Zelfspot en kanonvormige piemels in briljante show Monty Python

Dat de hoogtijdagen van Monty Python een slordige 40 jaar achter ons liggen, kun je niet aflezen aan het publiek dat dinsdagavond naar de immense O2 Arena in Londen is gekomen voor de première van de groots opgezette liveshow van de Britse komieken. Natuurlijk zijn er veel krasse knarren onder de 16.000 toeschouwers, maar ook opvallend veel twintigers en dertigers - een enkeling verkleed in Monty Python-stijl - hebben een kaartje gekocht voor de eerste uit een reeks van tien uitverkochte liveshows.

Ze krijgen een kleine drie uur durend spektakel voorgeschoteld met zang, dans, sketches, animaties en archiefbeelden, een combinatie die geweldig werkt. Natuurlijk teren John Cleese (74), Terry Gilliam (73), Terry Jones (72), Eric Idle (71) en Michael Palin (70) tijdens Monty Python Live (Almost) op hun oude succesnummers, maar de befaamde act met de dode papegaai, de lofzang op de penis, de sketch waarin alles draait om het ingeblikte varkensvlees Spam en de Lumberjack Song krijgen vaak een aparte draai, een nieuwe context of een net iets andere uitvoering. Daarom blijft de show ook voor de talloze aanwezige die-hardfans, die sommige dialogen en oneliners vaak net iets eerder hardop meebrullen dan de Pythons zelf, spannend.

Het verbeteren van de oudedagvoorziening en de noodzaak om de alimentatie te betalen mogen dan wel belangrijke drijfveren voor deze optredens zijn, van plichtmatigheid of goedkoop effectbejag is nergens sprake. De animaties van Gilliam - met de kinderwagen die nieuwsgierige babybewonderaars verslindt en de vijf overgebleven Pythons die een potje voetballen met het hoofd van hun in 1989 overleden compagnon Graham Chapman - zijn nog steeds briljant. En Idle en Cleese mogen dan wat minder bij stem zijn en wat strammer ogen; qua mimiek en expressie blijven ze onovertroffen. 

Tijdens de show zien we kanonvormige piemels, John Cleese als grofgebekte ijsverkoper die geen ijs maar louter albatrossen verkoopt, twee ultrakorte gastoptredens van komiek Stephen Laurie en wetenschapper Stephen Hawking en de befaamde 'silly walks' in een frivool dansnummer. Met een slimme mix van genres weet Monty Python de aandacht vast te houden. De heren zelf lijken er ook lol in te hebben, want tijdens enkele improvisaties schieten Palin, Idle en vooral Cleese in de lach. Het zijn hoogtepunten in een show die ook de minder gelouterde Monty Python-liefhebbers vrolijk zal hebben gestemd.