't Is tijd dat ik aan mijn klapke begin. Een paar telefoontjes en boodschappen doen en de uren van de voormiddag zijn verdwenen. Ik heb dan wel al gebabbeld maar dat is niet hetzelfde als mijn klapke. Dat is een heel groot verschil met praten, keuvelen, spreken. Een klapke kan een gesprek voor de gezeligheid zijn of omdat er eens ernstig moet gebabbeld worden met elkaar of een persoon zoals weergegeven in volgende zin: ge mot es a klapke doen mej olle va of moe!. Gelukkig ben ik die periode voorbij dat ik iets op mijn kerfstok had en te biechten moest gaan bij meneer pastoor of een reprimande kreeg van mama of papa. Vroeger was er ook nog zoiets als op 'appèl' komen in de scholen of internaten. Voor al die gevallen ben ik dus blij, een ouderloze zeventiger te zijn. Als ik nu al eens iets zou mispeuteren moet ik bij mezelf verantwoording afleggen en de penitenties die ik mezelf geef zijn biezonder mild om niet te zeggen onbestaande. Dit alles ter inleiding van mijn klapke. Want dat zijn gebeurtenissen die ik plezant vind om te vertellen. Vandaag de belevenissen van een oudere dame met hond. Dat begon na een regendag met weinig beweging voor de hond. Die was natuurlijk 's avonds zijn energie niet kwijt en ik was natuurlijk de grote schuldige en niet de regen. Soms wil ik wel eens met een paraplu boven mijn hoofd ballen gooien, maar gisteren had ik daar geen zin in. Tja, dan moet ik dat 's avonds bekopen. Dan zit ik met een rusteloze hond die bazinneke van jot naar jer doet lopen om hem een beetje te amuseren. Ik heb altijd gedacht dat hij, van al mijn honden die ik had, de slechtste ogen had en dat hij op termijn een bril zou nodig hebben. Ik moet dat herzien. Gisterenavond passeerde er een zwarte kat op het scherm en meteen schoot hij al blaffend op de tv af. Bij boosheid sta ik wijdbeens ( om mijn evenwicht te bewaren) en gekruiste armen om dat aan te tonen. Hij imiteerde mij door wijdvierpoots, maar geen gekruiste poten, voor het scherm te posteren tot poesjelief verdwenen was. Eventjes rust, maar hij slaapt als de muizen in het meel. De ambulance met flikkerlicht en lawaai, passeerde. Dan doet hij de sirene na met een houding van een huilende wolf. Ik heb een ander soort televisieavond gehad dan gedacht.
'Eindelijk nog eens een rode loper' is de titel die het verslag van het filmfest in Gent meekrijgt. 'Eindelijk nog eens dezelfde mensen zien' is mijn titel. Wel lichtjes verschillend natuurlijk dan in het nieuws, panels, verslagen en gesprekken. Gelukkig met naam en toenaam want ze dragen mondmaskers en geven elleboogstoten!!! Naar de kwissen kijk ik ook niet meer. ik lees wel de verslagen van de voorgekauwde moppen, de beste quotes, winst en verlies. Gelukkig is er straks koers. En vanavond 'Spitting Image' dat neem ik op wegens té laat op de avond.
Alarm en alarmfase, dat zijn de woorden die me deze morgen te binnen vielen, maar ik hoor ook niet anders. Zelfs de regen draagt er toe bij dat dit woord waarschijnlijk de ganse dag mijn denken zal beheersen. Geen liedjes die me van dat gevoel afhelpen. "Marieke" van Jacques Brel (1929-1978), gutst niet bepaald van vreugde en optimisme: "zonder liefde, warme liefde, waait de wind, de stomme wind, zonder liefde, warme liefde, weent de zee, de grijze zee". Er zijn geen betere woorden om te omschrijven hoe iedereen zich voelt. Een lockdown komt weer in zicht. Is er iets opbeurends te vinden bij de nieuwe woorden? Op het eerste zicht niet: viruswaarheid, antimaatregelenactivist, bubbeldemocratie, viruswaanzin. Ik moet mijn tong al in een knoop draaien om de woorden luidop te kunnen zeggen. Een grote glimlach en niewsgierigheid had ik wel bij het volgende woord: friedepiepel. Ik moest het wel een paar keer luidop zeggen om de betekenis te snappen. Wel, een gemakkelijker te zeggen woord dan- en vertaling van: free the people! Een vereniging sceptische influencers die het volk wil bevrijden van de bemoeizucht van de overheid. Mensen die de waanzin, het nepnieuws en de complottheoriën over en van corona beu zijn. Iedereen hoopt dat het beter, anders en terug normaal wordt. Ik zeg dus: hoop is een lichtje in je hart, dat je vandaag moed geeft en morgen kracht. Bedenk ook het volgende samen met mij: wie had er ooit gedacht dat we met een masker op geld zouden afhalen bij de bank? Dat is dan ook het enige hilarische aan de maskerplicht!
Gisteren keek ik op Canvas, naar het relaas van een sporter. Hij was in behandeling bij een therapeute om zijn angsten, die al bijna zijn ganse leven beheersten, te praten en misschien hulp te krijgen om zijn demonen te verdrijven of kwijt te raken. Dat was niet het enige dat me boeide. Zijn lichaam was versierd met tattoos. Voor mij een raadsel waarom zovele mensen, het grootste orgaan van het lichaam, willen kleuren en van tekeningen te voorzien. Jongens en meisjes, ga eens kijken wat het resultaat van de ingreep is als je pakweg rond de zeventig bent en je huid niet meer strak maar rimpelig en verschraald is! Maar nieuwsgierig als ik ben wilde ik meer weten over tatoeages. Er valt heel wat te leren en veel waar ik niet aan gedacht had voor deze vorm van lichaamsversiering. Er is een vijfdeling van tattoos. Er is een 'traumatische' tatoeage als er bv asbest in een wonde komt. 'Subculturele' betekenis vb overgangsriten. Bij 'identificatie' vb gevangenen. 'Cosmetische' bij permanente make up. 'Functionele', vb naam tatoeëren bij dementerenden. Er is ook de 'medische' bv markeren waar een instrument zit of bloedgroep. Toch een beetje meer reden dan ik op het eerste zicht dacht en niet alleen decoratief, symbolisch of met een picture. Het is een aparte kunst die al zeer oud is. En ik vind het niet mooi.
Another day, another song, another lover....dacht ik gehoord te hebben op de radio. Mis, het was ; yes and lover, lover, lover...come back to me. Song van het legendarische monotome stemgeluid van Leonhard Cohen (1934-2016), maar ik ben verzot op zijn liedjes, al versta en vertaal ik af en toe wel eens iets verkeerds. En of dat dé lover/een lover ooit eens terugkomt? Zolang mijn hond er is, kan ik het wel zonder stellen. Zolang de zee in mijn nabijheid is ook. En vandaag was het een boze, woeste zee. Met veel lawaai kwam ze naar het strand toe golven, met alle kleuren van de regenboog maar dan in donkere tinten. Wil ik met iemand mangelen, ruilen? Nee, ik mangel niets, ik heb niets tekort!
Feestdag van 51 heiligen, en geeneen die me dienstig is. Niet getreurd, er zijn genoeg schrijfsels over 'eerbiedwaardige' en 'zaligverklaring' van gewone stervelingen te lezen. Niet alleen dàt, ook dat in religieuze middens de fraude soms tiert om de titel te krijgen van sint of heilige. Dit weekend was er de zaligverklaring van de jonge man, Carlo Acutis, waar geen twijfel bestond om die op te nemen in de lijst van waardevolle, voorbeeldige mensen. In Franrijk barst een bom door het verschijnen van het boek van de Belgische Koen (Conrad) De Meester (1936-2019), karmeliet: "Mystica of Hysterica ?" over de Franse Marthe Robin (1902-1981) mystica en stigmatica. Zij stichtte samen met Père Georges Finet de 'Foyers de charité', huizen van gebed en bezinning, in 1936. Vooraleer er een 'zaligverklaring' komt zijn er uitgebreide onderzoeken, analyses van leven en teksten en getuigenissen. Sinds 1988 werd Pater Koen De Meester aangesteld om canoniek onderzoek te doen van haar geschriften. Hij werd daarvoor aangesteld omwille van zijn kennis en passie voor mystiek en in het byzonder voor hedendaagse vrouwelijke mystiek. Een lijvig rapport van Pater Koen werd in boekvorm postum voorgesteld. De eindconclusies: 1) plagiaat zonder vermelding van bron 2) zorgvuldig geconstrueerde mythe 3) verlamming en blindheid waren toneel 4) extasen en gebedswoorden ingestudeerd en geschreven door anderen 5) manupulatieve invloeden op weldoeners (Sim D'Hertefelt, Kerknet). Niet alleen door deze vaststellingen zijn de fondateurs van de Foyers in een slecht daglicht komen te staan. In mei 2020 werd ook Georges Finet (1898-1990), schuldig bevonden aan seksueel misbruik in de periode 1945-1983. Is dat boek een beslissende factor naar zaligverklaring van Marthe Robin?. Ik ben een leek en zit niet in commissies die daarover beslissen en in Rome gaat men nooit over één dag ijs. En als er wonderen geschieden in haar naam is er weer een ander verhaal. Hier kan ik de woorden van George Santayana (1863-1952) dichter, schrijver, filosoof gebruiken: wonderen zijn gunstige ongelukken, waarvan de natuurlijke oorzaken te ingewikkeld zijn om gemakkelijk te begrijpen!
Op zondagmorgen nog een paar ongelezen bijlagen van de zaterdagkrant hebben, is zalig. Meestal bevinden er zich ook speciale rubrieken in. Niet met de meeste nieuwswaarde maar wel goed om te weten. Dat zijn aangename, heerlijke en soms leerrijke momenten en zorgen ervoor dat ik een tevreden burgeres ben. Vandaag een stukje echte mensengeschiedenis uit de oorlog. Een beschreven orderbriefje dat meer vertelt over het dagelijkse moeilijke leven en ontberingen in oorlogstijd dan de grootste officiële geschiedschrijving. Bij renovatiewerken in de St Jacobskerk van Antwerpen (2020), vindt men in de nok van het centrale gewelf achter de sluitstenen, een luciferdoosje met een schrijven in weggemoffeld, uit 1940. Ondanks de oorlog, wenst de stad de 300e sterfdag van P.P. Rubens te herdenken, die in de kerk begraven ligt. De opfrissingswerken voor muren en zuilen zijn niet genoeg, het plafond moet ook een schilderbeurt krijgen. De 4 stadsarbeiders, schilders, doen de job op een houten constructie, 26m boven de grond. Deze mannen waren blij dat ze werk hadden, want er heerst een grote werkeloosheid in die bange en geweldadige dagen. Ze besluiten de ellende van de oorlog, de oorlog zelf, de honger, de ontberingen, de levensduurte neer te schrijven op 2 orderbriefjes. De geschiedenis van iedere dag in oorlogstijd is zo bewaard gebleven voor ons en de volgende generaties. Als plichtsbewuste burgers gaven ze op het papiertje ook volgende raad mee: "voorraad inslaan" en mannen zouden geen mannen zijn zonder "neemt bijtijds een ander vrouwtje". Een copy van dat briefje en een hedendaagse aanvulling zijn terug in een doosje achter de sluitsteen gedeponeerd en te lezen bij een volgende renovatie door de volgende generaties.
Maar 'zalig' is niet alleen een woord om een gevoel te omschrijven. Een zaligverklaring is binnen de Katholieke Kerk een gebruik waarbij de paus, na langdurig onderzoek, officieel erkent dat iemand een publieke verering genoot, geniet en dat verdient. In religieuze termen is een zaligverklaring: het eeuwige heil deelachtig worden. Eén vereiste is, dat aan die persoon een wonder kan toegechreven worden. Een Brazilliaans jongetje genas in 2013, van een dodelijke pancreasziekte, na een gebed gericht aan Carlo Acutis (1991-2006). Deze erkenning van miraculeuze genezing, is een aanzet tot heiligverklaring van dit whizzkid, een diepgelovig computergenie, een cyberapostel genoemd. Hij moet de inspriratie voor jongeren zijn, dat geloof en technologie samen kunnen gaan. Een jongen van zijn tijd en toch noemde hij zijn dagelijks gebed 'de ademhaling voor mijn ziel'. Vanaf 6jaar een computerfanaat. Een paar jaar later leerde hij het verhaal van 'het wonder van Lanciano' kennen. Daardoor besloot de jongen een webencyclopedie van eucharistische wonderen aan te maken (www.miracolieucaristici.org). Er volgde ook nog een site die alle 'Mariale verschijningen' bundelde. Hij overleed op amper 15 jarige leeftijd aan leukemie. Hij is de patroon voor de jeugd, voor de student en al de mensen die bezig zijn met technologie, internet en computer. "Wie niet gelooft dat er wonderen geschied zijn, zó als ze beschreven worden, houdt hen die ze beschreven, voor leugenaars" Multatuli,Edward Douwes Dekker (1820-1887)
Na mijn ochtendgymnastiek (trappen op-en aflopen, ballen smijten) en een paar tassen koffie, ging mijn zaterdag van start. Deze keer was het een turf (geen gedroogd veen) van een krant, bijna een boek met heel veel interssante hoofdstukken. Het zijn wel veelal dezelfde onderwerpen maar soms met een andere kijk van de journalisten en/of mezelf. Het blijft me toch verbazen hoe volwassen mannen zo lichtgelovig kunnen zijn. "Het is een dwaling te menen dat een vrouw ijdel is. De vrouw wenst slechts het voorwerp van deze ijdelheid te zijn." dixit Godfried Bomans (1913-1971), schrijver van 'Erik of het kleine insectenboek' geschreven in 1941. Daar zal het voor deze mannen op neerkomen, een ijdelheid over naam, faam, lichaam. Hadden deze heren eens aandachtiger de voornaam van deze dame bestudeerd, hadden ze een heleboel wijsheid kunnen opsteken en niet zomaar in hun blootje hoeven te staan voor iedereen. Eveline/Evelien, is een afgeleide van Eva. Nadat Adam en Eva niet meer konden genieten van het eeuwige leven en de boom des levens door de zondeval (zie Genesis), moest Eva wel kinderen baren om de mensheid in stand te houden. Eveline/Evelien is zoveel als 'kleine Eva', 'adem van leven'. In het Engels, Eve, Evita voor het Spaans. In de Engelstalige wereld is er ook 'Evelyn', een mannelijke naam. Afgeleide van het Gaelische woord 'Eibhlin' wat zo veel betekent als 'prettig aangenaam'. Dat is mogelijk waarom ook voor mannen deze als voornaam is gegeven. Bekend is Evelyn Waugh (1903-1966) schrijver van Brideshead Revistited uit 1945. Stel dat onze mannen eventjes verder gekeken hadden dan hun neus lang is en eventjes de voornaam onder de loupe hadden genomen, dan hadden ze wat vraagtekens kunnen plaatsen en op hun hoede kunnen zijn. Aliassen hebben dikwijls een betekenis. Op internet blijft niks geheim, dat moesten onze mannen toch ook al lang weten. Het is niet meer de tijd dat de 'Playboy's' onder de matrassen konden geschoven worden en dat mama ze vond bij de grote kuis. De blote madammenfoto's en de 'playmate van de maand' zijn ook al lang verdwenen uit de kantoren en de kleedkastjes van de jongens. Op de werkvloer zijn ze ook al niet meer te zien. Nu gebeurt alles in het verborgene, het stiekeme, het alleen zijn en een onbekende om over te dromen in een virtuele wereld. Sexting is zelfs verleidelijk, plezier maken, flirten met onbekenden, sexy zijn, aandacht creëren, anonieme erotisch pornografisch en zoveel meer. Plezant en ego-strelend tot het in de openbaarheid komt. Dan is het alle hens aan dek. Fouten maken is menselijk, er een ander de schuld van geven is managementtalent, zegde een onbekende in mijn oor. Is er een vervroegde penopauze bij de mannen? Bij één misschien wel. Dat maakt dan weer eens duidelijk wat het verschil is: de penopauze is een stuk leuker dan de menopauze, vrouwen komen aan en krijgen opvliegers, mannen krijgen een jonge vriendin en kopen een Harley- Davidson. Aldus Rita Rudner, een Amerikaanse comedienne. Er is maar één vaststelling te doen: mannen zijn mannelijk, vrouwen goddelijk!
Ik denk dat iedereen zich schuldig kan maken aan de 3 woorden die ik als titel gebruik. Ikzelf ook. Direct sta ik met een mening klaar bij een gebeurtenis, een persoon, een actie, een feit, een voorval, of bij hetgeen ik hoor of lees. Dat gebeurt dan ook door anderen bij bv een tekst die ik post op mijn blog. Een 'beoordeling' van mijn stijl, woordgebruik, spelling, daar is niet aan te ontkomen. Ieder vogeltje zingt zoqls hij gebekt is. Of dat het nu spreken of schrijven is, de aard van het beestje komt altijd naar boven. Mijn onderwerpen zijn niet tot één topic terug te brengen. Een beetje beschouwend bekijken, bekritiseren, taxeren, bespreken, evalueren wat in de wereld leeft. Het is niet toeristisch, geen verslaggeving, geen beschrijving, het is vanalles wat mijn leven te bieden heeft en het de moeite maakt om het te leven. Ik ben geen filosoof, psycholoog, pedagoog of welke andere ...oog dan ook. Geen romancier, geen poeet, zelfs geen journalist. Wel een schrijfster zonder meer en dat is letterlijk te nemen. Iedere dag mijn 'dag'boek maken en de bedenkingen erbij noteren en dat alles in mijn blog poneren. Het werkt voor mij bevrijdend. Dan zijn er natuurlijk dagen die herinneringen naar boven brengen, een terugblik op lang vervlogen tijden. Ik weet voor mezelf dat herinneringen van anderen, of het nu foto's of verhalen zijn, me niet altijd goed bevallen en zelden boeien. Waarschijnlijk geldt dat ook voor mijn lezers. Soms is de weerspiegeling van hun eigen verdriet of geluk, een confrontatie die men uit de weg wil gaan. Ik schrijf dagdagelijks en ik ben niet uit een rib of een geest ontsproten maar uit mensen van vlees en bloed. Die draag ik, ook al zijn ze niet lijfelijk meer aanwezig, nog altijd een ontzettend warm hart toe. Sommige dagen denk ik meer aan hen en voel de noodzaak er even over te schrijven als erover praten niet kan. Sentimenteel bedroefd, zonder pathetiek, kan eens deugd doen. Als ik commentaar krijg heeft men in ieder geval mijn tekst gelezen, wat heel positief is en me blij maakt. Een 'oordeel' vellen, oordelen over inhoud, is dan weer wat anders, klinkt zeer negatief en ik wil juist positief door het leven gaan met een zeldzame dip onderweg. En 'veroordelen', heeft meer te maken met het laken en bestraffen van misdadige acties. Geloof me vrij, ik ben een héél braaf meisje en buiten een snelheidsovertreding heb ik niks op mijn kerfstok. Mij veroordelen is misplaatst en met volgend citaat wil ik dat aangeven: 'Een mens trachten te begrijpen is zo moeilijk, dat men hem gemakshalve veroordeelt'. Dat zegde Georges Van Acker, dichter en aforist
Herinneringen zijn de dagboekbladzijden, die we altijd bij ons dragen. Een zin van Mary H. Waldrip, journaliste (1914-1988). Vandaag komen er veel herinneringen bovendrijven. Niettegenstaande het al 41 jaar geleden is dat ik afscheid moest nemen van een dierbaar persoon, geef ik hem het eeuwige leven door over hem te spreken met kinderen, kleinkinderen en andere familieleden, anekdotes uit zijn leven te vertellen. Mijn ontbijt was in gezelschap van de muziek van Bruce Springsteen en de E Streetband. Ik luister graag naar de gezellige sound met een imperfecte stem. Vandaag met "Letter to You". Awel, ik wenste dat ik zo nog eens een brief kon schrijven naar de persoon die ik mis. Hij was een feminist avant la lettre, vrouwenemancipatie stond voorop, iemand die zijn dochter nooit anders behandelde dan een jongen zowel in woord als in daad. Hetgeen een jongen moest kunnen en kennen moest een meisje kunnen en kennen. Leren zwemmen was ook een stokpaardje en moest ik zo rap mogelijk kunnen. Lezen was een must. De liefde voor de krant die ik nu nog dagelijks lees, komt van hem. Men zou kunnen zeggen dat ik al een zéér oude abonnee ben. Autorijden moest ook zo vlug mogelijk geleerd worden, dus op mijn 16 zat ik al aan het stuur en de rij-instructeur was een politieagent. Een diploma moest er ook zijn, want ik moest ten allen tijde financieel mijn plan kunnen trekken. Hij zag me graag en heeft me door vele moeilijke momenten in mijn leven geloodst. Gewoon door er voor mij te zijn op die ogenblikken. Hij staat niet in de lijst van heiligen genoteerd op "heiligen.net", maar voor mij is hij dat wel. Zijn sterfdag is een herdenking van zijn gemis. Een persoon aan wie ik met veel liefde en genegenheid terugdenk en nog altijd mis. Maar: "Het leven is een constant afscheid nemen. Elke avond neem je afscheid van een dag, vaak met een zucht van opluchting, maar vaak ook met pijn." Riconda Huch (1864-1947), historica, schrijfster. Tevens zegde ze ook: Iedereen die achteruit kijkt, is verloren....wie leeft en wil leven moet vooruit zien.
I can see clearly now the rain is gone.......it's gonna be a bright, bright sunshiny day...Het bekendste lied van Johnny Nash (1940-2020) die de zon altijd zal zien schijnen als een stofje van het grote universum. Het is een aanstekelijk popnummer met een tekst die gaat over het overwinnen van moeilijkheden en een positieve boodschap wil brengen. Zoals gisteren onze 'vrij zinnige' premier alle slechte dingen een vrolijke twist wilde geven. Maar dan kwam onze nieuwe federale minister van ziekenverzorging, behandeling en genezing zijn lezing geven aan een katheder, vroeger een pupiter, over de 'regels'. Met een schoolmeesterbrilleke op las hij zin na zin, goed articulerend, goed geprononceerde woorden ondersteunt door de juiste gebaren, de juiste toon gebruikend, de tekst die voorbereid was door alle gekende en minder gekende experten. Het was een toon van een meester die zijn klas van het eerste leerjaar moest duidelijk maken wat de vele 'regels' voor coronabestrijding, waren en inhielden. Wel, ouderdomsdeken van de regering, 'regels' zijn een zeer ambetant lichaamlijk verschijnsel van vruchtbare vrouwen, geen beperkingen of verplichtingen om een pandemie te bestrijden. Dan spreekt men over raadgevingen, voorzieningen, voorzorgen, hygiëne, kleine samenscholingen, 1,5 m maatschappij maskers enz. dus maatregelen die men moet naleven om de epidemie uit ons land te krijgen. We moeten terug met strenge ingrepen in ons dagelijks leven, leren leven, dat was de ondertoon. Verordeningen met mildheid gebracht, in eenvoudige woorden gezegd zodat alle kleuters van Belgenland (11miljoen) zouden begrijpen wat van hen verlangd wordt. Komen er nu ook gasboetes bij kijken? Wel met plezier wil ik de woorden van kerkjurist en ererector Rik Torfs, eens gebruiken: We leven in een land, waar stilaan alles strafbaar is en niets wordt bestraft, op foutparkeren na!.
En er is een coronacommisaris benoemd! Een man, zodat ik niet moet struikelen over het gebruik van een mannelijke titel. Het is weliswaar nog een broekventje in de ambtenarij, maar iedereen denkt dat het de juiste persoon is op de juiste plaats om het kluwen van commissies, organisaties, ministeries die te maken hebben met onze gezondheid, te ontwarren. We zullen hem niet dikwijls op het scherm zien want hij is een beetje media- en mensenschuw. Eens zien hoelang die houding zal blijven bestaan.
Ik wil niet oproepen tot ongehoorzaamheid of de getroffen maatregelen belachelijk maken, maar ik wil toch ook eens de woorden, van een door mij echt bewonderde actrice gebruiken: Als je aan alle regels gehoorzaamt, mis je al het plezier. Dat zegde Katherine Hepburn (1907-2003) zelf een beetje rebel in Hollywood, uitgesproken assertief in een mannenwereld en zeer atletisch, fitness avant la lettre. Een paar films: The African Queen (1951), Suddenly last Summer (1959), Guess Who's coming to Dinner (1967), On Golden Pond (1981).
Niemand ziet dat ik mijn 'flirtgezicht' opzet. Vandaag geleerd hoe dat moet: mijn hoofdje een beetje schuin, een lichte glimlach, en recht in de ogen kijkend van de persoon voor wie ik eens verleidelijk voor de dag wil komen. Aangezien het enige levende wezen in mijn nabijheid, mijn hond is, kan ik niet oefenen en zien of dat resultaat heeft. Maar ik kan wel het oog van mijn laptop aanzetten. Dan ziet de beoogde persoon meteen mijn kleurrijk, stijlvol, tijdloos comfypak, dat zéér geschikt is voor een videochat. Ik heb de camera maar afgedekt, ik wil andere zaken noteren en ik heb geen goesting om een smachtende hond voor mij te zien zitten. Zoals jullie weten hou ik mezelf aan de regel, 500 woorden. Als er 's avonds iets interessants te beleven valt in een programma op tv en waar ik op wil reageren, ben ik gedoemd, om zoals nu, de dag erna erover te rapporteren. Dikwijls ben ik dan al heel mijn discours kwijt en moet ik mijn geheugen pijnigen om het weer voor de geest te halen. Iedere week krijgen twee respectabele filosofen een vraag voorgeschoteld of een woord in "Iedereen Beroemd" op VRT. Zij mogen dan met een filosofische kijk een omschrijving en betekenis geven aan de term, gezegde of vraag. Gisteren was het woord 'beetje'. Ik heb geluisterd maar dacht direct: zou ik even goed kunnen zeveren als die twee wijsgeren over een onnozel woordje? Wel, laat ik het maar eens proberen. Eerst en vooral komen er dan liedjes voor de geest. André Hazes (1951-2004) die in 19881 zijn "Een beetje verliefd" zong en de wereld, zijnde de Lage Landen, platwalste met zijn Jordaans stemgeluid. Natuurlijk is er ook het lied "Ein bißchen Frieden" van Nicole, gezongen op het Eurovisiefestival in 1982. Een 'Beetje Vrede' kan iedereen gebruiken en het blijft een mooie meezinger. Ik kan 'beetje'de betekenis geven van; een ietsje een weinig, een bagatel, een tikkeltje, een minuscule hoeveelheid. Maar er zijn andere woorden om aan te geven dat er een klein beetje is; blauwig = een klein beetje blauw. Een bodempje in een glas, is een beetje wijn, een beetje water. Dus de 'mate' van iets kan naast het woord 'beetje' ook met andere woorden omschreven worden. Gemakshalve gebruiken we ook het woord een 'beetje koorts' en niet 'subfebriele' of koortsige. Ik ben geen filosofe, ik ben een woordliefhebber. Ik vertrek van het woord zelf. Wat is 'beetje'? Het verkleinwoord van 'beet': je hebt dan een klein hapje genomen of de hond heeft maar effe zijn tanden in mijn arm gezet. Het kan ook een verleden tijd van 'bijten' zijn. Zoals in het volgend denkbeeldig gesprek: Beet je? Nee, ik heb niet gebeten. Jawel, je beet in de appel! Maar verder splitten kan ook en dan kom je bij 'bé'. Is dat geen schaap dat blaat? En 'etje' is dan in mijn terminologie een afkorting van 'ettertje'. Zoals je leest was het een zeverdag vandaag. Toch beter dan zeggen dat Vivaldi's 'Vier Jaargetijden' er 'Vijf' zijn. Dat is pas grotere zever!
Ik heb vandaag evenveel nieuws en inspiratie als de journalisten die de kranten volschrijven: niks, rien du tout. Het verschil tussen deze professionelen en mezelf is dat ik dat luidop kan zeggen. De beroepsschrijvers moeten schrijven. Wat gebeurt er dan? Herkauwen, tot ten treure toe, van het nieuws dat 2020 beheerst: corona, regering, Trump. Er zit wel een beetje variatie aan te komen. Hoe gaan de Belgische koningen, koninginnen,de prins en de prinses reageren op het nieuwe lid van de familie? Verder is er binnenkort de afwikkeling van de Brexit en last but not least, de verkiezing van Mister President in de United States. Ik heb hoop dat er een andere nieuwsgaring gaat komen in de werkelijke wereld. In het rijk van de showbizz, meer bepaald in handpoppenwereld, is er toch wat nieuws op komst. Het hilarische, satirische Britse 'Spitting Image'uitgezonden van 1984 tot 1996, zal het tv-publiek terug verwennen met hedendaagse figuren. Nieuwe poppen, want Margaret Tatcher kunnen ze niet meer opvoeren. Maar The Queen, Charles and his sons zullen weer present tekenen samen met nieuwkomers, zijn vrouwtje Camilla en schoondochters. Een dankbare pop zal ook wel 'The greatest President ever' zijn en vrouwtje-lief Melania. Een leuke plaats zal er ook voor Boris zijn. Het is nog niet goed en wel uitgezonden en er komt al kritiek over het gebruik van de poppen van ecologiste en milieuactiviste Greta en singer-songwriter Ed. Spijtig dat er altijd mensen zijn die het moeilijk hebben om eventjes anders dan ernstig bekeken te worden. Een lach doet niets af over hun inzet voor de goede zaak. Een glimlach lijkt voor deze mensen een verboden en misplaatste gezichtsuitdrukking. Maar bon, ik kijk er naar uit. Voor mij zijn dat 'de cartoonisten' van de televisie, alle mankementen een beetje uitvergroten en alle groten der aarde even terug voeren en terug zetten tot wat ze werkelijk zijn: mensen zoals u en ik!
Als je oud genoeg bent geworden, zoals ik bijvoorbeeld, veel naar de radio geluisterd heb, zoals ik bijvoorbeeld, kun je voor elke gelegenheid wel een liedje vinden en zingen dat ooit een hit was en toepasselijk is voor een gebeurtenis. Vandaag het refreintje, een oorworm bijna: Let me tell you about the birds and the bees, and the flowers and the trees, and the moon up above, and a thing they called love.....Een liedje uit 1965 en nog altijd eens prettig om te horen van Jewel Akens (1933-2013). Het is de naamdag van Giovanni Bernardone, Francesco, het Fransmannetje (zijn vader zat in Frankrijk bij zijn geboorte), beter gekend als Sint Fransiscus van Assisi (1182-1226), patoonheilige van alle minderbedeelden, zwervers, melaatsen, armen maar ook van dieren en planten. De overlevering wil dat hij een preek hield voor bloemen, planten en dieren. Ik zou willen weten of die inderdaad luisterden naar een sermoen om braaf en meegaand te zijn, te groeien en te bloeien. Ik zal die kanselrede eens opzoeken en hem dan voorlezen aan de beestjes en plantjes, buiten en binnen. Als dat helpt zal ik ze noteren ten dienste van alle dieren- en plantenliefhebbers. Iedereen kan er maar baat bij hebben. Voorlopig is een kille blik, een boze blik, een opgestoken vinger of een vloek, mijn enige manier van communicatie bij dierenmanieren die me niet bevallen. Ik moet onthouden: waar geduld en deemoed is, is er geen plaats voor woede en opwinding. Een geleend citaat van een onbekende schrijver/schrijfster.
Beethoven (1770-1827) zegde, musiceerde, schreef en herwerkte voor zijn Negende Symfonie (1823) 'Ode an die Freude'(1785) een gedicht van Frederich von Schiller(1759-1805). De koorfinale dat 'Alle Menschen werden Brüder sein' zingt, is wereldberoemd en werd tot Europees Volkslied verkozen in 1985. Ik moest aan deze symfonie denken toen ik hoorde dat Paus Fransiscus in Assisi zij nieuwe Encycliek voorstelde: Fratelli Tutti, Allen Broeders. Een lange brief, aan alle mannen en vrouwen die van goede wille zijn, ongeacht de religieuze overtuiging die ze dragen. Deze Encycliek zal de sociale, economische, politieke moeilijkheden behandelen van deze wereld en eventuele oplossingen zoeken in en via het evangelie.
Vóór mijn 'happy hour' gaat beginnen, heb ik ook nog de recensies gelezen van het nieuwste boek van de allerbeminnelijkste, spitantste en humorvolste kerkjurist aller tijden: 'Het grote gelijk' van Rik Torfs. Een aanschaf van deze roman is in mijn ogen gerechtvaardigd. En nu geacht publiek, geachte lezers en lezeressen, ik heb de leeftijd bereikt dat 'happy hour' hetzelfde betekent als 'dutje doen'. Voor eenieder dus ook een deugdoende siësta op werelddierendag.
Hieper de piep, ik vergeet je verjaardag niet. Voor mijn jarige kapoen (19) een mooie kaart en een dikke zoen. Oma. En onthou, mijn lieve schat: vandaag ben je geen jaar ouder, maar slechts 1 dag in vergelijking met gisteren. Het kusje is vervangen door een elleboogstoot!
Vandaag dag 277, nog 87 dagen te gaan vóór 2021. Want 2020 spreekt in cijfers: 19 voor covid, 493 dagen na verkiezing een regering, de 53e premier van ons land, 44 jaar jong want de gemiddelde leeftijd van onze leiders is 51 jaar. Een unicum is de 50/50 man-vrouw in de regering. Ik wil geen onheil afroepen op de pas begonnen en nieuwe beleidsmensen door de gemiddelde duur van een regering te noteren. Tijd, dat zijn ook cijfertjes. Zijn 5 minuten belangrijk? Ja, zeker als het regent. Vijf minuten vroeger opstaan is een hemelsbreed verschil tussen een leesbare gazet of papier-maché in de brievenbus! Ik heb wat te lang in mijn knusse nest gelegen, die momenten kunnen zo'n deugd doen. Maar dat heb ik moeten bekopen met gekauwd papier. Gelukkig was alleen het artikel over prinses Delphine onleesbaar geworden. Dat is geen ramp te noemen, alleen een ongemak. Wat ik verder nog kon lezen was interessant op historisch vlak. Bijna zijn we vergeten dat er vlak na W.O. II, een splitsing van Duitsland gebeurde. Vandaag is er een herdenking van de hereniging, nu weeral 30 jaar geleden. Ondanks allemaal Duitsers van oorsprong, blijft de opdeling in West en Oost nog bestaan, men spreekt nog altijd van Wessis en Ossis. Bij deze laatse spreekt men ook van Ostalgie, niet de nostalgie die men heeft naar de dictatuur en de Stasi, maar naar het gewone leven met de Trabant (auto) Vita Cola (eigen preparaat van cola) en het Ampelmännchen op de verkeerslichten en alle voorzieningen op maatschappelijk vlak. Eens zullen ze wel weer naar elkaar toegroeien.
"Er moet een of ander vreemd geheim in zout verborgen liggen. Het is zowel in onze tranen als in de zee". Citaat van Kahlil Gibran (1883-1931), schrijver van Oosterse en Westerse mystieke werken en schilder. Een rubriek in de krant vermeld de opmars van zout in allerlei zoete bereidingen en dan vnl in karamel, ijsjes, snoep, repen chocolade en ga zo maar door. Ook bij bakkers die hun patisserie met gezouten boter klaarmaken om de zoetigheid een beetje te verdoezelen. Zoet-zout, beide zijn een aanslag op de gezondheid bij té veel consumptie, maar beiden kunnen toch zóóó goed smaken, apart. Met zout en zoet te vermengen probeert de industrie ons oogkleppen te geven en onze smaakpapillen verkeerde signalen te geven. Zo van, het is niet te gesuikerd, je mag er meer van eten! Het is niet té zout, je bloeddruk heeft er geen nadelen van. Dan hoor ik weer Tonia op het Eurovisie songfstival in 1966, zingen: un peu de poivre, un peu de sel, un peu d'amour, un peu de miel...
Hoe dikwijls zeggen we 'een geluk dat ik een engelbewaarder heb'of 'amai, wat een chance dat mijn engelbewaarder er was'. Wel, vandaag is het de feestdag van die engel die we zo dikwijls vernoemen. Afgebeeld als gevleugelde persoon van onduidelijk geslacht. Nu moet je niet denken dat ik kinds of seniel ben geworden als ik een rijmpje opteken. Op schilderijtjes die de muren van vele kinderkamers sierden, stond geschreven (ik zal een efforke doen om het juist te noteren): "'s avonds als ik slapen ga, kijken 14 engeltjes mij na, 2 aan mijn rechterzij, 2 aan mijn linkerzij, 2 aan mijn hoofdeind, 2 aan mijn voeteneind, 2 die me dekken, 2 die me wekken, 2 die me wijzen naar het paradijs". Toch mooi om dat 's avonds eens te zeggen. Vooral nu ik er tijd voor heb omdat zoveel muggen me beletten in te slapen. Mijn tere velletje is versierd met het ene rode bultje na het andere en dat is vervelend. Jammer dat mijn nachtelijke bewaarder niet met een vliegenmepper rondgaat. Maar mijn geestelijk welzijn is belangrijker voor deze geest, dan de lichaamlijke ongemakken die die stekende beestjes mij bezorgen. Nochtans zegt Natuurpunt, deze massaal aanwezige Tipula Paludosa oftewel de slungels onder de vliegende insecten, de weidelangpootmug, steekt niet. Ik heb op mijn slaapkamer een gewone steekmug, en die ambeteert me mateloos tijdens mijn inslaapuren.
Men kan zeggen dat 2020 over het algemeen toch lichtjes anders is dan anders. De combinatie van een virus, hitte, stormen, regen, zetten veel 'on hold', zowel privé als publiek. Ik verheugde me op de wielerwedstrijden en om mijn koersklakske op te zetten maar er is constante verandering van traject en annulering. Zelfs de wegen die ze berijden zien er anders uit. Geen mooi geasfalteerde banen, maar macadam, modder en steenslag waarop met die dunne tubes moet gereden worden. Er is maar 1 iemand die glorieerd, de nieuwe prinses van België, hare koninklijke hoogheid Delphine. Na jaren te hebben beweerd, dat het enkel om erkenning van vaderschap te doen was, laat ze nu zien wat ze al die tijd wilde. Nieuwe naam, nieuwe titel (geen bastaard meer), nieuw inkomen. nieuwe broers en zus. Op hun oude dag moeten de drie eerste koningskinderen nog veel verwerken. Een erfenis die in 4 in plaats van 3 moet verdeeld worden. Dat zal in de portemonnee toch wel pijn doen. Zolang de belastingbetaler niet moet opdraaien voor een toelage, is het mij gelijk hoe onze ex-koning zijn financieel- en familieprobleem oplost. In ieder geval is het een zéér dure, oncomfortabele slipper geweest. De Coburgs waren berucht om hun maitresses. Maar de jongere generatie heeft zich van die reputatie gedistancieerd en proberen ontdoen.
Na 28 maanden hebben ik en de hond een modus vivendi gevonden waar we ons beiden goed in voelen. Ik met mijn mensenmanieren en hij met zijn hondenmanieren. Mijn hoop is nu dat de nieuwe regeringsleden geen 28 maanden nodig hebben om een modus vivendi te vinden. Aan Vlaamse kant kunnen de ministers en staatssecretarissen die ze voorstellen, behalve 1, mijn goedkeuring wegdragen. En die 'ene', ja, je kan niet iedereen in je hart dragen. Aan Waalse zijde moet ik de namen nog eens doornemen. Het is toch belangrijk de mensen te kennen die ons besturen. De vurige hoop is dat ze het lang genoeg met elkaar eens kunnen zijn, om ons veilig door deze woelige coronatijden te gidsen. De impasse heeft lang genoeg geduurd, de wachttijd is al lang overschreden. De Belgen moeten terug gelukkige mensen worden, die wat minder zagen en content zijn met het leven in ons land. Zó tevreden als de kwikstaartjes, mussen en mezen zijn in mijn tuin. Die kleine vogeltjes komen in grote getale hun kleine buikje volproppen met de vetbollen met graantjes, die ik in de bomen heb gehangen. Van een 'appetijt' gesproken, de ene na de andere mezenbol moet ik aan de takken hangen!! En ik geef ze geen 'ersatz' producten, alleen het allerbeste vogeleten. De storm heeft hun voedselvoorraad waarschijnlijk weggeblazen want ik heb nog nooit zo veel volk in mijn tuin zien vliegen, fladderen, neerstrijken en landen.
Jullie weten ondertussen dat ik mijn vaste bronnen van inspiratie op het internet heb gevonden. Niet alleen heiligen. Maar ook het citaat van de dag. Telkens een leerschool die ik iedere dag meekrijg. Vandaag een vertaling waar ik geen snars van begreep: het idee is, 'zo jong mogelijk sterven, zo laat mogelijk'. Ik las dan maar de oorspronkelijke zin: the idea is to die young, as late as possible. Was beter te begrijpen. Een quote van Ashley Montagu (1905-1999) antropoloog. Ik ontdekte weer veel over dit heerschap, zoals het feit dat het de enige man was die over vrouwen schreef tijdens de tweede feministische golf: The Natural Superiority of Women (1952). Zijn studiedomein was 'ras en geslacht'. Hij schreef en zegde: Mensen zijn allemaal gelijk, er is maar één soort mens. Alle mensen behoren tot één soort namelijk de 'homo sapiens'. Een van zijn minst belangrijke werken is wel zjn beroemdste geworden: The Elephant Man (1971) De biografie van een misvormde man uit de 19e eeuw, Joseph Merrick. Dit was de basis voor de gelauwerde film met dezelfde titel uit 1980.
Feestdag van Sint Bavo, patroonheilige van de goede oogst. met een Baafmis gevierd. Uiteindelijk is dat Bamis geworden. Maar op 1 oktober moest men dan ook pacht betalen, Bamispacht. Bamistijd: begin van de herfst. Bamisweer: regen afgewisseld met hevige windstoten. Bamismaan: eerste volle maan van de herfst (vandaag). Bamisfoor,feestmarkt ter ere van St Bavo (dit jaar niet). Maar wat zei Boer Naesten: er zijn 2 kwa getijen in het jaar, Pasen als men moet zeggen (biechten) en Bamesse als men moet leggen ( belasting betalen). Dat was het weer eens voor vandaag.
Gisterenavond, bijna volle maan, en telkens op tijd buiten met hondje-lief om het ISS te zien passeren. Zelfs tweemaal!. Het blijft me fascineren dat in zo'n kleine bewegende stip, aardse mensen leven en hun natuurlijke habitat alleen maar kunnen zien door kleine venstertjes op grote en verre afstand. Niet alleen dat, de snelheid waarmee ze rondjes draaien is dan ook nog eens ontzettend hoog. Iedere oogknip, is een toer rond de aarde, van West naar Oost. Eventjes zwaaien met het polleke en kijken naar de andere grote sterren. Bij een rustige, deels bewolkte hemel zie ik de Romeinse en Griekse goden blinken, Mars, Jupiter, Saturnus, Uranus, Neptunnus. Het moeten niet altijd heiligen zijn die ik vernoem. Maar dat zijn zo de zalige momentjes op het einde van de dag. Voor het slapengaan, met de hond buiten gaan en de hemel afspeuren. De nachtelijke uurtjes kunnen soms even mooi en poëtisch zijn als de zonnige dagen.
Ik moet iets rechtzetten dat ik gisteren geschreven heb. De nieuwe regering is er. Moet ik hoera, hoezee, bravo roepen voor Vivaldi? Na bijna 500 dagen bakeleien, vergaderen, bijeenkomen, woorden in overvloed, oneens zijn, besluit men uiteindelijk een regering te vormen die er al maanden geleden zat aan te komen (blog 21/02 en 16/03). Ik vraag me af, is er nu werkelijk nog een regering nodig? Ja!!! Er moet immers een coronacommissaris aangesteld worden. Wat een vergissing maakte ik daar. Dat kost natuurlijk een pak minder dan een 'staatssecretaris voor corona affaires'. Alleen vraag ik me af hoe die correct moet omschreven worden, want het zal een vrouw zijn. Een correct Nederlands woord is 'secretaresse' Maar 'staatssecretaresse' bestaat niet. Zoals ook het woord' commisaris' bestaat maar geen 'commisaresse'. Dat moet toch wel gemeld worden aan het centrum voor gelijke kansen, discriminatie, racisme enz "Unia" Er is wel gender gelijkheid maar een echte vrouw kan men onmogelijk aanspreken met een titel van een man. Daar zal men nog eens over moeten palaveren. Niet alleen over deze vrouw, maar over alle functies die nog ingevuld moeten worden. Hopelijk weer geen 500 dagen.
In mijn blog van 18 juni, vermelde ik Mister 100, niet Raymond Ceulemans (biljarter), maar de schrijver die meer dan 100 boeken schreef en een eeuweling was die dag. Wel, Lodewijk Paulina Van Den Bergh, heeft rustig en blijvend de ogen gesloten na "een vreedzaam oudemensenleven", zoals hij het zelf omschreef. Bekend was hij als Aster Berkhof, die het mooiste boek geschreven heeft dat ik als tiener las: Veel geluk Professor. Ik ga het citaat van Fritz Perls (1893-1970) psychiater voor zijn nagedachtenis noteren: "De kracht van een tekst is niet tijdgebonden. De woorden blijven eeuwig hun werk doen".
Nu ik een beetje bekomen ben van Odette, is het de gewone gang van zaken weeral met corona voorop in de gazet. Het houdt niet op, integendeel, ze speelt baas over mij en de hele goegemeente. Hoeveel ministers, specialisten, hebben het nu voor het zeggen over dit virus? Dat is gewoon niet meer bij te houden. Wat is nu het strafste van allemaal? Men vraagt een 'staatssecretaris voor corona-affaires' en dat kost een bom geld. Het verbaast me dus niet dat de minister-president 4,3 miljard euro meer nodig heeft voor een relanceplan om de Vlaamse Welvaart en Welzijn te versterken vóór, tijdens en na corona. Eerst moet er weer een heel nieuw kabinet gevormd worden bevolkt met kabinetards, liefst van een zelfde kleur en gezindte. Niet alleen personeel, maar werkingskosten, drukwerken, weer auto's erbij voor het wagenpark enz. Bekwaamheid is van ondergeschikt belang, de kennis zullen ze al doende verwerven zoals elk lid van de Belgische, Vlaamse, Waalse, Brusselse regeringen en de bevolking van deze gebieden. Ik denk dat de 11 milj Belgen ondertussen ook al expert geworden zijn door de veelheid van info die langs alle kanten over dit beest gespuid is. De onderliggende toon is natuurlijk dat al die andere ministers en staatssecretarissen geen eer, roem, naam en faam halen bij beslissingen over lockdowns, beperkingen en verplichtingen. Ze willen zo veel mogelijk de zwarte piet voor dit beleid doorgeven aan een nieuw slachtoffer, die alle shit kan opvangen. Zelfs Van Daele kan het niet laten om dag na dag, nieuwe woorden covid-gerelateerd, in de woordenschat van ons taalgebied te brengen. Virusschaamte is weer zoiets nieuws. Verlegen zijn dat je het virus opgeslagen hebt in je lichaam en schrik om het door te geven aan anderen. Zelfs sprookjes misbruikt Van Daele voor deze pandemie: doornroosjedeal! Een woord gebruikt bij levensvatbare ondernemingen die uitstel van betalingen krijgen gedurende een aantal maanden. Ze mogen op beide oren slapen, hen zal geen faillissement wachten. En corona is zo een liefelijke naam, een lichtkrans rond de maan na zonsverduistering. Zonder corona kunnen we niet leven want het is de kransslagader rond het hart. Het is ook de 'heiligenschijn' het doorzichtig kroontje dat we zien bij heiligenafbeeldingen zoals bij de aartsengels Gabriël, Michaël en Rafaël die dan ook nog eens vleugels op hun rug hebben. Deze 3 engelen worden expleciet genoemd in de bijbel, terwijl er 7 aartsengelen zijn die naast de troon van de Heer mochten plaatsnemen. De andere 4 namen zijn gekend uit 'buitenbijbelse bronnen' en bijna niet uit te spreken, daarom schrijf ik ze maar om mijn tong er niet over te laten struikelen: Uriël, Berachiël, Jehudiël, Shealtiël. Misschien een ideetje bij een zoektocht naar een zinvolle naam voor mens of dier. Een aartsengel past dan zeker in het rijtje. Af en toe eens ludiek zijn voor namen uit het heiligenboek kan geen kwaad.
Oef, de week begint met een iets rustiger weertype. Dat mag ook wel na het geweld van jewelste in het weekend. Alles en iedereen moet bekomen en herstellen. Er is nog altijd wel regen, maar dat is niet erg, de grond kan nog altijd water gebruiken. Het is ook triestig gesteld met bomen, planten, struiken en al zeker de bloemen. Het aanzicht alleen al is spookachtig. De kant die de volle laag van de wind en striemende regen kreeg, daarvan is blijkbaar al het sap van de bladeren en takken, uitgezwierd. Ze hangen nu verschrompeld aan struiken en bomen. Een triestig en eigenaardig zicht, de ene kant nog met groene blaadjes de andere kant met een pulverig vertoon. Nooit meegemaakt. De oude zeerotten zeggen dat het van 1969 geleden is dat deze oerkracht zich deed gelden. De natuur is mooi, geweldig en geweldadig tegelijkertijd. Ik kan nog niet veel doen, voor de herstellingen aan mijn huis ben ik afhankelijk van anderen. Dan maak ik maar een reis met de heiligen van de dag. Ze brengen me van Antiochië naar Sint Petersburg, van Salzburg naar Nagasaki, van Toulouse naar Wimborne. De heiligen zelf doen me ook weeral verhaaltjes lezen die ik bijna vergeten was. Zo is er St Exuperus die me naar Antoine de Saint-Exupéry (1900-1944) loodste. Schrijver van "Le Petit Prince". Een boek voor kinderen maar ook door volwassen veel gelezen. Het gaat over gebrek aan kinderlijke fantasie bij grote mensen. Zijn naam zal ook bekend blijven als piloot. Hij werd bij een verkenningsvlucht boven de Middellandse Zee, neergehaald in 1944. Zijn toestel is in 2004 teruggevonden op 60 meter diepte. De volgende heilige die interessant is, Heilige Faustus. Eerst bracht die mij bij J.W. von Goethe (1749-1832). Een man van vele intellectuele vaardigheden maar vooral gekend als schrijver van "Faust". Een dokter die zich laat verleiden door de duivel, met de mooie naam Mephistopheles, om rijkdom, kennis en de geneugten van het leven te verwerven. Een ander bekend werk is "Das Leiden des jungen Werthers", een briefroman. Maar "Faust" van Charles Gounod (1818-1893) kan ook de muziekliefhebber bekoren. Een opera in 4 bedrijven en een proloog over het verlies van waarden en de twijfel over de zin van het leven. Maar lezen en muziek kunnen niet zonder drankje en daar zorgt onze Heilige Bernardus voor. De abdijbieren van Sint Bernardus brouwerij in Watou zorgen voor een overvloedige keuze om in de hemel te geraken, juist zoals al de sinten en heiligen die ik vernoemde. Scholl, prosit, santé, gezondheid!
De trammelant van Odette, is nog niet uit het land. De natuur is wreed geweest voor mens en dier. Geen slachtoffers maar wel een paar dagen met de daver op het lijf doorgebracht. Deze morgen de laatste stuiptrekkingen van de storm met nog veel regen en al een ietsje minder wind. Maar kalm is anders, zelfs de hond is nog van slag en was met geen stokken buiten te krijgen. Met zachte hand heb ik hem toch gedwongen om zijn behoeften te gaan doen na een nachtje slaap. Spurtje buiten, gedaan wat moest gebeuren, spurtje binnen, recht naar zijn warme nest. Kermit de kikker moet ik nog gaan zoeken en kijken of hij niet in een emmertje water is terecht gekomen. Dan, with a little help from a friend, hem weer op het natte droge zetten. Maar de planten zijn ook gegeseld geweest door de storm. Afgeknakte takken, gelukkig niet ontworteld. De komende maanden kunnen ze rusten en herstellen. De herfst heeft zijn entree niet gemist, zelfs met groot vertoon gezegd: hier ben ik, ik zal het watertekort eens aanvullen en de vuiligheid van maanden eens stevig wegblazen. Dat is dan ook gebeurd.
Soms krijg ik verrassende mails toegestuurd. Altijd plezant als je de mailbox opent en er zit een niet alledaags schrijven in. Geschenkjes zijn altijd welkom, al zijn het maar woorden. Maar de ondertekenaar was toch wel vreemd. Ene Willem. Niet Willem de Veroveraar (1028-1087) die op zee en nabij Hastings slag leverde in 1066. Niet Ome Willem van de gelijknamige kinderreeks op de VARA te zien van 1974-1989. Ook niet een mail van de opleidingsploeg voetval Willem II uit Tilburg. Geen lieve woordjes van de Nederlandse koning Willem, er stond geen Alexander achter. Nee, woordjes van Willem de Landrot die een klein oud Zeevrouwtje moed toeschreef. Bemoedigende woordjes, bijna fluisterend, dat aan alle pech en miserie een eind komt, ook aan retteketet, haar gevolg en nasleep. Hij doet zijn naam alle eer aan. Van Germaanse oorsprong en in twee delen te verklaren. De 'wil', het willen, de wil, het streven. De '(h)elm', beschermer, bedekker. Samen geeft dat: Willem, een wil zo sterk als een helm. Maar een wil en een helm heb ik als zeevrouw nodig om op te tornen tegen de onstuimige en soms woeste weerelementen.
Zoals verwacht is Odette retteketet, blijven logeren. Gelukkig niet binnenshuis! Want wat een vervelend sujet is dat! Een ganse nacht lawaai maken, alles losrukken en er nog veel water over sproeien ook. Dan doen alsof er niets gebeurd is en er vanonder muizen. Stel je voor dat ik dat vrouwmens, dat 'être', binnen had laten overnachten, alles was hier kort en klein geslagen. Nu stuurt ze haar broer of zus omdat ze weet dat ze nooit meer welkom zal zijn aan de Belgische kust. Hopelijk zijn het geen geweldenaren en gaan ze wat zachter om met alles wat ze passeren. Einde van een zéér tumultueuze nacht, begin van een drukke opruimdag. Niet alleen dàt, ook veel mensen en diensten moet ik contacteren. Ik heb nog geen 'brokkelbrein' (het woord van Van Dale) dat veroorzaakt is door langdurig te scrollen en te swipen. Ik kan me nog altijd goed concentreren en gemakkelijk samenhangende gedachten produceren. Gelukkig maar, want bij slaaptekort is het anders moeilijk na te denken en juist te handelen. De grote moeilijkheid vandaag is mijn hond. Die snapt absoluut niet dat ik geen zin in spelletjes heb. Hij kan zelf amper op zijn poten blijven rechtstaan, maar balletje spelen is een noodzakelijk onderdeel van zijn dag. Vannacht bijna omver gewaaid, zijn oren bijna van zijn kop gerukt, maar een speelvogel laat zich niet van de wijs brengen door een rukwind. Er komen allerlei geuren zijn neus prikkelen. Niet weten waar die vandaan komen en naar toe gaan, maakt hem onrustig. Voilà, het weekend begint rumoerig, winderig, nat en met schade. Maar nu ga ik eerst doen wat het beste is voor mij: voor elk probleem dat ik tegenkom, drink ik een oploskoffie. Dat helpt!
Vandaag, meer bepaald deze namiddag, komt vriendin Odette op bezoek. Ze brengt van alles mee dat mijn tuin kan gebruiken, water is het belangrijkste geschenk. Maar met haar lawaai en veel gedruis ben ik niet gediend, die wind en de rukken die er soms bijhoren, zou ze beter op de Noordzee houden. Waarschijnlijk blijft ze ook nog eens logeren. Mijn nachtrust zal samen met de Blauwvoet (blog 04/02) wel gaan vliegen. Odette is geen veel voorkomende naam. Alhoewel Frank met enige trots en fierheid verkondigde dat het KMI de naam had mogen kiezen, vroeg ik me toch af wat er zo apart aan deze naam was. Misschien was er wel een goede reden dat die eens in het vizier kwam. Het was nu ieder geval de beurt aan een naam met een beginletter "o" en een vrouwennaam. Er valt wel het een en ander te vermelden bij deze niet alledaagse naam, die klassiek en tijdloos te noemen is. Een afgeleide van een Germaanse naam die met Ôd, Ode beginnen. Niet in de betekenis van lofzang maar in de betekenis van 'erfgoed', Otto, Odette, Odilla, Oda. Als men de Duitse herkomst wil bekijken, is het in de betekenis van 'rijk, strijdvaardig, bezit'. Als men het bij een Franse en Engelse oorsprong wil zoeken, zeggen ze dat het komt van 'aanbid God' en zijn ook verbasterd naar Idette, Edith. Geeft men de voorkeur aan de Bijbelse oorsprong dan staat het voor 'hersteller'. Niks wind of storm te zoeken in de naam 'Odette'. Ik blijf een beetje op mijn honger zitten en zoek verder naar quotes, gezegdes, spreuken over de angstaanjagende stormen die met veel regen en grote windsnelheden op me afkomen. Ik leg mezelf een beperking op: enkel rake zinnen en woorden van vrouwen komen in aanmerking. Ik vind al vlug een eerste gezegde dat niet om te lachen is. Het kwam van Mme de Tencin (1682-1749) een non die haar kap over de haag gooide, die haar kind op de trappen van de kerk Saint-Jean-le-Rond in Parijs, te vondeling legde (het kind werd een beroemd wiskundige en filosoof onder die naam), een Franse saloniste (nu 'socialite') schrijfster: het einde van het leven is triest, het begin is niets en daar tussenin is het bijna voortdurend storm!. Een tweede komt van Carmen Sylva, pseudoniem voor Elisabeth zu Wied, koningin van Roemenië (1843-1916). Schreef gedichten, vertellingen,sprookjes, romans, vertalingen. Haar aforismenbundel "Les Pensées d'une Reine" werd bekroond door de Académie Française in 1882. Daaruit het volgende: witte haren zijn de vlokken die de zee bedekken na een storm!. Maar eindigen doe ik met vrouwen van hier. Vanessa Chinitor zong op het Eurovisie Songfestival in 1999: Like the wind, be like the wind. Like the wind, run for ever free. En dan mogen we zeker Ingeborg niet vergeten, ook eurovisie maar in 1989: Door de wind, door de regen, dwars door alles heen. Door de storm, al zit alles me tegen, door jou, ben ik nooit alleen.
