cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
12-08-2014
Dinsdag - 12/08/2014 - Deze maand lijkt de familiemaand, of zo is ze toch begonnen. In 10 dagen tijd heb ik alle zussen en broers van mijn moeder weer gezien. De zussen kwamen hier, samen met haar, langs op 01/08, toen we net terug waren van onze fietsweek in Beernem. Op 09/08 was haar jongste broer op bezoek en zijn we samen iets gaan eten. Op 10/08 ben ik eindelijk op bezoek kunnen gaan bij mijn peter, de oudste broer van mijn moeder. Hij heeft eind vorig jaar een ongeval gehad met zijn scooter waarbij hij zijn heup brak. Gezien zijn hoge leeftijd, hij werd in december 85 jaar, kan hij geen zware operatie meer aan. Daardoor kan hij niet meer zelfstandig wonen en is hij van het ziekenhuis overgeplaatst naar een rusthuis. Hij is daar nu al enkele maanden, het werd dus tijd dat ik hem eens opzocht.
Ik kon hem bereiken via telefoon en informeerde eerst of hij die namiddag vrij was. Dat had één van zijn zonen mij aangeraden. Een rusthuis is duidelijk geen ziekenhuis. Er zat niemand aan het onthaal die ons de weg kon wijzen. Daar zaten wel heel wat oudjes bijeen maar die konden ons niet verder helpen. Ik heb hem dus nog eens moeten bellen om de afdeling en zijn kamernummer te weten te komen. Zo kwamen we al gauw op het goede spoor en we werden op sleeptouw genomen door het vriendelijke personeel, dat ons zelfs begeleidde tot aan zijn kamer. Hij was blij verrast toen hij ons zag want hij had niet goed begrepen wie er nu eigenlijk op komst was. Hij moet zijn kamer met niemand delen, ze is dan ook vrij klein. Hij heeft zich geïnstalleerd met eigen spullen uit zijn huis waaronder heel wat schilderijen van zijn vader (Joz. Op de Beeck) en dozen vol cd's. Over mijn grootvader vond ik dit op het internet :http://weekend.knack.be/lifestyle/wonen/antiek/jozef-op-de-beeck/article-7000665672328.htm
Het kamertje is daardoor wat overladen maar voelt toch knus aan. Hij heeft nu ook voor het eerst digitale televisie. Ik heb een poging gedaan om hem er wegwijs in te maken en vond een muziekzender met licht klassieke muziek. Die vond hij goed en dat mocht blijven staan. Toen wij toekwamen stond de RAI op en dat ligt hem niet zo. Over het personeel had hij niets dan lof en dat deed mij plezier. Als je zo van de ene dag op de andere je zelfstandigheid moet opgeven en niet meer naar huis kan, dat is wel heel wat meer dan wat mij overkwam. Ik ben ook mijn zelfstandigheid kwijt, maar ik ben weer thuis en ik kan nog wat stappen en vooral 'fietsen'. Dat maakt voor mij veel goed. Hij zit nu constant in een rolstoel en de enige activiteit van de dag is naar de eetzaal gaan voor het eten. Gelukkig maar, anders zat hij echt vast tussen die 4 muren. Hij is altijd een vrije vogel geweest en heeft zelfs een hele tijd in Frankrijk gewoond. We hopen hem voortaan wat vaker te kunnen opzoeken. Nu we weten waar en hoe hij daar woont, zal dat wel lukken.
Ik heb deze week ondervonden waar het herwerken van mijn koorpartituren goed voor is. Ik had vorige maand serieus last van een stijve nek. Nu ik weer met die partituren bezig ben, is die al heel wat soepeler geworden. Het voortdurend heen en weer kijken, van papier naar scherm en terug, helpt erg goed. Ik hoop zo alle stukken die we nodig hebben op het koorweekend, volgende week, tijdig klaar te krijgen. Dat zal het repeteren veel vlotter en aangenamer maken. Nu nog hopen op goed weer, dan kan het niet meer stuk !
Dinsdag - 05/08/2014 - Het was een heerlijk weekje fietsen rond Brugge. We hebben slechts 1 regendag gehad en zijn 1 keer gaan schuilen bij een wolkbreuk. Het tunneltje onder de spoorlijn van Beernem liep echter onder water. Dat hebben ze nog moeten leegpompen. We zijn er op tijd vertrokken. Kletsnat tot in mijn schoenen, was ik !
Gelukkig was alleen de bovenkant van mijn schoenen nat. Na een nachtje drogen, kon ik ze alweer aandoen. De volgende dag miezerde het en hebben we het Provinciaal Domein bezocht : een echt 'domein'. Daar is dat van Kessel-Lo maar een parkje tegen. Je kan er uren in wandelen en het duurt lang voor je per fiets de andere kant bereikt. Daar is Vlaams Brabant te klein voor ! Voor wie wil weten waar we geweest zijn : http://www.belvilla.nl/vakantiehuizen/landhuis-beernem-18-personen-BE-8730-09
We hebben de wijde omgeving verkend : Damme, Aalter, Ruiselede en dan vergeet ik er nog eentje waar we de tweede dag naartoe gereden zijn. De eerste en de laatste dag waren dagtochten met picknick onderweg. Zo'n dikke 50 km. Mijn benen en handen zijn weer wat bruiner geworden. Ik moet eraan denken om de band van mijn beugel wat vaker los te doen. Daaronder is mijn huid heel wit, net als mijn voeten : echt geen zicht !
De uitbater kwam dagelijks even langs en bracht telkens iets mee : meestal bessen, die hij op enkele velden in de buurt kweekte. Een andere keer had hij een boek bij : 'De geheimen van Beernem' of zoiets. Daarin stond beschreven hoe de streek geëvolueerd was sedert de Franse Revolutie in de 18de eeuw. De Fransen hadden er heel wat gronden en kastelen/kloosters aangeslagen en nadien voor weinig geld weer verkocht. Zo waren er nieuwe mensen in het bezit gekomen van grote eigendommen. Zij legden de bewoners hun wil op waardoor er nieuw soort feodaal systeem ontstond dat de bewoners onderdrukte. Het werd een gewoonte dat de mensen gingen 'dienen' op het kasteel. Nu begrijp ik waarom mijn grootmoeder op haar 14de al moest gaan dienen als kindermeisje bij een rijke familie in Doornik. Dat was nog voor WO I ! Daar leerde ze mooi Frans spreken en ook heel lekker koken. Eén van de kinderen was echter gehandicapt en dat was niet gemakkelijk. Tijdens de oorlog lieten die mensen hun kinderen met het personeel achter op hun domein om te gaan schuilen in de stad. Onbegrijpelijk !
In dat boek staat ook beschreven wat er tijdens en na de oorlog gebeurde in Beernem. Door die gebeurtenissen (enkele verdwijningen/moorden) heeft Beernem een hele tijd in alle kranten gestaan. Het huis waar wij logeerden was een gerenoveerde stalling. In het woonhuis woonde een weduwe met 11 kinderen : 9 meisjes en 2 jongens. De oudste zoon verdween en werd pas een hele tijd later teruggevonden in het water. Eerst dacht men aan verdrinking maar achteraf bleek het moord te zijn. De plaatselijke politie pakte de zaak niet erg grondig aan waardoor de moeder zich achteraf burgerlijke partij stelde en het toch nog tot een proces kwam. Na een grondige lijkschouwing stond het vast dat het om moord ging en kwam het gerechtelijk onderzoek pas echt op gang. Er werden 3 mensen aangehouden (degenen waarmee die zoon die avond op stap geweest was. Uiteindelijk werden er 2 veroordeeld tot 10 jaar gevangenis elk.
Een andere moord werd nooit opgehelderd en een verdwenen man werd nooit gevonden waardoor zijn vrouw veel moeite had om haar gezin te onderhouden. Ze werd niet erkend als weduwe omdat er geen lijk was. Haar kinderen hebben na de dood van hun moeder nog problemen gehad met de nalatenschap omdat hun vader officieel nog leefde. Wat een toestanden allemaal ! Ik heb het boek helemaal uitgelezen omdat het over de geboortestreek van mijn grootmoeder ging en geschiedenis altijd wel interessant is. De anderen speelden ondertussen buiten in de tuin petanque, Kubb of Mölkky tot het donker werd. Ik deed zoveel mogelijk mee en heb het laatste spel Mölkky zelfs gewonnen ! Het was een heel leuke week. Nu kijken we stilaan uit naar het koorweekend van 21/08 tot en met 24/08. Dat wordt ook leuk met 11 repetities en een free podium !
Dinsdag - 22/07/2014 - Mijn kinesisten Anouk en Jozefien hebben me veel stof gegeven om over na te denken. Anouk zei dat ze nog heel wat verwacht van mijn linkerarm. Die doet de laatste tijd meer dan ze verwacht. Ze vertelde van een patiënt, die al enkele jaren bij haar in behandeling is, onlangs zei dat haar arm nu weer aanvoelt zoals vroeger. Daarmee wou ze zeggen : niet te snel opgeven, als we blijven oefenen, kan er nog veel gebeuren ! Ik ben dus weer super gemotiveerd om voort te doen !!!
Jozefien zei dat je hersenen snel vergeten wat niet meer beweegt. Dat is dus bij mij gebeurd. Door die verlamming kan ik mijn arm amper bewegen, daardoor weten mijn hersenen niet meer dat die er nog is. Ik ben nu al enkele maanden bezig om het geheugen van mijn hersenen op te frissen door vaak over die arm te wrijven en hem te kneden. Zou dat geholpen hebben bij de verraste reactie van Anouk ? Anouk verbaast er zich ook over dat ik mijn vingertoppen wel kan laten bewegen terwijl mijn pols helemaal niet reageert op prikkels. Zou ik die ook nog aan de praat krijgen op deze manier ? Dat ben ik nu aan het proberen. Ik laat mezelf toe om elke dag 1 uur te spelen op het internet. Dat is op deze spellensite : http://www.zylom.com/be/nl/?utm_medium=cpc&gclid=CICpos_8nLgCFci23godj1gAMQ&utm_content=Branding&utm_term=Zylom&utm_campaign=BE-nl_Branding&utm_source=google. Daarop kan je gratis spelen als je de reclame erbij neemt. Voor spelen zonder reclame moet je betalen. Ik speel dus dagelijks 1 uurtje gratis. Wanneer je een level uitspeelt, komt er steeds reclame. Tijdens die reclame wrijf/kneed ik mijn linkerarm en -been gedurende een paar minuten. Als de vooruitgang van mijn arm daarvan het resultaat is, wil ik dat best volhouden. Ik ga nu ook meer aandacht geven aan mijn pols, eens zien of dat helpt !
Als je het effect ziet dat de conditietraining en het fietsen op mijn been heeft op relatief korte tijd (respectievelijk 10 en 4 maanden) dan is er nog heel wat mogelijk, denk ik. Het is gewoon een kwestie van volhouden. Mijn been is veel sterker geworden en ik heb er meer controle over, het bovenbeen alleszins, mijn knie en het onderbeen zijn nog wankel. Zonder spalk kan ik er niks mee aanvangen. Met die warme dagen van vorige week was dat niet simpel om die warme, hoge bottines te dragen. Ik heb nog een andere spalk, die ik in sandalen kan dragen, maar die steunt mijn enkel niet genoeg zodat ik er heel moeilijk mee stap. Ik moet dus kiezen stappen of zweten. Vanaf 30° C is het bijna niet te doen met die schoenen aan. Ik liep vroeger altijd op blote voeten rond als het zo warm was. Dat is nu uitgesloten, dus kies ik af en toe voor stil zitten i.p.v. zweten. Spijtig van mijn staptraining. Die zal even moeten wachten op frisser weer !
Ondertussen is Robbe weer terug van vakantie in Frankrijk. Hij heeft er zijn persoonlijk record op de Mont Ventoux scherper gesteld. Dat staat nu op 1u 38' ! Niet slecht na zijn hoogtestage met ons in Oostenrijk. Hij heeft de Beleuvenissen aan zich laten voorbij gaan om te kunnen bijslapen na zijn lange treinrit naar huis. Wij zijn er wel naartoe geweest : http://www.beleuvenissen.be/
Clouseau trad op, op de Oude Markt en daar zijn wij fan van : http://www.clouseau.be/
We waren duidelijk niet alleen, het plein stond helemaal vol. Uiteraard omdat het gratis was. Gelukkig was er een podium voorzien voor rolstoelgebruikers. Dat stond vlakbij een uitgang. Daardoor konden wij over de massa heen kijken en hadden we geen last van de drukte. Natuurlijk kwamen we daar volk van Join2Bike tegen. Mijn broer suggereert om dat om te dopen tot 'Join2trike', nu heel ons gezin op trikes heeft gereden. Daar heeft hij een punt ! Toen we in Leuven aankwamen om 21u was het er nog 26 ° C. Heel warm dus en ik had er niet aan gedacht om mijn hoge schoenen te ruilen voor sandalen met een spalk ! Ik heb mijn veters dan maar los gedaan en mijn schoenen zover mogelijk open gezet om de warmte beter te kunnen verdragen. Dat hielp toch een beetje. Clouseau speelde van 22u tot 23u30. Ze brachten een mix van nieuwe en oude nummers en dat werd door het publiek zeer op prijs gesteld. Na enkele bisnummers konden we dan om 24u eindelijk het plein verlaten. Daar waren stewards aanwezig die de massa in goede banen leidde. Voor de rolstoelgebruikers was dat zeer welkom. Zij hielpen ons van het podium af, waar ze eerder voor gezorgd hadden dat alleen deze mensen er op konden. Dat podium stond voor de regietoren halverwege het plein. Op andere festivals bestaat dat al langer, voor Leuven is dat vrij nieuw. Volgende keer mogen ze het wel groter maken, nu konden er hooguit 10 rolstoelen op. Maar goed dat we vroeg daar waren, anders was het moeilijker geweest om er op te geraken. Mensen die na ons kwamen, hadden moeite om er bij op te geraken. We hadden een leuke avond, het was weer enkele jaren geleden dat we nog eens naar zo'n optreden geweest waren.
Dat is toch een troef van Leuven in de zomer : door deze festiviteiten leeft de stad in de zomer. Vroeger viel er niks te beleven als de studenten de stad verlieten. Nu is er bijna elk weekend wel wat te beleven en blijft er leven in de brouwerij (buiten die van Stella Artois dan).
Dinsdag - 15/07/2014 - Mijn schouder heeft zich goed hersteld van de lange klim op de Kaunerberg. Na een paar dagen behandelen met ijs en pijnstillers is het leed weer geleden en kan ik weer verder vooruit kijken. Het voordeel van samenkomen met lotgenoten is dat ze je inspireren en moed geven om verder te blijven oefenen. Toen ik zag hoe iemand, met een gelijkaardige arm als de mijne, gewoon kon stappen, dacht ik dat ook te kunnen als ik maar genoeg oefen.
Mijn nuchtere kinesiste, Jozefien, zei natuurlijk dat dat een utopie is omdat die man geen beugel draagt. Dat viel mij een beetje tegen uiteraard maar wat extra oefenen kan nooit kwaad. Ze raadde mij aan om dit te bekijken met haar collega, Lieve, die 's maandags aan huis komt. Dat deden we dus gisteren en ze gaf me wat aanwijzingen : waar ik op moet letten qua evenwicht en tempo (vooral niet te snel willen stappen). Dat ga ik nu dus elke voormiddag doen, afgewisseld met andere oefeningen. Het moet zijn dat ik, ondanks mijn rustige aard, toch geen 'zittend gat' heb want het vooruitzicht van actief iets te kunnen doen wat mij vooruit helpt, trekt mij aan. Ik stap nu elke voormiddag 10 maal een traject van de living tot in de keuken (zo'n 12m) heen en weer. Daardoor voorkom ik ook het verstijven van het stilzitten en het geeft me een goed gevoel. Dat zal ik geleidelijk aan verder opbouwen want daarmee compenseer ik die training niet helemaal. Als die weer opstart in september hoop ik dezelfde conditie te hebben als nu. Mijn bewonderaars van Join2Bike hebben gezien hoeveel kracht ik in mijn benen heb en die wil ik behouden.
De commissie van het Vlaams Agentschap vroeg vorige week aan Marcel waarmee ik mij bezig hou. Hij zei dat ik pendel van scherm naar scherm (pc, tv, iPad). Dat klopt maar ik ben daar wel actief mee bezig. Ik zit niet heel de tijd te lezen of naar filmpjes te kijken. Ik schrijf mijn blog, zoek een en ander op, volg mijn mailbox op. Nu komt daar dat oefenen nog bij en ik ben ook weer bezig met het herwerken van koorpartituren. Ik moet zelfs de klok goed in het oog houden om alles gedaan te krijgen. Goed dat ik niet moet werken, dan zou dat allemaal niet meer kunnen !
Vorige zondag zijn we naar een huis, hier in de buurt gaan kijken. Dat staat te koop en de prijs leek ons schappelijk. We hebben plannen om in ons huis een lift te installeren maar voor het zover is, kijken we nog uit of we iets zonder trappen kunnen vinden. Dat huis, Molenstraat 34, is zeer goed onderhouden en heeft zelfs een traplift (de vorige bewoner leed aan MS). 3 jaar geleden zouden we niet getwijfeld hebben maar nu we nog maar 1 inwonende zoon hebben, is het ons toch wat te groot met 4 slaapkamers en een ruime zolder met vaste trap. Spijtig want je hebt er mooi zicht op de nieuwe wijk in aanbouw. De tuin is ZW georiënteerd, dat is ook al beter dan de onze, en hij is kleiner. De kelder, met dubbele garage, is weer groter dan nodig. We kunnen beter wat anticiperen op ons pensioen en iets kleiners zoeken. Ik heb dus weer een bijkomende activiteit op het internet : immoweb nakijken !
Dinsdag - 08/07/2014 - Wauw, wat een prachtige week was dat in Oostenrijk ! Niet gemakkelijk om dat samen te vatten. Ik ben net opnieuw begonnen want ik liep al verloren in details waardoor het eindeloos zou worden.
Na een lange autorit, van 06u30 tot na 20u00, kwamen we op zaterdagavond met 5 busjes toe in ons Hotel Weisseespitze :
http://www.weisseespitze.com/hotel.html
1 camionette zat vol fietsen, de andere busjes vol fietsers.
Het transport van de fietsen verliep minder vlot. Luc en Hilde waren daarvoor al vroeger vertrokken met een lichte vrachtwagen en een grote aanhangwagen. Met een aanhangwagen mag je in Duitsland maar 80 km/u doen. Om dat te compenseren, vertrokken zij dus eerder. We zagen hen nog een paar keer terug op de geplande tussenstops. Bij Ulm liep het echter mis. Daar werd de snelweg afgesloten vanwege een bomalarm. Ze hebben er verscheidene uren gestaan voor het verkeer weer op gang kwam. Ik lag al in bed toen zij toekwamen. Zo begon de hele onderneming al met een tegenvaller. Gelukkig konden zij ons hiervoor waarschuwen zodat de busjes via een omweg de afgesloten snelweg konden vermijden.
De volgende morgen begon, na het ontbijt, met een briefing waarbij Luc de plannen voor de volgende dagen voorstelde. Er zou elke dag gefietst kunnen worden, als het weer een beetje meezat. Onder het motto : niets moet, alles mag (binnen de mogelijkheden die we hebben qua mensen en materiaal). We hebben geluk gehad : slechts 1 dag is uitgeregend. Dat weerhield enkele dapperen er niet van om toch te gaan fietsen. De anderen genoten ondertussen van de welness in het hotel of een wandeling naar het dorp, zo hard regende het gelukkig niet. Wij waren bij de laatste groep, daardoor kon ik nog eens met Vera optrekken. Wij waren een hele tijd samen in Pellenberg in 2011 en hebben daar zelfs samen ergotherapie gehad. Dat schept een band, we zijn altijd blij als we elkaar terug zien!
Op zondag was er een viering ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van de kapel die naast het hotel staat. Om deze viering niet te verstoren, werd de start van onze eerste fietstocht, een klim naar het stuwmeer, uitgesteld tot 's middags. Een idee van de omgeving krijg je via deze link :
Bij ons vertrek begon het net stilletjes te regenen. Een fietsbroek biedt geen bescherming tegen nattigheid en om miserie te voorkomen, trok ik liever eerst een regenbroek aan. Ik werd onmiddellijk geholpen door enkele mensen van de begeleiding van Join2Bike (dat maakt deze groep ook zo bijzonder!). Daardoor was ik snel klaar om te vertrekken. Marcel en ik reden in gekoppelde trikes. Onze tandem was er dit jaar niet bij. Daar hebben we 2 jaar veel deugd aan beleefd maar zo'n trikes zijn ook een hele belevenis. Vooral voor de machinist is dat veel comfortabeler. Het sturen gaat veel gemakkelijker omdat de factor evenwicht wegvalt. Met een trike (driewieler) kan je sowieso niet vallen. Het opstappen is ook veel minder omslachtig. Eens de voeten in de pedalen zitten, kan je vertrekken. We kregen de laatste maand een extra trike thuis ter beschikking zodat we ons konden voorbereiden op dit exploot. Dat hebben we natuurlijk zoveel mogelijk gedaan, maar op vlakke weg is dat toch weer heel wat anders dan in de bergen !
Eens we ons ritme vonden, ging het vlot. De anderen waren voorop maar dat geeft niet, je moet toch op je eigen tempo rijden, zeggen ze altijd. Die eerste dag was Marcel machinist. Omwille van de bestuurbaarheid werden onze fietsen de volgende dag van plaats gewisseld en moest ik sturen. Dat was nieuw voor mij. Ik had al wel alleen gereden maar was nog nooit machinist geweest.
Op maandag stond er voor de revalidanten een vlakke rit in de omgeving op het programma. De recreanten vertrokken met de fiets van op de parking van het hotel. Ze deden een afdaling en reden via enkele tunnels naar een plein enkele kilometers verderop vanwaar de hele groep samen de vlakke rit zou doen. Na een terras bij een kasteel in de buurt zou de groep dan opsplitsen. De rit naar het kasteel was 'relatief' vlak. De bewegwijzerde fietsroute ging door het bos langs velden en weiden. Mijn vuurdoop aan het stuur viel nog mee, ook al ging het soms nogal sterk bergaf. Het was ook even zoeken om het kasteel te vinden. Dat stond tussen heel wat bomen en was niet zichtbaar van op de weg. Bij aankomst bleek het terras dan nog gesloten ook (Oeps, missertje van de organisatie ?). Maar het was een leuke tocht en zo hebben we toch wel iets meer gezien dan de Kaunertaler Gletsjerstrasse.
Om mijn krachten wat te sparen voor de beklimming van de berg, die voorzien werd voor dinsdag, besloot ik een dag rustig aan te doen. We reden mee met de bevoorrading om de dappere klimmers van die dag aan te moedigen. Zo kon ik die kant ook eens beleven. Ze vertrokken van aan het stuwmeer en reden dan, op hun eigen tempo, naar boven. Robbe deed de hele klim, vanaf het hotel, en kwam toch nog als eerste boven, als moeder ben je dan toch wel fier ! Hij heeft de vorige maanden naar deze klim toe geleefd en zich goed voorbereid, met dit resultaat. Hij werd al gauw 'de berggeit' genoemd. De volgwagen moest voortdurend op en af rijden en tegen de middag werd me dat toch wat te zwaar. Daarom greep ik de eerste kans om terug te keren naar het hotel aan. Zodoende kon ik toch nog wat rusten, wat toch de bedoeling is van een rustdag. Marcel bleef bij de bevoorrading en moedigde de klimmers mee aan. Dat supporteren was hem bij de '20 km door Brussel' ook al goed bevallen en hij had er zin in om dat nog eens te doen. De voetbal zorgde 's avonds voor animatie en ik kon vanop onze kamer de wedstrijd van onze 'rode duivels' heel goed volgen door de kreten van de fans. Ik wist dat er 3 goals waren geweest en 's morgens werd dat bevestigd : 2 - 1 voor de Belgen tegen Engeland. Ik was bij de gelukkigen die een juiste pronostiek hadden gemaakt. We waren met 12 winnaars ! De inzet werd ter plekke geschonken aan Join2Bike. De inzet van die mensen is goud waard ! Wanneer slapen die eigenlijk ? Er valt 's avonds altijd nog wat te sleutelen aan de fietsen en 's morgens staat alles klaar, met de banden netjes opgepompt, op ons te wachten. Elke avond schrijf je je in voor het programma van de volgende dag, zodat ze weten wat er nodig is om iedereen de kans te geven om mee te doen.
Op woensdag waren de weergoden tegen ons : het regende harder dan de vorige dagen. Er was zelfs sneeuw, onweer en hagel bij in andere valleien. Daardoor moest de planning herzien worden. Enkelen lieten zich hier niet door afschrikken en fietsten ook op deze dag. Het was gelukkig niet erg koud. Voorzien van de nodige paraplu's maakten wij een wandeling met enkelen van de groep. Achter het hotel loopt een verhard pad waarlangs je naar het volgende dorp kan rijden met rolstoelen/scooters zodat we ook die dag op stap konden. Hierna genoten we nog van het warme water in het zwembad in de kelder van het hotel. Zo was dit ook een aangename dag voor iedereen. 's Avonds legde Luc het plan voor onze laatste dag in het Kaunertal voor. De hoteleigenaar bood een trofee aan wanneer wij met 10 mensen, die van beneden in het dal vertrekken, de finish boven op de berg zouden halen. Al gauw waren er meer dan 10 kandidaten.
Donderdagmorgen konden degenen die aan de wedstrijd deelnamen een rugnummer afhalen en vertrekken vanaf het hotel. Eerst afdalen naar het dal en dan de hele klim tot boven op 2829 m hoogte. De revalidanten werden naar het stuwmeer gebracht om vanaf daar te starten voor het tweede gedeelte van de klim. De trikes vormden treintjes met 2 of 3 om zo met vereende krachten de klus te klaren. Ik vormde samen met Marcel en Robbe het familieteam Nolmans-Primo. Voor Robbe was dit meteen zijn vuurdoop voor het rijden met een triketrain. Hij had voordien niet de tijd gehad om dit uit te proberen. Hij was in 'bloedvorm' en had voelbaar 'goede benen'. Ik had van de vorige jaren onthouden dat je de bochten best via de buitenkant neemt. Dan kan je, als je uit de bocht komt, profiteren van een vlak stukje door de baan over te steken. Dat waardeerden mijn duwers ten zeerste. Met de nodige rust-, drink- en eetpauzes bereikten we vrij vlot de voorlaatste bocht. Daar stond men ons op te wachten met de boodschap dat de cameraploeg ons niet zo snel had verwacht. Ook dit jaar werd er gefilmd in het thema van Join2Bike : 'locked in, not locked out'.
Locked in is een toestand waarbij men zijn ledematen niet kan bewegen en alleen via de ogen contact kan maken met anderen. Dit is een van de mooiste doelstellingen van Join2Bike. Ze willen zoveel mogelijk mensen de kans geven om weer te gaan sporten en gaan mee op zoek naar aangepast materiaal. Het is niet zo verwonderlijk dat dit initiatief genomen wordt door verplegend personeel van een revalidatiecentrum. Het zegt veel over deze nobele mensen die zich, naast hun job, ook nog vrijwillig sociaal inzetten voor mensen met een ernstige fysieke beperking.
Deze dag werd afgesloten met een prijsuitreiking. De trofee van het hotel pronkt nu in Pellenberg op de afdeling revalidatie. Hopelijk inspireert hij nog velen na ons om ook mee te doen. Na de uitreiking en de bijhorende lovende woorden konden Marcel en ik eindelijk ons gelegenheidslied zingen. Het idee was vorig jaar ontstaan tijdens een slapeloze nacht. Dit heb ik geleerd in Pellenberg : als je niet kan slapen, probeer dan aan iets leuks te denken. Van piekeren wordt niemand beter. Op de melodie van 'Wild Rover'
http://www.youtube.com/watch?v=siQtzrI5w88
zongen we een aangepaste tekst over Join2Bike. Die hadden we enkele maanden geleden opgesteld samen met een paar groepsleden die wij kennen vanuit onze Chiro tijd (heel lang geleden dus). De hele groep zong meteen mee en de sfeer zat er goed in. Na dat intermezzo zat het er voor mij niet meer in om nog langer op te blijven. De anderen zijn nog blijven nakaarten in de bar.
De verhalen bij het ontbijt op de dag van de terugreis waren overduidelijk. Het was weer een hele belevenis om met deze groep op pad te gaan en het smaakt naar meer...
Dinsdag - 24/06/2014 - Mijn poetshulp is ziek. Ik profiteer van de rust in huis om nog wat te schrijven. Ik heb vorige donderdag weer een lichte epilepsie aanval gehad. Bij de laatste controle op neurologie werd me gezegd dat de dosering van de medicatie dan moet verhoogd worden. Het was gelukkig maar licht en direct weer voorbij. Het had iets van een 'kortsluiting' in mijn linkerbeen en mijn huisarts vond dat een goede omschrijving. Bij het opstaan uit de zetel weigerde dat been dienst. Ik kon er niets mee doen. Dat was schrikken ! Ik ben onmiddellijk weer gaan zitten en zei tegen Marcel wat ik voelde. Hij kwam ijlings uit de keuken tot bij mij uit vrees dat de aanval zou doorzetten. Gelukkig was dat niet zo en kon ik 5 minuten later gewoon opstaan en konden we aan tafel. Die avond en nacht verliepen verder rustig. Vrijdagmorgen belde ik mijn huisarts en ik kon die dag nog bij hem op consultatie komen. Hij gaf me de raad om hem voortaan via mail te contacteren. Hij volgt die op met zijn smartphone en dan kan hij sneller reageren. De moderne techniek staat voor heel veel tegenwoordig. Onder normale omstandigheden zou ik dat zelfs overdreven vinden, maar nu ben ik daar heel blij mee. Ik ben weer wat meer onzeker en voel me weer wat minder goed in mijn vel. De verhoogde medicatie schijnt effect te hebben en dat is maar goed ook want zo vlak voor ons vertrek naar Oostenrijk kunnen we zulke problemen wel missen !
Zondag zong Canzonetta haar laatste mis voor de zomer en gaf ik dat voorrang op het fietsen. We fietsen bij goed weer van thuis uit nog vaak, ik heb dus nog genoeg training. Marcel profiteerde van de gelegenheid om alleen te gaan trainen met een trike. Ik had met een koorlid vervoer geregeld van en naar de kerk zodat hij de handen vrij had. Bij Join2Bike weten ze dat ik af en toe het koor laat voorgaan en ik was met Pinksteren al niet gaan zingen, vandaar deze keuze. Na de viering was er een receptie in de kerk om het naamfeest van de H. Hartparochie te vieren. Daarmee kreeg deze laatste viering met Canzonetta een extra feestelijk tintje. Nu ik weer wat alcohol verdraag, kon ik weer eens genieten van een wit wijntje en dat deed deugd ! In de namiddag was er dan de traditionele koorbarbecue om het werkjaar af te sluiten. Voor de voetbalfans was er de mogelijkheid om de match van de Rode Duivels te volgen in de zaal terwijl de rest buiten in de tuin genoot van de prille zomerzon.
Het is een periode van etentjes en feestjes nu : zaterdag werd de Eerste Communie gevierd van een achterneefje van Marcel in de tuin van zijn nicht. Dat was tamelijk druk maar in open lucht en met mooi weer viel dat heel goed mee. Hun buren zullen het geweten hebben want er waren tamelijk wat jonge kinderen aan het spelen. Er stonden een grote trampoline en een zwembadje voor hen opgesteld. Ze hebben zich goed geamuseerd en de volwassenen ook. Met de hulp van haar moeder en zussen was er voor een koud buffet gezorgd. Dat viel heel erg in de smaak. Het was een leuke namiddag. Omwille van mijn medicatie bleven we niet al te lang. Ik word ook vlugger moe in een groep mensen zodat we nooit laat maken. Dat was zondag dus ook zo. Ik mis daardoor waarschijnlijk een deel van de animatie maar ik ben al blij dat ik beperkt kan deelnemen aan het feest !
Deze avond is er dan een afsluitend etentje met de groep van de conditietraining. De kinestudenten hebben nu examens. De training wordt nu opgeschort tot september. Ik krijg deze zomer dus vrij op dinsdag. Ook de koorrepetities vallen weg op woensdag. Er zijn nog alleen de midzomerrepetities en het koorweekend in augustus voor we in september weer wekelijks repeteren op woensdagavond. We zullen dus tijd hebben voor avondwandelingen als de zon schijnt !
Goed dat we zaterdag op fietsvakantie vertrekken. Al die extra calorieën zullen gauw verbrand zijn !!!
Dinsdag - 17/06/2014 - Na een fietsweekend om U tegen te zeggen (bijna 100 km op mijn teller), kwam Join2Bike gisteravond bijeen in het Provinciehuis om zijn jaarprogramma van 2014 voor te stellen aan de pers. De gedeputeerde van Sport, Karin Brouwers, ontvangt ons daar jaarlijks. Zij draagt ons sportief integratieproject een warm hart toe. Deze bijeenkomst werd ingezet en beëindigd met een drankje. Daarvoor waren statafels klaargezet. Ik zat in de rolstoel omdat we voorzagen niet vlakbij te kunnen parkeren en we kregen gelijk. De weinige plaatsen voor gehandicapten waren volzet dus die rolstoel kwam van pas. Eens we bij die statafels kwamen, ging ik liever recht staan. Als je zit, kom je met je neus amper boven zo'n tafel en rechtop praat je ook veel gemakkelijker. Het lukte mij om dit tamelijk lang vol te houden en dat viel op. Velen merkten op dat ik toch een behoorlijke lengte heb : op blote voeten meet ik 176 cm, tel daar schoenen met 5 cm hak bij en je komt aan 181 cm ! Vanop die hoogte voelt het ook wel anders aan, moet ik zeggen. Ik ben wel gewoon dat mensen naar mij opkijken en dat ik gemakkelijk over anderen heen kijk maar dit is toch weer een nieuwe ervaring ! Vroeger droeg ik altijd schoenen met een platte hak omdat ik zo al groot genoeg ben en omwille van mijn rug. Dat het lange staan zo goed ging, is ook weer een sprong voorwaarts. Ik kreeg er menige, bemoedigende opmerking over. Die 10 maanden conditietraining hebben resultaat. Bij het fietsen blijkt dat ook.
Op zaterdag was er een ontmoeting van Join2Bike met de mensen van 2WalkAgain.
http://www.towalkagain.be/
Er stond een gezamenlijke fietstocht op het programma. Zo konden zij zien wat er allemaal mogelijk is op het vlak van fietsen. We vertrokken voor een vlakke rit langs de vaart van Leuven naar Mechelen. Al gauw bleek het nodig om op te splitsen in 2 groepen : de snellere fietsers zouden helemaal tot Mechelen rijden, de tragere tot Kampenhout. Op de terugweg werd een pauze voorzien op een terras langs de vaart. Wij, Marcel en ik, reden voor de gelegenheid met gekoppelde trikes, werden bij de snelle groep ingedeeld. Zo heb ik ook eens het hele eind tot Mechelen gedaan. Zo kwam mijn teller voor zaterdag op 56 km. Het was een vlakke rit langs het water, veel variatie was er dus niet, maar het was de eerste keer dat ik zo'n afstand deed met de trike. Het viel enorm goed mee. Het weer was prachtig (niet te warm en droog) en met Marcel als machinist had ik geen klagen. Hij heeft die trip al meer gedaan met Robbe, onze jongste zoon, op een koersfiets dan. De tocht verliep zeer vlot en we konden een behoorlijk tempo aanhouden : vlotjes 20 km/u ! In Kampenhout moesten we een drukke weg en een brug over om verder door te kunnen rijden naar Mechelen. Die oversteek was niet zonder risico : een andere groep trikes kreeg materiaalpech bij een maneuver om de overkant te halen. Wij ontsnapten er als bij wonder aan : eens we de brug over waren, moesten we langs een smal paadje weer naar beneden om verder langs het water te kunnen rijden. Met een gewone fiets, op 2 wielen, is dat vrij simpel. Een trike, driewieler, is echter breder en heeft dus meer plaats nodig. Op dat paadje waren rioleringswerken geweest (die stonden echter niet aangegeven). Wij daalden dus niets vermoedend af en toen we op de plaats van die werken kwamen, weken we iets van het paadje af om een bos netels te vermijden waardoor het rechter achterwiel van Marcel net niet naast een betonblok reed, dat tussen de begroeiing onzichtbaar was. Eens beneden stopten we en ging Marcel kijken wat er aan de hand was om de volgers te kunnen waarschuwen. Hij sloeg met een stok de netels weg en stak de stok naast het betonblok zodat anderen niet anders kunnen dan netjes over dat blok rijden. De anderen van onze groep hebben echter een ander pad genomen en moesten omkeren waardoor ze dan materiaalpech kregen. Er zat voor hen niets anders op dan de assistentiewagen te bellen en daarmee terug te keren. Hun fietstocht zat er op. Dankzij de gsm's en een begeleider met een gewone fiets kwamen wij vrij snel te weten dat we niet langer moesten wachten en konden we verder rijden naar Mechelen. Die tocht verliep heel vlot en we kwamen tegen de middag aan bij Mechelen. Zo hebben we de achterkant van de zoo van Planckendael ook eens gezien. Je kan langs daar per fiets naar de zoo, maar die ingang was afgesloten (dat weten we nu dus ook). De terugtocht verliep uiterst vlot, zonder ongelukken/verrassingen. Eens terug in Tildonk stopten we aan het afgesproken terras om iets te drinken en even te hergroeperen. We misten de mensen van 2WalkAgain en waren wat ongerust. Na ruim een klein half uurtje kwamen ze dan toch toe. Ze waren in Mechelen even in het water gesprongen en vermits we geen telefoonnummers hadden uitgewisseld konden ze ons niet contacteren. Eind goed, al goed. Die dag waren we pas om 18u thuis, met 56 km op de teller.
Zondag deed Join2Bike mee aan de Geert Verheyen Classic, een fietstocht door het heuvelachtige Hageland van 75 tot 100 km. Robbe ging met de valide fietsers mee om de tocht van 75 km te gaan doen. Wij met de trikes (ik kreeg 2 machinisten deze keer, waardoor Marcel in het midden van onze triketrain zat) vertrokken vanuit Kessel-Lo en pikten aan op het parcours van de Classic in Pellenberg. Het werd een pittige tocht over berg en dal door de velden van Pellenberg, Lubbeek, Tielt-Winge. Daar was de eerste bevoorradingspost waar we zouden halt houden om te hergroeperen. Die tocht verliep ook heel vlot en het weer was weer uitmuntend (niet te warm en droog) ! We werden wel aldoor voorbij gereden door wielertoeristen die de volledige tour deden en kregen vaak aanmoedigingen te horen, op 1 onverlaat na die riep dat de laatste van ons team, ik dus, niets deed. Dat kon ik niet zomaar laten zeggen en riep hem na :"Kom eens terug, als ge durft !" Die zal dat waarschijnlijk wel niet gehoord hebben, zo snel waren ze...
Na ruim een uur was iedereen ter plekke en splitsten we weer op in groepen. De straffe mannen deden het hele parcours van de 75 km. de anderen, waar wij ons bij aansloten, zochten hun weg naar het Kasteel van Horst. Uiteindelijk kwam daar de hele groep van Join2Bike weer samen. Ik had Robbe laten weten dat we daar zaten, misschien heeft dat geholpen. Tegen dat de laatste validen daar toekwamen, waren wij uitgerust en konden we weer doorrijden naar huis. Dat bracht onze teller weer een dikke 30 km verder zodat we toch mogen zeggen dat we bijna 100 km gefietst hebben.
Tot zo ver het verslag over het fietsen. Sinds ik met de trike fiets, is mijn linkerbeen veel sterker geworden en heb ik er meer controle over. Ook mijn kinesisten bevestigen dat. Dat ik er gisteravond in slaagde om zo lang recht te staan, bewijst dat ook. Ik boek dus weer vooruitgang. Terug naar de persvoorstelling in het Provinciehuis nu. Daar stelde onze voorzitter het programma van Join2Bike 2014 voor. Volgende week zaterdag, 28/06, vertrekken we weer naar het Kaunertal in Oostenrijk. Daar krijgen we dit jaar een weekprogramma voorgeschoteld. De vorige jaren gingen we slechts voor enkele dagen om een berg te beklimmen en dat was het. Nu een hele week dus, dat belooft ! In die week krijgen we de kans om verschillende fietstochten te maken. Het Kaunertal ligt dicht bij het drielandenpunt Oostenrijk/Italië/Zwitserland. De straffe mannen gaan natuurlijk proberen die 3 landen per fiets te bereiken. Wij gaan het iets bescheidener doen. Het voorstel is dat ik samen met Marcel en Robbe in een triketrain een aantal ritten doe. Voor de 'die hards' is er een tocht voorzien van 4 cols (bergtoppen) die eindigt op de hoogste van 2 829 m hoogte. Die mannen zijn blijkbaar al een tijdje extra aan het trainen om die trip aan het eind van de zomer op 4 dagen te kunnen doen. Geen wonder dat we hen niet konden bijhouden, de vorige dagen ! Na deze voorstelling werden nog enkele medewerkers in de bloemetjes gezet voor hun onverdroten inzet tijdens de afgelopen 4 jaar. Zij rijden bij elke training/fietstocht met de volgwagen achter ons aan en bevoorraden ons met drank en energierijk voedsel of depanneren de ongelukkige slachtoffers van valpartijen of materiaalpech. Zulke mensen verdienen dat. Mede dankzij hen kunnen wij voluit gaan en ons hart ophalen op de fiets. Daarna werden nog enkele gulle schenkers vernoemd en, als kers op de taart, kwam er een grote cheque met de opbrengst van de Italiaanse avond van Bl.I.C. ter waarde van 2.000 euro ! Daar verschoten we danig van. Zoveel hadden we totaal niet verwacht. Daarmee kan de fietsotheek van Join2Bike weer even verder ! Wat je al niet kan bereiken met de inzet van een aantal goede zielen en vele helpende handen. Marcel stond er die avond echt versteld van dat zovele mensen er hun vrije tijd voor opofferden om dit waar te maken en met dit resultaat wordt nog maar eens bewezen tot wat mensen van goede wil in staat zijn !!! Wij zijn hen zeer erkentelijk uiteraard. Er is nog solidariteit onder de mensen, daar worden wij heel stil van...
Dinsdag - 10/06/2014 - Zo'n onweerachtig Pinksterweekend heb ik nog nooit meegemaakt. Ik had in het koor al laten weten dat ik met Pinksteren niet zou komen zingen omdat ik dringend nog wat fietstraining nodig had. Eind juni vertrekken we al naar Oostenrijk en dan moet ik in vorm zijn. Het belooft heel leuk te worden : ze voorzien 3 ligfietsen (trikes) voor mij, Marcel en Robbe. Dan kunnen wij samen op pad. Marcel en Robbe hebben hier geen ervaring mee, dat wordt dus een waagstuk. Het fijne aan Join2Bike is dat ze je heel goed begeleiden. Er zal dus een ervaren triker in de buurt blijven om mijn machinisten aan te sturen zodat we op de baan blijven.
Na het weekje Frankrijk, waarin bleek dat 9 jaar Franse lessen lonen (van mijn 10de tot mijn 20ste met 1 jaar onderbreking, vanwege een studiekeuze zonder talen), is het Frans weer op de achtergrond geraakt. Na enkele dagen begon ik al in het Frans te denken. Heel raar ! Spijtig dat ik mijn Franse schoondochter niet wat meer zie. Met haar hulp zou ik mijn Frans wat kunnen onderhouden. Ze zit nu volop in examens, dat zal dus nog wat moeten wachten. Ik heb tijd en zij voorlopig nog niet, dat is dus iets voor later... Op de terugreis dacht ik nog volop in het Frans maar eens we thuis waren, verdween dat snel weer uit mijn hoofd. Jaki complimenteerde mij voor mijn Frans, mijn schoonzus, Manu, heeft mij dat ook al eens gezegd. Ik zou dat op een of andere manier vaker moeten doen, maar ik ben al blij dat ik mij uit de slag kan trekken als het nodig is.
De fietstraining van zondag werd door het dreigende onweer in extremis afgelast. Wij stonden al klaar om te vertrekken toen we het bericht kregen. Wij vonden dat we het er toch op konden wagen en gewapend met regenjasjes vertrokken we toch richting Bierbeek, maar voor we halfweg waren, begon het al te druppelen. Onder de beschutting van wat bomen trokken we onze jasjes aan. Toen het erger werd, konden we schuilen onder een brug. Daar stonden we niet lang alleen. Na een kwartiertje leek het te gaan minderen en zijn we, in mijn derde elektrische versnelling, aan 22 km/u naar huis gesneld. We hadden toch ruim een uur gefietst. Robbe zei nog :"Dat is een uur gewonnen !" en ik geef hem gelijk.
De warmte/hitte van de laatste dagen speelt mij serieus parten. Mijn schoenen zijn ondraaglijk warm. Ik draag ze zo weinig mogelijk maar heb niet echt een alternatief. Ik kan wel sandalen aandoen maar daar kan ik niet mee stappen. Dat is een moeilijke keuze : zweten of stilzitten. Geen van beide ligt mij. Ik hoop dus op een droge zomer maar liever niet zo warm als de laatste dagen ! Vandaag ga ik nog eens naar de conditietraining. De voorlaatste keer voor de zomer. Dan beginnen de examens van de kinestudenten en valt die activiteit weg tot in september. In de zomermaanden zijn er ook geen koorrepetities. We zullen in een rustiger tempo kunnen gaan leven en wat meer uitstappen kunnen doen. Voorlopig is dat een week fietsen met Join2Bike in juni, een week fietsen met de kookploeg van het koor in juli en het koorweekend in augustus. Goed gespreid maar dat betekent wel steeds weer inpakken, vertrekken, uitpakken, wassen en strijken. Marcel zal niet veel rust hebben, och arme. Vroeger deed ik dat allemaal, maar toen was ik niet aan het werk en kon ik dat op mijn gemak doen. Nu probeer ik te helpen waar ik kan, maar dat stelt niet veel voor (met een nutteloze, lamme arm kom je niet ver !). Gelukkig genieten we graag van kleine dingen (een terrasje met een frisse pint of zo). In Frankrijk heb ik ondervonden dat ik weer wat alcohol verdraag. Champagne, rosé of een licht biertje gaan al weer. Dat is leuk : mijn 2 jaar geheelonthouding zitten erop !
Dinsdag - 03/06/2014 - Vorige week waren we op familiebezoek in Frankrijk, bij de kozijn van mijn vader langs zijn moeders kant. De heenreis verliep heel vlot, met niet al te veel regen en maar een klein beetje file in de buurt van Bordeaux. We overnachtten in Orléans, ongeveer halverwege Leuven - Arcachon in een Ibishotel. Die zijn niet zo prijzig en redelijk comfortabel. In Arcachon aangekomen, namen we zo vlug mogelijk, per sms, contact op met mijn achterneef. Hij belde ons dadelijk op om ons uit te nodigen voor het diner. Wij gingen daar graag op in en konden zo al heel snel bij hem op bezoek. Hij, Guy, en zijn vrouw, Jaki, verwelkomden ons heel hartelijk. Het was wel niet zo simpel om er binnen te geraken; hun voordeur bevindt zich op de eerste verdieping en daar leidt een korte draaitrap naartoe. Ik slaagde er moeizaam in om die trap te nemen, een alternatief was er niet, en we genoten van hun aangenaam gezelschap en een lekker, hoewel eenvoudig diner. Dat was oorspronkelijk niet zo voorzien maar we gingen graag in op hun aanbod omdat we onze fietsen bij hen konden stallen. Jaki kan blijkbaar toveren in haar keuken ! Wij hadden om afgesproken 's avonds niet bij hen te eten omwille van mijn medicatie. Die moet ik tamelijk stipt innemen met 2 uren ertussen (om 20u en om 22u), zo niet wordt het veel te laat eer ik kan gaan slapen.
Het reizen op zich gaat me tegenwoordig veel beter af dan vroeger. Toen had ik heel snel last van lage rugpijn bij langdurig zitten, dat is nu voorbij. Het lange liggen in het ziekenhuis, februari-maart 2011, heeft dat blijkbaar verholpen. Nu kunnen we ons beperken tot wat sanitaire stops, waardoor de reis heel wat vlotter verloopt en is, voor mij althans, niet meer zo pijnlijk als toen. Dat is een 'serieuze' meevaller. Ik kan iedereen met lage rugpijn aanraden om een paar weken complete, platte rust te nemen. Dat werd me 30 jaar geleden al aangeraden bij mijn eerste lumbago, maar met een baby, Wim was toen nog niet verjaard, is dat bijna onmogelijk. Ik leerde wel heel creatief te zijn vanuit mijn zetel, waar ik zoveel mogelijk in ging platliggen. Omwille van de baby in huis kreeg ik gemakkelijk gezinshulp. Dat is een beetje vergelijkbaar met mijn huidige situatie, alleen zit ik nu heel veel in de rolstoel en kan ik minder goed mijn plan trekken.
Guy en Jaki hebben zich 2 volle dagen ter beschikking gesteld van ons om de omgeving wat te verkennen. De eerste dag regende het, dus werd het een rondrit met de auto. Arcachon zelf kenden we al omdat onze tweede zoon, Mattias, daar ooit enkele maanden gewerkt heeft. We waren hem daar toen, samen met Wim, gaan opzoeken en gaan kamperen in de buurt. Hadden we toen geweten dat ik daar vlakbij familie had wonen, waren we er toen zeker al langs geweest. Dat moet in 2006 geweest zijn en Guy is pas in 2007 boven water gekomen. Onder impuls van Jaki is hij bij zijn pensionering op zoek gegaan naar de familie van zijn vader. Omdat zijn vader nooit over familie gesproken had, nam hij aan dat er geen familie was. Na het overlijden van zijn vader had hij echter enkele brieven en foto's gevonden in een doos op diens zolder. Zijn vader was al 50 toen Guy geboren werd. Hij is dus heel wat jonger dan zijn generatiegenoten. Van zijn naaste neven en nichten zijn er al enkele overleden, waaronder mijn vader, en de anderen hebben een gezegende leeftijd. Mijn meter is al 90, haar nicht bijna 100. Als hij nog langer gewacht had, schoot er bijna niemand meer over !
Omdat wij Arcachon al kenden, konden Guy en Jaki zich concentreren op hun eigen streek, rond het bassin van Arcachon :
http://www.bassin-arcachon.com/
zijn vele, kleine haventjes en fiets- en wandelwegen maken de streek heel aangenaam om te bezoeken. Spijtig dat wij zo veraf wonen, dan konden we wat vaker daar naartoe.
De volgende dag begon droog en zonnig en daar profiteerden we van om wat te gaan fietsen. Zo hadden we onze fietsen niet voor niets meegebracht. Marcel heeft in onze auto iets gemaakt waarop hij mijn trike kan vastmaken. Zijn eigen fiets stond achterop op een fietsendrager op de trekhaak van de auto. Met de rolstoel er nog bij en onze bagage in kleine reistassen zat die behoorlijk vol voor een reis van 6 dagen. We hebben er enorm van genoten en zijn blij die tak van de familie van mijn vader wat beter te leren kennen. Buiten mijn meter en haar zoon, ken ik die familie eigenlijk niet. Mijn vader was niet zo'n 'familieman'. Hij had alleen contact met zijn zus en zijn moeder. Bij uitzondering bezocht hij een enkele keer zijn familie in Brugge. Hij was de enige met een kroostrijk gezin, misschien zat dat er voor iets tussen, dat weet ik eigenlijk niet en ik kan het hem niet meer vragen...
Met deze reis zetten we een punt achter de serie familiebezoeken. Volgend jaar gaan we eens echt op vakantie : gewoon onder ons, een paar weekjes erop uit. Het heeft deugd gedaan al die mensen te bezoeken maar nu wordt het tijd om wat tijd te nemen voor onszelf. Sedert mijn CVA hebben we dat nog niet echt gedaan...
Vrijdag - 23/05/2014 - Vandaag geen kine. De nieuwe praktijk wordt ingehuldigd met een receptie. Dat is nog eens een goede reden ! Laat ons hopen dat het deze namiddag droog blijft ! Het is gisteravond ook nog droog en zacht gebleven. We zijn buiten op een terras iets gaan eten met mijn moeder, haar zus en schoonbroer. Deze laatsten waren langs gekomen omdat het de verjaardag van mijn vader was.
Die zou nu 85 jaar oud zijn maar hij is 16 jaar geleden al overleden aan longkanker. Hij was zo fier dat hij tot 65 jaar was blijven werken, maar hij heeft niet veel kunnen genieten van zijn pensioen. Hij werd al gauw magerder en trager dan hij ooit geweest was. Dat had ons moeten alarmeren maar hij had zo'n afkeer van dokters en ziekenhuizen dat hij zich zelfs niet liet onderzoeken en verzweeg dat hij pijn had tot hij het niet langer kon verstoppen. Toen was het eigenlijk al te laat. Er werd nog gestart met chemo, eens de juiste diagnose van longkanker gesteld was. Korte tijd later werd het duidelijk dat zijn tijd gekomen was. Hallucinant snel ging dat. Gelukkig waren mijn zus en ik toen nog huisvrouw en konden wij ons gemakkelijk vrij maken om ons moeder en hem bij te staan. Na 6 weken was het al zover. Om het wat draaglijk te houden werd al gauw overgegaan op comfortbehandeling. Verdere behandeling was niet meer mogelijk omdat hij zeer sterk en snel verzwakte en veel pijn had. Mijn zus en ik bleven die laatste week dag en nacht bij hen. Om ons moeder de kans te geven om 's nachts wat te slapen. Onze broer kwam ijlings terug uit Frankrijk. Hij was een week eerder nog op bezoek geweest en kon niet geloven dat het ineens zo achteruit ging. Ik raadde hem aan om te komen kijken en dat deed hij dan ook.
Korte tijd daarna veranderde ons leven drastisch. Mijn zus en ik vonden allebei werk en gingen aan de slag. Zij in het onderwijs, ik in de boekhouding. In 2001 ging Sabena failliet en dreigde Marcel zonder werk te vallen. Ik had de laatste 10 jaar de wereldwinkel van Kessel-Lo mee opgericht en de boekhouding daarvan op mij genomen. Daardoor had ik mijn diploma weer opgediept. Mijn studie opgefrist, op computer leren werken en was ik klaar voor de arbeidsmarkt. Ik begon te solliciteren om Marcel de kans te bieden rustig uit te kijken naar ander werk. Na 3 weken had ik al prijs : de Alma zag mij wel zitten. Ik tekende op 13/09/2001 mijn eerste, tijdelijke contract als administratief medewerker. Dat was vlak na de instorting van de WTC torens in New York ! Dat vergeet ik dus nooit meer. Nu ik werkte, was het ook niet meer nodig dat Marcel nog ploegendienst moest doen. We zouden er met werk overdag ook wel komen. Na een jaar zoeken en proberen, kon Marcel aan de slag in het ziekenhuis, Gasthuisberg, hier in Leuven, op fietsafstand van ons huis. Bijna te mooi om waar te zijn. Carrière maken, zit er daar niet in maar nu ik buiten strijd ben, komt dat nog goed uit. Tijdens mijn verblijf in Gasthuisberg, nu 3 jaar geleden, kon hij mij dagelijks gemakkelijk bezoeken. Soms meerdere keren per dag kwam hij even langs. Eens ik stabiel was en niet meer in levensgevaar kon hij wat verademen. De kinderen waren tijdens mijn verblijf op de intensieve dienst uit het buitenland overgekomen : Wim vanuit Osaka (Japan), Mattias vanuit Budapest (Hongarije). Dat was een heel gedoe geweest. Gelukkig was Robbe gewoon thuis. Na enkele dagen vertrokken Wim en Mattias weer naar het buitenland. Wim moest zijn studie gaan afmaken, Mattias zijn stage. Een week later waren er dan die aardbeving en tsunami in Japan. Normaal zouden Marcel en ik toen ook in Japan geweest zijn. Wij zouden Wim gaan opzoeken en hadden een reis geboekt maar we gaan dat later nog wel doen. We houden dat nog tegoed.
Volgende week gaan we op bezoek bij een neef van mijn vader in Arcachon. Daar heeft Mattias nog een tijdje gewerkt. Hadden we toen geweten dat daar familie woonde, waren we er zeker langs gegaan. Nu hebben we daar gewoon een weekje gekampeerd met Wim. Het klimaat is daar wat zachter dan hier omdat het heel wat zuidelijker ligt (ter hoogte van Bordeaux aan de kust). Enkele jaren later bleek ik daar ineens familie te hebben. We werden verrast door het nieuws van onze familie in Brugge. Ze hadden op het graf van een familielid een briefje gevonden met een telefoonnummer uit Frankrijk. Omdat het in het frans was, namen zij contact op met de Brusselse tak van de familie. Zij belden naar Frankrijk en wat daarna volgde, is een echte familiekroniek. Het raadsel van de spoorloze nonkel Arthur werd eindelijk opgelost. Hij was de jongste broer van mijn grootmoeder. Na de eerste wereldoorlog was hij naar Frankrijk getrokken en had geen contact meer gehad met zijn familie. Mijn grootmoeder heeft haar broer heel erg gemist en verzuchte vaak : "Hoe zou het met Arthur zijn ? Leeft hij nog ?" Het antwoord kennen we nu : hij trouwde en kreeg een zoon. Die zoon is, bij zijn pensioen, op zoek gegaan naar de familie van zijn vader. Het toeval wil dat zijn kleindochter de naam van mijn grootmoeder draagt : Marie Vandenbussche. Of dat echt toeval is, kom ik waarschijnlijk volgende week te weten...
Dinsdag - 20/05/2014 - De 20 km door Brussel was een SUPER belevenis. Met 40.000 lopende deelnemers en nog enkele honderden handbikers was er een massa volk op de been. Mijn fietsmaatje Greet en ik reden weer met gekoppelde trikes. De organisatie van UZ Leuven had voor groene T shirts gezorgd zodat we goed herkenbaar waren als team, onder de welluidende naam 'We go for it'. Voor de foto's klik je best op deze link : https://picasaweb.google.com/revalidatiecentrumplb/WeGoForIt2014?authkey=Gv1sRgCPzPotnX2rCFFQ# en dan heb je een goed idee van het gebeuren.
We moesten al heel vroeg uit bed om de bus te nemen die ons in groep naar Brussel zou brengen. Marcel was op zijn gewone uur (05.00u) al op en kwam mij om 06.00u al uit bed halen. Ontiegelijk vroeg, als je dat niet gewoon bent. Een mens moet iets over hebben voor zijn sport ! Wij hebben ons altijd gelukkig geprezen dat ons jongens geen sportcarrière begonnen en nu doen we het zelf !!! Dankzij Join2Bike is het geen opgave maar een gezellige, toffe activiteit die ons leven aangenamer maakt. Dat doet Canzonetta ook. Gelukkig zitten die 2 engagementen elkaar niet in de weg en kunnen we ze combineren.
Ik begin steeds meer te merken dat ik beter stap. Het intensievere fietsen heeft duidelijk effect. Mijn kinesistes en de begeleiders van de conditietraining bevestigen dat. Ik wou dat ik voor mijn arm en hand ook zo iets kon doen. Nu oefen ik dagelijks een kwartier met de handpedalo waardoor mijn schouder en elle boog soepel blijven maar meer voel ik daar niet van. Met Anouk oefen ik veel op arm en vingers maar zonder haar hulp krijg ik er niets mee gedaan. Of die ooit weer functioneel worden, betwijfel ik en zij doet daar liefst geen uitspraak over. Afwachten dus en niet opgeven. Zij heeft patiënten die zelfs na jaren toch ineens vooruitgang maken waardoor ze mij motiveert om vol te houden. Ik stel me geen doel voor die arm en hand, ik ben al blij dat het stappen en vooral het fietsen zo goed gaat. Op je 53ste nog een sportcarrière beginnen, wie had dat gedacht ! Dankzij Join2Bike, Marcel en de verpleging van Pellenberg is dat allemaal mogelijk. Ik ben toch voor het geluk geboren met zo'n omkadering !!!
Tijdens de race, we hadden de raad gekregen om een rustig maar constant tempo aan te houden en de afdalingen te gebruiken om de hellingen vlotter op te kunnen rijden. Die raad hebben we goed toegepast. In de tunnels op de kleine ring rond Brussel en ook in Ter Kameren bos en Groenendaal. De handbikers mochten een kwartier voor de grote massa lopers vertrekken. Na 10 km werden we door de eerste lopers (waarschijnlijk uit Kenia of Ethiopië) ingehaald. Daar reden motorijders met camera's naast, voor en achter en een volgwagen in de buurt. We dachten nog : zo komen we nog op TV. In de afdalingen staken we hen voorbij maar op de hellingen haalden ze ons weer in. Uiteindelijk finishten wij na 1:20'. Niet slecht voor de eerste keer ! Op TV hoorden we achteraf dat er een jonge loper (28) na aankomst bezweken is door de warmte. Hij is zelfs overleden. Vele lopers hadden last van de warmte. Op de fiets is dat genieten maar als je loopt, kan het snel te warm zijn.
Ik maak mij sterk dat ik dit volgend jaar alleen kan. Daar ga ik me alleszins op voorbereiden. We huren de trike nog de hele zomer van Join2Bike. Zo kunnen we maximaal van het mooie weer gaan genieten. Nu hopen we op een lange, droge zomer...
Donderdag - 15/05/2014 - Het ziet er goed uit voor zondag ! Mooi weer voorspeld. Benen getraind. Ik ben er klaar voor ! In de conditietraining viel het op dat ik wat beter stap. Dat was leuk om te horen. Ik voel ook dat mijn linkerbeen beter werkt, dankzij al dat fietsen, bevestigt Lieve, de kinesiste. Na de training werd ik aangesproken door 2 studentes. Ze hadden beeldmateriaal nodig voor een opdracht en vroegen of ik daaraan wou meewerken. Ik had nog wel even tijd en het zou niet lang duren. Daarop vroegen ze me enkele oefeningen te doen, met en zonder rolstoel. Na afloop waren ze heel dankbaar en beloofden me de beelden door te sturen. Ik ben benieuwd of ik er nog iets van ga horen/zien. Tijdens het stappen, merkte ik dat het beter ging (minder wankel). Er zit dus weer een beetje vooruitgang in. Lieve deelde maandag al deze mening. Dinsdag werd dat dus bevestigd. Dat is weer een meevaller, zo net voor die 20 km ! Dat komt dik in orde !!!
Maandag - 12/05/2014 - Na een verzopen zaterdag, fietstocht afgelast omwille van het slechte weer, zijn we op zondagvoormiddag toch nog even gaan fietsen. In de loop van de voormiddag kwam de zon even piepen en zijn we gauw vertrokken. De donderwolken hingen klaar maar we zijn toch een dik uur weg geweest. Een rondje langs de vaart van Leuven tot de brug erover bij Wijgmaal en terug naar huis. Daardoor hebben we toch niet het hele weekend binnen gezeten. Robbe, de jongste, zat nog te ontbijten toen wij snel vertrokken. We waren bang dat het weer zou gaan regenen en haasten ons naar buiten. Daardoor had hij ook niet veel kans om iets te zeggen over moederdag. Ik verwachtte ook niet veel, nu de kinderen het zo druk hebben met hun job en hun vriendinnen, schiet er voor moeder niet zo veel meer over.
In verspreide slagorde kreeg ik van mijn 3 musketiers toch een attentie in de loop van de dag en dat deed me veel plezier. Het ging van een berichtje, over een cadeautje en een bloemetje tot een lange telefoon om af te ronden. Volgende zaterdag komen we weer samen voor de spaghetti avond die hier georganiseerd wordt ten voordele van Join2Bike : http://j2b.join2bike.be/index.php/nieuws
De opbrengst van die avond gaat integraal naar Join2Bike. Marcel gaat uiteraard een handje helpen, hij heeft ook heel wat volk opgetrommeld om te komen eten. De zaal zal goed vol zijn, volgens de laatste berichten is alles volzet ! Dat wordt dus een drukke avond. Zowel van Join2Bike als van Canzonetta komt er heel wat volk. Pasta blijkt de perfecte maaltijd in voorbereiding op een sportieve prestatie. Volgende zondag gaan we immers deelnemen aan de 20 km van Brussel : http://20km.redcross.be/
Dat wordt een hele belevenis ! We vertrekken vanuit Pellenberg met een bus naar Brussel. Onze groep, mensen met een beperking, mag een kwartier voor de grote massa vetrekken. Die zullen ons dan wel inhalen omdat ze sneller zijn. Ik ben benieuwd hoe lang we erover zullen doen. Na de 35 km rond Tervuren lijkt dit niet zo veel. Zo te horen zijn de tunnels van de kleine ring rond Brussel en de slotkilometers wel lastig. Het schrikt me niet af, we hebben de laatste weken nog veel gefietst. Dat zal wel lukken. Nu nog hopen dat het weer meevalt en dan komt dat in orde.
Woensdag - 07/05/2014 - Het sprookje van het wonder van vorige week is doorprikt. Mijn nuchtere kinesiste, Lieve, weet de plotselinge verbetering aan mijn koortsige toestand van vorige week. Dat geeft gemakkelijk meer spierspanning (of spasmen). "Gebruik dat om vooruit te gaan", zei ze nog. De heerlijke lichtheid is niet verdwenen maar ik ben ze al gewoon want ze is niet meer zo opvallend. Ik ben ermee aan de slag gegaan en loop weer iets stabieler. Morgen moet ik op controle bij de arts van FOD Sociale Zekerheid. Ik heb een aanvraag gedaan voor een Persoonlijke Assistentie Budget (PAB) en dan wordt je eerst opgeroepen om te zien wat je noden zijn.
Over mijn sportieve exploten zal ik daar maar niet teveel zeggen. Dat staat daar trouwens los van. Ik heb er wel mijn kine voor moeten laten verplaatsen. Nu is Jozefien eindelijk terug uit verlof en dan komt dat er tussen.
Afgelopen zondag zijn we met Join2Bike gaan meedoen aan de Mon Ventoux dag in Tervuren. Daar hebben we 35 km afgelegd door bos en veld in die streek. Het was gelukkig mooi weer (niet te warm en droog). In onze groep rijdt nu ook het diensthoofd Neurologie van Pellenberg mee. Toen ze hoorde van mijn ervaring van vorige week, raadde ze aan om het goed op te volgen en voorzichtig te zijn. Die epilepsie symptomen zijn een beetje verontrustend, blijkbaar. Ik vind het eerder geruststellend dat ik geen aanval gekregen heb. Die pillen doen blijkbaar hun werk !
Ondanks het wisselvallige weer zijn we de vorige dagen toch gaan fietsen. Gisteren hadden we veel geluk : we waren amper binnen toen het fameus begon te regenen. Had ik die mannen hun gang laten gaan, waren we flink nat geworden.
Maandag was Mattias jarig (28 al !). Marcel en Robbe zijn hem 's avonds gaan opzoeken. Ik had hem in de namiddag al gezien toen hij even langs kwam. Hij is weer werk aan het zoeken. In de horeca is werk genoeg te vinden maar de uren zijn dikwijls nogal moeilijk. Hij laat zich gelukkig niet gauw ontmoedigen en zoekt dapper verder.
Volgend weekend hopen we op een droge zaterdag. Dan gaan we met Join2Bike meedoen aan de buurthuis Classic in Korbeek-Lo (25 km). We zullen goed voorbereid zijn op de 20 km van Brussel van de week nadien.
Zaterdag - 03/05/2014 - Ik voel me al weer veel beter. De rust heeft me deugd gedaan. Ik heb zelfs mijn spelletje op de laptop gelaten om wat meer te kunnen rusten. Zo zat ik ook niet in de weg van de poetshulp, vriendelijke man, maar de heisa van de stofzuiger ontliep ik toch liever.
Mijn werk, de Alma, restaurants en catering van de universiteit van Leuven, waren op de regionale televisie met positieve cijfers. Ik heb daar blijkbaar de 10 moeilijkste jaren meegemaakt. Toen ging het slecht. Ik heb met mijn collega's heel hard gewerkt om de administratie van de boekhouding bij te werken en op punt te houden. De vruchten daarvan komen nu te voorschijn. Dat is typisch voor boekhouding. Achteraf kan je pas zien waar het naartoe gaat. Ik moet mijn collega's dringend feliciteren voor hun inzet. Op de receptie voor 60 jaar Alma liet de directeur al verstaan dat het beter ging. Dat was een leuke bedoening, waar wij met de rolstoel goed werden opgevangen. We konden met een lift naar boven om mee een glas te drinken op die 60 jaar. Buiten, op het binnenplein van het kasteel van Arenberg, was er animatie door groep van de Leuvense circusschool. Een collega heeft daar connecties mee. Met zuiders sambaslagwerk brachten ze heel wat leven in de brouwerij. Na hun optreden kwam iedereen naar boven, in de salons van het kasteel. Daar werden lekkere drankjes en hapjes opgediend voor de speeches begonnen. Er werd gespeeched door de directeur, de voorzitter van de raad van Bestuur en de enige medeoprichter die nog terug te vinden was. Een man van 84 jaar. Die vertelde over zijn studententijd en hoe de gesprekken verliepen met monseigneur Van Waeyenberg, de universiteit was toen nog heel erg katholiek. Geen leken aan het bestuur. Dat is nu al lang verleden tijd.
Over een week rust valt uiteraard niet veel te vertellen, maar wat me gisteren overkwam, is toch heel wonderlijk. Ik kreeg mijn zus op bezoek. Zij bracht me de partituur van een nieuw stuk dat we gaan leren in het koor. Zo kan ik me voorbereiden om de gemiste repetitie van vorige woensdag in te halen. We hadden een gezellige babbel en hebben samen nog wat gezongen. Na haar bezoek aten we een boterham en daarna zette ik mij aan de pedalo voor mijn dagelijkse kwartiertje armoefeningen. Terwijl ik daarmee bezig was, kreeg ik tintelingen in mijn linkerwang en de linkerkant van mijn tong. Dat zijn eerder symptomen van een aanval van epilepsie. Marcel was direct op zijn hoede en haalde mij van de pedalo af. Daarna ging ik rusten om op tijd klaar te zijn voor de kine met Anouk. De tintelingen zetten gelukkig niet door, mijn medicatie werkt dus goed. Mijn zoon Mattias kwam langs om te zeggen dat hij volgende week een contract mag gaan tekenen bij zijn nieuwe werkgever. Hij wordt demi chef de partie in een hotel aan de luchthaven. Zo werken onze 3 zonen binnenkort in het Brusselse.
Na dat goede nieuws werd het tijd om naar de kine te vertrekken. Bij het instappen in de auto merkte ik dat mijn lamme been veel minder zwaar aanvoelde en dat gemakkelijker koninstappen. Anouk hoorde wat ik voelde en raadde aan om vooral rustig te blijven en contact op te nemen met de huisarts. Verder testte ze mijn voet en mijn been en merkte ook een lichte verbetering op. Is dit het begin van een nieuwe episode ? Het lijkt bijna te mooi om waar te zijn !!! Toen ik na afloop mijn jas wou aantrekken kon ik mijn linkerarm veel hoger heffen dan anders. Door dit alles begin ik toch weer wat hoop te krijgen op verder herstel. Dat leek de laatste tijd een utopie te worden. Nu durf ik weer, heel voorzichtig, te hopen. Mijn lamme kant was vanmorgen nog even licht. Het aankleden ging wat vlotter. Ik ben benieuwd wat de andere kinesisten er volgende week van gaan zeggen. Nu zal ik voorzichtig moeten zijn, denk ik. Mijn spieren zijn 3 jaar buiten werking geweest en zijn alle kracht verloren. Mijn been is met het fietsen al veel sterker geworden. Nu die arm nog. Het lijkt alsof er een waakvlammetje is gaan branden en ik moet zorgen dat het niet uitwaait. Ik kon er vannacht bijna niet van slapen : mag ik hopen ? De huisarts vond niet direct iets alarmerends in mijn verhaal en ik heb een rustige avond en nacht gehad. De tintelingen zijn weg maar de zwaarte van de verlamming ook !!! Waar gaat dit naartoe ?
Woensdag - 30/04/2014 - Mijn inzet van vorige week eist zijn tol. Voor het eerst sedert mijn thuiskomst uit Pellenberg ben ik zwaar verkouden. Dat is mijn straf voor het stoefen van vorige week. Toen mijn huisarts hier op zijn maandelijkse visite kwam, vroeg hij hoe het met Marcel ging. Die was toen zwaar verkouden. Ik was daar niet bang van want ik had nog geen enkele virus van hem of Robbe overgenomen sedert mijn thuiskomst. Ik meende dat te danken te hebben aan mijn dagelijkse lepeltje honing. Dat zal er wel voor iets tussen zitten maar de vermoeienissen van vorige week (trainingen, repetities, optreden) waren er nu waarschijnlijk teveel aan. Mijn conditie is er wel op vooruit gegaan, dat staat vast. Met mijn medicatie kan ik niet zomaar wat anders erbij innemen. Ik rust zoveel mogelijk en dat lijkt te helpen. Deze week geen training of repetitie voor mij. Het weer is nu toch niet zo best, dus niet getreurd. Ik hoop er zondag weer bovenop te zijn.
Het concert van zaterdag viel goed in de smaak van het publiek. Ik heb het zelden zo stil en aandachtig geweten tot op het eind. Volgens Marcel was ons openingsnummer erg geslaagd. Op You Tube vind ik het niet terug. Daar kan ik dus niet naar verwijzen : Titel : 100 man. Componist is Henk Alkema. Het gaat over de oorlog, uiteraard. Meestal is het Nederlands niet zo goed verstaanbaar. Maar deze keer wel, zelfs heel goed ! Daar kunnen we alleen maar heel blij om zijn. De muziek van de Harmonie was een mooie aanvulling bij dit thema. Met muziek uit die periode, die nu nog bekend in de oren klinkt, maakten zij het plaatje compleet.
De 'finishing Touch' kwam van het Vlaams filmarchief met beelden van de bezetting van Leuven en de grote brand. De Duitsers dachten dat ze door burgers beschoten werden en staken de stad in brand. De bibliotheek van de universiteit moest er ook aan geloven. Daarmee zijn schatten verloren gegaan. Het geheel werd aaneen gepraat met getuigenissen van die tijd. Hoe een bruid haar trouwkleed en uitzet in de brand verloor. Heel pakkend soms. Achteraf konden we nog wat napraten en iets drinken maar ik was al heel moe, daarom zijn we maar gauw naar huis gegaan.
Zondag zijn we nog gaan fietsen, het was mooi weer en dan is het te gek om binnen te blijven. Maandag kwamen dan de eerste symptomen van de verkoudheid : lopende neus, niezen, hoofdpijn en lichte koorts. Ik doe het nu enkele dagen rustig aan in de hoop om zondag weer buiten te kunnen. We zien wel...
Vrijdag - 25/04/2014 - Exact 33 jaar geleden, 25/04/1981, stond ik met Marcel voor het altaar om te trouwen. We waren al een paar jaar een koppel en vonden het tijd om dat ook officieel te zijn. De kerk zat vol met familie en vrienden (vooral van de Chiro van Blauwput). Het was mooi weer en niet te koud 'voor eind april'. Na de mis stond de muziekkapel van de Chiro klaar om ons naar de zaal van De Kring te begeleiden. Dat deden ze bij alle oud-leiding. Marcel heeft zelf leren trompetteren in die muziekkapel en dat zie je op de foto's bij het slotnummer voor de zaal. Met een trompet in de handen moest hij alleen nog blazen. Zijn mond stond in de juiste stand ! Dat was een zalige dag en een geslaagd feest. Het begin van een mooi sprookje, dat nu al zolang duurt en waar, ondanks mijn handicap, nog geen eind aan gekomen is. We gaan dat vanavond uiteraard vieren met een tête à tête in Heverlee. Voor het aperitief gaan we naar het personeelsfeest van mijn werk. Daar wordt 60 jaar Alma gevierd in het kasteel van Arenberg. Daar wil ik graag een glas op drinken met mijn collega's !
Deze week hebben we weer veel gefietst. Ik op de trike en Marcel, als een echte coach, op de fiets in mijn buurt. Dinsdag ben ik nog eens naar de conditietraining geweest omdat het weer zo wisselvallig was. Geef mij maar de fiets, buiten in de frisse lucht. Daar kikker ik van op en werk ik me pas echt in het zweet. Woensdag zouden we een klein tochtje maken in de buurt. We zijn meer dan een uur weg geweest en toen we thuis kwamen, stond ik nat in het zweet. Wat wil je na een rondje Hoog Linden !
Donderdag waren mijn fietsmaatjes van Join2Bike weer paraat. Die voormiddag regende het en hadden ze niet kunnen fietsen. Dat hebben ze in de namiddag ruimschoots ingehaald : 2,5 uren zijn we onderweg geweest ! Van Pellenberg naar het kasteel van Horst en terug. Ik heb vannacht weer heel goed geslapen !
Dit weekend wordt weer heel druk : zaterdag concert in de Minnepoort, daar mogen we niet te lang blijven plakken want zondagmorgen is er weer fietstraining. Nog een kleine maand voor de 20km van Brussel. Zoals mijn linkerbeen nu draait, zal dat wel lukken. Het vraagt al veel minder concentratie om het aan te sturen, dus dat zit goed. Ik hoop nu dat dat op het stappen ook een gunstige invloed krijgt. Ik ben benieuwd wat Jozefien ervan gaat zeggen als ze terugkomt van haar vakantie in Brazilië !
Voor wie die al eerder ontving, er staat niets nieuws in te lezen, alleen de getuigenissen van mijn lotgenoten laten zien hoe verschillend de gevolgen van Niet Aangeboren Hersenletsel kunnen zijn. Interessant !
Woensdag - 16/04/2014 - Ik beleef gloriemomenten de laatste dagen : sinds ik weer zelfstandig fiets, krijg ik zoveel positieve reacties van iedereen dat het mij een enorme boost geeft ! Ik voel me weer goed in mijn vel en dat was lang geleden.
Zondag waren we met de trike in de auto de hoogste helling op weg naar Pellenberg gereden. Daar heeft Marcel mij op de fiets geholpen en ben ik verder doorgereden op de fiets naar de fietstraining van Join2Bike. Niemand wist hier iets van dus iedereen was verrast. Marcel was mij gevolgd met de auto tot ik in Pellenberg boven aan de parking kwam. Daar reed hij mij voorbij en parkeerde vlak voor het ziekenhuis, waar de groep zijn startplaats heeft. Er stond tamelijk wat volk (de snelle groep was nog niet vertrokken). Ik maakte nogal een entree ! Applaus en bewondering van alle kanten, dat deed enorm deugd. Terwijl ik nog gauw naar het toilet ging, werd mijn fiets gekoppeld aan die van mijn vaste compagnon, Greet. Al gauw was iedereen startklaar en we gingen op pad. Ik kreeg de hele voormiddag complimentjes voor mijn prestatie. Niemand had dit verwacht. Ik had die fiets nog maar 4 dagen thuis ter beschikking. We zijn er uiteraard elke dag mee gaan oefenen. Het was een hele klus om die elektrische motor te leren hanteren. Eigenlijk lukte dat pas echt sedert de fietstocht die ik met de nestor van onze groep deed, Louis (79), enkele dagen voordien.
Dat hebben we gisteren nog eens over gedaan. We reden weer over de hoogvlakte van Pellenberg, waar Louis woont, tot in Lubbeek. Daar woont Ann, een oud-koorlid waarmee ik nog in kwartet gezongen heb. (Zij zong de laagste stem, ik de hoogste). We troffen het want ze was thuis in haar tuin aan het werken toen we er langs kwamen. We hadden gelukkig nog wat tijd om even met haar, en haar man, te praten. Dat was een heel blij weerzien. Volgende zomer gaan we zeker met de tandem nog eens langs. Zij hebben er dan ook één en dan kunnen we samen op pad ! Ik heb nu zoveel mogelijk zonder motor gefietst en ik voel dat mijn linkerbeen actiever wordt. Daar had ik op gehoopt maar dat is zo onvoorspelbaar heerlijk als het dan ook echt gebeurt ! Qua voorbereiding op de 20km lijkt me dit ideaal. Daar moet ik het ook zonder motor doen, hoewel niet alleen. Ik begin er echt naar uit te kijken !!!
Woensdag - 16/04/2014 - Ik beleef gloriemomenten de laatste dagen : sinds ik weer zelfstandig fiets, krijg ik zoveel positieve reacties van iedereen dat het mij een enorme boost geeft ! Ik voel me weer goed in mijn vel en dat was lang geleden.
Zondag waren we met de trike in de auto de hoogste helling op weg naar Pellenberg gereden. Daar heeft Marcel mij op de fiets geholpen en ben ik verder doorgereden op de fiets naar de fietstraining van Join2Bike. Niemand wist hier iets van dus iedereen was verrast. Marcel was mij gevolgd met de auto tot ik in Pellenberg boven aan de parking kwam. Daar reed hij mij voorbij en parkeerde vlak voor het ziekenhuis, waar de groep zijn startplaats heeft. Er stond tamelijk wat volk (de snelle groep was nog niet vertrokken). Ik maakte nogal een entree ! Applaus en bewondering van alle kanten, dat deed enorm deugd. Terwijl ik nog gauw naar het toilet ging, werd mijn fiets gekoppeld aan die van mijn vaste compagnon, Greet. Al gauw was iedereen startklaar en we gingen op pad. Ik kreeg de hele voormiddag complimentjes voor mijn prestatie. Niemand had dit verwacht. Ik had die fiets nog maar 4 dagen thuis ter beschikking. We zijn er uiteraard elke dag mee gaan oefenen. Het was een hele klus om die elektrische motor te leren hanteren. Eigenlijk lukte dat pas echt sedert de fietstocht die ik met de nestor van onze groep deed, Louis (79), enkele dagen voordien.
Dat hebben we gisteren nog eens over gedaan. We reden weer over de hoogvlakte van Pellenberg, waar Louis woont, tot in Lubbeek. Daar woont Ann, een oud-koorlid waarmee ik nog in kwartet gezongen heb. (Zij zong de laagste stem, ik de hoogste). We troffen het want ze was thuis in haar tuin aan het werken toen we er langs kwamen. We hadden gelukkig nog wat tijd om even met haar, en haar man, te praten. Dat was een heel blij weerzien. Volgende zomer gaan we zeker met de tandem nog eens langs. Zij hebben er dan ook één en dan kunnen we samen op pad ! Ik heb nu zoveel mogelijk zonder motor gefietst en ik voel dat mijn linkerbeen actiever wordt. Daar had ik op gehoopt maar dat is zo onvoorspelbaar heerlijk als het dan ook echt gebeurt ! Qua voorbereiding op de 20km lijkt me dit ideaal. Daar moet ik het ook zonder motor doen, hoewel niet alleen. Ik begin er echt naar uit te kijken !!!
