunnen helpen met de verwerking van haar trauma.

Hoe de jury ooit tot hun besluit is gekomen in het proces van Joe zal voor mij en waarschijnlijk voor vele anderen altijd een raadsel blijven.

Mijn hart bloedt voor de ouders van Joe die deze uitspraak nu weer moeten verwerken.

Iets anders:

Toen ik eindelijk, na tien jaar huwelijk, als nieuwe Belg het recht kreeg om te mogen stemmen kende ik niets van de Belgische politiek.

Ik nam me voor om mezelf goed te informeren vooraleer ik naar de stembus trok. 
Vrouwen hebben tenslotte moeten wachten tot het jaar dat ik geboren werd om te mogen stemmen en ik vind dat men daar niet lichtzinnig mee mag omspringen.

Ik las veel, luisterde naar iedereen, wikte en woog en geloofde niet iedereen of alles klakkeloos.

Elke bladzijde heeft twee kanten heeft men mij ooit geleerd en ik probeer zo goed mogelijk de programma’s en het ideeëngoed van elke partij te bekijken en te begrijpen.

Na alles wat ik dit weekend heb gezien en gehoord op TV moet ik net zoals hiervoor bij Joe besluiten dat ik politiek nooit zal begrijpen.

Ik zie het zo :

Twee partijen besluiten om samen in zee te gaan en worden in die context verkozen.  

Samen proberen ze maandenlang te onderhandelen met God en klein Pierke om een regering samengesteld te krijgen om hun beloftes aan hun kiezers te kunnen waarmaken.   Hun kiezers rekenen daar namelijk op.

Ze worden van alle kanten in dat opzet gedwarsboomd, wat ik enigszins verwacht,  want waarvoor dient anders de oppositie, indien het niet is om dwars te liggen omdat zij niet verkozen werden?

Eén deel van de Siamese tweelingpartij houdt zich rigoureus aan de beloftes die ze samen hun kiezers voorschotelden.  

De andere helft van de Siamese tweeling vindt uiteindelijk dat men bepaalde beloftes met een zeer grote korrel zout moet kunnen nemen. 
Daarom zijn politieke uitspraken waarschijnlijk zo opgesteld dat men er later alle kanten mee uitkan.  

Dat heb ik inmiddels ook al goed begrepen.

Het politiek taaltje is al even erge 'gobbledygook'* als het gerechtelijk taaltje.  
Hoe minder we ervan begrijpen, hoe liever ze het hebben, want dan kan men ze nooit op hun woord pakken.

Dat men ook niet snel afstand doet van een ministerwedde en al wat er bijhoort, dat heb ik ook al begrepen.  
Het stempelgeld is voor iedere werkloze gelijk zeker?

Maar goed, tot hier ben ik nog mee: de Siamese tweeling is door de verkiezing verbonden, maar omdat ze niet meer overeenkomen besluiten ze nu elk hun eigen weg gaan.

Chirurgie is nodig en ze worden gescheiden.  

Ik ben nog altijd mee! (denk ik) 

Het geheel : de partij die als 'een kartel' door het volk werd verkozen  bestaat nu niet meer, of begrijp ik dat fout? 

Eén deel van de gescheiden Siamese tweeling wil (of moet) om die reden ontslag nemen.

Kan iemand mij nu (in gemakkelijke woorden – lekentaal aub ) uitleggen waarom de andere helft van de tweeling niet moet opstappen?

Vanaf hier begrijp ik er niets meer van! 
Het zal aan mijn beperkt verstand liggen zeker?

Soms ben ik het niet eens met wat er in mijn krant De Frut (GVA) geschreven wordt en dan schrijf ik dat hier.

Fairplay gebiedt me om te zeggen dat ik het vandaag helemaal eens ben met Paul Geudens en  Patrick Van de Perre, alhoewel de laatste over een heel andere, maar niet minder interessante kwestie schrijft. (GVA 24.9.2008 blz. 16)

*Gobbledygook is een Engelse term dat gebruikt voor een verwarrende, onbegrijpelijke taal.