cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
07-10-2014
Dinsdag - 07/10/2014 - Na de kwieke donderdag volgde een kwiek weekend. De motor van mijn trike maakte de laatste tijd onheilspellend geluid en moest ingeleverd worden voor een nazicht. De garantie is nog niet verlopen, het was dus de moeite om dat niet uit te stellen. Die motor zit in het voorwiel. De firma die de trike leverde is gevestigd in Haarlem (NL) : http://www.tmannetje.nl/
Het loonde de moeite om zo ver te rijden om die motor in te leveren. Ze maken daar fietsen op maat, volledig aangepast aan je handicap. Daar werkt 12 man in die werkplaats, allemaal specialisten in aangepaste fietsen. Daar had Marcel wel zijn vrije maandag voor over om 'even' tot in Haarlem te rijden. Het bleek al gauw duidelijk dat het geluid kwam uit de as van dat wiel. Dat konden ze wel even bijregelen. Als het klaar is, sturen ze het wiel op met de post. Nu zat ik dus zonder motor en zonder voorwiel. Gelukkig vond Marcel een geschikt wiel bij een schroothandelaar. Ik kan dus weer fietsen maar nu zonder motor.
Zaterdag was het zalig weer (20° C). Daar moesten we van profiteren om een fietstochtje te gaan maken ! We waren benieuwd hoe me dat zou vergaan zonder motor. Ik was er vrij gerust in dat dat wel zou meevallen. Marcel blijkbaar veel minder. Ik heb hem verrast met een vlotte beklimming van de Hauwaartse baan in Linden. Die heeft een fameuze helling maar in mijn kleinste versnelling was dat geen probleem. Marcel moest afstappen omdat ik stapvoets reed. Langzaam maar zeker kwam ik boven in Hoog-Linden. Buiten adem en flink opgewarmd maar nog niet uitgeteld. We reden door naar 'Het Bed van Napoleon' : http://nl.resto.be/restaurant/lubbeek/3210-linden/2564-het-bed-van-napoleon/
Daar zetten wij ons op het terras voor een drankje, dat had ik wel verdiend, vond Marcel. Hij loofde mijn prestatie uitvoerig en dat was heel leuk om te horen !
Zondagmorgen regende het niet dus ging de training met Join2Bike gewoon door. Daar hzdden ze mij nog niet alleen zien rijden (mijn trike werd daar altijd gekoppeld aan een andere trike) daar bovenop kon ik nu ook eens laten zien wat ik waard ben op eigen kracht. Marcel bazuinde dit goed rond en ik kreeg veel aanmoediging van de anderen. Bij de bevoorrading werd er ook veel over gesproken. Ik heb er van genoten, zoveel belangstelling voor wat ik kan i.p.v. voor wat ik niet meer kan, dat doet deugd ! Ik kreeg veel schouderklopjes en lovende commentaar. Velen denken blijkbaar dat een lam been synoniem is voor een slap been. Ik bewijs nu dat dat niet zo is. Bij onze aankomst in Pellenberg, na een laatste, lastige klim, kreeg ik zowaar een applaus ! Sinds ik met de trike rijd, kan ik dat been veel beter aansturen en is het veel sterker geworden. Het zwakke punt is de controle over mijn knie. Daar is nog werk aan. Ik oefen daar veel op met Lisa, een nieuwe kinesiste, zij neemt de huisbezoeken van Lieve over sinds enkele maanden. De kinepraktijk voor neuro motorische revalidatie krijgt er veel nieuwe patiënten bij zodat ze wel wat extra hulp kunnen gebruiken.
Ik begon er in 2012 met Lieve, Anouk en Jozefien te werken. Nu Anouk bevallen is en Lieve niet meer op huisbezoek komt, is Jozefien mijn meest ervaren en vertrouwde kinesiste. Zij concentreert zich de laatste tijd op mijn voet. Zonder schoen hangt die slap af, een dropvoet noemen ze dat. Daarvoor draag ik die beugel. Die heft mijn voet op in een hoek van 90° en er zit nog een riempje aan dat steun geeft aan mijn enkel. Dat gewricht is veel te soepel waardoor ik anders naast mijn voet zou steunen. In Pellenberg gaven ze me eerst een orthese om in mijn schoen te dragen in de hoop dat ze mijn enkel konden verbeteren. Toen dat onmogelijk bleek, werd me die beugel voorgeschreven. Die zit vast aan mijn schoen, wat maakt dat ik alleen maar met die schoen kan stappen. Heel vervelend op hete zomerdagen, zo'n hoge bottines. Gelukkig was er deze zomer geen hittegolf. In 2016 krijg ik een nieuwe beugel voorgeschreven (5jaarlijks), dan kan ik eindelijk een paar zomerschoenen bestellen. Weer iets om naar uit te kijken !
Donderdag - 02/10/2014 - Dinsdag was mijn beste dag niet, maar woensdag heeft veel goed gemaakt! Het enige goede aan dinsdag was een schraal zonnetje. Mijn blogbericht van 30/09 klinkt dan ook even schraal.
Woensdag moest ik voor een consultatie naar Gasthuisberg. Dat was hoog nodig want mijn menopauze is in aantocht en niet op een vlotte manier : de eerste 'vapeurs' heb ik deze zomer gehad, daarnaast ook heel onregelmatige maandstonden met heel veel bloedverlies. Dat ondermijnt je veerkracht ook serieus. Revalideren vraagt veel energie en als je dan nog veel bloed verliest, wordt die nog meer aangesproken voor aanmaak van nieuw bloed.
Voor en na die consultatie waren er een paar toevallige ontmoetingen die me veel deugd deden : vooraf, in de hal van Gasthuisberg, zag ik een nicht (Greet van nonkel Hugo) die ik al heel lang niet meer gezien heb, ik moest aan haar mouw trekken want ik zat in mijn rolstoel en dat is niet zo bevorderlijk voor oogcontact. Zij leek even aangenaam verrast als ik maar we moesten het kort houden want ik moest naar de gynaecoloog. Het gesprek bij de dokter verliep naar wens en toen we daar buiten kwamen, zat in de wachtzaal een oude bekende (Lut DK) van in het koor. Ook zij was ook even aangenaam verrast om mij daar te ontmoeten. Zij zong een hele tijd geleden ook hoge sopraan en we hebben daar allebei goede herinneringen aan. Zij volgt mij via Facebook en deze blog, wat mij dan weer veel plezier doet om te horen. Ze zat daar niet zo graag en we bleven wat babbelen tot het haar beurt was.
's Avonds was er dan weer koorrepetitie en die zindert nog na. Het inzingdeuntje (By the waters of Babylon) blijft nog steeds hangen, maar ik geniet ervan.
Veel beter dan de mistroostige gedachten van dinsdag ! Na de repetitie moet ik altijd wat tot rust komen voor ik naar bed ga. Ondanks een opname van mijn favoriete soap (Thuis), een stand-upcomedian en wat Valeriaan, raakte ik heel moeilijk in slaap. Gelukkig dacht Marcel eraan dat wat melk mij vroeger wel eens hielp en dat was nu ook het geval. Deze morgen werd ik wakker door de wekker. Ik was dan toch nog vast in slaap gevallen. Vrij snel zat Babylon weer in mijn hoofd en nu zit ik daarmee, goedgezind, te schrijven. Ik voel me weer kwiek en energiek en meer moet dat niet zijn !!!
Dinsdag - 30/09/2014 - In deze blog vertel ik niet alles. Mijn kommer en kwel hou ik liever voor mezelf. Zo lijkt het misschien dat mijn handicap draaglijk is. Dat is hij alleen omdat ik mijn kop boven water wil houden en niet wil toegeven aan doemdenken en naargeestige gedachten. Die zijn er, gelukkig maar af en toe, en dat probeer ik zo te houden. Positief blijven, gaat mij veel beter af en tot nu toe lukt mij dat ook. Ik heb ook geen behoefte om daar over te spreken. De enkele keren dat ik dat toch doe, lopen altijd uit op een slapeloze nacht en die kan ik missen.
Daarom ga ik er hier ook niet verder over uitweiden. Ik moet nu maken wat ervan te maken valt. Nu ben ik nog vitaal genoeg om er tegenaan te gaan. Als mijn fysiek er later op achteruit gaat, is er nog tijd genoeg om te treuren over wat niet heeft mogen zijn : 'een mooie, gezonde, oude dag'. Nu moet ik ervan profiteren om te doen wat nog kan : revalideren, sporten, reizen... Noem het 'de moed der wanhoop' of wat dan ook. Ik ben geen supermens, maar wel een vechter. Ik wil niet toegeven en in een hoekje gaan zitten treuren. Het leven is te kort en heeft, zelfs met een serieuze beperking, nog mooie kanten om van te genieten. Die wil ik me niet aan mijn neus voorbij laten gaan. Dat bewijs ik al 3,5 jaar lang en hoop het nog lang vol te houden. Je hebt dat zelf in de hand, met wat hulp (waarvoor ik mijne Marcel op handen draag) kan er nog heel veel !
Van het mooie fietsweer hebben we vorige zondag niet kunnen genieten omdat het koor zong in de voormiddag. Gelukkig was het zaterdagnamiddag ook droog en daar hebben we van geprofiteerd om een fietstochtje te maken naar de abdij van Park
Daar is sinds kort een nieuwe brasserie, met gelukkig een terras buiten, dat we wel eens wilden zien. We hadden de weg met de minste kasseien gekozen en dat was een meevaller, zo kwamen we vanzelf bij dat terrasje uit. Op de terugweg zagen we toevallig de voorzitter van Join2Bike, die was met een lastig karwei bezig : de oude bekleding van een aanhangwagen verwijderen. Join2Bike heeft deze aangekocht om de trikes in te vervoeren. Die aanhangwagen krijgt binnenkort een nieuw jasje. Zo gauw daar fotomateriaal van bestaat, laat ik dat wel weten. Voorlopig mag ik daar niet meer over zeggen. 'Wait and see !'
Straks is er weer conditietraining. Met de 2 bekenden van Pellenberg erbij kijk ik daar nog meer naar uit.
Het nieuwe fietsseizoen kende zondag een valse start. In de voormiddag regende het te fel om te kunnen trainen. Er waren slechts enkele dapperen komen opdagen in de hoop dat het gauw zou stoppen. We hebben moeten wachten tot in de namiddag voor het een beetje betrouwbaar droog begon te worden. We hebben ons dan beperkt tot een korte rit langs de vaart tot in Wijgmaal. Te vlak uiteraard, zeker na Bütgenbach (videobeelden te zien via deze link :
Wanneer je mijn 'start number' : 449 intikt, krijg je enkele filmpjes te zien van ons groepje. Marcel valt goed op, in zijn fluo vestje, meestal vlak achter mij.) Langs het parcours stonden enkele camera's opgesteld. Ik moest sturen, daardoor kon ik niet zwaaien maar Marcel heeft zijn best gedaan. Als je hem ziet, ben ik net voor hem in beeld gekomen.
Maandag, bij de tweede acupunctuursessie, kreeg ik ook elektrotherapie (zoals bij de KUL studie) maar nu op arm én been. We proberen dit ook eens, baat het niet dan weten we dat ook weer. Ze geven ons geen valse hoop en dat is maar goed ook. Als het na een paar beurten geen effect heeft, stoppen we ermee. Mijn agenda is zo al vol genoeg. Nu de wekelijkse conditietraining weer begonnen is, zijn mijn dinsdagen ook weer goed benut. Met de koorrepetities op woensdagavond is mijn weekprogramma weer compleet.
Zondag zingt het koor weer in de mis van 10u in Blauwput. We vliegen er weer in ! Niets leuker dan samen zingen, fietsen, trainen. Inspanning en ontspanning gaan voor mij goed samen. Ik doe graag dingen in groep en ben heel blij dat dat nu nog kan. Bij de conditietraining zijn een paar bekende gezichten van in Pellenberg opgedoken. Dat wordt dus nog gezelliger dan vorig jaar !
Dinsdag - 16/09/2014 - Hoewel het werkjaar van Join2Bike pas zondag weer start, zal het de 3de keer zijn dat we samen komen deze maand. Na de Benefiet(s) en de Oostkantocht (Bütgenbach ligt dan toch in België en niet in Duitsland, maar wel tegen de Duitse grens aan) starten we zondag met de wekelijkse trainingen. Ik hoop dit jaar alleen te kunnen fietsen. Mijn doel is om volgend jaar de 20 km door Brussel alleen te doen en dat vraagt de nodige voorbereiding. Tot nu toe werd mijn trike steeds gekoppeld aan een andere trike, sinds Oostenrijk ben ik wel tot stuurvrouw gepromoveerd, de volgende stap is dan solo rijden !
Ze hadden ons wel goed liggen bij de Oostkantocht : de rit van 30 km was eigenlijk 38 km. Dat zal ons leren de ritinformatie beter te bekijken. Op de website is dat terug te vinden :
Blijkbaar is dat een gewoonte bij KBC om naar boven af te ronden. Ik heb de andere tochten ook eens bekeken : 75 = 81 km, 125 = 131 km. Dat mogen ze met hun rente ook doen voor mijn part (alles + 5 %). Dan brengen onze spaarcenten weer iets op, voor de verandering. Na een gezamenlijke start, voor het oog van de pers, viel onze groep van zo'n 20 à 30 deelnemers uiteen, zoals we dat gewoonlijk doen, in kleinere groepjes. Zo'n beetje volgens onze capaciteiten (snelle, tragere, bikes en trikes). Ik kreeg deze keer Ronny achter mij aangekoppeld. Man, die heeft een turbo in zijn benen !!! Daar moet Marcel zwaar voor gaan trainen om die bij te houden. Die zal wel meer dan 6 km per dag fietsen, dat kan niet anders. Gelukkig remde hij goed af in de afdalingen. Ik heb ondervonden dat dat beter is. Als de trekker/bestuurder dat doet gaat het voorwiel al eens uit koers en als je een redelijke snelheid hebt voelt dat niet zo veilig aan. Weer iets bijgeleerd, dus !
Na de trainingen van de doctoraatstudenten op woensdag, donderdag en vrijdag was ik eigenlijk heel moe toen we naar de Oostkantons vertrokken. Het vooruitzicht om weer te kunnen fietsen, deed me dat even vergeten maar 's avonds was ik echt bekaf ! We hadden met enkele Join2Bikers, die ook al op vrijdag daar toekwamen, afgesproken om samen te gaan eten. Het restaurant was heel goed gekozen : we werden ontvangen in het salon voor het aperitief, daarna konden we aan tafel. Het eten was heel lekker en mooi geserveerd maar het liep wat uit en dat begon ik te voelen vanaf 22u. Dat is zo'n beetje mijn limiet, als ik mijn zetel moet missen. Maar ik was er graag bij en dan heb ik dat ervoor over. Uiteindelijk was het 23u eer we onze slaapplaats bereikten. Ik hoopte op een goede nacht maar dat viel wat tegen. Ook Marcel was al heel vroeg wakker. Aan het ontbijt bleek de hele B&B bezet door deelnemers aan de Oostkantocht. We zagen ze 's avonds terug bij het pastabuffet dat KBC inrichtte voor deze gelegenheid. Nooit gezien en heel goed georganiseerd : pasta voor 2.000 mensen !
Die avond gingen we vroeg slapen en de volgende nacht sliepen we ook veel beter door, tot 07u 's morgens. Dat deed deugd. De extra kilometers van de vorige dag waren verteerd. Na een stevig ontbijt konden we rustig huiswaarts keren. We vertrokken met de zon in de rug maar al gauw belanden we in een mist die overging in lichte motregen tot we thuis waren. Gelukkig hadden we op de fietstocht in Malmedy wat zon gezien, anders was het een grijs, mistroostig weekend geweest.
Nu is het weer uitkijken naar de start van het nieuwe werkjaar : zondag met Join2Bike, dinsdag met het CAS (Centrum Aangepast Sporten) = conditietraining. Dan hebben we weer alle dagen actie !
Dinsdag - 09/09/2014 - Het wordt superdruk deze week. De volgende 3 voormiddagen komen de KUL studenten weer telkens 2 uur oefenen met mijn arm. Ze hernemen het studieprogramma gewoon. Achteraf vergelijken ze de resultaten met die van vorig jaar. Ik kreeg maandag te horen dat Anouk al bevallen is van een meisje, Anke. Ik was vrijdagnamiddag haar laatste klant en de volgende morgen is Anke geboren ! Bij het afscheid wenste ik haar nog een vlotte bevalling, maar dat het zo vlot zou gaan !? Ze had eigenlijk nog 3 weken te gaan. Het is haar gegund. Ze voelde zich nog fris en energiek, die laatste, uitputtende weken zijn haar bespaard gebleven.
Nu duurt het nog zo'n 14 weken eer ze weer komt werken. In die tijd zal ik het met haar nieuwe collega's moeten doen. Deze week zie ik alleen nog Jozefien. Voor woensdag en vrijdag heb ik de kine afgezegd omwille van de zware sessies met de studentes. Of ik morgen ga repeteren, weet ik nog niet. Vanavond heb ik al een reünie met een paar tafelgenoten van in Pellenberg. Vrijdagavond vertrekken we dan voor een weekend naar Bütgenbach (D). We gaan daar met een aantal Join2Bikers meedoen aan een fietstocht in de buurt van het meer daar. KBC organiseert en wij gaan meedoen. Een tocht van ong. 35 km (als ik me niet vergis). Na de 40 km van de Benefiets van vorige zondag zal dat wel lukken. De batterij van mijn trike laat het afweten de laatste tijd, dan maar zonder. Als tijd niet belangrijk is, kan dat geen kwaad. Zolang ik maar kan fietsen, is het goed.
De reacties op mijn goede nieuws van vorige week zijn geweldig ! Zondag kwamen er velen kijken wat er bewoog in mijn hand. Het lukt nog niet altijd, dat was dus telkens weer spannend : "gaat het lukken of niet?" Meestal wel maar telkens was het anders. Er valt dus nog veel te oefenen. Spijtig dat Anouk er nu niet is om me te coachen. Dit is haar specialiteit. Wie weet wat gebeurt er nog tijdens haar moederschapsrust !!!
Zaterdag - 06/09/2014 - Het bezoek van de studenten van KUL was een belevenis waar ik niet over kan zwijgen !!!
Het was een blij weerzien met de Chinese doctoraatsstudente, ze laat zich Snow noemen, dat is gemakkelijk. Ze werd weer geassisteerd door 2 andere kine studenten. Er moesten eerst wat vragenlijsten ingevuld worden, net zoals vorig jaar. Daarna werden reflexen getest in beide armen, vervolgens een paar eenvoudige armbewegingen : rechts probleemloos, links veel moeilijker. Dan werd gespeurd naar mogelijke spieractiviteit in linker arm en hand. Als bij wonder zag Snow een lichte trilling in een spiertje van mijn linkerhand ! Ik had het zelf niet opgemerkt. Toen ik het 's avonds aan Robbe vertelde, wou hij het zien. Wij, met ons drieën, gefocust op mijn hand : ik probeer iets aan te sturen en : JA !!! Een lichte trilling was duidelijk te zien op de rug van mijn hand.
Deze morgen probeerde ik het nog eens maar nu liep het anders : mijn duim bewoog. Ik kan het wel van de daken roepen : "mijn linkerhand vertoont weer een teken van leven !" Na 3 jaar volgehouden kine en op eigen initiatief, dagelijkse stimulatie van arm en hand (wrijven en kriebelen), kan ik een 'vin' verroeren. Dat doet mij denken aan het bezoek van een buurman, toen ik nog in Pellenberg was. Hij vertelde toen dat hij zo blij was dat hij na 3 jaar zijn pink weer kon buigen. Zijn CVA was lichter dan de mijne, maar het resultaat, na 3 jaar, is vergelijkbaar. Het loont dus inderdaad dat volgehouden oefenen. Het blijft een wonderlijke vooruitgang. Mijn nieuwe huisarts zal donderdag weer opkijken. Zij dacht dat na 3 jaar geen vooruitgang meer mogelijk was. Ik bewijs maar weer eens het tegendeel ! Heerlijk is dat ! Ik loop weer op wolkjes, ook al is dat niet te zien als je mij ziet stappen... Ik ben weer benieuwd wat dit jaar mij brengen zal. Het einde van mijn revalidatie is nog niet voor morgen, er is nog meer mogelijk. Anouk krijgt gelijk : "We go for gold !"
Donderdag - 04/09/2014 - Het wordt alweer druk en september is nog maar pas begonnen ! De koorrepetities op vullen weer mijn woensdagavonden. Join2Bike start weer op 21/09 en de conditietraining op 23/09. Daarnaast heb ik nog 4 maal kine per week. Ook het koor vraagt heel wat tijd : we kregen een heel pak nieuwe partituren, daar heb ik nog maar een paar van kunnen herwerken want dat is een tijdrovende activiteit : noot per noot en met alle tempo- en andere aantekeningen erbij, ben ik daar minstens een uur per stuk mee bezig. Ik heb dus mijn handen vol !
Morgen komen de studenten van de Leuvense universiteit nog eens langs. Ik werkte vorig jaar mee aan een doctoraatsstudie waarbij zij de activiteit in een spier van mijn linkerarm kwamen meten. Nu komen ze, na een jaar, de opvolging daarvan doen. Met de evolutie van de laatste tijd ben ik zelf heel benieuwd naar wat er op de grafieken te zien zal zijn. Vorig jaar lag dat tamelijk laag, hoe zal dat nu zijn ? Marcel is ook heel benieuwd, hij heeft dan een vrije dag. Vanaf deze maand werkt hij nog maar 4 dagen per week. Zijn vrije dagen mag hij echter niet zelf kiezen. Deze komt dus toevallig goed uit.
Zondag gaat de 'Benefiets' weer door in Pellenberg. Dan komen we met de Join2Bikers nog eens samen, iets om naar uit te kijken dus ! De weerman belooft overwegend droog weer, dat is al een meevaller... Fietsen en wandelen ten voordele van Fietsotheek Niko. De vraag blijft groeien, alle steun is welkom.
Hier vind je er alles over : http://benefiets.comuf.com/2014/
Afgelopen week heeft onze tandem een nieuwe eigenaar gevonden. De zoon van een collega van de spelotheek zal er nog veel plezier aan beleven, hopen we. Zijn ogen blonken nogal toen hij hem zag. Voor mij is de tandem daarmee een afgesloten hoofdstuk. Ik kijk al uit naar mijn eigen trike. Degene die ik nu huur van Join2Bike heeft ons geleerd wat beter kan, dat moeten we eens oplijsten zodat we bestellen wat we nodig hebben. Zo'n trike is niet goedkoop en vind je niet zomaar in een gewone fietswinkel. Dat wordt weer een avontuur. Spannend !!! Join2Bike zal ons daarin begeleiden. Zij weten de weg in die wereld. Eens benieuwd hoeveel tijd dat gaat nodig hebben voor ik er één heb. Dat zal iets voor volgend jaar zijn waarschijnlijk.
Donderdag - 28/08/.2014 - Goed dat ik een paar dagen gewacht heb met bloggen. Het beste nieuws kwam gisteren pas ! Anouk, de kinesiste die vooral met mijn arm en hand werkt, liet me een oefening doen waar ik eerder niet in slaagde en die lukte nu wel !!! Zij ondersteunde mijn hand zodat ik met de rug van mijn hand een voorwerp kon aantikken. Die beweging maak je bij alles wat je met je hand doet : de hand oprichten. Nu ik die spieren weet aan te sturen, kunnen we 'voor goud' gaan, zei ze. Dat hoorde ze van een docent waar ze een specialisatie voor hand en arm volgde. Dat klinkt als muziek in mijn oren want als dat mogelijk is, kan ik misschien toch nog wat functionaliteit terugwinnen in die linkerhand. Dat vraagt uiteraard nog veel werk en oefening : aansturen is de start, kracht ontwikkelen is het doel, die hand weer gebruiken is voorlopig nog een droom, maar de start is er en dat is 'misschien' het begin van iets moois. Ik hoop dat ik nog lang met haar kan blijven werken. Ze bevalt over een maand van haar eerste kindje en hoopt later haar eigen praktijk te kunnen opstarten. Gelukkig heeft ze in Bekkevoort gebouwd (dat is niet zo heel ver van hier).
Na het meer dan geslaagde koorweekend zit ik weer op rozen met vooruitzichten die, hoewel nog veraf, maar niet onmogelijk lijken te zijn. We weten weer waarvoor we al die moeite blijven doen ! Daar wil ik nog 9 jaar voor doorgaan. Eens zien wat we in die tijd nog kunnen bereiken, stapje voor stapje. Als dit al het resultaat is van enkele weken bijkomende stimulatie van die arm en hand, dan ben ik super gemotiveerd om daar mee door te gaan. Op koorweekend was het één gezellige boel, zoals we dat nu al jaren kennen : veel zingen (11 repetities), veel lachen en babbelen tijdens de pauzes. Een free podium om U tegen te zeggen (weer veel zingen, lachen en plezier maken). Genieten van elkaars leuke ideeën en liedjes. Ik oogste succes met een liedje over de start van ons koor. Samen met Lieve, de andere medestichtster en koorlid van het eerste uur, bracht ik volgende tekst :
In '84 zei Magda tegen mij : "Ik begin met een nieuw koor, daar komt gij toch bij?" Er kwam een try-out van met een 20-tal, het zou wel gaan lukken dat voelden we al. Can-zo-netta, is nu 30 jaar. Dat ko-men we vieren, in Louette-St.Pierre. (Op de melodie van Wild Rover zoals het lied voor Join2Bike in Oostenrijk). Via deze link kan je horen hoe dat klinkt : https://www.youtube.com/watch?v=siQtzrI5w88
Strofe 2 : Maar o na de zomer, dan was het voor echt, wat bleef er van over : 6 moeders, 1 vent ! De start was niet simpel, maar we gingen er voor, 3stemmig, in't begin wel, voor een voorzingkoor. En strofe 3 : Nu 30 jaar later, zijn we met veel meer, we hebben geen kater, genieten steeds meer. Velen kwamen en gingen, wij bleven paraat, met Magda komen zingen, doen wij in't kwadraat.
De tekst hadden we uitgedeeld en het koor zong meteen heel enthousiast mee. Fantastisch gewoon !!! Bij Join2Bike was het ook zo gelopen, hoewel je van fietsers niet verwacht dat ze ook meezingen, klonk het daar even enthousiast. Spijtig dat die momenten altijd 's avonds doorgaan. Ik heb dan niet meer zoveel energie over om te blijven nakaarten en de reacties van de mensen te horen. Als de pauze begon, was het voor mij hoog tijd om te gaan slapen. Zal ik ooit weer sterk genoeg zijn om dat pretje er ook nog bij te nemen ? Dat zal ik moeten afwachten. Volgende maand start de conditietraining weer, dan zal ik zien hoe het met mijn conditie gesteld is na die lange, natte zomer
Gelukkig hebben we op koorweekend alleen bij de spelnamiddag last gehad van regen. Omwille van onze 30 jaar was het weekend deze keer al op donderdag begonnen. Die extra dag wordt dan benut voor leuke dingen : wandeling/uitstap/spel, zoals het hoort op een verjaardagsfeestje onder vrienden !
De eerste dagen van deze week brachten minder goed nieuws. Onze aanvraag voor een inloopdouche werd geweigerd, die voor een lift werd dan weer goedgekeurd. We kregen gisteren dan toch nog het goede nieuws van het begeleidend team van het ziekenfonds dat we nog een aanvraag voor verbouwing van onze badkamer kunnen doen. Eens zien hoe dat gaat aflopen !?
Dinsdag - 19/08/2014 - De dinsdag blijkt de beste dag om te bloggen te zijn. De belevenissen van het weekend zijn dan wat bezonken en ik kan ze dan ook beter beschrijven. Ik betrap er mezelf op dat ik daardoor minder vertel over mijn revalidatie. Dat blijft een fulltime job. Bij alles wat ik doe, moet ik vooral opletten dat het veilig gebeurt. "Haast en spoed, is voltooid verleden tijd", zeggen mijn kinesisten in koor. Ik heb er sinds kort nog eentje bij gekregen : Lisa, 23 jaar, net afgestudeerd. Zij zal Anouk vervangen als die in bevallingsverlof gaat vanaf half september. Ze is nu al enkele keren geweest om verlof van andere collega's op te vangen en ze valt heel goed mee. Ze wil heel graag weten hoe haar collega's te werk gaan en dat heb ik graag. De ervaren rotten willen dan weer graag weten hoe ze het doet, dat maakt het voor mij dan weer interessant. Ik blijk een apart geval te zijn. Ze bespreken mij blijkbaar meer dan de andere patiënten. Mijn gedrevenheid daagt hen uit en dat hoor ik dan weer heel graag !
Ik heb vorige week heb ik de sluiting van mijn schoenen laten veranderen. Door de veters kreeg ik last van eczeem aan mijn vingers en omdat ik dat steeds met die ene hand moet doen, kan dat niet genezen. Over de vetergaatjes zijn nu 3 banden in leder aangebracht met een velcrosluiting : veel handiger dan veters. Het ziet er misschien niet zo elegant uit maar het gemak mag zijn prijs hebben. Ik doe mijn schoenen 's avonds zoveel mogelijk uit om mijn voeten wat te laten luchten, anders kweek je schimmels en er zijn leukere dingen dan dat !
Zondag zijn we eindelijk nog eens gaan fietsen. Dat was 2 weken geleden ! Het slechte weer is daar de oorzaak van. Hoewel het zondag dreigde te gaan regenen, viel dat uiteindelijk heel goed mee. Een beetje gemiezer bij de start, maar dat stopte gelukkig al gauw. Het is pas 's avonds serieus beginnen gieten. We deden met Join2Bike mee aan de Veralu Cycling Tour in Heist op den Berg.
http://veralucyclingtour.be/
Er waren bewegwijzerde routes van verschillende afstanden. Het was geleden van in Oostenrijk dat we de Join2Bikers nog gezien hadden. We waren er dus graag bij. De meesten kozen voor de tocht van 25 km. Enkele straffe mannen kozen die van 75 km ! Die moeten nogal hard gereden hebben want we hebben ze nog zien toekomen, niet erg lang na ons. Deze keer heb ik wel geprofiteerd van mijn opgeladen batterij. Als je 2 weken niet fietst, ben je wel wat spiermassa kwijt en dat voelde ik. Ik was gekleed voor slecht weer en dat was na een tijdje echt te warm. De regenbroek heb ik aan gehouden maar mijn regenjas heb ik na een tijdje toch open geritst.
De volgende dagen is het voor ons weer heel druk : overmorgen vertrekken we met Canzonetta weer op koorweekend (onze 30ste verjaardag vieren we al !) Dat belooft weer heel leuk te worden : kampvuur, free podium. Ik hoop maar dat het redelijk droog blijft en niet al te fris. Warme kledij zal nodig zijn want deze keer gaan we naar Louette-St.Pièrre in de Ardennen. Daar is geen comfortabel groot gebouw zoals in Trois Vièrges in Luxemburg. We zullen dus meer buiten moeten komen en als het regent, is dat niet zo leuk. Maar het koor is een gezellige vriendengroep geworden en daar willen we graag bij zijn, ook al gaat het nu niet meer zo vlot als vroeger !
Dinsdag - 12/08/2014 - Deze maand lijkt de familiemaand, of zo is ze toch begonnen. In 10 dagen tijd heb ik alle zussen en broers van mijn moeder weer gezien. De zussen kwamen hier, samen met haar, langs op 01/08, toen we net terug waren van onze fietsweek in Beernem. Op 09/08 was haar jongste broer op bezoek en zijn we samen iets gaan eten. Op 10/08 ben ik eindelijk op bezoek kunnen gaan bij mijn peter, de oudste broer van mijn moeder. Hij heeft eind vorig jaar een ongeval gehad met zijn scooter waarbij hij zijn heup brak. Gezien zijn hoge leeftijd, hij werd in december 85 jaar, kan hij geen zware operatie meer aan. Daardoor kan hij niet meer zelfstandig wonen en is hij van het ziekenhuis overgeplaatst naar een rusthuis. Hij is daar nu al enkele maanden, het werd dus tijd dat ik hem eens opzocht.
Ik kon hem bereiken via telefoon en informeerde eerst of hij die namiddag vrij was. Dat had één van zijn zonen mij aangeraden. Een rusthuis is duidelijk geen ziekenhuis. Er zat niemand aan het onthaal die ons de weg kon wijzen. Daar zaten wel heel wat oudjes bijeen maar die konden ons niet verder helpen. Ik heb hem dus nog eens moeten bellen om de afdeling en zijn kamernummer te weten te komen. Zo kwamen we al gauw op het goede spoor en we werden op sleeptouw genomen door het vriendelijke personeel, dat ons zelfs begeleidde tot aan zijn kamer. Hij was blij verrast toen hij ons zag want hij had niet goed begrepen wie er nu eigenlijk op komst was. Hij moet zijn kamer met niemand delen, ze is dan ook vrij klein. Hij heeft zich geïnstalleerd met eigen spullen uit zijn huis waaronder heel wat schilderijen van zijn vader (Joz. Op de Beeck) en dozen vol cd's. Over mijn grootvader vond ik dit op het internet :http://weekend.knack.be/lifestyle/wonen/antiek/jozef-op-de-beeck/article-7000665672328.htm
Het kamertje is daardoor wat overladen maar voelt toch knus aan. Hij heeft nu ook voor het eerst digitale televisie. Ik heb een poging gedaan om hem er wegwijs in te maken en vond een muziekzender met licht klassieke muziek. Die vond hij goed en dat mocht blijven staan. Toen wij toekwamen stond de RAI op en dat ligt hem niet zo. Over het personeel had hij niets dan lof en dat deed mij plezier. Als je zo van de ene dag op de andere je zelfstandigheid moet opgeven en niet meer naar huis kan, dat is wel heel wat meer dan wat mij overkwam. Ik ben ook mijn zelfstandigheid kwijt, maar ik ben weer thuis en ik kan nog wat stappen en vooral 'fietsen'. Dat maakt voor mij veel goed. Hij zit nu constant in een rolstoel en de enige activiteit van de dag is naar de eetzaal gaan voor het eten. Gelukkig maar, anders zat hij echt vast tussen die 4 muren. Hij is altijd een vrije vogel geweest en heeft zelfs een hele tijd in Frankrijk gewoond. We hopen hem voortaan wat vaker te kunnen opzoeken. Nu we weten waar en hoe hij daar woont, zal dat wel lukken.
Ik heb deze week ondervonden waar het herwerken van mijn koorpartituren goed voor is. Ik had vorige maand serieus last van een stijve nek. Nu ik weer met die partituren bezig ben, is die al heel wat soepeler geworden. Het voortdurend heen en weer kijken, van papier naar scherm en terug, helpt erg goed. Ik hoop zo alle stukken die we nodig hebben op het koorweekend, volgende week, tijdig klaar te krijgen. Dat zal het repeteren veel vlotter en aangenamer maken. Nu nog hopen op goed weer, dan kan het niet meer stuk !
Dinsdag - 05/08/2014 - Het was een heerlijk weekje fietsen rond Brugge. We hebben slechts 1 regendag gehad en zijn 1 keer gaan schuilen bij een wolkbreuk. Het tunneltje onder de spoorlijn van Beernem liep echter onder water. Dat hebben ze nog moeten leegpompen. We zijn er op tijd vertrokken. Kletsnat tot in mijn schoenen, was ik !
Gelukkig was alleen de bovenkant van mijn schoenen nat. Na een nachtje drogen, kon ik ze alweer aandoen. De volgende dag miezerde het en hebben we het Provinciaal Domein bezocht : een echt 'domein'. Daar is dat van Kessel-Lo maar een parkje tegen. Je kan er uren in wandelen en het duurt lang voor je per fiets de andere kant bereikt. Daar is Vlaams Brabant te klein voor ! Voor wie wil weten waar we geweest zijn : http://www.belvilla.nl/vakantiehuizen/landhuis-beernem-18-personen-BE-8730-09
We hebben de wijde omgeving verkend : Damme, Aalter, Ruiselede en dan vergeet ik er nog eentje waar we de tweede dag naartoe gereden zijn. De eerste en de laatste dag waren dagtochten met picknick onderweg. Zo'n dikke 50 km. Mijn benen en handen zijn weer wat bruiner geworden. Ik moet eraan denken om de band van mijn beugel wat vaker los te doen. Daaronder is mijn huid heel wit, net als mijn voeten : echt geen zicht !
De uitbater kwam dagelijks even langs en bracht telkens iets mee : meestal bessen, die hij op enkele velden in de buurt kweekte. Een andere keer had hij een boek bij : 'De geheimen van Beernem' of zoiets. Daarin stond beschreven hoe de streek geëvolueerd was sedert de Franse Revolutie in de 18de eeuw. De Fransen hadden er heel wat gronden en kastelen/kloosters aangeslagen en nadien voor weinig geld weer verkocht. Zo waren er nieuwe mensen in het bezit gekomen van grote eigendommen. Zij legden de bewoners hun wil op waardoor er nieuw soort feodaal systeem ontstond dat de bewoners onderdrukte. Het werd een gewoonte dat de mensen gingen 'dienen' op het kasteel. Nu begrijp ik waarom mijn grootmoeder op haar 14de al moest gaan dienen als kindermeisje bij een rijke familie in Doornik. Dat was nog voor WO I ! Daar leerde ze mooi Frans spreken en ook heel lekker koken. Eén van de kinderen was echter gehandicapt en dat was niet gemakkelijk. Tijdens de oorlog lieten die mensen hun kinderen met het personeel achter op hun domein om te gaan schuilen in de stad. Onbegrijpelijk !
In dat boek staat ook beschreven wat er tijdens en na de oorlog gebeurde in Beernem. Door die gebeurtenissen (enkele verdwijningen/moorden) heeft Beernem een hele tijd in alle kranten gestaan. Het huis waar wij logeerden was een gerenoveerde stalling. In het woonhuis woonde een weduwe met 11 kinderen : 9 meisjes en 2 jongens. De oudste zoon verdween en werd pas een hele tijd later teruggevonden in het water. Eerst dacht men aan verdrinking maar achteraf bleek het moord te zijn. De plaatselijke politie pakte de zaak niet erg grondig aan waardoor de moeder zich achteraf burgerlijke partij stelde en het toch nog tot een proces kwam. Na een grondige lijkschouwing stond het vast dat het om moord ging en kwam het gerechtelijk onderzoek pas echt op gang. Er werden 3 mensen aangehouden (degenen waarmee die zoon die avond op stap geweest was. Uiteindelijk werden er 2 veroordeeld tot 10 jaar gevangenis elk.
Een andere moord werd nooit opgehelderd en een verdwenen man werd nooit gevonden waardoor zijn vrouw veel moeite had om haar gezin te onderhouden. Ze werd niet erkend als weduwe omdat er geen lijk was. Haar kinderen hebben na de dood van hun moeder nog problemen gehad met de nalatenschap omdat hun vader officieel nog leefde. Wat een toestanden allemaal ! Ik heb het boek helemaal uitgelezen omdat het over de geboortestreek van mijn grootmoeder ging en geschiedenis altijd wel interessant is. De anderen speelden ondertussen buiten in de tuin petanque, Kubb of Mölkky tot het donker werd. Ik deed zoveel mogelijk mee en heb het laatste spel Mölkky zelfs gewonnen ! Het was een heel leuke week. Nu kijken we stilaan uit naar het koorweekend van 21/08 tot en met 24/08. Dat wordt ook leuk met 11 repetities en een free podium !
Dinsdag - 22/07/2014 - Mijn kinesisten Anouk en Jozefien hebben me veel stof gegeven om over na te denken. Anouk zei dat ze nog heel wat verwacht van mijn linkerarm. Die doet de laatste tijd meer dan ze verwacht. Ze vertelde van een patiënt, die al enkele jaren bij haar in behandeling is, onlangs zei dat haar arm nu weer aanvoelt zoals vroeger. Daarmee wou ze zeggen : niet te snel opgeven, als we blijven oefenen, kan er nog veel gebeuren ! Ik ben dus weer super gemotiveerd om voort te doen !!!
Jozefien zei dat je hersenen snel vergeten wat niet meer beweegt. Dat is dus bij mij gebeurd. Door die verlamming kan ik mijn arm amper bewegen, daardoor weten mijn hersenen niet meer dat die er nog is. Ik ben nu al enkele maanden bezig om het geheugen van mijn hersenen op te frissen door vaak over die arm te wrijven en hem te kneden. Zou dat geholpen hebben bij de verraste reactie van Anouk ? Anouk verbaast er zich ook over dat ik mijn vingertoppen wel kan laten bewegen terwijl mijn pols helemaal niet reageert op prikkels. Zou ik die ook nog aan de praat krijgen op deze manier ? Dat ben ik nu aan het proberen. Ik laat mezelf toe om elke dag 1 uur te spelen op het internet. Dat is op deze spellensite : http://www.zylom.com/be/nl/?utm_medium=cpc&gclid=CICpos_8nLgCFci23godj1gAMQ&utm_content=Branding&utm_term=Zylom&utm_campaign=BE-nl_Branding&utm_source=google. Daarop kan je gratis spelen als je de reclame erbij neemt. Voor spelen zonder reclame moet je betalen. Ik speel dus dagelijks 1 uurtje gratis. Wanneer je een level uitspeelt, komt er steeds reclame. Tijdens die reclame wrijf/kneed ik mijn linkerarm en -been gedurende een paar minuten. Als de vooruitgang van mijn arm daarvan het resultaat is, wil ik dat best volhouden. Ik ga nu ook meer aandacht geven aan mijn pols, eens zien of dat helpt !
Als je het effect ziet dat de conditietraining en het fietsen op mijn been heeft op relatief korte tijd (respectievelijk 10 en 4 maanden) dan is er nog heel wat mogelijk, denk ik. Het is gewoon een kwestie van volhouden. Mijn been is veel sterker geworden en ik heb er meer controle over, het bovenbeen alleszins, mijn knie en het onderbeen zijn nog wankel. Zonder spalk kan ik er niks mee aanvangen. Met die warme dagen van vorige week was dat niet simpel om die warme, hoge bottines te dragen. Ik heb nog een andere spalk, die ik in sandalen kan dragen, maar die steunt mijn enkel niet genoeg zodat ik er heel moeilijk mee stap. Ik moet dus kiezen stappen of zweten. Vanaf 30° C is het bijna niet te doen met die schoenen aan. Ik liep vroeger altijd op blote voeten rond als het zo warm was. Dat is nu uitgesloten, dus kies ik af en toe voor stil zitten i.p.v. zweten. Spijtig van mijn staptraining. Die zal even moeten wachten op frisser weer !
Ondertussen is Robbe weer terug van vakantie in Frankrijk. Hij heeft er zijn persoonlijk record op de Mont Ventoux scherper gesteld. Dat staat nu op 1u 38' ! Niet slecht na zijn hoogtestage met ons in Oostenrijk. Hij heeft de Beleuvenissen aan zich laten voorbij gaan om te kunnen bijslapen na zijn lange treinrit naar huis. Wij zijn er wel naartoe geweest : http://www.beleuvenissen.be/
Clouseau trad op, op de Oude Markt en daar zijn wij fan van : http://www.clouseau.be/
We waren duidelijk niet alleen, het plein stond helemaal vol. Uiteraard omdat het gratis was. Gelukkig was er een podium voorzien voor rolstoelgebruikers. Dat stond vlakbij een uitgang. Daardoor konden wij over de massa heen kijken en hadden we geen last van de drukte. Natuurlijk kwamen we daar volk van Join2Bike tegen. Mijn broer suggereert om dat om te dopen tot 'Join2trike', nu heel ons gezin op trikes heeft gereden. Daar heeft hij een punt ! Toen we in Leuven aankwamen om 21u was het er nog 26 ° C. Heel warm dus en ik had er niet aan gedacht om mijn hoge schoenen te ruilen voor sandalen met een spalk ! Ik heb mijn veters dan maar los gedaan en mijn schoenen zover mogelijk open gezet om de warmte beter te kunnen verdragen. Dat hielp toch een beetje. Clouseau speelde van 22u tot 23u30. Ze brachten een mix van nieuwe en oude nummers en dat werd door het publiek zeer op prijs gesteld. Na enkele bisnummers konden we dan om 24u eindelijk het plein verlaten. Daar waren stewards aanwezig die de massa in goede banen leidde. Voor de rolstoelgebruikers was dat zeer welkom. Zij hielpen ons van het podium af, waar ze eerder voor gezorgd hadden dat alleen deze mensen er op konden. Dat podium stond voor de regietoren halverwege het plein. Op andere festivals bestaat dat al langer, voor Leuven is dat vrij nieuw. Volgende keer mogen ze het wel groter maken, nu konden er hooguit 10 rolstoelen op. Maar goed dat we vroeg daar waren, anders was het moeilijker geweest om er op te geraken. Mensen die na ons kwamen, hadden moeite om er bij op te geraken. We hadden een leuke avond, het was weer enkele jaren geleden dat we nog eens naar zo'n optreden geweest waren.
Dat is toch een troef van Leuven in de zomer : door deze festiviteiten leeft de stad in de zomer. Vroeger viel er niks te beleven als de studenten de stad verlieten. Nu is er bijna elk weekend wel wat te beleven en blijft er leven in de brouwerij (buiten die van Stella Artois dan).
Dinsdag - 15/07/2014 - Mijn schouder heeft zich goed hersteld van de lange klim op de Kaunerberg. Na een paar dagen behandelen met ijs en pijnstillers is het leed weer geleden en kan ik weer verder vooruit kijken. Het voordeel van samenkomen met lotgenoten is dat ze je inspireren en moed geven om verder te blijven oefenen. Toen ik zag hoe iemand, met een gelijkaardige arm als de mijne, gewoon kon stappen, dacht ik dat ook te kunnen als ik maar genoeg oefen.
Mijn nuchtere kinesiste, Jozefien, zei natuurlijk dat dat een utopie is omdat die man geen beugel draagt. Dat viel mij een beetje tegen uiteraard maar wat extra oefenen kan nooit kwaad. Ze raadde mij aan om dit te bekijken met haar collega, Lieve, die 's maandags aan huis komt. Dat deden we dus gisteren en ze gaf me wat aanwijzingen : waar ik op moet letten qua evenwicht en tempo (vooral niet te snel willen stappen). Dat ga ik nu dus elke voormiddag doen, afgewisseld met andere oefeningen. Het moet zijn dat ik, ondanks mijn rustige aard, toch geen 'zittend gat' heb want het vooruitzicht van actief iets te kunnen doen wat mij vooruit helpt, trekt mij aan. Ik stap nu elke voormiddag 10 maal een traject van de living tot in de keuken (zo'n 12m) heen en weer. Daardoor voorkom ik ook het verstijven van het stilzitten en het geeft me een goed gevoel. Dat zal ik geleidelijk aan verder opbouwen want daarmee compenseer ik die training niet helemaal. Als die weer opstart in september hoop ik dezelfde conditie te hebben als nu. Mijn bewonderaars van Join2Bike hebben gezien hoeveel kracht ik in mijn benen heb en die wil ik behouden.
De commissie van het Vlaams Agentschap vroeg vorige week aan Marcel waarmee ik mij bezig hou. Hij zei dat ik pendel van scherm naar scherm (pc, tv, iPad). Dat klopt maar ik ben daar wel actief mee bezig. Ik zit niet heel de tijd te lezen of naar filmpjes te kijken. Ik schrijf mijn blog, zoek een en ander op, volg mijn mailbox op. Nu komt daar dat oefenen nog bij en ik ben ook weer bezig met het herwerken van koorpartituren. Ik moet zelfs de klok goed in het oog houden om alles gedaan te krijgen. Goed dat ik niet moet werken, dan zou dat allemaal niet meer kunnen !
Vorige zondag zijn we naar een huis, hier in de buurt gaan kijken. Dat staat te koop en de prijs leek ons schappelijk. We hebben plannen om in ons huis een lift te installeren maar voor het zover is, kijken we nog uit of we iets zonder trappen kunnen vinden. Dat huis, Molenstraat 34, is zeer goed onderhouden en heeft zelfs een traplift (de vorige bewoner leed aan MS). 3 jaar geleden zouden we niet getwijfeld hebben maar nu we nog maar 1 inwonende zoon hebben, is het ons toch wat te groot met 4 slaapkamers en een ruime zolder met vaste trap. Spijtig want je hebt er mooi zicht op de nieuwe wijk in aanbouw. De tuin is ZW georiënteerd, dat is ook al beter dan de onze, en hij is kleiner. De kelder, met dubbele garage, is weer groter dan nodig. We kunnen beter wat anticiperen op ons pensioen en iets kleiners zoeken. Ik heb dus weer een bijkomende activiteit op het internet : immoweb nakijken !
Dinsdag - 08/07/2014 - Wauw, wat een prachtige week was dat in Oostenrijk ! Niet gemakkelijk om dat samen te vatten. Ik ben net opnieuw begonnen want ik liep al verloren in details waardoor het eindeloos zou worden.
Na een lange autorit, van 06u30 tot na 20u00, kwamen we op zaterdagavond met 5 busjes toe in ons Hotel Weisseespitze :
http://www.weisseespitze.com/hotel.html
1 camionette zat vol fietsen, de andere busjes vol fietsers.
Het transport van de fietsen verliep minder vlot. Luc en Hilde waren daarvoor al vroeger vertrokken met een lichte vrachtwagen en een grote aanhangwagen. Met een aanhangwagen mag je in Duitsland maar 80 km/u doen. Om dat te compenseren, vertrokken zij dus eerder. We zagen hen nog een paar keer terug op de geplande tussenstops. Bij Ulm liep het echter mis. Daar werd de snelweg afgesloten vanwege een bomalarm. Ze hebben er verscheidene uren gestaan voor het verkeer weer op gang kwam. Ik lag al in bed toen zij toekwamen. Zo begon de hele onderneming al met een tegenvaller. Gelukkig konden zij ons hiervoor waarschuwen zodat de busjes via een omweg de afgesloten snelweg konden vermijden.
De volgende morgen begon, na het ontbijt, met een briefing waarbij Luc de plannen voor de volgende dagen voorstelde. Er zou elke dag gefietst kunnen worden, als het weer een beetje meezat. Onder het motto : niets moet, alles mag (binnen de mogelijkheden die we hebben qua mensen en materiaal). We hebben geluk gehad : slechts 1 dag is uitgeregend. Dat weerhield enkele dapperen er niet van om toch te gaan fietsen. De anderen genoten ondertussen van de welness in het hotel of een wandeling naar het dorp, zo hard regende het gelukkig niet. Wij waren bij de laatste groep, daardoor kon ik nog eens met Vera optrekken. Wij waren een hele tijd samen in Pellenberg in 2011 en hebben daar zelfs samen ergotherapie gehad. Dat schept een band, we zijn altijd blij als we elkaar terug zien!
Op zondag was er een viering ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van de kapel die naast het hotel staat. Om deze viering niet te verstoren, werd de start van onze eerste fietstocht, een klim naar het stuwmeer, uitgesteld tot 's middags. Een idee van de omgeving krijg je via deze link :
Bij ons vertrek begon het net stilletjes te regenen. Een fietsbroek biedt geen bescherming tegen nattigheid en om miserie te voorkomen, trok ik liever eerst een regenbroek aan. Ik werd onmiddellijk geholpen door enkele mensen van de begeleiding van Join2Bike (dat maakt deze groep ook zo bijzonder!). Daardoor was ik snel klaar om te vertrekken. Marcel en ik reden in gekoppelde trikes. Onze tandem was er dit jaar niet bij. Daar hebben we 2 jaar veel deugd aan beleefd maar zo'n trikes zijn ook een hele belevenis. Vooral voor de machinist is dat veel comfortabeler. Het sturen gaat veel gemakkelijker omdat de factor evenwicht wegvalt. Met een trike (driewieler) kan je sowieso niet vallen. Het opstappen is ook veel minder omslachtig. Eens de voeten in de pedalen zitten, kan je vertrekken. We kregen de laatste maand een extra trike thuis ter beschikking zodat we ons konden voorbereiden op dit exploot. Dat hebben we natuurlijk zoveel mogelijk gedaan, maar op vlakke weg is dat toch weer heel wat anders dan in de bergen !
Eens we ons ritme vonden, ging het vlot. De anderen waren voorop maar dat geeft niet, je moet toch op je eigen tempo rijden, zeggen ze altijd. Die eerste dag was Marcel machinist. Omwille van de bestuurbaarheid werden onze fietsen de volgende dag van plaats gewisseld en moest ik sturen. Dat was nieuw voor mij. Ik had al wel alleen gereden maar was nog nooit machinist geweest.
Op maandag stond er voor de revalidanten een vlakke rit in de omgeving op het programma. De recreanten vertrokken met de fiets van op de parking van het hotel. Ze deden een afdaling en reden via enkele tunnels naar een plein enkele kilometers verderop vanwaar de hele groep samen de vlakke rit zou doen. Na een terras bij een kasteel in de buurt zou de groep dan opsplitsen. De rit naar het kasteel was 'relatief' vlak. De bewegwijzerde fietsroute ging door het bos langs velden en weiden. Mijn vuurdoop aan het stuur viel nog mee, ook al ging het soms nogal sterk bergaf. Het was ook even zoeken om het kasteel te vinden. Dat stond tussen heel wat bomen en was niet zichtbaar van op de weg. Bij aankomst bleek het terras dan nog gesloten ook (Oeps, missertje van de organisatie ?). Maar het was een leuke tocht en zo hebben we toch wel iets meer gezien dan de Kaunertaler Gletsjerstrasse.
Om mijn krachten wat te sparen voor de beklimming van de berg, die voorzien werd voor dinsdag, besloot ik een dag rustig aan te doen. We reden mee met de bevoorrading om de dappere klimmers van die dag aan te moedigen. Zo kon ik die kant ook eens beleven. Ze vertrokken van aan het stuwmeer en reden dan, op hun eigen tempo, naar boven. Robbe deed de hele klim, vanaf het hotel, en kwam toch nog als eerste boven, als moeder ben je dan toch wel fier ! Hij heeft de vorige maanden naar deze klim toe geleefd en zich goed voorbereid, met dit resultaat. Hij werd al gauw 'de berggeit' genoemd. De volgwagen moest voortdurend op en af rijden en tegen de middag werd me dat toch wat te zwaar. Daarom greep ik de eerste kans om terug te keren naar het hotel aan. Zodoende kon ik toch nog wat rusten, wat toch de bedoeling is van een rustdag. Marcel bleef bij de bevoorrading en moedigde de klimmers mee aan. Dat supporteren was hem bij de '20 km door Brussel' ook al goed bevallen en hij had er zin in om dat nog eens te doen. De voetbal zorgde 's avonds voor animatie en ik kon vanop onze kamer de wedstrijd van onze 'rode duivels' heel goed volgen door de kreten van de fans. Ik wist dat er 3 goals waren geweest en 's morgens werd dat bevestigd : 2 - 1 voor de Belgen tegen Engeland. Ik was bij de gelukkigen die een juiste pronostiek hadden gemaakt. We waren met 12 winnaars ! De inzet werd ter plekke geschonken aan Join2Bike. De inzet van die mensen is goud waard ! Wanneer slapen die eigenlijk ? Er valt 's avonds altijd nog wat te sleutelen aan de fietsen en 's morgens staat alles klaar, met de banden netjes opgepompt, op ons te wachten. Elke avond schrijf je je in voor het programma van de volgende dag, zodat ze weten wat er nodig is om iedereen de kans te geven om mee te doen.
Op woensdag waren de weergoden tegen ons : het regende harder dan de vorige dagen. Er was zelfs sneeuw, onweer en hagel bij in andere valleien. Daardoor moest de planning herzien worden. Enkelen lieten zich hier niet door afschrikken en fietsten ook op deze dag. Het was gelukkig niet erg koud. Voorzien van de nodige paraplu's maakten wij een wandeling met enkelen van de groep. Achter het hotel loopt een verhard pad waarlangs je naar het volgende dorp kan rijden met rolstoelen/scooters zodat we ook die dag op stap konden. Hierna genoten we nog van het warme water in het zwembad in de kelder van het hotel. Zo was dit ook een aangename dag voor iedereen. 's Avonds legde Luc het plan voor onze laatste dag in het Kaunertal voor. De hoteleigenaar bood een trofee aan wanneer wij met 10 mensen, die van beneden in het dal vertrekken, de finish boven op de berg zouden halen. Al gauw waren er meer dan 10 kandidaten.
Donderdagmorgen konden degenen die aan de wedstrijd deelnamen een rugnummer afhalen en vertrekken vanaf het hotel. Eerst afdalen naar het dal en dan de hele klim tot boven op 2829 m hoogte. De revalidanten werden naar het stuwmeer gebracht om vanaf daar te starten voor het tweede gedeelte van de klim. De trikes vormden treintjes met 2 of 3 om zo met vereende krachten de klus te klaren. Ik vormde samen met Marcel en Robbe het familieteam Nolmans-Primo. Voor Robbe was dit meteen zijn vuurdoop voor het rijden met een triketrain. Hij had voordien niet de tijd gehad om dit uit te proberen. Hij was in 'bloedvorm' en had voelbaar 'goede benen'. Ik had van de vorige jaren onthouden dat je de bochten best via de buitenkant neemt. Dan kan je, als je uit de bocht komt, profiteren van een vlak stukje door de baan over te steken. Dat waardeerden mijn duwers ten zeerste. Met de nodige rust-, drink- en eetpauzes bereikten we vrij vlot de voorlaatste bocht. Daar stond men ons op te wachten met de boodschap dat de cameraploeg ons niet zo snel had verwacht. Ook dit jaar werd er gefilmd in het thema van Join2Bike : 'locked in, not locked out'.
Locked in is een toestand waarbij men zijn ledematen niet kan bewegen en alleen via de ogen contact kan maken met anderen. Dit is een van de mooiste doelstellingen van Join2Bike. Ze willen zoveel mogelijk mensen de kans geven om weer te gaan sporten en gaan mee op zoek naar aangepast materiaal. Het is niet zo verwonderlijk dat dit initiatief genomen wordt door verplegend personeel van een revalidatiecentrum. Het zegt veel over deze nobele mensen die zich, naast hun job, ook nog vrijwillig sociaal inzetten voor mensen met een ernstige fysieke beperking.
Deze dag werd afgesloten met een prijsuitreiking. De trofee van het hotel pronkt nu in Pellenberg op de afdeling revalidatie. Hopelijk inspireert hij nog velen na ons om ook mee te doen. Na de uitreiking en de bijhorende lovende woorden konden Marcel en ik eindelijk ons gelegenheidslied zingen. Het idee was vorig jaar ontstaan tijdens een slapeloze nacht. Dit heb ik geleerd in Pellenberg : als je niet kan slapen, probeer dan aan iets leuks te denken. Van piekeren wordt niemand beter. Op de melodie van 'Wild Rover'
http://www.youtube.com/watch?v=siQtzrI5w88
zongen we een aangepaste tekst over Join2Bike. Die hadden we enkele maanden geleden opgesteld samen met een paar groepsleden die wij kennen vanuit onze Chiro tijd (heel lang geleden dus). De hele groep zong meteen mee en de sfeer zat er goed in. Na dat intermezzo zat het er voor mij niet meer in om nog langer op te blijven. De anderen zijn nog blijven nakaarten in de bar.
De verhalen bij het ontbijt op de dag van de terugreis waren overduidelijk. Het was weer een hele belevenis om met deze groep op pad te gaan en het smaakt naar meer...
Dinsdag - 24/06/2014 - Mijn poetshulp is ziek. Ik profiteer van de rust in huis om nog wat te schrijven. Ik heb vorige donderdag weer een lichte epilepsie aanval gehad. Bij de laatste controle op neurologie werd me gezegd dat de dosering van de medicatie dan moet verhoogd worden. Het was gelukkig maar licht en direct weer voorbij. Het had iets van een 'kortsluiting' in mijn linkerbeen en mijn huisarts vond dat een goede omschrijving. Bij het opstaan uit de zetel weigerde dat been dienst. Ik kon er niets mee doen. Dat was schrikken ! Ik ben onmiddellijk weer gaan zitten en zei tegen Marcel wat ik voelde. Hij kwam ijlings uit de keuken tot bij mij uit vrees dat de aanval zou doorzetten. Gelukkig was dat niet zo en kon ik 5 minuten later gewoon opstaan en konden we aan tafel. Die avond en nacht verliepen verder rustig. Vrijdagmorgen belde ik mijn huisarts en ik kon die dag nog bij hem op consultatie komen. Hij gaf me de raad om hem voortaan via mail te contacteren. Hij volgt die op met zijn smartphone en dan kan hij sneller reageren. De moderne techniek staat voor heel veel tegenwoordig. Onder normale omstandigheden zou ik dat zelfs overdreven vinden, maar nu ben ik daar heel blij mee. Ik ben weer wat meer onzeker en voel me weer wat minder goed in mijn vel. De verhoogde medicatie schijnt effect te hebben en dat is maar goed ook want zo vlak voor ons vertrek naar Oostenrijk kunnen we zulke problemen wel missen !
Zondag zong Canzonetta haar laatste mis voor de zomer en gaf ik dat voorrang op het fietsen. We fietsen bij goed weer van thuis uit nog vaak, ik heb dus nog genoeg training. Marcel profiteerde van de gelegenheid om alleen te gaan trainen met een trike. Ik had met een koorlid vervoer geregeld van en naar de kerk zodat hij de handen vrij had. Bij Join2Bike weten ze dat ik af en toe het koor laat voorgaan en ik was met Pinksteren al niet gaan zingen, vandaar deze keuze. Na de viering was er een receptie in de kerk om het naamfeest van de H. Hartparochie te vieren. Daarmee kreeg deze laatste viering met Canzonetta een extra feestelijk tintje. Nu ik weer wat alcohol verdraag, kon ik weer eens genieten van een wit wijntje en dat deed deugd ! In de namiddag was er dan de traditionele koorbarbecue om het werkjaar af te sluiten. Voor de voetbalfans was er de mogelijkheid om de match van de Rode Duivels te volgen in de zaal terwijl de rest buiten in de tuin genoot van de prille zomerzon.
Het is een periode van etentjes en feestjes nu : zaterdag werd de Eerste Communie gevierd van een achterneefje van Marcel in de tuin van zijn nicht. Dat was tamelijk druk maar in open lucht en met mooi weer viel dat heel goed mee. Hun buren zullen het geweten hebben want er waren tamelijk wat jonge kinderen aan het spelen. Er stonden een grote trampoline en een zwembadje voor hen opgesteld. Ze hebben zich goed geamuseerd en de volwassenen ook. Met de hulp van haar moeder en zussen was er voor een koud buffet gezorgd. Dat viel heel erg in de smaak. Het was een leuke namiddag. Omwille van mijn medicatie bleven we niet al te lang. Ik word ook vlugger moe in een groep mensen zodat we nooit laat maken. Dat was zondag dus ook zo. Ik mis daardoor waarschijnlijk een deel van de animatie maar ik ben al blij dat ik beperkt kan deelnemen aan het feest !
Deze avond is er dan een afsluitend etentje met de groep van de conditietraining. De kinestudenten hebben nu examens. De training wordt nu opgeschort tot september. Ik krijg deze zomer dus vrij op dinsdag. Ook de koorrepetities vallen weg op woensdag. Er zijn nog alleen de midzomerrepetities en het koorweekend in augustus voor we in september weer wekelijks repeteren op woensdagavond. We zullen dus tijd hebben voor avondwandelingen als de zon schijnt !
Goed dat we zaterdag op fietsvakantie vertrekken. Al die extra calorieën zullen gauw verbrand zijn !!!
Dinsdag - 17/06/2014 - Na een fietsweekend om U tegen te zeggen (bijna 100 km op mijn teller), kwam Join2Bike gisteravond bijeen in het Provinciehuis om zijn jaarprogramma van 2014 voor te stellen aan de pers. De gedeputeerde van Sport, Karin Brouwers, ontvangt ons daar jaarlijks. Zij draagt ons sportief integratieproject een warm hart toe. Deze bijeenkomst werd ingezet en beëindigd met een drankje. Daarvoor waren statafels klaargezet. Ik zat in de rolstoel omdat we voorzagen niet vlakbij te kunnen parkeren en we kregen gelijk. De weinige plaatsen voor gehandicapten waren volzet dus die rolstoel kwam van pas. Eens we bij die statafels kwamen, ging ik liever recht staan. Als je zit, kom je met je neus amper boven zo'n tafel en rechtop praat je ook veel gemakkelijker. Het lukte mij om dit tamelijk lang vol te houden en dat viel op. Velen merkten op dat ik toch een behoorlijke lengte heb : op blote voeten meet ik 176 cm, tel daar schoenen met 5 cm hak bij en je komt aan 181 cm ! Vanop die hoogte voelt het ook wel anders aan, moet ik zeggen. Ik ben wel gewoon dat mensen naar mij opkijken en dat ik gemakkelijk over anderen heen kijk maar dit is toch weer een nieuwe ervaring ! Vroeger droeg ik altijd schoenen met een platte hak omdat ik zo al groot genoeg ben en omwille van mijn rug. Dat het lange staan zo goed ging, is ook weer een sprong voorwaarts. Ik kreeg er menige, bemoedigende opmerking over. Die 10 maanden conditietraining hebben resultaat. Bij het fietsen blijkt dat ook.
Op zaterdag was er een ontmoeting van Join2Bike met de mensen van 2WalkAgain.
http://www.towalkagain.be/
Er stond een gezamenlijke fietstocht op het programma. Zo konden zij zien wat er allemaal mogelijk is op het vlak van fietsen. We vertrokken voor een vlakke rit langs de vaart van Leuven naar Mechelen. Al gauw bleek het nodig om op te splitsen in 2 groepen : de snellere fietsers zouden helemaal tot Mechelen rijden, de tragere tot Kampenhout. Op de terugweg werd een pauze voorzien op een terras langs de vaart. Wij, Marcel en ik, reden voor de gelegenheid met gekoppelde trikes, werden bij de snelle groep ingedeeld. Zo heb ik ook eens het hele eind tot Mechelen gedaan. Zo kwam mijn teller voor zaterdag op 56 km. Het was een vlakke rit langs het water, veel variatie was er dus niet, maar het was de eerste keer dat ik zo'n afstand deed met de trike. Het viel enorm goed mee. Het weer was prachtig (niet te warm en droog) en met Marcel als machinist had ik geen klagen. Hij heeft die trip al meer gedaan met Robbe, onze jongste zoon, op een koersfiets dan. De tocht verliep zeer vlot en we konden een behoorlijk tempo aanhouden : vlotjes 20 km/u ! In Kampenhout moesten we een drukke weg en een brug over om verder door te kunnen rijden naar Mechelen. Die oversteek was niet zonder risico : een andere groep trikes kreeg materiaalpech bij een maneuver om de overkant te halen. Wij ontsnapten er als bij wonder aan : eens we de brug over waren, moesten we langs een smal paadje weer naar beneden om verder langs het water te kunnen rijden. Met een gewone fiets, op 2 wielen, is dat vrij simpel. Een trike, driewieler, is echter breder en heeft dus meer plaats nodig. Op dat paadje waren rioleringswerken geweest (die stonden echter niet aangegeven). Wij daalden dus niets vermoedend af en toen we op de plaats van die werken kwamen, weken we iets van het paadje af om een bos netels te vermijden waardoor het rechter achterwiel van Marcel net niet naast een betonblok reed, dat tussen de begroeiing onzichtbaar was. Eens beneden stopten we en ging Marcel kijken wat er aan de hand was om de volgers te kunnen waarschuwen. Hij sloeg met een stok de netels weg en stak de stok naast het betonblok zodat anderen niet anders kunnen dan netjes over dat blok rijden. De anderen van onze groep hebben echter een ander pad genomen en moesten omkeren waardoor ze dan materiaalpech kregen. Er zat voor hen niets anders op dan de assistentiewagen te bellen en daarmee terug te keren. Hun fietstocht zat er op. Dankzij de gsm's en een begeleider met een gewone fiets kwamen wij vrij snel te weten dat we niet langer moesten wachten en konden we verder rijden naar Mechelen. Die tocht verliep heel vlot en we kwamen tegen de middag aan bij Mechelen. Zo hebben we de achterkant van de zoo van Planckendael ook eens gezien. Je kan langs daar per fiets naar de zoo, maar die ingang was afgesloten (dat weten we nu dus ook). De terugtocht verliep uiterst vlot, zonder ongelukken/verrassingen. Eens terug in Tildonk stopten we aan het afgesproken terras om iets te drinken en even te hergroeperen. We misten de mensen van 2WalkAgain en waren wat ongerust. Na ruim een klein half uurtje kwamen ze dan toch toe. Ze waren in Mechelen even in het water gesprongen en vermits we geen telefoonnummers hadden uitgewisseld konden ze ons niet contacteren. Eind goed, al goed. Die dag waren we pas om 18u thuis, met 56 km op de teller.
Zondag deed Join2Bike mee aan de Geert Verheyen Classic, een fietstocht door het heuvelachtige Hageland van 75 tot 100 km. Robbe ging met de valide fietsers mee om de tocht van 75 km te gaan doen. Wij met de trikes (ik kreeg 2 machinisten deze keer, waardoor Marcel in het midden van onze triketrain zat) vertrokken vanuit Kessel-Lo en pikten aan op het parcours van de Classic in Pellenberg. Het werd een pittige tocht over berg en dal door de velden van Pellenberg, Lubbeek, Tielt-Winge. Daar was de eerste bevoorradingspost waar we zouden halt houden om te hergroeperen. Die tocht verliep ook heel vlot en het weer was weer uitmuntend (niet te warm en droog) ! We werden wel aldoor voorbij gereden door wielertoeristen die de volledige tour deden en kregen vaak aanmoedigingen te horen, op 1 onverlaat na die riep dat de laatste van ons team, ik dus, niets deed. Dat kon ik niet zomaar laten zeggen en riep hem na :"Kom eens terug, als ge durft !" Die zal dat waarschijnlijk wel niet gehoord hebben, zo snel waren ze...
Na ruim een uur was iedereen ter plekke en splitsten we weer op in groepen. De straffe mannen deden het hele parcours van de 75 km. de anderen, waar wij ons bij aansloten, zochten hun weg naar het Kasteel van Horst. Uiteindelijk kwam daar de hele groep van Join2Bike weer samen. Ik had Robbe laten weten dat we daar zaten, misschien heeft dat geholpen. Tegen dat de laatste validen daar toekwamen, waren wij uitgerust en konden we weer doorrijden naar huis. Dat bracht onze teller weer een dikke 30 km verder zodat we toch mogen zeggen dat we bijna 100 km gefietst hebben.
Tot zo ver het verslag over het fietsen. Sinds ik met de trike fiets, is mijn linkerbeen veel sterker geworden en heb ik er meer controle over. Ook mijn kinesisten bevestigen dat. Dat ik er gisteravond in slaagde om zo lang recht te staan, bewijst dat ook. Ik boek dus weer vooruitgang. Terug naar de persvoorstelling in het Provinciehuis nu. Daar stelde onze voorzitter het programma van Join2Bike 2014 voor. Volgende week zaterdag, 28/06, vertrekken we weer naar het Kaunertal in Oostenrijk. Daar krijgen we dit jaar een weekprogramma voorgeschoteld. De vorige jaren gingen we slechts voor enkele dagen om een berg te beklimmen en dat was het. Nu een hele week dus, dat belooft ! In die week krijgen we de kans om verschillende fietstochten te maken. Het Kaunertal ligt dicht bij het drielandenpunt Oostenrijk/Italië/Zwitserland. De straffe mannen gaan natuurlijk proberen die 3 landen per fiets te bereiken. Wij gaan het iets bescheidener doen. Het voorstel is dat ik samen met Marcel en Robbe in een triketrain een aantal ritten doe. Voor de 'die hards' is er een tocht voorzien van 4 cols (bergtoppen) die eindigt op de hoogste van 2 829 m hoogte. Die mannen zijn blijkbaar al een tijdje extra aan het trainen om die trip aan het eind van de zomer op 4 dagen te kunnen doen. Geen wonder dat we hen niet konden bijhouden, de vorige dagen ! Na deze voorstelling werden nog enkele medewerkers in de bloemetjes gezet voor hun onverdroten inzet tijdens de afgelopen 4 jaar. Zij rijden bij elke training/fietstocht met de volgwagen achter ons aan en bevoorraden ons met drank en energierijk voedsel of depanneren de ongelukkige slachtoffers van valpartijen of materiaalpech. Zulke mensen verdienen dat. Mede dankzij hen kunnen wij voluit gaan en ons hart ophalen op de fiets. Daarna werden nog enkele gulle schenkers vernoemd en, als kers op de taart, kwam er een grote cheque met de opbrengst van de Italiaanse avond van Bl.I.C. ter waarde van 2.000 euro ! Daar verschoten we danig van. Zoveel hadden we totaal niet verwacht. Daarmee kan de fietsotheek van Join2Bike weer even verder ! Wat je al niet kan bereiken met de inzet van een aantal goede zielen en vele helpende handen. Marcel stond er die avond echt versteld van dat zovele mensen er hun vrije tijd voor opofferden om dit waar te maken en met dit resultaat wordt nog maar eens bewezen tot wat mensen van goede wil in staat zijn !!! Wij zijn hen zeer erkentelijk uiteraard. Er is nog solidariteit onder de mensen, daar worden wij heel stil van...
Dinsdag - 10/06/2014 - Zo'n onweerachtig Pinksterweekend heb ik nog nooit meegemaakt. Ik had in het koor al laten weten dat ik met Pinksteren niet zou komen zingen omdat ik dringend nog wat fietstraining nodig had. Eind juni vertrekken we al naar Oostenrijk en dan moet ik in vorm zijn. Het belooft heel leuk te worden : ze voorzien 3 ligfietsen (trikes) voor mij, Marcel en Robbe. Dan kunnen wij samen op pad. Marcel en Robbe hebben hier geen ervaring mee, dat wordt dus een waagstuk. Het fijne aan Join2Bike is dat ze je heel goed begeleiden. Er zal dus een ervaren triker in de buurt blijven om mijn machinisten aan te sturen zodat we op de baan blijven.
Na het weekje Frankrijk, waarin bleek dat 9 jaar Franse lessen lonen (van mijn 10de tot mijn 20ste met 1 jaar onderbreking, vanwege een studiekeuze zonder talen), is het Frans weer op de achtergrond geraakt. Na enkele dagen begon ik al in het Frans te denken. Heel raar ! Spijtig dat ik mijn Franse schoondochter niet wat meer zie. Met haar hulp zou ik mijn Frans wat kunnen onderhouden. Ze zit nu volop in examens, dat zal dus nog wat moeten wachten. Ik heb tijd en zij voorlopig nog niet, dat is dus iets voor later... Op de terugreis dacht ik nog volop in het Frans maar eens we thuis waren, verdween dat snel weer uit mijn hoofd. Jaki complimenteerde mij voor mijn Frans, mijn schoonzus, Manu, heeft mij dat ook al eens gezegd. Ik zou dat op een of andere manier vaker moeten doen, maar ik ben al blij dat ik mij uit de slag kan trekken als het nodig is.
De fietstraining van zondag werd door het dreigende onweer in extremis afgelast. Wij stonden al klaar om te vertrekken toen we het bericht kregen. Wij vonden dat we het er toch op konden wagen en gewapend met regenjasjes vertrokken we toch richting Bierbeek, maar voor we halfweg waren, begon het al te druppelen. Onder de beschutting van wat bomen trokken we onze jasjes aan. Toen het erger werd, konden we schuilen onder een brug. Daar stonden we niet lang alleen. Na een kwartiertje leek het te gaan minderen en zijn we, in mijn derde elektrische versnelling, aan 22 km/u naar huis gesneld. We hadden toch ruim een uur gefietst. Robbe zei nog :"Dat is een uur gewonnen !" en ik geef hem gelijk.
De warmte/hitte van de laatste dagen speelt mij serieus parten. Mijn schoenen zijn ondraaglijk warm. Ik draag ze zo weinig mogelijk maar heb niet echt een alternatief. Ik kan wel sandalen aandoen maar daar kan ik niet mee stappen. Dat is een moeilijke keuze : zweten of stilzitten. Geen van beide ligt mij. Ik hoop dus op een droge zomer maar liever niet zo warm als de laatste dagen ! Vandaag ga ik nog eens naar de conditietraining. De voorlaatste keer voor de zomer. Dan beginnen de examens van de kinestudenten en valt die activiteit weg tot in september. In de zomermaanden zijn er ook geen koorrepetities. We zullen in een rustiger tempo kunnen gaan leven en wat meer uitstappen kunnen doen. Voorlopig is dat een week fietsen met Join2Bike in juni, een week fietsen met de kookploeg van het koor in juli en het koorweekend in augustus. Goed gespreid maar dat betekent wel steeds weer inpakken, vertrekken, uitpakken, wassen en strijken. Marcel zal niet veel rust hebben, och arme. Vroeger deed ik dat allemaal, maar toen was ik niet aan het werk en kon ik dat op mijn gemak doen. Nu probeer ik te helpen waar ik kan, maar dat stelt niet veel voor (met een nutteloze, lamme arm kom je niet ver !). Gelukkig genieten we graag van kleine dingen (een terrasje met een frisse pint of zo). In Frankrijk heb ik ondervonden dat ik weer wat alcohol verdraag. Champagne, rosé of een licht biertje gaan al weer. Dat is leuk : mijn 2 jaar geheelonthouding zitten erop !
Dinsdag - 03/06/2014 - Vorige week waren we op familiebezoek in Frankrijk, bij de kozijn van mijn vader langs zijn moeders kant. De heenreis verliep heel vlot, met niet al te veel regen en maar een klein beetje file in de buurt van Bordeaux. We overnachtten in Orléans, ongeveer halverwege Leuven - Arcachon in een Ibishotel. Die zijn niet zo prijzig en redelijk comfortabel. In Arcachon aangekomen, namen we zo vlug mogelijk, per sms, contact op met mijn achterneef. Hij belde ons dadelijk op om ons uit te nodigen voor het diner. Wij gingen daar graag op in en konden zo al heel snel bij hem op bezoek. Hij, Guy, en zijn vrouw, Jaki, verwelkomden ons heel hartelijk. Het was wel niet zo simpel om er binnen te geraken; hun voordeur bevindt zich op de eerste verdieping en daar leidt een korte draaitrap naartoe. Ik slaagde er moeizaam in om die trap te nemen, een alternatief was er niet, en we genoten van hun aangenaam gezelschap en een lekker, hoewel eenvoudig diner. Dat was oorspronkelijk niet zo voorzien maar we gingen graag in op hun aanbod omdat we onze fietsen bij hen konden stallen. Jaki kan blijkbaar toveren in haar keuken ! Wij hadden om afgesproken 's avonds niet bij hen te eten omwille van mijn medicatie. Die moet ik tamelijk stipt innemen met 2 uren ertussen (om 20u en om 22u), zo niet wordt het veel te laat eer ik kan gaan slapen.
Het reizen op zich gaat me tegenwoordig veel beter af dan vroeger. Toen had ik heel snel last van lage rugpijn bij langdurig zitten, dat is nu voorbij. Het lange liggen in het ziekenhuis, februari-maart 2011, heeft dat blijkbaar verholpen. Nu kunnen we ons beperken tot wat sanitaire stops, waardoor de reis heel wat vlotter verloopt en is, voor mij althans, niet meer zo pijnlijk als toen. Dat is een 'serieuze' meevaller. Ik kan iedereen met lage rugpijn aanraden om een paar weken complete, platte rust te nemen. Dat werd me 30 jaar geleden al aangeraden bij mijn eerste lumbago, maar met een baby, Wim was toen nog niet verjaard, is dat bijna onmogelijk. Ik leerde wel heel creatief te zijn vanuit mijn zetel, waar ik zoveel mogelijk in ging platliggen. Omwille van de baby in huis kreeg ik gemakkelijk gezinshulp. Dat is een beetje vergelijkbaar met mijn huidige situatie, alleen zit ik nu heel veel in de rolstoel en kan ik minder goed mijn plan trekken.
Guy en Jaki hebben zich 2 volle dagen ter beschikking gesteld van ons om de omgeving wat te verkennen. De eerste dag regende het, dus werd het een rondrit met de auto. Arcachon zelf kenden we al omdat onze tweede zoon, Mattias, daar ooit enkele maanden gewerkt heeft. We waren hem daar toen, samen met Wim, gaan opzoeken en gaan kamperen in de buurt. Hadden we toen geweten dat ik daar vlakbij familie had wonen, waren we er toen zeker al langs geweest. Dat moet in 2006 geweest zijn en Guy is pas in 2007 boven water gekomen. Onder impuls van Jaki is hij bij zijn pensionering op zoek gegaan naar de familie van zijn vader. Omdat zijn vader nooit over familie gesproken had, nam hij aan dat er geen familie was. Na het overlijden van zijn vader had hij echter enkele brieven en foto's gevonden in een doos op diens zolder. Zijn vader was al 50 toen Guy geboren werd. Hij is dus heel wat jonger dan zijn generatiegenoten. Van zijn naaste neven en nichten zijn er al enkele overleden, waaronder mijn vader, en de anderen hebben een gezegende leeftijd. Mijn meter is al 90, haar nicht bijna 100. Als hij nog langer gewacht had, schoot er bijna niemand meer over !
Omdat wij Arcachon al kenden, konden Guy en Jaki zich concentreren op hun eigen streek, rond het bassin van Arcachon :
http://www.bassin-arcachon.com/
zijn vele, kleine haventjes en fiets- en wandelwegen maken de streek heel aangenaam om te bezoeken. Spijtig dat wij zo veraf wonen, dan konden we wat vaker daar naartoe.
De volgende dag begon droog en zonnig en daar profiteerden we van om wat te gaan fietsen. Zo hadden we onze fietsen niet voor niets meegebracht. Marcel heeft in onze auto iets gemaakt waarop hij mijn trike kan vastmaken. Zijn eigen fiets stond achterop op een fietsendrager op de trekhaak van de auto. Met de rolstoel er nog bij en onze bagage in kleine reistassen zat die behoorlijk vol voor een reis van 6 dagen. We hebben er enorm van genoten en zijn blij die tak van de familie van mijn vader wat beter te leren kennen. Buiten mijn meter en haar zoon, ken ik die familie eigenlijk niet. Mijn vader was niet zo'n 'familieman'. Hij had alleen contact met zijn zus en zijn moeder. Bij uitzondering bezocht hij een enkele keer zijn familie in Brugge. Hij was de enige met een kroostrijk gezin, misschien zat dat er voor iets tussen, dat weet ik eigenlijk niet en ik kan het hem niet meer vragen...
Met deze reis zetten we een punt achter de serie familiebezoeken. Volgend jaar gaan we eens echt op vakantie : gewoon onder ons, een paar weekjes erop uit. Het heeft deugd gedaan al die mensen te bezoeken maar nu wordt het tijd om wat tijd te nemen voor onszelf. Sedert mijn CVA hebben we dat nog niet echt gedaan...
Vrijdag - 23/05/2014 - Vandaag geen kine. De nieuwe praktijk wordt ingehuldigd met een receptie. Dat is nog eens een goede reden ! Laat ons hopen dat het deze namiddag droog blijft ! Het is gisteravond ook nog droog en zacht gebleven. We zijn buiten op een terras iets gaan eten met mijn moeder, haar zus en schoonbroer. Deze laatsten waren langs gekomen omdat het de verjaardag van mijn vader was.
Die zou nu 85 jaar oud zijn maar hij is 16 jaar geleden al overleden aan longkanker. Hij was zo fier dat hij tot 65 jaar was blijven werken, maar hij heeft niet veel kunnen genieten van zijn pensioen. Hij werd al gauw magerder en trager dan hij ooit geweest was. Dat had ons moeten alarmeren maar hij had zo'n afkeer van dokters en ziekenhuizen dat hij zich zelfs niet liet onderzoeken en verzweeg dat hij pijn had tot hij het niet langer kon verstoppen. Toen was het eigenlijk al te laat. Er werd nog gestart met chemo, eens de juiste diagnose van longkanker gesteld was. Korte tijd later werd het duidelijk dat zijn tijd gekomen was. Hallucinant snel ging dat. Gelukkig waren mijn zus en ik toen nog huisvrouw en konden wij ons gemakkelijk vrij maken om ons moeder en hem bij te staan. Na 6 weken was het al zover. Om het wat draaglijk te houden werd al gauw overgegaan op comfortbehandeling. Verdere behandeling was niet meer mogelijk omdat hij zeer sterk en snel verzwakte en veel pijn had. Mijn zus en ik bleven die laatste week dag en nacht bij hen. Om ons moeder de kans te geven om 's nachts wat te slapen. Onze broer kwam ijlings terug uit Frankrijk. Hij was een week eerder nog op bezoek geweest en kon niet geloven dat het ineens zo achteruit ging. Ik raadde hem aan om te komen kijken en dat deed hij dan ook.
Korte tijd daarna veranderde ons leven drastisch. Mijn zus en ik vonden allebei werk en gingen aan de slag. Zij in het onderwijs, ik in de boekhouding. In 2001 ging Sabena failliet en dreigde Marcel zonder werk te vallen. Ik had de laatste 10 jaar de wereldwinkel van Kessel-Lo mee opgericht en de boekhouding daarvan op mij genomen. Daardoor had ik mijn diploma weer opgediept. Mijn studie opgefrist, op computer leren werken en was ik klaar voor de arbeidsmarkt. Ik begon te solliciteren om Marcel de kans te bieden rustig uit te kijken naar ander werk. Na 3 weken had ik al prijs : de Alma zag mij wel zitten. Ik tekende op 13/09/2001 mijn eerste, tijdelijke contract als administratief medewerker. Dat was vlak na de instorting van de WTC torens in New York ! Dat vergeet ik dus nooit meer. Nu ik werkte, was het ook niet meer nodig dat Marcel nog ploegendienst moest doen. We zouden er met werk overdag ook wel komen. Na een jaar zoeken en proberen, kon Marcel aan de slag in het ziekenhuis, Gasthuisberg, hier in Leuven, op fietsafstand van ons huis. Bijna te mooi om waar te zijn. Carrière maken, zit er daar niet in maar nu ik buiten strijd ben, komt dat nog goed uit. Tijdens mijn verblijf in Gasthuisberg, nu 3 jaar geleden, kon hij mij dagelijks gemakkelijk bezoeken. Soms meerdere keren per dag kwam hij even langs. Eens ik stabiel was en niet meer in levensgevaar kon hij wat verademen. De kinderen waren tijdens mijn verblijf op de intensieve dienst uit het buitenland overgekomen : Wim vanuit Osaka (Japan), Mattias vanuit Budapest (Hongarije). Dat was een heel gedoe geweest. Gelukkig was Robbe gewoon thuis. Na enkele dagen vertrokken Wim en Mattias weer naar het buitenland. Wim moest zijn studie gaan afmaken, Mattias zijn stage. Een week later waren er dan die aardbeving en tsunami in Japan. Normaal zouden Marcel en ik toen ook in Japan geweest zijn. Wij zouden Wim gaan opzoeken en hadden een reis geboekt maar we gaan dat later nog wel doen. We houden dat nog tegoed.
Volgende week gaan we op bezoek bij een neef van mijn vader in Arcachon. Daar heeft Mattias nog een tijdje gewerkt. Hadden we toen geweten dat daar familie woonde, waren we er zeker langs gegaan. Nu hebben we daar gewoon een weekje gekampeerd met Wim. Het klimaat is daar wat zachter dan hier omdat het heel wat zuidelijker ligt (ter hoogte van Bordeaux aan de kust). Enkele jaren later bleek ik daar ineens familie te hebben. We werden verrast door het nieuws van onze familie in Brugge. Ze hadden op het graf van een familielid een briefje gevonden met een telefoonnummer uit Frankrijk. Omdat het in het frans was, namen zij contact op met de Brusselse tak van de familie. Zij belden naar Frankrijk en wat daarna volgde, is een echte familiekroniek. Het raadsel van de spoorloze nonkel Arthur werd eindelijk opgelost. Hij was de jongste broer van mijn grootmoeder. Na de eerste wereldoorlog was hij naar Frankrijk getrokken en had geen contact meer gehad met zijn familie. Mijn grootmoeder heeft haar broer heel erg gemist en verzuchte vaak : "Hoe zou het met Arthur zijn ? Leeft hij nog ?" Het antwoord kennen we nu : hij trouwde en kreeg een zoon. Die zoon is, bij zijn pensioen, op zoek gegaan naar de familie van zijn vader. Het toeval wil dat zijn kleindochter de naam van mijn grootmoeder draagt : Marie Vandenbussche. Of dat echt toeval is, kom ik waarschijnlijk volgende week te weten...
