Mijn hoofd is een grote bib geworden door de ouderdom. Ieder jaar is een fictief schriftje vol met kleine en grote verdrietjes, frustraties, trauma's, pleziertjes, vrolijke momenten eraan toegevoegd. Nu worden de hersenen een harde schijf genoemd met bestanden waar mijn leven in onzichtbare inkt is opgeslagen. Hoe het ook zij, ik open niet graag de deur naar het verleden. Gedaan is gedaan, gebeurd is gebeurd, met goed of slecht resultaat. Toch is er af en toe eens een gelegenheid om een anekdote door te geven aan de volgende generaties. Al is het maar om te laten zien of te laten horen dat ik ook tiener en twen geweest ben en niet geboren ben als zeventiger. Het weekend van de gele kleur is bijna gepasseerd en die gele kleur werkt voor mij zoals een rode lap op een stier. Niet de kleur is lelijk maar de kledij die ik met die kleur heb moeten dragen. Mijn moeder was een heel brave genereuze vrouw. Maar ze dacht van zichzelf ook dat ze een grote ontwerpster van kleding was. Vooral haar dochter heeft met haar modellen moeten rondlopen, zonder protesteren of opmerkingen te mogen maken. Op mijn Plechtige Communiedag was er eerst een schabouwelijk wit kleed dat ik moest dragen en een kroon met grote witte strik op mijn hoofd. En als tweede stuk was er voor het feest een geel-wit pied-de-poul kleed dat ik moest dragen. De stof, van beide kledingstukken, ging naar de naaister die het met een design van mijn moeder maakte. Op geen enkele foto van die gelegenheid heb ik een lach op mijn gezicht. Ik vond het afgrijselijke kleren waar ik een ganse dag mee moest rondlopen. Afschuwelijk zwaar, niet alleen door het soort stof, maar ook door de hoeveelheid meters die erin verwerkt waren. Want na 2 jaar werd er van dat pied-de-poul kleed, een rok en een vest gemaakt, een complaitke, deux pieces, tweestuks, zoals ze in mooi Vlaams zeggen. Weer naar een ontwerp van mama. Terug moest ik er mee rond lopen, het ware mijn zondagse kleren. Maar dat ensemble heeft er wel voor gezorgd dat ik er, zeker langs de achterkant bekeken, nogal oud voor mijn leeftijd uitzag. Op een terugweg naar huis, van een vakantieverblijf bij mijn Bobonne en vergezeld van neef en nicht, moest ik een bus nemen. Een auto stopte, de man vroeg waar ik naartoe moest en ik stapte in. Grote paniek bij mijn twee gezellen die iedereen alarmeerden voor mijn ondoordacht gedrag. Maar ik fier dat ik mocht meerijden het hele eind naar het station om alzo maar 1 bus te moeten nemen i.p.v. twee. De ongerustheid was groot bij mijn ouders die ook nog vrienden opgetrommeld hadden om mij te zoeken. Zo fier als een gieter kwam ik, na verloop van tijd, thuis toe, met de woorden: awel, ik heb nogal wat geld uitgespaard vandaag!. Mijn vader, de zachtmoedigste persoon die er op de aardbol rondliep, heeft mij zo'n lel om mijn oren gegeven en me twee dagen kamerarrest opgelegd. Ik heb van mijn moeder nooit meer het gele gevaarte moeten dragen wegens te oud uitziend. Mijn ervaring met het geel van Pasen.
"Bim bam beieren. De koster lust geen eieren. Wat lust hij dan? Spek in de pan. Oh, wat smult hij dan". Kinderliedje uit de oude doos. Een koster zal iedereen nog wel kennen. Een bewaker van de kerk, al dan niet betaald of op vrijwillige basis. Belast met de dagelijkse zorg van het kerkgebouw, verwarming, verlichting enz. Zet ook alle verschillende voorwerpen voor de erediensten klaar. Een 'suisse' uitgesproken 'swies', wie herinnert zich nog deze persoonlijkheid van de kerk? Meestal een notabele van het dorp, die ervoor in aanmerking kwam. In prachtig zwart tenue, uniform, met een paars 'bandelier', afgebiesd met gouden gallon, waarop in gouden letters stond: eerbied in Gods huis. Een steekhoed met pluimen. Met hellebaard of staf wandelde hij door de kerk. Tikte op de grond als we moesten rechtstaan of zitten. Tikte tegen onze schouders als we teveel babbelden. Waarlijk een man van ontzag tijdens de misviering en waar ik wel een beetje schrik van had als hij mijn stoel passeerde. Het was dan ook muisstil tijdens de viering. De kerkbaljuw was een van de vele lithurgische medewerkers die nu uit het kerkbeeld verdwenen zijn. In Stekene werden ze ook 'hondslagers*' genoemd. In hun archief is er reeds sprake van deze kerkmedewerker sinds 1633.
Pasen is ook op zijn Paasbest voor de pinnen komen. Niet alleen uiterlijk, met nieuwe kleren, maar de innerlijke mens had ook nood aan vernieuwing. Als katholiek is het verplicht om minstens eenmaal per jaar ter communie te gaan en wel op Pasen. Niet zo maar, je moest in staat van genade zijn om de Heilige Hostie te ontvangen. Eerst te biechten gaan bij mijnheer Pastoor. Alles opbiechten; pekelzonden, dagelijkse zonden, doodzonden ( bv als je het jaar voordien niet te communie was geweest op Pasen). Met schrik afwachten hoe de priester je straf zou bepalen, hoeveel Onze Vaders en Weesgegroetjes nodig waren om alle plekjes van je zieltje weg te vegen!
Het Paasei staat symbool voor de steen die het graf van Josef Van Arimatea afsloot nadat Christus er was begraven na de kruisiging. De steen was opzij gerold bij zijn Verrijzenis op Pasen. Tijdens de vasten, die begint op aswoensdag en eindigt op Pasen, was het verboden eieren te eten. Men bewaarde ze en de oudste eieren werden gekleurd en gebruikt als versiering terwijl men zich te goed deed aan de verse eieren. Zo zijn onze paaseieren er gekomen en later naar Rome verhuisd. Marc Van Ranst heeft toestemming gegeven dat ze over onze contreien mogen vliegen en hun lekkers mogen droppen overal waar kinderen wonen. De chocoladen eieren zijn niet alleen een lekkernij voor de jeugd. Iedereen lust wel een eitje gevuld met marsepein, prailiné, puur of met nootjes. Ik ook en daar ga ik nu van smullen!
*Heemkring d'Euzie Stekene. "De kerkbaljuw had een hondenstiel" Mijn roots liggen in Stekene. Vandaar
Paaszaterdag, héél lang geleden dat ik me nog zo bewust geweest ben van een paaszaterdag. Een speciale dag om nooit te vergeten en hopen dat zoiets er nooit meer komt! Het is niet meer zo stil als de vorige weekends. Toch wat mensen zoeken de mazen van het net om minder solidair te zijn met de anderen. Zo zit de Belg nu eenmaal in mekaar. De eerste plicht van een Belg is, zoeken naar het zwakke punt om onder de wetten en regelgevingen onderuit te komen en naar hun hand te zetten. Wat ook de gevolgen voor de anderen zijn is peanuts en verwaarloosbaar bij hetgeen zij willen. Bos, hei, meer, strand, zee daar is men naar op zoek, een straatje om is niet meer voldoende na de 4 weken opsluiting, thuiswerk en kinderoppas. Aan de kust is het een open WZC, bewoners zijn gepensioneerde en ouderen. de groep die het meeste vatbaar is voor corona. Het is ook met die redenen dat er gevraagd is om niet naar het Westen te komen. Maar egoïstisch zijn we allemaal wel een beetje in deze virustijd. Een vijand die niet te zien is. En daarbij, zoveel plaats aan zee, daar kan je elkaar niet besmetten! "Blijf in uw kot" is voor iedereen een beetje moeilijker geworden met dit prachtige weer.. Ik heb, samen met de naasten, ook schrik om buiten te komen, iemand tegen te komen, boodschappen te doen, alles gebeurt met een klein hartje. Of je nu aan zee of ergens anders woont, het asociale leven, een onvrij gevoel en een soort vrijheidsberoving, is moeilijk voor alleman. Ik droom van een terrasje met een lekkere koffie en veel mensen rondom mij. Een babbeltje met iemand naast mij en geen 2m verder. Goed weer, maar de hond en ikzelf leven in de schaduw. Ik heb wit haar en blauwe ogen, de hond een witte vacht, we kunnen ons van nature onvoldoende beschermen tegen deze krachtige zonnestralen. Maar in de schaduw en luwte leven is ook goed, we kunnen buiten. Met zonnebril en hoed loop ik eventjes door de zon en de hond loopt in mijn schaduw. Zo goed en zo kwaad dat het kan zijn we tevreden en omzeilen we alle obstakels in dit paasweekend, in ons kot en tuin!
Iedere keer bij het ontwaken vraag ik me telkens af, welke dag het is. Ik ben detectieve vanaf het moment dat ik mijn ogen open slaag. Deduceren op welke weekdag ik nu uit mijn bed stap. Meestal is dat een oefening in het herinneren wat ik de voorgaande avond gedaan heb. Het is vrijdag en weeral de laatste werkdag, van de weken die veel te vlug voorbij vliegen. Vandaag geen 'vrij'dag maar wel een bijzondere: Goede Vrijdag. Herinnering aan de dood van Jezus. Om 15u zal er een klein momentje van bezinning zijn. De ganse dag zal in het teken van matiging staan.
Maar zoals iedere dag is er op 'radio 1' een muziekje dat me goedgezind maakt. Weliswaar niet de tekst van de song "In The Getto" waarin we nu allemaal vertoeven. Maar wel de zanger met de onnavolgbare stem, Elvis Presley. Eén van mijn vele idolen. Gisterenavond was er nog zo'n idool te horen op tv, Roy Orbison. Allemaal uit mijn tienertijd! En toch blijven al die songs en liederen overeind. Niet dat ik een grote fan van The Beatles was, maar gisteren werd er ook uitgebreid aandacht aan hen besteed. Het is goed af en toe liedjes te horen die wel een verandering brachten in the music scene. Samen met de Rolling Stones hebben ze wel een nieuw genre geïntroduceerd. Als ik ze hoor op radio of tv klinkt hun muziek nooit overjaars. Waarschijnlijk omdat ik hou van softbeat en van niet gepolijste stemmen. Af en toe mag er een krak inzitten. Op vlak van popmuziek moet het niet echt perfect klinken, maar eerder doorleefd. De naturel moet nog te horen zijn. Weinigen doorstaan daarom de live optredens omdat ze nooit de plaatopnames evenaren waar alle onvolmaaktheden weggefilterd zijn. De zogenaamde 'engelenstemmen' zijn niet voor mijn oren bestemd. Ik hoop ze genoeg te horen in het hiernamaals, dus niet op een doordeweekse dag in ons tranendal. Van de 'enkel'stemmen zangers luister ik in de auto veel naar Neil Diamond. Het ritme is niet moeilijk en de teksten makkelijk mee te zingen. Die brengt rust terwijl ik conductrice ben van mijn voertuig. Ik bedien mijn auto alleen, vandaar dat ik dat mag gebruiken i.p.v. chauffeuse, wat ik geen mooi woord vind. Ik heb Queen in de auto geprobeerd maar dat liep niet goed af. Ik gebruikte het ritme teveel op mijn gaspedaal! Ik laat hun cd thuis. Bruce Springsteen is ook een man for the music I like, Leonard Cohen kan ook niet ontbreken. Dusty Springfield en Tina Turner zijn mijn geliefkoosde Engelstalige zangeressen Voor de rest, ik vergeet er op dit moment wel heel veel, die met één of twee liedjes tot mijn favorieten behoren. Ik kan ze niet allemaal opnoemen, ik ben geen muziekblog. Nu en dan schrijf ik er dan wel eens over als ik hun song hoor. Ik moet nog wat reserve hebben voor al de blogs die nog moeten komen!
Met Charles Trenet en La Mer, zijn we op deze morgen weer van start gegaan. Maar ik ben een vooruitziende vrouw, een vrouw met toekomstvisie. Ik weet bijvoorbeeld al waar ik naar toe ga: de hemel. Ik weet dat zeker omdat ik nooit iemand iets heb aangedaan, ik was mijn handen dan ook in volledige onschuld. Jammer dat ik het gezegde, "ik heb geen vlieg kwaad gedaan" niet luidop kan zeggen. Gisterenavond heeft dergelijk vliegend beest met het knisperen, knarsen, knasperen (nieuw woord om de vorige te versterken) van haar vleugels, geprobeerd mij uit mijn slaap te houden. Ik heb haar dan maar naar de bromvliegenhemel gemept. Dan kon ik mooi zeggen: dag sterren, dag maan, ik moet nu slapen gaan, en dat lukte dan ook.
Maar als oudere moet ik ook durven de toekomst onder ogen zien. Het is niet gemakkelijk te weten dat alles eindig is. Moeilijker is nog dat ik in het ongewisse blijf hoe mijn reis naar de hemel zal verlopen. Iedereen, dus ook ik, hoopt dat het gebeurd in de meest comfortabele omstandigheden. Niet met een boemeltrein of een krakkemikkig busje, maar in luxe, wat dat ook mag betekenen op die trip. Ik ben nog in mijn huis, ik kan vrij bewegen mits een paar beperkingen, maar alles lukt. Maar in de homes, de WZC is het geen fraai zicht. Mensen opgesloten, die alleen maar hulpverleners zien die ogen als buitenaardse wezens. Ver weg van familie en medebewoners. De klaagzang van Vlozo in een open brief met de vraag voor extra inspanningen voor residentiële ouderenzorg, is niet goed te praten. Op winstbejag belustte eigenaars en investeerders (veel buitenlandse), die op alles bezuinigden wat er maar kon, spreken nu van een minister(s) die in hun taak tekort schieten. Best mogelijk dat deze man en/of vrouw, niet goed inschatte wat er allemaal dreigde te gebeuren. Maar dividenten, dividenten, was het belangrijkste. Minder verplegend personeel, minder verzorgenden, minder poetsdienst, gaarkeukens, het echte minimum aan gezondheidszorgen, op alles bezuinigen, samen met een hoge maandelijkse kostprijs moeten investeerders tevreden stellen. En nu zitten we als gemeenschap met de gebakken peren, een pijnpunt in onze luxueuze maatschappij. Hoe behandelen we onze ouderen die in de onmogelijkheid verkeren zichzelf te verzorgen, te beschermen? ! In "De Afspraak" van woensdagavond was CEO (regio België) van een internationaal rusthuisnetwerk Orpea, en VZW Vlozo, Geert Uytterschaut aanwezig. Dat het ouderenbeleid hertekend en hervormd moet worden, was ook de mening van de andere panelleden, Prof Geert Meyfroidt en Prof Distelmans. Als ik dan al eens egoïstisch mag zijn, hoop ik dat die hervorming in goede zin er zal zijn, als ik ze nodig heb. Eén minister verantwoordelijk voor de gezondheidszorg, is alles wat ik vraag en wat er nodig is.
Vandaag een zonnige dag met zonnige gedachten. Verplicht leuk te denken en dat doe ik ook. Maar ik heb vandaag ook een grote overwinning op mezelf geboekt. Ik heb de taartjes in de etalage bij de bakker laten liggen. Al zeg ik het zelf, dat is een hele prestatie! Bijna zoveel waard als een gouden medaille op de Olympische Spelen aan de kust. Spijtig dat zulk metaal niet bestaat voor dergelijke opofferingen! Ik had brood nodig en de hond een truuk om hem met de buurvrouw mee te geven voor een wandeling. Hij ziet de buurvrouw doodgraag maar blijkbaar is een aaitje over zijn bolleke en een knuffel genoeg voor hem. De grote militaire marsen is precies zijnen dada niet. Tenzij er natuurlijk water aan te pas komt. Dus wij drieën, twee vrouwmensen en een hond, op stap naar de bakker. Ik binnen gaande, de wandelaaarster en de toch protesterende hond richting zee, strand en duinen. Om hem te belonen voor zijn meer dan 10.000 stappen zet ik zijn plonsbadje klaar. Dat is een plastiek bak met water waarin hij zich kan verfrissen. Hij laat dan een snoet zien die zegt: alleen mijn bazinneke weet hoe ze me moet verwelkomen en verwennen! Dat doe ik met plezier, vooral omdat het hilarische momenten zijn. Zo fier als een gieter in een bak water waar hij amper in past. Daarna moet ik wel buiten blijven want krolletjes hond droogt niet snel. Ondanks de vele regenbuien is alles weeral kurkdroog. Het zal sproeien van mijn bloempotten zijn en dan springt hij graag voor de waterstraal. Vreugdedansjes krijg ik als compensatie voor dat water gesmos. Ons amuseren in deze tijden is belangrijk en met water is dat plezant!
Hoe langer hoe meer besef ik dat mijn leven te kort zal zijn, voor alles te realiseren van wat er nog op mijn bucket list staat. Niet zozeer omwille van de uitdagingen, uitspattingen of de 'durf-al' exploten, maar veeleer de stapel boeken die ik zou willen lezen. Dagelijks komen er nog interessante titels en schrijvers bij die ik niet links (ik ben links) wil en kan laten liggen. Lezen is leven, is willen weten, is willen kennen en bevrediging van de grote nieuwsgierigheid naar alles rondom mij. Ik kreeg van mijn goede vrienden weer een interessante schrijfster voorgeschoteld die ideeën heeft die me 100% liggen. Judith Schalansky, (1980) een Duitse schrijfster en ontwerpster. Recentste boek uit 2018, haar 5e, 'Verzeichnis eniger Verluste', 'Inventaris van enkele verliezen'. Ze werd geïnterviewd door Karen Billiet( DeStandaard), en daar verschenen een paar prachtige quotes uit het gesprek in haar tekst:" Als we niet meer over de woorden beschikken om de natuur te benoemen, dan merken we ook niet wat er verloren gaat. Die kennis moeten we terug veroveren". Ik val ook voor de volgende uitspraak: " Allerlei systemen bedenken om de wereld te ordenen. Maar dat is gedoemd om te mislukken. We zetten dingen op een lijst om ze niet te vergeten. Maar eigenlijk doen we dat om ze te kunnen vergeten".
Maar vandaag stak terug een beetje mijn chagrijnige natuur de kop op bij het lezen en horen van sommige items die geopperd werden. Eerst en vooral de dierbare oude man van Knokke, die zijn tweede verblijvers wil paaien met een tegoedbon van 250 €. Reden: deze inlanders is de dierbare kust ontzegt door een pandemie (misschien zelf binnengebracht na skivakantie) en verdienen ze een financiële tegemoetkoming te krijgen voor hun opgebracht geduld. Rijkelui die met gemeenschapsgeld nog eens een financiële surplus moeten krijgen. De lef om met dergelijk voorstel te komen noem ik wraakroepend voor al degenen die dag en nacht vechten tegen een virus dat iedereen thuis houdt.
'De een zijn dood is de andere zijn brood' zo noem ik de fotoreportage die Lieve Blanckaert wil maken over de intensive care tijdens corona-dagen. Ik heb geen woorden om mijn ergernis daarover duidelijk te maken. Maar zo zijn er wel meer die teren op de ellende van anderen. Het zogezegd nodig achten om de gemeenschap erover in te lichten door te filmen, reportages te maken, gesprekken met vervormde stemmen vast te leggen enz.. Dat om de goegemeente duidelijk te maken wat voor inspanningen en doodsangsten zij allemaal uitstaan om ons, Jan met de pet, in te lichten. Zichzelf in het zonnetje zetten. En zeker niet nalaten te tonen wat voor lef en durf ze er allemaal niet voor over hebben om ons goed en juist in te lichten.
Zoals je kan merken is mijn 'c' nog niet geheel verdwenen. Maar mijn blog mag af en toe ook eens dienen om hetgeen er op mijn lever ligt, uit te spreken of te schrijven. Bij deze dus....
Ik heb vandaag 1 'c' en 3 'd's' in petto. Chagrijnig, depri, down en dip. De omschrijving van mijn humeur en gevoelstoestand! Niets zo ellendig als met dergelijke instelling op te staan en de dag te beginnen. De krant biedt verre van troost. Bladzijden vol met ziekte, isolatie, sterfgevallen, opnames, intensieve care. Het put me ook uit om mezelf steeds in een positieve vibe te brengen. Dat is dan het grote nadeel van 'single' zijn in deze periode. Niemand die mijn aandacht eens afleid, zowel binnen als buiten is het conversatie voeren met mezelf en altijd dezelfde antwoorden horen en krijgen: stilte. Ik vraag me af of het nog mogelijk zal zijn om een gesprek aan te gaan zonder te roepen of denken dat ik doof ben. Zelfs als ik probeer te spreken tegen de buren, moet ik roepen om me verstaanbaar te maken omwille van de 2 meter afstand. Of de mensen denken dat ik doof ben omdat ze moeten roepen omdat ze dezelfde afstand moeten respecteren! Ondertussen zingt in mijn hoofd het liedje 'Chagrin d'amour, La vie en rose', maar dat is het dus niet. Ik heb dat muziekje eens laten spelen, maar dat bracht geen soelaas. Het is een triestig chanson, gebracht door grootheden, Anna Marly, Edith Piaf, en nog honderden anderen, die het allemaal doorproefd zingen en mijn eigen chagrin d'amour in herinnering brengen: plaisir d'amour, ne dure qu'un instant, chagrin d'amour dure toute la vie. Momenteel een vicieuze cirkel en die moet ik wel doorbreken. Opzoekwerk hoe ik mijn chagrijntje wegkrijg, mijn dipje, mijn downtje en mijn deprietje ook. Ik ben niet de enige die soms slechte tijden doormaak, sites vol met adviezen om er een positieve dag van te maken. Er zijn er toch een paar die ik jullie niet wil onthouden. Niet alleen omwille van de absurditeit maar ook enkele zéér goede hulpmiddelen. Mijn voorwaarde: alle raadgevingen moeten gratis zijn! Ik ga niet betalen voor een dip waar ik zelf ingesukkeld ben. 1) Zoeken waarom ik een slecht humeur heb. Probeer alle redenen te noteren: ik schrijf mijn blog om het jullie te vertellen. 2) Ik moet bij mezelf nagaan of ik niet te moe ben want moeheid is funest voor de sprankelende kant van mijn persoonlijkheid: ik ben uitgeslapen. 3) Zet voor elke actie die ik ga ondernemen "lekker": ik ga lekker eten en dan lekker kuisen. 4) Maak een lijst van dingen waar ik zin in heb: moet het nog uitzoeken. 5) Neem tijd voor jezelf. Rust wat uit, een bad nemen, favoriete muziek opzetten een lekkere tas koffie drinken: dat zal niet mankeren. 6) Ga sporten, beweging helpt stress verminderen: ik ga straks met de hond wandelen. altijd een goed gevoel na de wandeling. 7) Als laatste, elk nadeel heeft zijn voordeel (Johan Cruijff): ik moet nog opzoeken naar de voordelen van dergelijke bui. 8) De oplossing: Volgens een eerder geschreven blog, is dat te wijten aan het niet in balans zijn van mijn 4 lichaamssappen. Humor en lachen als remedie brengt alles terug in evenwicht. Mijn eigen oplossing gevonden om terug "yin en yang" te zijn.
Carl Vereecke is een man die mijn leven mooi en aangenaam maakt. Een tuinman die me sinds 11 jaar met woord en daad bijstaat om de grote en kleine rampen in de tuin op te lossen. Ik heb nu een speelvogel van een hond die er echt wel op staat om een deel van den hof als zijn exclusief terrein te beschouwen. Tja, het is mijn huisgenoot en ik moet ook met zijn wensen rekening houden. Ik mag niet egoïstisch zijn wat open ruimte betreft. Niet dat ik een grote tuin heb, maar ik kan hem toch in drie verdelen. Een deel dat mijn kerselaars en bloembollen bevat en de ochtendzon krijgt. Een wei voor de hond waar hier en daar een sprietje gras staat, in het Westen ligt en de avondzon krijgt. En een schone fraaie groene pelouse voor mij, pal in het zuiden. Daar mag de hond ook komen, maar enkel om te passeren, te liggen of te zitten en me gezelschap te houden. Zo hebben we een oplossing gevonden voor de tuin. Er is toch altijd iemand van buiten mijn gezin (ikzelf en de hond) nodig om haalbare en practische zaken te bedenken en ze uit te voeren. Voor elk wat wils!! Op deze zonnige lentedag weeral een tevreden bazinneke. Een spreukje wil ik nog meegeven vandaag. Een Engelse, van Alice Sebold, een Amerikaanse schrijfster: I like gardening, it's a place where I find myself when I need to lose myself.
De krant ontgoochelde me gisteren enorm. Ik had veel verdriet dat ik een onjuist verhaal moest lezen in mijn zeer geliefde krant. Ik denk altijd dat de toegezonden teksten toch wel even gecontroleerd worden op hun nauwkeurigheid, of dat er anders een verwijzing bijkomt naar een andere invalshoek of referentie naar vroegere essays. Niet dus. Een maatschappelijk werkster die in haar vrije tijd genealoge is, riep 'eureka'. Ik weet wie model stond voor Hercule Poirot! Ik heb hem gevonden! Ze vermeld de naam van Jacques Joseph Hamoir, gendarme uit de streek van Herstal, geboren in 1858, niet ver van Bertrix. Zich baserend op de dagboeken van Alice Clapp, bijgehouden door haar kleinzoon Michael Clapp. Deze dame, Mrs Clapp, was een vrijwilligster in W.O. I. Alles wat er voorviel hield ze bij in haar dagboeken. Ze maakte notities van degene die ze ontmoette, vooral vluchtelingen, hun namen en eventueel ook de foto's van genoemde personen. Ze was actief in Torquay.
Maar naar aanleiding van een nieuw Poirot verhaal/boek, geschreven door Sofie Hannah, publiceerde De Morgen een artikel gewijd aan Poirot en zijn herkomst op 14/05/2014, geschreven door Mathias Declercq. Met dezelfde bron als uitgangspunt, Mrs Alice Clapp, is hun gendarme ene Jacques Joseph Hornais, de pedante speurder. Nog straffer is dat in een tijdschrift "Focus on Belgium, people, stories, facts and figures"* reeds vermeld dat Hercule Poirot, Belgiës bekendste grijze cellen, ene Jacques Hornais is. Een Belgisch politieofficier, (gevlucht voor de gruwelen van de oorlog) uit Ellezelles, geboren op 01/04/1850 en overleden op 01/10/1949, in Styles Court, Great Brittain. De data zijn het bekijken waard alsook de genoemde plaatsen. Hoe een Belgische gendarme onze beroemde schrijfster kan ontmoet hebben doen er ook verhalen de ronde. Meest waarschijnlijke: onze Mrs Clapp, organiseerde ook vertier en verstrooiing voor de vluchtelingen, met name muzieknamiddagen. Agatha Mary Clarissa Miller, geboren in Torquay, wilde als jong meisje doorbreken als professionele pianiste en zangeres. Zij kan op een van deze matinees onze Belgische gendarme ontmoet hebben en niet flauwgevallen zijn voor zijn charmes. Integendeel, hem een fat gevonden hebben en hem een beetje pedanterie verweten hebben. En wat is er nu allemaal van aan? Niemand die het weet, want Agatha Christie heeft nooit een woord gezegd, zelf geen hint gegeven, wie model stond voor het kleine mannetje met de Belgische grijze celletjes.
*Focus on Belgium, is een bronnenapparaat bedoeld om info te verstrekken over de Belgische vluchtelingen van W.O.I. Er waren niet minder dan 250.000 landgenoten die in Groot Brittannië hun heil zochten. Weinig is geweten over de aantallen die teruggekomen zijn of verdwenen in het Engelse landschap. Het is een werk in 'progress'.
Op algemene aanvraag, mijn hond en ik, zal er vandaag een fysieke rustdag ingebouwd worden. Het zat er aan te komen dat mijn hond de wandelingen eventjes on hold wil zetten. Zowel woensdag als donderdag bleef hij obstinaat voor het poortje zitten en me aankijkend met een blik 'moet ik wéér héél die toer doen'? Gisterennamiddag heeft hij niet anders gedaan dan proberen, en af en toe lukte het hem, op mijn schoot te zitten. Tien keer ballen vangen ging nog wel en voor de rest plat op de buik. Dat is nu ook het geval. Aan mij nu om mijn exposé een beetje anders aan te pakken en niet het 'secreet' uit te hangen met veel kapsones. Ik ben tenslotte geen helleveeg of kreng en gun mijn hond ook af en toe zijn goestingske. Ik denk over mezelf dat ik geen schlemiel ben maar een spitante vrouw. Ik zoek en gebruik allemaal deze woorden in de juiste context en hoop dat iedereen toch een idee heeft waarover ik schrijf, het grote 'niets'. Ik ben niet zomaar wat aan het lummelen al kan iedereen wel denken dat ik dat doe om mijn blad vol te krijgen. Jullie hebben niet echt ongelijk maar af en toe ieders woordenschat eens opkalefateren met weinig gebruikte woorden is ook een plezant spelletje in tijden van corona. Veel van deze woorden kwam ik tegen terwijl ik iets naspeurde en opzocht om correcte verslaggeving te doen in mijn blog. En op een dag zoals vandaag, met altijd dezelfde nieuwsgaring, is het ideaal om die woorden eens te gebruiken.
Maar ik heb ook leuke woorspelletjes in petto, tongstruikelaars, altijd plezant en ik heb er een paar uitgekozen om jullie te amuseren:
Als vliegen vliegen en bijen vrijen dan vliegen de vliegen de vrijende bijen vliegensvlug voorbij!
Mensen, mensen, wat een mensen zeiden de mensen tegen de mensen.Toen ze zovele mensen zagen staan
De praat die jij praat, dat is geen praat, maar de praat die ik praat dat is pas praat als je praat van praat!
Wij zagen vele zagen zagen, maar zagen die zoals onze zagen zagen, zagen we nog nooit zagen
Knap de knappe kapper, knipt en kapt heel knap, maar Knaap, de knappe knecht van Knap de knappe kapper, knipt en kapt nog knapper dan Knap de knappe kapper knipt en kapt!
De knap knippende knappe kale kapper, knipt en kapt knappe koppen knapper kaal, dan de knapste knap knippende knappe kale kapper, knappe koppen kaal kan knippen!
Die laatste twee, omdat ik mijn kapper mis!.................knap hé
Gisterenavond: venster open en slapen maar! (een beetje de zin van Wim Opbrouck, gebruikt in het bakprogramma). Ik heb goed geslapen, uitgerust om aan mijn volgende verhaaltje te beginnen. De Here Jezus, heeft me wel niet het fantasietalent gegeven, maar vertelseltjes schrijven heb ik kunnen leren. Daar gaan we dan weer voor vandaag, met een voorwerp dat dezer dagen een grote opmars kent en in de belangstelling staat: de Teddybeer. Zijn oorsprong is de moeite waard en het beertje gaat als speelgoed en knuffel al meer dan een eeuw mee. President Theodore Roosevelt (1858-1919)*, was een man die graag op jacht ging en vooral de berenjacht. Tijdens zo'n partij in 1902, zag hij een hulpeloos berenjong en weigerde het neer te knallen. De cartoonist, Clifford K. Berryman maakte een tekening van deze scene en publiceerde het in de Washington Evening Star. Het kwam onder ogen van een Joods geëmigreerde Russisch zakenman, Morris Michtom *, die overdag snoep verkocht en samen met zijn vrouw Rose, 's nachts knuffels maakten. Zij besloten het beertje na te maken. Hij stuurde dit naar de President met de vraag of hij dit beertje "Teddy"*mocht noemen, de gebruikelijkelijke naam van Theodore. De President antwoordde: I don't think my name mean much to bear business, but you're welcome to use it! (Ik denk dat mijn naam niet veel invloed zal hebben op de knuffelberenhandel, maar ga je gang!) Hij had een hekel aan de bijnaam, Teddy, die velen hem gaven. Zij maakten vele beertjes en hingen die in hun etalage en gaven het de naam "Teddy's Bear". Door het overweldigende succes, richtte hij samen met zijn vrouw Rose, de 'Ideal Novelty and Toy Company' op. Dat is een van de grootste poppenfrabikant geworden in de U.S.A. tot de jaren zeventig van vorige eeuw. De eerste teddy's werden van pluchen fluweel gemaakt met schoenknopogen, maar er waren er ook in angora geitenhaar en mohair. Aan elk verhaal hangt er nog een tweede vast voor deze beergeschiedenis: niet een hulpeloos jong wekte de goedertierendheid op van de President maar een logge oude beer, die geen uitdaging was voor de jacht. Vandaag is er nog altijd een Trust Roosevelt, die in Amerika, aan gehospitaliseerde kinderen een teddybeer geeft met de woorden: een glimlach in plaats van een traan, een knuffel voor comfort, een moment van vreugde, een boost van moed op een enge plek. Zo worden de teddyberen vandaag ook weer gebruikt om iedereen wat vertier en troost te geven. Met de kinderen in de verlaten straten wandelen en de beren voor de vensters te tellen. Ondertussen dit verhaaltje wel vertellen want het is waar!
* Theodore Roosevelt was de 26e President van de U.S.A. 1901-1909, bekend door de aanleg van het Panamakanaal, de vele Nationale Parken en Bossen die onder zijn bewind kwamen, kreeg de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn bemiddeling in het Russisch-Japans conflict. Hij samen met George Washington, Thomas Jefferson en Abraham Lincoln vereeuwigd in Mount Rushmore, South Dakota.
*Amerikaanse Joodse Historische Maatschappij
* het eerste beertje nog te zien in The Smithsonian museum
Door deze speciale tijden is er voor iedereen wel iets of iemand die gemist wordt. Alles loopt anders en de dagelijkse routine lijdt er ook onder. Tot hiertoe mis ik nog niet direct personen, er is skype, telefoon, gsm, e-mail. Niemand in mijn directe omgeving is er psychisch of fysisch onderdoor gegaan. Ik ben een tevreden persoon dat alles voorlopig op wieltjes loopt. Maar als koersliefhebster mis ik al de koersen die niet konden doorgaan. Kijken naar vorige edities spreekt me niet echt aan. Gisterenavond was er wel een film over de revalidatie van Stig Broeckx (1990), die in mei 2016 een doodsmak maakte, veroorzaakt door motards. Vele operaties, maanden coma. Ontwaakt als baby die van nul terug in het leven van een volwassen moest komen. Met verbazing heb ik gekeken naar een jongeman die het "icoon" mag genoemd worden in geloof in eigen kunnen, doorzettingsvermogen, wilskracht om zelfstandig te kunnen leven. Nooit opgeven, zichzelf permanent doelen stellen en ze ook proberen te bereiken. Niets is vanzelfsprekend geweest die jaren. Er waren velen sceptisch of hij ooit zijn eigen doelstellingen zou halen en of dit realistisch was. Maar zie, in de universiteit van Luik is hij een "case" geworden en sprak zelf het auditorium in het Frans toe. Zelfs als oudere kijk ik op van zoveel karakter, zonder klagen vooruit gaan, bewondering van iedereen verdienend. Een man die zegt, dat het leven te schoon is om niet te leven. Chapeau!
Het was lang geleden dat ik een echte teevee avond had. Bij canvas waren er interessante gasten op "de Afspraak". Zonder hoogdravendheid waren er gesprekken en eigenlijk een beetje colleges van drie professoren. Prof Dr Erica Vlieghe, diensthoofd inwendige ziekten, infectieziekten, in UZA, over: hoe België zich tegenover Europa plaatst of vergelijkt in deze coronatijden. Behandeling, opnames, zieken, overlijdens. De tweede gast Prof Lieven Annemans, gewoon hoogleraar in gezondheidseconomie, universiteit Gent. Een heel interessant gesprek met een deels "non-believer" van al de economische maatregelen genomen door de regering. Was er naar aanleiding van een artikel in "De Tijd". Als de coronamaatregelen te lang duren worden de economische nadelen te groot? De derde gast was Prof David Criekemans, prof internationale politiek en geopolitiek van de Universiteit Antwerpen. Bespreken, bekijken en betekenis van de interventies van China en Rusland om iedereen uit het slop te helpen met maskers en medische aparatuur. Samen met de altijd bekwame en rustige moderator Bart Schols was dit een zeer interessante uitzending, volledig te bekijken op VRT nu. Doen!
Goede morgen aan iedereen! "Ik sta op wacht" zoals de soldaat uit het liedje van Joop de Knecht of de Vlaamse versie van Bobbejaan Schoepen, beide gezongen in 1957. Een soldatenliedje dat ik nu gebruik om de luidruchtige meeuwen geen kans te geven de vuilniszakken stuk te maken. Geen toeristen, geen eten op het strand dus de straten zijn weer hun domein!
Een Vlaams minister van onderwijs, die er op aanstuurt dat iedereen het Nederlands- Vlaams machtig moet zijn vooraleer één stap in de Vlaamse scholen te zetten, spreekt van een "preteaching". Het woord is zelfs aaneengeschreven en ik had enkele tellen nodig om het te kunnen lezen! Nieuwe leerstof aanbieden, de leerstof kan niet op herhaling blijven teren. Maar nee, het "Vlaamse canon" bekt alleen goed in verkiezingsslogans en niet in het alledaagse leven dat Engels moet gekleurd zijn! Spijtig ook dat er leerlingen zijn die achterstand oplopen omwille van gemis aan internet, pc, tablet en alle andere electronica. Een aandachtspunt bij de opstart van de scholen.
Canon, kanon, lange aa, korte a. Toch weer eens opzoeken wat ik allemaal moet weten. Omdat "canon" het belangrijkste leek, begon ik daar te zoeken. Geen 'Vlaamse canon' op de eerste plaats maar een fototoestel, lenzen, printers en toners! Na wat gesnuffel kwam ik bij de bedoelde "canon" uit. Men wil vastleggen wat men hoort te weten om in Vlaanderen te kunnen en mogen wonen. Dat zowel voor mensen zoals jij en ik, leerlingen en nieuwkomers. Een canon is een geheel van teksten, beelden, kunstwerken, gebeurtenissen, bedoeld als referentiekader voor cultuur en religie. Het idee is ontstaan omdat de Nederlanders al dergelijk canon met 50 punten uitgewerkt hadden voor de geschiedenislessen. Belangrijke feiten benoemen uit onze zeer turbulente geschiedenis. Daar mocht de gewone Vlaming zijn zegje over doen en dat deden ze. 1)Tot verbijstering van velen kwam als eerste punt de Collaboratie naar voren. Reden: kritisch tegenover onszelf zijn er eruit leren. 2) Culturele schatten kennen, erkennen en herkennen, zoals Rubens, Van Eyck maar evenzeer F.C. De Kampioenen. 3) Vrijheid en diversiteit, met respect voor de naleving van de Universele Rechten van de Mens. 4) Guldensporenslag als symbool voor de Vlaamse strijd. 5) Culinair: Gentse Waterzooi, Mossselen Friet, Chocolade, Bier en niet te vergeten, Konijn met Pruimen. 6) Vlaamse literatuur van zowel 600j geleden als nu: Van de Vos Reynaert, Beatrijs, Marieken van Nieumeghen, Guido Gezelle, Ernest Claes en Niels Destadsbader mag er ook in voorkomen. Ziedaar ons Vlaamse Canon/Kanon
En dan is er nog het 'kanon'. Oorlogsgeschut dat een kogel, in een rechte baan op zijn doel afschiet. Bekendste is "Dikke Bertha". Genoemd naar Bertha Krupp, eigenaresse van het gelijknamige concern. De "Dikke" zou dan verwijzen naar de grootte van het kanon. Andere uitleg is dat het genoemd werd naar de Oostenrijkse pacifiste, de redelijk zwaarlijvige, Bertha von Suttern.
Voor de volledigheid geef ik ook nog wat andere betekenissen van Kanon weer: 1) hymne van OostersOrthodoxe eredienst 2) Metzelaartje, een bepaald type drinkglas met dikke bodem 3) Grölsch Krachtig Kanon, een biersoort 4) Joseph Kanon, Amerikaans auteur 5) Wilfried Kanon, Ivoriaans voetballer. Toch een heropfrissing en een beetje bijgeleerd.
De dag begint zoals altijd: wakker worden! Gelukkig is dat weer gebeurd en zonder ongelukken, oef!. Praise the Lord. Naar buiten om een nog dunnere krant uit de brievenbus te halen, al een balleke smijten met de hond, het ontbijt, de krant lezen en de woord- en rekenpuzzeltjes doen. Vóór mijn toilettage zet ik het internet aan. Eerst een paar spellekes Mahjong spelen om mijn vingers in beweging te krijgen en na te denken wat er uit mijn toetsenbord moet tevoorschijn komen. Dan de post bekijken en mijn taaloefeningen doen. Aangezien ik tot een groep behoor die veel tijd op het internet speelt en bezig is, zijn er iedere dag een hoop filmpkes te bekijken, postcards en artikels te lezen en alles door te sturen naar de volgende jagger. Zoals jullie kunnen lezen is een voormiddag een peulschil in tijd en zo voorbij. Gelukkig sta ik om 6-7u op zodat er nog iets van een voormiddag overblijft om wat huishoudelijke taken te doen. Een namiddag noem ik 'vrije besteding van tijd'. Alles is dan mogelijk en afhankelijk van het weer, is dat wandelen, lezen, tv opnames bekijken of gewoon vanop een meter afstand babbelen en roddelen met de buren. Is mijn ijskast leeg, dan zijn het boodschappen. Is het weer uitstekend dan zit er nog een wandeling met de hond in. Ik heb nu luxe, de buurvrouw voorziet mijn hond iedere dag van een grote stevige wandeling in de voormiddag. Ik ben 's avonds dan ook doodmoe en kruip dan vroeg onder de wol om rap naar luilekkerland te kunnen gaan. Dromen doe ik niet, dat is een bezigheid voor overdag.
Dit weekend keek ik ook op VRTnws naar de 5 boeken die Wim Helsen selecteerde om aan te geven welke zijn leven hebben beïnvloed. Er was niks bij dat me kon bekoren om ook eens ter hand te nemen. De week voordien was het de bib van Marc Van Ranst die in de belangstelling stond. Dat was wel een succes! Ze hebben zelfs zijn favoriete Jommekes boek on-line gezet "De Straalvogel" van Jef Nys. "Pallieter" van Felix Timmermans was er ook bij, maar dat hebben ze maar zo gelaten. Ik ben niet de enige die curieus is naar hetgeen een ander zomaar leest! Bij van Ranst had ik ook een geliefkoosd breiboek verwacht, maar dat zal iemand anders wel voor hem lezen en uitvoeren. Tenslotte kan je van een viroloog niet verwachten dat hij tussen al die zoektochten naar virussen ook zijn eigen pulls breit en in mekaar steekt.
Zomeruur, een verkeerde wereld voor mij! Ik sta op en het is nog donker en als ik ga slapen is het nog licht. Ik word daar helemaal tureluurs van. Met zomer heeft deze dag ook al niks van doen: guur weer, een koude noorderwind, een beetje hagel soms en af en toe de zon die door de wolken piept. Wat doe ik dan op zo'n mistroostige dag? Wel, ik gebruikte zopas een woord dat ik eens nader wil bekijken en onderzoeken : tureluurs. Het is een mooi woord om te zeggen dat ik een beetje overstuur ben, uit mijn hum en geen lentegevoel ervaar. En dan begint mijn zoektocht doorheen het web en brengt me van hier naar ginder en de tijd verstrijkt zonder dat ik er erg in heb. Verschillende betekenissen vind ik voor dat woord dat iets anders is dan tierelieren.
1)Het is een vogel, een kleine steltloper, een strandvogel, een waadvogel met rode stokjes van poten en een rode lange bek. Een bont vederdek, onbestemd van kleur. Is het grijs, zwart, wit? In ieder geval gespikkeld. Wat heeft nu een vogel met mijn humeur vandoen? Niet veel, alleen zingt hij een eentonig en luidruchtig lied. Een deun die gauw verveeld. Het woord, als ik denk dat het van de vogel komt, is dan een klanknabootsing, altijd maar hetzelfde tsjilpen.
2)Er is natuurlijk ook een veel mooiere uitleg. De plaats van gebeuren, in de oud-Franse chantefable uit de 13e eeuw (roman die al zingend verteld werd) "Auccasin et Nicolette", werd het land "Turelure" genoemd. Het refrein was een eentonig gezang en iedereen werd er dus tureluurs van als het gespeeld en gezongen werd! Eentonigheid troef. C'est toujours la même turelure
3)In ieder geval is de uitdrukking "uit zijn tureluur geraken" is in ons taalgebied tevoorschijn gekomen en betekent zoveel 'als slecht gehumeurd zijn'. Waarschijnlijk de vertaling van hierboven: c'est....
Dat andere woord wijst op een plezantere ingesteldheid namelijk: tierelieren.
1)Het is een iets positievere variant van tureluurs. Men denkt dat het afkomstig is van het muziekinstrument 'de lier'. En 'tieren' had vroeger de betekenis van 'heldere tonen' laten horen.
2) Het kan ook een deuntje zijn tijdens het werk gezongen of een beetje beschonken zingen.
3)De plezantste verklaring van 'tirelire': het is een oud -Franse woord voor een 'spaarpot'. Als klanknabootsing van de muntjes die in een stenen spaarvarken vallen. Dat is een vrolijk geluid en vandaar dat men blij is en is men tiereliere.
We zijn allemaal een beetje tureluurs van corona en we moeten zelf voor tierelieren zorgen
Een 'In Memoriam' voor Liesbeth List (1941-2020) is een passage door het Nederlandstalige Chanson. Kleinkunstenares, chansonnière met een heel apart stemgeluid. Zij vertegenwoordigt een tijdperk van muzikale grootheden van 1960-1970. Haar liederen die toen de hitlijsten vulden, zijn nu nog altijd klassiekers. Onnavolgbaar en uniek is het duet met Ramses Shaffy (1933-2009), "De Pastorale". Maar mijn hart heeft ze vooral gestolen met de elpee "List zingt Theodorakis". Mooi, mooi, mooi. Liederen over het Kamp Mathausen. Muziek van Mikis Theodorakis (1925-2018) op gedichten van Jakob Kambanelis (1921-2011), die zelf het nazikamp overleefde. Lennaert Nijgh (1945-2002) heeft deze teksten vertaald. Gevoelvol gezongen door Liesbeth, die haar eerste jaren zelf in een Japans interneringskamp doorbracht, en nadien nog enkele persoonlijke drama's meemaakte. Kant 2 (toen was dat zo) van de plaat staan " De Gijzelaar" liederen van Brendan Behan (1923-1964), een vrijheidslievende Ier. De muziek was ook van Mikis theodorakis en de vertaling van Cees Nootenboom. Ze was ook een grote fan van het betere Franse lied. Haar versies en interpretaties van de chansons van, Charles Aznavour (1924-2018), Jacques Brel (1929-1978) en Edith Piaf( 1915-1963) blijven nog altijd beklijvend als ik er naar luister. Ze was al een tijdje uit de picture verdwenen door ziekte, maar haar ontzettend schoon en divers repertoire blijft altijd te beluisteren. Ze heeft "een steen verlegd in een rivier op aarde" dixit Bram Vermeulen.
Het is opvallend hoeveel ik ( ) gebruikt heb, maar grote artiesten verdwijnen uit dit aardse leven maar niet uit het geheugen.
Iedere dag met een maagdelijk wit blad beginnen. Ik heb gisteren of deze nacht geen speciale invallen gehad. Ik zie wel hoe ik me al schrijvende vooruit help en of er een sprietje inspiratie van komt. Een zoektocht in mijn brein wat er zoal kan verteld worden. Zaak is, dat ik iedere dag wil schrijven en liefst iets frappants en iets dat ik nog niet of maar vaag kende. Het is wel zoeken geblazen. De kranten doen experimenten om cafe's, bars, restaurants binnenshuis te brengen via de sociale media. Er is al e-peritieven tevoorschijn gekomen, via skype of Google Hangouts or whatever, en zo een gezamelijke drankstonde in te lassen. Kaarten whist of wiezen bv. is ook al een amusante bezigheid. De menselijke creativiteit is nog niet verloren gegaan. .Maar het sociale contact moet blijven en voor velen is het nu toch moeilijk om dat enkel in een virtuele wereld te doen. Niet wanhopen, mensen, alles komt terug!
Maar drank en kaarten zijn nu niet echt bezigheden die ik verkies of nodig heb. Ik vond wel een opmerkelijke heilige die ze per toeval (!) van onder het stof gehaald hebben. Sint Corona, patroonheilige, aanroepen bij epidemieën. Je houdt het niet voor mogelijk dat je in de kerkelijke geschiedenis voor alles een Sint of een Heilige tegenkomt. Et en surplus, ze wordt ook aanroepen om geldzaken gunstig af te handelen en voor standvastigheid in het geloof. Keuzes maken waarvoor je een schietgebedje aan haar richt. Niet de verkeerde intentie kiezen of er zijn misschien nog veel roepingen in het verschiet. Dat ze nu pas tevoorschijn komt, is vooral doordat ze in Duitsland en Oostenrijk gekend is. Haar kostbare schrijn, gemaakt van goud, brons en ivoor, is gerestaureerd. Ook de kathedraal van Aken, is onder handen genomen. Daar zijn de relieken al sinds 997 in bewaring gegeven door Keizer OttoIII. Van de nood een deugd maken, denken ze in Aken. Samen met de vernieuwde Dom, het schrijn van deze momenteel beruchte Heilige, onder de aandacht brengen. Recuperatie van de kostprijs door gerichte reclame. Waarom, binnen afzienbare tijd eens niet richting Duitsland gaan en pal over de grens de Heilige eens bekijken die ons zo veel ellende bezorgde!
Maar er is niet alleen kommer en kwel dezer dagen. Mijn hondje beleeft de tijd van zijn leven! Wandelen langs strand en duin met onze lieve buurvrouw. Van eeuwige trouw is ze nu wel verzekerd! Wat doet bazinneke ondertussen? Een zalig uitgegbreid warm bad nemen, met alles erop en eraan. Zeker een maskertje opdoen om alles, zij het maar tijdelijk, toch weer eens strak te krijgen!
Vandaag een moeilijke dag. Ik moet onverwijld boodschappen doen. .Ik ben niet echt een bangerik maar tegen een onzichtbaar alom tegenwoordig gevaar, voel ik me toch niet opgewassen. Plastiek handschoenen onder de gewone en maar hopen dat ik na een week niet ziek ben. Maar ik sta daar toch in een vreemd magazijn, bijna niet te herkennen. Nog altijd, half volle/lege rekken maar gelukkig veel verse groenten. Lege rekken van de afdeling papier. Eer die rayon goed functioneert zal er wel een tijdje overheen gaan, want de hamsterwoede is nog niet over. Maar gisteren las ik over de uitvinding van een rol wc-papier. Ik sta daar niet bij stil dat ooit iemand the brains had om een rolletje papier met scheurlijntje te commercialiseren. Ik ga geen beschrijving geven hoe het was vooraleer we papier gebruikten. Iedereen heeft verbeelding genoeg om zich daar iets bij voor te stellen. Misschien is er ook eens een dringende behoefte opgekomen in de vrije natuur en dan neem je wat er voorhanden is. Liefst geen netels want dan volgen niet de beste dagen. Om kort te gaan, de uitvinding is in twee golven gebeurd. Eens het gazettepapier voorhanden, werd dat in bruikbare reepjes gesneden. Maar Joseph Gayetti vond, in 1857, dat het gebruik van giftige inkt om gezondheidsredenen moest vermeden worden. Maar hij hielp wel de nieuw opgekomen papierindustrie, aan een nieuw product, rolletjes en velletjes maken. Hij voegde er het sap van Aloë Vera toe, maar dat werd hem niet in dank afgenomen en zijn Gayetti's Medical Paper, voorzien van zijn watermerk en naam, was geen succes. Bij de patent aanvraag van Seth Wheeler, in 1891, van de Albany Perforated Wrapping Paper Co, staat de scheurlijn getekend. Ook de firma Scott mengde zich in de papierslag met vooral de nadruk op hygiëne. Pas in 1935 kwam er een splintervrije papieren rolletje, want zoals jullie weten komt dat papier van bomen
Maar gisterenavond was er "De afspraak" met allemaal bollebozen en keien in hun vak, een viroloog, een bioloog en een communicatie -expert. Maar dikwijls, zeker gisterenavond, denk ik "niks nieuws onder de zon"! Geen enkele van deze heren heeft denkelijk ooit "Exodus" gelezen. Een Bijbelboek. Ja inderdaad, ik ben daar weer met dat boek. Maar daar staan toch veel gebeurtenissen in vermeld die wetenschappelijk aanvaard worden als "voorgevallen" en "verklaarbaar". Een doorslag van hetgeen we nu kennen en meemaken. Het boek is het verhaal van de Israëlieten die weg wilden uit de slavernij in Egypte en terug naar hun Beloofde Land wilden gaan. Maar de Farao, ondanks verschillende beloftes, weigerde hij telkenmale. God zond dan de 10 plagen over Egypte. Aangetoond is dat er toen een klimaatverandering voorgevallen is. Ik ga hierover niet uitweiden maar misschien herkennen jullie deze plagen als hedendaagse verschijnselen: sprinkhanenplaag, giftige algen die rivieren rood kleuren, uitdrogen van rivieren met toename van kikkers (rapper volwassen), muggen en vliegenplagen omdat natuurlijke vijanden verdwijnen, malaria en pest bij de mensen en ziek vee, vulkaanuitbarstingen die door hun as de zon verduisteren en hevige regenbuien en hagelstormen veroorzaken,.. Dan heb je ook nog de "splijting van de zee" (tsunami?), 40j door de woestijn, de ark van Noah met de zondvloed, zovele verhalen, zoveel boeiende geschiedenissen. Vooral goed om weten dat ik niet naar fabeltjes geluisterd heb, maar werkelijke gebeurtenissen waarvan er een hele reeks weer op ons afkomen. Zonder pardon.
Het zijn moeilijke tijden, ook voor doggie. Maar soms komt dan eens een redding uit de lucht gevallen, in dit geval, hulp van naast de deur! Een niet af te slagen aanbod om met mijn aartsengeltje en zijn veertig cherubijntjes (symbool van zijn naam), een duinenwandeling te doen. Mijn buurvrouw geeft me zo onverwacht eens vrij van zorg en amusement voor hondje lief. Ze is niet de eerste de beste. Waar ik ook ooit een droom over had, heeft zij al driemaal gepresteerd, te voet naar Santiago de Compostella. De schelpenheilige bezoeken in het uiterste noordwesten van Spanje. Ik heb dan weer eens alle info die ik over die route nog heb, nagelezen en nog wat manco's in mijn algemene kennis opgezocht. Vele dingen zijn nog in mijn geheugen present, maar verdienen af en toe een opfrisbeurt. Sommige details ontbreken en dat is niet plezant als je er over wil schrijven. En al zeker niet als het over een heilige gaat waar zovelen naar op zoek en bezoek gaan.
Het is het verhaal van de apostel Jakobus, een van de twaalf leerlingen van Jezus. Onthoofd in Judea, door het zwaard van Herodes Agrippa I, werden zijn stoffelijke resten in een stenen boot gelegd. Samen met twee discipelen, zijn leerlingen, die hem op deze laatste tocht begeleidden, zijn ze aangespoeld in Gallicië. Hij werd begraven op de berg Libredón. Eeuwen gingen voorbij en onze Heilige werd vergeten......tot een ster, de kluizenaar Pelayo in 813, de weg naar het graf toonde. Deze vondst kwam Alfonso II van Asturië ter ore. Deze besloot op het graf een kerk en klooster te bouwen. Er zijn vele sagen en legendes waaronder ook het verhaal van Ramuro I van Asturië, die in 844, onverwacht hulp kreeg van een onbekende ruiter, tijdens de oorlog tegen de Moren. Jakobus kreeg in Spanje ook de titel van Matamoros, Morendoder.
De grootse basiliek, einddoel van al die pelgrims, die soms maanden stappen, wandelen en lopen, om tot reflectie en bezinning te komen. Een loutering afdwingen, zonden overboord gooien om fris en gezond vermoeid, terug huiswaarts te keren. Symbool daarvoor is, met een steen in de zak, tas of valies te vertrekken, en deze weg te gooien bij de voet van Cruz de Ferro. Het is dus niet alleen een mentale verlichting bij de terugkeer naar huis, maar letterlijk ook een fysieke. Santiago, San Iago, Sint Jakobus, vele plaatsen hebben die naam en om een verschil te maken met het bedevaartsoord, is er 'Compostella' aan toegevoegd, Campus Stellae, Sterrenveld. Maar meer waarschijnlijk is het de vertaling van het plaatselijke Latijn, Composita Stella, begraafplaats, kerkhof. En inderdaad bij opgravingen tussen 1946-59 werd er een Romeinse Necropool gevonden. In de kathedraal verwelkomt Sint Jakob nog altijd de bedevaarders, gezeten onder het timpaan (bouwwijze) van de Pórtico de la Gloria. In zijn kamertje in de kerk, achter het hoofdaltaar, laat hij zich nog altijd omhelzen door de pelgrims. Hij is de patroonheilige van Spanje en ook van heel veel beroepen en aanroepen voor verschillende kwalen. Waar komt de schelp vandaan? Volgens Joop van der Meulen, in zijn "Spirituele reisgids": Alleen door op weg te gaan, zal de mens erin slagen dit geheim, eigen aan zijn weg, te doorgronden.
