this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
22-07-2006
reactie op reactie van Cyberfox 18.7.2006
Wat ze zeggen over vrouwen blijkt in mijn geval waar te zijn, ik kan dus nooit een kort en bondig antwoord geven. Mannen kunnen blijkbaar in een paar zinnen een hele uitleg doen en ik heb er een heel blad voor nodig.
Toch vond ik het nodig om een langer antwoord te geven op de reactie van Cyberfox en tevens is het ook wat meer uitleg aan Huismusje die gelukkig nog altijd mijn vriendin is, ondanks het feit dat we het niet op alle punten eens zijn. Zoals Chia zei: dat is pas échte vriendschap, bedankt Musje.
Ik heb de tijd genomen om je reactie op je blog eens aandachtig te lezen Cyberfox.
Ik stel me wel heel wat vragen bij de juridische waarde van de oprichting van een Onafhankelijk Bloggerscomité zoals door u voorgesteld.
De redenen waarom zet ik even hierna:
Uiteindelijk krijgen we ons Blogspace gratis met veel hulp qua lay-out en raad die we ook gratis krijgen op het forum ofwel van andere mede-bloggers en het enige dat van ons in ruil wordt gevraagd is dat we ons houden aan enkele regels.
Ik besef natuurlijk dat Seniorennet geld verdient via sponsors, het zouden slechte zakenmensen zijn indien ze dit niet deden. Maar wij kunnen onze hobby volledig gratis uitoefenen.
Het is inderdaad waar dat de eigenaars van Seniorennet een beetje naar eigen goeddunken blogs keuren en/of verwijderen.
Of we dit prettig vinden is een andere zaak, maar of de oprichting van een bloggerscomité iets zal oplossen betwijfel ik sterk.
We hebben in het verleden toch al opgemerkt dat indien we niet akkoord waren met een beslissing van Seniorennet, ( bv. toen er gedreigd werd met de verwijdering van beide blogs van Huismusje Seniorennet is kunnen overtuigd worden om ze niet te verwijderen.)
Bijna onze hele categorie ging toen in blogstaking en dat leverde resultaat op. Een blogcomité was toen niet nodig. Trouwe lezers van de blogs van Huismusje stonden allemaal vierkant achter haar en schreven niets meer tot een rechtvaardige oplossing gevonden werd.
Huismusje heeft een toegeving moeten doe en Seniorennet deed dan een tegenzet van hun kant:
Een diplomatische oplossing – niet altijd rechtvaardig, maar soms is het nodig dat er van beide partijen toegevingen zijn.
Iets afdwingen via een bloggerscomité bij Seniorennet zal volgens mij onmogelijk blijken tenzij het bepaalde blog in strijd is met de goede zeden, bv. pedofilie of iets dergelijks, maar reeds twee keer hebben ze zelf een blog verwijderd omdat er blijkbaar veel klachten zijn binnengekomen – klachten die waarschijnlijk goed gefundeerd waren volgens hun eigen huis reglement.
Zelf heb ik al in verschillende comités gezeten en wat ik geleerd heb is dat het bijna onmogelijk is om voor iedereen goed te doen. Wat de ene persoon aanvaardbaar vindt, is voor de andere dan weer totaal onaanvaardbaar, dit heb je heel goed kunnen opmerken bij de twee verwijderde blogs. Voor sommigen was het ‘humor’ voor anderen, onder meer mezelf, was het ‘pesten’.
Krijg dat maar opgelost in een comité….
Ik heb u en uw blog pas heel laat leren kennen en ik veronderstel dat er in het verleden tussen u en seniorennet ook onenigheid is geweest.
Spijtig genoeg kan ik u daar mijn visie niet over geven omdat ik uw blog toen niet kende en het geschil niet gevolgd heb.
Een comité oprichten is dan ook weer zo’n vreselijk officiële bedoening vind ik.
Natuurlijk zou ik ook graag steun hebben van mijn blogvrienden indien ik vond dat ik onrechtvaardig werd behandeld, maar als er één ding is dat ik geleerd heb in mijn leven Fox, dan is het dat je veel meer vliegen vangt met siroop dan met azijn.
Het voorgaande klinkt misschien wat ironisch, maar het is nu eenmaal een feit dat je met vriendelijkheid en beleefdheid toch heel veel kunt bekomen in het leven. Als je jezelf daarentegen heel offensief en defensief opstelt bots je meestal tegen een onverzettelijke muur.
Uit reacties stel ik ook vast dat de meeste bezoekers van mijn blogje vrij tevreden zijn met het reilen en zeilen van Seniorennet.
Ik maak in elk geval regelmatig een back-up van mijn blog. Moest ik ooit om welke reden dan ook met mijn klikken en klakken bij Seniorennet buitenvliegen, of stel je gewoon voor dat Seniorennet besluit te stoppen of hun zaak te verkopen; dan heb ik al mijn gegevens nog en vind ik waarschijnlijk een andere plaats om verder te kunnen bloggen. Ik heb inmiddels al zoveel geleerd dat ik bijna een eigen website zou kunnen maken ( zeg ik met een grote dosis nederigheid en mijn vingers en tenen gekruist ) want ik hoop dat ik dit niet zal moeten doen.
Voor de meesten onder ons, zeker toch in onze categorie ‘Dagboek en bedenkingen’ is het bloggen gewoon een heel plezante hobby en we zijn inmiddels al een hechte vriendengroep geworden. Misschien is het in andere categorieën niet zo, maar dan moeten ze zich maar bij ons in de leer komen.
Zeveraars, kankeraars, ruziemakers en flauwe plezanten bezoeken we gewoon niet en dan hebben we er ook geen last van.
Hiermee wil ik niet zeggen dat de blogs in onze categorie die ik niet of weinig bezoek niet goed zijn, maar ik moet ook de tijd vinden om ze allemaal gelezen te krijgen en dat wordt soms heel moeilijk want ik heb een natuurlijke behoefte aan zelf schrijven zoals je kan opmerken, weer een probleem voor je voorstel van een bloggerscomité, hoe ga je in hemelsnaam al die blogs gelezen en beoordeeld krijgen, dan ben je dag en nacht bezig en dan is het helemaal geen hobby meer.
In het leven krijg je heel dikwijls terug wat je zelf uitstraalt, als je omringd wordt door lieve, vriendelijke, plezante mensen dan ligt dit voor een groot deel aan jezelf. Meestal krijg je terug wat je zelf uitstraalt.
Ik probeer deze stelling in mijn leven toe te passen en in ik prijs me gelukkig met de liefde en vriendschap die ik terugkrijg van mijn familie- en vriendenkring.
Tot daar mijn reactie op uw reactie Cyberfox, vrij lang maar recht uit mijn hart.
Ondanks de korte verfrissing van het ontweer deze nacht, moet ge toch toegeven dat dit tropisch weer niet bepaald uitnodigt om lang aan de computer te zitten.
Ik ben ook verplicht om elke keer met heel mijn kaboedel te verzeulen naar de hotspot vooraan in de camping, om dan aan het kampeertafeltje te kunnen werken met een hoop joelende, spelende kindjes om me heen, wat niet zo bevorderlijk is voor de inspiratie. De antieke, rechtopstaande computer die de campingbaas daar neergezet heeft, is bijna altijd kapot omdat die spelende kindjes van alles in het munt gleufje steken.
Als ik er dan rustig probeer te werken komen er achter me mensen staan aan dat ding dat meer weg heeft van een hoge flipperkast, die willen internetten, ze steken dan hun munten in de gleuf, de euro’s blijven dan natuurlijk meestal vaststeken en zijn er niet meer uit te krijgen. Voor de zoveelste keer wordt de baas erbij gehaald en met veel moeite peutert die er papiertjes en zelfs kleine schelpjes uit die door de vingertjes erin gepropt worden.
Ik raad hem aan om het ding in de cafetaria te zetten, maar die is maar vanaf twee uur open en dan moet hij de cafetaria de hele dag openhouden. Hopelijk zijn er volgend jaar meer hotspots en kunnen we vanuit de caravan met de laptop werken.
Ik voel me op de duur net een politieagente als ik de zoveelste kleine verjaag.
Dan komt er een jonge Duitser die zachtjes vloekt wanneer ook zijn euro’s blijven steken, want hij moet binnen het half uur op het Internet vertelt hij me heel zenuwachtig. Ik veronderstel dat hij thuis een doodzieke moeder of familielid heeft en bied hem aan om dan maar even op mijn laptop te werken. Ik krijg een smile van zijn één oor tot zijn ander, ik denk dat hij zelfs overweegt op me een kus te geven maar zich dan bedenkt. Hij zet zich naast me neer, verzekert me dat het maar vijf minuten zal duren en begint vliegensvlug in te loggen op een site en er verschijnt een soort voetbalveld op het scherm. Heel druk zit hij op allerlei knopkes te drukken en binnensmonds te vloeken, want wat hij wil doen (?) schijnt niet te lukken. Na een half uurke in plaats van de beloofde vijf minuten geeft hij het eindelijk op… en bedankt me nogmaals uitvoerig en zegt dat hij nooit meer zonder zijn laptop op reis gaat. Hij was speciaal naar deze camping gekomen omdat er op de brochure stond dat er internet was.
Een andere mede-laptopper die ik dagelijks onder het afdakje ontmoet, installeert zijn laptop over me aan de tafel en ik vertel hem over de jonge man. “Och….die is waarschijnlijk zoals ik een internet spel aan het spelen waarbij je binnen een bepaalde tijd een antwoord moet geven” verklaart mijn nieuwe vriend.
Ik zit me nu verbaasd af te vragen wat volwassen mannen zitten te spelen op het internet?
Ik zal mannen nooit echt volledig begrijpen denk ik.
Omdat het al laat wordt besluit ik om de stukken die ik wou lezen op mijn favoriete blogs maar te kopiëren, en rustig in de caravan te lezen, wat ik nu vandaag gedaan heb.
Ik ben nog aan het bekomen van het stukje van Ludovicus over Fred in het ziekenhuis, ik las het voor aan ventje en de tranen liepen over ons gezicht van’t lachen.
Ik heb de vakantieverhalen van Pazke gelezen en ik vraag me af hoe het met de cholesterol van Herman gesteld is na al die eieren, die zullen ze er wel afgefietst hebben denk ik.
De poep van Vanessa – moet die nog alle dagen in de regenton gedompeld worden Paz?
En hoe is het met Frauke? Ik weet uit ervaring hoe vreselijk het is om op je laatste te zijn van een zwangerschap in een hittegolf.
Momenteel is de koelste plaats binnen in onze caravan, daarom zit ik hier nu ook te schrijven, buiten is het niet te doen. Buiten zijn er ongelooflijk veel vreselijk kleine dondervliegjes, als je even buiten gaat hang je helemaal vol en het voelt heel griezelig aan, straks als de wind wat opsteekt dan betert dit wel wat hoop ik. Na de middag gaan ventje en ik altijd met ons hondje aan de waterkant zitten, ventje zit met de verrekijker naar de grote schepen te kijken die naar Vlissingen varen, regelmatig krijgen we een SMSje wanneer er een schip passeert waar zijn broer op zit ( hij is zeeloods), wij staan dan als twee ouwe gekken te zwaaien tot het schip in kwestie voorbij is en schoonbroer beweert dat hij ons kan zien wat ik vrij onwaarschijnlijk vind met de grote massa volk op het strand.
Ik ben al elke dag gaan zwemmen in de Noordzee, we zijn al heel dikwijls aan zee geweest in ons leven, maar nog nooit heb ik elke dag kunnen zwemmen inde Noordzee. Ik kom elke keer weer met spijt maar heel opgefrist weer uit het water. Schoonbroer vertelt ons dat de bruine streep die we aan de horizon zien, de luchtvervuiling is. Over de vervuiling van de zee durf ik helemaal niet nadenken nu ik er alle dagen in zwem, mijn huid ziet er nog vrij normaal uit, misschien valt het er pas na een tijdje af. Ik probeer ook om zo weinig mogelijk zeewater binnen te krijgen, maar kan toch niet vermijden dat ik af en toe een borrel per ongeluk moet doorslikken.
Ons oud hondje is nog niet in zee geweest, nochtans deed hij dit vroeger heel graag, maar toch heeft hij nu erge buikloop, het zal de warmte zijn vrees is. Bij navraag van alle campingburen mèt hond, besluiten we om in het dorp bij de drogist Noorit te kopen en hem dit te geven. Tot hiertoe heeft dit enkel als resultaat dat hij nu zwarte buikloop heeft. Als het nog langer duurt zullen we toch op zoek moeten naar een dierenarts in de buurt. Ik durf hem geen Immodium geven omdat ik niet weet of je aan een hond dezelfde medicatie mag geven als aan een mens. Immodium schijnen onze Nederlandse en Duitse buren niet te kennen, enkel die Noorit. Een echte apotheek vind je hier ook niet, gewone medicatie wordt dus verkocht bij de drogist…net over de grens en toch is het hier helemaal anders. Bij ons vind je dan amper nog een drogist maar op elke hoek een apotheker.
Vannacht heeft ventje geprobeerd om me op een heel nieuwe, originele manier te vermoorden. Ik was heel vroeg gaan slapen want mijn rug liet weer van zich horen. Ik moet op de computerplaats op een hoge houten bank klimmen om de stekker in te steken en uit te trekken van mijn laptop (de batterij is kapot) en ik was van de bank gesprongen.
Fellow ruglijders: van banken springen met een wonky rug is niet aan te raden.
Enfin om terug te keren naar de moordpoging moet je eerst de lay-out van onze caravan kennen.
De slaapruimte van één grote dikke vierkante meter kan indien gewenst, bv. putteke winter, afgesloten worden door twee schuifdeuren voor intimiteit of rust. Er is wel een raampje, gelukkig voor mij.
Ik droom dat ik stik en spring rechtop in bed en zie dat de schuifdeuren volledig gesloten zijn en dàt in deze warmte. Met een gil schuif ik de deuren heel hard open en kijk in de verbaasde ogen van ventje die rustig TV zit te kijken.
“Wil je me soms dood hebben” roep ik nog halfslapend, maar heel kwaad? “Ik heb geen lucht meer hierbinnen, ik stik bijna.” Ventje is helemaal van de kaart en terwijl ik terug steil achterover val en naar lucht hap zet hij de kleine ventilator uit de keuken op het schabje naast mijn bed om me wat af te koelen.
Vanmorgen tijdens het ontbijt vraag ik hem met uitgestreken gezicht of je vrouw opsluiten in een grote kast bij zo’n temperatuur door de politie zal aanzien worden als moordpoging. Omdat hij na zesendertig jaar nog steeds niet doorheeft of ik serieus ben of niet, kijkt hij me een beetje ongerust aan.
“euh…ik dacht dat het geluid van de TV je zou storen” mompelt hij verontschuldigend vanachter zijn boterham met confituur.
Gelooft hij nu echt dat ik hem ga aangeven? Zo’n schatje…..
Oei, de dondervliegjes komen nu al binnen in de caravan ondanks alle muggenramen. Het moet dan buiten wel verschrikkelijk zijn. Zelfs ventje komt terug binnenzitten.
Enfin, zo krijg ik dan toch nog een stukje geschreven en weten jullie dat ik nog niet verdronken ben, alhoewel, ik kan niet goed zwemmen en ben al een paar keer een beetje te diep geweest en lichtjes paniekerig heb ik toch terug kunnen zwemmen. In zee is zwemmen is toch helemaal anders dan zwemmen in een zwembad.
Vandaag ga ik zien of ik mijn andere favoriete blogjes kan kopiëren en lezen. Ik ben toch blij dat ik jullie niet helemaal moet missen.
’t ja Musje – sorry dat mijn antwoord zo laat komt, maar beter laat dan nooit.
Het spijt me wel dat ik niet helemaal met je akkoord kan gaan, maar je weet ik probeer ook om altijd een eerlijk antwoord te geven.
Ik moet je dus zeggen dat ik helemaal niet misnoegd ben over het beleid van SenNet.
Misschien is dit niet echt wat je wou horen, maar je moet even hier bij stilstaan: een heel jonge man, nog jonger dan mijn zonen, heeft ons senioren “volledig gratis” de kans gegeven om te bloggen. Tot ik Seniorennet ontdekte wist ik zelfs niet eens wat bloggen was.
Dank zij SenNet heb ik u en veel andere toffe mensen leren keren, sommigen virtueel, anderen heb ik ook al echt ontmoet.
Via Seniorenet en jullie (mijn blogvrienden) heb ik dan ongelooflijk veel bijgeleerd ivm de computer. SenNet geeft ons gratis cyber space en jullie geven me gratis cyber raad, twee geschenken die ik zeer op prijs stel.
Dus….SenNet krijgt van mij alvast een groot aantal gratis punten cadeau gewoon omdat ze ons die kans hebben gegeven.
Waarschijnlijk zijn er nog veel andere internetsites waar je ook je blogje kunt maken of een website, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er nooit aan zou begonnen zijn indien ik Senioren Net niet ontdekt had.
Af en toe gebeuren er misschien zaken waar wij het niet helemaal mee eens zijn maar dat gebeurde vroeger op mijn werk ook. Mijn baas was uiteindelijk de baas en wat hij wou gebeurde, was ik niet tevreden kon ik opstappen.
Ik bezie het zo: Seniorennet is eigendom van iemand anders, de zaak van de familie Vynke; en alhoewel ik persoonlijk niemand van het bestuur ken, tenzij uit de krant, vind ik het hun recht om te mogen beslissen welke maatregelen ze treffen ivm hun zaak.
Moesten ze u of mij of een andere blogvriend/vriendin van het SenNet gooien zou ik heel hard protesteren, wat we trouwens al een paar keer gedaan hebben, maar toch vind ik het hun recht. Soms is het recht inderdaad wat krom, maar als ik me niet vergis heb je verteld dat jij vroeger ook een zaak had , dus jij zal ook beslist hebben wat daar gebeurde of niet.
Of ik het altijd eens ben met wat ze doen op SenNet : NEE …..maar zij hebben dat recht, net zoals wij het recht hebben om morgen gewoon te stoppen met bloggen indien we dat willen.
Musje, dankzij SenNet heb ik u leren kennen en Chia, Hotlips, Michelly en Myette en Caerwyn en Cyberfox en nog vele anderen….. als er echt iets gebeurt dat ik volledig onrechtvaardig vind, dan zal ik daar zeker in mijn blog over schrijven en in het slechtste geval schrijf ik naar de klachtencommissie, maar momenteel laat ik het beleid nog aan hen over, ik vind tot hiertoe, buiten een paar zaken die ik niet eerlijk vind, dat het voor 99% een geschenk aan ons senioren is.
Sorry Musje, dit is misschien niet wat je wou horen, maar je vraagt om eerlijke antwoorden en ik weet ook dat je eerlijkheid op prijs stelt.
Omdat dit antwoord zo lang is zet ik het ook niet bij je reakties maar op mijn blog. Tevens zet ik er het gedicht van ons aller Hotlips op. Niet enkel om je een plezier te doen, maar omdat ik in haar gedicht namelijk bijna woordelijk lees wat ik hier probeer te zeggen.
Ik hoop dat je me nu nog steeds wil ontmoeten zoals we al eens afgesproken hebben; eens die ‘long, hot summer’ voorbij is. Trouwens…..voor mij mag de zomer nog best wat blijven duren hoor, alle dagen in de Noordzee gaan zwemmen is niet zo evident. Zeker niet ecologisch evident…ik mag er niet aan denken hoeveel vreselijke producten er in het water zitten….maar het is zo warm en het is zo plezant, maar….als morgen mijn vel van mijn knoken valt dan zal ik het je laten weten, dan krijg je uiteindelijk een heel andere Bojako te zien wanneer we elkaar ontmoeten.
Hopelijk tot later lieve Mus.
Gedicht van Hotlips, blogadres links te vinden bij mijn favorieten….
Op Internet zijn verschillende mensen, ieder op zich met verschillende wensen. De een uit zijn verdriet, terwijl een ander van gezelschap geniet. Zo vangen we elkaar allemaal hier op, met een traan of met een goede mop. De een is erg depressief, maar toch zo lief. De ander voelt zich eindelijk bevrijd, na een gevoerde innerlijke strijd. Weer iemand vindt hier een nieuw begin, en duikt steeds vaker de prive chat in. Dat kan iemand weer jaloers maken, want die wil ook wel eens contact maken. Het leven schenkt je lieve mooie blije dagen,
soms sta ik duidelijk bij het leven in de gunst.
Als het me goed gaat, hoort niemand me klagen.
Maar met de trieste dagen omgaan, dat is De kunst Dan neemt het passen meer tijd in beslag, dus vul die tijd in de chat op, met een lach. Bied je schouder aan of deel virtueel bier, als mens zijn we dan allemaal gelukkig hier. Als mens zijn we allemaal uniek, met z'n allen kunnen we hier zorgen voor muziek. Een ieder verdient op zijn manier respect, want wees eerlijk……
Ongelooflijk, dit maak je aan de Noordzee zo zelden mee…. al bijna een hele week tropisch weer hier aan de Hollandse Rivièra. Honderdduizend keer beter dan vorig jaar. Toen werd in juli onze caravan bijna weggespoeld en hebben we een maand met rubber botten rondgelopen, op het einde van die vakantie hadden we zwemvliezen tussen onze tenen ontwikkeld.
Ik had aan ventje gezegd dat dit mijn allerlaatste poging was om te kamperen in het noordelijk halfrond en hij heeft geluk, zelfs indien het nu nog ferm begint te regenen kan het bijna niet meer kapot.
Zwemmen in de Noordzee (rondplodderen is een beter woord – ik ga erin tot mijn kin maar niet dieper) en op het strand zitten zonder strandzeil en dekens om je heen is iets dat hier zo zelden voorkomt dat het voor het nageslacht moet onthouden worden.
Daarom wordt het ook hierbij vermeld in mijn dagboek.
‘’Kinderen: anno 2006 heeft jullie moeder drie keer in een week in de Noordzee gezwommen!’’
De caravan zelf lijkt met zo’n mooi weer ook wel drie keer zo groot. We slapen in de caravan, eten soms in de grote voortent, maar met prachtig weer zoals nu, zetten we tafel en stoelen lekker gewoon buiten op het gras, net zoals alle andere kampeerders rond ons en het is dan een heel gezellige boel.
We hebben dan ook nog het geluk dat de andere caravans voor het grootste deel bewoond zijn door ongelooflijk lieve Hollanders. Er zijn ook vrij veel Duitsers en die lopen sinds de wereldcup allemaal heel verdrietig rond. Veel Belgen heb ik hier nog niet ontmoet, die zitten allemaal in ’t zuiden denk ik.
’t Is wel even wennen aan het raar taaltje, maar na een tijdje gaat het en dan zijt ge vertrokken. Ik zie ook af en toe hun verwonderde, onbegrijpende blik ondanks het feit dat ik toch altijd tracht AN te spreken. Ik vind het verschrikkelijk als een Vlaming probeert om Hollands te spreken, dat klinkt zo vreselijk artificieel.
De misverstanden worden soms veroorzaakt door gewone woorden. Als buurman weg is dan zegt zijn vrouwtje, ‘’hij is wat gaan lopen’’ – ik denk bij mezelf ‘’’sportief ventje’’ maar zij bedoelt wandelen. Lopen is hier rennen.
Als je kip eet en zegt : ‘’leg je beentjes maar op dit bord’’ dan lachen zij zich een breuk, ik vraag me nog steeds af waarom?
Aan de overkant staan allemaal enorme caravans met jonge gezinnen en ik zit met verbazing te kijken naar al die jonge mannen, ongelooflijk hoe die hun vrouwtjes helpen; helemaal anders dan bij ons vroeger. Maar ja, ik troost mezelf met de gedachte dat wij van ’68 de weg voor die vrouwtjes geplaveid hebben.
Trouwens nu mag ik echt niet klagen, ventje draagt zijn steentje nu ook flink bij alhoewel het vijfentwintig a dertig jaar terug veel meer dan welkom zou geweest zijn.
In gedachten hoor ik nu mijn vader zeggen; ‘’ shut up you silly woman and thank your lucky stars and be grateful you’ve got such a good husband!’’ - ja wat wilt ge, tegen mijn vader viel niet tegen te spreken, zelfs nu nog beinvloedt hij mijn gedachten, dus ik zal hem nog maar eens gelijk geven anders rust de lieve schat niet in vrede.
Drie oudere koppels links en rechts naast ons – gepensioneerden – zitten hier van mei tot en met september en gaan nooit naar huis, goed of slecht weer ….
Dat vind ik dan van het goede wat te veel. Ik wil af en toe mijn huisje zien. Maar misschien wonen onze camping buren op een klein appartementje en hebben ze geen tuin en dan vinden ze de groene natuur en de zee heerlijk.
Wij komen hier maar af en toe, maar zij houden voor ons alles in’t oog. Is ons windzeil omgevallen, dan rapen ze die netjes op en leggen het gevouwd in de voortent. Piketjes en stokken allemaal mooi naast elkaar. Hollanders noemen die piketjes trouwens ‘haringen’. Ze hebben wel iets met ‘haringen’ als ze niet alleen hun maatjes maar ook ijzeren tentstokjes hetzelfde noemen.
Nu is kamperen nog altijd niet mijn favoriete manier van reizen, maar met zo’n weer heeft het wel iets.
Toch gebiedt mijn aangeboren eerlijkheid om te zeggen dat ik een gat in de lucht zou springen indien morgen iemand me een reis in een luxe vijfsterren hotel aanbood met alles erop en eraan.
In de grond ben ik dus inderdaad een ‘luxepoepke’ zoals ze in Antwerpen zeggen.
Enfin, seffens kruip ik naast mijn ventje op ons bedje van één grote vierkante meter voor ons beiden, niet zo plezant bij een hittegolf, een vreselijk plakkerige bedoening als je dan zo dicht bij elkaar ligt, maar wel lekker warm en knus als de temperatuur een paar graden zakt. Gelukkig voor mij koelt een caravan snel af eens de zon weg is.
Nog even tussendoor vermelden dat vandaag mijn ‘shame bones’ flink pijn doen! Ik ben voor de eerste keer in lange tijd terug op mijn fiets geweest, maar ik kan nog altijd niet mee naar Compostella hoor Pedro.
Trouwens je camping Wulpen van vroeger bestaat nog steeds.
Eens mijn pijnlijke poep wat bekomen is zullen we er eens naartoe fietsen en kijken of die molens waarover je schrijft er nog staan. In Retranchement staat er een hele mooie, maar die is niet kapot hoor.
Zozie, als er nog mensen zijn die inside info over de streek nodig hebben, vraag maar gerust….nu de camping baas voor ons – de computer freaks - een tafeltje heeft neergezet aan de hotspot, wordt het er een heel gezellige boel, nu moet hij nog zorgen voor een lekker fris wit wijntje en dan is het perfect.
Dus Chia, wil je mannen ontmoeten – neem je laptop mee naar een camping met 1 hotspotje….
Ik heb dan toch het geluk gehad om een toffe internet genie te treffen die mij via mijn laptop op het net heeft gekregen. De aanhouder wint zeggen ze en het is waar ook. Hij is wat jong om te overladen met bomma kussen dus ik zal een goei fles kopen uit dankbaarheid. Ik wil nu even van de gelegenheid gebruik maken om mijn lieve vriendin PAZ vrij laat maar toch gemeend een heel gelukkige verjaardag te wensen en haar gerust te stellen met een kleinigheidje dat fout gelopen was. Nu snel snel even de andere lievelingsblogs lezen en naar mijn mail proberen te kijken. Dekke toch ik realizeer me weer dat ik mijn passwoord hier niet bij me heb aan de voetbaltafel .... Dus terug snel naar de caravan, wat het hoofd vergeet moeten de benen bekopen.
eindelijk een internetcafe gevonden waar iets werkt. Nu ben ik toch mijn codes vergeten om mijn mail te lezen zeker. Volgende keer op een kaartje schrijven. de laptop doet het helemaal niet ondanks het feit dat alle mannelijke computerdeskundigen op de camping zich erover gebogen hebben, en over mij ook natuurlijk. dus chia - wil je mannelijke aandacht op vakantie - ga ergens zo iets doen en ze komen op je af zoals vliegen op een pot stroop. de lieve schatten konden er net evenveel van als ik en ik heb het dus opgegeven. daarna even geprobeerd op de -staande- computer onder het afdak van de camping maar die deed het nog minder, alle kleine kinderpolletjes hebben daar al zo op getimmerd dat er niets goed werkt. de camping patron stond verbaasd te kijken naar de interesse voor al die laptoppers op een tafelvoetbal onder een afdak dat hij kwam kijken en besloten heeft om nog meer hotspots aan te vragen en eventueel tafel en stoeltjes te voorzien. Als er nu veel fouten staan in dit blogstukje moeten jullie het me niet kwalijk nemen, de toetsen staan dus weer niet op hun plaats en deze kan ik niet verzetten. Het is hier al de hele week tropisch warm - wie wil er nu aan de riviera zitten als je het in Cadzand ook vindt. Bibieke is zelfs al twee keer in volle zee gaan zwemmen. Even paniek toen mijn tenen geen grond meer voelde - ik was een beetje verder gezwommen dan gepland. "rustig blijven, niet panikeren'" zei ik moedig tegen mezelf en zwom toch in lichte paniek terug richting strand. Ventje stond met onze hond al met zijn grote teen in het water om me in echte nood te komen redden. Hij vond de nood nog niet hoog genoeg omdat ik nog geen drie keer ondergeweest was. Hij heeft daarenboven een vreselijke hekel aan water onder de temperatuur van 37 graden. oef... als ik nu nog snel even wil bijlezen op jullie blogs voor mijn eurocentjes op zijn ga ik me moeten haasten. ik ben toch al gelukkig dat ik dit cyber cafeeke ontdekt heb, nog plezant ook want zo'n goei Triple terwijl ge typt smaakt lekker.
dag lieve schatten.... hopen maar dat het zo'n goed weer blijft, dan genieten jullie er allemaal mee van, alhoewel.... op het nieuws zag ik dat de kempen er flink van langs hebben gekregen, Pedro hopelijk niet bij U???
groetjes uit Cadzand ..... en tot de volgende .....
a hot, sticky, tipsy lady in a hot, sticky little room....
Morgen is het zover, we pakken in en we gaan proberen een droge - (jaja dan zijn wij al heel tevreden) - vakantie door te brengen aan zee in dat schilderachtig plat land, onder de zeespiegel, waar de mensen raar vlaams praten en klompen dragen en waar overal windmolens draaien.
Cadzand-by-the-sea here we come...
Een godganse voormiddag heb ik geprobeerd om een kaart te plaatsen en te installeren in mijn laptop, dat me zou moeten toelaten om te linken aan de hotspot op de camping zodat ik niet helemaal moet afkicken van mijn blogje.
Ik heb geen flauw idee of het gaat werken, toen ik mijn laptop van danige frustratie bijna door de living zwierde ('t was wreed warm en dan word ik een ietsiepietsie kriegelig) schoten de twee lichtjes aan van dat stuk dat ik in dat gat stak. (Dit is computertaal voor gevorderden dus beginnelingen moeten hier best afhaken).
Ik heb dus nu een laptop met een insteekding waarvan op een gegeven moment twee lichtjes beginnen te branden als ik iets doe (maar ik herinner me niet meer wat ik toen gedaan heb om ze te laten branden).
Nu hoop ik alleen maar dat die lichtjes op de camping ook terug zullen branden, want dan vermoed ik dat het ding werkt, maar dan moet ik nog uitzoeken hoe ik mijn laptop aan de praat krijg aan die hotspot, pfffft.... een mens zou van minder beginnen doortrappen!
Voor mijn zenuwen zou het heel goed zijn indien er een computerexpert ergens in een caravan op onze camping zit indien het niet lukt.
Tussen het installeren van die hele santeboetiek heb ik dan ook nog mijn haar geverfd, vanalles al klaargezet om morgen mee te nemen, daarna - omdat ik toen bijna flauwviel van de warmte - snel nog even wat rondgeplodderd in mijn zwembadje, dan me klaargemaakt om lekkere tapa's te gaan eten bij broer 2 en schoonzus.
Nu, hier, ici, in mijn snikheet pc kamertje probeer ik (tijdelijk hoop ik) met een brok in mijn keel afscheid te nemen van mijn blogvriendinnen/vrienden.
Jullie blogs lezen zal ik altijd wel kunnen aan dat antiek computergeval dat ze op de camping geplaatst hebben, maar iets schrijven zal enkel lukken als ik mijn laptop aan de praat krijg.
De afspraak met ventje is: we blijven aan de caravan zolang het droog is. Het hoeft geen 30°C te blijven, maar er is één heel duidelijke afspraak, meer dan één dag regen en biebieke komt terug overhuis. Ik ga niet opgesloten zitten in een caravan in de regen met mijn ventje en een natte hond. Verleden jaar hebben we dat wel gedaan en het was niet bevorderlijk voor de goede harmonie van ons huwelijk, om het heel zacht uit te drukken.
Van Antwerpen naar Cadzand is tenslotte maar een dik uurtje rijden.
Als deze tekst voor sommigen onder u wat onduidelijk is wil ik uitleggen dat schoonzus fantastisch lekkere sangria als aperitief had gemaakt en ik had enorm dorst en het was heel warm. De frisse witte wijn paste perfect bij de spaanse tapa's en de grappa was wel Italiaans maar gaf de koffie die extra kick die het nodig had om nog beter te worden.
De twee schoonzonen van schoonzus zijn allebei bakkers dus het geheel werd dan nog afgesloten met een tafel vol lekkere pattisserie - het kan ook patisserie zijn, maar daar zit ik op het ogenblik geen fluit meer mee in. What's wrong with a ' t ' too much?
Bon .... liefste vriendinnen en vrienden, voor ik hier flauwval van de warmte.... vergeet me niet, ik kom terug. Jullie blogs zullen zeker gelezen worden, zelfs aan de exorbitante prijzen van de camping computer (die exorbitant ziet er ook wat raar uit maar ik vind het wel een pracht van een woord al zeg ik het zelf).
Of jullie van mij nog horen de volgende drie weken zal dus afhangen van de werking van dat ding in dat gat van mijn laptop of van het weer ( veel regen = thuis remember en thuis = PC ).
Tot dan allemaal een dikke, warme, plakkerige smakkerd ! en nu ga ik liggen want alles draait een beetje .... hic.....
Voor Het Penisboek de opvolger van Het Vaginaboek.
Ze zoekt mannen die bereid zijn om hun lid- te laten fotograferen.
Alles zal anoniem verlopen, de naam of gezicht van de trotse bezitter wordt niet gepubliceerd.
En nog beter...ze is niet op zoek naar gigantische penissen neenee, alles komt in aanmerking, oud, jong, klein, donker, recht, krom, besneden of onbesneden.
De fotosessies vinden plaats in Antwerpen.
Geïnteresseerden kunnen zich kandidaat stellen via e-mail en men moet géén foto meesturen, uw naam en contactgegevens volstaan.
my sweet darlings there are days like this one when I miss you intensely the comfort of your arms folding gently around me your cuddles sweet kisses and loving hugs your caring interest and listening ear your kind words and loving advice your gentle stroking of my hand your humor and laughter I miss it so much it hurts me inside then I realize I should be so grateful for having had your love and your care for so many a year but my darlings there are days like this one when I miss you intensely
Kamiel schrijft in zijn blog over de reacties op mijn vorig artikel.
Ik wou eerst bij hem antwoorden, maar het werd een vrij lange reactie daarom zet ik het antwoord terug hier in mijn blog.
Kamiel, je moet begrijpen dat in blogreacties mensen soms gewoon even hun frustratie willen uiten, wat de gewone man/vrouw-van-de-straat bijna nooit kan.
Onze mening wordt nooit gevraagd op TV, men hoort de meningen van Brice en andere 'geleerden', Siegfried Bracke, politiekers allerlei etc.etc...
Lezersbrieven naar kranten worden ook geselecteerd op basis van hun nieuwswaarde voor de krant zelf, niet interessant genoeg - de vuilbak in.
Er zijn bij de bloggers rijke intellectuelen die het hele gebeuren op macro schaal mondiaal bekijken, maar de meesten onder ons zijn gewone, middelmatig geschoolde arbeiders die wellicht de wereld bekijken vanuit ons klein mini, micro perspectief.
Voor mijn vader - een ongeschoolde mijnwerker - zou het antwoord heel wit/zwart geweest zijn. "Al die gasten naar den troep en een paar jaar strenge discipline en 't zou ineens opgelost zijn" zou zijn stelling geweest zijn, daar ben ik van overtuigd.
Ik had het trouwens in mijn blogstukje helemaal niet over vreemdelingen, hoe zou ik? Ik ben er zelf een. Ik schreef over de moed van één uitzonderlijke man.
Maar ik zal trachten op je vraag te antwoorden:
Hoe kan iemand zoals onze premier of bv. Milo, een arts, die waarschijnlijk in een riante villa woont in een mooie, groene omgeving - waar al jaar en dag zijn oude vertrouwde Belgische buren en vrienden wonen - de wereld door dezelfde bril bekijken als iemand in een kleine rijhuis, in een arbeiders wijk, waar op een tijdspanne van tien jaar elk vertrouwd gezicht werd vervangen door een weliswaar vriendelijk en lieve, maar onverstaanbare Turks/Marokkaanse gebuur met een totaal verschillende cultuur en taal?
Hoe kunnen we met onze nieuwe buren in contact komen als we elkaar niet verstaan of indien hun cultuur niet toestaat dat onze buurvrouw binnenkomt wanneer onze man of volwassen zoon thuis is? Dit is geen veronderstelling maar een feit, mijn jonge, vriendelijke, mooie, Turkse buurvrouw mag bij mij niet binnenkomen als mijn mannen in huis zijn, dus dan maar liever helemaal niet: zegt "haar man".
Ook wij hebben zelf tijd nodig om deze heel snelle evolutie te verwerken. Het is voor ons een even moeilijke aanvaardings- en gewenningsproces als voor de nieuwe immigranten.
Ik mis ook mijn oude buren rechts die naar een rusthuis zijn en waar we gezellig mee over de tuinmuur konden keuvelen.
Links mis ik de buren van de hoek die me altijd vriendelijk groetten en waar ik elke dag een gezellig babbeltje mee deed. De nieuwe Turkse bewoner kijkt stuurs naar de grond als ik hem groet, hij is het niet gewoon dat een vreemde vrouw hem recht in de ogen kijkt, hem een goeiedag wenst, knikt en glimlacht. Wat bij ons beleefd is, is in zijn cultuur naar ik verneem, heel onbeleefd.
Begrip moet dus komen van de "twee" kanten en momenteel hebben velen onder ons het gevoel dat er enkel van onze kant geduld en begrip moet komen.
Waarschijnlijk vloeien de reacties op mijn blog voort uit zulke minieme, kleine maar ingrijpende veranderingen in ons dagelijks leven. Niet meer, niet minder.
We zijn nog niet zo snel of ver geëvolueerd als Darwin dacht; net zoals de apen waar we van afstammen moet een potentiële indringer in onze groep zich eerst bewijzen voor we hem toelaten en tolereren.
De film "Bij de beesten af" van Bert Haanstra gaf een goede weerspiegeling van de overeenkomsten tussen mens en dier (voor diegenen die zich die film nog herinneren): ....
° De drang van het leven is "het blijven bestaan", soms zelfs ten koste van andermans leven. ° Het mannelijke geslacht wil indruk maken op het vrouwelijke geslacht. °Graag een eigen plek in de maatschappij willen hebben. ° Behoefte aan respect. ° Overbevolking leidt tot agressie. ° Het tot een bepaalde groep willen horen, waar buitenstaanders maar beter afstand van kunnen houden. ° Een groep heeft belangen. Hoe groter de groep, hoe meer belangen.
Ik vrees dat we op een oplossing voor de huidige problemen nog heel lang zullen moeten wachten Kamiel, evolutie heeft tijd nodig ... jij die vroeger zo goed je spreekwoorden kende: laat ons allemaal beginnen met het volgend spreekwoord:
"als iedereen voor zijn eigen deur veegt is de hele straat schoon!"
Maar lievemensendeugd toch, wat gebeurt er met de wereld, waar gaan we naartoe? Ik voel me net alsof ik midden in een gangsterfilm zit uit de jaren vijftig in Chicago.
We hadden dit weekend over de grens het nieuws niet gevolgd en vernamen pas gisteren dat er weer een vreselijk drama is geweest in onze mooie stad.
Een moedige man Guido Demoor, kwam tussenbeide als burger in een ruzie op een bus en werd vermoord.
Nog maar pas 14 juni - las ik op het blog van Titipoes dat teveel mensen doen alsof hun neus bloedt als er hulp nodig is en ik was het volkomen met haar eens.
Ik zou me hoogstwaarschijnlijk net zoals Guido Demoor ertussen gegooid hebben indien ik zag dat er onschuldige mensen aangevallen werden, zo zit ik in elkaar. Ventje heeft al dikwijls gezegd dat ik nog klop ga krijgen. Een heel lieve vriendin van me die op werpafstand woont van de plaats waar de tragedie plaatsvond is net zoals ik, ze kan ook haar teut niet houden als ze onrecht of brutaliteit ziet. Ze is klein en fijn, één klopke zou volstaan om haar van kant te maken, maar ze redeneert net hetzelfde als ik, als je bang bent krijg je ook klop! Als jonge ettertjes op straat brutaal zijn durft ze heel goed de scherpe kant van haar tong laten zien.
Maar het zal voor de familie van Guido Demoor geen troost zijn wanneer hij posthuum als held wordt vereerd, zij krijgen hem daar niet mee terug.
Onze mooie, prachtige stad, waar ik altijd zo graag gewoond heb, met al de toffe mensen wordt stilaan een stad vol loslopende gekken.
De rekening zal in oktober gepresenteerd worden vrees ik Mijnheer de Burgemeester...ik denk met heel veel spijt dat een zoveelste rouwregister niet veel meer zal helpen!
Toch wil ik ondanks alles blijven geloven dat Antwerpen nog te redden valt.
Met hulp van The Strangers op de achtergrond probeer ik de krop in mijn keel door te slikken.
Guido Demoor, alhoewel het je niet terug zal brengen wil ik je toch zeggen: je bent een held en je verdient een standbeeld. Slechts heel weinig mensen durven nog doen wat jij gedaan hebt, je medemens helpen.
Iedereen in Antwerpen, toch nog altijd onze prachtige, mooie stad weent bittere tranen voor je en hoopt dat je dood niet voor niets is geweest...
(orig.: Si tu t'appelles mélancolie van Joe Dassin)
de lichtjes op de Schelde den beiaard van den tore mensen op 'n bank 'n ons Lievrouwke. . en de Vlaaikesgânk de straat waar 'k vreuger katteke spelde
Antwârpe. . gij zè ga veur mij toch de stad waar azzek zèn gebore de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei daar hemme kik m'n hart verlore Antwârpe. . waar da'k ik ook ben ik kan nievrans mijnen draai ni vinde 'k weet het 't is flaa. . mor ik beken bij aa zèn 'ik thuis. . en onder vrinde
'n zeemanskroeg. . de dokken de Vogelemart op Zondagmorge 't tjing-tjangsplein en brabo zie van ze fontein ne joenge fluite nor e mokke
Antwârpe. . gij zè ga veur mij toch de stad waar azzek zèn gebore de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei daar hemme kik m'n hart verlore Antwârpe. . waar da'k ik ook ben ik kan nievrans mijnen draai ni vinde 'k weet het 't is flaa. . mor ik beken bij aa zèn 'k thuis. . en onder vrinde Antwârpe. . gij zè ga veur mij toch de stad waar azzek zèn gebore de Groenpleuts, de Meir. . de Keyserlei daar hemme kik m'n hart verlore ....
Oef...terug thuis aan mijn PCke. Ik heb hem ( voor mij ist een hem ) vastgepast, kuskes gegegeven en ben hem nu aant strelen op zijn gevoelige toetsen met mijn zachte vingertopkes.
Op de camping waar we staan zijn ze eindelijk de éénentwintigste eeuw binnengeraakt en hebben ze buiten een soort computerconsole gezet onder een afdak waar je staande aan kan werken tegen de democratische Hollandse prijs van 7 euro per uur...jawatte! t is dan verdorie nog een Qwerty inplaats van een Azerty en als je dan typt kan je het vergelijken met een pianist die aan een piano zit waarvan ze enkele toetsen hier en daar verlegd hebben.
Om compleet gadgadada van te worden.
Uit je rechterooghoek zie je de eurocent teller elke seconde zakken en dan begin je nog meer te foeteren. Het eerste uur ben je dan ook bijna kwijt aan het ontdekken van het verdomd ding.
Uiteindelijk gaf ik me gewonnen en droop ik terug af naar onze caravan, letterlijk en figuurlijk want het regende weeral voor de zoveelste keer.
Daar in de caravan stond mijn vertrouwd laptopke me aan te staren, trouwens ook een Qwerty maar omdat het de mijne is heb ik het toetsenbord gewoon gewijzigd naar Azerty want ik typ toch blind.
Voor andere mensen die op mijn laptop willen werken is dat dan wel heel frustrerend want als ze op de Q drukken krijgen ze een A, maar ja... t is tenslotte de mijne.
Zuchtend zei ik veel later tegen een van de eigenaars van de camping dat het toch spijtig was dat ze zon spel daar hadden gezet inplaats van gewoon een hotspot te voorzien, en of ze misschien dan toch ook een barkruk aan die hoge computer konden zetten, want een uur staan had mijn rug helemaal geen goed gedaan.
Maar er is daar ook een Hotspot Mefrouwtje kreeg ik als antwoord. Oh ja? Waar dan? vroeg ik verbaasd. Nou daar aan die andere computer, dr staat selfs è bankje en dr kun je op zitte met je leptopje op je schoot as je wil, daar mut je binne wel è kaartje feur keupen, dat werkt niet met euros hoor! .
Akkerdjie akkerdjie....ik liep terug om een studie van mijn laptop te maken die ook niet meer van de jongste is en zag in het configuratiescherm toch dat ik er via een hotspot zou moeten kunnen mee werken.
Om zeker te zijn belde ik neef 1 op van wie ik de laptop overgekocht had, om hem om wat meer uitleg te vragen.
Sorry tantelief, die kaart die je nodig hebt zit er niet meer in, ik had die nodig in mijn nieuwe, maar als je terug thuis bent kom ik het wel voor je in orde brengen zodat je de volgende keer via je laptop kan werken.
Dus....een hele week PC-loos. Een vreselijke, echte ontwenningskuur, maar het was dringend nodig want ik moest toch bijgelezen geraken en trouwens er was zoveel voetbal op TV.
Jaja, zover hebben ze me gekregen, ik volg af en toe nu voetbal. Ik begrijp er niks van, maar die mannekes kunnen nogal over en weer lopen en af en toe is het soms zelfs een beetje spannend. t Is wel moeilijk want tegen dat ik doorheb wie de bal in welke goal moet stampen, draaien ze de hele boel om en lopen ze weer naar de andere kant. Onbegrijpelijk. Maar al dat stampen, trekken, klauwen, spuugen, boksen, tussen elkaars benen glijden, pootje lap doen enz, maakt het toch interessant. Al dat mannelijk testosteron op één veld, t jongens toch....uiteindelijk is dàt de geschikte plaats om het kwijt te geraken.
Ik kon in een caravan natuurlijk ook niet naast de TV kijken. Voor diegenen onder u die het niet kennen, een caravan heeft een vrij beperkte ruimte.
Thuis ontsnap ik naar mijn kamertje, maar ontsnappen in een caravan is onmogelijk.
Aan de camping Bar gaan hangen bij de knappe venten heeft ook geen zin want daar wordt ook enkel naar voetbal gekeken en er wordt ook over niets anders gepraat. Op zon momenten mag Pamela Anderson op de toog gaan zitten dan duwen ze haar gewoon achterover de grond op. Haar twee voetballen kunnen niet op tegen die ene wit-zwart geblokte.
De Duitse kampeerders hadden grote duitse vlaggen op hun caravan en Holland werd steeds meer oranje. Het zal er vanavond nogal aan toegaan, misschien best dat we even terug thuis zijn.
Ik heb wel mijn best gedaan en één TV tegen de vlakte gesmeten door mijn draai in de caravan wat kort te nemen, ik was die kleine ruimtes nog steeds niet gewoon en... gedaan TV.... R.I.P.... dat Jefke ging voor ons geen kommissies nie meer doen.
Ventje was in de GB van Knokke (het dichtst bij Cadzand) zijn voorraad pintjes gaan halen en ik heb nog getracht om hem per GSM van het noodlottig gebeuren op de hoogte te brengen maar ventje nam niet op. Ventje kwam terug op de camping aan. Ventje zag de kapotte TV. Ventje werd rood. Ventje ziet graag TV en voetbal. Ventje werd purper. Ventje kreeg TV niet meer aan de praat.
Ventje vertrok als een wervelwind terug naar Knokke voor de GB sloot en kwam een uur later terug met een nieuwe TV.
Gelukkig....ik was gered....t was bijna Moord op een Camping door voetbalgekke man. Hij zou verdorie nog vrijgesproken worden ook.
Nu ga ik nog snel wat blogjes lezen want ik heb daarnet op het blog van ons Musje gezien dat ze een explosief kannetje wormen heeft opengedaan.
Moet kunnen, zeggen ze in Antwerpen...en ons Musje is van Antwerpen, zodus.....
Trouwens ik moet zien dat we op tijd gedaan hebben met eten voor de match straks begint!
Gisteren een volledig stress-vrije dag gehad.Niets,of toch zo weinig mogelijk gedaan om eindelijk van die vervelende keelpijn af te geraken want ik wil onze Seppe graag terugzien.
Gewoon in mijn cocoon zetel gelegen/gezeten/gehangen en beginnen lezen in Tijd van leven van Dean Koontz.Af en toe een goei thriller mag ook eens. Alhoewel...dit is een heel andere Dean Koonz dan anders, ik ben nu aan blz 95 en ik heb nog niet anders gedaan dan gelachen, het spannende deel zal nog moeten komen denk ik.Ofwel was den Dean bij het schrijven van dit boek in een heel grappige stemming,ofwel kan hij zich nu permitteren om ghostwriters in te schakelen.Maar een goede schrijver moet waarschijnlijk net zoals een goede acteur alle kanten uit kunnen.
We hebben een hele dag geen bezoek gehad zodat ik me kon permitteren om gewoon in mijn badpak te blijven rondhangen met mijn borstjes op mijn rug open en bloot,en ik kon op regelmatige tijdstippen als het te warm werd mijn plonsbad in en uit om af te koelen.
Ventje heeft het toch maar weer klaargespeeld om het net op tijd voor de warmteperiode gemonteerd en gevuld te krijgen.Wel gemakkelijk als je zon handige Harry hebt rondlopen.
Vanavond komen zoon 2 en zijn vrouwtje en de kindjes eten en dan kan ik weer het ongelooflijk lekkere Mustella geurtje van onze Seppe opsnuiven.
Toen ik daarnet telefoneerde om ze uit te nodigen zei schoondochter dat hij een droombaby is, de hele dag en nacht braaf slapen en goed eten en als hij wakker is rustig om zich heen kijkend... ( zijn vader was ook zon baby).
Indien de weerman voor de volgende dagen geen stortbuien voorspelt dan zijn we van plan om er eens een paar dagen tussenuit te trekken naar onze caravan aan zee.
We hebben er de hele maand mei en het grootste deel van juni niet naartoe kunnen gaan omwille van verjaardagen geboortes oogoperaties ziek slecht weer, er was altijd een reden om niet te gaan.
Ik zie ook dat mijn agenda de week daarop helemaal volgeboekt staat, dus het wordt nu of nooit.
Ik zal er wel mijn PCke missen.Ik kan mijn laptop wel meenemen om te schrijven en verder te leren werken met mijn fotobewerkingsprogramma,maar ik heb er geen internetverbinding.Er staat op de camping welgeteld één computer die je tegen betaling kan gebruiken, maar dat wordt dan wel aanschuiven vrees ik,ik begrijp echt niet waarom ze er gewoon geen hotspot hebben geïnstalleerd.
Het is toch verbazend hoe snel ik aan dit medium verslaafd ben geworden.Ik zou het echt niet meer kunnen missen.
s Morgens na de koffie en de krant, PC opzetten, de mail openen inplaats van je brievenbus, eventuele mails beantwoorden, dan even mijn dagboek bijschrijven en mijn favoriete blogjes lezen en mijn dag kan beginnen.Tegen dan is er al wel een flinke hap uit.
Als ik tijdens de dag geen tijd heb gehad dan ga ik s nachts in alle rust achter mijn PC zitten.
Het groot voordeel van de nacht is dat je door niemand gestoord wordt, op de achtergrond hoor ik dan enkel het gesnurk van mijn Handige Harry die met een grote smile op zijn gezicht droomt van drilboren, slijpschijven en Brico centers....
even anders met de hulp van Huismusje via Hotlips....
In feite zou ik vandaag iets heel zinnigs moeten schrijven want dat is al een tijdje geleden. Ik ga me echter beperken tot een zinnige verwijzing naar het blog van Praatjesmaakster of Titipoes, ik weet niet juist onder welke naam haar blog staat. Haar laatste twee blogstukjes van 14 en 16 juni waren zo interessant dat ik er niets aan kan toevoegen en enkel beamen wat ze daar schrijft. Verder wil ik ook nogmaals reklame maken voor twee blogs die je ook links op mijn blog terugvindt bij mijn favorieten en waar ik hoop dat je ook van geniet: Kommaneuker en Me. Ik zie daar altijd maar een reaktie van mezelf staan en ik denk dat jullie die blogs nog moeten ontdekken. De moeite... Verder kan ik vandaag echt niets zinnigs bedenken en dan kan je beter zwijgen zeiden de nonnen op school vroeger altijd, en of ze gelijk hebben!
Ronald had voorspeld dat er op de heesheid waarschijnlijk keelpijn zou volgen, je bent dokter of je bent het niet, en hij heeft gelijk gekregen. Ik heb onze Seppe sinds die eerste keer dus niet meer gezien omdat ik mijn bacillen voor mezelf wil houden. Ik heb me gisteren dan maar wat beziggehouden met het plaatsen van zijn fotos. Zoonlief liet me weten dat hij inmiddels al veel knapper geworden is sinds de geboorte en de meeste plooien er nu uitgestreken zijn. Hij zal me wat recentere fotos doormailen zodat ik de evolutie kan volgen want dat gaat snel bij zon pasgeborene.
Schoonma is dan toch geopereerd en heeft het overleefd en ventje ook. Ze had thuis al een sterk kalmeermiddel genomen en int ziekenhuis hebben ze er nog een straffere bijgedaan via een infuus. De dokter zei dat het oog niet moest verzorgd worden tot de volgende ochtend en ventje is dan thuis komen slapen. De volgende dag is hij dan tegen de middag naar haar toe gegaan om te zien of alles OK was en om verder af te spreken met de verpleegster die we besteld hadden om drie keer per dag de druppels toe te dienen. Twee uur later zat hij nog te wachten en nog steeds geen verpleegster. Hij belde naar de dienst en toen bleek dat de verpleegster kort voor zijn aankomst aangebeld had maar dat schoonma niet had opengedaan. Ich sliep, ich haabe niks geheurd.... was haar antwoord. De kalmeerpillen van de dag ervoor werkten dus nog door tot de volgende namiddag. Ventje heeft dan aan de telefoon gevraagd of de verpleegster int vervolg vrij lang wou aanbellen om schoonma wakker te krijgen. Ik ben benieuwd hoe het vandaag verlopen is. Ze had natuurlijk liever gehad dat wij drie keer per dag zouden langskomen want : noe moet ich altaaid binnen blaaiven en wachten tot verpleigster komt, noe kan ich niet boiten... wanneer ventje gaat wil ze er altijd een dagje van maken, even iets gaan eten, even naar de supermarkt om boodschappen en dan even een terrasje doen. Schoonma geniet nog intens van het leven en het is haar gegund maar geen dertig dagen aan een stuk. Het andere oog wordt binnen veertien dagen geopereerd als alles goed gaat.
Gisteren na school hebben we de twee kleinzonen opgevangen en de zon scheen en ...: nana....kom we gaan zwemmen!.... en ze stoven als raketten naar de tuin. Nu was het gisteren nog niet zo warm maar ik durf die twee klein ventjes niet alleen in het zwembad laten en ventje weigert pertinent om zelfs zijn grote teen in water te dompelen dat onder de 37 °C is. Dus de nana haar zwempak aan, het ijskoud water in en met de kleinzonen wat rondgeplenst tot ze het te koud kregen. Ik zal toch dringend op dieet moeten want kleinzoon 2 die achter me aan zwom zei plots : nana, gij hebt ook borstjes op uw rug! - lap....doe uw kleinzoon dan eens een plezier en ge krijgt opmerkingen over uw vetkwabjes. Maar ja... uit een vroeger blogstukje weten jullie al dat hij bezeten is door alles wat met borstjes te maken heeft.
Ik krijg net telefoon dat kleinzoon 1 niet mee wil met mama en papa naar de winkel en liever bij nana komt dus ik ga even moeten stoppen. Seffens ga ik nog proberen om deze tekst op een nieuwe wijze op mijn blog te krijgen dankzij de hulp van Hotlips die dan weer de hulp kreeg van Huismusje. t Is hier in deze categorie toch een gezellige boel bij de Roddeltantes hé, geef toe....
( voor het inzetten van deze tekst ben ik net even op het blog van Hotlips geweest....ik heb er nog de tranen van in mijn ogen, da's toch een schatje hé mensen, geef nu toe..moest de wereld door zo'n mensen als hier in deze blogcategorie gerund worden dan zou er geen sprake meer zijn van oorlogen! )
Lap, dat komt ervan als ge met iemand lacht zoals ik met ons Myette! Eergisteren stond ik op, deed mijn mond open om zoals steeds met een stichtende opmerking mijn dag te beginnen en ..... niets, noppes.....slechts een hees gemompel kwam eruit.
WATTE? riep mijn ventje van de andere kant van de keuken waar hij mijn taske koffie aan het schenken was.
Nog harder maar raar genoeg nog stiller riep ik : IK BEN MIJN STEM KWIJT, maar het klonk meer als ik ben mijn stem kwijt....
Ventje kwam naar me toe, gaf me mijn koffie en zei: tch,tch,tch amaai dat gaat hier stil worden, hoe hebt ge dat nu weer gedaan?.
Geef toe dat mannen soms rare vragen kunnen stellen!
Het erge van hees zijn is dat ge u nog meer inspant om geluid voort te brengen wat tot gevolg heeft dat ge nog heser wordt.
En nu...net op het ogenblik dat iedereen me telefoneert om ons geluk te wensen met onze Seppe kan ik niet praten.
Ik durf ook niet naar Seppe gaan want stel je voor dat het iets besmettelijk is. Het zal natuurlijk besmettelijk zijn want ik heb het gekregen na het lezen van het blog van Myette.
Zoon 2 brengt seffens nieuwe fotos want nu heb ik de kleine al twee dagen niet gezien en hij verandert zoals elke pasgeborene constant.
Hees zijn heeft ook zijn amusante kanten, toen ik gisteren toch trachtte om iets uit te leggen aan ventje begon hij hoe langer hoe harder tegen mij te roepen. Ik heb hem proberen duidelijk te maken dat ik niet doof was maar enkel hees.
Toen gisterenmiddag daarentegen de twee kleinzoontjes hier waren en ik heel stil tegen heb sprak, had het als resultaat dat ze me allebei met heel grote ogen verwonderd aankeken en zich de hele middag voorbeeldig hebben gedragen.
Trouwe lezers weten dat ik volgens Paz een stem heb als een klok zoals The Nanny'.
Deze stille kant van de nanny kenden de kleinzonen niet en ik merkte dan op dat ze veel sneller reagereerden op gefluister dan op een luide opmerking.
Over The nanny gesproken. Leren jullie ook zo veel bij van die opvoedkundige programmas op TV. Ze zijn niet allemaal even goed maar één ding blijkt toch overduidelijk: slecht gedrag van de kinderen is altijd te wijten aan de foute aanpak van de opvoeders, en ik ben het hier helemaal mee eens.
Ik wil niet zeggen dat wij ouders het slecht bedoelen, maar we moeten toch durven toegeven dat we het heel dikwijls fout aanpakken of aangepakt hebben in het verleden.
Net zoals de nanny op TV buk ik me nu bv. elke keer tot op ooghoogte van mijn kleinkinderen om hen dan op zachte maar duidelijke wijze te zeggen dat iets niet mag en ik moet zeggen het heeft effect.
t Is natuurlijk meer dan hoogstwaarschijnlijk dat mijn schoondochter haar kinderen goed opvoedt en dat die van haar veel beter luisteren dan mijn twee bengels vroeger.
Vandaag heb ik wat extra tijd om mijn favoriete blogs te lezen want ventje is tot morgen weg. Schoonma moet vandaag aan één oog geopereerd worden voor staar, ik durf het moeilijker en correcte woord beginnende met Cat.... niet schrijven want mijn spellchecker werkt al lange tijd niet meer en ik ben eerlijk gezegd te lui om een woordenboek te gaan zoeken.
Vermits er na de operatie op regelmatige tijdstippen oogdruppels moeten toegediend worden, gaat ventje er een nachtje slapen en vanaf morgen schakelen we een verpleegster in om het te doen.
Als alles goed verloopt dan wordt binnen twee weken het ander oog gedaan.
Dit is de allereerste operatie van schoonma die nu 83 is en ze is er al maanden van overstuur, en ik geef jullie op een briefje, je weet pas wat overstuur is als je slavisch overstuur bent.
Roepen en tieren en aan je haren trekken hoort er bij, want naar het schijnt lucht dat enorm op.
Misschien is het beter dan een kalmeerpilletje... wie weet? Ik ben toch benieuwd om te horen hoe het daar in de operatiekamer gegaan is. Ze gingen het doen met lokale verdoving ondanks het feit dat ik gewaarschuwd had om schoonmama ( een héééél slavische ) volledig onder narcose te brengen of écht plat te spuiten. Maar ja.... die dokters kennen schoonma niet hé?
Enfin straks weten we meer.... ik ben benieuwd.
Ik ga ook weer voor de zevenenzevenstigste keer proberen om op het blog van ons aller Chia te geraken. Misschien nu het niet langer zo warm is dat het zal lukken. Hoop doet leven.
Ons Pazke heeft ook moeilijkheden met haar blog, nu heeft ze een spiksplinternieuwe computer en ze kan geen blogberichten toevoegen. Ik vraag me af hoe dat aan de computer kan liggen?
(dit is geen foto van Seppe, ik moet ze nog downloaden!)
Zoon 2 straalt, schoondochter straalt, de grootouders stralen en allen hebben we een brede, gelukkige grijns op ons gezicht dat zich strekt van het ene oor naar het andere.
Met zn vieren kunnen we eindelijk onze nieuwe aanwinst bewonderen.
"Amaai wat een knap ventje, en ne grote en ne lange en heeft hij zijn ogen al opengedaan, en welke kleur hebben ze?" een spervuur van vragen wordt op de jonge ouders afgevuurd.
Al die vragen worden kalm beantwoord door de fiere moeder en vader.
De vader: ja hij ziet er nu eindelijk wat presentabel uit, toen hij eruit kwam zat hij helemaal ineen gefrommeld en zag hij blauw, op dat moment was hij niet bepaald knap te noemen, maar nu is, zoals ge ziet, alles een beetje rozer aant worden en ziet hij er niet langer uit alsof hij uren onder water heeft gelegen." (een heel nuchtere kijk op zaken heeft onze jongste zoon - maar alles wordt wel met heel veel trots gezegd).
De kleine zijn oogjes zijn nog dicht en gezwollen zoals die van Mr. McGoo van de tekenfilmpjes en ik meen me te herinneren dat dit bij zijn papa ook zo was.
Om al de grootouders een fijn gevoel te geven bekijken en draaien en keren en keuren we onze nieuwe kleinzoon langs alle kanten en zeggen vervolgens :
"zie, als ge hem zo langs deze kant bekijkt dan trekt hij wat op de Boempa", maar als we een studie van zijn neusje maken komen we tot het besluit dat het niet identiek het neusje van zijne papa is (we hebben fotos bij ter vergelijking). Draaien we hem om en bekijken we hem langs een andere kant dan heeft hij toch weer wat weg van zijn zusje.
Wanneer hij verschoond wordt gaan we even piepen, roepen dan allemaal dat we nog nooit vanzeleven zon grote .......hebben gezien en alle aanwezig mannen glunderen en zeggen dat hij dit zeker van hen heeft.
De zon schijnt op zijn kleine pasgeboren hoofdje en zo op het eerste gezicht lijkt het alsof hij zilverblonde haartjes heeft die in zachte krulletjes tegen zijn hoofd kleven. Dit heeft hij dan weer zeker van zijn doeshka (ventje) want volgens schoonma was die was blijkbaar blond met krulletjes maar in een oorlogskamp werden geen babyfotos genomen.
Ik hou het warm, slapend bundeltje Seppe in mijn armen en hij is de rust zelve, hij heeft zijn eerste nacht helemaal doorgeslapen zonder wenen en al flink gegeten (helemaal zoals zijn vader denk ik dan weer trots bij mezelf, maar ik zwijg).
Schoondochter heeft deze bevalling zonder epidurale verdoving doorstaan en is heel fier dat ze dit heeft kunnen doen.
Maar pijn, amaai mannekes pijn.....ik wist niet dat er zon pijn bestond zegt ze erbij.
Ik denk daarbij terug aan vroeger en herinner me inderdaad die laatste vreselijke contracties die aanvoelen alsof ge gevierendeeld wordt.
zoudt ge het nog eens doen zonder verdoving? vraag ik. zeker en vast, bij de volgende ga ik het weer proberen! antwoordt ze, één dag later en ze spreekt al van de volgende, een moedig vrouwtje.
Dan komt de grote zus van anderhalf jaar binnen en volgt .......de grote kennismaking.
De grote bult in mamas buik is nu een baby geworden. Probeer dat maar te vatten op die leeftijd.
Grote zus is bekend als ons lopend wervelwindje. Ze kan geen ogenblik stilzitten maar doet alles met een zon grote, lieve grijns op haar gezichtje dat ge er niet boos op kunt zijn.
Mama houdt broertje vast en we zetten zus op het bed erbij voor een foto en ik spreek tegen haar zoals ik doe als ze in de buurt van onze oude hond komt: zachtjes hé lieveke, heel zachtjes aaien want anders doet ge het boeleke pijn, geef maar een heel zacht kusje.
Ze bekijkt de baby heel verwonderd, denkt bij zichzelf dat hij er helemaal anders uitziet dan onze hond maar onder luide aahhhhs en ooooohs van alle aanwezige grootouders en ouders bukt ze zich voorover en plant en smakkerd op het hoofd van Seppe. De cameras flitsen en het moment wordt vereeuwigd.
Waarop ze dan onmiddelijk rechtveert, hem met zijn pyama vastpakt en probeert uit het bed te zwieren als een pop waarmee ze even niet meer wil spelen.
Edaan..... zegt ze tevreden en weer met die grote lieve smile en we zien dat ze applaus verwacht.
We brengen de baby onmiddellijk in veiligheid terwijl zij zich nu in het bed dicht tegen haar mama nestelt voor de lange tijdspanne van exact drie seconden, en ik zeg tegen zoon 2 dat hij maar beter de baby de eerste tijd op een wat veilige hoogte legt zodra hij thuis is, want voor kleindochter is hij op dit ogenblik niet meer of minder dan een bewegende pop.
Zoon 2 kijkt me aan zoals alleen zonen dit kunnen met een blik van : moeder: zie ik er nu zo dom uit of denk je dat alleen maar? waarop ik wijselijk besluit om mijn goede raad maar voor mezelf te houden, ondervinding zal hen wel alles leren.
De verpleegster komt en de hele santeboetiek, schoondochter in bed incluis wordt naar een veel ruimere kamer gereden, ' Thank Boeddha ' denk ik met deze hitte. Ze had een grote kamer voorzien maar de vorige dame was nog maar net vertrokken en de kamer moest eerst gepoetst worden. Er wordt in dit ziekenhuis aan de lopende band bevallen.
We zijn nog maar net ter plaatse en gesetteld en er komt tot onze grote verbazing een volledige TV ploeg de kamer ingestapt, voorop een jonge man met een grote, pluizige microfoon aan een stok van één meter lang, die hij onder de neus van schoondochter steekt. Even flitst Candid Camera door mijn hoofd, maar die komen gewoonlijk niet binnen met hun camera's.
Een jonge dame zegt dat ze van VTM zijn en even een korte reportage maken voor het nieuws om te zien welke invloed de hitte heeft op mensen in allerlei verschillende omstandigheden.
Al goed dat ze het niet gedaan hebben tijdens de bevalling zelf denk ik bij mezelf!
Schoondochter blijft ijzig kalm en sereen en antwoordt op alle vragen die gesteld worden alsof ze al haar hele leven interviews geeft.
Ik sta tegen een muur geplakt naast een andere man van VTM en vraag hem wanneer het zal uitgezonden worden.
Tijdens het nieuws fluistert hij in mijn oor maar t is niet zeker of het er in komt hoor....er wordt een montage van alle opgenomen items gemaakt en er wordt veel geknipt.
Gisterenavond hebben we natuurlijk naar het nieuws gekeken op VTM en nada, noppes, niets, dan later terug naar het laat -avondnieuws, en weer niets.
Ik geef niet op, staks ga ik weer naar het journaal kijken, wie weet? Mijn kleinzoon één dag oud en al op TV.
Andy Warhol eat your heart out!
aan alle lieve blogvrienden en vriendinnen die ons hun lieve wensen toestuurden - bedankt en een dikke zoen. 't was fijn dat jullie zo meegeleefd hebben...
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
