De Belgische folkgroep Urban Trad is in de buurt van Saint-Avold, in
het noordoosten van Frankrijk, slachtoffer geworden van een zwaar
verkeersongeval. Als bij wonder raakte niemand van de zes muzikanten
levensgevaarlijk gewond.
De groep was op weg naar een festival
in het Franse Ostwald. De wagen, met zes mensen aan boord, knalde
onderweg op een Oostenrijkse vrachtwagen, die in brand schoot. De
hulpdiensten kwamen ter plaatse en moesten zes mensen bevrijden. Twee
raakten zwaargewond en liepen verschillende breuken op. Drie anderen
raakte lichtgewond, één was ongedeerd maar in shock. De bestuurder
verklaarde dat hij was ingedommeld achter het stuur.
De
zwaargewonden werden overgebracht naar het ziekenhuis van Metz, de
anderen naar andere ziekenhuizen in de buurt. "Mirakels bestaan, want
uiteindelijk bleek niemand levensgevaarlijk gewond", zo zegt de manager
van de groep. Voor de optredens van dit weekend worden de drummer en
accordeoniste wel vervangen.
Stijn Coninx (51) verkoopt zijn stulpje in Opwijk. Vraagprijs:
1.475.000 euro. De filmbaron, op het ogenblik druk bezig met de
voorbereiding van zijn nieuwste film over het leven van Soeur Sourire,
vindt zijn woonst te groot.
Charlotte Church is alweer zwanger. Dat heeft de 22-jarige Britse
zangeres, die negen maanden geleden beviel van haar eerste kind, laten
weten op haar website. "Daar gaan we weer", schrijft ze.
Church
en haar 26-jarige vriend, rugbyer Gavin Henderson, verwelkomden eind
september dochtertje Ruby Megan Henderson. Op haar weblog schrijft de
zangeres, die op 12-jarige leeftijd doorbrak met haar album 'Voice of
an angel', dat zowel het koppel als de directe familie 'dolgelukkig' is
met het nieuws. Wanneer de nieuwe spruit wordt verwacht, is niet
bekendgemaakt.
Met behulp van studio-eigenaar Jan Theelen pakt ze omstreeks 1974 haar zangcarrière weer op. Als ze in 1980 optreedt in het televisieprogramma Music Gallery, betekent dat het begin van een succesvolle loopbaan. Twee jaar later, in 1982, verschijnt haar debuutalbum Behind Those Eyes, waarvoor ze een Edison en een gouden plaat krijgt. Van dit album wordt "How Many Times" een grote hit. Later volgt "Good News, Bad News".
In oktober verschijnt meteen de tweede plaat, Dreamland. Het titelstuk van deze plaat wordt gebruikt in de film Ademloos, met Monique van de Ven in de hoofdrol. In 1983 krijgt Lori Spee voor haar hele oeuvre de Pall Mall Export Prijs. Ze geeft diverse optredens, tourt langs theaters in Nederland en België. Als presentatrice verschijnt ze in het Amerikaanse televisieprogramma Holland On Satellite. In België speelt ze de hoofdrol in de Engelse televisieserie/cursus Take It Easy van de BRTN. In 1983 verschijnt ook haar derde album, Intuition, waar ze opnieuw een Edison voor ontvangt. In 1986 nam ze samen met de leadzanger van Procol Harum, Gary Brooker het duet "Two fools in love" op.
In zijn schooltijd was hij al bevriend met de soulzangerSam Cooke, met wie in de jaren '50 in een gospelkoor: Teenage Kings of Harmony zong. Na zijn militaire dienst ging Rawls zingen bij de groep Pilgrim Travelers. Tijdens zijn tournee kreeg hij in 1958 een ernstig auto-ongeluk. Hij lag hierna 5 1/2 dag in coma.
In 1962 kreeg hij een contract bij de platenmaatschappijCapitol Records. Zijn eerst R&B-nummer: Love Is a Hurtin' Thing verscheen in 1966 op zijn album Soulin'. Een jaar later kreeg hij zijn eerste Grammy voor zijn single Dead End Street. Hij zou in zijn muzikale carrière uiteindelijk drie Grammy's behalen.
In 1976 brak hij wereldwijd door met het album "All Things in Time" waarop het nummer You'll Never Find Another Love Like Mine staat. In 1977 had hij nog een grote hit met Lady Love uit zijn album "When You've Heard Lou, You've Heard It All".
Zangeres Duffy barstte in tranen uit toen Sex Pistol Johhny Rotten haar
zei "f**k off". De zangeres benaderde de punklegende backstage tijdens
de Mojo Honours List awards maandag en probeerde hem een knuffel te
geven. Johnny duwde haar weg en zei: "F**k off, jij teef. Dat doe je
niet met mij".
Duffy
was zo geschokt dat ze begon te huilen. "Ze sloeg haar arm rond hem
toen ze poseerden voor een groepsfoto. Hij verwachtte dat duidelijk
niet en gaf haar een sneer. Duffy zag er geschrokken uit en begon te
huilen", aldus een ooggetuige. Duffy trok na het incident meteen naar
huis.
Johnny Rotten verklaarde achteraf dat hij niet wist wie
Duffy was. "Oh, kreeg zij ook een award? Dan mag ik haar wel", was zijn
reactie. Duffy won de award voor single van het jaar ('Mercy'), de Sex Pistols wonnen de Icon award.
Quatro werd geboren als Susan Kay Quatrocchio; haar vader Art Quatrocchio was van Italiaanse afkomst en had een eigen groep, het Art Quatro Trio. Haar moeder Helen Rebel was van Hongaarse afkomst.
Quatro groeide met drie zusters en een broer op in Grosse Pointe, een voorstad van Detroit. Ze begon haar muzikale carrière als basgitariste "Suzi Soul" bij de meidenband Pleasure Seekers, waar ook haar zusters Arlene en Patti deel van uitmaakten. In 1971 werd de bandnaam gewijzigd in Cradle en begon de groep stevige rock te spelen. Quatro werd dat jaar ontdekt door platenproducer Mickie Most die in Detroit was voor het produceren van een nieuw plaat van Jeff Beck. Hij haalde haar over om naar het Verenigd Koninkrijk te verhuizen en een solo-carrière te beginnen.
Haar eerste single ("Rolling Stone") flopte in het Verenigd Koninkrijk, maar werd een nummer-1 hit in Portugal. Most liet nu nummers voor haar schrijven door Nicky Chinn en Mike Chapman, die beroemd waren geworden met hun hits voor The Sweet. Met "Can the Can" had ze in 1973 zowel in Europa als in Australië een nummer-1 hit. Er volgden nog drie grote hits: "48 Crash" (eveneens 1973), "Daytona Demon" (1974) en "Devil Gate Drive" (1974). Haar eerste twee albums werden eveneens grote successen in Europa en Australië. Toen Elvis Presley hoorde dat ze zijn hit Al Shook Up had opgenomen, nodigde hij haar uit om naar Graceland te komen, maar ze sloeg de uitnodiging af.
In de Verenigde Staten verkochten haar albums slecht, en zelfs pogingen om Quatro's populariteit op te vijzelen via tournees (als voorprogramma van Alice Cooper) haalden weinig uit. Na 1975 nam de populariteit van Quatro's glamrock snel af, behalve in Australië. Pas in 1978 had ze weer succes; ze had toen een top-10 hit in het Verenigd Koninkrijk en Australië met "If You Can't Give Me Love". Ook dit keer had ze in de VS geen succes. Samen met Chris Norman van de band Smokie haalde ze er in 1979 wel een vierde plaats met "Stumblin' In". Verdere hits bleven uit. Alleen in Australië had ze begin 1981 nog een hit met "Rock Hard".
Intussen was ze in 1978 actrice geworden in de Amerikaanse comedy-serie Happy Days waarin ze zeven afleveringen de rol van "Leather Tuscadero" speelde. Ze was in de jaren tachtig in uiteenlopende rollen te zien, zowel op televisie als in het theater waar ze "Annie Oakley" speelde in een Londense productie van Annie Get Your Gun (1986).
Quatro leeft zowel in het Verenigd Koninkrijk als Duitsland en heeft een wekelijks Rock and Roll programma op BBC Radio 2. Als muzikant tourt ze nog steeds, en in februari 2006 kwam een nieuw album uit: "Back To The Drive", geproduceerd door gitarist Andy Scott van The Sweet. De titelsong is geschreven door Mike Chapman.
Quatro trouwde in 1978 met haar gitarist Len Tuckey. Het paar kreeg twee kinderen (Laura in 1982, en Richard Leonard in 1984), maar ging in 1992 uit elkaar.
In 1996 sloot ze zich aan als zangeres bij de Belgische folk formatie Kadril ter vervanging van Patrick Riguele. De groep was zo tevreden met haar als nieuwe zangeres dat de eerstvolgende CD Eva (1999) werd gedoopt. In dezelfde periode deed ze ook aan cabaret (in 1999 won ze de juryprijs van het Leids Cabaret Festival met Eeef & Coo) en zong ze bij de groep Oblomow, opgericht door Gerry De Mol. Deze laatste samenwerking leverde onder meer de radiohit Later op en hieruit ontstonden de albums Min en Meer (2004) en Kleine Blote Liedjes (2005).
Na 8 jaar Kadril verliet ze de groep om zich ten volle te kunnen toeleggen op haar solo carrière. In 2006 kwam haar eerste soloalbum uit: De Jager, waar ook de singles Fantastig Toch en Anoniem op staan.
In Nederland brak ze door in 2007 met het album De jager, nadat ze in het voorprogramma van Ilse DeLange had opgetreden. Ook trad ze op bij het radioprogramma Giel (van Giel Beelen) en bij het televisie programma Mooi! Weer De Leeuw van Paul de Leeuw.
Joel werd op zijn veertiende jaar voor het eerst lid van een band. Ver in de jaren zestig maakte hij deel uit van de band Attila en daarna The Hassles. Ook speelde hij in pianobars onder de naam "Bill Martin". Zijn eerste soloalbum, "Cold Spring Harbor" (een referentie naar een stad op Long Island (New York)), kwam in 1971 uit.
Joel ging op tournee met Elton John; gedurende de tournees speelden ze elkaars liederen en voerden duetten op. Joel werd in 1999 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.
In januari 2007, werd bekend gemaakt dat Joel bezig was aan een nieuwe popsingle (de eerste sinds 1993's River of dreams). In februari kwam die single daadwerkelijk uit, getiteld All my lives.
Joel is geboren in wat vandaag de dag bekend staat als de South Bronx en groeide op op Long Island (New York)), een welvarende regio buiten New York City, in een stad genaamd Hicksville in de historische wijk Levittown. In zijn teksten refereert hij vaak naar locaties in New York City. Zo verwijst hij bijvoorbeeld in het lied "It's Still Rock & Roll to Me" naar Miracle Mile, een winkelcentrum op Northern Boulevard in de wijk Manhasset.
Joel werd bij het schrijven van zijn teksten ook sterk geïnspireerd door eigen ervaringen; wellicht zijn de beste voorbeelden hiervan "Piano Man", dat hij schreef naar aanleiding van zijn ervaringen als pianist in een pianobar in de jaren zeventig, en "Scenes from an Italian Restaurant" dat waarschijnlijk gaat over het restaurant Christiano's of een vergelijkbaar restaurant in de New Yorkse wijk Little Italy. Zijn lied "New York State of Mind", een nummer van het in 1976 verschenen album Turnstiles dat sindsdien een popklassieker is geworden, geeft ook blijk van zijn affiniteit met zijn thuisstaat.
Joel staat ook bekend om zijn impressies van het leven in Lehigh County (Pennsylvania), dat hij hulde toeschrijft in een van zijn meest populaire liederen, "Allentown" dat in 1982 uit kwam. Het lied verwoordt het leven in industrieel Allentown (Pennsylvania) in het begin van de jaren tachtig.
Joels dochter Alexa is ook een bron van inspiratie geweest; hij schreef "Lullabye" voor haar. Hij combineert zijn liefde voor zijn dochter met een impressie van het onaangename leven van kapiteins in de zeevisserij in het lied "The Downeaster Alexa". "Uptown Girl" was een liefdeslied over de schijnbaar onmogelijke liefde tussen hemzelf en Christie Brinkley, Alexa's moeder en zijn tweede vrouw.
Joel had altijd een goedgelovige, open instelling in zowel zijn zakelijke als persoonlijke relaties. Deze instelling manifesteerde hij in nummers als "Tell Her About It", "Honesty" en "And So It Goes". Het is ook terug te vinden in zijn omschrijving van de ingrediënten die benodigd zijn voor een geslaagde relatie in "A Matter of Trust".
Het nummer "We Didn't Start the Fire" somt historische gebeurtenissen op van zijn geboorte in 1949 tot midden jaren tachtig, de eerste vijfendertig jaren van Joels leven, die zijn fascinatie voor cultuur en geschiedenis weerspiegelen. Het lied "Leningrad" toont Joels waardering voor de geschiedenis van de Sovjet-Unie en zijn gevoelens voor de Koude Oorlog, waarin hij opgroeide. Voordat Joel de muziekindustrie betrad wilde hij geschiedenisleraar worden; later in zijn carrière kreeg hij de bevoegdheid om in de staat New York te onderwijzen.
Joel heeft recentelijk opnieuw vorm gegeven aan zijn interesse voor klassieke muziek en is gaan experimenteren op dat gebied. "Fantasies and Delusions", zijn eerste album met klassieke werken, kreeg een lauwe reactie van critici, maar kreeg een nummer 1-notering op klassieke hitlijsten.
Joel trouwde daarna in maart 1985 met supermodel Christie Brinkley. Uit hun huwelijk is één dochter voortgekomen, Alexa Ray Joel. Zij is geboren op 29 december1985. Dit huwelijk eindigde ook in een scheiding in augustus 1994.
Op 3 oktober2004 trouwde Joel met de 23-jarige Katie Lee. Lee studeerde af aan de Miami University in Oxford (Ohio). Op hun trouwdag was Joel 54 jaar. Joels dochter van 18 jaar, Alexa, was bruidsmeisje. De ex-vrouw van Joel, Christie Brinkley, begeleidde de ceremonie en gaf het koppel haar zegen. Lee werkt als culinair journalist voor het PBS(Public Broadcasting Service)-programma George Hirsch: Living it Up!.
Joel heeft in het verleden een aantal auto-ongevallen gehad, inclusief verscheidene die naar verluidt veroorzaakt zijn onder invloed van drank.
In de lente van 1982, toen Joel al was begonnen aan zijn album The Nylon Curtain, raakte hij betrokken bij een motorongeval; een vrouw reed in een auto door rood licht en raakte Billy Joel op zijn Harley-Davidson-motor. Hij brak zijn linkerpols en zijn hand was ernstig verwond. Wanneer Billy Joel het verhaal vertelt, zegt hij dat de politieagent op de plaats van het ongeval zijn rijbewijs bekeek, de naam "William Joel" las en tegen de vrouw zei: "Hey mevrouw, u hebt Billy Joel aangereden!". Nadat de vrouw vernam wie ze had aangereden, vroeg ze zijn handtekening. Joel bood haar, met bloedende pols, aan een handtekening te zetten. Door de operatie, nodig om een tijdelijke pin aan te brengen, en een verblijf van een maand in het ziekenhuis werd de productie van het album tijdelijk stopgezet tot Joel voldoende was hersteld.
Een bijkomstig obstakel voor de zanger was de instorting van zijn huwelijk met Weber, een gebeurtenis die hoofdzakelijk wordt toegeschreven aan de spanning, veroorzaakt door Webers management van de carrière van haar man.
Tegen het eind van 1982 ging het stel uit elkaar. Toen ze vertrok, nam ze de helft van de bezittingen van de zanger mee. Onder zulke persoonlijke omstandigheden bleek het maken van muziek voor het album erg lastig: "Je bent altijd in de woestijn op zoek naar de oase en alles wat je daar bij je hebt is de piano; dat grote, zwarte beest met 88 tanden... 50.000 pakjes sigaretten later begin je het te begrijpen."
In 2003 reed Joel met zijn gloednieuwe Mercedes-Benz Coupé tegen een boom. In 2004 reed hij met zijn Citroën uit 1967 het huis van een 90-jarige vrouw binnen.
Joel werd in maart 2005 opgenomen in het Betty Ford Center voor de behandeling van drankmisbruik vanwege "een tijdelijke, ernstige, aan de maag gerelateerde noodzaak" aldus zijn mediavoorlichter. Hij verliet de inrichting in april 2005. Een vriend van Joel gaf aan dat Joel alle vormen van alcohol compleet had afgezworen. Joel was al eerder behandeld wegens alcoholmisbruik in 2002, toen hij twee weken in het Silver Hill-ziekenhuis in Connecticut verbleef.
Kenneth Donald Rogers (Houston, Texas, 21 augustus1938), beter bekend als Kenny Rogers,
is een Amerikaanse countryzanger, fotograaf, songwriter, acteur en
zakenman. 'Ruby (Don't Take Your Love To Town)', 'Islands In The
Stream' (met Dolly Parton) en 'The Gambler' behoren tot zijn meest
succesvolle hits. Naast vele solo-hits heeft hij ook een aantal duetten
gezongen met onder andere Dolly Parton en Dottie West.
Met zijn indrukwekkende zangcarrière van bijna 40 jaar inclusief meer
dan 20 #1-hits kan Kenny Rogers beschouwd worden als een van de
grootste countryzangers aller tijden. De zangcarrière van Kenny Rogers begint in 1956,
wanneer hij zich op 17-jarige leeftijd aansluit bij de lokale rockband
'The Scholars'. De band sluit een platencontract af en in korte tijd
produceren ze twee singles waarmee ze lokaal succes hebben. Kort daarna
verlaat Rogers The Scholars voor de Jazzband 'Bobby Doyle Trio' om die
in 1966 weer te verlaten voor de 'New Christy Minstrels'. Een jaar
later richt Rogers samen met een aantal bandleden 'The First Edition'
op. Na hun eerste hit, 'I Just Dropped In (To See What Condition My
Condition Was In)' groeit Rogers in korte tijd uit tot het gezicht van
de band. In 1968
verandert de band haar naam in 'Kenny Rogers and The First Edition'. Na
het eerste succes volgen in rap tempo nieuwe successen: met de singles
'Ruby, Don't Take Your Love to Town', 'Reuben James' en 'Tell It All
Brother' verwerft de band nationale bekendheid. De band lanceert in de
beginjaren '70 een eigen wekelijkse TV-show: 'Rollin' on the River'. De
show is redelijk succesvol, maar de druk om samen een wekelijkse show
te maken zorgt voor spanningen tussen de bandleden en leidt
uiteindelijk tot haar einde in 1974. In de jaren daarvoor heeft de band
nauwelijks nog hits gehad.
Na het uiteenvallen van 'Kenny Rogers and The First Edition' besluit Rogers in 1975
om een solo-carrière te beginnen. Van meet af aan richt hij zich op de
countrymuziek. De single 'Love Lifted Me' wordt zijn eerste top 20-hit,
maar met 'Lucille' breekt hij definitief door. 'Lucille' haalt in maar
liefst 12 landen de eerste plaats in de hitlijsten, gaat wereldwijd
ruim vijf miljoen maal over de toonbank en wordt gekozen tot CMAs
Single of the Year. Rogers bouwt zijn succes uit met 'Don't Fall in
Love With a Dreamer' (#4, met Kim Carnes), 'Through the Years' (#13),
'We've Got Tonight' (#6, met Sheena Easton)
en zijn twee #1-hits 'Islands in the Stream' (met Dolly Parton) en
'Lady'. Aan het einde van de jaren '70 heeft Rogers wereldwijd meer dan
$100 miljoen aan zijn platen verdiend.
Het jaar 1978
wordt een nieuw succesjaar voor Rogers wanneer zijn single 'The
Gambler' niet alleen een grote hit wordt, maar ook een televisieserie
waarin hijzelf de hoofdrol gaat spelen. 'The Gambler' wordt de
langstlopende miniserie uit de filmgeschiedenis en hiermee start Rogers
een carrière als acteur. Hij speelt de hoofdrol in de film 'Six-Pack'
(1982) en de serie 'Coward Of The County' (1981), die gebaseerd is op
zijn gelijknamige #1-single.
Begin jaren '80 behaalt Rogers met de twee nieuwe, romantische
singles 'She Believes In Me' en 'You Decorated My Life' wederom de
eerste plaats in Amerikaanse hitlijsten, terwijl de eerder uitgebrachte
'Lady' en 'Through The Years' opnieuw een succes worden.
In 1983
ondertekent Rogers een recordbrekend $20 miljoen contract met
platenmaatschappij RCA. Tussen 1983 en 1990 brengt Rogers maar liefst
23 top 40 singles en 10 top 40 albums uit. Vanaf die tijd gaat hij zich
steeds vaak bezighouden met andere dingen en zet hij zijn solocarrière
op een laag pitje. Zo heeft hij zich ontwikkeld tot een gerespecteerd
fotograaf, publiceert hij korte verhalen en foto's en heeft hij
gespeeld in zijn eigen kerstmusical, The Toy Shoppe.
In 1991 opent Rogers samen met Kentucky Fried Chicken
topman John Y. Brown Jr. zijn eigen 'Kenny Rogers
Roasters'-restaurantketen. Tegen de tijd dat Rogers in 1999 met 'The
Greatest' opnieuw hoog in de hitlijsten staat heeft de Amerikaan zijn
eigen platenmaatschappij, Dreamcatcher Entertainment, opgericht. In 2001
behaalt Kenny Rogers met 'Buy Me a Rose' na bijna 10 jaar weer een
#1-hit. Drie jaren later, in 2004, brengt hij zijn ultieme album uit:
Kenny Rogers 42 Ultimate Hits. Deze collectie bevat naast 40 gouden
ouwe, twee nieuwe nummers: 'We Are The Same' en 'My World Is Over',
waarmee hij op typische wijze afscheid neemt van het grote publiek en
zijn carrière min of meer beëindigt. Na een zangcarrière van bijna 40
jaar heeft Kenny Rogers wereldwijd meer dan 60 top 40 hitsingles gehad,
waaronder zo'n 25 #1-hits. In totaal heeft hij 50 gouden albums gemaakt.
Kenny Rogers woont met zijn vijfde vrouw Wanda Miller, met wie hij in 1997 trouwde, op een 1200 hectare groot landgoed in de Amerikaanse staat Georgia. De countrylegende heeft vijf kinderen, onder wie Kenny Rogers Jr., die een eigen zangcarrière heeft.
Chris Rea is met zijn krasse zangstem vooral bekend geworden met nummers als Fool (If you think it's over), Josephine en Driving home for Christmas, die nog altijd veel gedraaid worden op de radio.
Verder schreef hij een aantal nummers voor films, en een aantal van
zijn bekendere nummers werden gebruikt als themamuziek. Hij speelde
zelf in twee films, in 1985 in Willie and the Poor Boys en in 1999 in Parting Shots, waar hij tevens de muziek van deed. Hij schreef en produceerde de film La Passione, die in 1996 verscheen.
In 2005 heeft hij nog 11 nieuwe cd's uitgebracht (130 nummers), een
dvd en een boek met schilderingen die hij gemaakt heeft tijdens zijn
herstel van een ernstige ziekte rond het jaar 2000. Chris Rea heeft
omstreeks 2005 bekend gemaakt dat hij stopt met touren. In 2006 deed
hij zijn The Farewell Tour. Tijdens deze tour speelde hij oude
klassiekers en nieuwe nummers.
Hoewel zijn gezondheid hem nog steeds parten speelt, maakt Rea in
het najaar van 2007 zijn terugkeer naar het podium bekend. In het
voorjaar van 2008 heeft hij met een nieuwe band, the Fabulous Hofner
Blue Notes, een korte Europese tournee gedaan: "The Return of the
Fabulous Hofner Blue Notes". De band speelt een mix van blues en
instrumentale nummers, nieuwe songs en klassiekers. De muzikale
invloeden gaan van de instrumentele platen uit de jaren 50 tot en met
Miles Davis.
Een album van het quintet is verschenen in februari 2008.
Cincotti begon met spelen op een speelgoedpiano toen hij drie jaar
oud was. Toen hij op de middelbare school zat, trad hij regelmatig op
in verschillende clubs in Manhattan, en speelde in het Witte Huis. Op het Montreux Jazz Festival van 2000 won hij een prijs voor een bewerking van Dizzy Gillespies "A Night in Tunisia".
In 2004 speelde Cincotti een kleine rol in de film Beyond the Sea, en droeg hij bij aan de soundtrack van de film. Ook speelde hij een kleine rol in de film Spider-Man 2. Zijn nummer "December Boys" is de titeltrack van de film December Boys, waarin Daniel Radcliffe meespeelt.
Zijn debuut-cd, Peter Cincotti,
is een compilatie van traditionele en populaire jazznummers en enkele
nummers die Cincotti zelf geschreven heeft. Zijn tweede cd, On the Moon, bevat meer eigen werk maar behoudt dezelfde formule als het eerste album. Zijn laatste album, East of Angel Town, bevat alleen maar zelfgeschreven nummers en verscheen in Nederland en België op 8 november2007. Het werk aan dit album begon toen Cincotti een team vormde met de Grammy-winnaar David Foster, producent Humberto Gatica en Jochem van der Saag. East of Angel Town richt zich meer op popmuziek en rockmuziek met jazz invloeden, waar Cincotti's eerste twee albums meer jazz-georiënteerd beschouwd worden.
Het hart barstensvol geheimen, lavende oases in woestijnen, het kan beklijven, een liefdesgedicht schrijven, zelfs al wordt het weggegooid zonder te zijn voltooid. Het blijven woorden recht uit het hart, al zijn ze doordrenkt met enig zwart uit de schaduw van verlangen dat niet helemaal werd verbannen. Ze geraken, al zijn ze verscheurd, toch vermengd en gekleurd met karmijnrood, hartsgevoelens gaan niet zo vlug dood. Ze blijven wortel schieten, zeker als je ze met liefde blijft begieten, beginnen ze spontaan te groeien, weelderig open te bloeien, laten zich met tranenglans liefdevol vlechten tot een bloemenkrans. Ze worden, dat weet ieder die bemint door de meevoelende wind, fluisterend gebracht tot bij jou van wie ik hou!
Eurythmics (vaak maar onterecht The Eurythmics genoemd) is een in de jaren '80 zeer succesvol Britssynth pop-duo bestaande uit Annie Lennox en Dave Stewart. Lennox (een student aan de Royal Academie of Music in Londen) en Stewart ontmoetten elkaar aan het eind van de jaren '70. Al snel kregen ze een verhouding en richtten ze de groep The Catch op, samen met Pete Coombes. In 1979 werd The Catch omgedoopt tot The Tourists. De groep scoorde enkele hits in Groot-Brittannië, waaronder een cover van Dusty Springfields I Only Want to Be With You.
In 1980 ging de relatie tussen Stewart en Lennox over, maar ze besloten als muzikaal duo verder te gaan onder de naam 'Eurythmics'. Hun debuutalbumIn the garden uit 1981 werd door critici goed ontvangen, maar verkocht slecht.
In 1983 kwam het tweede album uit, Sweet Dreams (Are Made of This). De titelsong werd een nummer 1 hit in onder meer de Verenigde Staten en geldt anno 2006 nog steeds als een klassieker, vele malen gecoverd en geremixt.
Dave Stewart bekende later dat hij de bekende baslijn in dit lied per
ongeluk ontdekte toen hij een ander lied probeerde achterstevoren te
spelen. Annie Lennox verscheen op de cover van het Rolling Stone magazine. Nog in datzelfde jaar kwam het album Touch uit. Wederom scoorde de band top 10-hits, met Who 's That Girl, Right By Your Side en Here Comes The Rain Again. Melody Maker en NME riepen beide albums uit tot een van de beste van 1983.
Het volgende jaar maakte Eurythmics de soundtrack van de film1984. De regisseur van de film weigerde echter veel van de muziek te gebruiken: alleen het nummer Julia is vlak voor het einde van de film te horen. De single Sexcrime werd een hit in Europa, maar in de VS werd het nummer verboden vanwege de titel.
Het vierde album Be Yourself Tonight kwam uit in 1985. Na de elektronische albums van de voorgaande jaren was dit een meer rock/soul georïenteerd album. Op Be Yourself Tonight is een duet met Aretha Franklin te horen. Het nummer There Must Be An Angel (Playing With My Heart),
de enige nummer 1 hit die het duo in thuisland Groot-Brittannië wist te
scoren, staat op dit album. Het albums doet het zeer goed, zowel bij
critici als het publiek. Vier nummers van dit album worden hits.
Het commerciële album Revenge uit 1986
verkocht in de Verenigde Staten teleurstellend, maar deed het goed in
Europa. Eurythmics ging op een uitgebreide tournee om het album te
ondersteunen en tot op de dag van vandaag is Revenge wereldwijd het best verkochte album van de groep.
Vanaf 1987 ging Dave Stewart zich meer toeleggen op het produceren van werk voor anderen, onder wie Tom Petty en Bob Dylan. Desondanks verscheen in dat jaar nog wel het album Savage,
een terugkeer naar de elektronische roots en volgens veel fans het
beste Eurythmics-album. Het album ontvangt echter wisselende kritieken.
Twee jaar later verscheen het album We Too Are One. Het album verkocht teleurstellend in de Verenigde Staten, maar goed in Groot-Brittannië. In 1991 werd het verzamel-album Greatest Hits uitgebracht, een enorm succes in Europa, in Groot-Brittannië zelfs één van de 10 best verkochte albums van de jaren '90.
In 1990
besloten Lennox en Stewart enige tijd uit elkaar te gaan na jarenlang
intensief te hebben samengewerkt. Annie Lennox kreeg een baby en legde
zich toe op een succesvolle solocarrière. Dave Stewart ging vooral
produceren voor anderen. Zijn soloalbums flopten. Tussen 1990 en 1997
hadden Lennox en Stewart vrijwel geen contact, tot ze elkaar weer
ontmoetten op de begrafenis van een gemeenschappelijke vriend.
In 1999 verscheen Peace,
het eerste reguliere album van Eurythmics sinds 1989. In enkele landen
in Europa wordt dit licht teleurstellende album een succes.
In 2005 kwam het Ultimate Collection album uit, met daarop twee nieuwe nummers I 've got a life en Was it just another love affair?.
Het album is nauwelijks een toevoeging op het Greatest Hits album uit
1991. Tegelijkertijd verschijnen alle Eurythmics-albums opnieuw met
daarop extra nummers zoals b-kantjes en 12"-versies van singles.
De groep werd in januari 1981 opgericht door de gezusters Vicki en Debbi Peterson, wat later komen Susanna Hoffs en Annette Zilinskas erbij. Oorspronkelijk opereerde ze onder de naam The Colors, later dat jaar wordt dit The Bangs,
om uiteindelijk in 1982 The Bangles te worden. In dat jaar werd ook
Zilinskas vervangen door Michael Steele, ooit nog basiste bij The
Runaways.
In 1984 verscheen het eerste album All Over The Place, met eveneens een eerste bescheiden hitje Going Down To Liverpool. Het tweede album Different Light is echter de doorbraak. De single Manic Monday, dat gecomponeerd bleek te zijn door Prince onder de schuilnaam Christopher, is een wereldhit. Met de single Walk Like An Egyptian
deden ze dat succes nog een keer over, ook dat nummer staat wereldwijd
op nummer 1 in de hitparades. The Bangles waren tevens de eerste meidengroep, die zelf de instrumenten bespeelden, die in Nederland de nummer 1 positie behaalden.
Everything, het album uit 1988 met onder andere de hitsingle Eternal Flame,
doen de geruchten toenemen over een nakende opsplitsing van de groep.
In 1989 is het zover, Susanna Hoffs besluit een solocarrière te
beginnen, wat resulteert in de solo hit My Side of the Bed.
In 2000 kwamen The Bangles terug bij elkaar en besloten het nummer Get the Girl op te nemen voor de film Austin Powers: The Spy Who Shagged Me.
In 2003 komt het album 'Doll Revolution' uit. Hoewel de band verwoede
pogingen doet, en enkele tracks op het album tot hun beste werkjes
behoren, blijft commercieel succes uit. April 2005 besluit Michael om de band te verlaten en gaan de Bangles als trio verder. Maar op 31 december2005 komt er toch een plaatsvervanger, namelijk Abby Travis.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
