Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
13-08-2008
Brandend Portugal.
De auto bleef dus staan waar hij was stilgevallen. Dat waren zorgen voor later. Nu eerst de koffers uitpakken en beetje verfrissen en dan iets eten en op verhaal komen. Wij werden naar onze kamer gebracht en die rook naar vers hout waarmee ze helemaal bekleed was en dat gaf een knusse en aangename indruk. De douches waren buiten in aparte kamertjes. Dus eerst kloppen of ze niet bezet waren. J. maakte zijn eigen electriciteit met een generator en er was slechts licht tot middernacht. Daarna was het kwestie van met de zaklantaarn naar de WC en de douche te gaan. Het had iets van kamperen maar met meer luxe en lekkerder slapen. De ongelooflijk dikke muren zorgden voor een heerlijk koele temperatuur binnen, zolang de vensters en luiken mooi gesloten bleven. De eetmalen werden samen door alle gasten genomen onder een groot dak waaronder lange tafels en banken stonden. Er was slechts één wand en daartegen stond de open haard, waarin ook gekookt werd door de portugese kokkin. We keken van op de zitplaats aan tafel uit over de olijfbomen en de Mondego. Je kon gewoon tot aan het water lopen en eventueel met een bootje roeien of zwemmen of alleen maar pootje baden en luieren. Ander de overkant van de stroom verhieven zich de dichte bossen met hun specifieke bomen. Tegen de stam van de bomen hingen een soort van potjes waarin de hars uit de boomstam opgevangen werd. De potjes werden regelmatig leeggemaakt in tonnetjes, die aan de rand van het bos lagen. Ik heb me laten vertellen, dat van die hars rubber gemaakt werd. We konden zien hoe de kokkin het eten toebereidde en water ging halen aan de eigen bron enkele meters verderop. Het water stond in grote kruiken, was lekker en bleef ongelooflijk koel. Hier en daar stond een Rhododendron in bloei en M. had zijn doos met mesjes voor houtsnijwerk meegebracht en zat uren onder een boom zijn beeldje te snijden en te bewerken. Het was er zonder meer idyllisch en je waande je aan het einde van de wereld, waar geen stress of moeilijkheden bestaan. Wij hadden echter een moeilijkheid, n.l. dat de auto het niet meer deed. De batterij werd dus gedemonteerd en J. trok met M. naar het dorp om "even" een nieuwe te halen. Dat "even" heeft een ganse dag geduurd, want de werkplaats stelde niets voor en overal moest er gepraat en een drupje gedronken worden. Daarbij kwam ook het feit dat de mensen erg steld waren op Belgen. De eigenaar van de werkplaats nam J. en M. weer mee naar een andere werkplaats enkel dorpen verder, en zo ging dat de hele dag door. Het eindresultaat was toch dat hij met een nieuwe batterij terug kwam en dat aan een heel redelijke prijs. De dagen regen zich aaneen in de soezerige warmte van Portugal. We zaten met z'n allen aan de lange tafel en vertelden, kaartten of speelden gezelschapsspelletjes,lazen een boek of deden een dutje. Niets moest, alles kon. Uitgaan was er totaal niet bij want in het dorp was daar geen gelegenheid voor. Daarom waren we ook allemaal heel erg verwonderd, toen J. met de mededeling kwam, dat we naar het bal in het dorp gingen. Op de bewuste avond vertrokken we met een paar auto's richting dorp, of liever schoolgebouw. Daar had namelijk het bal plaats. Het waren twee naast elkaar gelegen grote ruimtes met rondom banken tegen de wand. In één ruimte werd er gedanst en de ruimte ernaast diende als bar, en daar diende men telkens een glas drank te gaan kopen. Ik zie het beeld nog steeds op mijn netvlies. Het was een scène uit een zwart-wit film geplukt. Op de banken tegen de wand zaten oudere vrouwen in donkere kleren, de chaperones. Aan een zijde stonden de jonge mannen en aan de ander zijde de jonge vrouwen. Als de muziek inzette floot een jongen op een meisje, deed teken met zijn vingers van "kom mee" en beiden begaven zich naar de dansvloer en dansten. Het gekke was, dat het bewuste meisje steeds wist dat zij gemeend was en niet haar buurmeisje. Voor mij waren het taferelen als uit een droom, irreëel en niet van die tijd. Nadat wij het schouwspel een tijdje bekeken hadden, ging het ganse gezelschap naar een café in de buurt en dronken de meesten onder ons de heerlijke plaatselijke amandellikeur, waarvan de naam me nu ontschiet en die qua smaak te vergelijken was met de Italiaanse Amaretto. De caféruimte diende ook als huiskamer voor de eigenaar en zijn gezin en de TV stond omhoog tegen de muur en iedereen van de bezoekers volgde de uitzendingen, omdat de meesten onder hen thuis geen toestel hadden. Toen we na ons festijn de rekening vroegen en die betaalden, kregen we een fles van de lekker drank cadeau. Blijkbaar hadden we goed verteerd in de ogen van de waardin, en zelf vonden we dat we voor een prikje de hele avond gedronken hadden! Dus iedereen tevreden en gelukkig terug naar ons onderkomen. Die nacht hebben we allemaal vreselijk goed geslapen! (Wordt vervolgd)
Wat is het lang geleden, onze reis met de wagen naar Portugal. Niet naar de Costa, maar naar het binnenland van dit prachtige, arme land. M. gaf in die tijd het stuur nog niet uit handen en reed dus de ganse rit van 2.000km zelf. Op gezette tijden stopten we, aten of dronken wat, M. deed wat turnoefeningen en dan ging de rit weer verder. Soms reden we ook ergens een landweg in, spreidden een deken uit in een of andere weide en binnen enkele tellen sliep M. Ik liep dan gewoon het wegje af of zette mij neer en las een boek. 's Nachts sliepen wij in de auto op een parkeerplaats of ergens langs de weg. We klapten de zetels naar achter, schoven een hoofdkussen onder ons hoofd, legden een deken over ons heen en we sliepen als in het beste bed. Reizen maakt moe. We waren al een heel eind in Portugal en moesten zo stilaan in de buurt van onze bestemming komen. Het adres hadden we gekregen van een collega van M., die huis en have verkocht had, een gouden handdruk genomen had op het werk en de wijde wereld ingetrokken was om te ontkomen aan een geldhongerige ex-vrouw, die de kip plukte zolang ze kon. Hij was vertrokken met een camper en wilde een wereldreis maken. Gestrand was hij echter in Portugal. Aan de oevers van de Mondego zag hij een ruwbouw liggen, zonder vensters of deuren, met muren van een halve meter dik, waarin schapen een onderkomen gezocht hadden. Hij was langs de weg gestopt om de omgeving te bekijken en het prachtige landschap in zich op te nemen. Hij daalde af naar de oever van de stroom en zag de schapen en de herder en het robuuste gebouw, dat blijkbaar nooit bewoond was geweest. Het lag in een verwaarloosde olijvenplantage. Na een grondige inspectie van de omgeving startte hij zijn wagen en reed naar het dorp en de plaatselijke bank om geld op te halen. Hij raakte aan de praat met een jonge vrouw, die hem, bij navraag, vertelde, wie de eigenaar van de bouw en het grondstuk was. Het eindigde ermee, dat J. grond en gebouw aan de Mondego kocht. Zijn wereldreis had een eind gekregen en hij zette zich aan het werk om van de ruwbouw een bewoonbaar onderkomen te maken. Tijdens een van zijn bezoeken aan België had hij zijn kaartje aan M. gegeven en gevraagd of we geen zin hadden om bij hem op vakantie te komen. Hij verhuurde kamers met volpension alleen aan Belgen. Dat leek ons wel wat en zo reden we dan over de wegen van Portugal opzoek naar die Belg in Portugal. We stopten op een zeker ogenblik aan een stuk land, waarop mannen graan aan het dorsen waren. We wilden hen vragen hoe we op het aangegeven adres konden komen. Wat bleek? Eén van hen had nog in België gewerkt en herkende natuurlijk de belgische nummerplaat. Hij legde niet eens iets uit, maar sprong in zijn eigen auto en reed gewoon voor ons uit naar de weg waar we moesten zijn, want iedereen kende die Belg in Portugal! En ja hoor, na nog enkele kilometers rijden, zagen we beneden langs de weg, aan de oever van de Mondego het genoemde gebouw liggen. Lieve deugd, hoe moesten we daar in godsnaam geraken? Een fatsoenlijke weg ernaar toe was niet te bekennen en onze auto had geen jeep-allures. We vonden dan toch een smalle zand- en steenweg die naar beneden liep tussen de hoge struiken. Héél voorzichtig werd de daling ingezet en we slaakten beiden een zucht van opluchting, toen we de motor konden afzetten en uit de wagen stapten. Gastheer en aanwezige gasten hadden onze aankomst al opgemerkt en kwamen ons welkom heten. J. gaf ons instructies, waar de wagen konden parkeren nadat wij de koffers uitgeladen hadden. M. wilde de auto starten, maar die gaf geen kik meer! Zo dood als een pier. Blijkbaar was de batterij volledig af, en gelukkig gebeurde dat hier en niet ergens op die lange, lange weg tussen de bossen van Portugal. (wordt vervolgd)
Als het maar een beetje mooi weer is heb ik altijd de behoefte om zoveel mogelijk deuren en vensters wagenwijd open te zetten en dat liefst dag en nacht! Dat kan natuurlijk niet, ook niet als het zoals nu loeiheet is en alleen maar languit in een zwembad dobberen, verkoeling kan brengen. Je kunt dat risico gewoon niet lopen, want men haalt gewoon je huis leeg, zelfs op klaarlichte dag en bovendien komt de verzekering niet tussenbeide, als blijkt dat je onnodig risico genomen hebt, en vensters bij afwezigheid niet gesloten waren. Er zijn nu eenmaal mensen, die alles, wat niet te zwaar of te heet is, kunnen geruiken als is het maar om het een beetje verder in het kanaal te dumpen. Dat doet me denken aan een gebeurtenis uit mijn jeugd. Ik moet een jaar of veertien geweest zijn. Het was oktober en de avonden waren al behoorlijk donker.Mijn ouders waren aan het werk op hun slaapkamer, die opnieuw behangen en geverfd werd. Ik was bezig met mijn werk voor school en zat rustig te studeren aan de tafel in de eetkamer. Ik had een pauze nodig en stond op om in de keuken wat te drinken te halen. De deur naar de gang stond open en ik liep door de gang tot aan de voordeur en keek door het venstertje in de deur naar buiten. Ik zag een fiets tegen de hoek van het huis staan. Hé, er was blijkbaar iemand, die op bezoek kwam! Ik zag of hoorde echter niemand, niet voor het huis en ook niet in de oprit die langs het huis doorvoerde naar achter. Zouden mijn ouders iemand hebben binnen gelaten zonder dat ik daar ook maar iets van gehoord had? Ik kon heel erg verzonken zijn in mijn boeken maar een deurbel en bezoek dat binnen gelaten wordt is nu ook weer niet zo geruisloos! Ik riep naar boven en vroeg aan mijn ouders of er iemand bij hen was. Een beetje verwonderd over die vraag, antwoordden zij dat er niemand was. Waarom vroeg ik dat ? Nu ja, er staat een fiets hier aan de hoek van het huis en ik zie niemand, dus... Mijn pa antwoordde: Dat zal wel iemand zijn die hiernaast schoenen gaat halen bij Jaak en die zich van deur heeft vergist en daardoor zijn fiets even heeft laten staan. Onze buurman was schoenlapper en dat was natuurlijk een mogelijke verklaring. Toch voldeed me dat antwoord niet echt. Ik liep de keuken in om mijn drinken te halen en verder te gaan met mijn schoolwerk. Alsof ik een voorgevoel had, deed ik het licht in de keuken niet aan. Het licht van de buitenlantaarn wierp voldoende licht naar binnen om gemakkelijk mijn weg te vinden. De rolluiken waren nog niet neergelaten. De keuken had een uitbouw en aan alle zijden van die uitbouw waren en vensters in loodglas. Met mijn glas in de hand liep ik naar de voorste vensters en bekeek peinzend die fiets, die mij intrigeerde. Plots merkte ik uit mijn ooghoeken een beweging in de weide naast onze oprit. Onze oprit liep naast het kerkhof en de daarachter gelegen weide door. In die weide stond een werkhuis van de schrijwerker, die daar later zijn woning en winkel zou bouwen. Ik keek opmerkzaam naar de weide waar ik de beweging had waargenomen. Plots zag ik een man, die zware, lange, gezaagde planken tot aan de omheining sleepte. Daar liet hij ze in het gras vallen en begon aan de volgende sleeptocht. Wat was daar de bedoeling van? Die kerel ging warempel die planken over de omheining in onze oprit manoeuvreren om ze dan naderhand mee te nemen. Hoe stelde hij zich dat voor?? Met zijn fiets, elke plank apart! Ik zag het hem nog niet doen, maar dat was blijkbaar wel zijn intentie. Ik liep terug de gang in en riep op mijn ouders. Aan de dringende en gedempte toon van mijn roepen, begrepen ze dat er iets niet pluis was. Mijn pa kwam de trappen afgedonderd en vroeg wat er loos was. Ik legde hem uit wat ik gezien had. Hij overtuigde zich van de toestand en belde prompt de gendarmen. Dan ging hij langs de voordeur naar buiten met zijn gummiknuppel en revolver en besloop de man, die net over de omheining aan het klouteren was, langs achter. De kerel kon geen kant meer op en draaide zich met een spierwit verschrikt gezicht naar mijn vader. Zelf stond ik in de keuken tegen de muur gedrukt tussen twee vensters en bad dat de dief mij niet zou zien, want die zou ongetwijfeld direct weten, dat ik hem verraden had! Even later werd hij opgehaald door de rijkswacht en in verzekerde bewaring genomen. In die tijd liepen dieven een uur nadat ze opgepakt waren, niet terug op straat om hun inbraakwerken terug verder te zetten! Hoe het verder met hem afgelopen is, weet ik niet, maar de onmogelijke opdracht , die hij zich gesteld had, om die zware lange planken per fiets één voor één weg te halen, verwondert me zelfs nu nog, na al die jaren.
is my castle. Mooie uitdrukking is dat hé! Maar elk zich respecterend kasteel van een beetje ouderdom, heeft zijn spook of geest, die dan door de gangen dwaalt en gewone stervelingen de daver op het lijf jaagt! Je hoeft er niet eens in te geloven, ze brengen je het wel bij en je bent voor altijd van je scepsis genezen! Het was weeral ver voorbij middernacht toen ik naar mijn bed trok. Ventje lag al lang in dromenland en ik ging uiterst stil tewerk, want ofschoon hij niet gemakkelijk wakker wordt, wilde ik dat toch zeker vermijden, want dan volgde er zeker weer een preek, dat ik veel te weinig slaap en mijn gezondheid naar de vaantjes help! Geruisloos kleedde ik me uit in de kleedkamer en van daaruit bereikt hem geen enkel geluid. Ik was me rustig in de badkamer en glijd dan soepel naast hem in bed. Dat bed is erg breed, dus hij voelt niet eens dat hij er niet meer alleen in ligt en slaapt verder, diep en rustig, zoals hij dat, tot mijn jaloersheid, zo goed kan. Ik moet steeds rekenen op minstens een half uur tot drie kwartiers, vooraleer ik de grens van de slaap bereik en ze achter me laat. Maar ik sliep diep en rustig en vertoefde in een gans andere wereld. Plots schrok ik wakker en spitste mijn oren. Wat was dit? Ik hoorde hoe de garagepoort open of dicht ging en merkte dat M. niet meer naast me lag. Lieve deugd wat was er gebeurd? M. op midden in de nacht, dat kon niet anders dan ernstig zijn. De klok wees 02u20 aan en ik was diep in dromenland geweest. M. was blijkbaar opgestaan en weggeweest met de auto. Waarom ging anders de garagepoort open of dicht? Wat was hij van plan op dit onzalig uur van de nacht. Ik hoorde deur van de garage naar de trap open en dichtgaan en het licht werd uitgeknipt. Ik zat rechtop in bed, het licht aangeknipt, toen hij de slaapkamer binnenkwam. Verbouwereerd zag ik dat hij zijn ochtendjas aanhad. Hij kon dus onmogelijk met de wagen weggeweest zijn. Niet in die outfit! Waar was je naar toe,vroeg ik hem stomverbaasd. Nergens antwoordde hij. Ja maar, de garagepoort.... Ja inderdaad, de garagepoort! Die was gewoon midden in de nacht vanzelf open gegaan en daardoor was hij wakker geworden. Ik in mijn eerste slaap, had niets gehoord. Hij dacht dat ik nog vertrok en merkte dan dat ik naast hem in bed lag. Er was dus duidelijk iets mis. Hij is dan maar opgestaan en naar beneden gegaan om eventuele indringers te lijf te gaan. Tot zijn grote verbazing en opluchting was er helemaal niemand en stond de electrische poort gewoon wagenwijd open. Na een zorgvuldige controle heeft hij ze dan maar terug gesloten en kwam hij naar bed. Wij hebben dus ons eigenste spook en ik moet zeggen, het is geen aangenaam gevoel, want het gaat ons begrip teboven en stel je voor dat dit gebeurt, als je enkele weken op vakantie bent! Het zal moeten leren, dat het de garagepoort, zeker 's nachts, moet dicht laten!
Gisterenavond zaten we na onze tennismatch zalig te genieten van een glaasje wijn op het terras van de tennisclub. Het was afschuwelijk benauwd geweest tijdens het spelen en er was zeer weinig zuurstof in de lucht. Iederen zweette verschrikkelijk en ik voelde dat zelfs mijn benen drijfnat waren. Niets wat niet door een lekkere douche achteraf kan weggespoeld worden. We zaten daar lekker te tateren en te kijken naar andere matchen die gespeeld werden. Plotseling begon het keihard te regenen en binnen de kortste keren stonden de pleinen blank en rende iedereen het vuur uit zijn sloffen om binnen te geraken. Het rommelde en bliksemde en wij zaten met z'n allen te genieten op het overdekte terras, blij dat de akelige hitte uit de lucht gespoeld werd en iedereen weer normaal kon ademhalen. Water, wat kan het op bepaalde momenten heerlijk zijn. En dan bedoel ik vooral water om in te zwemmen en niet het regenwater, waarmee we zodanig overspoeld worden dat zelfs onze botten ervan verkillen. Waar zijn die heerlijke zomers, die ons na een warme en plakkerige werkdag deden smachten naar een koele duik in het zwembad? Mijn schoonzus en haar man baatten tijdens de zomermaanden een chaletpark en camping uit met een mooi zwembad. Mijn schoonzus was ook oppasmoeder voor ons zoontje, die toen in de lagere klas zat. Tijdens de zomervakantie was hij dan ook steeds samen met hen en hun kinderen op de camping te vinden van 's morgens tot 's avonds. Dat de kinderen zich mateloos amuseerden hoeft natuurlijk geen betoog. Voetballen, rennen, in de zandkuilen spelen, verstoppertje spelen en het fijnst van alles, in dat heerlijke zwembad spartelen en spelen zoveel hun hartje begeerde. Ons zoontje S. was een erg goede zwemmer en had verschillende zwemdiploma's behaald tijdens de lagere school. Dat kon van zijn moeder niet gezegd worden. Ik had nooit leren zwemmen en had op latere leeftijd een halfslachtige poging gedaan om tenminste boven water te blijven als ik erin dobberde. Op een zekere dag nam ik me zelf voor om niet meer uit het water te komen totdat ik minstens een slag of tien kon zwemmen. Door mijn koppigheid lukte dat ook en heel geleidelijk aan werd ik een beetje stoerder. Die namiddag kwam ik op de camping aan na een uitputtingsslag op het werk en ik voelde me kleverig en warm en wilde alleen nog maar het water in. Ik had mijn bikini in de auto en was zo omgekleed en vervoegde het vele volk in het water. Er werd gegild en gespeeld, gelachen en geroepen en er was een tumult van belang. Jongeren duwden elkaar in het water en er werden zelfs mensen met kleren aan in het water geworpen, tot grote hilariteit van iedereen, die niet het slachtoffer was! Ik had mij op de rand van het zwembad gezet, waar het water ondiep was en daar was het tamelijk rustig. Ik zwom enkele keren in de breedte het bad op en af en dat lukte wonderbaarlijk goed. Ik voelde me al wat zekerdere worden en overwoog om de lengte te zwemmen. Ik keek naar het einde van het zwembad, waar het diepste punt zich bevond en zag jongeren met de armen op de kant hangen. Dat zag ik wel zitten. Als ik aan de andere kant was toegekomen kon ik even gaan staan en rusten en dan terugzwemmen. Ik had dus totaal niet in de gaten dat zij op een richel stonden en dat het zwembad daar zo diep was dat ik er echt niet kon gaan staan zonder kopje onder te gaan. Vol goede moed begon ik te zwemmen en bereikte de rand van het zwembad. Ik wilde even rusten en dan terugzwemmen. Ik liet mijn benen zakken en verdween onder water. Niet alleen het water overspoelde mij maar een vlaag van paniek, zoals ik nog nooit gevoeld had. Ik zonk naar beneden en kwam terug naar boven om prompt weer naar beneden te zakken. Doordat ik in paniek was slikte ik hopeloos veel water. Weer kwam ik naar boven en ging weer even snel naar beneden. Je gaat verdrinken, schoot het door mijn hoofd, en niemand die het ook maar merkt.Mijn gespartel werd aanzien als gekkigheid tussen al het andere gejoel. Ezel, je benen! Dat ging plots door mijn hoofd. Mijn benen hingen onder mij en die moesten naar boven anders zou ik het nooit redden! Hoe ik er toch in geslaagd ben, om die naar boven te tillen, kan ik niet navertellen. Maar het lukte en ik geraakte aan de kant waar ik mij omhoog hees en kokhalzend en totaal buiten adem bleef zitten. Ik rilde van ellende. Totaal verdwaasd keek im om me heen en constateerde, dat geen mens in de gaten had gehad, wat er met me gebeurd was. Als ik mezelf niet had kunnen redden, was ik hopeloos verdronken temidden van zoveel uitgelaten volk. Hoelang ik daar naar adem heb zitten snakken, weet ik niet meer. Toen mijn hart eindelijk terug normaal klopte en ik weer klaar uit mijn ogen zag nam ik het besluit om onmiddellijk terug het water in te gaan en de breedte van het zwembad over te zwemmen. Als ik dat niet deed, zou ik er nooit meer in durven, daar was ik van overtuigd. Ik heb dat dan ook gedaan, met de daver op het lijf, maar ik kwam veilig aan de overkant. Sindsdien voel ik me echter alleen maar veilig als ik kan zwemmen, waar ik met de tippen van mijn tenen aan de grond kan. En tot mijn scha en schande moet ik zeggen, dat zowel mijn man als zoon en schoondochter en kleinkinderen mij glansrijk de loef afsteken in het water. Ik, die zoveel van het water en de zee houd!
Hoe zegt men dat ook weer zo mooi? Als er veel mollen in je tuin of gazon zitten, betekent het, dat je heel vruchtbare grond hebt! Geweldig, en daar zal dan iedereen, die zijn tuin of grasvlakte omgeploegd ziet door molshopen, heel erg blij mee zijn! Ik zie in herinnering mijn pa op mollenvangst! Als er ergens een hoopje te bespeuren was, ging de show van start! Wij, de kinderen, mochten dan niet meer buiten en hingen in het deurgat naar buiten te turen om geen seconde van het hele gebeuren te missen! Mijn pa, de onvermijdelijke sigaret in een mondhoek, een oog dichtgeknepen tegen de omhoog kringelende rook, stond daar bewegingloos bij de molshoop met de schup in zijn handen. Hij stond steeds met het gezicht tegen wind in, zodat zijn geur niet over de molshoop gedragen werd. Dat hoorde zo, want anders zou de mol het hazenpad kiezen en niet stoten op die plaats! Met een grenzenloos geduld bleef hij daar roerloos staan totdat de molshoop lichtjes bewoog en langzaam groter werd. Met een ongelooflijke behendigheid schupte hij hoopje en mol uit het gat. Het diertje overleefde de aanval niet en snel liepen we naar buiten om het te bekijken in al zijn nietigheid. Zo'n klein zacht beestje, dat zo ongelooflijke veel grond omhoog stuwde en sommige stukken grond in een ruïne veranderde! M. is al net zo behendig in het mollen vangen als mijn pa. Maar tegen wind in staan en niet bewegen of lopen in de buurt van de hoop, daar bleef na een ervaring in onze tuin, niets van over. Hij liep het gras af te rijden en ik zat op het terras toe te kijken. Plots zag ik hoe op het stuk gazon, waar hij liep, een hoopje omhoog kwam! Een mol was daar aan het stoten bij al dat kabaal en gedaver! Ik riep naar M. en wees naar het steeds groter wordend hoopje. Hij hanteerde dezelfde methode als mijn pa en had in een mum van tijd de mol uitgeschept! Hij heeft hem gevangen en netjes aan de overkant van de straat op het veld gaan zetten!!! Alsof die de weg niet terug zou vinden! Later heeft hij nog heel veel mollen gevangen, maar ze niet meer naar de overkant gebracht!
En onze ganzen, dat was ook nog zo'n verhaal apart. Het zijn betere waakhonden dan eender welke hond. Ik spreek uit ondervinding. Op alles wat beweegt reageren en kwaken ze, vooral 'avonds en 's nachts! Wij hadden er een stuk of acht, zogenaamd om het gras in het achterste stukje grond kort te houden. Het zijn ook alleseters en uitermate geschikt om afval van de tafel en groenten te vermalen. Bovendien is ganzenvlees héél erg lekker en vooraleer ze oud en taai waren, werden ze dan ook geslacht en in de diepvries gestopt. Elke dag tegen vijf uur ging mijn man met een emmertje naar de weide om hen te voederen. Stipt op het uur stonden ze allemaal aan het poortje op hem te wachten en te snateren. Ik hoefde op geen klok te klijken om te weten, hoe laat het was. Hij deed dan het poortje open en liep door de weide naar de bak, waar hij het voer in deed. In een lange sliert liepen de ganzen achter hem aan, waggelend en kwekkend en ik heb nog steed spijt dat ik hiervan een foto heb. Tot de dag dat ze geslacht zouden worden! Er stond geen gans aan het poortje! Toen M. naar de weide trok om de beestjes te vangen, heeft hem dat bloed, zweet en tranen gekost om ze te krijgen, want ze bleven mijlen ver bij hem uit de buurt. Ze wisten perfect wat er te gebeuren stond en speelden het spel niet mee! M. geraakte hierdoor behoorlijk ondersteboven en zwoer dat hij nooit meer een vogel of ander dier zou aanschaffen, dat later geslacht moest worden. Dat was het einde van het dierentijdperk ten huize van ondergetekende.
Jong ben ik niet meer en bewijzen moet ik nog minder, maar als ik op een tennisplein sta, loop ik het vuur uit mijn sloffen en een beetje gas terugnemen is er voor mij echt niet bij, want dat komt gewoon niet bij me op! M. zegt regelmatig: Kun je nu niet wat rustigeraan doen en niet als een gek achter elke bal aanrennen. Je denkt echt dat je nog 20 bent! Neen dat kan ik dus niet. Aard van het beestje natuurlijk, maar het doet zo ontzettend deugd, als je je zo kan laten gaan in een spel. Als ik vroeger enkele weken niet kon spelen, om welke reden dan ook, werd ik behoorlijk ongedurig en voelde ik me niet goed in mijn vel. Deed mijn baas dan ook nog vervelend, dan werd het natuurlijk helemaal erg. Een van mijn collega's zegde dan steeds: Ga jij maar eens goed tegen een bal meppen en stel je maar voor dat het zijn hoofd is! En als ik dan afgepeigerd thuis kwam en later weeral een match moest gaan spelen, omdat ik dat afgesproken had, kon ik me soms voor mijn hoofd slaan. Wat deed ik mezelf toch aan! En afzeggen deed ik niet. Afspraak is afspraak, dus op naar het plein en spelen! En als we dan gespeeld hadden, lekker gedoucht en nadien samen iets dronken, voelde mijn hoofd vrij van alle muizenissen. Moe? Ja maar op een heel prettige, soezerige manier, die totaal stressvrij was. Ik was ook bij het bestuur van de club en van alle leden, maar vooral van de bestuursleden, werd verwacht dat men een oogje in het zeil hield, zodat alles volgens de regels van de club verliep. Samen met een vriendin speelde ik elke week vast op bepaalde dagen. We waren natuurlijk niet alleen op de velden en het gebeurde regelmatig en twee jonge gastjes, leden van de club, op het veld naast ons speelden. Ze waren zo'n jaar of 14-15 en elke verkeerde bal of slag buiten het veld, ging gepaard met uitgebreid commentaar, dat niet van die aard was, dat ouders het graag horen. Ik had hen al een paar maal teken gedaan, dat het een beetje rustiger moest, zeker wat hun vocabulair betrof, maar stoer als ze waren, trokken ze zich van die "oude", niets aan. Voor hen is iedereen die de dertig gepasserd is, oeroud natuurlijk. Ondertussen had zo ongeveer elk geslachtsdeel de revue gepasseerd. Het liep zodanig de spuitgaten uit, dat ik stopte met spelen en naar hen toeging. Ik vertelde hen, dat ze het plein mochten verlaten en een sanctie zou volgen, als ik nog één smerig woord hoorde. Ze schenen plots te begrijpen dat het menens was en de rest van het spel verliep op een fatsoenlijke manier en de stoerdoenerij, want dat was het, bleef achterwege. Toen we nadien op het terras zaten om iets te drinken, zag ik de jonge heren in een hoekje zitten en van daaruit wierpen ze ons duistere blikken toe. Ze hadden helemaal niets met me op, dat was meer dan duidelijk. Toen ik binnen iets ging bestellen, zegde ik tegen de baruitbater: Piet breng die twee jongens ook wat van mij. Ik wist dat ze niet veel geld kregen om iets te drinken en dus trakteerde ik hen. Hun ogen rolden bijna uit hun kassen, toen de man hen vroeg wat ze wilden drinken van mij. Ik kan jullie vertellen, dat ik nooit meer iets verkeerd heb kunnen doen in hun ogen. Jaren later, toen ze een jaar of twintig waren en al wat meer zakgeld ter beschikking hadden, werd ik steeds opnieuw als eerste door hen getrakteerd. Dat was niet nodig maar ze stonden er wel op. En vieze woorden, heb ik niet meer gehoord, als ze op het plein naast me speelden!
Het geluid van kabbelend water dringt af en toe tot me door. Mijn ogen volgen dromerig de grillige dansende vlucht van tientallen libellen, lichtblauw neigend naar turkoise. Frêle en ongelooflijk sierlijk zweven ze met trillende ranke lijfjes rond de buxusstruiken en hun prachtige tere kleur contrasteert met het diepgroen. De zon speelt verstoppertje met de wolken en schaduw- en lichtspel wisselen elkaar af in grillig tempo. De wind schuifelt door de bladeren van de prachtige hoge beuken. Alleen de grijsgroene gladde stam is roerloos en stil. Alle takken en bruin-rode bladeren spelen een dansend spel van beweging. Ik sluit mijn ogen en herken in het geluid van de wind het aanrollen en wegsterven van de golven aan zee. Op de achtergrond wordt alles begeleid door het concert van talloze vogels, die jubelen en krassen, piepen en ganse toonladders zingen. Een vogel doet zowaar het geluid van de alarminstallatie van de buren na. Zou dat zijn natuurlijk geluid zijn of imiteert hij het? Bosduifjes, verscholen tussen de bladeren worden het niet moe om uren lang hun roekoe te herhalen, op de achtergrond begeleid door de jubelend trillers van merels. Zeker een paar mannetjes, die indruk willen maken op hun vrouwtje. Een van hen zie ik gans hoog en ongenaakbaar op het ranke topje van een boom zitten. En zoals altijd ben ik totaal verwonderd, dat het twijgje zelfs niet buigt onder het gewicht van de vogel. De blaadjes van de klimop, die door de claustramuur slingert,wemelt en trilt onder de warme wind. De nesten, verscholen tussen de bladeren, zijn al lang leeg en verlaten, want alle eitjes zijn uitgebroed en de vogels uitgevlogen. Ik zit roerloos en zonder geluid alles in me op te nemen. Dan schiet er ploseling uit het niets een eekhoorntje te voorschijn. Dat gebeurt hier wel meer. Wat zijn ze mooi met hun roestbruine kleur en die prachtige pluimstaart. Ik durf nauwelijks nog ademhalen. Het beestje heeft zijn "run" onderbroken en zit bewegingsloos naast mijn stoel. Ik durf amper met mijn ogen knipperen. Dan schiet het plots met een sneltreinvaart over het terras naar de grote beukenstruik en verdwijnt in de kroon van bladeren, die nog feller heen en weer wiegen. De diertjes kennen die plek en als de nootjes rijp zijn, ligt de grond steeds bezaaid met schillen. De hele struik is dan in beweging, alsof hij een eigen leven leidt, en dient als speeldomijn voor deze rossige wezentjes.Van uit deze struik schiet het diertje plots door de hulstkroon, langs de naaldbomen de beukenboom in. Prachtig, hoe ze langs die gladde stammen in de kruinen verdwijnen. Met een zucht van bewondering laat ik mijn adem ontsnappen en keer terug naar de aarde.
Ik ben druk in de weer met poetsen, want eens te meer is mijn poetshulp ziek. Dat wordt dus behoorlijk de handen uit de mouwen steken, want vandaag wil ik alles geklaard hebben. Morgennamiddag heb ik een afspraak met een schoolvriendin van de lagere klas en die wil ik niet meer verplaatsen naar een andere dag. Dus volle goede moed loop ik me in zweet te werken. M. is buiten al dagen bezig om de buxusstruiken te fatsoeneren en te kortwieken. Zal daar nog wel een tijdje mee zoet zijn, want het is een werk van dagen, gezien de oppervlakte! Ik ben nogal in mezelf gekeerd als ik druk aan het werk ben en blijkbaar had hij al verschillende keren geroepen, toen het eindelijk tot me doordrong. "Kom eens naar buiten, ik heb wat voor je!" Ik liep met een vragend gezicht naar hem toe. Daar stond hij op het terras met in de ene hand een zwarte vogel en met de andere streelde hij voorzichtig het kopje en de bek van het diertje. Of ik wist wat dat was? Kon niet veel zien van het beestje maar dacht dat ik juist zat met het antwoord: een merel. "Neen" antwoorde hij, "een kauwke" En of ik dat kende? Ja natuurlijk kende ik die vogel.Hij stelde voor hem tam te maken maar wat dan? Dan zat het beestje hier en zou waarschijnlijk door een of andere kat of kater te pakken genomen worden. Dus toch maar niet en hij heeft hem gewoon terug in het kleine hofje, waar een serrebak staat, neergezet. Daar zat hij een uur later nog. De ouders hoorden we ondertussen boven ons in de bomen roepen en die zorgden wel dat hij op tijd naar huis terugkeerde! Maar bij het zien van het beestje kwam de herinnering terug van het kauwke, dat wij hadden in onze kindertijd. Ik moet een jaar of veertien geweest zijn en hoe wij eraan geraakt zijn, weet ik niet meer, maar wij haden het beestje in elk geval totaal handtam gemaakt. Het kwam op onze schouder zitten en week niet van onze zijde. Als ik oorbellen droeg, pikte het in mijn oorlellen, want ze zijn gek op alles wat blinkt. Hij zat eens op de schouder van mijn pa en die stond het diertje te plagen door zijn tong voortdurend uit te steken, telkens aan de andere hoek van zijn mond. Met vinnige kraaloogjes volgde het elke beweging van die tong en opeens, hap, en hij pikte in de lip van pa, want die tong was ondertussen alweer verdwenen. Het bloedde ferm, maar dat had hij zichzelf gezocht! Dikwijls ging hij ook boven op je hoofd zitten en stond daar dan voortdurend rond te draaien. Het resultaat was dan natuurlijk dat zijn poten totaal verstrikt raakten in je haren en het echt geen sinecure was om die hele warboel te ontwarren. Dat ging gewoonlijk gepaard met heel veel au- en ah-geroep! Als we allemaal binnen waren, zat de vogel op de vensterbank naar binnen te kijken. Hij hield nauwlettend alle bewegingen in de gaten.Zoals gewoonlijk had ik mijn fiets onder het raam gezet met achterop de boekentas onder de snelbinder. Daar zat het beestje driftig te pikken. Ik was me van geen kwaad bewust, totdat ik mijn tas naar binnen haalde om aan mijn huiswerk te beginnen. De rakker had een van de lederen vakjes aan de voorzijde van de tas gewoon kapot gepikt! Eerst begreep ik er niets van, maar toen ik er goed over nadacht viel de frank: de vogel had gepikt naar het blinkende slotje op het zakje en zo mijn tas behoorlijk toegetakeld! Langs de grote moestuin lag een hoop zand, die overgebleven was van een of ander werkje. Toen die héél veel later werd opgeruimd, kwamen er heel wat blinkende voorwerpen te voorschijn, die op onverklaarbare manier verdwenen waren, zoals o.a. kleine thee- en koffielepeltjes. Hoe Kauwtje uit ons leven verdwenen is, kan ik me niet meer herinneren. Misschien ook wel opgepeuzeld door een of andere buurtkat. Want anders leefde het beestje nu misschien nog. Ze kunnen namelijk tot 60 jaar oud worden en zeg nu zelf, dat is toch echt wel een respectabele ouderdom voor een vogel. Vraag me alleen maar af, of hij dan ook helemaal grijs wordt?
En ja hoor, hier zijn we weer. Terug van weggeweest en als ik hier ons weer bekijk en meemaak, had ik beter wat verder naar het zuiden getrokken in plaats van naar huis terug te keren. Nu moet ik eerlijkshalve vertellen, dat ik het weer in Spanje nog nooit zo kwakkelig en slecht heb meegemaakt als deze veertien dagen in mei. Echt belgisch weertje. Voormiddag was het betrokken en grijs en er stond een vinnige koude wind. We lieten ons niet tegenhouden en trokken een extra jasje aan en vertrokken voor een lange wandeling. Goed voor het verwerken van al die lekkere gerechten en dessertjes, die ons elke dag werden voorgeschoteld. En wat is het moeilijk om daar vanaf te blijven!! Zodra Laura zich dus verstopte achter grijze wolken, trokken wij op pad en liepen kilometers lang de voormiddag stuk. De eerste grijze morgen dat we vertrokken, opperde ik dat we misschien beter een regenscherm konden meenemen. Algemeen protest, want "in Spanje is het misschien grijs, maar hier regent het niet!" Ik had daar zo mijn twijfels over maar legde me neer bij de overtuiging van de vijf andere vrouwen. Een goede twee uren later kreeg ik dan ook de bevestiging, dat je steeds gehoor moet geven aan je intuïtie en je niet moet laten ompraten. Eerst regende het aarzelend, dan een beetje harder en even later stortregende het zo erg, dat men ons zelfs tegenhield, toen we een boetiek wilden binnenstappen. Wij zouden alles natmaken en de kleren zouden vuil worden. Ik, in tegenstelling tot sommige andere, kon zelfs begrip opbrengen voor de houding van de winkelmeisjes. Er werd dus koortsachtig uitgekeken naar een winkel met regenschermen of regenkleding. En raar maar waar, overal toverden dewinkelhouders die dingen te voorschijn, alsof ze het hele jaar niets anders deden dan dit item verkopen. Onze wandeling werd in verhoogd tempo afgelegd en ons rijtje had meer weg van een rij natte eenden achter elkaar dan van een groepje genietende wandelaars. Terug in het hotel ging de rit rechtstreeks naar de kamer om ons om te kleden en de natte spullen te drogen te hangen. Onze mannen waren slechter af, want die reden met hun koersfiets in de bergen en dan ben je niet zomaar een, twee, drie terug beneden. Een afdaling is steeds gevaarlijk maar dat is zeker het geval als het pijpestelen regent. Toen ze later in het hotel arriveerden, waren ze dan ook door en door nat en verkleumd. Kleren en fiets waren aan een schoonmaakbeurt toe, om van de mannen zelf dan nog maar te zwijgen. Na een goede douchebeurt gingen we samen eten en brachten we de namiddag in ons eigen tempo door met vanalles en nog wat.Voor mij is dat steevast een boek en dan kan rond mij de wereld vergaan zonder dat ik er erg in heb. 's Avonds na het avondeten zaten we allemaal in de bar te babbelen en te kletsen en het vreselijke weer kon ons niet deren. Wat er nu uitvalt, kan morgen niet meer naar beneden komen, was de slogan. Dus we lieten het aan ons hart niet komen. Wij zaten met de hele groep samen aan enkele tafeltjes aan het venster naar het zwembad. Plots was er een oorverdovende slag en gerammel. Ik dacht echt dat een gedeelte van het gebouw naar beneden kwam. Mensen vlogen op en er was geren en geroep. Enkele kinderen huilden en er werden bevelen geschreewd . Onmiddellijk stonden er rijen mensen te drummen om maar niets van het schouwspel te missen. Op dat ogenblik wisten we niet wat er gaande was of wat er gebeurd was. Later bleek dat de wand van ca 15 meter tegenover ons, aan de straatzijde, die bijna volledig uit glas bestond, door een tornado of windhoos of hoe het fenomeen ook mag heten, naar binnen geblazen was en in diggelen op de grond lag.Een man lag onder een hoop gebroken glas en kinderen hadden verwondingen in hun gezicht. Een klein meisje had een hechting van 8 draadjes op haar voorhoofd. Later stonden er jonge vrouwen op de toiletten de spinters uit hun kleren te kloppen en uit de huid van hun nek te verwijderen. Er was een dokter en verpleger ter plaatse en die hebben ter plaatse verzorging toegediend. Ondertussen ging het noodweer buiten door en moest de kapotte vensterwand toegenageld worden door planken of een voorlopige afscherming tegen de regen en de wind. De wind en de regen joelden en huiden en maakten een oorverdovend lawaai. Als ik dat achteraf overdenk, is het verwonderlijk, hoe rustig de mensen gebleven zijn. Er is totaal geen paniek uitgebroken, hetgeen toch niet verwonderlijk geweest zou zijn in deze situatie. 's Anderdaags hoorden we dat de omliggende straten afgesloten waren om de bomen, die uit de grond gerukt waren door de storm, te verwijderen. Meer dan tien stuks waren ontworteld en dat zegt toch wel wat over de kracht van de storm. En nog was het hele water niet gevallen! We hebben er zo ongeveer elke dag een portie van gekregen maar niet meer met de furie en overvloed van die avond.
Ik had het druk, véél te druk. Als je dagen moet indelen met een kwartier voor dit en drie kwartiers voor dat en dan kan ik gelijk daar langs gaan en dat ophalen!! Lieve deugd wat doen we onszelf toch aan! Als ik naar mijn agenda keek, begon het te draaien in mijn buik en kneep mijn maag samen tot een bal. En veel van die zaken doe ik mezelf aan omdat ik niet "NEEN" kan zeggen en altijd maar weer denk dat ik ik wel kan inplannen! Meestal lukt dat ook maar soms net niet met alle gevolgen vandien. M. vraagt zich af waar ik me zenuwachtig over maak! Wat niet kan, kan niet, zo eenvoudig is dat. Hij heeft natuurlijk gelijk maar voor hem is het allemaal ook een stuk makkelijker omdat zijn agenda nooit op die manier overladen wordt. Maar die ellendige weken zijn voorbij en zondag heb ik de wereld de wereld gelaten en alleen maar genoten. Wat aangerommeld, wat opgeruimd, eten gemaakt en dan mijn stoel buiten in het zonnetje geïnstalleerd en mij met haar en huid en hart en ziel overgegeven aan de warmte en weldoende stralen. Op een schaal van honderd heb ik 200% genoten. Heerlijk rustig met alleen maar kwinkelerende vogels van allerlei pluimage rondom mij. Een zacht briesje zorgde er regelmatig voor dat mijn huid niet te zeer verhit geraakte en terwijl ik daar lag te genieten, kon de rest van de wereld me gestolen worden. Nu ja....tot op zekere hoogte! Ik kon er me zelfs niet toe brengen om 's avonds ergens een ijsje te gaan eten of iets te gaan drinken. Nu ja, ik drink alleen maar koffie en water en was op dat ogenblik niet in stemming om daarvoor 2.0 of meer te betalen op een terrasje. Dit scenario heeft zich gisteren en vandaag ook weer herhaald. Ben alleen maar gisterenavond naar de repetitie van ons koor geweest en vandaag heb ik met mijn voeten laten spelen en nu heb ik weer communievoetjes en loop ik op zachte wolkjes. En geloof het of niet, heel die warmte en zon heeft me een boost gegeven, waarover ik zelf verwonderd ben! IK voel me terug goed in mijn vel en hier zijn we dan weer en tokkelen er weer op lustig op los.
Morgennamiddag vertrekken de broers en zussen van M. samen met hun wederhelft te voet naar een bedevaartsoord op zo'n 10 à 13 km van hier. Die wandeling doen ze jaarlijks en aansluitend wordt er dan door de pastoor een mis opgedragen voor mijn schoonouders en de andere afgestorvenen van de familie. De dag wordt besloten met een gezamelijk samenzijn en een natje en een droogje. Ik denk daardoor terug aan mijn eigen ouders, die niet de gezegende ouderdom van mijn schoonouders hebben mogen bereiken. Pa was 71 en ma was er 75 toen ze stierven na verschillende herseninfarcten. Mijn ma was een vrouw, waarvan iedereen dacht dat ze zonder meer de honderd zou halen in goede gezondheid. Bedrijvig, voortdurend bezig, alles moest snel en onmiddellijk en iemand iets vragen en wachten totdat het karwei gedaan werd, was aan haar niet besteed. Dus deed ze het maar liefst allemaal zelf, al moest ze daarvoor op de ladder klimmen. Ik had haar al verschillende malen hierover de les gelezen omdat ik bang was, dat ze een keer van de ladder zou donderen en ik of een van mijn broers haar enkele dagen later zouden vinden. Toen het op een zekere dag niet veel scheelde, werd ze wijzer en hield zich een beetje gedeisd. Ik zeg wel een beetje.... Ze had erg gemakkelijk blauwe plekken en zo kon ik precies zien of er weer iets gebeurd was. Ze viel regelmatig en dan preekte ik maar weer, dat ze alles rustigaan moest doen, en dat ze zich voor niemand hoefde te haasten. Maar geleidelijk aan werd ze minder bedrijvig en bleef ze in de zetel zitten als er iemand op bezoek kwam. Ze maakte zelfs geen kan koffie meer en een koekje moesten we ook maar zelf nemen. Hier klopte niets van en na een gesprek met de huisarts stelde die voor, dat ze in observatie naar het ziekenhuis zou gaan voor een grondig nazicht. Na de opname bleek dat ze water op de longen had en haar hart niet functioneerde zoals het moest. Ze lag op de I.C. aan een monitor en het heeft heel wat voeten in de aarde gehad vooraleer de medicatie op punt gesteld was en die ook door haar verdragen werd. Bij die onderzoeken bleek eveneens dat zij verschillende kleine herseninfarcten had gehad en dat die de oorzaak geweest waren van haar vallen. Tot op een dag een zware infarct haar en ons leven op zijn kop zette en ze niet meer zelfstandig kon wonen. Na maanden in het ziekenhuis werd ze naar een verzorgingstehuis verplaatst, afhankelijk van het ziekenhuis. Ze stond op de wachtlijst van een RVT-tehuis in onze buurt, maar wanneer daar een plaats vrijkwam kon op voorhand niet gezegd worden. Ik ging rechtstreeks na het werk steeds naar haar toe voor een praatje en om het vuile linnen mee naar huis te nemen en het zuivere af te leveren. Op een dag kwam ik door de gang gelopen en een oud dametje kwam me tegen. Ze nam mij bij de hand en voerde mij de kamer van mijn ma in. Ze liep tot aan het bed en begon zich uit te kleden. Ma was blijkbaar weer voor een of ander onderzoek weggehaald en het bed was leeg. Ik vroeg aan het dametje, wat ze van plan was. Ze zegde: kindje toch, je moet lief voor me zijn, want ik ben toch altijd zo goed voor jou geweest. Ik had het menske nog nooit gezien en ze hoorde ook niet thuis op deze kamer. Waar de hare was kon ik met geen mogelijkheid zeggen. Zij, zich van geen kwaad bewust, ging vlot door met zich uit te kleden, terwijl ze ondertussen tegen me taterde. Blijkbaar zag ze in mij iemand, die haar na stond en ik kreeg het niet over mijn hart om haar uit haar droom te helpen. Een verpleegster, die op de gang voorbij liep, had blijkbaar haar stem gehoord en kwam de kamer binnen. Zij nam het dametje onder haar hoede en leidde haar netjes naar de kamer waar ze thuis hoorde. Ik ben stilletjes op een stoel blijven zitten totdat mijn ma teruggebracht werd. Het kleine dametje is nooit meer uit mijn gedachten verdwenen.
Langzaam maar zeker komt de lente dichterbij en iedereen kijkt reikhalzend uit naar de verwarmende zonnestralen en al dat moois dat de natuur ons dan weer biedt. Weg met de dikke truien en lange jassen! Gedaan met dure stookolie door de schouw uit te jagen! Heerlijk buiten in de grond wroeten om allerlei kleurige bloemen te planten en te zaaien en dan vol ongeduld wachten tot ze in al hun stralende schoonheid staan te pronken en te schitteren en ons leven weer kleurig en zoet geurend maken. Alleen al de gedachte eraan doet mijn hart popelen en sprongetjes maken van verwachting. Dat heet dan lentekolder zeker! Toch brengt die lente en zomer niet alleen maar vreugde en dat zal iedereen, die allergisch is voor pollen, voluit beamen. Tranende ogen en een druipende neus, jezelf van de benen niezen, je wordt er allemaal niet vrolijk van! Sommigen kunnen zich behelpen met medicatie maar anderen moeten het maar lijdzaam ondergaan en hopen dat het zo snel mogelijk voorbij waait. En dan al die kruipende en vliegende beestjes. Ik moet grif toegeven, dat het echt niet mijn favorieten zijn.Wespen, mieren, bijen, kevers, en de laatste jaren heel veel teken, ik moet er niets van weten, maar ontwijken kun je ze meestal niet, want zij bepalen wel waar we ze tegenkomen! Naast ons staat een dubbelwoonst en in een van deze woningen woonde, jaren geleden een gepensioneerde pastoor, die bijen hield. Je kon er verse honing gaan kopen en echt last hadden we niet van de beestjes. Op een zonnige namidag zat ik op het terras en plots hoorde ik een onbekend, heel eigenaardig geluid. Ik spitste mijn oren en luisterde ingespannen. Ik kon het niet thuisbrengen en het klonk alsof het uit een andere wereld kwam. Ik stond op, keek om me heen maar wist gewoon niet waar het vandaan kwam; Ik riep M. die luisterde even en zegde: dat zijn bijen die uitzwermen en een nieuw onderkomen zoeken. Kijk daarboven! En inderdaad, boven het dak van het huis hing een zwarte zwerm bijen. En de beestjes maakten dat eigenaardige zinderende geluid, dat ik nog nooit gehoord had. M. zegde dat ze ook wel weer zouden verdwijnen om ergens een onderkomen te zoeken, samen met een koningin en zo een nieuwe groep te vormen en honing te produceren. Verdwijnen, ho maar! Plots maakten ze inderdaad aanstalten om weg te vliegen maar namen allemaal samen een duik naar een boom aan de ingang van de weide achter het huis, waar ook de honden vrij rondliepen. Ik had dit fenomeen nog nooit gezien. Het krioelde van de bijen tegen de stam en de takken en ze waren duidelijk niet van plan te vertrekken. Als die beestjes daar zouden blijven zitten, durfde ik nooit meer de weide in! No way!! M. beweerde maar dat die niets deden en dat ik geen angst moest hebben, maar het was dus duidelijk dat ze niet in die boom konden blijven hangen! Dan mijnheer pastoor maar gehaald, die zou wel raad weten. En ja hoor, daar kwam hij al. Een grote dikke sigaar in de mond en maar paffen en rook produceren? Hij beweerde dat ze hem dan niet zouden steken en dat hij sowieso immuun was voor die steken, omdat hij er al teveel geincasseerd had in zijn leven. Hij had een grote bijenkorg bij en ging onder de boom staan. Dan schudde hij de boom, een slanke vrij jonge berk, duchtig heen en weer. En ziedaar, de beestjes wisten gewoon wat er van hen verwacht werd en vlogen netjes de korf in. Of pastoor gestoken werd, weet ik niet maar op een bepaald moment vloog een bij zich vast in mijn haren, die tot op mijn schouders reikten. Ik was totaal in paniek en in plaats van rustig te blijven bij dat vreselijke gezoem aan mijn oren, sloeg ik in mijn haren om het insect te verwijderen. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Ik werd ferm gestoken in mijn hals net onder mijn oor. En ik kan één ding vertellen, dat deed geen deugd! M. zegde natuurlijk: eigen schuld, dikke bult. Je had gewoon moeten rustig blijven, dan was er niets gebeurd. Hij had goed praten. In de weinige haren, die hij heeft, zal zich echt geen bij vastvliegen! En het idee, dat dat beest misschien wel in mijn oor zou kruipen, doet me nu nog rillen, na al die jaren.
Ik denk dat er weinig mensen zijn, die niet van bloemen houden. Voor de ene zijn het rozen en anderen houden van lelies, weer anderen verkiezen mimosa en sommigen zijn gek op de geur van seringen. Zelf ben ik dol op bloemen en als ik schilder, zijn het bloemen of zee- en strandzichten. Zelden kies ik andere onderwerpen. Telkens opnieuw kan ik ze bekijken in al hun pracht en pure schoonheid en dan denk ik: dit zijn toch echt de mooiste, die er bestaan. Tot ik weer andere bewonder en dan denk ik precies hetzelfde. Dus echt standvastig ben ik niet in mijn overtuiging, maar ze zijn ook allemaal zo mooi. De kleuren zijn aparter en intenser dan iemand van ons kan samenstellen en sommigen kijken ze je aan met gezichtjes of grote ogen. Het is trouwens alsof ze het voelen, dat ze geliefd zijn in mijn huis, want alles groeit en bloeit dat het een lust is om zien. Ik heb slechts één vensterbank en die venster geeft uit op het noorden. Dus geen geschikte plaats voor het houden van bloemen. Ik zet ze dus overal neer in de buurt van de grote vensters, die tot op de grond reiken. Dit heeft niet altijd mooie gevolgen en vlak bij het grootste venster heb ik dus een ferme waterplek in de parketvloer. Het gevolg is, dat ik nu verplicht ben daar steeds een bloem over te plaatsen. Ooit kregen wij een bloemenschaal waarin ook twee hyacinten geplant waren. Toen ze uitgebloeid waren, werden de knollen mooi opgeborgen om ze droog te bewaren tot het voorjaar. M. had ze dan op mijn verzoek netjes in de grond geplant en ik was in blijde verwachting, wanneer de prachtige bloemen eindelijk tevoorschijn zouden komen. Regelmatig ging ik kijken naar het plekje , maar de geboorte liet erg lang op zich wachten! Tot ik op een zekere dag weer eens inspectie hield en ik met stomheid geslagen bekeek, wat daar gebeurde. De knollen duwden zichzelf gewoon naarboven boven de aarde uit. Ik snapte er eerst helemaal niets van. Bij nadere inspectie kwam het mysterie aan het licht. Ze waren ondersteboven in de grond gestopt. En toch groeiden ze en vormden in de grond de aanzet tot de bloem. Op die manier duwden ze gewoon de knol naar boven. Ik heb nooit voor mogelijk gehouden dat een bloem zo sterk en hiertoe in staat is. Heel voorzichtig heb ik ze dan uitgegraven en inderdaad, de bloem was er, wit en groen maar geen blauw te bespeuren. Tegen beter weten in heb ik ze dan op de goede manier in de grond gestopt met de bloem omhoog, zoals het hoorde. Maar dat was teveel gevraagd van de plantjes. De bloemen zijn gewoon verschrompeld, alsof ze onverweldigd waren door het licht. Onlangs kreeg ik van een schoonzusje een smal houten bakje waarin 4 hyacinten geplant waren. De bloemen zijn prachtig tot bloei gekomen en die heb ik toch op de vensterbank op het noorden gezet. Grote, dikke, mollige blauwe trossen, topzwaar, die helemaal tegen de glasgordijnen gingen leunen. Ze bleven groeien en werden hoe langer hoe zwaarder en dikker. Het hele huis draagt hun geur en als ik hier aan de computer zit, komt af en toe een vleug overgewaaid, alsof ze ermee aan het strooien zijn. Deze morgen kreeg ik in de gaten dat de topzware bloemen helemaal naar beneden gezakt waren en op de vensterbank lagen, zonder dat de stelen breken! Daar liggen dicht bij elkaar mooi te wezen en de geuren. Hopelijk houden ze die ongewone houding nog heel lang geurend vol!
De auto bleef dus staan waar hij was stilgevallen. Dat waren zorgen voor later. Nu eerst de koffers uitpakken en beetje verfrissen en dan iets eten en op verhaal komen. 
Wat is het lang geleden, onze reis met de wagen naar Portugal. Niet naar de Costa, maar naar het binnenland van dit prachtige, arme land. M. gaf in die tijd het stuur nog niet uit handen en reed dus de ganse rit van 2.000km zelf. Op gezette tijden stopten we, aten of dronken wat, M. deed wat turnoefeningen en dan ging de rit weer verder. Soms reden we ook ergens een landweg in, spreidden een deken uit in een of andere weide en binnen enkele tellen sliep M. Ik liep dan gewoon het wegje af of zette mij neer en las een boek. 
Waar zijn ze, die dagen 
is my castle. Mooie uitdrukking is dat hé! Maar elk zich respecterend kasteel van een beetje ouderdom, heeft zijn spook of geest, die dan door de gangen dwaalt en gewone stervelingen de daver op het lijf jaagt!
Gisterenavond zaten we na onze tennismatch zalig te genieten van een glaasje wijn op het terras van de tennisclub. 
Hoe zegt men dat ook weer zo mooi? Als er veel mollen in je tuin of gazon zitten, betekent het, dat je heel vruchtbare grond hebt! Geweldig, en daar zal dan iedereen, die zijn tuin of grasvlakte omgeploegd ziet door molshopen, heel erg blij mee zijn!
Jong ben ik niet meer en bewijzen moet ik nog minder, maar als ik op een tennisplein sta, loop ik het vuur uit mijn sloffen en een beetje gas terugnemen is er voor mij echt niet bij, want dat komt gewoon niet bij me op!
Het geluid van kabbelend water dringt af en toe tot me door.
Ik ben druk in de weer met poetsen, want eens te meer is mijn poetshulp ziek. Dat wordt dus behoorlijk de handen uit de mouwen steken, want vandaag wil ik alles geklaard hebben. Morgennamiddag heb ik een afspraak met een schoolvriendin van de lagere klas en die wil ik niet meer verplaatsen naar een andere dag.
En ja hoor, hier zijn we weer. Terug van weggeweest en als ik hier ons weer bekijk en meemaak, had ik beter wat verder naar het zuiden getrokken in plaats van naar huis terug te keren. Nu moet ik eerlijkshalve vertellen, dat ik het weer in Spanje nog nooit zo kwakkelig en slecht heb meegemaakt als deze veertien dagen in mei. Echt belgisch weertje. Voormiddag was het betrokken en grijs en er stond een vinnige koude wind. We lieten ons niet tegenhouden en trokken een extra jasje aan en vertrokken voor een lange wandeling. Goed voor het verwerken van al die lekkere gerechten en dessertjes, die ons elke dag werden voorgeschoteld. En wat is het moeilijk om daar vanaf te blijven!! Zodra Laura zich dus verstopte achter grijze wolken, trokken wij op pad en liepen kilometers lang de voormiddag stuk. De eerste grijze morgen dat we vertrokken, opperde ik dat we misschien beter een regenscherm konden meenemen. Algemeen protest, want "in Spanje is het misschien grijs, maar hier regent het niet!" Ik had daar zo mijn twijfels over maar legde me neer bij de overtuiging van de vijf andere vrouwen. Een goede twee uren later kreeg ik dan ook de bevestiging, dat je steeds gehoor moet geven aan je intuïtie en je niet moet laten ompraten. Eerst regende het aarzelend, dan een beetje harder en even later stortregende het zo erg, dat men ons zelfs tegenhield, toen we een boetiek wilden binnenstappen. Wij zouden alles natmaken en de kleren zouden vuil worden. Ik, in tegenstelling tot sommige andere, kon zelfs begrip opbrengen voor de houding van de winkelmeisjes.
Morgenavond zet het Paasverlof in en heel veel mensen trekken er weer op uit voor een korte of langere vakantie. In deze hectische wereld van vandaag krijgen we hoe langer hoe meer behoefte aan een break en om alles achter te laten wat aan die hectiek herinnert. Daar is ook totaal niets mis mee. Maar wat ik enkele weken geleden in een weekblad las, vond ik zonder meer een aanfluiting van fatsoenlijk gedrag, of wat we daaronder verstaan. 
Als je een woning in de stad hebt of op een apartement woont, zul je er misschien niet veel, of helemaal geen last van hebben: mieren. En oh wee als je ze eenmaal binnen hebt! De diertjes kennen de weg en je zult het geweten hebben, ieder jaar opnieuw. Er worden allerlei huis- en tuinmiddeltjes genoemd om ze weg te houden. Daar zijn de mierendoosjes, waar een substantie inzit, die ze heel lekker vinden, maar wel dodelijk heet te zijn. Ze kruipen erin , zitten onder de smurrie en nemen het op die manier mee naar het nest. Dat zou de nesten uitroeien! Vergeet het maar. Koperen halve frankskes over de hele lengte van het terras leggen, heette een probaat middel te zijn tegen de mieren.Nu ja, als je die beestjes elk jaar binnen krijgt in de zomer, dan probeer je alles uit, hoe gek het ook klinkt. 
Langzaam maar zeker komt de lente dichterbij en iedereen kijkt reikhalzend uit naar de verwarmende zonnestralen en al dat moois dat de natuur ons dan weer biedt. Weg met de dikke truien en lange jassen! Gedaan met dure stookolie door de schouw uit te jagen! Heerlijk buiten in de grond wroeten om allerlei kleurige bloemen te planten en te zaaien en dan vol ongeduld wachten tot ze in al hun stralende schoonheid staan te pronken en te schitteren en ons leven weer kleurig en zoet geurend maken. 
Ik denk dat er weinig mensen zijn, die niet van bloemen houden. Voor de ene zijn het rozen en anderen houden van lelies, weer anderen verkiezen mimosa en sommigen zijn gek op de geur van seringen. Zelf ben ik dol op bloemen en als ik schilder, zijn het bloemen of zee- en strandzichten. Zelden kies ik andere onderwerpen. Telkens opnieuw kan ik ze bekijken in al hun pracht en pure schoonheid en dan denk ik: dit zijn toch echt de mooiste, die er bestaan. Tot ik weer andere bewonder en dan denk ik precies hetzelfde.
Mist over weiden en velden
