Gisteren was het blogmeeting met mijn blogmaatjes en ik heb er weer heel erg van genoten.   Er werd door mijn blogmaatjes gevraagd of ik nog wel ga schrijven op mijn blog, het was al zo lang geleden …
ik merk tot mijn grote schaamte dat er inderdaad al veel dagen voorbijgevlogen zijn.

Hier gaan we :

Ik en ook de zilveren surfer hebben énorm genoten van onze driedaagse trip naar de Joekee.  
De weergoden waren bijzonder goed gemutst, want we hebben drie prachtige, zonnige, warme dagen gehad.

Elk jaar rond deze tijdstip lassen we een uitstap in om onze huwelijksverjaardag te vieren, dat was dit jaar de 44^ste.
Dat is kunnen volhouden hé mannekes?  

Zoals jullie weten is Mister Silver de allerergste mannelijke shopaholic die ik ken, ik denk dat we elke winkel in Canterbury bezocht hebben, bovendien bezochten we voor het vertrek een hypermarché in Calais en bij het terugkeren de enorme outlet shopping center in Asford.  
Tijdens het rijden van Canterbury naar Ashford zag hij ook nog eens een car boot sale en ook dat hebben we bezocht.

In de allerlaatste supermarkt moest ik in de apotheek afdeling (dat is zo in Engeland - apotheek in een supermarkt ) iets extra gaan vragen voor mijn arm, pijnlijk ruggetje, ik kon gewoon niet meer, maar ik kon ook de uitstap van mijne gouden zilveren niet naar de knoppen helpen.   Hij geniet er zo ontzettend van.

De apothekeres gaf me een soort grote, warme sticker om op de pijnlijke plaats te plakken, want ik zat al vol medicatie.  

Mensenlief dat deed deugd…ik kende het niet, maar het is een aanrader.  
Je plakt het op je pijnlijke plaats en geleidelijk aan, via een chemisch proces, begint de plakker op te warmen en je kan er uren geniet van hebben. 
Of het echt helpt tegen de pijn weet ik niet, maar het warmtegevoel voelt heerlijk aan.

Godzijdank is de Shuttle zonder enig probleem -heen en weer - door de tunnel gereden.  
Zoals ik al meerdere keren schreef,  lijd ik aan een erge vorm van claustrofobie.   Me in de tunnel krijgen, zeker de allereerste keer, was een echte beproeving.  

Maar, omdat het met de Shuttle slechts een half uurtje duurt om van Calais naar Folkestone te rijden kiezen we nu altijd voor deze methode om het kanaal over te steken.
Bovendien word je nooit zeeziek.

Veiligheidshalve leid ik mezelf af door m’n hoofdtelefoon op te zetten met mijn persoonlijke keuze van liedjes op mijn MP3 speler en ik zorg ervoor dat ik spannende lectuur bij de hand heb.   
Op die manier vliegt het half uur onder de zee snel voorbij.

Wat er ooit zou gebeuren indien de trein halverwege stilvalt, daar durf ik niet aan te denken, maar ik denk dat ze dan aan de andere kant best een geel wagentje en een dwangbuis klaar zetten.

Dit weekend verzorgt Mr. Silver samen met anderen de jaarlijkse parochiale rommelmarkt.   Hij is al vier dagen bezig met de organisatie.  

Ondanks de regen,  die vandaag met bakken uit de lucht valt, voel ik me natuurlijk verplicht om er eens langs te gaan.

Bovendien is er vandaag ook nog de plechtige opening van het nieuw rond punt op één van de gevaarlijkse kruispunten in onze buurt en vanavond treedt er een Jazz/Dixie orkest op in het parochie café.

Ik ga me vandaag dus ook niet vervelen.

Vorige maandag heb ik mijn griepspuit laten zetten en vandaag heb ik een snotneus… zou de spuit dan toch niet werken?

Mijn huisarts had al een groot deel van de resultaten van de onderzoeken binnengekregen en van haar kreeg ik toch iets meer uitleg dan van de dokters in het ziekenhuis. 

Zij raadt me bv. een maag/darm sparend dieet aan, daar waar de dokter in het UZA dit onnodig vond.   Wie moet ik nu geloven, een specialist of een huisarts?

Soit, op 18 oktober moet ik ‘hopelijk’ voor de laatste keer naar het UZA voor de uitslag van de Pet-scan.

Ik ben ervan overtuigd dat alles OK zal zijn, want anders hadden ze me al lang gebeld om te komen.

Daarna hoop ik dat ik héééééél lang geen dokter meer hoef te zien.   Ik zal braaf mijn medicatie nemen en proberen om niet te veel te zagen.

Ik ga me nu klaarmaken voor mijn Rommelmarkt bezoek en ik zal proberen om in't vervolg mijn dagboek iets beter bij te houden.

Toedeloekes ….

06-10-2012 om 11:54 geschreven door BOJAKO  

24-09-2012 om 13:49 geschreven door BOJAKO  

17-09-2012 om 12:50 geschreven door BOJAKO  

In opdracht van dokter Toontje van het UZA in teken van het verder onderzoek, ben ik braaf een voorschrift gaan halen bij mijn ‘privé dokter’ voor een mammografie van m’n ladies.

Ik gebruik bewust de naam ‘privé dokter’ omdat deze dokter de enige man is die mijn privé bodyparts mag bekijken, betasten en onderzoeken.   We laten Mr. Silver hier buiten beschouwing natuurlijk.

Het was even wennen aan een man na jaaaarenlang een vrouwelijke gynaecologe gehad te hebben.

Tot nu heeft hij enkel het voorschrift voorgeschreven,  maar volgende week mag ik weer plaatsnemen in zijn fantastisch bewegende stoel.

Je gaat erin zitten zoals in een gewone stoel en die stoel neemt dan een eigen leven aan.   Je lichaam zakt zachtjes (met stoel) achteruit terwijl je benen en voeten, die op voetsteunen staan,  op korte, maar zachte wijze in de gynaecologische stand gebracht worden.   Links van je hoofd staat een PC scherm waar je je inwendige loodgieterij mee kan aanschouwen samen met meneer doktoor.

Het leidt ongelooflijk af van wat de dokter op dat moment allemaal aan het doen is.

TV olé … met op de achtergrond de zachte, rustige, beleefde stem van de dokter die, wanneer je even naar hem kijkt, ook altijd zijn ogen op het scherm gericht heeft en niet op je edele privé onderdelen.

Maar kom, ik dwaal weer af.

Eerst was er eergisteren Frau Helga van Stalag VII die mijn meisjes moest pletten.

’t Is nog steeds dezelfde radiologe als elk jaar, maar ze had nieuw apparatuur en ze zei me dit met een grijnslach waar ongelooflijke fierheid door scheen.

Ik had even gedroomd van een tafel met zakjes zoals een biljart tafel,  maar dan met de zakjes op een strategische plaats om de meisjes zachtjes in te laten hangen, maar Lea (van blog Ludovicus) had me tijdens onze blogmeeting al verteld dat dit niet het geval was.

Het is en blijft een pletmachine, hoewel het nu een 3D pletmachine is en er per meisje slechts twee foto’s dienen genomen te worden.

Enfin, de meisjes werden geplet en er is toch een lichte verbetering te bespeuren.  Ofwel zijn ze niet meer zo gevoelig als vroeger ofwel plet de machine iets minder hevig.

Vervolgens werd ik door Frau Helga naar een volgende kamer geleid waar een andere dame de ladies nog aan een echo onderwierp.  

Ze humde en haa’de op verschillende plaatsen en vroeg of ik mijn vorige platen bijhad.

Nu moet je weten dat ik elke keer een zak vol Rx’en en scans heb meegesleurd naar alle vorige dokters en wat bleek?    Ze konden die niet gebruiken, want alles is tegenwoordig digitaal.

Nu had ik ze natuurlijk niet bij.

Gelukkig gooien wij niets weg, dus ik zal ze vandaag even afgeven bij de dokter zodat ze kunnen vergeleken worden.

Vanaf dan wordt alles op CD rom gezet en ook digitaal doorgezonden naar mijn ‘privé dokter.’

“Ik denk niet dat ge u ongerust moet maken.” : zei de vriendelijke vrouwelijke arts.   Ze was een frisse adem na de felle Frau Helga.

Pfft … ikke ongerust na al wat ze me de laatste tijd al gezegd hebben?    Wat zou ik ongerust zijn?

Ik kijk niet meer op een cyste meer of minder, waar dan ook.  

What will be, will be … zong ooit Doris Day en ik zing dit liedje nu met haar mee.

Geen tijd meer om te schrijven, seffens is het hier invasie.  
De twee oudste kleinzonen komen en zoon 2 komt ook z’n wekelijks boke eten.

Hoor... daar gaat de bel al, nummer één is al aangekomen!

12-09-2012 om 11:32 geschreven door BOJAKO  

En hier ben ik dan met het verslag van dokter Toontje.

Uiteindelijk zit hij nu ook met z’n handen in zijn haar …. Hij weet ook niet waarom ik zo misselijk ben of zoveel darmkrampen heb.

De scans laten wel duidelijk twee ‘vlekkige densiteiten tussen pancreas en milt’ zien, maar hij en zijn collega’s denken dat dit nog restanten zijn van mijn vorige operatie.

In de pancreas zelf zijn er geen cysten … op dit ogenblik had ik dokter Toontje al een kusje willen geven.

De testen voor diabetes zijn ook goed… af en toe een appelflauwte, maar geen diabetes!   Weer een kusje voor dokter Toon.

Maag heeft een kleine sliding hernia met openstaande cardia ????   en een minuscuul poliepje in het duodenum.  

Ik voelde me met de seconde gezonder worden.

Maar alle gekheid op een stokje :  om zeker te zijn en alles uit te sluiten wil hij nog dat ik een Pet-scan laat nemen.

Ik zei hem dat ik amper bekomen ben van mijn half uur in de MRI tunnel, en de lieve schat verwees me door naar de afdeling zodat ik met eigen ogen kon zien dat de Pet scan geen benauwde tunnel is, maar dat hoofd en voeten er allebei uitsteken en bovendien duurt het onderzoek slechts een dik kwartiertje.    (Bij de  Pet scan gaat men op zoek naar eventuele tumoren.)

’t Ja... ik zat daar ongelooflijk gelukkig te zijn ondanks de misselijkheid en de krampen, want die vervagen in het niets als je niet terug onder het mes moet hé?!   

Maar toen zei Toontje : “maar ....het is niet omdat wij hier niets vinden dat er niets is … tenslotte voel jij je de hele tijd misselijk en heb je krampen, misschien moeten we even “out of the box” denken.    Tot nu hebben we altijd gedacht dat alles een gevolg was van je pancreas operatie, maar we moeten ook eens denken dat het iets anders kan zijn.   Wanneer ben je de laatste keer bij de gynaecoloog geweest voor onderzoek?”

Huh ….   Met alle miserie van de laatste jaren, denk ik dat het zeker een jaar of vier, vijf zal geweest zijn.

“Wel” zei Toontje … “ik ga je nu doorverwijzen naar je gynaecoloog om allerlei testen te laten doen en als die testen goed zijn, ’t ja mevrouwtje … dan sta ik even ver als de collega dokter voor mij, dan weet ik ook niet wat uw symptomen veroorzaakt.”

Ik troostte de lieve jongen door te zeggen dat ik al dolgelukkig was dat ik geen tweede cyste in mijn pancreas had en dat een leven met krampen en misselijkheid niets was vergeleken met wat andere mensen soms moeten meemaken.   Enkele pillen meer per dag, zo houden we de economie draaiende.

Tot slot zei dokter Toontje tot mijn spijt dat hij eind september niet meer in het UZA zou zijn … hij vertrekt naar een ander ziekenhuis, zijn tijd hier in Antwerpen is gedaan, afgelopen, finito…THE END.   
Ik moest echt een traan wegpinken.    Er zijn nu eenmaal dokters met een ongelooflijke goede 'bedside manner' en er zijn er andere.

Hij schreef de  naam op van een collega waarvan hij me verzekerde dat die op dezelfde rails zat als hijzelf tegenover patiënten.   Laten we hopen, want hij zal moeilijk te vervangen zijn.  In't slechtste geval kan ik hem nog altijd in Roosendaal vinden.

We namen hartelijk afscheid.   
Vervolgens ging ik eens kijken naar de PET scan en inderdaad … helemaal iets anders dan een MRI scan.    Dat zal ik wel kunnen overleven.

Inmiddels heb ik geprobeerd om een afspraak te maken met de gynaecoloog en de radioloog voor een mammo.    Mijn ‘meisjes’ moeten na lang wachten weer eens dringend geplet worden, ’t is al héél lang geleden.

Zo lieve vrienden, tot daar het laatste nieuws.

Goed in de zin van : ik moet niet onder het mes

Slecht in de zin van : er zitten nog twee vreemde, maar blijkbaar goedaardige cysten tussen pancreas en milt.

En ook slecht : ik zit nog steeds met mijn begin probleem … ik voel me nog steeds zo misselijk als een krab en in mijn darmen is’t elke dag en nacht WO III.  

Hopelijk helpen de nieuw voorgeschreven pillen.

Zij die honderd wil worden maar dan wel met al haar vrienden in eenzelfde home … groet u!

06-09-2012 om 17:42 geschreven door BOJAKO  

De bieterkes zijn gerodeerd, hopelijk gaan ze nog  lange, lange tijd mee …

Gisteren had lieve vriendin M.  een lekker etentje gemaakt voor ons en ook voor schoonzus 2 en broer 2 hoewel ze zelf met allerlei gezondheidsproblemen te kampen heeft. 

Qua vrienden ben ik wel gezegend.

De lieve schat had medelijden met ons omdat morgen schoonzus geopereerd wordt en ik zit te daveren van de zenuwen omdat ik morgen de uitslag krijg van alle testen.

Ik weet dat het niet helpt om op voorhand te zitten piekeren, maar ja, ik ben ook maar een mens en bovendien beschik ik over een ongelooflijke fantasie…alle mogelijke scenario’s zijn de laatste tijd door mijn hoofd gegaan.

Natuurlijk slaap ik na uren piekeren in met de beste : die waarbij dokter Toontje me zegt : “maar mevrouwtje toch, niets aan de hand, het ziet er allemaal heel goed uit, neem rustig verder uw pillekes tegen de krampen en de misselijkheid en ge wordt honderd jaar!”

Ik wil niet echt honderd worden, maar een paar jaar extra toch nog graag als het mag en liefst zonder dat ze me nog eens moeten opensnijden.

Zo … nu ga ik lekker verder piekeren (zwanske / *grapje) – nee hoor, het schooljaar is gestart en ’t is woensdag en dan komt zoon 2 hier ’s middags boterhammetjes eten.    

Verder verzet ik mijn gedachten met een goed boek van John Grisham …. ‘The Rainmaker’, of we gaan na de middag een wandeling maken met Molly, of ik speel wat onnozel spelletjes op FB … alles om mijn gedachten te verzetten.

Zodra ik morgen iets definitief weet zal ik het hier even schrijven!

CU2 morrow 

05-09-2012 om 11:38 geschreven door BOJAKO  

Voilà zie, ze zitten er in, maar natuurlijk ook weer niet zonder de nodige poespas.

Na een week met voorlopige kroontjes mocht ik gisteren de definitieve brug laten plaatsen.

Zoals ik al schreef is onze tandarts vanachter onze hoek verhuisd naar het Gat van Fluto,  dat bij normaal verkeer via de Ring op een twintigtal minuten te bereiken is.

Maarrrrrr….zoals de meeste Antwerpenaars weten is de Ring rond Antwerpen meestal potdicht, dus wij vertrokken ruim op tijd en we kwamen net op tijd aan.

Het nieuwe brugje lag klaar en paste perfekt.

“Hmmm….past perfect maar de kleur staat me niet aan...” mompelde meneer dentist vanonder zijn maskertje.   “Ik vind de tanden te geel, wat vindt u?” vroeg hij me, terwijl hij me een spiegel gaf….en inderdaad…naast mijn witte bieterkes toonde de één nieuwe veel te geel.

“Dat kan niet, ik zal ze onmiddellijk terug laten aanpassen...” mompelde hij verder en toen zag hij mijn beteurde blik.

“Aaai....nog een week zonder bieterkes” dacht ik triest bij mijn eigen zichzelve.

“We kunnen het snel oplossen...” hoorde ik hem vervolgens zeggen.
”Indien jullie nu met de brug naar de technieker gaat,  die in jullie buurt woont (daar woonde de tandarts vroeger ook) dan kan hij het meteen aanpassen en dan komen jullie vanavond met de aangepaste brug terug en ik zet het erin”.

Klaas was Kees, die lieve Kees toch hé

Een uur langs de Ring later, wijle met brug naar de technieker in onze gemeente en ik nam daar weer plaats in een tandartsenstoel.

De tandtechnieker vergeleek de gele tand naast mijn witte tand en ging over tot de aanpassing terwijl we wachtten.  
De brug werd vervolgens even provisoir in m’n mond geplaatst en aldaar door technieker Rembrandt bijgeschilderd tot de kleur helemaal naar z’n zin was.

Nog een half uurke daar wachten - het brugje moest terug de oven in - en we kregen het afgewerkte product in een doosje mee om ’s avonds weer naar de tandarts te trekken (*pardon the pun  ...tandarts en trekken .... heddem??? ).

Van de weinige uren die ons nog restten maakte Mr. Silver even gebruik om een wandeling met Molly te maken.  

Enfin, om een lang verhaal even lang te laten … om vijf uur vertrokken we goed op tijd om uiterlijk om half zeven terug bij de tandarts te zijn….weer via de Ring natuurlijk, maar nu was het spitsuur.

Natuurlijk was er weer file en godzijdank hadden we dat extra half uurke erbij gerekend.

Vreselijk moet het zijn om tegenwoordig alle dagen de baan op te moeten voor je werk.

Soit : net op tijd voor de afspraak en we mochten onmiddellijk binnen.

M’n brugje werd geplaatst en met spijt in ons hart en zeker in onze portemonnee (*beurs) betaalden we de afgesproken prijs (een halve kleine auto, weet je nog? )

’t Was even wennen aan mijn nieuwe eetkamer, maar omdat het ondertussen al zo laat geworden was besloten we om snel een hapje te gaan eten.   
Hoewel de tandarts had gezegd dat ik onmiddellijk alles mocht en kon eten heb ik toch maar op voorzichtig gespeeld, want ik had geen zin om de tweede helft van die kleine auto op te hoesten en veiligheidshalve bestelde ik een ultrazacht kabeljauwschoteltje met puree.

Ik bekeek mezelf thuis later in de spiegel in de badkamer zoals een mens dat placht te doen om z’n nieuwe aanwinst te bewonderen en ik dacht bij mijn eigen  : “stel dat het op zes september slecht afloopt dan lig ik wel mooi in mijn kist, maar ’t zijn dan wel onnozele kosten op ’t sterfhuis geweest!“    (Britse zwarte humor)

29-08-2012 om 10:57 geschreven door BOJAKO  

Voilà zie, ik ben terug thuis en na een dag platte rust ook wat bekomen van alle doorstane emoties.

Zoals verwacht was de tweede dag in het ziekenhuis er weer eentje van om ’t half uur bloed afnemen en prikken om te kijken hoe hoog de suiker stond.  

Deze keer had ik eerst ’s morgens in mijn buik een spuit gekregen die fameus prikte.   Maar de bloedafnames bleven deze keer binnen de normale perken (veronderstel ik, want ik ken er niets van).  

Als kers op de taart mocht ik – nog steeds volledig nuchter – kort na de middag onder de MRI (NMR?) scanner.

Mannekes toch, dat is echt niets voor iemand met claustrofobie en ik ben iemand met serieuze claustrofobie.

Een half uur moest ik eronder en ik heb het wonder boven wonder volgehouden, weliswaar met behulp van een kalmeerpilleke, maar het had geen twee minuten langer moeten duren of ik had de alarmknop die ik meegekregen had,  ingedrukt.

Je krijgt een koptelefoon aan zodat de radiologe je kan toespreken, maar het dient ook tegen het enorm lawaai van de machine.

Wanneer het ding in gang schiet lig je precies in een vreselijk luidruchtige, rammelende, sapcentrifuge.

Ik heb mijn ogen de hele tijd stijf dichtgeknepen en ik probeerde me voor te stellen dat ik op een zandstrand lag te zonnen op een tropisch eiland.    De enige manier om mijn angst te overwinnen.

Maar nu is’t gedaan.   Ik denk niet dat ik nog veel aankan.   Mijn arme oude zenuwen zijn er niet meer tegen bestand.

Ik vroeg aan de radiologe of ze gezien had waar de cyste zich bevond en wat voor cyste het was, maar natuurlijk mocht zij daar niet op antwoorden.

Op de kamer werd eindelijk de pijnlijke catheder uit mijn hand weggenomen en mochten we naar huis.

Het verdict van alle onderzoeken krijgen we de zesde september.   Tot dan blijven de zenuwen vrij gespannen.

Thuis was ik zo van de kaart dat ik zelfs de telefoon niet kon beantwoorden en dit aan Mr. Silver overliet.

Mijn rots in de branding had zelfs gezorgd voor eten … een pakje voor mij:  ‘iets ondefinieerbaar dat naar vis rook’ dat je even in de microgolfoven moest steken en voor hem iets dito dat niet naar vis rook.    Ik heb gemerkt dat vanavond pizza op ons menu staat.

Hopelijk ben ik daarna in staat om terug iets voedzaam op tafel te zetten.

Net vandaag had ik me voorgenomen om mijn moed terug uit mijn sloefen te sleuren en een wandeling te maken met hem en Molly, maar net vandaag hebben de weergoden beslist om de hemelsluizen vollen damp open te zetten.

Misschien lukt het na de middag om te wandelen.   Hier in ons Belzikske kan alles op korte tijd veranderen.

Toedeloekes!

26-08-2012 om 12:00 geschreven door BOJAKO  

23-08-2012 om 14:23 geschreven door BOJAKO  

Vandaag ben ik aan het handje van Mr. Silver terug naar de specialist geweest om de uitslag te horen van alle testen van de voorbije weken.

’t Was wel even schrikken.   

Er is weer een cyste in de Pancreas te zien op de CT-scan….pffft….ik kreeg het er even serieus benauwd van.

“Maar we gaan niet te snel panikeren”:  zei Toontje (de dokter)  toen hij mijn tranen zag opwellen.

Hij hoeft natuurlijk niet te panikeren, maar ikke wel.   Ik denk niet dat ik nog zo’n operatie met alle complicaties nadien kan doorstaan.

Soit … volgende week word ik twee dagen opgenomen in het ziekenhuis voor bijkomende testen, een MRI scan om te bepalen wat voor een soort cyste het is en ook een tweede suikeronderzoek.   

Contraire zoals altijd,  blijkt mijn suiker niet te hoog, maar zakt het elke keer te laag na een maaltijd, wat de periodieke appelflauwtes verklaart.

De maagledigingstest wees verder uit dat mijn maag te traag ledigt.

Toontje (de dokter) dacht niet dat mijn Pancreas de oorzaak was van het misselijk zijn en de maag- en darm krampen.

Hij vertelde me verder dat het soms gebeurt dat mensen na zo’n operatie een prikkelbare darm krijgen, de maag kan ook mee geprikkeld worden. 

Ik wees Toontje erop dat ik niet de hele dag op de pot zit, maar wel voortdurend buikkrampen heb, waarop hij antwoordde dat dit ook een vorm van prikkelbare darm is.

Een écht wetenschappelijk verantwoord medicijn voor dit euvel is er niet en ik moet me dus gewoon verder behelpen met de medicatie die ik momenteel neem voor maag en darmen.

Op mijn vraag of een eventueel dieet zou helpen antwoordde hij ook ontkennend.

Volgende week,  twee dagen voor ik naar het ziekenhuis ga voor de onderzoeken,  moet ik eerst nog mijn bieterke* (*tand)  laten trekken om daarna enkele nieuwe tanden en kronen te laten maken die ons een halve kleine auto zullen kosten.

Voilà tot zover het minder goede nieuws.

13-08-2012 om 12:44 geschreven door BOJAKO  

10-08-2012 om 11:32 geschreven door BOJAKO  

't ja het was hier stil de laatste dagen, 'k ben een beetje ziekjes geweest ... weer die vervelende maag en darmen, maar deze keer erg genoeg om gewoon in bed of in de zetel te liggen en meer niet.
Gelukkig is't vandaag een beetje beter.
Benieuwd wat de uitslag zal zijn bij de dokter op 13 augustus.

Door de wolken, de regen en de donder en bliksem heen zie ik toch weer licht aan de hemel...ik moet wel snel kijken natuurlijk het water valt met bakken uit de lucht.
Wat een zomer.. nog erger dan vorige zomer vind ik.

Voilà, dat is het zowat voor het moment.  
Mijn zetel roept me terug.

06-08-2012 om 17:40 geschreven door BOJAKO  

29-07-2012 om 12:57 geschreven door BOJAKO  

Na een hele week ziekenhuisbehandelingen, de ene al pijnlijker dan de ander, heb ik nu enkele dagen rust.   
Nog één behandeling maandag en dan is het wachten op de uitslag van al de testen.

Ik had vorige keer de ‘ademtest’ vernoemd omdat ik een man dat al had zien doen en ik mijn ogen niet kon geloven.   
Wel, gisteren was het mijn beurt. 
Een volledige dagopname om na het eten van een boke met ‘speciale’ choco vervolgens elk half uur via een rietje in een buisje te blazen en daar snel een stopje op te zetten en zo heb ik vijftien buisjes gevuld met mijn choco adem.

Geef nu toe…ik kan toch niet de enige zijn die zich bij zo’n onderzoek vragen stelt ….wanneer ik via dat rietje in het buisje blaas, dan vliegt mijn adem er langs opzij toch terug uit.   OK, er blijft misschien een restje hangen, maar wanneer de laborant dat buisje opendoet,  dan is de rest van mijn adem toch ribbedebie of niet soms?

Enfin, hoewel de meest bizarre was dat toch de minst pijnlijke test van de vorige week.
  

Maar ik heb me niet verveeld, want tot mijn grote verwondering is het tegenwoordig ‘gemengd publiek’ in de dagopname zalen van het UZA.

In het bed tegenover dat van mij werd een knappe jonge man verzocht om plaats te nemen nadat hij een ziekenhuis schortje had aangedaan. (de gordijnen bleven open)

Via zijn vriend werd om een tolk gevraagd, want de man zou geen woord nederlands spreken of begrijpen.

Iedereen die me kent weet ondertussen dat ik zelfs spreek tegen een hond met een hoed op, dus ik lachtte en wuifde vriendelijk naar mijn overbuurman en hij wuifde (of is het woof) terug met een brede smile.

“Ikke spreek nie goe nederlands, ikke Turk” zei de jonge man, waarop ik natuurlijk onmiddellijk antwoorde : “maar neeje, ge spreekt fantastisch nederlands, hoe lang ben je in België?” - ge moet de mensen die moeite doen toch wat aanmoedigen nietwaar?

“Euh … ene jaar en tien maanden en ik lere nederlands tweede keer per week in nachtschool bij goede lerares” … en hup, we waren vertrokken.

Toen ze hem kwamen halen voor zijn onderzoek wist ik dat hij in een klein dorpje geboren was, dat hij in feite een Koerd was en geen Turk, dat hij de laatste vijftien jaar in Istamboel heeft gewoond, dat er in Istamboel stad vijftien miljoen mensen wonen, dat er een bloeiende textiel nijverheid is, dat hij achtendertig jaar oud was, dat hij gescheiden was en een zoontje van drie jaar had, dat hij België een heel tof land vond en de Belgen ook, dat hij binnen vijf jaar Belg kon worden, dat hij werkte aan de kassa in een Turkse winkel  in Borgerokko etc. etc… en dat voor een man die volgens zijn vriend geen woord nederlands kon.

Ik ben natuurlijk wel getraind in het verstaan van moeilijk nederlands.  
Mijn vader sprak tot aan zijn dood met een zwaar Engels accent en mijn nog in leven zijnde schoonmoeder spreekt na al die jaren in België nog steeds met een zwaar Duits/Oekraïens/Antwaarps accent.

Toen ze hem (den Turk) wegreden brachtten ze een andere dame binnen die op het eerste blik al serieus wat had meegemaakt in haar nog tamelijk jong leven. 

Ik hoorde haar vertellen aan de verpleegster dat ze zwaar diabete was en regelmatig dialyse nodig had en dat ze nu op de lijst stond voor een nier transplantatie.  Er was al één been afgezet en het ander zag er niet rooskleurig uit en ze mistte ook één oog.

Maar ik spitste mijn oren toen ik haar hoorde zeggen : “ik ben niet kleinzerig, zoals u ziet heb ik al een en ander meegemaakt, maar indien ik nog een gastroscopie hier moet laten uitvoeren dan moeten ze mij in slaap doen, dat was zo pijnlijk dat ik flauw gevallen ben.”

De verpleegster was de deur van de kamer nog niet uit of ik teende naar de dame toe en vroeg of het ook een vrouwelijke arts was die bij haar de gastroscopie had gedaan, wat ze beaamde.

Bij mij had dinsdag de verdoving ook niet gewerkt en het was een van de ergste onderzoeken die ik ooit heb doorstaan, ik dacht ook dat ik van mijne sus ging.    Ik heb trouwens nog steeds last van een pijnlijke keel en mijne slikker (adam-eva's-sappel) is ook nog heel gevoelig.

Ik heb ook aan Mr. Silver gezegd dat indien dit onderzoek nog eens moet overgedaan worden, het dan ook onder complete verdoving zal moeten zijn.

Maar soit … ik leef nog en er is nog meer nodig om me het zwijgen op te leggen!

En nu is ons Molly’ke ziek ocharme … haar neuske is warm, haar buik rommelt dat het niet meer mooi is en ze heeft al wat overgegeven.    Ik heb daarnet voor haar een afspraak gemaakt bij de dierenarts. 

’t Is waarschijnlijk ook wel haar eigen schuld vrees ik, want ze eet alles wat ze tegenkomt in de tuin.   Ik heb haar al slakken met huis en al zien opeten.   Ik stelde me wel wat vragen bij het huisje, maar mensen eten ook escargots, dus dat vond ik niet zo verontrustend.

Gisteren ben ik eindelijk in ons zwembad geweest.   ’t Stond al sinds eind mei op mij te wachten.

Ik kwam bezweet thuis van het ziekenhuis en ik kon niet snel genoeg erin duiken.   Heerlijk was het.

Ik ben hier aan de computer nu ook ferm aan’t zweten,  dus ik denk dat ik er seffens eens terug in duik, de weersvoorspellingen waren niet zo schitterend voor het weekend, dus ik moet er van profiteren terwijl ik kan nietwaar?

Zij die gaat plonzen groet u! 

26-07-2012 om 11:56 geschreven door BOJAKO  

Langs deze weg wil ik mijn oprechte deelneming betuigen aan mijn lieve blogvriend Fons Nicolay van blog Keukenweetjes bij het overlijden van zijn lieve echtgenote.

Het zijn dagen van rouw, want ook de moeder van mijn lieve vriendin R. is overleden.  Ook aan R. en haar familie onze oprechte deelneming.

22-07-2012 om 20:24 geschreven door BOJAKO  

18-07-2012 om 12:43 geschreven door BOJAKO  

Voilà, vorige week heb ik de eerste facet infiltraties moedig doorstaan en dit ondanks mijn nieuw ziekenhuisfobie…soms sta ik gewoon versteld van mezelf.

Vandaag beginnen dan weer de onderzoeken voor de restproblemen van de Pancreas operatie met een CT –scan, dus ik zal weer eens mijn moed uit mijn schoenen ofte rubber laarzen moeten trekken met een vishaak.

Vervolgens morgenvroeg 'nuchter' weer naar ’t ziekenhuis voor een suikeronderzoek en zo blijven we bezig niewaar?

Tijdens de voorbije week hebben we genoten van bezoeken van de kleinkinderen èn van Bobby het hondje waar Molly al goede maatjes mee wordt.

Tussen de plensbuien van deze ‘normale’ (mijn voeten Zjérard) Belgische zomer door,  zijn we met paraplu en rubberlaarzen toch veel gaan wandelen, soms leek het meer op zwemmen, maar kom … we durven niet klagen, want ik meen vanmorgen tien minuten lang Laura gezien te hebben.

’t Kan natuurlijk een mirage geweest zijn … maar Mr. Silver zei dat hij ze ook gezien heeft.

Omdat het even droog is,  is hij daarnet snel op z’n fiets gesprongen en hij is nu naar 'den Hof' om te zien of er nog enige groente zijn die niet volledig verzopen zijn.   Het onkruid groeit welig heeft hij me verzekerd.

Zaterdag hebben we mogen genieten van een echte rit om Tram 6 ter gelegenheid van een jarige vriend van Mr. Silver.   Heel plezant en voor herhaling vatbaar.

De oude tram reed de stad rond en stopte dan voor een tijdje aan het nieuw gerechtshof waar we in een nabijgelegen taverne genoten van een aperitief en een hapje.

Vervolgens reden we terug door de vreselijke plensbuien naar het eindstation.   Het regende zo hard dat het zelfs op de tram en in het museum binnenregende door het dak.

Waar blijft in hemelsnaam al dat water vandaan komen?

Ik vraag me soms af – jaja …op sommige momenten gebruik ik mijn grijze massa nog :

Wel …de Arabieren hebben geen water maar veel olie en verkopen dit aan ons tegen woekerprijzen…
Kan iemand me vertellen waarom wij al dit hemelwater niet terug aan de Arabieren verkopen, dan groeit er ooit misschien terug gras op al hun zand en zo komt er terug wat geld in de steeds leger wordende lade van onze regering.

Gisteren hoorde ik op het nieuws dat er in Limburg nu zoveel water in de lege mijngangen is,  dat de grond met een halve meter omhoog is gestegen.   Stel je voor...je wordt wakker en je huis is plots een halve meter hoger dan de rijweg! 
Verschietachtig...en dan druk ik het nog zacht uit!

Voilà … dat moet het zijn voor vandaag, want ik moet me nog een beetje presentabel maken voor mijn nieuwe foto onder de scan. 
't kan me niet meer schelen wat ze daar vinden, in mijn lijf wordt niet meer gesneden, 't zal daar dan moeten blijven zitten! Nèh !

Soit, ik hou jullie op de hoogte, maar de uitslag kan nog even op zich laten wachten, er moeten nog andere testen gedaan worden, maar die zijn voorzien voor volgende week, kwestie van het spannend te houden.

Toedeloekes !

16-07-2012 om 10:49 geschreven door BOJAKO  

‘t Is vandaag zondag, zwoel en overtrokken.   Heel de nacht heeft het geregend en ik kan het weten, want ik heb heel de nacht wakker gelegen.

Weer last van mijn ingewanden, maar geen nood, deze maand gaan ze in het UZA op zoek naar een oplossing voor dit blijvend probleem.

Omdat ik het ’s nachts zo warm heb en blijkbaar ook terug lijd aan menopauzale opvliegers sinds mijn operatie, heeft Mr. Silver de airco opgezet die we twee jaar geleden gekocht hebben maar tot nu nog niet nodig gehad hebben.

De airco maakte na een tijdje een hels lawaai, precies een wasmachine dat op hol geslagen was.   Ik ben onmiddellijk uit mijn bed gesprongen en heb het ding afgezet voor het ontplofte.

Mr. Silver heeft het vanmorgen terug aangezet en er was niets aan de hand … vreemd….

Vorige week was het -zoals iedereen weet- soldenweek en dan is Mr. Silver ook niet te houden.  Hij is nu de trotse eigenaar van twee paar nieuwe schoenen en ik heb nieuwe Crocs gekocht omdat  Molly tijdens haar baby periode mijn andere Crocs volledig geperforeerd heeft met haar spitse melktandjes.  Ach … een gaatje meer of minder in een Croc kan geen kwaad, maar ’t is geen zicht hé.

Verder hebben we geïnvesteerd in een nieuwe wekker omdat onze oude het begeven had.   Ik zocht eentje met reuzegrote cijfers, want ’s nachts zonder bril ben ik zo blind als een mol. 

Nu heb ik écht de max!   Een wekker met grote cijfers, maar ook eentje dat de tijd projecteert op ons plafond.    Ik heb vannacht elke minuut en uur zien voorbij trekken. 

Vorige vrijdag was het blogmeeting en we hebben Paz en onze Ludovicus en Lea spijtig genoeg moeten missen.   Die zitten nu lekker te zonnen aan ’t zeetje.   Ondanks de leegte die ze lieten was het toch zoals altijd reuze plezant.  Ongelooflijk hoeveel we elkaar altijd te vertellen hebben.

Die dag was ook de babysit dag van Bobby – de Jack Russel puppy van zoon 2.   Een echt dotje!    Het ging heel goed met hem en Molly,  ze bracht zelfs één van haar speeltjes en legde het voor de puppy neer.     

Er was maar één klein nadeel.    Bobby had het vliegend sch…t ofte de Spaanse Spetter.   We wisten niet dat er uit zo’n mini hondje zoveel str…t   kon komen.  

Zoon 2 is er gisteren mee naar de dierenarts geweest en Bobby staat nu op een streng dieet.   Hopelijk komt het snel goed, want ik heb nu mijn hart al aan hem verloren.

’t Is echt grappig om zien, zo’n mini hondje dat dominant staat te doen tegen een grote hond zoals Molly en ik ben ervan overtuigd dat hij in de toekomst ook wel de baas zal worden!

08-07-2012 om 13:08 geschreven door BOJAKO  

Even snel wat  Blog-time inlassen.  Sinds we terug thuis zijn heb ik nog geen tijd gehad.

We zijn een dag vroeger terug naar huis gekomen, want zaterdag was het lentefeest van onze oudste kleinzoon.

Gelukkig was het prachtig weer en konden we ook buiten in de tuin zitten.

Toen we ’s avonds te voet naar huis trokken kregen we wel een ferme bui over ons heen en ik was ervan overtuigd dat ik een paraplu meegenomen had.

Ik vroeg aan mijn ‘licht aangeschoten’ Mr. Silver of hij niet toevallig mijn mini-paraplu genomen had, maar hij zei van niet.

Wijle dus snel snel door de gietende regen naar huis en wat zag ik daar aan de voordeur.  Mijn paraplu stak uit zijn rechterzak.  

Op zo’n momenten krijg ik wrede wurgneigingen, maar omdat ik dan toch kletsnat was kon ik er nog mee lachen.   Ook om de beteuterde look op zijn gezicht natuurlijk.

Het was een prachtfeest en ik ben zeker dat onze kleinzoon het zich zeker nog lang zal herinneren.  Schoondochter en zoon hebben ondanks hun vele werk toch nog tijd gevonden om alles in orde te krijgen.

We hebben zelfs niet gemerkt dat schoondochter tussenin snel snel de rugzak van kleinzoon 2 was gaan wegdoen naar de scouts.   De vrachtwagen moest die dag geladen worden en de volgende dag hebben ze kleinzoon 2 met de auto naar zijn kampplaats in de Limburg gedaan.

Kleinzoon 1 bleef liever bij ons en wij zijn samen gaan wandelen met Molly, die verheugd was om haar vele vrienden terug te zien op de hondenwei.

De uitbaters van de Golf waren dan weer verheugd om ons terug te zien op hun terras.

Schwiegermutti,  die dankzij de goede zorgen van schoonbroer en schoonzus zee thuis en op het feest geraakt was,  belde ons op tijdens onze wandeling gisteren.

Haar TV deed het niet!

Mijne gouden zilveren ging er natuurlijk onmiddellijk naartoe om te kijken wat er aan de hand was en ja hoor …. de stekker stak nog niet in!   ’t Zijn zo die kleine dingen die het leven zo plezant maken nietwaar?!

Zoon 2 en zijn vrouwtje hebben als beloning voor de goede rapporten van hun kinderen nu ook een hondje gekocht…. Een ongelooflijk schattig mini Jack Russeltje dat ze – hoe kan het anders – Bobby gaan noemen

Bobby en Molly hebben nog geen kennis gemaakt, we zullen het beestje even tijd geven om te wennen aan de drukte en het geknuffel van onze drie jongste kleinkinderen.

Mr. Silver is zich nu een weg aan’t banen door onze jungle … het gras stond kniehoog dankzij de vele regenbuien van de maand juni.

Ik ben zo blij dat Ludovicus en Lea beter weer hebben aan zee dan wij.  

Een slechter vakantie dan wij gehad hebben dit jaar kan gewoon niet.    

Maar ik ben gelukkig … ik ben terug thuis!

02-07-2012 om 12:15 geschreven door BOJAKO  

Drie uur ’s morgens en ik kan niet slapen…ik ben waarschijnlijk nog steeds niet bekomen van die allereerste warme, zonnige, windvrije zomerdag hier aan zee.

Onze zes vrienden brachten van Antwerpen de zon met zich mee, waarvoor oprechte dank, maar ik hoor net op het weerbericht dat dit waarschijnlijk de enige echte zomerdag zal zijn van onze vakantie, morgen zou het weer naar de knoppen zijn.

’t Was nochtans heerlijk en ik wens onze vriend Ludovicus en zijn Lea elke dag van hun vakantie zulk mooi weer toe volgende maand.   We zaten gisteren precies in’t zuiden.

Rond 11 uur arriveerden onze vrienden, net op tijd voor een lekker aperitief, buiten op het terras van het restaurant waar we wat later gingen eten.   Schwiegermutti – ook van de partij – wou liefst buiten op het terras eten, maar ze werd weggestemd.   Geen enkele van onze vrienden rookt maar Schwiegermutti nog wel.    Uit ervaring (ben ooit zelf kettingrookster geweest) weet ik dat een sigaretje tussen de gangen wel kan smaken.

Het eten was geen top kwaliteit (we waren in dat restaurant nog nooit gaan eten) maar kom, ’t was te doen…behalve natuurlijk het lamskroontje van Schwiegermutti …. 't vlees nog te rauw, geen saus, te weinig mayonnaise en niet genoeg frietjes…voor de rest was alles goed.   
De ober, een lieve jonge man, die schoonmoeder al vrij goed kent omdat ze al vaak daar een koffie heeft gedronken, nam met een brede glimlach haar bord terug mee en bracht het terug, maar nondepippel ....deze keer te veel saus, te veel mayonnaise en het vlees aangebrand.   Dedju een mens kan toch tegenslag hebben nietwaar en waarom is dat nu altijd bij haar?  ’t Is precies of ze doen het ervoor.

Eerlijkheid dwingt me om hier te schrijven dat ze zich sinds zo ongeveer het einde van de eerste week vakantie aan de afspraken heeft gehouden.   Ze komt enkel naar ons op uitnodiging en trekt verder goed haar plan.  Ze heeft zelfs tot mijn grote verbazing  haar GSM leren gebruiken.  In nood kan ze ons dus altijd bereiken.

Schoonbroer en schoonzus zee zijn haar ook al regelmatig komen bezoeken.   Weliswaar moest dit soms ’s avonds zijn, want zij hielpen bijna elke dag hun dochter uit de nood,  die al sinds haar twintigste week zwangerschap verplicht platte bedrust moest nemen.   
Hier is gisteren een einde aan gekomen,  ze is de trotse moeder geworden van een flinke dochter.   Schwiegermutti heeft nu negen achterkleinkinderen!

Bovendien is Schwiegermutti nog niet bekomen van de vreselijke schok dat haar idool Walter Capiau, die hier vlakbij woont en die we regelmatig tegenkwamen, van zijne sokkel is gevallen.    
Voor het groot schandaal losbarstte knikte ze bijna dubbel wanneer we hem zagen en dit met een brede smile dat wij een ietsiepietsie overdreven vonden.   

Nu is het echter het tegenovergestelde … we zijn als de dood dat ze hem nu bij een terloopse ontmoeting luidop zal uitmaken voor pedofiel.   Ze is niet bang om mensen hardop haar gedacht te zeggen, dat heeft ze al bewezen toen ze de Duitse dame met de twee loslopende honden luid en streng flink naar haar voeten gaf.     
Maar ik denk niet dat we Walter nu nog zullen tegenkomen,  hij zit waarschijnlijk ergens samen in een klooster te schuilen bij Van Geluwe.  

Vrijdag gaan we terug naar huis, joepiedepoepie…. !!!!   Ik ga mijn inkom deurmat weer op mijn kniekes een kuske geven.

Zaterdag is het feest omdat onze oudste kleinzoon (met een fantastisch rapport) de lagere school heeft beëindigd.    
Zoon 1 en zijn vrouw zijn niet gelovig maar vinden dat kleinzoon ook een feest verdient hoewel hij zijn communie niet doet.  Ik vind dat natuurlijk ook.   Als er iets is dat wij heel graag doen, dan is het feesten.

Onze zes vrienden vandaag op bezoek èn dan als toemaatje het prachtig zomerweer … dat was ook een feest om niet te vergeten.   We hebben al onze zorgen weer eens kunnen weglachen.

Ik hoop terug wat slaperig te worden door seffens een saai spelletje te spelen op de computer, maar ik reken er niet op, ik denk dat het er niet meer inzit, 't is ondertussen al 4 uur geworden.   Ik zie de lichtjes van de schepen die voorbijvaren...mooi hoor.

Molly (zie foto) is op een jaar tijd een prachtige, lieve, zachte, volgzame hond geworden.    Ze staat wel op structuur.   Om 19.30 u blaft ze omdat ze buiten moet en om 20.30u blaft ze om te laten weten dat ze wil gaan slapen.   Ze slaapt de hele nacht door als een roos tot 9u ’s morgens… ongelooflijk!    Ik heb wel besloten om haar baard af te knippen wanneer we thuiskomen, want iedereen denkt dat ze een reu is ocharme.   Een beauty is ze niet, dat geef ik grif toe, maar echte schoonheid zit van binnen nietwaar?

27-06-2012 om 04:08 geschreven door BOJAKO