Oef, het coronavirus is eindelijk in het land!! Ik mag niet cynisch zijn als het om ziekte en besmettingen gaat. Maar al wekenlang zitten de ministers, media, virologen, ziekenhuizen te wachten op de eerste patiënt. Met spanning, want alle landen rondom ons hadden al aangetoond hoe efficiënt ze met een pandemie konden omgaan en de Belgen bleven maar buiten schot. Dikwijls kwam bij mij het Sinterklaasliedje, "zie ginds komt de stoomboot" voor de geest en dan vooral de zin "rij ons huisje niet voorbij". Gelukkig kan ik die tekst nu even opbergen. Het kan zijn tijd afwachten om dan wel door kinderen uit volle borst en met verlangen, gezongen te worden op 06/12. Genoeg daarover, ik wil terug de lekkere corona cakejes eten zonder aan een besmetting te moeten denken.
Gisteren was er nog iets interessant te vertellen, maar het ontglipte mij terwijl ik aan het typen was. Men zegt wel eens, als je het vergeet is het niet waar, maar ik vertel en schrijf alles naar waarheid, tenzij ik fantaseer. Aan jullie om uit te maken wat mijn sprookjes zijn of wat waar gebeurde voorvallen en verhalen zijn. Ik probeer correct te zijn in het weergeven van feiten maar jullie moeten me een misser, een schrijffout, een dt-fout af en toe wel pardonneren. Missen is menselijk en zolang ik niet tot stof en as of een geest ben weergekeerd, ben ik dat nog altijd.
Mijn ontbrekende verhaal van gisteren, gaat over een vogel welbekend aan zee: de meeuw. Er zijn verschillende soorten, maar de zilvermeeuw vertoeft het vaakst aan de Noordzee. Iedereen weet dat het dieven zijn. Je kan het al raden, er is weer een onderzoek gebeurd hoe dat nu toch zou komen! Deze keer een studie van Madeleine Goumas, een biowetenschapper van de University of Exeter. Waarom willen de meeuwen ons voedsel afnemen, bv bij een picknick op het strand? Daar geef je nu toch wel geld voor om dat te weten, nietwaar? Allez, ik toch, want ik woon niet ver van the beach. De vragen die Mevr Goumas stelde: 1) is het enkel de aanblik van voedsel in de buurt van mensen dat hen lokt? of 2) is het wat mensen met een voorwerp doen dat hen lokt? De meeuwen leggen al jaren de link tussen mensen, voedsel, de verpakkingen en wat we er mee doen. Als we niet willen dat ze ons eten afnemen moeten we ook de verpakkingen veilig opbergen, in gesloten vuilnisbakken. Door observatie weten ze waar de voedselrestanten te vinden zijn. Geen nood, het gezellige en smakelijke tafelen zal niet meer verstoord worden als je eens diep en heel dreigend in hun ogen kijkt. Blijven staren, dan vliegen ze vanzelf weg. Ik doe dat ook bij mijn hond als hij mijn boterham van tafel wil nemen, héél boos en dreigend kijken en mijn vinger opsteken, maar veel helpt dat niet. Eens mijn rug gekeerd, is mijn boke terug weg.
Hoera, hoera, hoera, driewerf hoera, het is lente! Althans volgens Frank. Zolang ik schoolliep, moest ik leren dat de lente op 21 maart begon. Maar al menigmaal en met zovele dingen is gebleken, dat niet alles wat ik verplicht moest leren en kennen, juist was. Ik kijk nu eens eventjes naar buiten en denk dat 21 maart een realistischer datum voor de lente en het betere weer is dan de 1e maart. Het mooie getal van 2020 is daarmee al aan zijn derde maand toe, en de tijd gaat weer enorm snel.
Alhoewel ik zelf geen groot eter of drinker ben, boeien de verhalen die errond hangen me enorm. Ook de personen die ervoor zorgen dat mijn maag gevuld geraakt en mijn dorst gelest word, zijn fascinerende mensen. Soms zijn ze ronduit interessant en soms vind ik ze een beetje belachelijk aandoen. Vandaag staat een brouwerij in de belangstelling, die van Affligem. Niet omwille van de drank die ze brouwen, wel omdat ze een van de oudste bedrijven ter wereld zijn. Wereldwijd zijn er maar 7 bedrijven die langer bestaan dan 946 jaar. De monniken leveren al jarenlang goed werk. Er zit nog geen sleet op hun product. Integendeel, ze vernieuwen regelmatig met een nieuw biertje, blond, met of zonder alcohol. Ze hebben dan ook de hoede en de hoge bescherming van het Heinekenconcern sinds 2000. Meteen is ook de Nederlandse afzetmarkt gegearandeerd. Maar het begon allemaal in 1074. Enkele ridders, die 12j eerder monnik werden, moesten in hun levensonderhoud voorzien. Zelf bier brouwen was voor hen de oplossing. Vele kloosters en abdijen hebben heel wat rampen, branden en oorlogen moeten trotseren, zo ook de abdij van Affligem. Monniken die verjaagd werden, verkoop tijdens de Franse Revolutie, smelten van de koperen ketels door de Duitsers in W.O. I en II. Maar altijd zijn ze herrezen als een feniks uit zijn as. Door traditie en authenticiteit smaakt hun bier nog altijd even goed, maar ik ga vandaag toch geen abdijbier meer drinken. Te hoge gisting en te hoog alcoholgehalte om er in de voormiddag aan te beginnen.
Iedere morgen kijk ik de dag nieuwsgierig tegemoet. Zeker op een schrikkeldag. Om de vier jaar is er een dag dat ik me extra moet bezighouden. Maar vandaag geen nood, het wielerseizoen begint! Ik kijk daar echt naar uit. Ik heb niet bepaald een grote favoriet in het peloton, maar er zijn wel renners die me kunnen bekoren, zoals Peter Sagan. Een beetje rebels, af en toe tegendraads, maar een steengoede coureur. En dan uitkijken naar de tv-uitzending! De namiddag kan niet meer stuk. Kijken naar de "pedaleurs de flandres" in het landschap dat in een flits voorbij is. Sightseeing vanuit mijn canapé. Natuurlijk de twee stemmen niet vergeten die de saus van het programma zijn. Zij zorgen voor de rust door hun stemmen, soms een beetje monotoon. Zij zijn de wiegeliedjes, die me even naar de 7e hemel brengen, mijn middagdutje. Hopelijk ben ik dan op tijd terug op aarde om den arrivée live mee te maken en te horen. Want onvermijdelijk zijn er dan de interviews met de geklopten. Stereotype antwoorden: waarom ik had kunnen winnen en het niet gedaan heb. De ander was rapper en beter is zelden het antwoord dat ik hoor. De twee vrienden die de toegevoegde waarde van elke koers zijn brengen ook de roddels uit het circuit mee. Honderd maal beter dan hetgeen er in de boekskes te lezen is. Het nieuwe seizoen begint en het enige dat ik hoop is, dat alle renners de wedstrijden heelhuids kunnen rijden en beëindigen. Geen ongelukken, geen revalidaties voor jaren, maar een gezonde sportbeoefening en rivaliteit.
Al een paar maanden is er bij "Iedereen Beroemd", na "Het Nieuws" van 19u, een item over de kotstudenten. Een paar maal per week laten ze toe dat ik hun leven als student kan bekijken. Hoe zwaar het leven is om op eigen benen te staan, uit te gaan, lessen te volgen en, en plus, vragen de profs om examens te doen en stage te lopen. Vandaag las ik een protest van de studenten. Volgens hen, mag en kan men niet eisen dat ze examens doen van de cursussen die ze dat jaar gevolgd hebben en erdoor zijn. De universitaire psychologen krijgen een massa leerlingen over de vloer om aan stress beheersing te doen omwille van de prestatiedruk. Ik heb dat relaas van de studenten op tv met stijgende belangstelling en verbazing gevolgd. Uitgaan, feestjes brouwen, vrienden ontvangen, reizen, schoonheidsbehandelingen na de stress van een proef.... en nog zoveel meer. Er zijn teveel nevenactiviteiten die voorrang hebben. Maar van een beetje ernst en discipline is er nergens sprake. Alleen maar verontwaardiging dat de maatschappij, de Hogescholen en Universiteiten hun studentenleven met jaren wil beknotten. Vandaar zoveel stress! Wel wel wel, je zou van minder een serieuze dip krijgen!
Dennis Van Goethem schreef vandaag: Popmuziek is steeds triestiger. Veel meer liedjes over "hate", veel minder over "love". Einde titel. Ondertussen kennen jullie mij al een beetje en weten jullie dat mijn leven aaneenhangt van de deuntjes, muziekjes en liedjesteksten. Velen hebben mijn leven begeleid bij blije en droevige momenten, gebeurtenissen, voorvallen, ontmoetingen. Ieder liedje is niet zomaar eentje uit een dozijn, de lyrics waren very important. De eerste keer dat ik mocht uitgaan was heel belangrijk. Vergezeld van de onvergetelijke song van Scott McKenzie, "San Francisco", met de beruchte zin, ".....be sure to wear some flowers in your hair...." Wat ik prompt gedaan heb voor mijn zeer belangrijk uitje. Weliswaar waren het plastieken bloemen maar ik waande me toch in San Francisco. Het zou spijtig zijn dat de teksten en de melodieën niet meer de joie de vivre uitstralen en vertolken. Als je dan als oudere, want ook zij worden eens een jagger, alleen maar triestige liedjes kan zingen, hoe erg moet dat niet zijn? Mijn uitgaansleven was niet te vergelijken met de disco van de Zillion, maar iedere tijd heeft zijn muzikale charme. Ik ben een product van de emancipatie, de flower power, love and peace.
Vanaf vandaag is het kriekensap drinken. De bovennatuurlijke goede eigenschappen mag ik niet aan mij laten voorbij gaan. Zoals zovele sappen die ik probeerde te drinken om me superwoman te voelen. Allereerst was er het appelssap, dan dat van appelsienen, wortelsap en bietensap. Ik zal er wel een paar honderd vergeten zijn die mij weldadig waren. Ik vroeg mij ondertussen af hoeveel diëten er pakweg de laatste 50jaar een hype waren. Ik heb er 19 gevonden, zonder al die speciale kookboeken van de B.V.'s zijnde de Vlaamse en plaatselijke beroemdheden. Om er een paar te noemen: Atkins dieet, Montignac, dr Cohen dieet,Detox dieet, Hollywood-Beverly Hills, Karl Lagerfeld, Weight Watchers en de man die ons allemaal ging overleven, Dr Lecompte. Ik heb ooit les gehad van een zeer verstandig man die mij een heel eenvoudig principe leerde; overal waar een "te" voorstaat is slecht. De rest allemaal gezond te noemen. Tenzij ik door ziekte een astronautenvoeding zou moeten nuttigen. Vandaar dat ik ook Jeroen Meus een zeer goede kok vind, maar iets minder zout en wat minder boter is meer spek naar mijnen bek.
Drie woorden zijn teruggekeerd vandaag: rust-orde-stilte. Ondanks dat iedereen roept: "bewegen" en "10.000 stappen per dag zetten", hou ik me vandaag aan mijn pyjamadag. Als het dan een regenachtige dag is, geniet ik er des temeer van. In alle gemak terug in mijn cocon kruipen. Maar, zoals een rups uit zijn zijden jasje komt, moet ik dat ook regelmatig doen. Het is goed dat mijn huis af en toe op stelten staat.
Ik heb oren en ogen naar alle kleine voorvallen, kleine wetenswaardigheden. Dan kan ik uitpluizen hoe en wat ervan aan is. Al dagen is er een Frans dorpje in Bretagne dat me bezig houd: Plougastel-Daoulas. Een gemeente met een 14.000 inwoners. Niet ver van Brest, in het département Finistère. Enkele jaren geleden werd er een geheimzinnig stuk rots met inscriptie gevonden. Het is enkel te zien bij laagtij. Het enige goed leesbaar en herkenbaar zijn de jaartallen 1786 en 1787. Verder ziet men een 20tal lijnen tekst, een hart, een kruis, een zeilboot. Men neemt aan dat het een gedenksteen is. De burgemeester en de notabelen schreven een wedstrijd uit om te weten wat er te lezen was. De prijs voor de oplossing zou 2.000€ bedragen. Van wijd en zijd kwamen puzzelaars af om het mysterie te vertalen naar hedendaagse woorden. 61 inzendingen kwamen binnen en 2 vond men goed genoeg om een prijs te geven, elk 1.000€.
1) Een vertaling van Noël René Toudic, leraar Engels en expert in Keltische talen.:"Serge stierf toen zijn boot kapseisde door de wind, en hij niet kon roeien". De man zou een 18e eeuws Bretoens dialect gesproken hebben.
2)Historicus Roger Faligot en artiest Alain Robert, zeggen dat het Bretoens dialect is met een aantal Welshe woorden: "Hij was de verpersoonlijking van moed en levensvreugde. Ergens op dit eiland werd hij getroffen en hij is dood".
Meteen heb ik de toeristische gegevens en wetenswaardigheden van die gemeenschap bekeken. Vele kruisbeelden en kapelletjes zijn er te zien. Er is de abdij van Daoulas, ooit bevolkt door de kanunniken van de Orde van Saint Justin. Tussen de kloostermuren is er een schitterend park te bewonderen en binnen zijn er nog vele getuigenissen van de Middeleeuwen. In de 15e-16e eeuw was er vooral de handel in vlas, hennep en schilderijen. In de 18e eeuw bracht een zekere Monsieur Amédée-François Frézier uit Latijns-Amerika (Chili), de aardbei mee (vandaar de fraise). De Bretons gaven zich snel gewonnen om deze vrucht te kweken op de vruchtbare gronden i.p.v. de hennep en het vlas. Vanaf de 19e eeuw exporteerden ze al de zoete vrucht. De aarbeien van Plougastel zijn ondertussen wereldberoemd. Het microklimaat en de vruchtbare grond maken van dit schiereiland dus "le Jardin de Brest". Bij iedere hap van deze lekkere rode bees zal ik aan het Franse dorp denken.
Soms zijn er woorden die ineens tevoorschijn komen: leutig! Maar dat was het alleszins niet deze nacht. Waarom dat woordje "plezant" dan in mijn gedachten gekropen is zal ik al schrijvende wel uitzoeken.
De krant maakte weer indruk op mij. Ik heb grandioze bewondering voor de schrijvers van de titels boven de tekst. Meestal bezorgt me dat een curiositeit voor hetgeen eronder geschreven is. Vandaar de glimlach om zoveel vernuft. Een korte inhoud van een artikel in een paar woorden weergeven. Dat is regelrechte kunst. "Boeken lenen vanuit je luie zetel" "virusremmers" "we moeten het uitzweten""Vlaamse jeugd ligt niet wakker van voldoende slaap""de Rolls Royce van de Belgische wetenschap".
Carnaval is weer een stille dood gestorven met de "popverbranding". Weer een jaartje geduld en dan zal er weer een nieuw isomo beeld of feestkledij voor de nodige heisa zorgen. De wereld draait door: af en toe hoort daar een woordenschermutseling bij die de gemoederen verhit. Na de stoet worden alle plooien glad gestreken en kleine brandjes geblust. Het is weer wachten op de thema's voor volgend jaar. De echte vasten kan op Aswoensdag beginnen. Velen wijzen nu op het deugddoende effect om 40 dagen eens iets te laten, zoals gematigdheid bij voedsel en drank, of smartphone af en toe aan de kant leggen, niet on-line shoppen(???). Het is nog niet zo lang geleden dat deze christelijke tradities belachelijk klonken. Maar tijden veranderen en alles keert weer, onder andere woorden, in een andere context. Om toch niet te moeten zeggen dat het katholieke geplogenheden waren of goede dingen van vroeger.
Cynisch vond en vind ik het item dat er zoveel lammeren, lammetjes geboren zijn . De blijdschap en de euforie voor 1150 nieuwe wezentjes staat in schril contrast waar ze voor moeten dienen: opgepeuzeld worden!! Slechts enkelen zullen de dans ontspringen om de populatie voor volgend jaar op punt te kunnen houden.
Al weken houd de ster Betelgeuze me in de ban: gaat ze ontploffen of niet. De ster is blijkbaar aan het dimmen, dat is de voorbode om een supernova te worden met licht, vergelijkbaar met de maan. Overdag ook zichtbaar. Maar vandaag is er van die wens geen spoor meer, want ze schittert weer als voorheen. Grote vraag voor de sterrenkundigen: waarom ze eerst dimde en nu terug schittert? Een amusantje; Betelgeuze is tot het Arabisch te herleiden. In die taal betekent de naam: hand van de reus. Bij de vertaling, misschien een slechte tolk of een woord verkeerd gelezen werd het: oksel van de reus. Leutig nietwaar?
Een nieuwe dag, een nieuw geluid. Een ijzig windje komt me tegemoet als ik naar buiten ga. Toch heeft de zon voor een paar uurtjes geschenen. De kids en mezelf dan maar buiten gelaten omdat de hond aan zijn wandeling toe was. Strandwandeling en in het water springen hoort er voor de hond altijd bij. Nog wat van het zonnetje genoten tot zijn krullen een beetje gedroogd waren en het zand er kon uitvallen. Maar dat was niet voldoende om me een warm gevoel te geven. Voor de rest van de dag kou geleden. Verandering van weersgesteldheid, zo voelt het aan. Niet in de richting van vrolijk lenteweer. De vermaledijde straalstroom die al weken ter plaatse blijft liggen en winderig en wisselvallig weer brengt. Ik moet me binnen bezig houden. Niet door voor de beeldbuis te zitten, die hebben de kids geclaimd. Een boek lezen was dan toch geen optie. Ik heb dan zelf voor ander lawaai gezorgd. Via you tube alle liedjes en songs waar ik aan dacht eens op te zoeken. Meezingen, luisteren en video bekijken. Best wel amusant om "retro"en "antiek" te zijn. Aan de eerste lieven, liefdes, vlammen gedacht via al die songs, alles de revue laten passeren. Verbazingwekkend dat er een halve eeuw geleden meestal Franse liedjes de hitlijsten aanvoerden, samen met de Duitse. Françoise Hardy met "tous les garçons et les filles", Jacques Dutronc met "il est cinq heures, Paris s'éveille", Michel Delpech met "pour un flirt", Christophe met "Aline", Hervé Villard met "Capri", Joe Dassin met "l'été indien", Michel Polnareff met "la poupée qui fait non" en nog vele anderen. Voor het Duitse lied herinner ik me vooral Freddy Quinn met "Junge komm bald wieder","die Gitarre und das Meer".Vroeger was er dan ook Conny Froboess met "Zwei kleine Italiener". Peter Kraus, Peter Alexander, die men dan ook terugzag in al die "Duitse gemütliche Filme". Het Angelsaksische repertoire van die tijd opnoemen is onbegonnen werk. Ik hoor die nog regelmatig op Radio 1, dat is mijn geliefkoosde zender. Zij brengen soft beat en that's my favourite music.
Ik heb een grijze dag op een luidruchtige manier gevierd en ben daar heel tevreden over. Nu maar hopen dat ik zachtjes naar de lente kan glijden, ze voorspellen gladde plekken op de weg.
Een vakantieweek en andere klap aan tafel. Nu heb ik luisteraars die al dan niet luisteren naar hetgeen ik zeg. Het is een serieuze inspanning om een onderwerp te vinden dat hen uit slaapmodus haalt. Zoals altijd probeer ik via de krant iets te vinden dat zowel mijn interesse als hun nieuwsgierigheid opwekt. Niettegenstaande het in feite oud nieuws is, schrijft "Het Nieuwsblad" toch over de dood van een ontwerper: de legomannekes man. Ene Jens Knygaard Knudesn ontwierp in 1970 het gekende manneke met de gele kop. Hoofd, armen, handen, romp, heup, benen konden oefeningen uitvoeren. Vanaf 2003 kregen ze een huidkleur, ander kapsel of een hoofddeksel. Dat allemaal tot grote vreugde van de miljoenen legobouwers. 8 miljard van deze plastiek poppetjes zijn er op aarde, om kleine kinderen, kinderen en grote kinderen tot fantasie te verleiden. Grote bouwers en architecten te zijn of te worden in plastiek land. Het maakte me wel curieus hoeveel echte mensen er dan wel op onze aarde rondlopen. 7,6 miljard was het antwoord. Niet te geloven dat er meer pvc mensjes, meestal verborgen in dozen, de wereldbol bevolken. We staan zelden stil bij iets kleins, dat dagdagelijks door vele handen gaat, ooit uit het brein van een mens is gekomen. Jens werd 78j.
Het gesprek kwam zo een beetje uit op het gezegde: wat, wie was er eerst? De kip of het ei? Interessant om die vraag eens op te werpen en dan samen naar antwoorden zoeken. We vonden iets als een deel van een oplossing: in de samenstelling van de eierschaal is een proteïne gevonden die enkel in de eierstokken van de kip voorkomt. Dus, de kip was eerst! Maar het kip-ei probleem blijft bestaan. Bijvoorbeeld als bij 2 fenomenen onduidelijk is welke "de oorzaak" en welke "het gevolg" is. Eigenlijk een retorische vraag omdat het moeilijk te zeggen is waar het beginpunt van een keten is. Het zijn dilemma's die gesteld worden. Wie was eerst? Man of vrouw, Adam of Eva? Het wordt een "kringverhouding genoemd, zonder "A" kan "B" niet tot stand komen, maar zonder "B" ontstaat "A" niet.
Twee definieties van : 1) Een kippenei is, een "ei" waaruit een kip geboren wordt. In dat geval was het "ei" er eerst!! 2) Een kippenei is, een "ei" dat gelegd is door een kip. In dat geval was de kip er eerst!! Dat zijn echt leuke vraagstukken en behoren een beetje tot de kern van ons ontstaan, onze genese. Plezante puzzels die iedereen kan gelijk geven of ongelijk!
De laatste weken is er op zondag telkens bezoek van een wildebras. Ciara, Dennis en Ellen vallen met wild gedruis binnen aan de kust. Gelukkig komen er ook bekenden op bezoek. Die moeten zich dan wel aan de takken van de bomen vasthouden willen ze niet ergens anders dan aan mijn voordeur terechtkomen. Het liedje van Bart Kaëll is helemaal van toepassing deze dagen. De zinnen allemaal juist. Maar Bart en Luc zullen het zeeweer ook wel goed kennen. Met plezier op de grond zitten en de Marie-Louise nadoen die vaart op de woeste orkaan kan ik niet meer. Ik zou niet meer rechtkomen en ik heb geen stoere zeebonk in mijn omgeving om me overeind te helpen. Maar vandaag weer heel gezond weer. De lichte stormwind blaast de energie naar me toe. Ik heb het nodig. Ik werk als iedereen van verlof geniet, ik rust als iedereen terug op pad moet. Nu is mijn huis vol leven. Maar ik heb nu ook een hondje dat beteuterd kijkt. Hij kan niet overal mee naartoe. Hij moet ook een stukje van de belangrijkste plaats aan mijn zijde afstaan. Ik organiseer aangepaste activiteiten voor de kids en de hond. Hij mag zich niet teveel achtergesteld voelen. Voor hem ook aangepaste wandelingen die een beetje uitdagend zijn, speciale spelletjes en speciale snoepjes. Zo blijft iedereen tevreden.
Vandaag is het een belangrijke dag voor het Bisdom Gent. Van het verre Orval, is abt Lode Van Hecke, benoemd tot bisschop van Gent. Vandaag is de wijding. Het is een absolute primeur voor ons land dat er een "monnik" bisschop wordt en, en plus, een "trappistenabt". Onze Lode komt van een cisterciënzerabdij, een contemplatieve orde. Monniken die daar intreden hebben een zogenaamde "radicale" roeping. Bidden en werken vullen hun leven. Zij hebben geen pastorale werken, geen parochies, scholen of ziekenhuizen opgericht. Sinds 45j in Orval, van 2007 is hij er abt. De manager van de brouwerij met het lekkere gerstennat. Vanaf nu zal hij veel meer in de schijnwerpers staan, moet hij coachen, motiveren, ideeën lanceren, luisteren, praten, praten en praten. Het was leerzaam voor mij hoe een keuze gemaakt is voor deze benoeming. Daarin speelt de pauselijke nuntius, afgezant van het Vatikaan, een belangrijke rol. Hij maakt een shortlist van kandidaten. De top 3, de "terna", gaat richting paus, die de uiteindelijke keuze maakt. Daarna mag de gekozene zijn bisschopsschild en leuze kenbaar maken. Voor Mgr Van Hecke: cum gaudio spiritus sancti, in de vreugde van de Heilige Geest. Een beschrijving van zijn schild is interessant om de delen te leren kennen en de betekenis. Het bevat: een duif (Heilige Geest), een kruis, de kleuren zwart-wit (kleuren van geboortestad Roeselare en bisschopsstad Gent), wit-blauw in gouden ring (verwijst naar Orval). Krijgt een mijter (weigerde dit als abt) en een bisschopsstaf. Een weetje: een staf van de abt, met de krul naar binnen, als symbool van naar de gemeenschap gekeerd zijn. De staf van een bisschop is de krul naar buiten, naar de mensen en de wereld gekeerd. Veel symboliek en toch blij dat ik dat weeral weet. Het beste voor de nieuwe Bisschop van Gent. Hij zal in Gent wel een ander biertje vinden dan een trappist van Orval, dat zal ook wel smaken.
Niets zo leutig als op zaterdagmorgen een dik pak papier uit de brievenbus halen. Ik ben geen kat, maar toch is het likkebaarden als ik die teksten zie. Een vurig verlangen om dat alles binnen een tijdsbestek van 2 dagen te lezen. Ik ben zelden teleurgesteld. Altijd is er iets dat me gretig doet zoeken waar ik dat woord, zin, verhaal, ooit ben tegengekomen. Het leuke aan de moderne technologie is ook, dat je mits een paar kloppen op de knoppen, veel, zoniet alles kan terugvinden. Vandaag was er het verhaal van de borduursters in Assenede. Naar analogie van het tapijt van Bayeux, zijn ze sinds enkele jaren het verhaal aan het vertellen op linnen van "Joris ende Blancefloer". Het is een sprookje dat vandaag evengoed zijn waarde zou hebben. Diederik van Assenede (ongeveer 1230-1293) was een hoveling, klerk, schrijver aan het hof van de Graaf Van Vlaanderen, dat toen nog een Leenheerlijkheid van Frankrijk was. Frans was de voertaal in die tijd. Robert d'Orbigny, had in +/-1100 een ridderroman geschreven zonder ridder: "Floire et Blanceflor". Onze Diederik vond dat de volkstaal ook recht van bestaan had, vertaalde voor hen "die geen walsch en konnen"( geen frans kenden) de 3793 verzen naar het middelnederlands en zo was onze "Floris ende Blancefloer" hier ook gekend.
Het verhaal: een jonge moslim, Floris, zoon van een islamitische koning in Spanje, is sinds zijn prille jeugd verliefd op een mooie christelijke deerne, Blancefloer, van lagere sociale stand. Wanneer de koning en koningin merken dat hun vriendschap overslaat in liefde, grijpen ze in. Prins Floris sturen ze naar het buitenland om te studeren en Blancefloer verkopen ze aan rondtrekkende kooplieden. Uiteindelijk, compassie hebbend met het grote verdriet van hun zoon, vertellen ze de waarheid. Hij moet helemaal tot in Mesopotanië reizen om zijn geliefde terug te vinden. Ons meisje was samen met 140 andere vrouwen opgesloten in de "vrouwentoren" van de emir van Babylon. Ieder jaar kiest de emir een nieuwe echtgenote en laat de vorige doden. Floris had vernomen dat zijn geliefde de volgende vrouw zou worden en door allerlei listen weet hij bij zijn Blancefloer te komen. De emir betrapt hen samen in bed en wil hen kopje kleiner maken. Maar toen hij de grote liefde van de twee opmerkte, verleende hij hun genade. Zij keerden terug naar Spanje. Floris volgt zijn vader op en laat zichzelf en zijn onderdanen dopen. Pittig detail: zij krijgen een dochter "Bertha met de grote voet", de moeder van Karel de Grote.
Vele handen van vrijwilligers borduren, om het 750 jarig verhaal in beeld te brengen. Het doek zal een 100 meter lengte hebben. Een hele klus ! De dames in Assenede hebben wel een belangrijk onderdeel van het verhaal te naaien, nl de bedscene. Een volgend artikel zal wel melden wanneer men deze vlijt, kunde en huzarenstuk van velen kan bewonderen.
Gisteren heb ik niet over een al te speciale datum willen schrijven. Ik kon hem trouwens ook niet achterstevoren (achterste voor?) lezen. Tenslotte kon ik het niet een Tweede keer over Nullen hebben die altijd juist zijn, hoe ik het ook las.
Maar vandaag, een nieuwe dag, met muziek in de oren!. Onze politici zijn de muzikale toer opgegaan. Ik kan niet ontkennen dat onze parlementairen een gebrek aan culturele bagage en fantasie hebben. Een toekomstige regering hebben ze de naam van "Vivaldi" gegeven. Van deze Italiaanse, Priester, Violist, Componist proberen ze de "Vier Jaargetijden"(1723) tot voltooiing te brengen. De Zomer, de Herfst, de Winter, hebben ze al ten gehore gebracht. Nu moeten ze proberen " de Lente" nog te beëindigen. Of het een perfecte uitvoering zal worden is nog af te wachten. Antonio zag het levenslicht tijdens een aardbeving. Ik hoop van ganser harte dat zoiets hier niet voorvalt bij de beëindiging van de concertreeks. Ik ben nogal op mijn rust gesteld.
Vandaag 21 februari, heeft de Unesco (organisatie van de V.N.,voor onderwijs, cultuur en wetenschap) ingesteld als dag om aandacht te geven aan de moedertaal. Er zijn ongeveer een 6000 talen gekend waarvan er zeker 2500 zich in een kwetsbare positie bevinden, onder druk staan. Taal is een instrument om het culturele erfgoed levend te houden. Dus heel belangrijk. Moedertaal moet niet persé de taal van ons moeke zijn. Het is de taal die je bij de geboorte hoorde en aanleerde. Dat kan ook van ons vake zijn. Voorlopig bestaat er geen woord voor. Vadertaal of vaketaal klinkt nogal banaal en lachwekkend. Maar je kan ook verschillende talen van kleins af leren, spreken, gebruiken. Meertaligheid is een goede hersentraining, zegt men. Ik spreek verschillende talen, ik ben een polyglot. Ik spreek vloeiend Oost-Vlaams, Antwerps en een ietsiepietsie West-Vlaams. Een wereldburger ben ik, iedereen verstaat mij.
Zondag, nadat de verschillende stoeten overal te lande zijn uitgegaan, zal er weer gebakkeleid worden over kwestende isomo beelden. Spijtig. Iedere dag staat er in de krant een karikatuur van een persoon, een figuur, een nieuwsfeit. De Karikaturist is een groot kunstenaar. Met enkele rake pennentrekken, potlood of penseelstrepen tekent hij duidelijk wat er uren voordien gebeurde. Zonder vaagheid, zonder flou artistique.
Een eerbetoon aan een IT-er, een computerwetenschapper, die de tekstverwerking heel erg vereenvoudigde. Larry, Lawrence Tesler, een naam om nooit meer te vergeten. Een heel belangrijk man die bij leven enkel in zijn vakgebied bekend was. De miljoenen gebruikers van zijn ctrl-C, ctrl-V, ctr-X, ctr-A, wisten niet dat deze belangrijke toetsen op het keybord, bedacht waren door deze man. Hij vertaalde "knippen-plakken" of "copy-paste" naar software.
Vandaag een fantastische dag. Niet alleen omdat het plein soleil is, maar ook om al hetgeen ik vandaag te weten kwam. A lucky day! Jaren geleden ben ik naar het Westen geïmmigreerd. Zelfs in eigen land gebruik ik dat woord! Niettegenstaande ik een polyglot ben, gemakkelijk vreemde talen leer en een woordje kan placeren, is het West-Vlaams de moeilijkste taal van allemaal. Ik versta het wel na al die jaren, maar spreken zal nooit lukken. Maar dat is iets dat ik zijdelings over het Westen van het land wilde zeggen, want het is hier zo gezond als wat! Het Nieuwsblad: Fijn stof maakt ons dommer. Er is uitgewezen dat het stof niet alleen de ademhalingsorganen aantast maar ook het verstand. Wel, fijn stof zit in de onderste luchtlagen, dat verdwijnt bij de minste luchtverplaatsing. Laat dat nu toch juist het voordeel van de kust zijn: orkanen, stormen, rukwinden, windstoten en zeebriesjes. De lucht is hier zo zuiver als een pas geboren baby. Hier waait alles weg behalve mijn verstand, mijn denkvermogen, mijn brein! Toch de juiste beslissing om aan 't zeitje te gaan wonen en dementie niet toe te laten in mijn leven. Een vooruitziende vrouw is er twee waard.
Filosoof Johan Braeckman is vanaf vandaag ook een héél goede vriend geworden: "af en toe niks doen is gezond en dat doen we te weinig". Voor een filosoof toch maar een straffe vaststelling. De luiheid is bij de jaggers een levenshouding, een levenswijze. Af en toe lever ik nog eens een inspanning en ga ik wandelen. Dat moet ik doen of ik word stram en stijf van lijf en leden en dat is niet de bedoeling. Maar voor de rest kan ik dubbel en dik genieten van het "lui" zijn. Voortaan zal ik geen gewetenswroeging meer hebben van het zalige nietsnutten. Ik moet lui zijn om gezond te blijven.
Deze zomer zal ik me ook wat verder in zee mogen wagen, zwemmen en zelfs kopje ondergaan. De redding zal er sneller zijn dan tot 3 tellen. De klassieke rode reddingsboei smijten naar een drenkeling is te gevaarlijk voor de redders. Vlaanderen en Defensie testen een reddingsboei die zelf naar me toe zal zwemmen als ik in nood vertoef. Een beetje het principe van een jetski met afstandsbediening. Hoeveel er aan de kust zullen komen na de testperiode is niet vermeld. Als ik op het punt sta te verdrinken zal dat ook gebeuren als alleen Knokke-Heist die reddingsboei heeft. Een prijskaartje zal dat zeker hebben en dan zullen toch eerst onze belangrijke burgers dienen gered te worden.
"Nieuwe groene technologie op basis van bacteriën produceert electriciteit uit niets dan lucht". Hoe hoopgevend is dat bericht! Het zijn wetenschappers van de universiteit van Massachusetts Amherst, die een toestel AIR-Gen hebben ontwikkeld. Dat gebruikt een natuurlijk eiwit om electriciteit te produceren uit het vocht in de lucht. Omdat ik geen wetenschapster ben moet je van mij niet meer uitleg van deze materie verwachten. Maar onze Youth mag op beide oren slapen, ze zullen kunnen blijven doen wat ze altijd deden en ik ook.
Het is niet moeilijk om een thema te vinden als Radio 1; "Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee,..." laat horen. Louis Neefs (1937-1980) een zeer geëngageerde Vlaamse zanger met een mooie diepe warme stem, zong het in 1970. Het leefmilieu vroeg toen de aandacht van de beleidsmakers. Allerhande wetten kwamen er. Staatssecretarissen, ministers, ministeries, parastatalen. schoten als paddestoelen uit de grond. Bescherming van landschappen, velden, bossen, duinen, strand. We moesten terug onze leefomgeving waarderen en respecteren.De bouwkoorts werd aan banden gelegd, huisvuil gescheiden opgehaald, waterzuivering, bodemsanering, mestactieplan voor de boeren, zware en vervuilende industrieën moesten normen naleven. Vele initiatieven zijn genomen en uitgevoerd. Maar evolutie kan men niet tegengaan. Nieuwe technologie, nieuwe materialen, nieuwe bedrijven, nieuw consumptiegedrag, nieuwe voedingsgewoonten, nieuwe noden voor de mens van de 21e eeuw. In scholen, ziekenhuizen en bijna alle openbare gebouwen zijn er eet- en drankautomaten te vinden. In warenhuizen en winkels is het hele jaar door alle soorten groenten en fruit te koop, niet meer gebonden aan de seizoenen. Vleeswaren hermetisch verpakt. Drank in plastiek en brik. Werken en verlof zijn bijna even belangrijk geworden in de hedendaagse wereld, dat een dorp is geworden. Verplaatsen is geen voetwerk meer. Maar we hebben terug onze Louis Neefs nodig voor zijn profetische woorden en bede van 50j geleden. Maar in een modern kleedje gestoken: "Youth For Climate" is het nu. Ons klimaat verandert, we warmen op, het ijs smelt en we gaan in onze zeeën verdrinken. Onze ecologische voetafdruk is te groot geworden! Onze fossiele brandstoffen voor verkeer, verlichting, transport, productie van electriciteit en verwarming geven teveel uitlaatgassen en CO2. Tot hiertoe heb ik van de stakende scholieren geen voorstellen gehoord tenzij ik doof zou zijn. Maar de protesterende jeugd wil alle faciliteiten behouden zonder op een verworvenheid in te leveren. Misschien kunnen ook zij, zoals ik, eens een test doen hoe groot hun ecologische voetafdruk is. Net zoals ik zullen ook zij verbaasd zijn van het resultaat. Het WWF doet op internet die testen. Ik dacht dat ik met 1 aarde zou toekomen, maar nee, voor mijn leven heb ik er 2,6 nodig, dat is 4,63 ha. Ik stond toch perplex van het resultaat. Ik heb wel als verontschuldiging dat de test voor de werkende bevolking is. Maar toch zal ik, bij vragen die meer gepast zijn voor een niet actieve bevolkingsgroep, geen 1,6 aardbol minder nodig hebben. Ik moet niet alles in de schoenen van de jeugd schuiven. Ik ben ook schuldig aan de opwarming van de aarde.
Op Canvas begon zondagavond de reeks over de restauratie van "Het Lam Gods" van de gebroeders Van Eyck. Maar er zijn nog 2 uitzendingen, nog eventjes wachten om erover te spreken.
Voor mij is altijd de vraag: waarom is het ene een kunstwerk met "K" en het andere iets gewoons, zoals duizend in een dozijn of kitsch en met kleine "k" geschreven?
De mens heeft zijn leefplaats en zichzelf altijd al willen opvrolijken, versieren, mooier maken, opfleuren, individueler maken. Zelfs in grotten zijn er tekeningen te vinden. De fresco's die men nu nog sporadisch terugvindt tonen dat de mensen iets wilden zien op de muren in hun omgeving. Niet alleen de muren maar de vele grondmozaïeken, beelden, vazen, borden, bekers, amforen, kledij, juwelen, houtsnijwerk, gebruiksvoorwerpen, wandtapijten. Dat alles werd gedaan door ambachtsmannen. Er waren schilders, steenkappers, wevers, zilver-en goudsmeden, meubelmakers, schrijnwerkers, enz. In gilden kon men als jochie een ambacht leren. Dan kon hij zich bekwamen en werken in de ateliers. Ieder atelier of werkplaats had de naam van de volleerde ambachtsman en meestal eigenaar. In zijn naam werden talrijke werken afgeleverd en stond hij klaar voor de volgende opdracht aan te nemen. Opdrachtgevers waren een kerkelijke leider, een rijke burger, een koning, hertog, vorst. Meestal om de muren van gigantische kerken, paleizen, woningen te voorzien van schilderijen, lambriseringen, stucwerk. Tot de Middeleeuwen zijn het bijna allemaal anonieme werken. Wanneer is dan het signatuur gekomen onder al deze werken van één persoon? Het worden individuele werken, met een naam, een reputatie en een hoge kostprijs. De vele ambachtsmannen die meewerkten aan een werk, bestaan dan niet meer. Zij zijn een grote anonieme massa. Niets nieuws onder de zon, zou ik zeggen. De grote kunstenaars, vnl schilders, waren diplomaten geworden, afgezanten van bestuurders, zelfs belangrijke burgers in eigen stad. En toch zijn ze doorheen de geschiedenis opgehemeld, erkend als grote meesters, is hun werk fenomenaal genoemd. Was het toen ook al een beetje "wie kent wie" of "ons kent ons"? Ik ben geen connaisseur, geen kunstkenner, geen deskundoloog, geen expert specialist, geen vakvrouw, geen autoriteit, geen erudiet, geen lettré, geen ingewijde. Allemaal woorden die ik vandaag leerde kennen. Dat om te zeggen dat ik een leek ben. Een kunstwerk, wat het ook mag zijn, benader en bekijk ik gevoelsmatig . Ik vind het mooi of niet. Een kunstwerk hoeft niet noodzakelijk een schilderij te zijn, maar kan alles zijn waaruit vakmanschap naar boven komt en liefde voor zijn of haar materiaal. Nu kunnen we ook van "haar" spreken wat toen niet bestond.
Een goede zin voor kunst: een bewuste creatie, betekenisvol met behulp van vaardigheden en verbeelding. Of zoals Willem Kloos (1859-1938) noteerde: "de meest individuele expressie van de meest individuele emotie". Of ook "l'art pour l'art".
's Morgens nog slaapdronken, snuif ik de frisse lucht op die de rukwinden mij brengen. Ik moet altijd eerst buiten gaan, de hond stelt zijn wetten! Maar toch doet die zuivere lucht deugd. Na een klein uurtje is de hond, gelukkig al aan een rustpauze toe. En dan.....kan ik eindelijk mijn eerste tas heerlijke verse koffie drinken. Liefst zo straf dat ik er een lepeltje in kan rechtzetten. De volgende kopjes mogen gewone goede aftreksels zijn. Mijn dag kan goed beginnen want ik heb nog wat puzzels uit mijn zaterdagkrant niet ingevuld.
Door de storm, door al dat natuurgeweld, dat al enkele weken over onze contreien tekeer gaat, denk ik aan alle mensen die op zee ten onder gaan. In de eerste plaats aan al de vissers, die dag in dag uit, hun leven riskeren om op ons bord lekker gezond voedsel te brengen. Ik bewonder hen!
Er zijn boeken verschenen over hun heldhaftig leven, romans, verhalen, columns. Het meest bekende, eeuwenoude, fictieve werk is dat wel van "Robinson Crusoe" (1719) van Daniel Foe, later zichzelf een "de" aangemeten omdat het beter klonk, Daniel Defoe. Het verhaal: een schipbreukeling, Robinson, die op een onbekend eiland terecht kwam en er een inboorling, Vijdag, ontmoette. Samen hebben ze 28 jaar overleefd! Tot een schip hen opmerkte en Robinson terug naar de bewoonde wereld bracht. Vrijdag verkoos om op zijn eiland te blijven. Hij baseerde zich op het verhaal van een Schotse zeeman, Alexander Selkirk, die gered werd na een verblijf van vier jaar op een onbewoond eiland. Maar bon, het verhaal spreekt nog altijd de verbeeldingskracht van mensen aan. Er is zelfs een tv-programma met die naam. Elke keer moeten ze duizenden mensen teleurstellen die ook willen deelnemen. Dergelijke uitdagingen zijn aan mij niet besteed. Ik zou niet weten hoe ik vuur moet maken, sjorren, voedsel zoeken, laat staan dat ik daarvoor in een boom moet klimmen. Ik herinner me ook een mooi liedje, gebracht en gezongen door "Kinderen voor Kinderen": "Op een onbewoond eiland, loopt niemand voor je neus....." Af en toe hoor je van deze groep nog eens liedjes op de radio, een Nederlands kinderkoor sinds 1980. Maar ik kan voor mezelf een onbewoond eiland maken, afgesloten van de wereld, van de mensen. Het kan goed doen om eens alleen op mezelf terug te vallen. Dan zijn de mensen rondom mij, eens zoveel waard als ik ze terug zie en hoor.
Al de vogeltjes waren deze morgen om 7u30 al aan het fluiten. Ik ben een beetje jaloers dat ze zo vroeg op de dag al aan het fladderen en kwebbelen zijn. Blij met hun nieuwe dag vol verwachtingen. Maar ik zit in mijn jaarlijks dipje. De maand februari is zowat het putje van de winter en de energie is een beetje zoek. Ik voel me ook quantité négligeable. Gelukkig heb ik alle artsen die nodig zijn om me er weer bovenop te helpen, binnen in mij. Dat spaart toch wat kosten uit! Het advies van de doktoren is ieder jaar hetzelfde. Zowel de arts, de psycholoog als de psychiater in mij zeggen: ga naar de bakker, haal 3 pateekes en eet je eens goed ziek met al dat suiker. Je sucurose staat een beetje op een laag peil! Binnenkort is het toch vasten en vliegen de kilo's er weer af. En bedenk; de enige reden waarom je wat dikker mag zijn is dat anders je persoonlijkheid niet in je lichaam zou passen!
Goed advies, ik ben uitgewaaid, heb de buren gesproken, de bakker was vriendelijk en heb terug een monter gemoed gekregen. De hond was ook blij dat hij al de geuren die de wind bracht, kon opsnuiven. Nu ligt hij er nog gelukzalig van, naast mijn voeten, te zuchten van genot.
Ben ik modest? Vandaag moet ik die vraag stellen, er is niets aan te doen. Modest is een naam met toch bijzondere betekenissen. Eerst en vooral is het een Engelse voornaam, die voor de rest ook heel veel gelijklopende betekenissen in het Nederlands heeft. Modest is ingetogen, bescheiden, discreet, eerbaar, zedig, verlegen, gemodereerd, nederig, sober, ootmoedig, matig. Toch zie je een verschil in al die woorden als je ze apart bekijkt. Een lichte nuance. Veel van de eigenchappen hierboven opgenoemd bezit ik wel. Niet allemaal, een beetje geheimzinnigheid en mysterie mag er boven pijltje blijven hangen.
Maar om de datum kunnen we al niet meer heen. Die is speciaal en zal dat nog een tijd blijven zolang het commercieel voldoende rendabel is. Als we niets meer in de winkels kopen zullen we terug zelf gemaakte kaartjes maken als teken van onze liefde. Stilletjes aan schuift er een nieuw feestvarken naar voor. Iemand die gedoemd is om uit de schijnwerpers te blijven. Maar zeker en vast een potentieel commercieel succes kan hebben: Mistressday. De dag vóór de legale verliefdendag, 13 februari. Vandaag zullen de rendez-voushotelletjes wel leeg blijven, maar gisteren zullen ze hun kost wel voor 2 dagen gehaald en verdiend hebben.
Het is ook wel een mooi verhaal dat achter deze 14 februari zit. Valentinus stierf rond 270 n.C.. Keizer Claudius II had waarschijnlijk een wet (nog niet teruggevonden) die bepaalde dat gehuwde mannen geen soldaat mochten zijn. Zij presteerden niet zo goed als de celibatairen. Maar onze dierbare priester, van heinde en verre geroemd om zijn mooie bloemrijke tuin, huwde in het geniept toch deze mannen. Tot Claudius hem met een tweesnijdend zwaard naar de hemel hielp. In 496 besliste paus Gelasium, Valentinus op 14/02 zijn naamdag te geven. Pas vanaf de 14e eeuw, schreef de vader van de Engelse literatuur, Geoffrey Chaucer (1343-1400) een gedicht, dat de viering van Valentijn in gang zette: "want dit was, op St Valentijnsdag, als elke vogel daar, zijn maatje komt kiezen". Ik schrijf ook de oorspronkelijke Engelse tekst, omdat ik die zo mooi vind: "For this was on seynt, Volantynys day, Whan euery bird comyth, There to chese his make".
Aan alle geliefden een mooie, liefdevolle, gezellige avond. Keuze genoeg uit de romcoms die op alle zenders present zijn.
Na de drache nationale, kan ik weer vanuit mijn luie zetel de natuur bewonderen. Niet voor lang, zeggen de weermannen, want Dennis is op komst. Dat klinkt minder bedreigend dan een storm met windkracht 7-8. Ik heb nog genoeg lectuur om zoetjes bezig te zijn. Vanalles om op te zoeken, ik heb er zelf van moeten schaterlachen. Volg me mee naar de zoektocht van een onnozele lach.
Het boek "Little women" van Louisa Mary Alcott is aan zijn 3e verfilming toe. Een boek uit 1860, geschreven ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog, in Massachusetts. Een gezin van een predikant, zijn vrouw en hun 4 dochters. Vertaald in het Nederlands met "Onder moeders vleugels" als titel. Ik heb dat boek verslonden, maar evenzeer werd het me door de nonnetjes van het internaat uit mijn koffer gehaald omdat het een zedelijke kwotering van IV had. Als beginnende puber werd ik niet in staat geacht het boek te verstaan. Dat zette me op weg om even naar die kwoteringen terug te grijpen. Die werden in de boeken zelfs gedrukt. Het gaat van I-V boekindex, afgeschaft in 1965. Een I, absoluut verboden lectuur, een II, streng voorbehouden lectuur, een III, te ontraden lectuur, een IV voor volwassenen en V, lectuur voor allen ook voor rijpere jeugd vanaf 14-15j. Bij de eerste drie waren de boeken van Marnix Gijsen, Louis Paul Boon. Voor iedereen goed was Aster Berkhof met meer dan 100 boeken. Dan stootte ik op: Reinaert De Vos, herwrocht door Stijn Streuvels zedelijke kwotering IV-V. Herwrochten is toch een woord dat dient opgezocht te worden, nietwaar? Herwrocht is een "hertaling" met veel uitweidingen. "Reinaert de Vos, Uyt het middelnederlandsch in verstaanbaar vlaamsch herschreven door Stijn Streuvels en uitgegeven in 't jaar O.H. M.CM.X" *,opgeluisterd door tekeningen van Gustaaf van de Woestijne. Ik ging verder kijken naar herwrochten en kwam de legende van de Heilige St Servaes tegen. In dat verhaal vertelt men de oudste gekende mop van Nederland, van de scheel kijkende heilige. Ruim 800 jaar geleden opgetekend door Hendrik van Veldeke . Het is te lang om te vertellen. Maar....ik kwam alzo ook de oudste mop ter wereld tegen. 4000j geleden door de Sumeri genoteerd. Een vrije vertaling: wat is er sinds mensengeheugenis nog nooit gebeurd? een jonge vrouw die een scheet laat op de schoot van haar man! Zou dat nu al gebeuren? De Egyptische mop die ook al 3600j meegaat: hoe vermaak je een verveelde farao? Laat een boot vol naakte meiden in visnetten voorbij varen en vraag hem om te gaan vissen! Tot slot, de oudste Britse mop, ongeveer 1000j, is ook een raadseltje: wat hangt er langs het dijbeen van een man dat voortdurend in een gat moet gestoken worden?....een sleutel
Veel van dergelijke plezante weetjes zoek je maar op www.wereldverteldag.nl en www.verhalenbank.nl * in het jaar Onzes Heeren 1910.
Als hondenbezitter en hondenliefhebber kon ik vandaag niet naast de foto van de poedel Siba kijken. Het lieve beestje heeft de fameuze Westminster Dog Show in de V.S. gewonnen. Bijna 3000 deelnemers en hij werd met de eerste en beste prijzen omhangen. Als ik de koningspoedel zo gecoiffeerd zag staan, dacht ik: moest Madame De Pompadour, maitresse van Louis XV nog leven, die zou echt wel jaloers zijn geweest! Om kort te zeggen, ik vind dat een beetje hondenmishandeling. Dergelijk kapsel oogt langs geen kanten natuurlijk. En ocharme dat beestje, dat lijdzaam al die scheer-en kambeurten moet ondergaan om die looks te hebben. Dat is natuurlijk geen eenmalige gebeurtenis voor dat dier. Dag in en dag uit op de kaptafel staan om het, in baasjes ogen, perfecte kapsel aangemeten te krijgen. Een poedel vraagt wat knipbeurten, net zoals mijn waterhond. Maar het knippen moet functioneel zijn, omdat het nodig en nuttig kan zijn voor het dier. Deels zal de hond het leuk vinden voor alle aandacht dat ermee gepaard gaat. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij niet liever in de modder zou rollen of achter een bal zou lopen. De baasjes zijn fier op hun hond, ik ook, maar daarom hoeft dergelijk spektakel niet voor een standaard vast te stellen.
Ik bespeurde vandaag ook een lichte onenigheid tussen de pausen. Een 93 jarige Emeritus (ex- mag niet gezegd worden) en een huidige 84 jarige paus. Meer dan leeftijdsverschil alleen! Ook de tegenstelling van afkomst: Europees- Duits versus Zuid Amerikaan- Argentijns. De ene oer-conservatief en de andere lichtjes progressief. Paus Fransiscus had wel oren naar de moeilijke situatie waarin de katholieken zich in het Amazone gebied bevinden nl bijna geen priesters. Hun vraag was, om gehuwde diakens toch priester te wijden en de vrouwen een beetje hoger in de hiërarchie te laten stijgen. De 93jarige Benedictus XVI, bijna blind, kan niet of nauwelijks nog spreken, hoort niet meer, stapt niet meer, heeft een boek geschreven anti gehuwde priesters en anti vrouwen "meer" macht in de Kerk. Grote vraag; wie heeft zijn hand en zijn pen vastgehouden om tegen de huidige paus in te gaan? Is dat dissidentie of een mini querilla in het Vaticaan? Men wijst met een vingertje naar de Guinees, kardinaal Sarah, een beschermer van hetgeen er nu is. Zal wel een vervolg krijgen.
Na de storm is er "klap" met de buren. Bij de vrienden waren leitjes verschoven en al terug hersteld. Ondertussen kijken we rond naar de andere huizen. Er is een nieuwbouw waar de laatste hand gelegd word aan de afwerking van het strooien dak. Terug binnen begin ik uit "My Fair Lady" te zingen dwz ik kan een beetje van toonhoogte veranderen als ik de woorden zeg: "Het Spaanse graan heeft de storm doorstaan....." De biezen van het dak deden me aan deze film denken met Rex Harrison en Audrey Hepburn. De vertaling was van Seth Gaaikema, "spaanse graan" moest op de muziek passen en had geen speciale betekenis. Er was nog een zin van Seth dat een eigen leven is gaan leiden; als het effe kan, ja dan.....
