Patti Smith en The Cult enige lichtpunten op saai Sinner's Day
Klik op de foto om ' Because The Night ' te beluisteren
De derde editie van Sinner's Day in de Hasseltse Grenslandhallen was
al bij al een triestige affaire. Buiten twee acts - Patti Smith en The
Cult - kwam het vooral neer op een zielige nostalgische trip voor
volgens de organisatoren 8.000 veertigers en vijftigers die medio jaren
tachtig ophielden met te luisteren naar nieuwe muziek.
Met het label new wave kan je zowat alle kanten uit. In de breedste
betekenis is het elke vorm van moeilijk te klasseren popmuziek uit de
periode 1977-1988. Dat laat de organisatoren van Sinners Day toe Patti
Smith in hun boekje "the ultimate queen of new wave" te noemen. Ook The
Cult is new wave blijkbaar volgens die regels. Whatever.
Het
drama van Sinner's Day werd ironisch genoeg uitstekend verwoord door
één van de bands op de affiche: Visage met hun wereldhit uit 1980, Fade
to grey. Het volstond op dat moment om even rond te kijken.
Of
neem The Exploited. Maakten 31 jaar geleden een plaat die "Punk's not
dead" heet. Dat klopt, punk is nog steeds niet dood, alleen, punk is wel
geëvolueerd. The Exploited - alleen zanger Wattie is nog over, de rest
van de band besloot wijselijk ergens onderweg om toch nog een beetje
gracieus oud te worden - is niet geëvolueerd, maar gewoon oud, saai en
dik geworden.
Het overkomt de meesten van ons, en daar is niks
mis mee, zolang we maar beseffen dat het gebeurt. The Exploited anno
2011 is een aanfluiting van alles waar de band begin jaren tachtig voor
stond.
Er is nog een
andere klasse van has-beens die de affiche van Sinner's Day ontsiert:
mannen die ooit wel deel uitmaakten van iets groot, maar hun pensioen
blijkbaar moeten aanvullen door op te draven op nostalgische feestjes.
In dat opzicht: Sinner's Day doet qua sfeer denken aan sci-fi
conventies, waar nerds aanschuiven om een glimps op te vangen van
bejaarde Star Trek-co-sterren. Alan Wilder (Recoil) maakte ooit deel uit
van Depeche Mode. Karl Bartos van Kraftwerk.
The Mission, één
van de topacts op Sinner's Day, bouwde een carrière (nu ja) terend op
een poosje in de schaduw te hebben gespeeld in de Sisters of Mercy. Als
het beste nummer een slechte cover van Neil Young's "Like a hurricane"
is, dan weet je het wel. The Mission zijn zowat halfgoden voor goths en
zullen het qua t-shirtverkoop wellicht goed hebben gedaan. Maar op het
podium was het allemaal een vreselijk zootje. Wayne Hussey leek zich
daar ook best bewust van.
Diamanda
Galas is volgens haar bio "capable of the most unnerving vocal terror".
Gelieve dat letterlijk te nemen. Vorig jaar was het Nina Hagen die
iedereen weg deed lopen voor het podium, dit jaar viel die eer te beurt
aan de van Griekse afkomst zijnde Californische. Je vraagt je af of de
boekers van het festival de moeite nemen ooit even te checken wat er
vandaag de dag achter de namen zit die ze op de affiche zetten.
Front
242 kon rekenen op het grootste legioen strak rond de buik zittende
t-shirts. Van eigen bodem, en op Sinner's Day om hun 30-jarig bestaan te
vieren. We gaan de pioniersrol van Front 242 niet minimaliseren, de
band heeft een belangrijke rol gespeeld. Maar hun muziek heeft de tand
des tijds jammer genoeg niet doorstaan. Het was leuk voor twee nummers.
Was
Sinner's Day dan helemaal slecht? Nope. Patti Smith en The Cult
speelden wel leuke sets. Leuk ook om te zien dat de 65-jarige godmother
of punk nog een vuist kan maken en één van de weinige artiesten blijft
die niet bang is om echte politieke statements te uiten. Zo is "Rock 'n'
roll Nigger" in 2011 nog even toepasselijk en fris als in 1978 en zou
"People have the power" het perfecte volkslied kunnen worden voor de
indignados die momenteel weer en wind trotseren in steden de wereld
rond.
The Cult is gewoon een hardrockband met stielkennis. De
eerste nummers gingen een beetje de mist in door een slechte mix van Ian
Astbury's stem. De man ziet er ook steeds meer uit als iets dat met
beren samenwoont in een groot Canadees bos, en net als vorig jaar dat
het geval was met Ian McCullough en zijn Echo & the Bunnymen, moest
hij voortdurend vastellen hoe tam het publiek reageerde. Het lag niet
aan hem of aan zijn band. Op Graspop zou het dak er zijn afgegaan.
Patti
Smith en The Cult bleken vooral niet te zijn wat de rest van de affiche
wel was: fake. Sinners Day is alleen relevant voor wie blijven
stilstaan is in de tijd. Het Bokrijk van de festivals. Not a good thing.
|
