Ondanks al onze malcontentementen, mogen we blij zijn dat we hier in het Westen al 75 jaar in relatieve vrede met iedereen en elkaar leven. Ik sta daar niet genoeg bij stil. Maar al die vieringen en rememberance days, zorgen er voor dat het soms de strot uitkomt. Ieder dorpje, iedere gemeente, iedere streek, ieder land wil zeker inspelen en meespringen op de commerciële kar van de herdenkingen van afgrijselijke slachtpartijen en vernieling van gebouwen en monumenten tijdens W.O.I en W.O.II, Vandaag staat er ook een afgrijselijk bombardement in the picture. Een niet te overziene catastrofe voor de bevolking van Hiroshima en een paar dagen later, Nagasaki. Een mijlpaal in oorlogsvoering is zeker deze dag. Een vernietigende bom die alles wegveegde van wat eens was en die nu, zovele jaren later, nog altijd sporen nalaat en ziekten bij de volgende generaties veroorzaakt. De bom, de atoombom, een uraniumbom, was uitgevonden. Nog niet getest en geen enkel idee van hetgeen ze zou teweegbrengen aan rampspoed bij ontploffing na dropping. Een B-29 vliegtuig, de Enola Gay, transporteerde "Little Boy" een bom die 64 kg verrijkt uranium bevatte. Het vliegtuig werd geflankeerd door een andere B-29's o.a. The Great Artiste, met meetapparatuur, foto- en filmcamera's. Het effect van de bom moest vastgelegd worden voor het nageslacht. Eerst een hitte en vuurstorm die alles vernietigde op 12 km², daarna de vreselijke wind die alles nog platlegde dat recht was blijven staan. Bovenop nog de dodelijke radioactieve straling voor al wat niet meteen verbrand of verpletterd was. Enkele dagen later volgde de 'plutoniumbom' op Nagasaki. Het aantal slachtoffers is bij benadering 100.000. Totale vernietiging. In Nazi Duitsland was dat geprogrammeerd voor een ras, voor opposanten van het regime. De geallieerden voorzagen het voor steden; gewone bombardementen in Duitsland, kernbommen in Japan dat Duitsland altijd steunde. Er werden documentaires gedraaid over deze oorlogsgebeurtenissen. Maar ze zijn nooit vertoond. Wel is er in 1959 een film gebaseerd op deze docu: Hiroshima, Mon Amour. Regisseur was Alain Resnais (1922-2014). De verhaallijn van mensen die er wel (Lui) en niet (Elle) bij waren bij het dramatische gebeuren. Hij gebruikte voor het eerst flashbacks, die een gebroken korte verhaallijn weergeven. Alain Resnais noemde dit zelf: de tijd is verbrijzeld. Het luidde wel een nieuw soort cinema in, gekend als "De Nouvelle Vague".
Niet elke dag is gezegend met even groot nieuws. Dan heb ik zo mijn kapstokken in de wachtruimte, waar van alles aanhangt om te gebruiken in komkommertijd. Allerlei onderwerpen, sites, wetenswaardigheden die de moeite van het bekijken waard zijn, hangen in die vestibule. De eerste raadpleging gaat altijd naar 'Het woord van de dag'. Zowel de Taalbank als Van Dale hebben iets dat ze uit de vergeethoek halen en eens bespreken. Het is meer 'Het woord van de week'dat ze hanteren. Omdat ze nog geen komkommerdier gespot hebben dat echt bestaat zoals 'lanspuntslang' of 'kamspin' (voorgaande jaren) hebben ze zelf eentje gemaakt: zwemhert. Het is een edelhert dat het Veluwemeer overzwemt om aan de andere kant een nieuw bestaan op te bouwen. Ze noemen het een 'banale gelegenheidssamenstelling' die na de zomer zal verdwijnen. Een tweede woord dat ze deze week in de kijker zetten is iets met een ziekelijke inslag: zoantropie, afgeleid van Griekse woorden die dier en mens betekenen. Het is een waanvoorstelling waarbij de zieke denkt dat hij een dier is. Het woord kwam tevoorschijn naar aanleiding van een artikel in de Nederlandse 'Volkskrant' waarin verteld werd dat een vrouw dacht dat ze een 'kip' was. In de literatuur is er ook een mens die dacht dat hij een 'grote kever' was nl Gregor Samsa, hoofdfiguur in het boek van Franz Kafka, Die Verwandlung. Niet te verwarren met 'lykantropie', mensen die denken een 'weerwolf' te zijn. Het andere woord dat ze voor de pinnen halen is 'demondialiseren' of 'deglobaliseren'. Alles weer naar het nationale of regionale terugbrengen. Men kan beginnen met de sportwereld. De tennisser Nadal neemt hierin het voortouw en weigert deel te nemen aan de US Open. Corona is de inspiratiebron om dit woord in de picture te zetten.
Mijn tweede kapstok is 'De heilige(n) van de dag'. Je gelooft het of niet, maar dat is een les in aardrijkskunde, een toeristische uitstap die ik maak aan de hand van de heiligen. Ze komen van heinde en verre, mooie steden en regio's die ik dan weer eens uitgebreid ga bekijken. Vandaag komen de brave mensen uit Châlons-sur-Marne, Ascoli Piceno, Northumbrië, Reims en Florence. Toch een mooie wandeling nietwaar? Maar de belangrijkste heilige van de dag, het meest tot de verbeelding sprekende: Maria Ter Sneeuw, gevierd in Rome. Het is vooral de legende rond de bouw van de kerk Santa Maggiore in 432: Maria vroeg bij een verschijning aan een Romeins edelman een kerk, ter hare ere, te bouwen. Ze zou de plek met een wonder aanduiden. En op een 5e augustus, een zéér zéér warme dag, bijna zoals vandaag, lag er 's morgens sneeuw op de Esquilijnse heuvel. Daar is dan ook dit heiligdom te vinden.
Dat is toch allemaal interessanter dan de perikelen beschrijven van koningen en ex-koningen. Jullie moeten me niet verkeerd begrijpen, ik lees dat zeer graag en ben tuk op roddels en verhalen van wat ze allemaal uitspoken. Daaraan zie je dat ze even goed mensen zijn zoals u en ik. Niets speciaals, alleen wat meer geld en paleizen, daarom niet allemaal van hen.
Het kattengejank van deze nacht heeft me een paar uur slaap gekost. Poezen die krols zijn veroorzaken een hels lawaai, goed hoorbaar als de rest van de omgeving muisstil is. Een muisje of vogeltje durft zich niet te tonen bij dergelijk gehuil van goesting om te paren. Wel een mug, die de kans zag me een dikke bult te bezorgen. Ook goed nieuws uit de wereld van de libellen, een zeldzame soort libelle is waargenomen in Averbode, de rivierrombout. Ik verbaas me toch altijd weer over de namen die dieren krijgen. Het meeste plezier kwam weer van mijn robbedoes, die er vandaag nog altijd even stralend mooi en wit uitziet, na zijn kapbeurt. Nu zie je tenminste welke gespierde bips hij heeft! Geen grammetje teveel hangt er aan het lijfje van mijn hondje. Dat kan van zijn baasje niet gezegd worden. Hij krijgt geen koekjes en ik wel, dat is een hemelsgroot verschil in speklagen. Daarbij moet ik ook een beetje uitkijken naar de producten en etenswaren die ik ga inslaan of gebruiken. Pinokkioproducten, noemt Testaankoop deze producten. Ze suggereren veel door foto's en opschriften, beloven veel, maar niets van dat alles waarmaken. Mij een beetje voorliegen, zoals een tekeningske van een vanillestok om te zeggen dat er vanille in verwerkt is maar nog met geen microscoop een puntje te vinden is. Eigenlijk word ik door de fabrikanten bedrogen terwijl ik erbij sta. De advertenties staan ook bol van de bedankingen en hopen daarmee ons hart te beroeren dat ze paraat bleven tijdens de lockdown. Volgens mij vergeten ze veel essentiële producenten, zonder wie niets zou lukken. Bedankt dus aan de aarde voor onze patatten, groenten en fruit. Bedankt dus ons koetje voor vlees, melk en alle afgeleide producten en lederwaren. Bedank, regen en de waterbronnen. Bedankt, zon, zonder wie niets zou bloeien of groeien. Waarschijnlijk vergeet ik er nog heel veel te bedanken.
Ik heb ook al dikwijls vastgesteld dat er veel dagdagelijkse producten zijn, waar ik nog nooit bij stilgestaan heb dat die ook moesten uitgevonden en ontworpen worden. Meestal leer ik die mensen dan kennen als er een overlijdensbericht verschijnt en hun C.V. als een 'in memoriam' gepubliceerd wordt. Zoals vandaag weer het geval is: de computermuis! Het is een hulpmiddel om de cursor op het pc scherm vlot te bewegen zo dat ik mijn gegevens kan manipuleren. Alleen bracht de naam een beetje verwarring, Bill English. Ik dacht eerst dat het dat stuntelige personnage van Rowan Atkinson was, Johnny English. maar niet dus. Onze geleerde mens is 91 jaar geworden. Heeft lang van zijn uitvinding kunnen genieten, al zag hij de pensioengeerechtigde leeftijd dichterbij komen toen zijn 'muis' een overdonderend succes werd.
Vandaag nog een gewoon warme zomerdag, voorbode van veel meer hitte. Weer veel amusement binnenshuis in het verschiet. Het is zomer en dan mag het al eens heet worden.
Vandaag weer een belangrijke dag in het leven van mijn hond. Naar de coiffeur gaan! Juist op tijd om de grote hitte die op komst is, fris tegemoet te kunnen gaan. Dat is een heel gedoe voor mijn beestje maar hoogst noodzakelijk. Er zijn weer al véél te véél dreadlocks in zijn vacht die hem irriteren. Bijna een kussenvulling aan krullekes zal eraf gaan en meteen is hij ook een kilo lichter. Goed voor zijn salto's, dan moet hij wat minder gewicht in de lucht gooien om zijn bal in de vlucht te nemen. Voor zo'n scheerbeurt en trimbeurt heeft hij wel een heleboel geduld nodig. Zo'n knipsessie neemt meer dan 2u in beslag en zo lang moet hij in het gareel hangen. Voor het bazinneke een paar uur vrijaf want er is dus een goede oppas voor mijn woefie. Die tijd zal weer nuttig besteed worden aan boodschappen doen, hij moet dan gedurende die periode toch niet alleen blijven. Maar spijtig genoeg zal de verplaatsing niet met de tram gebeuren, mijn schrik voor de massa is nog te groot. Met de benenwagen of met de auto, dat moet ik nog beslissen. Waarschijnlijk beiden uit practische overwegingen; heen met de auto, ik wil hondje even terwille zijn omdat hij graag in de wagen zit. Dan kan ik meteen boodschappen doen. Dan hondje gaan halen. Ik zal een grote inspanning doen: te voet, heen en terug. Nadien moet je me dan niet meer aanspreken.
Groot nieuws ook van de Crew Dragon Endeavour, de capsule van SpaceX is veilig geland in de Golf van Mexico na 63 dagen aan het internationale ruimtestation ISS gekoppeld te zijn. Ik heb nogal veel gezwaaid als het boven mijn hoofd zweefde, ik hoop dat ze dat gezien hebben. Bij Endeavour denk ik nu meestal niet aan een spaceshuttle, maar veeleer aan de detectievereeks die, na zovele herhalingen, nog altijd genietbaar is. Ook zijn achternaam is als teevee serie nog altijd te pruimen. Morse, met de voornaam Endeavour, was het geesteskind van de schrijver Colin Dexter (1930-2017). Even nors als zijn detectieve, die het dan niet van vreemden heeft gekregen. Maar Endeavour was ook een zeiljacht dat in 1934 veel zeilraces won. En het begin van de bekendheid van deze naam ligt bij ontdekkingsreiziger James Cook (1728-1779). Zijn driemastbark kreeg deze naam toen hij het ruime sop koos, rond 1770, om nieuwe gebieden te zoeken. Een goed uitgekozen naam. Hij betekent, vertaald, zoveel als: nastreven, een poging doen en het voor elkaar krijgen. Dat hebben onze ruimtereizigers ook gedaan, het voor elkaar gekregen na al die jaren zonder ruimtevluchten heen en terug.
Zonder veel poeha, kondigt het einde van week 31, zich aan. All quiet on the western front, Im Westen nichts Neues, novelle van Erich Maria Remarque (1898-1970) uit 1928. Verschillende malen verfilmd maar een titel die vandaag van toepassing is. Maar gisteren was het toch een bewogen dag voor de koersminnaars/minaressen, waar ik mezelf bij reken. Wout van Aert zorgde voor een fantastische Belgische zege op Italiaans grondgebied. Na een zware val in 2019 en een zware revalidatie die erop volgt, wint hij een zware koers in een verschroeiende hitte. Chapeau! Ik kijk weeral uit naar zijn volgende exploten.
Slechter nieuws is er van onze Antwerpse medeburgers, sinjoren genaamd. Maar heren zijn het hoegenaamd niet. Een heer/dame doen wat ze moeten doen in geval van besmetting: de quarantaine thuis uitzitten. De slogan 'blijf in uw kot', toepassen om de verspreiding van het virus te beperken. De mannen van 't stad dachten: ons hebben ze geen 2x liggen. We hebben een 2e verblijf aan de kust en daar trekken we nu naar toe om van de gezonde lucht te genieten. Door de wind zal het virusje wel wegwaaien en zijn we zelf rap virusvrij. Ze zijn democratisch en gul ingesteld deze burgers van de metropool: corona voor boeren en boerinnen en gratis te verkrijgen!!!
Geen krant op zondag en omdat ik toch altijd wat wil lezen, is de site van VRT NWS een goede vervanger. De laatste nieuwtjes zie ik daar verschijnen. Weer een cursus die ik ooit leerde naar de prullenbak verzonden. Een les biologie nog wel. "Hoe het sperma echt zwemt" dat is toch wel iets dat ik op een gewone zondagochtend wil weten. Ik heb al dikwijls vastgesteld dat ik nooit te oud zal worden om iets nieuws te leren, te weten of te kennen. Sinds het gebruik van de microscoop, zo'n 300 jaar geleden door de Nederlandse wetenschapper Antoni van Leeuwenhoek, is er gezegd dat de spermatozoïde zich voortbeweegt door zijn staart van links naar rechts te bewegen. Niets van aan. Met ultra moderne 3D microscopen en mathematische modellen, hebben drie geleerde koppen uit verschillende universiteiten, andere vaststellingen gedaan. Een zaadcel zwemt niet zomaar gewoon rechtdoor door van links naar rechts te zwieren. Nee, de zweepstaart gaat maar 1 richting uit. Om te vermijden dat het zaadje in cirkeltjes zou draaien, is er tegelijkerijd een draai om zijn as. Kort gezegd, ze beweegt zijdelings maar met een draai om haar as gaat het toch vooruit om te arriveren waar ze moet zijn, bij een eitje!
Het is al lang licht als Kris De Bruyne "'s Nachts als het donker is" zingt. Maar ik hoor hem vele malen liever dan Will Tura. Die beheerst radio, tv, dag-en weekbladen omdat hij morgen 80 wordt. Ik wens wel dat hij morgen een plezante dag zal hebben en voor de rest nog een fijn leven. Van zijn muziek ben ik geen fan.
EEiinnddeelliijjkk!!!!!!!!! koers. Daar mag alles al eens verkeerd voor geschreven worden. Ze beginnen meteen met een prachtige wedstrijd: de Strade Bianche, rondom en in Siena in Toscanië, toeristische en warme streek in Italië. Alle favorieten tekenen present. Onze twee stemmen, Michel en José, zullen misschien de noodzakelijke commentaar geven vanuit de studio in Brussel. Maar dat maakt eigenlijk voor de broodnodige roddels uit het circuit, geen verschil. Die wissewasje en nieuwtjes maken de uitzendingen altijd de moeite van het beluisteren waard. Stemmen, die als je niet oplet, je ook in slaap kunnen wiegen en een onbedoelde siësta veroorzaken. Het zijn dus gezondheidsmannen, een dutje voor een ouder persoon werkt gunstig op het algemene welzijn. Zolang ik maar op tijd wakker ben voor "Den Arrivee" van Willem Vermandere (uit het liedje 'Mijne Velo'). Na een rekordtemperatuur gisteren, waarbij bijna alles verbrandde dat blootgesteld werd aan die 35° en mij en mijn hond noopten om binnen te leven, gaan die renners in een sauna fietsen. Het is in Siena en omgeving meer dan 40°. Is dat te doen? Is dat verantwoord? Er staan ontzettend veel commerciële belangen op het spel voor de sponsors. Maar voor de wielrenners is het 'tonen' wat ze waard zijn om in de gratie te vallen van een werkgever, meestal een grote multinational. De coureurs zijn ook een speciaal en hard ras, die vallen, breken vanalles en binnen de kortste keren zitten die weer voor kilometers op een stalen ros. De velosoof, Guillaume Martin, kan iedereen in het peloton helpen alles te relativeren en te beschouwen. Ik zal me straks dus héél goed installeren om ten volle van de uitzending te kunnen genieten.
Nog even over studentendopen, ontgroening van de schachten genoemd. Een kristelijke initiatie die ludiek werd toegepast om studenten in een nieuw leven in te wijden. Nu uitgegroeid tot een wansmakelijke voorstelling met de dood tot gevolg van een beloftevolle jongeman. Spijtig dat alles moet escaleren, meer vernederingen, meer orgiën. Niets kan nog 'gewoon' zijn, lijkt me. Dergelijke feesten zijn te bannen en verantwoordelijken horen gestrafd te worden. Jammer dat een zo plezant evenement ook weeral moet verdwijnen door onverantwoordelijk gedrag van sommigen, die weinig respect voor de waardigheid van een mens hebben.
Ik ga me goed binnen amuseren en de hond ook. Die is met een halve appelflauwte en een bijna hitteslag terug in zijn nest gekropen. De grond werd hem te warm onder zijn poten! Straks zal ik hem eens een verfrissend bad bezorgen. Ik wil hem goed verwennen want door de hitte is hij te lui om te bougeren. Ik krijg de uitgelezen kans om allerlei leuke dingen te doen zonder dat hij me lastig valt om mee te spelen met de ballen. Ik moet zeggen, ik heb vandaag al leuke dingen gelezen. Ze hebben bij de krant extra hun best gedaan om me een slappe lach te bezorgen. Al komt dat dan meer door de fantasie die ik had bij het lezen van de tekst. De 'telmatobius culeus' is met uitsterven bedreigd. Zo staat het er natuurlijk niet. Wel met zijn Vlaamse naam; de scrotumkikker dreigt uit te sterven. Mijn gedachten slaan op hol bij het nadenken hoe iemand op een dergelijke naam kan komen om aan een kikkerprins te geven. Stond die man in zijn blootje en zag die zijn gerimpelde ballenzak? Of dacht hij bij het aanschouwen van zijn scrotum dat die kikker evenveel overschot aan vel had als hij? Je zal als kikker maar met die naam door het leven gaan. Hij leeft aan het Titicaca meer in Zuid-Amerika en is daar een plaatselijke delicatesse. Vandaar de uitroei- en uitsterfmogelijkheden van dat padje. Dat zou natuurlijk liever een dikke smakkerd van mij krijgen om in een mooie prins te veranderen, dan in de maag van de 'locals' te verdwijnen. Spijtig genoeg zal ik niet meer in Peru of Bolivië geraken om hem te beschermen en te kussen. Ik heb hier thuis ook mijn werk om mijn tuinpad (voor te stappen) en tuinpadje (de kikker die in de tuin leeft) te onderhouden en te beschermen. Te warm om nog verder te tikken. Vandaag hakkeldetak ik zo maar verder met de buren, een praatje hier en een schater daar!
Met stramme vingers en handen begin ik maar te schrijven. Ik heb gisteren nogal veel plantjes in potten gedaan en andere verpot. Mijn vingers zijn dergelijk gewroet niet meer gewoon. Ik heb natuurlijk ontzettend veel hulp van mijn hond gekregen. Alles wat ik in mijn handen nam of grote interesse in vertoonde moest hij natuurlijk in zijn muil eens nemen en er mee op wandel gaan. Ik had meer aandacht voor het groene leven dan voor hem en alle mogelijke middelen om hem terug op de eerste plaats te zetten, gebruikt hij gegarandeerd. Gelukkig is er niks gesneuveld van mijn nieuwe aanplant. Ik ben best tevreden van hetgeen ik gedaan heb en ben blij dat ik de stap naar een tuincentrum waagde om wat kleur in de tuin te brengen. Maar het is toch niet prettig om in mondkapjesland te winkelen. Ik blijf eigenlijk liever in mijn vertrouwde en veilige thuishaven. Door de virusblindheid van veel compatriotten is er al een avondklok in het Antwerpse ingesteld. Ik voorzie dat het ganse land wel een nachtelijk uitgaansverbod zal krijgen. Voor mij is dat niet erg, ik ben een ochtendmens. Vandaag is het opruimdag in de tuin. De verse bloemen en planten nog eens extra verzorgen, uitkijken en bekijken of ik niets verkeerd heb gedaan en of ik ze op de juiste plaats heb gezet. Verse aarde en water geven brengt een hele hoop gesmos mee, vooral de hond doet zijn best. Hij kan alles gebruiken om hem te amuseren en mij te ambeteren. Voor de tuinslang springen om hem af te koelen, muiltje open zetten om een straaltje water te krijgen. Alles wat met water en aarde vandoen heeft is zijnen dada, en het opruimwerk voor het baasje. Het is een witte hond die momenteel grijs ziet door zijn gespring en gerol in de aarde. Hij amuseert zich en soms vloek of roep ik wel eens, maar daar trekt hij hem niet aan. Soms een dominant manneke waar ik me als vrouwke mijn man moet tegen staan. Ik heb er mijn werk en bezigheid mee, maar voor de rest is hij een schat waar ik veel plezier aan beleef en ik kan hem niet missen!
Een gouwe ouwe 's morgens op de radio! Een hammondorgel en André Brasseur, een combinatie die "Early Bird" opleverde. En early birds zijn onze meeuwen ook wel. Maar ik luister en hoor graag de liedjes van zovele jaren geleden. Daarvoor radio Nostalgie opzetten is een straat te ver voor mij. Liever zo af en toe eens een verrassend melodietje op radio 1, dan hele dagen herinneringen te horen die uiteindelijk niet meer goed of plezant aanvoelen. En dan de krant, ja, ik kan niet zonder maar soms is het een en al treurnis bij het openslaan. Vandaag heb ik het binnenlands en buitenlands nieuws, de plaatselijke wetenswaardigheden ( de Gentse cuberdons komen naar Sint- Idesbald) weer met de moed der wanhoop doorploegd om toch maar iets te vinden dat mij kon boeien. Naast, leren solden shoppen in ijltempo, de gekregen gelden voor de scientology school en de vergeten rechtszaken van onze gefortuneerde medeburgers, zie ik een klein item staan op p.17. Een bericht van onze Noorderburen. Niet over het feit dat we 'oranje' zijn geworden en dus te mijden, maar over Van Gogh. Meteen is mijn ergernis van 'niks nieuws' vergeten. Van Gogh (30 maart 1853- 29 juli 1890), een oninteressante man en mislukkeling bij leven, een fascinerende man en figuur na zijn dood. Boeken, studies, overzichten, tentoonstellingen, men struikelt er over en elke kenner spreekt de andere tegen. Elk schilderij, elke pentekening, ieder woord, iedere brief is tot de laatste krul geanaliseerd en becommentarieerd. Elke deskundige weet het beter dan de vorige en heeft weer andere invalshoeken gevonden. Maar feiten zijn nu eenmaal feiten en soms komen die uit onverwachte hoek gekropen en verwijzen weer alle vorige studies naar de prullenmand. Wouter van der Veen, wetenschappelijk directeur van het Instituut Van Gogh in Auvers-sur-Oise, auteur van verschillende boeken over de schilder. Zelfs in coronatijden laat de figuur en de omgeving hem niet los. Hij heeft nu de tijd gehad, tijdens de lockdown, de 300 oude en gescande ansichtkaarten van Auvers, die in zijn bezit gekomen zijn, eens goed te bekijken. Misschien vindt hij wel nieuw materiaal om te vertellen tijdens zijn rondleidingen. Tijdens een lang telefoongesprek blijft hij op één foto staren. En wat ziet hij? De grove wild gegroeide wortels van een iepenboom, langs de rue Daubigny, in het dorp. Het laatste schilderij van Vincent, gemaakt enkele uren voor zijn fatale schot, 'Boomwortels' 27 juli 1890. Die staan daar te pronken op een oud dorpsgezicht. Iedereen dacht dat het 'wanen en demonen' waren van de getormenteerde kunstenaar of het begin van de abstracte kunst. Niet dus, een zelfmoord voorafgegaan door een laatste zicht op zijn wandeling doorheen het dorp. Geen suicide na geplaag van dorpsjongens, maar een bewuste keuze een eind aan zijn leven te maken. Weer voer voor de Van Gogh specialisten en verdere onderzoeken zullen volgen. Ik ben in het prachtige dorpje, waar de tijd bleef stille staan, geweest. Op een prachtige hoogvlakte is er de laatste rustplaats van de gebroeders Van Gogh te vinden. Elkaar omarmend met klimop, hun verbondenheid kon niet groter uitgebeeld zijn dan met deze groene plant.
Ik moest me deze morgen vasthouden aan de takken van de bomen. Zoveel wind was er. Dan is de hond ook heel onrustig door al de geuren die komen aangewaaid en zijn neusgaten passeren. Deze wind is eigenlijk verre van onaangenaam. Ik moet veel buiten zijn om met de bal te spelen en iedere keer krijg ik een gezonde peeling van mijn gezicht. De zee is ook onrustig en met veel schuimkoppen, het schuim dat nu van de pint moet blijven, zien we nu over de golven neerstrijken. De hemel is blauw en het is aangenaam weer. Ik hoor de weermannen niet spreken over klimaatveranderingen, noch over de extremen die we veroorzaken door onze levenswijze. Het enige dat ik nu hoor is dat de temperatuur en het weerbeeld normaal zijn voor de tijd van het jaar. Tot het weer een hittegolf van 30° en meer is, dan moeten we weer onze levenswijze dringend aanpassen en begint de litanie van veranderingen opnieuw. Ook de sporters weten van geen hout pijlen te maken. Zoals gewoonlijk moet onze Vlaamse communiekanten minister van sport, ook van hem laten horen vooraleer de veiligheidsraad en het kabinet de beslissingen heeft genomen. Het zou zo maar eens kunnen dat we zijn bestaan vergeten! Liefst moet hij zich laten zien op zondag, kwestie van genoeg kijkers te hebben die luisteren naar zijn beslissingen om de dag erna te horen dat het allemaal weer anders wordt. Ik denk dat vele gezaghebbers spijt hebben van het departement dat ze toegewezen kregen na de verkiezing. Alleen gezondheid is van belang op dit moment zowel Vlaams, Waals, Brusssels als federaal en die moeten dan nog luisteren naar de wetenschappers om hun beleid te bepalen. Maar toen oogde dat ministerie op papier verre van interessant.
De resultaten van de vlindertelling zijn gekend. Nationaal is het een weerspiegeling van het gefladder in mijn tuin; het klein koolwitje, atalanta en dagpauwoog. Mijn vlinderstruik heeft succes. Vandaag feestdag van Sint Samson van Dol. Het is geen hond zoals die naam zou doen vermoeden, maar een abt uit de jaren stillekes, rond 565. Afgebeeld met een duif op zijn schouder. Iets onnozel om te vertellen maar ik heb een duif in de boom die aan het nesten is. Ze komt niet op mijn schouder zitten maar kijkt naar al mijn handelingen en bewegingen in de tuin. Ben nieuwsgierig naar haar kroost.
Ik heb draadloos internet. Zo gevraagd omdat ik die stoffige kabels van vroeger beu was. Het is heel handig en proper, de draden verwarren niet meer en ik kan zitten waar ik wil. Nadeel: regelmatig is het signaal van buitenaf niet straf genoeg en verlies ik de connectie, zowel voor tv als pc. Dat wil zeggen dat ik soms uitzendingen mis op tv en teksten die ik wil posten kwijt raak. Nu ook weer, tekst geschreven, het kruisje van kladversie wegdoen, op toevoegen drukken en tekst is weg. Met geen mogelijkheid weer te vinden. Terug mijn schrijverscapaciteiten bovenhalen en mijn geheugen weer aan een test onderwerpen. Zoals meestal komt er op bladzijde 2 van Het Nieuwsblad een glimlach om mijn mond. Ik sta telkens versteld hoe Marec, cartoonist, met enkele rake pennestreken en kleurtjes de essentie van de actualiteit weergeeft, zonder er veel woorden aan te verspillen. Deze keer de besmettingshaard in Antwerpen: 't stad is van ons, aldus het virusje. Voor de rest is er weinig opbeurend nieuws, verstrengen, verstrengen, verstrengen. Mondmaskers!! Blijf in uw kot!! Staycation!! Geen tweede Ischgl!! Geen feestjes!! Alle Belgen, proberen het zo plichtsgetrouw als mogelijk te volgen. Niet zo onze beleidsmakers, partijvoorzitters en ministers. Zij zijn naar het buitenland gevlucht, zij dansen en feesten erop los. Als men hen erop aanspreekt is het wel 'alles volgens de regels' gebeurd. Het is toch altijd zo geweest, de happy few zijn niet geïnteresseerd in wat ze anderen opleggen. Het liefst negeren ze alles wat ze voor anderen verplichten. Zo ook een 87 jarige Etienne Davignon die nu pas zijn bestuursmandaat bij Brussels Airlines neerlegt, méér dan 20 jaar dat jij en ik verplicht op pensioen moesten!! Mijn humeur moet opgekrikt worden, dus ik besloot toch maar met mondmasker en al richting tuincentrum te rijden. Ik wil volgend jaar heel veel bloemen in de tuin, maar wil ze zelf zaaien en zien ontbolsteren. Het is uitkijken of ik bv zaadjes zal vinden van geraniums en pelargoniums. Dat levert sterkere planten dan de stekken en ik wil bij de oorsprong beginnen. Maar het is nog wat vroeg, er is behalve voor tomaten en bonen nog niet echt veel te vinden. Wel waren er lavendelplanten die hier gekweekt waren, nog mooie citroengeraniums en een prachtige hortensia die naar mij stond te lonken. Ik heb toch weer wat werk om alles een mooi en geschikt plaatsje te geven in de tuin.
De nacht bracht zachte regen voor de bloemen, planten en het pas gerenoveerde gazon. Door hun frisse kleuren tonen ze dat het deugd gedaan heeft dat ze besproeid zijn met het zachte hemelwater. Na mijn pyjamadag van gisteren, gaan we weer over tot de orde van de dag: leven, leben, vivre, live. Niet in negativisme zoals sommige mensen nodig hebben om te functioneren. Voor mij geen 'toogpraat'. Nee, ik ben het niet altijd eens met de genomen beslissingen, maar een beleid is geven en nemen, compromissen sluiten. Ik vloek dan wel eens binnensmonds als een besluit mij niet bevalt, maar doe toch wat er mij gevraagd is voor het algemeen belang. En ik vervolg mijn levensweg met het lezen van de gazet. Het spreekwoord 'men is nooit te oud om te leren' is weer van toepassing. Een zaterdag- of zondagkrant is de gelegenheid bij uitstek om interviews met gekende en minder bekende medeburgers af te drukken. Vragen over hun werk, bezigheden, levens, liefdes, gezin en hobby's weerleggen de onwaarheden uit het roddelcircuit. Ik bewonder de journalisten om hun schrijfkunst en vragen die direct to the point zijn. Aan de schrijfkunst en bekwaamheid van de vele auteurs die de krant voorzien van tekst, twijfel ik niet. Maar een klein kadertje melde iets onverwachts. Vragen stellen die er toe doen, kan ik zelfs leren! In 'The School of Life', opgericht door Alain de Botton, filosoof, kan ik een doosje verkrijgen met 100 interessante vragen voor een conversatie. Ik wil ad rem, intelligent, bijdehands, geslepen, humoristisch voor de dag komen bij een bekende of onbekende. Zo'n doosje met kaartjes zou een geweldig hulpmiddel zijn. Ik ben op zoek gegaan. Niet één maar honderden boekjes, kaartjes bestaan er om mij te helpen een verstandige indruk te maken en een geslaagd gesprek, keuvel of vragenuurtje te hebben. Naargelang de gesprekspartner heb je keuze uit een hoop onderwerpen en daarmee gepaard gaande vragen: 100 leuke vragen om iemand te leren kennen, 273 filosofische vragen, Teatopics ( vragen van Pickwick tea), 76 morele dilemma's, 100 ja-nee vragen en uitleg wat ja-nee vragen zijn en of course 'domme vragen'. Maar uiteindelijk kwam ik geheel onverwachts, bij mijn geliefde schrijver Marcel Proust (1871-1922) uit. De "Questionnaire de Proust" is nog steeds in gebruik in de wereld van de sollicitaties. Het is een lijst met vragen die in eerste instantie gebruikt worden om jezelf beter te leren kennen, zelfinzicht te krijgen. Die vraagjes staan in vriendenboekjes of bekentenissenalbums. Zo ook bij Proust, die het kreeg van zijn vriendin, Antoinette Faure ( 1871-1950, dochter van de président de la République Française). Proust beantwoordde deze vragenlijst al op zeer jonge leeftijd. Op 14 jaar uit een Engelstalig boekje, een tweede lijst als hij 15 was en de laatste lijst op 20 jarige leeftijd. Zelfkennis was belangrijk bij Proust, omwille van zijn zwakke gezondheid (genoeg tijd voor zelfreflexie) en geaardheid. Vragen zoals: wat is je favoriete karaktereigenschap, kwaliteit, bezigheid, kleur, bloem, dichter, held, schilder, componist....wat is je idee van geluk, ellende, wat is je huidige gemoedstoestand, hoe wil je sterven, voor welke fout heb je de meeste tolerantie, wat is je favoriete motto, ......In 61 vragen zou je dus jezelf leren kennen. Probeer deze vragenlijst eens.
Gezeten onder mijn baldakijn, niet van dure stoffen gemaakt maar van lichtjes (duister weer), heel plechtig en opgedirkt in pyjama, ga ik vandaag aan mijn desk/eettafel zitten. De personal computer gepoetst, van alle stofjes en pluisjes ontdaan, pal voor mij gezet. Want het is een hoogst belangrijke dag. Today schrijf ik mijn 200e tekstje. Ik ben daar best fier en trots over dat ik zowel diepzinnige, nuttige, vrolijke, absurde en soms totaal overbodige opstelletjes heb gefabriceerd. Soms moest ik al eens glimlachen om wat ik allemaal denk en dan typ. Soms moest ik ook veel herschrijven omdat mijn gedachten kant noch wal raakten. Soms moest ik ook helemaal opnieuw beginnen omdat ik de verkeerde knop gebruikte en alles delete in plaats van het te bewaren. Soms moest ik ook veel schrappen om bij het maximum van 500 woorden te blijven, zoals ik me heb voorgenomen. Meestal zit ik te popelen om aan mijn schrijfwerk te beginnen en mijn zoveelste blog aan mijn pc en de wereld toe te vertrouwen. Ik wil het nog niet direct een 'essay' noemen. Dat is per blad een filosofische, culturele, wetenschappelijk inzicht geven van bepaalde onderwerpen. Zó slim ben ik nu ook weer niet. Het is pseudo intellectueel, maar snobistisch wil ik het niet noemen. Het zijn dus letterlijk 'probeersels', een poging, een 'essai' om iets leesbaars en soms interessants te schrijven. Mijn dagboek en mijn bedenkingen bij het leven van alledag.
Wat is de nieuwsgaring heden ten dage? Mondmaskers en het onmin tussen ministers en experten. Ik lever daar geen commentaar op, het zijn sowieso betweters op hun domein en ik waag me niet uit te spreken wie gelijk of ongelijk heeft. Schoenmaker blijf bij uw leest, is mijn devies en raad. Van de nood een deugd maken en zoveel mogelijk in mijn fort blijven en me daar nuttig maken en amuseren. En als ik mijn chateautje verlaat, mondmasker op, spijtig genoeg. Tot bij nummer 201
Tweehonderd dagen geleden heb ik mijn blog aangemaakt. Uit noodzaak, om mijn gedachten en ideeën een plaats te geven. Want soms kan een herinnering uit het verleden, hoe stom aangebracht ook, een dip in het heden veroorzaken. Maar een putje mag mijn leven niet overheersen en met nieuwe energie vervolg ik mijn blog. Zoals te verwachten, zal weer alles verstrengen gezien de verhoging van de besmettingen. Vooraleer de puntjes stevig op de 'i' te zetten is er nog een beetje consideratie en goedertierendheid van onze regering. Nog een beetje medelijden en mededogen hebben de ministers vooraleer weer een lockdown af te kondigen. Een doekje voor het bloeden nog wat tegen te gaan. Allemaal gemaskerde mensen die rondlopen en schrik van elkaar hebben. Een schrikbewind is er in Europa zonder dat er ergens een dictator aan de macht is! Binnenblijven in uw kot en u amuseren met hetgeen voorhanden is. Weer salueren en groeten vanachter het glas. We gaan even galant met onze handjes kunnen zwieren en zwaaien als de Queen na verloop van tijd. Natuurlijk niet de popgroep die deze week nog eens uitgebreid aan bod kwam op de Nederlandse tv. Ik heb me al twee avonden geamuseerd met de opgenomen programma's nog eens te bekijken en wat mee te neuriën. Het was een redelijk goede uitzending, maar omwille van de auteursrechten was er geen enkele song die volledig te horen was. Spijtig natuurlijk, maar het was al bij al een positieve kennismaking met Adam Lambert, als derde lid van Queen. Exit Freddy en John Deacon, die niet meer wilde optreden zonder de overleden frontman. Van trouw gesproken!
De stormloop naar het strand en de zee is toch getemperd verlopen. Maar de passage van de duizenden toeristen is overal te merken. Alles heeft een grondige poetsbeurt nodig. De vuilkarren en de reinigingsdiensten maken overuren om alles weer netjes en proper te krijgen. Zijn ook present: de meeuwen. Het zijn goede opruimers maar maken een hels lawaai om de soortgenoten op te trommelen en hun te wijzen op het uitgebreid banket dat voorhanden is. Ze vergeten dat ze zelf niet van de propersten zijn en alles besmeuren waar ze langs vliegen. De toeristen zijn bij uitstek ook de gendarmes die elkeen op de plichten wijzen. Alle commando's die ze op straat gaven, spatten uiteen als een ballon eens ze de winkel binnen zijn. Dus vlug een boodschap doen en dan vliegensvlug terug, om mij in mijn fort te verschansen met mijn dierbare huisgezel. Ik heb, na alle slechte berichten van de veiligheidsraad, ook beslist om de verjaardagsfeestjes en de communies links te laten liggen. Grote bijeenkomsten, zelfs voor familie, wordt ten stelligste afgeraden. Ik wacht tot 2021 om landinwaarts te trekken. Ondertussen koester ik me wel in de kleine bubbels die af en toe eens langskomen. Het zijn andere tijden die andere gewoontes vragen. De mens is een flexibel beest, ik zal me wel rap aan de nieuwe levenstijl aanpassen. De moderne communicatie staat borg dat ik me niet van de buitenwereld afzonder. Er is radio, tv, internet, skype, instagram, WatsApp, telefoon en gsm. Niet te vergeten mijn blog, voor degenen die willen weten hoe ik me voel, denk en meemaak. Vandaag is dat relaxed, easy going, happy-go-lucky, free and easy, mellow ( de cakejes zijn al op gegeten). Een tijdje in de tuin bezig zijn met mijn gekregen bloempotten, aandacht voor mijn trouwe viervoeter, af en toe wat lezen, schrijven en een puzzeltje maken. Het ISS is weer zichtbaar en dan ga ik buiten eens wuiven naar de mannen die boven mijn hoofd rondjes draaien. Belangrijk is wel dat er vanovond op Ned 3 twee programma's over Queen zijn. Dan naar de beddenbak toe en slapen met de muziek in de oren van mijn geliefde popgroep.
Ietwat anders dan gewoonlijk op deze Brabançonnedag. Om te beginnen al geen 'drache nationale', maar een heerlijk zomers weertje. Meer moet dat soms ook niet zijn. Ver van elkaar is toch iets dat we in onze contreien niet gewoon zijn. Als er al iets moet veranderen is het toch dat we weer met z'n allen dicht bij elkaar kunnen zitten, of staan, of lopen en liefst zonder de maskers. Dat we ons terug aan elkaar kunnen verwarmen en eens omhelzen. Geen militair defilé, gelukkig bleef het mode defilé overeind. Voor mij is dat het belangrijkste. De keuring van de kledij van al die hoogwaardigheidsbekleders en voornamelijk dan de jurken van de bekende dames. De kleuren, de snit, en welk modehuis er verantwoordelijk is voor de outfit van de koningin en de prinsessen. In dat opzicht steunt de koninklijke familie wel de lokale economie. Zelden is er een kledingstuk van een buitenlandse ontwerper te zien. Ook de accessoires zijn meestal van binnenlandse makelij. Ze zijn goede ambassadeurs van onze Belgische producten. Tenslotte moeten ze dé Belgen der Belgen zijn en zeker op deze speciale dag. We zagen ook de andere, meer besproken broer van de koning zitten. Prins Laurent, met wandelstok. Blijkbaar een familiekwaal aan de rug. Vader en nonkel hebben en hadden hetzelfde mankement. Maar vandaag is het zijn feestdag: Laurentius van Brindisi, wereldse naam Giulio Cesare Russo, een kapucijner monnik. Een orde die eenvoud in het vaandel voert, een bedelmonnik, een minderbroeder. Genoemd naar de spitse kap die ze droegen, cappuccio. Voorgaande beschrijvingen gelden in geen geval voor deze monseigneur. Maar misschien de andere afleidingen wel: cappucino, een koffiewoord, een druivensoort of een erwt. Tot zover de 21e juli 2020, een feestdag om niet snel te vergeten!
Mijn bubbeltjeswijn is uitgebubbeld. Na 3 dagen zijn alle belletjes uit de cava, de prosecco en de champagne verdwenen. Het waren lekkere drankjes die me deugd gedaan hebben. Ook heerlijke dagen die we samen doorbrachten, babbelden, van gedachten wisselden, nieuwtjes vertelden, over koetjes en kalfjes praten. Alles deed goed aan het hartje en we kunnen er weeral tegen tot de volgende keer.
Ik veronderstel dat er een heel nieuw woordenboek, in ieder geval een verklarend boek, zal verschijnen als corona uit het land, Europa en de rest van de wereld, zal verdwenen zijn. Dat de dienst contacttracing een flop is, is nog zacht uitgedrukt. Er is bronanalyse nodig om besmettingshaarden in kaart te brengen enz. Nationaal lukt het niet dat alles te verenigen in een database. Alles is de schuld van de labo's die niet up to date zijn en ga zo maar door ter verontschuldiging van 'onbekwaam' Zo kan deze dienst zijn kop in het stand steken om geen vooruitgang te boeken om besmettingen op te sporen. Gelukkig zijn er de gouverneurs en de dokters die het heft in eigen hand nemen om de clusters van besmetting op te sporen. Het mooiste woord dat uit het stoffige hoekje gehaald is, in deze periode: staycation (samenvoeging van stay=verblijf en vacation=vakantie). Een woord en een trend die ontstond in 2008 tijdens de marktcrisis in de U.S.A. Vakantie in eigen land is terug een hype. Het is een leuke manier om het verlof door te brengen. Eigen land eens ontdekken. Zoeken naar de instagrammable plekken van Vlaanderen, Wallonië, de Oostkantons en posten op instagram. Daarenboven is dergelijke vakantie goed voor het milieu en de portemonnee. Bovendien stimuleert het ook de lokale economie, wat zeker nodig is in deze onzekere tijden. Zoals deze avond met de avondmarkt. Het zal weer over de koppen lopen zijn. De auto's die gratis parking zoeken bewijzen dat er van social distancy weinig of geen sprake zal zijn, bij een wandeling op den dijk. Ik ga daar niet naar toe. Ik moet om 23u30 kijken, samen met de vrienden, naar het ruimtestation ISS. Veel interessanter dan de snoepkraampjes en de vele prullariastandjes.
Goede temperaturen en een zon die nogal dikwijls eens gesluierd is en af en toe gezegend met een halo. Dat is niet zo erg, alles blijft wat frisser en mooier van kleur, althans hetgeen er aan plantjes in de tuin staat. De nieuwe stukken grasmat verdorren niet zo rap bij dit weer. Herstelling van mijn vroegere zó mooie pelouse diende zich aan. Te véél putten om nog veilig te stappen. Maar de tuinman bezorgde me ook een grote hoeveelheid grote zwarte plastieken bloempotten. Ik ga zelf mijn plantjes voor volgend jaar kweken. Geen twee jaar zonder bloemenpracht in de tuin. Ik denk dat mijn vrees gegrond is dat corona ons nog lang parten zal spelen en dat winkelen niet simpeler zal worden de komende maanden gezien de opflakkering die er weeral is. Veel is er vandaag niet te zeggen, wel dat ik met mijn bubbel eens goed zal aperitieven en dat is verdorie zéér lang geleden. Dat zal deugd doen en smaken. Daarna een stevige maaltijdsoep, een minestrone à la pijltje. Gewoon een zondag dus zoals van oudsher.
Weekend en joepie, een nieuwe bubbel komt eraan en de vrienden nemen vakantie. Oefening van tong, keel en stembanden zijn verzekerd de komende dagen. Daarbij nog eens een vluchtig bezoekje van de vorige bubbel, mijn pret kan niet op.
Zoals iedereen van mijn leeftijd heb ik meegebruld met het lied van Peter Sarstedt (1941-2017) over zijn Marie Claire, die arm geboren, een jet set figuur geworden was. Vele namen in het liedje,' Where Do You Go To, My Lovely' uit 1969, waren herkenbaar: Marlene Dietrich, The Rolling Stones, Balmain, gestudeerd aan de Sorbonne, wonende Boulevard St Michel en vakanties in Juans les Pins en schilderijen gejat van Picasso. Maar ik heb me nooit afgevraagd wie die Zizi Jeanmaire was en had er ook geen behoefte aan om het te weten. Maar gisteren was er een uitgebreid item op het nieuws over deze bij velen bekende ballerina, die nu haar zwanenzang in het hiernamaals zal dansen. Na 96 jaar zullen haar pirouettes in de Opéra de Paris alleen nog op pellicule te zien zijn.
Literaire kritiek, recensies, Bavo Claes, zelf auteur en ex-vrt journalist, heeft kritiek op de kritiek van de recensenten. Ik neem gerust aan dat bij sommige schrijvers een kritiek over hun geesteskind een slechte invloed heeft op de verkoop van hun gewrochten en ook bij de uitgevers. Als veellezer, is het voor mij toch handig om een idee van onderwerp, inhoud en schrijfstijl te hebben vooraleer er weer een boek bij komt in de bibliotheek. Ben ik altijd akkoord met hetgeen kritikasters schrijven? Neen, het is hun beroep om kritiek te hebben op alles en iedereen zonder zelf iets te moeten creëren, te scheppen of uit te vinden. Ik gebruik het als leidraad, zonder ze spoorslags te volgen. Ik heb zelf mijn voorkeur voor schrijvers/schrijfsters, onderwerp, genre. Maar door de boekenrubrieken leer ik soms ook eens anderen kennen en mijn kennis uit te breiden. Maar het kleinerende, het belerende en soms kwalijke commentaren mogen die schrijvende malcontenten gerust achterwege laten. Iets doen is nog altijd beter dan niets doen! Als blogger ben ik me zeer goed bewust dat een boek schrijven niet zomaar vanzelf te voorschijn komt. Voor mij, in mijn blog een vijfhonderd woordjes, een boek....?
VMM, Vlaamse Milieumaatschappij, dat was hetgeen ik bijna van de eerste letters maakte van het bericht van politicoloog Carl Devos. Hij heeft gelijk dat het de schaamte voorbij is voor onze Vluchtende Vlaamse Ministers. Zonder één woord uitleg het hazepad kiezen, zelfs door een venster naar buiten kruipen, om de bevolking niet onder ogen te moeten komen en uitleg te geven voor en over hun beleid. Een echte blamage is het, volgens de kenner van de binnenlandse politiek. En gelijk heeft hij!
