Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
Langzaam maar zeker komt de lente dichterbij en iedereen kijkt reikhalzend uit naar de verwarmende zonnestralen en al dat moois dat de natuur ons dan weer biedt. Weg met de dikke truien en lange jassen! Gedaan met dure stookolie door de schouw uit te jagen! Heerlijk buiten in de grond wroeten om allerlei kleurige bloemen te planten en te zaaien en dan vol ongeduld wachten tot ze in al hun stralende schoonheid staan te pronken en te schitteren en ons leven weer kleurig en zoet geurend maken. Alleen al de gedachte eraan doet mijn hart popelen en sprongetjes maken van verwachting. Dat heet dan lentekolder zeker! Toch brengt die lente en zomer niet alleen maar vreugde en dat zal iedereen, die allergisch is voor pollen, voluit beamen. Tranende ogen en een druipende neus, jezelf van de benen niezen, je wordt er allemaal niet vrolijk van! Sommigen kunnen zich behelpen met medicatie maar anderen moeten het maar lijdzaam ondergaan en hopen dat het zo snel mogelijk voorbij waait. En dan al die kruipende en vliegende beestjes. Ik moet grif toegeven, dat het echt niet mijn favorieten zijn.Wespen, mieren, bijen, kevers, en de laatste jaren heel veel teken, ik moet er niets van weten, maar ontwijken kun je ze meestal niet, want zij bepalen wel waar we ze tegenkomen! Naast ons staat een dubbelwoonst en in een van deze woningen woonde, jaren geleden een gepensioneerde pastoor, die bijen hield. Je kon er verse honing gaan kopen en echt last hadden we niet van de beestjes. Op een zonnige namidag zat ik op het terras en plots hoorde ik een onbekend, heel eigenaardig geluid. Ik spitste mijn oren en luisterde ingespannen. Ik kon het niet thuisbrengen en het klonk alsof het uit een andere wereld kwam. Ik stond op, keek om me heen maar wist gewoon niet waar het vandaan kwam; Ik riep M. die luisterde even en zegde: dat zijn bijen die uitzwermen en een nieuw onderkomen zoeken. Kijk daarboven! En inderdaad, boven het dak van het huis hing een zwarte zwerm bijen. En de beestjes maakten dat eigenaardige zinderende geluid, dat ik nog nooit gehoord had. M. zegde dat ze ook wel weer zouden verdwijnen om ergens een onderkomen te zoeken, samen met een koningin en zo een nieuwe groep te vormen en honing te produceren. Verdwijnen, ho maar! Plots maakten ze inderdaad aanstalten om weg te vliegen maar namen allemaal samen een duik naar een boom aan de ingang van de weide achter het huis, waar ook de honden vrij rondliepen. Ik had dit fenomeen nog nooit gezien. Het krioelde van de bijen tegen de stam en de takken en ze waren duidelijk niet van plan te vertrekken. Als die beestjes daar zouden blijven zitten, durfde ik nooit meer de weide in! No way!! M. beweerde maar dat die niets deden en dat ik geen angst moest hebben, maar het was dus duidelijk dat ze niet in die boom konden blijven hangen! Dan mijnheer pastoor maar gehaald, die zou wel raad weten. En ja hoor, daar kwam hij al. Een grote dikke sigaar in de mond en maar paffen en rook produceren? Hij beweerde dat ze hem dan niet zouden steken en dat hij sowieso immuun was voor die steken, omdat hij er al teveel geincasseerd had in zijn leven. Hij had een grote bijenkorg bij en ging onder de boom staan. Dan schudde hij de boom, een slanke vrij jonge berk, duchtig heen en weer. En ziedaar, de beestjes wisten gewoon wat er van hen verwacht werd en vlogen netjes de korf in. Of pastoor gestoken werd, weet ik niet maar op een bepaald moment vloog een bij zich vast in mijn haren, die tot op mijn schouders reikten. Ik was totaal in paniek en in plaats van rustig te blijven bij dat vreselijke gezoem aan mijn oren, sloeg ik in mijn haren om het insect te verwijderen. Het gevolg laat zich raden natuurlijk. Ik werd ferm gestoken in mijn hals net onder mijn oor. En ik kan één ding vertellen, dat deed geen deugd! M. zegde natuurlijk: eigen schuld, dikke bult. Je had gewoon moeten rustig blijven, dan was er niets gebeurd. Hij had goed praten. In de weinige haren, die hij heeft, zal zich echt geen bij vastvliegen! En het idee, dat dat beest misschien wel in mijn oor zou kruipen, doet me nu nog rillen, na al die jaren.
Ik denk dat er weinig mensen zijn, die niet van bloemen houden. Voor de ene zijn het rozen en anderen houden van lelies, weer anderen verkiezen mimosa en sommigen zijn gek op de geur van seringen. Zelf ben ik dol op bloemen en als ik schilder, zijn het bloemen of zee- en strandzichten. Zelden kies ik andere onderwerpen. Telkens opnieuw kan ik ze bekijken in al hun pracht en pure schoonheid en dan denk ik: dit zijn toch echt de mooiste, die er bestaan. Tot ik weer andere bewonder en dan denk ik precies hetzelfde. Dus echt standvastig ben ik niet in mijn overtuiging, maar ze zijn ook allemaal zo mooi. De kleuren zijn aparter en intenser dan iemand van ons kan samenstellen en sommigen kijken ze je aan met gezichtjes of grote ogen. Het is trouwens alsof ze het voelen, dat ze geliefd zijn in mijn huis, want alles groeit en bloeit dat het een lust is om zien. Ik heb slechts één vensterbank en die venster geeft uit op het noorden. Dus geen geschikte plaats voor het houden van bloemen. Ik zet ze dus overal neer in de buurt van de grote vensters, die tot op de grond reiken. Dit heeft niet altijd mooie gevolgen en vlak bij het grootste venster heb ik dus een ferme waterplek in de parketvloer. Het gevolg is, dat ik nu verplicht ben daar steeds een bloem over te plaatsen. Ooit kregen wij een bloemenschaal waarin ook twee hyacinten geplant waren. Toen ze uitgebloeid waren, werden de knollen mooi opgeborgen om ze droog te bewaren tot het voorjaar. M. had ze dan op mijn verzoek netjes in de grond geplant en ik was in blijde verwachting, wanneer de prachtige bloemen eindelijk tevoorschijn zouden komen. Regelmatig ging ik kijken naar het plekje , maar de geboorte liet erg lang op zich wachten! Tot ik op een zekere dag weer eens inspectie hield en ik met stomheid geslagen bekeek, wat daar gebeurde. De knollen duwden zichzelf gewoon naarboven boven de aarde uit. Ik snapte er eerst helemaal niets van. Bij nadere inspectie kwam het mysterie aan het licht. Ze waren ondersteboven in de grond gestopt. En toch groeiden ze en vormden in de grond de aanzet tot de bloem. Op die manier duwden ze gewoon de knol naar boven. Ik heb nooit voor mogelijk gehouden dat een bloem zo sterk en hiertoe in staat is. Heel voorzichtig heb ik ze dan uitgegraven en inderdaad, de bloem was er, wit en groen maar geen blauw te bespeuren. Tegen beter weten in heb ik ze dan op de goede manier in de grond gestopt met de bloem omhoog, zoals het hoorde. Maar dat was teveel gevraagd van de plantjes. De bloemen zijn gewoon verschrompeld, alsof ze onverweldigd waren door het licht. Onlangs kreeg ik van een schoonzusje een smal houten bakje waarin 4 hyacinten geplant waren. De bloemen zijn prachtig tot bloei gekomen en die heb ik toch op de vensterbank op het noorden gezet. Grote, dikke, mollige blauwe trossen, topzwaar, die helemaal tegen de glasgordijnen gingen leunen. Ze bleven groeien en werden hoe langer hoe zwaarder en dikker. Het hele huis draagt hun geur en als ik hier aan de computer zit, komt af en toe een vleug overgewaaid, alsof ze ermee aan het strooien zijn. Deze morgen kreeg ik in de gaten dat de topzware bloemen helemaal naar beneden gezakt waren en op de vensterbank lagen, zonder dat de stelen breken! Daar liggen dicht bij elkaar mooi te wezen en de geuren. Hopelijk houden ze die ongewone houding nog heel lang geurend vol!
Toen onze zoon S. een jaar of 15 was, raakte hij bevriend met een meisje van zijn school, dat ook nog bij ons de buurt bleek te wonen. Het was een nederlands gezin, dat een groot huis met paddock gekocht had. Ze hadden 9 paarden en nog een gastpaard, dat door hen verzorgd en gehuisvest werd. S. was reeds van in zijn kindertijd gek op paarden. Zijn eigen paard werd verkocht, toen hij, op eigen wens, enkele jaren op internaat was. Het was voor ons onbegonnen werk het dier elke dag af te rijden en te verzorgen. Zijn vriendinnetje, nodigde hem thuis uit om daar eens naar de paarden te komen kijken. Danielle, de oudste dochter had een fulltime-job aan het verzorgen van de dieren en het onderhoud van de stallingen. S. was verloren, toen hij had kennis gemaakt met de dieren. Ze waren prachtig en toen de eigenaars zagen, hoezeer hij de beesten bewonderde, vroegen ze hem of hij soms zin had om in zijn vrije tijd mee te helpen om ze te verzorgen. Hij was de koning te rijk, dat hem dit voorstel gedaan werd en zegde dan ook gretig ja! De paarden moesten geroskamd worden, hun hoeven zuiver gemaakt en gezwart, na de winter werd hun wintervacht afgeschoren en voor een deelname aan concours, werden de manen en de staarten prachtig gevlochten. In het onderkomen voor de paarden was een babyfoon geïnstalleerd, die verbonden was met de huiskamer, zodat men ten allen tijde kon horen of alles in orde was met de dieren. Ze vertegenwoordigden een heel kapitaal en er kon altijd iets misgaan met de gezondheid van een van hen. Elk vrij uur bracht S. door bij zijn geliefde dieren en hij praatte zonder ophouden tegen hen. De paarden waren ongelooflijk op hem gesteld en de eigenaars waren vertederd door zijn toewijding en liefde. Voor zijn verjaardag kochten ze hem een of ander attribuut om te rijden. Een toque, een zweepje, een warm vestje. Het paard, waarop hij mocht rijden in ruil voor zijn werk heette Travel en hij maakte daarvan gretig gebruik, als het werk afgelopen was. Wij hebben ooit meegemaakt dat de eigenaars de babyfoon in de huiskamer opendraaiden om ons te laten horen, hoe hij babbelde tegen de dieren. Als ze hem zagen, hinnikten ze luid, als om hem welkom te heten. In de winter stonden de dieren meestal op stal en werden alleen maar binnen verzorgd of af en toe afgereden, als het weer er zich toe leende. Maar dan kwam de lente. Ze werden in de weiden gejaagd en de dieren, dronken van vreugde, dartelden, sprongen en renden om ter gekst door het gras. Danielle was bezig een van de paarden te verzorgen en S. deed hetzelfde met een ander. Het zonnetje scheen lekker en ze kletsen gemoedelijk met elkaar. Het meisje was klaar met de verzorging van haar paard en wilde een ander uit de weide halen: Black Devil. Hij had zijn naam niet gestolen. Een prachtig, vurig jong zwart paard, dat door de weide liep te buitelen en blijkbaar zijn geluk niet opkon! Danielle riep en fleemde, floot en dreigde, het kon allemaal niet baten. Hij had er geen oren naar en bleef maar spelen en draven tot het zand onder zijn hoeven wegspoot. Hij gooide zijn hoofd omhoog en de manen zwiepten langs zijn prachtige nek. Danielle, ten einde raad, riep S. en vroeg of hij het dier niet kon vangen. Hij liet het paard, dat hij aan het verzorgen was staan, met de woorden: Rustig, ik ben zo terug. Het dier bleef zonder meer op zijn plaats staan. Dan liep hij naar de houten omheining en floot. Black Devil hief het hoofd, spitste de oren en luisterde. Dan riep hij zachtjes op het dier en zonder aarzelen kwam het rustig op hem toelopen en duwde zijn snuit tegen zijn schouder. Hij streelde de kop van het paard en fluisterde wat in zijn oren. En als een mak lammetje liet het zich naar Danielle leiden om verzorgd te worden. Het meisje, dat elke dag van 's morgens tot 's avonds met de dieren bezig was, stond met open mond naar het stel te kijken. Ze was totaal perplex. Hoe doe je dat in hemelsnaam, vroeg ze verbouwereerd. S. antwoordde: ik vraag het hem gewoon en hij luistert. Ja, dat had ze wel gezien, maar waarom luisterde dat dier met de lentekolder in zijn lijf, wel naar S. en niet naar haar? Zou hij een beetje een paardenfluisteraar geweest zijn?
Elke laatste donderdag van de maand kom ik samen met vriendinnen uit mijn lagere schooltijd. We vertellen over vanalles en nog wat en drinken een koffietje of wijntje en telkens weer is dat een aangename namiddag, die we geen van allen willen missen. Bij de laatste bijeenkomst kwam het gesprek op een of andere manier op de smokkeltijd in onze jeugdjaren. Wij woonden vlak bij de Maas, die de grens vormde met Nederland en via een veerboot trokken de inwoners regelmatig naar de overkant om daar zaken te kopen, die hier duurder waren. Dat waren o.a. lederen schoenen, boter, stof om kostuums te maken en dergelijke meer. Er was echter een verbod op de vrije invoer van deze goederen. De aankoop moest aangegeven "gedeclareerd" worden in het kantoor van de douane en er moesten invoerrechten op betaald worden. Natuurlijk deden de mensen, die voor eigen gebruik inkochten, dat niet, want dan was hun profijt gewoon afgedragen aan de staat en iedereen, die weet, hoe een Belg in mekaar steekt, weet ook dat hij altijd zal proberen deze dingen te omzeilen. Vrouwen droegen brede jassen, met daaronder nog bredere rokken, die aan de binnenzijde voorzien waren van grote zakken, waarin allerlei smokkelwaar werd gestopt. Een vriendin vertelde het verhaal van haar man M. en zijn belevenis met de douane. M. en J. zouden hun plechtige communie gaan doen en natuurlijk hoorde daarbij een mooi nieuw kostuum. Stof hiervoor was echter erg duur, dus er werd besloten, dat ze samen met hun moeder de grens zouden oversteken en in Nederland kostuumstof zouden kopen. Er werden voor beide jongens mooie stoffen gekozen en die stof werd rond hun lichaam gedraaid. Ze droegen op dat ogenblik allebei een pofbroek, die in die jaren mode was. Dus dat viel allemaal tamelijk ruim en daar kon wel een en ander onder verborgen worden. Toen ze terugkwamen aan de grens werden ze door de Nederlandse douane tegengehouden en moesten ze mee naar het kantoortje. Of ze iets aan te geven hadden? Neen , schudde de moeder, J. en M. De douanier keek M. doordingend aan en vroeg of dat de waarheid was. M., een klein donker en pezig manneke, had het duidelijk niet begrepen op de man, kreeg onder de doordringende blikken plotseling een schrik te pakken, bedacht zich niet en zette het op een lopen. Maar dat was zonder de waard gerekend. De man zette prompt de achtervolging in. M. rende wat hij rennen kon en boog iets verder een straatje in naar een boerderij, waar ze wel eens kwamen. Hij rende rond de mesthoop, die midden op het erf voor het huis lag, en bleef maar rondjes draaien. Zijn achtervolger gaf het echter niet op en volgde hem hijgend en proestend. Dit bracht dus geen zoden aan de dijk en dus besloot M. maar terug te rennen naar het douanekantoor, waar de collega van zijn achtervolger ondertussen de mooie stoffen wikkel van zijn broer op het spoor was gekomen en deze had aangeslagen. Buiten adem arriveerde M. terug in het bureeltje, prompt gevolgd door de andere douanier. Hij kreeg een donderende uitbrander, die hij met gebogen hoofd stond aan te horen. Toen de tirade was afgelopen, mochten ze alle drie vertrekken. Bij hun thuiskomst draaide zijn moeder voorzichtig de kostuumstof van zijn lichaam. Van alteratie had zijn achtervolger totaal vergeten hem ook te fouilleren.
Vanmorgen was de wereld weer een beetje wit. Koning winter liet weten dat zijn rijk toch nog niet helemaal voorbij was. Het gras voor en achter het huis had die glinsterende witheid, die schittert als edelstenen in de opkomende zon en die zo mooi is, zolang je maar niet de weg op moet met de auto. Ik heb echter tot voor enkele jaren, winter en zomer steeds door gemoeten, want het excuus: ik ben bang op de weg bij deze gladheid, werd door geen baas aanvaard en met het openbaar vervoer geraakte ik dus nergens en al heelmaal niet op mijn werk. Het waren nochtans maar 13 kilometer en toch werd die korte afstand een bijna onoverkomelijke hindernis in de wintermaanden. Wij wonen niet in de stad of in de kern van een dorp, maar in de vroegere velden. Het is er mooi en rustig maar de wegen worden nauwelijks of niet bestrooid bij gladijs en dat kan voor de nodige kapriolen zorgen.
Het was een winterse morgen en alles was nog donker en ijskoud. Ik had al eens een oog op de weg geworpen en in het licht van de lantaarn aan de overzijde van de straat, glinsterde die onheilspellend. Tegen beter weten in hoopte ik op beterschap tegen de tijd, dat ik moest vertrekken. Dat bleek dus een lelijke misrekening. M. had de garageuitrit, die schuin ophoog liep, bestrooid met zand vooraleer hij vertrok en het uitrijden gaf dus geen problemen. Wij hadden in die tijd nog geen automatische poort en toen ik de wagen had uitgereden, stapte ik uit en daalde voorzichtig, voetje voor voetje naar beneden om de poort te sluiten. Ik geraakte zonde ongelukken terug in de wagen en reed voorzichtig achteruit en draaide de straat op. Toen ik voorzichtig gas gaf om vooruit te rijden schoof dat gevaarte onder mij gewoon naar de verkeerde zijde van de straat en daar zat ik in een auto die geen grip kreeg op de weg en aan de verkeerde kant tot stilstand kwam. Met geen mogelijkheid kon ik het vehikel terug op de weg krijgen. De wielen draaiden in het ijle en ik besefte dat dit gewoon levensgevaarlijk was en ik echt de straat niet uit zou komen. Ik zette de motor stil, trok mijn sleutel uit het contact en grabbelde mijn tas van bijrijderplaats. Ik zou gewoon de wagen afsluiten en terug naar binnen gaan en dan mijn baas bellen, dat ik niet de straat uit geraakte. Ik zwaaide mijn benen uit de wagen en wilde rechtstaan, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan! Mijn voeten schoven onder mij uit en ik kon mij in laatse instantie aan de deur vastgrijpen, terwijl mijn onderdanen bleven slibberen! Lieve deugd, daar stond ik mooi te houden! Ik kon niet eens van plaats, laat staan terug naar de voordeur lopen! De wagen was voor ons gazon tot stilstand gekomen maar dat stukje weg tussen de auto en het gazon kreeg ik niet overbrugd. De enige mogelijkheid was, mij op mijn knieën laten vallen en zo naar het gras kruipen. Dan rechtstaan en zo naar de voordeur lopen. Alhoewel, dat stukje van het gazon naar de voordeur, dat helemaal herschapen was in een beijzeld stuk klinkers, zag ik ook niet te overbruggen zonder een flinke valpartij. Daar stond ik dan en wist van geen hout pijlen maken. Ik kon daar toch echt niet de hele morgen blijven staan, dus zou ik terug in de auto moeten gaan zitten en maar wachten tot de straat terug berijdbaar was. Plots ging het venster van onze buren open en mijn buurman riep: Wacht maar ik kom eraan! Blijkbaar had hij mijn wanhopige en potsierlijke pogingen in de gaten gekregen. Ik zag niet zo goed in, hoe hij wel kon lopen op deze straat en ik niet maar daar kreeg ik zo het bewijs van. Daar kwam hij al aangeschuifeld. Hij had niet beter gevonden dan een paar noorse sokken over zijn schoenen te trekken en zo kwam hij mij ter hulp. Hij bood mij galant zijn arm en op die manier slibberde ik, mij stevig aan hem vastklampend naar de deur. Toen ik eindelijk terug binnen was, belde ik mijn baas om hem de situatie uit te leggen en hij was akkkoord dat ik zou gaan werken, zodra de toestand dat toeliet. Ik moet zeggen dat ik tijdens mijn kapriolen op de weg in en uit de auto, totaal niets gemerkt had van de schoonheid van de beijzelde wereld.
In onze jonge jaren namen wij onze zoon, die toen nog een zoontje was, overal mee naar toe in het weekend. Wij werkten allebei buiten huis en we vonden het niet meer dan normaal dat het weekend voor ons samen was, enkele uitzonderingen daar gelaten. Meestal vergezelden wij onze volleybalploeg op alle verplaatsingen en dat waren er heel wat op een jaar. Alle thuismatchen werden sowieso bijgewoond en S. was een van de trouwste supporters van de ploeg, waar zijn papa trainer, coach en voorzitter geweest is. Op zondag gingen we dan eens erop uit en bij de terugkeer stopten wij bij ons stamcafeetje, op enkele honder meters van ons huis en dronken er iets. S. kreeg een chips en een frisdrank. Ik alleen maar het laatse of een tasje koffie en mijn man genoot van een of meerdere pintjes. Er waren altijd dezelfde trouwe bezoekers en er waren ook enkele vrijzellen, die daar hun vaste stek hadden. Een van hen werd door de meesten "nunkske" = nonkske genoemd. Dat deed ons zoontje dus ook. Nunkske biljartte graag en veel en S. stond dan steeds met grote ogen toe te zien en de rode en witte ballen hielden zijn aandacht gevangen. Nunkske had schik in het kleine ventje en nodigde hem ook uit om samen met hem te spelen. Dat leerde hij zo goed en zo kwaad als het ging voor zo'n klein mannetje. De man traineerde het spel om het kleine ventje de kans te geven om de nodige keren de balletjes heen en weer te spelen. S. wat overduidelijk in zijn schik en genoot met volle teugen van het spel en de aandacht, die nunkske aan hem besteedde. Er ging geen keer meer voorbij zonder dat de twee samen biljartten. De oudere vrijgezel fleurde op door de aanhankelijkheid van het kind en S. vond het geweldig om voor vol aanzien te worden en mogen biljarten met een volwassene! Tot ik plots merkte dat nunkske hem ook zo geld toestopte. Niet veel maar toch. Ik sprak hem erover aan en vroeg hem dat niet meer te doen. Jamaar, hij is zo'n lieverd en ik geef hem dat graag repliceerde hij. Ik heb hem dan gezegd dat hij de vriendschap van de jongen niet hoefde te kopen, want die had hij al! S. heb ik dan verboden nog geld aan te nemen van andere mensen. Geen probleem, zoonlief hield zich erg strikt aan die opdracht. Héél strikt wel te verstaan. Het werd Nieuwjaar en we waren allemaal bij mijn schoonouders voor een etentje. Er werd luidruchtig gelachen en gebabbeld en er heerste een tumult van jewelste. Kleinkinderen riepen door elkaar en er werd gegierd en gelachen. Plots kwam een van mijn schoonbroers naar me toe, nam me bij mijn arm en zegde: Zeg wat is dat allemaal! Waarom heb jij S. verboden geld van ons aan te nemen? In eerste instantie hoorde ik het ik Keulen donderen, maar mijn frank viel prompt! Ik had gezegd : van niemand geld aannemen en niemand was niemand! Nonkels en tantes waren "bijna" op hun tenen getrapt toen onze zoon het hoofd schudde en zegde: Neen dat mag ik niet aannemen van mama! Ik heb het verhaal uit te doeken gedaan en kon op het algemeen begrip rekenen. Had ik een zoon die luisterde of niet???
Ze zijn weer ongeveer voorbij, die turbulente dagen van Kerstmis en Nieuwjaar, feesten van eten en drinken.Alhoewel!!! Er komt nog een nieuwjaarsfeest van de familie en dan nog wat verjaardagen, een receptie van het koor, waarbij ik zing. Ik zie het al: het duurt nog even! En toch gaat voor de meeste mensen het leven weer zijn gewone gangetje. De meesten zijn terug aan het werk en de kinderen zijn terug naar school. Voor velen was dat de eerste schooldag en er werden hier en daar traantjes gelaten en waarschijnlijk niet alleen bij de kleine ukjes. En ze zijn toch klein hé. Zelf was ik ook maar 2,5 jaar oud, toen ik voor het eerst naar school ging. Als ik nu die kindjes van die ouderdom zie, dan denk ik: wat zijn ze toch klein!! Mijn ma was toen al in verwachting van het derde en zal waarschijnlijk blij geweest zijn, dat één handenbinder overdag op school was. Volgens haar was ik behoorlijk bij de pinken en was het alleen maar gunstig voor mij, dat ik iets kreeg waarop ik mijn aandacht en nieuwsgierigheid kon richten. En terwijl ik daar over nadenk, herinner ik me iets, dat ze mij vertelde, want zelf heb ik er geen herinnering meer aan. Op een zekere zondag werd besloten om op bezoek te gaan bij mijn grootmoeder, die ook mijn meter was en op de watermolen woonde. Dat was een 15 kilometer van onze woonplaats verwijderd. Als kind was ik er heilig van overtuigd dat het geluid dat de tram maakte, was: bomma, bomma, bomma!! In die tijd, had alleen maar de notaris en de dokter een auto en alle andere mensen gingen te voet of misschien per fiets naar een of ander punt, waar een halte was van de tram.Wij moesten naar het volgende dorp en langs de staatsbaan liep de route van de tram. Mijn ouders hadden voor het vertrek natuurlijk hun handen vol met het klaarmaken van (toen nog maar) drie kinderen. Wij werden dus een voor een gewassen en in de mooiste kleedjes gestoken en er werd nauwlettend toegezien, dat wij niets meer aten of in onze handen kregen, waarmee we ons vuil konden maken. Als de kinderen klaar waren, konden pa en ma aan hun eigen toilet beginnen. Ma had mij uitgedost in een schattig kleedje en ik was volledig vertrekkensklaar op mijn onderbroekje na. Dat deed ze mij eerst in laatste instantie aan, zodat ik, terwijl ik daar rondliep, eventueel nog naar buiten kon naar de tuin om daar een plasje te doen. Zoals alle kleine kinderen was ik gefascineerd door de pantoffels van mijn pa. Het waren van die gemakkelijke instekers en ik had mijn kleine voetjes in de grote sloffen gestoken en slofte door het huis. Toen ik voelde dat ik een plasje moets doen, stuurde mijn ma me naar de tuin om daar op mijn hurken het zaakje af te handelen. Een tijdje later riep mijn ma me terug naar binnen. En daar kwam ik aangesloft: slof, slof, slof, en achter op een van de sloffen lag een héél grote drol. Het plasje was een beetje uitgebreid geworden. Het was dus nog zo'n dom idee niet om dat onderbroekje tot het laatst te bewaren.
Vredige Kerstdagen en een schitterend en liefdevol 2008!
Dit is mijn wens voor alle bezoekers van mijn blog, bekenden en onbekenden. Ik hoop van ganser harte, dat ieder van jullie een jaar tegemoet gaat in perfecte harmonie en liefde en gespaard blijft van verdrietige en pijnlijke voorvallen op welk gebied dan ook. Voor mijn bekende blogvrienden wil ik nog zeggen, hoe blij ik ben met jullie appreciatie en vriendschap. Het heeft mijn jaar en de inspanningen, die ik gedaan heb een gouden randje gegeven. Mijn dank uit het diepst van mijn hart.
Kerstmis, het feest van de goede wil en de vrede, tenminste zo wordt het genoemd en ik geloof ook best dat heel veel mensen op die dag een speciale inspanning leveren om dingen terug naar normaal te leiden en zaken te regulariseren, die voordien wat scheef gelopen of helemaal fout gegaan waren. Of dat steeds lukt is maar de vraag maar het feit dat die goede bedoelingen er zijn en er een extra inspanning gedaan wordt, betekent héél wat in een tijd, gekenmerkt door egoïsme en narcisme. Niet voor niets wordt er bij een groot gedeelte van de "geweldige" reclame het standaardzinnetje verkondigd: Want ik ben het waard! Kerstmis, ook en vooral het feest van de kinderen, maar dat zou je echt iet zeggen, als je de wereldellende ziet van al die vergeten kinderen van alle continenten. En dan spreek ik niet alleen over Afrika. Ook hier zijn er duizende kinderen die elke dag opnieuw ellende en verdriet hebben, verwaarloosd of afgeranseld worden, tot de dood toe. Wij hoeven onze kranten er maar op open te slaan. Van de andere kant zijn er dan weer kinderen, die overspoeld worden met aandacht en geschenken en aan wie dan bovendien teveel macht wordt toegekend, zodat ze niet eens meer op een redelijke manier terecht gewezen of opgevoed kunnen worden, want dan is er al sprake van "kindermishandeling" De gevolgen laten dan ook niet op zich wachten en brengt een generatie kinderen voort, die nog voor weinig respect hebben en vinden dat ze alles,onmiddellijk moeten krijgen en hebben. Individuen, die eigenlijk totaal onbruikbaar zijn op de arbeidsmarkt, want daar moet nog steeds hard gewerkt worden en moet men zijn eigen wensen terzijde stellen in het belang van het bedrijf of van de baas. Als je nooit geleerd hebt in je leven dat jijzelf niet het middelpunt van de wereld bent en dat andere belangen primeren, dan is het erg moeilijk leven met die omstandigheden en velen kunnen dat dan ook niet. Nooit was de zelfmoordquote zo hoog. En alle verdoken zelfmoorden komen dan nog niet eens in het rijtje voor. Ik krijg niet wat ik wil, dus is het leven niet waard geleefd te worden! Verschrikkelijk is dit en misschien is het in deze Kersttijd het ogenblik om te proberen een andere ingesteldheid aan te kweken en terug te focussen op anderen in plaats van op onszelf.
Ik laat je hier niet achter, nog in geen honderd jaren, ik neem je mee naar huis om daar met jou te praten.
Je lacht dan door mijn mond en spreekt dan met mijn stem, je tast dan met mijn hand je voelt met heel mijn huid, en kijkt dan door mijn ogen en wordt als ik bewogen tot heel diep in je ziel.
Zo ben je dicht bij mij deel van mijn lijf en leden, en ik voel me weer blij en jij bent nooit verleden... jij blijft voor altijd leven....
Het is donker en het regent gestadig aan. Geen weer om een hond door te jagen en al helemaal geen mensen! Het is het jaargetijde dat mensen de lange donkere avonden zo gezellig mogelijk proberen te maken. En diep weggedoken in een zetel verbreng ik de avonduren met een boek of film of tokkelend op mijn PC. Er branden overal kaarsen, want ik heb een zwak voor die flakkerende lichtjes, die alles zoveel mooier doen lijken. Contouren worden zachter en kleuren warmer. En dan moet ik opeens aan een meisje denken, dat niet zo'n romantische herinneringen zal overgehouden hebben aan kaarsen. Het is meer dan 55 jaar geleden en toch staan de beelden nog steeds op mijn netvlies. Ik was als kind opgenomen in het ziekenhuis voor een liesbreuk. In die tijd was dat nog een andere operatie dan heden ten dage. Ik lag op de kinderafdeling op een kamer en mijn kamergenootje was een meisje van een jaar op 10-12? Ik weet het niet meer precies. Ze lag op haar buik in het bed en over haar rug was een grote houten koepel geplaatst, waarover het laken gedrapeerd was. Ze had een kort geknipt bloesje aan, want er mocht niets de huid van haar rug beroeren. Die was namelijk totaal verbrand. Elke dag werd ik van de kamer weggereden als ze verzorgd werd. Blijkbaar haalden ze elke dag de verbrande en losse huid weer van haar rug af zodat de nieuwe, tere huid zich kon vormen. Ik vond het verschrikkelijk voor haar en ze lag daar al heel erg lang. Ze had de brandwonden opgelopen door het spelen van "kaarskesprocessie". Die had de avond ervoor plaats gehad en enkele kinderen hadden de stompjes kaarsen verzameld die overal verspreid lagen en zij speelden ook "kaarskesprocessie". Mooi achter elkaar in een rij liepen ze, met de brandende stompjes in de handen. Hoe het gebeurd is, weet ik niet echt, maar plots stonden haar haren en kleren in brand omdat het kind achter haar te kort op haar gelopen had. Gillen, schreeuwen, wegrennen met alle gevolgen vandien. Een volwassenen die toegesneld was heeft haar op de grond geworpen en bedekt met een jas en heen en weer gerold om het vuur te doven. Maar het kwaad was geschied met maanden pijn en ellende tot gevolg. Ik weet haar naam niet meer maar ik zie nog steeds haar gezicht en het korte rose bloesje dat ze droeg. En ik voel nog steeds de deernis, die ik als klein meisje voelde, als weer eens aan mijn kamergenootje "geplukt" werd en ik van de kamer gereden werd.
Mijn eigen operatie herinner ik me eveneens erg goed. Zes jaar oud en daar lig je dan in een grote kamer op een tafel met allemaal vreemden rond je. Het was nog echt een tafel en niet die smalle strijkplanken van nu, waarop ik lag om geopereerd te worden. Mijn voeten en armen werden met riempjes vastgebonden. En dan kwam de verdoving! Een zeef werd over mijn gezicht gedrukt en men zegde me van diep te ademen. Ik weet dat ik naar adem snakte en om mijn mama riep en dan ben ik dus wel weggezakt. Van de operatiewond is nu nog een lange witte streep over met aan weerszijden witte stipjes, waar de nieten zaten, die er later weer uitgewipt werden met een schaar, als ik me goed herinner. Bezoek was alleen enkele uurtjes toegelaten op woensdagnamiddag en zondagnamiddag. Onvoorstelbaar eigenlijk, dat een kind dagen lang zonder bezoek van zijn ouders of familie in een vreemde kamer, omringd door vreemden moest doorbrengen, terwijl het ook nog een operatie achter de rug had. Ik mocht absoluut niet uit bed, en plassen moest op de pan. Afschuwelijk vond ik dat, en daaraan is nog steeds niets veranderd! Als mijn ma om bezoek was geweest en ze na korte tijd weer vertrok, vloeiden er natuurlijk traantjes. Zodra ze de gang uit was liet ik mijn bed voor wat het was en ging ik aan het venster staan om haar te kunnen nawuiven. Maar ik zag haar nooit, dus was ik iedere keer te laat! Dat dacht ik tenminste, want ik had helemaal niet in de gaten, dat mijn kamer aan de achterkant van het ziekenhuis lag. Er waren erg lieve verpleegsters, maar ik herinner mij één, die allesbehalve lief was! Ze was knap, dat kon ik zelfs als kind zien, maar ze had niets met kinderen en dat liet ze duidelijk merken. Of misschien gewoon niets met mij, dat was ook nog een mogelijkheid natuurlijk. Van één verpleegster kreeg ik een kleurboekje en kleurpotloden, en dat vond ik geweldig. Toen de veertien dagen om waren mocht ik mee naar huis en dat ging met het openbaar vervoer. Ik mocht echter geen trappen maken en mijn ma moest mij omhoog dragen en later weer uit de bus dragen. Aan de bushalte stond dan een fiets en achter op het stoeltje vervolgde ik mijn weg naar huis. Thuis werd ik nog geruime tijd in de watten gelegd, want gedurende enige tijd moest ik naar boven gedragen en later mocht ik voetje per voetje de trap op. Eén voet omhoog en de andere bijhalen, één voet omhoog en de andere bijhalen. Wat zijn de tijden veranderd en wat is de behandeling van patiënten en vooral kinderen in een ziekenhuis veranderd. Gelukkig maar.
Het was een warme zomernamiddag. Zo eentje waar de zon zindert en alles in een lome stilte verglijdt. Zelfs de vogels hielden zich gedeisd en spaarden hun lied voor later op de dag. S. wilde naar zijn grote vriend E., die iets verder in de straat woonde. Hij was de broer van een van de meisjes uit de groep en was een jaar of 4-5 ouder dan S. Ja hij mocht zeker naar E. maar wel op tijd terug thuis! Dat laatste hoorde hij waarschijnlijk al niet meer, ofschoon hij zelden te laat terug opdook. Onze straat was toen nog een rustige landweg,en er stonden maar een huis of 10 afgewisseld met korenvelden en weiden, waar lome koeien en hier en daar een paard graasden. Ik was er dus erg gerust in en het huis van zijn grote vriend kon ik net aan de bocht van de weg zien liggen. Zelf ging ik verder met mijn werkzaamheden en de namiddag vloog voorbij. De wijzers van de klok wezen al vijf uur in de namiddag aan, en het verwonderde mij dat S. nog steeds niet terug was. Ik was een paar maal aan de weg gaan kijken maar zag geen beweging. Met het verstrijken van de tijd werd ik zenuwachtig en liep ik telkens opnieuw naar de weg. Geen jongens te bespeuren; Dan maar even tot ginder lopen en vragen waar hij eigenlijk bleef. Ik kwam aan de deur en die was gesloten. Geen ouder of kind te zien. Oh, dan had M. de moeder van E. hen zeker meegenomen om inkopen te doen, of iets dergelijks. Ik vertrok terug naar huis maar langzaam maar zeker begon zich vanbinnen vanalles te roeren. Waar bleven ze toch maar. Hij was nu al uren weg. Hij wist toch dat het etenstijd werd en dat hij dan thuis verwacht werd. Nu ja een kleine uk van 4 1/2 jaar kent geen klok maar toch wist hij precies wanner hij thuis moest zijn. Vandaag dus blijkbaar niet. Ik werd boos en vreselijk ongerust. Had ook geen idee, waar ik hem zoeken moest. Wat doe je dan??? Helemaal niets! Ijsberen van hier naar ginder, van het huis naar de weg en weer terug, met gloeiende wangen en een heel ongelukkig gevoel vanbinnen. Waar bleven die deugnieten nu?? Ze wisten pertinent zeker dat ze al lang thuis hadden moeten zijn! Wat was er dan loos. Van dat geweldige zonnige gevoel was er geen sprankje meer over en het huilen stond me nader dan het lachen. Plots hoorde ik stemmen en rende naar de deur. Het was ondertussen 19u00 geworden! Daar stonden de twee zondaars met beteuterde gezichten te kijken. E. muisde er stilletjes tussenuit en S. stond als een hoopje ellende op de mat. Ik was zooo woedend en tegelijk zooo blij dat hij veilig terug was, dat ik geen blijf wist met mezelf. Ik knelde hem bijna tot moes en merkte daarbij dat het kind helemaal gloeide! Hij had warempel koorts! Ik heb hem op tafel gezet, zijn gezichtje met een koud water verfrist en hem laten drinken. Hij leek wel uitgedroogd, vanbuiten en vanbinnen! Met horten en stoten, kwam het hele verhaal eruit. E. had voorgesteld om naar zijn oma te wandelen, die een kilometer of zes verderop in een dorp woonde. Daar had ons ventje wel oren naar. Want zo vertelde E., daar kregen ze gegarandeerd een ijsje. Dus gingen ze op weg, in de gloeiende hitte van de namiddag. Langs het kanaal op trokken ze. Maar voor zo kleine beentjes was dat een héél lange afstand en ze hadden geen drinken of eten meegenomen. E. troostte S. met de woorden: Als we bij oma zijn, dan kunnen we rusten en lekker wat cola of limo drinken. Dus sloften ze maar verder. Toen ze daar eindelijk arriveerden, stonden ze voor een gesloten deur, want oma was niet thuis! Om te rusten zijn ze gewoon langs de rand van de weg gaan zitten en dan begonnen ze aan de terugweg, zonder drinken of zonder eten. Ik heb mijn zoon wat te eten gegeven, maar zijn honger was blijkbaar over en vooral voldoende laten drinken en hem in bed gestopt. Ik voelde me slap en wankel op mijn benen en ik had er geen wandeling opzitten van ca 12 kilometer in de gloeiende middagzon.
Ons klein ventje liep parmantig tussen die groep meisjes, die drie jaar ouder waren dan hij. Dat is een groot verschil op de ouderdom van vier jaar! Soms namen ze hem op in de groep en soms weerden ze hem, zoals meisjes dat zo goed kunnen. Hij liet het aan zijn hart niet komen en ging zijn gangetje.Onze overburen, waar één van meisjes woonde, hadden een grote aantrekkinsgkracht op hem. De mensen hadden namelijk een soort van kleine boerderij, het is te zeggen, wat varkens, kippen, konijnen, katten, een hond en een paard. Alles wat een geweldige aantrekkingskracht uitoefende op ons kleine ventje. Hij was er dan ook regelmatig te vinden. Op een dag was een van de zeugen aan het werpen en de man zat erbij om alles in het oog te houden en te kunnen ingrijpen, als dat nodig zou zijn. De kinderen troepten rondom hem en volgden het hele gebeuren ademloos. Zovéél biggetjes, dat was nog eens een belevenis!!! Toen er een pauze optrad en de zeug op adem probeerde te komen, vond S. dat er best nog wat kleintjes bij mochten komen en zegde tegen de eigenaar: P. voel nog maar eens in het varken, daar zullen er nog wel inzitten! Zoals snoepjes in een grote snoeppot!!! Algemene hilariteit natuurlijk, maar S. was totaal gefascineerd door het wonder, dat zich voor zijn ogen voltrok. Hij is ons enig kind en vond dat tot zijn tienerleeftijd gewoon verschrikkelijk en héél oneerlijk. Als er weeral een baby geboren werd in de familie, en dat gebeurde met de regelmaat van een klok, dan vond hij dat wij al lang aan de beurt moesten geweest zijn. Ooit heeft hij in de kleuterschool tegen de juffrouw gezegd dat ik een baby ging krijgen. Deze vroeg dat aan mijn schoonzus, die het in Keulen hoorde donderen en die het op haar beurt aan mij vroeg. Niet dus. Maar hij was zo vol van dat gegeven, dat het niet in zijn hoofdje kon dat hij nooit meer een broertje of zusje zou krijgen, en niet omdat wij dat niet wilden, maar gewoon omdat de natuur dat zo beslist had. Maar leg dat maar eens uit aan zo'n kleine uk! Dus iedereen zei tegen hem dat hij maar heel hard moets sparen voor een baby. Hij wist ondertussen echter dat de baby groeit in de buik van de mama. Op een zekere dag was hij weeral over zijn geleifkoosd onderwerp bezig. Ik reed net de garage in met de auto en hij zat achter mij. Mama, hoe kan dat nu dat ik moet sparen voor een kindje, als dat toch in de mama haar buik groeit? Goeie vraag!! Maar wat geef je daarop als antwoord aan zo'n klein kereltje. Ik kreeg even respijt omdat we uit de auto stapten en toen gaf hij tot mijn grote opluchting zelf het antwoord: Oh ja, die dokter die het kindje eruit haalt, moet ook betaald worden hé! Pfffffff, dat was weer mooi opgelost, en dan nog door hem zelf. Hij praatte er natuurlijk ook over bij onze overburen. Daar hadden ze 10 kinderen, waarvan 8 meisjes. Die plaagden hem natuurlijk voortdurend, maar gewoonlijk was hij goed in staat zich te weren. Zij vertelden mij dan nadien steeds zijn reacties, en vonden het allemaal schitterend. Op een dag zij een van de meiden: Ja maar jij wil altijd maar een broertje, maar als mama een kindje krijgt, kan dat natuurlijk ook een meisje zijn. Kijk maar eens bij ons, hoeveel meisjes er hier rondlopen! Lieve deugd, daar had hij nog niet bij stilgestaan. En je weet, zegde de plaagster, meisjes zijn spinnekoppen en die gaan alles overbrieven. Hij stond met een bedremmeld gezichtje naar hen te kijken en plots klaarde zijn wezen op: Pffff, zegde hij, daar zal mijn mama gauw korte metten mee maken! Dus broertje, zusje, was niet het belangrijkste, àls er maar een baby kwam. En dan was er daar de dag dat mijn schoonzus, die op hem paste tijdens mijn werkuren, in verwachting was. Zij zelf had reeds een jongen en een meisje en de kinderen leefden helemaal mee met haar zwangerschap. Ze mochten voelen aan haar buik, als de baby stampte en dat vonden ze geweldig. Tot de dag dat er een grote discussie ontstond tussen S en zijn nichtje, even oud als hij . Zij zegde wat treiterig: Het kindje is het zusje of broertje van ons maar niet van jou! Maar dat pikte hij dus niet en ging in de clinch met haar. Zij vervolgde daarop: En meisjes kunnen toch kindjes krijgen en jongens niet! Hij werd zo gefrustreerd, dat hij met haar begon te vechten. Mijn schoonzus kwam tussen beiden en beslechtte het geschil door te zeggen, dat K. inderdaad gelijk had, maar dat hij ook elke dag bij de baby zou komen en dat die een nichtje of neefje van hem zou worden. Toen ik hem ging halen was hij totaal verdrietig en overstuur. Ik had het verhaal te horen gekregen en wilde er met hem over praten. Ja het was zo dat de mama's de kindjes kregen. En hij vond het helemaal niet eerlijk!!! Hoe kon ik dit kleine ventje nu troosten? Weet je wat, zei ik tegen hem, als jij later trouwt met een meisje, dan krijgt dat meisje het kindje, maar dat kindje krijgt jouw familienaam voor altijd. Is dat dan niet prachtig. Met glanzende ogen keek hij me aan en alle verdriet was geleden! Want iemand die jouw naam krijgt, is toch wel heel erg van jou, of niet soms?
Ondanks het feit dat onze kleine zoon dus soms heeft honger geleden groeide hij als kool en heeft hij er helemaal niet onder geleden. Ik had mijn werk opgezegd en ben het eerste jaar full-time moeder geweest. Toen besloot ik terug te gaan werken, en ik mocht S. naar mijn moeder brengen. Ze had hem graag de ganse week daar gehouden, maar daar ging ik absoluut niet mee akkoord. Ik had een kindje, en dat wilde ik elke avond zelf in bed stoppen en zelf opvoeden, zo goed en zo kwaad dat ging met een full-time job. Om het allemaal niet al te ingewikekld te maken moesten we dan een woning zoeken, die dichter in de buurt van mijn ouderlijk huis lag. Zo gezegd zo gedaan. We woonden in het dorp naast mijn geboortedorp en zo kon ik elke morgen mijn zoontje brengen en hem 's avonds terug ophalen. M. mijn man, was heel actief in de volleybalploeg van het dorp. Hij was trainer en coach en het gevolg hiervan was, dat er regelmatig enkele spelers thuis zaten om hun problemen, al of niet privé, te komen voorleggen en met M. te bespreken. Sommigen dronken een frisdrank maar er waren er ook die een biertje dronken. Ze zaten dan allemaal in de salon en bespraken er hun lief en leed. S. was natuurlijk niet vroeg in bed, want hij sliep nog enkele uren in de namiddag. Hij vond het geweldig om tussen die grote jongens te zitten en hij volgde met grote ogen het gesprek, ofschoon hij er geen jota van begreep. De jongens beschouwden hem als hun mascotte en hij ging ook mee naar elke match op verplaatsing net zo goed als thuis. Als de spelers dan opstonden om naar huis te gaan, en wij hen naar de deur begeleidden, was S. er als de pinken bij om alle kletskes bier uit de pinten op te drinken! Ik kon toch onmogelijk de glazen voor hun neus wegnemen, van zodra ze opstonden. Blijkbaar vond hij dat toen al lekker, en dat heeft hij dus niet van mij! Toen hij een jaar of drie was, moesten we naar een medewerkster van M. om er papieren af te geven. Zij woonde samen met haar man in een kleine woning en we waren er nooit eerder geweest. S. was er natuurlijk ook bij. Hij was een kind dat zich er rustig en beleefd gedroeg als we ergens op bezoek gingen, en dat was wel zo gemakkelijk. Ook daar stond hij rustig om zich heen te kijken. Wij zaten in de zetels rond de salontafel wat te keuvelen en sloegen niet echt acht op S. Opeens kwam hij dichterbij en ging voor de gastheer staan, die ook in een zetel zat. S. bleef hem gefascineerd aanstaren en zei geen woord. De man wendde zich opeens tot hem en vroeg: Wat is er dan jongen, wil je wat vragen? S. bleef hem intensief bekijken en antwoordde dan: Jij hebt een kletskop! Ik had het opeens behoorlijk warm en realiseerde me dat die mensen, die zelf geen kinderen hadden, misschien wel heel erg geshockeerd konden zijn door die opmerking. Ik realiseerde mij tegelijkertijd, dat onze zoon, nog nooit een man zonder haar gezien had, buiten een afbeelding in een of ander boekje. We hielden gewoon onze adem in, maar de man zegde gans gemoedelijk: Jazeker, en dat heb jij nog nooit gezien hé. Onze zoon antwoordde natuurlijk dat dat inderdaad zo was. Ik slaakte een zucht van opluchting en hebben het bezoek dan maar afgesloten vooraleer er nog meer straffe uitspraken zouden volgen. Toen hij net nog geen vier jaar was, woonden wij in ons eigen huis, dat we inmiddels gebouwd hadden. Hij was de jongste van de straat en de groep net ouder dan hem waren enkele meisjes. Die waren drie jaar ouder. De broer van één van de meisjes, die dan weer vijf jaar ouder was dan S. nam hem regelmatig onder zijn hoede en speelde met S. als hij die meisjes beu was. Op zekere dag was de opa van de jongen en het meisje gestorven. De oude man woonde in bij zijn dochter en zoals dat vroeger meestal gebeurde, werd hij opgebaard in de kamer. Daar kon iedereen, die zich daartoe geroepen voelde, afscheid nemen en een kruisje gaan geven. S. was met zijn grote vriend op pad en was al een tijdje weg. Plots kwamen ze allebei achterom gelopen en omdat ik graag wist, waar hij uithing, vroeg ik waar ze vandaan kwamen en wat ze gedaan hadden. S. zegde: Wij zijn naar Toon gaan kijken! Toon was de overleden opa van zijn vriendje. Ik schrok. Zo'n klein ventje en dat ging in zijn eentje naar een dode kijken. Ik zag al de nachtmerries, die daar zeker het gevolg van gingen zijn! Héél voorzichtig vroeg ik: En , hoe was het bij Toon? Héél enthousiast vertelde hij: Toon was zo mooi, hij had een groot kruis in de kamer en hij had allemaal bloemen op zijn buik. Helemaal geen nachtmerries of schriktoestanden: Toon was mooi in de ogen van een kleine onschuldige jongen, die de wereld nog zag, zoals die werkelijk was en voor wie de dood op dat ogenblik nog geen schrikbeeld was...
Morgenavond zet het Paasverlof in en heel veel mensen trekken er weer op uit voor een korte of langere vakantie. In deze hectische wereld van vandaag krijgen we hoe langer hoe meer behoefte aan een break en om alles achter te laten wat aan die hectiek herinnert. Daar is ook totaal niets mis mee. Maar wat ik enkele weken geleden in een weekblad las, vond ik zonder meer een aanfluiting van fatsoenlijk gedrag, of wat we daaronder verstaan. 
Als je een woning in de stad hebt of op een apartement woont, zul je er misschien niet veel, of helemaal geen last van hebben: mieren. En oh wee als je ze eenmaal binnen hebt! De diertjes kennen de weg en je zult het geweten hebben, ieder jaar opnieuw. Er worden allerlei huis- en tuinmiddeltjes genoemd om ze weg te houden. Daar zijn de mierendoosjes, waar een substantie inzit, die ze heel lekker vinden, maar wel dodelijk heet te zijn. Ze kruipen erin , zitten onder de smurrie en nemen het op die manier mee naar het nest. Dat zou de nesten uitroeien! Vergeet het maar. Koperen halve frankskes over de hele lengte van het terras leggen, heette een probaat middel te zijn tegen de mieren.Nu ja, als je die beestjes elk jaar binnen krijgt in de zomer, dan probeer je alles uit, hoe gek het ook klinkt. 
Langzaam maar zeker komt de lente dichterbij en iedereen kijkt reikhalzend uit naar de verwarmende zonnestralen en al dat moois dat de natuur ons dan weer biedt. Weg met de dikke truien en lange jassen! Gedaan met dure stookolie door de schouw uit te jagen! Heerlijk buiten in de grond wroeten om allerlei kleurige bloemen te planten en te zaaien en dan vol ongeduld wachten tot ze in al hun stralende schoonheid staan te pronken en te schitteren en ons leven weer kleurig en zoet geurend maken. 
Ik denk dat er weinig mensen zijn, die niet van bloemen houden. Voor de ene zijn het rozen en anderen houden van lelies, weer anderen verkiezen mimosa en sommigen zijn gek op de geur van seringen. Zelf ben ik dol op bloemen en als ik schilder, zijn het bloemen of zee- en strandzichten. Zelden kies ik andere onderwerpen. Telkens opnieuw kan ik ze bekijken in al hun pracht en pure schoonheid en dan denk ik: dit zijn toch echt de mooiste, die er bestaan. Tot ik weer andere bewonder en dan denk ik precies hetzelfde.
Mist over weiden en velden
Toen onze zoon S. een jaar of 15 was, raakte hij bevriend met een meisje van zijn school, dat ook nog bij ons de buurt bleek te wonen. Het was een nederlands gezin, dat een groot huis met paddock gekocht had. Ze hadden 9 paarden en nog een gastpaard, dat door hen verzorgd en gehuisvest werd. S. was reeds van in zijn kindertijd gek op paarden. Zijn eigen paard werd verkocht, toen hij, op eigen wens, enkele jaren op internaat was. Het was voor ons onbegonnen werk het dier elke dag af te rijden en te verzorgen. Zijn vriendinnetje, nodigde hem thuis uit om daar eens naar de paarden te komen kijken. Danielle, de oudste dochter had een fulltime-job aan het verzorgen van de dieren en het onderhoud van de stallingen.
Elke laatste donderdag van de maand kom ik samen met vriendinnen uit mijn lagere schooltijd. We vertellen over vanalles en nog wat en drinken een koffietje of wijntje en telkens weer is dat een aangename namiddag, die we geen van allen willen missen. 
Vanmorgen was de wereld weer een beetje wit. Koning winter liet weten dat zijn rijk toch nog niet helemaal voorbij was. Het gras voor en achter het huis had die glinsterende witheid, die schittert als edelstenen in de opkomende zon en die zo mooi is, zolang je maar niet de weg op moet met de auto. 
Ze zijn weer ongeveer voorbij, die turbulente dagen van Kerstmis en Nieuwjaar, feesten van eten en drinken.Alhoewel!!! Er komt nog een nieuwjaarsfeest van de familie en dan nog wat verjaardagen, een receptie van het koor, waarbij ik zing. Ik zie het al: het duurt nog even!
Kerstmis, het feest van de goede wil en de vrede, tenminste zo wordt het genoemd en ik geloof ook best dat heel veel mensen op die dag een speciale inspanning leveren om dingen terug naar normaal te leiden en zaken te regulariseren, die voordien wat scheef gelopen of helemaal fout gegaan waren. Of dat steeds lukt is maar de vraag maar het feit dat die goede bedoelingen er zijn en er een extra inspanning gedaan wordt, betekent héél wat in een tijd, gekenmerkt door egoïsme en narcisme. Niet voor niets wordt er bij een groot gedeelte van de "geweldige" reclame het standaardzinnetje verkondigd: Want ik ben het waard!
Ik laat je hier niet achter, 
Het is donker en het regent gestadig aan. Geen weer om een hond door te jagen en al helemaal geen mensen!
Het was een warme zomernamiddag. Zo eentje waar de zon zindert en alles in een lome stilte verglijdt. Zelfs de vogels hielden zich gedeisd en spaarden hun lied voor later op de dag. S. wilde naar zijn grote vriend E., die iets verder in de straat woonde. Hij was de broer van een van de meisjes uit de groep en was een jaar of 4-5 ouder dan S. 
Ons klein ventje liep parmantig tussen die groep meisjes, die drie jaar ouder waren dan hij. Dat is een groot verschil op de ouderdom van vier jaar! Soms namen ze hem op in de groep en soms weerden ze hem, zoals meisjes dat zo goed kunnen. Hij liet het aan zijn hart niet komen en ging zijn gangetje.Onze overburen, waar één van meisjes woonde, hadden een grote aantrekkinsgkracht op hem. De mensen hadden namelijk een soort van kleine boerderij, het is te zeggen, wat varkens, kippen, konijnen, katten, een hond en een paard. Alles wat een geweldige aantrekkingskracht uitoefende op ons kleine ventje. Hij was er dan ook regelmatig te vinden. Op een dag was een van de zeugen aan het werpen en de man zat erbij om alles in het oog te houden en te kunnen ingrijpen, als dat nodig zou zijn. De kinderen troepten rondom hem en volgden het hele gebeuren ademloos. Zovéél biggetjes, dat was nog eens een belevenis!!! Toen er een pauze optrad en de zeug op adem probeerde te komen, vond S. dat er best nog wat kleintjes bij mochten komen en zegde tegen de eigenaar: P. voel nog maar eens in het varken, daar zullen er nog wel inzitten! Zoals snoepjes in een grote snoeppot!!! Algemene hilariteit natuurlijk, maar S. was totaal gefascineerd door het wonder, dat zich voor zijn ogen voltrok. 
Ondanks het feit dat onze kleine zoon dus soms heeft honger geleden 
groeide hij als kool en heeft hij er helemaal niet onder geleden. Ik had mijn werk opgezegd en ben het eerste jaar full-time moeder geweest. Toen besloot ik terug te gaan werken, en ik mocht S. naar mijn moeder brengen. Ze had hem graag de ganse week daar gehouden, maar daar ging ik absoluut niet mee akkoord. Ik had een kindje, en dat wilde ik elke avond zelf in bed stoppen en zelf opvoeden, zo goed en zo kwaad dat ging met een full-time job. Om het allemaal niet al te ingewikekld te maken moesten we dan een woning zoeken, die dichter in de buurt van mijn ouderlijk huis lag. 
