Het is de week van de 'Sprookjes van Grimm'. Gisteren was ik Assepoester uit het gelijknamige verhaaltje en moest ik alles poetsen en opruimen. Vandaag is er het verhaaltje van Sneewwitje en met enige fantasie ben ik de niet zo boze en ijdele stiefmoeder. Maar het spiegeltje dat ze gebruikt daar wil ik vandaag ook wel in kijken en vragen, "wiens coiffure en kapsel" is er het mooiste van gans het land?" Volmondig kan ik dan zeggen "het mijne". IJdelheid is soms ook mijn naam al is het alleen maar voor mijn haar. De rest van lijf en leden is een slijtageslag aan het doorstaan. De pigmenten van mijn haardos zijn dan wel verdwenen en is het ook wat dunner geworden, maar zoals zoveel troubadours en zangers van het levenslied zingen, grijze of witte haren hebben geleefd en blijven leven. Ze verdienen vooral respect en achting hiervoor. Volgens de liedjes geldt dat enkel voor de vrouwen met die kleur! Ik zal het allemaal maar geloven en content zijn dat er nog iets flatterends te bewonderen valt aan mij.
De footbalclub van de slachtersgemeente bij uitstek, schrijft zijn zoveelste verhaal. Het bestuur zit telkens vol met haantjes die zichzelf op sportief vlak willen overstijgen. Niet alleen zichzelf maar alle selfmade mannen die 'miljonair' in hun vaandel voeren, willen daar grote chef zijn. Dikke burgers die geen genoegen nemen met een leven in de schaduw. Liefst in de zon staan om hun kracht te tonen, hun ondernemingszin, bewust zijn van hun kunnen en anderen met gemak aan de kant zetten en buiten schuiven. Benieuwd hoe lang deze mannen het zonder ongelukken zullen uitzingen bij Anderlecht. Hopelijk gaat de grootheidswaan er bij deze ploeg eens uit en belanden ze met beide sportieve voeten op de grond, waar de meesten trouwens staan.
Spijtig, de lockdown versoepelt en het ene na het andere accident is er weer en de files ook. De goede voornemens duren nooit lang. Het is zoals met Nieuwjaar, heel veel goede wensen en goede bedoelingen tot de volgende week. Voor de rest staat er niet veel spannends op mijn agenda. Genieten met zonnebril op, van het prachtige weer. Te droog of niet, een mens wordt toch vrolijker van een grote gouden bol dan van grijze, miezerige wolken die vocht brengen. Vitamine A en D opdoen, is de boodschap. De reserves voor de winter moeten goed aangevuld zijn om een volgende pandemie de kop te bieden. Hou het warm en gezond.
Deze morgen was er het lied van David Bowie "Ashes to Ashes" dat aanwezig was in mijn hoofd. Alhoewel ik maar de eerste zin van het refreintje ken "ashes to ashes, funk to funky" heb ik gezongen "ashes to ashes, dust to dust". Als ze zeggen dat we tot 'stof en as' weerkeren, wel dan heb ik vandaag in mijn stofvod, vuilniszak en stofzuiger iemand een mooie begrafenis bezorgd. Het was de moeite om weer eens met de groveren borstel in mijn huis te passeren. Het is met dit droge weer ook aartsmoeilijk om zand en stof buiten te houden. Meer dan normaal zijn na een paar dagen mijn bruine meubelen grijs geworden. Als ik nu mijn vensters en deuren gesloten hou, zijn mijn inspanningen misschien voor een paar dagen merkbaar. En anders zal ik dat liedje nog eens moeten zingen en met de plumeau en stofvod rondlopen.
Na een paar keer opvallend in alle nieuwsitems tevoorschijn komen, heeft ons communicant-ministerke zijn slag thuis gehaald. Alle kinderen terug naar school. Veel ouders zullen wat blij zijn dat ze even de onderwijszorgen aan kant kunnen schuiven. Het is tenslotte ook de taak niet van mama en papa; les te geven, te knutselen, turnles geven en dan zelf nog thuiswerk te doen. Niet te vergeten dat het huishouden ook nog moest gebeuren. Enfin, een maandje recup voor velen. Dan is er de vakantie en de grote vraag hoe kunnen we die doorbrengen. De speelkampen zijn al toegelaten en nu nog de sportkampen anders loopt onze jeugd erbij zoals alle stramme jaggers. Ik denk niet dat de gym thuis er uit zag zoals een normale turnles of normale sporttraining er uitziet. Dus beterschap op komst voor iedereen en ondertussen nog eventjes de corona-kilo's aandikken tijdens deze 'internationale dag van de hamburger'. De frietkoten zijn nog altijd open en zo'n vet burgertje smaakt altijd!
Dik tegen mijn goesting, maar in een herstelde auto, ga ik vandaag weer mondvoorraad aanschaffen. Er moet brood en ander eten op de plank komen. Het gebeurt hier nog niet zoals met de Israëlieten die na hun vlucht uit Egypte in de woestijn, 's nachts, "manna" uit de hemel zagen vallen. Het is hier bij mij ook niet zoals in het sprookje van De Gebr. Grimm, dat ik een toverspreuk zou uitspreken: tafeltje dek je, ezeltje strek je en knuppel uit de zak! Bijgevolg zit er niets anders op dan zelf op jacht naar vers voedsel, fruit en groenten , te gaan. Een groententuintje of lochting, waar ikzelf wat gezaaid heb om nadien te kunnen oogsten, heb ik niet. Ik ben verplicht een verplaatsing te doen om niet van honger om te komen. Mijn hond vindt het niet erg om een uurtje alleen te blijven. Na een kleine wandeling, vooraleer ik vertrek, is er een grote beloning in de boodschappentas voor hem te vinden! Een groot bot, been of knokel of hoe je het ook wil noemen. Een gelukkig beestje als ik terug kom.
Het is ook weer een zonovergoten, droge dag die ik in de schaduw of binnen zal doorbrengen. De zon is nodig en ik ben zielsgelukkig dat ze schijnt, maar zonnen of er in lopen, is uit den boze geworden. Het witte haar en het witte velletje geven geen bescherming meer. De warmte en de kracht van haar stralen kan ik niet meer aan. Maar schaduwplekjes zijn er genoeg in de tuin en het is heet genoeg om daar ook in short te zitten. Geniet van deze mooie lente, dat doe ik op mijn manier ook!
Exact een jaar geleden waren er parlementsverkiezingen in ons land. Waarom dat nog gebeurt is voor mij een raadsel want een noodregering heeft alle urgente problemen moeten oplossen. En die waren er genoeg. Voor de rest is er voor mij nog altijd de verbazing dat Vlaanderen bijna 50% rechts gestemd heeft. Laat dat nu ook degenen zijn die nu zowat alles blokkeren. Een obstructie doorvoeren die tot niets leidt, alleen spijzen van de eigen kassen, zowel partijkas als persoonlijke. Dat is het enige zichtbare positieve saldo als resultaat. Dat Vlaanderen in de schulden steekt, armoede toeneemt, onderwijs ondermaats is, zorg te wensen overlaat, laat de heren en dames, allemaal koud. Nochthans voeren ze ons gebied in het vaandel, ons Vlaams ook. De eersten om een Engelse woordenschat te introduceren want o wee, we zouden eens een Frans woordje moeten gebruiken in het openbaar! In de zomer dan maar vlug naar Frankrijk want daar horen ze niet dat die mensen graag hun kennis van de taal van Molière kennen en graag spreken. Maar het kost handen vol geld om al die ministers, zowel Vlaams, federaal, gewestelijk, een postje te bezorgen en hun exuberante uitgaven (die niets aan een beleid toevoegen) te bekostigen. Het zijn geen verantwoordelijksdragers waarvoor we gekozen hebben, het zijn de burgers die voor zichzelf moeten zorgen. Niet de beleidspersonen waarvoor we moesten stemmen in onze democratie. Van die parlementariërs verwachten we dat ze ons leven in goede banen te leiden! Maar dat is iets té véél verantwoordelijkheid en werk gevraagd voor het schamele loon dat ze krijgen. Oef, gezegd wat ik wilde zeggen.
Tweede hot item vandaag is de 'social distancy' aan de kust in de vakantiemaanden. Wat een oefening van alweer de grote ego's van onze burgervaders. Kunnen die een éénsluidend plan uitwerken voor alle kustgemeenten en steden? No way! Dat is hier in Vlaanderen echt een onmogelijke vraag. Met overleg het eens te zijn om een effiëntplan uit te werken is niet mogelijk. Bijgevolg moet je vooraleer naar de plage te gaan de verordeningen van elke badplaats opvragen. Dan kan je uit maken waar je van zon, zee en strand kan genieten. Is het in een chickere cabriocabine zoals in Knokke (waar zouden ze anders dat woord uitvinden?) of met de 6m2 in Blankenberge in een van de 5 zones op het strand, of na reservatie in Oostende, of de stewards raadplegen in Nieuwpoort, of online een afspraak maken in Koksijde? Een ding staat vast, het naaktstrand in Bredene zal geliquideerd worden! Keuze te over voor een dagje zee!!
Plezant was dan weer het filipine woordspel in het Nieuwsblad, dat toch wel per toeval Romy Schneider in de picture zette. Gisteren terloops over geschreven vandaag in de krant.
Nu minder plezant, naar de garage, achterlicht laten maken! Dus, vaarwel vakantiegeld!
Met een half oor, hoor ik tijdens de nieuwsuitzending op zondag, onze koningin over de cultuursector spreken en ook over het volgende slachtoffer van corona: de Koningin Elisabeth wedstrijd. Dat is voor mij nog altijd één van de hoogtepunten van het klassieke musicale jaar. Piano, cello, viool, ik ben in mindere mate fan van de zangstonden. Sommige klassieke werken zijn immens populair en typische wedstrijd concerten. Maar soms zijn er heel verfrissende kennismakingen zoals vorig jaar met de cello wedstrijd. Via internet kon ik beluisteren wat er in het nieuws was geweest. Ik wilde weten wat de koningin specifiek gezegd had en ook haar outfit eens bekijken, want die had ik gemist. Als vrouw ben ik toch wel erg geïnteresseerd in hetgeen Nathan had ontworpen en in elkaar had geknutseld. Welke kleuren en stoffen bracht hij weer onder de aandacht. Van verbazing heb ik er nog steeds niet goed naar gekeken en heb ik haar pleidooi nog niet gehoord! Mijn oog werd direct getrokken naar de oorversieringen van Mathilde. Daarin schitterden de Sissi-Stars!!!!Wel wel, dacht ik bij mezelf, zijn dat de echte die in de erfenis van ons vorstenhuis zitten of duplicaten die bij de befaamde Weense juweliers te koop zijn? De romantische films met Romy Schneider over het tragische en turbulente leven, vol met drama en tragiek van deze keizerin, hebben voor mij de interesse in de wereld van muziek, geschiedenis, beroemde personages en belang in de historie, geopend. Ik was nog net geen tien jaar toen de films in de cinemazalen kwam. Ik mis nu nooit een heruitzending in de kerstvakantie en heb de films in mijn kast staan. In zekere zin was Keizerin Elisabeth (1837-1898) een moderne vrouw die belang hechtte aan kennis (sprak al de talen van het toenmalige keizerrijk), lette op haar voeding, indien nodig volgde ze een zwaar dieet, deed veel aan wandelen en zeker de bergsport. Want die Sissi Stars zijn een duplicaat van het tere bergbloempje 'edelweiss'. De juwelier AE Köchert kreeg van de vorstin de opdracht dit juweel te maken, een 27 tal. Beschrijving: ziet eruit als een tienpuntige ster met dure stenen rondom een grote parel. Dit sieraad is vooral bekend geworden door het schilderij van Franz Xaver Winterhalter, waarop Sissi, met de prachtige haardos, staat afgebeeld. In dat kunstig opgemaakt haar, zijn een tiental edelweiss-juweeltjes verwerkt. De Sissi-films hebben een grote positieve impact op mij gehad. Maar het personage en de artieste die het vertolkte waren getormenteerde mensen met een tragisch leven. Allebei met relaties die moeilijk waren, vroege dood van kinderen meemaken en vrij jong zelf overleden.
Maar, om af te sluiten, wie herinnert zich het mooie lied "Edelweiss" niet uit de film "The sound of music"? In de film gezongen door Christoffer Plummer en Julie Andrews en gecomponeerd door Rodgers en Hammerstein. Toch wel mooie films die ik nu genoemd heb, het zal weer dagdromen zijn vandaag.
Ik zit vroeg aan mijn bureau, desk als je wil, maar in feite is dat doodgewoon aan mijn eettafel dat ik schrijf op mijn laptop. Potlood en papier liggen altijd wel binnen handbereik om ideeën en invallen te noteren. Het lange termijn geheugen is wat korter geworden. De weekendkrant had ik gisteren al van naaldje tot draadje uitgeplozen, de puzzels allemaal opgelost en op de nieuwssite van VRT was er ook geen spannende lectuur te lezen. Geen 5 boeken die ik wil lezen van een bekende Vlaming en alle roddels van de koningshuizen beschreven en verteld in Blauw Bloed, zijn al geweten. Vandaag, rapper als normaal, aan het tokkelen op mijn toetsenbord. De twee vrienden zijn fysiek terug in mijn leven gekomen. Dat kan er op wijzen dat we weer richting normaliteit aan het evolueren zijn. Weliswaar werd er een respectabele afstand in ere gehouden, de haag, het hekje en de draad. Zelf ondervond ik nu, dat er al die weken een gebrek aan degelijke conversatie is geweest, een spontane babbel face to face. Het was even moeilijk om weer luidop te spreken en gedachten onder woorden te brengen. Maar evenals fietsen, zwemmen, lachen zal ik babbelen wel niet verleerd zijn, al moet de routine er terug inkomen. Na enkele probeersels zal dat weer als gewoonte worden: spreken zonder haperen, hortend of stotend (stijlfout of een tantebetjeconstructie) met de juiste intonatie en met de juiste woorden. Plezant spreken op 1,5m afstand is gedurende al die weken niet aangenaam geweest. Dat de Covid 19 nog lang niet is uitgeblust, is nog duidelijk te merken aan de handelingen van alledag. Geen omhelzingen, maskers overal, geen handen schudden en geven maar nú is wel sociaal aanvaardbaar gemaakt dat we 'alcohol' in het zicht zetten. Voor mij staat er nu wel één ding als een paal boven water vast: een 'Chinese' ziekte is het niet! Géén enkel Chinees woord heb ik geleerd. Alleen maar Engelse: lockdown, social distancy, preteaching, take-away,enz. Ik heb toch weer wat contact mogen hebben met de buitenwereld maar de horeca zit nog altijd met de gebakken peren en te wachten tot de veiligheidsraad ook hen groen licht geeft om terug open te gaan. Ik denk dat vooral de jeugd het slachtoffer is van al die bizarre en verwarrende berichten. Nu mogen ze blijkbaar weer allemaal nog 4 weken naar school, maar de kampen zijn beperkt tot 50 jongeren per groep en sportkampen zijn uit den boze. Heel deze periode is een vat vol tegenstrijdigheden geweest en dat zal nog lang nazinderen. Covid 19, Corona is nog niet uit ons leven en zal nog een tijdje een vervelende metgezel blijven.
Wie weet nog wat er 35j geleden gebeurde? 1985? Wel het bezoek van Johannes Paulus II aan Vlaanderen. Naar welke zender werd toen veel gekeken? Juist de Nederlandse omroepen met hun soms nog al gedurfde ironische programma's. Zoals "Pisa" van Henk Spaan en Harry Vermeegen. Naar aanleiding van die pauselijke visite met zijn befaamde auto, kwam er een parodie van deze gebeurtenis gebracht door deze twee heren. Henk verkleed als paus, werd rondgereden in de pausmobiel door Harry. Ondertussen werd het liedje "Popie Jopie" gezongen dat ook hier in Vlaanderen een grote hit werd. Zeer tot afgrijzen van de Katholieke Kerk, maar die hadden ook al "Het Bakske vol met Stro" (1979)van Urbanus verdoemd. Nog altijd prettig om dergelijke liedjes eens te horen, op een zondag!!!
Sonnabend, een mooie Duitse naam voor zaterdag. De vooravond voor zondag. Nu zeggen de Duitsers ook gewoonweg "Samstag". Dies saturni, dag van Saturnus, god van de landbouw. Voor allen die geïnteresseerd zijn in hemelverschijnselen, deze planeet is deze nacht, na 2u, te zien in het zuidoosten, dicht bij de horizon. Dat is een hint voor al degenen die een slaaploze nacht zouden hebben. Deze morgen al een paar manden met linnen gewassen. Ik moet een vooruitziende vrouw zijn en wasgoed op het onbeslapen bed kunnen leggen voor een noodgeval 's nachts. Natuurlijk wil dat niet zeggen dat ik nooit strijk, kledij of beddengoed op een normale manier kasklaar maak. Maar ik zorg voor een kleine voorraad die aanwezig blijft om me bezig te houden als 'klaas vaak' of het 'zandmannetje' mijn bedje voorbij gaat. Zoals verwacht heb ik deze nacht geslapen als een roosje. Geen blinkende cijfertjes en getallen moeten bekijken.
Vandaag, voor alle lezers van detectieve verhalen, denken we aan Agatha Mary Clarissa Miller (1890-1976), beter bekend als Agatha Christie. Deze naam nam ze aan bij haar huwelijk met Archie, Archibald Christie. Na de echtscheiding in 1928, mocht ze met toestemming, deze naam blijven gebruiken. Ze had toen reeds enige bekendheid verworven met die achternaam. Schrijfster van romans (4), detectieves(66), novelles en 20 toneelstukken. Haar eerste boek, the Mysterious Affair at Styles, was geschreven in 1916, maar pas gepubliceerd in 1920. Vandaar deze heugelijke dag voor alle speurneuzen. Ze heeft ook een zestal bitterzoete verhalen over liefde, met psychologische allures, geschreven onder de naam van Mary Westmacott. De familienaam is in bruikleen genomen, bij manier van spreken, van verre familieleden en de voornaam is haar eigen tweede naam. Zo heeft ze een twintigtal jaren een bescheiden succes gehad als auteur, niet gelieerd aan de bekende schrijfster. Het langst lopende toneelstuk in de Londense West End, staat ook op haar naam: The Mousetrap- De Muizenval. De première vond plaats op 25 november 1952, en sindsdien onafgebroken op de affiche. Haar boeken zijn in 108 talen vertaald, een 200tal verfilmingen van haar verhalen en boeken. Meer dan 3miljard keer zijn haar boeken over de toonbank gegaan, verkocht dus. Zéér indrukwekkende cijfers! Alle verhalen heb ik in mijn mini bib staan. Ze zijn nog niet gedateerd en kunnen vlot gelezen worden door de nieuwe generatie. Maar boeken zijn niet meer zo interessant als tijdverdrijf voor de jeugd en zeker al niet de brave romannetjes uit oma's jeugd en whodunit literatuur en boeken. Ik beleef er nog altijd plezier aan. Zeker nu de films over Hercule Poirot regelmatig op het kleine scherm verschijnen en onlangs de uitzendingen van "Les Petits Meurtres d' Agathe Christie" op VRT.
Zoals bij velen zit er soms geen slaap in mij tijdens de nachtelijke uren. Ik heb al allerlei bezigheden gevonden om dat euvel te verzachten. De rolluiken zijn nooit naar beneden en gordijnen altijd open, zodat er eigenlijk voldoende licht van de straatlantaarns binnenvalt in mijn slaapkamer. Er is een lits jumeaux op de kamer, een gebruikt en een onbeslapen bed. Dat propere bed gebruik ik om mijn eenvoudig wasgoed op te leggen, dat ik op een slapeloos moment kan opplooien, bij de maneschijn of de straatverlichting (héél romantisch). Dat is één bezigheid bij insomnia. Een andere keer is bij slaaploosheid, de wekker mijn beste vriend. Een magisch voorwerp, met verspringende getalletjes. Ik heb dan een voorliefde voor cijfers die fluoriserend verschijnen, vlug verspringen en mijn aandacht vasthouden om de volgende reeks te zien verschijnen. Het summum is de reeks, 01.23. Het volgende dat ik in de gaten hou is, 02.02, en ga zo maar door tot 06.06. Dan vallen mijn ogen toe. Dat is eigenlijk spijtig want het is bijna tijd om op te staan en 07.07 moet ik dan missen. Voilà, nacht gepasseerd zonder verveling en de volgende nacht val ik dan in slaap zoals een roosje. Vandaag zal mijn tekort aan slaap ingehaald worden bij een bezoek aan de kapper. Na een heerlijke wasbeurt met zilvershampoo en een heerlijke hoofdmassage zullen mijn natte haartjes in een goede plooi vallen, dank zij de antieke krulspelden en de warmte van de haardroger. Dan zit ik in mijn bubbel. Gelukkig zijn die toch al mogen opengaan mits de nodige aanpassingen. Het voelt aan als een luxe verwennerij om in een apart kotje te zitten.
Begin de jaren zeventig, van de vorige eeuw, was er commotie door het verschijnen van het boek "The Happy Hooker" van Xaviera Hollander (pseudoniem). Iedereen kende het, sprak erover, had het boek aangeschaft maar natuurlijk niet gelezen. Dat was het gezegde voor vele erotische en sexuele boeken, films, programma's die over de tong gingen. Een voormalige secretaresse, prostituee en madam die haar belevenissen in een boek neerpende. Een gigantisch succes in die jaren. Te vergelijken met het succesvolle boek van nu, "Fifty Shades of Grey" van E.L.James (pseudoiem). Beide vrouwelijke auteurs hebben miljoenen boeken van deze erotisch getinte bestsellers verkocht. De ene uit eigen ervaring sprekend, de andere met een fictief verhaal. Deze week is er iedere dag een aandacht voor een spraakmakend figuur dat verdween in de annalen van de tijd. Wel leuk om aan herinnerd te worden
Het is een feestdag, een betaalde werkdag, begin van een verlengd weekend, zeer mooi en warm weer. Buiten deze officiële cijfers, gegevens en mededeling, is het ook het einde van de lockdown voor de tweedeverblijvers en het einde van de rust, stilte en netheid aan onze kust. Samen met mij, heeft heel de buurt hier van een ongekende zaligheid als kustbewoner kunnen genieten. Als je het zo al kan noemen, schone liedjes duren niet lang. De tweedeverblijvers komen en de meeuwen zullen terug hun vertrouwde stek op den dijk opzoeken. Daar zal weer veel eten voor hen te rapen vallen of te pikken en blijven ze uit de woonbuurten. De heisa die rond die tweede verblijven was, begrijp ik niet zo goed. Tweede verblijf impliceert naar mijn simpele mening dat er een andere woning ter beschikking is waar hun officiële woonst en adres, is. Men is toch niet opgesloten geweest zoals in Spanje, Italië of Frankrijk? Iedereen kon, mits beperkingen toch kleine uitstappen doen, voedsel halen? De horeca mensen zijn degene die mogen klagen, en die doen het niet. Geen inkomsten voor hen, kosten die blijven, zaken kleiner maken omwille van social distancy en nog geen uitzicht op heropening van hun café of restaurant. Weet je, alle mensen zijn welkom aan de kust, want eerlijk, het is een ongekende luxe en kans om hier te wonen en er regelmatig te vertoeven. Maar onze naam is "Belg", synoniem voor zelden tevreden, altijd morren en malcontent, terwijl we eigenlijk in het landje van melk en honing leven, ondanks alles.
Juist op tijd, is de wasmachine geleverd om niet te moeten werken op de dag van de Katholieke Arbeid, Rerum Novarum. Ik werk niet op de Socialistische tegenhanger, 1 mei, dus ook niet op Hemelvaartsdag. Tot mijn grote vreugde moet ik zeggen. Ik ben alleen, weliswaar met een zandhond, en toch verschiet ik van de hoeveelheid was dat ligt te wachten op reiniging. Vooraleer dat zal plaatsvinden moet ik een grondige studie van het instructieboekje doen. De electronica verandert constant en wassen is niet meer zo maar in een aluminium kuip de kleren voorzien van zeep, steken en op een knop drukken. Nee, nee, eerst het boekje goed bekijken en dan pas een knopje gebruiken. Het is een andere pc die nu mijn aandacht vraagt. Ik ben niet van de lompste, de studie zal me deze keer ook wel lukken om alles in gang te krijgen. Enfin, er is bij het transport naar de staanplaats van de machine wel een lampadaire, ooit van mijn moeder, gesneuveld. Eigenlijk is dat een goede manier om prullaria van de hand te doen. De schroom van 'wat zou ze hierboven wel denken dat het marmeren stuk kapot is', is weg. Het glipte gewoonweg uit mijn handen omdat de grip een beetje verdwenen is uit die onderdelen. Niet getreurd dus, maar er is nu wel genoeg gebroken en stuk gegaan.
Maar de krant brengt ook weer leuk nieuws. Iets dat ik best wel wil onthouden. Vandaag is ook een feestdag, wel een bizarre, maar ik zou hem toch graag vieren: 'Word een miljonair'-dag. Is toch leuk om te weten. Blijkbaar bestaat die toch al enige tijd en is verbonden aan de Schotse economische wetenschapper, John Law (1671-1729). had een grote aanleg voor wiskunde en ook een briljant kaartspeler. Hij leefde in de tijd dat er nog duels plaatsvonden om de gunst, de liefde en de hand van een schone deerne te veroveren. De tegenstander bleef op het puntje van zijn sabel hangen. Morsdood was zijn rivaal en hij werd van moord beschuldigd. Hij werd ter dood veroordeeld, maar kon ontsnappen. Hij vluchte naar Nederland en ontwikkelde er verder zijn economische inzichten. Hij onderbouwde de theorie dat papieren geld gedekt moest zijn door goud, zilver of land, want op zich heeft papier geen waarde. Hij deed ook een studie over het kredietwezen. Later ging hij terug naar zijne heimat en probeerde er nationale banken op te richten. Ook in Frankrijk. Maar alles mislukte een beetje, behalve voor zichzelf en zijn familie. Tot zover de wetenswaardigheden over deze 'miljonairsdag'. Niet vergeten dat die bestaat. Tracht hem de volgende jaren te herinneren en glimlach over de kleine weetjes van het leven!
Bij mijn vorige winkeluitstap, kreeg ik de melding op het dashbord (niet dat van Meatlof) dat de batterij een beetje nood had aan bijvulling. Mooi weer vandaag, niet verwarren met de naam die Hugo Matthysen aan het paard van de Sint gaf,'Slecht Weer Vandaag'. Maar het had beter echt zo geweest dan was ik thuis gebleven en niet verder voor luchtvervuiling gezorgd. Maar goed, het was lekker weertje, aangename temperatuur en ik nam de hond mee. Die is verzot op autorijden, een lekker lang uitstapje was voor alles en iedereen goed. Het is op de camions na, toch nog rustig op de autostrade en de andere banen en zo kon ik de auto, de broodnodige km geven. Tot aan de boekwinkel, daar lag 'Socrates op de fiets' van Guillaume Martin op me te wachten. Slechte parking met groot ijzeren billboard en een paar verkeerd geparkeerde auto's (tot daar aan toe). Ik manoeuvreer er goed tussen en neem de hond mee de winkel in. Geen boek te bekennen, niet toegekomen of vergeten te bestellen, wat zal het wezen. Terug naar buiten, lichtjes gedesillusioneerd omdat ik nog eens moet terugkomen. Lichtjes gepikeerd. En dan te nonchalant wilde ik me van tussen de genoemde obstakels verwijderen. Uiteindelijk stond het reklamepaneel in de weg. En ja, pats boem, achterlicht naar de vaantjes en beschadiging van de carroserie! Weeral coronakosten! Het wordt stilaan tijd dat dat beest uit de omgeving verdwijnt. Zeker nu er weer een suggestie is dat de CO2 uitstoot, ook misschien mee voor de epidemie verantwoordelijk is! Ik ben als het ware gestraft om voor nog wat meer vuiligheid de lucht in te sturen.
Erger en triestiger is het getuigenis op Ketnet van een jongen wiens enige wens is "iets meer geld voor eten te hebben". Deze wens, van een 13jarige jongen, kind eigenlijk, zou zelfs niet mogen bestaan in ons rijke Vlaanderen. Deze crisis heeft toch wel veel pijnpunten voor kinderen blootgelegd. Aan de toekomstige bestuurders, neem daar toch de nodige maatregelen voor. Dat er al kinderen zijn die geen tablet, pc of laptop ter beschikking hebben om lessen te volgen, is al erg. Maar dat een kind in ons land 'eten' als wens heeft doet een moederhart toch wel pijn. Ik hoop dat ik nooit meer een dergelijke wens van een kind moet horen. Op macht beluste politieke leiders doet daar iets aan in plaats van te kissebissen met wie ze willen regeren en wat ze willen doen. Ik zal het in jullie plaats zeggen: geef kinderen degelijke voeding en onderwijs dat geen fortuinen kost aan hulpmiddelen zoals internet en tablets.
Hier is geen haan te bespeuren die me 's morgens met zijn gekraai wakker maakt. De meeuwen zijn op post om me met hun gekrijs en gekolder te vertellen dat het dag is geworden en tijd voor op te staan. Maar 5u, op de wekker te zien, is toch wat vroeg om rechtop te beginnen staan en lopen. Ik heb nog tijd zat om mijn ogen terug dicht te doen. Eens goed en wel uit bed, heb ik zo mijn bedenkingen bij een voorval dat de gemoederen beroerd. In ons land en bijna overal ter wereld, zijn er wetten en aanbevelingen om het maatschappelijk en sociale leven ordentelijk te laten verlopen. Maar je hebt altijd mensen die zich meer gelijk voelen dan een ander. Denken dat die richtlijnen en verplichtingen niet voor hen van toepassing zijn, omdat hen dat niet zo goed uitkomt. Maar sinds corona weten we héél goed wat een virus aanricht in een maatschappij. Zelfs het meisje met het katje spoedde zich naar België om de afzondering en de lockdown, te omzeilen. In acht nemen van quarantaine voor een poes was niet nodig!!! Een lief straatkitten uit Peru meebrengen, wie kan daar nu iets tegen inbrengen? IK! Duizenden katten zitten hier opgesloten in asielcentra te wachten op een thuis. Die laten de supporters van het meisje en Gaia maar liever links liggen. Hebben deze mensen en meer bepaald deze dierenliefhebbers niet geleerd wat een een virusaanval teweegbrengt in het leven van de landgenoten? Rabiës is bijna uitgeroeid dankzij de oplettendheid van iedereen, de vaccinaties en inachtneming van alle voorzorgsmaatregelen. De incubatietijd na een besmetting met het rabiësvirus bedraagt 2 weken tot 6 maanden. Dus meisje en Gaia, als jullie echt om de medemensen geven, en een dier in huis willen hebben, ga naar het asiel en bezorg een lief beestje de dagen van zijn leven door het mee naar huis te nemen. Geen import uit vreemde landen die het niet nauw nemen met de gezondheid van mens en dier.
Meer respect verdient een mijnheer uit Geel. Dank zij het geduldig verdragen van een 'duif' die tegen zijn vensters tikte, beleeft hij nu de tijd van zijn leven. Een 'oehoe' die zijn plantenbak op de vensterbank uitkoos om zijn drie eieren uit te broeden. De kleine uiltjes bezorgen de familie een echte natuurfilm die ze zo maar gratis kunnen bekijken. Dat is de moeite waard. Ik kijk ook uit naar de nieuwe documentaire die de VRT aan het opnemen is, "Onze Natuur, van Ardennen tot Kust". Ook zij hebben een gratis schouwspel gekregen door de vossen die zich goed voelen in de tuin en op het dak van de nationale omroep. Liever geen David Attenborough films meer, nog moeilijk uit te maken of ze echt of nep zijn. Liever een beestenboel van hier, om fake news zoveel mogelijk te vermijden.
Nu nog 4 blz puzzels in de krant voor de boeg en al mijn 7 huistaken doen.
Uitgeslapen! Ze zeggen altijd dat de uren die je slaapt vóór middernacht dubbel tellen. Ik lag gisteren om 22u in mijn frisse nest en heb geslapen tot 6u. Volgens mijn simpele berekening heb ik 10u slaap gehad. Maar ik moest uitgerust zijn voor een controversieel onderwerp. Vandaag is het de Internationale dag tegen Homofobie, Bifobie en Transfobie. Allemaal moeilijke woorden en onderwerpen die aandacht vragen, zeker nu de Algemene Overste van de Broeders van Liefde, René Stockmans, er een artikel aan gewijd heeft. Ik heb wat teksten moeten lezen om me enigszins in te leiden in deze controverse die de Broeder veroorzaakte. Genderidentiteit of psychologisch geslacht, verwijst naar eigenschappen, gedragingen en rolpatronen die een maatschappij voor elk geslacht heeft bepaald. Het is mogelijk dat iemand mannelijke geslachtsorganen heeft maar zich vrouw voelt. Omdat de Westerse samenleving wil dat we ons als individu gedragen volgens één van deze twee genderrollen (man of vrouw), voelen mensen met een andere genderidentiteit en geslacht, zich afwijkend. Zij kunnen door hormonen of geslachtsoperaties hun lichaam afstemmen op hun genderidentiteit. Volgens de Broeder van Liefde in Rome, bestaat deze genderideologie niet. Het Vaticaan, De Kerk en dus ook de Pauselijke Congregatie van René Stockmans, veroordelen en waarschuwen de aanhangers van deze zienswijze bij het verloochenen van het onderscheid tussen man en vrouw. Ook dat de gemeenschap van man en vrouw niet meer essentieel is voor menselijk geslacht verder te zetten. Stockman betreurt, dat 'gender' geëvolueerd is van een 'beschrijvend' begrip naar een 'wettelijk afdwingbaar'begrip. Hij betreurt dat men kan kiezen met welk geslacht men door het leven wil en kan gaan. Het verderf, de gendertheorie en al de rest is begonnen bij de uitspraak van Simone De Beauvoir (1908-1986) : on ne naît pas femme, on le devient. Deze Mr Stockmans is de laatste maanden al meermaals in het nieuws gekomen met uitspraken en tegenkantingen van hetgeen en waarvoor de Vlaamse Broeders van Liefde, staan. Onderwijs en zorg, met name psychische zorg, en sociale economie. Nog niet zo lang geleden was er het proces tegen de dokters die hielpen bij de euthanasie van een vrouw met ondraaglijk psychisch lijden. Er werd toen gesuggereerd dat de Broeders erop aangestuurd hadden, meer waarschijnlijk was het de Algemen Overste uit Rome, die op die manier zijn stempel en visie wilde doordrukken. De Belgische Broeders zijn niet vóór levensbeëindiging maar hebben begrip voor de vraag, visie en context van de zieke en bieden een levenseindetraject of alternatieven. Maar voor Mr Stockmans is zoiets onbespreekbaar, elk ethisch onderwerp is taboe (abortus, euthanasie). Dergelijk autoritair leiderschap, is zeker in de Westerse wereld niet meer gewenst en van deze tijd. Het dispuut tussen de Algemen Overste en de Belgische Broeders van Liefde reikt verder dan de ethische kwesties. De spierballen worden langs beide zijden gerold. Zowel de financiële kant als de katholieke kant worden onder de loupe genomen. Krijgt nog een vervolg de komende maanden.
Nu tijd voor de zomerse ontspanning, in de zetel liggen met een turf van een boek van Lucinda Riley, 732 blz . Ik zal vanavond mijn armen niet meer voelen. Maar voor een goed liefdesverhaal heb ik dat er wel voor over. Ik ga genieten van de "Zon" (de titel) en de gele bol.
Doodmoe van heel weinig te doen! Mijn buurvrouw heeft me echt wel direct opgemonterd met vers gebakken wafels. De buurvrouwen zijn hier schatten!!! Maar ik heb al een hekel aan winkelen en met al de voorzorgsmaatregelen die ik nu moet nemen, is mijn goesting om boodschappen te doen, tot onder het nulpunt gezakt. Blijf dan thuis, hoor ik jullie denken! Soms zijn er echt wel noodzakelijke aankopen te doen. Een wasmachine bijvoorbeeld, ze had vorige week de geest gegeven. Ik heb geprobeerd om mijn was in een grote ketel op het vuur te zetten en met een stok erin te roeren, zoals mijn bobonne dat deed. Maar eerlijk, dat zijn geen werkzaamheden meer die ik nog wil doen. Tien onderbroeken wassen duurt 2 uur en dan ophangen om te drogen. Dat neemt een halve dag in beslag en dan zie ik mijn was nog niet krimpen. Mezelf dan maar opgeofferd en in de rij staan wachten tot er volk buiten kwam en ik binnen mocht. Zo was het in elk magazijn dat ik een bezoek moest brengen. De winkels om me van voeding te voorzien, van lectuur voor de volgende dagen, van snoepjes voor de hond, en van de noodzakelijke machine om te wassen. Dat ik al dat geduld opgebracht heb, kwam omdat ik veel tijd moest overbruggen terwijl de hond in het kapsalon zich liet coifferen. Het was veel werk om al zijn krullen te scheren. Het was de behandeling van de schaapsscheerders die toegepast moest worden. Denk dan maar aan de serie "De doornvogels" met Richard Chamberlain en Rachel Ward. Van die romance tussen Maggy and her priest smelt ik nog weg als ik er aan denk. Maar hier was er enkel professionaliteit nodig om de klus geklaard te krijgen en geen liefdes intermezzo. Ik heb wel een klein vreugdedansje gedaan toen ik hem terug zag. Hij zag er wondermooi uit, als ik dat zo mag omschrijven. Niet alleen dàt, ook nog eens besprenkelt met heerlijk geurende hondenparfum! Dat is al die kwellingen en uren verspilling waard geweest. Hij stapt weer zo fier als een pauw door het leven. Nu is hij nog eens op uitstap met de buurvrouw. Zijn ontspanning na zijn inspanning om zo lang in het gareel te moeten hangen om er prachtig uit te zien. Het was voor ons beiden een offer waard vandaag. En allebei moe en voldaan, en blij weer in ons rustig vertrouwde nest te zijn.
Een dag die weinig potten zal breken. Een mooie blauwe lucht, veel zonneschijn dus, maar fris weer als ik gewoon buiten kom en niet beschermd verder loop. Minder zijn de eindeloze herhalingen op tv en het herkouwen van oud nieuws in de kranten. Alle winnaars van het Eurovisiesongfstival komen eens aan bod nu deze zangstonden niet doorgaan. Jammer, want er valt altijd wel wat te beleven, al is het alleen maar de commentaar van Peter Van De Veire en André Vermeulen, die ik nu moet missen. Gelukkig zijn er nog een paar goede programma's gekomen die me af en toe de slappe lach bezorgen. De probeersels van onze twee grijze mannen in 'Twee Tinten Grijs' en de gasten die meerijden met de bus 'Columbus' van Wim Lybaert. Ik maak veel gebruik van de herhaaltoets op tv, want mijn lachtranen verstoren soms mijn zicht. Verder zijn er in het circuit van de mailfilmkes veel maffe toestanden te zien, veel onnozele teksten te lezen en wel 20 lessen om mondmaskers te maken zonder een stikmachine, naald of draad te gebruiken. Verveling komt nooit in mijn woordenboek voor! Nu lees ik het laatste boek van Nicci French en morgen is er de aanschaf van "De zon" het laatste boek van Lucinda Riley. Ik ben benieuwd naar deze laatste in de page turner reeks "De zeven zussen". Goede dag aan iedereen en tot morgen.
Vandaag poets en kuisdag, met een beetje veel hulp voor het zwaardere werk. Veel zand van de hond in mijn huis, want alle krulletjes hamsteren aarde uit de tuin en zand van het strand. Borstelen is niet genoeg meer om het eruit te krijgen en het doet pijn de dreadlocks te ontwarren. Nog 48u geduld. Deze middag heb ik eerst een siësta moeten doen om te bekomen van de geleverde inspanningen. Maar het was geen fiësta toen ik wakker werd en het nieuws on line bekeek. De stelling van een gezondheidseconoom, een Belg, die doceert aan de unief van Oxford: de ouderen moeten voor het kostenplaatje en de economische put en gevolgen van de crisis bijdragen door middel van een ouderentaks. Zo zou de financiële put van de globale ziektebehandelingen en ziekteverzekeringen, gedelfd worden!!!. Uitleg van dit eminent en slim heerschap: de jaggers hebben het meest geprofiteerd van deze covid 19. Zijnde, lees, het meest van de medische hulp gebruik gemaakt. We dragen niet meer bij door het terug opnemen van werk, want dat hebben we niet meer. Voor het gemak vergeet mijnheer Emmanuel De Neve, er bij te vertellen dat er een verplicht pensioen is. Volgens hem, offeren de jongeren zich op en moet het beleid maar zorgen dat de ouderen een tegmoetkoming doen. Met andere woorden: een taks betalen omdat we (nog) leven. Ieder zijn mening denk ik dan, maar dergelijke uitlatingen dienen tot niets. Dergelijke pandemiën komen regelmatig terug in de geschiedenis. Om ons te troosten vertellen ze het verhaal van Anton Van Dijck (Dyck) (1599-1641), die omwille van de builenpest een jaar vast zat op Sicilië, met name in Palermo. Hij combineerde het nuttige aan het aangename en schilderde verschillende doeken van de H. Rosalie, patrones van de stad. Misschien een ideetje om haar hier ook te aanroepen, zij zou de stad van de pest hebben verlost. Wie weet, godvrucht kan nooit kwaad. En zoals mijn vader zei, bidden? Baat het niet, het schaadt niet!
Een goei jatte kaffe en een klein koekje (t'is nog voormiddag) en een hond op wandel. Meer heb ik niet nodig om me rustig aan het schrijven te zetten. Want weerom heb ik een vertelseltje voor deze feestdag van de heilige Servatius van Maastricht. De ijsheilige die we vandaag vrezen, maar ook gebruikt in de oudste mop. Die van de schele heilige verteld door Hendrik van Veldeken (vroeger al geschreven). Menigeen weet dat ik leef op het ritme van de natuur en de seizoenen. Als het donker wordt, vallen de schellen voor mijn ogen en als het licht wordt gaan ze terug open. Ik slaap met het venster open, ik hoor de vogeltjes fluiten bij het eerste ochtendgloren. De rolluiken gaan in de slaapkamer nooit naar beneden, de overgordijnen nooit toe, alleen de witte vitrage zorgt voor een privé gevoel op de slaapkamer. Bijna iedere dag denk ik, 'het daghet in het Oosten' als ik naar buiten kijk. Ik nam altijd aan dat ik graag Middeleeuws Nederlands wilde spreken, omdat me dat een beetje van de werkelijkheid van de nieuwe dag hield. Maar vandaag dacht ik, heb ik dat misschien opgepikt in een ver verleden? Wat een rijkdom hebben we toch met die Google en Wikipedia. Ik tik dat zinnetje in en wat komt er tevoorschijn? Een Middeleeuws gedicht van 14 strofen!!! Waarschijnlijk een lied dat blijven hangen is uit mijn periode van voorliefde voor luisterliedjes en liefhebster van troubadours en kleinkunstenaars, zoals Miel Cools (1935-2013). Het lied is voor de eerste keer gedrukt in het Antwerps Liedboek van 1544 en had toen al de reputatie van een 'oud lied' te zijn. "Het daghet uyt den Oosten, het licht schijnt overal, hoe weynich weet de liefste, och waer ik heenen sal". Er volgen nog dertien strofen en allemaal gaan ze over het verlies van haar geliefde. Na de dood van haar minnaar treed ze in het klooster. Aan elk Middeleeuws lied is er een uitleg verbonden. Niemand wou haar helpen bij het ter aarde bestellen van de dode en men schrijft dat toe aan de feodale tijd en het erfrecht dat toen in zwang was. Dat sloot vrouwen uit voor de erfenis en dan van pure armoe, intraden in het convent, abdij. Het klooster! Soms is het mogelijk dat bepaalde gedachten van lang geleden terug voor mijn geestesoog tevoorschijn komen. Ik heb jarenlang met de nonnen geleefd, in goede en kwade dagen. Meestal bekommerden die zich wel goed om de interne leerlingen. Ze hadden wel een vrij saai leven, vond ik toen. Vroeg opstaan, bidden, 2x daags naar de mis gaan, vespers en lof zingen, te biechten gaan, vasten en vieze gewaden aandoen die alles wegstaken wat er mooi was. De Heer moest me van een kloosterleven vrijwaren. Natuurlijk gingen we ook op schoolreis, maar telkens was er een gebedstonde aan gekoppeld en mochten we een kaarsje branden. Tijdens een van die godsdienstige oefeningen heb ik werkelijk tot God gebeden om me geen roeping te geven en me zo te sparen van een leven aan God en Kerk, gewijd. Ik heb toen héél intens een gebed naar de hemel gestuurd want ik herinner het me nog altijd. Ik weet zelfs nog dat het op een schoolreis naar Scheveningen was! En nu, een geliefde is gegaan, maar geen kloosterleven is er gekomen voor mij, gelukkig!
Mijn dag begint altijd verwachtingsvol. Wat komt er vandaag op mijn weg dat de moeite van het weten waard is? Wat verdient er vandaag een opfrissing in mijn geheugen? Na bijna 72 jaar zijn er al veel weetjes die extra aandacht terug verdienen. Zoals vandaag. Tweehonderd jaar geleden, op 12 mei 1820 werd Florence Nightingale geboren, in Florence, Italië. Haar ouders gaven haar de naam van haar geboortestad. Een verpleegster die nu meer dan ooit terug in de belangstelling staat. Ik kan haar gerust de grondlegster van de moderne verpleging noemen, met instructies die vandaag de dag meer dan ooit geboden zijn geworden: hygiëne, handen wassen, afzonderen in paviljoenen en statistieken. Als meisje uit een begoede Britse familie, protesteerde ze al tegen het gedwongen 'niets' doen van de jonge vrouwen uit de burgerij. Hun enige functie was, goed trouwen, kinderen krijgen en een huishouden goed bestieren. Ze pende haar grieven neer in haar boekje 'Cassandra' dat nooit is uitgegeven, maar wel tussen haar papieren is gevonden. Zij had geen zin in een huwelijk en reisde veel. In Duitsland vond ze haar roeping toen ze in contact kwam met een zorgopleiding van protestantse zusters en diaconessen (lekenverzorgenden). Bij haar terugkeer in Groot Brittanië, wilde ze hetzelfde bewerkstelligen in een Londens hospitaal, een opleiding voorzien voor verpleging van zieken en gewonden. In 1854 breekt de Krimoorlog uit en word Florence (als authoriteit op het gebied van nursing) hoofd van een groep verpleegsters voor de verzorging van de soldaten. Al vlug werd ze getekend en gekend als 'the lady with the lamp' die 's nachts de ronde deed bij de zieken. Haar "Notes for Nursing", staan lijnrecht tegenover de medisch technische ontwikkeling van de gezondheidszorg in die tijd. Zij wil een meerjarige opleiding voor verpleegsters met een vnl holistische benadering voor het omgaan met zieken en gewonden dwz de zieke mens als geheel zien, de psycho sociale zorg en gedragscodes hanteren. Met een kort kapsel (omwille van ziekte), not done in 1800 en zoveel, startte een school voor verpleging naast het St Thomashospitaal in Londen. Ze verdween spoedig uit het openbare leven wegens ziekte. Bijna zeker leed ze aan een post traumatisch oorlogssyndroom.
Maar de IJsheiligen zijn er ook. Ieder jaar houden we ons aan de regel, vóór 15 mei geen eenjarig plantje in de aarde te steken of buiten te laten staan. De overgang naar warme nachten moet er eerst zijn. Dan mogen weer alle bloemekes ons leven buiten kleur geven. De heiligen zijn allemaal martelaars van het eerste uur enfin bijna, een paar honderd jaar na de dood van Jezus. Men noemt ze 'de strenge heren' in de volksweerkunde en zijn dan ook een van de oudste begrippen geworden. Rond het jaar 1000 werd er al gewag van gemaakt. Afhankelijk van de streek zijn het 3-5 heiligen waar de tuinder schrik van heeft. De namen nog eens herhalen, om ze nooit te vergeten: de heiligen, Marmertus (11/05), Pancratius (12/05) Servatius van Maastricht (13/05), Bonifatius van Tarsus (14/05) en vooral in Duitsland en Oostenrijk, die kalte Sophie (15/05). Tot zover de weetjes vandaag.
Mijn exposé over 'poëtisch' was ontoereikend bevonden. Deze nacht heb ik behoorlijk lang kunnen nadenken over gebruik en betekenis van het woord. Hevige windstoten hebben me uit slaapmodus gehouden, met alle gevolgen van dien. Reeds 2x, nadat mijn tekst voor het blog geschreven was, op delete gedrukt. Nu op hoop van zegen en geen missers meer, een derde poging om te posten. Eerst en vooral, is er toch een wezenlijk verschil in de kunstscene. Er is de kunst die ontstaan is door ambachtslui. handwerkmannen. Zoals schilderen, beeldhouwen, juweliers, kleermakers, maroquiniers, stucadoors, glasblazers enz. Dan heb je de kunstvorm die beoefend werd door een begoede bevolking, de elite, de rijke burger, wethouders, monniken, godsdienstleraars. Deze mensen moesten geen arbeid verrichten om in hun dagelijks onderhoud te voorzien. Opdat het gewone volk de sages, de overlevering, de geschiedenis, de wetten, zouden kennen, werden deze in korte zinnen, verzen gegoten. Zelfs de wetten van Mozes zijn op twee stenen tafels in korte zinnetjes gezet. Eenvoudige weergave en voor iedereen begrijpbaar, te verstaan en gemakkelijk van buiten te leren. In het Grieks noemde men het de 'poëtica, poësis (naam van 5e middelbaar klassieke humaniora)'. Het had betrekking op de ambtelijke voorschriften waaraan de teksten moesten voldoen, het maken en vervaardigen ervan. De teksten moesten de beelden scheppen en de voorstellingen daarvan. Het had ook betrekking op de dichtkunst en dichten. Poëzie verschafte ook genoegens voor de luisteraar of lezer. Dat wordt teweeggebracht door de bijzondere combinatie van vorm, klank en betekenis van de woorden. Emotionele ontroering, intellectueel inzicht, nuancering of humoristisch, zijn een paar van de gevoelens die er in terug te vinden zijn. Poëzie heeft dus een heel lange geschiedenis, vanaf de vroegste gereciteerde verzen, gezongen verzen, tot de hedendaagse al dan gestructureerde vormen van dichtkunst. Tot er in de de 19e eeuw, met de literaire "Tachtigers" er ook literatuur, tekst, letterkunde, complete zinnen, onstond. Het gedicht "Mei" van Herman Gorter (1864-1927) ontlokte, een beetje kleinerend over, Willem Kloos (1859-1938) de volgende uitspraak over poëzie: "de meest individuele expressie van de meest individuele emotie". Gevoelens opgeroepen door woorden, verpakt in kleine zinnetjes. Zoals: mooi, romantisch, dichterlijk, weemoedig, humoristisch. Dezelfde gevoelens van mooi, romantisch, weemoedig, vrolijk, blij, treden op bij het aanschouwen van een voorwerp, een omgeving, een natuurverschijnsel, een kunstobjet, een beeld. Want dat zijn ook de gevoelens die bij het lezen van een gedicht naar boven komen. Dat is mijn explicatie van poëtisch!
"A thing of beauty is a joy for ever..." beginvers van Endymion, gedicht van John Keats (1795-1821) Deze dichter, altijd in één adem genoemd met de andere romantische dichters en schrijvers, Percy Shelley (1792-1822) en Lord Byron (1788-1821). Allen met een zeer turbulent leven en behorend tot de upper class in het Engeland van de 19e eeuw. Moet er meer gezegd worden over poëzie of poëtisch? Dat zinnetje vat alles samen wat ik eronder versta. Herman Gorter heeft ook zo'n beklijvende openingszin van zijn gedicht "Mei". "Een nieuwe lente, een nieuw geluid..." Het gedicht van Keats is nog volledig leesbaar maar dat van Herman Gorter bevat 4381 verzen, zijnde een boek van 150 blz. moet je niet direct beginnen lezen. Een beetje vergelijkbaar met Marcel Proust. Maar ik heb ook mijn rijmpjes uit de chickenbak: "als dichter ben ik niet geboren, schrijven kan ik evenmin, en om een ander na te apen, daarin heb ik geen zin, dus van mij geen vers of lied, maar vergeet mij niet"! Of een ander versje uit de tuttenfruttenpot: "zie je later een vogel, en meteen daarna een bij, dan, je kunt me echt geloven, brengen zij een groet van mij"! Nog een leuke die uit de kauwgomballenboom (Ellie en Rikkert Zuiderveld) is gevallen: "dit is een vrolijk versje, ik zong toen ik het schreef, en daarom staan de zinnen, een heel klein beetje schots en scheef". Mijn versjes zijn degene die in de poëziealbums van de tieners komen. Met foto of prentje en veel herinneringen aan klasgenoten, medestudenten en leerkrachten. Het zijn woorden die gevoelsmatig raken, daarom zijn ze poëtisch. Is het poëzie? De grote kenners van literatuur verwijzen die direct naar de prullenmand. Maar net zoals het gedicht van Keats me diep raakt is dat ook van die prulversjes die dezelfde emotie weergeven. Ze komen van iemand die me een warm hart toedraagt en moeite gedaan heeft iets in mijn album te noteren of te tekenen. Natuurlijk is het zo dat mijn gedichtjes geen lang leven zijn beschoren en niet op de schoolbanken als didactisch materiaal voorgelezen worden. Maar is dat erg? Neen, naast de groten uit de oudheid, Vergilius, Ovidius, en de Prins der Nederlandse letteren, Joost van den Vondel en onze Guido Gezelle, kan de gewone mens ook zijn gevoelens, bezinningen, opmerkingen, weergeven in al dan niet, diepzinnige woorden. Poëzie schuilt niet alleen in woorden, dat is ook voor waarnemingen rondom ons. Dan passen we de dichterlijke vrijheid toe om iets te omschrijven. Onze romantische, dromerige gevoelens weergeven als we bv een mooie blauwe bol van een soort bieslook zien bloeien en er met verbijstering blijven naar kijken, omdat het verdwijnt en altijd terug zijn pracht toont het volgende jaar. Dat is poëzie zonder verzen, zonder woorden en brengt alleen maar poëtische gevoelens naar de oppervlakte. We verzinnen er woorden bij om uit te drukken hoe diep ons dergelijk fenomeen kan raken. Dat bedoelt Keats met zijn openingszin, iets moois is een geluk, een blijdschap, een vreugde voor altijd.
