cranioplastie of schedelreconstructie met prothese
17-06-2013
Maandag - 17/06/2013 - Het weekend was weer druk maar ook heel erg sportief, deze keer. Normaal zouden we zaterdag een grote fietstocht maken met Join2Bike. De weerman was echter lovender over zondag, dus werden de plannen omgegooid en gingen we zondag op fietstocht : 75 km (eigenlijk waren het 78 km, hoorden we achteraf) door het glooiende Hageland. Tussen Holsbeek (Horst was ons vertrekpunt), Aarschot, Diest-Molenstede, langs Scherpenheuvel, Averbode, Herselt. Voor wie de details wil weten, volg deze link : http://www.wtcmolenstede.be en je vind er alles over. Niets zo zalig op een zonnige zondag dan een fietstocht (ondanks de zadelpijn). We bleven gelukkig gespaard van pech (op een paar geblokkeerde kettingen en 1 platte band na). In groep is dat allemaal snel verholpen en kan je gauw weer verder. Het beloofde gedruppel heeft slechts onze babbel achteraf wat ingekort maar de pret onderweg hebben we gehad ! De ontnuchtering kwam achteraf : mijn laptop laat het een beetje afweten. De R blokkeert en overschrijft ongevraagd het één en ander. Gelukkig hebben we onze oude pc nog bij de hand. Anders had ik dit nu niet kunnen schrijven en bleef iedereen (vooral ik) op zijn/mijn honger zitten. Nu kost het mij een stijve nek en wat extra moeite om dit uit te tikken en op het grote scherm alles na te lezen. Nu kan ik ook mijn partituren niet meer inzetten in Sibelius om een gepersonaliseerde versie uit te printen (wat voor mij veel handiger is tijdens de repetities). Gelukkig gebeurt dit nu vlak voor de zomervakantie, dan zijn er niet veel repetities. Tegen volgende maand zullen we dit probleem wel opgelost krijgen en loopt alles weer gesmeerd.
Donderdag - 13/06/2013 - Loon naar werken. Bij de laatste kinesessies met Anouk stelde zij vast dat de spieren in mijn arm sterker worden en dat ik er meer controle over heb. Hoe lang die nog spasmen gaat vertonen, kan ze niet zeggen. Zij is altijd heel voorzichtig met prognoses, maar ze is hoopvol en enthousiast en dat slaat uiteraard over ! Vorige week vrijdag zei ze dat ze merkt dat ik nu dagelijks oefen met de pedalo. Mijn arm wordt sterker. Gisteren stelden we vast dat ik hem bij een bepaalde oefening ook beter kan aansturen. Ze legt mijn onderarm op de tafel en draait mijn handpalm naar onder en naar boven. Ik moet de beweging volgen en proberen actief mee te bewegen. Gewoonlijk lukte dat maar in 1 richting, van onder naar boven, maar gisteren lukte omgekeerd ook, voor de eerste keer ! Zou dat komen door het vele stimuleren elke voormiddag ? Dat moet ik haar vrijdag beslist eens vragen. Ik voel me weer top !!! In het koor lukte het zingen gisteravond ook weer beter. Daar moet ik de volgende weken ook wat meer mee bezig zijn. De laatste dagen heb ik weer wat meer gezongen en dat helpt overduidelijk en niet alleen voor het humeur ! Op de regionale televisie kwam Join 2 Bike ter sprake. Beelden van vorig jaar en de plannen voor dit jaar. Eind deze maand, 28/6, vertrekken we naar Oostenrijk. Het mooie Kaunertal met zijn Gletsjerstrasse wacht op ons. Zaterdag gaan we nog een lange tocht maken in en rond Aarschot en dan zijn we er min of meer klaar voor. Marcel merkt dat ik deze winter meer op de hometrainer heb gezeten. "In de bergop lijkt het alsof er nog een hulpmotor op onze tandem zit", zegt hij. Mooi compliment. Ik doe mijn best en trap wat harder mee dan vorig jaar. Mijn conditie is duidelijk stukken beter en dat doet deugd. Ik fiets nu nog liever dan vroeger ! Er staan weer veel uitroeptekens in dit verslag maar er staat geen ééntje te veel !!! Ik kreeg nog bericht uit Menton, dat deze stad wel degelijk een middeleeuwse ontstaansgeschiedenis heeft. Er stond vroeger een burcht (van de kruisridders zoals op Malta, veronderstel ik). De prinsen van Monaco hebben die als buitenverblijf gebruikt en de tuin is nu één van de vele parken van Menton.
Maandag - 10/06/2013 - Het weekend was rijkelijk
gevuld en vermoeiend maar we hebben ervan genoten ! Het begon
zaterdagmorgen met een lezing over NAH (Niet Aangeboren Hersenletsels).
Deze lezing was al eens uitgesteld wegens ziekte van de spreker en ging dan nu,
2 maanden later toch door in het revalidatiecentrum Pellenberg. De
organisatie ging uit van Verder-Leven vzw. Deze vereniging richt zich tot
mensen met een niet aangeboren hersenletsel (zoals ik en nog een 5-tal andere
aanwezigen). Wij reden er met de tandem naartoe omwille van het mooie
weer zodat we nadien nog een ritje konden maken. De nieuwe spreker vatte
de bijeenkomst op als een gespreksronde en stelde zichzelf voor als
moderator. Dat verraste mij wat want ik ben helemaal niet gewoon om over
mijn toestand te spreken, maar onder lotgenoten viel dat reuze mee. Er
was ook nog iemand die ik al kende van tijdens mijn verblijf in Pellenberg,
Sandra heette ze. Ik had met haar eens spelletjes gespeeld omdat zij haar
spraak wat wou oefenen. Het viel mij op dat ik weer de enige was met een
zware verlamming. Er waren nog wel mensen die verlamd geweest waren maar
die hadden daar niet meer zoveel last van als ik.
Ik had nog pasfoto's nodig voor mijn nieuwe identiteitskaart dus reden we
nadien om langs het station van Leuven. Daar hebben ze zo'n fotoautomaat
staan in de tunnel onder de perrons waar we ook gemakkelijk onze fiets konden
stallen en waar we gemakkelijk bij konden om de foto's te maken. Mijn
ultrakort kapsel vraagt nog niet veel aandacht, dus was dat gauw gefikst.
We hebben nog wat genoten van het mooie weer en troffen dan onze tweede zoon,
Mattias, thuis. Die had voor Vaderdag al een cadeautje gekocht en maakte
wat tijd voor een babbel. Zo konden we eindelijk eens bijpraten.
Hij is onlangs van functie veranderd op zijn werk en daar heeft hij het nu nog
erg druk mee zodat we hem 's avonds nog niet veel zien. Onze jongste,
Robbe, heeft onderhand goed zijn draai gevonden in zijn nieuwe job. Hij
had al een pluim gekregen van zijn diensthoofd voor zijn vlijt en
stiptheid. Dat maakt ons weer tot fiere ouders. De oudste, Wim,
liet dan weer weten dat hij een jobaanbieding gezien had waar hij zijn kans
voor wil wagen. Hij werkt sinds kort voor een Japans bedrijf in Brussel,
dat motoronderdelen maakt en verkoopt. Zijn Japans heeft hij daar heel
hard nodig dus zijn taalstudies kan hij daar maar al te goed verzilveren, maar
de technische kant ligt hem wat minder. De nieuwe jobaanbieding zoekt een
Belg die goed op de hoogte is van het Belgisch bieraanbod om bier in te voeren
in Japan. Als rechtgeaarde Leuvenaar is dat maar een woord. Daar
kent hij wat van !!! Wie niet waagt, niet wint. Ik zal maar weer
een bougie aansteken voor succes. Nu hij nog geen vast contract heeft, is
hij nog snel vrij om van werk te veranderen. De kans dat hij daarvoor een
tijdje in Japan moet gaan wonen is heel reëel, maar dat schrikt hem en ons niet
af. Zijn vriendin heeft een Japans paspoort en moet, om dat te behouden,
geregeld in Japan verblijven, zij doet dat meestal door haar moeders' familie
daar te bezoeken. Dus, op zich, is dat ook geen probleem. Alleen moet
ze dan haar studieplannen herbekijken. Ze zou volgend academiejaar aan
een doctoraat beginnen in Louvain-La-Neuve. Misschien kan ze in Japan nog
iets gaan studeren, als ze dat zou willen. We zien nog wel als het zover
is. Wij vinden dit geen probleem. Onze reis naar Japan is in 2011
in het water gevallen door mijn CVA. We wilden die later alleszins nog
gaan doen. Dus wat zou er ons nog tegenhouden als Wim en Noëlle daar zouden
verblijven ? Niets toch! Dan gaan we zeker !In de late namiddag zijn we dan nog kort gaan
shoppen want ik had iets nieuws nodig voor het verjaardagsfeestje van mijn
meter. Zij is vorige week 90 jaar geworden en haar zoon nodigde ons en
mijn moeder uit voor een etentje. Zij nodigden ons uit in hun favoriete
restaurant in Zaventem. De keuken is Joegoslavisch. Heel lekker,
met vooral grote porties vlees of gevogelte. Wij hadden in de voormiddag
nog een fietstraining met Join 2 Bike waardoor we, mede door wegenwerken pas
tegen 13u30 ter plaatse waren. Het restaurant is op zondag altijd goed bezet
(zonder reservatie lukt het soms niet) en dat was nu ook het geval. Het
viel ons direct op dat het er tamelijk rumoerig was. Er waren enkele
luidruchtige families, waarvan eentje een 93ste verjaardag te vieren had (wij
kenden de dochter van die krasse man, anders hadden we dat niet geweten).
Wel heel toevallig dat zij daar ook waren ! Onze jarige kreeg nog een
heuse verjaardagstaart, met gelukkig maar 4 kaarsjes op, anders had ze
misschien haar laatste adem nodig gehad om die allemaal uit te blazen. Zij
vertelde dat haar nicht 99 jaar oud is. Het lijkt alsof zij dat ook nog
wil halen ook ziet ze niet goed meer en is de laatste tijd niet meer zo kwiek.
Ik lijk wel een beetje op haar, misschien wel meer dan ik denk (zo'n doorzetter
! ) Daardoor werd het 17u eer we klaar waren. Omwille van Vaderdag
hadden we nog met onze oudste zoon afgesproken. Hij had gevraagd wanneer
we thuis zouden zijn. Omdat we daar, gezien het etentje, geen uur konden
op plakken, hadden we aangeboden hem te komen opzoeken nadien. Door het
late uur is dat een kort bezoekje geworden. Ik was bekaf. Ik had
mijn siësta nog niet gehad en was dringend aan rust toe. Het valt mij, door
mijn verlamming, nog steeds heel zwaar om een hele dag op te blijven.
Mijn romp valt tegen de middag zwaar om dragen. Op de fiets merk ik dat
minder omdat daar een armsteun op staat waardoor ik mijn romp gemakkelijk
overeind kan houden. Die heb ik gemist aan tafel. Na enkele uren
voel ik de vermoeidheid in de spieren van mijn goede kant doorwegen en moet ik
wel gaan liggen om geen kramp te krijgen. In de rolstoel heb ik dat
minder omdat ik dan kan steunen op de armleuningen maar in op restaurant is dat
niet altijd zo praktisch (trappen, smalle doorgangen) en ik stap toch te goed
om dat niet te doen, dus deden we het zonder. We hebben mijn meter en
haar zoon nog een lift gegeven naar huis en zijn dan doorgereden. Daarmee
was het 18u door voor ik kon gaan liggen. Gelukkig was er geen file op de
snelweg of het was nog later geworden. Door het overvloedige middagmaal
konden we het avondeten overslaan wegens geen honger of zin in eten. Dank
u tante Denise en Robert !
Maandag - 03/06/2013 - We zijn zaterdagnamiddag terug thuis
gekomen van de Côte d'azur. We zijn daar, in Menton, gaan kennismaken met
de ouders van Noëlle, de vriendin van onze oudste zoon. Zij hebben 3
dochters, wij 3 zonen. De parallel is gauw te trekken. Noëlle lijkt
sprekend op haar moeder hoewel ze er minder uitgesproken Japans uitziet.
zij is dan ook maar half Japans. Haar vader is Fransman. Deze
combinatie maakt van hun dochters 'Frangipannekes' (grapje waar ze gelukkig
zelf goed om konden lachen). Menton is een klein kuststadje dat gelegen
is tussen Monaco en de grens met Italië. Het is gebouwd in de 18de eeuw
door de beau monde van Engelsen en Fransen die het aangename klimaat
waardeerden en het inrichten als kuuroord. Spijtig genoeg is de lucht
daar veel te vochtig en dus niet geschikt voor longaandoeningen met als gevolg
dat er veel buitenlanders begraven liggen op het kerkhof. De alpen lopen
daar uit in de zee waardoor de wolken tegen de bergen blijven hangen en de
lucht dus beduidend vochtiger is. Het stadje raakte na een tijd zijn
goede naam van kuuroord kwijt en de grote hotels kwamen leeg te staan.
Deze werden geleidelijk heringericht tot appartementen en zo weer verkocht aan particulieren. Het klimaat is echter uitermate geschikt voor het kweken van
citrusvruchten. Er wonen dus ook heel wat arbeiders die daarmee hun kost
verdienen. Nu komen er vooral gepensioneerden en ouderen op vakantie
omwille van het aangename klimaat. Vorige week was het er 18 à 20° C en
dat vinden ze daar 'fris'. We hebben daar een heerlijke week gehad.
Slechts 1 dag stond er veel wind en 1 avond heeft het geregend. De
weerberichten voor deze week geven voor hier hetzelfde weer. Wij zijn dus
al geacclimatiseerd en zijn blij dat we niet weer onze warme spullen moeten
aandoen. We hebben de lange reis (1 200 km) met de auto gedaan, in 2 dagen. Dat was ineens ook een test om te zien of zulke verplaatsingen haalbaar zijn. Wel, de test is geslaagd ! Marcel hield om het uur een pauze om even onze benen te strekken, iets te eten of te drinken. Daardoor zijn we wel telkens 7 uur onderweg geweest maar hebben we ondervonden dat onze Renault Kangoo zeer goede zetels heeft en echt wel geschikt is voor lange ritten. Met de Cruisecontrol, ofte Regelaar, heeft Marcel nu ook goed leren werken. Dat maakte het voor hem minder inspannend omdat hij zijn voet niet constant op het gaspedaal moest houden. Vroeger nam ik af en toe het stuur over maar nu moet ik eerst een nieuw rijbewijs halen en onze auto laten aanpassen zodat ik hem met 1 hand kan besturen voor ik ermee kan/mag rijden. Noëlles' ouders hebben ons zeer goed ontvangen. Zij wonen in zo'n appartement in een voormalig hotel. De gevel en de traphal zijn imposant mooi. De exotische tuin is mooi onderhouden door een tuinman die bijgestaan wordt door de bewoners. Overal zie je daar palmbomen staan en citrusboomgaarden. Verspreid in de stad zijn er mooie tuinen te bezoeken. In ons hotel was er de tweede avond een diaporama (diavoorstelling) waarbij deze tuinen getoond en besproken werden en de geschiedenis van de stad verteld werd. Daar hebben we veel van opgestoken. Noëlles' moeder, Takako, heeft ons vergezeld op een rondrit door de stad met een toeristisch treintje. Dat zou onder ons moeilijk geweest zijn met de rolstoel. Voor haar was het jaren geleden, van toen haar kinderen nog klein waren, zodoende kwam ze graag met ons mee. Wij waren erin geslaagd om de vertrekplaats steeds te mislopen door altijd ons hotel te verlaten langs de voordeur. Die gaf uit op een gezellige winkelwandelstraat. Dat treintje vertrok op de promenade (zeedijk die zich achter de tuin van het hotel doorloopt) en daar liepen wij altijd in de andere richting waardoor wij de borden niet konden zien. De ontmoeting tussen Noëlles' ouders en die van onze kinderen vertoont veel toevallige overeenkomsten. Haar vader (klassieke humaniorastudent) had voor zijn burgerdienst een post gevraagd in een bibliotheek in het buitenland. Hij dacht daarbij aan Noord-Afrika maar, tot zijn verbazing werd hem Japan voorgesteld. Daar werd zijn hulp gevraagd voor een Japanse studente, Noëlles' moeder. Zij heeft een jaar in Brussel gestudeerd en heeft daar Frans geleerd. Zijn verbazing was dus groot toen hij haar Belgisch accent hoorde. Van het één kwam het ander en ondertussen wonen zij al geruime tijd in Frankrijk. In onze oren klinkt zij nu al behoorlijk Frans. Toen ze van hun dochter hoorden dat zij een Belg had leren kennen die ook klassieke humaniora had gedaan en bovendien Japans sprak, waren zij gauw voor hem gewonnen. Nu we hen ontmoet hebben, zijn wij heel blij met de keuze van onze kinderen en weten wij dat onze zoon in een goede, hartelijke familie terecht gekomen is waar wij heel blij om zijn. Wij hopen hen beiden gauw op tegenbezoek te krijgen en hun te mogen rondleiden in Leuven. We hebben ons deze keer beperkt tot Menton zelf om veel tijd te hebben voor Noelles' familie. Een volgende maal hopen we meer tijd te hebben om de omgeving te verkennen. Monaco en Cannes zijn zeker de moeite van een bezoek waard. Op de terugweg (we overnachten telkens in Macon) zijn we door Solutré gereden waar we destijds op huwelijksreis geweest waren. Het was er even koud als toen, hoewel het nu een maand later was. We hebben het hotelletje van toen niet meer teruggevonden maar de streek is nog even mooi (wijngaarden van Beaujolais en Bourgogne).
Maandag - 20/05/2013 - Na wat op vrijdag nog een kleurloze week leek te zijn, kreeg ik bij de laatste kine een boost van Anouk. Ik had mijn handpedalo nog eens meegenomen om te laten checken of ik het wel goed doe. Ik kreeg onmiddellijk een pluim voor de vooruitgang. Ik ben dus goed bezig ! Ik oefen nu elke middag 5 à 10 minuutjes en ga dat geleidelijk opbouwen. We zitten weer in de lift ! Wat dit op termijn gaat betekenen voor mijn arm is nog af te wachten. In het beste geval krijg ik weer wat kracht in die arm en wordt hij op den duur nog functioneel, maar dat is nu nog koffiedik kijken en valt zeker niet te voorspellen. Maar als ik doe wat ik kan, vergroot ik mijn kansen en daar doe ik het allemaal voor : van muurbloempje tot vechtertje. Dat je daar zoiets voor moet overkomen om dat te ontdekken !? Ik heb de laatste jaren mezelf herontdekt en ben daar blij om. Mijn lot (verlamming) valt mij zwaar maar ik heb er veel voor in de plaats gekregen en mijn persoonlijkheid ontwikkeld op een manier die ik mezelf nooit had kunnen voorstellen als ik het niet zelf beleefd had. Weliswaar met heel veel steun van heel veel mensen, waarvoor ik heel dankbaar ben. Vorige week ontdekte ik via de blog van een lotgenote dat ik aan de Universiteit van Leuven conditietraining kan gaan doen op dinsdagen. Die wordt gegeven door leerling-kinesisten van de FAculteit BEwegings- en Revalidatiewetenschappen (kortweg FABER) Je wordt daar persoonlijk begeleidt en krijgt een aangepast trainingsprogramma waardoor je vooral sterker wordt. Als aanvulling op de kine zal dat kunnen tellen ! Het werkjaar loopt van september tot mei, volgens het academiejaar van de studenten. Ik zal dus tot september moeten wachten om eraan te beginnen. Ik ben vooral benieuwd om weer in contact te komen met lotgenoten. Na 6 maanden revalidatiecentrum begin ik dat toch weer wat te missen. Thuis zie je alleen je eigen evolutie maar mis je toch het klankbord van lotgenoten. Om je eigen situatie correct te kunnen inschatten, heb je dat toch nodig. Voor de mensen in je normale, directe omgeving is dit zo confronterend en ver van hun bed, dat ze soms vreemd reageren. Dat is raar in het begin maar dat went al gauw. Ik hoop via die training weer nieuwe mensen te leren kennen die het klappen van de zweep kennen en waarmee we weer wat verder vooruit kunnen. Op deze manier leren die studenten ook wat meer over de neurologische kant van de kinesitherapie. Dat is een specialisatie die minder goed gekend is en pas in hun laatste jaar aan bod komt. Toen ik nog in Pellenberg, het revalidatiecentrum, was, ging ik daar wekelijks zwemmen onder begeleiding van zulke studenten. Dat was een aangename aanvulling op de kine. Ik hoop dat dat nu weer zo zal zijn. Dan vervang ik één sessie kine door die conditietraining. Zo wordt mijn programma niet zwaarder maar hopelijk wel interessanter. Ik kijk er alweer naar uit ! Het Pinksterweekend (zonder fietstocht voor mij maar niet voor Marcel en Robbe) hebben we zondag beëindigd met een Communiefeest. De oudste dochter van Marcel zijn nichtje deed haar Plechtige Communie. Een groot deel van de familie Nolmans kwam zo nog eens samen. Dat was geleden van onze 30ste huwelijksverjaardag, die we 2 jaar geleden in het ziekenhuis moesten vieren. Het was er druk, uiteraard, maar gezellig. Zondagmorgen hebben we met koor nog gezongen in de Pinksterviering in de kerk van Blauwput. Daardoor was het een lange, drukke dag. Gelukkig heb ik deze nacht goed geslapen en is het weer iets om met plezier aan terug te denken. De volgende generatie Nolmanskes ziet er veelbelovend uit !!!
Woensdag - 15/05/2013 - Mijn jongens hebben hun best gedaan voor Moederdag dit jaar. Bloemen, pralines, tijd voor een babbel. Ik heb het allemaal gehad en deugd dat dat deed !!! De ijsheiligen hebben dan wel mijn fietstraining verknald maar de warmte die mijn jongens meebrachten heeft mijn zondag ruimschoots goed gemaakt. Volgens de kalender zijn de ijsheiligen nu voorbij, het zou stilaan warmer moeten gaan worden. Voor het weekend wordt nog regen voorspeld, dat belooft dus niet veel goeds voor onze fietstocht in de Ardennen. Ik heb nog steeds maar 1 paar schoenen, die kan ik dus maar beter droog houden. Ik kan altijd nog meerijden met de volgwagen voor de gezelligheid. Dat is ook goed gezelschap. Mijn trainingsschema thuis heb ik nog verder uitgebreid met oefenen op de handpedalo. Marcel heeft hem zodanig geïnstalleerd dat ik hem zelfstandig kan gebruiken. Dat doe ik nu elke middag. In de voormiddag oefen ik in mijn rolstoel, terwijl ik een spelletje speel op internet (ik moet telkens even wachten eer ik verder kan spelen). Die tijd gebruik ik om alle stramme spieren, die zich laten voelen, te bewegen : rekken, strekken, buigen, draaien en keren tot het weer snor zit. Op die manier ben ik toch telkens een paar minuten bezig. Een uur spelen = ook een half uurtje bewegen en dat is geen verloren tijd. Dat moet binnenkort merkbaar zijn in de kine, maak ik me sterk. Als ik mezelf zo vooruit kan helpen, kan ik dat weer niet laten liggen. Het idee alleen al, geeft me al energie en zin om door te zetten.
Zondag - 12/05/2013 - De wekelijkse fietstraining kan voor mij vandaag weer niet doorgaan omwille van overvloedig bloedverlies. Ik zit weer maar eens met mijn maandstonden op het verkeerde moment. En maandverband in een fietsbroek, dat rijmt niet. Maar beter nu dan volgend weekend want dan gaan we met Join 2 Bike op
klimstage in de Ardennen en die heb ik vorig jaar gemist om dezelfde
reden. We waren toen helemaal niet goed getraind voor de Galibier. Dat
zou dit jaar anders moeten zijn. Komt die menopauze ooit nog ? Hoe lang ga ik hiermee nog geplaagd worden ? Ik word 55 dit jaar. Ik ken vrouwen die 10 jaar jonger waren toen ze er vanaf waren. In dat geval had ik nooit 'de pil' hoeven nemen voor onze reis naar Japan in 2011 en was dat 'medisch ongeval' niet gebeurd en zat ik hier nu niet zo in de puree. Maar het is nu zo en ik moet ermee verder en met de steun van Marcel kan ik blijkbaar heel veel aan (dat had ik anders niet geweten van mezelf en daar voel ik me nu wel weer goed bij). Leuk is iets anders uiteraard. Daarmee ben ik straks fris als de kinderen langs komen voor moederdag. Gewoonlijk was daar niet veel van te merken maar nu ze afgestudeerd zijn, hebben ze er wel tijd voor. Op cadeau's zit ik niet te wachten, met een beetje aandacht ben ik al blij en dat weten ze. De oudste belde gisteren om te horen hoe laat hij best langs kwam. De tweede moest gisteren onverwacht bijspringen in de keuken van het hotel waar hij werkt en moet de volgende nacht aan de receptie zitten, dat is nog eens multifunctioneel zijn ! Zijn koksdiploma komt toch nog van pas. Hem zal ik dus maar even zien vandaag maar ik heb er gisteren al een gesprekje mee gehad, hij is ook het meest beschikbaar en behulpzaam van de drie. Dat ligt in zijn aard : "een aardje naar zijn vaartje", zeggen wij dan in't Vlaams. Bij hem is dat nog letterlijk ook (hij is een wittekop zoals zijne pa). De jongste zie ik vanavond pas. Hij is nu nog op weekend met zijn vriendin die net terug is van een maand stage in het buitenland, het is hun gegund. Ze zullen het wel niet te laat maken, denk ik, want morgen moeten ze weer vroeg op. Ik kijk er al naar uit ! Wordt gezellig ! Als het morgen droog weer is, gaan we in de namiddag nog wat met de tandem rijden als Marcel thuis komt van zijn werk. Mijn derde kinesiste, Lieve, neemt nog een dagje extra verlof, dus zijn we vrij en kunnen we nog wat inhalen. De rest van de week loopt dan weer normaal : 2 maal kine met Jozefien en 2 maal met Anouk. Altijd leuk en gezellig met deze goedlachse jonge vrouwen. Het is wel werken geblazen maar dat is nodig en geeft me het gevoel dat ik er iets aan kan doen en dat ik vooruit ga, dus doe ik het graag.
Donderdag - 09/05/203 - Dinsdagmorgen werd ik wakker na een
waanzinnig mooie droom. Het duurde een tijdje eer ik begreep dat ik het
gedroomd had.
Ik zat op mijn werk in het bureau dat ik 6 jaar deelde met de hoofdboekhouder.
Dat was de laatste jaren te klein geworden door de uitbreiding van onze ploeg
met enkele bijkomende krachten omwille van de groei van het bedrijf. De
laatste jaren zaten we met 6 in een groter lokaal. In dat kleinere lokaal
zaten we met ons drieën - boekhouders - even later fietste ik naar huis,
zoals ik toen gewoonlijk deed, en 's avonds ging ik slapen. Het
eigenaardige was dat ik dat allemaal zelfstandig deed. Niets ongewoons
aan, zal je denken, maar de afgelopen 2 jaar kan ik dat niet meer zonder hulp
van manlief Marcel, mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding.
Ik vond het vreemd dat hij er niet was. Toen even later zijn wekker
afliep, was ik in de war. Hier klopte iets niet, hoe was ik alleen thuis
geraakt en hoe was ik alleen in mijn bed geraakt ? Dan begon ik het
stilaan te begrijpen : het was een droom. Heel af en toe droom ik dat ik
weer ben zoals vroeger, voor mijn 'medisch ongeval'. Spijtig dat dat niet
méér voorvalt want het voelt zo heerlijk licht aan als al je spieren werken.
Zolang ik slaap, voel ik daar niets van maar zodra ik probeer op te staan, voel
ik weer hoe zwaar en lomp die lamme kant is. Ik weeg nu 65 kg. Dat
is dus 32,5 kg die ik met de helft van mijn spieren moet meedragen. Dat
is dus allemaal extra ballast voor mijn rechterkant. Ik wordt altijd heel
blij van zo'n droom. Dat wil zeggen dat ik nog niet vergeten ben hoe het
was al lijkt dat nu al zo lang geleden. Ik blijf die droom dan nastreven
en ga er de volgende dag weer volop tegenaan met oefenen. Op de fiets
voel ik mij ook vrij en licht. Door de armsteun zit ik goed rechtop en
hoef ik die 32 kg niet te dragen. Dan lijkt het ook alsof alles weer in
orde is, tot ik moet afstappen. Dat is dan weer een heel gedoe eer ik met
beide voeten (wankel) op de grond sta. Het fietsen is dus puur
genieten. Het gezelschap van Join 2 Bike, een nieuwe vriendengroep, die
ons met hun zorgen omringen en mij zo motiveren om te blijven volhouden.
Na de Vlaamse Ardennen van vorige zondag, gaan we in het Pinksterweekend, op
zaterdag, trainen in de echte Ardennen. Vorig jaar was dat een heel leuke
dag dus daar kijken we al naar uit. Daarna duurt het niet lang meer voor
we naar het mooie Kaunertal trekken in Oostenrijk. Hopelijk zijn de
weergoden ons goedgezind en krijgen we heerlijk fietsweer (droog en niet
te warm). Mijn 'dikke bougie' zal weer van pas komen !
Maandag - 06/05/2013 - Gisteren, zondag, 5 mei (verjaardag van zoon Mattias, nu 27 lentes jong) gingen we met Join 2 Bike deelnemen aan de Mon Ventoux-tour van Sporta. 60 km fietsen in het glooiende landschap in en rond Tervuren, Huldenberg, Overijse, Neerijse. Een serieuze inspanning maar dankzij het schitterende lenteweer een onvergetelijke dag in opperbest gezelschap. Deze keer waren er 3 tandems van de partij : de onze, Freddy (60 jaar maar jong van hart) en Lorenzo (een blinde nieuwkomer die we later hopelijk wat beter leren kennen). Ik hoorde zijn bijrijder, Jan over ons vertellen dat wij het met 3 benen moesten doen omwille van mijn verlamming, terwijl zij er 4 hadden. "Hola Jan !" dacht ik, "dat lamme been is nog niet helemaal afgeschreven hoor ! Dat draait niet zomaar mee met de pedalen." Marcel zei zaterdag nog dat hij goed voelt dat ik meer heb getraind dan vorig jaar. We waren toen naar het kasteel van Horst gefietst. Het terras daar was niet open omwille van een huwelijk. We zijn dan maar onmiddellijk terug gekeerd naar het Bed van Napoleon in Linden. De Horstroute loopt eigenlijk langs daar hebben we nu gezien en is veel aangenamer en leuker dan de Hauwaartse baan met zijn betonnen macadam. Daarmee hadden we er reeds een deftige klim opzitten en waren we goed voorbereid op de rit van zondag. We hebben zo 2 dagen van het mooie lentezonnetje genoten. Onze batterijen zijn weer opgeladen en we hebben de smaak van het buiten fietsen weer goed te pakken. Oostenrijk en zijn Gletsjerstrasse, here we come! Onze zonen doen het goed in hun nieuwe jobs. Het begint al wat te wennen, al die noeste werkers rond mij. Het Japans van Wim en het Frans van Robbe gaan erop vooruit ! De vooruitgang in mijn zelfredzaamheid is ook leuk. Ik voel mij een stuk beter nu ik 's morgens weer alleen opsta. We bereiden ons nu voor op onze reis naar Menton in het zuiden van Frankrijk. Ik ben benieuwd hoe ik de lange autorit met onze nieuwe auto ga verteren. Die is net terug hersteld. Na een lichte aanrijding door een onoplettendheid van de tegenpartij was de deur aan de bestuurderskant ingedeukt waardoor dat raam niet meer open kon. Daarmee staat er nu een nieuwe deur in en is de kras die er al in zat ook weg. Vorig jaar zijn we bijna even ver naar het zuiden gereden voor de beklimming van de col du Galibier in Valloir. Toen zaten we in een lichte vrachtwagen, hoog en luchtig. Die rit viel heel goed mee. We hopen dat dit nu weer zo zal zijn. We logeren daar in een hotel vlakbij het strand aan de Côte d'Azur. Niet mis voor onze eerste keer sinds mijn 'medisch ongeval' (hersenbloeding klinkt al wat te dramatisch, vind ik nu). Deze week beloofd weer rustig te zijn, met de feestdag van Hemelvaart vallen er 2 kinebeurten weg. Dan kunnen we zelf eens aan de slag met de handpedalo. Die nemen we woensdag nog eens mee naar kinesiste Anouk zodat we nog eens samen kunnen oefenen voor we daar thuis mee gaan oefenen. Marcel heeft de linkerhandsteun geperfectioneerd waardoor die hand er goed op blijft zitten en dan komt het er op aan dat ik mijn linkerarm actief gebruik. Marcel moet dit controleren dat ik niet alles met de rechterarm doe. Dan is de essentie van de oefening weg en ben ik niet goed bezig !
Maandag - 29/04/2013 - We zijn zaterdag naar de Revabeurs
geweest in Flanders Expo in Gent. Dat is een 2-jaarlijkse beurs voor
gehandicapten en revalidanten waar uitsluitend materiaal wordt aangeboden voor
deze doelgroep. Marcel had ze 2 jaar geleden alleen bezocht. Ik was
toen nog niet lang in Pellenberg aan het revalideren. Hij was er toen zo
van onder de indruk dat ik het nu ook wel wou zien. We hebben daar veel
gehandicapten gezien, uiteraard, zoveel miserie onder de mensen, daar wordt je
wel even stil van ! Maar ook dankbaar
dat het mijne nog niet zo heel erg is, in vergelijking. We hebben er een
nieuw soort handspalk gezien waarmee ik zelfstandig zou kunnen oefenen, als
Anouk, mijn kinesiste, het goed vindt. Ik zie haar vrijdag pas omdat 1
mei op woensdag valt. Nog even afwachten dus. Zij kan dan best even
contact opnemen met dat bedrijf. Ik ga haar vragen om een demonstratie
aan te vragen en nadien zien we dan wel wat ze ervan denkt. Zondag hebben we
eindelijk tijd gevonden om onze 32ste huwelijksverjaardag te vieren met een
etentje in een restaurantje in Wespelaar. Dat was eigenlijk donderdag, de
25ste, al maar toen kwam het er niet van. We werden aangenaam verrast
door het aanbod en het lekkere eten. Het 'beekveld' in Wespelaar is een
aanrader. Niet groot met ruime parking en een heerlijke keuken !
Deze week belooft rustig te zijn met 1 mei op woensdag (geen kine). Op
donderdag ook geen kine omwille van Jozefien, mijn tweede kinesiste, die dan
een opleiding gaat volgen. Dat geeft mij wat meer tijd en ruimte om thuis
nog wat te fietsen op de hometrainer. Zondag was het 's morgens zo koud
dat ik niet mee ben gegaan met de tandem. Marcel heeft mijn pr weer
schitterend vervuld bij Join 2 Bike, onze fietsclub. Hij had het zo koud
gehad dat hij in de namiddag er niet aan dacht om nog te gaan fietsen met de
tandem. We zijn dan met de auto naar mijn zus gereden in Tildonk.
Zij zat buiten in de zon omdat de koperblazers van de fanfare met haar man
kwamen oefenen voor hun volgend concert. Mooie muziek en lekker
zonnetje. We hadden er spijt van dat we niet met de tandem gegaan
waren. Hopelijk is het volgende zondag iets warmer 's morgens. Dan
staat er een fietstocht in Tervuren op het programma van Join 2 Bike. Daar
zouden we graag aan meedoen. Ik hoop dat de koude nachten mij niet nog
langer gijzelen. De zondagen zijn zoveel leuker op de fiets !
Dinsdag - 23/04/2013 - Ik kreeg gisteren een link
doorgestuurd van een filmpje op Youtube over 2 waaghalzen die de fietstocht
deden die wij deze zomer gaan doen in Oostenrijk. Zij doen niet alleen de
beklimming maar ook de afdaling per fiets (soms aan 85 km/uur). Wij gaan
al blij zijn als we boven geraken. Die afdaling doen we wel met de
volgwagen. Via deze link kan je het filmpje bekijken : http://www.youtube.com/watch?v=NT3SwaaE-JA
Maandag - 22/04/2013 - Het weekend was wel droog en
zonnig maar die koude wind was er teveel aan. Geen fietstocht op de
tandem voor mij dus. Deze week geven ze ook weer droog en zonnig maar
tegen het weekend weer frisser. Hopelijk is er dan niet teveel wind, of
liever, warme wind zodat ik nog eens buiten kan fietsen. Woensdag
profiteer ik er alvast van om met de scooter naar de kine te gaan. De eerste werkweek
van Wim zit erop. Hij krijgt nu bijscholing in motoren. Zijn
bedrijf verkoopt namelijk filters voor motoren. Marcel zijn droom wordt
werkelijkheid : technische babbels met zijn jongens. Plezant om horen
! Dat is eens wat anders dan 'kokeneten' ofte keukenpraat. Daar
krijg je alleen maar honger van en nu ons winters vetlaagje er weer af mag/moet,
kunnen we dat missen. Robbe werd een zware werkweek beloofd. Zijn
mentor (klinkt dat niet wat schools of bedoelt hij diensthoofd ?) is terug uit
het buitenland, zijn bijscholing is voltooid dus het echte werk kan
beginnen. Ik ben al benieuwd naar zijn eerste indrukken. Toch
boeiend zo'n begin van een nieuwe loopbaan. Dat schuift mijn eigen
problemen wat naar de achtergrond en daar mogen ze voorlopig ook wel
blijven. Ik heb afgelopen weekend wat blogs van andere, jongere
lotgenotes gelezen. Niet slecht voor het juiste perspectief. Zij
hebben nog jonge kinderen. Toen ik in de 'klein' mannen zat, had ik
serieus last van mijn rug maar dat was maar klein bier in vergelijking met wat
zij aan de hand hebben. Toen was er ook nog geen internet of zo. De
dag dat mijn jongste geboren werd, hadden we pas kabeltelevisie. Veel
afleiding was er toen nog niet. Dat heeft mijn creativiteit wel
aangescherpt. Hoe vul je je dag als je veel moet rusten ? Ik deed
dat met borduurwerk en kruiswoordraadsels. Omwille van de baby in huis
kwam er gezinshulp. Die poetste, deed de was en zorgde voor de 2 oudste
kinderen. Alleen was ze wat eigenzinnig; toen ik vroeg om met de baby te
gaan wandelen omdat het zo'n mooi weer was, werkte ze liever de strijk
af. Ik had toen nog niet genoeg haar op mijn tanden om aan te dringen en
dus werd er gestreken. Ik heb dan achteraf om vervanging gevraagd en met
de volgende hulp klikte het beter. Gelukkig heb ik niet constant met die
rug gesukkeld zodat ik meestal toch wel te been was en kon gaan fietsen met de
kinderen. Vooral als Marcel 'de nacht' had en overdag moest kunnen
slapen. Later werd ik slimmer en liet ik het poetswerk aan hem over.
Van toen af ging het veel beter met mijn rug. Hij had het ook liever
zo. Op deze manier kon ik het huishouden doen en moest hij voor de rest
niet al te veel bijspringen. We hadden het niet breed want ik was
huisvrouw maar we hadden tijd en de konden de kinderen altijd zelf
opvangen. Dat was onze rijkdom ! Als ik nu die verhalen van die
jonge vrouwen lees met de moeite die ze hebben om hun kinderen en zichzelf
zinvol bezig te houden, heb ik toch met ze te doen. Ik was beperkt maar
ik kon nog mijn plan trekken. Nu besef ik wat dat waard is. Toen
had ik vooral kopzorgen met : hoe ontzie ik mijn rug, want dat deed serieus
veel pijn als ik in de 'patatten' lag. Ondertussen krijgen onze
vakantieplannen stilaan vorm. Eind mei gaan we naar het zuiden van
Frankrijk. Daar gaan we de ouders van onze Wim zijn vriendin
bezoeken. Zij zijn nu bijna 2 jaar samen en wonen in Brussel, dus wordt
het wel eens tijd dat we gaan kennis maken. Ik bewonder haar wel voor
haar moed om zo te gaan studeren in het buitenland als je de taal van je vriend
niet spreekt. Dat ligt niet voor de hand. Ze kan haar studies
gelukkig in het Frans doen dus dat valt toch al mee en in Brussel val je niet
op als Franstalige.
Eind juni gaan we dan fietsen met Join 2 Bike in Oostenrijk. Daarvoor zit
ik wat op hete kolen omdat het weer me nog niet erg mee zit. Er zijn in
het voorjaar nog wat trainingsritten gepland in de Ardennen maar als die in het
water vallen, ben ik weer niet goed voorbereid zoals vorig jaar en ik wil Marcel
dit jaar toch wel wat meer steun geven op de tandem. Het Kaunertal ligt
op grotere hoogte dan Valloir en de fietstocht is veel langer dan die op de
Galibier, dus we zullen het nodig hebben. Ik zal het dus met mijn
hometrainer moeten doen ! Voor de zomer plannen we weer een fietsvakantie
met vrienden en het koorweekend als afsluiter van de zomer. We gaan half
december weer concerteren met het koor er is dus weer veel werk aan de winkel
! Maar : "Zingen, zingen en zwoegen, zwoegen in groep is
plezant !" Dus, we gaan ervoor !
Dinsdag - 16/04/2013 - Het was zo fijn, reuzefijn, op de tandem, in de zon... Gelukkig houden wij met Join 2 Bike een tussenstop aan D-store en is die sportwinkel open op zondag. Ik heb me daar een nieuwe fietshelm aangeschaft want mijn oude past niet meer. Het was de eerste keer na mijn laatste operatie dat ik die nog eens opgezet had en nu blijkt mijn schedel flink wat boller te zijn dan vroeger. Niet dat dat direct opvalt hoor maar ik heb het wel gevoeld. Na een half uurtje fietsen was de pijn niet meer te harden!!!
We wilden er gisteren nog een staartje aan breien maar de regen en de bussen van De Lijn gooiden roet in het eten. Blijkbaar voorziet De Lijn pas tegen 2019 allemaal bussen die toegankelijk zijn voor rolstoelen. Ik stond daar mooi te blinken met mijn gratis busabonnement. Mijn smalste rolstoel kon er zelfs niet op door die stomme stang die midden voor de uit/ingang staat. Ze hebben er nu wel enkele waar kinderwagens en rolstoelen wel op kunnen maar er valt niet te achterhalen wanneer en op welke lijnen die rijden. Tot zo lang zal ik nog met de auto moeten gaan als ik de rolstoel nodig heb. Blijkbaar kan dat alleen op die nieuwe, langere, gelede bussen. Daar staan grote blauwe stickers op, maar die rijden niet de hele dag langs mijn buurt heb ik ondervonden. Nog 6 jaar te gaan... We zijn dan maar met de auto naar de stad gereden maar toen we daar aankwamen, begon het te regenen ... Daar ging Marcel zijn snipperdag... We hebben dan van de nood een deugd gemaakt en zijn enkele boodschappen gaan doen. Zo heb ik eindelijk de verbouwingswerken van de Delhaize eens van dichterbij gezien. Ik had er al enkele verhalen over gehoord maar kon er mij niets bij voorstellen. Het is inderdaad een werf waar je niets meer in terug vind ! Gelukkig stopte het na de middag met regenen en kon Marcel verder gaan met het reinigen van zijn vijvertje. Hij vond nog 3 vissen die de lange winter overleefden. Vorige week kwam er ook nog heuglijk nieuws van mijn neef Roel. Hij heeft eindelijk zijn droomhuis gevonden en de nodige fondsen om het te kopen. Na een zoektocht van enkele jaren is het dan zover. Het is ruim genoeg voor zijn gezin en zijn praktijk als sjamaan (workshops, zweethutten). Ook zijn vrouw, Griet, kan er een praktijkruimte hebben voor haar Reikibehandelingen. Je kan al eens kijken hoe het eruit ziet via de website van de vorige eigenares : http://www.viaventura.be/viaventura/nl/content/bed-breakfast/sfeer-opsnuiven Het goede nieuws blijft maar komen dit jaar !!! We genieten er met volle teugen van na al het slechte nieuws van de vorige jaren (mijn zus, ik, neef Dries en verder weg Japan, Syrië). Gisteravond belde onze oudste zoon Wim ivm zijn eerste werkdag bij Yamachin. Hij en 1 collega zijn de enige niet-Japanners van het filiaal in België. De voertaal op kantoor is uiteraard Japans. Hij zal het rap heel vlot kunnen maar het zal zwaar zijn in het begin. De bedrijfscultuur is ook typisch Japans : iedereen wacht op de directie voor ze beginnen te eten. Niemand stopt om 17u met werken. Hij heeft een proeftijd van 6 maanden. We duimen dat hij voldoet en er zijn draai vindt en dat hij daar volgend jaar nog aan het werk is !
Zaterdag - 13/04/2013 - Ik heb vorige week een
experiment gedaan met de medicatie tegen spierspasmen, de spierontspanner,
dus. Woensdagmorgen zat ik zonder en het was avond eer Marcel nieuwe kon
gaan halen. Die dag heb ik daar weinig of niets van gemerkt. Dus
probeerde ik op donderdag om het nogmaals met 1 inname per dag te doen ipv
2. Toen merkte ik 's avonds wel dat mijn linkerarm en -been meer spasmen
vertoonden. Dat was dus duidelijk te weinig. Ik zal mijn drang om
medicatie af te bouwen wat moeten intomen. Volgende week kan ik dat nog
eens bespreken met mijn huisarts als hij op huisbezoek komt. Hij komt 1
maal per maand langs voor de opvolging van de medicatie, bloeddruk en algemene
conditie. Ik ben benieuwd of hij al nieuws heeft over de aanpassing van
de bloedverdunner. Nu neem ik dat nog in de vorm van spuitjes maar dat
zou binnenkort kunnen omgeschakeld worden naar pillen. Zolang mijn been
verlammingsverschijnselen heeft, moet ik die blijven nemen. Dat wil
zeggen voor de rest van mijn leven want als mijn been ooit weer normaal
functioneert, ben ik al zo oud dat het omwille van mijn leeftijd (60+) nodig
blijft om ze te blijven nemen om een beroerte te voorkomen. Dat beloofd
!
Ik heb deze week nog niet veel kunnen
fietsen. Met de kine elke avond en het bezoek van de thuisbegeleidster op
woensdagnamiddag is dat er niet van gekomen. Dat kan ik de volgende
weekends goed maken. Nu de lente er eindelijk zit aan te komen, kunnen we
in het weekend weer buiten gaan fietsen met de tandem. Volgende week
zaterdag staat er een wandeling met het koor op het programma en zondag een
grote fietstocht met Join 2 Bike om de lange winterstop op te vangen.
Hopelijk blijft het 2 weekends na mekaar lekker droog fietsweer. Die
koorwandeling wordt wat moeilijk voor mij want ze gaan naar het natuurreservaat
'De Doode Bemde' in Neerijse.
Dat heeft mijn broer Jan indertijd, meer
dan 30 jaar geleden, mee opgericht met de natuurvereniging 'Vrienden van
Heverleebos en Meerdaalwoud'. Wij hebben dat gelukkig samen met hem eens
bezocht enkele jaren geleden. Bij goed weer gaan we daar in de buurt wat
fietsen en bij slecht weer gaan we met het koor mee een glas drinken na de
wandeling. Dat wordt sowieso een druk weekend want
zaterdagvoormiddag is er nog een lezing over 'Niet Aangeboren Hersenletsels' in
Pellenberg. Daar willen we ook nog naartoe. Altijd interessant om
in contact te komen met lotgenoten en te horen of er iets nieuws te leren
valt. De evolutie van de moderne geneeskunde interesseert ons nu ook veel
meer.
Vrijdag, na de kine, zijn we nog een traptoestel
gaan kopen om mijn arm mee te activeren. Dat is een soort pedalotoestand
waarmee je, op tafel, met de handen de pedalen in beweging brengt. Als ik
mijn linkerhand daaraan kan vast maken, kan ik zo mijn linkerarm wat meer
activeren. Nu die tintelingen er zijn, is dat misschien ook een goede
manier om de revalidatie ervan een zetje te geven. Dan kan ik, in overleg
met de kinesiste, iets meer zelf doen thuis dan alleen maar masseren en knijpen
ter stimulatie van de hersenen. Zo heb ik vrijdag bij de kine ook een
oefening in stand gedaan waarbij de herinnering aan het normale gangpatroon
gepoogd werd na te doen (met een knie die buigt ipv met een passief been dat
alleen maar naar voor zwaait) en waarbij je de spieren alleen gebruikt om niet
door de knie te gaan zakken. Dat was interessant om te voelen. Je
denkt dat je het goed doet omdat je je staande weet te houden en stapt maar de
echte gangbeweging is er nog niet helemaal. Het afrollen van de voet al
helemaal niet, maar dat komt nog wel misschien, als we goed blijven oefenen.
Ondertussen brei ik ook nog, met wat dunnere
naalden nu. Dat geeft een minder los breiwerk en ik heb het nog in de
vingers om mooi en regelmatig te breien. nu ik mijn arm ook op een andere
manier kan activeren, is dat breien niet meer alleen 'heilzaam' en kan ik ook
met dunnere naalden breien (nog nr 15 hoor !). Een bezige bij ben ik altijd
geweest en 'werkloos' tv kijken, begint weer te vervelen. Wie weet brei
ik volgend jaar weer truien en ander fraais !
Zaterdag - 06/04/2013 - alleen maar goed nieuws deze week !
1) Robbe, mijn jongste zoon, is aan zijn eerste (droom)job (onderzoekslaborant
bij Exxon) begonnen : eerst opleiding volgen, dan pas het echte werk (daar
baalt hij nu nog even van).
2) Wim, mijn oudste zoon, heeft zijn eerste echte job (geen interim)
gevonden; nog een weekje verlof en dan begint hij eraan. Ook de job waar
hij van droomde : voor een Japans bedrijf (Yamachin) in Brussel. Hij moet
daarvoor vlot Japans kunnen spreken. Dat 'vlot' is er nu nog niet
helemaal maar dat zal er wel gauw zijn als hij het vaak moet gaan
gebruiken. Nu is dat nog beperkt tot het 'huis-, tuin- en keuken' -Japans
dat hij met zijn vriendin en haar moeder spreekt, maar, hem kennende, zal hij
daar wel werk van maken om zijn niveau snel serieus op te krikken, zijn Japanse
karatetrainer kan hem daar ook nog bij helpen.
3)Sedert enkele dagen voel ik tintelingen in mijn lamme arm als ik hem masseer
of er stevig over wrijf. Dat is zeer heuglijk nieuws, zegt mijn
kinesiste. Vermits ik dat gemakkelijk zelf kan, ben ik daar nu ook veel
mee bezig. Ik durfde eerst niet goed te geloven dat dat echt een goed
teken was, daarom heb ik gewacht op de bevestiging van de kinesiste, die
meestal met mijn hand en arm werkt, voor ik hier begin te jubelen. Door
de hersenbeschadiging is de connectie tussen mijn hersenen en de linkerkant van
mijn lichaam verbroken. Hoe meer stimulans, hoe sneller de verbinding
zich herstelt.
4) Ik heb deze week ook de manier gevonden om 's morgens bij het opstaan wat
meer zelfredzaam te zijn bij het aankleden. Tot nu toe beperkte zich dat
tot kousen en schoenen, in opdracht van de kinesisten, maar nu doe ik ook mijn
broek helemaal alleen aan en zorg ik dat ik daarmee klaar ben als de
thuisverpleging aankomt. Zij helpen mij dan verder naar beneden en bij
het ochtendtoilet. Zo hoef ik 's morgens niet meer zolang te liggen
wachten voor ik mijn bed uit kan. Vroeger vond ik van mezelf, en anderen
met mij, dat ik veel geduld had maar als het wachten op hulp betreft, is dat
toch wel weer wat anders. Iets willen, èn dat uitgelegd krijgen Dan leer je pas wat echt geduld is !
Mijn juridisch dossier tegen 'de pil' Nora is volledig en
ingediend bij de dienst ongevallen van de CM. Vandaag kreeg ik ook
eindelijk reactie van de FAGG ( Federaal Agentschap voor Geneesmiddelen en
Gezondheidszorg) waar ik ook melding maakte van het 'ongeval' met Nora.
Die melding deed ik een maand geleden al. Zij noemen dit een 'ernstige bijwerking' omdat er een blijvende invaliditeit
is. Mijn invaliditeit is hopelijk niet blijvend maar zal wel langdurig
zijn en is ernstig. Nu is het afwachten of CM hier een zaak van wil/kan
maken.Wéér geduld !!!
Vrijdag - 22/03/2013 - We hebben een vrij drukke week
gehad. Dinsdag verjaarde Marcel (55 jaar reeds) en dat moest gevierd
worden natuurlijk. We zijn met de inwonende zonen gaan ontbijten in de
Lunchgarden van Carrefour. Mattias, onze tweede zoon, had ook wat te
vieren : hij is door zijn collega's uitgeroepen tot 'employee of the mid year
juli - december 2012' met diploma met mooie foto, champagne, bon voor gratis overnachting met
ontbijt en bloemen van de directie. Mattias werkt daar nog maar
sinds juli vorig jaar en hij valt al in de prijzen. Hij gaat er dan ook
voor ! Dat heeft hij verdiend. Zij, vader en zoon, hebben dan nog
samen wafels gebakken om mee te trakteren op hun werk. Dat was een
gezellige bedoening in onze keuken. We hebben gelukkig 2 wafelijzers
(eentje van 32 jaar oud, dat stond op onze huwelijkslijst bij onze trouw, en
eentje van enkele jaren jong : zo'n combi grill/croque/wafelijzer). Het
oudste is nog steeds het beste omdat je daarmee continu kunt bakken. Het
nieuwe heeft een thermostaat die rap afslaat waardoor je telkens moet wachten
tot het weer op temperatuur is voor je de volgende wafels kan bakken.
Ik ben sinds deze week mijn medicatie tegen migraine aan het
afbouwen. Nu mijn hersenen in een stabiele omgeving zitten en ik nog
steeds geen hoofdpijn heb, is dat ook niet meer nodig. Nu ik de Emconcor
(tegen hoge bloeddruk) als eerste mag laten, merk ik dat mijn hartslag weer
versnelt bij het fietsen. Vreemde gewaarwording als dat een jaar geleden
is. Nu voel ik ook weer wanneer ik nerveus ben, dat was geleden van eind april
2012.Mijn huisarts had nog gezegd dat
ik nu beter inspanningen zou aankunnen. ik ben benieuwd wat er nu nog zal
volgen !
Ik heb ben met de mutualiteit begonnen aan een juridisch
dossier tegen 'de pil' Nora, die ik nam toen ik die hersenbloeding kreeg.
In onze buurlanden worden processen gevoerd omwille van dodelijke slachtoffers
door pilgebruik. Vermits ik niet dood ben, wil ik dit zelf
opstarten. Daar ben ik deze week druk mee bezig geweest. Een dossier
samenstellen met uitgebreide vragenlijst, medische verslagen bijeen zoeken en
kopiëren. Nu nog beeldmateriaal opvragen bij de neurochirurg (daar moet
ik volgende dinsdag bij op controle) en dan is mijn dossier volledig en kan ik
het indienen. De mutualiteit zorgt voor juridische bijstand en dan zien
we wel wat ervan komt.
Dinsdag - 12/03/2013 - Opnieuw winter, na enkele
lentedagen. Ik keek al uit naar fietsen in open lucht, maar dat viel
zwaar tegen afgelopen weekend. Gelukkig heb ik mijn hometrainer
nog. Die was blij dat hij toch nog uit zijn hoekje mocht. Ik iets
minder maar mijn haar is toch nog te kort om de wind erdoor te voelen
waaien. Dus, uitgesteld maar niet verloren, dat halen we binnenkort nog
wel in en heb ik nu nog wat uitstel voor het serieuze werk op de tandem.Nu mijn hoofd pijnloos is geworden, heb
ik mijn huisarts gevraagd of de medicatie tegen migraine niet kan afgebouwd
worden.Hij komt binnenkort nog eens
langs, hopelijk heeft hij dan goed nieuws voor mij.Al die pillen elke dag, als daar iets van
overbodig wordt, mag dat zo snel mogelijk geschrapt worden.Hij zal dat waarschijnlijk eerst bevragen bij
de neurologen voor hij langs komt want hij heeft nog niet gereageerd op mijn
mail waarin ik dat vroeg.Daarna de
antidepressiva nog en dan is alles weer wat normaler.Ondertussen heb ik mijn draai gevonden in
mijn nieuwe, vooral rustiger leven, en heb ik voldoende bezigheden om mijn
dagen te vullen.Dankzij het internet
en mijn vriendenkring voel ik mij niet geïsoleerd en bereik meer mensen dan vroeger.De teller van deze nieuwe blog staat na 3
maanden al bijna op 400 bezoekers ! Morgen en vrijdag geen kine : mijn kinesiste neemt een weekje verlof en wordt niet vervangen, aangezien ik één van de meer mobiele patiënten ben (wat een compliment). Vorige week was er wel vervanging omdat ze toen met 2 op cursus gingen. Toen heb ik me weer laten vangen aan 30 minuten stapoefeningen, hoewel mijn linker grote teen dat nog steeds niet verdraagt. Die nagel is nog niet volledig uitgegroeid. Die is losgekomen toen ik vorig jaar bij warm weer mijn sportschoenen, waar ik in Pellenberg op leerde gaan, uit de kast liet halen om die warme bottines niet te moeten aandoen bij temperaturen boven de 20 °C. De hakken van die sportschoenen waren echter hoger dan die van mijn bottines waardoor die teennagel de hele dag onder druk stond en los kwam van het nagelbed. Nu schiet er van die oude nagel nog een halve centimeter over. De nieuwe is er onderdoor gegroeid. De pedicure heeft die oude afgevijld zodat ik nog in mijn schoen kan. Zolang dat stukje oude nagel er nog bij aan zit, verdraag ik nog geen druk of belasting van die teen. Ik hoop dat ze dat stukje nagel er binnenkort helemaal afhaalt zodat ik ook van dat ongemak verlost ben. Dat duurt nu bijna een jaar en hangt serieus 'mijn voeten' uit. Naast al de rest dat niet meer gaat, is dat wel zo'n beetje de druppel... Maar zolang ik nog min of meer uit de voeten kan, mag ik nog niet klagen. Ook dat zal wel passeren en dan ben ik ervan af. Vandaag wordt rustig. Mijn afspraak met de thuisbegeleiding is verplaatst naar donderdag, dus hou ik het kalm deze voormiddag. Het beste nieuws van al kwam vorige vrijdag : Robbe, mijn jongste zoon, heeft al werk gevonden. Hij studeerde af in januari en begint volgende maand als analytisch laborant bij Exxon in Diegem. Hij had die job zo graag dat hij hier bijna danste van plezier en opluchting. De week ervoor slaagde hij in zijn praktisch rijexamen. Ik benoemde hem meteen tot mijn nieuwe chauffeur, wat hij zonder meer aanvaarde, waarvoor dank zoonlief, maar met die sneeuw zal er deze week nog niet veel gereden worden. Het is trouwens ook weer veel te koud. Dan verstijft mijn lamme kant helemaal en kan ik bijna niet gaan. Volgend jaar, neemt Marcel zich voor, neemt hij verlof in de winter zodat we naar het zuiden kunnen als het hier zo koud is. Ik ben al benieuwd wat dat wordt !!! Vorig jaar had ik gemakkelijk last van hoofdpijn door die mislukte schedelreconstructie met eigen bot en kwam er steeds weer nieuwe medicatie bij. Nu dat opgelost is, mag de afbouw beginnen. Hoe rapper, hoe liever.