Ik geef even het ‘Flash maken’ op of ik begin seffens nog te gillen !...

Fons is het gisteren hier nog eens helemaal goed komen uitleggen.
Uiteindelijk vonden we (hij natuurlijk )  dan de fout;  om één of andere mysterieuze reden verdwijnen elke keer na het toevoegen, de haakjes vóór en na de 'swf' link. 

Toen we dit rechtgezet hadden was alles OK, de Flash stond op zijn oefenblog, maar nu lukt het weer niet bij mij. 
De haakjes blijven steeds weer verdwijnen.

Ik zal eens op het forum om meer uitleg moeten vragen.   Redpoppy weet meestal waar de fout zit en Fons vertrekt voor een maand naar het buitenland.

Maar soit, ’t is hier geen Flash blogje,  maar een dagboek/bedenking blog, alhoewel:  zo af en toe eens iets anders ook best leuk is.

Zaterdag was ’t weer feest hé, wanneer feesten wij niet?

Mijn biscuits waren heel mooi gelukt, al zeg ik het zelf.  
Ik wou een foto nemen om hierboven te zetten,  maar toen deed mijn camera het niet meer – er zijn zo van die weken waar van alles fout loopt – héél héél diepe zucht!

Maar ach, de kinderen hebben allemaal foto’s genomen op het feest, dus er zal er vast wel eentje bij zijn van de biscuits.  Dat is dan voor een andere keer.

Het was een heerlijke zonnige dag en we hebben de hele namiddag buiten in de tuin kunnen zitten en de kindjes konden naar hartelust ravotten en zelfs zwemmen.

Gisteren was dan weer een dagje rust.

Met Fons achter mijn PC zitten tokkelen noem ik nu niet echt werken, dat is op een leuke manier privé les krijgen!

Wat mijn cyberstalkertje betreft - ik heb zijn nieuw IP nummer dan voor de zoveelste keer weer eens geblokkeerd, hij hoeft hier niet te dikwijls zijn show te komen opvoeren hé?!

Nu hebben jullie hem allemaal eens kunnen bewonderen en is zijn ego waarschijnlijk gestreeld. 

Ach…’t was weer rond de periode van volle maan en bovendien heel dicht bij de midzomernacht en dan heeft hij altijd wat meer last dan anders,  de arme,  gefrustreerde man. 

Een goede dokter zou hem waarschijnlijk kunnen helpen.  Ik hoop dat zijn vrienden en familie hem in die richting wijzen.

En om te eindigen op de wijze me uitgelegd door Natoken:

Er zijn zo van die dagen dat iets écht niet wil lukken hé !  
Hewel vandaag is er zo eentje.

Gisteren heeft Fons (van Keukenweetjes) een hele middag opgeofferd om mij "een Flash" te leren maken.

Myette zal dat wel herkennen net zoals Huismusje, Hotlips, Lewieke en waarschijnlijk vele andere bloggers.

Ik ben gisteren een hele godganse dag niet aan de PC geweest.   Harry’ke zat al te wenen toen ik hem deze morgen opstartte, hij pruttelde zelfs een beetje tegen.

Maar ja, gisteren was het : “ik-bezoek-schoonmoeder-dag” en schoonmoeder zit nu een tijdje aan zee, dus wijle moesten naar ’t zeetje met onze tuf-tuf.

Gelukkig hadden we een stralende dag uitgekozen.

Gezellig geprangd tussen twee rijen wegmastodonten zijn we er levend geraakt en ook nog teruggeraakt, wat tegenwoordig bijna een mirakel mag heten.

Zelf heb ik een prachtig idee bedacht voor die twee rijen vrachtwagens.   Ik overweeg om het door te zenden naar het ministerie van euh…welke denken jullie?  Hebben we trouwens al werkende ministeries?

• Maak van het rechter rijvak een spoor (zoals onder het kanaal)
• laat de vrachtwagens er op verschillende punten op of af rijden
• laat ze trekken door een locomotief.

Voordelen :

• Alle vrachtwagens blijven netjes achter elkaar op een correcte afstand.
• Ze gebruiken veel minder diesel en hoeven dus niet meer te staken omwille van de dure brandstof prijzen.
• Tijdens de rit kunnen de chauffeurs even slapen, lezen, breien, DVD kijken etc.
• Ze worden nooit meer gehinderd door die domme idioten in een gewone auto.
• Ze rijden niet meer door slaapgebrek of onaandachtzaamheid  in op stilstaande files
• Ze pletten geen auto’s meer in tunnels of op wegen
• Ze hoeven elkaar niet voorbij te steken (dat lukt toch niet mannekes ! )

Alternatief:

• Ze kunnen opteren om hun lading te laten vervoeren via het water – de binnenschippers zullen blij zijn, wij zullen blij zijn, iedereen zal blij zijn.
• België bespaart enorm veel geld want onze mooie vlaamsche wegen verslijten niet meer.
• Wij zullen blij zijn want dan duurt het geen drie uur om van Antwerpen naar ’t zeetje te rijden en geen vier uur om terug te rijden.

Maar ik dwaal af, we waren op bezoek bij schoonma.
 

Schoonma was – zo meen ik toch – blij om ons te zien toen we eindelijk arriveerden.   We zijn een lekker gebakken tongetje gaan eten en hebben daarna een heerlijke middag in de zon op een terrasje doorgebracht.

Zàààààlig!

Maar toen moesten we terug naar huis en alhoewel we héél lang gewacht hebben om zeker niet weer in een vrachtwagen file te staan, stonden we er toch terug tussen vanaf Kruibeke.

Een heerlijk griezelig, horror gevoel is dat voor iemand met claustrofobie zoals ik – in de Kennedytunnel volledig omringd door piepende, puffende, krijsende, hijgende wegreuzen tegen een slakkentempo millimeter per millimeter verder schuivend. 
Jakkes!

Stephen King zou er een griezelverhaal kunnen over schrijven.

Pfft..en zeggen dat we volgende week hetzelfde vreselijk traject moeten doen want dan gaan we schoonma halen en terug naar huis brengen.

Ik kijk er al echt naar uit.

Zoals jullie konden lezen heeft er een waar mirakel plaatsgevonden.   Praise Buddha, Allah, Jahweh, God etc...!

Mijne zilveren heeft me bij het voorbereiden van het buffet geholpen met iets meer dan de afwas! 

Dit was de allereerste tomaat die hij in zijn vierenzestig jaar heeft uitgehold!  Niet te geloven hé?

Zo’n hulpje in de keuken komt toch goed van pas, het maakt het werk een flink pak gemakkelijker.  
Ik, en waarschijnlijk alle andere koks,  zijn gewoon om alles rechtstaande te doen en dat lukt niet zo goed meer dankzij Herniaretta. 
Ze dwingt me om tussendoor regelmatige zitpauzes in te lassen, wat heel frustrerend is als je volop aan't koken bent.

’t Is uiteindelijk toch allemaal in orde gekomen.
De schotels zijn allemaal netjes bij zoon 2 en schoondochter beland en we hebben weer een heel gezellig verjaardagsfeest gehad.

Voor volgende week is’t gemakkelijker, dan moet ik voor de twee kleintjes die verjaren enkel een biscuit bakken.

Het buffet klaarmaken had ik deze keer zelf aangeboden omdat de kinderen momenteel volop aan’t bouwen zijn.   Zoon zit op elk vrij moment op hun bouwwerf en schoondochter heeft haar handen vol met de twee kleintjes.  

De traditie van biscuits maken heb ik geleerd en overgenomen van mijn schoonmoeder.
Mijne zilveren zou voor een biscuit van zijn moeder zijn zieleke  geven en nu hebben de kinderen ook de smaak te pakken,  maar schoonma wordt te oud om een hele dag in de keuken te staan.

Ventje èn de papa van schoondochter waren na afloop van het feest ‘licht’ beneveld, om het héél zacht uit te drukken.

Hoe hij het klaarspeelt weet ik niet, maar de volgende ochtend sprong hij zo fris als een hoentje uit bed en is hij de hele dag op de bouw van zoon 2 gaan helpen.

Ik heb hem verwittigd om het kalmpjes aan te doen want de rug van de andere bompa heeft het vorige week begeven.

Ze denken dat ze beiden nog twintig zijn!

Ik daarentegen,  heb gisteren een zit-hang-lig-rust pyamadag ingelast en lekker een hele dag lekker genixt.  
Gelezen en naar de film ‘The Queen’ gekeken met Helen Mirren. 

Ik vond het een schitterende film en een even schitterende vertolking.

Toevallig kwam gisteren Cherie Blair op het nieuws over haar biografie vertellen en ik had ze daarvoor net in de film gezien (enfin een actrice dan toch). 

Het verschil tussen de wereld van mensen zoals The Queen en dat van onszelf dringt pas goed tot je door wanneer je zo’n film ziet.

Het is alsof we beiden op een ander planeet wonen.

Mijn frustratie is dan weer dat ik me bij het bekijken vreselijk boos maak dat er anno 2008 nog mensen bestaan die het normaal vinden dat een medemens ‘achterwaarts’ voor hen een kamer moet  uitstappen.  
Waar halen ze in hemelsnaam de pretentie vandaan?

Toch zijn Helen Mirren en de regisseur er bijzonder goed in geslaagd om ook de verwondering en de frustratie van The Queen weer te geven. 
Ze is tenslotte opgevoed om te denken dat de zon uit haar achterwerk schijnt.

Echt een aanrader!  De film natuurlijk, niet het achterwerk van The Queen.

Ongelooflijk toch hoe de tijd vliegt hé?

Gisteren lag ik buiten in de tuin lekker te zonnen en te lezen en nam ik een frisse duik in ons zwembadje en vandaag is het een flink pak frisser.

Ik merk dat ik intussen ook al een paar dagen achter sta met mijn dagboek.

Vorige zaterdag was het schoolfeest bij kleindochtertje die in het eerste kleuterklasje zit. 

Zaterdag was het nog steeds koud en druilerig,  maar grootouders kunnen, indien mogelijk toch,  het schoolfeest van hun kleinkind niet missen.  

Dagen, wat zeg ik, maandenlang werd er naar dit feest door de kindjes toegeleefd, dansjes werden aangeleerd, kroontjes en kleding gemaakt.

Kleuterjuf is naar mijn mening een zeer onderschat beroep.  Die dames verdienen gouden medailles, maar dat heb ik al meermaals gezegd denk ik.

Ik hoor al veel mensen denken : jajaja .. maar kijk eens hoeveel vakantie ze hebben, maar je zal toch maar een godganse dag zo’n bende kleine ukjes in toom houden.

Vervolgens moet je meermaals ‘s avonds aanwezig zijn op schoolvergaderingen of oudercontacten en als je dan toch thuis bent,  zit je ’s avonds urenlang voorbereidend werk te doen voor je kindjes.  

Kunstwerkjes voor mama,  papa of  grootouders dienen bedacht en voorbereid te worden.  

Alle mogelijke materialen moeten verzameld en bijgehouden worden,  WC rollen, wastonnetjes,  oude postkaarten of prenten om te knippen, prikken of te kleven.

Met de voorbereidingen voor het schoolfeest zijn ze lange tijd bezig. 

De avond en de ochtend voor het feest moeten ze de speelkoer versieren en tafels, stoelen en kraampjes klaarzetten.

Nadien moeten ze in hun klas de kindjes opvangen, verkleden en dan, na afloop van het kinderpodium,  moeten ze op de speelkoer een kraampje bemannen en de hele tijd vriendelijk zijn tegen de aanwezige ouders, grootouders en de kindjes zelf.  

Vervolgens  ’s avonds,  wanneer iedereen na de BBQ eindelijk moe maar voldaan huiswaarts keert mogen ze ter afsluiting de hele boel nog eens afbreken.

Je zou van minder moe worden!

Maar om even terug te komen op het podiumdebuut van onze kleindochter.

Samen met de andere twee grootouders stonden we te bibberen op de speelplaats (van de kou,  niet van de anticipatie).  

De directeur vroeg ons allen om onze paraplu’s toe te doen zodat zij die vanachter stonden ook nog iets konden zien. 

Vermits ik op mijn bril geen ruitenwissertjes heb werd alles na een tijdje wel wat wazig! (volgend jaar best een pet meenemen).

We vroegen ons af of onze kleindochter haar allereerste optreden wel zou aandurven.   Tijdens vorige dansjes hadden we al enkele kleutertjes huilend op het podium gezien.  

Ik herinner me dat mijn twee zonen ook een vreselijke hekel hadden aan dit soort toestanden.  Onze oudste zoon heeft wekenlang gezaagd, gezeverd en geweend omdat hij bij een optreden verkleed als Mexicaantje een snorretje moest hebben.   Uiteindelijk heeft hij gewonnen:  er was één Mexicaan op het podium zonder snor en ja hoor, ’t was die van ons.

Kleindochter bleek echter helemaal geen last te ondervinden van enige schaamte, integendeel!  

Met haar kroontje diep over haar ogen gezakt zag ze ons staan tussen het publiek en ze stapte moedig,  breed zwaaiend, met een trotse glimlach het podium op, haar danspartner achter zich aansleurend.

We schrokken,  want onze ‘klein’dochter bleek zowaar de grootste van haar klasje te zijn. 

Ze droeg haar mooi blond haar in twee heel dikke vlechten en die hielden het steeds neerzakkende kroontje tegen. 
De dans begon …

Laat me hier nu al zeggen en schrijven dat onze kleindochter, hoe mooi ze ook is,  nooit een elegante ballet danseres zal worden.

Als een echte dokwerker stapte ze met reuze passen op de maat van de muziek in de kring rond, nog steeds haar partner met zich meesleurend.  
Geen enkele stap sloeg ze over alhoewel ze met de regelmaat van een klok haar kroontje omhoog moest duwen om te kijken waar ze liep en om niet van het podium te totteren .

Eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat onze kleindochter danst met de elegantie van een baby olifant.
Indien ze zo blijft groeien,  dan zal ze haar kleine, fijne mama vrij snel achter zich laten en zal ze opgroeien tot een echte  Walkure.  

In mijn verbeelding zie ik haar reeds,  haar toekomstige bruidegom met grote passen achter zich aan naar het altaar sleuren.

Wij – de grootouders – lagen bijna in een deuk, ’t was lang geleden dat we nog zo goed gelachen hadden.

’s Avonds bleven zij en Seppe bij ons slapen.   Kleindochter haalde zelfs de hoek van de straat niet.   We hadden de auto nog maar net gestart en ze viel als een blok in’t slaap.  
We hebben haar – nog steeds slapend  - moeten uitkleden en in bed leggen.

Op haar gezichtje stond nog steeds die gelukzalige glimlach.  
In haar dromen was ze waarschijnlijk nog steeds heerlijk aan het dansen!

Ik word morgen twee jaar !

 mijn nana en bompa vinden mij héél lief

Mijn mama is verjaard

En mijnen bompa is  verjaard

En mijne papa is vandaag verjaard

Dus ik kwam maar zeggen

Dat ons nana het efkes nogal druk heeft

Ze is weer alle dagen aan’t feesten!

Maar ze is gaan zwemmen vandaag

Ze moet plaats maken voor de taart

En ze is nu héél moe

ze ligt in de zetel te suffen en te puffen

dikke kuskes van

De Seppe

Deze categorie heet nu eenmaal Dagboek /Bedenkingen en ik merk dat het weer een tijdje geleden is dat ik over een van mijn ‘bedenkingen’ schreef.  

Het moet niet altijd over mijne zilveren, mezelf of de kindjes gaan hé! 

Ons vader zal zich waarschijnlijk weer eens voor de zoveelste keer in zijn graf omdraaien en diep zuchten over zijn foute ‘Dolle Mina’ dochter, maar het moet toch van mijn lever.

Hier gaan we dan.
Heren zet u schrap!

Zondag

Zus had ons laten weten dat er niet zo ver van hen vandaan een grote vliegshow zou plaatsvinden met The Red Arrows en veel andere rand attracties. (zie video)

Nadat iedereen had ontbeten – zo ongeveer tegen de middag,  want we waren laat gaan slapen niewaar,  trokken we in colonne richting RAF-luchthaven.

Er komen altijd massa’s volk had zus ons gezegd, dus het kon wel een beetje aanschuiven worden.

Met militaire precisie werden we door (in mijn ogen) piepjonge soldaatjes netjes de enorme parking binnengeloodst.
Zus moest naar links, wij naar rechts.

Het leek alsof we op Woodstock aangekomen waren.  Massa’s auto’s en ongelooflijk veel volk, men spreekt in de video van 50.000 man.

De habitués hadden zich op alles voorzien en hadden hun strandstoeltjes bij en velen zaten op het gras te picknicken.

Toen we eindelijk de enorme parking uit waren en ik nergens banken of stoelen zag om te zitten,  zei ik tegen mijne zilveren dat een klapstoeltje meebrengen geen slecht idee zou geweest zijn.

“’k heb nog zo’n driepikkeltje in de auto liggen” zei hij trots. 
“Wilt ge dat dan misschien gaan halen?” vroeg ik hem.  
Uit zijn verontwaardigde blik maakte ik op dat hij helemaal geen zin had om zo ver terug naar de wagen te lopen. Ik drong niet meer aan want ik ben een heel volgzaam vrouwke en misschien was er op die enorme vlakte wel ergens een stoel of een bank.

Onze groep had voordien besloten om zich op te splitsen en later tegen het vertrekuur op een vast punt af te spreken.

Het eerste doelwit van mijn ventje was natuurlijk een bierkraam.     
Met een engelse pint in onze handen leunden we dan maar tegen de bierkraam aan en genoten we van de acrobatische toeren van The Red Arrows . 

Ik hield mijn tenen en vingers gekruist, want de crash destijds in Oostende zat nog in mijn geheugen gegrift.

Ik vroeg me ook af waarom wij zuinig moeten omspringen met energie wanneer er zoveel liters verbruikt worden voor een show, maar soit.

Tegen een uur of vier hielden we het voor gezien en trokken we naar onze meeting point. 

Zus vertrok naar haar parking en wij naar die van ons.

We startten de auto, reden weg uit onze parkeerplaats en …. voilà, dat was het, verder zijn we niet geraakt.

Meer dan drie uur hebben we daar terplekke op die parking stilgestaan.    De hele parking was nu een grote chaos. Van enig structuur was er geen sprake en nergens was er een soldaat meer te bespeuren.

Typisch brits was wel de ongelooflijke kalmte van iedereen.  
Af en toe een stil gemopper,  maar niemand werd echt boos, niemand vloekte en vooral niemand toeterde.   Misschien hadden we beter met z’n allen een luid toeterconcert gegeven,  dan waren de soldaten wat sneller in actie geschoten.

Na een hele poos telefoneerde zus om te vragen of we de weg kwijt waren,  want zij waren al lang thuis en hadden honger.

Wij ook natuurlijk.  

Her en der begonnen er eindelijk enkele soldaatjes op te duiken die flesjes water uitdeelden en tegen iedereen die het vroeg zeiden dat ze ook niet wisten wat er fout was gelopen.

Indien het Brits leger nog geen parking ontruimd krijgt, dan vraag ik me af of hun soldaatjes in Irak gewoon in kringetjes rondlopen in de woestijn.

Je zou toch denken dat iemand voordien een evacuatieplan had gemaakt voor een eventuele ramp.

Ik bleef maar hopen dat de vliegtuigjes die nog steeds aan ’t loop-de-loopen waren, daar mooi boven in de lucht zouden blijven en niet zouden neerstorten op de wachtende massa auto’s.

Enfin,  uiteindelijk hebben ze ergens één of ander oude generaal uit zijn middagslaapje gewekt en kwam er schot in de zaak.

Nooduitgangen werden eindelijk geopend en een hele tijd later zaten we terug thuis bij zus, doodmoe, dorstig en hongerig.

Maandag

We moesten vroeg vertrekken want de trein was besteld.

Zus had nog gezorgd voor een uitgebreid engels ontbijt – we hebben feestelijk bedankt voor de bonen in tomatensaus want we moesten nog met z’n vieren een hele dag samen in de auto zitten.

Ons GPS’ske werd geprogrammeerd en wijle weg.

Ventje reed, broer sliep, schoonzus en ik dommelden wat in of lazen tot we het twistpunt van onze beide mannen bereikten : gingen we nu westwaarts of oostwaarts rond Londen omrijden?

Ons lief madammeke op de GPS bleef voet bij stuk houden, zij verkoos dezelfde route als bij het oprijden. Zij wou naar het oosten.

“Als je de tolwegen afzet dan zal ze wel de andere route kiezen en die is veel korter” zei broer, wat ventje al rijdend deed, (waarom hadden ze dit niet van tevoren afgesproken? ) - ondertussen merkte mijne chauffeur wel niet op dat er volop wegenwerken waren met grote omleiding borden.

“Neem de volgende afslag” zei ons lief GPS madammeke kordaat. 

 “Foert gij, zaagt niet” zei mijne zilveren en hij reed prompt rechtdoor. 
“Ze zal seffens wel een andere route aangeven” zei hij vol vertrouwen tegen broer.

“Neem de volgende afslag” hield zij vol. 

Ik had mijn tijdschrift al naast me neergelegd,  want ik voelde al in mijn knoken dat dit niet goed ging aflopen.

Toen we na een tijdje van de autosnelweg afreden wist ik al hoe laat het was.  

Wij zijn al dikwijls naar Engeland geweest, en dit lang voor er ooit sprake was van autosnelwegen rond Londen.  
Ik herkende de North Circular onmiddellijk en zei héél voorzichtig (tegen een man met een stuurwiel in zijn handen mag je nooit teveel zeggen) :  “euh… sorry shoeke, maar als ik me niet vergis zitten we nu in Finchley waar nicht M. vroeger woonde, ik herken de buurt. “

Geen van beide mannen antwoordde, maar ventje vroeg aan broer om de kaart van Londen te nemen. 

Onze GPS lady taterde beleefd doch vriendelijk verder…haar was gevraagd om naar Folkestone te rijden en zij zou ons de weg wijzen. “Zwijg verdomme onnozel mens!” mopperde broer terwijl hij zich probeerde te situeren op de kaart.

Ik denk dat ik de stem in de GPS zal moeten wijzigen naar die van een autoritair klinkende man, misschien luisteren ze dan wel. 

Ik keek over de schouder van broer.   De kaart van Londen die hij vasthield moet van 1969 geweest zijn want ze hing in flarden uiteen.  

Normaal gezien was het nu hoog tijd  – indien we nog op de autosnelweg geweest waren – om een sanitaire stop te doen.   In’t midden van Londen is dit niet echt aan te raden.

“Euh….kunde nog efkes ophouden misschien?” vroeg Hij-die-alles-beter-weet.

Toen we eindelijk, uren later,  Londen achter ons lieten begon de tijd wel echt te dringen – we moesten onze trein halen.

“Kunde nog een beetje ophouden?” vroeg Mr. Silver weer en vroem, hij zette zijn voet neer op het gaspedaal en toen gaf ie pas echt gaaze .   Ik hoop dat we nergens geflitst zijn,  want anders zal het een nog duurder reiske worden.

De kilometers tussen Londen en Folkestone flitsten voorbij.  
Aan de trein hadden we nog net tijd om snel naar een WC te strompelen en een hamburger te kopen die we dan mee in de auto moesten nemen,  want we werden al opgeroepen om de auto op de trein te rijden.

Broer en ventje bekeken elkaar fier met een blik van : ‘voilà - dat hebben we dan toch maar weeral goed geflikt hé’. 
Broer zei wel : “met mijne GPS zou het zo niet gegaan zijn hoor!”

Korte tijd later reden we de trein uit in Calais en het leek alsof we in Dante’s inferno waren beland. 
We kregen een ongelooflijke klank en lichtspel aangeboden: donder, bliksem en striemende regen achtervolgde ons de godganse weg naar huis.

Eens terug thuis overviel me zoals altijd de goesting om op mijn blote kniekes te gaan zitten en mijn huisdorpel een kuske te geven.

“There’s no place like home” geloof me!

’t Is ten eerste al niet achter den hoek,  want zus woont net boven Wales.

Broer en schoonzus Ardennen reden met ons mee in de auto en hebben eerst bij ons overnacht omdat we heel vroeg moesten vertrekken. 

We gingen via de Eurotunnel van  Calais naar Folkestone en van daar is het dan nog een flink eind rijden naar zus.

Broer en mijne zilveren waren al aan het redetwisten over de route rond Londen die ons lief GPS madammeke aangaf.

Wij tikken altijd de snelste weg in met tolwegen. Dan ga je oostwaarts rond Londen via de Dartford tunnel.

Broer beweerde dat het korter was indien je de M25 westwaarts nam en dat je zo ook tolwegen vermeed.

We namen ons voor om het op de terugreis uit te testen, maar da’s een verhaal voor een volgende keer.

Twee mannen in een auto die bekvechten met een virtuele vrouw in een GPS is een hilarisch scenario voor een film.

Maar ik dwaal weer af:

Zus (anglais) was net voor we arriveerden twee vrienden uit Verviers (français) gaan afhalen op het vliegveld van Birmingham.

Schoonbroer (Irlandais) wist van niets – die was gewoon lekker gaan golfen en ging daarna naar een etentje van zijn golfclub.

Neef/België (flamand) was inmiddels ook bij zus gearriveerd met de auto, hij was op dat ogenblik voor z’n werk in Engeland en hij ging wat later ook zijn vrouwtje (hollandais) afhalen,  want zij kwam ook per vliegtuig.

Gelukkig woont zus in een zeer groot huis en konden we er bijna allemaal logeren.

Omdat het bij zus allemaal zo groot en zo mooi is voelen ventje en  ik ons daar altijd zo’n beetje  Daisy en Onslow.  

Slaapkamers en badkamers bij de vleet, een conservatory waar je in verloren loopt.  Enfin, laat ons zeggen : …er is room for a pony.

Zij circuleren ook in heel andere, veel hogere kringen dan wij en dan moet je voortdurend op je hoede zijn dat je geen faux pas maakt.   

Niet zo simpel veur ne gewoene warkmens!

Voor schoonbroer was het een complete verrassing toen hij ’s avonds laat thuiskwam en ons daar allemaal aantrof.

zaterdag:

De volgende dag, de zaterdag dus, arriveerden ook hun twee zonen en nog enkele andere vrienden die ook allemaal ver weg wonen in andere uithoeken van Engeland.

Wij hebben de hele zaterdag geshopt-till-we-dropped.   Alle engelse lekkernijen die we hier niet kunnen vinden kopen we op onze trips naar mijn ex-homeland.  

Branston’s pickels, mint sauce, meat-pies, pork-pies, cornish pasties,  mushy peas, Shredded Wheat, Malt vinegar, Golden Syrup, Lemon Curd, leesboeken..enfin veuls teveul om op te noemen.

’s Avonds was het dan le moment suprême : het groot surprise feest.  

Voor schoonbroer was het al zijn 'oemptiende' retirement party, hij was zelf de tel al kwijt.

Schoonzus, broer Ardennen en wij deelden een tafel met de Waalse vrienden van zus – het taalprobleem werd op die manier opgelost. 

Les Anglais ne parlent pas français en omgekeerd la même chose dus.

Neven en nichten (de jonkheid ) deelden een andere tafel en aan de eretafel bij zus en schoonbroer zaten hun goede vrienden.

De Chef, zo werd me verteld,  was ooit nog kok geweest op het schip van The Queen herself - astemblief, wat zegt ge daar van Fons?   Da’s autre cheese hé?

Na het diner vertrokken veel gasten terug naar hun hotel of naar huis,  maar wij hebben nog tot de vroege uurtjes doorgefeest bij zus thuis.

Zoals hiervoor reeds gezegd: de Frans sprekende vrienden van zus spraken geen engels en de engelse vrienden van zus spraken geen Frans.   Wijle daarentegen wipten gezwind over en weer van Vlaams naar Engels en Frans en hadden ze er nog een paar Duitsers en Spanjaarden tussengesmeten dan was dit ook nog gelukt!

Alhoewel… 't is niet zo gemakkelijk als je wat gedronken hebt, ik verzeker het u, tegen het einde van de avond sprak ik tegen de  Engelsen Frans en tegen de Walen Vlaams en tegen mijne zilveren Chinees…

De overbuurman van zus – een ongelooflijk grappige Schot – maakte de avond voor ons onvergetelijk.
De man hoorde thuis op een scène voor stand-up comedy.

Hij ging thuis even zijn gitaar halen en tot in de heel vroege ochtenduurtjes werd er uitbundig gezongen en ter afsluiting van de avond ging de whisky chalice rond. (zie fotooke hierboven)

Mijnen inmiddels al goede vriend – de plezante Schot – legde me uit dat dit in Schotland een vriendschaps ritueel is – men vult de chalice met whisky en geeft het vervolgens aan elkaar door,  iedereen neem een flinke slok en eens den toer gedaan werden alle armen gekruist en werd er uit volle borst door alle aanwezigen Auld Lang Syne gezongen.   

Zeg nu zelf….op gebied van rituelen, tradities en singalongs  zijn die Britten toch niet te kloppen hé?

(vervolg dag 2-3 volgt later)