Deze morgen ben ik op een ontiegelijk vroeg uur vliegensvlug naar beneden gesukkeld. Ik ben van 1948, ik mag zelfs als ik 'razendsnel' probeer te zijn, een beetje traag vorderen, een beetje kramakkelen, een beetje sjokken. Dat is eigen aan de leeftijd en het zijn schone woorden om te zeggen dat huppelen en gratieus van de trap komen, niet meer tot mijn mogelijkheden behoord. Niet uit nieuwsgierigheid was ik er zo vroeg bij, maar de hond was ziek. Waar hij zich gisterenavond weer te goed aan gedaan heeft bij zijn laatste uitje, weet ik niet. Het is hem in ieder geval niet goed bevallen en ik was er de dupe van. Ik kon heel vroeg zien of er iets in mijn schoentje lag. En voilà sè, niets. Ik dacht dat de Goedheiligman, Sint Nikolaas, bisschop van Myra (ong 280nC-ong 350nC) het oneerbiedig had gevonden van mijnentwege, dat ik die raap en wortel in 'crocs' gepresenteerd had in plaats van in een mooie lederen mocassins. Maar hij is ook niet meer van de jongsten en de Roetpieten kan men niet verplichten, de daken op en neer te gaan. Ik had voorzien dat 'Hij mijn huisje ' zou voorbijrijden. Samen met de raap en wortel heb ik zelf mijn mokskes gekocht of niknakskes of letterkoekskes als dat verstaanbaarder is. Tot jolijt, als ik dat zo mag noemen, van mijn hond heb ik er ook een paar rondgestrooid. Ik heb mezelf nog op andere sneukelarijen getrakteerd: een roze marsepeinen varkentje, een speculozen of speculazen klaas, een chocoladen sint, en als toetje marsepeinen patatjes. Zowaar een snoepdag voor mens en dier!
Ik ben fan van het programma 'Alleen Elvis blijft bestaan' met Thomas Vanderveken als gastheer. Gaste was Sachli Ghalamalizad, theatermaker. Een vrouw met problemen omtrent haar identiteit, een algemene ontevredenheid met de wereld, met onderwijs, ophemeling van de cultuur van Iran waar haar roots zijn en liggen. Ik luisterde naar een zoektocht naar haar utopia, dat ze zelf niet kon definiëren. Ik heb 45 minuten mijn best gedaan om haar te begrijpen. Ik kon begrip opbrengen voor haar standpunten over vluchtelingen en hun moeilijke integratie en assimilatie in een andere cultuur, levenswijze, schoolsysteem enz. Maar ik heb moeten afhaken. Teveel negativiteit kan ik vóór het slapengaan niet aan. Ik heb de verdere filmpkes niet gezien en het gesprek niet meer willen volgen. Spijtig.
Een klein item vandaag: in de Baltische Zee, bij het opruimen van spooknetten, heeft een duikersteam een 'Enigma-machine' gevonden. Het werd uitgevonden en gebruikt door het Naziregime in WO II, om berichten te coderen. De Duitse geheime dienst heeft nooit geweten dat er een Britse wiskundige hun codering gekraakt had, nl Alan Turing (1912-1954). Dramatisch is wel het leven van de man geweest, die kort na de oorlog met alle onderscheidingen en égards werd overladen. Tot....hij in 1952 gearresteerd werd voor homoseksuele handelingen, in die tijd strafbaar in het Verenigd Koninkrijk (tot 1967). Chemische castratie werd er uitgevoerd. In 1954 werd hij dood gevonden met een appel gedrenkt in cyanide. Moord door de Britse Geheime Dienst? Zelfmoord? In 2009 werd hij postuum in ere hersteld. Van een ware held gesproken!
Wakker worden na een vriesnacht is weer eens wat anders. De daken hebben een zweem van witte ijskristallen en het gras (wat er van overblijft) krijgt een stijf wit tapijtje dat een beetje kraakt onder mijn voeten. Aan alles zie ik dat er wat winters weer is. De mezenbollen worden al van 's morgens druk bezocht door de kleinste vogeltjes, de pluimgewichtjes, zeg maar: mussen, mezen, kwikstaartjes en roodborstjes. Alle weertypes heeft zo zijn eigen charme waar ik als mens van kan genieten. Tijd dus voor de haard aan te steken en het gezellig warm te maken in huis. Vandaag moet ik dat zeker en vast doen. Want Zwarte Piet mag niet meer langskomen, het moet 'Roetpiet'zijn. Ik moet in mijn schouw voldoende roet hebben en zwarte asse zodat ik geen witte man op bezoek krijg die de raap en de wortel voor het paard of de ezel van de Sint komt halen. Mijn schoentje zet ik alvast klaar vanavond, want vandaag is er mijn kinderhartje, mijn meisjeshartje, mijn kinderzieleke, dat vol verlangen uitkijkt naar het lekkers dat morgen in mijn laarsje zal liggen. Want echt waar, ik ben een gans jaar een héél braaf meisje geweest. Ik heb gehoorzaam gedaan wat de wetgever besliste, mijn belastingen, verzekeringen en alle taksen met mijn schaars pensioentje betaald, de maximumsnelheid gerespecteerd om geen boete te krijgen en 's avonds niet meer met de buren gepraat omdat ik de avondklok respecteerde. Verder heb ik geluisterd naar de noden en klachten van Jan en Klein Peerke, koffie of soep uit een pakske gegeven aan iedereen die dorst had met koekje , chocolaatje of toastje erbij. Dorstigen laven en hongerigen spijzen is mijn motto. Ik hoop dat de Goede Sint mijn huisje niet zal voorbij gaan zonder me op wat lekkers te trakteren. Ik zet voor hem alvast een goeie trappist klaar.
Vrouwen zijn goed in 'kletspraat', mannen in 'gezwets'. Auteur onbekend, het kan evengoed uit mijn mond komen, zeker als ik de vorige paragraaf nog eens lees. Die woorden vragen om meer duidelijkheid. Tegenwoordig kan ik niet voorzichtig genoeg zijn en een foute interpretatie is vlug gebeurd. Kletsen en zwetsen zijn echt wel fantastische woorden tot ik de verklaring vind bij een Nederlands/Hollands boek. Dan heb ik nóg een verklarend woordenboek nodig. Onze Noorderburen houden van alle woorden behalve van de eigen termen. Zwetsen bv omschrijven ze als 'inergatief zwammen' en 'kletsen' is dan weer 'causeren, converseren, meieren'. Bij kletsen zou ik als eerste zeggen: dat is niet 'slaan' hé, maar babbelen, onbelangrijke nieuwtjes uitwisselen. De kids noemen dat chatten, wat chillen. Zwetsen heeft dan weer een zweem van onzin uitkramen, niet weten waarover men spreekt. In feite is het dan beter dat men zwijgt. Dat waren de 'zw' woorden vandaag. Maar om af te sluiten nog 1 kletspraatje: Hein, niet de 'magere' maar de 'dikke' heeft ondekt dat het 'gras niet altijd groener is aan de andere kant van de heuvels'. Een andere zin dan Ramses Shaffy (1933-2009) zong, "niet" zingt hij niet.
Veel lawaai, veel gedruis, veel striemende druppels, dat is de weersgesteldheid op deze vroege vrijdagmorgen. Aan de koffietafel luister ik naar een gouwe ouwe van Dean Martin (1946-1995) 'Everybody loves Somebody'. Heel toepasselijk voor de 21e huwelijksverjaardag van ons koninklijk paar. In 1999 huwde de freule Mathilde d'Udekem d'Acoz met onze kroonprins Philippe/Filip/toen Flupke in de volksmond. Ze zal toen wel blij geweest zijn dat haar achternaam/ familienaam veranderde in de veel kortere naam 'Van België/ De Belgique/Von Belgien. Nu heeft ze keuze van gebruik, afhankelijk van de taal die ze moet spreken als echte Belgische koningin. Haar geboortenaam moest telkens volledig uitgesproken of geschreven worden wat als kind toch een hele opgave zal geweest zijn. Maar ze hadden als koppel geluk, niet alleen in de liefde maar ook voor de samenstelling van hun gezin. De periodieke onthouding, als anticonceptiemiddel, was op die dag al bijna 70 jaar goedgekeurd door Het Vaticaan. Heel belangrijk voor deze christelijke en katholieke familie. Geboortebeperking en huwelijkse seks, is in de meeste gezinnen een belangrijk thema: hoeveel kinderen, welke pil en wie moet ze nemen, welke sterilisatie en wie laat het doen. Essentiële en levensbelangrijke thema's. Vandaag zijn er nog mensen die een verjaardag vieren, zoals Jean-Marie Pfaff, naar eigen zeggen de beste keeper van België aller tijden. Dat zal ik maar geloven want van keeperen heb ik geen verstand. Hij blaast in kleine kring 67 kaarsjes uit. Een troubadour, kleinkunstenaar, viert ook zijn verjaardag. Roel van Bambost (°1942). Samen met Miek brachten ze als duo onvergetelijke liedjes zoals, Jij en Ik, Jantje's hoofd dat is ontploft, Het verdronken Land van Saeftinge, De grote Revolutie, Jan met de Pet.....En de patroonheilige van de dag is Sinte Barbara, die door de smeden, metalurgisten, brandweer gevierd wordt met een etentje.
Gisteren kwam er dan heuglijk nieuws over de vaccins. Meteen werd ook duidelijk in welke groep ik zal zitten om een prik te krijgen: 1b. Ik vorm en behoor bij een risicogroep te weten 'de 65 plussers'. Het vooruitzicht om toch weer mijn kinderen en kids onbevangen te kunnen ontmoeten doet me goed. Maar eerst moet ik, en iedereen, door de 'blokjeskerst'. Feestvieren op verschillende dagen met verschillende groepen. Het zal niet één dag feestvieren zijn, maar een wekenlange schranspartij. Je kan het ene familielid niet minder geven omdat er al een uitgebreid etentje is geweest voor een ander. De consumptie van alcohol zal navenant zijn en misschien zelfs erger dan tijdens de grootste braspartij. Ze zal dagenlang of wekenlang aanhouden. Gelukkig is dat niet mijnen dada, ik wil ten alle prijze een nuchter hoofd houden. Je zal wel een verslag krijgen en mijn bedenkingen van al mijn mini-feesten in één van mijn volgende 'memorialen', mijn aantekenboek oftewel mijn blog. Ciao.
Motregen gisteren en daar word ik ook nat van. Ik besloot wijselijk om droog te blijven en zoals Maggie het zo dikwijls uitriep, blijf in uw kot!, heb ik dat ook wijselijk gedaan. Televisiedag maakte ik ervan. Altijd nuttig om op die manier de rest van de wereld eens te verkennen en te zien wat ik zou moeten weten. De eerste halte was Villa Politica, in het Vlaamse Parlement. Er is plaats voorzien voor 124 verkozen parlementsleden die met belastingsgeld van iedereen betaald worden. Tien man en een paardenkop was aanwezig. Een die keuvelde over de woorden van een federaal minister en de tien anderen waren aan het spelen op hun smartphone. Corona en de anderhalvemetersamenleving zijn vanzelfsprekend de verontschuldigingen om niet aanwezig te moeten zijn. Dat virus is de reden dat ze met niet meer mensen in de koepelzaal kunnen zitten. Een uitleg als een ander. Verder gezapt naar 'Say yes to the dress'. De meest onmogelijke figuren worden in een strapless jurk geregen. Dat is het juiste woord, geen rits of knoopjes die een trouwkleed sluiten maar veters, zoals ik in mijn sneakers heb. Een paar mensen eromheen geven de nodige ooooh's en aaaah's bij het verschijnen van de bruid in spe. Toch weeral goed dat ik de trouwmode in ogenschouw heb genomen. Je weet maar nooit of ik 'The love of my life' op mijn ouwe dag nog eens tegenkom en in het huwelijksbootje wil stappen. Dan zal het wel met bovenstaand liedje van Queen zijn, een hele mooie song trouwens. Het volgende evenement dat ik tegenkwam was de zender 'F' fashiontelevisie arround the clock. Ik keek mijn ogen uit, niet naar de ontwerpers, designers, couturiers, de kleding of de accessoires maar naar de skeletten die mannequins genoemd worden. Een orthopedist kan leren hoe de beenderstructuur eruit ziet en hoeveel beentjes het menselijk lichaam bevat als hij die levende paspoppen ziet passeren. Bij geen van allen kon er een glimlachje af. Het zal waarschijnlijk pijnlijk zijn om zonder enige vetbuffer aan voeten en benen rond te lopen en te paraderen op stiletto's. De volgende zender die ik de moeite vond om eens bij stil te staan was een Vlaamse muziekzender. Daar waren juist drie mannen aan het kwelen. Waarom ze de liefelijke naam uit één van Shakespeare's beroemdste werk hebben gekozen, gaat mijn petje te boven. Een Romeo zoals die voor mijn geest staat, zie en hoor ik in geen van de drie heren. En natuurlijk kom je ook de The Kardashians tegen. Die hebben van het opvullen van ogen, wangen, lippen, boezem en achterwerk hun levenswerk gemaakt. Ze verdienen er wel veel geld mee en laten iedereen ervan genieten door hun show. Een boeiende namiddag. Ik sluit met de speciale woorden van deze week. De 'vaccinado' (welgestelde gepensioneerde die zich laat vaccineren)) wandelt niet met de 'kinderwagen' maar met een 'hondenvoiture' op de dijk. Af en toe eens neervallend op een half 'vermolmde' bank omdat het hondje af en toe de pootjes moet strekken. Tot morgen.
Ik had het moeilijk om op te staan. Maar met een hond in huis, is blijven liggen geen optie. Dus maar uit mijn veren gestapt om buiten naar het grijs van de beginnende dag te kijken. Mijn manneke kent geen genade en wil van bij het krieken van deze woensdagochtend zijn balspelletje doen. Gelukkig is dat iets waar ik niet bij moet nadenken want mijn geest is nog aan het ontwaken. Eens ik weer kan denken en wakker, ben ik in staat om het nieuws van de dag te lezen, dat eigenlijk van gisteren was. Ik zeg dan telkens: je pense donc je suis, je suis donc je pense, n'es-ce pas? Mijn geliefde uitdrukkingen van René Descartes (1596-1650) en Jean-Paul Sartre (1905-1980). De krant brengt verslag van de vaccins, de winkelende medeburger, de diplomaat die zich bezondigde aan een wild feestje, de terreur van een automobilist, misschien nog een prinses op komst, en nog wat nieuwe woorden voor het woordenboek van corona. Want Van Dale doet een enquête over het woord dat mag blijven van dit speciale jaar. Ik stemde voor de 'anderhalvemetersamenleving' Het is het langste woord maar ik heb daar het meeste last van. Dat gezegd en geschreven zijnde, beginnen de andere werkzaamheden van mijn dag. Internet, Wifi in gang zetten, wat deden we vroeger? Ik heb er tot mijn scha en schande geen idee meer van. Wat maakt het ook uit, ik leef vandaag met alle gemakken vandien. Die zorgen ook dat ik iets kan oprakelen over lessen Nederlands, nog wel Middelnederlands. Dat zat ook in het lessenpakket van toendertijd. Ik kwam ertoe door de heilige van de dag: Jan Van Ruusbroeck (1293-1381) mysticus. Een augustijnermonnik die als enige zijn ideeën in het Nederlands noteerde en nadien vertaalde men het naar Latijn. Er kan gezegd worden dat zijn werk, na dat van Anne Frank (1929-1945), het meest vertaalde Nederlandstalige werk is. Dit om het belang van deze auteur ' De Wondebare', een geestelijke leidsman, te onderlijnen. Hij ervoer op een uitzonderlijke manier Gods tegenwoordigheid. Maar ons laat hij in zijn geschriften kennis maken met onze taal in de Middeleeuwen. Ik denk dat het daarom was dat ik me deze naam herinnerde: de kenismaking met het Nederlands van zovele eeuwen terug. De titels van zijn werken zijn juweeltjes en de inhoud diende als richtlijnen voor zijn medebroeders, de begijnen en gewone gelovigen: dat rijcke der ghelieven, de gheestelike brulocht, vanden blinckende steen, vanden vier becoringhen,vanden kerstenghelove, vanden seven sloten, vanden seven trappen, vanden twaelf beghinen, boecsken der verclaringhe.... Als je de titels bekijkt denk je meteen aan de albums van Suske en Wiske. Kennismaken met deze Jan? Doe dan de 'Ruusbroec' wandeling in Vlaams-Brabant. Met het Zoniënwoud als centraal punt, het arboretum van Groenendaal met zijn 400 soorten bomen, allemaal dichtbij Hoeilaart. Dat is de streek van onze heilige van de dag, die daar in het bos en klooster zijn gedachten neerpende. Een gezonde omgeving, toen en nu. Voor al mijn lezers een gezonde wandeling die misschien een inspiratiebron kan zijn.
Alle plooien gladgestreken bij het uitwuiven van la grande dame van het VRTnieuws. Grote, kleine en geen irritaties zijn vergeten en alleen het positieve blijft hangen en zo hoort het ook na 42 jaar Martine op het scherm. Ik ben nieuwsgierig naar de volgende leading lady of leading man! Op deze gure herfstdag begint volgens de astronomen en de meteorologen de astronomische winter. Eén december ook het begin van het 'pensioen' voor velen, zoals hierboven reeds één iemand aangehaald. Die staan voor dé uitdaging van hun leven: opnieuw beginnen met een blanco bladzijde. Figuurlijker kan deze dag niet zijn, de winter van het leven start. De eerste dagen voelt aan als verlof en zijn zeer prettig. Een vrijheid die men nooit gekend heeft. Er was bijna altijd een baas boven baas. Dit is de periode dat jezelf alles in handen neemt en dat is wel onwennig. Het duurt ook een tijd vooraleer de draai en de keer gevonden is. De interesse in iets nieuws moet groot genoeg worden om de bezigheden de voorgaande 65 jaren te vergeten. Een nieuw onbezoldigd beroep vinden dat een even grote invulling kan betekenen als de betalende jaren. Het is een gigantische zoektocht die alleen moet gebeuren. Het is zoals op expeditie gaan. Zoeken, met vallen en opstaan. Ik doe nog iedere dag mijn ontdekkingen. Zeker deze tijd van het jaar is dat echt wel plezant. Zo een tocht hoeft daarom niet fysiek te zijn, er is van alles te vinden zonder dat men de benenwagen, bus, tram, trein, auto of vliegtuig moet nemen. Op excursie gaan met de verbeelding. Het helpt natuurlijk als men zo een beetje vanalles gezien heeft in de jongere jaren en hoe alles eruit ziet. Een beeld hebben van bloemen, planten, bossen, bergen, huizen, kerken en alle andere schatten. Die helpen om een trip te visualiseren en om een reis te maken in de verbeelding. De teleurstelling bij het zien van een veel geprezen natuurwonder of bouwwerk is niet aanwezig bij dergelijke uitstap. Dat heb ik een paar keer als kind ervaren. Als kind zijn woorden 'recht' niet anders te interpreteren dan kaarsrecht. In 1958 ging een familieuitstap richting Expo 58. Door de verbreding van de A12, een aansluiting op de N16 was het vanuit St Niklaas via de vernieuwde Temsebrug, een fluitje van een cent om aan de Tentoonstelling te geraken. Men kon 'snel' en 'recht' naar Brussel rijden, zei mijn vader. Ik heb alleen een grote teleurstelling gekend want dat 'recht' van mijn papa was met vele, vele bochten en duurde toch nog lang. Ik kan nog dat gevoel van teleurstelling opwekken telkens er iets niet is dat ik denk dat het zou moeten zijn. Behalve dat gevoel heb geen enkel ander beeld meer van die dag. Dat vermijd ik allemaal met in mijn fantasie te reizen. Heugelijk nieuws voor al de shoppers die hun portemonnee zo vlug als mogelijk willen leegmaken. Wel is het zonder een koffiepauze, die shops blijven toe. Maar ik neem nu mijn pauze met mokkakoffie en versnapering.
In normale tijden is Black Friday de koopjesdag voor de fysieke winkels. Als reactie was er een dag met kortingen bij de webwinkels, de maandag na die zwarte vrijdag. Een internet gebeuren, een Cyber Monday. Dit jaar is het alleen maar 'cyber' geweest, met ongeloofelijk veel aankopen via het internet. Tegen heug en meug heeft de politieke wereld en de virologen de toestemming gegeven om de gewone winkels te openen op 1 december. Een voorproefje was er met de lichtspektakels in Brugge en Brussel. Het was drummen om de gekleurde lapionnekes te zien, die bewogen en dansten op muziek. Geef het volk 'brood en spelen' om het tevreden en koest te houden. Dat was voor mij de teneur van dit weekend. Dat is al een zéér oud gezegde, neergepend in het Latijn: panem et circenses. Juvenalis (60n C-133?-140?nC) een Latijns dichter ten tijde van keizer Nero, schreef de uitdrukking neer in één van zijn vele satirische werken 'Satire X'. Kort gezegd: de gunst van het volk winnen door oppervlakkige behoeften van het volk te lenigen nl eten en vermaak geven. In Spanje klaagden de intellectuelen van de 19e-20e ook over goedkoop en bruut amusement: pan y toros, brood en stierengevechten. Het is wel van alle tijden dat de machthebbers het gepeupel moeten koest houden met een floche zoals op een kermismolen: gratis rondjes draaien, gratis kijken naar mooie lichtjes, gratis vermaak, gratis parkeren, gratis vervoer. Juvenalis bedacht ook een andere spreuk: men sana in corpore sano, een gezonde geest in een gezond lichaam. Ik kan wel zeggen dat ondanks deze gezegdes, die zo oud zijn als de straat, een waarheid als een koe zijn; iets dat overduidelijk is, iets waar men niet omheen kan door de evidentie. In de Middeleeuwen haalden de christelijke moralisten Juvenalis vanonder het stof en sindsdien zijn die twee spreuken gemeengoed geworden. Te pas en te onpas gebruikt.
Ik heb weer een wijs man leren kennen door het citaat van de dag: Hoe kunnen ze zeggen dat mijn leven geen succes is? 70 jaar heb ik genoeg te eten gehad en ben ik eraan ontsnapt opgegeten te worden! Dat is van Logan Pearsall Smith (1865-1946), een essayist, criticus, aforist, epigramist, en een expert in godgeleerden en godgeleerdheid van/in de 17e eeuw. Ik ben al die -isten gaan opzoeken om te begrijpen wat hij allemaal deed. Kortweg, een schrijver die alle genres probeerde en wat opzoekwerk deed. Zoals ik dus, ik schrijf, ik probeer en doe opzoekwerk. Maar hij heeft mooie woorden gezegd zoals hierboven en ook het volgende: geef mij een bed en een boek en ik ben gelukkig.
Iedereen zou kunnen denken dat een 29e november, grijs en grauw, alleen maar een depri dag kan worden. Als je zou vragen hoe een novemberdag oogt, zou je hem beschrijven zoals hij vandaag is. Awel, dat is nu eens echt verkeerd. Voor niets of niemand op een eerste impressie, indruk of vastgeroest idee afgaan. Met een open 'mind' deze verse dag eens bekijken en betreden. Akkoord, bij de eerste aanblik ziet hij er niet al te aantrekkelijk uit voor een zondag, maar ik zal proberen er een vrolijke dag van te maken voor de lezers en de vrouwelijke tegenhangers, om niet lezeressen te moeten zeggen (wat ik nu toch weer doe). Ik ben gewoon van mijn eigen plezier en lachmomenten te zoeken als de buitenwereld er niet voor zorgt. Geen inspiratie met het Vlaamse woord van de dag, hoevekaas. Triestiger was het gesteld met het woord van Van Dale: piekvervuiler. De lucht is vuil genoeg om daar nog meer woorden aan te verspillen. Het citaat van de dag kwam van de Dalai Lama (°1935) de veertiende (?) in de rij van de Tibetaanse boeddhitsische spirituele leiders: Waar het verstand ophoudt, begint de woede. Daarom is woede een teken van zwakte! Een mooi gezegde maar niet voor te lachen. De heiligen eens raadplegen, toch altijd een specialeke en dikwijls verrassend. Twee heiligen Saturninus, één aanbeden in Rome en één in Toulouse, allebei uit dezelfde periode ca 300 na C. Ik weet liever wat meer over de planeet Saturnus dan over die oude grijsaards waar er een aanroepen wordt voor mierenplagen te doen stoppen. De planeet is véél interessanter. Vandaag is ze te zien na zonsondergang in het ZZW. Met een verrekijker kan je zelfs de ringen zien niettegenstaande ze op 1583 miljoen km ver is. Voorwaarde is toch een beetje helder weer. Maar november heeft na helder weer (gisteren), nu sombere mist, ook nog vorst in de kist (vannacht). Zegt een weerspreuk. De boeren lieten zich door de spreuken leiden om te zaaien, te oogsten, te maaien. Ze bevatten veel waarheid en kloppen evengoed als het weerbericht en korte termijnvoorspellingen van Frank, Sabine en Bram. De spreuken en gezegden waren voor de boer belangrijk en ontstonden door eeuwenlange observaties. Vandaag: ijs op de dag van Saturijn, het weer maakt korte metten met dat venijn. Maar ik heb nog altijd niet gelachen, tot ik een andere heilige vond: Sint Pannekoek en vandaag is zijn feestdag. Ooit al van gehoord? Jan Kruis (1933-2017), tekende gagstrip "Jan, Jans en de kinderen" voor het weekblad Libelle van 1970 tot 2000. In de schoolagenda van "Jan, Jans en de kinderen" van 1986-1987, bedacht hij "Sint Pannenkoek" te vieren op 29 november. De hausse, fictieve traditie en echte navolging kwam er eerst door de studentenclubs, dan in de kerken en de gezinnen. In 2005 verzon Jan Kruis, het "Evangelie van Sint Pannekoek", een verhaal van monnik Gerrit uit de 12e eeuw in een klooster aan de Rotte, een veenrivier in Zuid-Holland. In 2016 gebeurde er de oprichting van het Nationaal Comité Sint Pannekoek, in Nederland. Toch leuk nietwaar? Iedereen een glimlach? Wel, dan nu pannenkoeken eten!
Tijd heeft vleugels en geen teugels. Dat stel ik weer eens vast op een zaterdag. De dagen en uren vliegen. De hemel is 's morgens een spektakel. De zon geeft al een rode gloed aan de horizon, maar aan het firmament zijn nog duidelijk Mars, Venus, Neptunus, Mercurius en Uranus waar te nemen. Hopelijk waren het geen simpele sterrekes dat ik zag. Dat is dan een gratis cadeau als ik vroeg opsta en er een wolkenloze koepel boven mij is. Hoera, hoera, hoera, de niet-essentiële winkels mogen openen. De cadeaus met bijhorende kortingen, zullen de deur uitvliegen. Ik ben blij voor al die grossisten. Eindelijk zullen ze een beetje van hun speelgoed, kerstbollen, slingers en kerststallen verlost geraken. Spijtig, ik moet wel op mijn honger blijven zitten. Ik wil alleen een schoon coiffure hebben en de kappers moeten dicht blijven. Maar daarom ga ik nog geen kapsalontoerist worden. Daar doe ik niet aan mee. Het is nu eenmaal zo, c'est la vie. Dan loop ik er maar met witte stekels en krullen rechtdoor bij. Ik zal niet de enige zijn.
Een soeplepel a day keeps a doctor away. Ik dacht dat het artikel over een 'appel' zou gaan want dat is daarvoor de gangbare uitdrukking om ieder kind en volwassene fruit te doen eten. Telkens weer ben ik versteld dat ik weinig weet van gewone dingen. Iets vanzelfsprekend, zoals bv vaseline. De naam alleen al doet me nog zoals een bakvis grinniken samen met mijn vriendinnetjes. We moesten lachen om het woord 'vaseline' niettegenstaande we niet wisten waar het voor diende. We gedroegen ons als 'groten' en toonden dat we al alles van de wereld wisten. Maar in feite ware we onschuldige naïeve schapen die alleen wisten dat ze om dat woord moesten lachen. Ik heb 60jaar gewacht om een woordje uitleg te krijgen over die vetsubstantie. De geschiedenis: Robert Cheesebrough (1837-1933) een scheikundige. Hij had al lampolie uit potvissen gedistilleerd, maar dat was niet rendabel en hij zocht andere bronnen van inkomsten. Hij hoorde van de ontginning van aardolie en was fel geïnteresseerd bij hetgeen aan de boorkoppen bleef hangen. Hij stelde vast dat de arbeiders, ondanks het ruwe werk, zeer zachte handen hadden en ging het product bestuderen. Zo kon hij de vette substantie, een wegwerpproduct van de petroleum, recuperen en het als zalf op de markt brengen. Het afval, de rod wax, petroleumgelei, verpakte hij in een blauw-wit doosje, met zijn logo, dat hij patenteerde. Hij bracht het op de markt als 'Wonder Jelly' met merknaam 'Vaseline'. Een afkorting van het Duitse Wasser, dat hij uitsprak als Vahser, en de Griekse naam voor olie, eleion. Het gebruik was in de eerste plaats voor afdichting van wonden, later als glijmiddel. Tallos zijn de seksgrapjes daarover. Hij hield er ook van iedere dag een soeplepel van dat goedje te nemen voor een lang en gezond leven te hebben. Hij is dan ook 96 jaar geworden. Ik ga dat toch niet proberen.
Als ik 's avonds mijn hoofdje te rusten leg op mijn donshoofdkussen, overloop ik eens de dag en kijk ik naar de dag van morgen. Ik probeer een agenda op te maken van alles wat ik zou moeten doen. Eigenlijk is het simpel, doen wat ik van plan was de voorbije dag te doen en wegens mijn uitstelgedrag er niet van gekomen is. Telkens is er ook weer de vraag die ik stel: wat is morgen mijn gespreksonderwerp in mijn blog? En telkens is er hetzelfde antwoord: ik zie wel wat ik tegenkom en interessant genoeg is om er papier aan vuil te maken. En telkens verschiet ik weer dat er iets op mijn weg komt waar ik meer over wil weten. Iedere dag is er een verwondering, een wetenswaardigheidje. Naast de krant zijn er nog duizend en één dingen die ik bekijk. Niet het sprookje of de vertellingen van 'duizend-en-één-nacht' natuurlijk. Alhoewel dat sprookjes uit het Oosten best volwassen leesvoer zijn. Maar er is zoveel te vinden en te lezen dat de uren voorbij vliegen en het middag is eer ik het in de gaten heb. Vandaag kwam ik Anders Celsius (1701-1744) tegen. Een naam die we iedere dag gebruiken en horen. Ik, en ik niet alleen, wil het getal voor de 'C' kennen. Zeker om practische redenen: een pull meer of minder aandoen, een regenjas of paraplu bij de hand hebben ja dan nee, zuidwester op het hoofd of de haren maar laten waaien in de wind. Een weerbericht is van levensbelang geworden. Wel Anders Höjen werd op deze dag, 319 jaar geleden geboren in Uppsala. Eens hoogleraar in de astronomie, verlatiniseerde hij zijn naam, zoals toen gebruikelijk, naar Celsius. Ik heb zo eens de foto, schilderij, van deze man goed bekeken. Menig vrouwmens zou jaloers worden op zijn mooi gevormde lippen. Lipinjecties, Botox, fillers, met minimale invasieve of niet-invasieve chirurgie, gebeuren nu om vollere lippen te hebben. Veelal soms belachelijk en overdreven en doen de mond op de kwaak van Donald Duck lijken. Gaggelen doen ze gelukkig nog niet, de taal is nog begrijpbaar ondanks de vorm van de lippen. Dus ja, mooie lippen, daarom nog geen mooie man, maar wel een slimme. Alom bekend is zijn celsiustemperatuurschaal uit 1742 geworden, die iedere dag meermaals over de tong gaat. Alleen nam hij 0° als kookpunt en 100° als vriespunt. Maar een jaar na zijn dood, wisselde Carl Linnaeus (1707-1778), om practische redenen, de graden van kook-vriespunt om. Carolus a Linne, Latijnse naam, was een Zweedse arts, plantkundige, zoöloog, geoloog die door zijn werken, Systema naturae (1735) en Species plantarum (1753), een begin gaf voor de wetenschappelijke naamgeving van dieren en planten. Hij werd in de adelstand verheven en noemde zich dan Carl von Linné. Toen had men met een minimum aan studie nog een maximum aan diploma's. Hoeveel studenten zouden daar voor tekenen?
Een apart katern in de krant voor Diego Maradona, verheven tot voetbalgod. Amper 60 jaar geworden, 60 levens geleefd, een 30 tal op een voetbalveld. Voor de rest, alle geneugten en orgiën beleefd. Afkicken, opnames in hersteloorden en eens vrij, terug herbeginnen van voor af aan. Met troetelnamen als El Diez (nr tien op zijn shirt) en Pelusa oftewel Pluisje vanwege zijn haardos, zijn lichtvoetigheid op de pelouse. Wat er ook van zij, in Argentinië werd omwille van zijn overlijden, 3 dagen 'nationale rouw' afgekondigd. Argentinië is dan ook een land dat het voetbal in zijn hart draagt. Ondanks dat er nog een levende Argentijnse 'nr tien' rondloopt en actief is, Lionel Messi, moet die het toch afleggen tegen de flamboyante Diego, die iets te uitbundig omgesprongen heeft met de verboden middelen. In het leven moet je geen engeltje zijn om na de dood een godenstatus te krijgen in de 'volksport' bij uitstek: voetbal. Maar wie ben ik om kritiek te uiten voor de aanbidding van een held van de bal? Ik heb ook een bewondering voor een man die van uitspattingen hield, zoals Freddie Mercury. Zo zijn er nog, die rocktemppels vol met aanhangers kregen op hun begrafenis, niettegenstaande het bengels waren bij leven, bijvoorbeeld André Hazes. Terwijl ze mij altijd voorhielden braaf, gehoorzaam en alles te laten wat niet mocht en mag, zal ik nooit op zo'n hoogte komen en aanbeden worden. Maar ik hou van soberheid niet van feestjes of slemppartijen. Dat zal me in de komende feestdagen weeral goed van pas komen. Geen feestgedruis! Ik heb aan al dat schransen ook geen behoefte of een boodschap. De slogan 'nodig een eenzame uit' heb ik niet bedacht en zal ik nooit uitspreken. Ik voel me niet eenzaam of alleen als anderen vieren. Het feest is een commerciële bezigheid geworden. Het oorspronkelijke feest en betekenis is volledig teloorgegaan. Dat staat dan wel in schril contrast met Thanksgiving in de USA, waar het kleinste kind de betekenis weet van deze feestdag. Iedereen weet waarom er een klaargemaakte kalkoen op tafel komt. Men dankt met een gebed voor de goede oogst en alle zegeningen van het voorbije jaar. Het is een familiefeest gevierd op de 4e donderdag van november. Op vrijdag is er een vrije dag en samen met het daarop volgend weekend, geeft dat de Amerikanen 4 vrije dagen. Wat onthoud men in Europa? Black Friday, een korting koopjesdag. Consumeren, kopen met zgn afslag, uitgeven, spenderen, niet meer en niet minder. Zo wordt in het Oude Continent alle betekenissen van speciale dagen, zaols Kerst, Pasen enz herleid tot een betaalde dag, verlof, geld of consumptie. Dagen zonder betekenis.
Vrienden maak je met het hart, niet met de tong of de vuist. Aldus Evert du Marchie van Voorthuyzen, politicus (1824-1894) maar het is best mogelijk dat het Everard enz. predikant (1901-1986) was, die de woorden sprak. Beiden 'Heer' van ontelbare gemeenten en behorend tot de hoogste West-Europese adel. Maar het is een mooi citaat dat best past in mijn berichtgeving vandaag. Beste vrienden geschiedenisliefhebbers, jullie hebben nog enkele uren de tijd om vlug de taal van Molière bij te spijkeren. Op 'La Une', de tegenhanger van de VRT, is er de documentaire " Les Enfants de la Collaboration" om 20u25. Het is geen reeks zoals we die op de VRT konden volgen. De nazaten van Waalse colloborateurs waren niet geneigd iets te vertellen. Iets meer dan een handvol kinderen werden bereid gevonden om de levensloop van hun voorouders te belichten. De repressie was er dan ook harder dan in Vlaanderen, waar de collaboratie gebeurde 'voor de Vlaamse zaak'. In Wallonië hebben ze geen kapstok gevonden waaraan ze hun houding konden aan hangen of vergoelijken. De belangrijkste gesprekspartner in deze documentaire is dan wel de kleinzoon van Léon Degrelle (1906-1994) stichter van de fascistische beweging Rex, José Antonio De La Rosa Degrelle. Nog altijd in beate bewondering voor zijn opa. Hij sprak vrijuit want in België vertoeft hij niet zoveel. Aan de naam kan je merken dat het een Spanjaard geworden is, want Degrelle verhuisde na de oorlog naar Malaga, waar hij overleed. Het heeft zo moeten zijn en waarschijnlijk ongewild of onbewust: Maurice De Wilde zou vandaag 97 jaar bij leven zijn. Maar in 1998 kwam er een einde aan de beruchte nieuwslezer, onderzoeksjournalist, documentairemaker, televisiemaker bij de toenmalige Openbare Omroep. Ze hebben bij de Franstalige omroep geen tegenhanger gevonden van Maurice De Wilde, die de pieren uit de neus haalde van eenieder die hij kon vinden die, volgens hem, 'laakbaar' gedrag had vertoond in de oorlogsjaren en daarvoor. Het leverde bij tijd en wijlen soms héél gênante geprekken en interviews op. Door zijn harde aanpak van de ondervraagden, getuigen of hoe de mensen genoemd mogen worden die hij voor de camera of microfoon kreeg. Wel was zijn reeks 'De Nieuwe Orde' hét gespreksthema van de dag en door duizenden bekeken en ook geapprecieerd voor de informatie verkregen. Vooral voor degenen die het niet meemaakten en hopelijk nooit moeten meemaken. Oorlog, de uitwassen, verklikken, drijft een wig tussen mensen. Vrienden worden vijanden en wantrouwen beheerst het leven van iedere dag. Al 75 jaar is er peis en vree in onze contreien en laten we dat zo houden. Vechten voor een mening, een godsdienst, een taal of een gelijk halen, moet in gesprekken en debatten kunnen. Niet met wapens en het offeren van mensenlevens. Nu levert iedereen wel een gevecht tegen een onzichtbare vijand. Dat is niet al marcherend en in het gelid met ijzeren discipline, maar op onze gekleurde sneakers zonder schaamte. En avant, marche.
Je hoeft niet alles te weten, het is genoeg te begrijpen. Het citaat van de dag van J Zand. Niet gevonden wie er achter deze naam schuilgaat. Maar dit gezegde past wel bij de belangstelling voor het verdwijnen van Pompeii, niet ver van Napels. Telkens er een speciale ontdekking is in de goed geconserveerde archeologische site van deze stad, haalt ze het wereldnieuws. De vernietiging is van het jaar 79 van onze tijdrekening. Eeuwenlang zat alles onder een dikke laag puin van ettelijke meters. Pas rond 1800 is er interesse en begon men met de eerste zoektochten naar de verdwenen stad. Guiseppe Fiorelli (1823-1896) besefte vrij vlug dat men systematisch en voorzichtig van boven naar beneden moest afgraven om niks te vernietigen van eventuele vondsten. Mensen en dieren werden bedolven maar hun vormen bleven herkenbaar nadat al het organisch materiaal verdwenen was. Daardoor waren er holle ruimtes ontstaan die de archeoloog opvulde met natuurgips uit Parijs. Op die manier zijn er al een 1000 tal mensen en sommige dieren in hun vluchtpoging geconserveerd en zichtbaar gemaakt voor het nageslacht. In 1982 begon men met een onderzoek naar deze dodelijke uitbarsting van de Vesuvius. Vastgesteld werd dat dit in 2 fases gebeurde. Op 24/10 een 'plinische eruptie' (Plinus de Jongere was aanwezig en beschreef de toestand): dodelijke gassen die de eruptie voorafging. Op 25/10 spuwde de vulkaan hete 'gloedwallen' en 'lavakoepels'. Zijnde lava, viskeus lava, gas, rotsen en as die de omgeving verduisterden en de stad bedolven. Door het vinden en blootleggen van dit gebied heeft men het leven van iedere dag in het Romeinse Rijk van die tijd, toch gedeeltelijk, kunnen visualiseren en reconstrueren. Belangrijk voor onze geschiedenislessen.
Nog een paar weetjes tussenin. De technische dienst van de stad Oudenburg heeft tekst en uitleg gegeven bij de verlichte kerstpiemels. Ze maakten in augustus de versiering, een kerstbal op een stok. De controle van de lichtjes gebeurde pas de eerste avond van gebruikname. Iedereen heeft toch meer plezier nu, dan gewoon een verlichte kerstbal op een stok te zien. De tijden zijn zo al saai genoeg. Goed nieuws is er ook van het Agentschap Natuur en Bos. De aanpak van de meeuwenplaag ziet er goed uit. De vogels moet men behouden, ze horen bij de zee. Alleen de broedplaatsen moet men onder controle houden. Dat lukt door hen te misleiden met een plastiek ei.
Ik heb mijn dagklapper geraadpleegd. Mijn almanak van de speciale en memorabele gebeurtenissen van de dag. Het is een R.I.P dag. Een herdenking van Freddie Mercury alias Farrokh Bulsara, geboren in Zanzibar, nu Tanzania, op 05/09/1946, overleden in London op deze dag in 1991. Nu ik zo het geboortejaar eens bekijk, hij zou ook geen jeune premier meer geweest zijn. Hij besefte wel dat er ooit een einde zou komen aan zijn podiumacts. Een zijweg was hij al eens ingeslagen met Montserrat Caballé (1933-2018). Even overweldigend van présence dan zijn carrière als frontman bij Queen. Er zijn genoeg optredens en concerten, video's en clips om vandaag extra te genieten van zijn optredens en songs. Luisteren naar : The great Pretender, Bohemian Rhapsody, Under Pressure, Love of my Live, I want to break Free, en nog honderd andere aanstekelijke songs en beat.
Chagrijn is een raar woord. Als ik het het woord ontleed, komt er in niets tot uiting dat het een slecht humeur weergeeft of zegt dat ik boos ben. Ik zie 'cha' en denk dan aan cha cha, een dans of een caramelkoekje, 'grij' waar de 's'of de 'p' is weggevallen, 'nig' is dan weer een 'j' die ontbreekt om 'nijg'of een 'e' van neig. In al de woorden is er geen synoniem van opwinding die deze jagger heeft, te vinden. Ik maak me druk om bijna gepensioneerde en pas gepensioneerden dokters, profs, politici, die nu protesteren tegen de onheuse behandeling van de senioren. Wel, laat ik het zo zeggen, toen jullie allemaal nog op een beleidsniveau actief waren moesten de Jong Actief Gepensioneerden, niet bij jullie langskomen met discriminerende feiten. Ik was toen volgens jullie bv niet meer mee met facebook, twitter, facetime, tweets, hashtags, skype en alle andere nieuwe communicatiemiddelen. Ik wist ook niet hoe de wereld veranderd was en ineen stak. Ik had geen idee hoe het er op de werkvloer aan toe ging, ik had geen weet van de interactie met baas en collega's, ik ervaarde niet meer het hoge tempo, de stress van werk, enzovoort enzoverder. Dat klopt gedeeltelijk. Ik heb geleerd om 'gewoon' te spreken, face to face, met collega's, bazen, beleidsmakers, familie en vrienden. Ik leerde dat afspraken nagekomen moesten worden. Ik heb geleerd dat engagementen correct moesten nageleefd worden zonder trucs te gebruiken om er onderuit te komen. Ik heb geleerd om een brief te schrijven, al of niet zoals de regels het willen en met en zonder fouten. Ik begrijp nog alle woorden en versta Nederlands, Vlaams en West-Vlaams. Nu sommigen zelf in die groep belanden van de senioren en ze het maatschappelijk en sociaal onderscheid aan den lijve ondervinden, is het met boeken, publicaties en artikelen alle hens aan dek. Nú is het ingrijpen van de overheid noodzakelijk. Weet ook dat jullie nú geen impact meer zullen hebben, jullie tijd is ook voorbij. Het wordt alleen maar erger. Als je zeventig bent en gezond moet je niet zagen en als je zeventig bent en gezond moet je niet klagen. Mijn ervaring van de laatste weken.
Het voornaamste kenmerk van een evenwichtige geest, is het vermogen om zich aan iets vast te hechten en zichzelf als gezelschap te aanvaarden. Woorden van de stoïcijnse filosoof Seneca (5vC-65). Het citaat van de dag. Hij stond voor de innerlijke vrijheid en individuele autonomie. Ik kan me vinden in de woorden van deze moralist zonder dat hij een zedenpreker was. Werd door de wrede keizer Nero verplicht om de gifbeker te drinken. Toch gruwelijke tijden toen, zeker als je niet handelde zoals de baas het wilde. Toch klinkt het ook heden ten dage nog bekend in de oren. Ik wilde zeggen 'zonder gifbeker' uitgerangeerd, maar dat klopt ook niet helemaal. Voorbeelden genoeg hoe tegenstanders met een drankje uitgebonjourd worden.
Mijn compagnon de route heeft zich al met een kauwbeen aan mijn voeten genesteld. Zo begint mijn dag rustig en wel. Mijn ontbijtje is al verorberd en mijn 4e tasje koffie is uitgeschonken. Nu de rest van de gazet bekijken en zien of ik op deze dag nog iets interessants onder ogen krijg. Maar eerst wat ouder nieuws. Niet iedere dag levert de radio memorabele songs, toch niet in de ochtenduren. Het is gewoon 'muziek' in plaats van een Beatle-song uit hun album "With The Beatles". In dat speciale jaar 1963 was er op deze dag, de release van dat album met songs als: All my loving, Roll over Beethoven...en het lied "Please Mr Postman". Dat zouden we in deze tijden moeten zingen. Een beleefd verzoek opdat 'de post' alle bestellingen, pakjes en brieven op tijd zou willen leveren. Maar bij velen is deze dag een kennismaking geweest met moord op een gezagsdrager. Een president, Jack Kennedy (1917-1963), die voor de ogen van de wereld werd neergeschoten in Dallas. Zijn vrouw Jackie (1929-1994), die probeerde uit de wagen te geraken maar terug op de achterbank werd geduwd en het half weggeschoten hoofd van haar man in haar schoot vasthield. De gouverneur van Texas, John Connally (1917-1993) die vooraan in de wagen zat, werd ook geraakt door een 'Magic Bullet' in schouder en dijbeen. De hardheid, harteloosheid en de meedogenloosheid van de politiek werd op die dag geëtaleerd door Lyndon B Johnsson (1908-1973) die de weduwe van de vermoorde president opvoerde bij de presidentiële eedaflegging. Het bebloede roze mantelpakje van Jackie stond symbool voor de tragedie die eraan voorafging. Gewoon als we toen waren om oude kleurloze mannen aan het hoofd van een land of regering te zien staan, nooit een vrouw aan hun zijde, stond iedereen in mateloze bewondering voor dit glamourkoppel. De verafgoding van Jack en Jackie, twee mooie mensen met een formidabele uitstraling kende geen grenzen. Het sprookje van de jeune premier met z'n kunstzinnige dame duurde niet lang genoeg om toen de waarheid achter de facade te achterhalen. Deze dag heeft nog merkwaardige momenten en gebeurtenissen geleverd. In Spanje, werd na de dictatuur van Generaal Franco (1892-1975), bij zijn overlijden terug een koningshuis geïnstalleerd, met Juan Carlos de Borbón en vele namen erachter (°1938) aan het hoofd. De grond is ook deze man te heet onder zijn voeten geworden en heeft een paar jaar geleden wijselijk de kroon aan zijn oudste zoon gegeven. In Duitsland was er in 2005, de verkiezing en benoeming van de 1e vrouwelijke Bondskanselier: Mevr Angela Merkel. Zij heeft Duitsland nog altijd stevig in haar greep.
Een gerontologe, Christel Geerts, schrijft een boek "Meisjes van Vijftig en meer". Ik lees er geen boek meer over. Mijn blog "Een meisje van 1948" en mijn tekstjes, zeggen genoeg en tonen, het beste 'yet to come'. Ik heb daar geen diploma's voor nodig, ik ben ervaringsdeskundige. Want 'geluk' telt 3 essentieële elementen: iets te doen te hebben, iemand om lief te hebben, iets om naar uit te kijken. Aldus Alan Chalmers (°1939) filosoof.
Een vingerknip en de week is voorbij. Ga ik dat ook zeggen van mijn leven: de tijd van mijn leven duurde maar een vingerknip? En toch is er dan in dat kleine lawaaitje van mijn duim en middenvinger heel veel gebeurd voor mezelf en de Blue Dot waarop ik leefde. Ik ga het niet allemaal opnoemen want het is voor de meesten onder de aardbewoners een hele belevenis van begin tot het einde. De grote dingen zijn voor ieder hetzelfde, geboren worden en sterven. En tussenin wordt alles naar persoonlijke smaak ingevuld, toch in onze Westerse samenleving. Het is een ongeziene evolutie dat ik, en iedereen, meemaak. Van nietig celletje naar volledige wasdom en terug naar een nietig celletje in het eindeloze heelal gedurende een handomdraai in de eeuwige tijd. Het is een miezerige dag en daar word ik soms filosofisch en weemoedig van. Dat is niet triestig zijn maar een beetje de beschouwelijke zijde van het leven bekijken en beleven. Dat doe ik meestal op mijn pikkelken terwijl ik geduldig op de weekendkrant zit te wachten. De zeedeining hoor ik altijd en dat is het mooiste geluid, maar verder is alles nog stil rondom mij. Mijn gedachten worden nog niet verstoord gedurende een wijle. En dan zie ik stillekesaan alles wakker worden. Eerst is er de tram die eventjes de stilte doorbreekt, dan de vogels die hun plaats weer opeisen en soms een gevecht voor een tak of electriciteitsdraad uitvoeren, dan een auto van een vroege werker en de eerste wandelaars die hun hond uitlaten. Daartegen is mijn krant gekomen en einde van de bepeinzingen en gewoon terug naar de orde van de dag stappen. Dat is nog 40 dagen tot 2021 en mischien zijn we dan door een prik verlost van dat bolletje met de ontelbare blokfluiten erop vastgepind. Het zou me goed doen om op 01/01 eens al mijn kinderen en kids, broer en schoonzus te zien, dat zou pas een grandioos nieuwjaarsgeschenk zijn. Ik ga maar niet dromen en me met vandaag bezighouden. Het is weer eens geen doodgewone dag te noemen want er zijn verschillende feestelijkheden gepland around the world. Eerst en vooral is het "Hallo-Dag". Bij deze groet ik dus iedereen die mijn blog leest. Verder is er een intense dag "International Survivors of Suicide", hopelijk leven die mensen nu een gelukkig leven. Er is de dag van de "Strijdkrachten", gevierd in Griekenland en Bangladesh. Dag van het Vredesverdrag van Dayton, herdacht in Bosnië en Herzegovina. Een "Dag van waardigheid en Vrijheid" herdacht in Oekreïne. Plezant zal het zeker zijn op het "Olifantenfestival" in Thailand. Natuurlijk is er ook iets te vieren voor de Belgen, maar ook voor de ganse wereld want het is de "Dag van de Televisie". Dus tv-kijken zal de belangrijkste bezigheid zijn bij deze druilige dag. Kijken of er geen film of programma met hemelsblauwe luchten zijn. Zoniet zet ik mijn passe-partout fimpje op "Under the Tuscan Sun". Blauwe luchten, gele zonnebloemen en een romantisch verhaaltje. Meer heeft een mens niet nodig.
Ik heb heel veel goesting om te schrijven. De grote oranje-gele warme bol is al aanwezig maar zelf schijn ik ook. Ik ben het zonnetje in mijn huis! Dat is toch wel straf hé dat ik dat zo kan zeggen. Dat heeft alles te maken met een telefoontje van gisterenavond. Op het einde van een lang gesprek, kwam de afsluiting met de woorden: nu ga ik nog wat in je blog lezen. Toen kwam er een onverwacht groot compliment. Zij en haar vriend vonden dat er soms 'pareltjes' bij waren om te lezen. Hoe dik denk je dat nu mijn nek geworden is en hoe ver ik nu straal? Een geluk dat ik altijd rekbare cols aan mijn hals heb, dan valt het niet op dat hij gezwollen is. Van fierheid, wel te verstaan. Maar ik beloof dat ik niet naast mijn schoenen, sloefen of pantoffels zal lopen, alleen nog meer mijn best doen om dat zo te houden en onderhoudend te schrijven. Een parel, een wonderbaarlijk fenomeen, een rond bolleke, dat zo gewoon geworden is, dat men niet meer stilstaat bij dit kleine wonder van de natuur. Ik wil mezelf er niet mee vergelijken al zou me dat best wel goed uitkomen: een parel blijft lang leven minstens 100 jaar, blijft er mooi uitzien, heeft vele lagen, kan prachtig het licht weerkaatsen en heeft verschillende tinten, versiert vele mensen en maakt ze mooi. Ik zou ook mezelf zoals een parel kunnen omschrijven: ik ben deels gekweekt maar voor de rest ben ik een natuurparel. In de Aziatische en Australische zeeën zoekt men de grote pareloesters, soms ook slakken, die deze juwelen zomaar leveren doordat er een klein vuiltje in hun schelp is binnen geslopen. Al heel lang wordt dit kleinood en sieraad gekoesterd. Op schilderijen van heersers, prinsen, koningen en begoede burgers zijn deze mensen meestal afgebeeld met prachtige sieraden met parels in verwerkt. Maar af en toe duikt dan een eenvoudige meid op met een duur juweel in haar oor zoals "Het meisje met de parel (voorheen 'tulband') van Johannes Vermeer (1632-1675). Te bezichtigen in Het Mauritshuis, Den Haag. Zou het daar blijven hangen? Misschien komt het eens naar de Boerentoren nu die plaats een onderdeel van de Katoen Natie is geworden. Fernand Huts kan nog heel wat aan zijn kunstcollectie toevoegen vooraleer die toren zal volhangen. Het iconische gebouw moet een cultuurtempel worden en vrij toegankelijk voor publiek zijn. Maar mijnheer en mevrouw zullen wel beslissen wat ze ons tonen en hun idee van cultuur aan de modale Belg opleggen. Dat kan zomaar, andere musea vragen entree en bij hem is het gratis. Wat zegt het spreekwoord? Wiens brood men eet, diens woord men spreekt! Dat geld ook voor kunstappreciatie.
Wat ga ik nu doen? Iets wat onlangs door velen terug ontdekt is: puzzelen. Maar niet meer met kartonnen stukjes, maar op pc. Heel plezant, mijn tafel blijft leeg, ik verlies geen stukjes aan een hond die ze opknabbelt of stukjes die in de stofzuiger verdwijnen.
Bijna van mijn stokken geblazen op den dijk. Het is nogal onaangenaam ruw weer, met hevige windvlagen die uit het Westen komen aangewaaid. Alle muizenissen verdwijnen uit mijn hoofd en zijn meegevoerd met de wind naar andere oorden. Het heeft zijn charme, zo'n natuurgeweld. Ik moest nog een prik tegen de griep gaan halen en dan maak ik meteen een ommetje om de zee eens te keuren. Ook eens zien wat er allemaal gebeurt in de rustige periode. Dat bevredigt mijn nieuwsgierigheid. Geen volk meer te bespeuren, de zee en het strand is terug aan de kustbewoners. Maar ook geen restaurants, cafés of andere winkels die open zijn. Alles 'closed', staat op de deuren vermeld. Nu maar hopen dat ik met het vaccin genoeg beschermd ben om alle invasies van virussen te trotseren. Het is de eerste maal in mijn leven dat ik me moet voorzien van antistoffen, voor mijn eigen welzijn.
Vanavond is het de laatste uitzending van 'Vandaag' op VRT, ik ben daar niet rouwig om en zal het zeker niet missen. Hopelijk, ander en beter en minder blits van toon. Het is altijd wel een surplus voor een zender dat er op de minder ernstige kanten van de dag ook eens ingezoomd wordt. Maar met een overvloed aan gasten, zie ik alleen een opdraven van mensen en krijg ik geen extra info. Ik heb geen spijt dat het verdwijnt. Ander en beter op dat uur van de dag. Wel werd er gisteren eens stilgestaan bij het overlijden van een bijzonder figuur. Willy Kuypers. Vandaag een mooie tekst van Pieter Lesaffer en Hannelore Smitz over deze speciale politicus: een Uilenspiegel op sandalen, een romantische flamingant, een wereldverbeteraar en een echt volkse burgemeester. Een goede en rake omschrijving van een 83 jarige, geveld door corona. Hopelijk komt het vaccin spoedig onze richting uit. Is het ook voldoende op punt gesteld, om ons allen te beschermen en te vrijwaren van dit, toch wel agressieve, beestje. Het laat ook weer eens de mecenassen van onze aardbol zien. Soms mensen die donaties geven waar ik nooit zou aan denken zoals een Dolly Parton (°1946). Ze steunde finacieel rijkelijk het onderzoek naar het vaccin. Ze heeft dan ook grote opbrengsten gekregen van veel leuke songs zoals: Jolene, Nine to Five, I Will Always Love You....Voor wie haar niet zou kennen, de levende versie van een Barbiepop: blonde manen, ingerijgde lenden en een grote cup borsten. Maar een stem die er mag wezen met een typische country and westernsound. Ik ga haar liedjes nog eens beluisteren, Nine to Five, om mezelf gelukkig te prijzen dat ik mijn werkuren zelf mag bepalen.
Soms lukt het in één keer om mijn gedachten in een aanvaardbare zin neer te schrijven, soms zijn er ettelijke probeersels en verbeteringen nodig om klaar en duidelijk en bovenal leesbaar te zijn voor anderen. Soms is er een zekere frivoliteit of een spitsvondigheid te vinden in mijn teksten en soms is de teneur ronduit een treurige begankenis van woorden. Mijn capaciteiten als schrijfster zijn dus gelimiteerd en niet standvastig van kwaliteit te noemen, anders had ik er wel mijn beroep van kunnen maken. Woorden zijn mijn lang leven en ik heb nog tijd om mijn kennis van mijn taal te vervolledigen. Nu bekijk ik de acrobatiën van de vogels en ondertussen slaan mijn gedachten weer op hol en moet ik proberen er weer één geheel van te maken. En zie, ik kom uit bij 'pijltje'. Altijd wel via een serieuze omweg natuurlijk, zo gaat dat nu eenmaal. Kronkels vooraleer de goede weg te vinden. Er is in de lezersbrieven nog altijd veel commentaar over de klagende BV's en hun foto's. Maar ook in de stad Oudenburg weten ze over penissen mee te spreken Omdat de gemeente van 9000 zielen krap bij kas zat, besliste het bestuur dat de technische dienst maar voor de kerstverlichting moest instaan. Die mannen/vrouwen hebben met plezier en veel binnenpretjes, de kerstverlichting vorm gegeven. Overdag valt het uitzicht nog mee, rechte forse palen in een overjaarse, grote bloempot. Maar eens dat de lampjes branden !! Het was de bedoeling dat er iedere avond een genre lucifers aangestoken werden, een houtje met een ander kleur topje. Wel, iedereen heeft er het plezier van zijn leven, de stad is precies versierd met verlichte kerstpiemels. De penissen staan er letterlijk te blinken en te schitteren aan de kerk en de belangrijkste straat van de gemeente. Was hun inspiratie te vinden bij de foto's of omwille van hun Romeinse verleden? Who knows. Oudenburg is een oude stad, niet ver van Oostende en net zoals Tongeren ontstaan uit een Romeinse vestiging.De Romeinen gebruikten het fallussymbool om de weg te wijzen naar de hoerenbuurten en bordelen. En wie weg wijzen zegt denkt aan een pijl. Voilà. Een pijl is voor vele dingen dienstig. Het kan gaan om een stok met scherpe punt dat als wapen gebruikt wordt bij 'pijl en boog', een wegwijzer, een plant, meetkundige term, navigatiemiddel, cursor op pc, en zeker en vast ook als attribuut van Amor en Cupido. Er is ook een sterrenbeeld 'Pijl = Sagitta'te vinden in de noordelijke hemelkoepel. Vooral zijn de zwakke sterrekes te vinden in het midden van de driehoek Lier-Arend-Zwaan in de zomer en herfst.
Ik beaam het citaat van de dag niet: wie bejaarde dames een woord van genegenheid schenkt, loopt het gevaar in een grijze dwergpoedel gereïncarneerd te worden. Dat moet een witte, van zand doordrongen, Lagotto Romagnolo zijn. M. Meylemans heb ik nergens terug gevonden en in papieren encyclopediën ga ik niet meer snuffelen, dat is passé. Dit waren de schrijfsels à là mode de la flèche.
Het Vlaamse woord van de dag is 'stoofkarbonade'. Dat zal vandaag dan ook mijn warme maaltijd zijn. Met frieten wel te verstaan. Andere woorden zijn: schep, kabernaa, stoverie, stoofkrabben, stoofleure, en ze klinken allemaal even smakelijk. Het is zodanig lekker beschreven dat ik direct wil beginnen mijn kookpot met ingrediënten op te zetten: rundsvlees in blokjes gesneden, ui, bouillonblokskes en/of bier, eventueel met een 'schel' brood besmeerd met mosterd er bovenop, kruiden, laten sudderen tot de stoofkarbonaden meurg, mörg, gaar zijn. Dat is toch een smakelijk en warm begin van deze natte dag.
Eén van de vier Teletubbies (Patje Onderlijfje, Steve Stunt, den Baard of de Keizer van Oostende en VDB) van weleer en nu Minister van Volksgezondheid belooft, voor eenieder die het wil, een gratis vaccin. Wel, alhoewel hij heel slim en geleerd wil overkomen en dat ook is, is hij toch een ezel die zich twee keer wil stoten aan dezelfde steen: gratis bestaat niet in deze wereld!! De lessen met de gratis bussen van het jaar stillekes, 1997, zijn precies al lang vergeten. Hoe dan ook, verdoken betalen zal de burger er wel voor doen. Een belasting hier of daar, in stilte doorgedrukt, zal ieder van een spuitje corona voorzien. Maar misschien kan hij nog eens ergens een kas met zwart geld vinden en in plaats van te verbranden gebruiken voor het algemene welzijn.
Hoe het slachtoffer zijn? Een radiomaker wil zijn eigen stommiteit op een ander verhalen. Er is, volgens hetgeen ik erover gelezen heb, niemand anders die de foto's gemaakt heeft van de intieme delen van het manneke, dan hijzelf. Zelf je privacy te grabbel gooien, en hoe jij je ook weert in het wijwatervatje, het is eigen schuld dikke bult. Jezelf als slachtoffer bestempelen is een slag in het gezicht van de échte slachtoffers van sexuele delicten, een aanfluiting van het leed dat die 'slachtoffers' meemaken en moesten ondergaan, en er trauma's aan hebben overgehouden. Dus aub, stop met dat onschuldig gezichtje te tonen, interviews te geven over je 'aangedane' leed en een valse deemoed voor te wenden. Jij koos er zelf voor, slachtoffers niet.
Je kan nooit beweren dat Hollanders niet inventief zijn. Een geldmarkt zien in het 'zweet' verkopen van anderen. Als ze al ergens een neus voor hebben is het 'hoe met weinig middelen' toch veel geld verdienen. In ieder geval hebben ze ook hun naam al mee: Zonderwijk. Deze twee broers zochten een paar jaar geleden, in 2015, een gedragen t-shirt om cadeau te doen aan hun vader. Onvindbaar. Zo begonnen ze dan maar zelf die bezweette, stinkende, modderige katoenen bloesjes van wereldvoetbalvedetten op te halen, in samenspraak met de clubs, zodat ze niet in de wasmand zouden komen. De veiling van de pullekes begint al tijdens de match. De opbrengst is voor het team en 21% voor onze geniën. Ondertussen hebben ze al 9 werknemers in dienst, een paar kantoren en de grootste voetbalclubs die mee op de boot sprongen. Schatrijk worden met vuile was!
