Hier ben ik weer op zondagmorgen. Er valt weinig nieuws te rapen, zelfs in de krantenkaterns van het weekend die ik nog niet gelezen heb. Natuurlijk zijn die volgedrukt met woorden en misschien ook wel met interessante weetjes. Maar er is niets bij dat me kan begeesteren. Ik kan ook niet voor alles interesse hebben. Al jaar en dag vallen er artikelen weg die over 'eten, wijnen en andere dranken' gaan, 'reizen', 'vakantie', 'auto's', allernieuwste snufjes op gebied van games, internet, kortweg IT. Sommige onderwerpen ben ik ook meer dan beu, die pagina's zijn dan vlug omgedraaid. Op zoek naar andere informatiebronnen, want iedere dag hoort toch iets speciaals te brengen. Eerst eens zien wat mijn horoscoop vandaag voorspelt: De planeten kunnen me nerveus en strijdlustig maken. Ik moet mijn energie sparen en stress proberen te verminderen door wandelingen in de frisse lucht te maken! Komt dat allemaal even goed uit. Ik moet een verjaardagskaartje posten en het is het telweekend voor de schelpen. Een goede strandwandeling in de wind zit er dus dik in. Deze schelpenteldag bestaat al 3 tal jaren, is een Organissatie van Vlaams Instituut voor de Zee, met nog een 6 tal verenigen en/of tijdschriften erbij. Dit jaar ook met Lifewatch, een Europese Infrastructuur dat onderzoek doet naar de biodiversiteit, ook op zee. Er is een scHELPdesk geïnstalleerd omdat alles cronaproof moet blijven. Geen wachters op de dijk die je collectie bekijken. Nu een foto maken van de meest byzondere schelpjes en doorsturen. Er is gevraagd er een 100tal te vergaren, vooral de 'tweekleppigen' zoals mossels, oesters, kokkels, zwaardscheden. De anderen, de 'slakken' zoals de wulken, de alikruiken, wenteltrappen, mag ook. De meeste zullen te vinden zijn langs de vloedlijn, de golfbrekers of een staketsel. Altijd plezant om op schattenjacht te gaan en mee te delen wat de kostbare vondst is. Hopelijk zit er een prachtig schelpje bij om mijn collectie te vergroten. De hond zal ook blij zijn. Een wandeling langs de vloedlijn is voor hem gelijk aan pootje baden en over golfjes springen. Warm of koud water deert hem niet, de krullekes beschermen hem en het is een waterhond!.Vooraleer mij goed in te duffelen (blog 10/02/2021) ga ik mijn patatten schellen of jassen, dan heb ik niet veel werk meer als ik terug kom. En zoals het er nu naar uitziet, zal het een zéér frisse neus ophalen zijn.
Op zaterdag komt de krant altijd wat later en dat is het moment om eens na te denken wat verhaaltje ik zal typen. Eerst en vooral heb ik deze morgen mijn tuin eens aanschouwd. Ik kan niet anders dan het een 'ravage' noemen. Hoe ik dat weer allemaal in orde moet krijgen is nog een groot vraagteken. Zolang er stellingen staan is er toch niet veel te beginnen en het weer is ook niet uitnodigend om van start te gaan. Eén pluspunt: tegen alle verwachtingen in hebben mijn paasbloemen de orkaan doorstaan en zijn niet afgeknakt. Ik heb tenminste kleur in de tuin, de kleur van hoop en zegen, geel. Van 't een komt 't ander, zegt men, en dat bleek vandaag ook weer het geval. Een naam van een heilige triggerden mij om hetgeen er in mijn brein verscholen zat, naar boven te halen en op te zoeken. Eufrasia, Euphrasie. Ik had het mis toen ik dacht dat het een lied was van Rob De Nijs, hij zong "Dag zuster Ursula". Er waren 2 heiligen met die naam, een Egyptische en een Indische. De laatste Eufrasie (1877-1952) werd het 'wandelend tabernakel' genoemd door haar medezusters, omdat men 'Gods nabijheid' voelde als ze passeerde. De Egyptische is veel interessanter en dateert van tussen 300-400 nC. Ik stootte op een schat van een toneelsstuk aan haar gewijd in het tijdschrift "Braga: dichterlijke mengelingen, 1844. Titel: "De Zegepraal der Huwelijkse Trouw, het dramatische verhaal en voorstelling van eene oude gebeurtenis, in vijf tafereelen". De beginregel laat al vermoeden dat het een tragische romance is: "op roerenden toon deelt Euphrasia aan hare moeder het rampzalige lot mede, dat haar getroffen heeft door den echt met Valerius...". Niet alleen dàt vond ik, maar ook een lied. Eerst in de "Nederlandse Liederenbank". Vervolgens bij Johannes Stalpaert van de Wiele (1579-1630). Een priester die lofzangen schreef voor de heiligen. Te vinden in zijn boek: Gulde-Jaers Feest-Daghen of den schat der geestlycke lofzangen gemaeckt op elcken feest. Wat vind ik daarin? Toch wel een lied over Eufrasia, Maghet ende Martelersse Christi. Met openingszin: "Men leyde Euphrasiam na't bordeel... ". Tot zover de vrouwen. Veel mooier en interessanter was de rest dat ik vond. Een kruidachtig plantje dat woekert op grassen, met trechtervormige tweelippige bloemen, Euphrasia. In het schoon Vlaams 'ogentroost'. Echt mooi te noemen en een beetje lijkend op 'brem'. Verschillende soorten met al even bizarre namen: stijve-, beklierde-, vierrijige-, kleverige-, rode-, minima- en frigida ogentroost. Men schrijft het geneeskracht toe. Het heeft in ieder geval een verzachtende en zuiverende invloed op de ogen, met goed gevolg soms voor oogontstekingen en tranende ogen. De oogdruppels worden vooral in de homeopathie gebruikt. Ik heb een heel leerzame voormiddag gehad. Nu ga ik nog wat in een boek lezen, dat is ook 'ogentroost'. Daarna op mijn lauweren rusten, naar de koers kijken en waarschijnlijk indommelen door de zachte eentonige stemmen van het tweetal van de verslaggeving.
Met buiten regen en wind is dit een uitgelezen dag om te doen zoals de jeugd: pyjamadag houden. Voor de leerlingen is het een steunbetuiging aan alle kinderen die 'synchroon internetonderwijs' krijgen en volgen. Er zijn heel wat kinderen die omwille van bv ziekte thuis of in het ziekenhuis, zo de lessen in de klas meevolgen. Op die manier zien en horen ze ook de juf of meester, de klasgenootjes, en blijft de leerachterstand tot een minimum beperkt. Vandaag mogen de schoolkinderen ook de lessen volgen, niet alleen in slaapkledij maar ook in de typische uitrusting van het beroep dat ze willen uitoefenen, waar ze van dromen, waar ze voor willen studeren bv astronaut, brandweerman, dokter, vliegenier, kapper...12 maart zal voor alle kids een plezante verkleeddag worden, met veel verhalen erbij. In navolging van deze 'Bednetters' en hun droomkledij, roept Linde op om vandaag er een 'Fancy Friday', een 'feestelijk uitgedoste dag' van te maken. Beste radiopresentatrice, behalve in jeans, hoodies, trainingspakken, sneakers, wind-en waterdichte jekkers of parka's heb ik je nog nooit gezien. Zelfs op presentaties allerhande is dat je standaarduitrusting. Nu breek je een lans voor sjieke uitgaanskledij in zijde, hoge hakken of pumps voor dames en een collectie juwelen aan oren, hals en armen. De mannen wil je een hemd aandoen, versmachten met een vlinderdas of een noeud, een colbert, vest of blazer en waarom niet eens een pandjesjas of pitaleir om te paraderen in huis. De heren hebben een heel assortiment schoenen waarin ze hun voetjes kunnen steken: mocassins, oxford, derby, brogues, monk, jodhpur, loafers, of gewoonweg instappers . Dat allemaal om het gevoel 'van naar een feest te gaan', thuis eens op te roepen. Spijtig beste vlogster van VRT 1, ik verlang naar 'koffiekletsen'. Gemoedelijk en gezellig babbelen bij een zjatteke kaffe, met familie, vrienden en buren.
Schrik niet, ik ga geen pumps aantrekken maar mijn stoute schoenen. Ik ga mijn CV indienen bij de premier. Die sukkelaar is op zoek naar ik weet niet hoeveel CEO's voor al de overheidsbedrijven die hun voorzitter zien verdwijnen. Ik heb die mannen eens bekeken en ik zit in de juiste leeftijdscategorie. Een pluspunt is dat ik 'vrouw' ben, geen andere job heb, geen zelfstandige ben om belangenvermenging te voorkomen. En 'en plus', zijn het interessante overheidsinstellingen. Ik weet over alles wat en hetgeen ik niet weet, dan zal ik er voor zorgen dat mijn ondergeschikten het juiste diploma hebben. Zeg nu zelf, wie zou de Nationale Loterij niet kunnen leiden? Als gepensioneerde ken ik alles van bankzaken, beheer van mijn pensioen en mijn budget in evenwicht te houden. De Nationale Bank zoekt ook iemand. Is er nu iemand beter op de hoogte van het openbaar vervoer dan een jagger? De NMBS is ook op zoek naar een Voorzitter. Er zijn nog een zestal jobs vacant. Het is de moeite, als ambtenaar die ik geworden ben met een uitkering (zie blog 26/02) , om mijn kans te wagen en mijn inkomen fors de hoogte in te sturen.
Radio Gaga is een uitzending die ik wel volg op woensdagavond. De twee presentatoren dragen mijn goedkeuring weg door hun korte gesprekken die ze voeren over gevoelige thema's, vertelt door mensen die op bezoek komen in hun caravan, die een zakdoek groot is. Een muziekje erbij verzacht de pijn. De titel van het programma spreekt al boekdelen voor mij: een liedje van Queen, Radio Ga Ga uit 1984. Natuurlijk weet ik wel als ze op een parking van een universitair ziekenhuis gaan staan dat daar soms schrijnende en beklijvende verhalen worden verteld. Zeker in tijden van corona. Maar het meest aangrijpende was het verhaal van een 16 jarig meisje, in de fleur van haar leven, een mooi, fris meisje, dat het al jaren moeilijk had om gewoon te leven, moeite had met het leven op de rails te krijgen. Uiteindelijk is er voor haar, na lange tijd, professionele hulp gekomen. Met de liefde en hulp van het gezin waar ze opgroeit, hoop ik echt dat ze een stralende toekomst mag tegemoet zien zonder zwartdenken, zonder negativisme, maar met een blijdschap voor het leven. Vrienden stonden centraal in de aflevering en ook alle werkers die niet zichtbaar zijn maar onmisbaar om een ziekenhuis draaiende te houden. Een onverwacht huwelijksaanzoek, deed dit 'feel good' programma met een positieve klank eindigen. Voor de rest van de avond was het zappen want ik kon me nergens meer op concentreren. Ik kwam terecht op zender Ment, een Vlaamse versie van MTV. Een verrassing toen ik daar Marleen Spaargaren zag zitten, een alias van Willeke Alberti. Dat voerde me terug naar de tv-serie "De Kleine Waarheid", uitgezonden tussen 1970 en 1973. Een reeks gemaakt naar de trilogie "De Kleine Waarheid" met de boeken "Marleen", "Het Heldere Uur", "Het Kleine Verschil", geschreven door Jan Mens (1897-1967). Het verhaal wilde een beeld geven van de gewone Nederlander in het begin van de 20e eeuw. Het was toen goede tv, maar of ik daar nu ook zo over zou denken, is een andere vraag. Maar ik hoef mijn tijd niet te besteden aan 'kijken naar de buis'. Benjamin Praet is 'chef media' en zijn verslagen lees ik iedere dag. Hij keek voor mij naar het programma: Kat zonder Grenzen, met als ondertitel, "Liefde zonder seks". De lectuur van zijn opmerkingen bezorgde me de tweede glimlach van de dag. De verwachtingen voldeden absoluut niet aan zijn voorstellingsvermogen en dus heeft hij gekeken met ' het lid, teleurgesteld op halfzes' en erger 'hij bleef ook van mentale bevrediging verstoken'. Het was gewoon een uurtje 'casual palaveren'over het aseksueel zijn. Mijn eerste glimlach was voorbehouden voor "De Nationale Vereniging voor Nutteloze Borden" opgericht door tv-maker Kamiel Debruyne. Zijn advies: lees de kleine lettertjes van de bordjes die hij plaatste aan gevels of voetpaden. Lockdown amusement, en er zijn verrassingen te lezen zoals: 'Ter nagedachtenis aan: werkelijk niets of niemand' of 'hier gebeurde op 11 januari 1992 niets noemenswaardig'(Zeedijk Oostende) of 'Dit bordje is 65mm op 25mm. Het lettertype is Montserrat(bold)'. Er is niet veel nodig om een goeie morgen te hebben ondanks de hevige wind!
Ik word niet graag wakker gemaakt door 'De Kreuners', mijn oren kreunden van pijn bij het horen van "Ik wil je, blijf bij me, hou van me, ga nooit meer weg" enzoverder enzovoort. Ik had de radio nogal luid gezet om de laatste ontwikkelingen te weten over het geruchtmakende 'interview van het jaar'. Het was geen goed idee om het volume van de tuner niet te verminderen. Ik begin dan maar te scheuren aan 'De Druivelaar' het 69e bladje al. Geen mopje op de achterkant, wel het verhaal van Andreas Vesalius, geboren als Andries van Wesele (1514-1564) en zijn werkzaamheden en wedervaren op het 'Cimetière des Innocents'. Dat was het grootste kerkhof van Parijs in de 16e eeuw. Bij de lijken, of liever gezegd, bij de afgestorvenen, deed hij autopsies om het skelet en binnenkant van de mensen te bestuderen. Als arts, was hij de eerste die de menselijke anatomie volledig kon beschrijven. In 7 boeken, de "Humani Corporis Fabrica Libra Septem", werden jij en ik volledig uit de doeken gedaan en beschreven wat er onder ons vel allemaal te zien is. Sinds eeuwen is er geen evolutie gebeurd aan onze binnenkant. De boeken blijven een bijbel voor iedere anatoom-patholoog. De "druivelaar" was wel 'het woord' van de dag, maar dan bedoelt als ranken van de vrucht 'druif'.
En zoals op de meeste dagen is er nu ook weer een internationale dag 'van'. Een speciale dag waar ik niet goed mee uit de weg kan. Bij nader inzien is het een slechte vertaling uit het Engels, omdat onze Nederlandse taal geen juiste weergave kan geven. Ik schrok me een klein bultje als ik las: Internationale Wreedheidsdag. In het Engels: International Day of Awesomeness. Hiermee bedoelt men niet met wreed: zonder gevoel, hardvochtig, barbaars, bloeddorstig of genadeloos. Wel: geweldig, steengoed, vet, cool, gaaf. In het dialect gebruikt men ook wel eens 'wreed goed' en het is die betekenis dat men er wil aan geven. De dag is op deze dag, 10 maart, omwille van de verjaardag van vechtsporter in de filmwereld, die zichzelf 'wreed' serieus neemt en zichzelf buitengewoon goed vindt. Bekende uitspraken van hem: Chuck Norris kan een draaideur dichtslaan, Chuck Norris heeft een keer een paard tegen zijn kin geschopt en zo zijn de giraffen ontstaan, Chuck Norris speelde eens Russische Roulette met een volledig geladen pistool en ik won! Dat zijn enkele van zijn uitspraken. Eigenlijk is het de dag van 'niks verkeerd aan jezelf vinden, zichzelf goed vinden, maar niet overdrijven hé. Hoe vier je deze dag? Wees gewoon jezelf, wees gewoon ge-wel-dig! Zoals wijlen Eddy Wally (1932-2016)
Ik heb boodschappen gedaan en moest denken aan een citaat van Toon Verhoeven: kan op voorverpakte vleeswaren niet de tekst "het is iets meer, mag dat?" vermeld worden?
Er was consternatie in 1970 door de 'outing' van Will Ferdy. De woorden, "dat ben ik, en ik ben homoseksueel" zinderden heel fel in Vlaanderen. Later heeft hij waardering gekregen, niet alleen voor die eerlijkheid en hulp aan de holibigemeenschap, maar ook een appreciatie voor zijn kleinkunst, zijn komisch talent en zijn conferences. Veel teksten van Armand Preud'homme en van Brel heeft hij gebracht, maar ook het 'Schrijverke' van Guido Gezelle en natuurlijk "Christine", bijna zijn lijflied. Vandaag wordt deze man 94jaar. Sindsdien is er een hele evolutie geweest, de mentaliteit veranderde, het maatschappelijk landschap werd hertekend. Nu kan iedereen genieten van 'gelijkheid' voor de wet wat ook je seksueel leven mag zijn. Per slot van rekening is dat 'privé' en heeft niemand er iets mee te maken. Maar Will zal, zoals iedereen trouwens, met afgrijzen gehoord hebben van de laffe moord. De holibigemeenschap blijft, voor mij om onbegrijpelijke redenen, een geviseerde groep. Verontrustend is dat de laffe en dodelijke aanval, gepleegd werd door 3 minderjarigen. Dat maakt het extreen erg. Triestig, triestig, triestig, door snotapen vermoord omwille dat je bent wie je bent en in de val gelokt.
Er is nog een jarige vandaag: Barbie! Sinds 1959 zijn veel meisjeshartjes in vervoering geraakt van deze Dolly Parton in plastiek versie. Ik heb ook ooit zo'n scharminkel gehad, maar dat was niet echt aan mij besteed om met dergelijk product te spelen. Ik hield het op een echte pop met porseleinen gezichtje om mijn moederlijke gevoelens bot te vieren en tegelijketijd mijn modieuze instincten uit te proberen. Maar in plastiekland kwam in 1961 de mannelijke versie, zijnde 'Ken'. Vervolgens verscheen Christie in 1968, de Afro-Amerikaanse pop. Een gehandicapte mocht ook niet ontbreken. In 1997 kwam Becky, in een rolstoel, de hoop vergroten. Niemand vergeten in de commercie.
Natuurlijk was ik gisteren ook 2 uur aan de buis gekluisterd om het 'interview van het jaar' te bekijken en te beluisteren. Direct omgedoopt tot 'Annus Harrybilis' naar analogie van het 'Annus Horibilis' dat The Queen gebruikte in haar speech in 1992, Tja, een actrice die een prins op het witte paard tegenkwam en voor zijn charmes viel. De prins was gecharmeerd door de frisheid van een meisje van het witte doek. Beiden leefden in een bubbel, de ene in die van glitter en glamour, de andere in een gouden kooi. Iedereen kent de prins, hij hoeft geen geld te hebben, geen paspoort, geen sleutels, geen auto, iedereen weet hem wonen en kent zijn tronie. Huizen en personeel genoeg die allemaal direct in het gelid staan en hem op de wenken bedienen. Een beetje teveel van het goede voor een onafhankelijke vrouw. The Firm is een eeuwenoud instituut met een monarch van bijna een eeuw. De familie en de hofdignitarissen willen alles houden zoals het was, voor hun gemak. De twee bubbels, de paleiswereld en de gewone wereld, verenigen bleek een te moeilijke opgave om in The UK te realiseren. Een zgn Megxit naar het warme Californië. En uitleg wilden ze daarover maar al te graag geven.
Gisteren ben ik weer eens mama en oma geweest. Een verademing om niet alleen maar hondenbaasje en jagger te zijn. Af en toe eens terug een andere muts opzetten doet enorm veel deugd. Meteen heb ik ook op mijn traject de grootse wegenwerken gezien, kunnen aanschouwen en traag moeten rijden. Het meest imposante waren de werken in Antwerpen voor de Oosterweel verbinding. Ronduit gigantisch te noemen en meteen ben ik ook blij dat ik niet iedere dag dat traject moet doen. Er zullen vele uurtjes stilstaand verkeer zijn en vele vloeken in de auto's te horen zijn. Overal zijn ze een beetje bezig. De corona zorgt voor een iets minder verkeer en dat is dan weer goed voor de mensen die al die werken op de baanvakken moeten doen.
Het kan natuurlijk niet anders dat ik op deze Internationale Vrouwendag, mijn sekse in een goed daglicht stel. Het verhaal is al verteld op de vorige 08/03. Sinds 1975 een niet te vergeten datum, en sinds 1978 officieel ingesteld door de Verenigde Naties als Internationale Vrouwendag. Omdat we in België zijn , meer bepaald in Vlaanderen, moet er ook een tweede dag zijn dat we onszelf in de bloemekes zetten, 11/11. Dit jaar is het thema: Vrouwen in leiderschap, invloed en impact. De strijdbaarheid moet blijven en het toezien op gelijke rechten, mensenrechten, eerlijke kansen krijgen, moet men ten aller tijde in het vizier blijven houden. Maar vandaag geen uiteenzetting. Ik heb wat citaten gevonden, spreuken en gezegdes die ik plezant vond om weer te geven op deze speciale dag. Berichten van een 'beschermengel', zal ik mijn volgende zinnen maar omschrijven. 1) Elke vrouw die gelijk wil zijn aan man, heeft een gebrek aan ambitie. 2) De emancipatie houdt op als de auto het begeeft. 3) Het toppunt van emancipatie: als een kalende vrouw met een buikje denkt dat ze aantrekkelijk is voor jonge mannen! 4) Er zijn weinig vrouwen in managementfuncties als gevolg van miss-management van mannen. 5)Stop met de perfectie na te streven, je bent op je allermooist als je geniet van het leven. 6) Van chocola kan een man niet leven, maar een vrouw wel. 7) Dus ik blijf een beetje boven mijn streefgewicht. Het zou oneerlijk zijn als ik naast knap, intelligent en grappig ook nog eens slank zou zijn. 8) Maar gisteren droeg ik een kledingstuk dat ik 5j geleden gekocht had, en het zat me nog steeds als gegoten...ik was zo trots op mezelf! Oké.. het was een sjaal, maar toch....laten we positief blijven. 9) Bedenk dat zonder vrouwen, het begin van ons leven van hulp verstoken zou blijven, het midden van plezier en het einde van troost. 10) Wijze raad vandaag: niks moet, niksen mag!
Dies Solis, dag van de zon. Een rustdag ingevoerd in 321 door Constantijn de Grote (273 of 280-337). De Keizer laat per decreet weten dat de 'zondag' een verplichte rustdag is, behalve voor de boeren. Die mogen, moeten zelfs, 7/7 werken. Na een vriesnacht was er in de heldere hemel nog een mooie maansikkel te zien en eens de zon tevoorschijn kwam was er geen vuiltje aan de lucht te bespeuren. "Het universum is vol magische dingen die geduldig wachten tot ons verstand wat groter is". Dat zegde Eden Phillpotts (1862-1960). En gelijk heeft hij want mijn verstand herkent alleen maar de zon, de maan, een paar planeten, wat sterren en wat melkwegen. Voor mij is het een zonnige rustdag met een grote verplaatsing. Ik kijk reikhalzend uit naar mijn familie, en het zal deugd doen ze allemaal eens te zien. Om me zeker wakker te krijgen en de dag een goede start te geven was er een reggae te horen van Bob Marley (1945-1981), "One Love/People Get Ready" uit 1977. Zoals gewoonlijk is blauw de kleur die ik vandaag zal aandoen. Zelfs Kris de Bruyne (1950-2021) bezong dat zo mooi: Meisje in het Blauw (1994). Ik kan me maar gelukkig voelen door te denken dat hij over mij zong. Het bijkomstige nieuws vandaag, is dat de zwaar beladen Nigel Farage na 30jaar de politiek aan de wilgentakken hangt. Zijn ambitie is weg om nog een rol van betekenis te spelen, zegt hij. Maar alles wat goed moest gevuld zijn om een rustig en gemakkelijk leven te leiden, is bij hem nu aanwezig. Daar heeft hij eerst voor gezorgd. Zijn ontslag zijn vijgen na Pasen, het komt te laat om nog iets goeds te maken van de ravage die zijn passage in het openbare leven achterliet. Hij zorgde voor de Brexit met grote gevolgen voor The U.K. en Europa.
"je moet niet altijd een bladzijde omslaan, je moet ze verscheuren". Een anoniem citaat. Dat was mijn tactiek jaren geleden. Mijn remedie voor verdriet, woede, frustratie, kommer en kwel, kon ik met 3 handelingen aanpakken: schrijven, slapen en pateekes eten. Dat laatste was de afsluiter, als ik vond dat ik genoeg tranen had geplensd en medelijden met mezelf had gehad. Schrijven, schrijven, schrijven, alle grote en kleine verdrietjes vertrouwde ik aan het papier toe, tot weer alles was zoals het moest zijn. Dan werden de papieren vernietigd, om met een blanco blad, terug van start te gaan. Schrijven heeft voor mij een helende werking, een therapie, alles eens duidelijk onder woorden brengen, in de werkelijke context plaatsen, eens analyseren wat me verdrietig maakte. Veel vroeger ging men dan voor hulp naar de 'pastoriewoning'. Daar zat dan een nieuwsgierige mijnheer pastoor, om een luisterend, neutraal, zonder vooringenomenheid, oor te bieden. Nu kan men enkel 'op afspraak' en 'weken wachten' bij hulpverleners terecht. Een 'slecht gevoel' heeft geen afspraak, dat komt op onverwachte momenten, sluimert dikwijls een hele tijd. De moderne tijd is niet altijd een betere tijd voor de mens. Jullie moeten niet denken dat ik vandaag een negatieve instelling heb. Integendeel zelfs. Ik verlaat morgen mijn 'lockdownverslaafdheid' en ga op bezoek bij mijn familie die uit 5 personen bestaat. Na méér dan een jaar, zal ik hen terug in levende lijve zien. Het zal een beetje emotioneel zijn, denk ik. De hond gaat ook mee om zijn 'meter' eens terug te zien! Want zijn komst was een officieel gebeuren, met meter, geboortekaartje en suikerbonen voor de ganse familie! Zo werd het verdriet om de vorige hond getemperd. Een nieuw leven brengt altijd vreugde.
Nog 300 dagen te gaan en dan is er weeral een nieuw jaar te vieren. Daarom zet ik niet alle namen die ik tegenkom zomaar in the picture. Ik moet nog lang mijn blog vullen en dan moet ik zeer selectief te werk gaan. Omdat het vandaag 'De Europese Dag van de Logopedie' is, zal ik ons Mathilleke maar vernoemen. Onze Koningin is logopediste en psychologe. Het is een zeer vriendelijk mens, maar voor haar Nederlands en haar accent zou ik haar toch een collega aanraden om haar te helpen. Ik denk dat haar echtgenoot op dat vlak geen grote hulp is. Ik geef ook eens aandacht aan een First Lady, Nancy Reagan (1921-2016). Een actrice die een acteur huwde en het samen van gouverneurschap naar president(e) schopten. Niet altijd onbesproken omwille van haar bemoeienissen, maar de Ronald (1911-2004), zal wel blij geweest zijn met haar inmenging in zijn zaken. Ze heeft als First Lady, wel de waardering van de Amerikanen gekregen tijdens de ambstperiode (8j). van haar echtgenoot. Nooit een dag zonder muziek, en ik kwam Kiki Dee tegen. Vertoefd nu in het 'schnabbelcircuit' maar had grote hits met "I've got the music in me"(1974), "Don't go breaking my heart" (1976), "True love"(1993). Leuke songs om eens terug te horen. Voilà, genoeg gewerkt! Nu van de zon genieten.
"Van alle schepsels is de mens de enige die drinkt zonder dorst te hebben, die eet zonder dat hij honger heeft en die spreekt zonder iets te zeggen te hebben", aldus John Steinbeck (1902-1968) Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur in 1962. De wat oudere lezers zullen zeker de verfilming (1955) van zijn boek (1952) "East of Eden" gezien hebben met cultfiguur James Dean (1931-1955) in de hoofdrol. Vermeldenswaard is, op deze "dag van de maximumsnelheid", het feit dat de filmster de crash met zijn snelle Porsche niet overleefde, omwille van zijn overdreven snelheid. Het is ook niet altijd waar dat de 'mens eet zonder dat hij honger heeft'. 's Morgens rammelt mijn maag genoeg en roept om boterhammen. Daarna ben ik paraat, als fier bazinneke, om met mijn hond op wandel te gaan en hem mee te nemen naar mijn kapper. Er is door de werkzaamheden te veel lawaai in het huis om hem thuis te laten. Hij mag me vergezellen op mijn mooi-maak-beurt bij de kapper. Ik geef het hondje de keus, gedisciplineerd aan mijn voeten liggen of alleen thuisblijven. Hij kiest altijd om bewegingloos onder de stoel te gaan liggen. Een goed opgevoed braaf beestje, als het hem uitkomt. Ik ben niet de enige die op stap gaat met een dier. Een groep muzikanten wil op een paar dagen de Belgische kust afstappen. Zij willen hier en daar wat optredens doen en nemen hun instrumenten mee: een saxofoon, een portabel piano en een drumstel. Daarom hadden ze wat hulp nodig om al dat muziekgedoe te dragen. Het 'schip van de woestijn' leek hen geschikt om over het zand van het strand te lopen en hun lasten tussen zijn goed gevulde bulten te dragen. De kameel had een ander idee over hoe 'zijn' uitstap moest verlopen. Geen gezeul met zware zakken en valiesjes, maar gewoon genieten van het uitzicht van de zee in het spoor van de 3 muzikanten. De wandelaars konden alles op hun rug torsen. Ze waren op stap met een koppige ezel! En toch zal het een fijne wandeling zijn, want ik heb zelf al meer dan de helft van onze kust afgestapt. De verschillen tussen de kustgemeenten is frappant en de moeite om te bekijken. Het zijn gezonde, boeiende en leerrijke stapdagen. Op mijn wandelingen doe ik telkens een 5-tal km per keer. Ik heb het deel De Panne- Mariakerke in verschillende etappes gedaan alsook al Knokke-Zeebrugge. Nog een moeilijke klus is Zeebrugge-Oostende. Dank zij de Atlas van Gerardus Mercator (1512-1594), later de gewone wegen-en stratenkaart en nu de gps is het onmogelijk te verdwalen in ons petieterig landje van een speldeprik groot op de wereldbol. Ik plaats ik hier het volgende citaat van John Steinbeck: ik ben zo progressief dat ik misschien wel weer conservatief ben! Daarom promoot ik het gebruik van de 4 windstreken en de zon als leidsman om weer thuis te geraken.
Wereldboekendag. Zo is er iedere dag wel iets om in de kast te zetten. Het boek is toch wel belangrijk en daarom staat het ook in mijn eerste zin. Boeken zijn meestal ernstig te nemen, zelfs als het zever in pakskes is. Honderden pagina's over onbenulligheden schrijven is een inspanning en kunst. Het is aan de uitgeverijen om uit te maken of het gedrukt en in boekvorm kan verschijnen. Al die bladzijden hebben een beoordeling gekregen en werden goed bevonden om de drukkers aan het werk te zetten. Maar meer en meer uitgaven komen onder druk te staan, vooral oudere boeken ontsnappen niet aan de alziende ogen van, ik noem het 'bijna censuur'en van de discriminatie commissie. Een slachtoffer hier, was "Pipi Langkous" van Astrid Lindgren (1907-2002) en gelukkig terug in de bib van Gent gezet. Cancel culture, wordt het genoemd en het laatste slachtoffer is de Amerikaanse schrijver Dr. Seuss (1904-1991). Met meer dan 60 kinderboeken en een verkoop van meer dan 640 miljoen boeken, is het niet meer oké om een boek van deze schrijver onder ogen te nemen. De kinderen zouden alleen maar kunnen kennismaken met stereotypen van zwarten, joden, moslims en indianen van Amerika. Dat is denigrerend, kwetsend en verkeerd voor de bevolkingsgroepen. Het nastreven van een dusdanige 'politieke correctheid' is 'bijna' en 'is' belachelijk te noemen. Men moet aan kinderen kunnen zeggen 'andere tijden, andere zeden'. Volgens filosoof Johan Braeckman moet men zorgen voor context en duiding voor de lezertjes bv een voorwoord in het boek. Sorry, een kind leest geen voorwoorden waarin erop gewezen wordt dat men vroeger mensen zo portretteerden, maar dat men nu slimmer is geworden. Een kind begint met de eerste zin te lezen of het eerste prentje te bekijken. Maar met 'mijn zever' in pakskes ben ik nog niet aan een boek geraakt en dat is ook niet mijn ambitie. Ik doe dus weer gewoon verder zoals iedere dag. Want er is nog een 'dag van' namelijk 'de doktersassistente'. Ontstaan als gevolg voor de 'secretaressedag'. Wat na-aperij, een beetje jaloersheid en ook hunkerend naar een doos pralines of een bloemekee. Dat zou nochtans niet nodig zijn want dit beroep heeft zelfs zijn liedje: "Het is altijd lente in de ogen van de doktersassistente". Een nietszeggend fris liedje uit 1995 van Peter De Koning. Iedere eerste donderdag van maart moet de dokter zijn bekwame en valabele hulp fêteren.
Een speciale heilige wordt herdacht. Een Sint die me eens extra doet denken aan mijn vriend uit het Gentse en aan mijn buur: Daniël. Niet die van de leeuwenkuil, dat is een profeet uit het Oude Testament die daarin belandde. Nee, deze man stierf in 1303, Daniël van Moskou. Hij werd gewaardeerd om zijn vreedzaamheid tijdens zijn uitbreidingsdrang van het vorstendom Moskou aan de Moskwa. Hij behandelde zijn gevangenen met hoogachting en eerbied. Hij werd bewonderd door zijn vijanden en bemind door zijn onderdanen. Hij werd ziek en stierf amper 42 jaar oud, gelukkig in zijn bed!
'Zoveel nevels maart zal tonen, met zoveel onweer de zomer zal komen' Al een paar dagen op rij is het wel droog weer, maar iedere ochtend en avond is het nevelig en mistig weer. Eens nieuwsgierig of deze boeren wijsheid zal uitkomen. Nog 3 maand geduld om erachter te komen. Ondertussen zijn de dakmensen volop bezig de pannen, type Knokke, op mijn gerestaureerd dak aan het leggen. Het zijn Oostenrijkse baksels die een naam van de hoofdstad dragen, plus natuurkenmerken van dat land en '-er' achtergeplaatst. Ik wil geen reklame maken, vandaar de omschrijving. Ik moet nog afwachten of ze goed zijn. Vandaag vraagt de UNO aandacht voor 3 specialekes en wil dat we daar eens bij stilstaan, misschien kan dat ook al zittend. Een Internationale dag voor de Muziekvrijheid. Er is niet alleen censuur bij de pers en het woord, maar ook de muziek lijdt onder de oppressieve regimes. Een woord dat ik nu leerde kennen en zoveel betekent als, repressie, suppressie, terreur, tirannie, onderdrukking. Het gebeurt vooral in dictatoriale regimes dat muziek en dan zeker de lyrics onder zware druk staan. In ons landje van melk en honig staan we nooit stil, dat hetgeen hier als vanzelfsprekend wordt beschouwd, het op sommige plaatsen, taboe of verboden is. Dan de 'Internationale dag van het Gehoor', The Ear Care Day, sinds 2013 op deze dag ingevoerd. Ruim 360 miljoen mensen hebben blijkbaar gehoorproblemen waarvan ruim 60% kon of kan voorkomen worden. Het motto is: maak luisteren veilig. Het is niet van 'horen zeggen', maar we moeten eens wat meer aandacht aan 'lawaai' geven dat ons gehoororgaan kapot maakt. Een beetje stilte in huis is heel gezond zodat we terug onszelf kunnen horen. 'Wijsheid is de beloning die je ontvangt wanneer je luistert, in plaats van spreekt' aldus Marc Twain. Zijn alias voor S.L. Clemens (1835-1910), humorist en schrijver van : De avonturen van Tom Sawyer, De Avonturen van Huckleberry Finn, De Prins en de Bedelaar... De volgende is vandaag, sinds 2007, de 'Internationale Dag voor Dieren en Planten in het Wild', Wild of Wildlife day. De aandacht voor behoud en bescherming van alle leven in het wild is essentieel en moeten we koesteren. Zelfs de tingels moeten we laten staan en ook de distels. Alles wat bijt en steekt heeft ook recht van leven.
Dat zijn de echte wetenswaardigheden voor vandaag. Ik heb ook twijfelgevallen van 'waar of niet' gelezen. Zoals, er is geen enkel Vlaams/Nederlands woord met enige betekenis dat rijmt op 'twaalf'. Verder kwam ik ook te weten en moet dat zeker onderzoeken en leren: van 'jongleren' worden de hersens groter!! Meer kan ik altijd gebruiken, iedereen trouwens.
Nieuwsgierig als ik ben, zijn allerhande lijstjes, items, kleine en grote weetjes, belangrijk voor mij. Als ik dan zo eens de namen, feiten, voorvallen, goed bekijk doe ik toch wel een opmerkelijke vaststelling. Ruwweg kan ik zeggen dat tot de jaren 1950, de belangrijkste vermelde personen afkomstig waren uit de bourgeoisie en de clerus. Mensen uit het instituut Kerk (heiligen en pausen), 's lands bestuur door adellijke personen ( keizers, koningen, prinsen, hertogen, graven, burgermeesters..) evenals hun huwelijken, oorlogen en pacten. Daarnaast vonden ook de schrijvers, schilders, wetenschappers hun weg in de annalen van de geschiedenis.. Iedere dag is er wel iemand belangrijk of een feit, om te vermelden dat een invloed heeft gehad op de samenleving en maatschappij. Na 1950 zie ik een verandering in vermeldenswaardige personen. Het zijn sportlui, acteurs en actrices, filmlui, zangers en zangeressen die nu echt wel prominent aanwezig zijn. Al de anderen verdwijnen op het achterplan. Het lijkt zo een beetje op 'geef het volk brood en spelen' en iedereen is tevreden. Gedaan met het onthouden van '313' en het edict van Constantinopel of '1500' als geboortejaar van Keizer Karel, of de onafhanelijkheid van België in 1830. Vandaag herdenk ik een zanger en een zangeres. De zanger had bij leven al een scrabeuze en kwalijke reputatie achter zijn naam: de Franse zanger en liedjesschrijver, Serge Gainsbourg (1928-1991). Een ontdekking van chansonnière Juliette Greco (1927-2020) in 1959. Zijn levenswijze was soms aanstootgevend, zijn teksten ook. Maar hij heeft toch aan de wieg gestaan van vele vrouwen die het wilden maken in de showbizz. Voor zangers schreef hij niet, tenzij voor zichelf. Maar de dames waren dikwijls zijn vrouw, een liefje, of minnares. Vrouw nr 1, van 1951-1957, Elisabeth Levitsky, schilderes. Nr2, Françoise Pancrazzi, zorgde voor een kroost, wel 2 stuks. Bij nr 3, Jane Birkin, was er een dochter Charlotte, die de talenten van vader en moeder erfde. Bij nr 4 was hij gekoppeld aan de 40 jaar jongere Bambou, officieel Caroline Paulus genaamd, van 1981-1991. Een jongen Lucien of LuLu, nu een singer-songwriter, was het resultaat. Serge schreef soundtracks voor films maar ook teksten voor zangeressen zoals Zizzi Jeanmaire (1924-2020), Petula Clark en de bekendste van allemaal France Gall (1947-2018) met "Poupée de Cire, Poupée de Son". Een Eurovisie Festival Lied uit 1965. Het grootste schandaal was zijn lied met Jane Birkin in 1969, oorspronkelijk gezongen door Brigitte Bardot in 1967: "Je t' aime, moi non plus". Voor Brigitte met de zwoele stem schreef hij ook nog "Bonnie and Clyde" en "Harley Davidson". Een bewogen leven gekenmerkt door seks, sigaretten en drank. Een hartstilstand was zijn einde. De zangeres , The Queen of White Soul, Dusty Springfield (1939-1999), heeft een repertoire dat me goed ligt. Een goede warme stem voor de liederen: "I only want to be with you "(1963), "You don't have to say you love me" (1966), " Son of a preacher man" "I close my eyes and count to ten" beide uit 1968. In 1990 bracht ze haar laatste lied, "In Private". Ze stierf aan borstkanker. Ze is het beluisteren waard!
Dag van de panlatten slaan! Niet de magere mensen,'panlat' genaamd, een pandoering geven, wel de panlatten die de pannen moeten dragen, op de kepers kloppen. Het is een dag, die velen in hun hart dragen. Dat leid ik af, aan het aantal verenigingen dat hun werk in het zonnetje wil zetten op deze eerste dag van maart. Spijtig dat die zon het nog even laat afweten. Er zit teveel vocht in de lucht en het is een beetje nevelig en fris. Het is de 'Dag van de ééndagsvlieg', hopelijk kan ze er voor de volle 100% van genieten anders is dat toch maar brute pech als je juist op je 'ene' dag, een slechte dag hebt. 'Wereld RSI-dag', dag van de repetitive strain injuries, klachten, symptomen, syndromen die ontstaan door altijd dezelfde handeling te doen, door langdurig dezelfde houding aan te nemen, typen, met de duimen werken op het schermpje of ermee draaien enz. Het is wel eens nodig om voor die kwalen ook eens aandacht te hebben. 'Internationale dag tegen Discriminatie', dat geldt voor alle vormen, leeftijd, ras, sekse, kleur, handicap en noem maar op. In de kalender die ik volg is dat vandaag, anderen geven de voorkeur aan 21/03. Het zal een beetje afhangen van welke dag je aanziet als begin van de lente. Eigenlijk voer voor de 'woke people'. Zij zijn alert voor maatschappleijke mistoestanden, kijken naar tendenzen en evolutie, wat er in de maatschappij speelt en verkeerd gaat. Soms gaan ze er echt ver in . Zoals gisteren in de Zevende Dag op TV1. Dat brengt me recht naar de volgende 'Internationale Dag van Vrouwen van Kleur'. De organisatie die ermee startte bestaat niet meer maar de datum en dag is blijven bestaan. Een uitgeverij had aan een Booker Prize winnares gevraagd om een vertaling te maken van het gedicht van Amanda Gorman, geschreven voor de inauguratie van President Biden. Protest van the black woke people der lage landen, aanwezig rond de debattafel: hoe kan een witte, blanke vrouw, die niet afstamde van uit de slavernij verlostte zwarte Amerikaan een ziel leggen in het gedicht? Heel die heisa daarrond verbaasde me in hoge mate temeer omdat ik al een vertaling las een paar dagen na het remarkabele optreden van de Amerikaanse dichteres. Vertaler-tolk, Katelijne De Vuyst, leverde als 'redacteur vertalingen' bij de 'Poëziekrant', reeds een fraaie vertaling van het gedicht, waarvan ik gretig gebruik maakte in mijn blog van 28/01/2021 'dag van de poëzie' en het begin van de 'week van de poëzie'. Ik luister nu even naar een Frans Eurovisie Songfestivallied uit 1990, dat ik nog regelmatig eens beluister: "White and Black Blues" gezongen door de juiste kleur van de zangeres, Joëlle Ursull. Lyrics zijn van een blanke beruchte zanger/schrijver/en omstreden figuur, Serge Gainsbourg. Black and White zijn echt in het lied aanwezig! Morgen zal daar meer over gezegd en geschreven worden. Geniet van het liedje, zoals ook van het gedicht in het Engels of de Nederlandse vertaling.
Een vrolijk humeurtje, een vriendelijke lach is't levensdeuntje van iedere dag! De heiligen van gisteren waren geen succes. Die zagen liever een zuiderling winnen en op het hoogste schavotje staan. Een balletdanser zelfs, Ballerini, in het Italiaans. Enfin, zijn ploegbazen zijn Belgisch, toch één troost. Die zijn altijd 'zelfzeker', soms een beetje té assertief, op het nippertje van arrogantie. Met de benen van hun renners claimen ze winst alsof ze zelf gepedaleerd hebben en zich in het zweet hebben gefietst. Vandaag krijgen onze renners een herkansing, Kuurne-Brussel-Kuurne. Voor een Belgische zege, anderen en beteren aanroepen, Nicoforus, Diodorus, Romanus en bovenal Hilarius. Het weer is hen in ieder geval goedgezind, al de zoveelste zonovergoten dag in de rij. Het spreekwoord, dat februari minstens 5 zomerse dagen telt, klopt dus. Zoals altijd zijn de gezegdes gestoeld op jarenlange, zoniet eeuwenlange observaties van de natuur.
Blauw is de hemel en blauw is het meer. Schoon is je hemdje, maar 's zaterdags niet meer. Dit maar om dat er dit weekend aandacht besteed werd aan electrische huishoudhulpen. Volgens de schrijver is de vaatwasser een onmisbare machine voor de moderne huishoudens. Ik kijk daar toch anders tegenaan. Voor mij zijn een stofzuiger en een wasmachine de belangrijkste uitvindingen als hulp. Een hemdje wassen was al een grote bedoening. Gietijzeren tobbes die op het vuur moesten geplaatst worden, roeren met een stok, armen in het warme water steken om de was eruit te halen, spoelen, uitwringen. En als je dan het geluk had om op den buiten te wonen, laten drogen op de draad in de lochting. Nu is wassen geen corvee meer. Hetzelfde met de stofzuiger. Wat een opluchting om met een duw op een knopje alle slechte en vuile stofdeeltjes uit huis te krijgen. De bezem van de heks is achterhaald. Meer impact op onze levens als geheel, komt van Napoleon (1769-1821). Amper 51 jaar geworden maar een leven dat Europa onderste boven deed daveren. Tot op vandaag dragen we nog de beslissingen en wetten die hij toen nam: code Napoleon of wetboek, burgerlijke stand, kadaster, nationale bank, zijn denkbeelden over een staatsstructuur. Hij drukte ook zijn stempel op architectuur, interieur, mode en kunst, beter gekend als de 'empirestijl'. De Damse Vaart (Damme-Brugge-Sluis), het Willem- en Bonapartedok (Antwerpen), Fort Napoleon (Oostende) zijn ook nog zichtbare verwezenlijkingen van deze kleine -grote Corsicaan. Oorlog voeren om oppermachtig te worden, veel vazalstaten te hebben was zijn liefhebberij en ambitie. Met 57 veldslagen verslaat hij al zijn roemruchte voorgangers van vechtjassen. Hij telde 42 overwinningen, 11 nederlagen en 4 bleven er onbeslist. Beroemd zijn de namen Trafalgar, Austerlitz, gevechten aan de piramide van Gizeh. Gevangen genomen in april 1814 en verbannen. Maar op 26 februari 1815, kon hij ontsnappen van Elba. Nog 100 dagen was hij l'Empéreur, maar dan kwam Waterloo. Zijn grootste nederlaag en de deportatie naar Sint Helena. Het was een roemloos einde en de held stierf aan maagkanker. Nu eens naar "Waterloo" (1974)van ABBA luisteren. Hun "Waterloo" was geen vernedering maar het grootste Eurovisie Songfestival lied aller tijden.
Gelukkig en eindelijk eens een andere kop in de gazet: de koers is weer thuis! Vandaag op deze zonovergoten zaterdag, de eerste wielerwedstrijd op Belgische bodem, de Omloop Het Nieuwsblad. De beentjes moeten al geoefend zijn voor deze klassieker over 200 km. Start in Gent en aankomst in Ninove, een afstand van ongeveer 40km in realiteit. Om de spanning er in te houden is het niet zomaar in 5 rondjes te doen. Nee, via allerlei bochten, omwegen, heuveltjes en kasseistroken probeert men er op deze manier toch een interessante wedstrijd van te maken. Er mag geen publiek langs de kant van de weg staan, maar dat deert me niet. Fysiek ben ik nooit aanwezig bij een wedstrijd. Ik bekijk dat liever in alle comfort en rust thuis in mijn zetel zonder de jingel jangel van Rodania. Natuurlijk horen de renners van divers pluimages en verschillende nationaliteiten het niet als ik hen dan aanmoedig. Mijn remedie: hulp inroepen van alle heiligen van de dag zoals er zijn, Besas, Gelasius, Nesius en Basilius en 25 meer sinten om aub één van de aanwezige Belgen uitzonderlijke benen te geven om als eerste over de finish te komen. Voor vandaag heb ik geen voorkeur voor beste coureur van eigen bodem, dat de beste mag winnen. Door de renners zal ik kunnen vergeten dat er geen versoepelingen gebeuren in het dagelijkse leven. Deze morgen was er de premier met het slechte nieuws nog eens te horen en nadien lieten de snoodaards van de radio "Set me Free"(1965) van The Kinks horen. Een beetje later vonden ze nog een betere song. Het was de vraag van dat bolleke met de trompetten: "Don't you want me baby"(1981) by The Human League. Volmondig zeg ik "nee, nee, nee", ik wil terug naar 03/2020.
Ik kwam tijdens mijn lectuur Rudolf Steiner (1861-1925) tegen. Omdat de Steinerscholen toch erkend en bekend zijn wilde ik wat meer van deze man te weten komen. Ik heb het opgegeven na het lezen wàt hij allemaal was: esotericus, schrijver, architect, filosoof, antroposoof, heilpedagoog. Ook bekend om zijn antroposofische geneeswijzen, de sociaal driegeledingen en de biologisch-dynamische landbouw. Ik zou teveel werk gehad hebben om alleen al de betekenis van al die beroepen uit te zoeken en te begrijpen wat ze inhielden. Ik geloof dus zomaar dat die scholen goed werk leveren voor de kinderen die er lessen volgen.
Vandaag was er weer ochtendmist en veel nevel, net zoals 25 jaar geleden. Toen was er de gigantische botsing in Deinze bij dit weerverschijnsel. Meer dan 200 auto's tot schroot herleid, erger waren de 10 doden en talrijke gewonden te betreuren.
Het is zonnig weer, dus ik spoei me naar buiten om een klein beetje opkuis te doen van de gevallen brokstukken van mijn dak en een oplading van mijn vit.D te krijgen.
Sinds 1298, spreekt men voor februari in het Middelnederlands over 'sporkelmaent' in de betekenis van 'springen'. Dit omdat de maand om de 4 jaar een dag verspringt. Echter sinds 1357, heeft ze de betekenis van 'takken bijeenzamelen' of 'sprocken'. Sprokkelen heeft een paar betekenissen zoals; losliggend hout verzamelen om het vuur gaande te houden of kleine beetjes verzamelen en soms ook voor valspelen vooral dan op sportief vlak bv bij tijdsopmetingen om seconden te sprokkelen de bochten afsnijden. Sprokken kan ook een afgeleide zijn van het Latijnse 'spurcalia', de heidense winterfeesten die door de kerk als smerig en zedeloos (spurcus) werden beschouwd. In ieder geval is het nu 'februari' geworden. Ik vernoem die ouderwetse naam, omdat er een woord opduikt dat me aan de oude naam van maand nr 2 deed denken: datasprokkel. Het nieuwste woord om het voortdurend verzamelen van kleine beetjes info op het internet, die gebruikers achterlaten bij het websurfen. Het oude woord kan op een hedendaagse invulling terug in de mond genomen worden, en dat is geen slechte zaak. Toch beter gevonden dan 'virolocratie'. Deze term om aan te duiden dat, het sociaal-economische beleid en adviezen voor bestuur van een samenleving, in handen van virologen ligt. Dan hoor ik toch liever het Vlaamse woord van de dag: barema. De loonschaal, salarisschaal voor werknemers maar voornamelijk gebruikt voor de ambtenaren. Als gepensioneerde mag ik me dus vergenoegen een ambtenares genoemd te worden want mijn loon is uitbetaald door de staat. En wonder boven wonder, ik ben vastbenoemd en zit reeds 7 jaar in dat stelsel. Nadeel; geen opslag voor de dienstjaren of een verlofdag méér, ook niet in een hogere loonklasse kunnen komen door aanpassing van een titel of functie, alleen nog een index-aanpassing. Dat is dan het spijtige van in die loonschaal en deze vaste benoeming te zitten. Niet getreurd daarom, ik kan me nog altijd een boterham met zelfgemaakte confituur of een omeletje met tomaat permitteren en de hond geniet af en toe van een extra knauwbeentje.
De dakwerken zijn nog altijd bezig. Tijd te over om amusement te zoeken op het internet. Ik kwam de site tegen die zegde waardoor ik gelukkig kan worden. Ik rijg alles aaneen in een mooie paragraaf en dan zoeken jullie zelf maar de dingen uit die mij en misschien ook jullie gelukkig maken. De werktijd op kantoor zit er eventjes op en dus ga ik buiten in de zon genieten. Kijken naar de vogeltjes in de lucht en de naam raden. Mijn hond ook een nieuw trucje leren en dan genieten om hem te horen dromen. Als ik dan goesting heb of een klein hongertje, maakt ik mijn lieve schat terug wakker. Dan wandelen we samen naar de frituur en op een bankje, genietend van de zon en de zee, verorber ik dan mijn bicky burger of frietje. Meer is er niet nodig om gelukkig te zijn. Ik las ook dat de hond 'humor' heeft. Eens uitzoeken wat dat wel kan zijn en of ik er ook om moet lachen!
Ik moet lijdzaam toezien hoe een stukje geschiedenis van mijn huis verdwijnt. De ouderdom van sommige dakpannen en hun gebinte dateert van het begin van de 20e eeuw. Ze hebben hun diensten bewezen en zijn echt aan vernieuwing toe. Een hele geschiedenis hebben ze meegemaakt; twee oorlogen, de levens van toch een hoop mensen en alle weertypes die men in België en aan de kust kan bedenken. Nu een nieuw hoofdstuk voor mijn huis. Het betekent dat ik de stormen met een gerust hart kan afwachten, geen schrik meer moet hebben van loskomende en vallende dakpannen of regenpijpen die afknappen en met oorverdovend gedruis naar beneden komen. Die mannen werken met een ongeloofelijke snelheid om alles in orde te krijgen vooraleer er één druppeltje uit de lucht zou vallen. Vandaag moeten de hond en ik wel binnen leven met een beetje veel lawaai en muziek. Dus...stop ik mijn joggingsbroek in de wasmachine dan heeft die toch wat beweging gehad.
Regelmatig verschijnt er eens een artikel over mensen die vroeger onaantastbaar werden geacht vanwege hun afkomst, rijkdom, positie. Nu bekijkt men ze met een kritische bril en plaatst men hen in een waarheidsgetrouw perspectief. Het gaat meestal over rijkelui, edellieden, tyconen, magnaten, zakenlui, die ongenaakbaar willen zijn en boven de gemiddelde mens willen tronen. Wat blijkt, dat velen onder hen ook gewoon opportunisten zijn en van het beste walletje willen eten. Een prins-gemaal wordt nog eens in de 'anjer' gezet. De happy family is niet altijd happy, zo lees ik ook weer eens, maar alles voor de mooie schijn. Hyacinth Bucket is nooit ver weg bij royalty. Vroeger toch, toen er moet via huwelijken geld of land moest gewonnen worden. Een uiteenzetting vandaag over een van de laatste de Mohikanen, Bernard van Lippe-Biesterfeld (1911-2004). Geboren als doodgewone graaf, later prins gedoopt en uiteindelijk het geschopt tot prins-gemaal van de Nederlandse prinses Juliana, die na 7 jaar zoeken nog altijd geen geschikte vent vond. Ze was dan ook niet de schoonheid van de eeuw maar had veel geld en er stond haar een royaal inkomen te wachten. Bij het huwelijk kreeg hij uit dankbaarheid al een som geld om het ouderlijk kasteel van de ondergang te redden, hypotheekschulden te vereffenen, kreeg een eigen inkomen, een dure auto. Na de echtelijke plichten en de oorlog, kon de man zijn gangetje gaan. De dure levensstijl die hij erop na hield noopten hem om andere inkomsten aan te boren en werd genoemd in een paar corruptieschandalen. Weg schone naam. Hij was ook niet vies van buitenechtelijke escapades met dochters erbij als toegift. Juliana en de rest hebben dat niet in dank afgenomen. De familale behandeling zal volgens hem onheus geweest zijn en door zijn privé testament heeft hij een zoete wraak genomen. Zijn persoonlijke prullaria en sommige toelagen, gaan grotendeels naar vrienden, chauffeurs, secretaresse, minnaressen en hun kinderen. Een blamage voor de wettelijke kroost!
Het "werkwoordenwiel", ontworpen door Yannick Vercauteren ga ik me wel aanschaffen: 4,95€ om zonder fouten te schrijven, vooral d-dt, is niet teveel geld.
Zo mag er ook af en toe wel eens een zijn. Want ik ben de onrust zelve. Morgen beginnen de dakwerken en het boezemt me toch wel wat schrik in. Mannen die van 's morgens tot 's avonds lawaai maken, over en weer lopen, afbraakwerken, brokstukken, een onrustige hond. Vandaag doe ik dan maar mijn 'geliefde boodschappen' want mondvoorraad zal ik wel in huis moeten halen. Eens de werklui bezig zijn is het moeilijk weg te lopen. Ik moet vandaag uit mijn 'kot' komen. Misschien niet slecht dat ik af en toe gedwongen word om mijn domein te verlaten, want ik ben echt wel een huismus. Zeker als er van overheidswege de slogan 'blijf in uw kot' bovenop komt. De dag begon wel goed toen ik een van die onsterfelijke liederen hoorde op de radio: "De Pastorale" uit 1968. Het magistrale duet van Ramses Shaffy (1933-2009) en Liesbeth List (1941-2020). Beiden met een turbulente jeugd en leven, beiden (samen of apart) met een prachtige erfenis aan wondermooie Nederlandstalige liederen. Men probeert ze dikwijls te copiëren of te coveren, maar nooit kunnen ze geëvenaard worden. Er zijn nu eenmaal uitvoeringen en liederen, waar men niet aan mag raken met welke goede bedoelingen ook. Het lentegevoel hangt in de lucht, nochtans is het nog altijd putje winter. De tuin vertoont echt wel een grote ravage, want ik had niets van mijn planten binnen gezet tijdens de vorstperiode. Het tintelt en kriebelt om naar een tuincentrum te gaan om wat bloemekes aan te schaffen, wat primulakes bijvoorbeeld, want alleen de sneeuwklokjes zijn present met hun fragiel bloempje. Mijn paasbloemen steken wel hun stengels omhoog maar de bloemknoppen hebben geen zin om open te gaan. Het is dan ook nog verre van Pasen, nog 33 dagen om precies te zijn. En een bloemeke is niet stom, ze zullen maar bloeien op den dag die ze in hun naam dragen. Bon, me mooi maken om op stap te gaan en zien wat voor lekkers me vandaag kan verleiden om meegenomen te worden. Voor alle zekerheid ga ik eerst mijn inwendige mens versterken om geen miskopen te doen door alleen maar koeken en snoep mee te brengen en een té veel aan andere voeding. Met honger zijn mijn ogen altijd groter dan mijn maag.
Een lied van 1952 dat Bobbejaan Schoepen bekendheid bracht. Een lied gezongen door vele Vlaamse zangers zoals Wannes Van De Velde, Louis Neefs en nog vele anderen hebben het op hun repertoire staan: Zie ik de lichtjes van de Schelde. Maar deze morgen hoorde ik een wondermooie versie van 'Daan'. Dat nadat ik al "Hijo de la Luna" (zoon van de maan) van de Spaanse groep 'Mecano' had gehoord. Op deuntjesvlak heb ik twee schone liedjes beluisterd, vooraleer weer alles stil te maken in huis. Het is een luxe dat schrijven niet meer met potlood, bic of pen gebeurd, maar met een aanslagvriendelijk toetsenbord van de pc. Wat een verschil met de middeleeuwen toen er geen fouten mochten gemaakt worden op het perkament, beschreven met een ganzenveer, of toen ik nog klein was met lei en griffel die altijd brak als ik te hard duwde. Ik ben dus een verwend schepsel, product van mijn tijd. Ik schrijf dat omdat mijn ogen nog in slaapmodus zijn en mijn handen ook. Het is te zeggen, een lui linkerhand want ik ben nog één van die zeldzame exemplaren linkshandigen. Een erfenis van de tak van mijn vader. Maar die erfelijke trekjes is toch wel speciaal. Bij ieder nieuw wezentje kijkt men uit wiens kleur van haar en ogen ze hebben, de nageltjes zijn het grote of kleine nagelbedjes, ja dan nee een putje in de kin. Nog duizend en één andere dingen waar men naar uitkijkt, wat de erfenis is van vader, moeder of een verre voorouder. Wat later komt de nieuwsgierigheid of het wezentje slim of gewoon is, mooi of wat anders, groot of klein blijft. Zo komt dan ook het moment dat men vaststelt of ze links- dan rechtshandig zijn. Mijn drie kinderen zijn links, de 9 kleinkinderen allemaal rechtshandig. Simpel gezegd, rechtshandig is dominant in mijn erfelijkheidsleer. Mijn kinderen hadden allemaal blauwe ogen en nu heeft de helft bruine ogen. Asblond haar is ook op de retour, het is nu meestal donkerbruin en zeer blond. Ik heb een 'vel' dat de zon moet mijden en nu is de helft met een huid dat de zon welwillend is. Ik heb een grote familie, 15 stuks, met veel gemeenschappelijke trekjes en toch is ieder exemplaar op zich, uniek. Zo moet het ook, diversiteit in de mensen, geen klonen.
De uitslag van de 'hoopjes' telling van dit weekend. Een 4646 mensen hebben gereageerd en samen hebben ze 50.250 molshopen geteld. De meeste, dat hoeft niemand te verbazen, in de provincie Antwerpen, de minste in Limburg. Heel speciaal vond ik de vermelding, precies met een zekere verbazing genoteerd, waar die molshopen te vinden zijn: in weilanden, tuinen, boomgaarden, bossen. Volgens mij hebben die beestjes nooit ergens anders geleefd dan op die plaatsen. Ik heb ze nog nooit in mijn huis gevonden om de cement van mijn huis om te woelen, laat staan de vloer. Gelukkig maar. Enfin, iedereen kan nog altijd laten weten waar 'de mol' zich bevindt op 'waarnemingen.be'.
