Duitse herder
De Duitse herder is een herdershond die - zoals de naam al doet vermoeden - van oorsprong uit Duitsland komt. Het is een echte gebruikshond voor diverse doeleinden, maar ook geschikt als gezinshond.
Uiterlijk
De schofthoogte varieert bij reuen van 60 tot 65 cm en bij teefjes
van 55 tot 60 cm. Het gewicht ligt tussen de 30 en 45 kg.De vacht is
bij voorkeur kort, stokhaar. Langhaar komt voor, maar wordt door
fokkers niet gewenst. De meest voorkomende kleurstelling is bruin tot
gelig met een zwart dek. De vacht heeft niet veel verzorging nodig. Af en toe een lichte borstelbeurt, met name tijdens de rui is meestal afdoende.
Aard
De Duitse herder is een zeer leergierige, gehoorzame en intelligente
hond. Hij is sociaal, vriendelijk, attent, maar ook temperamentvol,
waaks en beschermend, moedig en trouw aan zijn baas en diens gezin. Hij
heeft slechts één baas en zal zich ernaar gedragen.
Training
De Duitse herder wordt vaak gebruikt als blindengeleidehond, speurhond, waakhond en politiehond. Als blindengeleidehond worden de laatste jaren ook vaak labrador retrievers ingezet. Omdat de Duitse herders zo leergierig en gehoorzaam zijn, zijn ze ook voor de trainer
tijdens de training een plezier om mee te werken. De Duitse herder kan,
mits hij goed gesocialiseerd is, prima overweg met soortgenoten, andere
dieren en kinderen. Hij is trouw en vertoont geen neiging tot weglopen.
Beweging
Mocht u overwegen een Duitse herder aan te schaffen als huishond,
doet u er goed aan hem voldoende bezigheden te bieden bijvoorbeeld in
de vorm van gehoorzaamheids- en behendigheidstrainingen. Wedstrijden in
speuren, apporteren of wat dan ook, als hij zijn intelligentie
maar kan gebruiken en voldoende beweging krijgt. Jonge honden moeten
goede voeding krijgen, maar mogen tijdens de groei niet overbelast
worden door te zware werkzaamheden. Dit alles geldt natuurlijk voor
praktisch alle dieren die door de mens worden gehouden
Erfelijke ziekten
In dit hondenras komt vaak de erfelijke ziekte heupdysplasie voor, waardoor de dieren spontaan letsels rond de heupkop (caput femoris) en het heupgewricht (acetabulum) ontwikkelen. Hierdoor gaan deze honden al op jonge leeftijd manken, waardoor dierenartsen ontstekingsremmers moeten voorschrijven. In een poging deze erfelijke ziekte weg te selecteren, worden röntgenfoto's gemaakt van de heupgewrichten van die dieren die als fokdier ingeschreven worden in een stamboek.
|
